!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
KONWENCJA
między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Socjalistycznej Republiki Rumunii o zniesieniu wiz przy podróżach służbowych i prywatnych, sporządzona w Bukareszcie
dnia 28 czerwca 1971 r.
KONWENCJA
między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Socjalistycznej Republiki Rumunii
o zniesieniu wiz przy podróżach służbowych i prywatnych.
Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rząd Socjalistycznej Republiki Rumunii,
dążąc do dalszego umacniania i rozwijania stosunków przyjaźni między obu Państwami oraz stworzenia warunków umożliwiających wszechstronne poznanie przez obywateli jednego Państwa osiągnięć budownictwa socjalistycznego drugiego Państwa, historii i kultury narodu, jak również celem wzajemnego ułatwienia obywatelom obu Państw podróży służbowych i prywatnych,
postanowiły zawrzeć niniejszą Konwencję i w tym celu wyznaczyły swych Pełnomocników:
Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
- Jerzego Roszaka, Dyrektora Departamentu Konsularnego w Ministerstwie Spraw Zagranicznych Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej,
Rząd Socjalistycznej Republiki Rumunii
- Gheorghe Badescu, Dyrektora Departamentu Konsularnego w Ministerstwie Spraw Zagranicznych Socjalistycznej Republiki Rumunii,
którzy po wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:
Art. 1.
Obywatele jednego Państwa, zamieszkali stale na terytorium Państwa ojczystego lub na terytorium państwa trzeciego, posiadający jeden z dokumentów podróży uprawniający do przekraczania granicy, są zwolnieni od obowiązku posiadania wiz przy podróżach służbowych i prywatnych na pobyt czasowy na terytorium drugiego Państwa lub przy podróżach tranzytowych przez to terytorium, na warunkach przewidzianych niniejszą Konwencją.
Art. 2.
1. Dokumenty podróży, na podstawie których następować będzie przekraczanie granicy bez wiz zgodnie z artykułem 1, wystawiane są obywatelom każdego z obu Państw stosownie do prawa ojczystego. Wykaz tych dokumentów podróży zawiera załącznik nr I, stanowiący integralną część niniejszej Konwencji.
2. Każda z Umawiających się Stron przekaże drugiej Umawiającej się Stronie wzory dokumentów podróży, wymienionych w odpowiednich częściach załącznika nr I.
3. W przypadku zmiany lub wprowadzenia nowych dokumentów podróży Umawiające się Strony będą informować się wzajemnie drogą dyplomatyczną, przekazując sobie równocześnie wzory tych dokumentów. Ze zmienionych lub z nowych dokumentów podróży można korzystać po upływie 30 dni od daty notyfikacji i przekazania wzorów tych dokumentów drugiej Umawiającej się Stronie.
Art. 3.
1. Osoby małoletnie, które stosownie do prawa wewnętrznego Państwa ojczystego nie mogą posiadać własnych dokumentów podróży, w celu odbywania bez wiz podróży na terytorium drugiego Państwa razem z rodzicami lub innymi swymi przedstawicielami ustawowymi, powinny być wpisane do dokumentu podróży jednego z rodziców albo innego swego przedstawiciela ustawowego.
2. Osoby małoletnie, które odbywają podróż bez rodziców lub innych swych przedstawicieli ustawowych, powinny posiadać własne dokumenty podróży.
Art. 4.
1. Obywatele jednego Państwa, zamieszkali stale na terytorium drugiego Państwa, udający się do Państwa ojczystego lub do państwa trzeciego, obowiązani są do posiadania odpowiednich wiz Państwa zamieszkania, stosownie do przepisów tego Państwa.
2. Postanowienia niniejszej Konwencji nie mają zastosowania do obywateli jednego Państwa, osiedlających się na terytorium drugiego Państwa.
3. We wszystkich jednak przypadkach, w których obywatele obu Państw nie korzystają ze zwolnienia od obowiązku posiadania wiz stosownie do niniejszej Konwencji, wizy udzielane będą bez opłat.
Art. 5.
Obywatele jednego Państwa, udający się na terytorium drugiego Państwa lub opuszczający to terytorium, mogą przekraczać granicę państwową przez każde przejście graniczne, udostępnione dla międzynarodowego ruchu osobowego.
Art. 6.
1. Obywatele jednego Państwa, udający się w celach służbowych na terytorium drugiego Państwa, mogą przebywać na tym terytorium przez okres wykonywania swych obowiązków służbowych. Postanowienie to stosuje się do członków rodzin tych osób, jeśli są obywatelami tego pierwszego Państwa.
2. Obywatele jednego Państwa, udający się bez wiz w celach prywatnych na terytorium drugiego Państwa na pobyt czasowy, mają prawo przebywać na tym terytorium przez okres 30 dni, licząc od dnia przekroczenia granicy państwowej. W przypadkach wyjątkowych, jak ciężka choroba, ważne względy rodzinne lub inne podobne uzasadnione okoliczności, prawo pobytu może być przedłużone przez władze Państwa czasowego pobytu o dalsze 60 dni. Przedłużenie prawa pobytu następuje bez opłat.
3. Przedłużenie prawa pobytu, o którym mowa w ustępie 2, nie może przekroczyć terminu pobytu za granicą określonego w dokumencie podróży przez władze Państwa ojczystego osoby zainteresowanej.
Art. 7.
1. Obywatel jednego Państwa, który w czasie pobytu na terytorium drugiego Państwa utracił dokument podróży, zobowiązany jest zgłosić ten fakt właściwym organom miejscowym Państwa pobytu. Obowiązek ten dotyczy także przypadku zniszczenia lub uszkodzenia dokumentu podróży w takim stopniu, iż nie może być on uznany za ważny dokument podróży.
2. O utracie, zniszczeniu lub uszkodzeniu paszportu dyplomatycznego oraz o wydaniu paszportu dyplomatycznego w zamian innego paszportu, na podstawie którego nastąpił wjazd, zostaną powiadomione właściwe organa Państwa czasowego pobytu przez przedstawicielstwo dyplomatyczne lub urząd konsularny Państwa, które paszport wystawiło.
3. W przypadkach utraty, zniszczenia lub uszkodzenia dokumentu podróży, jak również wówczas gdy obywatel jednego Państwa, podróżujący na terytorium drugiego Państwa na podstawie zbiorowego paszportu, zmuszony jest odłączyć się od grupy z uzasadnionych powodów, odpowiednie przedstawicielstwo dyplomatyczne lub urząd konsularny wystawi nowy dokument podróży zaopatrzony w fotografię.
4. Wyjazd na podstawie nowego dokumentu podróży nastąpi zgodnie z prawem Państwa, na terytorium którego znajduje się posiadacz dokumentu. Wizy uprawniające do wyjazdu udzielane będą bez opłat.
Art. 8.
Każda z Umawiających się Stron będzie traktować obywateli drugiego Państwa, znajdujących się na jej terytorium zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji, ze szczególną przychylnością i kurtuazją w ramach swego prawa i przepisów dotyczących cudzoziemców. Osoby te są zobowiązane ze swej strony przestrzegać prawa i przepisów Państwa, na terytorium którego przebywają.
Art. 9.
1. Postanowienia niniejszej Konwencji nie naruszają prawa każdego z Państw do zakazu wjazdu na swoje terytorium osób niepożądanych - obywateli drugiego Państwa, ani też prawa do skrócenia lub przerwania ich pobytu, jak również do wydalania takich obywateli.
2. O podjęciu kroków w zakresie skrócenia lub przerwania pobytu właściwe organa jednego Państwa powiadomią niezwłocznie przedstawicielstwo dyplomatyczne lub urząd konsularny drugiego Państwa.
Art. 10.
1. Obywatele jednego Państwa, udający się czasowo w celach prywatnych na terytorium drugiego Państwa, powinni posiadać odpowiednie środki płatnicze niezbędne na pokrycie kosztów pobytu.
2. Szczegółowe postanowienia w tym zakresie, a także warunki płatności między obu Państwami z tytułu ruchu osobowego, zawiera załącznik nr II, stanowiący integralną część niniejszej Konwencji.
Art. 11.
Umawiające się Strony będą konsultować się w razie potrzeby oraz wymieniać informacje w sprawach związanych ze stosowaniem postanowień niniejszej Konwencji na drodze dyplomatycznej lub w inny sposób.
Art. 12.
1. Konwencja niniejsza podlega zatwierdzeniu zgodnie z prawem każdej z Umawiających się Stron i wejdzie w życie po upływie trzydziestu dni od dnia wymiany not stwierdzających to zatwierdzenie.
2. Z dniem wejścia w życie niniejszej Konwencji traci moc Porozumienie polsko-rumuńskie zawarte dnia 4 lutego 1956 roku o bezwizowych podróżach w celach służbowych obywateli jednego Państwa na terytorium drugiego Państwa na podstawie paszportów dyplomatycznych, służbowych i zwykłych, jak również Protokół polsko-rumuński, podpisany w Bukareszcie dnia 29 października 1963 roku, dotyczący zniesienia obowiązku wiz wjazdowo-wyjazdowych i tranzytowych w prywatnych podróżach obywateli obu krajów.
Art. 13.
Konwencja niniejsza zawarta jest na czas nieokreślony. W przypadku jej wypowiedzenia przez jedną z Umawiających się Stron przestanie ona obowiązywać po upływie sześciu miesięcy od dnia notyfikacji o jej wypowiedzeniu.
Konwencję niniejszą sporządzono w Bukareszcie dnia 28 czerwca 1971 roku, w dwóch oryginalnych egzemplarzach, każdy w językach polskim i rumuńskim, przy czym oba teksty posiadają jednakową moc.
Na dowód czego wyżej wymienieni Pełnomocnicy podpisali niniejszą Konwencję i opatrzyli ją pieczęciami.
Z upoważnienia Rządu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
Jerzy Roszak
Z upoważnienia Rządu Socjalistycznej Republiki Rumunii
Gheorghe Badescu
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ZAŁĄCZNIK nr I do Konwencji między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Socjalistycznej Republiki Rumunii o zniesieniu wiz przy podróżach służbowych i prywatnych.
1. Dokumenty podróży uprawniające obywateli rumuńskich do przekraczania granicy:
a) w celach służbowych:
- paszport dyplomatyczny,
- paszport służbowy, indywidualny lub zbiorowy,
- paszport zwyczajny, indywidualny lub zbiorowy, Ministerstwa Spraw Zagranicznych,
- książeczka żeglarska,
- legitymacja służbowa (licencja lotnicza) personelu latającego lotnictwa cywilnego;
b) w celach prywatnych:
- paszport dyplomatyczny,
- paszport służbowy, wydany osobom zatrudnionym w misji stałej na terytorium państwa trzeciego,
- paszport zwyczajny, indywidualny lub zbiorowy, Ministerstwa Spraw Zagranicznych,
- paszport dla obywateli rumuńskich zamieszkałych stale za granicą;
c) dla podróży tranzytowych w celach służbowych lub prywatnych jeden z dokumentów wymienionych powyżej po literą a) i b).
Paszport zbiorowy wystawiany jest na nazwisko kierownika grupy i zaopatrzony jest w listę imienną, potwierdzoną przez organ wystawiający. Lista imienna zawiera dane personalne i fotografie wpisanych do niej osób. W przypadku gdy lista imienna nie zawiera fotografii wymienionych w niej osób, wyszczególnia ona poza danymi personalnymi także numery dowodów osobistych, którymi legitymują się wspomniane osoby.
2. Dokumenty podróży uprawniające obywateli polskich do przekraczania granicy:
a) w celach służbowych:
- paszport dyplomatyczny,
- paszport ministerialny,
- paszport służbowy,
- paszport służbowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych,
- paszport oznaczony literą "S",
- wkładka paszportowa wielokrotna wraz z dowodem osobistym lub tymczasowym zaświadczeniem tożsamości,
- książeczka żeglarska,
- legitymacja służbowa (licencja lotnicza) członków personelu latającego lotnictwa cywilnego;
b) w celach prywatnych:
- paszport dyplomatyczny,
- paszport służbowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych,
- paszport,
- paszport zbiorowy,
- wkładka paszportowa - jednokrotna lub wielokrotna - wraz z dowodem osobistym lub tymczasowym zaświadczeniem tożsamości,
- paszport konsularny - książeczkowy,
- paszport konsularny - blankietowy;
c) dla podróży tranzytowych w celach służbowych lub prywatnych jeden z dokumentów wymienionych powyżej po literą a) i b).
Paszport zbiorowy wystawiany jest na nazwisko kierownika grupy i zawiera wykaz wpisanych osób oraz numery dowodów osobistych lub tymczasowych zaświadczeń tożsamości, którymi legitymują się te osoby.
Przy wyjazdach służbowych na podstawie wkładki paszportowej wielokrotnej, wkładka ta zostanie odpowiednio oznaczona stemplem: "służbowy".
3. W przypadkach wymienionych w ustępie 1 artykułu 3 Konwencji, jeżeli osoba małoletnia w wieku powyżej 7 lat wpisana jest do dokumentu podróży jednego z rodziców lub innego swego przedstawiciela ustawowego, niezbędne jest zaopatrzenie tego dokumentu podróży w fotografię osoby małoletniej albo posiadanie jej legitymacji osobistej z fotografią.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ZAŁĄCZNIK nr II do Konwencji między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Socjalistycznej Republiki Rumunii o zniesieniu wiz przy podróżach służbowych i prywatnych.
1. Obywatele Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, udający się prywatnie na terytorium Socjalistycznej Republiki Rumunii, będą posiadać środki finansowe niezbędne na pokrycie kosztów pobytu w równowartości minimum 700 lei.
2. Obywatele Socjalistycznej Republiki Rumunii, udający się prywatnie na terytorium Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, będą posiadać środki finansowe niezbędne na pokrycie kosztów pobytu w równowartości minimum 1300 złotych.
3. Osoby małoletnie w wieku do lat 14, podróżujące pod opieką osoby pełnoletniej i wpisane do dokumentu podróży tej osoby, będą posiadać co najmniej 50% środków finansowych wymienionych w punktach 1 i 2.
4. Postanowień punktów 1, 2 i 3 nie stosuje się do osób uczestniczących w wycieczkach organizowanych przez biura podróży, do osób podróżujących w ramach bezdewizowej wymiany osobowej między instytucjami, zakładami pracy lub organizacjami obu Państw, ani też do osób zapraszanych na koszt instytucji, zakładów pracy lub organizacji drugiego Państwa.
5. Rozliczanie sald płatności z tytułu ruchu osobowego regulowanego Konwencją o zniesieniu wiz przy podróżach służbowych i prywatnych dokonywane będzie zgodnie z zasadami i trybem uzgodnionymi dla płatności niehandlowych, przy zastosowaniu przelicznika 2,3 od chwili wejścia w życie tej Konwencji, wpisując je na konta, względnie pokrywając je z kont, które Umawiające się Strony prowadzą w Międzynarodowym Banku Współpracy Gospodarczej.
6. Umawiające się Strony umożliwią podróżnym powrotny wywóz środków płatniczych jedynie w granicach różnicy między kwotą wwiezioną a minimum ustalonym w punktach 1, 2 i 3.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
UKŁAD
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Niemiecką Republiką Demokratyczną o współpracy w dziedzinie komunikacji, podpisany w Berlinie
dnia 16 lipca 1971 r.
W Imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 16 lipca 1971 roku został podpisany w Berlinie Układ między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Niemiecką Republiką Demokratyczną o współpracy w dziedzinie komunikacji o następującym brzmieniu dosłownym:
UKŁAD
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Niemiecką Republiką Demokratyczną
o współpracy w dziedzinie komunikacji.
Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rada Państwa Niemieckiej Republiki Demokratycznej,
ożywione pragnieniem rozszerzenia i pogłębienia socjalistycznej współpracy obu państw w dziedzinie komunikacji w oparciu o zasady współpracy państw członkowskich Rady Wzajemnej Pomocy Gospodarczej,
w trosce o sprawniejszy i bardziej ekonomiczny przewóz podróżnych i ładunków w komunikacji wzajemnej i tranzytowej,
w celu osiągnięcia dalszego rozwoju komunikacji wszelkimi środkami transportu,
postanowiły zawrzeć niniejszy Układ i w tym celu wyznaczyły swych Pełnomocników:
Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
Towarzysza Piotra Jaroszewicza,
Prezesa Rady Ministrów
Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej,
Rada Państwa Niemieckiej Republiki Demokratycznej
Towarzysza Willi Stopha,
Przewodniczącego Rady Ministrów
Niemieckiej Republiki Demokratycznej,
którzy uzgodnili, co następuje:
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ROZDZIAŁ I
Zasady ogólne.
Art. 1.
1. Układające się Strony będą utrzymywać i rozwijać komunikację kolejową, samochodową, lotniczą, żeglugę morską i śródlądową, jak również współpracę w zakresie portów morskich, udzielając sobie w tym celu wzajemnej pomocy.
2. Każda z Układających się Stron będzie utrzymywać na swym terytorium urządzenia komunikacyjne dla komunikacji wzajemnej i tranzytowej oraz rozbudowywać je w miarę możliwości.
3. Przewoźnicy jednej Układającej się Strony mogą korzystać z urządzeń komunikacyjnych na terytorium drugiej Układającej się Strony.
4. Właściwe organy Układających się Stron ustalą przejścia graniczne zapewniające możliwie najdogodniejsze warunki komunikacyjne dla poszczególnych rodzajów transportu w komunikacji wzajemnej i tranzytowej.
Art. 2.
1. Układające się Strony zapewniają sobie wzajemnie wolny tranzyt dla wszystkich środków transportu z państw trzecich i do państw trzecich.
2. Układające się Strony uważają Berlin Zachodni za odrębną jednostkę polityczną i tą zasadą będą się kierować przy prowadzeniu komunikacji.
Art. 3.
W komunikacji wzajemnej i tranzytowej mogą uczestniczyć wszystkie środki transportu dopuszczone do ruchu i zarejestrowane na terytorium jednej z Układających się Stron.
Art. 4.
Właściwe organy Układających się Stron ustalą w drodze wzajemnego porozumienia, którzy z przewoźników będą uzgadniać plany przewozów w komunikacji wzajemnej i tranzytowej, jak również treść i metody koordynacji tych planów oraz okresy planowania.
Art. 5.
W celu dalszego rozwoju komunikacji Układające się Strony będą pogłębiać współpracę, a w szczególności będą:
1) poświęcać specjalną uwagę głównym kierunkom rozwoju technicznego komunikacji, jak również zwiększaniu wydajności poszczególnych rodzajów transportu w komunikacji wzajemnej i tranzytowej;
2) umożliwiać korzystanie z najbardziej efektywnych środków transportu i najracjonalniejszych dróg przewozu w komunikacji wzajemnej i tranzytowej w celu osiągnięci przez obie Układające się Strony wysokich efektów gospodarczych i rozwoju specjalizacji w komunikacji międzynarodowej w ramach podziału pracy;
3) wprowadzać daleko idące ułatwienia i uproszczenia w komunikacji przez granicę państwową;
4) popierać bezpośrednią współpracę między organizacjami i przedsiębiorstwami transportowymi.
Art. 6.
1. Przewoźnicy, podróżni, środki transportu i ich załogi oraz ładunki jednej Układającej się Strony będą traktowane na terytorium drugiej Układającej się Strony na równi z przewoźnikami, podróżnymi, środkami transportu i ich załogami oraz ładunkami kraju najbardziej uprzywilejowanego.
2. Ustęp 1 niniejszego artykułu nie dotyczy ulg i przywilejów przyznawanych w portach dla państw nie posiadających wybrzeża morskiego.
Art. 7.
1. Każda z Układających się Stron zastrzega sobie prawo przewozu podróżnych i ładunków, jeżeli przewóz ten wykonywany jest wyłącznie na jej terytorium lub rozpoczyna się i kończy na tym terytorium.
2. Właściwe organy Układających się Stron mogą uzgodnić użycie środków transportu i urządzeń komunikacyjnych jednej Układającej się Strony dla wykonywania przewozów i innych usług komunikacyjnych na terytorium drugiej Układającej się Strony.
3. Nie uważa się za przewóz, o którym mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, takiego przewozu, gdy statek jednej Układającej się Strony płynie z portu drugiej Układającej się Strony do innego portu tej Układającej się Strony w celu wyładowania w nim ładunku z państwa trzeciego lub zabrania ładunku przeznaczonego dla państwa trzeciego.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ROZDZIAŁ II
Zasady dotyczące poszczególnych rodzajów komunikacji.
Art. 8.
Układające się Strony podejmą niezbędne środki, aby tak dalece, jak to jest możliwe, ułatwiać wzajemną i tranzytową komunikację kolejową, wykonywać sprawnie i szybko przewozy podróżnych i ładunków, zapewniając podróżnym odpowiednie wygody.
Art. 9.
Każda z Układających się Stron przyznaje osobom fizycznym i prawnym, stale zamieszkałym lub mającym siedzibę na terytorium drugiej Układającej się Strony, prawo wykonywania przewozu osób i ładunków pojazdami drogowymi na swym terytorium.
Art. 10.
Układające się Strony przyznają sobie w komunikacji lotniczej prawo do:
- swobodnego przelotu bez lądowania;
- lądowania technicznego, to znaczy lądowania w celach niehandlowych;
- zabierania na pokład lub wyładowywania podróżnych, poczty i ładunków jednej Układającej się Strony na terytorium drugiej Układającej się Strony;
- zabierania na pokład podróżnych, poczty i ładunków z przeznaczeniem do państwa trzeciego, jak również wyładowywania podróżnych, poczty i ładunków przybyłych z państwa trzeciego.
Art. 11.
Układające się Strony uznają wzajemnie przynależność państwową swoich statków na podstawie dokumentów, znajdujących się na pokładzie tych statków i wydanych przez właściwe organy Układających się Stron.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ROZDZIAŁ III
Zasady dotyczące kontroli granicznej, celnej, weterynaryjnej i fitosanitarnej osób, towarów i środków transportu.
Art. 12.
Kontrola graniczna, celna, weterynaryjna i fitosanitarna osób, towarów i środków transportu przekraczających granicę między Polską Rzecząpospolitą Ludową i Niemiecką Republiką Demokratyczną w ruchu kolejowym, drogowym i w żegludze śródlądowej, zwana dalej "kontrolą", może być wykonywana wspólnie przez właściwe organy obu Układających się Stron.
Art. 13.
1. Kontrola w ruchu kolejowym dokonywana jest na ustalonych stacjach położonych na terytorium jednej z Układających się Stron lub w czasie biegu pociągu na ustalonych odcinkach linii kolejowych obu Układających się Stron.
2. Kontrola w ruchu drogowym dokonywana jest w ustalonych miejscach na terytorium jednej lub na terytoriach obu Układających się Stron.
3. Kontrola w żegludze śródlądowej dokonywana jest w określonych przystaniach jednej z Układających się Stron albo na ustalonych odcinkach dróg wodnych jednej lub obu Układających się Stron.
Art. 14.
1. Organy kontrolne jednej Układającej się Strony wykonują swoje czynności kontrolne na terytorium drugiej Układającej się Strony, zgodnie z prawem swego Państwa i z takimi samymi skutkami prawnymi jak gdyby wykonywały te czynności na terytorium swego Państwa, chyba że niniejszy Układ stanowi inaczej.
2. Jako pierwsze dokonują kontroli organy tej Układającej się Strony, której terytorium opuszczają osoby, towary i środki transportu. Przepisy prawne tej Układającej się Strony związane z wykonywaniem kontroli przestają działać z chwilą, gdy jej organy oświadczą, że zakończyły kontrolę, chyba że w poszczególnych przypadkach zachodzi potrzeba przeprowadzenia ponownej kontroli.
3. Układająca się Strona, na terytorium której wykonywana jest kontrola, zapewnia organom kontrolnym drugiej Układającej się Strony wykonywanie czynności kontrolnych bez przeszkód oraz taką samą ochronę prawną, z jakiej korzystają jej własne organy.
4. Organy jednej Układającej się Strony dokonujące kontroli na terytorium drugiej Układającej się Strony mogą zgodnie z prawem swego Państwa przerwać podróż osoby, która przekracza granicę państwową, zawrócić ją lub doprowadzić na terytorium swego Państwa. Zawrócenie lub doprowadzenie obywatela tego Państwa, na terytorium którego dokonywana jest kontrola, dopuszczalne jest tylko za zgodą jego organów kontroli paszportowej. Zgoda nie jest wymagana, jeżeli obywatel ten nie jest uprawniony do przekroczenia granicy albo popełnił przestępstwo, za które grozi mu kara pozbawienia wolności.
5. Dla wykonania decyzji organów kontrolnych jednej Układającej się Strony na terytorium drugiej Układającej się Strony, odnoszących się w szczególności do przerwania podróży, zawrócenia lub doprowadzenia osób, zajęcia przedmiotów, zabezpieczenia dowodów przestępstwa, właściwe organy kontrolne tej drugiej Strony udzielą pomocy organom Układającej się Strony, które podjęły decyzję.
6. Towary i wartości dewizowe zdeponowane oraz zatrzymane lub skonfiskowane przez organy jednej Układającej się Strony na terytorium drugiej Układającej się Strony, jak również pobrane przez te organy opłaty celne i inne, mogą być wywożone z tego terytorium bez zezwolenia i ograniczeń oraz bez cła i kontroli celnej.
7. Jeżeli organy kontrolne jednej Układającej się Strony ujawnią towar lub wartości dewizowe przywożone z naruszeniem prawa drugiej Układającej się Strony, zawiadomią o tym jej organy kontrolne i umożliwią im zastosowanie ich prawa, o ile towar lub wartości dewizowe nie podlegają zajęciu na podstawie prawa Układającej się Strony, której organy je ujawniły.
Art. 15.
1. Funkcjonariusze organów kontrolnych jednej Układającej się Strony, wykonujący czynności służbowe na terytorium drugiej Układającej się Strony, mogą nosić mundury i odznaki służbowe. Są oni również uprawnieni do noszenia broni służbowej stosownie do przepisów swego państwa. Użycie broni może nastąpić tylko w obronie koniecznej.
2. Funkcjonariusze organów kontrolnych jednej Układającej się Strony, którzy w związku z wykonywaniem czynności kontrolnych przebywają na terytorium drugiej Układającej się Strony, są zobowiązani do przestrzegania obowiązującego tam prawa, chyba że niniejszy Układ stanowi inaczej.
3. Funkcjonariusze organów kontrolnych, przekraczający granicę państwową w związku z wykonywaniem czynności służbowych, zwolnieni są od cła i innych opłat w odniesieniu do środków transportu oraz przedmiotów przeznaczonych do wykonywania czynności służbowych i przedmiotów osobistych. Są oni również zwolnieni od podatków i innych opłat oraz od świadczeń osobistych i rzeczowych. Dokumenty służbowe organów kontrolnych są nietykalne.
4. Funkcjonariusze organów kontrolnych jednej Układającej się Strony są odpowiedzialni za wykroczenia służbowe, popełnione na terytorium drugiej Układającej się Strony, wyłącznie przed swoimi władzami zwierzchnimi.
5. Funkcjonariusze organów kontrolnych jednej Układającej się Strony będą odwołani na uzasadnione żądanie właściwych organów drugiej Układającej się Strony.
Art. 16.
Organy kontrolne jednej Układającej się Strony mogą oznaczać budynki i pomieszczenia służbowe, oddane im do dyspozycji na terytorium drugiej Układającej się Strony, napisami w swym języku oraz godłem i flagą swego Państwa.
Art. 17.
1. Układające się Strony ponoszą na zasadzie wzajemności na swoim terytorium koszty budowy nowych i rozbudowy istniejących budynków, instalacji i urządzeń przeznaczonych dla wspólnej kontroli osób, towarów i środków transportu.
2. Właściwe organy Układających się Stron mogą zawierać odrębne porozumienia dotyczące budowy, rozbudowy i wyposażenia poszczególnych budynków, instalacji i urządzeń przeznaczonych do kontroli.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ROZDZIAŁ IV
Zasady dotyczące innych organów wykonujących czynności służbowe na terytorium drugiej Układającej się Strony.
Art. 18.
Postanowienia artykułu 14 ustępy 1, 3 i 6, artykułu 15, artykułu 16 i artykułu 17 niniejszego Układu mają odpowiednie zastosowanie do organów i ich pracowników jednej Układającej się Strony nie będących organami kontrolnymi, a wykonujących czynności na terytorium drugiej Układającej się Strony, w związku z komunikacją przez granicę państwową.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ROZDZIAŁ V
Postanowienia końcowe.
Art. 19.
Rządy Układających się Stron zawrą odpowiednie umowy dla wykonania niniejszego Układu.
Art. 20.
Niniejszy Układ podlega ratyfikacji i wejdzie w życie w dniu wymiany dokumentów ratyfikacyjnych, która odbędzie się w Warszawie.
Art. 21.
Niniejszy Układ zawarty jest na okres pięciu lat; ulega on każdorazowo przedłużeniu na dalsze okresy pięcioletnie, o ile żadna z Układających się Stron nie wypowie go najpóźniej na rok przed upływem odpowiedniego pięcioletniego okresu.
Sporządzono w Berlinie, dnia 16 lipca 1971 roku w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i niemieckim, przy czym oba teksty mają jednakową moc.
Na dowód czego wyżej wymienieni Pełnomocnicy podpisali niniejszy Układ i opatrzyli go pieczęciami.
Z upoważnienia Rady Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
P. Jaroszewicz
Z upoważnienia Rady Państwa Niemieckiej Republiki Demokratycznej
W. Stoph
Po zaznajomieniu się z powyższym Układem Rada Państwa uznała go i uznaje za słuszny zarówno w całości, jak i każde z postanowień w nim zawartych; oświadcza, że jest on przyjęty, ratyfikowany i potwierdzony, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywany.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 25 listopada 1971 roku.
Przewodniczący Rady Państwa: J. Cyrankiewicz
L. S.
Minister Spraw Zagranicznych: w z. S. Trepczyński
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
UMOWA
dotycząca przywozu przedmiotów o charakterze wychowawczym, naukowym lub kulturalnym sporządzona w Lake Success, Nowy Jork
dnia 22 listopada 1950 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
Dnia 22 listopada 1950 r. została sporządzona w Lake Success, Nowy Jork, Umowa dotycząca przywozu przedmiotów o charakterze wychowawczym, naukowym lub kulturalnym.
Po zaznajomieniu się z powyższą Umową Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że postanawia przystąpić do tej Umowy w imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 10 maja 1971 r.
L. S.
Przewodniczący Rady Państwa: J. Cyrankiewicz
Minister Spraw Zagranicznych: S. Jędrychowski
(Tekst konwencji zamieszczony jest w załączniku do niniejszego numeru)
UMOWA
DOTYCZĄCA PRZYWOZU PRZEDMIOTÓW O CHARAKTERZE WYCHOWAWCZYM, NAUKOWYM LUB KULTURALNYM
Przekład.
WSTĘP
Umawiające się Państwa,
zważywszy, że wolna wymiana myśli i wiadomości oraz w ogólności jak najszersze rozpowszechnianie różnych przejawów cywilizacji są nieodzownym warunkiem zarówno postępu intelektualnego, jak i zrozumienia międzynarodowego, i tym samym przyczyniają się do zachowania pokoju w świecie;
zważywszy, że wymiana ta dokonuje się głównie za pośrednictwem książek, publikacji i przedmiotów o charakterze wychowawczym, naukowym lub kulturalnym;
zważywszy, że Konwencja dotycząca utworzenia Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury zaleca współpracę między narodami we wszystkich dziedzinach działalności intelektualnej, a w szczególności wymianę "wydawnictw, przedmiotów o wartości artystycznej i naukowej oraz innych źródeł informacji" i że ponadto zaleca, aby Organizacja "czynnie popierała wzajemne poznawanie i rozumienie się Narodów za pomocą wszelkich sposobów masowego komunikowania się" oraz że "zaleca w tym celu takie umowy międzynarodowe, jakie mogą być konieczne dla popierania swobodnego obiegu idei w słowie i obrazie";
uznają, że do osiągnięcia tych celów skutecznie przyczyni się umowa międzynarodowa, ułatwiająca swobodny obieg książek, publikacji oraz przedmiotów o charakterze wychowawczym, naukowym lub kulturalnym, i w tym celu przyjmują następujące postanowienia:
Art. I.
1. Umawiające się Państwa zobowiązują się nie stosować ceł i innych opłat z tytułu przywozu lub w związku z przywozem:
a) książek, publikacji i dokumentów wymienionych w załączniku A do niniejszej Umowy;
b) przedmiotów o charakterze wychowawczym, naukowym lub kulturalnym wymienionych w załącznikach B, C, D i E do niniejszej Umowy,
jeżeli odpowiadają one warunkom ustalonym w tych załącznikach i pochodzą z innego Umawiającego się Państwa.
2. Postanowienia ustępu pierwszego niniejszego artykułu nie wykluczają możliwości pobierania przez Umawiające się Państwo z tytułu przywozu przedmiotów:
a) wszelkiego rodzaju podatków lub innych opłat wewnętrznych pobieranych przy przywozie lub w okresie późniejszym, pod warunkiem, że nie będą przewyższać podatków lub opłat obciążających bezpośrednio lub pośrednio podobne produkty krajowe;
b) należności i opłat innych niż opłaty celne, pobieranych przez władze administracyjne z tytułu przywozu lub w związku z przywozem, pod warunkiem, że ograniczać się będą do przybliżonego kosztu wyświadczonych usług i że nie będą stanowić pośredniej ochrony produktów krajowych lub opłat o charakterze fiskalnym od przywozu.
Art. II.
1. Umawiające się Państwa zobowiązują się do udzielania niezbędnych dewiz i (lub) zezwoleń na przywóz niżej wymienionych przedmiotów:
a) książek i publikacji przeznaczonych dla bibliotek publicznych oraz zbiorów instytucji publicznych zajmujących się nauczaniem, badaniami lub kulturą;
b) dokumentów urzędowych, parlamentarnych i administracyjnych, publikowanych w kraju ich pochodzenia;
c) książek i publikacji Organizacji Narodów Zjednoczonych i jej wyspecjalizowanych organizacji;
d) książek i publikacji otrzymywanych przez Organizację Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury i bezpłatnie przez nią lub pod jej nadzorem rozpowszechnianych bez prawa sprzedaży;
e) publikacji, których celem jest popieranie turystyki poza krajem przywozu, wysyłanych i rozpowszechnianych bezpłatnie;
f) przedmiotów przeznaczonych dla niewidomych:
i. książek, publikacji i wszelkiego rodzaju dokumentów o wypukłym druku dla niewidomych;
ii. innych przedmiotów specjalnie przygotowanych z myślą o kształceniu oraz rozwoju naukowym lub kulturalnym niewidomych, jeżeli są przywożone bezpośrednio przez instytucje niewidomych lub organizacje niosące pomoc niewidomym, upoważnione przez właściwe władze kraju przywozu do otrzymywania tych przedmiotów z zagranicy bez uiszczania cła.
