!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
KONWENCJA
MIĘDZY RZĄDEM POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ A RZĄDEM ZJEDNOCZONEGO KRÓLESTWA WIELKIEJ BRYTANII I PÓŁNOCNEJ IRLANDII O ŚWIADCZENIACH ZDROWOTNYCH, sporządzona w Warszawie
dnia 21 lipca 1967 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 21 lipca 1967 roku sporządzona została w Warszawie Konwencja między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii o świadczeniach zdrowotnych, o następującym brzmieniu dosłownym:
KONWENCJA
między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii o świadczeniach zdrowotnych.
Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rząd Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii,
zdecydowane współpracować w dziedzinie świadczeń zdrowotnych,
mając na uwadze, że na podstawie ustawodawstwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej obowiązkiem Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej jest zapewnienie pełnych świadczeń zdrowotnych obywatelom polskim,
mając na uwadze, że na podstawie ustawodawstwa o Państwowej Służbie Zdrowia Zjednoczonego Królestwa obowiązkiem ministrów odpowiedzialnych za sprawy zdrowia jest zapewnienie pełnych świadczeń zdrowotnych ludności Zjednoczonego Królestwa,
potwierdzając zasadę, że - odpowiednio - obywatele lub ludność każdego z dwóch państw, powinni być, w miarę możliwości, uprawnieni do uzyskania - na podstawie ustawodawstwa drugiego państwa - takich świadczeń, jak obywatele lub ludność tego drugiego państwa,
pragnąc dać wyraz zasadzie wzajemności i podjąć odpowiednie kroki w celu jej realizacji,
uzgodniły, co następuje:
Art. 1.
W rozumieniu niniejszej konwencji określenie:
"państwo" - oznacza, w zależności od treści, Polską Rzeczpospolitą Ludową lub Zjednoczone Królestwo,
"Zjednoczone Królestwo" - oznacza Anglię i Walię, Szkocję, Północną Irlandię oraz wyspę Man,
"właściwe organy" - oznacza:
- w odniesieniu do Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej - Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej,
- w odniesieniu do Zjednoczonego Królestwa - odpowiednio - Ministra Zdrowia, Sekretarza Stanu dla Szkocji, Ministra Zdrowia i Świadczeń Społecznych Północnej Irlandii bądź Zarząd Zdrowia Wyspy Man,
"obywatel polski" - oznacza posiadacza ważnego paszportu polskiego,
"ludność Zjednoczonego Królestwa" - oznacza posiadaczy Kart Medycznych Państwowej Służby Zdrowia Zjednoczonego Królestwa,
"świadczenia zdrowotne" - oznacza:
- w odniesieniu do Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej - leczenie i opiekę w zakresie społecznej służby zdrowia, świadczone na podstawie ustawodawstwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, o którym mowa w artykule 2, ustęp 1, litera a),
- w odniesieniu do Zjednoczonego Królestwa - leczenie i opiekę, świadczone na podstawie ustawodawstwa o Państwowej Służbie Zdrowia Zjednoczonego Królestwa, o którym mowa w artykule 2, ustęp 1, litera b).
Art. 2.
1. Postanowienia niniejszej konwencji stosuje się:
a) w odniesieniu do Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej - do świadczeń zdrowotnych ustalonych dla pracujących i członków ich rodzin w ustawie o ubezpieczeniu społecznym z 1933 roku, z późniejszymi zmianami i przepisami wykonawczymi,
b) w odniesieniu do Zjednoczonego Królestwa - do świadczeń zdrowotnych ustalonych w ustawach o Państwowej Służbie Zdrowia z lat 1946 - 1966, ustawach o Państwowej Służbie Zdrowia (Szkocja) z lat 1947 - 1961, ustawach o Służbie Zdrowia (Północna Irlandia) z lat 1948 - 1963 oraz ustawach o Państwowej Służbie Zdrowia (Wyspa Man) z lat 1948 - 1963, łącznie z przepisami wykonawczymi wydanymi na podstawie tych ustaw.
2. Niniejsza konwencja będzie miała również zastosowanie do wszystkich obowiązujących lub wydanych w przyszłości ustaw bądź innych przepisów zmieniających, uzupełniających lub kodyfikujących ustawodawstwo, o którym mowa w ustępie 1.
Art. 3.
Z zastrzeżeniem postanowień niniejszej konwencji:
a) obywatel polski w czasie pobytu w Zjednoczonym Królestwie będzie uprawniony do korzystania ze świadczeń zdrowotnych Państwowej Służby Zdrowia Zjednoczonego Królestwa na tych samych warunkach jak ludność Zjednoczonego Królestwa,
b) posiadacz Karty Państwowej Służby Zdrowia Zjednoczonego Królestwa, zamieszkały w Zjednoczonym Królestwie, będzie uprawniony, w czasie pobytu w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, do korzystania ze świadczeń zdrowotnych społecznej służby zdrowia na tych samych warunkach jak osoby, o których mowa w artykule 2, ustęp 1, litera a).
Art. 4.
Postanowień niniejszej konwencji nie stosuje się do obywateli lub ludności jednego państwa, którzy przybędą do drugiego państwa wyraźnie w celu korzystania z niniejszej konwencji.
Art. 5.
Właściwe organy będą:
a) przekazywać sobie informacje dotyczące wszelkich środków podjętych przez nie dla stosowania niniejszej konwencji,
b) porozumiewać się niezwłocznie w przypadkach, gdyby w ustawodawstwie bądź w innych przepisach zaszły zmiany, które w sposób istotny wpływałyby na charakter lub zakres świadczeń zdrowotnych, przewidzianych w niniejszej konwencji,
c) okazywać sobie pomoc we wszystkich sprawach związanych ze stosowaniem niniejszej konwencji.
Art. 6.
Wszelkie rozbieżności dotyczące interpretacji bądź stosowania niniejszej konwencji będą usuwane w drodze konsultacji między właściwymi organami obu państw.
Art. 7.
Tryb stosowania niniejszej konwencji zostanie uzgodniony między właściwymi organami obu państw.
Art. 8.
Niniejsza konwencja podlega ratyfikacji i wejdzie w życie sześćdziesiątego dnia po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych, która nastąpi w Londynie.
Art. 9.
Niniejsza konwencja zawarta jest na okres dwóch lat. Ulega ona przedłużaniu na dalsze dwuletnie okresy, jeżeli żadna z Umawiających się Stron nie wypowie jej na piśmie na trzy miesiące przed upływem danego okresu.
Na dowód czego niżej podpisani, należycie upoważnieni przez odpowiednie Rządy, podpisali niniejszą konwencję.
Sporządzono w Warszawie, dnia dwudziestego pierwszego lipca 1967 roku, w dwóch egzemplarzach, każdy w języku polskim i angielskim, przy czym oba teksty są jednakowo autentyczne.
Z upoważnienia Rządu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
W. Titkow
Z upoważnienia Rządu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii
G. Thomson
Po zaznajomieniu się z powyższą konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 3 maja 1969 roku.
L. S.
Przewodniczący Rady Państwa:
M. Spychalski
Minister Spraw Zagranicznych:
w z. J. Winiewicz
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
KONWENCJA
MIĘDZY RZĄDEM POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ A RZĄDEM LUDOWEJ REPUBLIKI BUŁGARII W SPRAWIE WSPÓŁPRACY W DZIEDZINIE OCHRONY I KWARANTANNY ROŚLIN, sporządzona w Sofii
dnia 6 grudnia 1968 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 6 grudnia 1968 roku podpisana została w Sofii Konwencja między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Ludowej Republiki Bułgarii w sprawie współpracy w dziedzinie ochrony i kwarantanny roślin o następującym brzmieniu dosłownym:
KONWENCJA
między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Ludowej Republiki Bułgarii w sprawie współpracy w dziedzinie ochrony i kwarantanny roślin.
Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rząd Ludowej Republiki Bułgarii w celu wzajemnej ochrony swoich terytoriów przed przenoszeniem i rozszerzaniem się chorób i szkodników roślin oraz chwastów, jak również dla ułatwienia obrotu roślinami między obydwoma stronami, postanowiły zawrzeć niniejszą konwencję.
W tym celu wyznaczyły swoich Pełnomocników:
Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej -
Andrzeja KACAŁĘ, Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Rolnictwa,
Rząd Ludowej Republiki Bułgarii -
Wyłczo MATEEWA, Wiceministra Rolnictwa,
którzy po wymianie swoich pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, uzgodnili, co następuje:
Art. 1.
1. W celu zapobieżenia stratom powodowanym przez choroby, szkodniki i chwasty w gospodarce rolnej i leśnej, Umawiające się Strony zobowiązują się do:
a) przeprowadzania na swoich terytoriach zabiegów koniecznych dla likwidacji ognisk chorób i szkodników roślin oraz chwastów (zwanych dalej szkodnikami), wymienionych w wykazach stanowiących załącznik do niniejszej konwencji,
b) stosowania środków mających na celu niedopuszczenie do przedostawania się szkodników, wymienionych w wykazie Strony importującej, który znajduje się w załączniku, oraz w dodatkowych wymaganiach Strony importującej, na terytorium drugiej Umawiającej się Strony z eksportowanymi produktami roślinnymi (zwanymi dalej przesyłkami) lub w inny sposób,
c) dołączania do wszystkich przesyłek świadectw zdrowia, wydanych przez właściwe organy Strony eksportującej, według wzoru ustalonego przez Międzynarodową konwencję o ochronie roślin, sporządzoną w Rzymie w dniu 6 grudnia 1951 roku, stwierdzających, że przesyłki są wolne od szkodników i odpowiadają wymaganiom Strony importującej ustalonych w umowach handlowych,
d) przestrzegania przy eksporcie przesyłek przepisów prawnych Strony importującej o kwarantannie roślin.
2. Dołączenie świadectwa zdrowia nie wyklucza dokonania powtórnego badania przesyłki przez Stronę importującą lub podjęcia zabiegów, które uzna za konieczne, jak na przykład odkażanie.
Art. 2.
1. Umawiające się Strony podejmą niezbędne kroki w celu ochrony swoich terytoriów przed przedostawaniem się szkodników z krajów trzecich.
2. W tym celu każda z Umawiających się Stron wyda przepisy prawne, ustalające, że import z krajów trzecich może być dokonywany za zgodą organów ustalających warunki kwarantanny roślin dla importu i zużycia przesyłek.
Art. 3.
Tranzyt przesyłek dozwolony jest pod warunkiem, że są one szczelnie opakowane i zaopatrzone w świadectwo zdrowia, stwierdzające, że odpowiadają wymaganiom kwarantanny roślin Umawiającej się Strony, przez terytorium której przesyłki są przewożone.
Art. 4.
Umawiające się Strony zobowiązują się we wzajemnym obrocie roślinami i produktami roślinnymi:
a) nie używać przy eksporcie jako materiału do opakowania słomy, siana, plew, liści i innych materiałów roślinnych, jeżeli nie zostaną odkażone, oraz stosować do opakowania w miarę możliwości trociny, strużyny i inne materiały, z którymi szkodniki mogą być przeniesione jedynie przypadkowo,
b) materiał do sadzenia oczyszczać możliwie dokładnie z ziemi,
c) kontrolować środki przewozowe używane do przewozu przesyłek i odkażać je w razie potrzeby.
Art. 5.
Umawiające się Strony ustalą przejścia graniczne, przez które dokonywany będzie import i tranzyt przesyłek.
Art. 6.
1. Właściwe organy Umawiających się Stron będą przeprowadzać kontrolę stanu zdrowia przesyłek importowanych i eksportowanych we wzajemnym obrocie oraz przewożonych tranzytem przez terytorium jednej na terytorium drugiej Strony.
2. W razie wykrycia w przesyłkach szkodników, należy powiadomić o tym centralny właściwy organ Strony eksportującej.
Art. 7.
Umawiające się Strony zobowiązują się:
a) dążyć do stosowania ujednoliconych metod przy wykonywaniu ekspertyzy kwarantannowej, a przy odkażaniu przesyłek ujednoliconych metod i środków odkażania,
b) okazywać sobie pomoc specjalistyczną i techniczną w zakresie ochrony i kwarantanny roślin na warunkach uzgodnionych dla każdego przypadku przez właściwe organy Umawiających się Stron.
Art. 8.
1. Umawiające się Strony przeprowadzać będą, w przypadkach ekonomicznie uzasadnionych, wspólne kontrole stanu zdrowia przesyłek we wzajemnym obrocie towarowym w tych przejściach granicznych, gdzie będą na to pozwalać warunki miejscowe.
2. Właściwe centralne organy Umawiających się Stron zawierać będą porozumienia mające na celu wykonanie ustępu 1 oraz określające szczegółowo zasady i czas trwania wspólnie wykonywanej kontroli stanu zdrowia.
Art. 9.
Umawiające się Strony zobowiązują się:
a) co rok do dnia 1 kwietnia przesyłać informację o występowaniu i rozpowszechnianiu się szkodników oraz o przeprowadzonych zabiegach przy ich zwalczaniu,
b) przesyłać przepisy prawne co do ochrony i kwarantanny roślin, regulujące import, eksport i tranzyt przesyłek, najpóźniej w terminie 30 dni po wejściu ich w życie,
c) przesyłać informacje o osiągnięciach naukowych, o nowych metodach i środkach ochrony roślin oraz pisma, książki i inne publikacje z dziedziny ochrony i kwarantanny roślin.
Art. 10.
Umawiające się Strony zobowiązują się:
a) delegować, w zależności od potrzeb, specjalistów na terytorium drugiej Umawiającej się Strony w celu zapoznania się z osiągnięciami naukowymi i wymiany doświadczeń,
b) umożliwiać specjalizację pracownikom ochrony i kwarantanny roślin w instytucjach drugiej Umawiającej się Strony.
Art. 11.
Właściwe centralne organy Umawiających się Stron będą zwoływać w razie potrzeby, nie rzadziej jednak niż co trzy lata, wspólne narady dla omówienia i rozwiązywania praktycznych i naukowych zagadnień oraz dla wymiany doświadczeń w zakresie ochrony i kwarantanny roślin. Narady będą zwoływane kolejno na terytoriach Umawiających się Stron. Czas, miejsce i program narad będą uzgadniane przez właściwe organy Umawiających się Stron.
Art. 12.
1. Koszty związane z delegowaniem specjalistów, zgodnie z artykułem 10 niniejszej Konwencji, będzie pokrywać Umawiająca się Strona wysyłająca specjalistów.
2. Koszty związane z organizacją narad, zgodnie z artykułem 11 niniejszej Konwencji, pokrywać będzie Umawiająca się Strona, na której terytorium odbywa się narada.
Wydatki związane z przejazdem i utrzymaniem delegowanych na narady specjalistów pokrywać będzie Umawiająca się Strona, wysyłająca tych specjalistów.
Art. 13.
Wykazy, o których mowa w artykule 1, ustęp 1, litera a), mogą ulec zmianie na podstawie porozumienia w drodze wymiany pism między właściwymi centralnymi organami Umawiających się Stron.
Art. 14.
Traci moc Konwencja między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ludowej Republiki Bułgarii w sprawie ochrony roślin uprawnych przed szkodnikami i chorobami, podpisana w Warszawie dnia 26 września 1949 roku.
Art. 15.
1. Niniejsza Konwencja podlega ratyfikacji i wejdzie w życie po upływie 30 dni od dnia wymiany dokumentów ratyfikacyjnych, która nastąpi w Warszawie.
2. Niniejsza Konwencja zawarta jest na pięć lat. Ulega ona automatycznemu przedłużaniu na dalsze pięcioletnie okresy, jeżeli żadna z Umawiających się Stron nie wypowie jej na rok przed upływem odpowiedniego okresu.
Niniejszą Konwencję sporządzono w Sofii dnia 6 grudnia 1968 roku, w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i bułgarskim, przy czym obydwa teksty posiadają jednakową moc.
Na dowód czego wyżej wymienieni Pełnomocnicy Umawiających się Stron podpisali niniejszą Konwencję i opatrzyli ją pieczęciami.
Z upoważnienia Rządu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
Z upoważnienia Rządu Ludowej Republiki Bułgarii
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
zmiany:



1990-06-07
Dz.U.1990.63.372


1990-11-02
Dz.U.1990.74.443


1997-10-16
Dz.U.1998.33.177
wynik. z
ust. 1 pkt 1
KONWENCJA O PRZYWILEJACH I IMMUNITETACH ORGANIZACJI WYSPECJALIZOWANYCH
przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych dnia 21 listopada 1947 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA
POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
Dnia 21 listopada 1947 roku została przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych Konwencja o przywilejach i immunitetach organizacji wyspecjalizowanych.
Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną z zastrzeżeniem do ż 24 i ż 32 tej konwencji, że spory dotyczące interpretacji albo stosowania konwencji mogą być wnoszone do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości tylko za zgodą wszystkich stron sporu oraz że Polska Rzeczpospolita Ludowa zastrzega sobie prawo nieprzyjęcia opinii doradczej Trybunału jako ostatecznego rozstrzygnięcia sporu; oświadcza, że postanawia przystąpić do tej konwencji w imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Zgodnie z ż 43 konwencji Polska Rzeczpospolita Ludowa zobowiązuje się stosować postanowienia tej konwencji do następujących organizacji wyspecjalizowanych:
Międzynarodowej Organizacji Pracy,
Organizacji Narodów Zjednoczonych do Spraw Wyżywienia i Rolnictwa (drugi zrewidowany tekst załącznika II),
Organizacji Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego,
Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury,
Światowej Organizacji Zdrowia (trzeci zrewidowany tekst załącznika VII),
Światowego Związku Pocztowego,
Międzynarodowego Związku Telekomunikacyjnego,
Światowej Organizacji Meteorologicznej,
Międzyrządowej Morskiej Organizacji Doradczej (zrewidowany tekst załącznika XII).
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 3 maja 1969 roku.
Przewodniczący Rady Państwa
M.Spychalski
L.S.
Minister Spraw Zagranicznych
w z. J.Winiewicz
(Tekst konwencji zamieszczony jest w załączniku nr 1 do niniejszego numeru).
KONWENCJA
o przywilejach i immunitetach organizacji wyspecjalizowanych.
Zważywszy, że Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych przyjęło dnia 13 lutego 1946 roku rezolucję przewidującą ujednolicenie - w takim stopniu, w jakim to jest możliwe - przywilejów i immunitetów przysługujących Organizacji Narodów Zjednoczonych i różnym organizacjom wyspecjalizowanym, oraz
zważywszy, że odbyły się konsultacje między Organizacjami Narodów Zjednoczonych a organizacjami wyspecjalizowanymi dotyczące realizacji powyższej rezolucji,
Zgromadzenie Ogólne rezolucją nr 179(II) przyjętą dnia 21 listopada 1947 roku zatwierdziło poniższą konwencję, którą przedkłada się do przyjęcia organizacjom wyspecjalizowanym i do przystąpienia każdemu członkowi Organizacji Narodów Zjednoczonych oraz każdemu innemu państwu, będącemu członkiem jednej lub więcej organizacji wyspecjalizowanych.
Artykuł I.
Definicje i zakres stosowania.
ż 1. W niniejszej konwencji:
i) Określenie "klauzule standardowe" odnosi się do postanowień artykułów od II do IX.
ii) Określenie "organizacje wyspecjalizowane" oznacza:
a) Międzynarodową Organizację Pracy,
b) Organizację Narodów Zjednoczonych do Spraw Wyżywienia i Rolnictwa,
c) Organizację Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury,
d) Organizację Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego,
e) Międzynarodowy Fundusz Walutowy,
f) Międzynarodowy Bank Odbudowy i Rozwoju,
g) Światową Organizację Zdrowia,
h) Światowy Związek Pocztowy,
i) Międzynarodowy Związek Telekomunikacyjny oraz
j) każdą inną organizację związaną z Organizacją Narodów Zjednoczonych zgodnie z artykułami 57 i 63 Karty.
iii) Określenie "konwencja" oznacza, w odniesieniu do którejkolwiek organizacji wyspecjalizowanej, klauzule standardowe zmodyfikowane przez ostateczny (lub zrewidowany) tekst załącznika, przekazanego przez tę organizację zgodnie z żż 36 i 38.
iv) Dla celów artykułu III określenie "majątek i aktywa" obejmuje również majątek i fundusze zarządzane przez organizację wyspecjalizowaną działającą w ramach swych uprawnień statutowych.
v) Dla celów artykułów V i VII określenie "przedstawiciele członków" obejmuje wszystkich przedstawicieli, zastępców, doradców, ekspertów technicznych i sekretarzy delegacji.
vi) W żż 13, 14, 15 i 25 wyrażenie "posiedzenia zwoływane przez organizację wyspecjalizowaną" oznacza posiedzenia: 1) jej zgromadzenia lub jej organu wykonawczego (niezależnie od jego nazwy) i 2) jakiejkolwiek komisji przewidzianej w jej statucie, 3) jakiejkolwiek zwołanej przez nią konferencji międzynarodowej oraz 4) jakiegokolwiek komitetu któregokolwiek z tych organów.
vii) Określenie "dyrektor generalny" oznacza najwyższego funkcjonariusza administracyjnego danej organizacji wyspecjalizowanej, niezależnie od tego, czy nazywa się on dyrektorem generalnym, czy też inaczej.
ż 2. Każde Państwo będące Stroną niniejszej konwencji w stosunku do którejkolwiek organizacji wyspecjalizowanej, do której konwencja ma zastosowanie zgodnie z ż 37, przyzna takiej organizacji lub w związku z taką organizacją, przywileje i immunitety przewidziane w klauzulach standardowych na warunkach w nich wymienionych, z zastrzeżeniem wszelkich zmian tych klauzul zawartych w postanowieniach ostatecznego (lub zrewidowanego) tekstu załącznika dotyczącego danej organizacji i przekazanego zgodnie z postanowieniami ż 36 lub 38.
Artykuł II.
Osobowość prawna.
ż 3. Organizacje wyspecjalizowane posiadają osobowość prawną. Mają one zdolność do: a) zawierania umów, b) nabywania i zbywania majątku nieruchomego i ruchomego, c) wszczynania postępowania prawnego.
Artykuł III.
Majątek, fundusze i aktywa.
ż 4. Organizacje wyspecjalizowane oraz majątek i aktywa tych organizacji, bez względu na to, gdzie i w czyich rękach się znajdują, korzystają z pełnego immunitetu jurysdykcyjnego, chyba że w określonym przypadku zrzekną się one wyraźnie tego immunitetu. Zrzeczenie się immunitetu nie może jednak rozciągać się na jakiekolwiek czynności egzekucyjne.
ż 5. Pomieszczenia organizacji wyspecjalizowanych są nietykalne. Majątek i aktywa tych organizacji, bez względu na to, gdzie i w czyich rękach się znajdują, nie podlegają rewizji, rekwizycji, konfiskacie, wywłaszczeniu i wszelkim innym formom integracji w trybie postępowania egzekucyjnego, administracyjnego, sądowego lub ustawodawczego.
ż 6. Archiwa organizacji wyspecjalizowanych oraz wszelkie dokumenty należące do nich albo będące w ich posiadaniu są nietykalne bez względu na miejsce, w którym się znajdują.
ż 7. Nie podlegając żadnej finansowej kontroli, reglamentacji ani jakiemukolwiek moratorium:
a) organizacje wyspecjalizowane mogą posiadać fundusze, złoto i wszelkiego rodzaju waluty oraz prowadzić rachunki w każdej walucie,
b) organizacje wyspecjalizowane mogą swobodnie przekazywać swoje fundusze, złoto lub waluty z jednego kraju do drugiego albo w obrębie jakiegokolwiek kraju, jak również wymieniać wszelkie posiadane przez siebie waluty na inną dowolną walutę.
ż 8. Każda organizacja wyspecjalizowana, korzystając z praw przyznanych jej zgodnie z ż 7, uwzględni wszelkie wnioski kierowane do niej przez rząd każdego Państwa będącego Stroną niniejszej konwencji, o ile uzna ona, że uwagi te mogą być przyjęte bez szkody dla jej interesów.
ż 9. Organizacje wyspecjalizowane, ich aktywa, dochody i innego rodzaju majątek są:
a) zwolnione od wszelkich podatków bezpośrednich; rozumie się jednak, że organizacje wyspecjalizowane nie będą domagały się zwolnienia od tych podatków, które w rzeczywistości są jedynie opłatami za świadczenia usług użyteczności publicznej;
b) zwolnione od opłat celnych oraz zakazów i ograniczeń przywozu lub wywozu w odniesieniu do przedmiotów przywożonych lub wywożonych przez organizacje wyspecjalizowane do ich użytku służbowego; rozumie się jednak, że przedmioty wwiezione na podstawie takiego zwolnienia nie będą sprzedane w kraju, do którego zostały przywiezione, chyba że nastąpi to na warunkach uzgodnionych z rządem tego kraju;
c) zwolnione od opłat celnych oraz zakazów i ograniczeń przywozu lub wywozu w stosunku do ich wydawnictw.
ż 10. Jakkolwiek organizacje wyspecjalizowane nie będą domagały się, w zasadzie, zwolnienia od opłat akcyzowych i podatków od sprzedaży, wliczonych w cenę przedmiotów ruchomych lub majątku nieruchomego, jednakże w razie dokonywania przez nie na swój użytek służbowy poważnych zakupów przedmiotów lub majątku, których cena obejmuje tego rodzaju opłaty i podatki, Państwa będące Stronami niniejszej konwencji, w każdym przypadku, gdy będzie to możliwe, podejmą odpowiednie kroki administracyjne w celu zwolnienia od tych opłat i podatków lub zwrotu sum już wpłaconych.
Artykuł IV.
Ułatwienia w zakresie porozumiewania się.
ż 11. W zakresie porozumiewania się w sprawach urzędowych każda organizacja wyspecjalizowana korzysta na terytorium każdego Państwa będącego Stroną niniejszej konwencji z traktowania nie mniej korzystnego niż przyznane przez rząd tego Państwa każdemu innemu rządowi, włączając w to jego przedstawicielstwo dyplomatyczne. Dotyczy to spraw pierwszeństwa oraz taryf i opłat za przesyłki pocztowe, kablogramy, telegramy, radiotelegramy, telefotografie, telefonogramy i inne środki porozumiewania się, jak również taryf prasowych za informacje udzielane prasie i radio.
ż 12. Korespondencja urzędowa i inne komunikaty urzędowe organizacji wyspecjalizowanych nie podlegają cenzurze.
Organizacje wyspecjalizowane mają prawo używać szyfru, jak również wysyłać i otrzymywać korespondencję przez kurierów albo w opieczętowanych walizach. Kurierom tym oraz walizom przyznaje się takie przywileje i immunitety, jak kurierom i walizom dyplomatycznym.
Postanowienia niniejszego paragrafu nie wykluczają podjęcia odpowiednich środków bezpieczeństwa określonych na podstawie porozumienia miedzy Państwem będącym Stroną niniejszej konwencji a organizacją wyspecjalizowaną.
Artykuł V.
Przedstawiciele członków.
ż 13. Przedstawiciele członków na posiedzeniach zwoływanych przez organizację wyspecjalizowaną korzystają w czasie wykonywania swych funkcji i podczas podróży na miejsce posiedzenia i z powrotem z następujących przywilejów i immunitetów:
a) nie podlegają aresztowaniu lub zatrzymaniu, a ich bagaż osobisty nie podlega zajęciu, oraz korzystają z immunitetu jurysdykcyjnego w odniesieniu do ich wypowiedzi ustnych lub pisemnych i czynności dokonanych przez nich w charakterze urzędowym,
b) nietykalności wszystkich urzędowych papierów i dokumentów,
c) prawa używania szyfru i otrzymywania dokumentów lub korespondencji przez kurierów w opieczętowanych walizach,
d) zwolnienia ich samych oraz ich współmałżonków od wszelkich ograniczeń imigracyjnych i formalności dotyczących rejestracji cudzoziemców oraz od wszelkich obowiązków związanych z narodową służbą publiczną w krajach, w których przybywają albo przez które przejeżdżają w czasie wykonywania swych funkcji,
e) z takich samych ułatwień w zakresie ograniczeń walutowych lub wymiany waluty, jakie przyznawane są przedstawicielom rządów obcych będących w czasowej misji urzędowej,
f) z takich samych immunitetów i ułatwień w odniesieniu do ich bagażu osobistego, jakie przyznawane są członkom przedstawicielstw dyplomatycznych podobnej rangi.
ż 14. W celu zapewnienia przedstawicielom członków organizacji wyspecjalizowanych na posiedzeniach zwoływanych przez te organizacje pełnej wolności słowa i całkowitej niezależności przy wykonywaniu ich funkcji, immunitet jurysdykcyjny w odniesieniu do ich wypowiedzi ustnych lub pisemnych i czynności dokonanych przez nich przy wykonywaniu ich funkcji będzie przysługiwał nawet po wygaśnięciu mandatu tych osób.
ż 15. W przypadku gdy opodatkowanie w jakiejkolwiek formie zależy od faktu przebywania na danym terytorium, nie będą uważane za okresy przebywania te okresy, podczas których przedstawiciele członków organizacji wyspecjalizowanych, delegowani na posiedzenia przez nie zwoływane, będą przebywali na terytorium jednego z członków w związku z wykonywaniem swych funkcji.
ż 16. Przywileje i immunitety przyznaje się przedstawicielom członków nie dla ich osobistej korzyści, ale w celu zapewnienia im całkowitej niezależności przy wykonywaniu ich funkcji związanych z organizacjami wyspecjalizowanymi. Dlatego też członek ma nie tylko prawo, ale i obowiązek zrzec się immunitetu swego przedstawiciela w tych wszystkich przypadkach, kiedy, zdaniem członka, immunitet stałby na przeszkodzie wymiarowi sprawiedliwości i kiedy można się go zrzec bez szkody dla celu, w którym został on przyznany.
ż 17. Postanowień żż 13, 14 i 15 nie stosuje się wobec władz państwa, którego dana osoba jest obywatelem lub którego jest ona lub była przedstawicielem.
Artykuł VI.
Funkcjonariusze.
ż 18. Każda organizacja wyspecjalizowana ustali kategorie funkcjonariuszy, do których stosują się postanowienia niniejszego artykułu i artykułu VII. Poinformuje ona o tym rządy wszystkich Państw będących Stronami niniejszej konwencji w odniesieniu do danej organizacji, jak również Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych. Nazwiska funkcjonariuszy objętych tymi kategoriami będą podawane periodycznie do wiadomości wspomnianym rządom.
ż 19. Funkcjonariusze organizacji wyspecjalizowanych:
a) korzystają z immunitetu jurysdykcyjnego w odniesieniu do ich wypowiedzi ustnych lub pisemnych i czynności dokonanych przez nich w charakterze urzędowym,
b) korzystają w odniesieniu do pensji i uposażeń, wypłacanych im przez organizacje wyspecjalizowane, z takich samych zwolnień od podatków i na takich samych warunkach, z jakich korzystają funkcjonariusze Organizacji Narodów Zjednoczonych,
c) nie podlegają, wraz z ich współmałżonkami i członkami rodziny będącymi na ich utrzymaniu, ograniczeniom imigracyjnym i przepisom dotyczącym rejestracji cudzoziemców.
d) w zakresie ułatwień przy wymianie walut korzystają z takich samych przywilejów, jak podobnej rangi funkcjonariusze wchodzący w skład przedstawicielstw dyplomatycznych,
e) korzystają, wraz z ich współmałżonkami i członkami rodziny będącymi na ich utrzymaniu, z takich samych ułatwień przy powrocie do kraju w okresie kryzysu międzynarodowego, jak podobnej rangi funkcjonariusze wchodzący w skład misji dyplomatycznych,
f) przy podejmowaniu swego stanowiska w danym kraju mają prawo wwieźć bez opłat celnych swoje ruchomości i przedmioty osobistego użytku.
ż 20. Funkcjonariusze organizacji wyspecjalizowanych są zwolnieni od wszelkich obowiązków dotyczących narodowej służby publicznej. Jednakże w stosunku do państw, których są oni obywatelami, zwolnienie to ograniczone jest tylko do tych funkcjonariuszy organizacji wyspecjalizowanych, których nazwiska, z uwagi na ich funkcje, zostały wymienione na liście sporządzonej przez dyrektora generalnego organizacji wyspecjalizowanej i zatwierdzonej przez państwo, którego są obywatelami.
W razie powołania do narodowej służby publicznej innych funkcjonariuszy organizacji wyspecjalizowanej zainteresowane państwo, na prośbę organizacji wyspecjalizowanej, odroczy powołanie ich do służby na taki czas, jaki okaże się niezbędny, aby uniknąć zakłócenia podstawowej działalności danej organizacji.
ż 21. Niezależnie od przywilejów i immunitetów przewidzianych w żż 19 i 20, dyrektor generalny każdej organizacji wyspecjalizowanej, jak również każdy funkcjonariusz działający w jego imieniu podczas jego nieobecności, korzystają, zarówno sami, jak i ich współmałżonkowie i niepełnoletnie dzieci, z przywilejów, immunitetów, zwolnień i ułatwień, jakie przyznawane są przedstawicielom dyplomatycznym zgodnie z prawem międzynarodowym.
ż 22. Przywileje i immunitety przyznaje się funkcjonariuszom wyłącznie w interesie organizacji wyspecjalizowanych, a nie dla osobistej korzyści tych funkcjonariuszy. Każda organizacja wyspecjalizowana ma prawo i obowiązek zrzec się immunitetu przyznanego określonemu funkcjonariuszowi w tych wszystkich przypadkach, gdy jej zdaniem, immunitet ten stałby na przeszkodzie wymiarowi sprawiedliwości i można się go zrzec bez szkody dla interesów organizacji wyspecjalizowanej.
ż 23. Każda organizacja wyspecjalizowana będzie stale współdziałać z właściwymi władzami państw-członków w celu ułatwienia sprawnego wymiaru sprawiedliwości, zapewnienia przestrzegania przepisów porządkowych i zapobieżenia wszelkim nadużyciom w związku z przywilejami, immunitetami i ułatwieniami, o których mowa w niniejszym artykule.
Artykuł VII.
Nadużycie przywilejów.
ż 24. Jeżeli Państwo będące Stroną niniejszej konwencji uzna, że przywileje lub immunitety przyznane przez niniejszą konwencję zostały nadużyte, przeprowadzi konsultacje z zainteresowaną organizacją wyspecjalizowaną w celu ustalenia, czy nadużycie to istotnie miało miejsce, a w razie stwierdzenia nadużycia - w celu podjęcia starań o niedopuszczenie do jego powtórzenia się. Gdyby w rezultacie tych konsultacji nie osiągnięto wyniku zadowalającego dla tego państwa i dla organizacji wyspecjalizowanej, sprawa dotycząca ustalenia faktu nadużycia przywileju lub immunitetu zostanie wniesiona do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości zgodnie z ż 32. Jeżeli Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości stwierdzi, że takie nadużycie miało miejsce, Państwo będące Stroną niniejszej konwencji, wobec którego dopuszczono się tego nadużycia, będzie miało prawo - po uprzednim notyfikowaniu o tym zainteresowanej organizacji wyspecjalizowanej - odmówić udzielenia tej organizacji przywileju lub immunitetu, który został nadużyty.
ż 25.
1. Przedstawiciele członków delegowani na posiedzenia zwoływane przez organizacje wyspecjalizowane, w czasie wykonywania swych funkcji i podczas podróży do miejsca przeznaczenia i z powrotem, jak również funkcjonariusze w rozumieniu ż 18, nie będą zmuszeni przez władze miejscowe do opuszczenia kraju, w którym wykonują swe funkcje z powodu jakiejkolwiek czynności dokonanej przez nich w ich urzędowym charakterze. W przypadku jednak, gdyby którakolwiek z tych osób nadużyła swych przywilejów związanych z pobytem uprawiając w tym kraju działalność, która nie pozostaje w związku z jej funkcjami urzędowymi, rząd tego kraju będzie mógł zażądać opuszczenia przez nią kraju z zastrzeżeniem, że:
2.
I) przedstawiciele członków lub osoby uprawnione do korzystania z immunitetu dyplomatycznego zgodnie z postanowieniami ż 21 nie mogą być wydalone z kraju inaczej, jak w trybie procedury dyplomatycznej stosowanej wobec przedstawicieli dyplomatycznych, akredytowanych w tym kraju;
II) w odniesieniu do funkcjonariusza, do którego nie mają zastosowania postanowienia ż 21, żadna decyzja o wydaleniu nie może być powzięta bez zgody ministra spraw zagranicznych danego kraju, który może jej udzielić dopiero po porozumieniu się z dyrektorem generalnym zainteresowanej organizacji wyspecjalizowanej; w razie wszczęcia przeciwko któremukolwiek z funkcjonariuszy postępowania zmierzającego do wydalenia, dyrektor generalny organizacji wyspecjalizowanej będzie miał prawo występowania w tym postępowaniu w charakterze przedstawiciela osoby, przeciwko której zostało ono wszczęte.
Artykuł VIII.
Przepustki.
ż 26. Funkcjonariusze organizacji wyspecjalizowanych będą mieli prawo korzystania z przepustek Organizacji Narodów Zjednoczonych, zgodnie z porozumieniami administracyjnymi, które zostaną zawarte miedzy Sekretarzem Generalnym Organizacji Narodów Zjednoczonych a właściwymi władzami organizacji wyspecjalizowanych, którym przekazane zostaną specjalne uprawnienia do wydawania przepustek. Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych notyfikuje każdemu Państwu będącemu Stroną niniejszej konwencji o zawartych porozumieniach administracyjnych.
ż 27. Państwa będące Stronami niniejszej konwencji będą przyjmowały i uznawały przepustki Organizacji Narodów Zjednoczonych wydawane funkcjonariuszom organizacji wyspecjalizowanych jako ważne dokumenty podróży.
ż 28. Podania o wizy, tam gdzie wizy są wymagane składane przez funkcjonariuszy organizacji wyspecjalizowanych posiadających przepustkę Organizacji Narodów Zjednoczonych, do których dołączono zaświadczenie, że funkcjonariusze ci podróżują w sprawach organizacji wyspecjalizowanej, rozpatrywane będą tak szybko, jak to będzie możliwe. Ponadto osobom takim powinno się udzielić ułatwień umożliwiających szybką podróż.
ż 29. Ułatwienia analogiczne do wymienionych w ż 28 zostaną udzielone ekspertom i innym osobom, które, nie mając wprawdzie przepustki Organizacji Narodów Zjednoczonych będą posiadać zaświadczenie stwierdzające, że podróżują w sprawach organizacji wyspecjalizowanej.
ż 30. Dyrektorzy generalni organizacji wyspecjalizowanych, ich zastępcy, dyrektorzy departamentu i inni funkcjonariusze w randze co najmniej równej dyrektorowi departamentu organizacji wyspecjalizowanej, podróżujący z przepustką Organizacji Narodów Zjednoczonych z ramienia organizacji wyspecjalizowanych, korzystają z takich samych ułatwień w podróży jak podobnej rangi członkowie przedstawicielstw dyplomatycznych.
Artykuł IX.
Rozstrzyganie sporów.
ż 31. Każda organizacja wyspecjalizowana powinna ustanowić odpowiednie sposoby rozstrzygania:
a) sporów wynikłych z umów lub innych sporów z zakresu prawa prywatnego, w których stroną jest organizacja wyspecjalizowana,
b) sporów, w które został zamieszany funkcjonariusz organizacji wyspecjalizowanej, który z racji swego urzędowego stanowiska korzysta z immunitetów, o ile immunitetu tego nie zrzeczono się zgodnie z postanowieniami ż 22.
ż 32. Wszelkie spory dotyczące interpretacji albo stosowania niniejszej konwencji wnosi się do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, chyba że w określonym przypadku strony zgodziły się na zastosowanie innej procedury. W razie powstania sporu między organizacją wyspecjalizowaną z jednej strony a państwem-członkiem z drugiej strony występuje się o wydanie opinii doradczej co do wszelkich podniesionych kwestii prawnych związanych z danym sporem, zgodnie z artykułem 96 Karty i artykułem 65 Statutu Trybunału oraz z odpowiednimi postanowieniami układów zawartych między Organizacją Narodów Zjednoczonych a zainteresowaną organizacją wyspecjalizowaną. Strony przyjmują opinię Trybunału jako ostateczne rozstrzygnięcie sporu.
Artykuł X.
Załączniki i stosowanie konwencji do poszczególnych organizacji wyspecjalizowanych.
ż 33. W odniesieniu do każdej organizacji wyspecjalizowanej klauzule standardowe stosuje się ze wszelkimi zmianami, jakie wynikają z ostatecznego (zrewidowanego) tekstu załącznika z niniejszej konwencji dotyczącego danej organizacji, zgodnie z żż 36 i 38.
ż 34. Postanowienia konwencji w stosunku do każdej organizacji wyspecjalizowanej należy interpretować z uwzględnieniem funkcji, jakie nakłada na tę organizację jej statut.
ż 35. Projekty załączników od I do IX stanowią zalecenia dla wymienionych w nich organizacji wyspecjalizowanych. Organizacji wyspecjalizowanej nie wymienionej w ż 1 Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych przesyła projekt załącznika zaleconego przez Radę Gospodarczo-Społeczną.
ż 36. Za ostateczny tekst każdego załącznika uważa się tekst zatwierdzony przez zainteresowaną organizację wyspecjalizowaną zgodnie z procedurą przewidzianą w jej statucie. Odpis zatwierdzonego przez siebie załącznika każda organizacja wyspecjalizowana przesyła Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych. Zatwierdzony załącznik zastępuje projekt, o którym mowa w ż 35.
ż 37. Niniejszą konwencję stosuje się do określonej organizacji wyspecjalizowanej z chwilą przekazania Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych ostatecznego tekstu odpowiedniego załącznika oraz oświadczenia, że przyjmuje ona klauzule standardowe ze zmianami wprowadzonymi przez ten załącznik i że zobowiązuje się wprowadzić w życie postanowienia żż 8, 18, 22, 23, 24, 31, 32, 42 i 45 (z zastrzeżeniem wszelkich zmian ż 32, jakie okażą się niezbędne dla dostosowania ostatecznego tekstu załącznika do statutu danej organizacji), jak również wszelkie postanowienia załącznika nakładające zobowiązania na tę organizację. Sekretarz Generalny przesyła wszystkim członkom Organizacji Narodów Zjednoczonych, jak również wszystkim innym państwom-członkom organizacji wyspecjalizowanych, uwierzytelnione odpisy wszystkich załączników przekazanych mu zgodnie z postanowieniami niniejszego paragrafu oraz odpisy zrewidowanych załączników przekazanych zgodnie z postanowieniami ż 38.
ż 38. Jeżeli którakolwiek z organizacji wyspecjalizowanych po przesłaniu zgodnie z ż 36 ostatecznego tekstu załącznika, wprowadzi zgodnie z procedurą przewidzianą w jej statucie jakiekolwiek poprawki do tego załącznika, prześle ona zrewidowany tekst załącznika Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.
ż 39. Postanowienia niniejszej konwencji w niczym nie ograniczają ani nie naruszają przywilejów i immunitetów już przyznanych albo które mogą być w przyszłości przyznane jakiejkolwiek organizacji wyspecjalizowanej przez jakiekolwiek państwo ze względu na ustanowienie jej siedziby lub jej biur regionalnych na terytorium tego państwa. Niniejsza konwencja nie stoi na przeszkodzie zawarciu przez którekolwiek Państwo będące jej Stroną z jakąkolwiek organizacją wyspecjalizowaną dodatkowych układów, które konkretyzują postanowienia niniejszej konwencji, rozszerzają lub ograniczają przyznane przez nią przywileje i immunitety.
ż 40. Klauzule standardowe, zmienione przez ostateczny tekst załącznika przesłanego Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych przez organizację wyspecjalizowaną zgodnie z ż 36 (albo przez tekst zrewidowanego załącznika przesłanego zgodnie z ż 38), powinny być zgodne z postanowieniami obowiązków statutu tej organizacji. W razie konieczności wprowadzenia jakiejkolwiek poprawki do tego statutu celem zapewnienia takiej zgodności, poprawka taka powinna być wprowadzona w życie zgodnie z procedurą przewidzianą w statucie tej organizacji, zanim zostanie przesłany ostateczny (lub zrewidowany) tekst załącznika.
Niniejsza konwencja nie uchyla ani nie zmienia żadnego postanowienia statutu którejkolwiek organizacji wyspecjalizowanej, jak również żadnych praw lub zobowiązań, jakie organizacja taka może posiadać, nabyć lub przyjąć na siebie.
Artykuł XI.
Postanowienia końcowe.
ż 41. Przystąpienie do niniejszej konwencji członka Organizacji Narodów Zjednoczonych i (z zastrzeżeniem ż 42) każdego państwa-członka organizacji wyspecjalizowanej następuje przez złożenie Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych dokumentu przystąpienia, który nabiera mocy w dniu jego złożenia.
ż 42. Każda zainteresowana organizacja wyspecjalizowana podaje tekst niniejszej konwencji wraz z odpowiednimi załącznikami do wiadomości tym spośród jej członków, którzy nie są członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych i zaprasza ich, aby przystąpili do konwencji w stosunku do danej organizacji wyspecjalizowanej przez złożenie Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych lub dyrektorowi generalnemu organizacji wyspecjalizowanej dokumentu przystąpienia do niniejszej konwencji w stosunku do danej organizacji.
ż 43. Każde Państwo będące Stroną niniejszej konwencji wskazuje w swym dokumencie przystąpienia organizację lub organizacje wyspecjalizowane, w stosunku do której lub do których zobowiązuje się stosować postanowienia niniejszej konwencji. Każde Państwo będące już Stroną niniejszej konwencji będzie mogło następnie notyfikować Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, że zobowiązuje się stosować postanowienia niniejszej konwencji do jednej lub kilku innych organizacji wyspecjalizowanych. Notyfikacja ta nabierze mocy w dniu otrzymania jej przez Sekretarza Generalnego.
ż 44. Niniejsza konwencja wejdzie w życie w stosunkach między każdym Państwem będącym Stroną tej konwencji a organizacją wyspecjalizowaną z chwilą, gdy będzie ją można zastosować do tej organizacji stosownie do ż 37 i gdy Państwo będące Stroną zobowiąże się stosować do tej organizacji postanowienia niniejszej konwencji zgodnie z ż 43.
ż 45. Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych powiadomi wszystkie Państwa będące Członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych, jak również wszystkie państwa będące członkami organizacji wyspecjalizowanych oraz dyrektorów generalnych organizacji wyspecjalizowanych o złożeniu każdego dokumentu przystąpienia otrzymanego zgodnie z ż 41 i o wszystkich późniejszych notyfikacjach otrzymanych zgodnie z ż 43. Dyrektor generalny każdej organizacji wyspecjalizowanej powiadomi Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych i członków zainteresowanej organizacji o złożeniu mu na przechowanie każdego dokumentu przystąpienia zgodnie z ż 42.
ż 46. Rozumie się, że jeżeli w imieniu któregokolwiek państwa złożono dokument przystąpienia albo późniejszą notyfikację, to państwo to będzie w stanie, na mocy własnego prawa, wypełnić warunki niniejszej konwencji w brzmieniu zmienionym przez ostateczne teksty wszystkich załączników odnoszących się do organizacji, które zostały objęte wyżej wymienionymi przystąpieniami lub notyfikacjami.
ż 47.
1. Z zastrzeżeniem postanowień ustępów 2 i 3 niniejszego paragrafu, każde Państwo będące Stroną niniejszej konwencji zobowiązuje się stosować tę konwencję do każdej organizacji wyspecjalizowanej objętej jego przystąpieniem albo późniejszą notyfikacją, aż do czasu, gdy do tej organizacji będzie można zastosować zrewidowaną konwencję lub załącznik i gdy to Państwo przyjmie tę zrewidowaną konwencję lub załącznik. W przypadku rewizji załącznika, przyjęcie go przez Państwa następuje w drodze notyfikacji, skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych, która nabierze mocy w dniu otrzymania jej przez Sekretarza Generalnego.
2. Jednakże każde Państwo będące Stroną niniejszej konwencji, a które nie jest albo przestało być członkiem organizacji wyspecjalizowanej, może notyfikować Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych i dyrektorowi generalnemu zainteresowanej organizacji, że zamierza odmówić udzielenia jej korzyści wynikających z niniejszej konwencji, począwszy od określonej daty, która nie może przypadać wcześniej niż za trzy miesiące, licząc od daty otrzymania tej notyfikacji.
3. Każde Państwo będące Stroną niniejszej konwencji może odmówić udzielania organizacji wyspecjalizowanej, która przestanie być związana z Organizacją Narodów Zjednoczonych, korzyści wynikających z tej konwencji.
4. Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych powiadamia wszystkie Państwa będące Stronami niniejszej konwencji o każdej notyfikacji przekazanej mu zgodnie z postanowieniami niniejszego paragrafu.
ż 48. Na żądanie jednej trzeciej Państw będących Stronami niniejszej konwencji, Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych zwoła konferencję w celu dokonania rewizji konwencji.
ż 49. Sekretarz Generalny prześle odpis niniejszej konwencji wszystkim organizacjom wyspecjalizowanym i rządom wszystkich członków Organizacji Narodów Zjednoczonych.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Załącznik I.
Międzynarodowa Organizacja Pracy.
Klauzule standardowe mają zastosowanie do Międzynarodowej Organizacji Pracy, z zastrzeżeniem następujących postanowień:
1. Postanowienia artykułu V (z wyjątkiem postanowień zawartych pod literą c ż 13) i postanowienia ustępów 1 i 2 (I) ż 25 artykułu VII rozciągają się na członków i zastępców członków Rady Administracyjnej Międzynarodowej Organizacji Pracy będących przedstawicielami pracodawców i pracowników, jak również na osoby zastępujące ich, z tym że o zrzeczeniu się immunitetu w stosunku do którejkolwiek z wymienionych osób zgodnie z ż 16 decyduje w każdym przypadku Rada.
2. Przywileje, immunitety, zwolnienia i ułatwienia, o których mowa w ż 21 klauzul standardowych, przysługują także zastępcom Dyrektora Generalnego Międzynarodowego Biura Pracy.
3.
i) Eksperci (inni niż funkcjonariusze, do których mają zastosowanie postanowienia artykułu VI), którzy pełnią funkcje w komitetach Organizacji lub wykonują misje dla niej, korzystają z niżej wymienionych przywilejów i immunitetów w takim zakresie, w jakim to jest niezbędne dla skutecznego wypełnienia ich funkcji, przy czym przywileje te i immunitety przysługują im też w czasie podróży odbywanych w związku z pracą w takich komitetach lub w związku ze wspomnianymi misjami:
a) nie podlegają aresztowaniu, a ich bagaż osobisty nie podlega zajęciu,
b) korzystają z immunitetu jurysdykcyjnego w odniesieniu do ich wypowiedzi ustnych lub pisemnych i czynności dokonanych przez nich przy wykonywaniu ich funkcji urzędowych; immunitet ten będzie przysługiwał zainteresowanym osobom także i po zakończeniu przez nie pracy w komitetach Organizacji lub po wypełnieniu misji Organizacji,
c) z takich samych ułatwień w zakresie ograniczeń walutowych i wymiany walut oraz w odniesieniu do ich bagażu osobistego, z jakich korzystają przedstawiciele obcych rządów będący w czasowej misji urzędowej,
d) nietykalności ich papierów i dokumentów dotyczących prac wykonywanych przez nich na rzecz Organizacji.
ii) Zasada wyrażona w ostatnim zdaniu ż 12 klauzul standardowych będzie miała zastosowanie do postanowień zawartych w punkcie 3 (i) litera d.
iii) Przywileje i immunitety przyznaje się ekspertom w interesie Organizacji, a nie dla ich osobistych korzyści. Organizacja ma prawo i obowiązek zrzec się immunitetu przyznanego ekspertowi w tych wszystkich przypadkach, gdy uzna, że immunitet ten stałby na przeszkodzie wymiarowi sprawiedliwości i że można się go zrzec bez szkody dla interesów Organizacji.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Załącznik II
Organizacja Narodów Zjednoczonych do spraw wyżywienia i rolnictwa.
(drugi zrewidowany tekst)
W odniesieniu do Organizacji Narodów Zjednoczonych do Spraw Wyżywienia i Rolnictwa (zwanej dalej "Organizacją") klauzule standardowe mają zastosowanie z zastrzeżeniem następujących postanowień:
1. Postanowienia artykułu V oraz ustępów 1 i 2 (I) ż 25 artykułu VII rozciągają się na przewodniczącego Rady Organizacji i na przedstawicieli członków stowarzyszonych, z zastrzeżeniem, że o zrzeczeniu się któregokolwiek immunitetu w stosunku do Przewodniczącego zgodnie z ż 16 decyduje Rada Organizacji.
2.
i) Eksperci (inni niż funkcjonariusze, do których mają zastosowanie postanowienia artykułu VI), którzy pełnią funkcje w komitetach Organizacji lub wykonują misje dla niej, korzystają z niżej wymienionych przywilejów i immunitetów w takim zakresie, w jakim to jest niezbędne dla skutecznego wypełnienia ich funkcji, przy czym przywileje te i immunitety przysługują im także w czasie podróży odbywanych w związku z ich pracą w takich komitetach lub w związku ze wspomnianymi misjami:
a) nie podlegają aresztowaniu, a ich bagaż osobisty nie podlega zajęciu,
b) korzystają z immunitetu jurysdykcyjnego w odniesieniu do ich wypowiedzi ustnych lub pisemnych i czynności dokonanych przez nich przy wykonywaniu ich funkcji urzędowych; immunitet ten będzie przysługiwał zainteresowanym osobom także i po zakończeniu przez nie pracy w komitetach Organizacji lub po wypełnieniu misji Organizacji,
c) z takich samych ułatwień w zakresie ograniczeń walutowych i wymiany walut oraz w odniesieniu do ich bagażu osobistego, z jakich korzystają przedstawiciele rządów obcych będących w czasowej misji urzędowej,
d) nietykalności ich papierów i dokumentów dotyczących prac wykonywanych przez nich na rzecz Organizacji oraz prawa używania szyfru i otrzymywania dokumentów lub korespondencji przez kurierów lub w opieczętowanych walizach - w celach porozumiewania się z Organizacją.
ii) Zasada wyrażona w ostatnim zdaniu ż 12 klauzul standardowych będzie miała zastosowanie do postanowień zawartych w punkcie 2 (i) litera d).
iii) Przywileje i immunitety przyznaje się ekspertom w interesie Organizacji, a nie dla ich osobistych korzyści. Organizacja ma prawo i obowiązek zrzec się immunitetu przyznanego ekspertowi w każdym przypadku, gdy uzna, że immunitet ten stałby na przeszkodzie wymiarowi sprawiedliwości i że można się go zrzec bez szkody dla interesów Organizacji.
3. Przywileje, immunitety, zwolnienia i ułatwienia, o których mowa w ż 21 klauzul standardowych, przyznaje się również zastępcom Dyrektora Generalnego Organizacji.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Załącznik III.
Organizacja Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego.
Klauzule standardowe mają zastosowanie do Organizacji Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego (zwanej dalej "Organizacją"), z zastrzeżeniem następujących postanowień:
1. Przywileje, immunitety, zwolnienia i ułatwienia, o których mowa w ż 21 klauzul standardowych, przyznaje się także Przewodniczącemu Rady Organizacji.
2.
i) Eksperci (inni niż funkcjonariusze, do których mają zastosowanie postanowienia artykułu VI), którzy pełnią funkcje w komitetach Organizacji lub wykonują misje dla niej, korzystają z niżej wymienionych przywilejów i immunitetów w takim zakresie, w jakim to jest niezbędne dla skutecznego wypełnienia ich funkcji, przy czym przywileje te i immunitety przysługują im także w czasie podróży odbywanych w związku z ich pracą w takich komitetach lub w związku ze wspomnianymi misjami:
a) nie podlegają aresztowaniu, a ich bagaż osobisty nie podlega zajęciu,
b) korzystają z immunitetu jurysdykcyjnego w odniesieniu do ich wypowiedzi ustnych lub pisemnych i czynności dokonanych przez nich przy wykonywaniu ich funkcji urzędowych; immunitet ten będzie przysługiwał zainteresowanym osobom także i po zakończeniu przez nie pracy w komitetach Organizacji lub po wypełnieniu misji Organizacji,
c) z takich samych ułatwień w zakresie ograniczeń walutowych i wymiany walut oraz w odniesieniu do ich bagażu osobistego, z jakich korzystają przedstawiciele obcych rządów będących w czasowej misji urzędowej,
d) nietykalności ich papierów i dokumentów dotyczących prac wykonywanych przez nich na rzecz Organizacji.
ii) Zasada wyrażona w ostatnim zdaniu ż 12 klauzul standardowych będzie miała zastosowanie do postanowień zawartych powyżej w punkcie 2 (i) litera d.
iii) Przywileje i immunitety przyznaje się ekspertom w interesie Organizacji, a nie dla ich korzyści osobistych. Organizacja ma prawo i obowiązek zrzec się immunitetu przyznanego ekspertowi we wszystkich przypadkach, gdy uzna, że immunitet ten stałby na przeszkodzie wymiarowi sprawiedliwości i że można się go zrzec bez szkody dla interesów Organizacji.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Załącznik IV.
Organizacja Narodów Zjednoczonych dla Wychowania Nauki i Kultury.
Klauzule standardowe mają zastosowanie do Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania Nauki i Kultury (zwanej dalej "Organizacją"), z zastrzeżeniem następujących postanowień:
1. Postanowienia artykułu V oraz ustępu 1 i 2 (I) ż 25 artykułu VII rozciągają się na Przewodniczącego Konferencji i członków Rady Administracyjnej Organizacji, ich zastępców i doradców, z zastrzeżeniem, że o zrzeczeniu się immunitetu w stosunku do którejkolwiek z tych osób zgodnie z ż 16 decyduje Rada Administracyjna.
2. Zastępca Dyrektora Generalnego Organizacji, jego współmałżonek i niepełnoletnie dzieci również korzystają z przywilejów, immunitetów, zwolnień i ułatwień, jakie przyznawane są przedstawicielom dyplomatycznym zgodnie z prawem międzynarodowym i które postanowienia ż 21 artykułu VI konwencji zapewniają dyrektorowi generalnemu każdej organizacji wyspecjalizowanej.
3.
i) Eksperci (inni niż funkcjonariusze do których mają zastosowanie postanowienia artykułu VI), którzy pełnią funkcje w komitetach Organizacji lub wykonują misje dla niej, korzystają z niżej wymienionych przywilejów i immunitetów w takim zakresie, w jakim to jest niezbędne dla skutecznego wypełnienia ich funkcji, przy czym przywileje te i immunitety przysługują im także podczas podróży odbywanych w związku z pracą w tych komitetach lub w związku z wykonywaniem wspomnianych misji:
a) nie podlegają aresztowaniu, a ich bagaż osobisty nie podlega zajęciu,
b) korzystają z immunitetu jurysdykcyjnego w odniesieniu do ich wypowiedzi ustnych lub pisemnych i czynności dokonanych przez nich przy wykonywaniu ich funkcji urzędowych; immunitet ten przysługuje zainteresowanym osobom także i po zakończeniu przez nie pracy w komitetach Organizacji lub po wypełnieniu misji Organizacji,
c) z takich samych ułatwień w zakresie ograniczeń walutowych i wymiany walut oraz w odniesieniu do ich bagażu osobistego, z jakich korzystają przedstawiciele obcych rządów będących w czasowej misji urzędowej,
ii) Przywileje i immunitety przyznaje się ekspertom w interesie Organizacji, a nie dla ich korzyści osobistych. Organizacja ma prawo i obowiązek zrzec się immunitetu przyznanego ekspertowi we wszystkich przypadkach, gdy uzna, że immunitet ten stałby na przeszkodzie wymiarowi sprawiedliwości i że można się go zrzec bez szkody dla interesów Organizacji.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Załącznik V
Międzynarodowy Fundusz Walutowy
Niniejsza konwencja (łącznie z niniejszym załącznikiem) ma zastosowanie do Międzynarodowego Funduszu Walutowego (zwanego dalej Funduszem), z zastrzeżeniem następujących postanowień:
1. ż 32 klauzul standardowych stosuje się wyłącznie w odniesieniu do sporów dotyczących interpretacji lub stosowania przywilejów i immunitetów, które wynikają dla Funduszu wyłącznie z niniejszej konwencji i które nie są włączone do przywilejów i immunitetów, na które Fundusz może się powoływać stosownie do artykułów Porozumienia lub w inny sposób.
2. Postanowienia niniejszej konwencji (łącznie z niniejszym załącznikiem) nie modyfikują, nie zmieniają ani też nie powodują konieczności wprowadzenia takich modyfikacji lub zmian do artykułów Porozumienia Funduszu, ani też nie podważają lub nie ograniczają jakichkolwiek praw, immunitetów, przywilejów lub zwolnień przyznanych Funduszowi lub jakiemukolwiek z jego członków, gubernatorom, dyrektorom wykonawczym, zastępcom, urzędnikom lub pracownikom, zgodnie z artykułami Porozumienia Funduszu lub zgodnie z jakimkolwiek statutem, prawem lub przepisami każdego członka Funduszu lub jego politycznego czynnika, lub określonych w inny sposób.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Załącznik VI
Międzynarodowy Bank Odbudowy i Rozwoju
Niniejsza konwencja (łącznie z niniejszym załącznikiem) ma zastosowanie do Międzynarodowego Banku Odbudowy i Rozwoju (zwanego dalej Bankiem), z zastrzeżeniem następujących postanowień:
1. ż 4 zastępuje się następującym tekstem:
"Powództwo przeciwko Bankowi może być złożone wyłącznie w sądzie właściwym dla terytorium członka Banku, na którym Bank ma biuro, wyznaczył agenta w celu prowadzenia procesu lub zawiadomienia o sprawie bądź który wydał lub zagwarantował zabezpieczenie. Żadne sprawy nie mogą jednakże być wszczęte przez członków lub osoby działające w imieniu członków lub wywodzące od nich roszczenia. Własność i aktywa Banku, gdziekolwiek umiejscowione i w czyimkolwiek posiadaniu, będą zwolnione od wszelkich rodzajów zajęcia, obciążenia lub egzekucji, do czasu wydania ostatecznego orzeczenia przeciwko Bankowi."
2. ż 32 klauzul standardowych stosuje się wyłącznie w odniesieniu do sporów dotyczących interpretacji lub stosowania przywilejów i immunitetów, które wynikają dla Banku wyłącznie z niniejszej konwencji i które nie są włączone do przywilejów i immunitetów, na które Bank może się powoływać stosownie do artykułów Porozumienia lub w inny sposób.
3. Postanowienia niniejszej konwencji (łącznie z niniejszym załącznikiem) nie modyfikują, nie zmieniają ani też nie powodują konieczności wprowadzenia takich modyfikacji lub zmian do artykułów Porozumienia Banku, ani też nie podważają lub nie ograniczają jakichkolwiek praw, immunitetów, przywilejów lub zwolnień przyznanych Bankowi lub jakiemukolwiek z jego członków, gubernatorom, dyrektorom wykonawczym, zastępcom, urzędnikom lub pracownikom zgodnie z artykułami Porozumienia Banku lub zgodnie z jakimkolwiek statutem, prawem lub przepisami każdego członka Banku lub jego politycznego czynnika, lub określonych w inny sposób.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Załącznik VII.
Światowa Organizacja Zdrowia.
(trzeci zrewidowany tekst).
Klauzule standardowe mają zastosowanie do Światowej Organizacji Zdrowia (zwanej dalej "Organizacją"), z zastrzeżeniem następujących postanowień:
1. Postanowienia artykułu V oraz ustępów 1 i 2 (I) ż 25 artykułu VII rozciągają się na osoby wyznaczone do pracy w Radzie Wykonawczej Organizacji, na ich zastępców i na doradców, z zastrzeżeniem, że o zrzeczeniu się immunitetu w stosunku do którejkolwiek z tych osób zgodnie z ż 16 decyduje Rada.
2.
i) Eksperci (inni niż funkcjonariusze, do których mają zastosowanie postanowienia artykułu VI), którzy pełnią funkcje w komitetach Organizacji lub wykonują misje dla niej, korzystają z niżej wymienionych przywilejów i immunitetów w takim zakresie, w jakim to jest niezbędne dla skutecznego wypełnienia ich funkcji, przy czym przywileje te i immunitety przysługują im także w czasie podróży odbywanych w związku z pracą w tych komitetach lub w związku ze wspomnianymi misjami:
a) nie podlegają aresztowaniu, a ich bagaż osobisty nie podlega zajęciu,
b) korzystają z immunitetu jurysdykcyjnego w odniesieniu do ich wypowiedzi ustnych lub pisemnych i czynności dokonanych przez nich przy wykonywaniu ich funkcji urzędowych; immunitet ten przysługuje zainteresowanym osobom także i po zakończeniu przez nie pracy w komitetach Organizacji lub po wypełnieniu misji Organizacji,
c) z takich samych ułatwień w zakresie ograniczeń walutowych i wymiany walut oraz w odniesieniu do ich bagażu osobistego, z jakich korzystają przedstawiciele obcych rządów będących w czasowej misji urzędowej,
d) nietykalności wszelkich papierów i dokumentów,
e) dla celów porozumiewania się z Organizacją - prawa używania szyfru i otrzymywania dokumentów i korespondencji przez kurierów lub w opieczętowanych walizach.
ii) W czasie wykonywania swych funkcji osoby wyznaczone do pracy w doradczych grupach rzeczoznawców Organizacji korzystają z przywilejów i immunitetów wymienionych w niniejszym punkcie litera b) i e).
iii) Przywileje i immunitety przyznaje się ekspertom w interesie Organizacji, a nie dla ich korzyści osobistych. Organizacja ma prawo i obowiązek zrzec się immunitetu przyznanego któremukolwiek ekspertowi we wszystkich przypadkach, gdy uzna, że immunitet ten stałby na przeszkodzie wymiarowi sprawiedliwości i że można się go zrzec bez szkody dla interesów Organizacji.
3. Postanowienia artykułu V oraz ustępów 1 i 2 (I) ż 25 artykułu VII obejmują przedstawicieli członków stowarzyszonych biorących udział w pracach Organizacji zgodnie z artykułami 8 i 47 Konstytucji.
4. Przywileje, immunitety, zwolnienia i ułatwienia wymienione w ż 21 klauzul standardowych przysługują również zastępcom Dyrektora Generalnego i Dyrektorowi Regionalnemu Organizacji.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Załącznik VIII.
Światowy Związek Pocztowy.
Klauzule standardowe mają zastosowanie bez zmian.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Załącznik IX.
Międzynarodowy Związek Telekomunikacyjny.
Klauzule standardowe mają zastosowanie bez zmian, z tym że Międzynarodowy Związek Telekomunikacyjny nie rości sobie prawa do korzystania z uprzywilejowanego traktowania, przewidzianego w artykule IV ż 11, pt. "Ułatwienie w zakresie porozumiewania się".
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Załącznik XII
Międzyrządowa Morska Organizacja Doradcza.
(zrewidowany tekst)
1. Przywileje, immunitety, zwolnienia i ułatwienia, o których mowa w artykule VI ż 21 klauzul standardowych, przysługują Sekretarzowi Generalnemu Organizacji, zastępcy Sekretarza Generalnego i Sekretarzowi Komitetu Bezpieczeństwa na Morzu, z tym zastrzeżeniem, że postanowienia niniejszego punktu nie wymagają, aby członek, na terytorium którego znajduje się siedziba Organizacji, stosował postanowienia ż 21 artykułu VI klauzul standardowych wobec osób, które są jego obywatelami.
2.
a) Eksperci (inni niż funkcjonariusze, do których mają zastosowanie postanowienia artykułu VI), którzy pełnią funkcje w komitetach Organizacji lub wykonują misje dla niej, korzystają z niżej wymienionych przywilejów i immunitetów w takim zakresie, w jakim to jest niezbędne dla skutecznego wypełnienia ich funkcji, przy czym przywileje te i immunitety przysługują im także w czasie podróży odbywanych w związku z pracą w tych komitetach lub w związku ze wspomnianymi misjami:
i) nie podlegają aresztowaniu, a ich bagaż osobisty nie podlega zajęciu,
ii) korzystają z immunitetu jurysdykcyjnego w odniesieniu do ich wypowiedzi ustnych pisemnych i czynności dokonanych przez nich przy wykonywaniu ich funkcji urzędowych; immunitet ten przysługuje zainteresowanym osobom także i po zakończeniu ich pracy w komitetach Organizacji lub po wypełnieniu misji Organizacji,
iii) z takich samych ułatwień w zakresie ograniczeń walutowych i wymiany walut oraz w odniesieniu do ich bagażu osobistego, jakie przyznaje się przedstawicielom obcych rządów będących w czasowej misji urzędowej,
iv) nietykalności wszelkich papierów i dokumentów dotyczących prac wykonywanych przez nich dla Organizacji,
v) prawa używania szyfru i otrzymywania dokumentów i korespondencji przez kurierów lub w walizach opieczętowanych - dla celów porozumiewania się z Międzyrządową Morską Organizacją Doradczą.
Zasada wyrażona w ostatnim zdaniu ż 12 klauzul standardowych ma zastosowanie do postanowień przewidzianych powyżej w podpunktach iv) i v).
b) Przywileje i immunitety przyznaje się ekspertom w interesie Organizacji, a nie dla ich korzyści osobistych. Organizacja ma prawo i obowiązek zrzec się immunitetu przyznanego któremukolwiek ekspertowi we wszystkich przypadkach, gdy uzna, że immunitet ten stałby na przeszkodzie wymiarowi sprawiedliwości i że można się go zrzec bez szkody dla interesów Organizacji.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Załącznik XIII.
Międzynarodowa Korporacja Finansowa
Niniejsza konwencja (łącznie z niniejszym załącznikiem) ma zastosowanie do Międzynarodowej Korporacji Finansowej (zwanej dalej Korporacją), z zastrzeżeniem następujących postanowień:
1. ż 4 zastępuje się następującym tekstem:
"Powództwo przeciwko Korporacji może być złożone wyłącznie w sądzie właściwym dla terytorium członka, na którym Korporacja ma biuro, wyznaczyła agenta w celu prowadzenia procesu lub zawiadomienia o sprawie bądź który wydał lub zagwarantował zabezpieczenie. Żadne sprawy nie mogą jednakże być wszczęte przez członków lub osoby działające w imieniu członków lub wywodzące od nich roszczenia. Własność i aktywa Korporacji, gdziekolwiek umiejscowione i w czyimkolwiek posiadaniu, będą zwolnione od wszystkich rodzajów zajęcia, obciążenia lub egzekucji do czasu wydania ostatecznego orzeczenia przeciwko Korporacji.
2. Punkt (b) ż 7 klauzul standardowych stosuje się do Korporacji z zastrzeżeniem ż 5 artykułu III Porozumienia Korporacji.
3. Korporacja według własnego uznania może zrezygnować z jakichkolwiek przywilejów i immunitetów przyznanych na mocy artykułu VI Porozumienia Korporacji w takim zakresie i na takich warunkach, jakie ona może określić.
4. ż 32 klauzul standardowych stosuje się wyłącznie w odniesieniu do sporów dotyczących interpretacji lub stosowania przywilejów lub immunitetów, które wynikają dla Korporacji wyłącznie z niniejszej konwencji i które nie są włączone do przywilejów i immunitetów, na które Korporacja może się powoływać stosownie do artykułów Porozumienia lub w inny sposób.
5. Postanowienia niniejszej konwencji (łącznie z niniejszym załącznikiem) nie modyfikują, nie zmieniają ani też nie powodują konieczności wprowadzenia takich modyfikacji lub zmian do artykułów Porozumienia Korporacji, ani też nie podważają lub nie ograniczają jakichkolwiek praw, immunitetów, przywilejów lub zwolnień przyznanych Korporacji lub jakiemukolwiek z jego członków, gubernatorom, dyrektorom wykonawczym, zastępcom, urzędnikom lub pracownikom zgodnie z artykułami Porozumienia Korporacji lub zgodnie z jakimkolwiek statutem, prawem lub przepisami każdego członka Korporacji lub jego politycznego czynnika albo określonych w inny sposób.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
KONWENCJA
O OPODATKOWANIU POJAZDÓW DROGOWYCH WYKONUJĄCYCH MIĘDZYNARODOWY PRZEWÓZ PODRÓŻNYCH sporządzona w Genewie
dnia 14 grudnia 1956 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 14 grudnia 1956 roku została sporządzona w Genewie Konwencja o opodatkowaniu pojazdów drogowych wykonujących międzynarodowy przewóz podróżnych.
Po zaznajomieniu się z powyższą konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że wymieniona konwencja jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 18 czerwca 1969 roku.
KONWENCJA
o opodatkowaniu pojazdów drogowych wykonujących międzynarodowy przewóz podróżnych.
Umawiające się Strony,
pragnąc ułatwić rozwój międzynarodowej turystyki, zgodziły się na następujące postanowienia:
Art. 1.
W rozumieniu niniejszej konwencji:
a) określenie "pojazd" oznacza każdy pojazd drogowy poruszający się po drogach przy pomocy własnego napędu mechanicznego oraz każdą przyczepę przeznaczoną do sprzęgania z takim pojazdem, wwożoną z pojazdem lub oddzielnie;
b) określenie "międzynarodowy przewóz podróżnych" oznacza przewóz osób i ewentualnie ich bagaży za wynagrodzeniem, premią lub inną zapłatą, a także każdy przewóz wykonywany przy pomocy pojazdów przeznaczonych do przewozu podróżnych i mających więcej niż osiem miejsc do siedzenia, poza miejscem dla kierowcy, jeżeli droga przewozu przebiega przez co najmniej jedną granicę między dwoma krajami;
c) określenie "podatki lub opłaty od przewozu" oznacza: podatki od obrotu lub opłaty podobnego rodzaju, takie jak na przykład podatki od wartości dodanej; opłaty za wydawanie zezwoleń na przewóz lub innych niezbędnych dokumentów; podatki lub opłaty dodatkowe, które mogą być pobierane w wyniku wykonywania danego przewozu, jako uzupełnienie opłat wymagalnych z faktu posiadania pojazdu lub poruszania się nim po drogach.
Art. 2.
Pojazdy zarejestrowane na terenie jednej z Umawiających się Stron i czasowo wwiezione przy wykonywaniu międzynarodowego przewozu podróżnych na terytorium innej Umawiającej się Strony będą zwolnione od podatków i opłat z tytułu poruszania się po drogach lub posiadania pojazdów na terytorium tej Umawiającej się Strony na poniżej ustalonych warunkach. Zwolnienia tego nie stosuje się do opłat mostowych i drogowych, podatków i obciążeń z tytułu spożycia społecznego lub podatków i opłat od przewozu.
Art. 3.
1. Zwolnienie to będzie przyznawane na terytorium każdej z Umawiających się Stron, jak długo będą przestrzegane warunki ustalone w przepisach celnych, obowiązujących na tym terytorium dla czasowego wwozu pojazdów bez obowiązku ponoszenia opłat celnych i opłat wjazdowych od pojazdów wymienionych w artykule 2, oraz warunki ustalone w obowiązujących przepisach o wydawaniu zezwoleń na wykonywanie przewozów.
2. Jednakże każda Umawiająca się Strona może nie stosować tego zwolnienia do pojazdów, którym zezwala się na wykonywanie przewozów, jeżeli miejsce ich wyjazdu i przeznaczenia znajduje się na jej terytorium.
Postanowienia końcowe
Art. 4.
1. Kraje będące członkami Europejskiej Komisji Gospodarczej oraz kraje uczestniczące w pracach komisji ze statusem doradczym, zgodnie z ż 8 aktu określającego kompetencje tej Komisji, mogą stać się Umawiającymi się Stronami niniejszej konwencji:
a) przez jej podpisanie;
b) przez jej ratyfikację po podpisaniu z zastrzeżeniem ratyfikacji;
c) przez przystąpienie do niej.
2. Kraje, które mogą uczestniczyć w niektórych pracach Europejskiej Komisji Gospodarczej zgodnie z ż 11 aktu określającego kompetencje tej Komisji, mogą stać się Umawiającymi się Stronami niniejszej konwencji przez przystąpienie do niej po jej wejściu w życie.
3. Niniejsza konwencja będzie otwarta do podpisu do dnia 18 maja 1957 roku włącznie. Po upływie tego terminu konwencja będzie otwarta do przystąpienia.
4. Ratyfikacja lub przystąpienie nabierze mocy przez złożenie odpowiedniego dokumentu Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Art. 5.
1. Niniejsza konwencja wejdzie w życie dziewięćdziesiątego dnia po podpisaniu jej przez pięć krajów, o których mowa w artykule 4 ustęp 1, bez zastrzeżenia ratyfikacji albo po złożeniu przez nie dokumentów ratyfikacyjnych lub dokumentu przystąpienia.
2. W stosunku do każdego kraju, który ratyfikuje niniejszą konwencję lub do niej przystąpi po tym, jak pięć krajów podpisze ją bez zastrzeżenia ratyfikacji albo złoży dokumenty ratyfikacyjne lub dokumenty przystąpienia, niniejsza konwencja wejdzie w życie dziewięćdziesiątego dnia po złożeniu przez ten kraj dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia.
Art. 6.
1. Każda Umawiająca się Strona może wypowiedzieć niniejszą konwencję w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.
2. Wypowiedzenie nabierze mocy po upływie piętnastu miesięcy od daty otrzymania przez Sekretarza Generalnego notyfikacji o wypowiedzeniu.
Art. 7.
Niniejsza konwencja utraci moc obowiązującą, jeżeli w jakimkolwiek okresie kolejnych dwunastu miesięcy po jej wejściu w życie, ilość Umawiających się Stron będzie mniejsza niż pięć.
Art. 8.
1. Każdy kraj w chwili podpisania niniejszej konwencji bez zastrzeżenia ratyfikacji lub w chwili składania dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia bądź też w terminie późniejszym może oświadczyć w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych, że niniejsza konwencja zostanie rozciągnięta na wszystkie lub niektóre terytoria, za których stosunki międzynarodowe jest on odpowiedzialny. Konwencja będzie obowiązywała na terytorium lub terytoriach wymienionych w notyfikacji poczynając od dziewięćdziesiątego dnia od otrzymania tej notyfikacji przez Sekretarza Generalnego albo - jeżeli konwencja nie weszła jeszcze w życie - od dnia jej wejścia w życie.
2. Każdy kraj, który złożył zgodnie z poprzednim ustępem oświadczenie o stosowaniu niniejszej konwencji na terytorium, które reprezentuje on w stosunkach międzynarodowych, maże zgodnie z postanowieniami artykułu 6 wypowiedzieć niniejszą konwencję w odniesieniu do tego terytorium.
Art. 9.
1. Każdy spór między dwiema lub więcej Umawiającymi się Stronami dotyczący interpretacji lub stosowania niniejszej konwencji będzie w miarę możliwości rozstrzygany w drodze negocjacji miedzy Stronami będącymi w sporze.
2. Każdy spór, nie rozstrzygnięty w drodze negocjacji, będzie poddany arbitrażowi, jeżeli zażąda tego którakolwiek z Umawiających się Stron będąca w sporze, i będzie w następstwie przekazany jednemu lub więcej arbitrom, wybieranych w drodze porozumienia Stron będących w sporze. Jeżeli w ciągu trzech miesięcy od daty zażądania arbitrażu, Strony będące w sporze nie osiągną porozumienia co do wyboru arbitra lub arbitrów, każda z tych Stron będzie mogła zwrócić się do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych z prośbą o wyznaczenie jednego arbitra, któremu spór będzie przedstawiony do rozstrzygnięcia.
3. Orzeczenie arbitra lub arbitrów, wyznaczonych zgodnie z poprzednim ustępem, będzie obowiązujące dla Umawiających się Stron będących w sporze.
Art. 10.
1. Każda Umawiająca się Strona w chwili podpisywania, ratyfikacji lub przystąpienia do niniejszej konwencji może oświadczyć, że nie uważa się za związaną artykułem 9 niniejszej konwencji. Inne Umawiające się Strony nie będą związane artykułem 9 wobec każdej umawiającej się Strony, która zgłosiła takie zastrzeżenie.
2. Każda Umawiająca się Strona, która zgłosiła zastrzeżenie zgodnie z poprzednim ustępem, może w każdym czasie wycofać je w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.
3. Żadne inne zastrzeżenie do niniejszej konwencji będzie dopuszczone.
Art. 11.
1. Po upływie trzyletniego okresu obowiązywania niniejszej konwencji, każda Umawiająca się Strona będzie mogła w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych zażądać zwołania konferencji w celu dokonania rewizji niniejszej konwencji. Sekretarz Generalny zawiadomi o tym żądaniu wszystkie Umawiające się Strony i zwoła konferencję w sprawie rewizji konferencji, jeżeli w terminie czterech miesięcy od daty zawiadomienia skierowanego przez niego przynajmniej jedna trzecia Umawiających się Stron wyrazi zgodę na to żądanie.
2. Jeżeli konferencja zwołana jest zgodnie z poprzednim ustępem, Sekretarza Generalny zawiadomi o tym wszystkie Umawiające się Strony i zaprosi je do przedstawienia w terminie trzech miesięcy propozycji, których rozpatrzenie na konferencji będą uważać za celowe. Sekretarz Generalny zakomunikuje wszystkim Umawiającym się Stronom tymczasowy porządek dzienny konferencji wraz z tekstami takich propozycji co najmniej na trzy miesiące przed datą otwarcia konferencji.
3. Sekretarz Generalny zaprosi na konferencję zwołaną zgodnie z niniejszym artykułem wszystkie kraje, o których mowa w artykule 4 ustęp 1, jak również kraje, które stały się Umawiającymi się Stronami zgodnie z artykułem 4 ustęp 2.
Art. 12.
1. Każda Umawiająca się Strona może zaproponować jedną lub więcej poprawek do niniejszej konwencji. Tekst każdej zaproponowanej poprawki będzie przesłany Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, który prześle go Umawiającym się Stronom i poda do wiadomości innych krajów, o których mowa w artykule 4 ustęp 1.
2. Każda zaproponowana poprawka, przekazana zgodnie z poprzednim ustępem, będzie uważna za przyjętą, jeżeli żadna Umawiająca się Strona nie zgłosi sprzeciwu w ciągu sześciu miesięcy od daty przekazania przez Sekretarza Generalnego zaproponowanej poprawki.
3. Sekretarz Generalny zawiadomi możliwie najwcześniej wszystkie Umawiające się Strony o każdym sprzeciwie zgłoszonym w stosunku do zaproponowanej poprawki. Jeżeli został zgłoszony sprzeciw do zaproponowanej poprawki, poprawka uważana będzie za nie przyjętą i nie wywoła żadnego skutku. Jeżeli taki sprzeciw nie został zgłoszony, poprawka wejdzie w życie w stosunku do wszystkich Umawiających się Stron w trzy miesiące po upływie sześciu miesięcy, o których mowa w poprzednim ustępie.
Art. 13.
Oprócz notyfikacji, o których mowa w artykułach 11 i 12, Sekretarz Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych będzie notyfikował krajom, o których mowa w artykule 4 ustęp 1, jak również krajom, które stały się Umawiającymi się Stronami zgodnie z artykułem 4 ustęp 2, o:
a) podpisaniu, ratyfikacji i przystąpieniach zgodnie z artykułem 4;
b) datach, w których niniejsza konwencja wejdzie w życie zgodnie z artykułem 5;
c) wypowiedzeniach zgodnie z artykułem 6;
d) wygaśnięciu ważności niniejszej konwencji zgodnie z artykułem 7;
e) notyfikacjach otrzymywanych zgodnie z artykułem 8;
f) świadczeniach i notyfikacjach otrzymanych zgodnie z artykułem 10 ustępy 1 i 2;
g) wejściu w życie każdej poprawki zgodnie z artykułem 12.
Art. 14.
Po dniu 18 maja 1957 roku oryginał niniejszej konwencji zostanie złożony u Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych, który prześle jej należycie uwierzytelnione odpisy każdemu z krajów, o których mowa w artykule 4 ustępy 1 i 2.
Na dowód czego niżej podpisani, należycie w tym celu upoważnieni, podpisali niniejszą konwencję.
Sporządzono w Genewie dnia czternastego grudnia tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego szóstego roku, w jednym egzemplarzu w językach angielskim i francuskim, przy czym obydwa teksty są jednakowo autentyczne.
Za Austrię:
Z zastrzeżeniem ratyfikacji
Dr J. STANGELBERGER
Za Luksemburg:
Z zastrzeżeniem ratyfikacji
R. LOGELIN
Za Holandię:
Za Królestwo w Europie
Z zastrzeżeniem ratyfikacji
W. H. J. van ASCH van WIJCK
15 maja 1957 r.
Za Norwegię:
JOHAN CAPPELEN
17 maja 1957 r.
Za Polskę:
Z zastrzeżeniem ratyfikacji
JERZY KOSZYK
Za Szwecję:
Z zastrzeżeniem ratyfikacji
G. de SYDOW
Za Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii:
Z zastrzeżeniem ratyfikacji
JAMES C. WARDROP
17 maja 1957 r.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
zmiany:



1997-10-16
Dz.U.1998.33.177
wynik. z
załącznik 1 ust. II pkt 6
KONWENCJA
O OPODATKOWANIU POJAZDÓW DROGOWYCH WYKONUJĄCYCH MIĘDZYNARODOWY PRZEWÓZ TOWARÓW sporządzona w Genewie
dnia 14 grudnia 1956 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA
POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 14 grudnia 1956 r. została sporządzona w Genewie Konwencja o opodatkowaniu pojazdów drogowych wykonujących międzynarodowy przewóz towarów.
Po zaznajomieniu się z powyższą konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną , zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że wymieniona konwencja jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 18 czerwca 1969 r.
Przewodniczący Rady Państwa:
M. Spychalski
L. S.
Minister Spraw Zagranicznych:
w. z. J. Winiewicz
(Tekst konwencji zamieszczony jest w załączniku nr 2 do niniejszego numeru)
Przekład.
KONWENCJA
o opodatkowaniu pojazdów drogowych wykonujących międzynarodowy przewóz towarów.
Umawiające się Strony,
pragnąc ułatwić międzynarodowe drogowe przewozy towarów,
zgodziły się na następujące postanowienia:
Art. 1.
W rozumieniu niniejszej konwencji:
a) określenie "pojazd" oznacza każdy pojazd drogowy, poruszający się po drogach przy pomocy własnego napędu mechanicznego oraz każdą przyczepę przeznaczoną do sprzęgania z takim pojazdem, wwożoną z pojazdem lub oddzielnie;
b) określenie "międzynarodowy przewóz towarów" oznacza przemysłowy lub handlowy przewóz towarów za wynagrodzeniem lub bez wynagrodzenia, jeżeli droga przewozu przebiega przez co najmniej jedną granicę między dwoma krajami;
c) określenie "podatki lub opłaty od przewozu" oznacza: podatki od obrotu lub opłaty podobnego rodzaju, takie jak na przykład podatki od wartości dodanej; opłaty za wydawanie zezwoleń na przewóz lub innych niezbędnych dokumentów; podatki lub opłaty dodatkowe, które mogą być pobierane w wyniku wykonania danego przewozu, jako uzupełnienie opłat wymagalnych z faktu posiadania pojazdu lub poruszania się nim po drogach.
Art. 2.
Pojazdy zarejestrowane na terytorium jednej z Umawiających się Stron i czasowo wwiezione przy wykonywaniu międzynarodowego przewozu towarów na terytorium innej Umawiającej się Strony będą zwolnione od podatków i opłat z tytułu poruszania się po drogach lub posiadania pojazdów na terytorium tej Umawiającej się Strony na poniżej ustalonych warunkach. Zwolnienia tego nie stosuje się do opłat mostowych i drogowych, podatków i obciążeń z tytułu spożycia społecznego lub podatków i opłat od przewozu.
Art. 3.
1. Zwolnienie to będzie przyznawane na terytorium każdej z Umawiających się Stron, jak długo będą przestrzegane warunki ustalone w przepisach celnych, obowiązujących na tym terytorium dla czasowego wwozu pojazdów bez obowiązku ponoszenia opłat celnych i opłat wjazdowych od pojazdów wymienionych w artykule 2, oraz warunki ustalone w obowiązujących przepisach o wydawaniu zezwoleń na wykonywanie przewozów.
2. Jednakże każda Umawiająca się Strona może nie stosować tego zwolnienia do pojazdów, którym zezwala się na wykonywanie przewozów, jeżeli miejsce ich wyjazdu i przeznaczenia znajduje się na jej terytorium.
Postanowienia końcowe.
Art. 4.
1. Kraje będące członkami Europejskiej Komisji Gospodarczej oraz kraje uczestniczące w pracach komisji ze statusem doradczym, zgodnie z ż 8 aktu określającego kompetencje tej Komisji, mogą stać się Umawiającymi się Stronami niniejszej konwencji:
a) przez jej podpisanie;
b) przez jej ratyfikację po podpisaniu z zastrzeżeniem ratyfikacji;
c) przez przystąpienie do niej.
2. Kraje, które mogą uczestniczyć w niektórych pracach Europejskiej Komisji Gospodarczej zgodnie z ż 11 aktu określającego kompetencje tej Komisji, mogą stać się Umawiającymi się Stronami niniejszej konwencji, przez przystąpienie do niej po jej wejściu w życie.
3. Niniejsza konwencja będzie otwarta do podpisu do dnia 18 maja 1957 roku włącznie. Po upływie tego terminu konwencja będzie otwarta do przystąpienia.
4. Ratyfikacja lub przystąpienie nabierze mocy przez złożenie odpowiedniego dokumentu Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Art. 5.
1. Niniejsza konwencja wejdzie w życie dziewięćdziesiątego dnia po podpisaniu jej przez pięć krajów, o których mowa w artykule 4 ust. 1, bez zastrzeżenia ratyfikacji albo po złożeniu przez nie ich dokumentów ratyfikacyjnych lub przystąpienia.
2. W stosunku do każdego kraju, który ratyfikuje niniejszą konwencję lub do niej przystąpi po tym, jak pięć krajów podpisze ją bez zastrzeżenia ratyfikacji albo złoży dokumenty ratyfikacyjne lub dokumenty przystąpienia, niniejsza konwencja wejdzie w życie dziewięćdziesiątego dnia po złożeniu przez ten kraj dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia.
Art. 6.
1. Każda Umawiająca się Strona może wypowiedzieć niniejszą konwencję w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.
2. Wypowiedzenie nabierze mocy po upływie piętnastu miesięcy od daty otrzymania przez Sekretarza Generalnego notyfikacji o wypowiedzeniu.
Art. 7.
Niniejsza konwencja utraci swą moc obowiązującą, jeżeli w jakimkolwiek okresie kolejnym dwunastu miesięcy po jej wejściu w życie ilość Umawiających się Stron będzie mniejsza niż pięć.
Art. 8.
1. Każdy kraj w chwili podpisywania niniejszej konwencji bez zastrzeżenia ratyfikacji lub w chwili składania dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia bądź też w terminie późniejszym może oświadczyć w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych, że niniejsza konwencja zostanie rozciągnięta na wszystkie lub niektóre terytoria, za których stosunki międzynarodowe jest on odpowiedzialny. Konwencja będzie obowiązywała na terytorium lub terytoriach wymienionych w notyfikacji poczynając od dziewięćdziesiątego dnia od otrzymania tej notyfikacji przez Sekretarza Generalnego albo - jeżeli konwencja nie weszła jeszcze w życie - od dnia jej wejścia w życie.
2. Każdy kraj, który złożył zgodnie z poprzednim ustępem oświadczenie o stosowaniu niniejszej konwencji na terytorium, które reprezentuje on w stosunkach międzynarodowych, może zgodnie z postanowieniami artykułu 6 wypowiedzieć niniejszą konwencję w odniesieniu do tego terytorium.
Art. 9.
1. Każdy spór między dwiema lub więcej Umawiającymi się Stronami, dotyczący interpretacji lub stosowania niniejszej konwencji, będzie w miarę możliwości rozstrzygany w drodze negocjacji między Stronami będącymi w sporze.
2. Każdy spór, nie rozstrzygnięty w drodze negocjacji, będzie poddany arbitrażowi, jeżeli zażąda tego którakolwiek z Umawiających się Stron będąca w sporze, i będzie w następstwie przekazany jednemu lub więcej arbitrom, wybranych w drodze porozumienia Stron będących w sporze. Jeżeli w ciągu trzech miesięcy od daty zażądania arbitrażu Strony będące w sporze nie osiągną porozumienia co do wyboru arbitra lub arbitrów, każda z tych Stron będzie mogła zwrócić się do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych z prośbą o wyznaczenie jednego arbitra, któremu spór będzie przedstawiony do rozstrzygnięcia.
3. Orzeczenie arbitra lub arbitrów, wyznaczonych zgodnie z poprzednim ustępem, będzie obowiązujące dla Umawiających się Stron będących w sporze.
Art. 10.
1. Każda Umawiająca się Strona w chwili podpisywania, ratyfikacji lub przystąpienia do niniejszej konwencji może oświadczyć, że nie uważa się związaną artykułem 9 niniejszej konwencji. Inne Umawiające się Strony nie będą związane artykułem 9 wobec każdej Umawiającej się Strony, która zgłosiła takie zastrzeżenie.
2. Każda Umawiająca się Strona, która zgłosiła zastrzeżenie zgodnie z poprzednim ustępem, może w każdym czasie wycofać je w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.
3. Żadne inne zastrzeżenie do niniejszej konwencji nie będzie dopuszczone.
Art. 11.
1. Po upływie trzyletniego okresu obowiązywania niniejszej konwencji każda Umawiająca się Strona, będzie mogła w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych, zażądać zwołania konferencji w celu dokonania rewizji niniejszej konwencji. Sekretarz Generalny zawiadomi o tym żądaniu wszystkie Umawiające się Strony i zwoła konferencję w sprawie rewizji konwencji, jeżeli w terminie czterech miesięcy od daty zawiadomienia skierowanego przez niego przynajmniej jedna trzecia Umawiających się Stron wyrazi zgodę na to żądanie.
2. Jeżeli konferencja zwołana jest zgodnie z poprzednim ustępem, Sekretarz Generalny zawiadomi o tym wszystkie Umawiające się Strony i zaprosi je do przedstawienia w terminie trzech miesięcy propozycji, których rozpatrzenie na konferencji będą uważać za celowe. Sekretarz Generalny zakomunikuje wszystkim Umawiającym się Stronom tymczasowy porządek dzienny konferencji wraz z tekstami takich propozycji co najmniej na trzy miesiące przed datą otwarcia konferencji.
3. Sekretarz Generalny zaprosi na konferencję zwołaną zgodnie z niniejszym artykułem wszystkie kraje, o których mowa w artykule 4 ustęp 1, jak również kraje, które stały się Umawiającymi się Stronami zgodnie z artykułem 4 ustęp 2.
Art. 12.
1. Każda Umawiająca się Strona może zaproponować jedną lub więcej poprawek do niniejszej konwencji. Tekst każdej zaproponowanej poprawki będzie przesłany Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, który prześle go wszystkim Umawiającym się Stronom i poda do wiadomości innych krajów, o których mowa w artykule 4 ustęp 1.
2. Każda zaproponowana poprawka, przekazana zgodnie z poprzednim ustępem, będzie uważana za przyjętą, jeżeli żadna Umawiająca się Strona nie zgłosi sprzeciwu w ciągu sześciu miesięcy od dat przekazania przez Sekretarza Generalnego zaproponowanej poprawki.
3. Sekretarz Generalny zawiadomi możliwie najwcześniej wszystkie Umawiające się Strony o każdym sprzeciwie zgłoszonym w stosunku do zaproponowanej poprawki. Jeżeli został zgłoszony sprzeciw do zaproponowanej poprawki, poprawka uważana będzie za nie przyjętą i nie wywoła żadnego skutku. Jeżeli taki sprzeciw nie został zgłoszony, poprawka wejdzie w życie w stosunku do wszystkich Umawiających się Stron w trzy miesiące po upływie sześciu miesięcy, o których mowa w poprzednim ustępie.
Art. 13.
Oprócz notyfikacji, o których mowa w artykułach 11 i 12, Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych będzie notyfikował krajom, o których mowa w artykule 4 ustęp 1, jak również krajom, które stały się Umawiającymi się Stronami zgodnie z artykułem 4 ustęp 2, o:
a) podpisaniu, ratyfikacjach i przystąpieniach zgodnie z artykułem 4;
b) datach, w których niniejsza konwencja wejdzie w życie zgodnie z artykułem 5;
c) wypowiedzeniach zgodnie z artykułem 6;
d) wygaśnięciu ważności niniejszej konwencji zgodnie z artykułem 7;
e) notyfikacjach otrzymanych zgodnie z artykułem 8;
f) oświadczeniach i notyfikacjach otrzymanych zgodnie z artykułem 10 ustępy 1 i 2;
g) wejściu w życie każdej poprawki zgodnie z artykułem 12.
Art. 14.
Po dniu 18 maja 1957 roku oryginał niniejszej konwencji zostanie złożony u Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych, który prześle jej należycie uwierzytelnione odpisy każdemu z krajów, o których mowa w artykule 4 ustępy 1 i 2.
Na dowód czego, niżej podpisani, należycie w tym celu upoważnieni, podpisali niniejszą konwencję.
Sporządzono w Genewie dnia czternastego grudnia tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego szóstego roku, w jednym egzemplarzu w językach angielskim i francuskim, przy czym obydwa teksty są jednakowo autentyczne.
Za Austrię:
Z zastrzeżeniem ratyfikacji
Dr J. STANGELBERGER
Za Luksemburg:
Z zastrzeżeniem ratyfikacji
R. LOGELIN
20. 2. 57
Za Holandię:
Za Królestwo w Europie
Za zastrzeżeniem ratyfikacji
W. H. J. van ASCH van WIJCK
15 maja 1957 r.
Za Norwegię:
JOHAN CAPPELEN
17 maja 1957 r.
Za Polskę:
Z zastrzeżeniem ratyfikacji
JERZY KOSZYK
Za Szwecję:
Z zastrzeżeniem ratyfikacji
G. de SYDOW
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
KONWENCJA
O OPODATKOWANIU POJAZDÓW DROGOWYCH SŁUŻĄCYCH DO PRYWATNEGO UŻYTKU W RUCHU MIĘDZYNARODOWYM sporządzona wraz z Protokołem podpisania w Genewie
dnia 18 maja 1956 r
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 18 maja 1956 roku została sporządzona w Genewie Konwencja o opodatkowaniu pojazdów drogowych służących do prywatnego użytku w ruchu międzynarodowym wraz z Protokołem podpisania.
Po zaznajomieniu się z powyższą konwencją i Protokołem podpisania Rada Państwa uznała je i uznaje za słuszne zarówno w całości, jak i każde z postanowień w nich zawartych; oświadcza, że wymieniona konwencja i protokół są przyjęte, ratyfikowane i potwierdzone, oraz przyrzeka, że będą niezmiennie zachowywane.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Przewodniczący Rady Państwa: M. Spychalski
L.S.
Minister Spraw Zagranicznych: w z. J. Winiewicz
(Tekst konwencji zamieszczony jest w załączniku nr 2 do niniejszego numeru).
KONWENCJA opodatkowaniu pojazdów drogowych służących do prywatnego użytku w ruchu międzynarodowym.
Umawiające się Strony,
biorąc pod uwagę, że niektóre państwa europejskie zawarły dwustronne umowy lub przedsięwzięły inne kroki wprowadzające bardziej liberalną procedurę niż procedura przewidziana w Konwencji z dnia 30 marca 1931 roku o sposobie opodatkowania obcokrajowych pojazdów mechanicznych,
pragnąc ułatwić rozwój międzynarodowej turystyki, zgodziły się na następujące postanowienia:
Art. 1.
W rozumieniu niniejszej konwencji:
a) określenie "pojazd" oznacza każdy rower, każdy pojazd drogowy poruszający się po drogach przy pomocy własnego napędu mechanicznego, każdą przyczepę przeznaczoną do sprzęgania z takim pojazdem, a wwożoną z pojazdem lub oddzielnie, jednakże z wyłączeniem pojazdów sprzężonych lub zespołów takich pojazdów, przeznaczonych do przewozu osób i posiadających więcej niż osiem miejsc do siedzenia poza miejscem dla kierowcy;
b) określenie "użytek prywatny" nie obejmuje przewozu osób za wynagrodzeniem, przynoszącego jakąkolwiek korzyść materialną, oraz przemysłowego lub handlowego przewozu ładunków za lub bez wynagrodzenia.
Art. 2.
Pojazdy zarejestrowane na terytorium jednej z Umawiających się Stron, jak również pojazdy dopuszczane do ruchu na tym terytorium i zwolnione na nim od obowiązku rejestracji, przy czasowym wwozie dla prywatnego użytku na terytorium innej Umawiającej się Strony będą zwolnione na poniżej ustalonych warunkach od podatków i opłat z tytułu poruszania się na drogach lub posiadania na terytorium tej Umawiającej się Strony. Zwolnienia tego nie stosuje się do opłat mostowych i drogowych oraz podatków i opłat z tytułu spożycia społecznego.
Art. 3.
1. Zwolnienie to będzie przyznawane na terytorium każdej z Umawiających się Stron, jak długo będą przestrzegane warunki ustalone w przepisach celnych, obowiązujących na tym terytorium dla czasowego wwozu pojazdów, bez obowiązku ponoszenia opłat celnych i opłat wjazdowych od pojazdów wymienionych w artykule 2.
2. Jednakże każda Umawiająca się Strona może ograniczyć okres stosowania tego zwolnienia do trzystu sześćdziesięciu pięciu kolejnych dni, nawet jeżeli pojazd jest czasowo dopuszczony bez obowiązku ponoszenia opłat celnych i opłat wjazdowych na dłuższy okres.
Art. 4.
W chwili, gdy kraj będący Stroną Konwencji z dnia 30 marca 1931 roku o sposobie opodatkowania obcokrajowych pojazdów mechanicznych stanie się stroną niniejszej konwencji, powinien niezwłocznie przedsięwziąć środki ustalone w artykule 17 Konwencji z 1931 roku w celu jej wypowiedzenia.
Postanowienia końcowe
Art. 5.
1. Kraje będące członkami Europejskiej Komisji Gospodarczej i kraje uczestniczące w pracach komisji ze statusem doradczym, zgodnie z ż 8 aktu określającego kompetencje tej Komisji, mogą stać się Umawiającymi się Stronami niniejszej konwencji:
a) przez jej podpisanie;
b) przez jej ratyfikację po podpisaniu z zastrzeżeniem ratyfikacji;
c) przez przystąpienie do niej.
2. Kraje, które mogą uczestniczyć w niektórych pracach Europejskiej Komisji Gospodarczej zgodnie z ż 11 aktu określającego kompetencje tej Komisji, mogą stać się Umawiającymi się Stronami niniejszej konwencji przez przystąpienie do niej po jej wejściu w życie.
3. Niniejsza konwencja będzie otwarta do podpisu do dnia 31 sierpnia 1956 roku włącznie. Po upływie tego terminu konwencja będzie otwarta do przystąpienia.
4. Ratyfikacja lub przystąpienie nabierze mocy przez złożenie odpowiedniego dokumentu Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Art. 6.
1. Niniejsza konwencja wejdzie w życie dziewięćdziesiątego dnia po podpisaniu jej przez pięć krajów, o których mowa w artykule 5 ustęp 1, bez zastrzeżenia ratyfikacji albo po złożeniu przez nie dokumentów ratyfikacyjnych lub przystąpienia
2. W stosunku do każdego kraju, który ratyfikuje niniejszą konwencję lub do niej przystąpi po tym, jak pięć krajów podpisze ją bez zastrzeżenia ratyfikacji albo złoży dokumenty ratyfikacyjne lub dokumenty przystąpienia, niniejsza konwencja wejdzie w życie dziewięćdziesiątego dnia po złożeniu przez ten kraj dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia.
Art. 7.
1. Każda Umawiająca się Strona może wypowiedzieć niniejsza konwencję w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.
2. Wypowiedzenie nabierze mocy po upływie piętnastu miesięcy od daty otrzymania przez Sekretarza Generalnego notyfikacji o wypowiedzeniu.
Art. 8.
Niniejsza konwencja utraci moc obowiązującą jeżeli w jakimkolwiek okresie kolejnych dwunastu miesięcy po jej wejściu w życie ilość Umawiających się Stron będzie mniejsza niż pięć.
Art. 9.
1. Każdy kraj w chwili podpisywania niniejszej konwencji bez zastrzeżenia ratyfikacji lub w chwili składania dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia bądź też w terminie późniejszym może oświadczyć w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych, że niniejsza konwencja zostanie rozciągnięta na wszystkie lub niektóre terytoria, za których stosunki międzynarodowe jest on odpowiedzialny. Konwencja będzie obowiązywała na terytorium lub terytoriach wymienionych w notyfikacji poczynając od dziewięćdziesiątego dnia od otrzymania tej notyfikacji przez Sekretarza Generalnego albo - jeżeli konwencja nie weszła jeszcze w życie - od dnia jej wejścia w życie.
2. Każdy kraj, który złożył zgodnie z poprzednim ustępem oświadczenie o stosowaniu niniejszej konwencji na terytorium, które reprezentuje on w stosunkach międzynarodowych, może zgodnie z postanowieniami artykułu 7 wypowiedzieć niniejszą konwencję w odniesieniu do tego terytorium.
Art. 10.
1. Każdy spór między dwiema lub więcej Umawiającymi się Stronami, dotyczący interpretacji lub stosowania niniejszej konwencji, będzie w miarę możliwości, rozstrzygany w drodze negocjacji między Stronami będącymi w sporze.
2. Każdy spór, nie rozstrzygnięty w drodze negocjacji, będzie poddany arbitrażowi, jeżeli zażąda tego którakolwiek z Umawiających się Stron będąca w sporze, i będzie w następstwie przekazany jednemu lub więcej arbitrom, wybranych w drodze porozumienia Stron będących w sporze. Jeżeli w ciągu trzech miesięcy od daty zażądania arbitrażu, Strony będące w sporze nie osiągną porozumienia co do wyboru arbitra lub arbitrów, każda z tych Stron będzie mogła zwrócić się do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych z prośbą o wyznaczenie jednego arbitra, któremu spór będzie przedstawiony do rozstrzygnięcia.
3. Orzeczenie arbitra lub arbitrów, wyznaczonych zgodnie z poprzednim ustępem, będzie obowiązujące dla Umawiających się Stron będących w sporze.
Art. 11.
1. Każda Umawiająca się Strona w chwili podpisywania, ratyfikacji lub przystąpienia do niniejszej konwencji lub też w każdym późniejszym terminie może oświadczyć, że nie będzie stosować konwencji do rowerów bez silników.
2. Każda Umawiająca się Strona w chwili podpisywania, ratyfikacji lub przystąpienia do niniejszej konwencji może oświadczyć, że nie uważa się za związaną artykułem 10 niniejszej konwencji. Inne Umawiające się Strony nie będą związane artykułem 10 wobec każdej Umawiającej się Strony, która zgłosiła takie zastrzeżenie.
3. Każda Umawiająca się Strona, która zgłosiła zastrzeżenie zgodnie z ustępem 1 lub 2, może w każdym czasie wycofać je drogą notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.
4. Żadne inne zastrzeżenie do niniejszej Konwencji nie będzie dopuszczone.
Art. 12.
1. Po upływie trzyletniego okresu obowiązywania niniejszej konwencji, każda Umawiająca się Strona będzie mogła w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych zażądać zwołania konferencji w celu dokonania rewizji niniejszej konwencji. Sekretarz Generalny zawiadomi o tym żądaniu wszystkie Umawiające się Strony i zwoła konferencję w sprawie rewizji konwencji, jeżeli w terminie czterech miesięcy od daty zawiadomienia skierowanego przez niego przynajmniej jedna trzecia Umawiających się Stron wyrazi zgodę na to żądanie.
2. Jeżeli konferencja zwołana jest zgodnie z poprzednim ustępem, Sekretarz Generalny zawiadomi o tym wszystkie Umawiające się Strony i zaprosi je do przedstawienia w terminie trzech miesięcy propozycji, których rozpatrzenie na konferencji będą uważać za celowe. Sekretarz Generalny zakomunikuje wszystkim Umawiającym się Stronom tymczasowy porządek dzienny konferencji wraz z tekstami takich propozycji co najmniej na trzy miesiące przed datą otwarcia konferencji.
3. Sekretarz Generalny zaprosi na konferencję zwołaną zgodnie z tym artykułem wszystkie kraje, o których mowa w artykule 5 ustęp 1, jak również kraje, które stały Umawiającymi się Stronami zgodnie z artykułem 5 ustęp 2.
Art. 13.
1. Każda Umawiająca się strona może zaproponować jedną lub więcej poprawek do niniejszej konwencji. Tekst każdej zaproponowanej poprawki będzie przesłany Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, który prześle go wszystkim Umawiającym się Stronom i poda do wiadomości innych krajów, o których mowa w artykule 5 ustęp 1.
2. Każda zaproponowana poprawka, przekazana zgodnie z poprzednim ustępem, będzie uważana za przyjętą, jeżeli żadna Umawiająca się Strona nie zgłosi sprzeciwu w ciągu sześciu miesięcy od daty przekazania przez Sekretarza Generalnego zaproponowanej poprawki.
3. Sekretarz Generalny zawiadomi możliwie najwcześniej wszystkie Umawiające się Strony o każdym sprzeciwie zgłoszonym w stosunku do zaproponowanej poprawki. Jeżeli został zgłoszony sprzeciw do zaproponowanej poprawki, poprawka uważana będzie za nie przyjętą i nie wywoła żadnego skutku. Jeżeli taki sprzeciw nie został zgłoszony, poprawka wejdzie w życie w stosunku do wszystkich Umawiających się Stron w trzy miesiące po upływie sześciu miesięcy, o których mowa w poprzednim ustępie.
Art. 14.
Oprócz notyfikacji, o których mowa w artykułach 12 i 13, Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych będzie notyfikował krajom, o których mowa w artykule 5 ustęp 1, jak również krajom, które stały się Umawiającymi się Stronami zgodnie z artykułem 5 ustęp 2, o:
a) podpisaniu, ratyfikacji i przystąpieniach zgodnie z artykułem 5;
b) datach, w których niniejsza konwencja wejdzie w życie zgodnie z artykułem 6;
c) wypowiedzeniach zgodnie z artykułem 7;
d) wygaśnięciu ważności niniejszej konwencji zgodnie z artykułem 8;
e) notyfikacji otrzymanych zgodnie z artykułem 9;
f) oświadczeniach i notyfikacjach otrzymanych zgodnie z artykułem 11 ustępy 1 i 2;
g) wejściu w życie każdej poprawki zgodnie z artykułem 13.
Art. 15.
Protokół podpisania niniejszej konwencji ma taką samą moc, znaczenie i czas trwania jak niniejsza konwencja i stanowi jaj integralną część.
Art. 16.
Po dniu 31 sierpnia 1956 roku oryginał niniejszej konwencji zostanie złożony u Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych, który prześle jej należycie uwierzytelnione odpisy każdemu z krajów, o których mowa w artykule 5 ustępy 1 i 2.
Na dowód czego niżej podpisani, należycie w tym celu upoważnieni, podpisali niniejsza konwencję.
Sporządzono w Genewie dnia osiemnastego maja tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego szóstego roku, w jednym egzemplarzu w językach angielskim i francuskim, przy czym obydwa teksty są jednakowo autentyczne.
Za Austrię:
Z zastrzeżeniem ratyfikacji
Dr JOSEF STANGELBERGER
Za Belgię:
Z zastrzeżeniem ratyfikacji
LEROY
Za Finlandię:
TORSTEN TIKANVAARA
Za Francję:
Z zastrzeżeniem ratyfikacji
de CURTON
Za Luksemburg:
Z zastrzeżeniem ratyfikacji
R. LOGELIN
Za Holandię:
Za Królestwo w Europie
Z zastrzeżeniem ratyfikacji
W. H. J. van ASCH van WIJCK
Za Polskę:
Z zastrzeżeniem ratyfikacji i z zastrzeżeniem, że Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej nie uważa się związany artykułem 10 Konwencji
JERZY KOSZYK
Za Szwecję:
Z zastrzeżeniem ratyfikacji
G. de SYDOW
Za Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii:
Z zastrzeżeniem ratyfikacji
JAMES C. WARDROP
Za Jugosławię:
Z zastrzeżeniem ratyfikacji
LJUBISA VESELINOVIC
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">

PROTOKÓŁ PODPISANIA
W chwili przystąpienia do podpisania Konwencji o opodatkowaniu pojazdów drogowych służących do prywatnego użytku w ruchu międzynarodowym, z datą dnia podpisania Konwencji, niżej podpisani, należycie w tym celu upoważnieni, zgodzili się na następujące warunki oraz przyjęli do wiadomości następujące zastrzeżenia:
1. Dla stosowania niniejszej konwencji używanie pojazdu wynajętego uważane jest za prywatny użytek pojazdu, jeżeli pojazd jest wynajęty bez kierowcy, nawet jeżeli najemca angażuje się sam jako kierowca.
2. Przewóz osobistego bagażu podróżnych lub w odniesieniu do agentów handlowych - przewóz próbek nie zmienia prywatnego charakteru użytkowania pojazdu.
Na dowód czego niżej podpisani, należycie do tego upoważnieni, podpisali niniejszy Protokół.
Sporządzono w Genewie dnia osiemnastego maja tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego szóstego roku, w jednym egzemplarzu w języku angielskim i francuskim, przy czym obydwa teksty są jednakowo autentyczne.
Za Austrię:
Z zastrzeżeniem ratyfikacji
Dr JOSEF STANGELBERGER
Za Belgię:
Z zastrzeżeniem ratyfikacji
LEROY
Za Finlandię:
TORSTEN TIKANVAARA
Za Francję:
Z zastrzeżeniem ratyfikacji
de CURTON
Za Luksemburg:
Z zastrzeżeniem ratyfikacji
R. LOGELIN
Za Holandię:
Za Królestwo w Europie
Z zastrzeżeniem ratyfikacji
W. H. J. van ASCH van WIJCK
Za Polskę:
Z zastrzeżeniem ratyfikacji
JERZY KOSZYK
Za Szwecję:
Z zastrzeżeniem ratyfikacji
G. de SYDOW
Za Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii:
Z zastrzeżeniem ratyfikacji
JAMES C. WARDROP
Za Jugosławię:
Z zastrzeżeniem ratyfikacji
LJUBISA VESELINOVIC
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ROZPORZĄDZENIE MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI
z dnia 26 stycznia 1970 r.
w sprawie określenia miejscowości, na których obszarze księgi wieczyste utraciły moc prawną.
Na podstawie art. 5 ustawy z dnia 17 lutego 1960 r. o utracie mocy prawnej niektórych ksiąg wieczystych (Dz. U. z 1960 r. Nr 11, poz. 67, z 1962 r. Nr 39, poz. 169 i z 1968 r. Nr 3, poz. 13) zarządza się, co następuje:
ż 1. Tracą moc prawną i podlegają z urzędu zamknięciu księgi wieczyste (gruntowe) oznaczone niżej wymienionymi liczbami wykazów hipotecznych obejmujących nieruchomości położone w następujących wsiach powiatu przemyskiego, województwa rzeszowskiego:
1) Bachów - od 75a do 84a, od 86a do 117a i od 121a do 149a,
2) Chołowice - od 269 do 340 oraz dawna księga tabularna - nr 344,
3) Olszany - od 680 do 749 oraz dawna księga tabularna nr 343,
4) Cisowa - od 221 do 295 i od 516 do 555 oraz dawna księga tabularna nr 347 i 348,
5) Bachórzec - od 1a do 3a, od 5a do 25a i od 477 do 549 oraz dawna księga tabularna nr 646,
6) Kosztowa - od 1 do 75 oraz dawna księga tabularna nr 1155,
7) Orzechowce - od 1 do 68, od 70 do 96, od 98 do 428, 430, od 432 do 588, od 590 do 597, od 600 do 725 i od 727 do 967 oraz dawna księga tabularna nr 1158 i 1159,
8) Brzuska - od 131 do 464,
9) Sufczyna - od 1 do 60, od 161 do 210 oraz od 271 do 460,
10) Kotów - od 1 do 119 oraz dawna księga tabularna nr 157,
11) Jawornik Ruski - od 1 do 492,
12) Żohatyn - od 1 do 83, od 85 do 150, od 251 do 362 i od 417 do 564,
13) Leszczawa Górna - od 71 do 140 i od 231 do 343,
14) Leszczawka - od 1 do 238,
15) Malawa - od 1 do 196,
16) Kuźmina - od 121 do 257,
17) Nowosiółki Dydyńskie - od 1 do 239, od 404 do 473 i od 543 do 599 oraz dawna księga tabularna nr 481,
18) Huwniki - od 1 do 83, od 87 do 322, od 324 do 417 i od 419 do 430 oraz dawna księga tabularna nr 532,
19) Posada Rybotycka - od 1 do 432 oraz dawna księga tabularna nr 55,
20) Borysławka - od 1 do 463 oraz dawna księga tabularna nr 982,
21) Makowa - od 1 do 570 oraz dawna księga tabularna nr 172,
22) Sopotnik - od 1 do 170 oraz dawna księga tabularna nr 957,
23) Wola Korzeniecka - od 81 do 256,
24) Nowa Wieś - od 121 do 188,
25) Bircza - od 1 do 22, od 24 do 60 i od 241 do 511,
26) Dmytrowice - od 1 do 283 oraz dawna księga tabularna nr 922,
27) Iskań - od 1a do 63a oraz dawna księga tabularna nr 1116,
28) Korytniki - od 1 do 20, od 22 do 308, od 310 do 477, od 479 do 843 i od 845 do 867 oraz dawna księga tabularna nr 336.
ż 2. Rozporządzenia wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
UKŁAD
o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej, sporządzony w Moskwie, Waszyngtonie i Londynie
dnia 1 lipca 1968 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA
POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 1 lipca 1968 roku sporządzony został w Moskwie, Waszyngtonie i Londynie Układ o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej.
Po zaznajomieniu się z powyższym układem Rada Państwa uznała go i uznaje za słuszny zarówno w całości, jak i każde z postanowień w nim zawartych; oświadcza, że wymieniony układ jest przyjęty, ratyfikowany i potwierdzony, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywany.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 3 maja 1969 roku.
Przewodniczący Rady Państwa: M. Spychalski
L.S.
Minister Spraw Zagranicznych: w z. J. Winiewicz
(Tekst układu zamieszczony jest w załącznik do niniejszego numeru.)
(60)
Przekład.
UKŁAD
O NIEROZPRZESTRZENIANIU BRONI JĄDROWEJ
Państwa zawierające niniejszy Układ, zwane dalej Stronami Układu,
biorąc pod uwagę zniszczenia, jakie spowodowałaby dla całej ludzkości wojna jądrowa, i konieczność podjęcia w związku z tym wszelkich wysiłków dla zapobieżenia niebezpieczeństwu takiej wojny oraz kroków dla zapewnienia bezpieczeństwa narodów,
przekonane, że rozprzestrzenianie broni jądrowej poważnie zwiększyłoby niebezpieczeństwo wojny jądrowej,
zgodnie z rezolucjami Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych, wzywającymi do zawarcia porozumienia o zapobieżeniu szerszemu rozprzestrzenianiu broni jądrowej,
zobowiązując się do współpracy w ułatwianiu stosowania środków zabezpieczających Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej w zakresie pokojowego wykorzystania energii jądrowej,
wyrażając poparcie dla badań, rozwoju i innych wysiłków zmierzających do rozszerzenia stosowania, w ramach systemu środków zabezpieczających Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej, zasady skutecznej kontroli przepływu wyjściowych i specjalnych materiałów rozszczepialnych przy użyciu aparatów i innych środków technicznych w niektórych kluczowych punktach,
potwierdzając zasadę, że korzyści z pokojowego zastosowania techniki jądrowej, włączając w to wszelkie technologiczne produkty uboczne, które mogą być uzyskane przez państwa dysponujące bronią jądrową w wyniku rozwoju jądrowych urządzeń wybuchowych, powinny być udostępnione dla celów pokojowych wszystkim Państwom Stronom Układu zarówno dysponującym jak i nie dysponującym bronią jądrową,
przekonane, że w ramach tej zasady wszystkie Strony Układu mają prawo do uczestniczenia w możliwie jak najszerszej wymianie informacji naukowych i przyczyniania się, indywidualnie lub we współpracy z innymi państwami, do dalszego rozwoju wykorzystania energii atomowej dla celów pokojowych;
deklarując zamiar doprowadzenia możliwie jak najszybciej do zaprzestania wyścigu zbrojeń jądrowych i podjęcia skutecznych kroków w kierunku rozbrojenia jądrowego,
wzywając wszystkie państwa do współpracy w osiągnięciu tego celu,
przypominając, że we wstępie Układu o zakazie prób broni jądrowej w atmosferze, w przestrzeni kosmicznej i pod wodą z 1963 roku Strony tego Układu wyraziły zdecydowane dążenie zaprzestania na zawsze wszelkich doświadczalnych wybuchów broni jądrowej i kontynuowania w tym celu rokowań,
pragnąc przyczynić się do osłabienia napięcia międzynarodowego i wzmocnienia zaufania miedzy państwami w celu ułatwienia zaprzestania produkcji broni jądrowej, zniszczenia wszystkich jej zapasów oraz eliminacji broni jądrowej i środków jej przenoszenia z arsenałów narodowych na podstawie układu o powszechnym i całkowitym rozbrojeniu pod ścisłą i skuteczna kontrolą międzynarodową,
przypominając, że zbrodnie z Kartą Narodów Zjednoczonych państwa powinny powstrzymać się w swych stosunkach międzynarodowych od groźby użycia siły lub użycia siły zarówno przeciwko integralności terytorialnej lub niezawisłości politycznej któregokolwiek państwa, jak i od postępowania w inny sposób niezgodny z celami Narodów Zjednoczonych oraz, że należy działać na rzecz ustanowienia i utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa poprzez przeznaczanie na zbrojenia jak najmniejszej części światowych zasobów ludzkich i gospodarczych,
uzgodniły co następuje:
Art. I.
Każde z Państw Stron niniejszego Układu dysponujących bronią jądrową zobowiązuje się do nieprzekazywania komukolwiek bezpośrednio lub pośrednio broni jądrowej lub innych jądrowych urządzeń wybuchowych oraz kontroli nad taką bronią lub takimi urządzeniami wybuchowymi, jak również do nieokazywania pomocy, niezachęcania i nienakłaniania w jakikolwiek sposób jakiegokolwiek państwa nie dysponującego bronią jądrową do produkowania lub uzyskiwania inną drogą broni jądrowej lub innych jądrowych urządzeń wybuchowych i kontroli nad taką bronią lub urządzeniami wybuchowymi.
Art. II.
Każde z Państw Stron niniejszego Układu nie dysponujących bronią jądrową zobowiązuje się do nieprzyjmowania od kogokolwiek, bezpośrednio lub pośrednio, broni jądrowej lub innych jądrowych urządzeń wybuchowych oraz kontroli nad taką bronią lub takimi urządzeniami wybuchowymi, do nieprodukowania i nieuzyskiwania inną drogą broni jądrowej lub innych jądrowych urządzeń wybuchowych oraz do nieubiegania się i nieprzyjmowania jakiejkolwiek pomocy w produkowaniu broni jądrowej lub innych jądrowych urządzeń wybuchowych.
Art. III.
1. Każde z Państw Stron Układu nie dysponujących bronią jądrowa zobowiązuje się do przyjęcia środków zabezpieczających ustalonych w porozumieniu, co do którego będą prowadzone rokowania i które będzie zawarte z Międzynarodową Agencją Energii Atomowej, zgodnie z jej Statutem i systemem środków zabezpieczających Agencji wyłącznie w celu kontroli wykonania jego zobowiązań przyjętych zgodnie z niniejszym Układem, aby nie dopuścić do przekształcenia energii jądrowej przeznaczonej do celów pokojowych w broń jądrową lub inne jądrowe urządzenia wybuchowe. Procedura zastosowania środków zabezpieczających wymaganych na podstawie niniejszego artykułu będzie stosowana w odniesieniu do wyjściowego lub specjalnego materiału rozszczepialnego niezależnie od tego, czy jest on produkowany, przerabiany lub wykorzystywany w podstawowym urządzeniu jądrowym, czy poza nim. Środki zabezpieczające wymagane na podstawie niniejszego artykułu będą stosowane w odniesieniu do każdego wyjściowego lub specjalnego materiału rozszczepialnego w całej działalności w zakresie pokojowego wykorzystania energii jądrowej, prowadzonej na terytorium danego państwa, pod jego jurysdykcją lub gdziekolwiek pod kontrolą tego państwa.
2. Każde z Państw Stron Układu zobowiązuje się nie udostępniać: a) wyjściowego lub specjalnego materiału rozszczepialnego lub b) urządzenia lub materiału specjalnie przeznaczonego lub przygotowanego do przerabiania, wykorzystania lub produkcji specjalnego materiału rozszczepialnego jakiemukolwiek państwu nie dysponującemu bronią jądrową dla celów pokojowych, jeżeli ten wyjściowy lub specjalny materiał rozszczepialny nie będzie podlegał środkom zabezpieczającym wymaganym na podstawie niniejszego artykułu.
3. Kontrola wymagana na podstawie niniejszego artykułu powinna być dokonywana w taki sposób, aby odpowiadała postanowieniom artykułu IV niniejszego Układu i nie utrudniała ekonomicznego i technicznego rozwoju Stron Układu i międzynarodowej współpracy w dziedzinie pokojowego wykorzystania energii jądrowej, obejmującego międzynarodową wymianę materiałów jądrowych i urządzeń do przerabiania, wykorzystania lub produkcji materiałów jądrowych dla celów pokojowych, zgodnie z postanowieniami niniejszego artykułu i zasadami stosowania środków zabezpieczających, przedstawionymi we wstępie Układu.
4. Państwa Strony Układu nie dysponujące bronią jądrową zawrą, indywidualnie lub wspólnie z innymi państwami, porozumienia z Międzynarodową Agencją Energii Atomowej mające na celu realizację wymogów niniejszego artykułu, zgodnie ze Statutem Agencji. Rokowania w sprawie takich porozumień powinny rozpocząć się w ciągu 180 dni od dnia wejścia w życie niniejszego Układu. Dla państw, które złożą swoje dokumenty ratyfikacyjne po upływie wspomnianego okresu 180 dni, rokowania w sprawie takich porozumień powinny rozpocząć się nie później niż w dniu złożenia tych dokumentów. Porozumienia te powinny wejść w życie nie później niż po upływie 18 miesięcy od dnia rozpoczęcia rokowań.
Art. IV.
1. Żadne z postanowień niniejszego Układu nie może by interpretowane jako naruszające nieodłączne prawo wszystkich Stron Układu do rozwoju badań, produkcji i wykorzystania energii jądrowej dla celów pokojowych, bez dyskryminacji i zgodnie z artykułami I i II niniejszego Układu.
2. Wszystkie Strony Układu zobowiązują się ułatwić, w możliwie jak najszerszym zakresie, wymianę wyposażenia, materiałów oraz informacji naukowych i technicznych dotyczących pokojowego wykorzystania energii jądrowej i maja prawo uczestniczyć w tej wymianie. Strony Układu, będące w stanie to czynić, będą również współpracować w przyczynianiu się, indywidualnie lub wspólnie z innymi państwami lub organizacjami międzynarodowymi, do dalszego rozwoju wykorzystania energii jądrowej dla celów pokojowych, w szczególności na terytoriach Państw Stron Układu nie dysponujących bronią jądrową, z należytym uwzględnieniem potrzeb rozwijających się regionów świata.
Art. V.
Każda ze Stron niniejszego Układu zobowiązuje się do podjęcia właściwych kroków w celu zapewnienia, zgodnie z niniejszym Układem, pod odpowiednim międzynarodowym nadzorem i przy pomocy właściwej procedury międzynarodowej, aby potencjalne korzyści wynikające z jakiegokolwiek pokojowego zastosowania wybuchów jądrowych były udostępnione bez dyskryminacji Państwom Stronom niniejszego Układu nie dysponującym bronią jądrową i aby cena za wykorzystanie urządzeń wybuchowych dla takich Stron Układu była możliwie jak najniższa i nie obejmowała kosztów badań i rozwoju. Państwa Strony niniejszego Układu nie dysponujące bronią jądrową będą mogły uzyskać takie korzyści, zgodnie ze specjalnym międzynarodowym porozumieniem lub porozumieniami, poprzez właściwy organ międzynarodowy, w którym państwa nie dysponujące bronią jądrową będą odpowiednio reprezentowane. Rokowania w tej sprawie powinny rozpocząć się możliwie jak najszybciej po wejściu w życie Układu. Państwa Strony Układu nie dysponujące bronią jądrową mogą również, jeżeli będą sobie tego życzyły, uzyskać takie korzyści na zasadzie dwustronnych porozumień.
Art. VI.
Każda ze Stron niniejszego Układu zobowiązuje się do prowadzenia w dobrej wierze rokowań w sprawie skutecznych kroków mających na celu zaprzestanie w najbliższym czasie wyścigu zbrojeń jądrowych, w sprawie rozbrojenia jądrowego oraz w sprawie układu o powszechnym i całkowitym rozbrojeniu pod ścisłą i skuteczną kontrolą międzynarodową.
Art. VII.
Żadne z postanowień niniejszego Układu nie narusza prawa jakiejkolwiek grupy państw do zawierania regionalnych układów mających na celu zapewnienie całkowitej nieobecności broni jądrowej na ich terytoriach.
Art. VIII.
1. Każda ze stron niniejszego Układu może zgłosić poprawki do tego Układu. Tekst każdej zgłoszonej poprawki przedstawia się Rządom-Depozytariuszom, które prześlą go wszystkim Stronom Układu. Następnie, jeżeli żąda tego jedna trzecia lub więcej Stron Układu, Rządy-Depozytariusze dla rozpatrzenia takiej poprawki zwołują konferencję, na którą zaproszą wszystkie Strony Układu.
2. Każda poprawka do niniejszego Układu powinna być przyjęta większością głosów wszystkich Stron Układu dysponujących bronią jądrową oraz wszystkich innych Stron Układu, które w dniu rozesłania poprawki są członkami Rady Gubernatorów Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej. Poprawka wchodzi w życie dla każdej Strony Układu, która złoży dokument ratyfikacyjny tej poprawki, po złożeniu dokumentów ratyfikacyjnych przez większość Stron Układu, włączając dokumenty ratyfikacyjne wszystkich Państw Stron Układu dysponujących bronią jądrową oraz wszystkich innych Stron Układu będących w dniu rozesłania poprawki członkami Rady Gubernatorów Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej. Następnie dla każdej innej Strony Układu poprawka wchodzi w życie w dniu złożenia prze nią dokumentu ratyfikacyjnego tej poprawki.
3. Po upływie pięciu lat od wejścia w życie niniejszego Układu powinna być zwołana w Genewie (Szwajcaria) konferencja Stron Układu, mająca za zadanie zbadanie funkcjonowania Układu dla upewnienia się, że cele określone we wstępie oraz postanowienia Układu są realizowane. Po upływie każdych następnych pięciu lat większość Stron Układu może, występując z odpowiednią propozycją do Rządów-Depozytariuszy, spowodować zwołanie kolejnych konferencji w celu sprawdzenia funkcjonowania niniejszego Układu.
Art. IX.
1. Niniejszy Układ jest otwarty do podpisu dla wszystkich państw. Każde państwo, które nie podpisze Układu przed jego wejściem w życie zgodnie z ustępem 3 niniejszego artykułu, może przystąpić do niego w dowolnym czasie.
2. Niniejszy Układ podlega ratyfikacji przez państwa, które go podpisały. Dokumenty ratyfikacyjne i dokumenty przystąpienia składane będą Rządom Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii oraz Stanów Zjednoczonych Ameryki, które niniejszym zostają wyznaczone jako Rządy-Depozytariusze.
3. Niniejszy Układ wchodzi w życie po jego ratyfikacji przez państwa, których rządy zostały wyznaczone Depozytariuszami Układu, i 40 innych państw, które podpisały niniejszy Układ, oraz po złożeniu przez te państwa dokumentów ratyfikacyjnych. Dla celów niniejszego Układu państwem dysponującym bronią jądrową jest państwo, które wyprodukowało i dokonało wybuchu broni jądrowej lub innego jądrowego urządzenia wybuchowego przed dniem 1 stycznia 1967 roku.
4. Dla państw, które złożą dokumenty ratyfikacyjne lub dokumenty przystąpienia po wejściu w życie niniejszego Układu, wejdzie on w życie w dniu złożenia ich dokumentów ratyfikacyjnych lub dokumentów przystąpienia.
5. Rządy-Depozytariusze niezwłocznie poinformują wszystkie państwa, które Układ podpisały lub do niego przystąpiły, o dacie złożenia każdego podpisu, dacie złożenia każdego dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia, dacie wejścia w życie niniejszego Układu, oraz o innych zawiadomieniach.
6. Niniejszy Układ zostanie zarejestrowany przez Rządy-Depozytariusze zgodnie z artykułem 102 Karty Narodów Zjednoczonych.
Art. X.
1. Każda ze Stron niniejszego Układu, zgodnie ze swą suwerennością państwową, ma prawo wystąpić z Układu, jeżeli uzna, że wyjątkowe okoliczności związane z przedmiotem niniejszego Układu zagroziły najwyższym interesom jej kraju. O wystąpieniu Strona Układu powinna zawiadomić na trzy miesiące wcześniej wszystkie inne Strony Układu oraz Radę Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych. Powiadomienie takie powinno zawierać oświadczenie o wyjątkowych okolicznościach, które Strona Układu uważa za zagrażające jej najwyższym interesom.
2. Po upływie 25 lat od wejścia w życie Układu zostanie zwołana konferencja w celu podjęcia decyzji, czy Układ powinien pozostawać w mocy na czas nieokreślony, czy też obowiązywanie Układu powinno zostać przedłużone na dodatkowo ustalony okres lub okresy. Decyzja ta zostanie podjęta większością głosów Stron Układu.
Art. XI.
Niniejszy Układ, którego teksty rosyjski, angielski, francuski, hiszpański i chiński są jednakowo autentyczne, zostanie złożony w archiwach Rządów-Depozytariuszy. Rządy- Depozytariusze przekażą należycie uwierzytelnione kopie niniejszego Układu Rządom Państw, które Układ podpisały lub do niego przystąpiły.
Na dowód czego niżej podpisani, należycie upełnomocnieni, podpisali niniejszy Układ.
Sporządzono w trzech egzemplarzach w miastach Moskwie, Waszyngtonie i Londynie dnia pierwszego lipca tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego ósmego roku.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
KONWENCJA (Nr 123)
dotycząca najniższego wieku dopuszczenia do pracy pod ziemią w kopalniach, przyjęta w Genewie
dnia 22 czerwca 1965 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 22 czerwca 1965 r. przyjęta została w Genewie na czterdziestej dziewiątej sesji Konferencji Ogólnej Międzynarodowej Organizacji Pracy Konwencja (nr 123) dotycząca najniższego wieku dopuszczenia do pracy pod ziemią w kopalniach.
Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że wymieniona konwencja jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 8 czerwca 1968 roku.
Przewodniczący Rady Państwa: M. Spychalski
L. S.
Minister Spraw Zagranicznych: w z. J. Winiewicz
(Tekst konwencji zamieszczony jest w załączniku do niniejszego numeru.)
Przekład.
Konwencja 123.
KONWENCJA DOTYCZĄCA NAJNIŻSZEGO WIEKU DOPUSZCZENIA DO PRACY POD ZIEMIĄ W KOPALNIACH
Konferencja Ogólna Międzynarodowej Organizacji Pracy,
zwołana do Genewy przez Radę Administracyjną Międzynarodowego Biura Pracy i zebrana tam w dniu 2 czerwca 1965 r. na swej czterdziestej dziewiątej sesji;
postanowiwszy przyjąć niektóre wnioski dotyczące najniższego wieku dopuszczenia do pracy pod ziemią w kopalniach, która to sprawa stanowi czwarty punkt porządku dziennego sesji;
stwierdzając, że Konwencja dotycząca pracy kobiet pod ziemią, 1935 r., zabrania w zasadzie zatrudnienia jakiejkolwiek osoby płci żeńskiej, bez względu na jej wiek, do pracy pod ziemią w kopalniach;
stwierdzając, że Konwencja (zrewidowana) dotycząca najniższego wieku (przemysł), 1937 r., mająca zastosowanie do kopalń, przewiduje iż dzieci w wieku poniżej piętnastu lat nie mogą być zatrudnione lub pracować w zakładach przemysłowych, państwowych i prywatnych lub w jednostkach im podległych;
stwierdzając, że konwencja ta głosi ponadto, że w stosunku do prac, które ze względu na swój charakter lub warunki, w jakich są wykonywane, stanowią zagrożenie dla życia, zdrowia lub moralności osób, które je wykonują, ustawy krajowe powinny bądź same ustalić granicę lub granice wieku powyżej piętnastu lat dla dopuszczenia do tych prac młodzieży i młodocianych, bądź przekazać właściwej władzy uprawnienie do dokonania tego określenia;
biorąc pod uwagę charakter prac wykonywanych pod ziemią w kopalniach, zachodzi potrzeba przyjęcia międzynarodowych norm ustalających wiek dopuszczenia do tego rodzaju prac wyższy od piętnastu lat;
postanowiwszy, że normy te zostaną ujęte w formę konwencji międzynarodowej;
przyjmuje dnia dwudziestego drugiego czerwca tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego piątego roku niniejszą Konwencję, która otrzyma nazwę Konwencji o najniższym wieku (pracę pod ziemią), 1965 r.:
Art. 1.
1. Przy stosowaniu niniejszej Konwencji, określenie "kopalnia" obejmuje każde przedsiębiorstwo, państwowe bądź prywatne, którego celem jest wydobywanie substancji znajdujących się pod ziemią, wymagające zatrudnienia ludzi pod ziemią.
2. Postanowienia niniejszej Konwencji, dotyczące zatrudnienia lub pracy pod ziemią w kopalniach, obejmują zatrudnienie lub pracę pod ziemią w kamieniołomach.
Art. 2.
1. Osoby, które nie osiągnęły ustalonego najniższego wieku, nie mogą być zatrudnione lub pracować pod ziemią w kopalniach.
2. Każdy Członek ratyfikujący niniejszą Konwencję powinien wymienić ten najniższy wiek w deklaracji załączonej do jego ratyfikacji.
3. Najniższy wiek nie może w żadnym wypadku być niższy od szesnastu lat.
Art. 3.
Każdy Członek, który ratyfikował niniejszą Konwencję, będzie mógł informować Dyrektora Generalnego Międzynarodowego Biura Pracy, przez złożenie późniejszej deklaracji, o podwyższeniu najniższego wieku podanego w momencie ratyfikacji.
Art. 4.
1. Właściwa władza powinna podjąć wszelkie niezbędne środki, łącznie z ustanowieniem odpowiedniego systemu sankcji, w celu zapewnienia skutecznego stosowania postanowień niniejszej Konwencji.
2. Każdy Członek ratyfikujący niniejszą Konwencję zobowiązuje się do ustanowienia odpowiedniego systemu inspekcji dla nadzorowania stosowania postanowień Konwencji lub do sprawdzenia, czy odpowiednia inspekcja jest prowadzona.
3. Ustawodawstwo krajowe powinno wskazać osoby odpowiedzialne za zapewnienie stosowania postanowień niniejszej Konwencji.
4. Pracodawca powinien prowadzić rejestry, udostępniane inspektorom, zawierające dane o każdej osobie zatrudnionej lub pracującej pod ziemią, której wiek jest wyższy o niepełne dwa lata od ustalonego najniższego wieku, a mianowicie:
a) datę urodzenia, w miarę możliwości należycie udokumentowaną;
b) datę zatrudnienia lub podjęcia po raz pierwszy pracy pod ziemią w przedsiębiorstwie.
5. Pracodawca powinien na żądanie przedstawicieli pracowników udostępniać im wykazy osób zatrudnionych lub pracujących pod ziemią, których wiek przekracza o niecałe dwa lata ustalony wiek najniższy; wykazy te powinny wskazywać datę urodzenia tych osób oraz datę, od której zostały one zatrudnione lub podjęły po raz pierwszy pracę pod ziemią w danym przedsiębiorstwie.
Art. 5.
Najniższy wiek dopuszczenia, który ma być określony zgodnie z artykułem 2 i 3 niniejszej Konwencji, powinien być ustalony w porozumieniu z zainteresowanymi i najbardziej reprezentatywnymi organizacjami pracodawców i pracowników.
Art. 6.
Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy zostanie poinformowany o formalnych ratyfikacjach niniejszej Konwencji w celu ich zarejestrowania.
Art. 7.
1. Niniejsza Konwencja będzie obowiązywać tylko tych Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy, których ratyfikacje zostaną zarejestrowane przez Dyrektora Generalnego.
2. Wejdzie ona w życie po upływie dwunastu miesięcy od daty zarejestrowania przez Dyrektora Generalnego ratyfikacji niniejszej Konwencji przez dwóch Członków.
3. Następnie, niniejsza Konwencja wejdzie w życie dla każdego Członka po upływie dwunastu miesięcy od daty zarejestrowania jego ratyfikacji niniejszej Konwencji.
Art. 8.
1. Każdy Członek, który ratyfikował niniejszą Konwencję, może po upływie dziesięciu lat od daty początkowego wejścia jej w życie wypowiedzieć niniejszą Konwencję aktem przekazanym Dyrektorowi Generalnemu Międzynarodowego Biura Pracy i przez niego zarejestrowanym. Wypowiedzenie to nabierze mocy po upływie jednego roku od daty jego zarejestrowania.
2. Każdy Członek, który ratyfikował niniejszą Konwencję i który, w ciągu jednego roku po upływie dziesięcioletniego okresu, wymienionego w poprzednim ustępie nie skorzysta z prawa wypowiedzenia przewidzianego w niniejszym artykule, będzie związany postanowieniami niniejszej Konwencji na nowy okres dziesięciu lat i następnie będzie mógł wypowiedzieć niniejszą Konwencję po upływie każdego okresu dziesięciu lat z zachowaniem warunków przewidzianych w niniejszym artykule.
Art. 9.
1. Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy zawiadomi wszystkich Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy o zarejestrowaniu wszystkich ratyfikacji i aktów wypowiedzenia, o których został poinformowany przez Członków Organizacji.
2. Zawiadamiając Członków Organizacji o zarejestrowaniu drugiej zgłoszonej mu ratyfikacji, Dyrektor Generalny zwróci uwagę Członków Organizacji na datę wejścia w życie niniejszej Konwencji.
Art. 10.
Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy udzieli Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, w celu zarejestrowania zgodnie z artykułem 102 Karty Narodów Zjednoczonych, wyczerpujących informacji o wszystkich ratyfikacjach i aktach wypowiedzenia, jakie zarejestrował zgodnie z postanowieniami poprzednich artykułów.
Art. 11.
Rada Administracyjna Międzynarodowego Biura Pracy w każdym wypadku, gdy uzna to za potrzebne, przedstawi Konferencji Ogólnej sprawozdanie o stosowaniu niniejszej Konwencji i rozpatrzy czy należy wpisać na porządek dzienny Konferencji sprawę całkowitej lub częściowej jej rewizji.
Art. 12.
1. W razie przyjęcia przez Konferencję nowej konwencji, wprowadzającej całkowitą lub częściową rewizję niniejszej Konwencji, i o ile nowa konwencja nie stanowi inaczej:
a) ratyfikacja przez Członka nowej konwencji wprowadzającej rewizję spowoduje z mocy samego prawa bez względu na postanowienia artykułu 8, natychmiastowe wypowiedzenie niniejszej Konwencji z zastrzeżeniem, że nowa konwencja wprowadzająca rewizję wejdzie w życie,
b) począwszy od daty wejścia w życie nowej konwencji, wprowadzającej rewizję, niniejsza Konwencja przestanie być otwarta do ratyfikacji przez Członków.
2. Niniejsza Konwencja pozostanie w każdym razie w mocy, w swej formie i treści dla tych Członków, którzy ją ratyfikowali, a nie ratyfikowali konwencji wprowadzającej rewizję.
Art. 13.
Teksty angielski i francuski niniejszej Konwencji są jednakowo autentyczne.
Powyższy tekst jest autentycznym tekstem Konwencji przyjętej należycie przez Konferencję Ogólną Międzynarodowej Organizacji Pracy na jej czterdziestej dziewiątej sesji, która odbyła się w Genewie i została ogłoszona za zamkniętą w dniu 23 czerwca 1965 r.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
zmiany:



1972-06-20
Dz.U.1972.30.206


UMOWA
między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Niemieckiej Republiki Demokratycznej o współpracy w zakresie żeglugi na wodach granicznych, sporządzona w Warszawie
dnia 15 maja 1969 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA
POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 15 maja 1969 roku podpisana została w Warszawie Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Niemieckiej Republiki Demokratycznej o współpracy w zakresie żeglugi na wodach granicznych o następującym brzmieniu dosłownym:
UMOWA
między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Niemieckiej Republiki Demokratycznej
o współpracy w zakresie żeglugi na wodach granicznych.
Kierując się życzeniem umocnienia i rozszerzenia przyjaznych stosunków między obu Państwami w zakresie uprawnienia żeglugi na wodach granicznych Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rząd Niemieckiej Republiki Demokratycznej postanowiły zawrzeć niniejszą Umowę:
W tym celu wyznaczyły Pełnomocników, a mianowicie:
Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej -
Stefana Perkowicza - Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Żeglugi
Rząd Niemieckiej Republiki Demokratycznej -
Horsta Schlimpera - Zastępcę Ministra Komunikacji,
którzy po wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, uzgodnili, co następuje:
Art. 1.
1. W rozumieniu niniejszej Umowy:
1) Wodami granicznymi są:
a) rzeka Odra od km 542,4 do km 704,1,
b) rzeka Odra Zachodnia od km 0,0 do km 17,1,
c) tor wodny koło Nowego Warpna - Altwarp (Zalew Szczeciński) od pomocniczego znaku granicznego nr 7 (dalba świetlna) do pomocniczego znaku granicznego nr 9 (boja świetlna),
d) rzeka Nysa Łużycka od m. Gubina do ujścia.
2) Statkami są obiekty pływające służące do przewozu osób, towarów, zwierząt oraz do robót technicznych, rybołówstwa i sportu.
3) Żeglugą jest ruch statków wymienionych w pkt 2.
2. Ilekroć w postanowieniach niniejszej Umowy mówi się o statkach, stosuje się to odpowiednio do tratw.
Art. 2.
1. Umawiające się Strony udzielają sobie wzajemnie na zasadzie pełnej równości prawa uprawiania żeglugi na wodach granicznych.
2. Żegluga sportowa i turystyczna jest dopuszczalna na rzece Odrze i rzece Odrze Zachodniej.
Art. 3.
Współpraca na podstawie niniejszej Umowy dla bezpiecznego i optymalnego uprawiania żeglugi na wodach granicznych obejmuje w szczególności następujące zadania:
1) opracowywanie przepisów w zakresie żeglugi i oznakowania żeglugowego wód granicznych,
2) kontrola utrzymania porządku i bezpieczeństwa żeglugi,
3) ustalanie głębokości i szerokości szlaku żeglugowego,
4) oznakowanie żeglugowe wód granicznych,
5) usuwanie zatopionych statków i innych znajdujących się na szlaku żeglugowym przedmiotów, utrudniających żeglugę,
6) ustalanie miejsc postoju statków,
7) przeprowadzanie akcji pomocy i ratownictwa,
8) dochodzenia w sprawie wypadków wynikających z uprawiania żeglugi.
Art. 4.
1. Umawiające się Strony opracują wspólnie jednolite przepisy dotyczące ruchu porządkowo-żeglugowego, jak również oznakowania wód granicznych dla żeglugi i wprowadzą je w życie w tym samym terminie.
2. Zarządzenia w sprawach nie uregulowanych przepisami, o których mowa w ust. 1, a mogące mieć znaczenie dla uprawiania żeglugi przez drugą Umawiającą się Stronę, będą z nią uzgodnione.
Art. 5.
1. Statki dopuszczone do żeglugi przez jedną z Umawiających się Stron mogą korzystać z całej szerokości wód granicznych.
2. Dobijanie do brzegu drugiej Umawiającej się Strony nie jest dozwolone.
3. Statki oraz znajdujące się na nich osoby i ładunki są zwolnione od kontroli granicznej i celnej.
4. Umawiające się Strony nie pobierają żadnych opłat za żeglugę na wodach granicznych.
Art. 6.
1. W sytuacji, w której statki zmuszone są przybić do brzegu drugiej Umawiającej się Strony, względnie w której ich załogi lub pasażerowie muszą zejść na dany brzeg lub złożyć na nim ładunki - osoby, statki i ładunki podlegają odpowiednim przepisom drugiej Umawiającej się Strony. Miejscowe organy graniczne i celne winny być powiadomione niezwłocznie przez kierownika statku o nawiązaniu każdego kontaktu z brzegiem drugiej Umawiającej się Strony.
2. W przypadkach wymienionych w ust. 1 organy upoważnione do kontroli mają prawo wstępu na statki drugiej Umawiającej się Strony i przeprowadzenia kontroli w ramach swych kompetencji.
Art. 7.
1. Każdy statek powinien posiadać wymagane przepisami dla uprawnienia żeglugi dokumenty i znaki rozpoznawcze.
2. Na każdym statku powinien się znajdować wymagany skład załogi o odpowiednich kwalifikacjach.
3. Osoby znajdujące się na pokładach statków oraz statków sportowych i turystycznych muszą posiadać dokumenty osobiste lub żeglarskie wymagane wewnątrzpaństwowymi przepisami, które będą wzajemnie uznawane.
4. Dokumenty statków oraz ich załóg wydane lub uznane przez właściwe organy jednej z Umawiających się Stron będą uznawane przez organy drugiej Umawiającej się Strony.
Art. 8.
W przypadku stwierdzenia przez właściwe organy jednej z Umawiających się Stron naruszenia przepisów żeglugowych przez członków załóg statków drugiej Umawiającej się Strony, właściwe organy drugiej Umawiającej się Strony winny być o tym poinformowane i mogą one być proszone o wszczęcie odpowiedniego postępowania.
Art. 9.
1. Umawiające się Strony ustalą miejsca postoju swych statków przy swoim brzegu, podadzą je do wiadomości drugiej Umawiającej się Strony oraz wydadzą odpowiednie w tym zakresie zarządzenia. Dla statków sportowych, turystycznych i rybackich zostaną ustalone odrębne miejsca postoju.
2. Statki organów upoważnionych do przeprowadzania kontroli i statki prowadzące prace techniczne mogą zatrzymywać się również w innych miejscach oraz dobijać do brzegu drugiej Umawiającej się Strony na zasadach ustalonych na podstawie art. 21.
Art. 10.
Umawiające się Strony będą udzielać wzajemnie wszelkiej pomocy osobom i statkom drugiej Umawiającej się Strony znajdującym się w niebezpieczeństwie. Koszty powstałe w związku z udzieleniem pomocy będą pokrywane przez tę Umawiającą się Stronę, której statkom pomocy udzielono.
Art. 11.
1. Właściwe organy Umawiających się Stron przeprowadzają w zasadzie wspólne dochodzenia w sprawach wypadków, które powstały przy uprawianiu żeglugi na wodach granicznych wymienionych w art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a), b) i d), o ile wypadek naruszył interesy obu Umawiających się Stron. Celem dochodzeń będzie ustalenie przyczyny wypadku, winy, jak również rodzaju i zasięgu powstałych szkód.
2. W razie wypadku dotyczącego osób lub rzeczy obu Umawiających się Stron, w wyniku którego powstały szkody, roszczenia o odszkodowanie rozstrzygane będą według prawa strony, na terytorium której wypadek miał miejsce.
3. Jeżeli nie można ustalić, na czyim terytorium wypadek miał miejsce - roszczenia o odszkodowanie będą rozpatrywane według prawa tej Umawiającej się Strony, która poniosła większą szkodę.
4. Jeżeli przedsiębiorstwa lub instytucje obu Umawiających się Stron, uczestniczące w wypadku lub zainteresowane wypadkiem, nie uzgodnią wzajemnych roszczeń z tytułu powstałej szkody - należy powołać dla rozpatrzenia sporu wspólną Komisję. Komisja nie jest związana ustaleniami organów dochodzeniowych odnośnie wysokości szkody.
5. Decyzje Komisji, o której mowa w ust. 4, mogą być podejmowane tylko jednomyślnie; jeżeli nie zostanie osiągnięta jednomyślność, to wówczas należy się zwrócić o ostateczne rozstrzygnięcie sprawy do Międzynarodowego Sądu Arbitrażowego do Spraw Żeglugi Morskiej i Śródlądowej w Gdyni.
6. Tryb przeprowadzania dochodzeń w sprawach wypadków powstałych na wodach granicznych wymienionych w art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a), b) i d) Umawiające się Strony uregulują w porozumieniu zawartym na podstawie art. 21. W porozumieniu tym również ustalony będzie sposób powołania, skład i tryb postępowania Komisji, o której mowa w ust. 4.
7. Dochodzenia w sprawie wypadków na wodach granicznych wymienionych w art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. c) będą przeprowadzane przez właściwe organy Umawiających się Stron. Jeżeli po zakończeniu dochodzenia uczestnicy wypadku nie dojdą do porozumienia w sprawie roszczeń, to wówczas należy się zwrócić o ostateczne rozstrzygnięcie sprawy do Międzynarodowego Sądu Arbitrażowego do Spraw Żeglugi Morskiej i Śródlądowej w Gdyni.
Art. 12.
Uprawianie rybołówstwa na wodach granicznych nie może utrudniać żeglugi. Inne warunki uprawiania rybołówstwa będą regulowane odpowiednim porozumieniem obu Umawiających się Stron.
Art. 13.
1. Prace zmierzające do bezpiecznego i optymalnego uprawiania żeglugi, jak też związane z tym oznakowanie wód granicznych wykonywane są w zasadzie przez każdą Umawiającą się Stronę na jej terytorium i na jej koszt.
2. Jeżeli w interesie bezpieczeństwa żeglugi lub z innych ważnych przyczyn zajdzie potrzeba lokalnego podziału pracy w inny sposób aniżeli określony w ust. 1, to w tym przypadku zostanie zawarte odpowiednie porozumienie pomiędzy właściwymi organami.
Art. 14.
1. Obie Umawiające się Strony będą usuwały zatopione statki i inne przeszkody żeglugowe. Odpowiednie przedsięwzięcia będą uzgadniane między właściwymi organami Umawiających się Stron.
2. Wydobycie zatopionych statków należy do tej Umawiającej się Strony, które dopuściła je do ruchu.
Art. 15.
Sondowania podłużne i poprzeczne potrzebne dla ustalania znaków żeglugowych i ustalania głębokości i szerokości szlaku żeglugowego będą przeprowadzane na podstawie porozumienia właściwych organów Umawiających się Stron.
Art. 16.
Umawiające się Strony będą zabezpieczać możliwe do osiągnięcia głębokości i szerokości szlaku żeglugowego dla wykorzystania żeglugi i ładowności statków. Właściwe organy obu Umawiających się Stron będą się w tym celu wzajemnie porozumiewać.
Art. 17.
1. Dopuszczalne do uprawiania żeglugi głębokości tranzytowe powinny być ustalane wspólnie odpowiednio do aktualnego stanu wód. W tym celu właściwe organy obu Umawiających się Stron utrzymywać będą służbę informacyjną.
2. Wspólnie ustalone głębokości tranzytowe są wiążące dla żeglugi obu Umawiających się Stron.
3. Stany wysokich wód żeglugowych powinny być ustalone wspólnie i będą obowiązywać obie Umawiające się Strony.
Art. 18.
Wszelkie prace przy i na wodach granicznych, mające na celu zabezpieczenie żeglugi, a mające wpływ na stan ochrony granicy powinny być uzgadniane z właściwymi organami ochrony granic.
Art. 19.
1. Przekraczanie granicy przez osoby, które zajęte są na terytorium drugiej Umawiającej się Strony kierowaniem lub wykonywaniem prac związanych z niniejszą Umową, odbywa się na podstawie właściwej umowy o współpracy w sprawach granicznych.
2. Bez pozwoleń i opłat celnych mogą być przewożone środki przewozowe, jak również materiały, narzędzia i instrumenty potrzebne na terytorium drugiej Umawiającej się Strony dla wykonywania robót przewidzianych w niniejszej Umowie.
3. Zwolnienia, o których mowa w ust. 2, stosuje się pod warunkiem powrotnego wywozu - po ukończeniu robót przewidzianych w niniejszej Umowie - środków przewozowych, nie wykorzystanych materiałów, narzędzi i instrumentów.
4. Nadzór nad przywozem i wywozem środków przewozowych, materiałów, narzędzi i instrumentów określonych w ust. 2 i 3 odbywa się według wewnętrznych przepisów Umawiających się Stron.
5. Osoby zatrudnione przy robotach przewidzianych w niniejszej Umowie mogą przywozić i wywozić bez opłat celnych i pozwoleń przedmioty osobistego użytku i artykuły konsumpcyjne w ilości odpowiedniej na czas pobytu na terytorium drugiej Umawiającej się Strony, stosownie do odrębnego porozumienia właściwych organów albo wewnętrznych przepisów Umawiających się Stron.
Art. 20.
Dla realizacji niniejszej Umowy każda Umawiająca się Strona powoła Pełnomocnika Rządu, zwanego dalej Pełnomocnikiem, oraz jego zastępcę. Nazwiska pełnomocników i ich zastępców będą podane w drodze dyplomatycznej do wiadomości drugiej Umawiającej się Strony.
Art. 21.
1. Pełnomocnicy mogą zawierać porozumienia związane z wykonywaniem niniejszej Umowy. Mogą oni zastrzegać zatwierdzanie porozumień przez organy Umawiających się Stron.
2. Pełnomocnicy informują się wzajemnie o tym, jakie organy są właściwe do wykonywania poszczególnych zadań wynikających z niniejszej Umowy. Organy te będą się porozumiewać się bezpośrednio przy wykonywaniu zadań.
Art. 22.
1. Pełnomocnicy spotykają się w zasadzie raz do roku. Rozmowy odbywać się będą na przemian w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i w Niemieckiej Republice Demokratycznej. W spotkaniach tych uczestniczą również przedstawiciele organów, których dotyczą omawiane zagadnienia.
2. Spotkania są zwoływane i prowadzone przez Pełnomocnika tej Umawiającej się Strony, na której terytorium mają mieć miejsce.
3. Z każdego spotkania Pełnomocników należy sporządzić protokół w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i niemieckim.
4. Koszty związane z przeprowadzeniem spotkania ponosi ta Umawiająca się Strona, na terytorium której ma ono miejsce. Koszty podróży i pobytu ponosi każda Umawiająca się Strona oddzielnie.
Art. 23.
1. Z zastrzeżeniem postanowień ust. 2 z dniem wejścia w życie niniejszej Umowy tracą moc:
1) Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Niemieckiej Republiki Demokratycznej w sprawie żeglugi na wodach granicznych oraz w sprawie eksploatacji i utrzymania wód granicznych, podpisana w Berlinie dnia 6 lutego 1952 roku,
2) pkt 3 Protokołu dodatkowego do Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Niemieckiej Republiki Demokratycznej o współpracy w dziedzinie gospodarki wodnej na wodach granicznych, podpisanej w Berlinie dnia 11 marca 1965 roku.
2. Przepisy dotyczące żeglugi na wodach granicznych ustalone na podstawie artykułu 30 Umowy wymienionej w ust. 1 pkt 1 i Protokołu końcowego do tej Umowy zachowują moc do czasu wejścia w życie nowych przepisów.
Art. 24.
Umowa niniejsza podlega ratyfikacji i wchodzi w życie w dniu wymiany dokumentów ratyfikacyjnych. Wymiana dokumentów ratyfikacyjnych nastąpi w Berlinie - stolicy Niemieckiej Republiki Demokratycznej.
Art. 25.
Umowa niniejsza została zawarta na okres dziesięciu lat. Jej ważność przedłuża się każdorazowo o dalsze pięć lat, jeżeli żadna z Umawiających się Stron nie wypowie jej w drodze notyfikacji na sześć miesięcy przed upływem odpowiedniego terminu.
Umowa niniejsza została sporządzona w Warszawie dnia 15 maja 1969 roku w dwóch egzemplarzach, każdy w języku polskim i niemieckim, przy czym oba teksty mają jednakową moc.
Na dowód czego Pełnomocnicy Umawiających się Stron podpisali i opatrzyli pieczęciami niniejszą Umowę.
Z upoważnienia
Rządu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
Stefan Perkowicz
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Żeglugi
Z upoważnienia
Rządu Niemieckiej Republiki Demokratycznej
Horst Schlimper
Zastępca Ministra Komunikacji
PROTOKÓŁ DODATKOWY
do Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
a Rządem Niemieckiej Republiki Demokratycznej
o współpracy w zakresie żeglugi na wodach granicznych.
Przy podpisywaniu Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Niemieckiej Republiki Demokratycznej o współpracy w zakresie żeglugi na wodach granicznych uzgodniono, co następuje:
Ustalenia art. 24 Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Niemieckiej Republiki Demokratycznej w sprawie żeglugi na wodach granicznych oraz w sprawie eksploatacji i utrzymania wód granicznych, podpisanej w Berlinie dnia 6 lutego 1952 roku, jak również ustalone warunki dotyczące uprawiania rybołówstwa na wodach granicznych - są do czasu zawarcia odpowiedniego porozumienia między Umawiającymi się Stronami - nadal obowiązujące.
Niniejszy Protokół, będący integralną częścią Umowy, sporządzony został w Warszawie, dnia 15 maja 1969 roku w dwóch egzemplarzach, każdy w języku polskim i niemieckim, przy czym oba teksty mają jednakową moc.
Z upoważnienia
Rządu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
Stefan Perkowicz
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Żeglugi
Z upoważnienia
Rządu Niemieckiej Republiki Demokratycznej
Horst Schlimper
Zastępca Ministra Komunikacji
Po zaznajomieniu się z powyższą Umową Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 29 października 1969 roku.
L. S.
Przewodniczący Rady Państwa: M. Spychalski
Minister Spraw zagranicznych: w z. Z. Wolniak
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
zmiany:



1975-01-01
Dz.U.1974.24.142
wynik. z
art. XXIV
ROZPORZĄDZENIE PRZEWODNICZĄCEGO KOMITETU DROBNEJ WYTWÓRCZOŚCI
z dnia 21 marca 1970 r.
w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy w zakładach przemysłu torfowego.
Na podstawie art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 30 marca 1965 r. o bezpieczeństwie i higienie pracy (Dz. U. Nr 13, poz. 91) zarządza się, co następuje:
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 1.
Przepisy ogólne.
ż 1. Przepisy rozporządzenia normują sprawy bezpieczeństwa i higieny pracy pracowników zakładów przemysłu torfowego, w tym także pracowników tych zakładów zatrudnionych na torfowiskach, zwanych dalej "zakładami".
ż 2. Wszelkie maszyny i urządzenia używane w zakładach powinny być utrzymywane w należytym stanie zapewniającym pełne bezpieczeństwo pracy.
ż 3. 1. Do obsługi maszyn i urządzeń stosowanych przy użyciu i przeróbce torfu mogą być dopuszczone osoby posiadające kwalifikacje określone w taryfikatorze kwalifikacyjnym dla robotników przemysłu torfowego.
2. Kwalifikacje, o których mowa w ust. 1, oraz znajomość zasad bezpieczeństwa pracy powinny być sprawdzone przez zakład przed dopuszczeniem pracownika do pracy.
ż 4. Na stanowiskach obsługi i pomostach roboczych maszyn i agregatów mogą przebywać jedynie osoby obsługujące te maszyny i agregaty.
ż 5. W zasięgu pracy koparek i frezarek oraz innych maszyn i urządzeń mogą znajdować się jedynie osoby zatrudnione przy ich obsłudze.
ż 6. Urządzenia podlegające nadzorowi organów dozoru technicznego i energetycznego powinny być poddawane przeglądom i remontom w terminach ustalonych przez te organy.
ż 7. 1. Pomieszczenia pracy, w których występują pyły lub gazy, powinny być wyposażone w urządzenia wentylacyjne, zapewniające utrzymanie czystości powietrza w granicach obowiązujących norm.
2. Prace, przy których występuje zapylenie bądź zanieczyszczenie powietrza gazami, przekraczające najwyższe dopuszczalne stężenia, powinny być wykonywane przy użyciu odpowiedniej odzieży ochronnej oraz sprzętu ochrony osobistej oczu i dróg oddechowych, chroniących skutecznie te organy przed szkodliwym działaniem.
ż 8. 1. W zakładzie przeróbki torfu powinno znajdować się odpowiednie do liczby zatrudnionych pracowników zaplecze higieniczno-sanitarne.
2. Na torfowisku powinny znajdować się urządzenia higieniczno-sanitarne określone w ż 21, przeznaczone dla pracowników tam zatrudnionych.
ż 9. 1. Zakład zobowiązany jest dostarczać pracownikom zdatną do picia wodę, kawę lub napar mięty.
2. Pracownicy zatrudnieni na stanowiskach w temperaturze przekraczającej 25�C powinni ponadto otrzymywać wodę gazowaną.
ż 10. 1. W zakładach zabronione jest posługiwanie się otwartym ogniem oraz palenie tytoniu, z wyjątkiem miejsc do tego wyznaczonych.
2. Przed wejściem do zakładu oraz przed wejściem do pomieszczeń, w których obowiązuje zakaz wymieniony w ust. 1, powinny być umieszczone tablice z napisami ostrzegawczymi.
ż 11. 1. Prace spawalnicze na terenie zakładu mogą być wykonywane jedynie w obecności pracownika przeszkolonego w zakresie bezpieczeństwa przeciwpożarowego, wyposażonego w odpowiedni sprzęt gaśniczy.
2. Pomieszczenia, w których mają być przeprowadzane prace spawalnicze, powinny być staranie oczyszczone z torfu i pyłu torfowego.
3. Przeprowadzenie prac spawalniczych wymaga każdorazowo zezwolenia kierownika zakładu.
ż 12. Ściany, okna oraz elementy konstrukcyjne pomieszczeń pracy powinny być oczyszczane z pyłów nie rzadziej niż co dwa tygodnie.
ż 13. 1. Zabrania się dokonywania napraw maszyn i urządzeń w czasie ich ruchu.
2. W razie napraw maszyn i urządzeń zasilanych energią elektryczną, przed przystąpieniem do naprawy urządzenia te powinny być wyłączone spod napięcia, a na tablicy wyłącznika powinna być umieszczona tablica ostrzegawcza o treści: "Nie włączać - naprawa".
ż 14. W miejscach skrzyżowań dróg komunikacyjnych oraz przejść przez te drogi dla pieszych powinny być ustawione odpowiednie znaki i tablice informacyjno-ostrzegawcze.
ż 15. 1. Wszelkie pojazdy transportu kołowego i szynowego nie mogą na terenie zakładu przekraczać szybkości 12 km/godz., a ponadto powinny być wyposażone w urządzenia przeciwiskrowe.
2. Zabrania się przewożenia ludzi środkami transportu wewnętrznego, nie przystosowanymi do przewozu ludzi.
3. Zabronione jest chodzenie po torach kolejowych położonych w obrębie zakładu.
ż 16. 1. Zakład zobowiązany jest do ustanowienia dla poszczególnych stanowisk pracy szczegółowych instrukcji określających wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy, wynikające z niniejszego rozporządzenia, z przepisów szczególnych oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy.
2. Zakład zobowiązany jest do sprawowania nadzoru nad przestrzeganiem przepisów i zasad bezpieczeństwa i higieny pracy.
ż 17. 1. Dla każdej zmiany zakład powinien wyznaczyć pracownika przeszkolonego w zakresie udzielania pierwszej pomocy w razie wypadku, zachorowania lub ukąszenia przez żmiję, zaopatrzonego w odpowiednie środki do udzielania pierwszej pomocy.
2. Każdy pracownik zobowiązany jest do natychmiastowego zawiadomienia bezpośredniego przełożonego o dostrzeżonym wypadku, zachorowaniu lub ukąszeniu przez żmiję oraz do współdziałania w udzieleniu pierwszej pomocy.
ż 18. Wszyscy pracownicy powinni być przeszkoleni i pouczeni o występujących przy pracy zagrożeniach życia i zdrowia oraz o sposobach i obowiązku zapobiegania im.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 2.
Torfowisko.
ż 19. 1. Przed przystąpieniem do eksploatacji złoża torfowego zakład zobowiązany jest do przeprowadzenia na torfowisku potrzebnych prac przygotowawczych.
2. Na torfowisku powinny być przygotowane drogi, mostki oraz kładki przez rowy melioracyjne, jeżeli szerokość rowu przekracza 0,5 m.
ż 20. Prace na złożach pierwotnych mogą być podjęte po stwierdzeniu przez powołane do tego organy, iż nie zawierają niewypałów.
ż 21. 1. Na torfowisku powinny znajdować się przenośne schrony przeciwdeszczowe, służące jednocześnie za miejsca przechowywania i spożywania posiłków, mycia naczyń oraz przechowywania i suszenia odzieży roboczej.
2. Na jednego zatrudnionego na torfowisku powinno przypadać nie mniej niż 0,5 m2 powierzchni schronu.
3. Schron powinien być wyposażony w stoły, taborety, wieszaki ścienne oraz konwie ze zdatną do picia świeżo przegotowaną wodą, kawą lub naparem mięty.
4. Obok każdego schronu powinna znajdować się przenośna umywalnia polowa, zaopatrzona w wodę w ilości co najmniej 5 litrów na każdego zatrudnionego pracownika na poszczególnej zmianie.
5. W pobliżu schronu w odległości nie mniejszej niż 30 m, powinny być ustawione ustępy przenośne, oddzielnie dla mężczyzn i kobiet, utrzymane w należytej czystości.
ż 22. Przy pracach na torfowisku zabrania się:
1) przechodzenia przez rowy melioracyjne w miejscach do tego nie przeznaczonych,
2) kąpieli w wyrobiskach i rowach melioracyjnych,
3) picia wody z wyrobisk lub rowów melioracyjnych,
4) chodzenia brzegami rowów melioracyjnych i wyrobisk w odległości mniejszej niż 1 m od skarpy,
5) chodzenia po torfowisku bez obuwia,
6) palenia ognisk,
7) palenia tytoniu, z wyjątkiem miejsc do tego przeznaczonych,
8) pozostawiania na torfowisku naczyń i stłuczek szklanych oraz narzędzi,
9) używania narzędzi w złym stanie technicznym.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 3.
Maszyny i urządzenia na torfowisku.
ż 23. Wprowadzenie maszyny na torfowisko powinno być poprzedzone odpowiednim przygotowaniem złoża torfowego.
ż 24. Każda maszyna samobieżna powinna być wyposażona w daszek chroniący operatora przed deszczem oraz promieniami słonecznymi.
ż 25. 1. Operator jest odpowiedzialny za bezpieczeństwo pracy całej załogi maszyny lub agregatu. W czasie pracy maszyny samobieżnej zabrania się opuszczania stanowiska obsługi maszyny bądź powierzania obsługi maszyny osobom nie upoważnionym.
2. Zabrania się pracy maszyny przy niepełnym składzie załogi obsługującej maszynę.
3. Przed opuszczeniem stanowiska pracy operator obowiązany jest zabezpieczyć maszynę przed uruchomieniem przez osoby niepowołane.
ż 26. Zabrania się chodzenia po gąsienicach maszyn samobieżnych w czasie ich ruchu.
ż 27. Usuwanie pni i korzeni spod maszyn wydobywczych może odbywać się tylko po ich zatrzymaniu i zahamowaniu.
ż 28. Maszyny o napędzie elektrycznym powinny być zerowane.
ż 29. Maszyny samobieżne z napędem elektrycznym powinny być wyposażone w nawojnicę kabla.
ż 30. Kabel elektryczny zasilający maszynę samobieżną o napędzie elektrycznym powinien być poddawany co najmniej raz w roku badaniom stanu technicznego przez zakład energetyczny.
ż 31. Zakład zobowiązany jest zapewnić codzienny przegląd pancerza kabla przez pracownika posiadającego odpowiednie kwalifikacje zawodowe.
ż 32. 1. Zmiana punktu zasilania energią elektryczną maszyn powinna być dokonywana przy wyłączonym napięciu w stacji transformatorowej.
2. Należy zapewnić odpowiednią sygnalizację pomiędzy stacją transformatorową a punktami zasilania sieci energią elektryczną.
ż 33. Zabrania się przebywania na wózkach pracownikowi kierującemu zsypem torfu ze zbieracza samobieżnego.
ż 34. Wyłączniki mieszarek przenośników powinny znajdować się na stanowisku roboczym operatora.
ż 35. 1. Mieszarka z przenośnikiem i środkiem napędowym powinna być umieszczona na wspólnym podwoziu roboczym.
2. Przetaczanie agregatu powinno odbywać się po segmentach przenośnego toru.
3. Przy przetaczaniu agregatu konieczne jest skręcanie styków szyn poszczególnych segmentów.
ż 36. 1. Korpusy wciągarek do przetaczania agregatów powinny być przymocowane do podwozia na stałe.
2. Krawężniki bębna powinny mieć takie wymiary, aby przy pełnym nawinięciu liny wystawały ponad górną warstwę co najmniej na wysokość dwukrotnej średnicy liny. Przy pełnym rozwinięciu liny na bębnie nie powinno zostawać mniej niż półtora zwoju.
3. Blok z zaczepioną liną wciągarki (umieszczony po przeciwnej stronie agregatu) powinien być dostatecznie mocno zamocowany do podłoża.
4. Przy przetaczaniu agregatu przebywanie pracowników w zasięgu liny jest zabronione.
ż 37. Stacja kotwiczna (przed uruchomieniem przenośnika) powinna być starannie i pewnie przymocowana do podłoża.
ż 38. 1. Zabrania się przechodzenia w czasie pracy przez przenośnik linowy oraz jeżdżenia na deskach i linach.
2. Przechodzenie przez przenośnik linowy dopuszczalne jest jedynie po specjalnym pomoście, wybudowanym w tym celu nad transporterem.
3. Nasuwanie lin przenośnika w rowki rolek prowadzących może być dokonywane jedynie w rękawicach i podczas postoju przenośnika.
4. W czasie pracy przenośnika nasuwanie liny może być dokonywane tylko za pomocą specjalnie dostosowanych haków.
ż 39. Koparki do wycinania słupa torfu ze złoża o ręcznym napędzie powinny być wyposażone w urządzenia umożliwiające hamowanie spadku noża oraz jego blokadę w górnym położeniu.
ż 40. Pracownik odcinający bloki wyciętego torfu przy koparkach ręcznych powinien stać na trwale umocowanej platformie.
ż 41. Tor wózka przy koparkach o napędzie ręcznym powinien być wyposażony w odpowiednie zabezpieczenie uniemożliwiające wjechanie wózka do wyrobiska.
ż 42. 1. Przy ręcznym wydobywaniu torfu słupówkami zabrania się zagłębiania w złoże ponad 1,8 m.
2. Praca słupówką powinna być wykonywana co najmniej przez 2 ludzi.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 4.
Stertowanie torfu.
ż 43. Przy stertowaniu torfu w stertach małych (o wysokości do 3 m) zakład obowiązany jest zapewnić pracownikom odpowiedni sprzęt pomocniczy, jak drabinki, pomosty itp.
ż 44. 1. Stertowanie surowca przeznaczonego do produkcji torfu ogrodniczego i ściółki w sterty duże (o wysokości powyżej 3 m) może być prowadzone wyłącznie za pomocą urządzeń mechanicznych.
2. Odległość pomiędzy stertami nie może być mniejsza od wysokości ściany bocznej sterty większej.
3. Odległość stert od linii wysokiego napięcia nie może być mniejsza niż określa to Polska Norma.
ż 45. Sterty powinny być budowane dostatecznie trwale przez murowanie ich ścian na odpowiednią grubość lub przez inne zabezpieczenia sterty przed obsuwaniem.
ż 46. 1. Pracownicy budujący sterty duże powinni pracować w pasach bezpieczeństwa, przypiętych do liny rozciągniętej ponad stertą.
2. Zabrania się pracownikom zatrudnionym przy budowie stert przebywania pod wysięgnikami sterowników (przenośników).
ż 47. 1. Rozbieranie stert powinno następować stopniowo od górnej części czoła sterty.
2. Przepis ż 46 ust. 1 stosuje się odpowiednio przy rozbiórce stert oraz surowca przechowywanego w magazynie, z tym że pracownicy przy tych pracach powinni posiadać chełmy ochronne.
ż 48. 1. Otwory w estakadach służące do zsypu torfu do magazynu powinny być zabezpieczone przed dostaniem się tam pracownika rozładowującego wózki z torfem.
2. Zabrania się pracownikom zatrudnionym w magazynach surowca przebywania pod otwartymi zsypami torfu.
ż 49. Torf rolniczy oraz opałowy powinien być stertowany oraz przechowywany zgodnie z zasadami określonymi w Polskich Normach.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 5.
Przeróbka torfu ogrodniczego i ściółki.
ż 50. Urządzenia techniczne, drogi transportu oraz pomieszczenia pracy zakładu przeróbki torfu powinny być po każdej zmianie oczyszczone z zalegającego torfu.
ż 51. 1. Pomieszczenia szarpacza, młyna i sita powinny być wydzielone i dostępne tylko pracownikom wyznaczonym do ich dorywczej obsługi i kontroli; pomieszczenia te nie mogą stanowić miejsca stałej, nieprzerwanej pracy pracowników.
2. Szarpacze i młyny powinny być obudowane, aby nie powodować nadmiernego zapylenia pomieszczeń zakładu.
3. Przesiewacze powinny mieć szczelną obudowę. Wymiana siatek oraz ich oczyszczanie może się odbywać jedynie przy wyłączonym napędzie, odłączeniu dopływu energii elektrycznej oraz po wywieszeniu przy wyłączniku tablicy ostrzegawczej o treści: "Nie włączać".
4. Urządzenia transportu pionowego, jak: przenośniki kubełkowe i przenośniki pneumatyczne, powinny być szczelnie obudowane, by nie powodowały zapylenia pomieszczeń produkcyjnych.
5. Wchodzenie na przesiewacz jest zabronione. Pracownik wymieniający siatki powinien być zabezpieczony przed upadkiem pasem bezpieczeństwa oraz asekurowany przez drugiego pracownika.
ż 52. Zasypy surowca do szarpacza, przesiewacza oraz młyna powinny być zabezpieczone przed dostaniem się tam osób.
ż 53. Praca przy silosie z otwartym otworem kontrolnym może być wykonywana jedynie przy użyciu sprzętu chroniącego drogi oddechowe.
ż 54. 1. Wywrotnice przeznaczone do opróżniania wózków na stanowiskach rozładunkowych powinny zabezpieczać wózek przed wywróceniem przy jego opróżnianiu.
2. W nowo budowanych i przebudowanych zakładach w miejscu rozładunku wózków powinien znajdować się wyłącznik umożliwiający zatrzymanie całego systemu transportu podającego cegiełki torfowe na szarpacz.
ż 55. 1. Szybkość przenośników zgrzebłowych otwartych nie może przekraczać 0,6 m/sek.
2. Przenośniki taśmowe usytuowane na poziomie podłogi powinny mieć osłonięte rolki i obrzeża taśmy, a szybkość ich nie może przekraczać 0,6 m/sek.
3. Przy większych długościach przenośników powinny być wbudowane pod nimi przejścia dla załogi, w odstępach najwyżej co 20 metrów.
ż 56. Prasy do balotowania powinny zapewniać pełne bezpieczeństwo obsługi. W szczególności wszystkie części ruchome pras, jak dźwignie, łączniki i tłoczyska, powinny posiadać osłony.
ż 57. Przy zdalnym włączaniu do ruchu urządzeń zakładu każdorazowe ich uruchomienie powinno być poprzedzone ostrzegawczym sygnałem dźwiękowym i świetlnym.
ż 58. 1. Układanie balotów na wysokość większą niż 1,5 m lub w ilości większej niż dwie warstwy przy składowaniu balotów w pozycji pionowej powinno być dokonywane mechanicznie.
2. Przy układaniu i magazynowaniu baloty torfowe powinny być zabezpieczone przed rozsunięciem się stosu.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 6.
Wytlewanie torfu.
ż 59. Teren w obrębie pracy dźwigu służącego do transportu surowca na górną kondygnację pieca do wytlewania powinien być ogrodzony, a dostęp w czasie pracy dźwigu zamykany.
ż 60. Pracownik w czasie odbierania w górnej kondygnacji pieca ładunku torfu powinien pracować w pasie bezpieczeństwa, przymocowanym linką do stalowej obudowy pieca.
ż 61. Pracownicy w czasie zsypu oraz opróżniania komory wytlewania powinni pracować w maskach z pochłaniaczami dymów i gazów pożarowych.
ż 62. Przy obsłudze urządzeń spustowych pracownicy powinni być ubrani w fartuchy azbestowe i rękawice ochronne.
ż 63. Koks torfowy powinien być studzony w hermetycznych wózkach metalowych lub zasobnikach.
ż 64. Sortowanie i pakowanie torfu może być rozpoczęte dopiero po dokładnym jego wystudzeniu.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 7.
Kompostowanie torfu i produkcja mieszanek torfowo-mineralnych.
ż 65. Kompostownia torfowo-fekaliowa wymaga zachowania strefy ochronnej, której szerokość powinna być uzgodniona z państwową inspekcją sanitarną.
ż 66. Kompostownia torfowo-fekaliowa powinna być ogrodzona.
ż 67. Zabrania się pracownikom zatrudnionym przy produkcji kompostów torfowo-fekaliowych wychodzenia z terenu kompostowni w butach i ubraniu roboczym.
ż 68. W bramie wejściowej kompostowni torfowo-fekaliowej powinna być położona mata słomiana, nasycana codziennie środkiem dezynfekującym.
ż 69. Fekalia do kompostowni powinny być przywożone w szczelnie zamkniętych zbiornikach, w szczególności wozami asenizacyjnymi.
ż 70. Kompostowanie torfu z fekaliami powinno odbywać się w sposób gwarantujący zniszczenie zarazków powodujących choroby ludzi i zwierząt.
ż 71. Komponenty płynne powinny być dodawane do torfu w ilościach nie powodujących ich wypływania z pryzm.
ż 72. Przy amoniakowaniu torfu woda amoniakalna powinna być wprowadzana do wnętrza pryzm. Zabrania się amoniakowania torfu przez polewanie.
ż 73. Do nasycania torfu dopuszcza się stosowanie wody amoniakalnej o maksymalnym stężeniu do 20,5%, przy czym zaleca się używanie do tego celu wody amoniakalnej o stężeniu 20,5% rozcieńczonej dwukrotnie wodą.
ż 74. Woda amoniakalna powinna być przechowywana w szczelnie zamkniętych i oznakowanych zbiornikach.
ż 75. Zabrania się amoniakowania torfu w pomieszczeniach zamkniętych.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 8.
Przepisy końcowe.
ż 76. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie sześciu miesięcy od daty jego ogłoszenia, z tym że w stosunku do zakładów istniejących w dniu wejścia w życie rozporządzenia przepisy ż 29 i ż 44 ust. 1 wchodzą w życie po upływie dwóch lat, przepis zaś ż 7 ust. 1 wchodzi w życie po upływie trzech lat od daty ogłoszenia rozporządzenia.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
zmiany:



1993-07-19
Dz.U.1993.50.229

ż 1
ROZPORZĄDZENIE MINISTRA KULTURY I SZTUKI
z dnia 28 kwietnia 1970 r.
w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy produkcji filmowej.
Na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 30 marca 1965 r. o bezpieczeństwie i higienie pracy (Dz. U. Nr 13, poz. 91) zarządza się, co następuje:
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 1.
Przepisy ogólne.
ż 1. 1. Przepisy rozporządzenia normują sprawy bezpieczeństwa i higieny pracy w jednostkach organizacyjnych resortu kultury i sztuki produkujących filmy oraz świadczących usługi na rzecz produkcji filmowej.
2. Za jednostki organizacyjne produkujące filmy oraz świadczące usługi na rzecz produkcji filmowej uważa się: wytwórnie, studia i ośrodki filmowe, zespoły realizujące filmy, jednostki wytwarzające kopie filmowe, udźwiękawiające filmy i produkujące sprzęt filmowy, a także jednostki sporządzające dokumentację techniczną i opracowania z zakresu produkcji filmowej oraz szkolące pracowników dla potrzeb produkcji filmowej.
3. Przepisy rozporządzenia mają również zastosowanie w jednostkach organizacyjnych świadczących usługi w zakresie obrotu towarowego na rzecz produkcji filmowej oraz obrotu gotowymi produktami filmowymi.
4. Przepisy rozporządzenia obowiązują pracowników zatrudnionych w jednostkach organizacyjnych określonych w ust. 1 - 3 oraz mają odpowiednie zastosowanie również do innych osób, jeżeli wykonują one prace lub przebywają na terenie tych jednostek.
5. Przepisy rozporządzenia mają odpowiednie zastosowanie do przedsiębiorstw wykonujących prace na terenie jednostek organizacyjnych produkujących filmy oraz świadczących usługi na rzecz produkcji filmowej.
ż 1a. Przepisy rozporządzenia stosuje się odpowiednio do podmiotów nie będących jednostkami organizacyjnymi resortu kultury i sztuki, prowadzących działalność gospodarczą w zakresie produkcji filmów.
ż 2. W jednostkach organizacyjnych określonych w ż 1 ust. 1 - 3 stosuje się powszechnie obowiązujące przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy oraz przepisy niniejszego rozporządzenia.
ż 3. 1. Wszelkie stosowane przy pracy urządzenia, maszyny i narzędzia powinny być utrzymywane w należytym stanie, gwarantującym przy ich użyciu pełne bezpieczeństwo i higienę pracy.
2. Maszyny i urządzenia powinny być eksploatowane zgodnie z wydanymi dla nich przepisami użytkowania (instrukcjami), zawierającymi zasady bezpieczeństwa i higieny pracy.
3. Procesy technologiczne, produkcyjne i badawcze powinny przebiegać zgodnie z instrukcjami zawierającymi zasady bezpieczeństwa i higieny pracy.
ż 4. Opracowania badawczo-naukowe, projektowo-dokumentacyjne, opiniodawcze, artystyczne i inne dla potrzeb jednostek organizacyjnych określonych w ż 1 oraz dla potrzeb innych osób i instytucji, wykonywane przez te jednostki, powinny być zgodne z powszechnie obowiązującymi ogólnymi branżowymi i szczegółowymi przepisami o bezpieczeństwie i higienie pracy.
ż 5. Programy i plany postępu technicznego opracowywane przez jednostki organizacyjne (ż 1 ust. 1 - 3) powinny uwzględniać zagadnienia bezpieczeństwa i higieny pracy.
ż 6. Jednostki organizacyjne (ż 1 ust. 1 - 3) obowiązane są szkolić pracowników w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy oraz poddawać ich egzaminom według przepisów szczegółowych.
ż 7. Stanowiska pracy, do których obsługi wymagane są specjalne kwalifikacje, nie mogą być obsługiwane przez osoby nie posiadające odpowiednich uprawnień kwalifikacyjnych.
ż 8. Stanowiska pracy powinny być zaopatrzone w szczegółowe instrukcje dotyczące zasad bezpieczeństwa i higieny pracy. Instrukcje te powinny uwzględniać warunki miejscowe.
ż 9. 1. Osoby kierownictwa i nadzoru obowiązane są tak organizować i prowadzić pracę na powierzonych im odcinkach, aby zapewnione były bezpieczeństwo i higiena pracy.
2. Jednostki organizacyjne (ż 1 ust. 1 - 3 i 5) obowiązane są ustalić na piśmie i doręczyć za pokwitowaniem każdej osobie kierownictwa i nadzoru zakres jej czynności i obowiązków.
ż 10. 1. Na stanowiskach kierownictwa i nadzoru nie mogą być zatrudnione osoby nie posiadające znajomości zasad i przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy w stopniu wystarczającym dla zajmowanego stanowiska.
2. Znajomość przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy powinna być sprawdzona w drodze egzaminów.
ż 11. 1. Osoby kierownictwa i nadzoru obowiązane są skontrolować każde miejsce pracy co najmniej raz w czasie zmiany roboczej.
2. Osoby kierownictwa i nadzoru obowiązane są pouczać pracowników o zasadach bezpiecznego wykonywania pracy.
ż 12. Przy każdej pracy zespołowej, przy której zatrudniony jest zespół złożony co najmniej z dwóch osób, powinien być wyznaczony spośród nich przodownik zespołu, a pracownicy wchodzący w skład zespołu obowiązani są stosować się do wydanych przez niego poleceń.
ż 13. Roboty szczególnie niebezpieczne powinny być prowadzone tylko pod stałym osobistym nadzorem wykwalifikowanej w tym zakresie osoby nadzoru. Roboty takie mogą być wykonywane tylko przez wykwalifikowanych pracowników.
ż 14. Do robót odosobnionych należy kierować tylko doświadczonych pracowników.
ż 15. Każdy pracownik obowiązany jest przed rozpoczęciem pracy sprawdzić stan bezpieczeństwa w miejscu pracy, a także stan obsługiwanych maszyn i urządzeń, narzędzi pracy oraz urządzeń ochronnych i zabezpieczających.
ż 16. 1. Organizacja i wyposażenie stanowisk pracy powinny zapewniać pracownikowi wygodne, bezpieczne i higieniczne warunki pracy.
2. Stanowisko pracy powinno być wyposażone w odpowiednie urządzenia do przechowywania i używania narzędzi oraz materiałów w sposób uporządkowany.
3. Konstrukcja i wyposażenie stanowisk pracy powinny zapewniać wygodną pozycję ciała pracownika.
4. Stanowiska pracy wymagające obsługi w pozycji siedzącej należy wyposażyć w odpowiednie krzesła w zależności od charakteru wykonywanej pracy (regulowana wysokość siedzenia, oparcia, obrotu itp.).
5. Stanowiska pracy, przy których prowadzone procesy technologiczne mogą zagrażać otoczeniu, powinny być właściwie zabezpieczone.
6. Transport wewnętrzny i międzyoperacyjny surowców i materiałów powinien odbywać się przy zastosowaniu urządzeń eliminujących nadmierny wysiłek pracownika.
7. Pracowników zatrudnionych przy pracach wymagających przenoszenia narzędzi należy wyposażyć w torby lub skrzynki narzędziowe, służące do uporządkowanego i bezpiecznego przechowywania i przenoszenia narzędzi. Narzędzia i przyrządy stosowane do pracy na wysokościach powinny być zabezpieczone przed upadkiem.
8. Stanowiska pracy, przy których procesy technologiczne wymagają użycia lotnych substancji szkodliwych dla zdrowia lub gdy takie substancje powstają w wyniku procesu technologicznego, powinny być wyposażone w miejscowe wyciągi wentylacyjne o skutecznym działaniu, chyba że procesy te zostały zhermetyzowane.
ż 17. W pomieszczeniu, w którym procesom technologicznym towarzyszy wyzwalanie się lotnych substancji szkodliwych dla zdrowia, należy przeprowadzać badania analityczne składu powietrza na rodzaj i stopień stężenia tych substancji oraz badania skuteczności wentylacji w zależności od warunków atmosferycznych i stanu technicznego urządzeń. Częstotliwość badań ustalają instrukcje wewnętrzne. Wyniki badań powinny być rejestrowane.
ż 18. Urządzenia i instalacje kanalizacyjne w pomieszczeniach, w których ścieki zawierają substancje żrące lub szkodliwe dla zdrowia, powinny być stale utrzymane w stanie sprawności. Odpady i płyny ściekowe z tych pomieszczeń powinny być poddawane neutralizacji lub właściwemu rozcieńczeniu oraz okresowo badane dla ustalenia skuteczności oczyszczenia.
ż 19. Przy pracach, przy których pracownicy mogą być narażeni na zetknięcie się z substancjami żrącymi, parzącymi lub trującymi, powinny być przygotowane właściwe roztwory lub inne środki neutralizujące oraz urządzenia do szybkiego spłukiwania miejsc skażonych.
ż 20. 1. Wszelkie opakowania lub urządzenia służące do przechowywania substancji i środków chemicznych powinny być wyraźnie w sposób trwały oznakowane.
2. Przepis ust. 1 ma zastosowanie również do urządzeń, naczyń i rurociągów służących do stałego transportowania tych substancji.
ż 21. Przechowywanie i stosowanie substancji niebezpiecznych lub szkodliwych dla zdrowia powinno się odbywać według instrukcji opracowanych na podstawie przepisów powszechnie obowiązujących.
ż 22. 1. Pracownicy jednostek organizacyjnych (ż 1 ust. 1 - 3 i 5) powinni być zaopatrywani we właściwą odzież ochronną oraz sprzęt ochrony osobistej zgodnie z potrzebami wynikającymi z zasad bezpieczeństwa i higieny pracy.
2. Osoba nadzorująca odcinek pracy jest odpowiedzialna za stosowanie przez podległych pracowników właściwych urządzeń ochronnych i sprzętu ochrony osobistej.
ż 23. 1. Jednostki organizacyjne (ż 1 ust. 1 - 3) powinny zapewnić przeprowadzenie odpowiednich badań lekarskich i specjalistycznych pracowników.
2. Pracownicy powinni mieć zapewnioną pierwszą pomoc w nagłych wypadkach przy pracy oraz w razie potrzeby pomoc lekarską i transport do zakładu leczniczego.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 2.
Przepisy szczególne.
1. Realizacja filmów.
ż 24. Kierownictwo produkcji filmów jest obowiązane do zapewnienia, zgodnie z najnowszymi zdobyczami nauki i techniki, bezpiecznych i higienicznych warunków pracy, wyłączających zagrożenie życia lub zdrowia, pracownikom grup zdjęciowych, personelowi technicznemu oraz aktorom, epizodystom i statystom, a także do zapewnienia bezpieczeństwa publicznego.
ż 25. 1. Scenopisy i dokumentacja techniczna filmu powinny uwzględniać organizację pracy w sposób bezpieczny we wszystkich fazach produkcyjnych.
2. Scenopisy i dokumentacja techniczna filmu, dotyczące realizacji filmu, powinny być dostarczane we właściwym czasie odpowiednim komórkom organizacyjnym wytwórni w celu umożliwienia przygotowania środków technicznych i organizacyjnych dla zapewnienia bezpieczeństwa i higieny pracy.
ż 26. 1. Dla prac zdjęciowych wykonywanych w warunkach zwiększonego zagrożenia bezpieczeństwa wymagane jest sporządzenie szczegółowego planu (programu) zabezpieczeń.
2. Plan zabezpieczeń (ust. 1) stanowi część dokumentacji technicznej filmu.
3. Za wykonanie planu zabezpieczeń odpowiedzialny jest kierownik produkcji filmu.
ż 27. 1. Odtwarzanie ról i efektów, polegających na wykonywaniu czynności i ćwiczeń ruchowych związanych z niebezpieczeństwem dla odtwórcy, może być zlecane wyłącznie osobom posiadającym odpowiednie przygotowanie w tym zakresie, a w szczególności:
1) umiejętności udokumentowane:
a) dyplomem ukończenia wyższych studiów w akademii wychowania fizycznego lub
b) dyplomem ukończenia szkoły cyrkowej, lub
c) świadectwem posiadania I klasy sportowej, lub
d) dokumentami, o których mowa w ust. 1a
2) dobry stan zdrowia,
3) dostateczną znajomość zasad bezpieczeństwa i higieny pracy w zakresie odtwarzania ról i efektów niebezpiecznych.
1a. Odtwarzanie ról i efektów kaskaderskich może być zlecane wyłącznie osobom legitymującym się odpowiednimi patentami, licencjami, kategoriami zawodowymi lub innymi dokumentami wydanymi na podstawie odrębnych przepisów, potwierdzającymi fakt posiadania umiejętności potrzebnych przy wykonywaniu zadań, jakie mają być zlecone tym osobom.
2. Powierzenie zadań, o których mowa w ust. 1, osobom nie uprawiającym aktualnie danej specjalności lub nie posiadającym aktualnego świadectwa lekarskiego o stanie zdrowia jest zabronione.
3. Zaświadczenie lekarskie powinno wyraźnie stwierdzać, że dana osoba jest zdolna, ze względu na stan zdrowia, do wykonywania zadań określonych w ust. 1. Zaświadczenie lekarskie potwierdzające zdolność osoby do wykonywania czynności kaskaderskich powinno być wystawione przez Centralną Przychodnię Sportowo-Lekarską w Warszawie lub przez inny tego typu zakład opieki zdrowotnej; jeżeli czynności kaskaderskie nie będą wykonywane w ramach stosunku pracy, koszty badań poprzedzających wystawienie zaświadczenia lekarskiego ponosi osoba badana.
ż 28. Wszystkie najbardziej niebezpieczne efekty filmowe powinny być uzyskiwane przez zastosowanie techniki zdjęć kombinowanych.
ż 29. 1. Prace grup zdjęciowych w warunkach zwiększonego zagrożenia bezpieczeństwa, wykonywane w środowisku nie znanym lub w specjalnie trudnych warunkach (obiekty przemysłowe, kopalnie, morze, góry, pustynie, dżungle itp.), powinny być poprzedzone konsultacjami z odpowiednimi specjalistami branżowymi w celu ustalenia odpowiednich środków zabezpieczających.
2. Uczestnicy grup zdjęciowych powinni być poinstruowani o zasadach bezpieczeństwa i higieny pracy oraz sposobach ich stosowania w danych warunkach, jak również wyposażeni w odpowiednią odzież i sprzęt ochrony osobistej.
3. Kierownictwo produkcji filmu jest obowiązane do zastosowania specjalnych urządzeń ochronnych, zapewniających maksimum bezpieczeństwa dla wszystkich uczestników prac zdjęciowych.
4. Grupa zdjęciowa powinna być wyposażona w odpowiednie środki dla udzielenia pierwszej pomocy w wypadkach przy pracy i nagłych zachorowaniach, mieć zapewnioną fachową pomoc lekarską i środki transportu.
5. Powyższe zasady obowiązują także przy pracach związanych ze sporządzeniem dokumentacji filmu.
ż 30. Wymagania reżysera i operatora w stosunku do odtwórców i obsługi technicznej planu zdjęciowego, dotyczące uzyskania efektów techniczno-artystycznych, powinny być zgodne z zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy.
ż 31. 1. Wszelkie prace przy efektach technicznych, wymagających użycia urządzeń i środków technicznych, mogą być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalistów.
2. Obsługa urządzeń technicznych, wymagająca fachowej kwalifikacji, przez osoby nie upoważnione jest zabroniona.
ż 32. 1. Jednostki organizacyjne produkujące filmy powinny przygotować i udostępnić odpowiednie pomieszczenia lub miejsca przeznaczone na pobyt aktorów, epizodystów i statystów w czasie wolnym od zajęć na planie zdjęciowym. Miejsca te powinny być odpowiednio wyposażone w urządzenia higieniczno-sanitarne i służące do wypoczynku oraz odpowiednio zabezpieczone przed ujemnymi wpływami atmosferycznymi i czynników zewnętrznych.
2. Osobom, o których mowa w ust. 1, należy umożliwić korzystanie z posiłków i napojów, a w porze zimowej z napojów i potraw gorących.
ż 33. Aktorzy, epizodyści i statyści powinni być przed przystąpieniem do pracy pouczeni o sposobie zachowania się na terenie objętym działalnością produkcji filmowej oraz poinstruowani o sposobach stosowania zasad bezpieczeństwa i higieny pracy. W miarę potrzeby osoby te powinny być zaopatrzone w odpowiednią odzież i sprzęt ochrony osobistej oraz pouczane o zasadach ich stosowania.
ż 34. 1. Dzieci uczestniczące w zdjęciach powinny znajdować się pod stałą opieką osób dorosłych, odpowiedzialnych za ich zachowanie i bezpieczeństwo.
2. Opiekunowie dzieci powinni być poinstruowani o zasadach przestrzegania przepisów porządkowych, organizacyjnych i bezpieczeństwa odnoszących się do dzieci, nad którymi sprawują opiekę.
ż 35. 1. Zwierzęta używane do zdjęć filmowych i nagrań dźwiękowych powinny pozostawać pod opieką tresera lub osoby odpowiedzialnej za nie.
2. Zwierząt bez aktualnych zaświadczeń weterynaryjnych nie należy używać do zdjęć i nagrań.
3. Zwierzęta dzikie lub agresywne mogą być używane do zdjęć lub nagrań tylko w razie zastosowania środków i urządzeń gwarantujących pełne bezpieczeństwo otoczenia.
4. Konie i inne zwierzęta używane do zdjęć w scenach batalistycznych, masowych lub innych, w których występują czynniki mogące wpływać na zmianę zachowania się zwierzęcia, powinny być uprzednio oswojone i wypróbowane na sposób reakcji. Próby powinny być przeprowadzone w sytuacjach najbardziej zbliżonych do występujących w ujęciach, z zachowaniem odpowiednich środków bezpieczeństwa. Wyniki prób powinny decydować o przydatności zwierzęcia do zdjęć filmowych.
5. W czasie wolnym od zdjęć zwierzętom należy zapewnić miejsca odpowiednie pod względem higieniczno-sanitarnym oraz gwarantujące bezpieczeństwo otoczenia.
2. Inscenizacja
ż 36. 1. Rekwizyty i urządzenia markujące powinny być wykonane i instalowane w sposób zapewniający bezpieczeństwo i higienę otoczenia oraz użytkowników.
2. Rekwizyty i urządzenia specjalne, przeznaczone do transportowania lub przebywania w nich ludzi, wymagają opracowania dokumentacji konstrukcyjno-wykonawczej oraz komisyjnego odbioru. Odbiór połączony ze szczegółowymi oględzinami obowiązuje również przy ponownym użyciu urządzenia poprzednio zmagazynowanego lub przewożonego. Skład komisji odbioru ustali każdorazowo kierownictwo produkcji filmu.
3. Składy rekwizytów powinny odpowiadać ogólnym przepisom o bezpieczeństwie i higienie pracy przy składowaniu.
4. Przewóz rekwizytów powinien odbywać się z zachowaniem przepisów obowiązujących w transporcie, którego środkami są przewożone.
ż 37. Materiały i substancje używane do markowania zjawisk fizycznych i atmosferycznych (śnieg, mgła, kurz, dym, barwienie powietrza itp.) przy udziale ludzi na planie zdjęciowym nie powinny zagrażać życiu i zdrowiu.
ż 38. 1. Kostiumy, odzież i obuwie wydawane ze składu powinny być w stanie czystym i odpowiadać wymaganiom higieniczno-sanitarnym.
2. Kostiumy i odzież nie mogą być wykonane z materiałów łatwo palnych lub szkodliwych dla zdrowia użytkownika.
3. Środki do patynowania i charakteryzowania odzieży nie mogą zawierać substancji szkodliwych dla zdrowia i łatwo palnych.
4. Kostiumy, odzież, obuwie itp. przed zwróceniem ich do składu powinny być odświeżone (czyszczone, prane) oraz poddane dezynfekcji (ewentualnie dezynsekcji).
5. Pomieszczenia składu (kostiumerni) powinny być zaopatrzone w skutecznie działające urządzenia wentylacyjne oraz dezynfekowane przez rozpylenie środków o działaniu dezynfekcyjnym (dezynsekcyjnym) bez przykrego zapachu.
6. Urządzenie i wyposażenie składu powinny odpowiadać ogólnie obowiązującym przepisom o bezpieczeństwie i higienie pracy przy składowaniu materiałów.
7. Pomieszczenia przeznaczone dla pracowników składu powinny być oddzielone od pomieszczeń składowych.
8. Czynności dezynfekcyjne (dezynsekcyjne) z zastosowaniem środków szkodliwych dla zdrowia należy wykonywać w specjalnym pomieszczeniu przy użyciu odpowiednich urządzeń oraz odzieży i sprzętu ochrony osobistej.
ż 39. Urządzenia techniczne oraz sprzęt i instalacje elektryczne powinny być poddawane okresowym przeglądom i konserwacji.
ż 40. 1. Prace związane z obróbką martwego włosa oraz zdejmowanie odlewów, czyszczenie i barwienie należy przeprowadzać w oddzielnych pomieszczeniach, odpowiednio wyposażonych i urządzonych zgodnie z zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy.
2. Czynności związane z używaniem lotnych, szkodliwych substancji, powinny odbywać się w digestorium (szafie wyciągowej) zaopatrzonym w sprawnie działające urządzenia wentylacyjne lub na wolnym powietrzu, przy zastosowaniu odzieży i sprzętu ochrony osobistej.
3. Opakowania i naczynia służące do przechowywania substancji i środków stosowanych w technice charakteryzatorskiej (charakteryzatornia, fryzjernia, perukarnia, modelarnia itd.) powinny być wyraźnie i trwale oznakowane co do ich zawartości.
4. Substancje i środki chemiczne o działaniu trującym lub szkodliwym powinny być specjalnie oznakowane według ogólnie obowiązujących przepisów oraz przechowywane oddzielnie i używane z zachowaniem zasad bezpieczeństwa i higieny pracy. Dostęp do tych środków powinien być ograniczony i kontrolowany.
5. Produkty używane do charakteryzacji ciała nie mogą działać szkodliwie na skórę i zdrowie ludzkie. Należy stosować dopuszczone do obrotu produkty firmowe, a w razie sporządzania produktów charakteryzatorskich (szminek, barwników, powłok) według własnych receptur produkty te oraz receptury powinny być zatwierdzone przez właściwy organ Państwowej Inspekcji Sanitarnej.
6. Nie należy stosować powłok charakteryzatorskich do pokrywania większych powierzchni skóry (powyżej 30% powierzchni skóry) o działaniu utrudniającym proces wymiany powietrznej i cieplnej organizmu.
7. Należy unikać długotrwałego (ponad 2 godziny) pozostawania osób w stanie ucharakteryzowanym, zwłaszcza powłokami określonymi w ust. 6.
8. Osobom ucharakteryzowanym należy umożliwić skorzystanie z urządzeń z ciepłą wodą oraz środków do oczyszczenia i umycia ciała z substancji charakteryzatorskich.
ż 41. 1. Prace grup zdjęciowych z zastosowaniem efektów pirotechnicznych zalicza się do prac wykonywanych w warunkach zwiększonego niebezpieczeństwa.
2. Nabywanie, przewóz, przechowywanie i używanie przez wytwórnie filmowe broni palnej, amunicji, materiałów wybuchowych i wyrobów pirotechnicznych do produkcji filmów oraz organizację i pracę służby pirotechnicznej regulują odrębne przepisy.
3. Stosowanie efektów pirotechnicznych na terenie wytwórni filmowej powinno być uzgodnione ze służbą dyspozycyjną wytwórni.
ż 42. Przy stosowaniu efektów pirotechnicznych niezbędna jest obecność fachowych pracowników służby zdrowia lub ratowników wykwalifikowanych w zakresie udzielania pierwszej pomocy, posiadających odpowiedni sprzęt ratowniczy i środki do udzielania pierwszej pomocy.
ż 43. Pracownik, który znajdzie niewypały, porzucone materiały wybuchowe, wyroby pirotechniczne lub amunicję albo zauważy pozostawienie ich bez zabezpieczenia, obowiązany jest niezwłocznie ostrzec innych pracowników i zgłosić o tym najbliższej osobie nadzoru i kierownictwa.
3. Urządzenia elektryczne i technika zdjęciowa, dźwięku i oświetlenia.
ż 44. 1. Sprzęt i urządzenia elektryczne powinny spełniać wymagania określane w przepisach i normach szczegółowych, obowiązujących dla budowy urządzeń elektrycznych.
2. Urządzenia elektryczne lub zasilane energią elektryczną powinny być zabezpieczone zgodnie z obowiązującym systemem ochrony przeciwpożarowej.
3. Eksploatacja urządzeń elektrycznych powinna odpowiadać wymaganiom określonym w szczegółowych przepisach o eksploatacji urządzeń elektrycznych.
ż 45. Projektowanie, wykonanie, przechowywanie, transport i eksploatacja sprzętu i urządzeń stosowanych dla potrzeb techniki zdjęciowej, dźwięku i oświetlenia powinny spełniać wymagania określone instrukcjami szczegółowym, wydanymi na podstawie obowiązujących przepisów.
ż 46. 1. Sprzęt i urządzenia powinny być poddawane okresowym przeglądom i konserwacji według instrukcji szczegółowych, a przed wydaniem do eksploatacji powinny być sprawdzone pod względem sprawności i stanu technicznego.
2. Przed wydaniem do eksploatacji urządzeń zasilanych energią elektryczną należy zbadać skuteczność ochrony przeciwporażeniowej.
ż 47. 1. Pojazdy, wózki i krany operatorskie powinny być eksploatowane zgodnie ze szczegółowymi instrukcjami i przepisami użytkowania.
2. Wózki szynowe i bezszynowe, poruszane ręcznie, należy stosować zgodnie z obowiązującymi przepisami dotyczącymi transportu ręcznego.
3. Wózki i urządzenia jezdne, poruszane ręcznie, powinny mieć urządzenia zabezpieczające obsługę i otoczenie oraz w miarę potrzeby sprawne urządzenia hamulcowe, uruchamiane z miejsca łatwo dostępnego.
4. Drogi komunikacyjne dla osób znajdujących się na planie oraz dla obsługi wózków poruszanych ręcznie powinny być równe, nie powodować poślizgu i nie stwarzać zagrożeń.
ż 48. 1. Usytuowanie stanowiska pracy powinno zapewniać bezpieczne warunki pracy, a jego organizacja powinna zapewnić środki zabezpieczające pracowników obsługi oraz sprzęt.
2. Środkami zabezpieczającymi pracowników są urządzenia i sprzęt, zapewniające bezpieczeństwa i higienę pracy, jak np.: osłony, konstrukcje i urządzenia nośne, pomosty, bariery, oporęczenia, olinowania i inne urządzenia zabezpieczające przed upadkiem, pośliźnięciem lub urazami, a także odzież i sprzęt ochrony osobistej.
3. Środkami zabezpieczającymi sprzęt i jego wyposażenie są urządzenia pomocnicze służące do bezpiecznego, bezawaryjnego i wygodnego transportu, instalowania i zamocowania oraz zabezpieczenia przed upadkiem lub nie zamierzonym przemieszczeniem.
ż 49. 1. Sprzęt, urządzenia i przedmioty wyposażenia i instalowane na konstrukcjach i pomostach powinny być zabezpieczone dodatkowo, np. pasami, liniami, łańcuchami.
2. Urządzenia pomocnicze i przedmioty wyposażenia reflektorów powinny być przechowywane w specjalnych pojemnikach, a po ich zainstalowaniu należycie zabezpieczone.
3. Armatura i urządzenia oświetleniowe bezsoczewkowe, przeznaczone do zawieszenia nad planem zdjęciowym, powinny być zabezpieczone przed wypadnięciem lub rozpryskiem.
ż 50. Zabronione jest:
1) włączanie i wyłączanie odbiorników elektrycznych bez użycia przełączników,
2) zawieszanie jakichkolwiek urządzeń lub innych przedmiotów na przewodach prądowych.
ż 51. 1. Do przenoszenia, instalowania oraz obsługi sprzętu należy wyznaczać pracowników w odpowiedniej liczbie w stosunku do wielkości, ciężaru i ilości sprzętu, zgodnie z przepisami instrukcji szczegółowej.
2. Instalowanie ciężkich jednostek oświetleniowych i innych przedmiotów na podwyższeniach (praktikablach i innych konstrukcjach) należy wykonywać pod bezpośrednim nadzorem mistrza lub brygadzisty przy użyciu urządzeń pomocniczych i zabezpieczających.
3. Do ręcznych prac transportowych wykonywanych zespołowo należy dobierać pracowników o odpowiednich warunkach fizycznych.
ż 52. 1. Należy ograniczać czas przebywania pracowników oraz innych osób w pełnym oświetleniu produkcyjnym.
2. Pełne produkcyjne oświetlenie planu zdjęciowego należy stosować tylko podczas generalnych prób oświetlenia oraz podczas dokonywania zdjęć.
3. Personel obsługi planu zdjęciowego powinien stosować okulary lub daszki ochronne.
ż 53. Instalowanie i obsługa urządzeń i sprzętu techniki dźwiękowej oraz obsługa wozu dźwiękowego powinny odbywać się na podstawie szczegółowych instrukcji.
ż 54. Podczas wyładowań atmosferycznych w plenerze przenośny sprzęt elektryczny powinien być wyłączany spod napięcia, a wszystkie prace montażowe przy nim wstrzymane.
4. Dekoracje.
ż 55. 1. Do prac związanych z budową i rozbiórką dekoracji filmowych mają zastosowanie przepisy ogólne dotyczące przestrzegania warunków bezpieczeństwa i higieny pracy przy robotach budowlanych i rozbiórkowych.
2. Rozwiązania konstrukcyjne oraz prowadzenie robót budowlanych powinny być zgodne z ogólnie stosowanymi zasadami sztuki budowlanej i obowiązującymi normami.
3. Odstępstwa wynikające ze specyfiki budowy i przeznaczenia dekoracji filmowych powinny przewidywać zachowanie warunków bezpieczeństwa pracy i bezpieczeństwa publicznego.
ż 56. 1. Wykonanie dekoracji filmowych o skomplikowanej konstrukcji lub wymagających odstępstw od zasad sztuki budowlanej powinno być oparte na dokumentacji konstrukcyjno-wykonawczej i obliczeniach statycznych.
2. O konieczności sporządzenia dokumentacji konstrukcyjnej decyduje każdorazowo kierownik wydziału budowy dekoracji.
ż 57. 1. Część dekoracji przeznaczona do obsługi technicznej planu zdjęciowego, jak: pomosty, schody, drabiny itd., powinna być wykonana w sposób zapewniający bezpieczeństwo pracy.
2. Elementy nośne i konstrukcyjne powinny być wykonane z materiałów o właściwej jakości i wytrzymałości oraz poddawane konserwacji i okresowej kontroli.
3. Pomosty, przejścia i trasy komunikacyjne powinny być należycie zabezpieczone krawężnikami i oporęczeniem.
4. Listwy poręczowe powinny być gładkie.
5. Nawierzchnie tras komunikacyjnych nie mogą mieć części wystających.
ż 58. Elementy dekoracji poddawane efektom wyburzania, zawalania się itp. w obecności ludzi na planie zdjęciowym powinny być wykonywane z materiałów specjalnych, nie stwarzających zagrożenia (np. tworzywa sztuczne, balza, korek, zaprawa niepyląca).
ż 59. Dekoracje i budowle filmowe przed oddaniem ich do użytku powinny być odebrane przez komisje powołane:
1) na terenie wytwórni filmowej - przez dyrektora wytwórni,
2) w plenerze - przez kierownika produkcji filmu.
ż 60. W czasie użytkowania dekoracji wszelkie zmiany w konstrukcji mogą być dokonywane wyłącznie za zgodą kierownika budowy.
ż 61. Przy zabudowywaniu dekoracji zwartych należy stosować przejścia komunikacyjne odpowiedniej szerokości dla ewentualnej ewakuacji, dostępu do urządzeń oraz sprzętu przeciwpożarowego.
ż 62. Po przerwach w pracy wywołanych warunkami atmosferycznymi lub klęskami żywiołowymi dekoracje plenerowe należy poddać szczegółowym oględzinom przez komisję powołaną zgodnie z ż 59 w celu stwierdzenia i usunięcia ewentualnych szkód mających wpływ na wytrzymałość lub statyczność budowli.
ż 63. Reżyser, operator obrazu i kierownik produkcji obowiązani są przestrzegać, aby dekoracje używane były zgodnie z ich przeznaczeniem, określonym w scenopisie.
ż 64. 1. Do prac wykonywanych na wysokości powyżej czterech metrów od poziomu otoczenia można dopuszczać tylko osoby posiadające aktualne zaświadczenia lekarskie zezwalające na wykonywanie pracy ma wysokości.
2. Pracownicy dopuszczeni do prac określonych w ust. 1 powinni w czasie pracy nosić specjalne znaczki na wierzchniej odzieży.
ż 65. Roboty instalacyjno-montażowe przy urządzeniach energetycznych, instalowanych w dekoracjach filmowych, powinni wykonywać pracownicy z odpowiednimi uprawnieniami.
ż 66. Urządzenia, instalacje elektryczne i armatura oświetleniowa instalowane w dekoracjach jako czynne urządzenia przeznaczane do niszczenia lub uszkodzenia dla celów inscenizacyjnych powinny być zasilane energią o napięciu bezpiecznym, uwzględniającym specyfikę warunków pracy i nie przekraczającym 24 V.
ż 67. Pracownicy zatrudnieni przy robotach budowlano-montażowych i instalacyjnych w czasie budowy i rozbiórki dekoracji oraz pomostów powinni stosować hełmy ochronne i sprzęt ochrony osobistej, zabezpieczający przed upadkiem z wysokości.
ż 68. Przy budowie i rozbiórce dekoracji należy stosować urządzenia pomocnicze ułatwiające transport elementów i materiałów.
ż 69. W planie organizacji robót rozbiórkowych należy przewidzieć w szczególności niezwłoczne porządkowanie placu budowy, usuwanie pozostałości niebezpiecznych dla życia lub zdrowia, oczyszczanie z gwoździ i szkła i zabezpieczenie elementów porozbiórkowych.
5. Hale zdjęciowe.
ż 70. Hale zdjęciowe powinny być wyposażone w elementy i urządzenia służące do bezpiecznego instalowania sprzętu technicznego i urządzeń według wymagań przepisów branżowych i zasad bezpieczeństwa i higieny pracy oraz instrukcji szczegółowych.
ż 71. Pomieszczenia hal zdjęciowych powinny posiadać stale dostępne wyjścia ewakuacyjne, zewnętrzną łączność telefoniczną oraz sprawnie działające zapasowe światła bezpieczeństwa.
ż 72. 1. Urządzenia oraz konstrukcje galerii i pomostów powinny zapewniać bezpieczeństwo ludzi i zabezpieczać przed upadkiem przedmiotów z wysokości.
2. Pomosty i galerie powinny mieć co najmniej dwa zejścia ewakuacyjne.
ż 73. Hale zdjęciowe powinny być wyposażone w urządzenia zapewniające właściwą temperaturę, wilgotność i wymianę powietrza.
ż 74. Hale zdjęciowe powinny być wyposażone w urządzenia służące do bezpiecznego wykonywania prac montażowych, instalacyjnych i porządkowych na wysokościach.
ż 75. 1. Eksploatacja urządzeń jezdnych, dźwigowych oraz konstrukcji nośnych, służących do transportowania i zawieszania pomostów oraz urządzeń technicznych i dekoracji, powinna odbywać się według instrukcji szczegółowych.
2. Urządzenia określone w ust. 1 powinny być poddawane konserwacji i okresowym badaniom zgodnie z wymaganiami instrukcji szczegółowych.
ż 76. Wznoszenie, zabudowywanie, uzbrajanie pomostów i galerii oraz ich rozbiórka i przemieszczanie, a także podnoszenie i opuszczanie pomostów wiszących oraz materiałów powinno być wykonywane dopiero po usunięciu osób znajdujących się pod pomostami.
ż 77. Stałe punkty oświetleniowe powinny być łatwo dostępne oraz posiadać osłonę źródła światła.
ż 78. Zasłony, kotary, przystawki fotograficzne itp. powinny być zawieszane na urządzeniach i konstrukcjach zapewniających bezpieczne użytkowanie.
ż 79. Otwory, zapadnie i inne zagłębienia powinny być odpowiednio zabezpieczane. Uszkodzenia podłóg powinny być niezwłocznie naprawiane.
ż 80. Użytkowanie hal powinno odbywać się w sposób zapewniający możliwość szybkiej ewakuacji osób i sprzętu. Drogi, przejścia i pasy komunikacyjne w halach i na trasach wiodących do hal powinny być odpowiednio oznaczone oraz wolne od przedmiotów utrudniających komunikację.
ż 81. Hale zdjęciowe powinny być utrzymywane w porządku i czystości. Odpylanie powinno odbywać się przy użyciu mechanicznych urządzeń.
ż 82. Nadzór nad użytkowaniem i stanem pomieszczeń halowych powinien pełnić specjalnie wyznaczony pracownik.
6. Laboratoria.
ż 83. 1. Laboratoria chemiczne, biologiczne i obróbki taśmy filmowej w jednostkach organizacyjnych (ż 1 ust. 1 - 3) powinny być urządzone i wyposażone zgodnie z ogólnie obowiązującymi przepisami branżowymi i specjalnymi w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy.
2. Prace w laboratoriach powinny być wykonywane przez personel wykwalifikowany z zastosowaniem ogólnie obowiązujących przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy.
3. Prace porządkowe, naprawy i konserwacje w laboratoriach powinny być wykonywane przez odpowiednio przeszkolonych pracowników.
4. Dla przyrządów, aparatów i urządzeń stosowanych w laboratoriach powinny być opracowane szczegółowe instrukcje obsługi, zgodnie z zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy.
ż 84. 1. Pomieszczenia laboratoriów i oddziałów obróbki taśmy filmowej, w których odbywa się praca związana z przygotowaniem, rozdziałem, stosowaniem i regeneracją roztworów, powinny odpowiadać warunkom higieny pracy.
2. W pomieszczeniach określonych w ust. 1 powinny być utrzymywane w stanie sprawnym urządzenia do spłukiwania podłóg i mycia urządzeń produkcyjnych.
3. Instalacje i urządzenia elektryczne powinny być eksploatowane zgodnie z przepisami norm PN-E dla pomieszczeń specjalnych oraz zabezpieczone przed niszczącym działaniem chemikaliów.
4. Pomieszczenia określone w ust. 1 powinny być zaopatrzone w sprawnie działające urządzenia wentylacyjne.
5. W miejscach stałej pracy należy stosować odpowiednie podkłady izolacyjne, nie utrudniające komunikacji.
ż 85. 1. Prace przy produkcyjnym przygotowywaniu substancji o działaniu szkodliwym (mieszaniu, rozpuszczaniu, dozowaniu) powinny być zmechanizowane i zhermetyzowane.
2. Prace z wywoływaczami barwnymi powinny być wykonywane wyłącznie w ochronnych rękawicach.
ż 86. Oczyszczanie urządzeń i naczyń przy użyciu środków niebezpiecznych lub szkodliwych dla zdrowia powinno odbywać się przy zastosowaniu wszelkich środków ostrożności i sprzętu ochrony osobistej w pomieszczeniu skutecznie wentylowanym lub na wolnym powietrzu.
ż 87. Do pracy przy stosowaniu roztworów o działaniu uczulającym (roztwory wywołujące dla filmów barwnych) należy dopuszczać pracowników po uprzednim poddaniu ich badaniu na możliwość uczulenia i uzyskaniu wyniku ujemnego.
7. Pomieszczenia ciemniowe.
ż 88. 1. Pomieszczenia ciemniowe powinny być wyposażone w oświetlenie ciemniowe wykazane i usytuowane w taki sposób, aby osoby tam przebywające mogły rozróżniać zarysy przedmiotów i dróg komunikacyjnych.
2. Maszyny i urządzenia oraz sprzęt w pomieszczeniach ciemniowych powinny być usytuowane w sposób zapewniający bezpieczną obsługę urządzeń oraz komunikację wewnętrzną.
3. Materiały, narzędzia, produkty i przedmioty użytku powinny być układane i przechowywane na specjalnie przystosowanych urządzeniach (np. półki, regały, wieszaki, zasobniki) na określonych miejscach.
4. Zabrania się pozostawiania wszelkich przedmiotów i pudełek z taśmą filmową na podłodze oraz w przejściach komunikacyjnych.
5. Progi, schody i inne występy znajdujące się na trasach komunikacyjnych powinny być zastąpione pochylniami lub oznaczone w widoczny sposób.
6. Miejsca znajdujące się przed wejściem do pomieszczenia ciemnego powinny być oświetlane w sposób umożliwiający przystosowanie wzroku do zmian warunków oświetleniowych.
7. Pomieszczenia ciemniowe powinny być zaopatrzone w sprawnie działające urządzenia wentylacyjne.
8. Pomieszczenia ciemniowe dla jednoosobowych stanowisk pracy powinny być wyposażone w sygnalizację świetlną i alarmową.
8. Prace graficzne i precyzyjne.
ż 89. 1. Czynności, których wykonywanie wymaga wytężonej pracy wzrokowej, mogą być wykonywane wyłącznie przy zapewnieniu właściwych warunków oświetleniowych według specjalnych norm zdrowotnych i przepisów ogólnie obowiązujących w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy.
2. W pomieszczeniach i miejscach wykonywania czynności wymagających wytężonej pracy wzrokowej należy przeprowadzać okresowe badania jakości oświetlenia i warunków pracy.
3. Pracowników zatrudnionych przy pracach określonych w ust. 1 należy poddawać okresowym specjalistycznym badaniom lekarskim, niezależnie od ogólnych badań okresowych.
4. Przy pracach graficznych związanych z produkcją filmów należy stosować materiały i środki techniczne, których jakość wpływa na poprawę warunków pracy wzrokowej.
9. Składowanie i transport.
ż 90. 1. Miejsca składowania powinny zapewniać właściwe pod względem bezpieczeństwa i higieny pracy warunki składowania i obrotu (przyjmowania i wydawania), załadunku i wyładunku oraz transportu.
2. Miejsca składowania powinny być wyposażone w odpowiednie urządzenie (np. regały, zasobniki, stelaże, wieszaki) odpowiedniej wytrzymałości i konstrukcji, zapewniające statyczne składowanie oraz bezpieczeństwo przy przyjmowaniu i wydawaniu materiałów,
3. Drogi i przejścia w składach i magazynach powinny być przystosowane do używania pomocniczych środków transportowych i bezpiecznego przemieszczania materiałów.
ż 91. 1. Środki i substancje chemiczne powinny być składowane w sposób uniemożliwiający powstawanie wzajemnych reakcji chemicznych oraz zapewniający bezpieczeństwo osób znajdujących się w magazynie.
2. Wydawanie środków o działaniu szkodliwym dla zdrowia powinno odbywać się przy użyciu urządzeń i opakowań zapewniających bezpieczeństwo i higienę pracy zgodnie z instrukcją szczegółową.
ż 92. 1. Składy dekoracji, fundusu i materiałów budowlanych powinny być usytuowane w miejscach nie utrudniających komunikacji wewnętrznej, łatwo dostępnych dla środków transportu, na terenie utwardzonym oraz zabezpieczonym od ujemnych wpływów atmosferycznych.
2. Elementy dekoracji i fundusu oraz materiały uzyskiwane z rozbiórki dekoracji przeznaczone do ponownego użycia powinny być oczyszczone z wystających części ostrych (np. gwoździ, szkła), układane w sposób uporządkowany i łatwo dostępny dla składowania i pobierania. Sterty i sztable nie mogą zagrażać utratą statyczności.
3. Zabronione jest składowanie elementów dekoracji, fundusu i materiałów budowlanych na terenie hal zdjęciowych.
ż 93. 1. Składowanie taśmy filmowej powinno odbywać się w warunkach określonych odrębnymi przepisami.
2. Pomieszczenia i stanowiska pracy, w których stosowane jest przejściowe lub podręczne składowanie taśmy filmowej dla celów produkcyjnych, należy wyposażyć w odpowiednie regały, półki, stelaże, zapewniające statyczne i bezpieczne składowanie taśmy. Zabronione jest składowanie taśmy na podłodze przy stanowisku roboczym.
ż 94. 1. Transport pudełek z taśmą filmową powinien odbywać się w specjalnych pudłach zbiorczych, których konstrukcja powinna przewidywać wygodę i łatwość ręcznego dźwigania i przenoszenia (kształt, wielkość, ciężar, uchwyty).
2. Przenoszenie taśmy filmowej w ilości przekraczającej dwa pudełka powinno odbywać się w specjalnych pojemnikach (np. pudłach, kontenerach, koszach, siatkach).
3. Do transportu wewnętrznego taśmy należy stosować pomocnicze urządzenia ułatwiające transport (np. wózki, nosiłki, windy).
ż 95. Drogi wewnętrzne przeznaczone dla pojazdów kołowych powinny być oznakowane i użytkowane zgodnie z obowiązującymi przepisami w sprawie ruchu na drogach publicznych. Szerokość dróg powinna uwzględniać potrzeby ruchu drogowego na terenie jednostki organizacyjnej (ż 1 ust. 1 - 3).
ż 96. 1. Transport filmowego sprzętu technicznego powinien odbywać się w specjalnie dostosowanych pojemnikach, obudowach, skrzyniach, zwijadłach, chroniących sprzęt przed uszkodzeniem i ułatwiających transport. Urządzenia te powinny być wyposażane w odpowiednie uchwyty.
2. Przedmioty przewożone transportem samochodowym powinny być właściwie rozmieszczone na powierzchni załadowczej pojazdu i pewnie zabezpieczone przed przypadkowym przemieszczeniem lub wypadnięciem w czasie przewozu.
3. Dla ułatwienia załadunku i wyładunku przedmiotów należy stosować urządzenia zmniejszające wysiłek i niebezpieczeństwo pracy ręcznej.
ż 97. 1. Przewożenie osób samochodami ciężarowymi może odbywać się wyłącznie przy spełnieniu wszelkich wymagań bezpieczeństwa, określonych ogólnie obowiązującymi przepisami dotyczącymi przewozu osób samochodami ciężarowymi.
2. Przewożenie osób razem z ładunkiem może odbywać się wyłącznie przy wydzieleniu odpowiedniego miejsca, zapewniającego wygodę i bezpieczeństwo przewozu osób; miejsce takie powinno być oddzielone od przewożonego ładunku. Zabronione jest przewożenie osób na powierzchni załadowczej pojazdu z materiałami sypkimi i innymi przewożonymi luzem oraz z materiałami szkodliwymi i niebezpiecznymi dla życia lub zdrowia ludzkiego.
3. Pojazdy przeznaczane do przewozu i przebywania w nich osób w zimie powinny być ogrzewane.
4. W pojazdach, z których dokonuje się zdjęć filmowych lub na których instaluje się inne stanowiska obsługi technicznej filmu, należy urządzić odpowiednio wyposażone miejsca, zapewniające wygodę i bezpieczeństwo osób obsługujących te stanowiska.
ż 98. Pojazdy specjalne i operatorskie oraz przyczepy i agregaty przewoźne, których miejsce pracy związane jest z postojami na drogach publicznych i w miejscach ruchu drogowego, powinny być pomalowane na kolor jaskrawo odcinający się od otoczenia oraz oznakowane w sposób ustalony obowiązującą normą w zakresie znaków i barw bezpieczeństwa, a w nocy lub przy słabej widoczności oświetlone według przepisów ruchu drogowego.
ż 99. 1. Pojazdy samochodowe należy poddawać obsłudze technicznej i naprawom zgodnie z przepisami obowiązującymi w tym zakresie.
2. Dopuszczenie do jazdy pojazdu niesprawnego lub bez właściwego wyposażenia jest zabronione.
3. Jednostki organizacyjne dysponujące taborem samochodowym obowiązane są do zapewnienia warunków umożliwiających przeprowadzanie obsługi technicznej i napraw.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 3.
Przepisy przejściowe i końcowe.
ż 100. 1. W uzasadnionych wypadkach dopuszczalne są odstępstwa od przepisów niniejszego rozporządzenia za zezwoleniem Ministra Kultury i Sztuki.
2. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, określi szczegółowo jednostkę organizacyjną, zakres odstępstw od przepisów rozporządzenia, warunki ich stosowania oraz okres ważności zezwolenia.
ż 101. 1. Dyrektorzy (kierownicy) jednostek organizacyjnych wymienionych w ż 1 ust. 1 - 3 w terminie sześciu miesięcy od dnia wejścia w życie rozporządzenia wydadzą w uzgodnieniu z radą zakładową szczegółowe instrukcje z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy dla poszczególnych stanowisk pracy, procesów technologicznych i urządzeń produkowanych w tych jednostkach.
2. Dyrektorzy (kierownicy) podmiotów, o których mowa w ż 1a, w terminie sześciu miesięcy od dnia wejścia w życie rozporządzenia wydadzą, po zasięgnięciu opinii zakładowych organizacji związkowych, szczegółowe instrukcje, o których mowa w ust. 1.
ż 102. Dyrektorzy (kierownicy) jednostek organizacyjnych wymienionych w ż 1 ust. 1 - 3 zapewnią środki niezbędne do realizacji przepisów rozporządzenia w ramach planów techniczno-ekonomicznych tych jednostek.
ż 103. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozporządzenie Ministra Handlu Wewnętrznego
z dnia 14 września 1970 r.
w sprawie ustalenia terminów zawiadamiania o wadach fizycznych artykułów żywnościowych.
Na podstawie art. 563 ż 1 Kodeksu cywilnego (Dz. U. Nr 16, poz. 93) zarządza się, co następuje:
ż 1. Kupujący traci uprawnienia z tytułu rękojmi za wady fizyczne artykułów żywnościowych, jeżeli nie zawiadomi sprzedawcy o wadzie:
1) artykułów nabytych do spożycia na miejscu - niezwłocznie po ich wydaniu,
2) mleka spożywczego, śmietanki, napoi mlecznych, wyrobów kulinarnych, lodów konsumpcyjnych, ryb świeżych, owoców i warzyw nietrwałych, grzybów świeżych i wyrobów garmażeryjnych nie utrwalonych - niezwłocznie po wykryciu wady, a najpóźniej w dniu ich wydania,
3) mięsa, tłuszczów zwierzęcych surowych i topionych, podrobów, bitego ptactwa dzikiego i drobiu, dziczyzny, wędlin nietrwałych i półtrwałych, wędzonek, wyrobów wędliniarskich, kaszanek, kości, ryb mrożonych, solonych i wędzonych, masła, śmietany, twarogów, serów twardych, miękkich oraz topionych, bryndzy, jaj, margaryny, roślinnych tłuszczów kuchennych, pieczywa, wyrobów mączno-cukierniczych nietrwałych, drożdży piekarnianych prasowanych, kwaszonych ogórków, kwaszonej kapusty, ziemniaków, świeżych i mrożonych warzyw i owoców, półfabrykatów i wyrobów garmażeryjnych utrwalonych - niezwłocznie po wykryciu wady, a najpóźniej w ciągu następnego dnia po ich wydaniu,
4) marynat rybnych i rybnych produktów krótkotrwałych nie sterylizowanych (prezerw), mleka w proszku oraz innych konserw mlecznych i serków ziołowych, oleju, piwa, napoi bezalkoholowych gazowanych, musztardy i majonezu - niezwłocznie po wykryciu wady, a najpóźniej w ciągu 2 dni po ich wydaniu,
5) wędlin trwałych, mleka skondensowanego, pieczywa cukierniczego, suszonych owoców, warzyw i grzybów w opakowaniu fabrycznym i luzem, orzechów włoskich i leszczynowych oraz miodu pszczelego i marynat z wyjątkiem rybnych - niezwłocznie po wykryciu wady, a najpóźniej w ciągu 7 dni po ich wydaniu,
6) artykułów żywnościowych nie wymienionych wyżej w pkt 1-5 niezwłocznie po wykryciu wady, a najpóźniej w ciągu 30 dni od dnia ich wydania, chyba że termin przydatności do spożycia uwidoczniony na opakowaniu upływa wcześniej.
ż 2. Traci moc rozporządzenie Ministra Handlu Wewnętrznego z dnia 2 marca 1965 r. w sprawie ustalenia terminów zawiadomienia o wadach fizycznych artykułów żywnościowych (Dz. U. Nr 12, poz. 83).
ż 3. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
zmiany:



1971-03-27
Dz.U.1971.7.85
sprost.

KONWENCJA
o niestosowaniu przedawnienia wobec zbrodni wojennych i zbrodni przeciw ludzkości, przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych
dnia 26 listopada 1968 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA
POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 26 listopada 1968 r. została sporządzona w Nowym Jorku Konwencja o niestosowaniu przedawnienia wobec zbrodni wojennych i zbrodni przeciw ludzkości.
Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że wymieniona konwencja jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 29 stycznia 1969 r.
L. S.
Przewodniczący Rady Państwa: M. Spychalski
Minister Spraw Zagranicznych: w. z. J. Winiewicz
(Tekst konwencji zamieszczony jest w załączniku do niniejszego numeru)
(208)
KONWENCJA
o niestosowaniu przedawnienia wobec zbrodni wojennych i zbrodni przeciw ludzkości.
Wstęp.
Państwa będące Stronami niniejszej konwencji,
przypominając rezolucje Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych 3(I) z dnia 13 lutego 1946 roku i 170(II) z dnia 31 października 1947 roku o ekstradycji i karaniu zbrodniarzy wojennych, rezolucję 95(I) z dnia 11 grudnia 1946 roku potwierdzającą zasady prawa międzynarodowego uznane przez Statut Norymberskiego Międzynarodowego Trybunału Wojskowego i wyrok tego Trybunału oraz rezolucje 2184 (XXI) z dnia 12 grudnia 1966 roku i 2202 (XXI) z dnia 16 grudnia 1966 roku, w których Zgromadzenie wyraźnie potępiło jako zbrodnie przeciw ludzkości naruszenie praw ekonomicznych i politycznych ludności autochtonicznej z jednej strony i politykę apartheidu z drugiej strony,
przypominając rezolucje Rady Gospodarczej i Społecznej Organizacji Narodów Zjednoczonych 1074 D (XXXIX) z dnia 28 lipca 1965 roku i 1158 (XLI) z dnia 5 sierpnia 1966 roku o karaniu zbrodniarzy wojennych i osób, które popełniły zbrodnie przeciw ludzkości,
stwierdzając, że żadna z uroczystych deklaracji lub konwencji ani żaden z aktów odnoszących się do ścigania i karania zbrodni wojennych i zbrodni przeciw ludzkości nie zawiera postanowień dotyczących terminu przedawnienia,
zważywszy, że zbrodnie wojenne i zbrodnie przeciw ludzkości są najcięższymi zbrodniami w prawie międzynarodowym,
przeświadczone, że skuteczne karanie zbrodni wojennych i zbrodni przeciw ludzkości stanowi ważny czynnik w zapobieganiu takim zbrodniom, ochronie praw człowieka i podstawowych swobód, zwiększaniu zaufania, rozwoju współpracy między narodami i popieraniu międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa,
stwierdzając, że stosowanie do zbrodni wojennych i zbrodni przeciw ludzkości zasad prawa wewnętrznego odnoszących się do terminu przedawnienia zwykłych zbrodni jest przedmiotem poważnego zaniepokojenia światowej opinii publicznej, ponieważ uniemożliwia to ściganie i karanie osób odpowiedzialnych za te zbrodnie,
uznając za konieczne i uzasadnione w obecnym czasie potwierdzenie w prawie międzynarodowym, poprzez niniejszą konwencję, zasady nieprzedawniania się zbrodni wojennych i zbrodni przeciw ludzkości i zapewnienie jej powszechnego stosowania,
uzgodniły, co następuje:
Art. I.
Nie ulegają przedawnieniu następujące zbrodnie, bez względu na datę ich popełnienia:
a) zbrodnie wojenne określone w Statucie Norymberskiego Międzynarodowego Trybunału Wojskowego z dnia 8 sierpnia 1945 roku i potwierdzone przez rezolucje Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych 3(I) z dnia 13 lutego 1946 roku i 95(I) z dnia 11 grudnia 1946 roku, w szczególności "ciężkie naruszenia" wymienione w konwencjach genewskich z dnia 12 sierpnia 1949 roku o ochronie ofiar wojny;
b) zbrodnie przeciw ludzkości popełnione bądź w czasie wojny, bądź w czasie pokoju określone w Statucie Norymberskiego Międzynarodowego Trybunału Wojskowego z dnia 8 sierpnia 1945 roku i potwierdzone przez rezolucje Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych 3(I) z dnia 13 lutego 1946 roku i 95(I) z dnia 11 grudnia 1946 roku, wysiedlanie wskutek zbrojnego ataku lub okupacji i nieludzkie czyny wynikające z polityki apartheidu, jak również zbrodnia ludobójstwa zdefiniowana w Konwencji w sprawie zapobiegania i karania zbrodni ludobójstwa z 1948 roku, nawet jeżeli takie czyny nie stanowią naruszenia prawa wewnętrznego kraju, w którym zostały one popełnione.
Art. II.
W razie popełnienia jakiejkolwiek zbrodni wspomnianej w artykule I postanowienia niniejszej konwencji mają zastosowanie do przedstawicieli władz państwowych oraz do osób prywatnych, które brały w nich udział jako sprawcy lub współuczestnicy albo bezpośrednio podżegały innych do popełnienia jakiejkolwiek z tych zbrodni, albo które brały udział w spisku mającym na celu ich popełnienie, bez względu na stadium dokonania, oraz do przedstawicieli władz państwowych, którzy tolerowali ich popełnienie.
Art. III.
Państwa będące Stronami niniejszej konwencji zobowiązują się do przyjęcia wszelkich wewnętrznych środków ustawodawczych lub jakichkolwiek innych, które będą konieczne dla umożliwienia zgodnie z prawem międzynarodowym ekstradycji osób, o których mowa w artykule II tej konwencji.
Art. IV.
Państwa będące Stronami niniejszej konwencji zobowiązują się do podjęcia, zgodnie z ich procedurą konstytucyjną, wszelkich ustawodawczych bądź innych środków niezbędnych do zapewnienia, aby ustawowe lub inne terminy przedawnienia nie były stosowane w zakresie ścigania i karania zbrodni, o których mowa w artykułach I i II tej konwencji, i aby tam gdzie takie terminy przedawnienia istnieją, zostały one uchylone.
Art. V.
Niniejsza konwencja będzie otwarta do podpisu do dnia 31 grudnia 1969 roku dla każdego Państwa będącego członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych lub członkiem którejkolwiek z jej organizacji wyspecjalizowanych albo Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej, dla każdego Państwa będącego Stroną Statutu Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, jak również dla każdego innego państwa zaproszonego przez Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych do stania się Stroną niniejszej konwencji.
Art. VI.
Niniejsza konwencja podlega ratyfikacji. Dokumenty ratyfikacyjne zostaną złożone Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Art. VII.
Niniejsza konwencja będzie otwarta do przystąpienia dla każdego Państwa, o którym mowa w artykule V. Dokumenty przystąpienia zostaną złożone Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Art. VIII.
1. Niniejsza konwencja wejdzie w życie dziewięćdziesiątego dnia od daty złożenia Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych dziesiątego dokumentu ratyfikacyjnego lub przystąpienia.
2. Dla każdego Państwa, które ratyfikuje niniejszą konwencję lub przystąpi do niej po złożeniu dziesiątego dokumentu ratyfikacyjnego lub przystąpienia, konwencja wejdzie w życie dziewięćdziesiątego dnia od daty złożenia przez to Państwo dokumentu ratyfikacyjnego lub przystąpienia.
Art. IX.
1. Po upływie dziesięcioletniego okresu od daty wejścia niniejszej konwencji w życie każda z Umawiających się Stron będzie mogła w dowolnym czasie drogą pisemnej notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych złożyć wniosek o rewizję tej konwencji.
2. Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych zadecyduje o środkach, jakie w razie potrzeby zostaną podjęte w odniesieniu do takiego wniosku.
Art. X.
1. Niniejsza konwencja zostanie złożona u Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.
2. Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych przekaże uwierzytelnione odpisy niniejszej konwencji wszystkim Państwom, o których mowa w artykule V.
3. Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych będzie zawiadamiał wszystkie Państwa, o których mowa w artykule V o:
a) podpisaniu niniejszej konwencji oraz dokumentach ratyfikacyjnych i przystąpienia złożonych zgodnie z artykułami V, VI i VII;
b) dacie wejścia w życie niniejszej konwencji zgodnie z artykułem VIII;
c) notyfikacjach otrzymanych zgodnie z artykułem IX.
Art. XI.
Niniejsza konwencja, której teksty angielski, chiński, francuski, hiszpański i rosyjski są jednakowo autentyczne, będzie nosiła datę 26 listopada 1968 roku.
Na dowód czego niżej podpisani, należycie upoważnieni, podpisali niniejszą konwencję.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
POROZUMIENIE
o przywilejach i immunitetach Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej, przyjęte przez Radę Zarządzających Agencji
dnia 1 lipca 1959 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
Dnia 1 lipca 1959 r. Zostało przyjęte przez Radę Zarządzających Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej Porozumienie o przywilejach i immunitetach Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej.
Po zaznajomieniu się z powyższym Porozumieniem Rada Państwa uznała je i uznaje za słuszne z zastrzeżeniem do ż 26 i ż 34 tego Porozumienia, że spory dotyczące interpretacji albo stosowania Porozumienia mogą być wnoszone do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości tylko za zgodą wszystkich stron sporu oraz że Polska Rzeczpospolita Ludowa zastrzega sobie prawo nieprzyjęcia opinii doradczej Trybunału jako ostatecznego rozstrzygnięcia sporu; oświadcza, że postanawia przyjąć to Porozumienie w imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, oraz przyrzeka, że będzie ono niezmiennie zachowywane.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 15 czerwca 1970 roku.
Przewodniczący Rady Państwa: M. Spychalski
L.S.
Minister Spraw Zagranicznych: w z. J. Winiewicz
(Tekst porozumienia zamieszczony jest w załączniku do niniejszego numeru.)
POROZUMIENIE
O PRZYWILEJACH I IMMUNITETACH MIĘDZYNARODOWEJ AGENCJI ENERGII ATOMOWEJ
Zważywszy, że pkt C artykułu XV Statutu Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej przewiduje, że zdolność prawną oraz przywileje i immunitety, o których mowa w tym artykule, określi oddzielna umowa lub umowy między Agencją, reprezentowaną w tym celu przez Dyrektora Generalnego, działającego na podstawie instrukcji Rady Zarządzających, a członkami,
zważywszy, że zgodnie z artykułem XVI Statutu zawarty został między Organizacją Narodów Zjednoczonych a Agencją Układ o stosunkach wzajemnych,
zważywszy, że Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych, w dążeniu do jak najdalej idącego ujednolicenia przywilejów i immunitetów Organizacji Narodów Zjednoczonych i różnych organizacji z nią związanych, przyjęło Konwencję o przywilejach i immunitetach organizacji wyspecjalizowanych, a także, że szereg członków Organizacji Narodów Zjednoczonych przystąpił do tej Konwencji,
Rada Zarządzających
1) przyjęła niżej podany tekst, którego ogólne założenia zgodne są z Konwencją o przywilejach i immunitetach organizacji wyspecjalizowanych; przyjęcie to nie nakłada żadnych zobowiązań na Rządy reprezentowane w Radzie,
2) wzywa członków Agencji do rozważenia, o ile uważają to za stosowne, sprawy przystąpienia do niniejszego Porozumienia.
Art. I.
Określenia
ż 1. W niniejszym Porozumieniu:
(I) określenie "Agencja" oznacza Międzynarodową Agencję Energii Atomowej;
(II) dla celów artykułu III określenie "majątek i aktywa" obejmuje również majątek i fundusze, nad którymi Agencja ma pieczę lub które są przez nią zarządzane w ramach jej uprawnień statutowych;
(III) dla celów artykułów V i VIII określenie "przedstawiciele członków" obejmuje wszystkich Zarządzających, przedstawicieli, zastępców, doradców, ekspertów technicznych i sekretarzy delegacji;
(IV) w żż 12, 13, 14, i 27 określenie "posiedzenia zwoływane przez Agencję" oznacza posiedzenia:
(1) Konferencji Ogólnej i Rady Zarządzających,
(2) jakiejkolwiek międzynarodowej konferencji, sympozjum, seminarium lub zespołu, zwoływanych przez nią,
(3) jakiegokolwiek komitetu któregokolwiek z tych organów,
(V) dla celów artykułów VI i IX określenie "funkcjonariusze Agencji" oznacza Dyrektora Generalnego i wszystkich członków personelu Agencji, z wyjątkiem tych, którzy są przyjęci do pracy na miejscu i otrzymują wynagrodzenie godzinowe.
Art. II.
Osobowość prawna
ż 2. Agencja posiada osobowość prawną. Posiada ona zdolność do:
(a) zawierania umów, (b) nabywania i zbywania majątku nieruchomego oraz (c) wszczynania postępowania prawnego.
Art. III.
Majątek, fundusze i aktywa
ż 3. Agencja, jej majątek i aktywa, bez względu na to, gdzie i w czyich rękach się znajdują, korzystają z pełnego immunitetu jurysdykcyjnego, chyba że w określonym przypadku Agencja wyraźnie zrzeknie się tego immunitetu. Zrzeczenie się immunitetu nie może jednak rozciągać się na jakiekolwiek czynności egzekucyjne.
ż 4. Pomieszczenia Agencji są nietykalne. Majątek i aktywa Agencji, bez względu na to, gdzie i w czyich rękach się znajdują, nie podlegają rewizji, rekwizycji, konfiskacie, wywłaszczeniu i wszelkim innym formom ingerencji w trybie postępowania egzekucyjnego, administracyjnego, sądowego lub ustawodawczego.
ż 5. Archiwa Agencji oraz wszelkie dokumenty należące do niej lub będące w jej posiadaniu są nietykalne bez względu na miejsce, w którym się znajdują.
ż 6. Nie podlegając żadnej finansowej kontroli, reglamentacji ani jakiemukolwiek moratorium:
(a) Agencja może posiadać fundusze, złoto i wszelkiego rodzaju waluty oraz prowadzić rachunki w każdej walucie,
(b) Agencja może swobodnie przekazywać swoje fundusze, złoto lub waluty z jednego kraju do drugiego albo w obrębie jakiegokolwiek kraju, jak również wymieniać wszelkie posiadane przez siebie waluty na inną dowolną walutę.
ż 7. Korzystając z praw wymienionych w ż 6, Agencja uwzględni wszelkie wnioski kierowane do niej przez rząd każdego Państwa będącego Stroną niniejszego Porozumienia, o ile uzna ona, że uwagi te mogą być przyjęte bez szkody dla jej interesów.
ż 8. Agencja, jej aktywa, dochody i innego rodzaju majątek są:
(a) zwolnione od wszelkich podatków bezpośrednich; rozumie się jednak, że Agencja nie będzie domagała się zwolnienia od takich podatków, które w rzeczywistości są jedynie opłatami za świadczenie usług użyteczności publicznej,
(b) zwolnione od opłat celnych oraz zakazów i ograniczeń przywozu lub wywozu w odniesieniu do przedmiotów przywożonych lub wywożonych przez Agencję do jej użytku służbowego; rozumie się jednak, że przedmioty wwiezione na podstawie takiego zwolnienia nie będą sprzedane w kraju, do którego zostały przywiezione, chyba że nastąpi to na warunkach uzgodnionych z rządem tego kraju,
(c) zwolnione od opłat celnych oraz zakazów i ograniczeń przywozu i wywozu w stosunku do ich wydawnictw.
ż 9. Jakkolwiek Agencja nie będzie w zasadzie domagała się zwolnienia od opłat akcyzowych i podatków od sprzedaży wliczonych w cenę przedmiotów ruchomych lub majątku nieruchomego, to jednakże w razie dokonywania przez nią na swój użytek służbowy poważnych zakupów przedmiotów lub majątku, których cena obejmuje tego rodzaju opłaty i podatki, Państwa będące stronami niniejszego Porozumienia w każdym wypadku, gdy to będzie możliwe, podejmą odpowiednie kroki administracyjne w celu zwolnienia od tych opłat i podatków lub zwrotu sum już wpłaconych.
Art. IV.
Ułatwienia w zakresie porozumiewania się
ż 10. W zakresie porozumienia się w sprawach urzędowych Agencja korzysta na terytorium danego Państwa będącego stroną niniejszego Porozumienia w takim zakresie, w jakim jest to zgodne z międzynarodowymi konwencjami, przepisami i porozumieniami, w których dane Państwo uczestniczy, z traktowania nie mniej korzystnego niż przyznane przez rząd tego państwa każdemu innemu rządowi, włączając w to jego przedstawicielstwo dyplomatyczne, w zakresie spraw pierwszeństwa, taryf i opłat za przesyłki pocztowe i usługi telekomunikacyjne oraz opłaty prasowe za informacje dla prasy i radia.
ż 11. Korespondencja urzędowa i inne komunikaty urzędowe Agencji nie podlegają cenzurze.
Agencja ma prawo używać szyfru oraz wysyłać i otrzymywać korespondencję i inne informacje urzędowe przez kurierów albo w opieczętowanych walizach, którym przyznaje się takie same immunitety i przywileje jak kurierom i walizom dyplomatycznym.
Postanowienia niniejszego paragrafu nie wykluczają podjęcia odpowiednich środków bezpieczeństwa, określonych na podstawie porozumienia miedzy Państwem będącym Stroną niniejszego Porozumienia a Agencją.
Art. V.
Przedstawiciele członków
ż 12. Przedstawiciele członków na posiedzeniach zwoływanych przez Agencję korzystają, w czasie wykonywania swoich funkcji oraz w czasie podróży do miejsca posiedzenia i z powrotem, z następujących przywilejów i immunitetów:
(a) nie podlegają aresztowaniu lub zatrzymaniu, a ich bagaż osobisty nie podlega zajęciu, oraz korzystają z immunitetu jurysdykcyjnego w odniesieniu do ich wypowiedzi ustnych lub pisemnych i czynności dokonywanych przez nich w charakterze urzędowym,
(b) nietykalności wszystkich urzędowych papierów i dokumentów,
(c) prawa używania szyfru i otrzymywania dokumentów i korespondencji przez kurierów lub w opieczętowanych walizach,
(d) zwolnienia ich samych i ich współmałżonków od wszelkich ograniczeń imigracyjnych i formalności dotyczących rejestracji cudzoziemców oraz od wszelkich obowiązków związanych z narodową służbą publiczną w krajach, w których przebywają lub przez które przejeżdżają w czasie wykonywania swych funkcji,
(e) z takich samych ułatwień w zakresie ograniczeń walutowych lub wymiany waluty, jakie przyznawane są przedstawicielom obcych rządów będących w czasie misji urzędowej,
(f) z takich samych immunitetów i ułatwień w odniesieniu do ich bagażu osobistego jakie, przyznawane są członkom przedstawicielstw dyplomatycznych podobnej rangi.
ż 13. W celu zapewnienia przedstawicielom członków Agencji na posiedzeniach zwoływanych przez Agencję pełnej wolności słowa i całkowitej niezależności przy wykonywaniu ich funkcji immunitet jurysdykcyjny w odniesieniu do ich wypowiedzi ustnych lub pisemnych i czynności dokonanych przez nich przy wykonywaniu ich funkcji będzie im przysługiwał nawet po wygaśnięciu mandatu tych osób.
ż 14. W razie gdy opodatkowanie w jakiejkolwiek formie zależy od faktu przebywania na danym terytorium, nie będą uważane za okresy przebywania te okresy, podczas których przedstawiciele członków Agencji, delegowani na posiedzenia zwoływane przez Agencję, będą przebywali na terytorium państwa będącego członkiem Agencji w związku z wykonywaniem swych funkcji.
ż 15. Przywileje i immunitety przyznaje się przedstawicielom członków nie dla ich osobistej korzyści, ale w celu zapewnienia im niezależności przy wykonywaniu ich funkcji związanych z Agencją. Dlatego też członek ma nie tylko prawo, ale i obowiązek zrzec się immunitetu swego przedstawiciela w tych wszystkich wypadkach, kiedy zdaniem tego członka immunitet stałby na przeszkodzie wymiarowi sprawiedliwości i kiedy można się go zrzec bez szkody dla celu, w którym został on przyznany.
ż 16. Postanowień żż 12, 13 i 14 nie stosuje się wobec władz państwa, którego dana osoba jest obywatelem lub którego jest ona lub była przedstawicielem.
Art. VI.
Funkcjonariusze
ż 17. Agencja będzie periodycznie podawać do wiadomości rządom wszystkich Państw będących Stronami niniejszego Porozumienia nazwiska funkcjonariuszy, do których stosują się postanowienia niniejszego artykułu i artykułu IX.
ż 18. (a) Funkcjonariusze Agencji:
(I) korzystają z immunitetu jurysdykcyjnego w odniesieniu do ich wypowiedzi ustnych lub pisemnych i czynności dokonywanych przez nich w charakterze urzędowym,
(II) korzystają w odniesieniu do poborów i wynagrodzeń wypłacanych im przez Agencję z takich samych zwolnień od podatków i na takich samych warunkach, z jakich korzystają z nich funkcjonariusze Organizacji Narodów Zjednoczonych,
(III) nie podlegają wraz z ich współmałżonkami i członkami rodziny będącymi na ich utrzymaniu ograniczeniom imigracyjnym i przepisom dotyczącym rejestracji cudzoziemców,
(IV) korzystają w zakresie ułatwień przy wymianie walut z takich samych przywilejów, jak podobnej rangi funkcjonariusze wchodzący w skład przedstawicielstw dyplomatycznych,
(V) korzystają wraz z ich współmałżonkami i członkami rodziny będącymi na ich utrzymaniu z takich samych ułatwień przy powrocie do kraju w czasie kryzysu międzynarodowego, jak podobnej rangi funkcjonariusze wchodzący w skład przedstawicielstw dyplomatycznych,
(VI) mają prawo wwieźć bez opłat celnych swoje nieruchomości i przedmioty osobistego użytku przy obejmowaniu swego stanowiska w danym kraju,
(b) Funkcjonariusze Agencji w czasie wykonywania funkcji inspektora w rozumieniu artykułu XII Statutu Agencji lub funkcji badającego projekty w rozumieniu artykułu XI tegoż Statutu oraz podróżujący w charakterze urzędowym w drodze do miejsca i z miejsca wykonywania tych funkcji korzystają ze wszystkich dodatkowych przywilejów i immunitetów wymienionych w artykule VII niniejszego Porozumienia w zakresie niezbędnym dla skutecznego wykonywania tych funkcji.
ż 19. Funkcjonariusze Agencji są zwolnieni od wszelkich obowiązków dotyczących narodowej służby publicznej. Jednakże w stosunku do państw, których są obywatelami, zwolnienie to ograniczone jest tylko do tych funkcjonariuszy Agencji, których nazwiska, ze względu na wykonywane przez nich funkcje, zostały wymienione na liście sporządzonej przez Dyrektora Generalnego Agencji i zatwierdzonej przez państwo, którego są obywatelami. W razie powołania do narodowej służby publicznej innych funkcjonariuszy Agencji zainteresowane państwo na prośbę Agencji odroczy powołanie ich do służby na taki czas, jaki okaże się niezbędny, aby uniknąć przerwy w kontynuowaniu podstawowej działalności Agencji.
ż 20. Niezależnie od przywilejów i immunitetów wymienionych w ż ż 18 i 19 Dyrektor Generalny Agencji, a w razie jego nieobecności każdy funkcjonariusz działający w jego imieniu, korzystają zarówno sami jak i ich współmałżonkowie i niepełnoletnie dzieci, z przywilejów, immunitetów, zwolnień i ułatwień, jakie są przyznane przedstawicielom dyplomatycznym zgodnie z prawem międzynarodowym
Takie same przywileje i immunitety, zwolnienia i ułatwienia przyznaje się zastępcom Dyrektora Generalnego lub funkcjonariuszom Agencji równorzędnej rangi.
ż 21. Przywileje i immunitety przyznaje się funkcjonariuszom wyłącznie w interesie Agencji, a nie dla korzyści osobistej tych funkcjonariuszy. Agencja ma prawo i obowiązek zrzec się immunitetu przyznanego określonemu funkcjonariuszowi, w razie gdy, jej zdaniem, immunitet ten stałby na przeszkodzie wymiarowi sprawiedliwości i można się go zrzec bez szkody dla interesów Agencji.
ż 22. Agencja będzie stale współdziałać z właściwymi władzami państw-członków w celu ułatwienia sprawnego wymiaru sprawiedliwości, zapewnienia przestrzegania przepisów porządkowych i zapobieżenia wszelkim nadużyciom w związku z przywilejami, immunitetami i ułatwieniami o których mowa w niniejszym artykule.
Art. VII.
Eksperci wykonujący zadania dla Agencji
ż 23. Eksperci (inni niż funkcjonariusze, do których mają zastosowanie postanowienia artykułu VI), którzy pełnią funkcję w komitetach Agencji lub wykonują misje dla niej, włączając funkcje inspektorów w rozumieniu artykułu XII Statutu Agencji rozpatrujących projekty w rozumieniu artykułu XI tegoż Statutu, korzystają z niżej wymienionych przywilejów i immunitetów w takim zakresie, w jakim jest to niezbędne dla skutecznego wypełnienia ich funkcji, przy czym przywileje te i immunitety przysługują im także w czasie podróży w związku z pracą w takich komitetach lub w związku z wspomnianymi misjami:
(a) nie podlegają aresztowaniu lub zatrzymaniu, a ich bagaż osobisty nie podlega zajęciu,
(b) korzystają z immunitetu jurysdykcyjnego w odniesieniu do ich wypowiedzi ustnych lub pisemnych i czynności dokonanych przez nich przy wykonywaniu ich funkcji urzędowych; immunitet ten będzie przysługiwał zainteresowanym osobom także po zakończeniu przez nie pracy w komitetach Agencji lub po wypełnieniu misji Agencji,
(c) nietykalności wszystkich urzędowych papierów i dokumentów,
(d) prawa używania szyfru i otrzymywania dokumentów lub korespondencji przez kurierów lub w opieczętowanych walizach - dla celów porozumiewania się z Agencją,
(e) z takich samych ułatwień w zakresie ograniczeń walutowych lub wymiany walut, z jakich korzystają przedstawiciele obcych rządów będący w czasowej misji urzędowej,
(f) z takich samych immunitetów i ułatwień w odniesieniu do ich bagażu osobistego, jakie przyznawane są członkom przedstawicielstw dyplomatycznych podobnej rangi.
ż 24. Postanowienia pkt (c) i (d) ż 23 nie wykluczają podjęcia odpowiednich środków bezpieczeństwa określonych na podstawie porozumienia między Państwem będącym Stroną niniejszego porozumienia a Agencją.
ż 25. Przywileje i immunitety przyznaje się ekspertom Agencji w interesie Agencji, a nie dla ich osobistej korzyści. Agencja ma prawo i obowiązek zrzec się immunitetu przyznanego ekspertowi w każdym wypadku, gdy uzna, że immunitet ten stałby na przeszkodzie wymiarowi sprawiedliwości i że można się go zrzec bez szkody dla Agencji.
Art. VIII.
Nadużycie przywilejów
ż 26. Jeżeli Państwo będące Stroną niniejszego Porozumienia uzna, że przywileje i immunitety przyznane przez niniejsze Porozumienie zostały nadużyte, przeprowadzi konsultacje z Agencją w celu ustalenia, czy nadużycie to istotnie miało miejsce, a w razie stwierdzenia nadużycia - w celu podjęcia starań o niedopuszczenie do jego powtórzenia się. Gdyby w rezultacie tych konsultacji nie osiągnięto wyniku zadowalającego dla danego Państwa i dla Agencji, sprawa dotycząca ustalenia faktu nadużycia przywileju lub immunitetu zostanie rozstrzygnięta zgodnie z procedurą przewidzianą w ż 34. Jeżeli zostanie stwierdzone, że nadużycie takie miało miejsce, Państwo będące Stroną niniejszego Porozumienia, wobec którego dopuszczono się tego nadużycia, ma prawo po uprzednim notyfikowaniu o tym Agencji odmówić udzielenia Agencji przywileju lub immunitetu, który został nadużyty. Odmowa udzielenia przywilejów lub immunitetów nie może zakłócać jednakże podstawowej działalności Agencji lub przeszkadzać Agencji w wypełnianiu jej podstawowych funkcji.
ż 27. Przedstawiciele członków delegowani na posiedzenia zwoływane przez Agencję, w czasie wykonywania swych funkcji i podczas podróży do miejsca posiedzenia i z powrotem, jak również funkcjonariusze w rozumieniu pkt V ż 1, nie będą zmuszeni przez władze miejscowe do opuszczenia kraju, w którym wykonują swe funkcje, z powodu jakiejkolwiek czynności dokonanej przez nich w ich urzędowym charakterze. Jednak w wypadku, gdyby którakolwiek z tych osób nadużyła przywilejów związanych z pobytem uprawiając w tym kraju działalność, która nie pozostaje w związku z jej funkcjami urzędowymi, rząd tego kraju będzie mógł zażądać opuszczenia przez nią kraju z zastrzeżeniem, że:
(a) przedstawiciele członków lub osoby uprawnione do korzystania z immunitetów przewidzianych w ż 20 nie mogą być wydalone z kraju inaczej, jak w trybie procedury dyplomatycznej stosowanej wobec przedstawicieli dyplomatycznych, akredytowanych w tym kraju,
(b) w odniesieniu do funkcjonariusza, do którego nie mają zastosowania postanowienia ż 20, żadna decyzja o wydaleniu nie może być powzięta bez zgody ministra spraw zagranicznych danego kraju, który może jej udzielić dopiero po porozumieniu się z Dyrektorem Generalnym Agencji; w razie wszczęcia wobec któregokolwiek z funkcjonariuszy postępowania zmierzającego do wydalenia, Dyrektor Generalny Agencji będzie miał prawo występowania w tym postępowaniu w charakterze przedstawiciela osoby, przeciwko której zostało ono wszczęte.
Art. IX.
Przepustki
ż 28. Funkcjonariusze Agencji będą mieli prawo korzystania z przepustek Organizacji Narodów Zjednoczonych, zgodnie z porozumieniami administracyjnymi zawartymi między Dyrektorem Generalnym Agencji a Sekretarzem Generalnym Organizacji Narodów Zjednoczonych. Dyrektor Generalny Agencji notyfikuje każdemu Państwu będącemu Stroną niniejszego Porozumienia, o zawartych porozumieniach administracyjnych.
ż 29. Państwa będące Stronami niniejszego Porozumienia będą przyjmowały i uznawały przepustki Organizacji Narodów Zjednoczonych wydawane funkcjonariuszom Agencji jako ważne dokumenty podróży.
ż 30. Podania o wizy, tam gdzie wizy są wymagane, składane przez funkcjonariuszy Agencji posiadających przepustki Organizacji Narodów Zjednoczonych, do których dołączono zaświadczenie, że funkcjonariusze ci podróżują w sprawach Agencji, rozpatrywane będą tak szybko, jak to będzie możliwe. Ponadto osobom tym powinno się udzielać ułatwień umożliwiających szybką podróż.
ż 31. Ułatwienia analogiczne do wymienionych w ż 30 zostaną udzielone ekspertom i innym osobom, które nie mając wprawdzie przepustek Organizacji Narodów Zjednoczonych, będą posiadać zaświadczenie stwierdzające, że podróżują w sprawach Agencji.
ż 32. Dyrektor Generalny, zastępca Dyrektora Generalnego oraz inni funkcjonariusze w randze co najmniej równej kierownikowi działu Agencji podróżujący w sprawach Agencji z przepustką Organizacji Narodów Zjednoczonych, korzystają z tych samych ułatwień w podróży, jak podobnej rangi członkowie przedstawicielstw dyplomatycznych.
Art. X.
Rozstrzyganie sporów
ż 33. Agencja powinna ustanowić odpowiednie sposoby rozstrzygania:
(a) sporów wynikłych z umów lub innych sporów z zakresu prawa prywatnego, w których Agencja jest stroną,
(b) sporów, w które został zamieszany funkcjonariusz lub ekspert Agencji, który z racji swego urzędowego stanowiska korzysta z immunitetu, jeżeli immunitetu tego nie zrzeczono się, zgodnie z postanowieniami ż 21 lub 25.
ż 34. Jeżeli w danym wypadku zainteresowane strony nie zgodziły się na zastosowanie innej procedury, wszelkie spory dotyczące interpretacji albo stosowania niniejszego Porozumienia wnosi się do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, zgodnie ze Statutem Trybunału. W razie powstania sporu między Agencją a państwem-członkiem i w razie gdy strony nie zgodziły się na zastosowanie innej procedury, występuje się o wydanie opinii doradczej co do wszelkich podniesionych kwestii prawnych związanych z danym sporem, zgodnie z artykułem 96 Karty Narodów Zjednoczonych i artykułem 65 Statutu Trybunału oraz odpowiednimi postanowieniami Układu zawartego między Organizacją Narodów Zjednoczonych a Agencją. Strony przyjmują opinię Trybunału jako ostateczne rozstrzygnięcie sporu.
Art. XI.
Interpretacja
ż 35. Postanowienia niniejszego Porozumienia powinny być interpretowane w świetle funkcji Agencji przewidzianych w Statucie.
ż 36. Postanowienia niniejszego Porozumienia w niczym nie ograniczają ani też nie naruszają przywilejów i immunitetów już przyznanych albo które mogą być w przyszłości przyznane Agencji przez jakiekolwiek państwo ze względu na ustanowienie na terytorium danego państwa siedziby Agencji lub jej biur regionalnych bądź przebywania funkcjonariuszy lub ekspertów albo umieszczenie materiałów, wyposażenia i urządzeń związanych z projektami lub działalnością Agencji, włączając w to również środki zabezpieczające w odniesieniu do projektów lub innych przedsięwzięć Agencji. Niniejsze Porozumienie nie stoi na przeszkodzie zawarciu przez Agencję z którymkolwiek Państwem będącym jej stroną dodatkowych układów, które konkretyzują postanowienia niniejszego Porozumienia, rozszerzają lub ograniczają przyznane przez nie przywileje i immunitety.
ż 37. Niniejsze Porozumienie nie uchyla ani nie zmienia żadnego postanowienia Statutu Agencji, jak również żadnych praw lub zobowiązań, jakie Agencja może posiadać, nabyć lub przyjąć na siebie.
Art. XII.
Postanowienia końcowe
ż 38. Niniejsze Porozumienie zostanie przedstawione każdemu członkowi Agencji do przyjęcia. Przyjęcie następuje przez złożenie Dyrektorowi Generalnemu dokumentu przyjęcia; Porozumienie wchodzi w życie w stosunku do danego członka w dniu złożenia dokumentu przyjęcia. Rozumie się, że jeżeli w imieniu któregokolwiek państwa złożono dokument przyjęcia, to państwo to będzie w stanie na mocy własnego prawa wypełnić warunki niniejszego Porozumienia.
Dyrektor Generalny prześle uwierzytelniony odpis niniejszego Porozumienia rządowi każdego państwa, które jest lub w przyszłości stanie się członkiem Agencji, i poinformuje wszystkich członków o złożeniu dokumentu przyjęcia, jak również o otrzymaniu każdej notyfikacji o wypowiedzeniu, zgodnie z ż 39.
Każdy członek może zgłosić zastrzeżenia do niniejszego Porozumienia. Zastrzeżenia mogą być zgłoszone tylko w czasie składania przez członka dokumentu przyjęcia; będą one niezwłocznie podawane do wiadomości przez Dyrektora Generalnego wszystkim członkom Agencji.
ż 39. Niniejsze Porozumienie będzie obowiązywać między Agencją a każdym członkiem, który złożył dokument przyjęcia, tak długo, jak długo pozostaje on członkiem Agencji, lub do czasu, gdy zrewidowane Porozumienie zostanie przyjęte przez Radę Zarządzających i członek stanie się Stroną zrewidowanego Porozumienia. Natomiast w razie złożenia Dyrektorowi Generalnemu notyfikacji o wypowiedzeniu, niniejsze Porozumienie przestaje obowiązywać danego członka po upływie roku od chwili otrzymania notyfikacji przez Dyrektora Generalnego.
ż 40. Na żądanie jednej trzeciej Państw będących Stronami niniejszego Porozumienia Rada Zarządzających Agencji rozpatrzy, czy przyjąć poprawki do niniejszego Porozumienia. Poprawki przyjęte przez Radę wchodzą w życie po ich przyjęciu zgodnie z procedurą przewidzianą w ż 38.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ROZPORZĄDZENIE RADY MINISTRÓW
z dnia 9 października 1970 r.
w sprawie utworzenia samodzielnej placówki naukowo-dydaktycznej pod nazwą "Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego".
Na podstawie art. 8 ust. 7 ustawy z dnia 5 listopada 1958 r. o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 1969 r. Nr 4, poz. 31) zarządza się, co następuje:
ż 1. 1. Tworzy się samodzielną placówkę typu naukowo-dydaktycznego pod nazwą "Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego", zwaną dalej "Centrum", w drodze przekształcenia Studium Doskonalenia Lekarzy w Akademii Medycznej w Warszawie.
2. Nadzór nad Centrum sprawuje Minister Zdrowia i Opieki Społecznej.
ż 2. 1. Siedzibą Centrum jest m.st. Warszawa.
2. Centrum może posiadać jednostki organizacyjne poza swą siedzibą.
ż 3. Centrum posiada osobowość prawną i ma prawo używać pieczęci okrągłej z wizerunkiem godła państwowego pośrodku i z napisem w otoku zawierającym nazwę Centrum.
ż 4. 1. Zadaniem Centrum jest planowanie, organizowanie i prowadzenie kształcenia podyplomowego osób z wyższym wykształceniem, pracujących w dziedzinie ochrony zdrowia, a także koordynowanie w tym zakresie kształcenia podyplomowego prowadzonego przez inne jednostki resortu zdrowia.
2. W szczególności do zadań Centrum należy:
1) analizowanie potrzeb resortu zdrowia w zakresie kształcenia podyplomowego osób z wyższym wykształceniem pracujących w dziedzinie ochrony zdrowia, z uwzględnieniem rozwoju gospodarki narodowej, postępu nauk medycznych i techniki oraz rozwoju służby zdrowia,
2) opracowywanie metod i form kształcenia podyplomowego,
3) opracowywanie programów specjalizacji oraz innych form kształcenia podyplomowego,
4) sprawowanie nadzoru metodycznego nad działalnością jednostek organizacyjnych resortu zdrowia w zakresie kształcenia podyplomowego oraz udzielanie im pomocy przy organizowaniu i prowadzeniu tej działalności,
5) prowadzenie bezpośredniej działalności dydaktycznej w zakresie:
a) dziedzin nie mających swoich odpowiedników w jednostkach organizacyjnych akademii medycznych lub medycznych instytutów naukowo-badawczych,
b) wyodrębniających się nowych zagadnień i specjalności mających istotny wpływ na ochronę zdrowia ludności,
6) inicjowanie i prowadzenie lub zlecanie innym jednostkom resortu zdrowia i opieki społecznej badań naukowych ze szczególnym uwzględnieniem zagadnień związanych z zadaniami metodycznymi i dydaktycznymi Centrum,
7) prowadzenie informacji i dokumentacji naukowej w zakresie związanym z przedmiotem swej działalności,
8) współpraca z krajowymi i zagranicznymi placówkami kształcenia podyplomowego,
9) prowadzenie spraw stypendiów specjalizacyjnych dla pracowników służby zdrowia w zakresie zleconym przez Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej,
10) wykonywanie innych zadań związanych z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych osób z wyższym wykształceniem pracujących w dziedzinie ochrony zdrowia - zleconych przez Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej.
3. Centrum realizuje swoje zadania we własnym zakresie lub też przy pomocy innych jednostek organizacyjnych resortu zdrowia i opieki społecznej posiadających odpowiedni potencjał dydaktyczny lub naukowo-badawczy.
4. Zadania Centrum w zakresie kształcenia podyplomowego pracowników służby zdrowia innych resortów ustala Minister Zdrowia i Opieki Społecznej w porozumieniu z innymi zainteresowanymi ministrami.
ż 5. 1. Centrum dzieli się na jednostki organizacyjne zwane studiami, odpowiadające kierunkom kształcenia lub grupom pokrewnych dyscyplin (specjalności) objętych jego działalnością.
2. Podstawowymi komórkami Centrum w zakresie działalności dydaktycznej, naukowej oraz metodyczno-organizacyjnej są zakłady i kliniki działające w ramach studiów lub poza nimi.
3. W ramach studiów, zakładów i klinik lub poza nimi mogą być tworzone inne jednostki organizacyjne, jak pracownie, oddziały kliniczne itp.
4. Jednostki organizacyjne, o których mowa w ust. 2 i 3, mogą być prowadzone w powiązaniu z akademiami medycznymi oraz instytutami naukowo-badawczymi resortu zdrowia na zasadach ustalonych przez Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej.
5. W skład Centrum wchodzą również jednostki administracyjne i gospodarcze niezbędne do prawidłowego wykonywania jego zadań.
6. Szczegółową organizację Centrum określi Minister Zdrowia i Opieki Społecznej.
ż 6. 1. Na czele Centrum stoi dyrektor, który zarządza całokształtem działalności Centrum i jest za nią odpowiedzialny.
2. Dyrektor zarządza Centrum przy pomocy:
1) zastępcy dyrektora do spraw dydaktycznych,
2) zastępcy dyrektora do spraw ekonomiczno-administracyjnych.
3. Zastępcy dyrektora kierują powierzonym im zakresem spraw i działalnością podporządkowanych im bezpośrednio komórek organizacyjnych.
4. Minister Zdrowia i Opieki Społecznej powołuje i odwołuje dyrektora Centrum oraz na jego wniosek - zastępców dyrektora.
5. Dyrektora Centrum i jego zastępcę do spraw dydaktycznych powołuje się spośród profesorów lub docentów Centrum.
ż 7. Działalnością studium (ż 5 ust. 1) kieruje kierownik studium, którego powołuje i odwołuje za zgodą Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej dyrektor Centrum spośród profesorów i docentów Centrum.
ż 8. Kierowników pozostałych jednostek organizacyjnych Centrum powołuje i odwołuje dyrektor Centrum przy odpowiednim zastosowaniu przepisów obowiązujących w tym zakresie w szkołach wyższych.
ż 9. W Centrum działają następujące organy kolegialne:
1) Rada Naukowa - jako organ doradczy i opiniodawczy dyrektora w sprawach działalności naukowej oraz rozwoju kadry naukowo-dydaktycznej Centrum oraz
2) Rada Programowo-Metodyczna - jako organ doradczy i opiniodawczy dyrektora w sprawach metodyki i kształcenia podyplomowego, programów szkolenia i specjalizacji, koordynacji działalności szkoleniowej oraz oceny aktualnej sytuacji i potrzeb w zakresie kształcenia podyplomowego i specjalizacji.
ż 10. 1. W skład Rady Naukowej wchodzą zatrudnieni w Centrum profesorowie i docenci. Minister Zdrowia i Opieki Społecznej może powołać w skład Rady Naukowej inne osoby posiadające tytuł naukowy profesora lub stopień naukowy doktora habilitowanego.
2. W posiedzeniach i pracach Rady Naukowej uczestniczą: przedstawiciel podstawowej organizacji partyjnej Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej oraz przedstawiciel zakładowej organizacji związkowej.
3. Szczegółowy tryb działalności i organizację pracy Rady Naukowej określi regulamin zatwierdzony przez Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej na wniosek dyrektora Centrum.
ż 11. 1. W skład Rady Programowo-Metodycznej wchodzą:
1) dyrektor Centrum, jego zastępcy, kierownicy studiów oraz kierownicy zakładów i klinik Centrum,
2) przedstawiciele wszystkich akademii medycznych oraz instytutów naukowo-badawczych resortu zdrowia,
3) inni wybitni znawcy zagadnienia powołani przez Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej.
2. Szczegółowy tryb działalności i organizację pracy Rady Programowo-Metodycznej określi regulamin zatwierdzony przez Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej na wniosek dyrektora Centrum.
ż 12. Minister Zdrowia i Opieki Społecznej w drodze nadania Centrum statutu może określić szczegółowe zadania i zasady działalności poszczególnych jednostek organizacyjnych (komórek) Centrum.
ż 13. Zasady rekrutacji oraz prawa i obowiązki osób odbywających kształcenie organizowane przez Centrum określają odrębne przepisy.
ż 14. 1. Uposażenie pracowników Centrum regulują przepisy o uposażeniu pracowników szkół wyższych.
2. Minister Zdrowia i Opieki Społecznej w porozumieniu z Przewodniczącym Komitetu Pracy i Płac określi stanowiska kierownicze w Centrum równorzędne ze stanowiskami, których zajmowanie uprawnia, w myśl obowiązujących przepisów o uposażeniu pracowników szkół wyższych, do pobierania dodatków specjalnych za kierownictwo.
ż 15. W sprawach nie unormowanych w rozporządzeniu do Centrum i jego pracowników mają odpowiednie zastosowanie przepisy ustawy z dnia 5 listopada 1958 r. o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 1969 r. Nr 4, poz. 31).
ż 16. Wykonanie rozporządzenia porucza się Ministrowi Zdrowia i Opieki Społecznej.
ż 17. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1971 r.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
zmiany:



1974-05-01
Dz.U.1974.16.89

ż 1
1988-01-01
Dz.U.1987.41.238

ż 1
ROZPORZĄDZENIE RADY MINISTRÓW
z dnia 24 grudnia 1970 r.
w sprawie rozciągnięcia niektórych przepisów o uzdrowiskach na inne miejscowości.
Na podstawie art. 14 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o uzdrowiskach i lecznictwie uzdrowiskowym (Dz. U. Nr 23, poz. 150) zarządza się, co następuje:
ż 1. 1. Przepisy ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o uzdrowiskach i lecznictwie uzdrowiskowym (Dz. U. Nr 23, poz. 150 i z 1987 r. Nr 33, poz. 180) rozciąga się w zakresie ustalonym w przepisach rozporządzenia na następujące miejscowości: Krynica Morska w województwie elbląskim, Jastarnia i Jurata w województwie gdańskim, Bolków i Kowary w województwie jeleniogórskim, Dźwirzyno w województwie koszalińskim, Wieliczka w województwie krakowskim, Czarna Górna, Komańcza, Polańczyk i Rabe w województwie krośnieńskim, Rogóźno w województwie łódzkim, Złockie w województwie nowosądeckim, Koszuty w województwie poznańskim, Magnuszew w województwie radomskim, Łeba w województwie słupskim, Augustów w województwie suwalskim, Dziwnówek, Łukęcin i Międzywodzie w województwie szczecińskim, Lipa w województwie tarnobrzeskim, Przerzeczyn-Zdrój w województwie wałbrzyskim, Trzebnica w województwie wrocławskim oraz Łagów w województwie zielonogórskim.
2. Powołane w rozporządzeniu artykuły ustawy bez bliższego określenia oznaczają artykuły ustawy, o której mowa w ust. 1.
ż 2. 1. W miejscowościach, o których mowa w ż 1 ust. 1, mogą być prowadzone zakłady lecznictwa uzdrowiskowego.
2. Minister Zdrowia i Opieki Społecznej ustali właściwości lecznicze warunków naturalnych oraz rodzaje i zakres świadczeń leczniczych, które mogą być udzielane w zakładach lecznictwa uzdrowiskowego, położonych na obszarze miejscowości wymienionych w ż 1 ust. 1.
3. Zakłady lecznicze działające na obszarze miejscowości wymienionych w ż 1 ust. 1 mogą być uznane przez Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej za zakłady lecznictwa uzdrowiskowego - na wniosek organów lub instytucji prowadzących dane zakłady - jeżeli odpowiadają one wymaganiom stawianym zakładom lecznictwa uzdrowiskowego.
4. Minister Zdrowia i Opieki Społecznej ustali tryb sprawowania nadzoru nad zakładami lecznictwa uzdrowiskowego prowadzonymi na obszarze miejscowości, o których mowa w ż 1 ust. 1.
ż 3. 1. W miejscowościach, o których mowa w ż 1 ust. 1, stosuje się przepisy art. 5 ust. 2 pkt 1, 2 i 4 ustawy.
2. Wykaz spraw, które z uwagi na ich znaczenie dla lecznictwa uzdrowiskowego w miejscowościach wymienionych w ż 1 ust. 1 wymagają uzgodnienia z Ministrem Zdrowia i Opieki Społecznej lub z innym organem służby zdrowia (art. 3 ust. 2 pkt 4 ustawy), ustala się na wniosek tego Ministra w trybie art. 4 ust. 2 ustawy.
3. W zakresie niezbędnym dla ochrony warunków naturalnych wykaz spraw, o których mowa w ust. 2, może dotyczyć również obszarów przylegających do miejscowości wymienionych w ż 1 w granicah określonych w tymże wykazie.
ż 4.
ż 5. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1971 r.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
zmiany:



1984-03-14
Dz.U.1984.14.61

ż 1
ROZPORZĄDZENIE RADY MINISTRÓW
z dnia 16 marca 1971 r.
w sprawie orzekania o przejściu depozytów na własność Państwa.
Na podstawie art. 6 dekretu z dnia 18 września 1954 r. o likwidacji nie podjętych depozytów i nie odebranych rzeczy (Dz. U. Nr 41, poz. 184) zarządza się, co następuje:
ż 1.
1. O przejściu na własność Państwa nie podjętych depozytów orzekają we własnym zakresie: sądy, prokuratury, organy administracji państwowej, państwowe instytucje i przedsiębiorstwa oraz banki. W bankach decyzje wydają: w Narodowym Banku Polskim - oddziały operacyjne i powszechne kasy oszczędności, w Banku Gospodarki Żywnościowej - oddziały wojewódzkie, w Banku Handlowym w Warszawie S. A. - oddziały tego banku, a w Banku Polska Kasa Opieki S.A. - jednostki organizacyjne upoważnione przez centralę tego banku. W Państwowym Zakładzie Ubezpieczeń decyzje wydają oddziały wojewódzkie, a w Towarzystwie Ubezpieczeń i Reasekuracji "Warta" S. A. - oddziały.
2. O przejściu na własność Państwa nie podjętych depozytów, przechowywanych przez instytucje nie wymienione w ust. 1, orzekają na wniosek tych instytucji właściwe ze względu na ich siedziby urzędy skarbowe, zwane dalej "organami administracji skarbowej".
ż 2. 1. Depozyty, które przeszły na własność Państwa, przekazuje się właściwemu organowi administracji skarbowej.
2. Przepis ust. 1 nie dotyczy depozytów wartościowych, depozytów stanowiących sprzęt i ekwipunek wojskowy, depozytów będących przedmiotami, których posiadanie wymaga zezwolenia organów administracji państwowej, jak również depozytów znajdujących się w urzędach konsularnych PRL.
ż 3. 1. Przedmioty depozytu ulegające szybkiemu zepsuciu oraz inwentarz żywy instytucja powinna niezwłocznie sprzedać jednostce gospodarki uspołecznionej po cenach płaconych przez te jednostki dostawcom uspołecznionym lub po cenach skupu, a gdy takich cen nie ma, po cenach wzajemnie ustalonych.
2. Suma uzyskana ze sprzedaży, po potrąceniu kosztów, wchodzi w miejsce przedmiotu.
ż 4. 1. Przedmioty depozytu, którym na skutek dłuższego przechowywania zagraża zniszczenie lub znaczna utrata wartości albo których koszty przechowywania byłyby niewspółmiernie wysokie w stosunku do ich wartości, jak również przedmioty depozytu, których wyłączenie z obrotu lub używania byłoby sprzeczne ze społecznym interesem gospodarczym - powinny być sprzedane.
2. Do wydawania decyzji o sprzedaży uprawnione są instytucje określone w ż 1. Decyzja o sprzedaży nie może być wydana przed upływem 30 dni od dnia doręczenia osobie uprawnionej wezwania do odbioru depozytu.
3. Organ administracji skarbowej przechowujący przedmiot depozytu, o którym mowa w ust. 1, na zlecenie instytucji nie mającej uprawnień do wydania decyzji o sprzedaży, może z urzędu wydać decyzję o sprzedaży tego przedmiotu.
4. W razie powzięcia decyzji o sprzedaży przedmiotu depozytu przepisy ż 2 i 3 ust. 2 stosuje się odpowiednio.
ż 5. Przepisy ż 3 i 4 nie mają zastosowania do przedmiotów złożonych do depozytu sądowego oraz znajdujących się w dyspozycji sądu przedmiotów złożonych lub zatrzymanych w związku z postępowaniem karnym jako dowody rzeczowe albo dostarczonych do sądu jako przedmioty oględzin w postępowaniu cywilnym.
ż 6. 1. Rzeczy znalezione w wagonie kolejowym, na statku lub w innym środku transportu publicznego oraz w pomieszczeniach i urządzeniach związanych z tym transportem - państwowe jednostki organizacyjne, które zarządzają tymi środkami, pomieszczeniami i urządzeniami zbywają we własnym zakresie.
2. Ministrowie Gospodarki Komunalnej, Komunikacji oraz Żeglugi określą w drodze rozporządzenia jednostki organizacyjne właściwe do przechowywania rzeczy znalezionych, o których mowa w ust. 1, poszukiwania osób uprawnionych do odbioru orzekania o przejściu tych rzeczy na własność Państwa i ich zbywania oraz tryb postępowania w tym zakresie. Jednostki organizacyjne zbywające rzeczy znalezione zarachowują uzyskane sumy pieniężne na dochody budżetowe w części dotyczącej tych jednostek.
3. Minister Finansów określi w drodze rozporządzenia zasady przechowywania rzeczy znalezionych w budynku publicznym albo innym budynku lub pomieszczeniu otwartym dla publiczności, nie związanym z urządzeniami komunikacyjnymi, poszukiwania osób uprawnionych do odbioru, orzekania o przejęciu tych rzeczy na własność Państwa oraz tryb postępowania w tym zakresie.
ż 7. Minister Finansów określi, jakie depozyty należy uważać za wartościowe, oraz sposób postępowania z tymi depozytami.
ż 8. Ministrowie Obrony Narodowej i Spraw Wewnętrznych określą w porozumieniu z Ministrem Finansów, jakie przedmioty należy uważać za stanowiące sprzęt i ekwipunek wojskowy, oraz przedmioty, których posiadanie wymaga zezwolenia organów administracji państwowej, jak również tryb postępowania z tymi przedmiotami.
ż 9. 1. Traci moc rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 18 września 1954 r. w sprawie określenia organów właściwych do orzekania o przejściu depozytów na własność Państwa oraz zasad likwidacji i trybu postępowania z depozytami, jak również z sumami uzyskanymi z ich sprzedaży (Dz. U. z 1954 r. Nr 41, poz. 185 i z 1967 r. Nr 9, poz. 41).
2. Do czasu wydania przepisów, o których mowa w ż 7 i 8, zachowują moc przepisy dotychczasowe, wydane na podstawie ż 16 i 17 rozporządzenia wymienionego w ust. 1.
ż 10. Wykonanie rozporządzenia porucza się Prezesowi Rady Ministrów, wszystkim ministrom i Prokuratorowi Generalnemu PRL.
ż 11. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 lipca 1971 r.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
KONWENCJA
dotycząca międzynarodowej wymiany wydawnictw sporządzona w Paryżu
dnia 5 grudnia 1958 r.
RADA MINISTRÓW POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
podaje do wiadomości:
Dnia 5 grudnia 1958 roku sporządzone zostały w Paryżu Konwencja dotycząca międzynarodowej wymiany wydawnictw i Konwencja dotycząca międzypaństwowej wymiany wydawnictw urzędowych i dokumentów rządowych.
Po zaznajomieniu się z powyższymi konwencjami Rada Ministrów uznaje je za słuszne zarówno w całości, jak i każde z postanowień w nich zawartych; oświadcza, że wymienione konwencje są zatwierdzone i przyjęte, oraz przyrzeka, że będą one w pełni przestrzegane.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Prezesa Rady Ministrów.
Sporządzono w Warszawie, dnia 17 stycznia 1970 roku.
Prezes Rady Ministrów: J. Cyrankiewicz
L. S.
Minister Spraw Zagranicznych: w z. J. Winiewicz
Konwencja dotycząca międzynarodowej wymiany wydawnictw przyjęta przez Konferencję Generalną na jej X Sesji w Paryżu,
dnia 3 grudnia 1958
Przekład.
KONWENCJA
dotycząca międzynarodowej wymiany wydawnictw
Konferencja Generalna Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury, zebrana w Paryżu w dniach od 4 listopada do 5 grudnia 1958 roku na swej dziesiątej sesji,
w przekonaniu, że rozwój międzynarodowej wymiany wydawnictw jest nieodzownym warunkiem swobodnego rozpowszechniania myśli i wiedzy między narodami świata,
biorąc pod uwagę znaczenie, jakie przywiązuje do międzynarodowej wymiany wydawnictw akt konstytucyjny Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury,
uznając konieczność zawarcia nowej międzynarodowej konwencji dotyczącej międzynarodowej wymiany wydawnictw,
po zaznajomieniu się z propozycjami dotyczącymi międzynarodowej wymiany wydawnictw, które to zagadnienie stanowi punkt 15.4.1. porządku dziennego sesji,
postanowiwszy w czasie swej dziewiątej sesji, iż propozycje te zostaną ujęte w formę norm międzynarodowych przez przyjęcie międzynarodowej konwencji,
przyjmuje dnia trzeciego grudnia 1958 roku niniejszą Konwencję.
Art. 1.
Wymiana wydawnictw
Umawiające się Państwa zobowiązują się, zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji, popierać i ułatwiać wymianę wydawnictw zarówno między organami rządowymi, jak i między pozarządowymi instytucjami oświatowymi, naukowymi i technicznymi lub kulturalnymi, których działalność nie ma celów dochodowych.
Art. 2.
Zakres wymiany publikacji
1. Zgodnie z niniejszą Konwencją, nie przeznaczonymi do odsprzedaży przedmiotami wymiany między organami i instytucjami, o których mowa w artykule 1 niniejszej Konwencji, mogą być:
a) wydawnictwa o charakterze oświatowym, prawnym, naukowym i technicznym, kulturalnym lub informacyjnym, takie jak: książki, dzienniki i czasopisma, mapy i plany, ryciny, fotografie, mikrofilmy, dzieła muzyczne, wydawnictwa braille'owskie oraz inne materiały graficzne;
b) wydawnictwa objęte Konwencją dotyczącą międzynarodowej wymiany wydawnictw urzędowych i dokumentów rządowych, przyjętą przez Konferencję Generalną Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury dnia trzeciego grudnia 1958 roku.
2. Niniejsza Konwencja w niczym nie narusza wymiany dokonywanej na podstawie Konwencji dotyczącej międzypaństwowej wymiany wydawnictw urzędowych i dokumentów rządowych, przyjętej przez Konferencję Generalną Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury dnia trzeciego grudnia 1958 roku.
3. Niniejsza Konwencja nie dotyczy dokumentów poufnych, korespondencji służbowej i innych dokumentów, które nie zostały podane do wiadomości publicznej.
Art. 3.
Aparat wymiany
1. Umawiające się Państwa mogą powierzyć państwowemu aparatowi wymiany albo - jeśli aparat taki nie istnieje - instytucji lub instytucjom centralnym powołanym do realizowania wymiany następujące zadania w zakresie rozwijania i koordynowania wymiany wydawnictw między organami i instytucjami, o których mowa w artykule pierwszym niniejszej Konwencji:
a) ułatwianie międzynarodowej wymiany wydawnictw, w szczególności, gdy to jest konieczne, przez przekazywanie przedmiotów wymiany,
b) udzielanie porad i informacji na temat możliwości wymiany organom i instytucjom własnego kraju lub państw obcych,
c) popieranie w odpowiednich wypadkach wymiany dubletów.
2. Jednakże niektóre lub wszystkie funkcje wymienione w ustępie 1 niniejszego artykułu mogą być powierzone innemu organowi lub innym organom, jeżeli scentralizowanie w państwowym aparacie wymiany lub w instytucjach centralnych wszystkich zadań związanych z rozwojem i koordynacją wymiany między organami i instytucjami wymienionymi w artykule 1 niniejszej Konwencji uważa się za niepożądane.
Art. 4.
Sposób przekazywania
Przesyłki mogą być dokonywane bądź bezpośrednio między odpowiednimi organami i instytucjami, bądź też za pośrednictwem państwowego aparatu wymiany lub instytucji powołanych do realizacji wymiany.
Art. 5.
Koszty przesyłki
W razie gdy przesyłki nadawane są bezpośrednio przez strony wymiany, Umawiające się Państwa nie są zobowiązane do ponoszenia kosztów przesyłki. Jeżeli przesyłki wydawnictw dokonuje się za pośrednictwem instytucji powołanych do realizacji wymiany, Umawiające się Państwo ponosi koszty przesyłki do miejsca przeznaczenia; jeżeli jednak transport odbywa się drogą morską, koszty opakowania i przewozu opłacane są tylko do urzędu celnego portu docelowego.
Art. 6.
Taryfy i warunki ekspedycji
Umawiające się Państwa podejmą wszelkie niezbędne środki, aby umożliwić instytucjom powołanym do realizacji wymiany korzystanie z najdogodniejszych obowiązujących taryf i warunków ekspedycji i to niezależnie od wybranego środka ekspedycji: pocztą, transportem samochodowym, koleją, transportem rzecznym lub morskim, pocztową lub frachtową przesyłką lotniczą.
Art. 7.
Ułatwienia celne i inne
Każde z Umawiających się Państw udziela instytucjom powołanym do realizacji wymiany zwolnień od opłat celnych za przedmioty przywożone i wywożone na podstawie postanowień niniejszej Konwencji lub wszelkich umów zawartych w celu jej wykonania, jak również zapewnia im najkorzystniejsze warunki w zakresie formalności celnych i innych.
Art. 8.
Międzynarodowa koordynacja wymiany
W celu dopomożenia Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury w wykonywaniu zadań przewidzianych w akcie konstytucyjnym w zakresie międzynarodowej koordynacji wymiany, Umawiające się Państwa będą przesyłać do Organizacji roczne sprawozdania dotyczące stosowania niniejszej Konwencji, jak również kopie wszelkich umów dwustronnych zawartych zgodnie z postanowieniami artykułu 12.
Art. 9.
Informacje i opracowania
Organizacja Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury publikuje informacje nadsyłane przez Umawiające się Państwa zgodnie z postanowieniami artykułu 8; Organizacja przygotowuje i publikuje opracowania na temat stosowania niniejszej Konwencji.
Art. 10.
Pomoc UNESCO
1. Umawiające się Państwa mogą zwracać się do Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury o udzielenie pomocy technicznej w związku z wszelkimi problemami, wynikającymi ze stosowania niniejszej Konwencji. Organizacja udziela tej pomocy w granicach swego programu i swych możliwości, zwłaszcza w tworzeniu i organizowaniu państwowych aparatów wymiany.
2. Organizacja jest uprawniona do występowania z własnej inicjatywy do Umawiających się Państw z propozycjami w tej sprawie.
Art. 11.
Stosunek do umów poprzednio zawartych
Niniejsza Konwencja nie narusza zobowiązań przyjętych uprzednio przez Umawiające się Państwa na podstawie umów międzynarodowych.
Art. 12.
Umowy dwustronne
W każdym wypadku, kiedy będzie to konieczne lub pożądane, Umawiające się Państwa będą zawierały umowy dwustronne w celu uzupełnienia postanowień niniejszej Konwencji oraz regulowania interesujących obie strony zagadnień, wynikających z jest stosowania.
Art. 13.
Języki
Niniejsza Konwencja sporządzona jest w językach angielskim, francuskim, hiszpańskim i rosyjskim, przy czym wszystkie cztery teksty są jednakowo autentyczne.
Art. 14.
Ratyfikacja i przyjęcie
1. Niniejsza Konwencja podlega ratyfikacji lub przyjęciu przez Państwa będące członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury, zgodnie z ich procedurą konstytucyjną.
2. Dokumenty ratyfikacyjne lub dokumenty przyjęcia będą składane Dyrektorowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury.
Art. 15.
Przystąpienie
1. Niniejsza Konwencja jest otwarta do przystąpienia dla wszystkich Państw, nie będących członkami Organizacji, które zostaną zaproszone do przystąpienia przez Radę Wykonawczą Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury.
2. Przystąpienie do Konwencji następuje przez złożenie dokumentu przystąpienia Dyrektorowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury.
Art. 16.
Wejście w życie
Niniejsza Konwencja wejdzie w życie po upływie dwunastu miesięcy od dnia złożenia trzeciego dokumentu ratyfikacji, przyjęcia lub przystąpienia w odniesieniu do tych państw, które w tym dniu lub wcześniej złożyły dokumenty ratyfikacji, przyjęcia lub przystąpienia. Dla każdego innego państwa, które złożyło dokument ratyfikacji, przyjęcia lub przystąpienia Konwencja wejdzie w życie po upływie dwunastu miesięcy od dnia złożenia przez to państwo dokumentu ratyfikacji, przyjęcia lub przystąpienia.
Art. 17.
Zasięg terytorialny Konwencji
Każde Umawiające się Państwo bądź w chwili ratyfikacji, przyjęcia lub przystąpienia, bądź w dowolnym późniejszym terminie będzie mogło oświadczyć w drodze notyfikacji skierowanej do Dyrektora Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury, że niniejsza Konwencja rozciąga się na wszystkie lub niektóre terytoria, za których stosunki międzynarodowe to państwo jest odpowiedzialne. Notyfikacja ta wywrze skutki prawne po upływie dwunastu miesięcy od dnia jej otrzymania.
Art. 18.
Wypowiedzenie
1. Każde Umawiające się Państwo może wypowiedzieć niniejszą Konwencję we własnym imieniu lub w imieniu każdego terytorium, za którego stosunki międzynarodowe jest ono odpowiedzialne.
2. Wypowiedzenie będzie notyfikowane dokumentem złożonym Dyrektorowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury.
3. Wypowiedzenie wywrze skutki prawne po upływie dwunastu miesięcy od dnia otrzymania dokumentu wypowiedzenia.
Art. 19.
Notyfikacje
Dyrektor Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury będzie informował Państwa będące członkami Organizacji, Państwa nie będące członkami Organizacji, o których mowa w artykule 15, jak również Organizację Narodów Zjednoczonych, o złożeniu wszelkich dokumentów ratyfikacji, przyjęcia lub przystąpienia, wymienionych w artykułach 14 i 15, jak również o wszystkich notyfikacjach i wypowiedzeniach przewidzianych odpowiednio w artykułach 17 i 18.
Art. 20.
Rewizja Konwencji
1. Niniejsza Konwencja będzie mogła być zrewidowana przez Konferencję Generalną Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury. Tekst zrewidowany będzie jednak obowiązywał tylko te państwa, które staną się stronami konwencji wprowadzającej rewizję.
2. Jeżeli Konferencja Generalna przyjmie nową konwencję wprowadzającą całkowitą lub częściową rewizję niniejszej Konwencji oraz jeżeli nowa konwencja nie będzie zawierać odmiennego postanowienia, niniejsza Konwencja przestanie być otwarta do ratyfikacji, przyjęcia lub przystąpienia począwszy od daty wejścia w życie nowej konwencji wprowadzającej rewizję.
Art. 21.
Rejestracja
Zgodnie z artykułem 102 Karty Narodów Zjednoczonych niniejsza Konwencja zostanie zarejestrowana w Sekretariacie Narodów Zjednoczonych na wniosek Dyrektora Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury.
Sporządzono w Paryżu, dnia piątego grudnia 1958 roku, w dwóch autentycznych egzemplarzach podpisanych przez Przewodniczącego Konferencji Generalnej zebranej na swej dziesiątej sesji oraz Dyrektora Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury, które będą złożone w archiwum Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury, a uwierzytelnione ich odpisy będą przekazane wszystkim państwom, o których mowa w artykułach 14 i 15, oraz Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Powyższy tekst jest autentycznym tekstem Konwencji przyjętej w należyty sposób przez Konferencję Generalną Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury na jej dziesiątej sesji, która odbyła się w Paryżu i zakończyła się dnia piątego grudnia 1958 roku.
Na dowód czego złożyli swe podpisy dnia piątego grudnia 1958 roku.
Przewodniczący Konferencji Generalnej
Jean Berthoin
Dyrektor Generalny
Luther H. Evans
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
KONWENCJA
dotycząca międzypaństwowej wymiany wydawnictw urzędowych i dokumentów rządowych, sporządzone w Paryżu
dnia 5 grudnia 1958 r.
RADA MINISTRÓW POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do wiadomości:
Dnia 5 grudnia 1958 roku sporządzone zostały w Paryżu Konwencja dotycząca międzynarodowej wymiany wydawnictw i Konwencja dotycząca międzypaństwowej wymiany wydawnictw urzędowych i dokumentów rządowych.
Po zaznajomieniu się z powyższymi konwencjami Rada Ministrów uznaje je za słuszne zarówno w całości, jak i każde z postanowień w nich zawartych; oświadcza, że wymienione konwencje są zatwierdzone i przyjęte, oraz przyrzeka, że będą one w pełni przestrzegane.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Prezesa Rady Ministrów.
Sporządzono w Warszawie, dnia 17 stycznia 1970 roku.
Prezes Rady Ministrów: J. Cyrankiewicz
L. S.
Minister Spraw Zagranicznych: w z. J. Winiewicz
Przekład.
Konwencja
dotycząca międzypaństwowej wymiany wydawnictw urzędowych i dokumentów rządowych
Konferencja Generalna Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury zebrana w Paryżu w dniach od 4 listopada do 5 grudnia 1958 roku na swej dziesiątej sesji,
w przekonaniu, że rozwój międzynarodowej wymiany wydawnictw jest nieodzownym warunkiem swobodnego rozpowszechniania myśli i wiedzy między narodami świata,
biorąc pod uwagę znaczenie, jakie przywiązuje do międzynarodowej wymiany wydawnictw akt konstytucyjny Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury,
znając postanowienia w sprawie wymiany wydawnictw urzędowych zawarte w Konwencji dotyczącej międzynarodowej wymiany dokumentów urzędowych oraz wydawnictw naukowych i literackich, a także w Konwencji w celu zapewnienia bezpośredniej wymiany dzienników urzędowych, jak również roczników i dokumentów parlamentarnych, zawartych w Brukseli dnia 15 marca 1886 roku, jak również w różnych umowach regionalnych dotyczących wymiany wydawnictw,
uznając konieczność zawarcia nowej międzynarodowej konwencji dotyczącej międzypaństwowej wymiany wydawnictw urzędowych i dokumentów rządowych,
po zaznajomieniu się z propozycjami dotyczącymi międzynarodowej wymiany wydawnictw urzędowych i dokumentów rządowych, które to zagadnienie stanowi punkt 15.4.1. porządku dziennego sesji,
postanowiwszy w czasie swej dziewiątej sesji, iż propozycje te zostaną ujęte w formę norm międzynarodowych przez przyjęcie konwencji międzynarodowej,
przyjmuje dnia trzeciego grudnia 1958 roku niniejszą Konwencję.
Art. 1.
Wymiana wydawnictw urzędowych i dokumentów rządowych
Umawiające się Państwa wyrażają gotowość wymieniania swych wydawnictw urzędowych i dokumentów rządowych, na zasadzie wzajemności, zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji.
Art. 2.
Definicja wydawnictw urzędowych i dokumentów rządowych
1. Dla celów niniejszej Konwencji za wydawnictwa urzędowe i dokumenty rządowe, jeśli są sporządzone na zlecenie i na koszt jakiegokolwiek państwowego organu rządowego, uważa się: dzienniki urzędowe, dokumenty, sprawozdania i roczniki parlamentarne oraz inne teksty ustawodawcze; wydawnictwa i sprawozdania administracyjne organów rządowych państwowych, centralnych, federalnych lub regionalnych, krajowe bibliografie, informatory, zbiory przepisów prawnych, orzeczenia sądowe i inne wydawnictwa, których wymiana byłaby uzgodniona.
2. Jednakże w toku stosowania niniejszej Konwencji Umawiające się Państwa mogą same określić wydawnictwa urzędowe i dokumenty rządowe, które stanowią przedmiot wymiany.
3. Niniejsza Konwencja nie dotyczy dokumentów poufnych, korespondencji służbowej i innych dokumentów, które nie zostały podane do wiadomości publicznej.
Art. 3.
Umowy dwustronne
Umawiające się Państwa w każdym wypadku, w którym uznają to za właściwe, będą zawierały dwustronne umowy mające na celu realizację niniejszej Konwencji oraz unormowanie interesujących obie strony zagadnień, wynikających z jej stosowania.
Art. 4.
Instytucje państwowe powołane do realizacji wymiany
1. W każdym z Umawiających się Państw funkcje wymiany wykonywane są przez państwowy aparat wymiany albo - jeśli aparat taki nie istnieje - przez instytucję lub instytucje centralne do tego wyznaczone.\
2. W każdym z Umawiających się Państw instytucje powołane do realizacji wymiany są odpowiedzialne za stosowanie niniejszej Konwencji oraz umów dwustronnych, o których mowa w artykule 3, jeśli zostały one zawarte. Każde Państwo upoważni swój państwowy aparat wymiany lub centralne instytucje powołane do realizacji wymiany do zaopatrywania się w dokumenty przeznaczone do wymiany i przydzieli im wystarczające środki finansowe dla zapewnienia realizacji wymiany.
Art. 5.
Wykaz i liczba wydawnictw przeznaczonych do wymiany
Wykaz i liczba wydawnictw urzędowych i dokumentów rządowych przeznaczonych do wymiany są wspólnie uzgadniane przez instytucje Umawiających się Państw, powołane do realizacji wymiany. Wykaz ten oraz liczba wydawnictw urzędowych i dokumentów rządowych przeznaczonych do wymiany mogą ulegać zmianom w drodze porozumienia między wymienionymi instytucjami.
Art. 6.
Sposób przekazywania
Przesyłki mogą być kierowane bezpośrednio do instytucji powołanych do realizacji wymiany lub do wskazanych przez te instytucje adresatów. Sposób prowadzenia ewidencji przesyłek może być uzgodniony przez instytucje powołane do realizacji wymiany.
Art. 7.
Koszty przesyłki
W braku odmiennego porozumienia instytucja powołane do realizacji wymiany, która dokonuje przesyłki, pokrywa koszty przesyłki aż do miejsca przeznaczenia; jeżeli jednak transport odbywa się drogą morską, koszty opakowania i przewozu opłacane są tylko do urzędu celnego portu docelowego.
Art. 8.
Taryfy i warunki ekspedycji
Umawiające się Państwa podejmą wszelkie niezbędne środki, aby umożliwić instytucjom powołanym do realizacji wymiany korzystanie z najdogodniejszych obowiązujących taryf i warunków ekspedycji i to niezależnie od wybranego środka ekspedycji: pocztą, transportem samochodowym, koleją, transportem rzecznym lub morskim, pocztową lub frachtową przesyłką lotniczą.
Art. 9.
Ułatwienia celne i inne
Na podstawie niniejszej Konwencji lub wszelkich umów zawartych w celu jej wykonania każde Umawiające się Państwo udziela instytucjom powołanym do realizacji wymiany zwolnień od opłat celnych, zarówno przywozowych, jak i wywozowych oraz zapewnia im najkorzystniejsze warunki w zakresie formalności celnych i innych.
Art. 10.
Międzynarodowa koordynacja wymiany
W celu dopomożenia Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury w wykonywaniu zadań przewidzianych w jej Konstytucji w zakresie międzynarodowej koordynacji wymiany, Umawiające się Państwa będą przesyłać do Organizacji roczne sprawozdania dotyczące stosowania niniejszej Konwencji, jak również kopie wszelkich umów dwustronnych zawartych zgodnie z postanowieniami artykułu 3.
Art. 11.
Informacje i opracowania
Organizacja Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury publikuje informacje nadsyłane przez Umawiające się Państwa, zgodnie z postanowieniami artykułu 10, a także przygotowuje i publikuje opracowania dotyczące stosowania niniejszej Konwencji.
Art. 12.
Pomoc UNESCO
1. Umawiające się Państwa mogą zwracać się do Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania Nauki i Kultury o udzielenie pomocy technicznej w związku z wszelkimi problemami, wynikającymi ze stosowania niniejszej Konwencji. Organizacja udziela tej pomocy w granicach swego programu i swych możliwości, zwłaszcza w tworzeniu i organizowaniu państwowych aparatów wymiany.
2. Organizacja jest uprawniona do występowania z własnej inicjatywy do Umawiających się Państw z propozycjami w tej sprawie.
Art. 13.
Stosunek do umów poprzednio zawartych
Niniejsza Konwencja nie narusza zobowiązań przyjętych uprzednio przez Umawiające się Państwa na podstawie umów międzynarodowych. Nie będzie ona mogła być interpretowana jako nakładająca obowiązek powtarzania wymiany dokonywanej na podstawie obowiązujących umów.
Art. 14.
Języki
Niniejsza Konwencja sporządzona jest w językach angielskim, francuskim, hiszpańskim i rosyjskim, przy czym wszystkie cztery teksty są jednakowo autentyczne.
Art. 15.
Ratyfikacja i przyjęcie
1. Niniejsza Konwencja podlega ratyfikacji lub przyjęciu przez Państwa będące członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury, zgodnie z ich procedurą konstytucyjną.
2. Dokumenty ratyfikacyjne lub dokumenty przyjęcia będą składane Dyrektorowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury.
Art. 16.
Przystąpienie
1. Niniejsza Konwencja jest otwarta do przystąpienia dla wszystkich Państw nie będących członkami Organizacji, które zostaną zaproszone do przystąpienia przez Radę Wykonawczą Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury.
2. Przystąpienie do Konwencji następuje przez złożenie dokumentu przystąpienia Dyrektorowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury.
Art. 17.
Wejście w życie
Niniejsza Konwencja wejdzie w życie po upływie dwunastu miesięcy od dnia złożenia trzeciego dokumentu ratyfikacji, przyjęcia lub przystąpienia w odniesieniu do tych państw, które w tym dniu lub wcześniej złożyły dokumenty ratyfikacji, przyjęcia lub przystąpienia. Dla każdego innego państwa, które złożyło dokument ratyfikacji, przyjęcia lub przystąpienia Konwencja wejdzie w życie po upływie dwunastu miesięcy od dnia złożenia przez to państwo dokumentu ratyfikacji, przyjęcia lub przystąpienia.
Art. 18.
Zasięg terytorialny Konwencji
Każde Umawiające się Państwo bądź w chwili ratyfikacji, przyjęcia lub przystąpienia, bądź w dowolnym późniejszym terminie będzie mogło oświadczyć w drodze notyfikacji skierowanej do Dyrektora Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury, że niniejsza Konwencja rozciąga się na wszystkie lub niektóre terytoria, za których stosunki międzynarodowe to państwo jest odpowiedzialne. Notyfikacja ta wywrze skutki prawne po upływie dwunastu miesięcy od dnia jej otrzymania.
Art. 19.
Wypowiedzenie
1. Każde z Umawiających się Państw może wypowiedzieć niniejszą Konwencję we własnym imieniu lub w imieniu każdego terytorium, za którego stosunki międzynarodowe jest ono odpowiedzialne.
2. Wypowiedzenie będzie notyfikowane dokumentem złożonym Dyrektorowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury.
3. Wypowiedzenie wywrze skutki prawne po upływie dwunastu miesięcy od dnia otrzymania dokumentu wypowiedzenia.
Art. 20.
Notyfikacje
Dyrektor Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury będzie informował Państwa będące członkami Organizacji, Państwa nie będące członkami Organizacji, o których mowa w artykule 16, jak również Organizację Narodów Zjednoczonych, o złożeniu wszelkich dokumentów ratyfikacji, przyjęcia lub przystąpienia, wymienionych w artykułach 15 i 16, jak również o wszelkich notyfikacjach i wypowiedzeniach przewidzianych odpowiednio w artykułach 18 i 19.
Art. 21.
Rewizja Konwencji
1. Niniejsza Konwencja będzie mogła być zrewidowana przez Konferencję Generalną Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury. Tekst zrewidowany będzie jednak obowiązywał tylko te państwa, które staną się stronami konwencji wprowadzającej rewizję.
2. Jeżeli Konferencja Generalna przyjmie nową konwencję, wprowadzającą całkowitą lub częściową rewizję niniejszej Konwencji, oraz jeżeli nowa konwencja nie będzie zawierać odmiennego postanowienia, niniejsza Konwencja przestanie być otwarta do ratyfikacji, przyjęcia lub przystąpienia począwszy od daty wejścia w życie nowej konwencji wprowadzającej rewizję.
Art. 22.
Rejestracja
Zgodnie z artykułem 102 Karty Narodów Zjednoczonych, niniejsza Konwencja zostanie zarejestrowana w Sekretariacie Narodów Zjednoczonych na wniosek Dyrektora Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury.
Sporządzono w Paryżu, dnia piątego grudnia 1958 roku, w dwóch autentycznych egzemplarzach podpisanych przez Przewodniczącego Konferencji Generalnej zebranej na swej dziesiątej sesji oraz Dyrektora Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury, które będą złożone w archiwum Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury, a uwierzytelnione ich odpisy będą przekazane wszystkim państwom, o których mowa w artykułach 15 i 16, oraz Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Powyższy tekst jest autentycznym tekstem Konwencji przyjętej w należyty sposób przez Konferencję Generalną Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury na jej dziesiątej sesji, która odbyła się w Paryżu i zakończyła się dnia piątego grudnia 1958 roku.
Na dowód czego złożyli swe podpisy dnia piątego grudnia 1958 roku.
Przewodniczący Konferencji Generalnej
Jean Berthoin
Dyrektor Generalny
Luther H. Evans
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
zmiany:



1981-09-30
Dz.U.1981.24.124

art. 17
1982-06-07
Dz.U.1982.16.125

art. 2
1983-08-01
Dz.U.1983.44.203

art. 2
1984-01-01
Dz.U.1983.6.35

art. 89
1985-03-01
Dz.U.1984.54.275

art. 83
1985-07-01
Dz.U.1985.23.100

art. 6
1985-10-01
Dz.U.1985.14.60

art. 48
1986-10-31
Dz.U.1986.39.193

art. 1
1988-07-01
Dz.U.1988.20.135

art. 4
1989-01-01
Dz.U.1988.41.324

art. 40
1989-06-06
Dz.U.1989.34.180

art. 3
1990-08-01
Dz.U.1990.51.297

art. 14
1990-11-08
Dz.U.1990.72.422

art. 5
1991-01-15
Dz.U.1990.86.504

art. 86
1991-09-27
Dz.U.1991.75.332

art. 21
1992-01-15
Dz.U.1991.91.408

art. 68
1992-04-02
Dz.U.1992.24.101

art. 4, art. 7 ust. 2
1994-12-24
Dz.U.1994.123.600

art. 22
1995-01-01
Dz.U.1994.84.386

art. 4 ust. 6
1995-02-24
Dz.U.1995.6.29

art. 1
1995-07-07
Dz.U.1995.60.310

art. 2
1995-11-20
Dz.U.1995.95.475

art. 3 ust. 1, art. 3 ust. 2
1997-08-28
Dz.U.1997.85.539

art. 30
1997-09-05
Dz.U.1997.54.349

art. 5
1997-10-24
Dz.U.1997.111.724

art. 41
1997-12-05
Dz.U.1997.104.661

art. 2
1997-12-12
Dz.U.1997.106.677

art. 32
1997-12-15
Dz.U.1997.60.369

art. 55
1998-01-01
Dz.U.1997.98.602

art. 141

Dz.U.1997.123.779

art. 35
1998-04-01
Dz.U.1997.141.942

art. 23
1998-07-01
Dz.U.1997.133.884

art. 46
1998-09-01
Dz.U.1998.113.717

art. 1
1999-10-17
Dz.U.1999.83.931

art. 4 ż 1
2000-07-01
Dz.U.2000.22.271

art. 20
2000-12-09
Dz.U.2000.74.855

art. 14
2000-12-23
Dz.U.2000.117.1228

art. 2
2001-01-01
Dz.U.1999.101.1178

art. 71

Dz.U.2000.73.852

art. 127
2001-10-17
Dz.U.2001.106.1149

art. 5 ż 1
2002-01-01
Dz.U.2001.125.1371

art. 97

Dz.U.2001.129.1438

art. 6
2002-04-01
Dz.U.2002.25.253

art. 13
2002-09-12
Dz.U.2002.19.185

art. 4

Dz.U.2002.135.1145

art. 3
2002-09-19
Dz.U.2001.100.1081

art. 19
2003-01-01
Dz.U.2001.128.1409

art. 33
USTAWA
z dnia 20 maja 1971 r.
Kodeks wykroczeń.
CZĘŚĆ OGÓLNA
Rozdział I
Zasady odpowiedzialności.
Art. 1.
ż 1.
Art. 1. ż 1. Odpowiedzialności za wykroczenie podlega ten tylko, kto popełnia czyn społecznie szkodliwy, zabroniony przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia pod groźbą kary aresztu, ograniczenia wolności, grzywny do 5000 złotych lub nagany.
ż 2. Nie popełnia wykroczenia sprawca czynu zabronionego, jeżeli nie można mu przypisać winy w czasie czynu.
Art. 2.
ż 1.
Art. 2. ż 1. Jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia wykroczenia, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy.
ż 2. Jeżeli według nowej ustawy czyn objęty orzeczeniem nie jest już zabroniony pod groźbą kary, ukaranie uważa się za niebyłe.
Art. 3. ż 1. Na zasadach określonych w niniejszej ustawie odpowiada ten, kto popełnił wykroczenie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak również na polskim statku wodnym lub powietrznym.
ż 2. Odpowiedzialność za wykroczenie popełnione za granicą zachodzi tylko wtedy, gdy przepis szczególny taką odpowiedzialność przewiduje.
Art. 4. ż 1. Wykroczenie uważa się za popełnione w czasie, w którym sprawca działał lub zaniechał działania, do którego był obowiązany.
ż 2. Wykroczenie uważa się za popełnione w miejscu, gdzie sprawca działał lub zaniechał działania, do którego był obowiązany, albo gdzie skutek nastąpił lub miał nastąpić.
Art. 5. Wykroczenie można popełnić zarówno umyślnie, jak i nieumyślnie, chyba że ustawa przewiduje odpowiedzialność tylko za wykroczenie umyślne.
Art. 6. ż 1. Wykroczenie umyślne zachodzi wtedy, gdy sprawca ma zamiar popełnienia czynu zabronionego, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia na to się godzi.
ż 2. Wykroczenie nieumyślne zachodzi, jeżeli sprawca nie mając zamiaru jego popełnienia, popełnia je jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia tego czynu przewidywał albo mógł przewidzieć.
Art. 7. ż 1. Nieświadomość tego, że czyn jest zagrożony karą, nie wyłącza odpowiedzialności, chyba że nieświadomość była usprawiedliwiona.
ż 2. Nie popełnia wykroczenia umyślnego, kto pozostaje w błędzie co do okoliczności stanowiącej znamię czynu zabronionego.
Art. 8. Na zasadach określonych w niniejszej ustawie odpowiada ten, kto popełnia czyn zabroniony po ukończeniu lat 17.
Art. 9.
ż 1. Jeżeli czyn wyczerpuje znamiona wykroczeń określonych w dwóch lub więcej przepisach ustawy, stosuje się przepis przewidujący najsurowszą karę, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu środków karnych na podstawie innych naruszonych przepisów.
ż 2. Jeżeli jednocześnie orzeka się o ukaraniu za dwa lub więcej wykroczeń, wymierza się łącznie karę w granicach zagrożenia określonych w przepisie przewidującym najsurowszą karę, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu środków karnych na podstawie innych naruszonych przepisów.
Art. 10.
ż 1. Jeżeli czyn będący wykroczeniem wyczerpuje zarazem znamiona przestępstwa, orzeka się za przestępstwo i za wykroczenie, z tym że jeżeli orzeczono za przestępstwo i za wykroczenie karę lub środek karny tego samego rodzaju, wykonuje się surowszą karę lub środek karny. W razie uprzedniego wykonania łagodniejszej kary lub środka karnego zalicza się je na poczet surowszych.
ż 2. Przy zaliczaniu kar przyjmuje się jeden dzień aresztu za równoważny jednemu dniowi pozbawienia wolności, dwóm dniom ograniczenia wolności oraz grzywnie w kwocie od 20 do 150 złotych.
ż 3. Karę aresztu orzeczoną za wykroczenie uważa się za karę tego samego rodzaju co kara pozbawienia wolności orzeczona za przestępstwo.
ż 4. Zaliczeniu, o którym mowa w ż 1, nie podlegają środki karne w postaci:
1) nawiązki, jeżeli za wykroczenie i za przestępstwo orzeczono je na rzecz różnych podmiotów,
2) obowiązku naprawienia szkody, jeżeli za wykroczenie i za przestępstwo orzeczono je w związku z różnym rodzajem szkód.
Art. 11. ż 1. Odpowiada za usiłowanie, kto w zamiarze popełnienia czynu zabronionego swoim zachowaniem bezpośrednio zmierza do jego dokonania, które jednak nie następuje.
ż 2. Odpowiedzialność za usiłowanie zachodzi, gdy ustawa tak stanowi.
ż 3. Karę za usiłowanie wymierza się w granicach zagrożenia przewidzianego dla danego wykroczenia.
ż 4. Nie podlega karze za usiłowanie, kto dobrowolnie odstąpił od czynu lub zapobiegł skutkowi stanowiącemu znamię czynu zabronionego.
Art. 12. Odpowiada za podżeganie, kto chcąc, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, nakłania ją do tego.
Art. 13. Odpowiada za pomocnictwo, kto w zamiarze, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, swoim zachowaniem ułatwia jego popełnienie, w szczególności dostarczając narzędzie, środek przewozu, udzielając rady lub informacji; odpowiada za pomocnictwo także ten, kto wbrew prawnemu, szczególnemu obowiązkowi niedopuszczenia do popełnienia czynu zabronionego swoim zaniechaniem ułatwia innej osobie jego popełnienie.
Art. 14. ż 1. Odpowiedzialność za podżeganie i pomocnictwo zachodzi wtedy, gdy ustawa tak stanowi i tylko w razie dokonania przez sprawcę czynu zabronionego.
ż 2. Każdy ze współdziałających w popełnieniu czynu zabronionego odpowiada w granicach swojej umyślności lub nieumyślności, niezależnie od odpowiedzialności pozostałych współdziałających.
ż 3. Karę za podżeganie lub za pomocnictwo wymierza się w granicach zagrożenia przewidzianego dla danego wykroczenia.
Art. 15. Nie popełnia wykroczenia, kto w obronie koniecznej odpiera bezpośredni bezprawny zamach na jakiekolwiek dobro chronione prawem.
Art. 16. ż 1. Nie popełnia wykroczenia, kto działa w celu uchylenia bezpośredniego niebezpieczeństwa grożącego dobru chronionemu prawem, jeżeli niebezpieczeństwa nie można inaczej uniknąć, a dobro poświęcone nie przedstawia wartości oczywiście większej niż dobro ratowane.
ż 2. Przepisu ż 1 nie stosuje się, gdy sprawca poświęca dobro, które ma szczególny obowiązek chronić nawet z narażeniem się na niebezpieczeństwo osobiste.
Art. 17. ż 1. Nie popełnia wykroczenia, kto, z powodu choroby psychicznej, upośledzenia umysłowego lub innego zakłócenia czynności psychicznych, nie mógł w czasie czynu rozpoznać jego znaczenia lub pokierować swoim postępowaniem.
ż 2. Jeżeli w czasie popełnienia wykroczenia zdolność rozpoznawania znaczenia czynu lub kierowania postępowaniem była w znacznym stopniu ograniczona, można odstąpić od wymierzenia kary lub środka karnego.
ż 3. Przepisów ż 1 i 2 nie stosuje się, gdy sprawca wykroczenia wprawił się w stan nietrzeźwości lub odurzenia powodujący wyłączenie lub ograniczenie poczytalności, które przewidywał albo mógł przewidzieć.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział II
Kary, środki karne i zasady ich wymiaru
Art. 18. Karami są:
1) areszt,
2) ograniczenie wolności,
3) grzywna,
4) nagana.
Art. 19. Kara aresztu trwa najkrócej 5, najdłużej 30 dni; wymierza się ją w dniach.
Art. 20. ż 1. Kara ograniczenia wolności trwa 1 miesiąc.
ż 2. W czasie odbywania kary ograniczenia wolności ukarany:
1) nie może bez zgody sądu zmieniać miejsca stałego pobytu,
2) jest obowiązany do wykonywania pracy wskazanej przez sąd,
3) ma obowiązek udzielania wyjaśnień dotyczących przebiegu odbywania kary.
Art. 21. ż 1. Obowiązek określony w art. 20 ż 2 pkt 2 polega na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w odpowiednim zakładzie pracy, placówce służby zdrowia, opieki społecznej, organizacji lub instytucji niosącej pomoc charytatywną lub na rzecz społeczności lokalnej w wymiarze od 20 do 40 godzin.
ż 2. W stosunku do osoby zatrudnionej organ orzekający, zamiast obowiązku określonego w ż 1, może orzec potrącenie od 10 do 25% wynagrodzenia za pracę na rzecz Skarbu Państwa albo na cel społeczny wskazany przez organ orzekający; w okresie odbywania kary ukarany nie może rozwiązać bez zgody sądu stosunku pracy.
ż 3. Miejsce, czas, rodzaj lub sposób wykonywania obowiązku pracy, o którym mowa w ż 1, określa sąd po wysłuchaniu ukaranego.
Art. 22. Wymierzając karę ograniczenia wolności, organ orzekający może zobowiązać ukaranego do:
1) naprawienia w całości albo w części szkody wyrządzonej wykroczeniem,
2) przeproszenia pokrzywdzonego.
Art. 23. Jeżeli ukarany uchyla się od wykonywania kary ograniczenia wolności, ulega ona zamianie na zastępczą karę grzywny, przy czym miesiąc ograniczenia wolności przyjmuje się za równoważny grzywnie od 75 do 2.250 złotych, a jeżeli okoliczności wskazują na to, że egzekucja grzywny nie będzie skuteczna - na zastępczą karę aresztu, przy czym miesiąc ograniczenia wolności odpowiada 15 dniom aresztu.
Art. 24.
ż 1. Grzywnę wymierza się w wysokości od 20 do 5.000 złotych, chyba że ustawa stanowi inaczej.
ż 2. Jeżeli za wykroczenie popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wymierzono karę aresztu, orzeka się obok tej kary również grzywnę, chyba że orzeczenie grzywny nie byłoby celowe.
ż 3. Wymierzając grzywnę, bierze się pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste i rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe.
Art. 25. ż 1. Jeżeli egzekucja grzywny w kwocie przekraczającej 500 złotych okaże się bezskuteczna, można po wyrażeniu zgody przez ukaranego zamienić grzywnę na pracę społecznie użyteczną, określając jej rodzaj i czas trwania. Praca społecznie użyteczna trwa najkrócej tydzień, najdłużej 2 miesiące. Przepisy art. 20 ż 2 i art. 21 ż 1 stosuje się odpowiednio.
ż 2. Jeżeli ukarany w warunkach określonych w ż 1 nie wyrazi zgody na podjęcie pracy społecznie użytecznej albo mimo wyrażenia zgody jej nie wykonuje, można orzec zastępczą karę aresztu, przyjmując jeden dzień aresztu za równoważny grzywnie od 20 do 150 złotych; kara zastępcza nie może przekroczyć 30 dni aresztu.
ż 3. Grzywnę nie podlegającą zamianie na zastępczą karę aresztu w myśl ż 2 można w szczególnie uzasadnionych wypadkach umorzyć.
Art. 26. Nie można wymierzyć kary aresztu lub zastępczej kary aresztu, jeżeli warunki osobiste sprawcy uniemożliwiają odbycie tej kary.
Art. 27. ż 1. Od zastępczej kary aresztu sprawca może być uwolniony w każdym czasie przez wpłacenie kwoty pieniężnej przypadającej jeszcze do uiszczenia.
ż 2. Jeżeli grzywna została uiszczona w części, karę zastępczą zmniejsza się w sposób odpowiadający stosunkowi kwoty zapłaconej w wysokości grzywny.
Art. 28. ż 1. Środkami karnymi są:
1) zakaz prowadzenia pojazdów,
2) przepadek przedmiotów,
3) nawiązka,
4) obowiązek naprawienia szkody,
5) podanie orzeczenia o ukaraniu do publicznej wiadomości w szczególny sposób,
6) inne środki karne określone przez ustawę.
ż 2. Środki karne można orzec, jeżeli są one przewidziane w przepisie szczególnym, a orzeka się je, jeżeli przepis szczególny tak stanowi.
ż 3. Przepadek przedmiotów można orzec, choćby zachodziła okoliczność wyłączająca ukaranie sprawcy.
ż 4. Obowiązek naprawienia szkody orzeka się w sposób określony w przepisie szczególnym.
Art. 29.
ż 1. Zakaz prowadzenia pojazdów wymierza się w miesiącach lub latach, na okres od 6 miesięcy do 3 lat.
ż 2. Orzekając zakaz prowadzenia pojazdów określa się rodzaj pojazdu, którego zakaz dotyczy.
ż 3. Zakaz, o którym mowa w ż 1, obowiązuje od uprawomocnienia się orzeczenia. Orzekając zakaz nakłada się obowiązek zwrotu dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdu, jeżeli dokument ten nie został zatrzymany. Do chwili wykonania tego obowiązku okres, na który orzeczono zakaz, nie biegnie.
ż 4. Na poczet zakazu prowadzenia pojazdów zalicza się okres zatrzymania prawa jazdy lub innego dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdu.
Art. 30. ż 1. Przepadek przedmiotów obejmuje narzędzia lub inne przedmioty, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia wykroczenia, a jeżeli przepis szczególny tak stanowi - także przedmioty pochodzące bezpośrednio lub pośrednio z wykroczenia.
ż 2. Przepadek przedmiotów nie będących własnością sprawcy wykroczenia można orzec tylko wtedy, gdy przepis szczególny tak stanowi.
ż 3. Przepadek przedmiotów następuje z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia.
ż 4. Przedmioty objęte przepadkiem przechodzą na własność Skarbu Państwa, chyba że ustawa stanowi inaczej.
ż 5. Przepadku nie orzeka się, jeżeli byłoby to niewspółmierne do wagi popełnionego wykroczenia, chyba że chodzi o przedmiot pochodzący bezpośrednio z wykroczenia.
Art. 31. ż 1. Podanie orzeczenia o ukaraniu do publicznej wiadomości w szczególny sposób orzeka się wtedy, gdy może to mieć znaczenie wychowawcze.
ż 2. Kara określona w ż 1 polega na ogłoszeniu orzeczenia w zakładzie pracy, w uczelni, w miejscu zamieszkania ukaranego, w innym właściwym miejscu lub w inny stosowny sposób. Ogłoszenie może nastąpić na koszt ukaranego.
Art. 32. Nawiązkę orzeka się na rzecz pokrzywdzonego w wypadkach przewidzianych w przepisach szczególnych.
Art. 33. ż 1. Organ orzekający wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę za dane wykroczenie, oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu i biorąc pod uwagę cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego.
ż 2. Wymierzając karę, organ orzekający bierze pod uwagę w szczególności rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem, stopień winy, pobudki, sposób działania, stosunek do pokrzywdzonego, jak również właściwości, warunki osobiste i majątkowe sprawcy, jego stosunki rodzinne, sposób życia przed popełnieniem i zachowanie się po popełnieniu wykroczenia.
ż 3. Jako okoliczności łagodzące uwzględnia się w szczególności:
1) działanie sprawcy wykroczenia pod wpływem ciężkich warunków rodzinnych lub osobistych;
2) działanie sprawcy wykroczenia pod wpływem silnego wzburzenia wywołanego krzywdzącym stosunkiem do niego lub do innych osób;
3) działanie z pobudek zasługujących na uwzględnienie;
4) prowadzenie przez sprawcę nienagannego życia przed popełnieniem wykroczenia i wyróżnianie się spełnianiem obowiązków, zwłaszcza w zakresie pracy;
5) przyczynienie się lub staranie się sprawcy o przyczynienie się do usunięcia szkodliwych następstw swego czynu.
ż 4. Jako okoliczności obciążające uwzględnia się w szczególności:
1)
2) działanie sprawcy w celu osiągnięcia bezprawnej korzyści majątkowej;
3) działanie w sposób zasługujący na szczególne potępienie;
4)
5) uprzednie ukaranie sprawcy za podobne przestępstwo lub wykroczenie;
6) chuligański charakter wykroczenia;
7) działanie pod wpływem alkoholu lub innego środka odurzającego;
8) popełnienie wykroczenia na szkodę osoby bezradnej lub osoby, której sprawca powinien okazać szczególne względy;
9) popełnienie wykroczenia we współdziałaniu z małoletnim.
ż 5. Przepisy ż 1-4 stosuje się odpowiednio do środków karnych.
Art. 34. Okoliczności wpływające na wymiar kary i środka karnego uwzględnia się tylko co do osoby, której dotyczą.
Art. 35. Jeżeli ustawa daje możność wyboru między aresztem a inną karą, areszt można orzec tylko wtedy, gdy czyn popełniono umyślnie, a zarazem za orzeczeniem kary aresztu przemawia waga czynu lub okoliczności sprawy świadczą o demoralizacji sprawcy albo sposób jego działania zasługuje na szczególne potępienie.
Art. 36. ż 1. Naganę można orzec wtedy, gdy ze względu na charakter i okoliczności czynu lub właściwości i warunki osobiste sprawcy należy przypuszczać, że zastosowanie tej kary jest wystarczające do wdrożenia go do poszanowania prawa i zasad współżycia społecznego.
ż 2. Nie można orzec nagany za wykroczenie o charakterze chuligańskim.
Art. 37. Jeżeli wykroczeniem o charakterze chuligańskim została wyrządzona szkoda, można orzec nawiązkę do wysokości 1.000 złotych na rzecz pokrzywdzonego albo na rzecz Polskiego Czerwonego Krzyża lub na inny cel społeczny wskazany przez organ orzekający.
Art. 37a.
Art. 38. Ukaranemu co najmniej dwukrotnie za podobne wykroczenia umyślne, który w ciągu dwóch lat od ostatniego ukarania popełnia ponownie podobne wykroczenie umyślne, można wymierzyć karę aresztu, choćby było zagrożone karą łagodniejszą.
Art. 39.
ż 1.
Art. 39. ż 1. W wypadkach zasługujących na szczególne uwzględnienie można - biorąc pod uwagę charakter i okoliczności czynu lub właściwości i warunki osobiste sprawcy - zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary albo odstąpić od wymierzenia kary lub środka karnego.
ż 2. Nadzwyczajne złagodzenie polega na wymierzeniu kary poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia albo kary łagodniejszego rodzaju.
ż 3.
ż 4. W razie odstąpienia od wymierzenia kary można zastosować do sprawcy środek oddziaływania społecznego, mający na celu przywrócenie naruszonego porządku prawnego lub naprawienie wyrządzonej krzywdy, polegający zwłaszcza na przeproszeniu pokrzywdzonego, uroczystym zapewnieniu niepopełniania więcej takiego czynu albo zobowiązaniu sprawcy do przywrócenia stanu poprzedniego.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział III
Zastosowanie środków oddziaływania wychowawczego.
Art. 40.
Art. 41. W stosunku do sprawcy czynu można poprzestać na zastosowaniu pouczenia, zwróceniu uwagi, ostrzeżeniu lub na zastosowaniu innych środków oddziaływania wychowawczego.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział IV
Warunkowe zawieszenie kary aresztu.
Art. 42. ż 1. Wykonanie kary aresztu można warunkowo zawiesić, jeżeli ze względu na okoliczności popełnienia wykroczenia, właściwości i warunki osobiste sprawcy oraz jego zachowanie się po popełnieniu wykroczenia należy przypuszczać, że pomimo niewykonania kary nie popełni on nowego podobnego przestępstwa lub wykroczenia.
ż 2. Warunkowe zawieszenie wykonania kary następuje na okres próby, który nie może być krótszy niż 6 miesięcy i nie może przekroczyć roku. Okres próby biegnie od uprawomocnienia się orzeczenia.
ż 3. Jeżeli wykroczeniem została wyrządzona szkoda w mieniu, warunkowe zawieszenie wykonania kary może być orzeczone tylko wtedy, gdy szkoda została w całości naprawiona.
Art. 43. Warunkowego zawieszenia wykonania kary nie stosuje się do sprawcy, który:
1) w ciągu 2 lat przed popełnieniem wykroczenia był już karany za podobne przestępstwo lub wykroczenie albo
2) popełnił wykroczenie o charakterze chuligańskim,
- chyba że ze względu na wyjątkowe okoliczności organ orzekający uzna zawieszenie wykonania kary za celowe.
Art. 44. ż 1. Sąd, który orzekł karę aresztu zarządza wykonanie kary, jeżeli ukarany w okresie próby popełnił podobne do poprzedniego przestępstwo lub wykroczenie.
ż 2. Sąd, który orzekł karę aresztu może zarządzić wykonanie kary, jeżeli ukarany w okresie próby popełnił inne przestępstwo lub wykroczenie niż wymienione w ż 1.
ż 3. Jeżeli w okresie próby i w ciągu dalszych 2 miesięcy nie zarządzono wykonania kary, ukaranie uważa się za niebyłe.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział V
Przedawnienie orzekania, wykonania kary oraz zatarcie ukarania.
Art. 45.
ż 1.
Art. 45. ż 1. Karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok; jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie, karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od popełnienia czynu.
ż 2. W razie uchylenia prawomocnego rozstrzygnięcia, przedawnienie biegnie od daty uchylenia rozstrzygnięcia.
ż 3. Orzeczona kara lub środek karny nie podlega wykonaniu, jeżeli od daty uprawomocnienia się rozstrzygnięcia upłynęły 3 lata.
Art. 46.
ż 1.
Art. 46. ż 1. Ukaranie uważa się za niebyłe po upływie 2 lat od wykonania, darowania lub przedawnienia wykonania kary.
ż 2. Jeżeli ukarany przed upływem okresu przewidzianego w ż 1 popełnił nowe wykroczenie, za które wymierzono mu karę aresztu, ograniczenia wolności lub grzywny, ukaranie za oba wykroczenia uważa się za niebyłe po upływie 2 lat od wykonania, darowania albo od przedawnienia wykonania kary za nowe wykroczenie.
ż 3. Jeżeli orzeczono środek karny, uznanie ukarania za niebyłe nie może nastąpić przed jego wykonaniem, darowaniem albo przedawnieniem wykonania.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział VI
Wyjaśnienie wyrażeń ustawowych.
Art. 47. ż 1. Czynem zabronionym jest zachowanie o znamionach określonych w ustawie karnej.
ż 2. Przestępstwami i wykroczeniami podobnymi są przestępstwa i wykroczenia należące do tego samego rodzaju; przestępstwa i wykroczenia z zastosowaniem przemocy lub groźby jej użycia albo przestępstwa i wykroczenia popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uważa się za przestępstwa i wykroczenia podobne.
ż 3. Osobą najbliższą jest małżonek, wstępny, zstępny, rodzeństwo, powinowaty w tej samej linii lub stopniu, osoba pozostająca w stosunku przysposobienia oraz jej małżonek, a także osoba pozostająca we wspólnym pożyciu.
ż 4. Instytucją państwową, samorządową lub społeczną jest również przedsiębiorstwo, w którym Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego jest udziałowcem, spółdzielnia, związek zawodowy, inna organizacja społeczna lub jednostka wojskowa.
ż 5. Charakter chuligański mają wykroczenia polegające na umyślnym godzeniu w porządek lub spokój publiczny albo umyślnym niszczeniu lub uszkadzaniu mienia, jeżeli sprawca działał publicznie oraz w rozumieniu powszechnym bez powodu lub z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie podstawowych zasad porządku prawnego.
ż 6. Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu bierze się pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.
ż 7. Rzeczą ruchomą lub przedmiotem jest także polski albo obcy pieniądz lub inny środek płatniczy oraz dokument uprawniający do otrzymania sumy pieniężnej albo zawierający obowiązek wypłaty kapitału, odsetek, udziału w zyskach albo stwierdzenie uczestnictwa w spółce.
ż 8. Dokumentem jest każdy przedmiot lub zapis na komputerowym nośniku informacji, z którym jest związane określone prawo albo który ze względu na zawartą w nim treść stanowi dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział VII
Stosunek do ustaw szczególnych.
Art. 48. Przepisy części ogólnej Kodeksu wykroczeń stosuje się do wykroczeń przewidzianych w innych ustawach, jeżeli ustawy te nie zawierają przepisów odmiennych.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
CZĘŚĆ SZCZEGÓLNA
Rozdział VIII
Wykroczenia przeciwko porządkowi i spokojowi publicznemu.
Art. 49. ż 1. Kto w miejscu publicznym demonstracyjnie okazuje lekceważenie Narodowi Polskiemu, Rzeczypospolitej Polskiej lub jej konstytucyjnym organom,
podlega karze aresztu albo grzywny.
ż 2. Tej samej karze podlega, kto narusza przepisy o godle, barwach i hymnie Rzeczypospolitej Polskiej.
Art. 50. Kto nie opuszcza zbiegowiska publicznego pomimo wezwania właściwego organu,
podlega karze aresztu albo grzywny.
Art. 51. ż 1. Kto krzykiem, hałasem, alarmem lub innym wybrykiem zakłóca spokój, porządek publiczny, spoczynek nocny albo wywołuje zgorszenie w miejscu publicznym,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
ż 2. Jeżeli czyn określony w ż 1 ma charakter chuligański lub sprawca dopuszcza się go, będąc pod wpływem alkoholu,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
ż 3. Podżeganie i pomocnictwo są karalne.
Art. 52. ż 1. Kto:
1) przeszkadza lub usiłuje przeszkodzić w organizowaniu lub w przebiegu nie zakazanego zgromadzenia,
2) zwołuje zgromadzenie bez wymaganego zawiadomienia albo przewodniczy takiemu zgromadzeniu lub zgromadzeniu zakazanemu,
3) przewodniczy zgromadzeniu po rozwiązaniu go przez przewodniczącego lub przedstawiciela organu gminy,
4) bezprawnie zajmuje lub wzbrania się opuścić miejsce, którym inna osoba lub organizacja prawnie rozporządza jako zwołujący lub przewodniczący zgromadzenia,
5) bierze udział w zgromadzeniu posiadając przy sobie broń, materiały wybuchowe lub inne niebezpieczne narzędzia
- podlega karze aresztu do 14 dni, karze ograniczenia wolności albo karze grzywny.
ż 2. Podżeganie i pomocnictwo są karalne.
Art. 52a. Kto:
1) publicznie nawołuje do popełnienia przestępstwa, w tym i przestępstwa skarbowego lub je pochwala,
2) publicznie nawołuje do nieposłuszeństwa lub przeciwdziałania przemocą ustawie albo prawnemu rozporządzeniu organu państwowego,
jeżeli zasięg czynu albo jego skutki nie były znaczne
- podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
Art. 52b. Kto zużywa olej opałowy do celów napędowych, podlega karze grzywny do 500 zł.
Art. 53.
Art. 54. Kto wykracza przeciwko wydanym z upoważnienia ustawy przepisom porządkowym o zachowaniu się w miejscach publicznych,
podlega karze grzywny do 500 złotych albo karze nagany.
Art. 55. Kto kąpie się w miejscu, w którym jest to zabronione,
podlega karze grzywny do 250 złotych albo karze nagany.
Art. 56. ż 1. Kto bez wymaganego zezwolenia lub wbrew jego warunkom organizuje lub przeprowadza publiczną zbiórkę ofiar,
podlega karze grzywny.
ż 2. Podżeganie i pomocnictwo są karalne.
ż 3. Można orzec przepadek przedmiotów uzyskanych ze zbiórki przeprowadzonej wbrew warunkom zezwolenia, orzeka się zaś ich przepadek gdy zbiórkę przeprowadzono bez zezwolenia.
ż 4. Można orzec przepadek przedmiotów uzyskanych z czynu określonego w ż 1 także wtedy, gdy zostały one przekazane przez sprawcę innej osobie lub instytucji, jak i przepadek pieniędzy uzyskanych za zebrane ofiary w naturze i rzeczy nabytych za uzyskane ze zbiórki pieniądze.
ż 5. Przedmioty, co do których orzeczono przepadek należy przekazać instytucji pomocy społecznej lub instytucji kulturalno-oświatowej.
Art. 57. ż 1. Kto organizuje lub przeprowadza publiczną zbiórkę ofiar na uiszczenie grzywny orzeczonej za przestępstwo, w tym i przestępstwo skarbowe, wykroczenie lub wykroczenie skarbowe albo nie będąc osobą najbliższą dla skazanego lub ukaranego uiszcza za niego grzywnę lub ofiarowuje mu albo osobie dla niego najbliższej pieniądze na ten cel,
podlega karze aresztu albo grzywny.
ż 2. Podżeganie i pomocnictwo są karalne.
ż 3. Zebrane ofiary lub pieniądze uzyskane za zebrane ofiary w naturze a także pieniądze wpłacone na poczet grzywny lub ofiarowane na ten cel podlegają przepadkowi.
ż 4. Przedmioty, co do których orzeczono przepadek, należy przekazać instytucji pomocy społecznej lub instytucji kulturalno-oświatowej.
Art. 58. ż 1. Kto, mając środki egzystencji lub będąc zdolny do pracy, żebrze w miejscu publicznym,
podlega karze ograniczenia wolności, grzywny do 1.500 złotych albo karze nagany.
ż 2. Kto żebrze w miejscu publicznym w sposób natarczywy lub oszukańczy,
podlega karze aresztu albo ograniczenia wolności.
Art. 59.
Art. 60.
Art. 601.
ż 1. Kto prowadzi działalność gospodarczą bez wymaganego zgłoszenia do ewidencji działalności gospodarczej lub bez wymaganej koncesji albo zezwolenia, podlega karze ograniczenia wolności albo grzywny.
ż 2. Tej samej karze podlega, kto nie dopełnia obowiązku zgłaszania do ewidencji działalności gospodarczej zmian danych objętych wpisem.
ż 3. Kto prowadząc działalność gospodarczą nie oznacza siedziby i miejsca prowadzenia tej działalności lub prowadząc działalność wytwórczą wprowadza do obrotu towary bez wymaganych oznaczeń, podlega karze ograniczenia wolności albo grzywny.
ż 4. Kto:
1) wykonuje bez wymaganych uprawnień zadania przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek,
2) świadcząc usługi hotelarskie używa nazw rodzajowych lub określenia kategorii obiektów hotelarskich bez decyzji lub niezgodnie z decyzją,
3) wbrew obowiązkowi świadczy usługi hotelarskie w obiekcie nie zgłoszonym do ewidencji,
4) świadczy usługi hotelarskie wbrew decyzji nakazującej wstrzymanie ich świadczenia
- podlega karze ograniczenia wolności albo grzywny.
ż 5. Kto w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa:
1) zawiera z nabywcą, będącym osobą fizyczną, umowę, na podstawie której uzyskuje on prawo korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym czasie w każdym roku bez zachowania właściwych wymogów, dotyczących jej treści lub formy,
2) żąda od nabywcy prawa korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym czasie w każdym roku, świadczenia przed upływem określonego w ustawie terminu do odstąpienia
- podlega karze ograniczenia wolności albo grzywny.
ż 6. Kto zawierając umowę, na podstawie której nabywca uzyskuje prawo korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym czasie w każdym roku w nieuczciwy sposób i sprzecznie z treścią nabywanego prawa oświadcza, że przedmiotem umowy jest własność
- podlega karze grzywny.
Art. 602.
Art. 61. ż 1. Kto przywłaszcza sobie stanowisko, tytuł lub stopień albo publicznie używa lub nosi odznaczenie, odznakę, strój lub mundur, do których nie ma prawa,
podlega karze grzywny do 1.000 złotych albo karze nagany.
ż 2. Kto ustanawia, wytwarza, rozpowszechnia publicznie, używa lub nosi: godło, chorągiew albo inną odznakę lub mundur, co do których został wydany zakaz, albo odznakę lub mundur organizacji prawnie nie istniejącej, albo odznakę lub mundur, na których ustanowienie lub noszenie nie uzyskano wymaganego zezwolenia,
podlega karze aresztu albo grzywny.
ż 3. W razie popełnienia wykroczenia określonego w ż 1 można orzec, a w razie popełnienia wykroczenia określonego w ż 2 orzeka się przepadek wymienionych w tych przepisach przedmiotów, jak również innych przedmiotów służących do popełnienia wykroczenia, takich jak pieczęcie, stemple, papier firmowy lub bilety wizytowe, choćby nie stanowiły własności sprawcy.
Art. 62.
Art. 63. ż 1. Kto bez wymaganego zezwolenia telekomunikacyjnego prowadzi działalność telekomunikacyjną,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności lub grzywny.
ż 2. Kto prowadzi działalność telekomunikacyjną bez wymaganego zgłoszenia lub niezgodną ze zgłoszeniem lub objętą sprzeciwem Prezesa Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty
podlega karze grzywny.
ż 3. Kto używa lub wprowadza do obrotu osprzęt lub urządzenia telekomunikacyjne podlegające obowiązkowej ocenie zgodności z zasadniczymi wymaganiami, nie posiadające wymaganego znaku potwierdzającego spełnianie przez urządzenie zasadniczych wymagań,
podlega karze grzywny.
ż 4. Kto używa lub wprowadza do obrotu handlowego urządzenia elektryczne lub elektroniczne, kable lub osprzęt nie spełniające wymagań dotyczących kompatybilności elektromagnetycznej,
podlega karze grzywny.
Art. 63a.
ż 1. Kto umieszcza w miejscu publicznym do tego nie przeznaczonym ogłoszenie, plakat, afisz, apel, ulotkę, napis lub rysunek albo wystawia je na widok publiczny w innym miejscu bez zgody zarządzającego tym miejscem,
podlega karze, ograniczenia wolności albo grzywny.
ż 2. W razie popełnienia wykroczenia można orzec przepadek przedmiotów stanowiących przedmiot wykroczenia oraz nawiązkę w wysokości do 1.500 złotych lub obowiązek przywrócenia do stanu poprzedniego.
Art. 64. ż 1. Kto, będąc właścicielem, administratorem, dozorcą lub użytkownikiem nieruchomości, nie dopełnia obowiązku umieszczenia w odpowiednim miejscu albo utrzymania w należytym stanie tabliczki z numerem porządkowym nieruchomości, nazwą ulicy lub placu albo miejscowości,
podlega karze grzywny do 250 złotych albo karze nagany.
ż 2. Tej samej karze podlega, kto nie dopełnia obowiązku oświetlenia tabliczki z numerem porządkowym nieruchomości.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział IX
Wykroczenia przeciwko instytucjom państwowym, samorządowym i społecznym.
Art. 65. ż 1. Kto umyślnie wprowadza w błąd organ państwowy lub instytucję upoważnioną z mocy ustawy do legitymowania:
1) co do tożsamości własnej lub innej osoby,
2) co do swego obywatelstwa, zawodu, miejsca zatrudnienia lub zamieszkania, podlega karze grzywny.
ż 2. Tej samej karze podlega, kto wbrew obowiązkowi nie udziela właściwemu organowi państwowemu lub instytucji, upoważnionej z mocy ustawy do legitymowania, wiadomości lub dokumentów co do okoliczności wymienionych w ż 1.
Art. 66. ż 1. Kto ze złośliwości lub swawoli, chcąc wywołać niepotrzebną czynność fałszywym alarmem, informacją lub innym sposobem, wprowadza w błąd instytucję użyteczności publicznej albo inny organ ochrony bezpieczeństwa, porządku publicznego lub zdrowia,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny do 1.500 złotych.
ż 2. Jeżeli wykroczenie spowodowało niepotrzebną czynność, można orzec nawiązkę do wysokości 1.000 złotych.
Art. 67. ż 1. Kto umyślnie uszkadza lub usuwa ogłoszenie wystawione publicznie przez instytucję państwową, samorządową albo organizację społeczną lub też w inny sposób umyślnie uniemożliwia zaznajomienie się z takim ogłoszeniem,
podlega karze aresztu albo grzywny.
ż 2. Kto umyślnie uszkadza lub usuwa ogłoszenie, afisz lub plakat wystawiony publicznie przez instytucję artystyczną, rozrywkową lub sportową albo w inny sposób umyślnie uniemożliwia zaznajomienie się z takim ogłoszeniem, afiszem lub plakatem,
podlega karze grzywny do 1 000 złotych albo karze nagany.
Art. 68. ż 1. Kto bez właściwego zamówienia wyrabia pieczęć, godło lub znak instytucji państwowej, samorządowej albo organizacji społecznej lub też taką pieczęć, godło lub znak wydaje osobie nie upoważnionej do odbioru,
podlega karze grzywny.
ż 2. Tej samej karze podlega, kto bezprawnie posiada, zamawia lub nabywa taką pieczęć.
ż 3. W razie popełnienia wykroczenia określonego w ż 1 lub 2 pieczęć, godło lub znak podlegają przepadkowi.
Art. 69. Kto umyślnie niszczy, uszkadza, usuwa lub w inny sposób czyni bezskutecznymi znaki umieszczone przez organ państwowy w celu stwierdzenia tożsamości przedmiotu, zamknięcia go lub poddania rozporządzeniu władzy,
podlega karze aresztu, grzywny albo karze nagany.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział X
Wykroczenia przeciwko bezpieczeństwu osób i mienia.
Art. 70. ż 1. Kto, będąc niezdolny do czynności, której nieumiejętne wykonanie może wywołać niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia człowieka, taką czynność przedsiębierze albo kto porucza ją osobie do jej wykonania niezdolnej lub wbrew obowiązkowi nadzoru dopuszcza do wykonania takiej czynności przez osobę niezdolną,
podlega karze aresztu albo grzywny.
ż 2. Tej samej karze podlega, kto wbrew obowiązkowi zachowania trzeźwości znajduje się w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie działającego środka i podejmuje w tym stanie czynności zawodowe.
ż 3. W razie popełnienia wykroczenia określonego w ż 1 lub 2, można orzec podanie orzeczenia do publicznej wiadomości w szczególny sposób.
Art. 71. Kto przez wadliwe wykonanie urządzeń lub uczynienie ich niezdatnymi do funkcjonowania zgodnie z przeznaczeniem albo przez niewłaściwe ich użytkowanie lub samowolne uruchomienie wywołuje stan niebezpieczny dla życia lub zdrowia człowieka,
podlega karze aresztu albo grzywny.
Art. 72. Kto wbrew swemu obowiązkowi nie dokonuje odpowiedniego zabezpieczenia miejsca niebezpiecznego dla życia lub zdrowia człowieka,
podlega karze aresztu albo grzywny.
Art. 73. Kto wbrew swemu obowiązkowi nie zawiadamia odpowiedniego organu lub osoby o wiadomym mu niebezpieczeństwie grożącym życiu lub zdrowiu człowieka albo mieniu w znacznych rozmiarach,
podlega karze aresztu albo grzywny.
Art. 74. ż 1. Kto niszczy, uszkadza, usuwa lub czyni nieczytelnymi znaki lub napisy ostrzegające o grożącym niebezpieczeństwie dla życia lub zdrowia człowieka albo ogrodzenie lub inne urządzenie zapobiegające takiemu niebezpieczeństwu,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
ż 2. W razie popełnienia wykroczenia można orzec obowiązek zapłaty równowartości zniszczonego lub uszkodzonego przedmiotu albo obowiązek przywrócenia do stanu poprzedniego, a także orzec podanie orzeczenia o ukaraniu do publicznej wiadomości w szczególny sposób.
Art. 75. ż 1. Kto bez zachowania należytej ostrożności wystawia lub wywiesza ciężkie przedmioty albo nimi rzuca, wylewa płyny, wyrzuca nieczystości albo doprowadza do wypadania takich przedmiotów lub wylewania się płynów,
podlega karze grzywny do 500 złotych albo karze nagany.
ż 2. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w ż 1 ze złośliwości lub swawoli,
podlega karze ograniczenia wolności albo grzywny.
Art. 76. Kto rzuca kamieniami lub innym przedmiotami w pojazd mechaniczny będący w ruchu,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
Art. 77. Kto nie zachowuje zwykłych lub nakazanych środków ostrożności przy trzymaniu zwierzęcia,
podlega karze grzywny do 250 złotych albo karze nagany.
Art. 78. Kto przez drażnienie lub płoszenie doprowadza zwierzę do tego, że staje się niebezpieczne,
podlega karze grzywny do 1.000 złotych albo karze nagany.
Art. 79. ż 1. Kto wbrew swemu obowiązkowi zaniecha oświetlenia miejsc dostępnych dla publiczności,
podlega karze grzywny do 250 złotych albo karze nagany.
ż 2. Kto ze złośliwości lub swawoli oświetlenie takie gasi,
podlega karze grzywny do 500 złotych.
Art. 80. ż 1. Kto:
1) przejeżdża pojazdem lub konno albo przepędza zwierzę gospodarskie przez wał przeciwpowodziowy w miejscu do tego nie przeznaczonym lub wzdłuż po wale, na którym nie ma drogi o dostatecznie mocnej nawierzchni;
2) orze lub bronuje ziemię na wale przeciwpowodziowym albo obok wału w odległości mniejszej niż 3 m od stopy wału;
3) rozkopuje wał przeciwpowodziowy, wbija słup lub osadza znak albo zasadza drzewo lub krzew na wale;
4) kopie studnię, sadzawkę, dół lub rów obok wału przeciwpowodziowego w odległości mniejszej niż 50 m od stopy wału;
5) pasie na wale przeciwpowodziowym zwierzę gospodarskie;
6) uszkadza umocnienie na wale przeciwpowodziowym,
podlega karze grzywny albo karze nagany.
ż 2. Tej samej karze podlega, kto narusza inne niż określone w ż 1 ograniczenia w użytkowaniu wałów przeciwpowodziowych, wprowadzone przez właściwy organ administracji państwowej lub samorządowej.
ż 3. W razie popełnienia wykroczenia można orzec obowiązek przywrócenia do stanu poprzedniego.
Art. 81. Kto niszczy lub uszkadza urządzenia służące do ochrony brzegów wód morskich lub śródlądowych, a w szczególności wszelkie umocnienia lub roślinność ochronną,
podlega karze grzywny do 1.000 złotych albo karze nagany.
Art. 82. ż 1. Kto nieostrożnie obchodzi się z ogniem lub wykracza przeciwko przepisom dotyczącym zapobiegania i zwalczania pożarów, a w szczególności:
1) nie wyposaża budynku w odpowiednie urządzenia lub sprzęt przeciwpożarowy lub nie utrzymuje ich w stanie zdatnym do użytku;
2) utrudnia okresowe czyszczenie komina lub nie dokonuje bez zwłoki naprawy uszkodzeń komina i wszelkich przewodów dymowych;
3) nie usuwa lub nie zabezpiecza w obrębie budynków urządzeń lub materiałów stwarzających niebezpieczeństwo powstania pożaru;
4) eksploatuje w sposób niewłaściwy urządzenia energetyczne lub cieplne lub pozostawia je uszkodzone w stanie mogącym spowodować wybuch lub pożar;
5) nie zachowuje przepisowej odległości od budynków przy ustawianiu stert i stogów lub nie zachowuje obowiązujących warunków bezpieczeństwa przeciwpożarowego podczas omłotów;
6)
7) w lesie lub na terenie śródleśnym albo w odległości mniejszej niż 100 m od granicy lasu:
a) używa ciągnika lub innej maszyny bez należytego zabezpieczenia przed iskrzeniem,
b) roznieca ogień poza miejscami wyznaczonymi do tego celu,
c) pozostawia rozniecony ogień,
d) korzysta z otwartego płomienia,
e) wypala wierzchnią warstwę gleby lub pozostałości roślinne,
f) porzuca nie ugaszone zapałki lub niedopałki papierosów,
g) dopuszcza się innych czynności mogących wywołać niebezpieczeństwo pożaru,
8) roznieca lub pozostawia ognisko w pobliżu mostu drewnianego albo przejeżdża przez taki most z otwartym ogniem lub z nie zamkniętym paleniskiem;
9) wbrew ciążącemu na nim obowiązkowi ochrony lasu przed pożarem, nie wykonuje zabiegów profilaktycznych i ochronnych, zapobiegających powstawaniu i rozprzestrzenianiu się pożarów,
podlega karze aresztu, grzywny albo karze nagany.
ż 2. Kto zostawia małoletniego do lat 7 w okolicznościach umożliwiających mu wzniecenie pożaru,
podlega karze grzywny albo karze nagany.
Art. 83.
ż 1. Kto nieostrożnie obchodzi się z materiałami wybuchowymi, łatwo zapalnymi lub substancjami promieniotwórczymi albo wykracza przeciwko przepisom o wyrobie, sprzedaży, przechowywaniu, używaniu lub przewożeniu takich materiałów,
podlega karze aresztu, grzywny albo karze nagany.
ż 2. W razie popełnienia wykroczenia można orzec przepadek przedmiotów stanowiących przedmiot wykroczenia.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział XI
Wykroczenia przeciwko bezpieczeństwu i porządkowi w komunikacji.
Art. 84. Kto wbrew obowiązkowi nie oznacza w sposób odpowiadający wymaganiom i łatwo dostrzegalny, zarówno w dzień, jak i w porze nocnej, jakiejkolwiek przeszkody w ruchu drogowym, urządzenia lub przedmiotu znajdujących się na drodze lub też miejsca prowadzonych robót, jeżeli to może zagrozić bezpieczeństwu ruchu albo utrudnić ruch na drodze,
podlega karze aresztu albo grzywny.
Art. 85. ż 1. Kto samowolnie ustawia, niszczy, uszkadza, usuwa, włącza lub wyłącza znak, sygnał, urządzenie ostrzegawcze lub zabezpieczające albo zmienia ich położenie, zasłania je lub czyni niewidocznymi,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
ż 2. Tej samej karze podlega, kto samowolnie niszczy, uszkadza, usuwa lub ustawia znak turystyczny.
ż 3. W razie popełnienia wykroczenia określonego w ż 1 lub 2 można orzec obowiązek zapłaty równowartości zniszczonego lub uszkodzonego przedmiotu albo obowiązek przywrócenia do stanu poprzedniego.
Art. 86.
ż 1. Kto, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,
podlega karze grzywny.
ż 2. Kto dopuszcza się wykroczenia określonego w ż 1, znajdując się w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie działającego środka,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
ż 3. W razie popełnienia wykroczenia określonego w ż 1 przez osobę prowadzącą pojazd można orzec zakaz prowadzenia pojazdów.
Art. 87.
ż 1.
Art. 87. ż 1. Kto, znajdując się w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie działającego środka, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym,
podlega karze aresztu albo grzywny nie niższej niż 50 złotych.
ż 2. Kto, znajdując się w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie działającego środka, prowadzi na drodze publicznej lub w strefie zamieszkania inny pojazd niż określony w ż 1,
podlega karze aresztu do 14 dni albo grzywny.
ż 3. W razie popełnienia wykroczenia określonego w ż 1 lub 2 orzeka się zakaz prowadzenia pojazdów.
Art. 88. Kto na drodze publicznej lub w strefie zamieszkania prowadzi pojazd bez wymaganych przepisami świateł lub pozostawia pojazd bez wymaganego przepisami oświetlenia,
podlega karze grzywny.
Art. 89. Kto, mając obowiązek opieki lub nadzoru nad małoletnim do lat 7, dopuszcza do przebywania małoletniego na drodze publicznej lub na torach pojazdu szynowego,
podlega karze grzywny albo karze nagany.
Art. 90. Kto tamuje lub utrudnia ruch na drodze publicznej lub w strefie zamieszkania,
podlega karze grzywny albo karze nagany.
Art. 91. Kto zanieczyszcza drogę publiczną lub na tej drodze pozostawia pojazd lub inny przedmiot albo zwierzę w okolicznościach, w których może to spowodować niebezpieczeństwo lub stanowić utrudnienie w ruchu drogowym,
podlega karze grzywny do 1.500 złotych albo karze nagany.
Art. 92.
ż 1. Kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego,
podlega karze grzywny albo karze nagany.
ż 2. Kto w celu uniknięcia kontroli nie stosuje się do sygnału osoby uprawnionej do kontroli ruchu drogowego, nakazującego zatrzymanie pojazdu,
podlega karze aresztu albo grzywny.
ż 3. W razie popełnienia wykroczenia określonego w ż 2 można orzec zakaz prowadzenia pojazdów.
Art. 93.
ż 1.
Art. 93. ż 1. Prowadzący pojazd, który, uczestnicząc w wypadku drogowym, nie udziela niezwłocznej pomocy ofierze wypadku,
podlega karze aresztu albo grzywny.
ż 2. W razie popełnienia wykroczenia o którym mowa w ż 1 orzeka się zakaz prowadzenia pojazdów.
Art. 94. ż 1. Kto prowadzi na drodze publicznej pojazd, nie mając do tego uprawnienia,
podlega karze grzywny.
ż 2. Tej samej karze podlega, kto prowadzi na drodze publicznej pojazd pomimo braku dopuszczenia pojazdu do ruchu.
Art. 95. Kto prowadzi na drodze publicznej pojazd, nie mając przy sobie wymaganych dokumentów,
podlega karze grzywny do 250 złotych albo karze nagany.
Art. 96. ż 1. Właściciel, posiadacz, użytkownik lub prowadzący pojazd, który:
1) dopuszcza do prowadzenia pojazdu na drodze publicznej lub w strefie zamieszkania osobę nie mającą sprawności fizycznej lub psychicznej w stopniu umożliwiającym należyte prowadzenie pojazdu;
2) dopuszcza do prowadzenia pojazdu na drodze publicznej osobę nie mającą wymaganych uprawnień;
3) dopuszcza do prowadzenia pojazdu na drodze publicznej lub w strefie zamieszkania osobę znajdującą się w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie działającego środka;
4) dopuszcza pojazd do jazdy na drodze publicznej pomimo braku wymaganych dokumentów stwierdzających dopuszczenie pojazdu do ruchu;
5) dopuszcza pojazd do jazdy na drodze publicznej, pomimo że pojazd nie jest należycie zaopatrzony w wymagane urządzenia i przyrządy albo pomimo że nie nadają się one do spełnienia swego przeznaczenia;
6) dopuszcza do korzystania z pojazdu samochodowego w sposób niezgodny z jego przeznaczeniem,
podlega karze grzywny.
ż 2. Tej samej karze za czyny określone w ż 1 pkt 1, 3-6 oraz za nieumyślne dopuszczenie do prowadzenia pojazdu na drodze publicznej przez osobę nie mającą wymaganych uprawnień podlega dyspozytor pojazdu lub osoba, do której obowiązków należą jego czynności, a jeżeli takiej osoby nie wyznaczono - kierownik jednostki dysponującej pojazdem.
Art. 96a. ż 1. Kto, nie będąc do tego uprawnionym, posiada w pojeździe urządzenia stanowiące obowiązkowe wyposażenie pojazdu uprzywilejowanego w ruchu, wysyłające sygnały świetlne w postaci niebieskich lub czerwonych świateł błyskowych albo sygnał dźwiękowy o zmiennym tonie, a także elementy oznakowania w postaci napisów,
podlega karze grzywny.
ż 2. Kto, nie będąc do tego uprawnionym, używa w pojeździe sygnałów świetlnych w postaci niebieskich lub czerwonych świateł błyskowych albo sygnału dźwiękowego o zmiennym tonie,
podlega karze aresztu do 14 dni albo grzywny.
ż 3. Urządzenia lub elementy oznakowania, o których mowa w ż 1 i 2, podlegają przepadkowi, choćby nie stanowiły własności sprawcy.
Art. 97. Kto wykracza przeciwko innym przepisom o bezpieczeństwie lub o porządku ruchu na drogach publicznych,
podlega karze grzywny do 3 000 złotych albo karze nagany.
Art. 98. Kto, prowadząc pojazd poza drogą publiczną, nie zachowuje należytej ostrożności, czym zagraża bezpieczeństwu innych osób, lub nie stosuje się do przepisów regulujących korzystanie z dróg wewnętrznych lub innych miejsc dostępnych dla ruchu pojazdów,
podlega karze grzywny albo karze nagany.
Art. 99. ż 1. Kto:
1) bez zezwolenia zajmuje drogę publiczną lub pas drogowy, urządzenia lub budynek drogowy, na cele nie związane z gospodarką i komunikacją drogową;
2) niszczy lub uszkadza drogę publiczną lub drogę w strefie zamieszkania, przynależności lub urządzenia drogowe;
3) usuwa lub niszczy zasłony odśnieżne;
4) prowadzi roboty w pasie drogowym bez zezwolenia lub wbrew obowiązkowi nie przywraca tego pasa do stanu użyteczności,
polega karze grzywny albo karze nagany.
ż 2. Tej samej karze podlega, kto przy zadrzewianiu lub zakrzewianiu albo przy prowadzeniu robót ziemnych nie zachowuje przepisowej odległości od linii kolejowych.
Art. 100. Kto:
1) zaorywa lub w inny sposób zwęża pas drogowy lub pas przydrożny;
2) włóczy po drodze publicznej lub porzuca na niej przedmioty albo używa pojazdów niszczących nawierzchnię drogi;
3) uszkadza rowy, skarpy nasypów lub wykopów albo samowolnie rozkopuje drogę publiczną;
4) wypasa zwierzę gospodarskie w pasie drogowym,
podlega karze grzywny do 1.000 złotych albo karze nagany.
Art. 101. Kto uchyla się od obowiązku oczyszczania i usuwania z odcinków dróg publicznych o twardej nawierzchni, przechodzących przez obszary o zabudowie ciągłej lub skupionej poza miastami i osiedlami, błota, kurzu, śniegu lub lodu,
podlega karze grzywny do 1.000 złotych albo karze nagany.
Art. 102. Kto uchyla się od obowiązku utrzymania w należytym stanie zjazdów z dróg publicznych do przyległych nieruchomości,
podlega karze grzywny do 1.000 złotych albo karze nagany.
Art. 103. Kto bez ważnej przyczyny uchyla się od nałożonego obowiązku świadczeń osobistych lub rzeczowych, mających na celu zwalczanie zagrożenia przerwania komunikacji na skutek zasp śnieżnych, powodzi lub usuwisk, albo wykonuje te świadczenia nienależycie,
podlega karze grzywny albo karze nagany.
Art. 103a.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział XII
Wykroczenia przeciwko osobie.
Art. 104. Kto skłania do żebrania małoletniego lub osobę bezradną albo pozostającą w stosunku zależności od niego lub oddaną pod jego opiekę,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
Art. 105. ż 1. Kto przez rażące naruszenie obowiązków wynikających z władzy rodzicielskiej dopuszcza do popełnienia przez nieletniego czynu zabronionego przez ustawę jako przestępstwo, w tym i przestępstwo skarbowe, wykroczenie lub wykroczenie skarbowe i wskazującego na demoralizację nieletniego,
podlega karze grzywny albo karze nagany.
ż 2. Jeżeli czyn określony w ż 1 popełnia osoba, pod której nadzór odpowiedzialny oddano nieletniego,
podlega karze ograniczenia wolności, grzywny albo karze nagany.
ż 3. W wypadkach określonych w ż 1 i 2, jeżeli nieletni czynem swym wyrządził szkodę, można orzec nawiązkę do wysokości 1.000 złotych.
Art. 106. Kto, mając obowiązek opieki lub nadzoru nad małoletnim do lat 7 albo nad inną osobą niezdolną rozpoznać lub obronić się przed niebezpieczeństwem, dopuszcza do jej przebywania w okolicznościach niebezpiecznych dla zdrowia człowieka,
podlega karze grzywny albo karze nagany.
Art. 107. Kto w celu dokuczenia innej osobie złośliwie wprowadza ją w błąd lub w inny sposób złośliwie niepokoi,
podlega karze ograniczenia wolności, grzywny do 1.500 złotych albo karze nagany.
Art. 108. Kto szczuje psem człowieka,
podlega karze grzywny do 1.000 złotych albo karze nagany.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział XIII
Wykroczenia przeciwko zdrowiu.
Art. 109. ż 1. Kto zanieczyszcza wodę służącą do picia lub do pojenia zwierząt, znajdującą się poza urządzeniami przeznaczonymi do zaopatrywania ludności w wodę,
podlega karze grzywny do 1.500 złotych albo karze nagany.
ż 2. Tej samej karze podlega, kto umyślnie zanieczyszcza wodę w pływalni, kąpielisku lub w innym obiekcie o podobnym przeznaczeniu.
Art. 110. Kto zatrudnia przy pracy wymagającej bezpośredniego stykania się ze środkami spożywczymi osobę, która w myśl przepisów o zwalczaniu chorób nie może być zatrudniona przy tego rodzaju pracy lub której stan zdrowia utrudnia utrzymanie higieny osobistej,
podlega karze grzywny.
Art. 111. ż 1. Kto nie dopełnia obowiązku zapewnienia należytego stanu sanitarnego, zwłaszcza w zakresie utrzymania czystości oraz używania przez pracowników wymaganego ubioru:
1) w zakładzie produkującym lub wprowadzającym do obrotu środki spożywcze, używki, substancje dodatkowe dozwolone,
2) w miejscu uzyskiwania mleka,
podlega karze grzywny.
ż 2. Tej samej karze podlega, kto wbrew obowiązkowi nie przestrzega warunków sanitarnych w produkcji lub w obrocie środkami spożywczymi, używkami lub substancjami dodatkowymi dozwolonymi.
Art. 112. Kto trudniąc się handlem okrężnym (obwoźnym, obnośnym) środkami spożywczymi lub używkami nie przestrzega wymagań sanitarnych albo wprowadza do obrotu środki spożywcze zabronione w takim handlu,
podlega karze grzywny.
Art. 113. Kto nie zachowuje należytej czystości przy świadczeniu usług w zakładach żywienia zbiorowego, w kąpieliskach, zakładach fryzjerskich, kosmetycznych, pralniczych lub noclegowych albo kto dopuszcza do takich czynności osobę dotkniętą chorobą zakaźną,
podlega karze grzywny.
Art. 114. Kto odmawia udzielenia organowi służby zdrowia wyjaśnień mogących mieć znaczenie dla wykrycia gruźlicy, choroby wenerycznej lub innej choroby zakaźnej lub źródła zakażenia albo dla zapobiegania szerzeniu się takich chorób,
podlega karze grzywny albo karze nagany.
Art. 115. ż 1. Kto, pomimo zastosowania środków egzekucji administracyjnej, nie poddaje się obowiązkowemu szczepieniu ochronnemu przeciwko gruźlicy lub innej chorobie zakaźnej albo obowiązkowemu badaniu stanu zdrowia, mającemu na celu wykrycie lub leczenie gruźlicy, choroby wenerycznej lub innej choroby zakaźnej,
podlega karze grzywny do 1.500 złotych albo karze nagany.
ż 2. Tej samej karze podlega, kto, sprawując pieczę nad osobą małoletnią lub bezradną, pomimo zastosowania środków egzekucji administracyjnej, nie poddaje jej określonemu w ż 1 szczepieniu ochronnemu lub badaniu.
Art. 116. ż 1. Kto, wiedząc o tym, że:
1) jest chory na gruźlicę, chorobę weneryczną lub inną chorobę zakaźną albo podejrzany o tę chorobę,
2) styka się z chorym na chorobę określoną w punkcie 1 lub z podejrzanym o to, że jest chory na gruźlicę lub inną chorobę zakaźną,
3) jest nosicielem zarazków choroby określonej w punkcie 1 lub podejrzanym o nosicielstwo,
nie przestrzega nakazów lub zakazów zawartych w przepisach o zapobieganiu tym chorobom lub o ich zwalczaniu albo nie przestrzega wskazań lub zarządzeń leczniczych wydanych na podstawie tych przepisów przez organy służby zdrowia,
podlega karze grzywny albo karze nagany.
ż 2. Tej samej karze podlega, kto, sprawując pieczę nad osobą małoletnią lub bezradną, nie dopełnia obowiązku spowodowania, aby osoba ta zastosowała się do określonych w ż 1 nakazów, zakazów, wskazań lub zarządzeń leczniczych.
Art. 117. Kto, mając obowiązek utrzymania czystości i porządku w obrębie nieruchomości, nie wykonuje swoich obowiązków lub nie stosuje się do wskazań i nakazów wydanych przez właściwe organy w celu zabezpieczenia należytego stanu sanitarnego i zwalczania chorób zakaźnych,
podlega karze grzywny do 1.500 złotych albo karze nagany.
Art. 118. ż 1. Kto:
1) dokonuje uboju zwierzęcia bez wymaganego zezwolenia lub niezgodnie z warunkami określonymi w tym zezwoleniu,
2) usuwa części zwierzęcia przed wykonaniem wymaganego badania po uboju,
3) nie poddaje mięsa badaniu, jeżeli takie badanie jest wymagane
- podlega karze grzywny.
ż 2. Kto wprowadza do obrotu mięso:
1) bez wymaganego oznakowania i świadectwa,
2) warunkowo zdatne do spożycia lub niezdatne do spożycia, wbrew określonemu sposobowi jego wykorzystania
- podlega karze aresztu albo grzywny.
ż 3. W razie popełnienia wykroczenia określonego w ż 1 i 2, można orzec przepadek mięsa, chociażby nie stanowiło własności sprawcy wykroczenia.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział XIV
Wykroczenia przeciwko mieniu.
Art. 119.
ż 1.
Art. 119. ż 1. Kto kradnie lub przywłaszcza sobie cudzą rzecz ruchomą, jeżeli jej wartość nie przekracza 250 złotych,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
ż 2. Usiłowanie, podżeganie i pomocnictwo są karalne.
ż 3. Jeżeli sprawca czynu określonego w ż 1 dopuścił się go na szkodę osoby najbliższej, ściganie następuje na żądanie pokrzywdzonego.
ż 4. W razie popełnienia wykroczenia określonego w ż 1, można orzec obowiązek zapłaty równowartości ukradzionego lub przywłaszczonego mienia, jeżeli szkoda nie została naprawiona.
Art. 120. ż 1. Kto w celu przywłaszczenia dopuszcza się wyrębu drzewa w lesie albo kradnie lub przywłaszcza sobie z lasu drzewo wyrąbane lub powalone, jeżeli wartość drzewa nie przekracza 75 złotych,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
ż 2. Usiłowanie oraz podżeganie i pomocnictwo są karalne.
ż 3. W razie popełnienia wykroczenia określonego w ż 1 orzeka się nawiązkę w wysokości podwójnej wartości wyrąbanego, ukradzionego lub przywłaszczonego drzewa, a ponadto, jeżeli ukradzione lub przywłaszczone drzewo nie zostało odebrane, orzeka się obowiązek zapłaty jego równowartości.
Art. 121. ż 1. Kto, pomimo nieuiszczenia dwukrotnie nałożonej na niego kary pieniężnej określonej w taryfie, po raz trzeci w ciągu roku bez zamiaru uiszczenia należności wyłudza przejazd koleją lub innym środkiem lokomocji,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
ż 2. Tej samej karze podlega, kto bez zamiaru uiszczenia należności wyłudza pożywienie lub napój w zakładzie żywienia zbiorowego, przejazd środkiem lokomocji należącym do przedsiębiorstwa nie dysponującego karami pieniężnymi określonymi w taryfie, wstęp na imprezę artystyczną, rozrywkową lub sportową, działanie automatu lub inne podobne świadczenie, o którym wie, że jest płatne.
ż 3. W razie popełnienia wykroczenia określonego w ż 2 można orzec obowiązek zapłaty równowartości wyłudzonego mienia.
Art. 122.
ż 1.
Art. 122. ż 1. Kto nabywa mienie wiedząc o tym, że pochodzi ono z kradzieży lub z przywłaszczenia, lub pomaga do jego zbycia albo w celu osiągnięcia korzyści majątkowej mienie to przyjmuje lub pomaga do jego ukrycia, jeżeli wartość mienia nie przekracza 250 złotych, a gdy chodzi o mienie określone w art. 120 ż 1, jeżeli wartość nie przekracza 75 złotych,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
ż 2. Kto nabywa mienie, o którym na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i może przypuszczać, że zostało uzyskane za pomocą kradzieży lub przywłaszczenia, lub pomaga do jego zbycia albo w celu osiągnięcia korzyści majątkowej mienie to przyjmuje lub pomaga do jego ukrycia, jeżeli wartość mienia nie przekracza 250 złotych, a gdy chodzi o mienie określone w art. 120 ż 1, jeżeli wartość nie przekracza 75 złotych,
podlega karze grzywny do 1.500 złotych albo karze nagany.
ż 3. Usiłowanie wykroczenia określonego w ż 1 oraz podżeganie do niego i pomocnictwo są karalne.
Art. 123. ż 1. Kto z nie należącego do niego ogrodu bezprawnie zabiera w nieznacznej ilości owoce, warzywa lub kwiaty,
podlega karze grzywny do 250 złotych albo karze nagany.
ż 2. Ściganie następuje na żądanie pokrzywdzonego.
ż 3. W razie popełnienia wykroczenia można orzec nawiązkę do wysokości 50 złotych.
Art. 124.
ż 1.
Art. 124. ż 1. Kto cudzą rzecz umyślnie niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku, jeżeli szkoda nie przekracza 250 złotych,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
ż 2. Usiłowanie, podżeganie i pomocnictwo są karalne.
ż 3. Ściganie następuje na żądanie pokrzywdzonego.
ż 4. W razie popełnienia wykroczenia można orzec obowiązek zapłaty równowartości wyrządzonej szkody lub obowiązek przywrócenia do stanu poprzedniego.
Art. 125. Kto w ciągu dwóch tygodni od dnia znalezienia cudzej rzeczy albo przybłąkania się cudzego zwierzęcia nie zawiadomi o tym organu Policji lub innego organu państwowego albo w inny właściwy sposób nie poszukuje posiadacza,
podlega karze grzywny do 500 złotych albo karze nagany.
Art. 126. ż 1. Kto zabiera w celu przywłaszczenia, przywłaszcza sobie albo umyślnie niszczy lub uszkadza cudzą rzecz przedstawiającą wartość niemajątkową,
podlega karze grzywny albo karze nagany.
ż 2. Ściganie następuje na żądanie pokrzywdzonego.
Art. 127.
ż 1. Kto samowolnie używa cudzej rzeczy ruchomej,
podlega karze grzywny albo nagany.
ż 2. Ściganie następuje na żądanie pokrzywdzonego.
Art. 128.
ż 1. Kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej urządza grę hazardową albo użycza do niej środków lub pomieszczenia,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
ż 2. Pieniądze i inne przedmioty służące do gry podlegają przepadkowi, choćby nie stanowiły własności sprawcy.
Art. 129. ż 1. Kto:
1) wyrabia, posiada lub nabywa wytrychy, jeżeli nie trudni się zawodem, w którym są one potrzebne;
2) dostarcza wytrychów osobie nie trudniącej się takim zawodem;
3) wyrabia, posiada lub nabywa klucze do cudzego domu, mieszkania lub innego pomieszczenia albo schowania bez zezwolenia osoby uprawnionej lub organu administracji,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
ż 2. Tej samej karze podlega, kto wyrabia, posiada lub nabywa narzędzia przeznaczone do dokonywania kradzieży albo kto dostarcza takich narzędzi innym osobom.
ż 3. Wytrychy, klucze lub narzędzia podlegają przepadkowi, choćby nie stanowiły własności sprawcy.
Art. 130. ż 1. Przepisów art. 119, 120, 122 i 124 nie stosuje się:
1)
2) jeżeli przedmiotem czynu jest broń, amunicja, materiały lub przyrządy wybuchowe.
ż 2. Przepisu art. 119 nie stosuje się, jeżeli sprawca popełnia kradzież z włamaniem.
ż 3. Przepisów art. 119 i 120 nie stosuje się, jeżeli sprawca używa gwałtu na osobie albo grozi jego natychmiastowym użyciem, aby utrzymać się w posiadaniu zabranego mienia, a gdy chodzi o zabranie innej osobie mienia w celu przywłaszczenia, także wtedy, gdy sprawca doprowadza człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności.
ż 4.
Art. 131. Przepisy art. 119, 122 i 124 stosuje się również w razie popełnienia wykroczenia za granicą.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział XV
Wykroczenia przeciwko interesom konsumentów.
Art. 132.
Art. 133. ż 1. Kto nabywa w celu odprzedaży z zyskiem bilety wstępu na imprezy artystyczne, rozrywkowe lub sportowe albo kto bilety takie sprzedaje z zyskiem,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
ż 2. Usiłowanie oraz podżeganie i pomocnictwo są karalne.
Art. 134. ż 1. Kto przy sprzedaży towaru lub świadczeniu usług oszukuje nabywcę co do ilości, wagi, miary, gatunku, rodzaju lub ceny, jeżeli nabywca poniósł lub mógł ponieść szkodę nie przekraczającą 100 zł,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
ż 2. Tej samej karze podlega, kto przy nabyciu produktów rolnych lub hodowlanych oszukuje dostawcę co do ilości, wagi, miary, gatunku lub ceny, jeżeli dostawca poniósł lub mógł ponieść szkodę nie przekraczającą 100 złotych.
ż 3. Usiłowanie wykroczenia określonego w ż 1 lub 2 oraz podżeganie i pomocnictwo są karalne.
Art. 135. Kto, zajmując się sprzedażą towarów w przedsiębiorstwie handlu detalicznego lub w przedsiębiorstwie gastronomicznym, ukrywa przed nabywcą towar przeznaczony do sprzedaży lub umyślnie bez uzasadnionej przyczyny odmawia sprzedaży takiego towaru,
podlega karze grzywny.
Art. 136. ż 1. Kto z towarów przeznaczonych do sprzedaży umyślnie usuwa utrwalone na nich oznaczenie określające ich cenę, termin przydatności do spożycia lub datę produkcji, jakość lub ilość nominalną, gatunek lub pochodzenie,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
ż 2. Kto przeznacza do sprzedaży towary z usuniętym trwałym oznaczeniem ich ceny, terminu przydatności do spożycia lub daty produkcji, jakości, gatunku lub pochodzenia albo towary niewłaściwie oznaczone,
podlega karze ograniczenia wolności albo grzywny do 1.500 złotych.
ż 3. Usiłowanie wykroczenia określonego w ż 1 oraz podżeganie do niego i pomocnictwo są karalne.
Art. 137. ż 1. Kto w przedsiębiorstwie handlowym lub usługowym narusza przepisy o obowiązku uwidaczniania cen lub ilości nominalnej,
podlega karze grzywny do 1.500 złotych albo karze nagany.
ż 2. Kierownik punktu sprzedaży detalicznej lub zakładu gastronomicznego, który nie ma faktur albo innych dowodów dostawy lub przyjęcia na towary przechowywane w punkcie sprzedaży detalicznej lub zakładzie gastronomicznym,
podlega karze aresztu albo grzywny.
Art. 138. Kto, zajmując się zawodowo świadczeniem usług, żąda i pobiera za świadczenie zapłatę wyższą od obowiązującej albo umyślnie bez uzasadnionej przyczyny odmawia świadczenia, do którego jest obowiązany,
podlega karze grzywny.
Art. 138a. ż 1. Kto, zawierając umowę poza lokalem przedsiębiorstwa, nie okazuje konsumentowi dokumentu potwierdzającego prowadzenie działalności gospodarczej oraz dokumentu tożsamości, podlega karze grzywny.
ż 2. Tej samej karze podlega, kto zawierając umowę w cudzym imieniu poza lokalem przedsiębiorstwa, nie okazuje ponadto dokumentu potwierdzającego swoje umocowanie.
Art. 138b. ż 1. Kto, będąc zobowiązany na mocy orzeczenia sądu do zaniechania wykorzystywania lub do odwołania zalecenia stosowania ogólnych warunków umów albo wzoru umowy, nie stosuje się do tego obowiązku, zawierając w umowie niedozwolone postanowienia umowne, podlega karze grzywny.
ż 2. Jeżeli orzeczenie sądu, o którym mowa w ż 1, dotyczy przedsiębiorcy nie będącego osobą fizyczną, odpowiedzialność przewidzianą w ż 1 ponosi osoba kierująca przedsiębiorstwem lub osoba upoważniona do zawierania umów z konsumentami.
Art. 138c. ż 1. Kto w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa zawiera z konsumentem umowę o kredyt konsumencki z rażącym naruszeniem wymagań dotyczących treści umowy albo z pominięciem obowiązku doręczenia jej dokumentu, podlega karze grzywny.
ż 2. Tej samej karze podlega, kto w ogłoszeniach i reklamach dotyczących kredytu konsumenckiego, określając warunki udzielenia kredytu, nie podaje rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania.
ż 3. Kto przyjmuje od konsumenta weksel lub czek niezawierający klauzuli "nie na zlecenie" w celu spełnienia lub zabezpieczenia świadczenia wynikającego z umowy o kredyt konsumencki, podlega karze grzywny.
ż 4. Jeżeli przedsiębiorcą jest podmiot niebędący osobą fizyczną, odpowiedzialność przewidzianą w przepisach ż 1-3 ponosi osoba kierująca przedsiębiorstwem lub osoba upoważniona do zawierania umów z konsumentami.
Art. 139.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział XVI
Wykroczenia przeciwko obyczajności publicznej.
Art. 140. Kto publicznie dopuszcza się nieobyczajnego wybryku,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności, grzywny do 1.500 złotych albo karze nagany.
Art. 141. Kto w miejscu publicznym umieszcza nieprzyzwoite ogłoszenie, napis lub rysunek albo używa słów nieprzyzwoitych,
podlega karze ograniczenia wolności, grzywny do 1.500 złotych albo karze nagany.
Art. 142. Kto natarczywie, narzucając się lub w inny naruszający porządek publiczny sposób, proponuje innej osobie dokonanie z nią czynu nierządnego, mając na celu uzyskanie korzyści materialnej,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział XVII
Wykroczenia przeciwko urządzeniom użytku publicznego.
Art. 143. ż 1. Kto ze złośliwości lub swawoli utrudnia lub uniemożliwia korzystanie z urządzeń przeznaczonych do użytku publicznego, a w szczególności uszkadza lub usuwa przyrząd alarmowy, instalację oświetleniową, zegar, automat, telefon, oznaczenie nazwy miejscowości, ulicy, placu lub nieruchomości, urządzenie służące do utrzymania czystości lub ławkę,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
ż 2. W razie popełnienia wykroczenia można orzec obowiązek zapłaty równowartości wyrządzonej szkody albo obowiązek przywrócenia do stanu poprzedniego.
Art. 144. ż 1. Kto na terenach przeznaczonych do użytku publicznego niszczy lub uszkadza roślinność albo depcze trawnik lub zieleniec lub też dopuszcza do niszczenia ich przez zwierzęta znajdujące się pod jego nadzorem,
podlega karze grzywny do 1.000 złotych albo karze nagany.
ż 2. Kto usuwa, niszczy lub uszkadza drzewa lub krzewy stanowiące zadrzewienie przydrożne lub ochronne albo żywopłot przydrożny,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
ż 3. W razie popełnienia wykroczenia określonego w ż 1 lub 2 można orzec nawiązkę do wysokości 500 złotych.
Art. 145. Kto zanieczyszcza lub zaśmieca miejsca dostępne dla publiczności, a w szczególności drogę, ulicę, plac, ogród, trawnik lub zieleniec,
podlega karze grzywny do 500 złotych albo karze nagany.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział XVIII
Wykroczenia przeciwko obowiązkowi ewidencji.
Art. 146. ż 1. Kto nie dopełnia w terminie obowiązku zgłoszenia w urzędzie stanu cywilnego faktu urodzenia lub zgonu,
podlega karze grzywny do 250 złotych albo karze nagany.
ż 2. Sprawca nie podlega odpowiedzialności, jeżeli pomimo niedokonania zgłoszenia akt stanu cywilnego został sporządzony we właściwym czasie.
Art. 147. ż 1. Kto nie dopełnia ciążącego na nim obowiązku meldunkowego,
podlega karze ograniczenia wolności, grzywny albo karze nagany.
ż 2. Kto, będąc do tego obowiązany, nie zawiadamia właściwego organu o niedopełnieniu przez inną osobę ciążącego na niej obowiązku meldunkowego,
podlega karze grzywny albo karze nagany.
Art. 147a. 1. Kto prowadzi zakład opieki zdrowotnej bez wymaganego wpisu do rejestru,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
2. Tej samej karze podlega ten, kto podaje do wiadomości publicznej informacje o zakresie i rodzajach udzielanych świadczeń zdrowotnych mające formę i treść reklamy.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział XIX
Szkodnictwo leśne, polne i ogrodowe.
Art. 148.
ż 1. Kto:
1) dokonuje w nie należącym do niego lesie wyrębu gałęzi, korzeni lub krzewów, niszczy je lub uszkadza albo karczuje pniaki;
2) zabiera z nie należącego do niego lasu wyrąbane gałęzie, korzenie lub krzewy albo wykarczowane pniaki,
podlega karze grzywny.
ż 2. Jeżeli czyn godzi w mienie osoby najbliższej, ściganie następuje na żądanie pokrzywdzonego.
ż 3. W razie popełnienia wykroczenia można orzec nawiązkę do wysokości 500 złotych.
Art. 149. Kto nabywa gałęzie, korzenie, krzewy lub pniaki wiedząc o tym, że pochodzą one z wykroczenia określonego w art. 148, lub pomaga do ich zbycia albo w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przyjmuje je lub pomaga do ich ukrycia,
podlega karze grzywny.
Art. 150. ż 1. Kto uszkadza nie należący do niego ogród warzywny, owocowy lub kwiatowy, drzewo owocowe lub krzew owocowy,
podlega karze ograniczenia wolności albo grzywny do 1.500 złotych.
ż 2. Ściganie następuje na żądanie pokrzywdzonego.
ż 3. W razie popełnienia wykroczenia orzeka się nawiązkę do wysokości 1.500 złotych.
Art. 151. ż 1. Kto pasie zwierzęta gospodarskie na nie należących do niego gruntach leśnych lub rolnych albo przez takie grunty w miejscach, w których jest to zabronione, przechodzi, przejeżdża lub przegania zwierzęta gospodarskie,
podlega karze grzywny do 500 złotych albo karze nagany.
ż 2. Jeżeli grunt jest zaorany, zasiany lub obsadzony, znajduje się w stanie sztucznego zalesienia, naturalnego odnowienia lub stanowi młodnik leśny do lat 20, sprawca
podlega karze grzywny.
ż 3. Karze określonej w ż 2 podlega również ten, kto przejeżdża lub przegania zwierzęta gospodarskie przez wodę zamkniętą i zarybioną.
ż 4. Ściganie następuje na żądanie pokrzywdzonego.
ż 5. W razie popełnienia wykroczenia określonego w ż 1, 2 lub 3 można orzec nawiązkę do wysokości 1.500 złotych.
Art. 152. ż 1. Kto niszczy lub użytkuje kosodrzewinę znajdującą się na siedliskach naturalnych w górach lub na torfowiskach,
podlega karze grzywny do 1.000 złotych albo karze nagany.
ż 2. W razie popełnienia wykroczenia można orzec nawiązkę do wysokości 500 złotych.
Art. 153. ż 1. Kto w nie należącym do niego lesie:
1) wydobywa żywicę lub sok brzozowy, obrywa szyszki, zdziera korę, nacina drzewo lub w inny sposób je uszkadza,
2) zbiera mech lub ściółkę,
3) zbiera gałęzie, korę, wióry, trawę, wrzos, szyszki lub zioła albo zdziera darń,
4) zbiera grzyby lub owoce leśne w miejscach, w których jest to zabronione, albo sposobem niedozwolonym,
podlega karze grzywny do 250 złotych albo karze nagany.
ż 2. Jeżeli czyn godzi w mienie osoby najbliższej, ściganie następuje na żądanie pokrzywdzonego.
Art. 154. ż 1. Kto na nie należącym do niego gruncie leśnym lub rolnym:
1) wydobywa piasek, margiel, żwir, glinę lub torf,
2) niszczy lub uszkadza urządzenia służące do utrzymania zwierząt lub ptaków,
3)
4) kopie dół lub rów,
podlega karze grzywny do 1.000 złotych albo karze nagany.
ż 2. Tej samej karze podlega, kto wyrzuca na nie należący do niego grunt polny kamienie, śmieci, padlinę lub inne nieczystości.
ż 3. Jeżeli czyn godzi w mienie osoby najbliższej, ściganie następuje na żądanie pokrzywdzonego.
Art. 155. ż 1. Kto na gruncie leśnym lub rolnym niszczy lub uszkadza urządzenia melioracyjne,
podlega karze grzywny.
ż 2. W razie popełnienia wykroczenia można orzec obowiązek zapłaty równowartości wyrządzonej szkody lub obowiązek przywrócenia do stanu poprzedniego.
Art. 156. ż 1. Kto na nie należącym do niego gruncie leśnym lub rolnym niszczy zasiewy, sadzonki lub trawę,
podlega karze grzywny do 500 złotych albo karze nagany.
ż 2. Jeżeli czyn godzi w mienie osoby najbliższej, ściganie następuje na żądanie pokrzywdzonego.
ż 3. W razie popełnienia wykroczenia można orzec nawiązkę do wysokości 500 złotych.
Art. 157. ż 1. Kto wbrew żądaniu osoby uprawnionej nie opuszcza lasu, pola, ogrodu, pastwiska, łąki lub grobli,
podlega karze grzywny do 500 złotych albo karze nagany.
ż 2. Ściganie następuje na żądanie pokrzywdzonego.
Art. 158. ż 1. Właściciel lub posiadacz lasu, który dokonuje wyrębu drzewa w należącym do niego lesie albo w inny sposób pozyskuje z tego lasu drewno niezgodnie z planem urządzenia lasu, uproszczonym planem urządzenia lasu lub decyzją określającą zadania z zakresu gospodarki leśnej albo bez wymaganego pozwolenia,
podlega karze grzywny.
ż 2. W razie popełnienia wykroczenia określonego w ż 1 orzeka się przepadek pozyskanego drewna.
Art. 159. Kto, wbrew ciążącemu na nim obowiązkowi w zakresie ochrony lasów, nie wykonuje zabiegów zapobiegających, wykrywających i zwalczających nadmiernie pojawiające i rozprzestrzeniające się organizmy szkodliwe,
podlega karze grzywny.
Art. 160. ż 1. Kto, działając bez wymaganego zezwolenia, zmienia las na uprawę rolną,
podlega karze grzywny.
ż 2. W razie popełnienia wykroczenia określonego w ż 1 można orzec obowiązek przywrócenia do stanu poprzedniego.
Art. 161. Kto, nie będąc do tego uprawniony albo bez zgody właściciela lub posiadacza lasu, wjeżdża pojazdem silnikowym, zaprzęgowym lub motorowerem do nie należącego do niego lasu w miejscu, w którym jest to niedozwolone, albo pozostawia taki pojazd w lesie w miejscu do tego nie przeznaczonym,
podlega karze grzywny.
Art. 162. ż 1. Kto w lasach zanieczyszcza glebę lub wodę albo wyrzuca do lasu kamienie, śmieci, złom, padlinę lub inne nieczystości, albo w inny sposób zaśmieca las,
podlega karze grzywny albo karze nagany.
ż 2. Jeżeli czyn sprawcy polega na zakopywaniu, zatapianiu, odprowadzaniu do gruntu w lasach lub w inny sposób składowaniu w lesie odpadów, sprawca
podlega karze aresztu albo grzywny.
ż 3. W razie popełnienia wykroczenia określonego w ż 1 można orzec nawiązkę, a w razie popełnienia wykroczenia określonego w ż 2 orzeka się nawiązkę - do wysokości równej kosztom rekultywacji gleby, oczyszczenia wody, wydobycia, wykopania, usunięcia z lasu, a także zniszczenia lub neutralizacji odpadów.
Art. 163. Kto w lesie rozgarnia ściółkę i niszczy grzyby lub grzybnię,
podlega karze grzywny albo karze nagany.
Art. 164. Kto wybiera jaja lub pisklęta, niszczy lęgowiska lub gniazda ptasie albo niszczy legowiska, nory lub mrowiska znajdujące się w lesie albo na nie należącym do niego gruncie rolnym,
podlega karze grzywny albo karze nagany.
Art. 165. Kto w lesie, w sposób złośliwy, płoszy albo ściga, chwyta, rani lub zabija dziko żyjące zwierzę, poza czynnościami związanymi z polowaniem lub ochroną lasów, jeżeli czyn z mocy innego przepisu nie jest zagrożony karą surowszą,
podlega karze grzywny albo karze nagany.
Art. 166. Kto w lesie puszcza luzem psa, poza czynnościami związanymi z polowaniem,
podlega karze grzywny albo karze nagany.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
zmiany:



1983-05-13
Dz.U.1982.35.228

art. 103 ż 2 pkt 2
USTAWA
z dnia 20 maja 1971 r.
Przepisy wprowadzające Kodeks wykroczeń.
Rozdział I
Przepisy ogólne.
Art. I. Kodeks wykroczeń wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1972 r.
Art. II. ż 1. Z dniem wejścia w życie Kodeksu wykroczeń tracą moc wszelkie przepisy dotyczące przedmiotów w tym kodeksie unormowanych.
ż 2. W szczególności tracą moc przepisy wymienione w artykułach poniższych.
Art. III. Ilekroć niniejsza ustawa wymienia przepisy dotychczasowe, należy przez to rozumieć przepisy z uwzględnieniem wszystkich zmian i uzupełnień, wprowadzanych przed dniem wejścia w życie tej ustawy.
Art. IV. Uchyla się:
1) rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Prawo o wykroczeniach (Dz. U. Nr 60, poz. 572);
2) ustawę z dnia 14 kwietnia 1937 r. o szkodnictwie leśnym i polnym (Dz. U. Nr 30, poz. 224);
3) dekret z dnia 4 marca 1953 r. o uzupełnieniu przepisów karnych w sprawach o niewykonanie dostaw obowiązkowych (Dz. U. z 1956 r. Nr 6, poz. 31);
4) ustawę z dnia 13 lipca 1957 r. o zwalczaniu spekulacji i ochronie interesów nabywców oraz producentów rolnych w obrocie handlowym (Dz. U. Nr 39, poz. 171);
5) ustawę z dnia 22 maja 1958 r. o zaostrzeniu odpowiedzialności karnej za chuligaństwo (Dz. U. Nr 34, poz. 152);
6) ustawę z dnia 17 czerwca 1966 r. o przekazaniu niektórych drobnych przestępstw jako wykroczeń do orzecznictwa karno-administracyjnego (Dz. U. Nr 23, poz. 149).
Art. V.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział II
Zmiany w przepisach obowiązujących.
Art. VI. Uchyla się:
1) art. 4, 6 i 8 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 marca 1928 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 1932 r. Nr 42, poz. 417);
2) art. 32 pkt 1 i 4 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 marca 1928 r. o badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa (Dz. U. z 1933 r. Nr 60, poz. 454);
3) art. 11 ustawy z dnia 15 marca 1933 r. o zbiórkach publicznych (Dz. U. Nr 22, poz. 162);
4) art. 11 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. o ustalaniu nazw miejscowości i obiektów fizjograficznych oraz o numeracji nieruchomości (Dz. U. Nr 94, poz. 850);
5) art. 6 dekretu Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 2 października 1935 r. o odznakach i mundurach (Dz. U. Nr 72, poz. 455);
6) art. 78 dekretu z dnia 8 czerwca 1955 r. - Prawo o aktach stanu cywilnego (Dz. U. Nr 25, poz. 151);
7) art. 10 dekretu z dnia 23 marca 1956 r. o obowiązku szkolnym (Dz. U. Nr 9, poz. 52);
8) art. 11 ustawy z dnia 1 lipca 1958 r. o zezwoleniach na wykonywanie przemysłu, rzemiosła, handlu i niektórych usług przez jednostki gospodarki nie uspołecznionej (Dz. U. Nr 45, poz. 224);
9) art. 14 ustawy z dnia 22 kwietnia 1959 r. o utrzymaniu czystości i porządku w miastach i osiedlach (Dz. U. Nr 27, poz. 167);
10) art. 27 i 28 ustawy z dnia 10 grudnia 1959 r. o zwalczaniu alkoholizmu (Dz. U. Nr 69, poz. 434);
11) art. 29 ustawy z dnia 13 kwietnia 1960 r. o ochronie przeciwpożarowej (Dz. U. Nr 20, poz. 120);
12) art. 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. o zagospodarowaniu lasów i nieużytków nie stanowiących własności Państwa oraz niektórych lasów i nieużytków państwowych (Dz. U. Nr 29, poz. 166);
13) art. 63 ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. o łączności (Dz. U. Nr 8, poz. 48);
14) art. 44 ustawy z dnia 15 lipca 1961 r. o rozwoju systemu oświaty i wychowania (Dz. U. Nr 32, poz. 160);
15) art. 24-26 ustawy z dnia 27 listopada 1961 r. o bezpieczeństwie i porządku ruchu na drogach publicznych (Dz. U. Nr 53, poz. 295);
16) art. 20 ustawy z dnia 29 marca 1962 r. o zgromadzeniach (Dz. U. Nr 20, poz. 89);
17) art. 52 i 53 ustawy z dnia 29 marca 1962 r. o drogach publicznych (Dz. U. Nr 20, poz. 90);
18) art. 157 pkt 3 ustawy

Ustawa z dnia 30 maja 1962 r. - Prawo wodne utraciła moc dnia 1 stycznia 1975 r.na podstawie art. 144 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo wodne (Dz. U. 1974 r. Nr 38 poz. 230).

z dnia 30 maja 1962 r. - Prawo wodne (Dz. U. Nr 34, poz. 158);
19) art. 26 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 13 listopada 1963 r. o zwalczaniu chorób zakaźnych (Dz. U. Nr 50, poz. 279);
20) art. 32 pkt 3, 8, 9 i 11 ustawy z dnia 25 listopada 1970 r. o warunkach zdrowotnych żywności i żywienia (Dz. U. Nr 29, poz. 245).
Art. VII. Tracą moc w zakresie unormowanym w Kodeksie wykroczeń:
1) art. 32 pkt 3 i 5 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 marca 1928 r. o badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa (Dz. U. z 1933 r. Nr 60, poz. 454);
2) art. 10 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. o ustalaniu nazw miejscowości i obiektów fizjograficznych oraz o numeracji nieruchomości (Dz. U. Nr 94, poz. 850) - w części dotyczącej art. 8 i 9 tego rozporządzenia;
3) art. 10 ust. 1 dekretu z dnia 29 października 1952 r. o gospodarowaniu artykułami obrotu towarowego i zaopatrzenia (Dz. U. Nr 44, poz. 301);
4) art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 1958 r. o popieraniu melioracji wodnych dla potrzeb rolnictwa (Dz. U. z 1963 r. Nr 42, poz. 237);
5) art. 13 pkt 1 ustawy z dnia 22 kwietnia 1959 r. o utrzymaniu czystości i porządku w miastach i osiedlach (Dz. U. Nr 27, poz. 167) - w części dotyczącej art. 4 ust. 1-4 oraz art. 6 ust. 1-4 tej ustawy;
6) art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 2 grudnia 1960 r. o kolejach (Dz. U. z 1970 r. Nr 9, poz. 76);
7) art. 20 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o ewidencji i kontroli ruchu ludności (Dz. U. Nr 33, poz. 164);
8) art. 26 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 listopada 1963 r. o zwalczaniu chorób zakaźnych (Dz. U. Nr 50, poz. 279).
Art. VIII. ż 1. W dekrecie z dnia 6 maja 1953 r. - Prawo górnicze (Dz. U. z 1961 r. Nr 23, poz. 113) wprowadza się następujące zmiany:
a) Art. 137 otrzymuje brzmienie:
"Art. 137. 1. Kto:
1) będąc obowiązany do przestrzegania nakazów lub zakazów, zawartych w przepisach wydanych na podstawie art. 82, w zakresie zagrożeń: pożarowych, gazowych, pyłowych, wodnych, w związku z jazdą ludzi szybami oraz w związku z nabywaniem, przechowywaniem i używaniem materiałów wybuchowych w zakładach górniczych - wykracza przeciwko tym nakazom i zakazom,
2) prowadzi ruch zakładu górniczego bez zatwierdzonego planu ruchu albo niezgodnie z tym planem,
3) nie dopełnia obowiązków określonych w art. 118,
podlega karze aresztu do 3 miesięcy lub karze grzywny do 5 000 złotych.
2. Kto:
1) będąc obowiązany do przestrzegania nakazów lub zakazów, zawartych w art. 75, 76, 114 ust. 2 i 3 lub art. 115 ust. 1 albo w przepisach wydanych na podstawie art. 82 w zakresie innych czynów niż określone w ust. 1 pkt 1, art. 100 ust. 2, art. 115 ust. 2 lub art. 124, wykracza przeciwko tym nakazom lub zakazom,
2) wykracza przeciwko nakazom zawartym w art. 86,
3) wbrew obowiązkowi przewidzianemu w art. 78 nie sporządza planu ruchu zakładu górniczego lub wbrew obowiązkowi przewidzianemu w art. 120, 125 i 126 nie sporządza planu likwidacji eksploatacji złoża albo nie składa tych planów w terminach przepisanych okręgowemu urzędowi górniczemu do zatwierdzenia,
4) bez uzyskania zatwierdzenia okręgowego urzędu górniczego wykonuje czynności kierownictwa lub dozoru ruchu zakładu górniczego albo wykonuje te czynności wbrew zarządzeniu o zawieszeniu w pełnieniu czynności (art. 98),
5) nie mając stwierdzonych przez Wyższy Urząd Górniczy uprawnień, wykonuje czynności mierniczego górniczego, geologa górniczego lub asystenta mierniczego górniczego (art. 106 ust. 2) albo wykonuje te czynności wbrew zarządzeniu o zawieszeniu w pełnieniu czynności (art. 112),
6) nie stosuje się do zarządzeń okręgowego urzędu górniczego, wydanych na podstawie art. 132,
podlega karze grzywny do 5 000 złotych.
3. Kary za czyny określone w ust. 1 i 2 wymierzają kolegia do spraw wykroczeń przy urzędach górniczych. Orzekanie następuje na zasadach i w trybie przepisów Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia".
b) Art. 138 skreśla się.
ż 2. W art. 8 ust. 2 dekretu z dnia 10 listopada 1954 r. o przejęciu przez związki zawodowe zadań w dziedzinie wykonywania ustaw o ochronie, bezpieczeństwie i higienie pracy oraz sprawowania inspekcji pracy (Dz. U. z 1968 r. Nr 8, poz. 47) wprowadza się następującą zmianę:
a) w pkt 4 kropkę zastępuje się średnikiem;
b) dodaje się nowy punkt 5 w brzmieiniu:
"5) złośliwie albo przez lekceważenie swych zobowiązań wstrzymuje w całości lub w części należne pracownikowi wynagrodzenie lub wysokość jego bezprawnie obniża albo zmusza pracownika do przyjęcia zamiast należnej zapłaty w gotówce wynagrodzenia w innej postaci".
ż 3. Artykuł 14 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o utworzeniu Centralnego Urzędu Jakości i Miar (Dz. U. Nr 23, poz. 147) otrzymuje brzmienie:
"Art. 14. 1. Kto w zakładzie produkcyjnym, będąc odpowiedzialny za jakość produkcji lub za kontrolę jakości nieumyślnie przeznacza lub wprowadza do produkcji, do obrotu lub użytku wyroby o jakości gorszej od ustalonej dla takich wyrobów przez właściwe organy albo oczywiście nie nadające się do użytku, do którego są przeznaczone,
podlega karze pieniężnej do 5 000 złotych.
2. Karę pieniężną wymierza dyrektor okręgowego urzędu jakości i miar.
3. Od orzeczenia dyrektora okręgowego urzędu jakości i miar przysługuje odwołanie w terminie 14 dni od doręczenia orzeczenia - do Prezesa Centralnego Urzędu Jakości i Miar.
4. Rada Ministrów określi w drodze rozporządzenia zasady i tryb wymierzania kary wymienionej w ust. 1."
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział III
Przepisy przejściowe i końcowe.
Art. IX. ż 1. Ilekroć ustawa przewiduje za wykroczenie karę pozbawienia wolności, orzeka się zamiast niej karę aresztu.
ż 2. Ilekroć ustawa przewiduje 4 500 złotych jako górną granicę grzywny, ustala się górną jej granicę w wysokości 5 000 złotych.
ż 3. Ilekroć ustawa przewiduje za czyn podlegający orzecznictwu kolegiów do spraw wykroczeń karę aresztu powyżej 3 miesięcy lub grzywnę powyżej 5 000 złotych, górną granicę tych kar obniża się do wysokości 3 miesięcy aresztu lub do wysokości 5 000 złotych grzywny.
Art. X. ż 1. Uchyla się karę aresztu przewidzianą za wykroczenia zawarte w ustawach szczególnych wydanych przed dniem wejścia w życie Kodeksu wykroczeń.
ż 2. Przepis ż 1 nie ma zastosowania do:
1) ustawy z dnia 30 stycznia 1959 r. - Prawo lokalowe (Dz. U. z 1962 r. Nr 47, poz. 227);
2) ustawy z dnia 31 stycznia 1959 r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych (Dz. U. Nr 11, poz. 62);
3) ustawy z dnia 17 lutego 1960 r. o zaopatrywaniu ludności w wodę (Dz. U. Nr 11, poz. 72);
4) ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. - Prawo budowlane (Dz. U. Nr 7, poz. 46);
5) ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. o broni, amunicji i materiałach wybuchowych (Dz. U. Nr 6, poz. 43);
6) ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych (Dz. U. Nr 6, poz. 38);
7) ustawy z dnia 31 maja 1962 r. - Prawo lotnicze (Dz. U. Nr 32, poz. 153);
8) ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz. U. Nr 44, poz. 220).
Art. XI. Zamiast kar dodatkowych określonych w poszczególnych przepisach dotyczących wykroczeń stosuje się odpowiednie kary dodatkowe przewidziane w Kodeksie wykroczeń.
Art. XII. ż 1. Jeżeli obowiązujące przepisy powołują się na uchylone przepisy prawa o wykroczeniach z 1932 r. lub na uchylone przepisy ustawy szczególnej albo odsyłają ogólnie do przepisów o wykroczeniach, stosuje się w tym zakresie odpowiednio przepisy Kodeksu wykroczeń.
ż 2. W razie wątpliwości, czy ma być stosowane prawo dotychczasowe, czy Kodeks wykroczeń, stosuje się Kodeks wykroczeń.
Art. XIII. Jeżeli czyn na podstawie dotychczasowych przepisów stanowił występek, a zgodnie z przepisami Kodeksu wykroczeń jest wykroczeniem, ukaranie za ten czyn, popełniony przed dniem wejścia w życie Kodeksu wykroczeń, może nastąpić tylko w razie popełnienia czynu z winy umyślnej, chyba że przepis dotychczasowy przewidywał odpowiedzialność karną również za popełnienie czynu z winy nieumyślnej.
Art. XIV. ż 1. W sprawach zakończonych prawomocnym rozstrzygnięciem, w których kara nie została wykonana:
1) jeżeli według nowej ustawy czyn objęty rozstrzygnięciem zagrożony jest karą, której górna granica jest niższa od kary orzeczonej, wymierzoną karę łagodzi się do górnego ustawowego zagrożenia przewidzianego za taki czyn w nowej ustawie,
2) do osób, którym wykonanie kary warunkowo zawieszono, stosuje się przepisy art. 42-44 Kodeksu wykroczeń,
3) stosuje się przepisy Kodeksu wykroczeń o przedawnieniu.
ż 2. W sprawach zakończonych prawomocnym rozstrzygnięciem uznanie ukarania za niebyłe następuje na podstawie przepisów Kodeksu wykroczeń.
Art. XV. Przepisy Kodeksu wykroczeń nie mają zastosowania do wykroczeń skarbowych.
Art. XVI. Zakłady, w których ma być wykonywana kara aresztu, określi w drodze rozporządzenia Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z Ministrem Spraw Wewnętrznych.
Art. XVII. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1972 r.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
zmiany:



1996-02-16
Dz.U.1996.55.248
wynik. z
art. 28 pkt 1

Dz.U.1996.55.250
wynik. z
art. 28
1996-02-19
Dz.U.1996.46.205
wynik. z
art. 28
2002-09-01
Dz.U.2002.195.1644
wynik. z
art. 28
UMOWA
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Czechosłowacką Republiką Socjalistyczną o stosunkach prawnych na polsko-czechosłowackiej granicy państwowej oraz o współpracy i wzajemnej pomocy w sprawach granicznych,
sporządzona w Pradze dnia 2 grudnia 1967 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA
POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 2 grudnia 1967 roku sporządzona została w Pradze Umowa między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Czechosłowacką Republiką Socjalistyczną o stosunkach prawnych na polsko-czechosłowackiej granicy państwowej oraz o współpracy i wzajemnej pomocy w sprawach granicznych o następującym brzmieniu dosłownym:
UMOWA
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Czechosłowacką Republiką Socjalistyczną o stosunkach prawnych na polsko-czechosłowackiej granicy państwowej oraz o współpracy i wzajemnej pomocy w sprawach granicznych.
Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Prezydent Czechosłowackiej Republiki Socjalistycznej, kierując się pragnieniem pogłębienia przyjacielskiej współpracy i wzajemnej pomocy przy oznaczaniu, utrzymywaniu i ochronie wspólnej granicy państwowej oraz uregulowania stosunków prawnych na granicy, postanowili zawrzeć niniejszą Umowę i w tym celu wyznaczyli swych pełnomocników:
Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
- Generała dywizji Grzegorza Korczyńskiego, Wiceministra Obrony Narodowej
Prezydent Czechosłowackiej Republiki Socjalistycznej
- Pułkownika doktora Jindricha Thona, Wiceministra Spraw Wewnętrznych,
którzy po wymianie pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział III
Pełnomocnicy graniczni.
Artykuł 12.
1. Ustanawia się głównych pełnomocników granicznych, zastępców głównych pełnomocników granicznych, pełnomocników granicznych, zastępców pełnomocników granicznych i pomocników pełnomocników granicznych, którzy wykonują zadania wypływające dla nich z niniejszej Umowy.
2. Rząd każdego Państwa mianuje głównego pełnomocnika granicznego dla polsko-czechosłowackiej granicy państwowej.
3. Właściwy minister mianuje zastępców głównego pełnomocnika granicznego, pełnomocników granicznych i ich zastępców.
4. Pełnomocnik graniczny mianuje swych pomocników.
Artykuł 13.
1. Główni pełnomocnicy graniczni w szczególności:
a) oceniają problematykę ochrony granicy państwowej, stan i utrzymanie znaków granicznych oraz podejmują wspólnie środki w celu odpowiedniego zabezpieczenia granicy państwowej;
b) koordynują działalność pełnomocników granicznych;
c) koordynują działalność organów ochrony granic w zakresie ochrony granicy państwowej i uzgadniają zasady prowadzenia wspólnych przedsięwzięć na granicy państwowej;
d) rozpatrują poważniejsze zajścia na granicy państwowej;
e) rozpatrują sprawy, które nie zostały rozstrzygnięte przez pełnomocników granicznych, lub sprawy przekraczające uprawnienia pełnomocników granicznych;
f) przekazują do rozpatrzenia na drodze dyplomatycznej sprawy, które nie zostały przez nich rozstrzygnięte, oraz sprawy przekraczające ich uprawnienia; o przekazaniu sprawy informują się wzajemnie.
2. Postanowienia ustępu 1 nie wykluczają możliwości przekazania głównym pełnomocnikom granicznym do dalszego rozpatrzenia spraw, które były rozpatrywane na drodze dyplomatycznej.
Artykuł 14.
1. Pełnomocnicy graniczni oceniają stan ochrony granicy państwowej oraz koordynują służbę organów ochrony granic.
2. Pełnomocnicy graniczni prowadzą postępowanie wyjaśniające oraz rozpatrują i w przypadkach należących do ich uprawnień rozstrzygają zajścia i inne zdarzenia na granicy państwowej, a w szczególności:
a) strzelanie przez granicę państwową i jego skutki;
b) zabójstwo lub uszkodzenie ciała będące wynikiem działania przez granicę państwową;
c) bezprawne przekroczenie granicy państwowej;
d) bezprawny postój rzecznych obiektów pływających przy brzegu drugiej Umawiającej się Strony;
e) wykrywanie przedmiotów lub zwierząt domowych, które znalazły się na terytorium drugiej Umawiającej się Strony;
f) przestawienie, uszkodzenie lub zniszczenie znaków granicznych; w tym celu przeprowadzają samodzielnie przegląd stanu i rozmieszczenia znaków granicznych oraz stanu pasa określonego w artykule 6 ustęp 2, informują się wzajemnie o dostrzeżonych uchybieniach i przekazują sobie wnioski w sprawie ich usunięcia;
g) kradzież, zniszczenie lub uszkodzenia mienia na terytorium drugiej Umawiającej się Strony;
h) bezprawne komunikowanie się przez granicę państwową;
i) przypadki naruszenia porządku na granicy państwowej, w wyniku których powstaje roszczenie o naprawienie szkody;
j) inne zdarzenia graniczne nie wymagające rozstrzygnięcia przez głównego pełnomocnika granicznego lub na drodze dyplomatycznej.
3. Pełnomocnicy graniczni przeprowadzają raz na dwa lata wspólny przegląd znaków granicznych i pasa określonego w artykule 6 ustęp 2; mogą być dokonywane również dodatkowe wspólne przeglądy.
4. Pełnomocnicy graniczni niezwłocznie wymieniają informacje o przypadkach pojawienia się na terenach przygranicznych ognisk masowych chorób ludzi, zwierząt i roślin, pojawienia się szkodników polnych i leśnych oraz niebezpieczeństwa pożarów w celu podjęcia przez właściwe organy środków przeciwko rozszerzeniu się tych chorób, szkodników lub pożarów.
5. Pełnomocnik graniczny może przekazać każdą sprawę, która ma szczególnie duże znaczenie, do rozpatrzenia głównemu pełnomocnikowi granicznemu, o czym informuje równocześnie pełnomocnika granicznego drugiej Umawiającej się Strony.
6. Szczególnie poważne wypadki na granicy państwowej, a zwłaszcza zabójstwo i ciężkie uszkodzenie ciała, powinny być zawsze przekazywane za pośrednictwem głównego pełnomocnika granicznego na drogę dyplomatyczną; jednakże i w tych przypadkach pełnomocnicy graniczni mają obowiązek przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego.
7. Postępowanie wyjaśniające w sprawie zajść i innych zdarzeń na granicy państwowej przeprowadza się na miejscu. Z przebiegu i wyniku tego postępowania sporządza się w razie potrzeby protokół, załączając do niego niezbędne szkice, fotografie i inne dokumenty; czynności te nie mają charakteru dochodzenia lub śledztwa.
8. Postanowienia niniejszego artykułu nie wykluczają możliwości przekazywania pełnomocnikom granicznym do rozpatrzenia spraw, które były rozpatrywane przez głównych pełnomocników granicznych lub w drodze dyplomatycznej.
Artykuł 15.
1. Zastępcy głównych pełnomocników granicznych i zastępcy pełnomocników granicznych mają w zakresie spraw im powierzonych takie same prawa i obowiązki jak pełnomocnicy, których są zastępcami.
2. Pomocnicy pełnomocników granicznych wykonują zadania powierzone im przez pełnomocników granicznych lub ich zastępców.
Artykuł 16.
Główni pełnomocnicy graniczni, ich zastępcy, pełnomocnicy graniczni lub ich zastępcy oraz pomocnicy wykonują swe czynności zasadniczo na wspólnych spotkaniach lub konferencjach granicznych.
Artykuł 17.
1. Pełnomocnicy graniczni obowiązani są stosować odpowiednie środki w celu zapobieżenia nielegalnemu przekraczaniu granicy państwowej. Pełnomocnicy graniczni informują się wzajemnie o środkach podejmowanych przeciwko osobom naruszającym granicę państwową.
2. Organy ochrony granic obowiązane są niezwłocznie po otrzymaniu meldunku o nielegalnym przekroczeniu granicy państwowej podjąć środki w celu ujęcia osoby, która naruszyła granicę państwową; o wyniku powinien być zawiadomiony pełnomocnik graniczny drugiej Umawiającej się Strony.
3. W przypadku gdy ślady osoby, która nielegalnie przekroczyła granicę państwową, prowadzą na terytorium drugiej Umawiającej się Strony, organ ścigający powinien niezwłocznie przekazać wszystkie potrzebne dane organom ochrony granic drugiej Umawiającej się Strony, aby umożliwić im dalszy pościg.
4. W razie prowadzenia bezpośredniego pościgu przez granicę państwową, pościg na terytorium drugiej Umawiającej się Strony może odbywać się za zgodą jej pełnomocnika granicznego lub jego zastępcy; bez tej zgody pościg można prowadzić, z wyjątkiem miast i wsi, tylko w przypadku, gdy zwłoka mogłaby spowodować niebezpieczeństwo ucieczki przestępcy, ale tylko do miejsca, w którym organ ścigający spotka organ drugiej Umawiającej się Strony. Pościgu na terytorium drugiej Umawiającej się Strony nie można prowadzić dalej niż 5 km w głąb. Podczas prowadzenia pościgu organ ścigający nie może używać broni z wyjątkiem obrony koniecznej; nie wolno również przeprowadzać rewizji osobistej i domowej; wolno jednak sprawdzić, czy zatrzymany nie posiada przedmiotów, których mógłby użyć do zaatakowania organu ścigającego i przedmioty te odebrać.
5. Za bezpośredni pościg uważa się przypadek, gdy ścigany znajduje się w polu widzenia organu ścigającego lub jeżeli pies służbowy idzie śladem węchowym.
6. Osoba zatrzymana w czasie pościgu na terytorium drugiej Umawiającej się Strony będzie przekazana organom ochrony granic tej Strony wraz z przedmiotami posiadanymi w czasie pościgu i zatrzymania. Postanowienia artykułu 18 stosuje się odpowiednio.
Artykuł 18.
1. Osoby, które umyślnie przekroczyły bezprawnie granicę państwową i zostały zatrzymane, będą na podstawie decyzji pełnomocnika granicznego Umawiającej się Strony, na terytorium której zostały zatrzymane, przekazane pełnomocnikowi granicznemu drugiej Umawiającej się Strony, z reguły w terminie 48 godzin od chwili ich zatrzymania. Równocześnie przekazuje się przedmioty, które osoby takie posiadały w chwili zatrzymania, jeżeli przedmioty te zostały wywiezione z terytorium drugiej Umawiającej się Strony. Nie podlegają jednak przekazaniu nielegalnie posiadane środki płatnicze tej Umawiającej się Strony, na terytorium której osoby zostały zatrzymane.
2. Osoby, o których mowa w ustępie 1, nie będą przekazane, jeżeli są obywatelami tej Umawiającej się Strony, na terytorium której zostały zatrzymane.
3. Osoby, o których mowa w ustępie 1, mogą nie być przekazane, jeżeli oprócz nielegalnego przekroczenia granicy państwowej dopuściły się innego przestępstwa na terytorium tej Umawiającej się Strony, której organy dokonały zatrzymania, i o przestępstwo to prowadzone jest przeciwko tym osobom postępowanie karne.
4. Jeżeli przekazania osoby określonej w ustępie 1 nie dokonano z przyczyn, o których mowa w ustępie 3, albo jeżeli przekazanie nie mogło być dokonane w terminie 48 godzin z jakichkolwiek innych przyczyn, należy o tym zawiadomić pełnomocnika granicznego drugiej Umawiającej się Strony w terminie najpóźniej do 8 dni od chwili zatrzymania tej osoby, podając przyczyny. W takich przypadkach decyzję w sprawie przekazania podejmują właściwe organy.
Artykuł 19.
1. Osoby, które nieumyślnie przekroczyły bezprawnie granicę państwową i zostały zatrzymane na terytorium jednej z Umawiających się Stron, będą przekazane niezwłocznie najbliższym organom ochrony granic tej Umawiającej się Strony, z której terytorium przybyły. Równocześnie przekazuje się przedmioty, które osoby te posiadały w chwili zatrzymania, jeżeli przedmioty te zostały wywiezione z terytorium drugiej Umawiającej się Strony.
2. Jeżeli osoby określone w ustępie 1 dopuściły się przestępstwa na terytorium tej Umawiającej się Strony, gdzie zostały zatrzymane, postanowienia artykułu 18 ustęp 3 i 4 stosuje się odpowiednio.
Artykuł 20.
Pełnomocnik graniczny jednej Umawiającej się Strony może odmówić lub odroczyć przyjęcie osób, o których mowa w artykule 18 i 19, przekazywanych przez pełnomocnika granicznego drugiej Umawiającej się Strony, podając jednocześnie powody odmowy lub odroczenia.
Artykuł 21.
1. Pełnomocnicy graniczni rozpatrują wspólnie roszczenia o wynagrodzenie szkód, które powstały w wyniku naruszenia porządku na granicy państwowej, jeżeli wysokość szkody powstałej na terytorium Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej nie przekracza 1.500 złotych, zaś wysokość szkody powstałej na terytorium Czechosłowackiej Republiki Socjalistycznej - 1.000 koron.
Jeżeli nie osiągną oni porozumienia, sprawa zostanie przekazana do załatwienia głównemu pełnomocnikowi granicznemu.
W przypadku gdy główny pełnomocnik graniczny sprawy nie załatwi lub gdy wysokość szkody przekracza wymienione kwoty, przekazuje sprawę do rozpatrzenia na drodze dyplomatycznej.
2. Właściwe organy Umawiających się Stron uzgodnią wspólnie sposób realizacji odszkodowań stosownie do obowiązujących między obu Państwami przepisów o płatnościach.
3. Postanowienia powzięte przez pełnomocników granicznych w sprawach, o których mowa w ustępie 1, nie wyłączają możliwości dochodzenia roszczeń na drodze sądowej.
4. Wysokość kwot wymienionych w ustępie 1 może być zmieniona w drodze wymiany not.
Artykuł 22.
1. Główni pełnomocnicy graniczni i ich zastępcy, pełnomocnicy graniczni i ich zastępcy, jak również pomocnicy, eksperci, tłumacze i inne osoby im towarzyszące przy przekraczaniu granicy państwowej i w czasie pobytu na terytorium drugiej Umawiającej się Strony w związku z wykonywaniem czynności służbowych, wynikających z niniejszej Umowy, zwolnieni są od ograniczeń przywozowych i wywozowych, od cła i innych opłat w odniesieniu do dokumentów służbowych, środków transportu oraz innych przedmiotów przeznaczonych do wykonywania czynności urzędowych i do niezbędnych osobistych ich potrzeb.
2. Główni pełnomocnicy graniczni i ich zastępcy oraz pełnomocnicy graniczni i ich zastępcy przy przekraczaniu granicy państwowej w związku z wykonywaniem czynności służbowych w ramach niniejszej Umowy wolni są od rewizji celnej; dotyczy to również przewożonych przez nich przedmiotów, o których mowa w ustępie 1.
3. Osoby wymienione w ustępie 1 mogą w czasie pobytu na terytorium drugiej Umawiającej się Strony nosić mundury i broń osobistą; podczas wykonywania swych czynności służbowych na tym terytorium korzystają z nietykalności osobistej; nietykalność przysługuje również posiadanym przez te osoby dokumentom służbowym. Druga Umawiająca się Strona udziela tym osobom niezbędnej pomocy, w szczególności na ich wniosek dostarcza im środków przewozowych, kwater oraz umożliwia porozumiewanie się z własnymi organami.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział IV
Użytkowanie wspólnych dróg i ścieżek.
Artykuł 23.
1. Graniczne drogi, które przez Umawiające się Strony zostały w dokumentach granicznych uznane za wspólne, jak również drogi i ścieżki, które częściowo znajdują się na terytorium jednej z Umawiających się Stron, a zostały określone jako wspólne w odrębnych umowach, są jednakowo dostępne dla obywateli obu Państw.
2. Właściwe organy Umawiających się Stron ustalają w drodze wzajemnego porozumienia zasady utrzymywania wspólnych dróg i ścieżek.
Artykuł 24.
1. Obywatele Umawiających się Stron przebywający na wspólnych drogach i ścieżkach podlegają przepisom prawnym swego państwa.
2. Organy ochrony granic i organy celne Umawiających się Stron mogą przy wykonywaniu służby na wspólnych drogach i ścieżkach żądać okazania dowodów tożsamości od wszystkich osób, które korzystają z tych dróg i ścieżek.
3. Jeżeli obywatel jednej Umawiającej się Strony, przebywający na wspólnej drodze lub ścieżce dopuści się czynu zabronionego przez prawo swego państwa, organy określone w ustępie 2 mogą go zatrzymać i zabezpieczyć rzeczy, które były przedmiotem zabronionego czynu lub służyły do popełnienia tego czynu.
4. Obywatele Umawiających się Stron, zatrzymani na wspólnych drogach i ścieżkach zgodnie z ustępem 3, będą przekazani organom swego państwa. Wraz z zatrzymanymi osobami przekazuje się rzeczy posiadane przez nie w chwili zatrzymania z wyjątkiem nielegalnie posiadanych środków płatniczych tej Umawiającej się Strony, której organy dokonały zatrzymania.
5. W przypadku zatrzymania obywateli Umawiających się Stron w czasie wspólnego dokonywania czynu zabronionego przez prawo organ zatrzymujący przekaże zatrzymanego obywatela drugiej Umawiającej się Strony wraz z posiadanymi przez niego rzeczami organom jego państwa. Nie podlegają jednak przekazaniu rzeczy, które były przedmiotem czynu zabronionego przez prawo lub służyły do jego popełnienia, oraz nielegalnie posiadane środki płatnicze tej Umawiającej się Strony, której organy dokonały zatrzymania.
6. Przekazanie osób zatrzymanych zgodnie z ustępem 4 i 5 winno nastąpić w terminie 48 godzin od chwili zatrzymania.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział V
Użytkowanie dróg kolejowych i wodnych, szos oraz urządzeń komunikacyjnych, przeciętych lub przebiegających granicą państwową.
Artykuł 25.
1. Komunikację na drogach kolejowych i wodnych, szosach oraz urządzeniach komunikacyjnych, przeciętych lub przebiegających granicą państwową, jak również w przejściach granicznych regulują odrębne umowy, które rozstrzygają również sprawy ich utrzymania.
2. W określonych w ustępie 1 miejscach przecięcia właściwe organy każdej z Umawiających się Stron ustawiają na swym terytorium i utrzymują w należytym stanie odpowiednie zapory (szlabany) lub specjalne znaki.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział VI
Gospodarka rolna i leśna, rybołówstwo i myślistwo.
Artykuł 26.
1. Na gruntach przylegających do granicy państwowej każda z Umawiających się Stron powinna gospodarować tak, aby nie wyrządzić szkody gospodarce drugiej Umawiającej się Strony; w szczególności będzie stosować odpowiednie środki dla zapobieżenia pojawieniu się masowych chorób ludzi, zwierząt i roślin oraz pojawieniu się szkodników polnych i leśnych. Właściwe organy Umawiających się Stron udzielają sobie w tym zakresie wzajemnej pomocy.
2. Właściwe organy Umawiającej się Strony, na której terytorium powstał pożar lasu w pobliżu granicy państwowej, wykorzystują wszelkie możliwe środki w celu umiejscowienia i ugaszenia pożaru oraz niedopuszczenia do jego rozprzestrzeniania się przez granicę państwową. W przypadku niebezpieczeństwa przerzucenia się pożaru lasu przez granicę państwową organy te zawiadomią niezwłocznie właściwe organy drugiej Umawiającej się Strony, aby można było zastosować odpowiednie środki w celu umiejscowienia pożaru.
Artykuł 27.
1. Osoby zamieszkałe na terytorium jednej z Umawiających się Stron mogą łowić ryby na granicznych ciekach wodnych aż do linii granicy, przestrzegając obowiązujących przepisów Państwa, z którego terytorium dokonują połowów.
2. Połów ryb dozwolony jest w zasadzie w porze dziennej, od wschodu do zachodu słońca. Łowienie ryb w porze nocnej może się odbywać jedynie po uzgodnieniu z organami ochrony granic.
3. Rybołówstwo i ochronę ryb w granicznych ciekach wodnych reguluje odrębna umowa.
Artykuł 28.
1. Właściwe organy Umawiających się Stron uzgadniają w razie potrzeby sprawy dotyczące ochrony zwierzyny łownej i grzebiącego dzikiego ptactwa oraz równoczesnych okresów zakazu polowania na poszczególnych odcinkach granicy państwowej.
2. Organy ochrony granic Umawiających się Stron zawiadamiają o czasie i miejscach polowań z użyciem broni palnej, organizowanych w pobliżu granicy państwowej.
3. W czasie polowania zabronione jest strzelanie lub ściganie zwierzyny łownej i grzebiącego dzikiego ptactwa na terytorium drugiej Umawiającej się Strony.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział VII
Postanowienia ogólne.
Artykuł 29.
Umawiające się Strony zawiadomią się w drodze wymiany not, które organy będą właściwe w rozumieniu niniejszej Umowy. Wymiana not powinna nastąpić w ciągu 90 dni, licząc od dnia wejścia w życie niniejszej Umowy.
Artykuł 30.
Właściwe naczelne organy Umawiających się Stron mogą zawierać porozumienia niezbędne dla wykonywania niniejszej Umowy.
Artykuł 31.
Wspólne postanowienia głównych pełnomocników granicznych i ich zastępców, jak również pełnomocników granicznych i ich zastępców obowiązują od chwili podpisania, o ile nie stanowi się inaczej.
Artykuł 32.
1. Każda Umawiająca się Strona pokrywa wydatki związane z przeprowadzaniem na swoim terytorium spotkań i konferencji granicznych, o których mowa w artykule 16.
2. Wydatki związane z czynnościami ekspertów, powoływanych przez pełnomocników granicznych, jak również ich personelu pomocniczego pokrywa Umawiająca się Strona, która ich powołała.
3. Wydatki związane z czynnościami, o których mowa w artykułach 7, 8 i 11 ustęp 5, dokonywanymi przez ekspertów i ich personel pomocniczy pokrywa Umawiająca się Strona, która ich delegowała.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział VIII
Postanowienia końcowe.
Artykuł 33.
Umowa niniejsza podlega ratyfikacji i wejdzie w życie w dniu wymiany dokumentów ratyfikacyjnych, która odbędzie się w Warszawie.
Artykuł 34.
Umowa niniejsza zawarta jest na okres pięciu lat; ulega ona każdorazowo przedłużeniu na dalsze pięcioletnie okresy, jeżeli żadna z Umawiających się Stron nie wypowie jej w drodze notyfikacji na sześć miesięcy przed upływem danego okresu pięcioletniego.
Umowę niniejszą sporządzono w Pradze, dnia 2 grudnia 1967 roku, w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i czeskim, przy czym obydwa teksty mają jednakową moc.
Na dowód czego wyżej wymienieni Pełnomocnicy podpisali niniejszą Umowę i opatrzyli ją pieczęciami.
Z upoważnienia Rady Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
Grzegorz Korczyński
Z upoważnienia Prezydenta Czechosłowackiej Republiki Socjalistycznej
Indrich Thon
Po zaznajomieniu się z powyższą Umową Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 3 maja 1969 r.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
KONWENCJA
w sprawie przestępstw i niektórych innych czynów popełnionych na pokładzie statków powietrznych, sporządzona w Tokio
dnia 14 września 1963 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 14 września 1963 r. sporządzona została w Tokio Konwencja w sprawie przestępstw i niektórych innych czynów popełnionych na pokładzie statków powietrznych.
Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną, z zastrzeżeniem, że Polska Rzeczpospolita Ludowa nie uznaje się za związaną postanowieniami artykułu 24 ustęp 1 tej Konwencji; oświadcza, że postanawia przystąpić do tej Konwencji w imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 9 stycznia 1971 r.
L. S.
Przewodniczący Rady Państwa: J. Cyrankiewicz
Minister Spraw Zagranicznych: w z. J. Winiewicz
(Tekst konwencji zamieszczony jest w załączniku do niniejszego numeru.)
KONWENCJA
w sprawie przestępstw i niektórych innych czynów popełnionych na pokładzie statków powietrznych.
Państwa będące Stronami niniejszej konwencji uzgodniły, co następuje:
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział I.
Zakres stosowania konwencji.
Art. 1.
1. Niniejszą konwencję stosuje się do:
a) przestępstw przewidzianych w prawie karnym;
b) czynów, które niezależnie od tego, czy są przestępstwami, mogą narażać lub narażają na niebezpieczeństwo statek powietrzny, osoby albo mienie znajdujące się na pokładzie, lub czynów, które naruszają porządek i dyscyplinę na pokładzie.
2. Z zastrzeżeniem postanowień rozdziału III, niniejszą konwencję stosuje się do przestępstw lub czynów popełnionych przez osobę na pokładzie statku powietrznego zarejestrowanego w Umawiającym się Państwie w czasie, gdy statek ten znajduje się w locie bądź nad powierzchnią morza pełnego lub obszaru leżącego poza terytorium jakiegokolwiek Państwa.
3. Dla celów niniejszej konwencji uważa się, że statek powietrzny jest w locie od chwili użycia siły napędowej w celu wystartowania aż do chwili zakończenia lądowania.
4. Niniejszej konwencji nie stosuje się do statków powietrznych używanych w służbie wojskowej, celnej lub policyjnej.
Art. 2.
Z zastrzeżeniem postanowień artykułu 4 i z wyjątkiem wypadku gdy wymaga tego bezpieczeństwo statku powietrznego, osób lub mienia znajdujących się na pokładzie, żadne z postanowień niniejszej konwencji nie będzie interpretowane w ten sposób, że upoważnia lub wymaga podjęcia jakiegokolwiek działania w odniesieniu do przestępstw natury politycznej albo wypływających z dyskryminacji rasowej lub religijnej, przewidzianych w prawie karnym.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział II
Jurysdykcja.
Art. 3.
1. Państwo rejestracji statku powietrznego jest właściwe do wykonywania jurysdykcji w sprawach o przestępstwa i czyny popełnione na pokładzie.
2. Każde Umawiające się Państwo podejmuje takie środki, jakie będą konieczne dla ustanowienia swej jurysdykcji, jako państwa rejestracji, w sprawach o przestępstwa popełnione na pokładzie statków powietrznych zarejestrowanych w tym Państwie.
3. Niniejsza konwencja nie wyklucza jurysdykcji karnej wykonywanej zgodnie z prawem wewnętrznym.
Art. 4.
Umawiające się Państwo nie będące Państwem rejestracji nie może przeszkodzić kontynuowaniu lotu przez statek powietrzny, w celu wykonania jurysdykcji karnej w stosunku do przestępstwa popełnionego na pokładzie, z wyjątkiem wypadków gdy:
a) przestępstwo wywarło skutek na terytorium tego Państwa;
b) przestępstwo zostało popełnione przez obywatela tego Państwa lub w stosunku do takiego obywatela albo przez osobę posiadającą stałe miejsce zamieszkania w tym Państwie;
c) przestępstwo narusza bezpieczeństwo tego Państwa;
d) przestępstwo stanowi naruszenie jakichkolwiek reguł lub przepisów dotyczących lotu lub manewrowania statkiem powietrznym, obowiązujących w tym Państwie;
e) wykonanie tej jurysdykcji jest konieczne w celu zapewnienia poszanowania jakiegokolwiek zobowiązania tego Państwa wynikającego z wielostronnej umowy międzynarodowej.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział III
Uprawnienia dowódcy statku powietrznego.
Art. 5.
1. Postanowień niniejszego rozdziału nie stosuje się do przestępstw i czynów popełnionych lub usiłowania ich popełnienia przez osobę znajdującą się na pokładzie statku powietrznego będącego w locie w przestrzeni powietrznej Państwa rejestracji bądź nad pełnym morzem lub obszarem leżącym poza terytorium jakiegokolwiek Państwa, chyba że ostatni punkt startu i najbliższy punkt zamierzonego lądowania jest położony na terytorium Państwa innego niż Państwo rejestracji albo gdy statek powietrzny odbywa następnie lot w przestrzeni powietrznej Państwa innego niż Państwo rejestracji z taką osobą jeszcze na pokładzie.
2. Dla celów niniejszego rozdziału, niezależnie od postanowień artykułu 1 ustęp 3, uważa się, że statek powietrzny jest w locie od chwili gdy załadowanie zostało zakończone i wszystkie drzwi zewnętrzne zostały zamknięte, aż do chwili, gdy jedne z tych drzwi zostały otwarte w celu wyładowania. W razie przymusowego lądowania postanowienia niniejszego rozdziału będą nadal stosowane do przestępstw i czynów popełnionych na pokładzie aż do chwili przejęcia przez właściwe władze Państwa odpowiedzialności za statek powietrzny oraz osoby i mienie znajdujące się na pokładzie.
Art. 6.
1. Gdy dowódca statku powietrznego ma uzasadnione podstawy przypuszczać, że osoba popełniła lub usiłuje popełnić na pokładzie statku powietrznego przestępstwo lub czyn, o którym mowa w artykule 1 ustęp 1, może on zastosować w stosunku do tej osoby rozsądne środki, łącznie ze środkami przymusu, które są konieczne dla:
a) zagwarantowania bezpieczeństwa statku powietrznego, osób albo mienia znajdujących się na pokładzie;
b) utrzymania porządku i dyscypliny na pokładzie; lub
c) umożliwienie mu wydania danej osoby właściwym władzom lub wysadzenie jej ze statku, zgodnie z postanowieniami niniejszego rozdziału.
2. Dowódca statku powietrznego może zażądać pomocy innych członków załogi lub upoważnić ich do udzielenia jej oraz może wezwać lub upoważnić pasażerów do jej udzielenia (jednakże nie może żądać od pasażerów udzielenia takiej pomocy), w celu zastosowania środków przymusu wobec osoby, względem której takie środki ma prawo zastosować. Każdy członek załogi lub każdy pasażer może również bez takiego upoważnienia zastosować wszelkie rozsądne środki zapobiegawcze, jeżeli ma uzasadnione podstawy przypuszczać, że bezzwłoczne podjęcie takiego działania jest konieczne dla zapewnienia bezpieczeństwa statku powietrznego, osób albo mienia znajdujących się na pokładzie.
Art. 7.
1. Środki przymusu zastosowane wobec osoby zgodnie z postanowieniami artykułu 6 nie będą dłużej stosowane poza jakimkolwiek punktem, w którym statek powietrzny wyląduje, chyba że:
a) punkt ten znajduje się na terytorium Państwa nie będącym Umawiającym się Państwem, a władze tego Państwa odmówią zezwolenia na wysadzenie tej osoby, lub gdy takie środki zostały zastosowane, zgodnie z postanowieniami artykułu 6 ustęp 1 c), w celu wydania jej właściwym władzom;
b) statek powietrzny przymusowo wylądował, a jego dowódca nie jest w stanie wydać tej osoby właściwym władzom;
c) osoba ta zgadza się na przewiezienie jej poza ten punkt przy dalszym stosowaniu wobec niej środków przymusu.
2. Dowódca statku powietrznego powinien w jak najkrótszym czasie, a jeżeli jest to możliwe - przed wylądowaniem na terytorium Państwa - powiadomić władze takiego Państwa o obecności na pokładzie osoby, w stosunku do której zastosowano środki przymusu, zgodnie z postanowieniami artykułu 6 oraz o przyczynach ich zastosowania.
Art. 8.
1. Gdy dowódca statku powietrznego ma uzasadnione podstawy przypuszczać, że osoba popełniła lub usiłuje popełnić na pokładzie czyn, o którym mowa w artykule 1 ustęp 1 b), może - jeżeli jest to konieczne dla celów określonych w artykule 6 ustęp 1 a) lub b) - wysadzić tę osobę na terytorium jakiegokolwiek Państwa, gdzie ląduje statek powietrzny.
2. Dowódca statku powietrznego zawiadamia o wysadzeniu tej osoby i o jego przyczynach władze Państwa, na którego terytorium wysadza się osobę, zgodnie z postanowieniami niniejszego artykułu.
Art. 9.
1. Gdy dowódca statku powietrznego ma uzasadnione podstawy przypuszczać, że osoba popełniła na pokładzie statku powietrznego czyn, który w jego opinii stanowi ciężkie przestępstwo przewidziane w prawie karnym Państwa rejestracji statku powietrznego, może wydać daną osobę właściwym władzom każdego Umawiającego się Państwa, na którego terytorium ląduje statek powietrzny.
2. W wypadku gdy dowódca statku powietrznego ma zamiar wydać, zgodnie z postanowieniami poprzedniego ustępu władzom Umawiającego się Państwa osobę znajdującą się na pokładzie, powinien w jak najkrótszym czasie, w miarę możliwości przed lądowaniem na terytorium tego Państwa, powiadomić jego władze o swym zamiarze i o przyczynach, które go uzasadniają.
3. Dowódca statku powietrznego przekazuje władzom, którym wydaje zgodnie z postanowieniami niniejszego artykułu osobę podejrzaną o popełnienie przestępstwa, dowody i informacje, które zgodnie z prawem Państwa rejestracji znajdują się legalnie w jego posiadaniu.
Art. 10.
Jeżeli zastosowanie środków przewidzianych niniejszą konwencją nastąpiło w sposób zgodny z jej postanowieniami, dowódca statku powietrznego, inny członek załogi, pasażer, właściciel lub eksploatujący statek powietrzny ani osoba, na której rachunek odbył się lot, nie mogą być pociągnięci do odpowiedzialności w żadnym postępowaniu wszczętym z powodu szkody poniesionej przez osobę, w stosunku do której zastosowano te środki.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział IV
Bezprawne zawładnięcie statkiem powietrznym.
Art. 11.
1. Jeżeli osoba znajdująca się na pokładzie bezprawnie zakłóciła przemocą lub groźbą użycia przemocy, eksploatację statku powietrznego znajdującego się w locie, zawładnęła takim statkiem lub objęła nad nim kontrolę albo gdy ma zamiar dokonać takiego czynu, Umawiające się Państwa podejmą wszelkie stosowne środki w celu przywrócenia lub utrzymania kontroli nad statkiem powietrznym przez jego prawowitego dowódcę.
2. W wypadkach określonych w poprzednim ustępie, każde Umawiające się Państwo, w którym statek powietrzny wyląduje, zezwoli pasażerom i załodze tego statku tak szybko, jak tylko to będzie możliwe, na kontynuowanie ich podróży, oraz zwróci osobom uprawnionym statek powietrzny i jego ładunek.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział V
Uprawnienia i obowiązki Państw.
Art. 12.
Każde Umawiające się Państwo zezwoli dowódcy statku powietrznego, zarejestrowanego w innym Umawiającym się Państwie, wysadzić każdą osobę zgodnie z postanowieniami artykułu 8 ustęp 1.
Art. 13.
1. Każde Umawiające się Państwo jest obowiązane przyjąć osobę, którą dowódca statku powietrznego wydaje zgodnie z postanowieniami artykułu 9 ustęp 1.
2. Jeżeli Umawiające się Państwo uzna, że okoliczności to usprawiedliwiają, zatrzyma lub podejmie inne środki zapewniające obecność każdej osoby podejrzanej o popełnienie czynu, o którym mowa w artykule 11 ustęp 1 oraz każdej osoby, która została mu wydana. Zatrzymanie lub zastosowanie innych środków, powinno być zgodne z prawem danego Państwa i może trwać jedynie przez okres konieczny do przeprowadzenia postępowania karnego lub dokonania ekstradycji.
3. Każdej osobie zatrzymanej w myśl poprzedniego ustępu przysługuje prawo natychmiastowego porozumienia się z najbliższym właściwym przedstawicielem Państwa, którego jest ona obywatelem; w tym celu należy udzielić jej wszelkich ułatwień.
4. Każde Umawiające się Państwo, któremu osoba została wydana zgodnie z postanowieniami artykułu 9 ustęp 1 albo na którego terytorium statek powietrzny ląduje w następstwie popełnionego czynu, o którym mowa w artykule 11 ustęp 1, niezwłocznie przystępuje do wstępnego dochodzenia w celu ustalenia faktów.
5. Gdy Państwo zatrzymało osobę zgodnie z postanowieniami niniejszego artykułu, powiadamia niezwłocznie o tym zatrzymaniu, jak i o okolicznościach, które je usprawiedliwiają, Państwo rejestracji statku powietrznego i Państwo, którego zatrzymana osoba jest obywatelem, a także jeżeli uzna to za wskazane, wszystkie inne zainteresowane Państwa. Państwo, które prowadzi wstępne dochodzenia określone w ustępie 4 niniejszego artykułu, powiadamia natychmiast wymienione Państwa o jego wynikach i oświadcza, czy zamierza wykonać swą jurysdykcję.
Art. 14.
1. Osobę wysadzoną zgodnie z postanowieniami artykułu 8 ustęp 1 lub wydaną zgodnie z postanowieniami artykułu 9 ustęp 1, lub która wysiadła po popełnieniu czynu określonego w artykule 11 ustęp 1 i nie może lub nie chce kontynuować swej podróży, Państwo lądowania - jeżeli odmawia przyjęcia tej osoby, a nie jest ona jego obywatelem lub stałym mieszkańcem - może wydalić do Państwa, którego jest ona obywatelem lub w którym stale zamieszkuje, albo do Państwa, na którego terytorium rozpoczęła swoją podróż lotniczą.
2. Wysadzenie, wydanie, zatrzymanie ani też inne środki, o których mowa w artykule 13 ustęp 2, zastosowane wobec danej osoby, jak również powrót tej osoby, nie będą uważane za wpuszczenie na terytorium Umawiającego się Państwa w myśl prawa tego Państwa dotyczącego wejścia lub wpuszczenia osób. Postanowienia niniejszej konwencji nie naruszają przepisów prawa Umawiającego się Państwa dotyczących wydalenia osób z jego terytorium.
Art. 15.
1. Z zastrzeżeniem postanowień artykułu 14, każda osoba wysadzona zgodnie z postanowieniami artykułu 8 ustęp 1 lub wydana zgodnie z postanowieniami artykułu 9 ustęp 1, lub która wysiadła po popełnieniu czynu określonego w artykule 11 ustęp 1 i chce kontynuować swoją podróż, może udać się w tę podróż tak szybko, jak tylko to będzie możliwe, w kierunku zgodnym ze swoim wyborem, chyba że jej obecność jest wymagana w myśl prawa Państwa lądowania w celach postępowania karnego lub ekstradycji.
2. Z zastrzeżeniem przepisów prawa, dotyczących wejścia lub wpuszczenia na terytorium Umawiającego się Państwa, a także ekstradycji i wydalenia osób z takiego terytorium, każde Umawiające się Państwo, na którego terytorium osoba została wysadzona zgodnie z postanowieniami artykułu 8 ustęp 1 lub wydana zgodnie z postanowieniami artykułu 9 ustęp 1 albo też wysiadła, a która jest podejrzana o popełnienie czynu określonego w artykule 11 ustęp 1, zapewni tej osobie ochronę i bezpieczeństwo nie mniej korzystne od tego, jakie przyznaje w podobnych wypadkach własnym obywatelom.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział VI
Inne postanowienia.
Art. 16.
1. Przestępstwa popełnione na pokładzie statku powietrznego zarejestrowanego w Umawiającym się Państwie uważane są dla celów ekstradycji za popełnione nie tylko w miejscu, w którym się wydarzyły, lecz także na terytorium Państwa rejestracji statku powietrznego.
2. Z zastrzeżeniem postanowień poprzedniego ustępu, żadne z postanowień niniejszej konwencji nie powinno być interpretowane jako nakładające obowiązek ekstradycji.
Art. 17.
Przy podejmowaniu czynności dochodzeniowych lub w wypadku aresztowania albo wykonując w inny sposób swoją jurysdykcję w sprawach o przestępstwo popełnione na pokładzie statku powietrznego Umawiające się Państwa powinny zwrócić należytą uwagę na bezpieczeństwo i inne interesy żeglugi powietrznej i działać w taki sposób, aby uniknąć nieuzasadnionego opóźnienia statku powietrznego, pasażerów, członków załogi lub ładunku.
Art. 18.
Jeżeli Umawiające się Państwa tworzą organizację wspólnej eksploatacji przewozu lotniczego lub międzynarodowe agencje eksploatacyjne, które eksploatują statki powietrzne zarejestrowane w jednym określonym Państwie, Państwa te wyznaczą odpowiednio do okoliczności to Państwo spośród siebie, które dla celów niniejszej konwencji uważane będzie za Państwo rejestracji. Państwa te poinformują o tym wyznaczeniu Organizację Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego, która zawiadomi o tym wszystkie Państwa będące Stronami niniejszej konwencji.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział VII
Postanowienia końcowe
Art. 19.
Do dnia wejścia w życie niniejszej konwencji, zgodnie z postanowieniami artykułu 21, pozostanie ona otwarta do podpisu dla każdego Państwa będącego w tym czasie członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych lub organizacji wyspecjalizowanej.
Art. 20.
1. Niniejsza konwencja podlega ratyfikacji przez Państwa sygnatariuszy, zgodnie z ich przepisami konstytucyjnymi.
2. Dokumenty ratyfikacyjne zostaną złożone Organizacji Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego.
Art. 21.
1. Po złożeniu dokumentów ratyfikacyjnych przez dwanaście Państw sygnatariuszy niniejszej konwencji, wejdzie ona w życie między tymi Państwami dziewięćdziesiątego dnia, licząc od dnia złożenia dwunastego dokumentu ratyfikacyjnego. W stosunku do każdego Państwa, które ją ratyfikuje w terminie późniejszym, wejdzie ona w życie dziewięćdziesiątego dnia, licząc od dnia złożenia jego dokumentu ratyfikacyjnego.
2. Niniejsza konwencja zostanie zarejestrowana przez Organizację Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego u Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych z chwilą jej wejścia w życie.
Art. 22.
1. Po dacie wejścia w życie niniejszej konwencji będzie ona otwarta do przystąpienia dla każdego Państwa będącego członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych lub organizacji wyspecjalizowanej.
2. Przystąpienie Państwa będzie dokonane przez złożenie dokumentu przystąpienia Organizacji Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego i nabierze mocy dziewięćdziesiątego dnia licząc od dnia złożenia tego dokumentu.
Art. 23.
1. Każde Umawiające się Państwo może wypowiedzieć niniejszą konwencję w drodze notyfikacji skierowanej do Organizacji Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego.
2. Wypowiedzenie nabierze mocy po upływie sześciu miesięcy od daty otrzymania notyfikacji przez Organizację Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego.
Art. 24.
1. Jakikolwiek spór między Umawiającymi się Państwami dotyczący interpretacji lub stosowania niniejszej konwencji, który nie może być rozwiązany w drodze negocjacji, będzie na prośbę jednego z nich poddany arbitrażowi. Jeżeli w ciągu sześciu miesięcy od daty zażądania arbitrażu Strony nie dojdą do porozumienia w sprawie arbitrażu, każda ze Stron może skierować spór do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości zgodnie ze statutem Trybunału.
2. Każde Państwo będzie mogło przy podpisywaniu lub ratyfikacji niniejszej konwencji albo przy przystąpieniu do niej oświadczyć, że nie uważa się związane postanowieniami poprzedniego ustępu. Inne Umawiające się Państwa nie będą związane wspomnianymi postanowieniami w stosunku do każdego Umawiającego się Państwa, które złożyło takie zastrzeżenia.
3. Każde Umawiające się Państwo, które złożyło zastrzeżenie zgodnie z postanowieniami poprzedniego ustępu, będzie mogło w każdym czasie wycofać to zastrzeżenie w drodze notyfikacji skierowanej do Organizacji Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego.
Art. 25.
Z wyjątkiem zastrzeżenia przewidzianego w artykule 24, żadne inne zastrzeżenie do niniejszej konwencji nie może być złożone.
Art. 26.
Organizacja Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego notyfikuje wszystkim Państwom będącym członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych lub organizacji wyspecjalizowanej o:
a) każdym podpisaniu niniejszej konwencji i dacie tego podpisania;
b) złożeniu każdego dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia oraz o dacie ich złożenia;
c) dacie, w której niniejsza konwencja weszła w życie zgodnie z postanowieniami artykułu 21 ustęp 1;
d) otrzymaniu każdej notyfikacji dotyczącej wypowiedzenia oraz o dacie jej otrzymania;
e) otrzymaniu każdego oświadczenia lub notyfikacji, złożonych w myśl artykułu 24 oraz o dacie ich otrzymania.
Na dowód czego niżej podpisani pełnomocnicy, należycie w tym celu upoważnieni, podpisali niniejszą konwencję.
Sporządzono w Tokio dnia czternastego września tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego trzeciego roku w trzech autentycznych tekstach, w językach francuskim, angielskim i hiszpańskim.
Niniejsza konwencja będzie złożona Organizacji Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego, w której siedzibie zgodnie z postanowieniami artykułu 19 zostanie otwarta do podpisu. Organizacja ta przekaże uwierzytelnione odpisy niniejszej konwencji wszystkim Państwom będącym członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych lub organizacji wyspecjalizowanych.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
USTAWA
z dnia 23 czerwca 1971 r.
o przejściu na osoby prawne Kościoła Rzymskokatolickiego oraz innych kościołów i związków wyznaniowych własności niektórych nieruchomości położonych na Ziemiach Zachodnich i Północnych.
Art. 1. 1. Własność nieruchomości państwowych lub ich części położonych na obszarze Ziem Zachodnich i Północnych, które w dniu 1 stycznia 1971 r. znajdowały się w wyłącznym faktycznym władaniu osób prawnych Kościoła Rzymskokatolickiego oraz innych kościołów i związków wyznaniowych, przechodzi nieodpłatnie na te osoby prawne.
2. Przejście własności następuje z mocy prawa z dniem wejścia ustawy w życie i jest wolne od podatków i opłat.
3. Stwierdzenie przejścia własności nieruchomości następuje w drodze decyzji właściwego organu do spraw wyznań prezydium wojewódzkiej rady narodowej (Rady Narodowej m. Wrocławia). Wpis prawa własności w księdze wieczystej następuje bez pobierania opłat.
4. Dyrektor Urzędu do Spraw Wyznań wyda szczegółowe przepisy zapewniające wykonanie ust. 1 i 3.
Art. 2. 1. Rada Ministrów może w terminie do dnia 31 grudnia 1973 r. przekazać nieodpłatnie osobom prawnym Kościoła Rzymskokatolickiego oraz innych kościołów i związków wyznaniowych na własność nieruchomości państwowe lub ich części położone na obszarze Ziem Zachodnich i Północnych, nie odpowiadające warunkom określonym w art. 1 ust. 1, jeżeli są niezbędne do wykonywania celów religijnych.
2. Rada Ministrów może zwolnić osoby prawne wymienione w ust. 1 od podatków i opłat związanych z przejściem własności oraz od opłat za wpis prawa własności w księdze wieczystej.
Art. 3. Rada Ministrów w drodze rozporządzenia określi w odniesieniu do osób prawnych wymienionych w art. 1 ust. 1 oraz duchownych i pracowników kościelnych na obszarze Ziem Zachodnich i Północnych zasady i tryb:
1) umorzenia zaległych należności państwowych, przypadających z tytułu czynszu lub wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z terenów, budynków i lokali przed dniem wejścia ustawy w życie,
2) udzielania ulg podatkowych lub dotacji w związku z wpłaconymi należnościami z tytułów, o których mowa w pkt 1.
Art. 4. Ustawa wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
zmiany:



1971-09-15
Dz.U.1971.22.209
sprost.