2. Umawiające się Państwa, które stosowałyby ograniczenia ilościowe i kontrolę wymiany walut, zobowiązują się do udzielania - tak dalece jak to możliwe - niezbędnych dewiz i zezwoleń na przywóz z zagranicy innych przedmiotów o charakterze wychowawczym, naukowym lub kulturalnym, a zwłaszcza przedmiotów wymienionych w załącznikach do niniejszej Umowy.
Art. III.
1. Umawiające się Państwa zobowiązują się do udzielania wszelkich możliwych ułatwień w przywozie przedmiotów o charakterze wychowawczym, naukowym lub kulturalnym, przywożonych wyłącznie w celu wystawienia na wystawie publicznej urządzanej za zezwoleniem właściwych władz kraju przywozu oraz przeznaczonych do późniejszego wywiezienia. Ułatwienia te będą obejmowały przyznawanie niezbędnych zezwoleń i zwolnień od opłat celnych, jak również od podatków i wszelkich innych wewnętrznych opłat pobieranych przy przywozie, z wyjątkiem opłat i obciążeń odpowiadających przybliżonemu kosztowi wyświadczonych usług.
2. Żadne z postanowień niniejszego artykułu nie narusza prawa podejmowania przez władze kraju przywozu środków koniecznych do zapewnienia, że przedmioty, o których mowa, zostaną wywiezione po zamknięciu wystawy.
Art. IV.
Umawiające się Państwa zobowiązują się, tak dalece jak to możliwe, do:
a) dalszego podejmowania wspólnych wysiłków w celu popierania wszelkimi sposobami swobodnego obiegu przedmiotów o charakterze wychowawczym, naukowym lub kulturalnym i zniesienia lub zmniejszenia wszelkich ograniczeń tego obiegu, nie przewidzianych w niniejszej Umowie;
b) uproszczenia formalności administracyjnych dotyczących przywozu przedmiotów o charakterze wychowawczym, naukowym lub kulturalnym;
c) ułatwienia przeprowadzania szybkiego postępowania celnego w stosunku do przedmiotów o charakterze wychowawczym, naukowym lub kulturalnym, z zachowaniem wszelkiej pożądanej ostrożności.
Art. V.
Żadne z postanowień niniejszej Umowy nie narusza prawa podejmowania przez Umawiające się Państwo, na podstawie własnego ustawodawstwa, środków mających na celu zakaz albo ograniczenie przywozu lub rozpowszechniania po przywozie z zagranicy niektórych przedmiotów, jeżeli środki te są oparte na motywach bezpośrednio dotyczących bezpieczeństwa państwa, moralności lub porządku publicznego Umawiającego się Państwa.
Art. VI.
Niniejsza Umowa nie narusza i nie zmienia ustaw i innych przepisów Umawiającego się Państwa, ani też traktatów, konwencji, porozumień lub oświadczeń, których stroną jest Umawiające się Państwo, dotyczących ochrony prawa autorskiego lub własności przemysłowej, nie wyłączając patentów i znaków towarowych.
Art. VII.
Umawiające się Państwa zobowiązują się do rozstrzygania w drodze rokowań lub w drodze pojednawczej wszelkich sporów wynikających z interpretacji lub stosowania niniejszej Umowy, jednak bez naruszenia postanowień wcześniej podpisanych umów dotyczących rozstrzygania sporów mogących między nimi wyniknąć.
Art. VIII.
W razie sporu między Umawiającymi się Państwami co do charakteru wychowawczego, naukowego lub kulturalnego przywożonego przedmiotu, zainteresowane Strony będą mogły, za obopólną zgodą, zwrócić się o opinię doradczą do Dyrektora Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury.
Art. IX.
1. Niniejsza Umowa, której teksty angielski i francuski są jednakowo autentyczne, będzie nosić datę dnia dzisiejszego i będzie otwarta do podpisu dla wszystkich państw będących członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury, wszystkich państw będących członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych i wszystkich państw nieczłonkowskich, do których Rada Wykonawcza Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury skieruje odpowiednie zaproszenie.
2. Niniejsza Umowa podlega ratyfikacji przez państwa, które ją podpisały, zgodnie z ich procedurą konstytucyjną.
3. Dokumenty ratyfikacyjne złożone zostaną Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Art. X.
Począwszy od 22 listopada 1950 roku państwa, o których mowa w ustępie 1 artykułu IX, będą mogły przystąpić do niniejszej Umowy. Przystąpienie nastąpi przez złożenie Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych formalnego dokumentu.
Art. XI.
Niniejsza Umowa wejdzie w życie z dniem otrzymania przez Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych dokumentów ratyfikacyjnych lub dokumentów przystąpienia dziesięciu państw.
Art. XII.
1. Państwa będące stronami niniejszej Umowy w dniu jej wejścia w życie podejmą, każde w swym zakresie, wszelkie konieczne kroki w celu jej praktycznego zastosowania w ciągu sześciu miesięcy.
2. Dla wszystkich Państw, które złożą dokument ratyfikacyjny lub dokument przystąpienia po dacie wejścia w życie Umowy, okres ten wynosić będzie trzy miesiące od chwili złożenia przez nie dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia.
3. W ciągu miesiąca po upływie terminów określonych w ustępach 1 i 2 niniejszego artykułu, Umawiające się Państwa przekażą Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury sprawozdanie dotyczące środków podjętych w celu zapewnienia praktycznego zastosowania niniejszej Umowy.
4. Organizacja Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury przekaże to sprawozdanie wszystkim państwom, które podpiszą niniejszą Umowę, oraz Międzynarodowej Organizacji Handlu (tymczasowo jej Komisji Przygotowawczej).
Art. XIII.
Każde z Umawiających się Państw będzie mogło, w czasie podpisywania albo składania dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia, a także w każdym późniejszym czasie, oświadczyć w notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych, że niniejsza Umowa została rozciągnięta na wszystkie lub niektóre terytoria reprezentowane przez to Państwo w stosunkach międzynarodowych.
Art. XIV.
1. Po upływie dwuletniego okresu od daty wejścia w życie niniejszej Umowy, każde Umawiające się Państwo będzie mogło w imieniu własnym lub w imieniu każdego z terytoriów, które reprezentuje w stosunkach międzynarodowych, wypowiedzieć niniejszą Umowę, przez złożenie pisemnego dokumentu Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.
2. Wypowiedzenie nabierze mocy po upływie jednego roku od otrzymania dokumentu o wypowiedzeniu.
Art. XV.
Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych zawiadomi Państwa określone w ustępie 1 artykułu IX, jak również Organizację Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury i Międzynarodową Organizację Handlu (tymczasowo jej Komisję Przygotowawczą), o złożeniu wszystkich dokumentów ratyfikacyjnych lub dokumentów przystąpienia, o których mowa w artykułach IX i X, jak również o notyfikacjach i wypowiedzeniach, o których mowa w artykułach XIII i XIV.
Art. XVI.
Na żądanie jednej trzeciej Umawiających się Państw, Dyrektor Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury wniesie na porządek dzienny następnej sesji Konferencji Ogólnej tej Organizacji sprawę zwołania konferencji w celu dokonania rewizji niniejszej Umowy.
Art. XVII.
Załączniki A, B, C, D i E, jak również Protokół załączony do niniejszej Umowy, stanowią część integralną niniejszej Umowy.
Art. XVIII.
1. Zgodnie z artykułem 102 Karty Narodów Zjednoczonych niniejsza Umowa zostanie zarejestrowana przez Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych w dniu jej wejścia w życie.
2. Na dowód czego niżej podpisani, należycie w tym celu upoważnieni, podpisali niniejszą Umowę w imieniu swoich rządów.
Sporządzono w Lake Success, Nowy Jork, dnia dwudziestego drugiego listopada tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego roku, w jednym egzemplarzu, który zostanie złożony w archiwum Organizacji Narodów Zjednoczonych i którego uwierzytelnione kopie zostaną przekazane wszystkim państwom określonym w ustępie 1 artykułu IX, jak również Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury i Międzynarodowej Organizacji Handlu (tymczasowo jej Komisji Przygotowawczej).
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ZAŁĄCZNIK A
Książki, publikacje i dokumenty
i. Książki drukowane.
ii. Dzienniki i czasopisma.
iii. Książki i dokumenty otrzymane metodami powielania innymi niż druk.
iv. Dokumenty urzędowe, parlamentarne i administracyjne, publikowane w kraju ich pochodzenia.
v. Plakaty propagujące turystykę i publikacje turystyczne (broszury, przewodniki, rozkłady jazdy, rejsów i lotów, foldery i inne podobne publikacje), ilustrowane lub nie, w tym publikacje wydawane przez prywatne przedsiębiorstwa, zachęcające do podróży poza kraj przywozu.
vi. Publikacje zachęcające do odbywania studiów za granicą.
vii. Rękopisy i dokumenty w maszynopisie.
viii. Katalogi książek i publikacji wystawionych na sprzedaż przez wydawnictwo lub księgarnię spoza kraju przywozu.
ix. Katalogi filmów, nagrań i innych materiałów audio-wizualnych o charakterze wychowawczym, naukowym i kulturalnym, wydawane przez lub na zamówienie Organizacji Narodów Zjednoczonych lub jednej z jej organizacji wyspecjalizowanych.
x. Utwory muzyczne w rękopisie, druku lub reprodukowane metodami powielania innymi niż druk.
xi. Mapy geograficzne, hydrograficzne lub astronomiczne.
xii. Plany i rysunki architektoniczne albo o charakterze przemysłowym lub technicznym i ich reprodukcje, przeznaczone do badań w zakładach naukowych lub dydaktycznych, upoważnionych przez właściwe władze kraju przywozu do ich wolnego od cła sprowadzania z zagranicy.
Zwolnienia przewidziane w niniejszym załączniku A nie będą stosowane do następujących przedmiotów:
a) wyroby papeteryjne;
b) książki, wydawnictwa i dokumenty (z wyjątkiem katalogów, jak również wyżej wspomnianych plakatów i publikacji turystycznych) publikowane głównie w celach propagandy handlowej przez prywatne przedsiębiorstwo handlowe lub na jego zamówienie;
c) dzienniki i czasopisma, w których reklama zajmuje ponad 70% powierzchni;
d) wszystkie inne przedmioty (z wyjątkiem wyżej wspomnianych katalogów), w których reklama zajmuje ponad 25% powierzchni. W przypadku publikacji i plakatów propagujących turystykę, procent ten dotyczy tylko prywatnej reklamy handlowej.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ZAŁĄCZNIK B
Dzieła sztuki i przedmioty zbiorów o charakterze wychowawczym, naukowym lub kulturalnym.
i. Obrazy i rysunki, w tym kopie, w całości wykonane ręcznie, z wyjątkiem zdobionych przedmiotów fabrycznych.
ii. Litografie, ryciny i sztychy, opatrzone podpisem artysty i przez niego ponumerowane, otrzymane za pomocą kamieni litograficznych, plansz i innych wygrawerowanych powierzchni, całkowicie wykonane ręcznie.
iii. Oryginalne dzieła z dziedziny rzeźby lub sztuki posągowej, w postaci rzeźby pełnej, wypukłej lub in intagl. z wyjątkiem reprodukcji seryjnej i wyrobów rzemieślniczych o charakterze handlowym.
iv. Przedmioty należące do zbiorów i dzieła sztuki przeznaczone dla muzeów, galerii i innych instytucji publicznych upoważnionych przez właściwe władze kraju przywozu do wolnego od cła sprowadzania tych przedmiotów z zagranicy, pod warunkiem, że nie będą one przeznaczone na sprzedaż.
v. Zbiory i przedmioty zbiorów z dziedziny nauk, a zwłaszcza anatomii, zoologii, botaniki, mineralogii, paleontologii, archeologii i etnografii, nie przeznaczone do celów handlowych.
vi. Przedmioty zabytkowe liczące ponad sto lat.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ZAŁĄCZNIK C
Materiały audio-wizualne o charakterze wychowawczym, naukowym lub kulturalnym.
i. Filmy, przeźrocza, mikrofilmy i diapozytywy o charakterze wychowawczym, naukowym, lub kulturalnym przywożone przez organizacje (włączając w to, w zależności od uznania kraju przywozu, organizacje radiowe), upoważnione przez właściwe władze kraju przywozu do wolnego od cła sprowadzania tych przedmiotów z zagranicy, a przeznaczone wyłącznie do użytku tych organizacji albo jakiejkolwiek innej instytucji bądź stowarzyszenia publicznego lub prywatnego o charakterze wychowawczym, naukowym lub kulturalnym, również upoważnionego do tego przez wyżej wymienione władze.
ii. Kroniki filmowe (udźwiękowione lub nie) przedstawiające wydarzenia o charakterze aktualnym w okresie przywozu, sprowadzane z zagranicy w celu wykonania kopii w postaci negatywów, odbitych i wywołanych, bądź w postaci pozytywów, naświetlonych i wywołanych, z tym że zwolnienie od cła może być ograniczone do dwóch kopii dla każdego tematu. Kroniki filmowe korzystają z tych udogodnień pod warunkiem, że są przywożone przez organizacje (włączając w to, w zależności od uznania kraju przywozu, organizacje radiowe) upoważnione przez właściwe władze kraju przywozu do wolnego od cła sprowadzania ich z zagranicy.
iii. Nagrania dźwiękowe o charakterze wychowawczym, naukowym lub kulturalnym przeznaczone wyłącznie dla instytucji (włączając w to, w zależności od uznania kraju przywozu, organizacje radiowe) bądź stowarzyszeń publicznych lub prywatnych o charakterze wychowawczym, naukowym lub kulturalnym, upoważnionych przez właściwe władze kraju przywozu do wolnego od cła sprowadzania tych materiałów z zagranicy.
iv. Filmy, przeźrocza, mikrofilmy i nagrania dźwiękowe o charakterze wychowawczym, naukowym lub kulturalnym wyprodukowane przez Organizację Narodów Zjednoczonych lub jedną z jej organizacji wyspecjalizowanych.
v. Wzory, makiety i tablice ścienne przeznaczone wyłącznie do pokazów i nauczania w zakładach o charakterze wychowawczym, naukowym lub kulturalnym, publicznych lub prywatnych, upoważnionych przez właściwe władze kraju przywozu do wolnego od cła sprowadzania tych materiałów z zagranicy.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ZAŁĄCZNIK D
Przyrządy i aparaty naukowe.
Przyrządy i aparaty naukowe przeznaczone wyłącznie dla celów dydaktycznych lub badań ściśle naukowych pod warunkiem, że:
a) przyrządy i aparaty naukowe, o których mowa, będą przeznaczone dla zakładów naukowych lub dydaktycznych, publicznych lub prywatnych, upoważnionych przez właściwe władze kraju przywozu do wolnego od cła sprowadzania ich z zagranicy i będą wykorzystywane pod nadzorem i na odpowiedzialność tych zakładów;
b) przyrządy i aparaty o równorzędnej wartości naukowej nie będą w tym samym czasie produkowane przez kraj przywozu.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ZAŁĄCZNIK E
Przedmioty przeznaczone dla niewidomych.
i. Wszelkiego rodzaju książki, publikacje i dokumenty o wypukłym druku dla niewidomych.
ii. Inne przedmioty specjalnie przygotowane z myślą o kształceniu oraz rozwoju naukowym lub kulturalnym niewidomych, przywożone bezpośrednio przez instytucje niewidomych lub organizacje niosące pomoc niewidomym, upoważnione przez właściwe władze kraju przywozu do wolnego od cła sprowadzania takich przedmiotów z zagranicy.
PROTOKÓŁ
DOŁĄCZONY DO UMOWY DOTYCZĄCEJ PRZYWOZU PRZEDMIOTÓW O CHARAKTERZE WYCHOWAWCZYM, NAUKOWYM LUB KULTURALNYM
Umawiające się Państwa,
biorąc po uwagę korzyści związane z ułatwieniem Stanom Zjednoczonym Ameryki przystąpienia do Umowy dotyczącej przywozu przedmiotów o charakterze wychowawczym, naukowym lub kulturalnym, uzgodniły, co następuje:
1. Stany Zjednoczone Ameryki będą mogły ratyfikować niniejszą Umowę zgodnie z artykułem IX lub przystąpić do niej zgodnie z artykułem X, z zastrzeżeniem, którego brzmienie podaje się poniżej.
2. W razie gdyby Stany Zjednoczone Ameryki stały się Stroną Umowy z zastrzeżeniem przewidzianym w ustępie 1, to na postanowienia tego zastrzeżenia będą mogły powołać się zarówno Stany Zjednoczone Ameryki w stosunku do każdej Strony niniejszej Umowy, jak i każde Umawiające się Państwo będzie mogło powołać się na te postanowienia w stosunku do Stanów Zjednoczonych Ameryki, pod warunkiem, że podejmowane na podstawie tego zastrzeżenia środki nie będą miały charakteru dyskryminacyjnego.
(TEKST ZASTRZEŻENIA)
a) Jeżeli na skutek zobowiązań, przyjętych przez Umawiające się Państwo, zgodnie z niniejszą Umową, przywóz na jego terytorium jakiegokolwiek z przedmiotów, o którym mowa w niniejszej Umowie, wykazuje taki względny wzrost ilościowy i dokonuje się w takich okolicznościach, że wyrządza on lub zagraża wyrządzeniem poważnej szkody producentom krajowym produktów podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych, dopuszcza się, aby to Umawiające się Państwo, z zachowaniem warunków przewidzianych w ustępie 2, zawiesiło w zakresie i w czasie, jakie będą konieczne dla zapobieżenia lub naprawienia tej szkody, w całości lub w części zobowiązania przyjęte przez nie na podstawie niniejszej Umowy, w stosunku do tych przedmiotów.
b) Przed wprowadzeniem środków zgodnie z postanowieniem powyższej litery a) zainteresowane Umawiające się Państwo uprzedzi o nich na piśmie, tak wcześnie jak to będzie możliwe, Organizację Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury oraz zapewni Organizacji i Umawiającym się Państwom - Stronom niniejszej Umowy możliwość porozumienia się z nim w przedmiocie środków, które zamierza ono zastosować.
c) W wypadkach krytycznych, kiedy opóźnienie spowodowałoby straty, które byłoby trudno naprawić, będą mogły być podjęte na podstawie postanowienia litery a) niniejszego Protokołu środki tymczasowe bez uprzednich konsultacji, pod warunkiem, że konsultacje odbędą się natychmiast po zastosowaniu tych środków.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ROZPORZĄDZENIE MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI
z dnia 12 lutego 1972 r.
w sprawie określenia zakładów, w których ma być wykonywana kara aresztu.
Na podstawie art. XVI ustawy z dnia 20 maja 1971 r. - Przepisy wprowadzające Kodeks wykroczeń (Dz. U. Nr 12, poz. 115) zarządza się, co następuje:
ż 1. 1. Karę aresztu orzeczoną za wykroczenia wykonuje się w ośrodkach pracy, zakładach karnych zwykłych oraz w oddziałach zakładów karnych w aresztach śledczych.
2. Naczelnik wojewódzkiego zarządu zakładów karnych, w uzgodnieniu z prezesem sądu wojewódzkiego, prokuratorem wojewódzkim, komendantem wojewódzkim Milicji Obywatelskiej oraz z kierownikiem organu administracji do spraw wewnętrznych prezydium wojewódzkiej rady narodowej (rady narodowej miasta wyłączonego z województwa), izby morskiej i Wyższego Urzędu Górniczego, ustali, z których powiatów ukarani karą aresztu kierowani będą do poszczególnych zakładów położonych na terenie danego województwa (miasta wyłączonego z województwa).
ż 2. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ROZPORZĄDZENIE MINISTRA BUDOWNICTWA I PRZEMYSŁU MATERIAŁÓW BUDOWLANYCH
z dnia 28 marca 1972 r.
w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy wykonywaniu robót budowlano-montażowych i rozbiórkowych.
Na podstawie art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 30 marca 1965 r. o bezpieczeństwie i higienie pracy (Dz. U. Nr 13, poz. 91) zarządza się, co następuje:
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 1
Przepisy wstępne.
ż 1. 1. Rozporządzenie ustala zasady bezpieczeństwa i higieny pracy przy wykonywaniu robót budowlano-montażowych i rozbiórkowych, przy obsłudze i konserwacji budowlanego sprzętu zmechanizowanego i pomocniczego oraz na placach składowych materiałów budowlanych na terenie budowy.
2. Gdy przepisy szczególne stawiają wymagania ostrzejsze w zakresie wykonywania robót budowlano-montażowych i rozbiórkowych niż przepisy rozporządzenia, należy stosować przepisy szczególne.
3. Przepis ust. 2 ma zastosowanie również w razie wydania przez producenta narzędzi lub sprzętu instrukcji ich stosowania.
4. Przy wykonywaniu rodzajów robót budowlano-montażowych, dla których nie ustalono w niniejszym rozporządzeniu szczegółowych wymagań, należy stosować warunki techniczne wykonywania robót budowlano-montażowych, przepisy szczególne, normy itp.
ż 2. Przez użyte w rozporządzeniu określenie:
1) "sprzęt zmechanizowany" - należy rozumieć maszyny i urządzenia, takie jak dźwignice, przenośniki, betoniarki, przeciągarki wagonowe, ciągniki i inny sprzęt o napędzie silnikowym,
2) "sprzęt pomocniczy" - należy rozumieć elementy nie stanowiące stałego wyposażenia budowlanego sprzętu zmechanizowanego, a stosowane przy wykonywaniu robót budowlanych, takie jak zawiesia, uchwyty, bloki przenośne, podstawki ładunkowe, pomosty przenośne, wózki ręczne, taczki, narzędzia i inne urządzenia pomocnicze,
3) "nadzór techniczny" - należy rozumieć odpowiednio do organizacji budowy i zakresu zadań - brygadzistę, majstra budowlanego, kierownika robót, kierownika budowy oraz personel inżynieryjno-techniczny wykonawcy robót budowlano-montażowych.
ż 3. Przy pracach określonych w ż 1 może być zatrudniony wyłącznie pracownik, który:
1) posiada kwalifikacje przewidziane odrębnymi przepisami dla danego stanowiska,
2) uzyskał orzeczenie lekarskie o dopuszczeniu do określonej pracy.
ż 4. Nie wolno zatrudniać pracownika na danym stanowisku pracy w razie przeciwwskazań lekarskich oraz bez wstępnego przeszkolenia w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy.
ż 5. 1. Brygadzista ma obowiązek organizowania, przygotowania i kierowania pracami brygady danej specjalności budowlanej w sposób zabezpieczający przed wypadkiem, zgodnie z obowiązującymi przepisami bezpieczeństwa i higieny pracy i wytycznymi udzielonymi przez przełożonego.
2. Brygadzista może kierować tylko jedną brygadą.
3. Brygadzista powinien wyznaczyć zastępcę na czas swojej nieobecności w brygadzie.
ż 6. Wykonywanie funkcji operatorów maszyn budowlanych, dźwignicowych, kierowców wózków silnikowych i innych maszyn budowlanych o napędzie silnikowym wymaga posiadania uprawnień wydanych przez właściwą komisję kwalifikacyjną.
ż 7. 1. Operatorowi nie wolno opuszczać stanowiska pracy w czasie ruchu maszyny lub urządzenia budowlanego.
2. Wchodzenie i schodzenie ze stanowiska operatora powinno odbywać się wyłącznie po przeznaczonych do tego stopniach, schodach, drabinach itp.
ż 8. Przed oddaleniem się od maszyny lub urządzenia będącego w ruchu operator obowiązany jest zatrzymać silnik, maszynę lub urządzenie, a w razie potrzeby zahamować oraz uniemożliwić włączenie do ruchu maszyny lub urządzenia przez osoby trzecie.
ż 9. 1. W razie stwierdzenia w czasie pracy uszkodzenia maszyny lub urządzenia budowlanego należy je niezwłocznie zatrzymać i wyłączyć dopływ energii ze źródła zasilania.
2. Wznawianie pracy maszyn i urządzeń bez usunięcia uszkodzenia jest zabronione.
ż 10. Roboty budowlano-montażowe powinny być prowadzone w sposób bezpieczny, określony w projekcie organizacji robót.
ż 11. 1. W razie powierzenia wykonania robót generalnemu realizatorowi inwestycji lub generalnemu wykonawcy, jest on gospodarzem na placu budowy. Ustala on wspólnie z podwykonawcami zasady nadzoru związane z bezpieczeństwem i higieną pracy na poszczególnych odcinkach robót.
2. Generalny realizator inwestycji (wykonawca) obowiązany jest do pełnienia nadzoru nad przestrzeganiem na placu budowy przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy oraz egzekwowania od podwykonawców przestrzegania tych przepisów.
ż 12. Przed oddaniem do eksploatacji nowego sprzętu zmechanizowanego lub pomocniczego zakład pracy powinien przeprowadzić próbę technicznej sprawności i zbadać, czy sprzęt spełnia wymagania w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy.
ż 13. Zakład pracy eksploatujący sprzęt zmechanizowany i pomocniczy oraz urządzenia techniczne nie objęte dozorem technicznym powinien we własnym zakresie zorganizować dozór, opracować instrukcje obsługi, przeprowadzać kontrole bieżące i okresowe oraz dokonywać obciążeń próbnych.
ż 14. Liczbę pracowników niezbędną do obsługi sprzętu zmechanizowanego określa się w instrukcji techniczno-ruchowej dla danej maszyny lub urządzenia.
ż 15. Zakład pracy powinien opracować szczegółowe instrukcje techniczno-ruchowe określające wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy dla poszczególnych stanowisk i przestrzegać ich stosowania.
ż 16. 1. Przy wykonywaniu robót na wysokości powyżej 2 m stanowiska pracy oraz przejścia należy zabezpieczyć barierą składającą się z deski krawężnikowej o wysokości 0,15 m i poręczy ochronnej umieszczonej na wysokości 1,10 m. Wolną przestrzeń pomiędzy deską krawężnikową a poręczą należy wypełnić częściowo lub całkowicie w sposób zabezpieczający pracowników przed upadkiem z wysokości.
2. Jeżeli roboty określone w ust. 1 są wykonywane przejściowo lub ich charakter uniemożliwia zastosowanie zabezpieczenia przewidzianego w ust. 1, należy wprowadzić inne skuteczne zabezpieczenie pracowników przed upadkiem.
ż 17. Pomosty robocze wykonane z desek lub bali powinny być dostosowane do przewidzianego obciążenia, szczelne i zabezpieczone przed zmianą ich położenia.
ż 18. Inspektorzy nadzoru inwestorskiego lub jednostki wykonujące czynności nadzoru inwestorskiego obowiązani są do kontroli nadzorowanych przez siebie robót również w zakresie przestrzegania przepisów i zasad bezpiecznych warunków pracy.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 2
Zagospodarowanie placu budowy.
ż 19. 1. Zagospodarowanie placu budowy powinno być sprawdzone przed rozpoczęciem robót budowlanych przez komisję, złożoną z przedstawicieli zainteresowanych komórek przedsiębiorstwa, przedstawicieli organizacji związkowej i ewentualnie organizacji społeczno-zawodowych, działających w danej jednostce. Komisję powołuje dyrektor przedsiębiorstwa w porozumieniu z zainteresowanymi organizacjami.
2. Komisyjne sprawdzenie zagospodarowania placu budowy powinno obejmować w szczególności:
1) ogrodzenie terenu,
2) drogi,
3) doprowadzenie energii elektrycznej i wody,
4) urządzenia higieniczno-sanitarne,
5) urządzenia socjalno-bytowe.
ż 20. 1. Teren budowy lub robót powinien być w miarę potrzeby zabezpieczony ogrodzeniem.
2. Ogrodzenie placu budowy powinno być tak wykonane, aby nie stwarzało zagrożenia dla ludzi. Wysokość ogrodzenia powinna wynosić co najmniej 1,50 m.
ż 21. 1. W ogrodzeniu placu budowy powinny być wykonane oddzielne bramy dla ruchu pieszego, pojazdów drogowych i szynowych.
2. Dla pojazdów mechanicznych i rowerów należy w miarę możliwości wyznaczyć miejsca postoju (parkingi).
ż 22. 1. Drogi dojazdowe powinny posiadać utwardzoną nawierzchnię i oznakowanie zgodne z przepisami o ruchu na drogach publicznych.
2. Drogi i ciągi piesze na placu budowy powinny być utrzymane we właściwym stanie technicznym. Nie wolno na nich składować materiałów, sprzętu i innych przedmiotów.
ż 23. Szerokość dróg komunikacyjnych na placu budowy powinna być dostosowana do używanych środków transportowych i nasilenia ruchu.
ż 24. Drogi szynowe i ich urządzenia na placu budowy powinny być wykonywane, utrzymywane i obsługiwane zgodnie z przepisami obowiązującymi w odniesieniu do kolei użytku niepublicznego.
ż 25. Jeżeli w związku z wykonywanymi robotami został zamknięty przejazd dla pojazdów, miejsce to należy oznakować zgodnie z przepisami o ruchu na drogach publicznych.
ż 26. 1. Na poboczach jezdni dróg głównych, przynajmniej po jednej stronie, powinien być wydzielony ciąg pieszy.
2. Szerokość ciągu pieszego powinna wynosić przy ruchu jednokierunkowym co najmniej 0,75 m, a przy dwukierunkowym co najmniej - 1,2 m.
ż 27. 1. Dopuszczalne nachylenie zjazdów na placu budowy w linii prostej, przeznaczonych do ruchu kołowego, nie powinno przekraczać 15%, a przy zakrętach - 12%.
2. Nachylenie pochylni przeznaczonych do przenoszenia ciężarów nie powinno być większe niż 10%.
ż 28. 1. Przejścia dla pieszych powinny być wyznaczone w miejscach zapewniających bezpieczeństwo.
2. W razie wyznaczenia przejścia w miejscu niebezpiecznym, np. obok zagłębień, wykopów lub składowisk, przejście to powinno mieć przy ruchu jednokierunkowym szerokość nie mniejszą niż 0,75 m, a przy ruchu dwukierunkowym nie mniejszą niż 1,2 m.
3. Przejścia obok lub nad zagłębieniami powinny być zabezpieczone w sposób określony w ż 16.
ż 29. 1. Wyjścia z magazynów oraz przejścia między budynkami dla pieszych, wychodzące na drogi szynowe i inne, powinny być zabezpieczone poprzecznymi poręczami ochronnymi o wysokości 1,10 m lub w inny sposób, np. przez labirynty.
2. Przepisy ust. 1 nie dotyczą wejść i wjazdów przeznaczonych do ruchu sprzętu zmechanizowanego.
ż 30. 1. Przejścia dla pracowników, znajdujące się na pochyłościach lub zboczach o nachyleniu większym niż 20�, należy zaopatrzyć w pochylnie z nabitymi poprzecznie listwami w odstępach najwyżej co 0,4 m lub wykonać schody o szerokości nie mniejszej niż 0,70 m z co najmniej jednostronną poręczą ochronną o wysokości 1,10 m.
2. Otwory w stropach, na których są prowadzone roboty lub też do których możliwy jest dostęp ludzi, należy szczelnie zakryć lub ogrodzić zgodnie z przepisami ż 16.
ż 31. 1. Strefę niebezpieczną (miejsca niebezpieczne), w której istnieje źródło zagrożenia, np. z powodu możliwości spadania z góry przedmiotów lub materiałów, należy oznakować i ogrodzić poręczami bądź zabezpieczyć daszkami ochronnymi. Strefa niebezpieczna nie może wynosić mniej niż 1/10 wysokości, z której mogą spadać przedmioty lub materiały - jednak nie mniej niż 6 m.
2. Daszki ochronne powinny znajdować się na wysokości nie mniejszej niż 2,4 m od terenu i ze spadkiem 45� w kierunku źródła zagrożenia. Pokrycie daszków powinno być szczelne i dostatecznie wytrzymałe na przebicie przez spadające przedmioty.
3. Używanie daszków ochronnych jako rusztowań lub miejsc składowania narzędzi, sprzętu, materiałów itp. jest zabronione.
4. W miejscach przejść i przejazdów szerokość daszka ochronnego powinna wynosić co najmniej o 1 m więcej niż szerokość przejścia lub przejazdu.
ż 32. Przejścia i miejsca niebezpieczne powinny być oznakowane znakami ostrzegawczymi lub znakami zakazu oraz dobrze oświetlone.
ż 33. 1. Na placu budowy powinny być wyznaczone miejsca do składowania materiałów.
2. W pomieszczeniach magazynowych należy umieścić tablice określające dopuszczalne obciążenie przypadające na metr kwadratowy powierzchni podłogi.
ż 34. Bramy należy zaopatrzyć w zabezpieczenia przed samoczynnym zamykaniem się.
ż 35. 1. Składowiska materiałów budowlanych i urządzeń technicznych powinny być wykonane w sposób zabezpieczający przed możliwością wywrócenia, zsunięcia lub rozsunięcia się składowanych materiałów i elementów.
2. Opieranie składowanych materiałów i elementów o płoty, słupy linii napowietrznych, budynki wznoszone lub tymczasowe jest zabronione.
3. Przy składowaniu materiałów odległość stosów nie powinna być mniejsza niż:
1) 0,75 m - od ogrodzenia i zabudowań,
2) 1,50 m - od zewnętrznej główki szyny kolejowej,
3) 5,00 m - od stałego stanowiska pracy.
4. Między stosami, pryzmami lub pojedynczymi elementami należy pozostawić przejścia o szerokości co najmniej 1 m oraz przejazdy o szerokości odpowiadającej gabarytowi naładowanych środków transportowych i powiększonej:
1) o 2 m przy ruchu jednokierunkowym i o 3 m przy ruchu dwukierunkowym środków poruszanych siłą mechaniczną,
2) o 0,6 m przy ruchu jednokierunkowym oraz o 0,9 m przy ruchu dwukierunkowym środków poruszanych przy pomocy siły ludzkiej.
ż 36. 1. Materiały powinny być składowane w miejscu wyrównanym do poziomu.
2. Materiały drobnicowe powinny być ułożone w stosy o wysokości nie większej niż 2 m, dostosowane do rodzaju i wytrzymałości tych materiałów.
3. Stosy materiałów workowanych powinny być układane krzyżowo i nie przekraczać 10 warstw.
ż 37. Układanie prefabrykatów (sposób ułożenia i liczba warstw) powinno być zgodne z instrukcją producenta.
ż 38. Wyciąganie materiałów z dolnych warstw stosów oraz podkopywanie zwałów materiałów sypkich jest zabronione.
ż 39. Wchodzenie i schodzenie ze stosu powinno odbywać się przy użyciu drabin (schodni).
ż 40. 1. Podczas mechanicznego załadunku i rozładunku materiałów budowlanych, ziemi itp. przemieszczanie ich bezpośrednio nad ludźmi oraz nad kabiną kierowcy jest zabronione.
2. Na czas czynności wymienionych w ust. 1 kierowca obowiązany jest opuścić kabinę.
ż 41. W czasie transportu elementów prefabrykowanych przewożenie osób na ładunku lub obok niego jest zabronione.
ż 42. Materiały chemiczne szkodliwe dla zdrowia należy przechowywać w szczelnych opakowaniach, na których powinny być podane przez producenta ich nazwa i uwagi o szkodliwości dla zdrowia.
ż 43. Miejsca pracy, drogi na placu budowy, dojścia i dojazdy powinny być w czasie wykonywania robót oświetlone zgodnie z obowiązującymi normami. Gdy światło dzienne nie jest wystarczające oraz o zmroku i w nocy należy zapewnić dostateczne oświetlenie sztuczne.
ż 44. Żurawie, maszty lub inne wysokie konstrukcje w porze nocnej i o zmroku powinny mieć na najwyższych punktach oświetlenie pozycyjne koloru czerwonego.
ż 45. 1. Punkty świetlne powinny być tak rozmieszczone, aby zapewniały odczytanie tablic i znaków ostrzegawczych oraz znaków sygnalizacji ruchu na terenie placu budowy.
2. Słupy z punktami świetlnymi na drogach znajdujących się na placu budowy powinny być rozmieszczone wzdłuż dróg, na ich skrzyżowaniach lub rozgałęzieniach. Na łukach dróg, przy jednostronnym oświetleniu, słupy należy ustawiać po stronie zewnętrznej łuku.
ż 46. 1. Urządzenia elektryczne powinny być wykonane, utrzymane i eksploatowane zgodnie z obowiązującymi przepisami i normami.
2. Prace związane z podłączeniem, badaniem, konserwacją i naprawą urządzeń elektrycznych powinny być wykonywane przez osoby posiadające odpowiednie uprawnienia.
ż 47. 1. Zabronione jest urządzanie stanowisk pracy, składowisk materiałów i elementów budowlanych lub maszyn i urządzeń budowlanych bezpośrednio pod liniami napowietrznymi lub w odległości bliższej (licząc w poziomie) od skrajnych przewodów niż:
1) 2 m - dla linii NN,
2) 5 m - dla linii WN do 15 kV,
3) 10 m - dla linii WN do 30 kV,
4) 15 m - dla linii WN powyżej 30 kV
- jeżeli przepisy szczególne w tym zakresie nie przewidują inaczej.
2. W razie stosowania urządzeń załadowczo-wyładowczych zachowanie odległości podanych w ust. 1 odnosi się do najdalej wysuniętego punktu ruchomego lub stałego elementów tych urządzeń oraz ładunku transportowanego tymi urządzeniami.
ż 48. Skrzynki rozdzielcze prądu do zasilania urządzeń mechanicznych na placu budowy powinny być zabezpieczone przed dostępem osób niepowołanych. Skrzynki te powinny być tak rozmieszczone na placu budowy, aby odległość od urządzeń zasilanych była jak najkrótsza i nie większa niż 50 m.
ż 49. Połączenia przewodów elektrycznych z urządzeniami mechanicznymi powinny być wykonane w sposób zapewniający bezpieczeństwo pracy osób obsługujących te urządzenia oraz zabezpieczone przed uszkodzeniami mechanicznymi.
ż 50. 1. Kontrola okresowa stanu urządzeń elektrycznych pod względem bezpieczeństwa powinna odbywać się co najmniej dwa razy w roku, w okresach najmniej korzystnych dla stanu izolacji tych urządzeń i ich oporności, a ponadto:
1) przed uruchomieniem urządzenia po dokonaniu zmian, przeróbek i napraw zarówno elektrycznych, jak i mechanicznych,
2) przed uruchomieniem urządzenia, które nie było czynne przez okres jednego miesiąca lub dłużej,
3) przed uruchomieniem urządzenia po jego przemieszczeniu.
2. Przy zastosowaniu w budowlanych urządzeniach elektrycznych przekaźnika ochronnego należy sprawdzać działanie tego przekaźnika każdorazowo na początku każdej zmiany.
ż 51. Wodę do picia i celów higieniczno-sanitarnych należy dostarczać w ilości nie mniejszej niż 20 litrów na jednego zatrudnionego najliczniejszej zmiany.
ż 52. 1. Na budowie, której czas trwania nie przekracza jednego roku, należy urządzić dla pracowników wydzielone pomieszczenie na jadalnię i szatnię oraz pomieszczenia do gotowania napojów, suszarnię odzieży, umywalnię i ustępy.
2. Na budowach wieloletnich należy urządzić dla pracowników szatnie na odzież czystą i brudną, jadalnię, suszarnię odzieży, umywalnie, natryski, pomieszczenie do gotowania napojów, kabiny higieny osobistej dla kobiet i ustępy.
3. Pomieszczenie na jadalnię należy wyposażyć w stoły i taborety, a pomieszczenia na szatnię w szafki ubraniowe wentylowane i taborety - w liczbie odpowiadającej wielkości zatrudnienia.
4. Powierzchnia użytkowa szatni odzieży czystej powinna wynosić 0,65 m2, a szatni odzieży brudnej - 0,50 m2 na jednego pracownika. Szatnia odzieży czystej i szatnia odzieży brudnej powinny mieścić się w wyodrębnionych pomieszczeniach.
5. Powierzchnia jadalni nie może wynosić mniej niż 0,70 m2 na jednego pracownika najliczniejszej zmiany.
ż 53. Przy zatrudnieniu na budowie więcej niż 5 kobiet należy dla nich urządzić kabinę higieny osobistej o powierzchni co najmniej 1,50 m2, wyposażoną w bidet i umywalkę z ciepła i zimną wodą. Jedna kabina powinna przypadać najwyżej na 200 kobiet.
ż 54. W suszarni odzieży powinno przypadać co najmniej 0,40 m2 powierzchni na jednego pracownika najliczniejszej zmiany. Suszarnia powinna znajdować się obok szatni.
ż 55. Na każdych 7 pracowników najliczniejszej zmiany powinno w umywalni przypadać co najmniej jedno stanowisko do mycia.
ż 56. Ciepła woda powinna być doprowadzona do co najmniej 60% zainstalowanych umywalek.
ż 57. Umywalnie powinny mieć powierzchnię zapewniającą dostęp do umywalek i posiadać bezpośrednie połączenie z szatniami.
ż 58. Pomieszczenie do gotowania napojów należy wyposażyć w zlewozmywak z ciepłą i zimną wodą.
ż 59. 1. Odległość od stanowisk pracy do jadalni nie powinna przekraczać 200 m, a do szatni - 500m.
2. Jeżeli jadalnia nie sąsiaduje z umywalnią, należy wydzielić obok jadalni punkt mycia rąk (1 na 20 osób).
ż 60. Ustęp powinien posiadać co najmniej jedno oczko ustępowe na 25 zatrudnionych.
ż 61. W pomieszczeniach przeznaczonych na pobyt ludzi powinno być zapewnione ogrzewanie do temperatury zgodnej z normami państwowymi i normatywami technicznymi projektowania.
ż 62. W sprawach dotyczących urządzeń higieniczno-sanitarnych, nie uregulowanych w niniejszym rozdziale, mają zastosowanie przepisy w sprawie ogólnych warunków higieniczno-sanitarnych w nowo budowanych lub przebudowywanych zakładach przemysłowych.
ż 63. Ścinanie, obalanie i karczowanie drzew znajdujących się na placu budowy należy wykonywać zgodnie z przepisami w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy pracowników zatrudnionych przy pozyskaniu drewna, karpiny i żywicy.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 3
Sprzęt zmechanizowany, pomocniczy i urządzenia.
ż 64. Maszyny, urządzenia i sprzęt, które podlegają dozorowi technicznemu, a są eksploatowane na budowie, powinny posiadać dokumenty uprawniające do ich eksploatacji.
ż 65. 1. Sprzęt zmechanizowany i pomocniczy powinien posiadać ustalone parametry, takie jak dopuszczalny udźwig, nośność, ciśnienie i temperaturę, uwidocznione przez trwały i wyraźny napis.
2. Przeciążanie sprzętu zmechanizowanego oraz sprzętu pomocniczego ponad dopuszczalne obciążenie robocze jest zabronione, z wyjątkiem przeciążeń dokonywanych w czasie badań i prób.
ż 66. 1. Ruchome części mechanizmów sprzętu zmechanizowanego i pomocniczego zagrażające bezpieczeństwu powinny być zaopatrzone w osłony zapobiegające wypadkom.
2. Na stanowiskach pracy przy sprzęcie zmechanizowanym powinny być wywieszone instrukcje bezpiecznej obsługi i konserwacji.
3. Stałe stanowiska pracy przy sprzęcie zmechanizowanym powinny być obudowane ze wszystkich stron.
4. Nad czasowymi stanowiskami pracy powinny być wykonane daszki ochronne.
ż 67. Zmechanizowany i pomocniczy sprzęt powinien być przed rozpoczęciem pracy i przed zmianą sprawdzony pod względem sprawności technicznej i bezpiecznego użytkowania.
ż 68. Sprzęt zmechanizowany należy zabezpieczyć przed dostępem osób nie należących do obsługi.
ż 69. 1. Dokonywanie napraw, smarowanie i czyszczenie sprzętu zmechanizowanego będącego w ruchu jest zabronione.
2. Odtłuszczanie i oczyszczanie powierzchni sprzętu zmechanizowanego benzyną etylizowaną jest zabronione.
ż 70. Zblocza jednokrążkowe i wielokrążkowe, nie połączone na stałe ze sprzętem zmechanizowanym lub pomocniczym, powinny być raz na rok poddawane próbie na obciążenia.
ż 71. 1. Wciągarka ręczna powinna być wyposażona w korbę bezpieczeństwa lub w inne urządzenie spełniające warunki korby bezpieczeństwa.
2. Podnoszenie ciężarów przekraczających maksymalny udźwig wciągarki jest zabronione.
ż 72. 1. Przewody do sprężonego powietrza powinny być atestowane oraz powinny mieć wytrzymałość dostosowaną do ciśnienia roboczego.
2. Używanie do powietrza sprężonego przewodów przetartych, uszkodzonych lub o nie znanej wytrzymałości jest zabronione.
ż 73. 1. Haki do przemieszczania ciężarów powinny być atestowane.
2. Stosowanie haków żeliwnych i staliwnych jest zabronione.
3. Haki spawane mogą być stosowane po ponownej atestacji.
ż 74. Jeżeli przy przemieszczaniu ładunków zachodzi możliwość wysunięcia zawiesia z gardzieli haka, należy stosować haki wyposażone w urządzenia zamykające gardziel.
ż 75. Stosowanie elementów służących do zawieszania ładunku na hak, jak pierścieni, ogniw, pętli itp., których wymiary uniemożliwiają swobodne włożenie elementów na dno gardzieli haka, jest zabronione.
ż 76. 1. Badanie stopnia zużycia haków i ustalenie ich przydatności do dalszej pracy powinno być przeprowadzane przed rozpoczęciem każdej zmiany roboczej.
2. Jeżeli wymiary gardzieli haka wskutek rozgięcia zwiększyły się o ponad 10% w stosunku do wymiaru początkowego, hak powinien być wymieniony.
ż 77. Urządzenia pomocnicze stosowane przy przeładunkach na placu budowy i w magazynach powinny być bezpieczne dla obsługi i niezawodne w użyciu.
ż 78. 1. Płyty do łączenia wagonu z rampą lub drugim wagonem powinny być zaopatrzone w zaczepy lub inne urządzenia zabezpieczające przed przesunięciem, a ich powierzchnie robocze powinny uniemożliwiać poślizg.
2. Płyty powinny być oznaczone trwałym i wyraźnym napisem wskazującym dopuszczalne obciążenie robocze.
ż 79. 1. Pomosty i stojaki używane do przeładunku powinny odpowiadać wymaganiom wytrzymałościowym. Dopuszczalne ich obciążenie powinno być uwidocznione trwałym, wyraźnym napisem.
2. Szerokość pomostów powinna być tak dostosowana do wymiarów przemieszczanego po nich ładunku bądź sprzętu, aby przynajmniej z dwóch jego boków pozostawała wolna przestrzeń do krawędzi pomostu o szerokości nie mniejszej niż 0,45 m.
3. Pomosty lub rampy przeznaczone do przejazdu pojazdów i sprzętu powinny być szersze o 1,2 m od gabarytu pojazdów i zabezpieczone poręczami ochronnymi.
4. Szybkość pojazdów na pomostach i rampach nie powinna przekraczać 5 km/godz.
ż 80. Do przemieszczania ładunków płynnych lub plastycznych oraz materiałów żrących i parzących powinny być stosowane specjalne pojemniki, a do ładunków płynnych w balonach - palety ze ścianami bocznymi.
ż 81. Podstawki ładunkowe i palety powinny mieć powierzchnie i krawędzie gładkie, aby nie powodowały kaleczenia rąk i uszkodzenia ładunku.
ż 82. 1. Zawiesia linowe i łańcuchowe powinny być wykonane z materiałów atestowanych.
2. Robienie węzłów na linach i łańcuchach i łączenie między sobą lin stalowych na długości jest zabronione.
ż 83. 1. Pętle zawiesi z lin powinny być łączone za pomocą splatania i zaciskania zgodnie z obowiązującą normą.
2. Do pętli zawiesi linowych powinny być wprowadzone kausze zabezpieczające liny przed przetarciem.
3. Zakończenia lin stalowych powinny być tak zabezpieczone, aby nie powodowały kaleczenia rąk.
ż 84. 1. Dopuszczalne obciążenie robocze zawiesi dwu- i wielocięgnowych uzależnione jest od wielkości kąta wierzchołkowego mierzonego po przekątnej między cięgnami i powinno wynosić:
1) przy kącie 45� - 90%,
2) przy kącie 90� - 70%,
3) przy kącie 120� - 50%
dopuszczalnego obciążenia zawiesia w układzie pionowym.
2. Kąt rozwarcia cięgien zawiesia nie powinien być większy niż 120�.
3. Przy użyciu zawiesia wielocięgnowego dla określenia obciążenia roboczego należy przyjmować, że pracują tylko dwa cięgna.
4. Przy użyciu dwóch zawiesi o obwodzie zamkniętym ich łączne obciążenie nie powinno być większe niż wielkość obciążenia roboczego przewidziana dla jednego zawiesia.
ż 85. Dopuszczalne obciążenie robocze dla zawiesi wykonanych z łańcuchów użytkowanych w temperaturach poniżej - 20�C należy obniżyć o 50%.
ż 86. 1. Zawiesia wykonane z lin stalowych powinny być niezwłocznie wycofane z eksploatacji, jeżeli:
1) na długości równej ośmiokrotnej średnicy liny liczba zauważonych pękniętych drutów jest większa niż 10% całkowitej liczby drutów znajdujących się w linie przeciwzwitej i 5% w linie współzwitej,
2) występują oznaki przerdzewienia, zerwania splotek lub inne uszkodzenia.
2. Zawiesia wykonane z łańcuchów powinny być niezwłocznie wycofane z eksploatacji, jeżeli:
1) zużycie pręta ogniwa jest większe niż 1/5 pierwotnej średnicy pręta ogniwa,
2) ogniwa uległy deformacji lub wykazują inne widoczne uszkodzenia.
ż 87. 1. Stosowane na budowie wózki ręczne i taczki powinny posiadać konstrukcję zapewniającą jak największą stateczność przy pełnym załadunku, możność łatwego załadowania i rozładowania oraz jak najmniejszy opór jazdy.
2. Na wózku należy umieścić napis określający jego nośność.
ż 88. 1. Ładunek powinien być na wózku lub taczce ułożony w taki sposób, aby w czasie przewozu nie mógł spaść, rozsypać się, przewrócić lub wylać.
2. Ładunek powinien być tak rozmieszczony na wózku, aby nie przesłaniał pola widzenia osobie obsługującej wózek.
ż 89. Wózki do przewozu butli z gazami technicznymi, kwasami lub innymi żrącymi cieczami powinny być wyposażone w urządzenia zabezpieczające ładunek przed spadnięciem.
ż 90. Wózki ręczne na szynach, których pochylenie toru jest większe niż 1%, powinny być zaopatrzone w sprawnie działające hamulce.
ż 91. 1. Drogi komunikacyjne wózków i taczek nie mogą być nachylone więcej niż:
1) dla wózków szynowych - 4%,
2) dla wózków bezszynowych - 5%,
3) dla taczek - 10%.
2. Drogi dla taczek i wózków umieszczone nad poziomem terenu powyżej 1,0 m powinny być zabezpieczone w sposób określony w ż 16.
ż 92. W sprawach nie uregulowanych w niniejszym rozdziale w zakresie transportu ręcznego obowiązują przepisy w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy pracowników zatrudnionych przy ręcznym dźwiganiu i przenoszeniu ciężarów, a w zakresie transportu za pomocą wózków jezdniowych napędzanych przepisy w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy eksploatacji wózków jezdniowych napędzanych w transporcie wewnątrzzakładowym.
ż 93. Przenośniki taśmowe stałe powinny być wyposażone w wyłączniki bezpieczeństwa umieszczone w łatwo dostępnych i dobrze oświetlonych miejscach, w odstępach nie większych niż 25 m, jeżeli nie posiadają wyłączników linkowych.
ż 94. Kąt pochylenia i dopuszczalna szybkość taśmy powinny być dostosowane do rodzaju ładunku.
ż 95. Części ruchome i wirujące przenośników znajdujące się w zasięgu pracy zatrudnionych powinny być zabezpieczone osłonami, a złącza końców taśmy gumowej przenośników powinny być obustronnie gładkie.
ż 96. 1. Mechanizmy służące do zmiany kąta nachylenia ramy przegubowej przewoźnego przenośnika powinny być tak ustawione i zabezpieczone, aby całkowicie uniemożliwiały samoczynną zmianę położenia ramy.
2. Dokonywanie zmiany kąta nachylenia ramy przenośnika w czasie jego ruchu jest zabronione.
ż 97. W sprawach nie uregulowanych w niniejszym rozdziale w zakresie obsługi przenośników obowiązują przepisy w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy obsłudze przenośników oraz dokumentacja techniczno-ruchowa.
ż 98. Pomosty komunikacyjne powinny być zaopatrzone w sztywne poręcze, umieszczone na wysokości 1,10 m, poprzeczkę w połowie tej wysokości oraz krawężniki (bortnice) o wysokości co najmniej 0,15 m.
ż 99. 1. Koła jezdne żurawi powinny być zaopatrzone w osłony umieszczone w odległości nie większej niż 10 mm od główki szyny i przeznaczone do usuwania przedmiotów znajdujących się na drodze jazdy żurawia.
2. Podwozia żurawi powinny być zaopatrzone po obu stronach w zderzaki pomalowane barwą ostrzegawczą.
ż 100. Na końcach torów jezdnych żurawi powinny być umieszczone sprężyste odboje ustawione na wysokości zderzaków żurawia.
ż 101. 1. Żurawie powinny być wyposażone w urządzenia zabezpieczające przed przeciążeniem, w wyłączniki krańcowe oraz w sygnalizację dźwiękową automatyczną, działającą w czasie ruchu poziomego (jazdy) żurawia, a ponadto w sygnalizację uruchamianą z kabiny operatora.
2. Operator żurawia oraz brygada montażowa i brygada transportowa powinni stosować ustalony system ostrzegawczy sygnalizacji dźwiękowej i wzrokowej.
ż 102. Żuraw powinien być zaopatrzony w tablicę z oznaczeniem dopuszczalnego udźwigu, a jeżeli ma on zmienny udźwig, na tablicy powinien być podany udźwig obowiązujący przy określonych położeniach wysięgnika.
ż 103. 1. Żuraw o napędzie elektrycznym powinien być wyposażony w ochronę dodatkową przeciw porażeniu prądem elektrycznym.
2. Złącza szyn jezdnych powinny być zbocznikowane w sposób nie utrudniający dylatacji termicznej szyn.
ż 104. 1. Kabina operatora żurawia powinna być oddzielona od pomieszczenia maszynowni ścianką z izolacją przeciwakustyczną, a drzwi kabiny powinny być zamykane.
2. Jeżeli drzwi kabiny znajdują się na wysokości większej niż 20 cm ponad pomostami prowadzącymi do niej, należy zainstalować schodki lub stałe drabinki z poręczami, ułatwiającymi wejście i zejście.
3. W okresie zimowym kabina powinna być ogrzewana do temperatury +15�C, a w okresie letnim temperatura w kabinie nie powinna przekraczać temperatury zewnętrznej.
ż 105. Operator powinien mieć możność sterowania żurawiem i obserwowania terenu pracy w pozycji siedzącej.
ż 106. 1. Lina nawijania na bęben powinna mieć taką długość, aby przy najniższym położeniu haka żurawia pozostawały na bębnie co najmniej 3 zwoje, nie licząc odcinka liny służącego do przymocowania jej do bębna.
2. Obrzeża bębna linowego powinny wystawać ponad górną warstwę liny po pełnym jej nawinięciu co najmniej o jedną średnicę liny, a bębna łańcuchowego co najmniej o jedną szerokość ogniwa łańcucha.
ż 107. Bębny o wielowarstwowym nawijaniu liny lub łańcucha powinny być zaopatrzone w urządzenia, zapewniające prawidłowe układanie się każdej warstwy.
ż 108. Współczynnik bezpieczeństwa dla lin nośnych żurawi powinien wynosić co najmniej 5, jeżeli przepisy o dozorze technicznym nie stanowią inaczej.
ż 109. Poziome przemieszczanie ładunku żurawiem powinno odbywać się na wysokości co najmniej 1 m ponad przedmiotami znajdującymi się na drodze przenoszonego ładunku.
ż 110. 1. Roboczy zasięg haka żurawia powinien sięgać co najmniej o 0,20 m dalej, niż położony jest środek ciężkości montowanego elementu lub miejsca układanego ładunku.
2. Podnoszenie ciężarów przy ukośnym ułożeniu liny żurawia jest zabronione.
ż 111. 1. Odległość pomiędzy skrajnią podwozia lub platformy obrotowej żurawia a zewnętrznymi częściami konstrukcji montowanego budynku lub jego zabezpieczeń tymczasowych bądź stosami składowanych materiałów lub elementów powinna wynosić co najmniej 0,75 m.
2. Zabronione jest:
1) składowanie materiałów pomiędzy skrajnią żurawia lub pomiędzy torowiskiem żurawia a konstrukcją budynku lub jego tymczasowych zabezpieczeń,
2) przechodzenie osób pomiędzy budynkiem a podwoziem żurawia i wychylanie się przez otwory budynku w czasie pracy żurawia,
3) przewożenie ludzi żurawiem w pojemniku, skrzyni lub w jakikolwiek inny sposób,
4) pozostawienie zawieszonego elementu lub innego ładunku na haku żurawia w czasie przerw w pracy lub po jej zakończeniu,
5) podnoszenie żurawiem przymarzniętych lub zakleszczonych przedmiotów oraz wyrywanie słupów, jak również przedmiotów o nie znanym ciężarze.
ż 112. 1. Montaż lub demontaż żurawia należy wykonywać przy dobrej widoczności (co najmniej na odległość 30 m), a monterów zaopatrzyć w hełmy ochronne i pasy bezpieczeństwa z linką zabezpieczającą.
2. Montaż lub demontaż żurawia podczas deszczu, śnieżycy lub gołoledzi oraz przy sile wiatru powyżej 10 m/sek. jest zabroniony.
ż 113. W sprawach eksploatacji żurawi, nie uregulowanych w niniejszym rozdziale, obowiązują przepisy w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy obsłudze żurawi oraz przepisy o dozorze technicznym.
ż 114. Stanowisko operatora wyciągu przyściennego powinno znajdować się w odległości nie mniejszej niż 6 m od konstrukcji wyciągu, przy czym operator powinien mieć możność obserwowania ruchu platformy na całej wysokości wyciągu.
ż 115. Nad stanowiskiem roboczym załadunku materiałów z poziomu terenu na platformę wyciągu powinien być wykonany daszek ochronny. Daszek ten powinien wystawać co najmniej 2 m licząc od zewnętrznej krawędzi platformy w kierunku miejsca dostawy materiałów.
ż 116. Wyciąg budowlany powinien być zaopatrzony w urządzenia sygnalizacyjne.
ż 117. Dostęp do platformy ładunkowej wyciągów przyściennych (szybowych) z pomostów roboczych, zamiast drzwiami, może być zabezpieczony ruchomymi zaporami o wysokości 1,10 m w odległości 0,3 m od krawędzi pomostu roboczego.
ż 118. 1. Ładunek przewożony na platformie wyciągu powinien być zabezpieczony przed zmianą położenia.
2. Platformy obrotowe powinny być zabezpieczone przed samoczynnym obracaniem się oraz posiadać obudowę zabezpieczającą przed wypadaniem ładunku.
ż 119. 1. Podniesienie i opuszczenie kosza betoniarki powinno być poprzedzone przez operatora sygnałem umownym.
2. Podchodzenie pod podniesiony kosz betoniarki jest zabronione.
ż 120. Podawanie masy betonowej lub zaprawy za pomocą pomp powinno być zgodne z instrukcją techniczno-ruchową.
ż 121. Pomiędzy stanowiskiem odbioru masy betonowej lub zaprawy a operatorem pompy powinna być zapewniona sygnalizacja.
ż 122. Przewody do transportu masy betonowej lub zaprawy zmieniające kierunek tłoczenia powinny mieć łagodne łuki. Przewody te należy przepłukać wodą lub mlekiem wapiennym na każdej przerwie w pracy, w czasie uniemożliwiającym stężenie masy.
ż 123. Przejeżdżanie lub chodzenie po przewodach do transportu masy betonowej lub zaprawy jest zabronione.
ż 124. Przy przenoszeniu, rozbieraniu lub przedłużaniu przewodów należy uprzednio wyłączyć pompę i zredukować w przewodach ciśnienie do zera.
ż 125. 1. W razie stwierdzenia nieprawidłowości w pracy pompy lub przewodów należy podawanie masy betonowej lub zaprawy niezwłocznie przerwać i podjąć czynności określone w ż 124.
2. W razie zatkania się przewodu przepychanie go od strony wylotu jest zabronione.
3. Przy rozłączaniu i oczyszczaniu przewodu należy zawsze stosować ekran lub okulary ochronne.
ż 126. Zwiększanie ciśnienia pompy ponad dopuszczalne jest zabronione.
ż 127. 1. Użytkowanie i posługiwanie się narzędziami powinno być zgodne z instrukcją producenta.
2. Nie wolno używać narzędzi uszkodzonych oraz nie odpowiadających normom i warunkom technicznym. Narzędzia takie należy niezwłocznie wycofać z użytku.
ż 128. Narzędzia do pracy udarowej (młotki, przecinaki, przebijaki) nie mogą mieć:
1) uszkodzonych zakończeń roboczych,
2) rozklepów i ostrych krawędzi w miejscu trzymania ich ręką,
3) pęknięć, zadr itp.,
4) krótszych rękojeści niż 0,15 m.
ż 129. Rozmiar kluczy do nakrętek należy dostosować ściśle do wymiarów nakrętek. Odkręcanie i zakręcanie nakrętek kluczem przedłużonym rurą lub innym narzędziem jest zabronione.
ż 130. Kliny, przecinaki lub przebijaki stosowane do przecinania bądź przebijania elementów metalowych lub rozbijania konstrukcji budowlanej powinny mieć uchwyty nie krótsze niż 0,7 m.
ż 131. 1. Przy używaniu pistoletów do wstrzeliwania kołków należy zastosować środki zabezpieczające ludzi przed wypadkami.
2. Obsługę pistoletu wolno powierzać wyłącznie pracownikowi do tego uprawnionemu, który obowiązany jest stosować się do szczegółowych przepisów zawartych w instrukcji obsługi.
ż 132. Narzędzia ręczne o napędzie elektrycznym należy co najmniej raz na 10 dni kontrolować, jeżeli instrukcja producenta nie przewiduje innych terminów kontroli ich sprawności technicznej i zabezpieczeń przed porażeniem prądem. Wyniki kontroli powinny być notowane i przechowywane u kierownika budowy.
ż 133. 1. Urządzenia grzewcze na budowie powinny być eksploatowane zgodnie z instrukcją producenta.
2. Każde urządzenie grzewcze stosowane do podgrzewania pomieszczeń gazami spalinowymi powinno mieć określoną zawartość gazów toksycznych w spalinach. Dopuszczalne najwyższe stężenie tlenu węgla w powietrzu ogrzewanych pomieszczeń nie może przekraczać 0,03 mg CO/l powietrza.
3. Jeżeli urządzenia grzewcze nie odpowiadają wymaganiom określonym w ust. 2, gazy spalinowe powinny być odprowadzane na zewnątrz. Odprowadzanie gazów powinno być tak dokonane, aby nie powstała możliwość ich gromadzenia się w pomieszczeniach znajdujących się poniżej poziomu, na którym są zainstalowane urządzenia grzewcze.
ż 134. Zasilanie urządzeń grzewczych zużytymi olejami oraz dolewanie paliwa do czynnego grzejnika olejowo-gazowego i stosowanie paliw łatwo zapalnych do takiego grzejnika jest zabronione.
ż 135. 1. Przy stosowaniu grzejników gazowych (promienników podczerwieni) odległość między butlą gazową a grzejnikiem nie powinna być mniejsza niż 2 m.
2. Pozostawianie bez nadzoru czynnych grzejników gazowych jest zabronione.
ż 136. Stosowanie koksowników do przesuszania pomieszczeń zamkniętych jest zabronione.
ż 137. 1. Przebywanie pracowników w pomieszczeniach osuszanych urządzeniami grzewczymi, wydzielającymi szkodliwe dla zdrowia spaliny w stopniu przekraczającym dopuszczalne stężenie podane w ż 133 ust. 2, jest zabronione.
2. Do pomieszczeń, o których mowa w ust. 1, mogą mieć dostęp wyłącznie pracownicy obsługujący urządzenia grzewcze i mający nad nimi nadzór. Mogą oni przebywać w tych pomieszczeniach tylko przez okres czasu niezbędny do zapewnienia eksploatacji i dozoru tych urządzeń.
3. Przy wchodzeniu do pomieszczeń osuszanych urządzeniami, o których mowa w ust. 1, należy zachować środki ostrożności. Niezwłocznie po wejściu należy pomieszczenie przewietrzyć.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 4
Rusztowania budowlane.
ż 138. Rusztowania powinny:
1) posiadać pomost o powierzchni roboczej wystarczającej dla zatrudnionych oraz do składowania narzędzi i niezbędnej ilości materiałów,
2) posiadać konstrukcję dostosowaną do przeniesienia działających obciążeń,
3) zapewniać bezpieczną komunikację pionową i swobodny dostęp do stanowisk pracy,
4) stwarzać możność wykonywania pracy w pozycji nie powodującej nadmiernego wysiłku.
ż 139. 1. Rusztowania typowe powinny być wykonane zgodnie z wymaganiami normy.
2. Rusztowania nietypowe powinny być wykonane zgodnie z projektem.
3. Rusztowania inwentaryzowane powinny być zaopatrzone w atest wytwórni, a ich montaż powinien być dokonywany zgodnie z instrukcją producenta.
ż 140. 1. Pracownicy zatrudnieni przy ustawianiu i rozbiórce rusztowań powinni być przeszkoleni w zakresie wykonywania danego rodzaju rusztowań.
2. Przy wykonywaniu robót na wysokości pracownicy powinni być zabezpieczeni pasami ochronnymi z linką umocowaną do stałych elementów konstrukcji budowli lub wznoszonych (rozbieranych) rusztowań.
ż 141. Przy wznoszeniu lub rozbiórce rusztowań należy wyznaczyć strefę niebezpieczną i zabezpieczyć ją w sposób określony w ż 31.
ż 142. Zabronione jest ustawianie i rozbieranie rusztowań:
1) o zmroku, jeżeli nie zapewniono oświetlenia dającego dobrą widoczność,
2) w czasie gęstej mgły, opadów deszczu i śniegu oraz gołoledzi,
3) podczas burzy i wiatru o szybkości przekraczającej 10 m/sek.
ż 143. Wznoszenie lub rozbieranie rusztowań w sąsiedztwie napowietrznych linii elektrycznych może być dokonywane wyłącznie wtedy, gdy linie te są usytuowane poza strefą niebezpieczną określoną w ż 31 i ż 47; w przeciwnym razie przed rozpoczęciem robót linie napowietrzne należy wyłączyć spod napięcia.
ż 144. Używanie beczek, skrzyń, cegieł, bloków betonowych itp. przedmiotów jako rusztowań lub podpór dla pomostów rusztowań jest zabronione.
ż 145. Użytkowanie rusztowania dopuszczalne jest po dokonaniu jego odbioru przez nadzór techniczny, potwierdzonego zapisem w dzienniku budowy.
ż 146. 1. Na rusztowaniu powinna być wywieszona tablica informująca o dopuszczalnej wielkości obciążenia pomostów.
2. Obciążanie pomostów rusztowań materiałami ponad ustaloną ich nośność i gromadzenie się pracowników na pomostach jest zabronione.
ż 147. 1. Wchodzenie i schodzenie z rusztowań powinno odbywać się w miejscach do tego przeznaczonych.
2. Wspinanie się po stojakach, podłużnicach, leżniach i poręczach rusztowań jest zabronione.
ż 148. Piony komunikacyjne, schodnie i pomosty rusztowań należy utrzymywać w czystości, a w okresie zimy oczyszczać ze śniegu i posypywać piaskiem.
ż 149. Pozostawianie narzędzi przy krawędziach pomostów rusztowań jest zabronione.
ż 150. Jednoczesna praca na dwóch pomostach roboczych znajdujących się w jednym pionie jest dozwolona pod warunkiem zastosowania odpowiedniego zabezpieczenia, np. szczelnego daszku ochronnego.
ż 151. Rusztowania powinny być sprawdzane okresowo, a ponadto po silnym wietrze, opadach atmosferycznych i przerwach roboczych dłuższych niż 10 dni.
ż 152. Podłoże (grunt, konstrukcja itp.), na którym ustawia się rusztowanie, powinno zapewniać jego stabilność, mieć zapewnione stałe odwodnienie oraz odpływ wód opadowych od budynku.
ż 153. 1. Dla rusztowań nietypowych liczbę zakotwień oraz wielkość siły kotwiącej należy każdorazowo ustalać w zależności od rodzaju i wysokości tych rusztowań, przyjmując siłę jednego zamocowania, której składowa pozioma jest nie mniejsza niż 250 kG.