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA FINANSÓW
z dnia 12 lipca 1971 r.
w sprawie postępowania z rzeczami znalezionymi w budynku publicznym.
Na podstawie ż 6 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 marca 1971 r. w sprawie orzekania o przejściu depozytów na własność Państwa (Dz. U. Nr 7, poz. 78) zarządza się, co następuje:
ż 1. 1. Przepisy rozporządzenia dotyczą rzeczy znalezionych w budynku publicznym albo w innym budynku lub pomieszczeniu otwartym dla publiczności, nie związanym z urządzeniami komunikacyjnymi.
2. Przepisy rozporządzenia stosuje się odpowiednio do rzeczy porzuconych w budynku lub pomieszczeniu, o którym mowa w ust. 1, bez zamiaru wyzbycia się własności, jak również do zwierząt, które zabłąkały się lub uciekły i znalazły się w takim pomieszczeniu.
ż 2. Znalazca obowiązany jest niezwłocznie po znalezieniu oddać rzecz zarządcy budynku lub pomieszczenia, o którym mowa w ż 1, zwanemu dalej "zarządcą".
ż 3. W razie przyjęcia rzeczy opakowanej zarządca przy jej przyjęciu dokona otwarcia opakowania w obecności znalazcy lub innej osoby i z czynności tych sporządzi protokół. W protokole należy opisać wszystkie znajdujące się w opakowaniu przedmioty, a opakowanie przechowywać razem z tymi przedmiotami.
ż 4. 1. Zarządca obowiązany jest wydać znalazcy poświadczenie odbioru, w którym wymieni imię, nazwisko i adres znalazcy oraz określi rzecz znalezioną, czas i miejsce znalezienia.
2. Odpis poświadczenia podpisanego przez znalazcę zarządca zatrzymuje u siebie.
ż 5. 1. Zarządca obowiązany jest nie później niż w następnym dniu po przyjęciu rzeczy umieścić w swojej siedzibie, na widocznym miejscu, ogłoszenie powiadamiające o znalezieniu rzeczy ze wskazaniem miejsca i terminu, w którym może być ona odebrana przez osobę uprawnioną. Ogłoszenie można usunąć po upływie miesiąca lub z chwilą wydania rzeczy osobie uprawnionej.
2. Gdy rzecz znaleziona zawiera dane dotyczące osoby uprawnionej do odbioru (nazwisko, adres lub miejsce pracy), zarządca obowiązany jest powiadomić tę osobę o znalezieniu rzeczy ze wskazaniem miejsca i terminu odebrania. W takim wypadku zarządca nie wywiesza ogłoszenia, o którym mowa w ust. 1.
ż 6. Zarządca wyda rzecz znalezioną osobie uprawnionej, za pokwitowaniem, po uprawdopodobnieniu przez tę osobę prawa do rzeczy. Na pokwitowaniu należy odnotować, na podstawie dowodu tożsamości, imię, nazwisko oraz adres osoby, której rzecz wydano.
ż 7. 1. W razie przyjęcia:
1) pieniędzy polskich,
2) złota, monet złotych, platyny, srebra, wyrobów użytkowych ze złota, platyny lub srebra, kamieni szlachetnych, pereł, zagranicznych środków płatniczych lub zagranicznych papierów wartościowych,
3) krajowych papierów wartościowych,
4) rzeczy, co do której istnieje przypuszczenie, że stanowi przedmiot o wartości naukowej lub artystycznej,
zarządca w obecności znalazcy lub innej osoby sporządzi spis tych przedmiotów wraz z dokładnym ich opisaniem i umieści je wraz z dokonanym spisem w kopercie albo innym odpowiednim opakowaniu. Na sklejeniach koperty lub na innym opakowaniu zarządca oraz osoba obecna przy pakowaniu umieszczają swoje pieczęcie lub podpisy.
2. Pieniądze, papiery oraz rzeczy, o których mowa w ust. 1, zarządca przekaże niezwłocznie, za pokwitowaniem, bezpośrednio organowi określonemu w ż 10 ust. 3.
ż 8. 1. W razie przyjęcia rzeczy, której cechy zewnętrzne lub umieszczone na niej znaki szczególne wskazują, że stanowi ona sprzęt lub ekwipunek wojskowy, oraz w razie przyjęcia dokumentu wojskowego, a w szczególności legitymacji, książeczki lub zaświadczenia wojskowego, karty powołania albo mapy wojskowej, zarządca powinien niezwłocznie oddać znalezioną rzecz lub dokument za pokwitowaniem najbliższemu sztabowi wojskowemu lub organowi wojskowej służby wewnętrznej bądź najbliższej jednostce Milicji Obywatelskiej.
2. Zarządca powinien oddać niezwłocznie, za pokwitowaniem, najbliższej jednostce Milicji Obywatelskiej rzecz, której posiadanie wymaga szczególnego zezwolenia organów państwowych, jak broń, amunicja, materiały wybuchowe, aparatura radiowo-nadawcza oraz znalezione dowody osobiste, tymczasowe zaświadczenia tożsamości, paszporty, wkładki paszportowe do dowodu osobistego i dokumenty podróży.
3. Do rzeczy znalezionych, określonych w ust. 2, stosuje się odpowiednio przepisy rozporządzenia w sprawach nie unormowanych przepisami szczególnymi. Wydanie rzeczy, której posiadanie wymaga zezwolenia organu państwowego, może nastąpić dopiero po przedłożeniu przez osobę uprawnioną ważnego zezwolenia.
ż 9. Do rzeczy wymienionych w ż 7 i 8, z wyjątkiem mapy wojskowej, broni, amunicji i aparatury radiowo-nadawczej, przepis ż 6 stosuje się odpowiednio.
ż 10. 1. Przyjętą rzecz znalezioną, nie wymienioną w ż 7 i 8, zarządca przechowuje u siebie.
2. Zarządca powinien czuwać nad utrzymaniem przyjętej rzeczy w należytym stanie, a w razie potrzeby dokonywać odpowiednich czynności konserwacyjnych.
3. Jeżeli osoba uprawniona do odbioru rzeczy znalezionej nie zgłosi się po odbiór w ciągu miesiąca od dnia przyjęcia rzeczy przez zarządcę, zarządca przekaże tę rzecz organowi administracji finansowej prezydium powiatowej (miejskiej - w miastach stanowiących powiaty, dzielnicowej - w miastach wyłączonych z województw) rady narodowej, na którego terenie rzecz została znaleziona, zwanemu dalej "organem przechowującym". W miastach wyłączonych z województw przekazanie następuje do tego organu administracji finansowej prezydium dzielnicowej rady narodowej, któremu prezydium rady narodowej miasta wyłączonego z województwa zleci, w porozumieniu z prezydium właściwej dzielnicowej rady narodowej, załatwianie tych spraw.
4. Przekazanie, o którym mowa w ust. 3, może nastąpić bezpośrednio lub przez pocztę przesyłką poleconą. W razie bezpośredniego przekazania należy sporządzić protokół zdawczo-odbiorczy w dwóch egzemplarzach, z których jeden pozostaje u zarządcy, a drugi przeznaczony jest dla organu przechowującego. W razie przekazania pocztą należy do przesyłki pocztowej dołączyć spis zawartych w niej przedmiotów oraz opis sprawy, której dotyczą.
5. Zarządcy przysługuje zwrot kosztów poniesionych w związku z przechowywaniem rzeczy, które pokrywa osoba uprawniona do odbioru, do wysokości wartości rzeczy w dniu odbioru albo - jeżeli rzecz przeszła na własność Państwa - organ przechowujący do wysokości sumy uzyskanej w wyniku zbycia rzeczy.
ż 11. 1. Przyjętą rzecz znalezioną, która ulega szybkiemu zepsuciu, oraz zwierzęta zarządca powinien niezwłocznie sprzedać jednostce gospodarki uspołecznionej po cenach płaconych przez te jednostki dostawcom uspołecznionym lub po cenach skupu, a gdy takich cen nie ma, po cenach wzajemnie ustalonych.
2. W razie niemożności sprzedaży rzeczy lub zwierząt w sposób określony w ust. 1 zarządca może dokonać ich sprzedaży z wolnej ręki.
3. Sumy uzyskane ze sprzedaży należy wpłacić na rachunek bankowy sum depozytowych organu wskazanego w ż 10 ust. 3.
ż 12. Zarządca przechowuje u siebie dokumentację dotyczącą rzeczy znalezionej przez okres dwóch lat od dnia wydania rzeczy osobie uprawnionej lub przekazania jej właściwemu organowi.
ż 13. Jeżeli na przechowanie przyjęto od zarządcy rzecz ulegającą szybkiemu zepsuciu albo rzecz, której przechowywanie byłoby związane ze znacznymi kosztami lub nadmiernymi trudnościami bądź powodowałoby znaczne obniżenie jej wartości, organ przechowujący zarządzi sprzedaż rzeczy w trybie określonym w przepisach o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
ż 14. Organ przechowujący obowiązany jest umieścić w swej siedzibie na widocznym miejscu tablicę informującą o godzinach urzędowania komórki organizacyjnej, powołanej do przyjmowania i przechowywania rzeczy znalezionych, oraz udzielać wyjaśnień osobom zgłaszającym swe prawa.
ż 15. 1. Organ przechowujący powinien podjąć poszukiwania osoby uprawnionej do odbioru rzeczy, jeżeli rzecz ta posiada znaczną wartość albo jeżeli jest to potrzebne ze względu na jej właściwości lub okoliczności, w jakich została znaleziona. W razie potrzeby organ przechowujący dokona ogłoszeń w miejscowej prasie.
2. Jeżeli nazwisko i miejsce zamieszkania osoby uprawnionej do odbioru rzeczy zostaną ustalone, organ przechowujący wezwie niezwłocznie tę osobę do odbioru rzeczy pod rygorem skutków przewidzianych w art. 1 ust. 1 dekretu z dnia 18 września 1954 r. o likwidacji nie podjętych depozytów i nie odebranych rzeczy (Dz. U. Nr 41, poz. 184).
ż 16. 1. Koszty przechowywania i sprzedaży rzeczy oraz utrzymania jej w należytym stanie, a także koszty poszukiwań, do wysokości wartości rzeczy w dniu odbioru, obciążają uprawnionego do odbioru.
2. Rzecz nie może być wydana przed zapłaceniem tych kosztów.
ż 17. 1. Orzeczenie o przejściu na własność Państwa rzeczy znalezionej wydaje organ przechowujący wskazany w ż 10 ust. 3.
2. Jeżeli rzecz znaleziona stała się własnością Państwa, likwidacja tej rzeczy następuje w trybie przewidzianym w przepisach o likwidacji depozytów i nie odebranych rzeczy.
3. Rzeczy uzyskane w wyniku zbycia rzeczy znalezionej, która stała się własnością Państwa, organ przechowujący zarachowuje na dochody właściwego budżetu terenowego.
ż 18. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ROZPORZĄDZENIE MINISTRA ZDROWIA I OPIEKI SPOŁECZNEJ
z dnia 13 lipca 1971 r.
w sprawie udzielania świadczeń przez zakłady społeczne służby zdrowia osobom przebywającym w zakładach rehabilitacji zawodowej inwalidów.
Na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 28 października 1948 r. o zakładach społecznych służby zdrowia i planowej gospodarce w służbie zdrowia (Dz. U. Nr 55, poz. 434 z późniejszymi zmianami) zarządza się, co następuje:
ż 1. Osoby przebywające w zakładach rehabilitacji zawodowej inwalidów w celu wyuczenia zawodu lub przyuczania do określonej pracy są uprawnione do korzystania ze świadczeń zakładów społecznych służby zdrowia na zasadach ustalonych dla pracowników, jeżeli nie posiadają takiego uprawnienia z innego tytułu.
ż 2. Dowodem uprawniającym osoby, o których mowa w ż 1, do korzystania ze świadczeń zakładów społecznych służby zdrowia na zasadach ustalonych dla pracowników jest zaświadczenie wystawione przez zakład rehabilitacji zawodowej inwalidów.
ż 3. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
zmiany:



1976-11-24
Dz.U.1977.4.18


POROZUMIENIE
w sprawie ochrony zasobów łososia w Morzu Bałtyckim,
sporządzone w Sztokholmie
dnia 20 grudnia 1962 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA
POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 20 grudnia 1962 r. zostało sporządzone w Sztokholmie Porozumienie w sprawie ochrony zasobów łososia w Morzu Bałtyckim.
Po zaznajomieniu się z powyższym porozumieniem Rada Państwa uznała je i uznaje za słuszne zarówno w całości, jak i każde z postanowień w nim zawartych; oświadcza, że postanawia przystąpić do tego porozumienia w imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywane.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 10 maja 1971 r.
Przewodniczący Rady Państwa: J. Cyrankiewicz
L.S.
Minister Spraw Zagranicznych: w z. J. Winiewicz
Przekład
Porozumienie w sprawie ochrony zasobów łososia w Morzu Bałtyckim
Królestwo Danii, Republika Federalna Niemiec i Królestwo Szwecji, pragnąc zawrzeć porozumienie o ochronie zasobów łososia (Salmo salar) w Morzu Bałtyckim, zgodziły się na następujące postanowienia:
Artykuł 1.
Zakres stosowania niniejszego porozumienia obejmuje Morze Bałtyckie włącznie z Zatoką Botnicką i Zatoką Fińską. Obszar ten jest ograniczony koło �resund oraz Wielkiego i Małego Bełtu następującymi liniami:
a) latarnia Falsterbo - latarnia Stevns,
b) Jungshoved - Bgenaessand,
c) latarnia Hestehoved - skała Maddes,
d) kościół Skelby - Flinthorne Odde,
e) kościół Kappel - Gulstav,
f) Ristingehale - AErhale,
g) Skjoldnaes - Pls Huk,
h) most Christiana X koło Snderborg.
Artykuł 2.
Żadne z postanowień niniejszego porozumienia nie może być interpretowane w sposób naruszający wyłączne prawo statków którejkolwiek z Umawiających się Stron do prowadzenia połowów na wodach, co do których ta Umawiająca się Strona wykonuje wyłączną władzę suwerenną w zakresie rybołówstwa.
Artykuł 3.
Żadne z postanowień niniejszego porozumienia nie może być interpretowane w sposób naruszający prawa którejkolwiek z Umawiających się Stron odnośnie do granic jej wód terytorialnych.
Artykuł 4.
Postanowienia niniejszego porozumienia mają zastosowanie do wszystkich statków Umawiających się Stron znajdujących się w obrębie lub poza obrębem wód, co do których jedna z Umawiających się Stron wykonuje wyłączną władzę suwerenną w zakresie rybołówstwa.
Artykuł 5.
Umawiające się Strony nie dopuszczą, aby przy połowie łososia używane były włoki pelagiczne. Umawiające się Strony nie dopuszczą również, aby przy połowie łososia sieciami pławnicowymi i linami dryfującymi był używany sprzęt, który miałby inne wymiary niż niżej określone.
sieci pławnicowe do połowu łososi powinny być wykonane w ten sposób, aby płaski przyrząd pomiarowy o grubości 2 milimetrów mógł być lekko przesunięty przez oczka mokrej sieci wyciągnięte wzdłuż po przekątnej. Szerokość tego przyrządu pomiarowego powinna wynosić dla sieci pławnicowych z włókien naturalnych 165 milimetrów, dla sieci pławnicowych z włókien syntetycznych 157 milimetrów;
znajdujące się już w użyciu sieci pławnicowe, których wielkość oczek jest mniejsza niż 170 milimetrów (sieci z włókien naturalnych) lub też mniejsza niż 160 milimetrów (sieci z włókien syntetycznych), mogą być nadal stosowane aż do zużycia, jednak nie dłużej niż przez okres pięciu lat od dnia wejścia w życie niniejszego porozumienia;
rozwarcie haczyków (najmniejsza odległość między ostrzem haczyka a jego trzonem) używanych do połowów łososi na linach dryfujących i zakotwiczonych powinno wynosić co najmniej 19 milimetrów. Haczyki znajdujące się już w użyciu, których rozwarcie wynosi mniej niż 19 milimetrów, mogą być używane nadal, jednak nie dłużej niż przez okres trzech lat od dnia wejścia w życie niniejszego porozumienia.
Artykuł 5a.
Umawiające się Strony nie dopuszczą, aby połowy łososia sieciami pławnicowymi lub linami dryfującymi wykonywane były na wodach międzynarodowych obszaru objętego Porozumieniem w okresie od 1 czerwca do 25 sierpnia włącznie, a na całym obszarze objętym Porozumieniem w okresie od 20 grudnia do 10 stycznia włącznie. Każda Umawiająca się Strona wyda przepisy zakazujące w tych okresach wyładunku łososi złowionych na tych obszarach sieciami pławnicowymi lub linami dryfującymi.
Artykuł 6.
Żaden statek nie może zatrzymać na pokładzie złowionych w wodach określonych w artykule 1 łososi nie mających co najmniej 60 centymetrów długości (mierzonej od początku pyska do najdalej wysuniętego końca płetwy ogonowej). Łososie takie powinny być niezwłocznie wrzucane z powrotem do morza.
Ustęp 1 nie odnosi się do łososi, które poławiane będą sprzętem stawnym w obrębie szwedzkiej linii podstawowej na północ od 60 stopnia szerokości.
Artykuł 7.
Każda z Umawiających się Stron wyda przepisy zabraniające wyładowywania na ląd, oferowania, przetrzymywania na składzie w celu sprzedaży, wystawiania na sprzedaż, sprzedawania oraz wprowadzania w inny sposób do obrotu lub kupowania w celu dalszej odsprzedaży łososi nie mających minimalnych wymiarów określonych w artykule 6. Zakaz ten stosuje się tylko do łososi złowionych w wodach określonych w artykule 1 niniejszego porozumienia.
Artykuł 8.
Postanowień niniejszego porozumienia nie stosuje się do połowów ryb prowadzonych dla utrzymania zasobów ryb lub w celach naukowych, jak również do złowionych przy tym łososi. Łososie takie mogą być w celach naukowych dostarczane na ląd, w pozostałych wypadkach ma zastosowanie artykuł 7.
Artykuł 9.
Każda z Umawiających się Stron wyda przepisy konieczne dla realizacji niniejszego porozumienia. Przepisy te powinny być także rozciągnięte na połowy łososia na wodach, co do których ta Umawiająca się Strona wykonuje wyłączną władzę suwerenną w zakresie rybołówstwa.
Umawiające się Strony przekażą sobie wzajemnie teksty przepisów, jakie zostaną wydane dla realizacji niniejszego porozumienia.
Artykuł 10.
Utworzona zostanie Stała Komisja, do której każda z Umawiających się Stron wydeleguje przedstawiciela posiadającego prawo głosu. Każda z Umawiających się Stron może poza tym wyznaczyć rzeczoznawców i doradców. Komisja podejmuje swoje decyzje jednogłośnie. Komisja ma za zadanie nawiązanie i koordynowanie technicznych kontaktów z organizacjami międzynarodowymi, instytutami naukowymi Umawiających się Stron i naukowcami w celu zwiększania zasobów łososia w Morzu Bałtyckim oraz rozwijania metod reprodukcji i racjonalnej eksploatacji tych zasobów. Komisja powinna ponadto rozważyć - uwzględniając będące do dyspozycji materiały - celowość zmian lub uzupełnień niniejszego Porozumienia i w razie potrzeby złożyć Rządowi depozytariuszowi odpowiednie wnioski.
Komisja opracuje swój regulamin.
Komisja zbiera się na wniosek jednej z Umawiających się Stron, jednak nie rzadziej niż raz na trzy lata.
Rząd Królestwa Szwecji zwoła Komisję na pierwsze posiedzenie możliwie szybko po wejściu w życie niniejszego porozumienia.
Każda z Umawiających się Stron ponosi koszty udziału swojego przedstawiciela, rzeczoznawców i doradców.
Artykuł 10a.
Rząd depozytariusz przesyła każdy wpływający zgodnie z artykułem 10 ustęp 2 wniosek Umawiającym się Stronom w celu rozważenia. Umawiające się Strony notyfikują Rządowi depozytariuszowi o przyjęciu przez nie wniosku, a Rząd depozytariusz zawiadomi Umawiające się Rządy o każdej takiej notyfikacji podając datę jej otrzymania. Wniosek wejdzie w życie dla wszystkich Umawiających się Stron po upływie czterech miesięcy od dnia, w którym Rządowi depozytariuszowi zostaną złożone przez Umawiające się Strony notyfikacje o jego przyjęciu.
Artykuł 11.
Porozumienie podlega ratyfikacji. Dokumenty ratyfikacyjne będą złożone Rządowi Królestwa Szwecji.
Porozumienie wchodzi w życie po upływie dwóch miesięcy od dnia złożenia wszystkich dokumentów ratyfikacyjnych. Rząd Królestwa Szwecji zawiadomi pozostałe Umawiające się Strony o złożeniu dokumentów ratyfikacyjnych oraz o wejściu w życie porozumienia.
Artykuł 12.
Umawiające się Strony mogą wspólnie podjąć decyzję zaproszenia innych państw do przystąpienia do niniejszego porozumienia. Przystąpienie do porozumienia zaproszonego w ten sposób państwa następuje przez złożenie dokumentu przystąpienia Rządowi Królestwa Szwecji.
Rząd Królestwa Szwecji zawiadomi te państwa, które niniejsze porozumienie podpisały lub do niego przystąpiły, o dacie złożenia dokumentu przystąpienia.
Artykuł 13.
Po upływie trzech lat od wejścia w życie niniejszego porozumienia może ono być wypowiedziane w drodze pisemnego zawiadomienia skierowanego do Rządu Królestwa Szwecji. Wypowiedzenie staje się skuteczne po upływie dwunastu miesięcy od dnia otrzymania zawiadomienia przez Rząd Królestwa Szwecji. Rząd ten poinformuje o wypowiedzeniu pozostałe Umawiające się Strony.
Na dowód czego niżej podpisani pełnomocnicy podpisali niniejsze porozumienie i opatrzyli je swymi pieczęciami.
Sporządzono w Sztokholmie dnia 20 grudnia 1962 roku w jednym oryginalnym egzemplarzu, w językach duńskim, niemieckim i szwedzkim, przy czym wszystkie teksty mają jednakową moc. Oryginał ten zostanie złożony Rządowi Królestwa Szwecji. Rząd ten przekaże Rządom Królestwa Danii i Republiki Federalnej Niemiec uwierzytelnione odpisy oryginału.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
zmiany:



1978-09-23
Dz.U.1978.21.91


KONWENCJA KONSULARNA
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii, sporządzona w Londynie
dnia 23 lutego 1967 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 23 lutego 1967 r. sporządzona została w Londynie Konwencja konsularna między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii o następującym brzmieniu dosłownym:
KONWENCJA KONSULARNA
MIĘDZY POLSKĄ RZECZĄPOSPOLITĄ LUDOWĄ A ZJEDNOCZONYM KRÓLESTWEM WIELKIEJ BRYTANII I PÓŁNOCNEJ IRLANDII
Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Jej Królewska Mość Królowa Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii, Jej innych Królestw i Terytoriów, Głowa Wspólnoty Narodów,
pragnąc dalszego wzmocnienia więzów przyjaźni między ich dwoma krajami,
kierując się dążeniem do uregulowania stosunków konsularnych, określenia praw, przywilejów i immunitetów urzędników konsularnych oraz celem ułatwienia ochrony swych obywateli i interesów narodowych na terytorium drugiej Wysokiej Umawiającej się Strony,
postanowiły zawrzeć Konwencję konsularną i w tym celu wyznaczyły jako swych Pełnomocników:
Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej -
Pana Adama Rapackiego,
Ministra Spraw Zagranicznych,
Jej Królewska Mość Królowa Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii, Jej innych Królestw i Terytoriów, Głowa Wspólnoty Narodów (dalej zwana "Jej Brytyjska Królewska Mość") -
The Right Honourable George Alfred Brown, M. P.,
Ministra Spraw Zagranicznych Jej Brytyjskiej Królewskiej Mości,
którzy po wzajemnym przedstawieniu swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
CZĘŚĆ I
Zastosowanie i definicje
Art. 1.
W stosunku do Wysokich Umawiających się Stron niniejszą Konwencję stosuje się do:
1) terytorium Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej,
2) Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii oraz do wszystkich terytoriów, za których stosunki międzynarodowe odpowiedzialny jest Rząd Jej Brytyjskiej Królewskiej Mości w Zjednoczonym Królestwie.
Art. 2.
Dla celów niniejszej Konwencji:
1) wyrażenie "urzędnik konsularny" oznacza każdą osobę włącznie z kierownikiem urzędu konsularnego, powołaną w tym charakterze do wykonywania funkcji konsularnych i która została mianowana lub notyfikowana w tym charakterze zgodnie z artykułem 5 lub artykułem 6. Kierownikiem urzędu konsularnego może być konsul generalny, konsul, wicekonsul lub agent konsularny;
2) wyrażenie "pracownik konsularny" oznacza każdą osobę zatrudnioną przez państwo wysyłające w konsulacie do wykonywania:
a) czynności technicznych lub administracyjnych; albo
b) innych czynności w służbie konsulatu,
i w tym charakterze notyfikowaną zgodnie z artykułem 8;
3) wyrażenie "konsulat" oznacza każdy urząd konsularny, zarówno konsulat generalny, jak i konsulat, wicekonsulat bądź agencję konsularną;
4) wyrażenie "archiwa konsularne" obejmuje całą urzędową korespondencję oraz dokumenty i przedmioty urządzenia biurowego przeznaczone do celów urzędowych wraz z urządzeniami przeznaczonymi do ich przechowywania i ochrony;
5) wyrażenie "statek" oznacza:
a) w odniesieniu do Rady Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, każde urządzenie pływające uprawnione do podnoszenia bandery Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej;
b) w odniesieniu do Jej Brytyjskiej Królewskiej Mości, każde urządzenie pływające zarejestrowane w jakimkolwiek porcie terytorium wymienionego w ustępie 2 artykułu 1;
wyrażenie to nie obejmuje jednakże okrętu wojennego;
6) (uchylony)
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
CZĘŚĆ II
Ustanowienie konsulatów oraz mianowanie urzędników konsularnych i wyznaczenie pracowników konsularnych
Art. 3.
1) Ustanowienie konsulatu w państwie przyjmującym może nastąpić jedynie za zgodą tego państwa.
2) Siedziba konsulatu oraz okręg konsularny ustalone są w drodze porozumienia między państwem wysyłającym a przyjmującym.
3) Państwo wysyłające może, według swego uznania, oznaczyć konsulat jako konsulat generalny, konsulat, wicekonsulat lub agencję konsularną.
Art. 4.
1) Państwo wysyłające może, w imieniu własnym bądź w imieniu jednej lub więcej osób fizycznych lub prawnych działających na jego rzecz, pod warunkiem, iż jest to zgodne z prawem i przepisami państwa przyjmującego:
a) nabywać, posiadać lub użytkować, z jakiegokolwiek tytułu przewidzianego przez prawo państwa przyjmującego, teren, budynki lub części budynków, z przeznaczeniem na cele konsulatu, bądź mieszkania dla urzędnika lub pracownika konsularnego bądź też, za zgodą państwa przyjmującego, dla innych celów wynikających z działalności konsulatu;
b) budować lub przystosowywać budynki do wspomnianych celów;
c) rozporządzać prawami rzeczowymi w stosunku do takich terenów lub budynków.
2) Jeżeli prawo państwa przyjmującego wymaga uzyskania zezwolenia jako wstępnego warunku dla korzystania z praw przyznanych w ustępie 1, takie zezwolenie zostanie udzielone pod warunkiem dostosowania się do niezbędnych formalności.
3) W razie potrzeby państwo przyjmujące udzieli państwu wysyłającemu pomocy w nabyciu prawa własności lub posiadania terenu, budynków lub części budynków w celach określonych w ustępie 1.
4) Postanowienia niniejszego artykułu nie zwalniają państwa wysyłającego od obowiązku przestrzegania wszelkich przepisów dotyczących budownictwa, planu urbanistycznego lub innego ograniczenia mającego zastosowanie do obszaru, na którym teren ten, budynki lub części budynków są położone.
Art. 5.
1) Kierownik urzędu konsularnego jest uprawniony do działania w tym charakterze po przedstawieniu drogą dyplomatyczną swych listów komisyjnych lub innego dokumentu stwierdzającego mianowanie oraz po udzieleniu mu tą samą drogą exequatur lub innego upoważnienia, które będzie mu udzielone bezpłatnie, w możliwie najkrótszym terminie. Listy komisyjne lub inny dokument mianowania będą zawierać imiona i nazwisko urzędnika konsularnego, jego stopień służbowy, siedzibę urzędu konsularnego oraz okręg konsularny, w którym będzie on wykonywać swoją działalność.
2) Za zgodą państwa przyjmującego kierownik urzędu konsularnego może być uprawniony do działania w tym charakterze do chwili udzielenia mu exequatur lub innego upoważnienia. W takim przypadku, jeżeli zajdzie potrzeba, zostanie mu udzielone tymczasowe upoważnienie.
3) Po mianowaniu kierownika urzędu konsularnego właściwe organy państwa przyjmującego podejmą niezbędne środki dla umożliwienia mu wykonywania jego oficjalnej działalności i korzystania z praw przyznanych mu na podstawie niniejszej Konwencji.
Art. 6.
W przypadku mianowania urzędnika konsularnego na stanowisko inne aniżeli kierownika urzędu konsularnego, przedstawicielstwo dyplomatyczne państwa wysyłającego notyfikuje Ministerstwu Spraw Zagranicznych państwa przyjmującego imiona i nazwisko tego urzędnika, jego stopień służbowy oraz konsulat, do którego został on skierowany, przed przystąpieniem przez niego do wykonywania swych funkcji.
Art. 7.
Urzędnikiem konsularnym może być osoba posiadająca obywatelstwo Państwa wysyłającego, nie uważana przez Państwo przyjmujące za posiadającą jego obywatelstwo oraz nie będąca stałym mieszkańcem tego państwa.
Art. 8.
Przedstawicielstwo dyplomatyczne państwa wysyłającego notyfikuje Ministerstwu Spraw Zagranicznych państwa przyjmującego imiona i nazwisko pracownika konsularnego, jego obywatelstwo oraz konsulat, w którym został on zatrudniony, przed przystąpieniem pracownika do wykonywania jego obowiązków.
Art. 9.
Nie może być mianowany urzędnikiem lub pracownikiem konsularnym obywatel państwa wysyłającego, który już przebywa w państwie przyjmującym lub jest w drodze do tego państwa. Ograniczenia tego nie stosuje się jednak w przypadku, jeżeli obywatel taki jest już urzędnikiem lub pracownikiem konsulatu lub członkiem przedstawicielstwa dyplomatycznego państwa wysyłającego w państwie przyjmującym.
Art. 10.
Państwo przyjmujące może w każdej chwili bez potrzeby uzasadnienia swej decyzji zawiadomić drogą dyplomatyczną państwo wysyłające, że urzędnik lub pracownik konsularny jest osobą niepożądaną. W takim przypadku państwo wysyłające odwoła tego urzędnika lub pracownika konsularnego albo spowoduje zakończenie jego funkcji w konsulacie. Jeżeli państwo wysyłające nie spełni tego obowiązku w rozsądnym terminie, państwo przyjmujące może w odniesieniu do kierownika urzędu konsularnego cofnąć exequatur lub inne upoważnienie, a w odniesieniu do urzędnika lub pracownika konsularnego przestać uznawać daną osobę w tym charakterze.
Art. 11.
1) Przedstawicielstwo dyplomatyczne państwa wysyłającego będzie powiadamiać Ministerstwo Spraw Zagranicznych państwa przyjmującego o miejscu zamieszkania urzędnika konsularnego.
2) O miejscu zamieszkania pracownika konsularnego, który nie jest obywatelem państwa przyjmującego, kierownik urzędu konsularnego będzie powiadamiać organ do tego celu wyznaczony.
Art. 12.
1) Jeżeli kierownik urzędu konsularnego nie może z jakiejkolwiek przyczyny wykonywać swojej działalności lub jeżeli stanowisko to jest czasowo nie obsadzone, państwo wysyłające może wyznaczyć urzędnika konsularnego, tego samego albo innego konsulatu w państwie przyjmującym lub członka personelu dyplomatycznego swego przedstawicielstwa dyplomatycznego w tym państwie, do tymczasowego pełnienia funkcji kierownika urzędu. Imiona i nazwisko oraz stopień służbowy tej osoby powinny być uprzednio notyfikowane Ministerstwu Spraw Zagranicznych państwa przyjmującego.
2) Urzędnik działający w tym charakterze uprawniony jest do pełnienia funkcji kierownika urzędu konsularnego, którego zastępuje. Podlega on takim samym obowiązkom oraz korzysta z takich samych praw, przywilejów i immunitetów jak kierownik urzędu konsularnego.
Art. 13.
1) Członek personelu dyplomatycznego przedstawicielstwa dyplomatycznego państwa wysyłającego może być wyznaczony za zgodą państwa przyjmującego do wykonywania zarówno funkcji konsularnych, jak i funkcji dyplomatycznych.
2) Osoba wyznaczona w taki sposób będzie podlegać takim samym obowiązkom oraz będą jej przyznane takie same prawa, jakie są przewidziane w niniejszej Konwencji dla urzędnika konsularnego. Z zastrzeżeniem postanowień artykułu 59 osoba ta będzie nadal korzystać z przywilejów i immunitetów, przyznanych z tytułu jej statusu dyplomatycznego.
Art. 14.
Po zakończeniu swej urzędowej działalności konsularnej lub okresu zatrudnienia w konsulacie urzędnik lub nie będący obywatelem państwa przyjmującego pracownik konsularny będzie mógł bez przeszkód opuścić państwo przyjmujące wraz z członkami rodziny wspólnie z nim zamieszkałymi i udać się do państwa wysyłającego bądź też do innego miejsca, wskazanego przez przedstawicielstwo dyplomatyczne państwa wysyłającego. Wyjazd powinien nastąpić w rozsądnym terminie.
Art. 15.
1) Państwo przyjmujące zapewni urzędnikowi konsularnemu należny szacunek i poważanie oraz podejmie wszelkie właściwe środki dla zapobieżenia jakiemukolwiek zamachowi na jego osobę, wolność lub godność.
2) Państwo przyjmujące podejmie wszelkie właściwe środki dla zapewnienia ochrony konsulatu oraz życia i bezpieczeństwa urzędników i pracowników konsularnych państwa wysyłającego.
3) Postanowienia ustępu 2 stosuje się w ten sam sposób do mieszkań urzędników konsularnych, jak w stosunku do konsulatów, oraz postanowienia te stosuje się do członków rodziny urzędników i pracowników konsularnych wspólnie z nimi zamieszkałych w taki sam sposób, jak do wspomnianych urzędników i pracowników.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
CZĘŚĆ III
Ułatwienia, przywileje i immunitety
Art. 16.
1) Teren, budynki lub części budynków, użytkowane wyłącznie dla celów konsularnych, są nietykalne. Organy państwa przyjmującego nie będą wkraczały na ten teren, do budynków lub ich części, chyba że wyrazi na to zgodę kierownik urzędu konsularnego lub kierownik przedstawicielstwa dyplomatycznego państwa wysyłającego bądź osoba przez jednego z nich wyznaczona.
2) Postanowienia ustępu 1 stosuje się również do rezydencji urzędnika konsularnego.
Art. 17.
Teren, budynki, części budynków i rezydencje wymienione w artykule 16 nie będą wykorzystywane do udzielania azylu.
Art. 18.
1) Teren, budynki lub części budynków oraz ich umeblowanie i wyposażenie, użytkowane wyłącznie w celach konsularnych, włączając w to mieszkanie urzędnika konsularnego, jak również środki transportu konsulatu lub urzędnika konsularnego, wyłączone są od jakiejkolwiek formy rekwizycji; podlegają one jednak, zgodnie z prawem państwa przyjmującego, wywłaszczeniu lub zajęciu dla celów obrony narodowej bądź użyteczności publicznej. W przypadku podjęcia takich środków właściwe organy państwa przyjmującego podejmą wszelkie niezbędne kroki dla uniknięcia zakłócenia pracy konsulatu.
2) W związku z przeprowadzeniem takich środków państwo przyjmujące wypłaci państwu wysyłającemu odpowiednie i efektywne odszkodowanie, przed upływem sześciu miesięcy od daty przeprowadzenia tych środków. Na wniosek państwa wysyłającego odszkodowanie będzie wypłacone w walucie wymiennej i będzie mogło być przekazane do tego państwa.
3) Postanowienia ustępu 2 stosuje się także do przypadku rekwizycji, wywłaszczania lub zajęcia mieszkania, mebli i wyposażenia lub środków transportu pracownika konsularnego, pod warunkiem że nie jest on obywatelem ani też stałym mieszkańcem państwa przyjmującego.
Art. 19.
1) Godło państwa wysyłającego wraz z odpowiednim napisem oznaczającym konsulat, w języku rządowym tego państwa i państwa przyjmującego, może być umieszczone na zewnętrznym ogrodzeniu i zewnętrznej ścianie budynku, w którym mieści się konsulat, jak również na lub przy drzwiach wejściowych do konsulatu.
2) Flaga państwa wysyłającego i jego flaga konsularna mogą być wywieszane na konsulacie, a także na rezydencji kierownika urzędu konsularnego.
3) Godło państwa wysyłającego może być umieszczone, a jego flaga państwa i flaga konsularna mogą być wywieszone na środkach transportu (pojazdach mechanicznych i łodziach) używanych przez kierownika urzędu konsularnego w czasie wykonywania swych obowiązków.
4) Na zewnątrz pomieszczeń konsularnych mogą być umieszczane napisy o charakterze informacyjnym, w szczególności dotyczące spraw określonych w art. 40.
Art. 20.
Archiwa konsularne są nietykalne w każdym czasie i niezależnie od tego gdzie się znajdują. Dokumenty i przedmioty nie mające charakteru urzędowego nie będą przechowywane w archiwach.
Art. 21.
1) Konsulat uprawniony jest do porozumiewania się z rządem państwa wysyłającego, przedstawicielstwem dyplomatycznym i innymi konsulatami tego państwa w państwie przyjmującym. W tym celu konsulat może korzystać ze wszystkich publicznych środków łączności, jak również z kurierów, opieczętowanych worków, waliz i innych pojemników oraz może używać szyfrów.
2) W przypadku korzystania z publicznych środków łączności stosowane są w odniesieniu do konsulatu takie taryfy, jak do przedstawicielstwa dyplomatycznego.
3) Urzędowa korespondencja konsulatu (niezależnie od zastosowanych środków łączności), jak również opieczętowane worki, walizy i inne pojemniki, o których mowa w ustępie 1 (zawierające wyłącznie korespondencję i przedmioty przeznaczone tylko do urzędowego użytku), są nietykalne i organy państwa przyjmującego nie będą ich kontrolować ani zatrzymywać, pod warunkiem że posiadają one widoczne zewnętrzne oznaczenie ich urzędowego charakteru.
4) Osobom, którym powierzono przewożenie worków, waliz i innych pojemników konsularnych, przyznaje się takie same prawa, przywileje i immunitety, jakie przyznane są przez państwo przyjmujące kurierom dyplomatycznym państwa wysyłającego.
Art. 22.
1) Urzędnik konsularny korzysta z immunitetu od jurysdykcji sądowych i administracyjnych organów Państwa przyjmującego. Korzysta on z nietykalności osobistej.
2) Pracownik konsularny określony w punkcie a) ustępu 2 artykułu 2, pod warunkiem, że nie jest obywatelem lub stałym mieszkańcem Państwa przyjmującego, korzysta z immunitetu od jurysdykcji sądowych i administracyjnych organów tego państwa w takim samym zakresie jak członek administracyjnego i technicznego personelu przedstawicielstwa dyplomatycznego Państwa wysyłającego w Państwie przyjmującym.
3) Postanowień ustępów 1 i 2 nie stosuje się jednak do powództwa cywilnego:
a) dotyczącego prywatnego mienia nieruchomego, położonego na terytorium Państwa przyjmującego, chyba że urzędnik konsularny lub pracownik konsularny posiada je w imieniu Państwa wysyłającego dla celów konsulatu;
b) dotyczącego spadku, w sytuacji gdy urzędnik konsularny lub pracownik konsularny występuje jako wykonawca testamentu, administrator, spadkobierca lub zapisobierca w charakterze osoby prywatnej, a nie w imieniu Państwa wysyłającego;
c) dotyczącego jakiejkolwiek zawodowej lub handlowej działalności wykonywanej przez urzędnika konsularnego lub pracownika konsularnego w Państwie przyjmującym poza jego urzędowymi obowiązkami;
d) wynikłego z umowy zawartej przez urzędnika konsularnego lub pracownika konsularnego, w której nie występował on wyraźnie lub w sposób domniemany w imieniu Państwa wysyłającego;
e) wniesionego przez osobę trzecią w związku ze szkodą spowodowaną w Państwie przyjmującym przez pojazd, statek lub samolot;
f) do którego stosują się postanowienia artykułu 59.
4) Postanowienia niniejszego artykułu stosuje się odpowiednio do członków rodziny urzędnika konsularnego lub pracownika konsularnego, wspólnie z nim zamieszkałych, pod warunkiem, że nie są oni obywatelami lub stałymi mieszkańcami Państwa przyjmującego.
Art. 23.
Z zastrzeżeniem postanowień ustępu 3 artykułu 22 pracownik konsularny określony w punkcie b) ustępu 2 artykułu 2 korzysta z immunitetu od jurysdykcji sądowych i administracyjnych organów Państwa przyjmującego w odniesieniu do wszelkich czynności dokonanych w charakterze urzędowym, pod warunkiem, że nie jest on obywatelem lub stałym mieszkańcem tego państwa.
Art. 24.
1) Państwo wysyłające może zrzec się immunitetu od jurysdykcji przysługującego urzędnikowi konsularnemu lub pracownikowi konsularnemu albo też członkowi jego rodziny. Takie zrzeczenie powinno być zawsze wyraźne i zakomunikowane na piśmie właściwemu organowi Państwa przyjmującego.
2) Wszczęcie postępowania przez osobę, której przysługuje immunitet od jurysdykcji na podstawie artykułu 22 lub 23, pozbawia ją prawa powoływania się na immunitet od jurysdykcji w stosunku do jakiegokolwiek powództwa wzajemnego, bezpośrednio związanego z powództwem głównym.
3) Zrzeczenie się immunitetu od jurysdykcji nie oznacza zrzeczenia się immunitetu od wykonania orzeczenia, co wymaga odrębnego zrzeczenia się.
Art. 25.
Jeżeli pracownik konsularny lub członek rodziny urzędnika konsularnego lub pracownika konsularnego, nie będący osobą uprawnioną do immunitetu na podstawie postanowień artykułu 22 lub artykułu 23, zostanie zatrzymany, aresztowany lub pozbawiony wolności w jakikolwiek inny sposób albo też zostanie przeciwko niemu wszczęte postępowanie karne lub inne postępowanie o charakterze karnym, właściwe organy Państwa przyjmującego niezwłocznie poinformują o tym kierownika urzędu konsularnego.
Art. 26.
1)
a) Urzędnik konsularny może, w interesie sprawiedliwości, dobrowolnie zastosować się do wezwania o złożenie zeznań w charakterze świadka. W takim przypadku może on jednak odmówić złożenia zeznań w sprawach należących do zakresu jego urzędowej działalności bądź w charakterze świadka - rzeczoznawcy w odniesieniu do prawa państwa wysyłającego. W przypadku odmowy złożenia zeznań lub stawienia się przed sądem nie będą stosowane żadne środki przymusu celem zmuszenia urzędnika konsularnego do złożenia zeznań bądź stawienia się przed sądem ani też żadne kary nie będą na niego nakładane;
b) pracownik konsularny może odmówić złożenia zeznań w charakterze świadka w sprawach należących do zakresu jego działalności urzędowej bądź przedstawienia jakiegokolwiek dokumentu lub przedmiotu z archiwum konsularnego.
2) W przypadku składania zeznań przez urzędnika lub pracownika konsularnego w charakterze świadka będą podjęte wszelkie odpowiednie środki dla uniknięcia zakłóceń w pracy konsulatu. Na wniosek kierownika urzędu konsularnego zeznania takie mogą być złożone, jeżeli jest to możliwe i dopuszczalne, ustnie lub na piśmie, w konsulacie bądź w mieszkaniu odnośnego urzędnika lub pracownika konsularnego.
3) Przy składaniu zeznań w charakterze świadka urzędnik konsularny lub pracownik konsularny uprawniony jest do złożenia przyrzeczenia w miejsce przysięgi.
4) Postanowienia niniejszego artykułu stosuje się zarówno w postępowaniu przed organami administracyjnymi, jak również w postępowaniu przed sądami.
5) Postanowienia ustępu 1 litery a) oraz ustępów 3 i 4 stosuje się w odpowiednim zakresie do zamieszkałych wspólnie z urzędnikiem konsularnym członków jego rodziny, jeżeli nie są oni obywatelami państwa przyjmującego.
Art. 27.
1) Urzędnik konsularny nie podlega w państwie przyjmującym obowiązkowi służby wojskowej ani jakiejkolwiek przymusowej służbie publicznej.
2) Postanowienia ustępu 1 stosuje się również do pracowników konsularnych oraz członków rodzin urzędników i pracowników konsularnych wspólnie z nimi zamieszkałych, jeżeli nie są oni obywatelami ani stałymi mieszkańcami państwa przyjmującego.
3) Urzędnik lub pracownik konsularny oraz wspólnie z nimi zamieszkali członkowie ich rodzin zwolnieni są od wszelkich obowiązków przewidzianych w ustawach lub przepisach państwa przyjmującego dotyczących rejestracji cudzoziemców, zezwolenia na zamieszkanie oraz innych podobnych obowiązków.
Art. 28.
Dziecko urzędnika lub pracownika konsularnego, pod warunkiem, iż tenże jest obywatelem państwa wysyłającego i nie jest stałym mieszkańcem państwa przyjmującego, nie nabywa obywatelstwa państwa przyjmującego przez sam fakt urodzenia się w tym państwie w okresie, gdy urzędnik konsularny lub pracownik konsularny przebywa w charakterze urzędowym w państwie przyjmującym.
Art. 29.
1) Żadne podatki ani jakiekolwiek inne podobne opłaty (państwowe, stanowe, regionalne, komunalne bądź inne) nie będą nakładane ani pobierane w państwie przyjmującym w odniesieniu do:
a) terenu, budynków lub części budynków, użytkowanych wyłącznie dla celów konsularnych, włącznie z mieszkaniem urzędnika lub nie będącego obywatelem państwa przyjmującego, pracownika konsularnego, pod warunkiem że stanowią własność lub są wynajęte w imieniu państwa wysyłającego bądź jakiejkolwiek osoby fizycznej lub prawnej działającej w imieniu tego państwa, z wyjątkiem opłat nakładanych za usługi albo za ulepszenia lokalnych urządzeń publicznych, które to opłaty pobierane będą w takim rozmiarze, w jakim dana nieruchomość odnosi z nich korzyści;
b) transakcji lub dokumentów dotyczących nabycia nieruchomości przez państwo wysyłające wyłącznie dla celów konsularnych określonych w literze a) niniejszego ustępu;
c) nabycia, własności, posiadania lub użytkowania ruchomości wyłącznie dla celów konsularnych.
2) Zwolnień przyznanych zgodnie z ustępem 1 nie stosuje się jednak w odniesieniu do podatków lub do jakichkolwiek innych podobnych opłat, za zapłacenie których jest prawnie odpowiedzialna jakakolwiek inna osoba, niezależnie od okoliczności przeniesienia przez nią ciężaru podatku lub podobnej opłaty na państwo wysyłające lub na jedną bądź więcej osób fizycznych albo prawnych działających w jego imieniu.
Art. 30.
Żadne podatki ani jakiekolwiek inne podobne opłaty (państwowe, stanowe, regionalne, miejskie lub inne) nie będą nakładane lub pobierane w państwie przyjmującym od opłat pobieranych w imieniu państwa wysyłającego za czynności konsularne bądź od pokwitowań wydawanych za przyjęcie takich opłat.
Art. 31.
1) Urzędnik konsularny lub nie będący obywatelem państwa przyjmującego pracownik konsularny zwolniony jest od wszelkich podatków lub jakichkolwiek innych podobnych opłat (państwowych, stanowych, regionalnych, komunalnych lub innych) nakładanych lub pobieranych w państwie przyjmującym od urzędowych wynagrodzeń, poborów, płac lub świadczeń otrzymywanych z tytułu wykonywania urzędowych obowiązków.
2) Z zastrzeżeniem postanowień ustępu 3 urzędnik lub nie będący obywatelem państwa przyjmującego pracownik konsularny, jeżeli nie wykonuje prywatnego zajęcia zarobkowego w państwie przyjmującym i jest stałym funkcjonariuszem państwa wysyłającego, zwolniony jest od podatków i jakichkolwiek innych podobnych opłat (państwowych, stanowych, regionalnych, komunalnych lub innych) nakładanych lub pobieranych w państwie przyjmującym, do zapłacenia których byłby w innym przypadku prawnie zobowiązany.
3) Postanowień ustępu 2 nie stosuje się jednak w odniesieniu do podatków lub jakichkolwiek innych podobnych opłat (państwowych, stanowych, regionalnych, komunalnych lub innych) należnych z tytułu:
a) nabycia, własności, posiadania bądź rozporządzania prawami rzeczowymi w stosunku do nieruchomości położonych w państwie przyjmującym;
b) dochodu uzyskanego z innych źródeł lub od zwiększania się wartości aktywów w państwie przyjmującym, z zastrzeżeniem postanowień ustępu 1;
c) transakcji lub dokumentów nadających moc prawną transakcjom łącznie z opłatami skarbowymi nakładanymi lub w związku z tym pobieranymi;
d) przeniesienia prawa własności majątku na skutek śmierci, na przykład przez spadkobranie, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 33.
Art. 32.
1) Wszelkie przedmioty, włącznie z pojazdami mechanicznymi, wwożone dla celów urzędowych konsulatu, zwolnione są z opłat celnych i innych podatków lub podobnych należności wszelkiego rodzaju, nakładanych w związku z przywozem, w takim samym zakresie, jak gdyby były wwożone przez przedstawicielstwo dyplomatyczne Państwa wysyłającego w Państwie przyjmującym.
2) Urzędnik konsularny lub pracownik konsularny jest zwolniony od opłat celnych i innych podatków lub podobnych należności wszelkiego rodzaju w stosunku do przedmiotów wwożonych do osobistego użytku, włącznie z pojazdami mechanicznymi, w takim samym zakresie jak członek odpowiedniej kategorii personelu przedstawicielstwa dyplomatycznego Państwa wysyłającego - pod warunkiem, że nie wykonuje w Państwie przyjmującym prywatnej działalności zarobkowej, jest stałym funkcjonariuszem Państwa wysyłającego, a w przypadku pracownika konsularnego nie jest ponadto obywatelem Państwa przyjmującego.
3) Postanowienia ustępu 2 mają także zastosowanie do członków rodziny urzędnika konsularnego lub pracownika konsularnego, wspólnie zamieszkałych z nim, pod warunkiem, że nie są oni obywatelami Państwa przyjmującego i nie wykonują prywatnej działalności zarobkowej w tym państwie.
4) Osobisty bagaż towarzyszący urzędnikowi konsularnemu lub członkowi jego rodziny, wspólnie z nim zamieszkałemu, zwolniony jest od rewizji celnej w takim samym zakresie jak bagaż osobisty członka personelu dyplomatycznego przedstawicielstwa dyplomatycznego Państwa wysyłającego w Państwie przyjmującym.
5) Postanowień niniejszego artykułu nie należy interpretować w ten sposób, że zezwalają na przywóz do Państwa przyjmującego lub wywóz z tego państwa jakiegokolwiek przedmiotu, którego przywóz lub wywóz jest zabroniony w myśl prawa Państwa przyjmującego.
6) Dla celów ustępu 2 wyrażenie "odpowiednia kategoria personelu przedstawicielstwa dyplomatycznego" oznacza, odnośnie do urzędników konsularnych - członków personelu dyplomatycznego, a odnośnie do pracowników konsularnych - członków personelu administracyjnego i technicznego.
Art. 33.
Jeżeli urzędnik konsularny, bądź członek jego rodziny wspólnie z nim zamieszkały umrze i pozostawi ruchomy majątek w państwie przyjmującym, żadne podatki ani jakiekolwiek inne podobne opłaty nie będą nakładane ani pobierane przez państwo przyjmujące w odniesieniu do tego majątku, pod warunkiem że zmarła osoba nie była obywatelem państwa przyjmującego oraz że majątek ten znajdował się w tym państwie jedynie w związku z pobytem tam zmarłego w charakterze urzędnika konsularnego, pracownika lub członka rodziny urzędnika konsularnego lub pracownika konsularnego.
Art. 34.
1) Urzędnik lub pracownik konsularny korzysta z przywilejów i immunitetów przyznanych na podstawie niniejszej Konwencji od chwili przybycia na terytorium państwa przyjmującego w celu objęcia stanowiska lub w przypadku, gdy znajduje się on już w tym państwie, od chwili objęcia swych obowiązków w konsulacie. Korzysta on z tych przywilejów i immunitetów aż do chwili wyjazdu z państwa przyjmującego po zakończeniu działalności urzędowej lub zatrudnienia.
2) Członkowie rodziny urzędnika lub pracownika konsularnego wspólnie z nim zamieszkali korzystają ze wspomnianych przywilejów i immunitetów od chwili przyznania ich urzędnikowi lub pracownikowi konsularnemu bądź od chwili przybycia członków rodziny do państwa przyjmującego, zależnie od tego, co nastąpiło później, i korzystają z tych przywilejów i immunitetów aż do chwili wyjazdu z państwa przyjmującego urzędnika lub pracownika konsularnego po zakończeniu działalności urzędowej.
Art. 35.
1) Właściwy organ państwa przyjmującego wyda urzędnikowi konsularnemu odpowiedni dokument określający jego status.
2) Postanowienia ustępu 1 stosuje się również do pracowników konsularnych oraz do członków rodzin urzędników konsularnych i pracowników konsularnych, wspólnie z nimi zamieszkałych, jeżeli nie są oni obywatelami ani też stałymi mieszkańcami państwa przyjmującego.
Art. 36.
Urzędnikom konsularnym lub pracownikom konsularnym zezwala się na swobodne podróżowanie po państwie przyjmującym z zastrzeżeniem ustaw i przepisów tego państwa dotyczących stref, do których wstęp jest zabroniony lub ograniczony ze względu na bezpieczeństwo państwa. Postanowienia niniejszego artykułu nie naruszają obowiązku uzyskiwania wiz lub innych dokumentów podróży, jakie mogą być wymagane przez państwo przyjmujące.
Art. 37.
1) Wszystkie osoby, którym przyznane są przywileje i immunitety na podstawie niniejszej Konwencji, obowiązane są, bez uszczerbku dla wspomnianych przywilejów i immunitetów, do przestrzegania ustaw i przepisów państwa przyjmującego.
2) Urzędnik lub pracownik konsularny nie będzie korzystać z praw, zwolnień, przywilejów i ułatwień, przyznanych na podstawie niniejszej Konwencji, dla celów innych aniżeli te, dla których zostały one przyznane.
3) Urzędnik lub pracownik konsularny zatrudniający w państwie przyjmującym osobę, której zarobek lub wynagrodzenie nie jest zwolnione w tym państwie od podatku dochodowego, powinien przestrzegać wszelkich obowiązków związanych z pobieraniem podatku dochodowego, nałożonych na pracodawców przez prawo i przepisy państwa przyjmującego.
4) Środki transportu (pojazdy mechaniczne i łodzie) stanowiące własność państwa wysyłającego i używane dla celów służbowych konsulatu, jak również stanowiące własność urzędnika lub pracownika konsularnego, będą odpowiednio ubezpieczone w państwie przyjmującym od odpowiedzialności cywilnej wobec osób trzecich i następstw nieszczęśliwych wypadków.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
CZĘŚĆ IV Funkcje konsularne
ROZDZIAŁ A
- POSTANOWIENIA OGÓLNE
Art. 38.
1) Urzędnik konsularny jest uprawniony do wykonywania działalności określonej w niniejszej Konwencji. Może on ponadto wykonywać inne czynności, pod warunkiem że nie są one sprzeczne z prawem państwa przyjmującego bądź też że odnośnie tych czynności państwo to nie zgłasza sprzeciwu.
2) W każdym przypadku, kiedy na podstawie Konwencji urzędnik konsularny jest uprawniony do wykonywania swych czynności, państwu wysyłającemu zastrzeżone jest określenie, w jakim zakresie urzędnik konsularny powinien takie uprawnienia wykonywać.
3) Urzędnik konsularny jest uprawniony do wykonywania działalności konsularnej jedynie w swym okręgu konsularnym. Wykonywanie przez niego działalności konsularnej poza tym okręgiem jest uzależnione od zgody państwa przyjmującego
4) W związku z wykonywaniem swej działalności urzędnik konsularny jest uprawniony do zwracania się:
a) do właściwych organów miejscowych w swoim okręgu konsularnym,
b) do centralnych organów Państwa przyjmującego w takim zakresie, w jakim zezwalają na to prawo i zwyczaje tego państwa.
5) Urzędnik konsularny będzie uprawniony, po dokonaniu notyfikacji państwu przyjmującemu, do wykonywania działalności konsularnej na rzecz państwa trzeciego, pod warunkiem że państwo przyjmujące nie zgłosi sprzeciwu.
6) Za dokonywanie czynności konsularnych urzędnik konsularny jest uprawniony do pobierania opłat określonych przez państwo wysyłające.
Art. 39.
Po notyfikowaniu państwu przyjmującemu urzędnik konsularny może reprezentować państwo wysyłające wobec każdej międzynarodowej organizacji. Działając w tym charakterze jest on uprawniony do korzystania z wszelkich ułatwień, przywilejów i immunitetów przyznawanych takiemu przedstawicielowi przez międzynarodowe prawo zwyczajowe lub umowy międzynarodowe.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
CZĘŚĆ V
Postanowienia końcowe.
Art. 69.
Niniejsza Konwencja nie narusza postanowień Konwencji w przedmiocie postępowania w sprawach cywilnych i handlowych z dnia 26 sierpnia 1931 roku oraz Traktatu o wydawaniu zbiegłych przestępców z dnia 11 stycznia 1932 roku, zawartych między Polską a Zjednoczonym Królestwem.
Art. 70.
1) Niniejsza Konwencja podlega ratyfikacji i wejdzie w życie trzydziestego dnia po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych, która nastąpi w Warszawie w możliwie najkrótszym terminie.
2) Niniejsza Konwencja zawarta jest na okres pięciu lat. O ile żadna z Wysokich Umawiających się Stron nie wypowie jej na dwanaście miesięcy przed upływem wspomnianego pięcioletniego okresu, moc jej ulegnie przedłużeniu na czas nieokreślony. Zachowuje ona wówczas moc do upływu dwunastu miesięcy od dnia wypowiedzenia jej w drodze notyfikacji przez jedną z Wysokich Umawiających się Stron.
Na dowód czego wyżej wymienieni Pełnomocnicy podpisali niniejszą Konwencję i opatrzyli ją swoimi pieczęciami.
Sporządzono w Londynie, w dniu 23 lutego 1967 roku, w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i angielskim, przy czym oba teksty są jednakowo autentyczne.
Z upoważnienia Rady Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej:
A. Rapacki
Z upoważnienia Jej Brytyjskiej Królewskiej Mości:
G. A. Brown
Po zaznajomieniu się z powyższą konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 22 grudnia 1967 roku.
L. S.
Przewodniczący Rady Państwa: E. Ochab
Minister Spraw Zagranicznych: w z. J. Winiewicz
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
USTAWA
z dnia 26 października 1971 r.
zmieniająca ustawę Kodeks cywilny.
Art. 1. (pominięty)
Art. 2. ż 1. Do dziedziczenia gospodarstwa rolnego należącego do spadku otwartego przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego w brzmieniu nadanym tą ustawą, chyba że przed tym dniem nastąpił już dział spadku.
ż 2. Jeżeli wydane przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku w części dotyczącej dziedziczenia gospodarstwa rolnego pozostaje w sprzeczności z przepisami Kodeksu cywilnego w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, postanowienie to ulega na wniosek osoby zainteresowanej odpowiedniej zmianie.
ż 3. Jeżeli dział spadku następuje po wejściu w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego w brzmieniu nadanym tą ustawą.
ż 4. Jeżeli przed wejściem w życie niniejszej ustawy zostały ustalone dopłaty lub spłaty w związku ze zniesieniem współwłasności, sąd na wniosek osoby zainteresowanej może dokonać ich obniżenia stosując odpowiednio przepisy art. 216 ż 6 Kodeksu cywilnego w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.
Art. 3. Ustawa wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
zmiany:



1998-02-18
Dz.U.1998.54.344
wynik. z
art. XX
UMOWA
o wymianie kulturalnej, naukowej i technicznej między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Stanami Zjednoczonymi Meksyku, sporządzona w Warszawie
dnia 24 lipca 1970 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 24 lipca 1970 r. podpisana została w Warszawie Umowa o wymianie kulturalnej, naukowej i technicznej między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Stanami Zjednoczonymi Meksyku o następującym brzmieniu dosłownym:
UMOWA
o wymianie kulturalnej, naukowej i technicznej między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Stanami Zjednoczonymi Meksyku.
Rządy Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Stanów Zjednoczonych Meksyku
pragnąc dalszego zacieśnienia korzystnych dla obu krajów więzów przyjaźni i rozszerzenia wzajemnych stosunków w dziedzinie kultury, sztuki, oświaty, nauki i techniki, środków informacji masowej i sportu;
świadome, że wzajemne poznanie postępów obu Stron w wyżej wymienionych dziedzinach przyczyni się do rozwoju materialnego i kulturalnego narodu polskiego i meksykańskiego;
postanowiły zawrzeć Umowę o wymianie kulturalnej, naukowej i technicznej i w tym celu wyznaczyły Pełnomocników:
ze strony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
Pana Lucjana Motykę, Ministra Kultury i Sztuki
i ze strony Stanów Zjednoczonych Meksyku
Pana Dr Agustina Yaneza, Sekretarza Oświaty Publicznej,
którzy po wymianie pełnomocnictw uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie postanowili, co następuje:
Artykuł I.
Wysokie Umawiające się Strony rozszerzać będą współpracę kulturalną, naukową i techniczną między obu krajami.
Artykuł II.
Strony ułatwiać będą wymianę doświadczeń i najnowszych osiągnięć w dziedzinie kultury, sztuki, oświaty, nauki i techniki, środków informacji masowej i sportu.
Artykuł III.
Strony przyczyniać się będą do:
a) ustanowienia i rozwoju stosunków między właściwymi instytucjami w dziedzinie kultury, sztuki, oświaty, nauki i techniki, środków informacji masowej i sportu;
b) wymiany materiałów między tymi instytucjami.
Artykuł IV.
Strony udzielać będą sobie wzajemnej pomocy w przygotowaniu specjalistów w dziedzinie oświaty, nauki, techniki i sztuki i w tym celu postanawiają:
a) popierać wymianę naukowców, specjalistów z zakresu oświaty oraz innych przedstawicieli kultury, techniki i sztuki;
b) stymulować wymianę studentów, a szczególnie stażystów podyplomowych, poprzez przyznawanie stypendiów.
Artykuł V.
Strony popierać będą i ułatwiać negocjacje między właściwymi instytucjami w sprawie wzajemnego uznania i nostryfikacji studiów wyższych, tytułów i stopni naukowych, zgodnie z odpowiednimi przepisami prawnymi każdej ze Stron.
Artykuł VI.
Strony rozwijać będą wymianę artystów, zespołów artystycznych i działaczy z dziedziny kultury i sztuki.
Artykuł VII.
Strony rozwijać będą wymianę sportowców, trenerów i specjalistów w zakresie kultury fizycznej.
Artykuł VIII.
Zgodnie z właściwymi przepisami prawnymi każdego kraju Strony będą ułatwiać podróże osób wymienionych w artykułach IV, VI, VII i warunki niezbędne dla osiągnięcia zamierzonych przez nich zadań.
Artykuł IX.
Strony będą rozszerzać wymianę:
a) podręczników, materiałów specjalistycznych i informacji na temat oświaty, potrzebnych w nauczaniu i badaniach naukowych;
b) materiałów audiowizualnych o charakterze niekomercyjnym;
c) publikacji i informacji z dziedziny kultury, nauki i techniki;
d) materiałów i publikacji między bibliotekami i muzeami;
e) wystaw w dziedzinie sztuki, humanistyki, nauki i techniki.
Artykuł X.
Strony rozpowszechniać będą, w ramach swoich możliwości, język drugiego kraju w obrębie swego terytorium i ułatwiać będą poznanie kultury drugiego kraju, jak również przekłady dzieł o charakterze naukowym, kulturalnym i technicznym.
Artykuł XI.
1. Strony postanawiają utworzyć Mieszaną Komisję Kulturalną złożoną z przedstawicieli wyznaczonych przez każdą z nich, która zbierać się będzie co dwa lata na przemian w Polsce i w Meksyku.
2. Zadaniem Komisji będzie opracowywać, w ramach niniejszej Umowy, dwuletnie programy wymiany, które uwzględnią procedurę przyznawania stypendiów za zgodą obu Stron; przyczyniać się do realizacji tegoż programu zgodnie z treścią niniejszej Umowy poprzez współpracę właściwych organów oficjalnych - kulturalnych, naukowych i technicznych - oraz innych instytucji i organów, które w opinii zainteresowanej Strony mogłyby przyczynić się do wykonania programu. Po zaakceptowaniu przez Komisję, program stanie się prawomocny w miesiąc po zakończeniu jej prac, pod warunkiem że w tym czasie żadna ze Stron nie wysunie propozycji zmian.
3. Program opracowany przez Komisję nie będzie wykluczał możliwości realizacji innych imprez w nim nie przewidzianych, jeśli ich charakter będzie zgodny z duchem niniejszej Umowy i jeśli zostaną one uzgodnione drogą dyplomatyczną.
Artykuł XII.
Niniejsza Umowa będzie mogła ulec zmianie za obopólną zgodą Stron, z inicjatywy którejkolwiek z nich. Zmiany wejdą w życie w dniu notyfikacji przez Strony o spełnieniu odpowiednich wymogów konstytucyjnych.
Artykuł XIII.
Niniejsza Umowa wejdzie w życie w terminie, w którym Strony dokonają notyfikacji o spełnieniu odpowiednich wymogów konstytucyjnych.
Artykuł XIV.
Umowa niniejsza zawarta jest na okres pięciu lat i ulega automatycznemu przedłużaniu na dalsze pięcioletnie okresy, jeżeli żadna ze Stron nie zakomunikuje Stronie drugiej na rok przed upływem ustalonego okresu zamiaru jej wypowiedzenia.
Na dowód czego wyżej wymienieni Pełnomocnicy podpisali niniejszą Umowę i opatrzyli ją pieczęciami.
Sporządzono w dwóch egzemplarzach, w językach polskim i hiszpańskim, przy czym obydwa teksty posiadają jednakową moc.
Sporządzono w mieście Warszawie dnia 24 miesiąca lipca roku 1970.
Za Polską Rzeczpospolitą Ludową:
L. Motyka
Minister Kultury i Sztuki Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
Za Stany Zjednoczone Meksyku:
Dr A. Y��ez
Sekretarz Oświaty Publicznej Stanów Zjednoczonych Meksyku.
Po zaznajomieniu się z powyższą Umową, Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 9 stycznia 1971 r.
Przewodniczący Rady Państwa: J. Cyrankiewicz
L. S.
Minister Spraw Zagranicznych: w z. J. Winiewicz
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ROZPORZĄDZENIE MINISTRA ZDROWIA I OPIEKI SPOŁECZNEJ
z dnia 14 grudnia 1971 r.
w sprawie udzielania świadczeń leczniczych przez zakłady społeczne służby zdrowia osobom prowadzącym gospodarstwa rolne.
Na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 28 października 1948 r. o zakładach społecznych służby zdrowia i planowej gospodarce w służbie zdrowia (Dz. U. Nr 55, poz. 434 z późniejszymi zmianami) zarządza się, co następuje:
ż 1. 1. Osoby prowadzące gospodarstwo rolne są uprawnione do korzystania ze świadczeń zakładów społecznych służby zdrowia na zasadach ustalonych dla pracowników.
2. Zakres świadczeń zakładów społecznych służby zdrowia (ust. 1) obejmuje:
1) opiekę zdrowotną otwartą,
2) opiekę zdrowotną zamkniętą,
3) świadczenia stacji pogotowia ratunkowego,
4) zaopatrzenie w leki, na zasadach ulgowych jak dla ubezpieczonych, przez apteki otwarte,
5) zaopatrzenie w przedmioty ortopedyczne i środki pomocnicze,
6) leczenie uzdrowiskowe.
ż 2. Uprawnienia określone w ż 1 przysługują również członkom rodziny osoby prowadzącej gospodarstwo rolne oraz osobom nie będącym członkami rodziny, jeżeli dany członek rodziny lub osoba zamieszkuje wspólnie z osobą prowadzącą gospodarstwo rolne i pozostaje na jej utrzymaniu. Wspólne zamieszkanie nie jest wymagane w stosunku do dzieci uczących się poza stałym miejscem zamieszkania.
ż 3. 1. Dowodem uprawiającym do świadczeń na podstawie niniejszego rozporządzenia jest zaświadczenie biura gromadzkiej rady narodowej lub prezydium osiedlowej, miejskiej, dzielnicowej rady narodowej, właściwej ze względu na położenie gospodarstwa.
2. W zaświadczeniu określonym w ust. 1 wpisuje się członków rodziny i inne osoby uprawnione do świadczeń leczniczych.
3. Zaświadczenie wystawia się z ważnością na okres jednego roku kalendarzowego.
ż 4. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1972 r.