2. Zakotwienia powinny być rozmieszczane równomiernie na całej powierzchni ściany, przy której znajduje się rusztowanie. Poprzecznice w miejscach zakotwienia powinny być dosunięte do ściany.
3. Konstrukcja rusztowania nie powinna wystawać poza najwyżej położoną linię kotew więcej niż 3 m, a pomost roboczy nie powinien być umieszczony wyżej niż 1,5 m.
ż 154. 1. Rusztowania stojakowe powinny mieć wydzielone bezpieczne piony komunikacyjne.
2. Odległość najbardziej oddalonego stanowiska pracy od pionu komunikacyjnego nie powinna być większa niż 20 m.
ż 155. Nośność urządzenia do transportu materiałów na wysięgnikach mocowanych do konstrukcji rusztowania nie może przekraczać 150 kg.
ż 156. Wielkość prześwitu otworu w rusztowaniu dla przejazdu powinna być dostosowana do gabarytu pojazdów z ładunkiem, a szerokość otworu powinna być nie mniejsza niż 3 m. Znajdujące się przy przejeździe stojaki należy zabezpieczyć przed zmianą położenia (uderzeniem) za pomocą odbojnic.
ż 157. Rusztowania usytuowane bezpośrednio przy drogach (ulicach) oraz w miejscach przejazdów i przejść powinny mieć daszki ochronne wykonane w sposób określony w ż 31.
ż 158. Rusztowanie z rur stalowych powinno być uziemione i posiadać instalację odgromową.
ż 159. 1. Rusztowania na kozłach należy stosować zgodnie z wymaganiami norm państwowych.
2. Opieranie kozłów na cegłach i innych materiałach lub przedmiotach jest zabronione.
ż 160. Zrzucanie elementów rozbieranych rusztowań jest zabronione.
ż 161. 1. Po zmontowaniu rusztowania wiszącego należy dokonać próby jego pracy zgodnie z dokumentacją techniczno-ruchową producenta.
2. Stan rusztowania wiszącego należy sprawdzać codziennie.
ż 162. 1. Wchodzenie pracowników na pomost rusztowania wiszącego jest dozwolone wówczas, gdy pomost znajduje się w najniższym położeniu.
2. Na pomoście rusztowania nie powinno przebywać jednocześnie więcej osób niż pvzewiduje instrukcja techniczno-ruchowa.
3. Wykonywanie gwałtownych ruchów, przechylanie się przez poręcze, gromadzenie materiałów i narzędzi po jednej stronie rusztowania, opieranie się o ścianę budynku itp. przez osoby znajdujące się na pomoście jest zabronione.
4. Podczas podnoszenia lub opuszczania pomostu pracownicy przebywający na rusztowaniu powinni odsunąć się od ściany budynku czy też innej budowli.
ż 163. 1. W czasie burzy i przy wietrze o szybkości większej niż 10 m/sek. pracę na rusztowaniu wiszącym należy przerwać, a pomost opuścić do najniższego położenia i zabezpieczyć przed ruchami wahadłowymi.
2. W razie braku dopływu prądu elektrycznego przez dłuższy okres czasu znajdujący się w górze pomost rusztowania należy opuścić za pomocą ręcznego urządzenia.
ż 164. 1. Używanie rusztowania wiszącego do transportu materiałów budowlanych oraz łączenie w jedną całość rusztowań wiszących przeznaczonych do oddzielnego użytkowania jest zabronione.
2. Pozostawianie na pomoście rusztowania materiałów i narzędzi po zakończonej pracy jest zabronione.
3. Naprawa rusztowania wiszącego może być dokonywana po opuszczeniu pomostu do najniższego położenia.
ż 165. 1. Rusztowania przesuwne składane należy użytkować zgodnie z instrukcją producenta.
2. Jeśli względy bezpieczeństwa tego wymagają, rusztowania przesuwne powinny być kotwione do ściany obiektu budowlanego co najmniej w dwóch miejscach.
3. Droga, po której rusztowanie jest przesuwane, powinna być wyrównana i utwardzona.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 5
Roboty ziemne.
ż 166. 1. W razie prowadzenia robót ziemnych w bezpośrednim sąsiedztwie instalacji wodociągowej, kanalizacyjnej, elektrycznej, gazowej, centralnego ogrzewania itp., należy określić bezpieczną odległość (w pionie i w poziomie), w jakiej mogą być wykonywane te roboty i zapewnić nad nimi fachowy nadzór techniczny. Odległość tę określa kierownictwo robót w porozumieniu z właściwymi jednostkami, w których zarządzie lub użytkowaniu znajdują się te instalacje.
2. W razie przypadkowego odkrycia w trakcie wykonywania robót ziemnych jakichkolwiek przewodów instalacji, o których mowa w ust. 1, należy niezwłocznie przerwać roboty do czasu ustalenia pochodzenia tych instalacji i określenia, czy i w jaki sposób możliwe jest w tym miejscu dalsze bezpieczne prowadzenie robót.
ż 167. Kopanie rowów poszukiwawczych w celu ustalenia położenia przewodów, jeżeli odspajanie gruntu odbywa się na głębokości większej niż 40 cm, powinno odbywać się wyłącznie sposobem ręcznym bez użycia kilofów.
ż 168. 1. W razie ujawnienia w czasie wykonywania robót ziemnych niewypałów lub przedmiotów trudnych do identyfikacji należy wszelkie roboty przerwać, a miejsce niebezpieczne ogrodzić i oznakować napisami ostrzegawczymi.
2. O znalezieniu niewypału lub przedmiotu trudnego do identyfikacji należy niezwłocznie zawiadomić właściwy organ prezydium rady narodowej i organy Milicji Obywatelskiej.
ż 169. 1. Przy wykonywaniu wykopów na placach, ulicach, podwórzach i innych miejscach dostępnych dla osób nie zatrudnionych przy robotach należy wokół wykopów ustawić poręcze ochronne i zaopatrzyć je w napis "osobom postronnym wstęp wzbroniony", a w nocy czerwone światła ostrzegawcze.
2. Poręcze powinny być umieszczone na wysokości 1,10 m ponad terenem i ustawione w odległości nie mniejszej niż 1 m od krawędzi wykopu.
3. W sytuacjach uzasadnionych względami bezpieczeństwa wykop należy szczelnie przykryć balami.
ż 170. Wykopy o ścianach pionowych bez rozparcia lub podparcia (nie umocnione) mogą być wykonywane tylko w gruntach suchych, gdy teren przy wykopie nie jest obciążony w pasie o szerokości równej głębokości wykopu, a wykop wykonuje się:
1) w skałach zwartych jednorodnych przy odspajaniu mechanicznym - do głębokości 2 m,
2) w pozostałych gruntach - do głębokości 1 m.
ż 171. 1. Przy zabezpieczeniu ścian wykopów do głębokości nie przekraczającej 4 m, w razie gdy w bezpośrednim sąsiedztwie wykopu nie przewiduje się wystąpienia obciążeń spowodowanych przez budowle, środki transportu, składowany materiał, urobek itp. oraz jeżeli warunki techniczne wykonania i odbioru robót nie stawiają ostrzejszych wymagań, należy stosować:
1) bale drewniane przyścienne o grubości co najmniej 50 mm kl. III/IV lub elementy profilowane z blach stalowych o wytrzymałości odpowiadającej balom drewnianym,
2) bale drewniane podrozporowe o grubości co najmniej 63 mm kl. III/IV,
3) bale drewniane podzastrzałowe o grubości co najmniej 100 mm kl. III/IV,
4) okrąglaki o średnicy w cieńszym końcu co najmniej 12 cm lub typowe rozpory stalowe,
5) zastrzały do zabezpieczenia podpartych ścian wykopu, wykonane z okrąglaków o średnicy wynoszącej w cieńszym końcu co najmniej 20 cm.
2. Rozstaw podparcia lub rozparcia ścian wykopów, o których mowa w ust. 1, powinien wynosić:
1) w układzie pionowym do 1 m,
2) w układzie poziomym do 1,5 m.
3. W razie głębienia wykopów w warunkach nie określonych w ust. 1 sposób podparcia lub rozparcia ścian wykopów powinien być podany w dokumentacji technicznej.
ż 172. Odeskowanie ażurowe ścian wykopów można stosować tylko w gruntach zwartych. Odeskowania tego nie wolno stosować w okresie zimowym.
ż 173. Przy wykonywaniu wykopów podpartych lub rozpartych oprócz wymagań określonych w ż 169 - 172 powinny być spełnione następujące warunki:
1) górne krawędzie bali przyściennych powinny sięgać na wysokość co najmniej 0,15 m ponad teren,
2) wykop rozparty powinien być przykryty szczelnie balami, jeżeli przewidziany jest ruch przy nim lub gdy wykop znajduje się w zasięgu pracy żurawia,
3) stan rozparcia lub podparcia ścian wykopu należy sprawdzić przed każdym zejściem pracowników do wykopu,
4) rozpory powinny być w taki sposób umocowane, aby nie zachodziło samoczynne wypadanie,
5) pogłębianie wykopów więcej niż o 0,5 m w gruntach spoistych, a w pozostałych - o 0,3 m może odbywać się po odeskowaniu ścian,
6) w każdej fazie robót pracownicy powinni znajdować się w części wykopu odeskowanego,
7) w razie konieczności dokonywania pośredniego przerzutu urobku w pionie należy zbudować pomost.
ż 174. Bezpieczne nachylenie ścian wykopów powinno być określone w dokumentacji projektowej wówczas, gdy:
1) roboty ziemne są wykonywane w gruncie nawodnionym,
2) głębokość wykopu wynosi więcej niż 4 m,
3) gdy teren przy skarpie ma być obciążony w pasie o szerokości równej głębokości wykopu,
4) grunt stanowią iły skłonne do pęcznienia,
5) wykopy wykonuje się na terenach osuwiskowych.
ż 175. Przy wykonywaniu skarp o nachyleniu bezpiecznym należy:
1) w pasie terenu przylegającego do górnej krawędzi skarpy, na szerokości równej trzykrotnej głębokości wykopu, wykonać spadki terenu umożliwiające łatwy odpływ wód opadowych w kierunku od wykopu,
2) zlikwidować naruszenie struktury gruntu skarpy przez usunięcie gruntu naruszonego, z zachowaniem bezpiecznych pochyleń w każdym punkcie skarpy,
3) sprawdzać skarpy po deszczu, mrozie lub po dłuższej przerwie w pracy.
ż 176. Przy wykonywaniu wykopów wąskoprzestrzennych koparką, pracownicy powinni wykonywać ich obudowę wyłącznie z zabezpieczonej części wykopu.
ż 177. 1. Jeżeli wykop osiągnie głębokość większą niż 1 m od poziomu terenu należy wykonać bezpieczne zejście (wyjście) dla pracowników.
2. Odległość między zejściami (wyjściami) do wykopu nie powinna przekraczać 20 m.
3. Schodzenie do wykopu i wychodzenie z niego po rozporach oraz posługiwanie się urządzeniami służącymi do wydobywania urobku do przewozu pracowników jest zabronione.
ż 178. Każdorazowe rozpoczęcie robót w wykopie wymaga sprawdzenia stanu jego obudowy lub skarp.
ż 179. 1. Przy wydobywaniu urobku z wykopu sposobem mechanicznym pracownicy powinni znajdować się w bezpiecznej odległości.
2. Jeżeli jednocześnie odbywa się praca w wykopie i transport urobku, wykop powinien być przykryty szczelnym i wytrzymałym pomostem.
3. Pojemniki do transportu urobku powinny być ładowane do 2/3 ich wysokości.
ż 180. 1. Zabronione jest składowanie urobku i materiałów:
1) w odległości mniejszej niż 1 m od krawędzi wykopu, jeżeli ściany jego są obudowane, a obudowa jest obliczona na dodatkowe obciążenie naziomem,
2) w granicach klina odłamu gruntu, jeżeli ściany wykopu nie są umocnione.
ż 181. Ruch środków transportowych przy wykopach powinien odbywać się poza klinem odłamu gruntu.
ż 182. 1. Przy zasypywaniu obudowanych wykopów deskowanie należy usuwać stopniowo, poczynając od dna wykopu, w miarę jego zasypywania.
2. Deskowanie można usuwać jednorazowo z wykopów wykonanych:
1) w gruntach spoistych - nie więcej niż na 0,5 m,
2) w pozostałych gruntach - nie więcej niż na 0,3 m.
ż 183. 1. Wykonywanie prac w studni przez pojedynczego pracownika dozwolone jest po wyposażeniu go w sprzęt ochronny i dodatkowym ubezpieczeniu przez innego pracownika znajdującego się na zewnątrz studni.
2. W razie wydobywania z dna studni urobku pracownicy po załadowaniu pojemnika powinni schronić się w wydzielonym miejscu, zabezpieczającym ich przed ewentualnym upadkiem pojemnika bądź urobku.
ż 184. Przy wykonywaniu robót ziemnych sprzętem zmechanizowanym należy wyznaczyć w terenie strefę niebezpieczną określoną w ż 31.
ż 185. Przy wykonywaniu robót ziemnych koparka powinna być ustawiona w odległości co najmniej 0,60 m poza klinem odłamu dla danej kategorii gruntu.
ż 186. Przy pracach koparką przedsiębierną nie wolno dopuszczać do tworzenia się nawisów.
ż 187. Przebywanie osób pomiędzy ścianą wykopu a koparką, nawet w czasie jej postoju, jest zabronione.
ż 188. Włączanie mechanizmu obrotowego koparki przed zakończeniem napełniania łyżki gruntem jest zabronione.
ż 189. Wyładowanie urobku z łyżki koparki nad skrzynią środka transportowego powinno nastąpić po zatrzymaniu ruchu obrotowego koparki i na wysokości nie większej niż:
1) 50 cm nad dnem skrzyni jednostki transportowej - w razie ładowania materiałów sypkich,
2) 25 cm nad dniem skrzyni - w razie ładowania materiałów kamiennych.
ż 190. 1. Przy wjeżdżaniu koparki na wzniesienie jej oś napędowa powinna znajdować się z tyłu, a przy zjeżdżaniu koparki ze wzniesienia - z przodu koparki.
2. W czasie przejazdu koparki wysięgnik powinien znajdować się w położeniu zgodnym z kierunkiem jazdy, a łyżka koparki powinna być opuszczona do wysokości 1 m nad terenem.
3. W czasie przerwy i po zakończeniu pracy łyżkę koparki należy opuścić na ziemię, podwozie zablokować, zatrzymać silnik i zamknąć kabinę.
4. W czasie pracy i zmiany miejsca postoju koparki kąt wzniesienia terenu nie powinien być większy niż 30�, a pochylenia bocznego - nie większy niż 15�.
ż 191. Przy kruszeniu skał lub gruntów materiałami wybuchowymi należy stosować przepisy w sprawie pozwoleń na nabywanie, przechowywanie i używanie materiałów wybuchowych w zakładach przemysłowych nie podlegających przepisom prawa górniczego.
ż 192. 1. Praca spycharką jest dozwolona na spadkach podłużnych lub pochyleniach poprzecznych nie przekraczających 30�.
2. Przy pracach wykonywanych na nasypach lemiesz spycharki nie powinien wystawać poza krawędź nasypu.
ż 193. 1. Praca zgarniarki jest dozwolona na spadkach podłużnych lub pochyleniach poprzecznych nie przekraczających 10�.
2. Przewożenie ludzi w skrzyniach zgarniarek jest zabronione.
ż 194. 1. Elektryczne podgrzewanie (rozmrażanie) gruntu może być przeprowadzane na podstawie instrukcji uwzględniającej warunki miejscowe, opracowanej przez kierownictwo zakładu pracy.
2. Teren, na którym odbywa się elektryczne podgrzewanie gruntu, należy ogrodzić i oznakować tablicami ostrzegawczymi. O zmroku i w porze nocnej ogrodzony teren powinien być oświetlony.
3. Na terenie, na którym prowadzone jest elektryczne podgrzewanie gruntu, w ciągu całej doby powinna być zapewniona obecność fachowych pracowników obsługujących urządzenia elektryczne. Obsługa powinna mieć zapewnioną dobrą widoczność podgrzewanego terenu i możliwość natychmiastowego wyłączenia napięcia z punktu obserwacyjnego.
ż 195. Po każdym przesunięciu instalacji elektronagrzewu na nowe miejsce należy sprawdzić stan izolacji przewodów, środków ochronnych i ogrodzenia.
ż 196. Zamrażanie gruntów może odbywać się na podstawie dokumentacji projektowej i instrukcji bezpiecznego wykonywania robót.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 6
Roboty murowe i tynkowe.
ż 197. 1. Stanowisko robocze należy stale utrzymywać w czystości i porządku, a rozlaną zaprawę murarską należy niezwłocznie usuwać.
2. Materiały na stanowisku roboczym tak układać, aby zapewniały pracownikom pełną swobodę ruchów.
ż 198. 1. Stanowisko pracy przy gaszeniu wapna palonego powinno być tak usytuowane, aby pracownik nie był narażony na wdychanie pyłu wapiennego niesionego przez wiatr.
2. Doły na wapno gaszone powinny mieć umocnione ściany. Doły te powinny być zabezpieczone barierami ochronnymi o wysokości 1,1 m ustawionymi w odległości nie mniejszej niż 1 m od krawędzi dołu.
ż 199. 1. Otwory w ścianach wychodzące na zewnątrz budynku, w stropach lub inne otwory, których dolna krawędź znajduje się poniżej 0,8 m od poziomu stropu lub pomostu, należy zabezpieczyć w sposób określony w ż 16.
2. Wszelkie otwory pozostawione w czasie wykonywania robót, np. drzwiowe, balkonowe, szyby wyciągów, otwory w stropach, powinny być niezwłocznie zabezpieczone w sposób określony w ż 16 i 30.
ż 200. Jednoczesne prowadzenie robót na dwóch lub więcej kondygnacjach w tym samym pionie, bez stropów lub innych urządzeń ochronnych, jak np. siatki czy daszki ochronne, jest zabronione.
ż 201. Chodzenie po świeżo wykonanych murach, przesklepieniach, płytach, stropach, przykryciach otworów i niestabilnych deskowaniach oraz wychylanie się poza krawędzie konstrukcji bez dodatkowego zabezpieczenia, jak również opieranie się o bariery - jest zabronione.
ż 202. Wykonywanie robót murowych i tynkowych w wykopach jest dozwolone po uprzednim zabezpieczeniu ścian wykopów zgodnie z warunkami określonymi dla robót ziemnych w rozdziale 5.
ż 203. Jeżeli stanowisko pracy dla wykonania ściany fundamentowej znajduje się między skarpą wykopu a wznoszoną ścianą, szerokość stanowisk pracy powinna wynosić nie mniej niż 70 cm.
ż 204. Zrzucanie materiałów, narzędzi i innych przedmiotów z wysokości lub do wykopów jest zabronione.
ż 205. Wykonywanie robót murowych i tynkowych z drabin przystawnych jest zabronione.
ż 206. Poziom pomostu roboczego rusztowania powinien znajdować się zawsze poniżej wznoszonego muru co najmniej o 0,3 m.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 7
Roboty ciesielskie.
ż 207. Przy posługiwaniu się piłą tarczową zabronione jest:
1) cięcie drewna przed osiągnięciem przez nią pełnych obrotów,
2) zwiększanie obrotów ponad liczbę ustaloną przez producenta,
3) cięcie drewna bez prawidłowo założonych osłon i klina rozszczepiającego.
ż 208. Przy pracy ręczną piłą mechaniczną drewno przeznaczone do cięcia powinno być unieruchomione. Odsuwanie ręką dolnej osłony przy włączonym silniku jest zabronione.
ż 209. W razie zauważenia jakichkolwiek nieprawidłowości w działaniu piły należy pracę natychmiast przerwać.
ż 210. W razie wykonywania robót ciesielskich w pobliżu przewodów sieci elektrycznej należy stosować przepis ż 143.
ż 211. Ręczne podawanie w pionie materiałów długich, np. desek lub bali, jest dozwolone do wysokości 3 m.
ż 212. Prace ciesielskie z drabin przystawnych zabezpieczonych można wykonywać tylko do wysokości 3 m.
ż 213. 1. Przy rozbiórce deskowania należy podjąć środki zabezpieczające przed możliwością zawalenia się elementów deskowania, runięcia podtrzymujących rusztowań lub konstrukcji usztywniających.
2. O kolejności rozbiórki poszczególnych elementów deskowania decyduje majster lub kierownik robót.
ż 214. 1. Materiał z rozbiórki powinien być bezpośrednio usunięty na wyznaczone składowisko.
2. Składowanie na rusztowaniach elementów rozbieranych deskowań lub materiałów pochodzących z rozbiórki jest zabronione.
ż 215. 1. Roboty związane z zabezpieczeniem drewna przed zagrzybieniem lub z jego odgrzybieniem powinny być wykonywane przez pracowników zapoznanych z występującymi zagrożeniami.
2. Pracowników, u których występują objawy uczulenia na środki chemiczne, nie należy zatrudniać przy tych pracach.
ż 216. 1. W czasie wykonywania robót impregnacyjnych zabronione jest:
1) palenie tytoniu,
2) spożywanie posiłków,
3) dotykanie rękami ciała, zwłaszcza oczu.
2. Niezwłocznie po zakończeniu robót impregnacyjnych oraz w przerwach przeznaczonych na posiłki pracownicy obowiązani są starannie umyć się ciepłą wodą z mydłem.
ż 217. 1. Miejsca i pomieszczenia przeznaczone do impregnacji drewna należy zaopatrzyć w sprzęt przeciwpożarowy, dostosowany do rodzaju używanego środka impregnacyjnego, a miejsca szczególnie niebezpieczne zabezpieczyć ogrodzeniem i zaopatrzyć w odpowiednie napisy ostrzegawcze.
2. W pomieszczeniach zamkniętych, w których są wykonywane roboty impregnacyjne, powinna być wyciągowa instalacja wentylacyjna.
ż 218. Przed rozpoczęciem prac impregnacyjnych pracownicy obowiązani są natrzeć odkryte miejsca ciała, a zwłaszcza twarz i ręce, maścią ochronną.
ż 219. Szczotki i pędzle przeznaczone do powlekania drewna środkiem impregnacyjnym powinny być zaopatrzone w tarczę ochronną nasadzoną na trzonek pędzla, zapobiegającą ściekaniu impregnatu na ręce pracownika.
ż 220. Źródła wody znajdujące się w pobliżu miejsc, w których wykonywane są roboty impregnacyjne, należy zabezpieczyć przed zanieczyszczeniem środkami impregnacyjnymi.
ż 221. W sprawach nie uregulowanych w niniejszym rozdziale w zakresie robót ciesielskich obowiązują przepisy w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy robotach impregnacyjnych i odgrzybieniowych.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 8
Roboty zbrojarskie.
ż 222. 1. Stoły warsztatowe i maszyny zbrojarskie powinny być ustawione w pomieszczeniach zamkniętych lub pod wiatami.
2. Stoły warsztatowe do przygotowania zbrojenia powinny być mocno zbudowane i przytwierdzone do podłoża.
3. Stanowiska pracy zbrojarzy znajdujące się po obu stronach stołu należy oddzielić umieszczoną nad stołem siatką o wysokości 1 m, o oczkach nie większych niż 20 mm.
ż 223. 1. Poszczególne rodzaje elementów zbrojenia powinny być składowane oddzielnie, na wyrównanym i odwodnionym podłożu albo na podkładach.
2. Chodzenie po ułożonych elementach zbrojenia jest zabronione.
ż 224. 1. Elementy zbrojenia przenoszone za pomocą żurawi powinny być zawieszone stabilnie i zabezpieczone przed wysunięciem się.
2. Przemieszczane elementy zbrojenia należy opuszczać i układać ostrożnie. Rzucanie elementów zbrojenia jest zabronione.
ż 225. Kołowrotki do rozwijania zwojów stali zbrojeniowej oraz przestrzeń pomiędzy kołowrotkami a prościarkami powinny być ogrodzone.
ż 226. 1. W razie prostowania stali metodą wyciągania - stanowiska pracy, miejsca zamocowania prętów oraz trasę z obu stron toru wyciągowego należy zabezpieczyć ogrodzeniem skutecznie zabezpieczającym pracowników.
2. Na wydzielonym terenie, o którym mowa w ust. 1, zabronione jest:
1) przebywanie pracowników wzdłuż wyciąganego pręta zbrojeniowego w czasie prostowania stali,
2) przebywanie osób nie zatrudnionych przy prostowaniu stali,
3) organizowanie innych stanowisk roboczych i składowisk.
ż 227. Wprowadzania końca pręta ze zwoju do prościarki należy dokonywać tylko po jej zatrzymaniu.
ż 228. 1. Przy cięciu prętów zbrojeniowych nożycami ręcznymi należy cięty pręt oprzeć obustronnie na kozłach lub na stole zbrojarskim.
2. Cięcie prętów zbrojeniowych o średnicy większej niż 20 mm nożycami ręcznymi jest zabronione.
3. Przy przecinaniu mechanicznym prętów zbrojeniowych chwytanie ręką prętów w odległości mniejszej niż 50 cm od nożyc jest zabronione.
ż 229. Pręty o średnicy większej niż 20 mm mogą być odginane wyłącznie za pomocą urządzeń mechanicznych.
ż 230. Zakładanie zbrojenia, przestawianie odbojnic lub trzpieni przy gięciu stali na mechanicznej giętarce dopuszczalne jest tylko przy unieruchomionej tarczy giętarki.
ż 231. W czasie montażu zbrojenia elementów przylegających do zewnętrznych krawędzi budynku zbrojarze powinni być zaopatrzeni w pasy bezpieczeństwa. Linki pasów należy umocować do stałych elementów konstrukcji.
ż 232. Składowanie elementów zbrojenia na pomostach roboczych przeznaczonych wyłącznie do pracy zbrojarzy jest zabronione.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 9
Roboty betonowe i żelbetowe.
ż 233. W razie dodawania do masy betonowej środków chemicznych, roztwór należy przygotowywać w wydzielonych naczyniach i w wyznaczonym na to miejscu, a pracownicy zatrudnieni przy rozcieńczaniu środków chemicznych powinni być zaopatrzeni w sprzęt ochrony osobistej.
ż 234. Przy dostawie masy betonowej samochodami punkt zsypu powinien być wyposażony w odbojnice zabezpieczające samochód przed stoczeniem się.
ż 235. Pojemniki do transportu masy betonowej powinny być wyposażone w klapy łatwo otwieralne i zabezpieczające przed przypadkowym wyładunkiem masy.
ż 236. 1. Opróżnianie pojemnika powinno odbywać się stopniowo i równomiernie, aby nie dopuścić do przeciążenia deskowania masą betonową.
2. Wylewanie masy betonowej w deskowanie nie może być dokonywane z wysokości większej niż 1 m.
ż 237. W razie stosowania urządzeń o podwyższonym ciśnieniu pary do naparzania elementów prefabrykowanych, obowiązują przepisy dozoru technicznego dotyczące eksploatacji urządzeń pracujących pod ciśnieniem.
ż 238. 1. Przy podgrzewaniu lub naparzaniu materiałów parą należy zabezpieczyć pracowników przed oparzeniem.
2. Zawory przewodów pary należy umieszczać w miejscach łatwo dostępnych dla obsługi urządzeń.
ż 239. Naprawy instalacji parowej lub gorącej wody należy wykonywać po uprzednim wyłączeniu i opróżnieniu tych urządzeń.
ż 240. Nie zabetonowane uzbrojenie żelbetowej konstrukcji, mające łączność z odcinkiem nagrzewanym elektrycznie, należy uziemić.
ż 241. W razie podgrzewania prądem elektrycznym, parą lub wodą takich materiałów, jak betony, zaprawy, kruszywa, należy przestrzegać przepisów ż 194, 195 i 238.
ż 242. Formy do produkcji elementów prefabrykowanych o ciężarze większym niż 80 kg powinny być przemieszczane za pomocą urządzeń mechanicznych.
ż 243. Zabronione jest:
1) podchodzenie do transportowanego zbrojenia wcześniej, zanim znajdzie się ono na wysokości 0,5 m ponad formą,
2) chwytanie rękami za skrajne wkładki szkieletu zbrojenia układanego w formy.
ż 244. 1. Przy podnoszeniu elementu prefabrykowanego z formy należy sprawdzić dynamometrem zawieszony na haku dźwignicy ciężar elementu oraz stwierdzić, czy nie nastąpiło przyssanie lub przyczepienie się jego powierzchni do formy (stendu).
2. Pracownik obserwujący dynamometr powinien znajdować się w odległości nie mniejszej niż 1,5 m od krawędzi formy.
3. Jeżeli strzałka dynamometru dojdzie do granicy nominalnego udźwigu żurawia lub suwnicy, a element nie zostanie podniesiony, należy natychmiast wstrzymać dalsze podnoszenie. Ponowne podnoszenie może nastąpić po odspojeniu elementu od podłoża formy.
ż 245. Wyjmowanie elementów prefabrykowanych o dużych wymiarach (płyty, belki) z form uchylnych powinno być dokonywane przy użyciu urządzeń zapobiegających ich odkształceniu, przy czym forma powinna być prawidłowo podparta.
ż 246. Przenoszenie haków zawiesia z uchwytów formy na uchwyty elementów powinno odbywać się z pomostów wolno stojących, ustawionych po obu stronach formy. Stosowanie drabin opieranych o pochyloną formę jest zabronione.
ż 247. 1. Przy składaniu i rozbieraniu form bateryjnych pracownicy powinni znajdować się na wolno stojących pomostach zabezpieczonych barierami.
2. Przed usunięciem każdej kolejnej przegrody pionowej znajdujący się poza nią element należy zamocować do następnego elementu za pomocą uchwytów.
3. Zamocowanie, o którym mowa w ust. 2, powinno być zdjęte dopiero po nałożeniu na uchwyty haków zawiesia.
ż 248. 1. Na odcinkach naciągania zbrojenia w konstrukcjach sprężonych, jak również przed urządzeniami do naciągania, powinno być ustawione ogrodzenie skutecznie zabezpieczające pracowników.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się, gdy zbrojenie na całej długości naciąga się w otworach konstrukcji.
ż 249. Wydłużenie prętów zbrojenia w konstrukcjach sprężonych, przeprowadzane za pomocą pras hydraulicznych lub nagrzewania elektrycznego, powinno odbywać się na podstawie specjalnej instrukcji określającej sposoby zabezpieczenia pracowników przed oparzeniem, porażeniem prądem elektrycznym, zerwaniem się prętów lub uszkodzeniem zakotwienia.
ż 250. Pracownik obsługujący prasę naciągową powinien znajdować się w bezpiecznym miejscu.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 9
Roboty betonowe i żelbetowe.
ż 233. W razie dodawania do masy betonowej środków chemicznych, roztwór należy przygotowywać w wydzielonych naczyniach i w wyznaczonym na to miejscu, a pracownicy zatrudnieni przy rozcieńczaniu środków chemicznych powinni być zaopatrzeni w sprzęt ochrony osobistej.
ż 234. Przy dostawie masy betonowej samochodami punkt zsypu powinien być wyposażony w odbojnice zabezpieczające samochód przed stoczeniem się.
ż 235. Pojemniki do transportu masy betonowej powinny być wyposażone w klapy łatwo otwieralne i zabezpieczające przed przypadkowym wyładunkiem masy.
ż 236. 1. Opróżnianie pojemnika powinno odbywać się stopniowo i równomiernie, aby nie dopuścić do przeciążenia deskowania masą betonową.
2. Wylewanie masy betonowej w deskowanie nie może być dokonywane z wysokości większej niż 1 m.
ż 237. W razie stosowania urządzeń o podwyższonym ciśnieniu pary do naparzania elementów prefabrykowanych, obowiązują przepisy dozoru technicznego dotyczące eksploatacji urządzeń pracujących pod ciśnieniem.
ż 238. 1. Przy podgrzewaniu lub naparzaniu materiałów parą należy zabezpieczyć pracowników przed oparzeniem.
2. Zawory przewodów pary należy umieszczać w miejscach łatwo dostępnych dla obsługi urządzeń.
ż 239. Naprawy instalacji parowej lub gorącej wody należy wykonywać po uprzednim wyłączeniu i opróżnieniu tych urządzeń.
ż 240. Nie zabetonowane uzbrojenie żelbetowej konstrukcji, mające łączność z odcinkiem nagrzewanym elektrycznie, należy uziemić.
ż 241. W razie podgrzewania prądem elektrycznym, parą lub wodą takich materiałów, jak betony, zaprawy, kruszywa, należy przestrzegać przepisów ż 194, 195 i 238.
ż 242. Formy do produkcji elementów prefabrykowanych o ciężarze większym niż 80 kg powinny być przemieszczane za pomocą urządzeń mechanicznych.
ż 243. Zabronione jest:
1) podchodzenie do transportowanego zbrojenia wcześniej, zanim znajdzie się ono na wysokości 0,5 m ponad formą,
2) chwytanie rękami za skrajne wkładki szkieletu zbrojenia układanego w formy.
ż 244. 1. Przy podnoszeniu elementu prefabrykowanego z formy należy sprawdzić dynamometrem zawieszony na haku dźwignicy ciężar elementu oraz stwierdzić, czy nie nastąpiło przyssanie lub przyczepienie się jego powierzchni do formy (stendu).
2. Pracownik obserwujący dynamometr powinien znajdować się w odległości nie mniejszej niż 1,5 m od krawędzi formy.
3. Jeżeli strzałka dynamometru dojdzie do granicy nominalnego udźwigu żurawia lub suwnicy, a element nie zostanie podniesiony, należy natychmiast wstrzymać dalsze podnoszenie. Ponowne podnoszenie może nastąpić po odspojeniu elementu od podłoża formy.
ż 245. Wyjmowanie elementów prefabrykowanych o dużych wymiarach (płyty, belki) z form uchylnych powinno być dokonywane przy użyciu urządzeń zapobiegających ich odkształceniu, przy czym forma powinna być prawidłowo podparta.
ż 246. Przenoszenie haków zawiesia z uchwytów formy na uchwyty elementów powinno odbywać się z pomostów wolno stojących, ustawionych po obu stronach formy. Stosowanie drabin opieranych o pochyloną formę jest zabronione.
ż 247. 1. Przy składaniu i rozbieraniu form bateryjnych pracownicy powinni znajdować się na wolno stojących pomostach zabezpieczonych barierami.
2. Przed usunięciem każdej kolejnej przegrody pionowej znajdujący się poza nią element należy zamocować do następnego elementu za pomocą uchwytów.
3. Zamocowanie, o którym mowa w ust. 2, powinno być zdjęte dopiero po nałożeniu na uchwyty haków zawiesia.
ż 248. 1. Na odcinkach naciągania zbrojenia w konstrukcjach sprężonych, jak również przed urządzeniami do naciągania, powinno być ustawione ogrodzenie skutecznie zabezpieczające pracowników.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się, gdy zbrojenie na całej długości naciąga się w otworach konstrukcji.
ż 249. Wydłużenie prętów zbrojenia w konstrukcjach sprężonych, przeprowadzane za pomocą pras hydraulicznych lub nagrzewania elektrycznego, powinno odbywać się na podstawie specjalnej instrukcji określającej sposoby zabezpieczenia pracowników przed oparzeniem, porażeniem prądem elektrycznym, zerwaniem się prętów lub uszkodzeniem zakotwienia.
ż 250. Pracownik obsługujący prasę naciągową powinien znajdować się w bezpiecznym miejscu.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 11
Roboty spawalnicze.
ż 260. Przy wykonywaniu robót spawalniczych jest dozwolone używanie wyłącznie butli do gazów technicznych posiadających ważną cechę organu dozoru technicznego.
ż 261. Ręczne przemieszczanie butli o pojemności wodnej powyżej 10 l powinno być wykonywane przez co najmniej dwie osoby.
ż 262. 1. Przewożenie napełnionych lub opróżnionych butli bez nałożonych kołpaków ochronnych jest zabronione.
2. Przy przewożeniu butli pojazdami nie przystosowanymi do tego celu butle powinny być zabezpieczone pierścieniami gumowymi lub przełożone sznurem konopnym przynajmniej w dwóch miejscach na swojej długości bądź w inny podobny sposób.
3. Jednoczesne przewożenie ludzi i butli w skrzyni pojazdu jest zabronione.
ż 263. Butle na budowie i w czasie transportu należy chronić przed zanieczyszczeniem tłuszczem, działaniem promieni słonecznych, deszczu i śniegu.
ż 264. Przechowywanie w tym samym pomieszczeniu butli z tlenem i materiałów lub gazów tworzących w połączeniu z nim mieszaninę wybuchową jest zabronione.
ż 265. 1. W czasie pobierania gazów technicznych butle powinny być ustawione w pozycji pionowej lub pod kątem nie mniejszym niż 45� od poziomu.
2. Odległość płomienia palnika od butli nie może być mniejsza niż 1 m.
3. Butlę, która nagrzewa się od wewnątrz, należy usunąć poza miejsce pracy, otworzyć zawór oraz polewać ją silnym strumieniem wody lub środkiem gaśniczym.
ż 266. Eksploatowanie wytwornicy acetylenowej jest dozwolone po jej dopuszczeniu do użytkowania przez organ dozoru technicznego.
ż 267. 1. Wytwornice acetylenowe przeznaczone do pracy stałej powinny być ustawione w oddzielnym, przeznaczonym do tego celu pomieszczeniu, mającym zapewnione stałe ogrzewanie.
2. Wytwornice przenośne mogą być ustawione w innych pomieszczeniach niż określone w ust. 1, jeżeli odległość od źródła ognia wynosi minimum 4 m oraz odległość pomiędzy wytwornicami jest większa niż 6 m. W chłodnej porze roku wytwornice powinny być chronione przed zamarznięciem.
ż 268. W czasie eksploatacji wytwornic acetylenowych zabronione jest:
1) ładowanie do wytwornicy karbidu o innej granulacji i w ilościach większych od podanych na tabliczce znamionowej wytwornicy,
2) pobieranie większych ilości gazu, niż wynosi wydajność wytwornicy i przepustowość bezpiecznika,
3) zwiększanie ciśnienia gazu powyżej dopuszczalnego, wskazanego przez wytwórcę,
4) pozostawianie czynnej wytwornicy bez opieki,
5) transportowanie czynnych wytwornic przenośnych,
6) otwieranie pokryw przy szufladach zasypowych do karbidu, jeżeli w wytwornicy istnieje nadciśnienie,
7) przepychanie karbidu w lejach wytwornic z koszem zasypowym za pomocą narzędzi powodujących iskrzenie,
8) pobieranie acetylenu z pominięciem bezpiecznika sieciowego.
ż 269. W czasie ładowania wytwornicy karbidem jej szuflady powinny być suche, karbid powinien być rozmieszczony równomiernie i powinien sięgać najwyżej do połowy wysokości szuflady.
ż 270. Przed rozpoczęciem i w czasie pracy spawacz obowiązany jest sprawdzać stan techniczny wytwornicy oraz upewniać się, czy bezpiecznik wodny zaopatrzony jest w dostateczną ilość wody. Zawory bezpieczeństwa należy przynajmniej raz w tygodniu przeczyszczać.
ż 271. 1. Karbid należy przechowywać w naczyniach suchych i szczelnie zamkniętych.
2. Zabronione jest:
1) otwieranie naczyń z karbidem przy użyciu płomienia, rozgrzewanych narzędzi lub narzędzi powodujących iskrzenie,
2) przechowywanie z karbidem płynnego powietrza, tlenu i chloru,
3) przechowywanie karbidu w podziemiach i w piwnicach,
4) palenie tytoniu lub używanie otwartego ognia w składzie karbidu.
ż 272. 1. Węże do tlenu i acetylenu powinny różnić się między sobą barwą lub inną łatwo dostrzegalną cechą, a długość ich powinna wynosić co najmniej 5 m.
2. Nie wolno zmieniać przeznaczenia węży używanych uprzednio do innych gazów.
3. Miejsca uszkodzone w wężach powinny być wycięte. Łączenie końców dwóch węży należy wykonywać za pomocą specjalnych łączników metalowych, o przekroju wewnętrznym odpowiadającym prześwitowi łączonego węża.
4. Zamocowanie węży na nasadkach reduktorów, bezpieczników wodnych, palników i łączników powinno być dokonane wyłącznie za pomocą płaskich zacisków.
ż 273. Stosowanie do tlenu i acetylenu przewodów igielitowych lub z innych tworzyw sztucznych o podobnych właściwościach jest zabronione.
ż 274. W razie zamarznięcia zaworu butli gazowej, wytwornicy lub bezpiecznika wodnego odmrażanie tych urządzeń powinno być dokonywane za pomocą gorącej wody lub pary wodnej. Odmrażanie za pomocą płomienia jest zabronione.
ż 275. Sprzęt do spawania elektrycznego powinien mieć atest producenta i być użytkowany zgodnie z opracowaną przez niego instrukcją.
ż 276. Napięcie na zaciskach spawarki nie powinno być większe w momencie zajarzenia się łuku niż 100 V przy prądzie stałym i 70 V przy prądzie przemiennym.
ż 277. 1. Stałe stanowisko spawacza powinno być wyposażone w skuteczną miejscową wentylację wyciągową.
2. Przed rozpoczęciem spawania elektrycznego spawacz obowiązany jest sprawdzić prawidłowość połączeń przewodów i przyłączenia końcówki kabla roboczego do uchwytu oraz zastosowanego środka ochrony dodatkowej przed porażeniem.
ż 278. 1. Do zasilania uchwytu elektrody i do masy należy stosować wyłącznie przewody oponowe - spawalnicze (OS), o prawidłowo dobranym przekroju.
2. Każdy spawany przedmiot powinien być uziemiony.
ż 279. Ubranie spawacza nie powinno być zanieczyszczone smarami lub tłuszczami.
ż 280. Pracownicy znajdujący się obok stanowisk roboczych spawaczy powinni być zabezpieczeni przed szkodliwym działaniem promieni na wzrok.
ż 281. W czasie opadów atmosferycznych spawanie lub cięcie metali jest dozwolone po osłonięciu stanowiska roboczego.
ż 282. 1. Spawanie zbiorników lub naczyń, w których były przechowywane ciecze lub gazy łatwo zapalne bądź trujące, jest dozwolone po uprzednim ich oczyszczeniu z resztek gazów, cieczy oraz ich par i po starannym wymyciu zgodnie z opracowaną instrukcją.
2. Roboty spawalnicze w zbiornikach lub kotłach mogą być wykonywane wyłącznie pod nadzorem pracowników znajdujących się na zewnątrz, przy zachowaniu wzajemnej łączności i możliwości udzielania natychmiastowej pomocy.
3. Pracownicy znajdujący się wewnątrz zbiornika powinni mieć na sobie pas lub szelki ochronne, do których należy przymocować linkę trzymaną przez znajdującego się na zewnątrz zbiornika pracownika ubezpieczającego.
ż 283. W sprawach nie uregulowanych w niniejszym rozdziale obowiązują przepisy w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy spawaniu i cięciu metali, przy użytkowaniu butli z gazami sprężonymi, skroplonymi i rozpuszczonymi pod ciśnieniem oraz w sprawie budowy i eksploatacji kotłów parowych i wodnych, przenośnych zbiorników ciśnieniowych i wytwornic acetylenowych oraz wykonywania nad nimi dozoru technicznego.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 12
Roboty izolacyjne, antykorozyjne i dekarskie.
ż 284. Na dachach krytych elementami, których wytrzymałość nie zapewnia bezpiecznego przebywania na nich pracowników, należy układać przenośne mostki zabezpieczające.
ż 285. 1. Przy wykonywaniu pokrycia dachów płaskich w pobliżu krawędzi dachu należy zabezpieczyć pracownika za pomocą pasa ochronnego z linką zamocowaną do stałych części konstrukcji obiektu.
2. Pracowników zatrudnionych na dachu o pochyleniu większym niż 20%, jeżeli nie stosuje się rusztowań ochronnych, należy zabezpieczyć przed upadkiem za pomocą pasów ochronnych lub innych urządzeń.
ż 286. Materiały składowane na dachu należy zabezpieczyć przed spadnięciem.
ż 287. 1. Kotły do podgrzewania mas bitumicznych powinny być zaopatrzone w pokrywy.
2. Kotły i zbiorniki do podgrzewania i transportu ręcznego mas bitumicznych powinny być wypełniane najwyżej do 3/4 ich wysokości.
3. Przewóz mas bitumicznych powinien odbywać się w szczelnie zamkniętych zbiornikach.
ż 288. 1. Mieszanie asfaltu z benzyną powinno odbywać się w odległości nie mniejszej niż 50 m od źródła otwartego ognia i przy użyciu wyłącznie drewnianych mieszadeł.
2. Wlewanie podgrzanego asfaltu do benzyny powinno odbywać się przy stałym mieszaniu. Nie wolno wlewać benzyny do asfaltu.
3. Używanie do rozcieńczania asfaltu benzyny etylizowanej i benzenu jest zabronione.
ż 289. 1. Przy wykonywaniu robót izolacyjnych wewnątrz zbiorników, studni i w pomieszczeniach zamkniętych stosowanie rozpuszczalników i materiałów szkodliwych, łatwo zapalnych lub wybuchowych jest dopuszczalne tylko pod warunkiem zapewnienia odpowiednio intensywnej wymiany powietrza i zastosowania sprzętu ochrony osobistej.
2. Roboty w studniach i zbiornikach powinny być wykonywane w sposób określony w ż 282.
ż 290. 1. Przy wykonywaniu powłok izolacyjnych wewnątrz zbiorników, kanałów, pomieszczeń zamkniętych i innych konstrukcji stosowane materiały powinny być przygotowywane na zewnątrz izolowanego obiektu i dostarczane w stanie gotowym do użycia.
2. Wykonywanie robót wymienionych w ust. 1 powinno odbywać się zgodnie z przepisami ż 289.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 13
Roboty wykończeniowe.
ż 291. 1. Przy umocowywaniu w pomieszczeniach wykładzin podłogowych lub ściennych z zastosowaniem mas palnych wybuchowych lub zawierających rozpuszczalniki oraz przy pokrywaniu podłóg lakierem rozpuszczalnikowym lub innymi materiałami o podobnych właściwościach należy na czas wykonywania robót i wyparowania rozpuszczalników:
1) usunąć wszystkie otwarte źródła ognia na odległość co najmniej 30 m od tych pomieszczeń,
2) wyłączyć instalację elektryczną, a w razie potrzeby oświetlenia stosować światło elektryczne w szczelnej oprawie połączone kablem (przewodem OP) z punktem zasilania znajdującym się poza częścią obiektu, w którym wykonywane są roboty,
3) zapewnić dostateczną wentylację,
4) używać obuwia nie powodującego iskrzenia,
5) nie rzucać narzędzi metalowych.
2. Przed wejściem do budynku i do poszczególnych pomieszczeń, o których mowa w ust. 1, należy umieścić tablice ostrzegawcze o pracy z materiałem łatwo zapalnymi i zakazujące palenia.
3. Prace wymienione w ust. 1 powinny być wykonywane pod stałym nadzorem technicznym.
ż 292. Palenie tytoniu i zbliżanie się pracowników do otwartych źródeł ognia w ubraniach roboczych nasyconych parami rozpuszczalników jest zabronione.
ż 293. Przy układaniu deszczułek posadzkowych na lepikach bitumicznych należy przestrzegać przepisu ż 289 ust. 1.
ż 294. Przelewanie na stanowisku roboczym kwasu solnego lub innych środków żrących powinno być dokonywane przy użyciu specjalnych urządzeń i zachowaniu szczególnej ostrożności.
ż 295. 1. Wykonywanie robót malarskich przy użyciu drabin rozstawnych jest dozwolone tylko do wysokości nie przekraczającej 4 m od podłogi.
2. Drabiny należy zabezpieczyć przed pośliźnięciem i rozsunięciem się.
ż 296. 1. Wewnętrzne roboty malarskie z zastosowaniem składników wydzielających szkodliwe dla zdrowia substancje lotne należy wykonywać przy zapewnieniu warunków określonych w ż 291 i 292.
2. Przy wypalaniu w pomieszczeniach starych olejnych farb należy przestrzegać przepisu ż 289 ust. 1.
ż 297. W pomieszczeniach, w których są prowadzone roboty malarskie roztworami wodnymi, należy wyłączyć instalację elektryczną.
ż 298. Malowanie farbami zawierającymi trujące składniki jest dozwolone tylko pędzlem.
ż 299. 1. Obróbka kamieni na placu budowy powinna być dokonywana w ogrodzonym miejscu, do którego osobom nie zatrudnionym należy zabronić wstępu.
2. Stanowiska robocze odległe między sobą mniej niż 3 m powinny być zabezpieczone ekranami o wysokości co najmniej 2 m.
3. Przy obróbce elementów okładzinowych wewnątrz pomieszczeń należy na stanowisku roboczym zainstalować wyciąg miejscowy pyłu.
4. Przy stosowaniu sprężonego powietrza do obróbki płaszczyzn kamienia należy zaopatrzyć pracowników w sprzęt ochrony osobistej.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 14
Roboty rozbiórkowe.
ż 300. 1. Teren, na którym odbywa się rozbiórka obiektu budowlanego, należy ogrodzić i oznakować tablicami ostrzegawczymi.
2. Przed rozpoczęciem robót rozbiórkowych należy odłączyć od rozbieranego obiektu sieć wodociągową, gazową, cieplną, elektryczną, kanalizacyjną i inną.
ż 301. Przed przystąpieniem do robót rozbiórkowych pracownicy powinni być zapoznani z programem rozbiórki i poinstruowani o bezpiecznym sposobie jej wykonywania.
ż 302. Usuwanie jednego elementu nie powinno wywoływać nieprzewidzianego spadania lub zawalenia się innego.
ż 303. 1. Prowadzenie robót rozbiórkowych, jeżeli zachodzi możliwość obalenia części konstrukcji obiektu przez wiatr, jest zabronione.
2. Podczas wiatru o szybkości większej niż 10 m/sek. należy roboty wstrzymać.
ż 304. W czasie rozbiórki przebywanie ludzi na niżej położonych kondygnacjach jest zabronione.
ż 305. 1. Przy usuwaniu gruzu z rozbieranego obiektu należy stosować zsuwnice pochyłe lub rynny zsypowe.
2. Zsuwnice powinny mieć zabezpieczenie przed spadaniem lub wypadaniem gruzu.
ż 306. Gromadzenie gruzu na stropach, balkonach, klatkach schodowych i innych konstrukcyjnych częściach obiektu jest zabronione.
ż 307. Obalanie ścian lub innych części obiektu przez podkopywanie i podcinanie jest zabronione.
ż 308. 1. Przy obalaniu obiektu sposobami zmechanizowanymi zatrudnionych pracowników i maszyny należy usunąć poza strefę niebezpieczną (ż 31 ust. 1).
2. Przy rozbiórce sposobem obalania długość przymocowanych lin powinna być trzykrotnie większa od wysokości obiektu, a umocowanie powinno być niezawodne.
3. Liny należy każdorazowo sprawdzać przed ich ponownym użyciem.
4. Przy zakładaniu liny powinien być zastosowany taki sposób jej podnoszenia, aby przypadkowo strącone cegły lub gruz nie spadały na pracowników.
ż 309. 1. Obalanie lub rozsadzanie części obiektu za pomocą materiałów wybuchowych powinno być dokonywane zgodnie z zasadami obowiązującymi przy robotach górniczych.
2. O terminie rozbiórki z zastosowaniem materiałów wybuchowych należy powiadomić wszystkie osoby znajdujące się w strefie działania rozrzutu.
3. Wybuch może nastąpić po uprzednim usunięciu wszystkich osób poza strefę działania rozrzutu.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 15
Ochrona osobista pracowników.
ż 310. Przed dopuszczeniem pracownika do pracy zakład obowiązany jest zaopatrzyć go w odzież roboczą i ochronną zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami.
ż 311. 1. Pracownicy narażeni na urazy mechaniczne, porażenia prądem, upadki z wysokości, oparzenia, zatrucia, promieniowanie, wibrację oraz inne szkodliwe czynniki i zagrożenia związane z wykonywaną pracą powinni być zaopatrzeni w sprzęt ochrony osobistej.
2. Przepis ust. 1 dotyczy również innych osób, przebywających na terenie zakładu pracy.
ż 312. Sprzęt ochrony osobistej pracowników powinien posiadać atesty oraz instrukcje określające sposób jego użytkowania, konserwacji i przechowywania.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 16
Pierwsza pomoc.
ż 313. 1. Na budowie powinny być urządzone punkty pierwszej pomocy obsługiwane przez wyszkolonych w tym zakresie pracowników.
2. Jeżeli roboty są wykonywane w odległości większej niż 500 m od punktu pierwszej pomocy, w miejscu pracy powinna znajdować się przenośna apteczka.
ż 314. Jeżeli w razie wypadku publiczne środki transportowe służby zdrowia nie mogą zapewnić szybkiego przewozu poszkodowanych, kierownictwo budowy powinno dostarczyć dostępne mu środki lokomocji.
ż 315. 1. Na budowie powinien być wywieszony na widocznym miejscu wykaz zawierający adresy i numery telefonów:
1) najbliższego punktu lekarskiego,
2) najbliższej straży pożarnej,
3) posterunku Milicji Obywatelskiej,
4) najbliższego punktu telefonicznego (urząd pocztowy, mieszkanie prywatne, budka telefoniczna itp.).
2. Wymienione w ust. 1 adresy i numery telefonów powinny być znane każdemu pracownikowi nadzoru technicznego.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 17
Przepisy końcowe.
ż 316. Tracą moc:
1) rozporządzenie Ministrów Spraw Wewnętrznych i Opieki Społecznej z dnia 23 maja 1935 r. - Przepisy dotyczące przestrzegania warunków bezpieczeństwa i higieny przy robotach budowlanych (Dz. U. z 1935 r. Nr 50, poz. 329, z 1947 r. Nr 30, poz. 128 i z 1954 r. Nr 7, poz. 23),
2) rozporządzenie Ministrów Odbudowy oraz Pracy i Opieki Społecznej z dnia 21 marca 1947 r. o warunkach bezpieczeństwa przy robotach rozbiórkowych (Dz. U. Nr 30, poz. 128).
ż 317. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 lipca 1972 r.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
KONWENCJA KONSULARNA
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich, sporządzona w Warszawie
dnia 27 maja 1971 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 27 maja 1971 roku została podpisana w Warszawie Konwencja konsularna między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich o następującym brzmieniu dosłownym:
KONWENCJA KONSULARNA
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich. Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Prezydium Rady Najwyższej Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich,
Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Prezydium Rady Najwyższej Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich,
kierując się życzeniem dalszego rozwoju przyjacielskich stosunków zgodnie z Układem między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich o przyjaźni, współpracy i wzajemnej pomocy, podpisanym w Warszawie dnia 8 kwietnia 1965 roku,
biorąc pod uwagę, że Konwencja konsularna między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich, podpisana w Warszawie dnia 21 stycznia 1958 roku, wymaga zmian,
postanowiły zawrzeć niniejszą Konwencję konsularną i w tym celu wyznaczyły swoimi Pełnomocnikami:
Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
Jerzego Roszaka,
Dyrektora Departamentu Konsularnego
Ministerstwa Spraw Zagranicznych
Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej,
Prezydium Rady Najwyższej Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich
Nikołaja Iwanowicza Molakowa,
Dyrektora Departamentu Konsularnego
Ministerstwa Spraw Zagranicznych
Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich,
którzy po wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Część I
Definicje
Art. 1.
Dla celów niniejszej Konwencji następujące wyrażenia mają niżej określone znaczenia:
a) "urząd konsularny" oznacza konsulat generalny, konsulat, wicekonsulat i agencję konsularną;
b) "okręg konsularny" oznacza terytorium Państwa przyjmującego, wyznaczone urzędowi konsularnemu dla wypełniania funkcji konsularnych;
c) "kierownik urzędu konsularnego" oznacza osobę, powołaną do działania w tym charakterze;
d) "urzędnik konsularny" oznacza każda osobę, z kierownikiem urzędu konsularnego włącznie, której powierzono wykonywanie funkcji konsularnych. Określenie to obejmuje także osobę skierowaną do urzędu konsularnego w celu odbycia przeszkolenia w pracy konsularnej (stażysta);
e) "pracownik konsularny" oznacza każdą osobę nie będącą urzędnikiem konsularnym, wypełniającą w urzędzie konsularnym czynności administracyjne i techniczne lub obowiązki usługowe;
f) "pomieszczenia konsularne" oznacza budynki lub części budynków, włączając rezydencję kierownika urzędu konsularnego, a także tereny przyległe do nich, używane wyłącznie dla celów konsularnych, niezależnie od tego, czyją są własnością;
g) "archiwa konsularne" oznacza wszelką urzędową korespondencję, szyfry, dokumenty, książki, techniczne środki kancelaryjne, a także wyposażenie przeznaczone dla ich ochrony;
h) "statek Państwa wysyłającego" oznacza każdy statek podnoszący banderę tego Państwa;
i) "obywatel Państwa wysyłającego" oznacza, gdy jest to właściwe, również osobę prawną.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Część II
Ustanawianie urzędów konsularnych oraz mianowanie urzędników i pracowników konsularnych
Art. 2.
1. Urząd konsularny może być ustanowiony w Państwie przyjmującym tylko za zgodą tego Państwa.
2. Siedzibę urzędu konsularnego i okręg konsularny ustanawia się w drodze porozumienia między Państwem wysyłającym a Państwem przyjmującym.
Art. 3.
1. Przed mianowaniem kierownika urzędu konsularnego Państwo wysyłające powinno upewnić się w drodze dyplomatycznej, czy dana osoba uzyska zgodę Państwa przyjmującego na uznanie jej w charakterze kierownika urzędu konsularnego.
2. Państwo wysyłające przekazuje za pośrednictwem swego przedstawicielstwa dyplomatycznego do ministerstwa spraw zagranicznych Państwa przyjmującego listy komisyjne lub inny podobny dokument o mianowaniu kierownika urzędu konsularnego. W listach komisyjnych lub w innym podobnym dokumencie podaje się imiona i nazwisko kierownika urzędu konsularnego, jego rangę, okręg konsularny, w którym będzie on wykonywał swoje funkcje, oraz siedzibę urzędu konsularnego.
3. Po przedstawieniu listów komisyjnych lub innego podobnego dokumentu o mianowaniu kierownika urzędu konsularnego Państwo przyjmujące udzieli mu w możliwie najbliższym terminie exequatur lub innego zezwolenia.
4. Kierownik urzędu konsularnego może przystąpić do wykonywania swoich funkcji z chwilą, gdy Państwo przyjmujące udzieli mu exequatur lub innego zezwolenia.
5. Państwo przyjmujące, przed udzieleniem exequatur lub innego zezwolenia, może udzielić kierownikowi urzędu konsularnego tymczasowej zgody na wykonywanie jego funkcji.
6. Z chwilą udzielenia zgody, także tymczasowej, organy Państwa przyjmującego podejmą wszelkie niezbędne kroki, aby kierownik urzędu konsularnego mógł wykonywać swoje funkcje.
Art. 4.
Urzędnikiem konsularnym może być tylko obywatel Państwa wysyłającego.
Art. 5.
1. Państwo wysyłające notyfikuje ministerstwu spraw zagranicznych Państwa przyjmującego:
a) imiona i nazwiska oraz rangi urzędników konsularnych;
b) imiona i nazwiska pracowników konsularnych.
2. Właściwe organy Państwa przyjmującego wydają urzędnikom i pracownikom konsularnym oraz członkom ich rodzin, pozostającym z nimi we wspólnocie domowej, odpowiednie dokumenty.
Art. 6.
1. Jeżeli kierownik urzędu konsularnego z jakiejkolwiek przyczyny nie może wykonywać swoich funkcji lub jeżeli stanowisko kierownika urzędu konsularnego jest czasowo nie obsadzone, Państwo wysyłające może upoważnić urzędnika konsularnego tego samego lub innego urzędu konsularnego w Państwie przyjmującym albo członka personelu dyplomatycznego swego przedstawicielstwa dyplomatycznego w tym Państwie do czasowego kierowania urzędem konsularnym. Imiona i nazwisko tej osoby zastaną uprzednio notyfikowane ministerstwu spraw zagranicznych Państwa przyjmującego.
2. Osoba upoważniona do czasowego kierowania urzędem konsularnym ma prawo wykonywać funkcje kierownika urzędu konsularnego i korzystać z przywilejów i immunitetów, przysługujących kierownikowi urzędu konsularnego, zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji.
3. Wyznaczenie członka personelu dyplomatycznego przedstawicielstwa dyplomatycznego Państwa wysyłającego zgodnie z ustępem 1 niniejszego artykułu nie narusza przywilejów i immunitetów, przysługujących mu z tytułu jego statusu dyplomatycznego.
Art. 7.
Państwo przyjmujące może w każdej chwili, bez obowiązku uzasadnienia swojej decyzji, powiadomić w drodze dyplomatycznej Państwo wysyłające o tym, że exequatur lub inne zezwolenie, udzielone kierownikowi urzędu konsularnego, zostało cofnięte albo że urzędnik lub pracownik konsularny został uznany za osobę niepożądaną. W tym przypadku Państwo wysyłające powinno odwołać taką osobę, jeśli przystąpiła już do wykonywania swoich zadań. Jeżeli Państwo wysyłające nie wypełni w rozsądnym terminie tego obowiązku, Państwo przyjmujące może przestać uznawać taką osobę za urzędnika bądź pracownika konsularnego.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Część III
Przywileje i immunitety
Art. 8.
Państwo przyjmujące zapewni urzędnikowi konsularnemu ochronę i podejmie niezbędne kroki w tym celu, aby mógł on wykonywać swoje funkcje i korzystać z przywilejów i immunitetów zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji. Państwo przyjmujące zastosuje niezbędne środki dla ochrony urzędu konsularnego i mieszkań urzędników konsularnych.
Art. 9.
1. Państwo wysyłające może, na warunkach i w formie przewidzianych przez ustawodawstwo Państwa przyjmującego, nabywać na własność, posiadać lub użytkować tereny, budynki lub części budynków, a także wznosić budynki i przystosowywać tereny, potrzebne na pomieszczenia urzędu konsularnego oraz na mieszkania urzędników i pracowników konsularnych. W przypadku konieczności Państwo przyjmujące udzieli Państwu wysyłającemu odpowiedniej pomocy w tym zakresie.
2. Postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu nie zwalniają Państwa wysyłającego od konieczności przestrzegania ustaw i przepisów w zakresie budownictwa i urbanistyki, mających zastosowanie na obszarze, gdzie znajdują się odnośne tereny, budynki lub ich części.
Art. 10.
1. Tarcza z godłem Państwa wysyłającego oraz odpowiednia tablica z nazwą urzędu konsularnego, w językach Państwa wysyłającego i Państwa przyjmującego, mogą być umieszczone na budynku, w którym mieści się urząd konsularny.
2. Na budynku urzędu konsularnego, a także na rezydencji kierownika urzędu konsularnego może być wywieszana flaga Państwa wysyłającego.
3. Kierownik urzędu konsularnego może wywieszać flagę państwa wysyłającego na swoich środkach transportu.
Art. 11.
1. Pomieszczenia konsularne są nietykalne. Organy Państwa przyjmującego nie mogą wkraczać do nich bez zgody kierownika urzędu konsularnego, kierownika przedstawicielstwa dyplomatycznego Państwa wysyłającego lub też osoby upoważnionej przez jednego z nich.
2. Postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu mają zastosowanie do mieszkań urzędników i pracowników konsularnych, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 27 niniejszej Konwencji.
Art. 12.
Archiwa konsularne są nietykalne w każdym czasie i niezależnie od tego, gdzie się znajdują.
Art. 13.
1. Urząd konsularny ma prawo porozumiewać się z rządem, przedstawicielstwami dyplomatycznymi i urzędami konsularnymi Państwa wysyłającego. W tym celu urząd konsularny może posługiwać się wszelkimi publicznymi środkami łączności, szyfrem, kurierami dyplomatycznymi lub konsularnymi oraz bagażem dyplomatycznym lub konsularnym. Przy korzystaniu z publicznych środków łączności, w stosunku do urzędu konsularnego stosuje się takie same taryfy jak do przedstawicielstwa dyplomatycznego. Urząd konsularny może zainstalować nadajnik radiowy i używać go jedynie za zgodą Państwa przyjmującego.
2. Korespondencja służbowa urzędu konsularnego, niezależnie od zastosowanego środka łączności, a także bagaż konsularny, posiadający widoczne zewnętrzne oznaczenia swego urzędowego charakteru, są nietykalne i nie mogą być zatrzymywane przez organy Państwa przyjmującego.
3. Kurierzy konsularni Państwa wysyłającego korzystają na terytorium Państwa przyjmującego z takich samych uprawnień, przywilejów i immunitetów, z jakich korzystają kurierzy dyplomatyczni.
4. Bagaż konsularny może być powierzony kapitanowi statku lub samolotu. Kapitan ten powinien być zaopatrzony w urzędowy dokument, określający liczbę paczek stanowiących bagaż, lecz nie jest uważany za kuriera konsularnego. Urzędnik konsularny może odebrać bagaż konsularny bezpośrednio i swobodnie od kapitana statku lub samolotu, a także przekazać mu taki bagaż.
Art. 14.
1. Urzędnicy i pracownicy konsularni oraz członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, korzystają z nietykalności osobistej. Nie podlegają oni aresztowaniu lub zatrzymaniu w jakiejkolwiek innej formie. Postanowienia te nie obejmują osób wymienionych w artykule 27 niniejszej Konwencji.
2. Państwo przyjmujące zobowiązane jest traktować urzędników i pracowników konsularnych oraz członków ich rodzin, pozostających z nimi we wspólnocie domowej, z należytym szacunkiem oraz podjąć wszelkie odpowiednie kroki dla zapobieżenia jakiemukolwiek zamachowi na ich osoby, wolność lub godność.
Art. 15.
1. Urzędnicy i pracownicy konsularni oraz członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, korzystają z immunitetu od jurysdykcji Państwa przyjmującego, z wyjątkiem powództw cywilnych:
a) dotyczących prywatnego mienia nieruchomego, położonego na terytorium Państwa przyjmującego, chyba że posiadają je w imieniu Państwa wysyłającego dla celów urzędu konsularnego;
b) dotyczących spadkobrania, w których występują oni jako wykonawcy testamentu, administratorzy, spadkobiercy lub zapisobiercy w charakterze osób prywatnych, a nie w imieniu Państwa wysyłającego;
c) dotyczących wszelkiego rodzaju zawodowej lub handlowej działalności, wykonywanej przez nich w Państwie przyjmującym poza ich funkcjami urzędowymi;
d) wynikłych z zawarcia przez nich umów, w których nie występowali oni wyraźnie lub w sposób dorozumiany jako przedstawiciele Państwa wysyłającego;
e) wytoczonych przez osobę trzecią na skutek szkody powstałej w wyniku wypadku w Państwie przyjmującym, spowodowanego przez pojazd mechaniczny.
2. W stosunku do osób wymienionych w ustępie 1 niniejszego artykułu nie mogą być przedsięwzięte żadne środki egzekucyjne, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w punktach a), b), c), d) i e) wspomnianego ustępu, z zastrzeżeniem jednak, że odnośne środki mogą być przedsięwzięte bez naruszania nietykalności osoby bądź mieszkania.
3. Immunitety przewidziane w niniejszym artykule nie obejmują osób wymienionych w artykule 27 niniejszej Konwencji.
Art. 16.
1. Państwo wysyłające może zrzec się immunitetu od jurysdykcji odnośnie urzędników i pracowników konsularnych oraz członków ich rodzin, pozostających z nimi we wspólnocie domowej. We wszystkich przypadkach zrzeczenie to powinno być wyraźnie sformułowane na piśmie. Zrzeczenie się immunitetu od jurysdykcji w sprawach cywilnych nie oznacza zrzeczenia się immunitetu w stosunku do wykonania orzeczenia, co wymaga oddzielnego zrzeczenia się.
2. Jeżeli urzędnik lub pracownik konsularny bądź członek jego rodziny, pozostający z nim we wspólnocie domowej, rozpocznie postępowanie w sprawie, w której korzystałby z immunitetu od jurysdykcji na podstawie artykułu 15 niniejszej Konwencji, nie będzie miał prawa powoływania się na ten immunitet w stosunku do jakiegokolwiek powództwa wzajemnego, bezpośrednio związanego z powództwem głównym.
Art. 17.
1. Urzędnicy konsularni nie są obowiązani do składania zeznań w charakterze świadków przed sądami lub innymi właściwymi organami Państwa przyjmującego.
2. Pracownicy konsularni mogą być wzywani do składania zeznań w charakterze świadków przed sądami lub innymi właściwymi organami Państwa przyjmującego. Mogą oni odmówić złożenia zeznań odnośnie do faktów związanych z wykonywaniem czynności urzędowych. Jednakże w żadnym przypadku nie można wobec pracowników konsularnych stosować jakichkolwiek środków przymusu.
3. Postanowienia niniejszego artykułu stosują się odpowiednio do członków rodzin urzędników i pracowników konsularnych, pozostających z nimi we wspólnocie domowej.
Art. 18.
Urzędnicy i pracownicy konsularni oraz członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, zwolnieni są w Państwie przyjmującym od obowiązku służby wojskowej oraz wszelkich form przymusowych świadczeń osobistych i rzeczowych na cele publiczne. Postanowienie to nie obejmuje osób wymienionych w artykule 27 niniejszej Konwencji.
Art. 19.
Urzędnicy i pracownicy konsularni oraz członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, zwolnieni są od wszelkich obowiązków przewidzianych w ustawach i przepisach Państwa przyjmującego w odniesieniu do rejestracji, zezwoleń na pobyt i innych podobnych wymogów dotyczących cudzoziemców. Postanowienie to nie obejmuje osób wymienionych w artykule 27 niniejszej Konwencji.
Art. 20.
1. Pomieszczenia konsularne oraz mieszkania urzędników i pracowników konsularnych, jeśli właścicielem bądź najemcą tego mienia jest Państwo wysyłające lub osoba fizyczna bądź prawna, działająca w jego imieniu, a także umowy lub dokumenty dotyczące nabywania wspomnianego mienia, zwolnione są od jakichkolwiek podatków lub innych podobnych opłat.
2. Postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu nie dotyczą opłat należnych za świadczenie określanych usług.
Art. 21.
Państwo wysyłające zwolnione jest od płacenia jakichkolwiek podatków lub innych podobnych opłat od mienia ruchomego, stanowiącego własność tego Państwa lub znajdującego się w jego posiadaniu bądź użytkowaniu i służącego dla celów konsularnych, a także w związku z nabywaniem takiego mienia.
Art. 22.
1. Urzędnicy i pracownicy konsularni zwolnieni są od jakichkolwiek podatków lub innych podobnych opłat, pobieranych przez Państwo przyjmujące w odniesieniu do uposażeń, otrzymywanych przez nich z tytułu wypełniania ich obowiązków służbowych.
2. Urzędnicy i pracownicy konsularni, a także członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, zwolnieni są w Państwie przyjmującym od wszelkich innych podatków i opłat, państwowych i terenowych, włączając podatki i opłaty od ich mienia ruchomego.
3. Zwolnienia przewidziane w ustępie 2 niniejszego artykułu nie odnoszą się do:
a) podatków i opłat od prywatnego mienia nieruchomego, położonego na terytorium Państwa przyjmującego;
b) podatków i opłat spadkowych i od przeniesienia praw majątkowych w Państwie przyjmującym, z wyjątkiem podatków i opłat, od płacenia których stosuje się zwolnienia zgodnie z artykułem 24 niniejszej Konwencji;
c) podatków i opłat od prywatnych dochodów, uzyskiwanych w Państwie przyjmującym;
d) podatków i opłat od umów oraz dokumentów dotyczących umów, włącznie z wszelkimi państwowymi opłatami, pobieranymi w związku z takimi umowami, z wyjątkiem podatków i opłat, od płacenia których stosuje się zwolnienia zgodnie z artykułem 20 niniejszej Konwencji;
e) opłat należnych za świadczenie określonych usług.
4. Postanowienia ustępów 1 i 2 tego artykułu nie obejmują osób wymienionych w artykule 27 niniejszej Konwencji.
Art. 23.
1. Wszelkie przedmioty, z samochodami włącznie, przeznaczone do użytku służbowego urzędu konsularnego zwolnione są od opłat celnych w takim samym zakresie, jak przedmioty przeznaczone do użytku służbowego przedstawicielstwa dyplomatycznego.
2. Urzędnicy konsularni i członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, zwolnieni są od rewizji celnej.
3. Urzędnicy i pracownicy konsularni, a także członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, zwolnieni są od opłat celnych w takim samym zakresie, jak odpowiednie kategorie personelu przedstawicielstwa dyplomatycznego.
4. Pojęcie "odpowiednie kategorie personelu przedstawicielstwa dyplomatycznego", użyte w ustępie 3 niniejszego artykułu, odnosi się do członków personelu dyplomatycznego, jeśli chodzi o urzędników konsularnych, oraz do członków personelu administracyjnego i technicznego, jeśli chodzi o pracowników konsularnych.
5. Postanowienia ustępu 3 tego artykułu nie obejmują osób wymienionych w artykule 27 niniejszej Konwencji.
Art. 24.
W przypadku zgonu urzędnika bądź pracownika konsularnego lub członka jego rodziny, pozostającego z nim we wspólnocie domowej, Państwo przyjmujące zezwoli na wywóz mienia ruchomego osoby zmarłej bez opłat celnych, a także zwolni to mienie od podatków i opłat spadkowych i od przeniesienia praw majątkowych, jeżeli mienie to znajdowało się w Państwie przyjmującym wyłącznie w związku z przebywaniem w tym Państwie tej osoby w charakterze urzędnika bądź pracownika konsularnego lub członka jego rodziny. Postanowienia niniejszego artykułu nie obejmują mienia nabytego w Państwie przyjmującym, którego wywóz jest ograniczony lub zakazany.
Art. 25.
Z zastrzeżeniem swych ustaw i przepisów dotyczących stref, do których wstęp ze względu na bezpieczeństwo państwa jest zabroniony lub ograniczony, Państwo przyjmujące zapewnia urzędnikom i pracownikom konsularnym swobodę poruszania się na obszarze okręgu konsularnego.
Art. 26.
Wszystkie osoby, korzystające na podstawie postanowień niniejszej Konwencji z przywilejów i immunitetów, obowiązane są, bez uszczerbku dla tych przywilejów i immunitetów, przestrzegać ustaw i przepisów Państwa przyjmującego, włącznie z ustawami i przepisami dotyczącymi ruchu drogowego i ubezpieczenia samochodów.
Art. 27.
Przywileje i immunitety przewidziane w postanowieniach niniejszej Konwencji, z wyjątkiem ustępów 2 i 3 artykułu 17 oraz artykułu 24, nie przysługują pracownikom konsularnym a także członkom rodzin urzędników i pracowników konsularnych, jeżeli osoby te są obywatelami Państwa przyjmującego lub mają stałe miejsce zamieszkania w tym Państwie.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Część IV
Funkcje konsularne
Art. 28.
Zadaniem urzędnika konsularnego jest przyczynianie się do umacniania przyjacielskich stosunków między Państwem wysyłającym a Państwem przyjmującym oraz popieranie rozwoju stosunków ekonomicznych, handlowych, kulturalnych, naukowych i turystyki między nimi.
Art. 29.
1. Urzędnik konsularny ma prawo wykonywać funkcje wymienione w części IV niniejszej Konwencji, a także inne funkcje konsularne, jeżeli nie są one sprzeczne z ustawodawstwem Państwa przyjmującego.
2. Urzędnik konsularny jest uprawniony do wykonywania swoich funkcji tylko w granicach okręgu konsularnego. Poza jego granicami urzędnik konsularny może wykonywać swoje funkcje jedynie za zgodą organów Państwa przyjmującego, w każdym konkretnym przypadku.
3. W związku z wykonywaniem swoich funkcji urzędnik konsularny może zwracać się pisemnie lub ustnie do właściwych organów w granicach okręgu konsularnego.
Art. 30.
Urzędnik konsularny uprawniony jest do ochrony praw i interesów Państwa wysyłającego oraz jego obywateli, zarówno osób fizycznych, jak i prawnych.
Art. 31.
1. Urzędnik konsularny ma prawo:
a) prowadzić rejestr obywateli Państwa wysyłającego;
b) przyjmować wszelkie oświadczenia w sprawach obywatelstwa;
c) rejestrować i przyjmować zawiadomienia i dokumenty dotyczące urodzeń lub zgonów obywateli Państwa wysyłającego;
d) przyjmować, zgodnie z ustawodawstwem Państwa wysyłającego, oświadczenia o wstąpieniu w związek małżeński, pod warunkiem, że obie strony posiadają obywatelstwo tego Państwa;
e) przyjmować oświadczenia w sprawnych rodzinnych obywateli Państwa wysyłającego.
2. Urzędnik konsularny będzie powiadamiał właściwe organy Państwa przyjmującego o zarejestrowaniu w urzędzie konsularnym urodzeń, małżeństw i zgonów obywateli Państwa wysyłającego, jeśli jest to wymagane przez ustawodawstwo Państwa przyjmującego.
3. Postanowienia punktów c) i d) ustępu 1 niniejszego artykułu nie zwalniają zainteresowanych osób od obowiązku przestrzegania formalności wymaganych przez ustawodawstwo Państwa przyjmującego.
Art. 32.
Urzędnik konsularny jest uprawniony do:
a) wydawania obywatelom Państwa wysyłającego paszportów lub innych podobnych dokumentów, wznawiania ich lub unieważniania;
b) wydawania wiz.
Art. 33.
1. Urzędnik konsularny ma prawo wykonywać następujące czynności:
a) przyjmować, sporządzać i uwierzytelniać oświadczenia obywateli Państwa wysyłającego oraz wydawać im odpowiednie dokumenty;
b) sporządzać, uwierzytelniać i przyjmować do depozytu testamenty obywateli Państwa wysyłającego;
c) sporządzać lub uwierzytelniać umowy zawierane między obywatelami Państwa wysyłającego lub uwierzytelniać ich jednostronne akty, jeżeli te umowy bądź akty nie są sprzeczne z ustawodawstwem Państwa przyjmującego; jednakże urzędnik konsularny nie może sporządzać i uwierzytelniać takich umów lub aktów, które ustanawiają, znoszą lub ograniczają prawa rzeczowe na mieniu nieruchomym, znajdującym się w Państwie przyjmującym;
d) sporządzać lub uwierzytelniać umowy zawierane między obywatelami Państwa wysyłającego a obywatelami Państwa przyjmującego, jeżeli te umowy dotyczą wyłącznie interesów istniejących na terytorium Państwa wysyłającego względnie podlegają wykonaniu na terytorium tego Państwa, pod warunkiem, że takie umowy nie są sprzeczne z ustawodawstwem Państwa przyjmującego;
e) legalizować dokumenty wydane przez organy lub osoby urzędowe Państwa wysyłającego lub Państwa przyjmującego, a także poświadczać odpisy, tłumaczenia i wyciągi z tych dokumentów;
f) tłumaczyć dokumenty i uwierzytelniać zgodność tłumaczeń;
g) uwierzytelniać podpisy obywateli Państwa wysyłającego na wszelkiego rodzaju dokumentach, jeżeli treść tych dokumentów nie jest sprzeczna z ustawodawstwem Państwa przyjmującego;
h) przyjmować do depozytu przedmioty i dokumenty od obywateli Państwa wysyłającego lub dla tych obywateli, jeżeli nie jest to sprzeczne z ustawodawstwem Państwa przyjmującego.
2. Dokumenty sporządzone, uwierzytelnione lub przetłumaczone przez urzędnika konsularnego zgodnie z postanowieniami ustępu 1 niniejszego artykułu będą miały w Państwie przyjmującym taką samą moc prawną i dowodową, jak gdyby były sporządzone, uwierzytelnione lub przetłumaczone przez właściwe organy lub osoby urzędowe Państwa przyjmującego.
Art. 34.
1. Właściwe organy Państwa przyjmującego będą, w możliwie bliskim terminie, powiadamiały urzędnika konsularnego o zgonie obywatela Państwa wysyłającego i będą przekazywały temu urzędnikowi informacje o masie spadkowej, spadkobiercach, zapisobiercach, a także o ostatniej woli zmarłego.
2. Właściwe organy Państwa przyjmującego będą, w możliwie bliskim terminie, powiadamiały urzędnika konsularnego o otwarciu spadku w Państwie przyjmującym, jeżeli spadkobiercą lub zapisobiercą jest obywatel Państwa wysyłającego. Dotyczy to także przypadków, gdy właściwe organy Państwa przyjmującego dowiedzą się o otwarciu spadku na rzecz obywatela Państwa wysyłającego, przebywającego na terytorium państwa trzeciego.
3. Funkcje urzędników konsularnych w sprawach spadkowych są określone w postanowieniach obowiązującej Umowy między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich o pomocy prawnej i stosunkach prawnych w sprawach cywilnych, rodzinnych i karnych.
Art. 35.
Urzędnik konsularny ma prawo zastępować przed sądami i innymi właściwymi organami Państwa przyjmującego obywateli Państwa wysyłającego, jeżeli osoby te z powodu nie obecności lub na skutek innych istotnych przyczyn nie były w stanie w odpowiednim czasie bronić swych praw i interesów. Zastępstwo to trwa do chwili wyznaczenia przez osoby zastępowane swoich pełnomocników lub podjęcia przez nie obrony swych praw i interesów.
Art. 36.
1. Urzędnik konsularny ma prawo spotykać się i porozumiewać z każdym obywatelem Państwa wysyłającego, udzielać mu rady i wszelkiej pomocy, włącznie z podjęciem kroków w celu zapewnienia mu opieki prawnej. Państwo przyjmujące nie będzie w żaden sposób ograniczać takiemu obywatelowi porozumiewania się z urzędem konsularnym i dostępu do tego urzędu.
2. Właściwe organy Państwa przyjmującego będą niezwłocznie informować urzędnika konsularnego Państwa wysyłającego o aresztowaniu lub zatrzymaniu w innej formie obywatela Państwa wysyłającego.
3. Urzędnik konsularny ma prawo do niezwłocznego odwiedzenia obywatela Państwa wysyłającego, aresztowanego lub zatrzymanego w innej formie albo odbywającego karę pozbawienia wolności, oraz do porozumiewania się z nim. Uprawnienia określone w niniejszym ustępie powinny być wykonywane zgodnie z ustawami i przepisami Państwa przyjmującego, z zastrzeżeniem jednak, że wspomniane ustawy i przepisy powinny umożliwiać pełną realizację celów, którym one służą.
Art. 37.
1. Urzędnik konsularny jest uprawniony do udzielania wszelkiej opieki i pomocy statkom Państwa wysyłającego, znajdującym się na wodach terytorialnych lub wewnętrznych Państwa przyjmującego, włącznie z portami.
2. Urzędnik konsularny może wchodzić na pokład statku, jak tylko zostanie dokonana odprawa statku przy jego wejściu, a kapitan i członkowie załogi statku mają prawo kontaktowania się z urzędnikiem konsularnym.
3. Urzędnik konsularny może zwracać się do właściwych organów Państwa przyjmującego z prośbą o udzielenie pomocy w jakichkolwiek sprawach dotyczących wykonywania jego funkcji w stosunku do statków Państwa wysyłającego, kapitanów i członków załóg tych statków.
Art. 38.
Urzędnik konsularny ma prawo:
a) przeprowadzać, bez uszczerbku dla uprawnień organów Państwa przyjmującego, dochodzenia w sprawie zdarzeń, które miały miejsce na statku Państwa wysyłającego podczas rejsu i w czasie postoju w portach, przesłuchiwać kapitana lub jakiegokolwiek członka załogi statku, sprawdzać dokumenty statku, przyjmować oświadczenia dotyczące podróży statku i jej celu, a także ułatwiać wejście, wyjście i pobyt statku w porcie;
b) rozstrzygać, bez uszczerbku dla uprawnień organów Państwa przyjmującego wszelkie spory między kapitanem a jakimkolwiek członkiem załogi statku, a w szczególności spory w zakresie umów o pracę i warunków pracy, jeżeli jest to przewidziane przez ustawodawstwo Państwa wysyłającego;
c) podejmować właściwe kroki w zakresie leczenia szpitalnego i repatriacji kapitana lub jakiegokolwiek członka załogi statku;
d) przyjmować, sporządzać lub poświadczać wszelkie oświadczenia albo inne dokumenty w odniesieniu do statków, jeżeli jest to przewidziane przez ustawodawstwo Państwa wysyłającego;
e) wydawać tymczasowe świadectwa o banderze Państwa wysyłającego dla nabytych lub wybudowanych statków.
Art. 39.
1. W przypadku, gdy sądy lub inne właściwe organy Państwa przyjmującego zamierzają podjąć jakiekolwiek środki przymusu lub rozpocząć jakiekolwiek urzędowe dochodzenie na pokładzie statku Państwa wysyłającego, właściwe orany Państwa przyjmującego powinny powiadomić o tym urzędnika konsularnego. Wspomniane powiadomienie należy przekazać przed podjęciem tych czynności w taki sposób, aby urzędnikowi konsularnemu umożliwić uczestniczenie przy ich wykonywaniu. Jeżeli urzędnik konsularny nie uczestniczył przy tych czynnościach, właściwe organy Państwa przyjmującego przedstawią mu, na jego prośbę, pełną informację o podjętych krokach.
2. Postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu będą miały zastosowanie także w przypadku przesłuchiwania kapitana lub jakiegokolwiek członka załogi statku na lądzie przez organy Państwa przyjmującego.
3. Postanowień niniejszego artykułu nie stosuje się jednakże do zwykłej kontroli paszportowej, celnej lub sanitarnej, a także do wszelkich czynności podejmowanych na prośbę lub za zgodą kapitana statku.
Art. 40.
1. Jeżeli statek Państwa wysyłającego rozbije się, osiądzie na mieliźnie, zostanie wyrzucony na brzeg lub ulegnie jakiejkolwiek innej awarii na terytorium Państwa przyjmującego albo jeżeli jakikolwiek przedmiot, stanowiący część ładunku statku, który uległ awarii, będący własnością obywatela Państwa wysyłającego, zostanie znaleziony na brzegu lub w pobliżu brzegu Państwa przyjmującego bądź dostarczony do portu tego Państwa, to właściwe jego organy poinformują o tym możliwie jak najszybciej urzędnika konsularnego. Organy te zawiadomią także urzędnika konsularnego o środkach już podjętych dla uratowania ludzi, statku, ładunku i innego mienia znajdującego się na pokładzie statku oraz przedmiotów przynależnych do statku lub stanowiących część jego ładunku, które oddzieliły się od statku.
2. Urzędnik konsularny może udzielać wszelkiej pomocy statkowi, który uległ awarii, jego członkom załogi i pasażerom; w tym celu może on zwracać się do właściwych organów Państwa przyjmującego z prośbą o udzielenie pomocy. Urzędnik konsularny może zastosować środki wymienione w ustępie 1 niniejszego artykułu oraz podjąć kroki w sprawie remontu statku, a także zwracać się do właściwych organów z prośbą o podjęcie lub dalsze stosowanie takich środków.
3. Jeżeli statek Państwa przyjmującego, który uległ awarii, albo jakikolwiek przedmiot, należący do tego statku, zostaną znalezione na brzegu lub w pobliżu brzegu Państwa przyjmującego albo zostaną dostarczone do portu tego Państwa i ani kapitan statku, ani właściciel, ani jego agent, ani odpowiedni ubezpieczyciele nie są w stanie podjąć kroków w celu zabezpieczenia takiego statku lub przedmiotu względnie rozporządzenia nim, urzędnik konsularny jest uprawniony do podejmowania w imieniu właściciela statku takich kroków, jakie mógłby w tym celu podjąć sam właściciel. Postanowienia niniejszego ustępu stosują się odpowiednio do jakiegokolwiek przedmiotu, stanowiącego część ładunku statku Państwa wysyłającego i będącego własnością obywatela tego Państwa.
4. Jeżeli jakikolwiek przedmiot, stanowiący część ładunku statku Państwa przyjmującego lub państwa trzeciego, który uległ awarii, jest własnością obywatela Państwa wysyłającego i zostanie znaleziony na brzegu lub w pobliżu brzegu Państwa przyjmującego albo zostanie dostarczony do portu tego Państwa i ani kapitan statku, ani właściciel przedmiotu, ani agent, ani odpowiedni ubezpieczyciele nie są w stanie podjąć kroków w celu zabezpieczenia takiego przedmiotu względnie rozporządzenia nim, urzędnik konsularny jest uprawniony do podejmowania w imieniu właściciela takich kroków, jakie mógłby w tym celu podjąć sam właściciel.
Art. 41.
Postanowienia artykułów 37, 38, 39 i 40 niniejszej Konwencji mają odpowiednie zastosowanie także do statków powietrznych.
Art. 42.
Urząd konsularny może pobierać na terytorium Państwa przyjmującego opłaty konsularne zgodnie z ustawami i przepisami Państwa wysyłającego.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Część V
Postanowienia ogólne i końcowe
Art. 43.
1. Prawa i obowiązki urzędnika konsularnego przewidziane w niniejszej Konwencji stosują się również do członków personelu dyplomatycznego przedstawicielstwa dyplomatycznego Państwa wysyłającego w Państwie przyjmującym, którym powierzono wykonywanie funkcji konsularnych w tym przedstawicielstwie.
2. Wykonywanie funkcji konsularnych przez osoby wymienione w ustępie 1 niniejszego artykułu nie pozbawia tych osób przywilejów i immunitetów, przysługujących im na podstawie ich statusu dyplomatycznego.
Art. 44.
1. Niniejsza Konwencja podlega ratyfikacji i wejdzie w życie trzydziestego dnia, licząc od dnia wymiany dokumentów ratyfikacyjnych, która nastąpi w Moskwie.
2. Z dniem wejścia w życie niniejszej Konwencji utraci swoją moc Konwencja konsularna między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich, podpisana w Warszawie dnia 21 stycznia 1958 roku.
3. Niniejsza Konwencja będzie obowiązywała do upływu sześciu miesięcy od dnia, w którym jedna z Wysokich Umawiających się Stron notyfikuje w pisemnej formie drugiej Wysokiej Umawiającej się Stronie o swoim życzeniu wypowiedzenia tej Konwencji.
Na dowód czego Pełnomocnicy obu Wysokich Umawiających się Stron podpisali niniejszą Konwencję i opatrzyli ją pieczęciami.
Sporządzono w Warszawie, dnia 27 maja 1971 roku, w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i rosyjskim, przy czym obydwa teksty mają jednakową moc.
Z upoważnienia
Rady Państwa
Polskiej Rzeczypospolitej
Ludowej
Jerzy Roszak
Z upoważnienia
Prezydium Rady Najwyższej
Związku Socjalistycznych
Republik Radzieckich
Nikołaj Iwanowicz Molakow
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
PROTOKÓŁ do Konwencji konsularnej między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich
Przy podpisywaniu w dniu dzisiejszym Konwencji konsularnej między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich, zwanej dalej "Konwencją", Pełnomocnicy obu Wysokich Umawiających się Stron zgodzili się na następujące postanowienia:
1. Zawiadamianie urzędnika konsularnego, przewidziane w ustępie 2 artykułu 36 Konwencji, następuje w ciągu trzech dni od chwili aresztowania lub zatrzymania w innej formie obywatela Państwa wysyłającego.
2. Prawo urzędnika konsularnego, przewidziane w ustępie 3 artykułu 36 Konwencji, do odwiedzania obywatela Państwa wysyłającego, aresztowanego lub zatrzymanego w innej formie, a także do porozumiewania się z nim, będzie przyznawane w ciągu czterech dni od chwili aresztowania lub zatrzymania.
3. Prawo urzędnika konsularnego, przewidziane w ustępie 3 artykułu 36 Konwencji, do odwiedzania obywatela Państwa wysyłającego, aresztowanego lub zatrzymanego w innej formie albo odbywającego karę pozbawienia wolności, a także do porozumiewania się z nim, przyznawane będzie na zasadzie częstotliwości.
Niniejszy Protokół stanowi integralną część Konwencji.
Na dowód czego Pełnomocnicy obu Wysokich Umawiających się Stron podpisali niniejszy Protokół i opatrzyli go pieczęciami.
Sporządzono w Warszawie, dnia 27 maja 1971 roku, w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i rosyjskim, przy czym obydwa teksty mają jednakową moc.
Z upoważnienia
Rady Państwa
Polskiej Rzeczypospolitej
Ludowej
Jerzy Roszak
Z upoważnienia
Prezydium Rady Najwyższej
Związku Socjalistycznych
Republik Radzieckich
Nikołaj Iwanowicz Molakow
Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 23 września 1971 r.
Przewodniczący Rady Państwa: J. Cyrankiewicz
L. S.
Minister Spraw Zagranicznych: w z. J. Winiewicz
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ROZPORZĄDZENIE MINISTRA ZDROWIA I OPIEKI SPOŁECZNEJ
z dnia 10 kwietnia 1972 r.
w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy w zakładach anatomii patologicznej, w prosekturach oraz w pracowniach histopatologicznych i histochemicznych.
Na podstawie art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 30 marca 1965 r. o bezpieczeństwie i higienie pracy (Dz. U. Nr 13, poz. 91) zarządza się, co następuje:
ż 1. 1. Rozporządzenie dotyczy bezpieczeństwa i higieny pracy w zakładach anatomii patologicznej, w prosekturach oraz w pracowniach histopatologicznych i histochemicznych nie wchodzących w skład prosektur lub zakładów anatomii patologicznej.
2. Rozporządzenie stosuje się odpowiednio do zakładów anatomii prawidłowej, zakładów medycyny sądowej oraz do innych komórek organizacyjnych instytutów naukowo-badawczych i akademii medycznych.
3. Przepisy rozporządzenia dotyczą zarówno pracowników, jak i osób odbywających ćwiczenia i zajęcia praktyczne.
ż 2. 1. W skład prosektur szpitali liczących do 200 łóżek (prosektury I typu) wchodzą następujące pomieszczenia:
1) sala sekcyjna wyposażona w 1 stół sekcyjny,
2) kostnica z chłodnią o wymiarach umożliwiających wprowadzenie do niej 3 wózków ze zwłokami lub o 3 miejscach z wejściem umożliwiającym wprowadzenie do niej 3 wózków,
3) pomieszczenie do mycia i ubierania zwłok,
4) pomieszczenie do wydawania zwłok,
5) pokój dla pracowników,
6) kancelaria prosektury,
7) szatnia dla pracowników oraz węzeł sanitarny (ustęp, natrysk i umywalka z bieżącą ciepłą i zimną wodą),
8) ustęp z umywalką dla osób odbierających zwłoki.
2. W skład prosektur szpitali liczących ponad 200 łóżek (prosektury II typu) wchodzą następujące pomieszczenia:
1) sala sekcyjna wyposażona w 2 stoły sekcyjne,
2) kostnica z chłodnią umożliwiającą wprowadzenie do niej 4 wózków ze zwłokami (lub o 4 miejscach z wejściem umożliwiającym wprowadzenie do niej 4 wózków),
3) pomieszczenie do mycia i ubierania zwłok,
4) pomieszczenie do wydawania zwłok,
5) pracownia histopatologiczna sekcyjna,
6) pracownia mikroskopowa, będąca jednocześnie pracownią kierownika prosektury,
7) pokój formalinowy,
8) kancelaria prosektury,
9) pokój dla pracowników,
10) pomieszczenie gospodarcze,
11) szatnia dla pracowników oraz węzeł sanitarny (ustęp, natrysk, umywalka z bieżącą ciepłą i zimną wodą),
12) ustęp i umywalka dla osób odbierających zwłoki,
13) magazyn chemikalii.
ż 3. 1. W skład zakładów anatomii patologicznej szpitali liczących do 700 łóżek (zakłady anatomii patologicznej I typu) wchodzą następujące pomieszczenia:
1) sala sekcyjna wyposażona w 2 stoły sekcyjne,
2) kostnica z chłodnią umożliwiającą wprowadzenie do niej 4 wózków ze zwłokami (lub 4 miejscami z wejściem umożliwiającym wprowadzenie do niej 4 wózków ze zwłokami),
3) pomieszczenie do mycia i ubierania zwłok,
4) pomieszczenie do wydawania zwłok,
5) pracownia histopatologiczna biopsyjna,
6) pracownia histopatologiczna sekcyjna,
7) pokój formalinowy,
8) pracownia dokumentacji fotograficznej,
9) pracownia kierownika zakładu,
10) pracownia mikroskopowa będąca jednocześnie pracownią asystentów zakładu,
11) kancelaria zakładu,
12) pokój dla pracowników zakładu,
13) pomieszczenie gospodarcze,
14) archiwum bloczków i preparatów,
15) magazyn chemikalii,
16) szatnia dla pracowników oraz węzeł sanitarny (ustęp, natrysk, umywalka z bieżącą ciepłą i zimną wodą),
17) poczekalnia oraz ustęp z umywalką dla osób odbierających zwłoki.
2. W skład zakładów anatomii patologicznej szpitali liczących ponad 700 łóżek (zakłady anatomii patologicznej II typu) wchodzą pomieszczenia określone w ust. 1, a ponadto inne pomieszczenia niezbędne do wykonywania zadań powierzonych danemu zakładowi.
ż 4. Sala sekcyjna o jednym stole sekcyjnym powinna mieć powierzchnię nie mniejszą niż 24 m2. Na każdy dalszy stół sekcyjny powierzchnię sali powiększa się co najmniej o 12 m2.
ż 5. Pomieszczenia zakładu przeznaczone do pracy powinny odpowiadać następującym warunkom:
1) stosunek powierzchni okien w świetle ościeżnicy do powierzchni podłóg powinien wynosić nie mniej niż 1:8, a w sali sekcyjnej 1:6,
2) okna w pomieszczeniach, w których znajdują się zwłoki, powinny być zabezpieczone przed możliwością wglądu do nich osób postronnych oraz zaopatrzone w kraty lub żaluzje,
3) w sali sekcyjnej i w pomieszczeniach, w których odbywają się prace o charakterze laboratoryjnym lub badawczym, oraz w pomieszczeniach, w których przechowywane są zwłoki, powierzchnie ścian powinny być nienasiąkliwe i łatwo zmywalne; ściany i sufity powinny być poddawane remontom konserwacyjnym nie rzadziej niż co dwa lata,
4) we wszystkich pomieszczeniach przeznaczonych na stały pobyt ludzi podłogi powinny być z wykładzin łatwo zmywalnych, twardych i odpornych na środki dezynfekcyjne oraz chemikalia; w sali sekcyjnej, w kostnicy, w pomieszczeniu przeznaczonym do mycia i ubierania zwłok oraz w przejściach łączących bezpośrednio te pomieszczenia z innymi podłogami powinny być wykonane ze spadkiem 1,5% w kierunku wpustu podłogowego,
5) powinny być wyposażone w umywalki z bieżącą wodą ciepłą i zimną - z baterią mieszającą (w sali sekcyjnej kurek ze złączką do węża); w sali sekcyjnej przynajmniej 1 urządzenie powinno być uruchamiane przy pomocy łokcia lub pedału nożnego; do suszenia rąk powinna być zainstalowana suszarka elektryczna,
6) we wszystkich pomieszczeniach okna powinny być zaopatrzone w siatki ochronne przeciwko owadom.
ż 6. 1. We wszystkich pomieszczeniach zakładu należy przewidzieć wentylację kanałową grawitacyjną.
2. Kostnica, sala sekcyjna, pracownia histopatologiczna, preparatornia i macerownia zwłok powinny być wyposażone w wentylację mechaniczną cichobieżną, odpowiadającą następującym warunkom:
1) w kostnicy wywiew mechaniczny zapewniający co najmniej czterokrotną wymianę powietrza na godzinę,
2) w sali sekcyjnej wywiew zapewniający dziesięciokrotną wymianę powietrza na godzinę przy zachowaniu podciśnienia w pomieszczeniu; celem odprowadzania gazów cięższych od powietrza wywiew powinien być stosowany pod stołem sekcyjnym lub przez kanał w ścianie z otworami umieszczonymi na wysokości około 20 cm nad podłogą,
3) w pracowni histopatologicznej i w pokoju formalinowym wywiew zapewniający pięciokrotną wymianę powietrza na godzinę,
4) w pomieszczeniu do mycia, ubierania i wydawania zwłok wywiew grawitacyjny zapewniający dwukrotną wymianę powietrza na godzinę,
5) w preparatorni wywiew zapewniający pięciokrotną wymianę powietrza na godzinę,
6) w macerowni zwłok wywiew mechaniczny zapewniający piętnastokrotną wymianę powietrza na godzinę - przy zastosowaniu odciągu miejscowego w postaci specjalnych szaf.
ż 7. 1. Zakład powinien posiadać ogrzewanie centralne. Jeżeli w istniejących obiektach zachodzi konieczność ogrzewania pomieszczeń za pomocą pieców, palenisko powinno być umieszczone na zewnątrz pomieszczeń służących do pracy. Odstępstwa od tej zasady mogą dotyczyć tylko pomieszczeń typu nielaboratoryjnego, np. pokoju prosektora, pomieszczeń do spożywania posiłków, szatni itp.
2. Temperatura w poszczególnych pomieszczeniach powinna być zgodna z wymaganiami określonymi w Polskich Normach.
ż 8. 1. Stanowiska pracy w sali sekcyjnej powinny być oświetlone zgodnie z wymaganiami określonymi w Polskich Normach, a sala sekcyjna jak pokój zabiegowy.
2. Sala sekcyjna powinna być wyposażona w instalacje umożliwiające podłączenie reflektorów lub lamp bezcieniowych na statywach.
ż 9. W pomieszczeniach przy sali sekcyjnej oraz w pracowni histopatologicznej powinna być umieszczona apteczka pierwszej pomocy.
ż 10. 1. Wyposażenie sali sekcyjnej powinno być sporządzone z materiału nierdzewnego lub ze szkła z metalem.
2. W wyposażeniu sali sekcyjnej należy przewidzieć między innymi:
1) lampę kwarcową oraz aparat do suszenia rąk,
2) w śluzie przy sali sekcyjnej: natrysk, wieszak na fartuchy z urządzeniem przeznaczonym na kalosze, szafkę na rękawice sekcyjne oraz wieszak na ręczniki do wycierania rękawiczek.
ż 11. 1. Po zakończeniu każdej sekcji stół sekcyjny, podłoga oraz wszystkie sprzęty znajdujące się w sali sekcyjnej powinny być dokładnie wymyte wodą z dodatkiem środka odkażającego.
2. Narzędzia używane do sekcji przed złożeniem do szafy na narzędzia powinny być wymyte i odkażone.
ż 12. 1. Pomieszczenia pracowni powinny być zlokalizowane z uwzględnieniem wymagań bezpieczeństwa przeciwpożarowego, a zwłaszcza powinny zawierać warunki szybkiej ewakuacji w razie pożaru.
2. Dla każdego z pracowników równocześnie pracujących w pracowni powinno przypadać co najmniej 13 m3 wolnej objętości pomieszczenia oraz co najmniej 2 m2. wolnej powierzchni podłogi.
3. W pracowni nie wolno prowizorycznie zakładać jakichkolwiek instalacji, jak również prowizorycznie podłączać aparatów lub urządzeń.
4. Stoły oraz inne urządzenia powinny być w pracowni tak rozmieszczone, aby szerokość przejść pomiędzy stołami i innymi urządzeniami wynosiła co najmniej 75 cm, a przejść zasadniczych - 120 cm. Dojścia do drzwi w pomieszczeniach pracowni nie mogą być niczym zastawione.
5. Laboratoria, w których wykonuje się prace powodujące wydzielanie gazów i par szkodliwych dla zdrowia pracowników, powinny być wyposażone w digestoria zaopatrzone w sprawnie działające wentylatory wyciągowe mechaniczne.
ż 13. 1. Przy używaniu chemikalii obowiązują następujące zasady:
1) w pomieszczeniach przeznaczonych do prac laboratoryjnych wolno przechowywać odczynniki i inne chemikalia jedynie w ilości niezbędnej na bieżące potrzeby, płyny łatwo palne w ilości nie przekraczającej jednodniowego zapotrzebowania,
2) opakowania, w których przechowuje się odczynniki, powinny być przystosowane do właściwości poszczególnych substancji oraz oznaczone wyraźnymi napisami określającymi ich zawartość,
3) opakowania zawierające substancje lotne i trujące powinny być szczelnie zamykane, ciecze łatwo palne lub trujące powinny być przechowywane w oddzielnej zamykanej szafie wykonanej z materiałów niepalnych, zaopatrzonej w należycie funkcjonujący wyciąg powietrza; szafa powinna być zabezpieczona przed otworzeniem jej przez osoby do tego nieupoważnione; na zewnątrz szafy powinien być umieszczony napis "materiały łatwo palne i trujące"; substancje trujące powinny być rozważane (dozowane) w szafie,
4) zapasy odczynników o właściwościach trujących, wybuchowych lub łatwo palnych należy przechowywać w wydzielonych pomieszczeniach magazynowych lub w specjalnych bunkrach posiadających odpowiednie urządzenia wentylacyjne,
5) opakowania zawierające środki chemiczne, zwłaszcza balony szklane, należy chronić przed nadmiernym nagrzewaniem i narażeniem na stałe działanie światła oraz przechowywać w koszu wypełnionym masą chłonną,
6) do opróżnienia balonów należy używać pomp, a do podnoszenia - lewarków lub wywrotni,
7) w razie konieczności przelania cieczy żrącej lub trującej z balonu do mniejszego naczynia należy posługiwać się specjalną wywrotnią, przy czym pracownik powinien wtedy stać z boku wywrotni i być zabezpieczony w odpowiednią odzież ochronną i sprzęt ochrony osobistej (fartuch, rękawice i buty gumowe oraz okulary i ewentualnie maskę),
8) w pomieszczeniu, w którym przelewa się ciecze żrące, powinny być zainstalowane natrysk awaryjny lub zbiorniczki z płynami neutralizującymi kwasy i zasady,
9) przelewanie płynów łatwo palnych odbywać się powinno w obecności dwóch osób; w pomieszczeniu powinny znajdować się podręczne środki ratownicze i gaśnice; w czasie przelewania płynów łatwo palnych powinny być wygaszone palniki, kuchenki elektryczne i inne punkty otwartego ognia,
10) przy rozcieńczaniu kwasu siarkowego należy wlewać kwas do wody cienkim strumieniem,
11) podczas zmywania naczyń mieszaniną chromową pracownik powinien nosić okulary ochronne, fartuch, rękawice i buty gumowe,
12) wciąganie płynu do pipet lub wydmuchiwanie z nich ustami jest niedopuszczalne.
2. Czynności związane z używaniem butli z tlenem lub innymi gazami regulują odrębne przepisy.
ż 14. 1. Prace, przy których wydzielają się pary lub gazy trujące, duszące lub drażniące, należy wykonywać w digestorium.
2. Digestoria powinny być oszklone szkłem zbrojonym, nie rozpryskującym.
3. Na czas pracy w digestorium należy wyłączyć znajdujące się w tym samym pomieszczeniu urządzenia wyciągowe.
4. W czasie pracy digestorium powinno być przymknięte, tak aby powstała jedynie wąska szczelina umożliwiająca dopływ powietrza.
5. Instalacja doprowadzająca gaz lub wodę do digestorium oraz instalacja wentylacyjna powinny mieć kurki umieszczone na zewnątrz (na obudowie digestorium, tak aby instalację można było wyłączyć bez potrzeby otwierania digestorium). Jeden z zaworów odcinający dopływ gazu powinien znajdować się na zewnątrz pomieszczenia, w którym znajduje się digestorium.
ż 15. Wymagania przy posługiwaniu się palnikiem gazowym określają odrębne przepisy.
ż 16. Spożywanie posiłków w zakładzie oraz pracowni, poza pomieszczeniem wyznaczonym na ten cel, jest niedozwolone. W pomieszczeniach zakładu oraz pracowni, poza pokojami przeznaczonymi dla pracowników, zabrania się palenia tytoniu.
ż 17. Szatnie powinny być wyposażone w szafki dwudziałowe. Odzież oraz przedmioty użytku osobistego (torebki, teczki itp.) należy przechowywać wyłącznie w szatki dla pracowników.
ż 18. 1. Pracownicy zakładu (pracowni), jak też inne osoby wchodzące na salę sekcyjną obowiązani są przed wejściem włożyć fartuch i kalosze przeznaczone tylko do użytku na sali sekcyjnej, a po opuszczeniu sali zdjąć fartuch i kalosze oraz umyć ręce.
2. Nie wolno przenosić do sali sekcyjnej jakichkolwiek przedmiotów poza przedmiotami niezbędnymi do przeprowadzenia badań oraz dokumentacją.
3. W razie skaleczenia się podczas wykonywania sekcji zwłok, pracownik obowiązany jest niezwłocznie przerwać pracę. Przystąpienie do sekcji może nastąpić po całkowitym zagojeniu rany, a w szczególnych wypadkach po pełnym zabezpieczeniu rany przed przenikaniem do niej jakichkolwiek substancji.
4. Po zakończeniu sekcji pracownicy są obowiązani myć ręce najpierw w rękawiczkach, a następnie po ich zdjęciu, używają wyłącznie mydła płynnego ze zbiornika uruchamianego pedałem nożnym. Osuszanie rąk powinno odbywać się za pomocą suszarki elektrycznej.
5. W razie wykonywania sekcji zwłok osób zmarłych na chorobę zakaźną, pracownicy obowiązani są zachować środki ostrożności odpowiednie dla danej jednostki chorobowej.
ż 19. 1. Wstęp do sali sekcyjnej dozwolony jest tylko pracownikom zakładu oraz zainteresowanym lekarzom, pielęgniarkom i osobom odbywającym ćwiczenia i zajęcia praktyczne.
2. Wstęp do kostnicy dozwolony jest tylko pracownikom zakładu i przedsiębiorstw pogrzebowych.
3. Wstęp do pomieszczenia służącego do wydawania zwłok jest dozwolony pracownikom zakładu i przedsiębiorstw pogrzebowych oraz rodzinie zmarłego.
ż 20. Wymagania określone w ż 5-19 odnoszą się do:
1) wszystkich pomieszczeń wchodzących w skład prosektury lub zakładu anatomii patologicznej, jeżeli w danym przepisie jest mowa o zakładzie, lub
2) do pracowni histopatologicznych i histochemicznych niezależnie od tego, czy pracownie te wchodzą w skład prosektury lub zakładu anatomii patologicznej, jeżeli w danym przepisie jest mowa o pracowni, lub
3) określonego w danym przepisie rodzaju pomieszczeń wchodzących w skład zakładu lub pracowni.
ż 21. Dla każdego stanowiska pracy powinna być ustalona przez kierownika zakładu (pracowni) szczegółowa instrukcja w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy na danym stanowisku; instrukcja ta powinna być wywieszona na widocznym miejscu.
ż 22. 1. Wojewódzcy inspektorzy sanitarni (inspektorzy sanitarni miast wyłączonych z województw ) po porozumieniu się z inspektorami pracy mogą, w wypadkach uzasadnionych warunkami zakładu, zezwolić na odstępstwa od wymagań ustalonych w rozporządzeniu pod warunkiem zapewnienia w inny sposób należytego stanu bezpieczeństwa i higieny pracy w zakładzie (pracowni).
2. Zezwolenia na odstępstwa od wymagań określonych w ż 2, 3, 4, 5 i 6 mogą dotyczyć wyłącznie zakładów (pracowni) istniejących w dniu wejścia w życie rozporządzenia.
ż 23. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
KONWENCJA
w sprawie ochrony zasobów biologicznych Południowo-Wschodniego Atlantyku, sporządzona w Rzymie
dnia 23 października 1969 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 23 października 1969 r. sporządzona została w Rzymie Konwencja w sprawie ochrony zasobów biologicznych Południowo-Wschodniego Atlantyku.
Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że wymieniona konwencja jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 12 lutego 1972 r.
L. S.
Przewodniczący Rady Państwa: J. Cyrankiewicz
Minister Spraw Zagranicznych: S. Olszowski
(Tekst konwencji zamieszczony jest w załączniku do niniejszego numeru)
Przekład
KONWENCJA
w sprawie ochrony zasobów biologicznych Południowo-Wschodniego Atlantyku,
sporządzona w Rzymie dnia 23 października 1969 r.
Rządy Państw będących Stronami niniejszej Konwencji, biorąc pod uwagę wspólne dobro, jakie stanowią dla nich zasoby biologiczne Południowo-Wschodniego Atlantyku, i pragnąc współpracować w zakresie ochrony i racjonalnej eksploatacji tych zasobów, uzgodniły, co następuje:
Art. I.
1. Obszar, do którego niniejsza Konwencja ma zastosowanie, zwany dalej "obszarem Konwencji", obejmuje wszystkie wody ograniczone linią biegnącą następująco:
poczynając od punktu o współrzędnych 6�04'36'' szerokości geograficznej południowej i 12�19'48'' długości geograficznej wschodniej, w kierunku północno-zachodnim wzdłuż linii rumbu do punktu przecięcia się południka 12� długości geograficznej wschodniej z równoleżnikiem 6� szerokości geograficznej południowej, następnie na zachód wzdłuż tego równoleżnika do południka 20� długości geograficznej zachodniej, stamtąd na południe wzdłuż tego południka do równoleżnika 50� szerokości geograficznej południowej, następnie w kierunku wschodnim wzdłuż tego równoleżnika do południka 40� długości geograficznej wschodniej, w kierunku północnym wzdłuż tego równoleżnika do wybrzeża kontynentu afrykańskiego, następnie w kierunku zachodnim wzdłuż tego wybrzeża aż do punktu wyjściowego.
2. Wschodnia granica, leżąca na południku 40� długości geograficznej wschodniej, zostanie zrewidowana w razie zawarcia konwencji w sprawie ochrony zasobów biologicznych morza, która będzie miała zastosowanie do obszaru bezpośrednio przylegającego do tej granicy.
Art. II.
Żadne z postanowień niniejszej Konwencji nie będzie uważane za naruszenie praw, roszczeń lub poglądów którejkolwiek z Umawiających się Stron, dotyczących granic morza terytorialnego lub zakresu jurysdykcji w sprawach rybołówstwa, zgodnie z prawem międzynarodowym.
Art. III.
Niniejsza Konwencja będzie miała zastosowanie do wszystkich zasobów rybnych i innych zasobów biologicznych na obszarze Konwencji, z wyjątkiem zasobów, które mogą być wyłączone na mocy porozumień lub umów zawartych przez Komisję zgodnie z artykułem XI ustęp 1 niniejszej Konwencji.
Art. IV.
Umawiające się Strony postanawiają utworzyć i utrzymywać komisję pod nazwą Międzynarodowej Komisji Rybołówstwa na Południowo-Wschodnim Atlantyku, zwaną dalej "Komisją", która będzie wykonywała funkcje ustalone w niniejszej Konwencji.
Art. V.
1. Komisja zbiera się na sesje zwyczajne co najmniej raz na dwa lata. Sesja nadzwyczajna Komisji może być zwołana w każdym czasie na wniosek jednej z Umawiających się Stron pod warunkiem, że wniosek ten poprą co najmniej trzy inne Umawiające się Strony.
2. Każda z Umawiających się Stron jest reprezentowana w Komisji przez nie więcej niż trzech delegatów, którym mogą towarzyszyć rzeczoznawcy i doradcy.
3. Każda z Umawiających się Stron ma w Komisji jeden głos. Jeżeli inne postanowienia niniejszej Konwencji nie stanowią inaczej, decyzje Komisji są podejmowane większością dwóch trzecich Umawiających się Stron obecnych i głosujących. Dwie trzecie Umawiających się Stron stanowią quorum.
4. Na każdej zwyczajnej sesji Komisja wybiera spośród delegatów Biuro, składające się z: Przewodniczącego, Pierwszego Wiceprzewodniczącego i Drugiego Wiceprzewodniczącego, których mandaty wygasają z chwilą wybrania ich następców na następnej sesji zwyczajnej i którzy nie mogą być wybierani do pełnienia tych samych funkcji na więcej niż na dwie kolejne kadencje. Delegat pełniący funkcję Przewodniczącego nie ma prawa głosowania.
5. Językami roboczymi Komisji są języki angielski, francuski i hiszpański.
6. Komisja uchwala regulamin wewnętrzny i wszelkie inne wewnętrzne przepisy administracyjne, potrzebne do wykonania jej zadań. Organy pomocnicze utworzone przez Komisję na podstawie artykułu VII, mogą uchwalać swe regulaminy wewnętrzne, które jednak wejdą w życie dopiero po zatwierdzeniu ich przez Komisję.
Art. VI.
1. Dla osiągnięcia celów niniejszej Konwencji, Komisja będzie odpowiedzialna za prowadzenie badań wszelkich zasobów rybnych i innych zasobów biologicznych na obszarze Konwencji. Badania te obejmować będą badanie obfitości cyklu biologicznego, biometrii i ekologii tych zasobów, jak też badanie ich środowiska. W celu prowadzenia tych badań Komisja będzie zbierać, analizować, publikować i rozpowszechniać za pomocą wszelkich odpowiednich środków informacje statystyczne, biologiczne i inne informacje naukowe dotyczące tych zasobów.
2. Przy wykonywaniu swoich obowiązków Komisja korzysta w miarę możliwości ze służb technicznych i naukowych oraz informacji organów urzędowych Umawiających się Stron. W razie potrzeby Komisja może korzystać z innych służb i informacji, a także może podjąć w granicach swojego budżetu dodatkowego niezależne badania, mające na celu uzupełnienie badań przeprowadzanych przez rządy i instytucje krajowe albo przez inne organizacje międzynarodowe.
3. Umawiające się Strony zobowiązują się dostarczać na życzenie Komisji wszelkich dostępnych informacji statystycznych i innych, których Komisja może potrzebować ze względu na cele niniejszej Konwencji.
Art. VII.
1. Komisja może powołać komitet rejonowy dla każdego z rejonów, na które obszar Konwencji może być podzielony na podstawie ekologicznej, oraz komitet badania zasobów dla każdego rodzaju zasobów na tym obszarze. Komisja może także utworzyć Doradczą Radę Naukową, zwaną dalej "Radą". Komisja może powołać wszelkie inne organy pomocnicze, potrzebne do wykonania jej zadań, określając w każdym wypadku ich skład i zakres działania.
2. Do komitetów rejonowych należą funkcje wymienione w niniejszym artykule, z wyjątkiem dotyczących zasobów, dla których został powołany komitet badania zasobów.
3. Komitet rejonowy lub komitet badania zasobów może proponować, na podstawie wyników badań naukowych, środki nadające się do zastosowania do rejonu lub zasobu, dla którego został powołany, oraz rozważy każdą propozycję, która zostanie do niego skierowana przez Komisję.
4. Komitet rejonowy lub komitet badania zasobów może opracować projekty zaleceń w celu przekazania ich do rozpatrzenia Komisji. Komisja może przyjąć taki projekt zaleceń po wprowadzeniu w nim w razie potrzeby poprawek, jakie uzna za pożądane, zgodnie z artykułem VIII niniejszej Konwencji.
5. Komisja wskaże Umawiające się Strony, które mogą być reprezentowane w komitetach rejonowych lub komitetach badania zasobów. Jednakże w razie powołania komitetu rejonowego lub komitetu badania zasobów każda Umawiająca się Strona, która dokonuje połowów w tym rejonie lub eksploatuje dane zasoby albo której wybrzeże przylega do tego rejonu lub obszaru, na którym znajdują się dane zasoby, może być reprezentowana w tych komitetach z mocy samego prawa. Jeżeli Umawiająca się Strona eksploatuje zasoby znajdujące się poza terenem właściwości komitetu rejonowego lub komitetu badania zasobów, to może ona być reprezentowana w nich, jeżeli Komisja tak zadecyduje.
6. Do zadań Rady należeć będzie udzielanie pomocy i rad Komisji oraz jej komitetom rejonowym i komitetom badania zasobów w zakresie naukowych aspektów ich funkcji.
7. Każda Umawiająca się Strona może wysłać do Rady delegację naukową, składającą się z tylu rzeczoznawców, ilu sobie życzy. Rada może utworzyć organy pomocnicze i określić ich skład.
8. Rada może, w uzgodnieniu z Komisją, zaprosić także innych specjalistów lub rzeczoznawców do uczestniczenia w jej obradach w charakterze doradczym.
9. Rada odbywa sesje zwyczajne, których terminy wyznacza Komisja biorąc pod uwagę terminy swoich sesji zwyczajnych. Rada może zwoływać sesje nadzwyczajne pod warunkiem wyrażenia na to zgody przez Komisję.
Art. VIII.
1. Komisja może z własnej inicjatywy lub na wniosek komitetu rejonowego albo komitetu badania zasobów na podstawie wyników badań naukowych wydawać zalecenia dotyczące przedmiotu Konwencji. Zalecenia te będą wiążące dla Umawiających się Stron na warunkach zastrzeżonych w artykule IX.
2. Komisja może wydawać zalecenia w następujących sprawach:
a) reglamentacji wymiarów oczek sieci rybackich;
b) ustalania wymiarów ryb, które mogą być zatrzymane na pokładzie statku rybackiego albo wyładowywane bądź wystawiane lub oferowane na sprzedaż;
c) ustanawiania otwartych lub zamkniętych sezonów;
d) ustanawiania otwartych lub zamkniętych obszarów;
e) reglamentacji sprzętu rybackiego i urządzeń połowowych, innych niż reglamentacja wymiarów oczek sieci rybackich;
f) polepszania i powiększania zasobów biologicznych, w szczególności poprzez sztuczne rozmnażanie, transplantację i aklimatyzację organizmów, transplantację narybku i zwalczanie drapieżników;
g) reglamentacja globalnej wielkości połowów poszczególnych ryb, grup gatunków ryb lub ewentualnie w poszczególnych rejonach;
h) wszelkiego rodzaju innych środków bezpośrednio związanych z ochroną wszelkich zasobów rybnych i innych zasobów biologicznych na obszarze Konwencji.
3.
a) Jeżeli Komisja wyda zalecenie na podstawie ustępu 2(g) niniejszego artykułu, to może ona zaprosić zainteresowane Umawiające się Strony, przez siebie określone, do opracowania porozumień w sprawie podziału globalnej wielkości połowów, przy uwzględnieniu interesów rybołówstwa wszystkich zainteresowanych krajów i przy zapewnieniu w miarę możności, aby wszystkie te kraje zastosowały się do zalecenia dotyczącego globalnej wielkości połowów oraz każdego porozumienia co do jej podziału.
b) O treści każdego zawartego w ten sposób porozumienia zainteresowane Umawiające się Strony w możliwie najkrótszym czasie zawiadamiają Komisję. Nie naruszając mocy obowiązującej takich porozumień dla Stron, Komisja może wydać na podstawie ustępu 1 niniejszego artykułu zalecenia dotyczące treści tych porozumień.
4. Komisja zawiadamia wszystkie Umawiające się Strony o przyjętych przez nią zaleceniach.
Art. IX.
1. Z zastrzeżeniem postanowień niniejszego artykułu, Umawiające się Strony zobowiązują się stosować każde zalecenia przyjęte przez Komisję zgodnie z artykułem VIII niniejszej Konwencji.
2. Każda Umawiająca się Strona może w ciągu dziewięćdziesięciu dni od zawiadomienia jej o zaleceniu wnieść do Komisji sprzeciw i w takim wypadku nie będzie ona zobowiązana do stosowania tego zalecenia.
3. Jeżeli sprzeciw został wniesiony w terminie dziewięćdziesięciu dni przewidzianym w poprzednim ustępie, każda z pozostałych Umawiających się Stron może wnieść sprzeciw w każdym czasie w dodatkowym okresie sześćdziesięciu dni lub w terminie trzydziestu dni od otrzymania zawiadomienia o sprzeciwie wniesionym przez inną Umawiającą się Stronę w dodatkowym okresie sześćdziesięciu dni.
4. Jeżeli co najmniej trzy Umawiające się Strony wniosą sprzeciw wobec zalecenia, wszystkie pozostałe Umawiające się Strony będą wskutek tego zwolnione od obowiązku stosowania tego zalecenia; jednakże niektóre z nich lub wszystkie te Umawiające się Strony mogą uzgodnić między sobą, że będą stosowały zalecenie.
5. Każda z Umawiających się Stron, która wniosła sprzeciw wobec zalecenia, może w każdym czasie ten sprzeciw wycofać i wówczas, z zastrzeżeniem postanowień poprzedniego ustępu, zastosuje zalecenie w ciągu dziewięćdziesięciu dni.
6. Komisja zawiadamia wszystkie Umawiające się Strony o każdym sprzeciwie lub jego wycofaniu bezpośrednio po ich przyjęciu.
Art. X.
1. Bez uszczerbku dla praw Państw na wodach, na których są one uprawnione do wykonywania jurysdykcji w zakresie rybołówstwa, zgodnie z prawem międzynarodowym każda z Umawiających się Stron podejmie odpowiednie środki na swoim terytorium i na swoich wodach w stosunku do wszystkich osób i do wszystkich statków, a poza tymi wodami w stosunku do wszystkich swoich obywateli i swoich statków, w celu zapewnienia stosowania postanowień niniejszej Konwencji i zaleceń Komisji mających zastosowanie do danej Umawiającej się Strony oraz w celu zapewnienia sankcji za naruszanie tych zaleceń.
2. Umawiające się Strony podejmą współpracę w celu przedsięwzięcia skutecznych środków zmierzających do stosowania niniejszej Konwencji i osiągnięcia jej celów.
3. Ponadto Umawiające się Strony podejmą współpracę w celu utworzenia na podstawie zalecenia Komisji systemu międzynarodowej kontroli stosowania tych spośród przyjętych przez Komisję zaleceń, które zostaną przez nią wybrane w tym celu, poza wodami, na których dane państwo zgodnie z prawem międzynarodowym jest uprawnione do sprawowania jurysdykcji w zakresie rybołówstwa. Przyjęcie i wprowadzenie w życie takiego zalecenia następuje zgodnie z postanowieniami artykułu VIII i IX niniejszej Konwencji.
4. Umawiające się Strony zobowiązują się przedstawiać Komisji co dwa lata lub w każdym wypadku, gdy Komisja tego zażąda, sprawozdania z działalności podejmowanej przez nie na podstawie niniejszego artykułu.
Art. XI.
1. Komisja będzie się starała zawrzeć umowy i utrzymywać kontakty robocze z innymi organizacjami międzynarodowymi, które mają podobne cele, a w szczególności z Organizacją Narodów Zjednoczonych do Spraw Wyżywienia i Rolnictwa, w celu zapewnienia skutecznej współpracy i koordynacji oraz w celu uniknięcia podwójnej pracy w tym zakresie.
2. Komisja może zaprosić każdą odpowiednią organizację międzynarodową i Rząd każdego Państwa, które mogłoby się stać Stroną Konwencji na podstawie artykułu XVII, lecz które nie jest członkiem Komisji, do wzięcia udziału w sesjach Komisji lub jej organów pomocniczych w charakterze obserwatora.
Art. XII.
1. Komisja mianuje Sekretarza Wykonawczego i określa warunki pełnienia jego funkcji.
2. Personel Komisji będzie mianowany przez Sekretarza wykonawczego zgodnie z zasadami i na warunkach określonych przez Komisję.
3. Sekretarz Wykonawczy będzie wykonywał funkcje, które mu powierzy Komisja, a w szczególności:
a) przyjmowanie i przekazywanie oficjalnych komunikatów Komisji;
b) przygotowywanie preliminarzy budżetowych do rozpatrzenia ich przez Komisję na jej sesjach zwyczajnych;
c) przygotowywanie i przedstawianie Komisji na jej zwyczajnych sesjach sprawozdania z działalności Komisji i programu pracy oraz wydawanie niezbędnych zarządzeń w celu późniejszego opublikowania tego sprawozdania i aktów Komisji;
d) wydawanie zarządzeń mających na celu zapewnienie gromadzenia i analizowania danych statystycznych oraz innych danych niezbędnych dla osiągnięcia celów niniejszej Konwencji;
e) przygotowywanie w celu przedstawienia Komisji i ewentualnego opublikowania sprawozdań statystycznych, biologicznych i innych;
f) zezwalanie na dokonywanie wydatków zgodnie z budżetem Komisji;
g) prowadzenie rachunkowości Komisji;
h) organizowanie współpracy z organizacjami międzynarodowymi, o których mowa w artykule XI niniejszej Konwencji.
Art. XIII.
1. Na każdej zwyczajnej sesji Komisja uchwala budżet na następny okres finansowy oraz projekt budżetu na następujący po nim okres finansowy. Okres finansowy obejmuje 2 lata. Jeżeli jednak Komisja zbierze się w ciągu okresu finansowego więcej niż na jedną sesję zwyczajną, może ona w razie potrzeby wprowadzić zmiany w budżecie na okres bieżący. Za zgodą wszystkich Umawiających się Stron Komisja może na każdej sesji uchwalić budżet uzupełniający.
2. Składki do budżetu i budżetu uzupełniającego są uiszczane w walucie lub w walutach oraz w terminie, które określi Komisja.
3. Prawo głosowania każdej z Umawiających się Stron, której zaległości w uiszczeniu składki równają się lub przewyższają wysokość składki należnej od niej w poprzednim okresie finansowym, ulega zawieszeniu, chyba że Komisja zadecyduje inaczej.
4. Komisja może również przyjmować z każdego źródła prywatnego lub publicznego inne wpłaty przyczyniające się do wykonywania jej zadań. Wpłaty te będą użytkowane i rozdzielane zgodnie z regulaminem przyjętym przez Komisję.
5. Komisja co roku poddaje swoje rachunki niezależnej kontroli oraz bada i zatwierdza rachunki sprawdzone.
6. Komisja utworzy fundusz obrotowy przeznaczony na finansowanie działalności Komisji przed otrzymaniem rocznych składek oraz na inne cele, które uzna za konieczne. Komisja ustali wysokość funduszu, określi przedpłaty potrzebne na jego utworzenie oraz uchwali regulamin normujący jego użytkowanie.
Art. XIV.
Komisja oblicza wysokość składek Umawiających się Stron do budżetu i do budżetu uzupełniającego w następujący sposób:
a) jedną trzecią globalnej sumy budżetu i budżetu uzupełniającego pokrywają Umawiające się Strony w równych częściach;
b) każda z Umawiających się Stron wpłaci z tytułu członkostwa do każdego komitetu rejonowego lub komitetu badania zasobów kwotę równą jednej trzeciej części składki, wpłacanej zgodnie z punktem a). Proporcja ta może być w razie potrzeby zmniejszona, tak aby cała kwota wpłacona przez Umawiające się Strony na podstawie niniejszego punktu nie przekraczała jednej trzeciej globalnej sumy budżetu i budżetu uzupełniającego;
c) pozostała część budżetu i budżetu uzupełniającego będzie finansowana przez każdą Umawiającą się Stronę w takiej proporcji, w jakiej pozostają nominalne jej połowy na obszarze Konwencji do globalnej wielkości nominalnych połowów dokonywanych na tym obszarze przez wszystkie Umawiające się Strony. Dla ustalenia tej globalnej wielkości Komisja weźmie pod uwagę połowy wszystkich ryb, skorupiaków, mięczaków i innych morskich bezkręgowców, z wyjątkiem tych gatunków, do których niniejszej Konwencji nie stosuje się zgodnie z artykułem III. Połowy te będą ustalane na podstawie średniej z ostatnich dwóch lat kalendarzowych, co do których Organizacja Narodów Zjednoczonych do Spraw Wyżywienia i Rolnictwa opublikowała dane statystyczne.
Art. XV.
1. Komisja ustali, gdzie będzie znajdowała się jej siedziba.
2. Komisja ma osobowość prawną. W szczególności może ona zawierać umowy, nabywać mienie ruchome i nieruchome oraz nim rozporządzać.
Art. XVI.
Postanowienia niniejszej Konwencji nie mają zastosowania do połowów dokonywanych wyłącznie w celu badań naukowych przez statki upoważnione do tego przez Umawiającą się Stronę ani do ryb złowionych podczas takich połowów. Jednakże ryby tak złowione nie mogą być sprzedawane ani wystawiane lub oferowane do sprzedaży pod rygorem pogwałcenia zalecenia Komisji.
Art. XVII.
1. Konwencja niniejsza jest otwarta do podpisu przez Rząd każdego Państwa reprezentowanego na Konferencji, które przyjęło Konwencję, lub przez Rząd każdego innego Państwa, które jest członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych albo jakiejkolwiek wyspecjalizowanej organizacji Narodów Zjednoczonych.
2. Podpisanie niniejszej Konwencji nastąpi z zastrzeżeniem ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia.
3. Po wejściu w życie niniejszej Konwencji każde Państwo wymienione w ustępie 1 niniejszego artykułu, które nie podpisało Konwencji, lub każde inne Państwo jednomyślnie zaproszone przez Komisję do stania się Stroną Konwencji może do niej przystąpić.
4. Dokumenty ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia będą złożone Dyrektorowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych do Spraw Wyżywienia i Rolnictwa, zwanemu dalej "depozytariuszem".
5. Ratyfikacja, przyjęcie, zatwierdzenie lub przystąpienie nie mogą być dokonane z jakimkolwiek zastrzeżeniem.
Art. XVIII.
1. Konwencja niniejsza wejdzie w życie trzydziestego dnia od daty złożenia przynajmniej czterech dokumentów ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia pod warunkiem, że globalna wielkość nominalnych połowów dokonywanych na obszarze Konwencji przez Państwa, które złożyły te dokumenty, wynosi co najmniej siedemset tysięcy ton metrycznych według danych statystycznych ustalonych przez Organizację Narodów Zjednoczonych do Spraw Wyżywienia i Rolnictwa za rok tysiąc dziewięćset sześćdziesiąty ósmy.
2. Po wejściu w życie niniejszej Konwencji zgodnie z postanowieniami ustępu 1 niniejszego artykułu Konwencja wejdzie w życie w stosunku do Państwa, którego Rząd złoży dokument ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia, po upływie trzydziestu dni od daty otrzymania takiego dokumentu przez depozytariusza.
Art. XIX.
1. Każda Umawiająca się Strona może zaproponować poprawki do niniejszej Konwencji, które zostaną przedstawione Komisji do zatwierdzenia na sesji zwyczajnej lub nadzwyczajnej. Propozycje poprawek do Konwencji zostaną przekazane depozytariuszowi, który poinformuje o nich Umawiające się Strony. Każda poprawka wejdzie w życie w stosunku do każdej Umawiającej się Strony, która ją przyjmie, dziewięćdziesiątego dnia po przyjęciu tej poprawki przez trzy czwarte Umawiających się Stron, a dla każdej innej Umawiające się Strony w dniu, w którym depozytariusz otrzyma zawiadomienie tej Strony o przyjęciu przez nią tej poprawki.
2. Każde Państwo, które stanie się Umawiającą się Stroną po zaproponowaniu poprawki do niniejszej Konwencji dla przyjęcia jej zgodnie z postanowieniami niniejszego artykułu, będzie związane Konwencją zmienioną tą poprawką, od chwili wejścia tej poprawki w życie.
Art. XX.
Po upływie dziesięciu lat od daty wejścia w życie niniejszej Konwencji każda Umawiająca się Strona będzie mogła w każdym czasie wypowiedzieć Konwencję w drodze pisemnej notyfikacji o wypowiedzeniu. Wypowiedzenie to nabierze mocy dnia trzydziestego pierwszego grudnia roku kalendarzowego następującego po tym roku, w którym notyfikacja o wypowiedzeniu została przekazana depozytariuszowi.
Art. XXI.
1. Depozytariusz zawiadamia Rządy Państw wymienionych w ustępach 1 i 3 artykułu XVIII o:
a) podpisaniu niniejszej Konwencji i złożeniu dokumentów ratyfikacji, zatwierdzenia, przyjęcia lub przystąpienia, zgodnie z postanowieniami artykułu XVII;
b) dacie wejścia w życie Konwencji, zgodnie z postanowieniami ustępu 1 artykułu XVIII.
2. Depozytariusz przekazuje wszystkim Umawiającym się Stronom:
a) propozycje poprawek do Konwencji, zawiadomienie o przyjęciu tych poprawek i o wejściu ich w życie zgodnie z postanowieniami artykułu XIX;
b) notyfikacje o wypowiedzeniu dokonanym zgodnie z postanowieniami artykułu XX.
3. Oryginał niniejszej Konwencji zostanie złożony depozytariuszowi, który przekaże jego uwierzytelnione kopie Rządom Państw, które mogą stać się Stronami Konwencji zgodnie z postanowieniami artykułu XVII.
Sporządzono w Rzymie dnia dwudziestego trzeciego października tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego dziewiątego roku, w jednym egzemplarzu w językach angielskim, francuskim i hiszpańskim, przy czym wszystkie trzy teksty są jednakowo autentyczne.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
UKŁAD
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Federalną Niemiec o podstawach normalizacji ich wzajemnych stosunków, podpisany w Warszawie
dnia 7 grudnia 1970 r.
W Imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 7 grudnia 1970 r. podpisany został w Warszawie Układ między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Federalną Niemiec o podstawach normalizacji ich wzajemnych stosunków o następującym brzmieniu dosłownym:
UKŁAD
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Federalną Niemiec
o podstawach normalizacji ich wzajemnych stosunków.
Polska Rzeczpospolita Ludowa i Republika Federalna Niemiec,
zważywszy, że ponad 25 lat minęło od zakończenia drugiej wojny światowej, której pierwszą ofiarą padła Polska i która przyniosła ciężkie cierpienia narodom Europy,
pomne tego, że w tym okresie w obu krajach wyrosło nowe pokolenie, któremu należy zapewnić pokojową przyszłość,
pragnąc stworzyć trwałe podstawy dla pokojowego współżycia oraz rozwoju normalnych i dobrych stosunków między nimi,
dążąc do umocnienia pokoju i bezpieczeństwa w Europie,
świadome, że nienaruszalność granic i poszanowanie integralności terytorialnej i suwerenności wszystkich państw w Europie w ich obecnych granicach jest podstawowym warunkiem pokoju,
uzgodniły, co następuje:
Art. I.
1. Polska Rzeczpospolita Ludowa i Republika Federalna Niemiec zgodnie stwierdzają, że istniejąca linia graniczna, której przebieg został ustalony w rozdziale IX uchwał Konferencji Poczdamskiej z dnia 2 sierpnia 1945 roku od Morza Bałtyckiego bezpośrednio na zachód od Świnoujścia i stąd wzdłuż rzeki Odry do miejsca, gdzie wpada Nysa Łużycka, oraz wzdłuż Nysy Łużyckiej do granicy z Czechosłowacją, stanowi zachodnią granicę państwową Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
2. Potwierdzają one nienaruszalność ich istniejących granic, teraz i w przyszłości, i zobowiązują się wzajemnie do bezwzględnego poszanowania ich integralności terytorialnej.
3. Oświadczają one, że nie mają żadnych roszczeń terytorialnych wobec siebie i nie będą takich roszczeń wysuwać także w przyszłości.
Art. II.
1. Polska Rzeczpospolita Ludowa i Republika Federalna Niemiec będą kierowały się w swych wzajemnych stosunkach oraz w sprawach zapewnienia bezpieczeństwa w Europie i na świecie celami i zasadami sformułowanymi w Karcie Narodów Zjednoczonych.
2. Zgodnie z tym, stosownie do artykułów 1 i 2 Karty Narodów Zjednoczonych, będą one rozwiązywały wszystkie swe kwestie sporne wyłącznie za pomocą środków pokojowych, a w sprawach dotyczących bezpieczeństwa europejskiego i międzynarodowego, jak też w swych wzajemnych stosunkach, powstrzymają się od groźby przemocy lub stosowania przemocy.
Art. III.
1. Polska Rzeczpospolita Ludowa i Republika Federalna Niemiec będą podejmować dalsze kroki zmierzające do pełnej normalizacji i wszechstronnego rozwoju swych wzajemnych stosunków, których trwałą podstawę będzie stanowić niniejszy Układ.
2. Są one zgodne co do tego, że we wspólnym ich interesie leży rozszerzenie ich współpracy w zakresie stosunków gospodarczych, naukowych, naukowo-technicznych, kulturalnych i innych.
Art. IV.
Niniejszy Układ nie dotyczy wcześniej zawartych przez Strony lub ich dotyczących dwustronnych lub wielostronnych umów międzynarodowych.
Art. V.
Układ niniejszy podlega ratyfikacji i wejdzie w życie w dniu wymiany dokumentów ratyfikacyjnych, która nastąpi w Bonn.
Na dowód czego, Pełnomocnicy Umawiających się Stron podpisali niniejszy Układ.
Układ niniejszy sporządzono w Warszawie, dnia 7 grudnia 1970 roku w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i niemieckim, przy czym oba teksty są jednakowo autentyczne.
W imieniu
Polskiej Rzeczypospolitej
Ludowej
J. Cyrankiewicz
S. Jędrychowski
W imieniu
Republiki Federalnej
Niemiec
Willy Brandt
Walter Scheel
Po zaznajomieniu się z powyższym Układem Rada Państwa uznała go i uznaje za słuszny zarówno w całości, jak i każde z postanowień w nim zawartych; oświadcza, że jest on przyjęty, ratyfikowany i potwierdzony, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywany.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 26 maja 1972 roku.
L. S.
Przewodniczący Rady Państwa: H. Jabłoński
Minister Spraw Zagranicznych: S. Olszowski
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
zmiany:



1978-09-30
Dz.U.1978.23.106
wynik. z

ROZPORZĄDZENIE RADY MINISTRÓW
z dnia 15 czerwca 1972 r.
w sprawie utworzenia Instytutu Kształcenia Nauczycieli.
Na podstawie art. 8 ust. 7 ustawy z dnia 5 listopada 1958 r. o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 1969 r. Nr 4, poz. 31) zarządza się, co następuje:
ż 1. Tworzy się Instytut Kształcenia Nauczycieli, zwany w dalszym ciągu "Instytutem", jako samodzielną placówkę typu naukowo-dydaktycznego bezpośrednio podległą Ministrowi Oświaty i Wychowania.
ż 2. Siedzibą Instytutu jest miasto stołeczne Warszawa. Instytut może posiadać oddziały terenowe.
ż 3. 1. Przedmiotem działania Instytutu jest kształcenie i doskonalenie nauczycieli, innych pracowników szkół i placówek oświatowo-wychowawczych podległych Ministrowi Oświaty i Wychowania oraz prowadzenie badań naukowych w zakresie kształcenia nauczycieli.
2. W szczególności do zakresu działania Instytutu należy:
1) opracowywanie treści, form, metod kształcenia, doskonalenia i samokształcenia nauczycieli i innych pracowników pedagogicznych szkolnictwa,
2) określanie zasad i kryteriów kierowania nauczycieli na kursy i studia podyplomowe,
3) badanie efektywności procesów kształcenia, doskonalenia i samokształcenia,
4) programowanie treści wydawnictw i innych pomocy naukowych dla potrzeb kształcenia, doskonalenia i samokształcenia nauczycieli.
ż 4. Instytut realizuje swoje zadania przez:
1) opracowywanie programów kształcenia i doskonalenia nauczycieli oraz innych pracowników oświaty,
2) analizowanie przydatności programów kształcenia nauczycieli realizowanych przez szkoły wyższe,
3) prowadzenie systemem zaocznym kształcenia czynnych nauczycieli mających ukończone liceum pedagogiczne,
4) wydawanie czasopism przedmiotowo-metodycznych oraz publikacji pedagogicznych,
5) prowadzenie wyspecjalizowanych ośrodków doskonalenia nauczycieli, kadr kierowniczych szkolnictwa oraz innych pracowników oświaty,
6) prowadzenie badań nad:
a) poziomem kwalifikacji nauczycieli i kadr kierowniczych,
b) procesami selekcji do zawodu nauczycielskiego,
c) strukturami programowo-metodycznymi kształcenia i doskonalenia nauczycieli,
d) efektywnością stosowanych metod i form w kształceniu i doskonaleniu nauczycieli,
e) procesami adaptacji zawodowej nauczycieli rozpoczynających pracę,
7) prowadzenie zakładów i ośrodków eksperymentalnych,
8) opracowywanie dokumentacji i informacji naukowo-dydaktycznej w zakresie tematyki prac Instytutu,
9) współdziałanie z instytutami naukowo-badawczymi, wydawnictwami oraz innymi instytucjami współdziałającymi w zakresie kształcenia, doskonalenia i samokształcenia nauczycieli,
10) wymianę doświadczeń i informacji naukowej z instytucjami zagranicznymi w zakresie kształcenia i doskonalenia nauczycieli,
11) prowadzenie kursów dla nauczycieli szkół z polskim językiem nauczania za granicą oraz kierowanie nauczycieli polskich na staże i kursy za granicę.
ż 5. Wydatki i dochody Instytutu objęte są budżetem Państwa w części dotyczącej Ministerstwa Oświaty i Wychowania.
ż 6. Organizację i szczegółowy zakres działania Instytutu określa statut nadany przez Ministra Oświaty i Wychowania.
ż 7. Wykonanie rozporządzenia porucza się Ministrowi Oświaty i Wychowania.
ż 8. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
zmiany:



2002-11-01
Dz.U.2002.195.1642
wynik. z
art. 26 lit. a
UMOWA
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Czechosłowacką Republiką Socjalistyczną o współpracy przy dokonywaniu kontroli osób, towarów i środków transportu przekraczających polsko-czechosłowacką granicę państwową w ruchu kolejowym i drogowym, podpisana w Warszawie
dnia 23 września 1966 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA
POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 23 września 1966 roku podpisana została w Warszawie Umowa między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Czechosłowacką Republiką Socjalistyczną o współpracy przy dokonywaniu kontroli osób, towarów i środków transportu przekraczających polsko-czechosłowacką granicę państwową w ruchu kolejowym i drogowym o następującym brzmieniu dosłownym:
UMOWA
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Czechosłowacką Republiką Socjalistyczną o współpracy przy dokonywaniu kontroli osób, towarów i środków transportu przekraczających polsko-czechosłowacką granicę państwową w ruchu kolejowym i drogowym.
Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Prezydent Czechosłowackiej Republiki Socjalistycznej,
kierując się pragnieniem dalszego rozszerzania i umacniania przyjacielskiej współpracy obu Państw zmierzającej do ułatwienia i przyspieszania ruchu osób, towarów i środków transportu przez polsko-czechosłowacką granicę państwową,
postanowili zawrzeć niniejszą Umowę i w tym celu wyznaczyli swych Pełnomocników:
Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej -
Mariana Naszkowskiego, Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych,
Prezydent Czechosłowackiej Republiki Socjalistycznej -
Antonina Gregora, Pierwszego Zastępcę Ministra Spraw Zagranicznych,
którzy po wymianie pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:
Art. 1.
1. Umowa niniejsza reguluje zasady dokonywania granicznej, celnej, weterynaryjnej i fitosanitarnej kontroli osób, towarów i środków transportu przekraczających polsko-czechosłowacką granicę państwową w ruchu kolejowym i drogowym.
2. Kontrola określona w ustępie 1, dalej zwana "kontrolą", dokonywana jest wspólnie przez właściwe organy obu Umawiających się Stron, o ile Umowa niniejsza nie stanowi inaczej.
Art. 2.
1. Kontrola w ruchu kolejowym dokonywana jest na ustalonych stacjach położonych na terytorium jednej z Umawiających się Stron lub w czasie biegu pociągu na ustalonych odcinkach linii kolejowych położonych na terytoriach obu Umawiających się Stron.
2. Kontrola w ruchu drogowym dokonywana jest w ustalonych miejscach na terytorium jednej lub obu Umawiających się Stron.
Art. 3.
Organy jednej Umawiającej się Strony, dokonujące kontroli na terytorium drugiej Umawiającej się Strony, wykonują swe czynności służbowe zgodnie z prawem swego Państwa i z takimi samymi skutkami prawnymi, jak gdyby wykonywały te czynności na terytorium swego Państwa.
Art. 4.
1. Jako pierwsze dokonują kontroli organy tej Umawiającej się Strony, której terytorium opuszczają osoby, towary i środki transportu, przepisy prawne tej Umawiającej się Strony związane z wykonywaniem kontroli przestają działać z chwilą, gdy jej organy oświadczą, że ich kontrola została zakończona, chyba że w szczególnych przypadkach zachodzi potrzeba przeprowadzenia ponownej kontroli.
2. Kontrola weterynaryjna i fitosanitarna dokonywana jest w zasadzie jednocześnie przez organy obu Umawiających się Stron.
3. Jeżeli właściwe organy jednej Umawiającej się Strony ujawnią towar przywożony na terytorium tej Strony z naruszeniem prawa drugiej Umawiającej się Strony, zawiadomią o tym jej właściwe organy i umożliwią im zastosowanie ich prawa, o ile towar ten nie podlega zajęciu na podstawie prawa Umawiającej się Strony, której organy go ujawniły.
Art. 5.
1. Organy jednej Umawiającej się Strony dokonujące kontroli na terytorium drugiej Umawiającej się Strony mogą zgodnie z prawem swego Państwa przerwać podróż osoby, która przekracza granicę państwową, i zawrócić ją lub doprowadzić na terytorium Państwa, z którego wyjeżdża.
2. Jeżeli zachodzi potrzeba przerwania podróży, zawrócenia lub doprowadzenia osoby zgodnie z postanowieniami ustępu 1, organy miejscowe na wniosek organów dokonujących kontroli udzielą im niezbędnej pomocy.
Art. 6.
Towary zdeponowane, zatrzymane lub skonfiskowane przez organy jednej Umawiającej się Strony na terytorium drugiej Umawiającej się Strony, jak również pobrane tam przez te organy opłaty celne i inne, mogą być wywożone z tego terytorium bez zezwolenia i ograniczeń oraz bez cła i rewizji celnej.
Art. 7.
Organy jednej Umawiającej się Strony, wykonujące na terytorium drugiej Umawiającej się Strony czynności służbowe wynikające z niniejszej Umowy, przekraczają granicę państwową na podstawie dokumentów, które zostaną ustalone w porozumieniu między właściwymi naczelnymi organami Umawiających się Stron.
Art. 8.
1. Organom jednej Umawiającej się Strony, wykonującym czynności służbowe na terytorium drugiej Umawiającej się Strony, zapewnia się wykonywanie tych czynności bez przeszkód oraz taką samą ochronę prawną, z jakiej korzystają własne organy.
2. Organy jednej Umawiającej się Strony, które w celu wykonywania czynności służbowych przebywają na terytorium drugiej Umawiającej się Strony, powinny przestrzegać obowiązującego tam prawa, chyba że niniejsza Umowa stanowi inaczej.
Art. 9.
Pracownicy jednej Umawiającej się Strony, wykonujący czynności służbowe na terytorium drugiej Umawiającej się Strony, mogą nosić mundury lub oznaki służbowe. Pracownicy ci są również uprawnieni do noszenia broni służbowej; użycie broni może nastąpić tylko w obronie koniecznej.
Art. 10.
1. Pracownicy jednej Umawiającej się Strony, przekraczający granicę państwową w związku z wykonywaniem czynności służbowych, są zwolnieni od cła i innych opłat w odniesieniu do środków transportu oraz przedmiotów przeznaczonych do wykonywania czynności służbowych i do ich niezbędnych osobistych potrzeb. Ich służbowe dokumenty są nietykalne.
2. Pracownicy określeni w ustępie 1 są zwolnieni od podatków i innych opłat oraz od świadczeń osobistych i rzeczowych z wyjątkiem tych, które nie są związane z ich czynnościami służbowymi.
Art. 11.
Organy jednej Umawiającej się Strony mogą oznaczać budynki i pomieszczenia służbowe, oddane im do dyspozycji na terytorium drugiej Umawiającej się Strony, napisami w swym języku oraz godłem i flagą swego Państwa.
Art. 12.
1. Właściwe organy Umawiającej się Strony, na której terytorium dokonuje się kontroli, zakładają i utrzymują w stanie zdatnym do użytku dla potrzeb drugiej Umawiającej się Strony połączenia telefoniczne, dalekopisowe i inne środki łączności do granicy państwowej. Końcowe urządzenia łączności zakłada i utrzymuje Umawiająca się Strona, która z nich korzysta.
2. Organy jednej Umawiającej się Strony, wykonujące czynności służbowe na terytorium drugiej Umawiającej się Strony, mogą posługiwać się środkami łączności radiowej stosowanymi przy wykonywaniu takich czynności na terytorium swego Państwa.
Art. 13.
Świadczenia, które w związku z wykonywaniem niniejszej Umowy jedna Umawiająca się Strona ponosi na rzecz drugiej Umawiającej się Strony, dokonywane są bezpłatnie. Rodzaj i zakres tych świadczeń ustalają właściwe organy Umawiających się Stron w odpowiednich porozumieniach.
Art. 14.
Właściwe naczelne organy Umawiających się Stron mogą zawierać porozumienia określające przypadki, w których kontrola będzie dokonywana tylko przez organy jednej z Umawiających się Stron.
Art. 15.
Właściwe naczelne organy Umawiających się Stron mogą zawierać porozumienia niezbędne dla wykonywania niniejszej Umowy.
Art. 16.
Właściwe organy Umawiających się Stron mogą bezpośrednio porozumiewać się w sprawach związanych z wykonywaniem niniejszej Umowy.
Art. 17.
Umowa niniejsza podlega ratyfikacji i wejdzie w życie po upływie trzydziestu dni od dnia wymiany dokumentów ratyfikacyjnych, która odbędzie się w Pradze.
Art. 18.
Umowa niniejsza zawarta jest na okres pięciu lat; ulega ona przedłużeniu każdorazowo na dalsze pięć lat, jeżeli żadna z Umawiających się Stron nie wypowie jej w drodze notyfikacji na sześć miesięcy przed upływem danego okresu pięcioletniego.
Umowę niniejszą sporządzano w Warszawie dnia 23 września 1966 roku w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i czeskim, przy czym obydwa teksty mają jednakową moc.
Na dowód czego wyżej wymienieni Pełnomocnicy podpisali niniejszą Umowę i opatrzyli ją pieczęciami.
Z upoważnienia Rady Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
Marian Naszkowski
Z upoważnienia Prezydenta Czechosłowackiej Republiki Socjalistycznej
Antonin Gregor
Po zaznajomieniu się z powyższą Umową Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 4 marca 1968 roku.
L. S.
Przewodniczący Rady Państwa: E. Ochab
Minister Spraw Zagranicznych: w z. J. Winiewicz
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
UMOWA
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Czechosłowacką Republiką Socjalistyczną o wzajemnej komunikacji kolejowej, podpisana w Warszawie
dnia 8 kwietnia 1967 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA
POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 8 kwietnia 1967 r. podpisana została w Warszawie Umowa między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Czechosłowacką Republiką Socjalistyczną o wzajemnej komunikacji kolejowej o następującym brzmieniu dosłownym:
UMOWA
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Czechosłowacką Republiką Socjalistyczną
o wzajemnej komunikacji kolejowej.
Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Prezydent Czechosłowackiej Republiki Socjalistycznej,
kierując się pragnieniem dalszego rozszerzania i umacniania polsko-czechosłowackiej współpracy w dziedzinie komunikacji kolejowej, postanowili zastąpić Umowę między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Czechosłowacką o wzajemnej komunikacji kolejowej, podpisaną w Pradze dnia 31 stycznia 1958 roku, nową Umową i w tym celu wyznaczyli swych Pełnomocników:
Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej -
Donata Tarantowicza, Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Komunikacji,
Prezydent Czechosłowackiej Republiki Socjalistycznej -
Dra Franti�ka �eh�ka, Zastępcę Ministra Transportu,
którzy po wymianie pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ROZDZIAŁ I
Postanowienia ogólne.
Art. 1.
1. Wzajemna komunikacja kolejowa między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Czechosłowacką Republiką Socjalistyczną odbywa się przez graniczne przejścia kolejowe, otwarte dla tej komunikacji. Przejścia te ustalą właściwe naczelne organy Umawiających się Stron w drodze wzajemnego porozumienia.
2. W każdym granicznym przejściu kolejowym jedna ze stacji granicznych służy jako stacja zdawczo-odbiorcza. W uzasadnionych przypadkach mogą być ustalone dwie stacje zdawczo-odbiorcze w jednym granicznym przejściu kolejowym.
3. Na stacjach zdawczo-odbiorczych pracownicy kolejowi Umawiających się Stron wykonują wspólnie czynności zdawczo-odbiorcze.
4. Zarządy kolejowe Umawiających się Stron ustalą w drodze wzajemnego porozumienia stacje zdawczo-odbiorcze oraz rodzaj i zakres wykonywanych na nich czynności zdawczo-odbiorczych.
5. Przy ustalaniu stacji zdawczo-odbiorczych należy dążyć do równomiernego ich rozmieszczenia na terytoriach obu Umawiających się Stron oraz uwzględniać, aby wzajemne świadczenia były w miarę możliwości równe dla każdej z Umawiających się Stron.
Art. 2.
1. Właściwe organy Umawiających się Stron zapewniają na swoim terytorium bezpieczeństwo i utrzymanie porządku na stacjach granicznych oraz na odcinkach kolejowych między tymi stacjami.
2. Kolejową służbę porządkową w pociągach kursujących między stacjami granicznymi pełnią drużyny pociągowe. Właściwe organy miejscowe okazują tym drużynom niezbędną pomoc w wykonywaniu tego zadania.
Art. 3.
Zarząd kolejowy jednej Umawiającej się Strony może wysyłać na stacje zdawczo-odbiorcze, znajdujące się na terytorium drugiej Umawiającej się Strony, pracowników niezbędnych dla wykonywania czynności zdawczo-odbiorczych.
Art. 4.
Zarządy kolejowe Umawiających się Stron i ich pracownicy posługują się we wzajemnych stosunkach pisemnie i ustnie swoimi językami urzędowymi. Zarządy kolejowe Umawiających się Stron mogą ustalać wyjątki od tej zasady.
Art. 5.
1. Zarządy kolejowe Umawiających się Stron zapewniają sobie wzajemnie korzystanie z niezbędnych pomieszczeń służbowych na stacjach zdawczo-odbiorczych.
2. Zarządy kolejowe Umawiających się Stron mogą oznaczać pomieszczenia określone w ustępie 1 napisami w swym języku urzędowym oraz godłem i flagą swego Państwa.
Art. 6.
1. Pracownicy kolejowi jednej Umawiającej się Strony wykonują czynności służbowe, przewidziane niniejszą Umową, na terytorium drugiej Umawiającej się Strony zgodnie z prawem swego Państwa i z takimi samymi skutkami prawnymi, jak gdyby wykonywali te czynności na terytorium swojego Państwa.
2. Pracownikom kolejowym jednej Umawiającej się Strony, wykonującym czynności służbowe na terytorium drugiej Umawiającej się Strony, ta druga Strona zapewnia wykonywanie tych czynności bez przeszkód oraz taką samą ochronę prawną, z jakiej korzystają jej pracownicy kolejowi.
3. Pracownicy kolejowi jednej Umawiającej się Strony, którzy w celu wykonywania czynności służbowych przebywają na terytorium drugiej Umawiającej się Strony, powinni przestrzegać obowiązującego tam prawa, chyba że niniejsza Umowa stanowi inaczej.
Art. 7.
Zarząd kolejowy jednej Umawiającej się Strony jest obowiązany odwołać niezwłocznie swego pracownika, wykonującego czynności służbowe na terytorium drugiej Umawiającej się Strony, na żądanie właściwych organów tej drugiej Strony; żądanie odwołania powinno być uzasadnione.
Art. 8.
Pracownicy kolejowi jednej Umawiającej się Strony, wykonujący czynności służbowe na terytorium drugiej Umawiającej się Strony, mogą nosić mundury lub oznaki służbowe. Pracownicy ci są również uprawnieni do noszenia broni służbowej, o ile to przewidują ich przepisy służbowe. Użycie broni służbowej może nastąpić tylko w obronie koniecznej.
Art. 9.
Pracownicy kolejowi jednej Umawiającej się Strony, wykonujący czynności służbowe na terytorium drugiej Umawiającej się Strony, są zwolnieni od podatków i innych opłat oraz świadczeń osobistych i rzeczowych z wyjątkiem tych, które nie są związane z ich czynnościami służbowymi.
Art. 10.
1. Pracownikom kolejowym jednej Umawiającej się Strony, wykonującym czynności służbowe na terytorium drugiej Umawiającej się Strony, zarząd kolejowy tej drugiej Strony udostępnia odpowiednie pomieszczenia dla odpoczynku i noclegu.
2. Zarząd kolejowy jednej Umawiającej się Strony zapewnia pracownikom kolejowym drugiej Umawiającej się Strony, wykonującym czynności służbowe na jej terytorium, bezpłatnie pierwszą pomoc lekarską w razie nagłego zachorowania lub nieszczęśliwego wypadku.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ROZDZIAŁ II
Postanowienia eksploatacyjne.
Art. 11.
1. Obsługę pociągów lokomotywami i drużynami pociągowymi między stacją zdawczo-odbiorczą a stacją graniczną drugiej Umawiającej się Strony wykonuje zarząd kolejowy tej drugiej Strony. Zarządy kolejowe Umawiających się Stron mogą uzgadniać odstępstwa od tej zasady oraz określać, w których przypadkach tego rodzaju obsługa będzie stosowana na odcinkach linii kolejowych, położonych poza stacjami granicznymi.
2. Przy prowadzeniu ruchu kolejowego obowiązują, jeżeli nie uzgodniono inaczej między zarządami kolejowymi Umawiających się Stron, przepisy zarządu kolejowego, na którego stacjach i odcinkach ruch się odbywa.
Art. 12.
1. Umawiające się Strony dołożą starań, aby wzajemna i tranzytowa komunikacja kolejowa odbywała się jak najsprawniej, bez przeszkód i opóźnień.
2. Zarządy kolejowe Umawiających się Stron uwzględniają przy ustalaniu rozkładów jazdy interesy zarządów pocztowych oraz organów kontroli granicznej i celnej, jak również innych organów kontrolnych. Rozkłady te należy we właściwym czasie podawać do wiadomości tym organom.
3. Zarządy kolejowe Umawiających się Stron zawiadamiają organy kontroli granicznej i celnej, jak również inne organy kontrolne o odwołaniu pociągów stałych, uruchomieniu pociągów dodatkowych i nadzwyczajnych, oddzielnie jadącego taboru trakcyjnego oraz o opóźnieniach pociągów.
Art. 13.
1. Zarządy kolejowe Umawiających się Stron zawiadamiają się wzajemnie o wszelkich nieprawidłowościach utrudniających, ograniczających lub uniemożliwiających komunikację kolejową oraz o tych, które mogłyby niekorzystnie wpłynąć na ruch kolejowy drugiej Umawiającej się Strony.
2. Nieprawidłowości na stacjach zdawczo-odbiorczych i na odcinkach kolejowych między stacjami granicznymi usuwa zarząd kolejowy tej Umawiającej się Strony, na której terytorium one powstały. Zarządy kolejowe Umawiających się Stron w miarę możliwości udzielają sobie wzajemnie na żądanie odpłatnej pomocy w pracownikach, taborze i materiałach.
Art. 14.
Kolejowe telegramy służbowe i kolejową pocztę służbową przekazuje się zgodnie z odrębnymi porozumieniami zawartymi między zarządami kolejowymi Umawiających się Stron.
Art. 15.
1. Wpływy taryfowe za przewóz na odcinku kolejowym między granicą państwową a stacją graniczną otrzymuje zarząd kolejowy tej Umawiającej się Strony, na której terytorium leży ten odcinek.
2. Przesyłki służbowe organów drugiej Umawiającej się Strony, działających na stacji zdawczo-odbiorczej, przewozi się na odcinku kolejowym między stacjami granicznymi bezpłatnie.
3. Zarządy kolejowe Umawiających się Stron zapewniają pracownikom kolejowym, pracownikom organów kontroli granicznej, celnej, jak również innych organów kontrolnych Umawiających się Stron, wykonującym czynności służbowe na stacjach zdawczo-odbiorczych oraz na uzgodnionych odcinkach linii kolejowych na terytorium drugiej Umawiającej się Strony, bezpłatny przejazd służbowy między stacjami granicznymi i na odcinkach wykonywania czynności służbowych.
Art. 16.
1. Zarządy kolejowe Umawiających się Stron budują i utrzymują w należytym stanie niezbędne dla wzajemnej komunikacji kolejowej obiekty i urządzenia kolejowe na stacjach zdawczo-odbiorczych, jak również na odcinkach kolejowych między granicą państwową a stacjami granicznymi na terytorium własnego Państwa. Zarządy kolejowe Umawiających się Stron uwzględniają przy budowie obiektów i urządzeń kolejowych na stacjach zdawczo-odbiorczych potrzeby organów kontroli granicznej, celnej, jak również innych organów kontrolnych oraz uzasadnione żądania zarządu kolejowego drugiej Umawiającej się Strony.
2. Zarządy kolejowe Umawiających się Stron uzgodnią sprawę napraw i utrzymania obiektów i urządzeń kolejowych, przeciętych granicą państwową. Zarządy kolejowe Umawiających się Stron uzgodnią również sprawy budowy tego rodzaju obiektów i urządzeń kolejowych, o ile nie ma w tym zakresie odrębnych umów między Umawiającymi się Stronami.
Art. 17.
1. Zarządy kolejowe Umawiających się Stron zapewniają kolejową łączność telekomunikacyjną między stacjami granicznymi w każdym granicznym przejściu kolejowym.
2. Kolejowa łączność telekomunikacyjna może być zakładana również między zarządami kolejowymi Umawiających się Stron oraz między innymi jednostkami kolejowymi.
3. Łączność określona w ustępach 1 i 2 nie może mieć połączeń z wewnętrzną siecią telekomunikacyjną.
4. Pracownicy kolejowi Umawiających się Stron, wykonujący czynności służbowe na stacjach zdawczo-odbiorczych lub na odcinkach między stacjami granicznymi, mają prawo do bezpłatnego korzystania dla celów służbowych z kolejowej łączności telekomunikacyjnej drugiej Umawiającej się Strony.
5. Pracownicy organów kontroli granicznej, celnej, jak również innych organów kontrolnych mają prawo do bezpłatnego korzystania dla celów służbowych z kolejowej łączności telekomunikacyjnej na odcinkach wyznaczonych do wspólnego dokonywania kontroli z zastrzeżeniem pierwszeństwa rozmów dotyczących ruchu kolejowego.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ROZDZIAŁ III
Postanowienia o przekraczaniu granicy państwowej.
Art. 18.
1. Kontrola graniczna, celna, weterynaryjna i fitosanitarna we wzajemnej komunikacji kolejowej może odbywać się w granicznych przejściach kolejowych zarówno w dzień, jak i w nocy.
2. Wysiadanie z pociągów i wsiadanie do nich na odcinku między stacjami granicznymi dozwolone jest tylko pracownikom organów kontroli granicznej i celnej oraz drużynom tych pociągów w celu wykonywania czynności służbowych.
3. Zarządy kolejowe Umawiających się Stron zapewniają organom kontroli granicznej i celnej przedziały służbowe w pociągach pasażerskich w celu wykonywania czynności kontrolnych oraz zgłaszają tym organom liczbę podróżnych przekraczających granicę państwową.
4. Zarządy kolejowe Umawiających się Stron zapewniają, aby na odcinkach wyznaczonych do dokonywania kontroli granicznej i celnej nie znajdowali się w bezpośrednich wagonach komunikacji międzynarodowej podróżni, posiadający bilety komunikacji wewnętrznej.
Art. 19.
1. Pracownicy kolejowi jednej Umawiającej się Strony, wykonujący na terytorium drugiej Umawiającej się Strony czynności służbowe przewidziane niniejszą Umową, przekraczają granicę państwową na podstawie dokumentów, które zostaną ustalone w porozumieniu między właściwymi naczelnymi organami Umawiających się Stron.
2. Dokumenty określone w ustępie 1 wydają właściwe organy Umawiających się Stron bez potrzeby uzyskania zgody organów drugiej Umawiającej się Strony.
3. W przypadkach wyjątkowych, w których zwłoka w uzyskaniu dokumentów określonych w ustępie 1 mogłaby niekorzystnie wpłynąć na sprawność komunikacji kolejowej, pracownicy kolejowi Umawiających się Stron mogą przekraczać granicę państwową na podstawie legitymacji służbowej zaopatrzonej w fotografię; w takim przypadku należy uprzednio zawiadomić organy kontroli granicznej obu Umawiających się Stron.
4. Pracownicy kolejowi jednej Umawiającej się Strony, przebywający na terytorium drugiej Umawiającej się Strony w celu udzielenia pomocy, oraz pracownicy pociągów ratunkowych i pługów odśnieżnych mogą przekraczać granicę państwową na podstawie wpisu do raportu z jazdy pociągu i legitymacji służbowej zaopatrzonej w fotografię.
5. W przypadkach określonych w ustępach 1, 3 i 4 należy ograniczyć pobyt pracowników kolejowych na terytorium drugiej Umawiającej się Strony do czasu niezbędnego do wykonania czynności służbowej.
Art. 20.
1. Dokumenty urzędowe i opłaty pobrane przez zarządy kolejowe Umawiających się Stron na stacjach zdawczo-odbiorczych i na odcinkach między stacjami granicznymi, a także mienie kolejowe i przedmioty przeznaczone do użytku służbowego zarządów kolejowych mogą być wwożone i wywożone bez zezwolenia oraz bez opłat celnych.
2. Właściwe naczelne organy Umawiających się Stron ustalą zakres zwolnień i ulg celnych dla pracowników kolejowych, przekraczających granicę państwową w związku z wykonywaniem czynności służbowych przewidzianych niniejszą Umową na terytorium drugiej Umawiającej się Strony.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ROZDZIAŁ IV
Postanowienia o odpowiedzialności za szkody.
Art. 21.
1. Za szkody powstałe w związku z ruchem kolejowym na stacjach granicznych oraz na odcinkach kolejowych między stacjami granicznymi ponosi odpowiedzialność wobec osób trzecich zgodnie z prawem swego Państwa zarząd kolejowy tej Umawiającej się Strony, na której terytorium powstała szkoda.
2. Odpowiedzialność zarządów kolejowych z tytułu umowy o przewóz podróżnych i przesyłek, jak również za szkody w taborze, przyborach ładunkowych, pojemnikach i paletach regulują umowy międzynarodowe obowiązujące obie Umawiające się Strony oraz porozumienia wiążące ich zarządy kolejowe.
Art. 22.
Szkody osobowe i rzeczowe poniesione przez pracowników kolejowych jednej Umawiającej się Strony na terytorium drugiej Umawiającej się Strony w czasie służby lub w drodze do służby i ze służby wynagradza zgodnie z prawem swego państwa ten zarząd kolejowy, który zatrudnia tych pracowników.
Art. 23.
Wzajemną odpowiedzialność zarządów kolejowych za szkody, do których wynagrodzenia zobowiązany jest jeden zarząd kolejowy na podstawie artykułu 21 lub 22 niniejszej Umowy ustala się w sposób następujący:
1) za szkody, wyrządzone przez pracowników kolejowych odpowiada zarząd kolejowy tej Umawiającej się Strony, który zatrudnia tych pracowników;
2) za szkody, wyrządzone przez pracowników kolejowych obu Umawiających się Stron, ponoszą odpowiedzialność oba zarządy kolejowe według stopnia przyczynienia się ich pracowników do wyrządzenia szkody; jeżeli nie da się ustalić, kto wyrządził szkodę, odpowiedzialność za nią ponoszą oba zarządy kolejowe w równych częściach;
3) za szkody, powstałe wskutek niewłaściwego stanu obiektów kolejowych, urządzeń oraz taboru trakcyjnego, odpowiada zarząd kolejowy tej Umawiającej się Strony, który jest zobowiązany do utrzymania tych obiektów, urządzeń i taboru;
4) odpowiedzialność za szkody, powstałe wskutek złego stanu technicznego wagonów lub ich nieprawidłowego załadowania, regulują umowy międzynarodowe obowiązujące obie Umawiające się Strony oraz porozumienia wiążące ich zarządy kolejowe;
5) nie wynagradza się wzajemnie szkód powstałych na skutek działania siły wyższej.
Art. 24.
1. Zarząd kolejowy jednej Umawiającej się Strony ma prawo regresu do zarządu kolejowego drugiej Umawiającej się Strony, jeżeli zgodnie z postanowieniami artykułu 21 albo 22 został zobowiązany prawomocnym i podlegającym wykonaniu wyrokiem sądowym do wynagrodzenia szkody, za którą w myśl artykułu 23 odpowiada w całości lub części ten drugi zarząd, pod warunkiem, że umożliwiono mu uczestnictwo w postępowaniu spornym. Prawo regresu przysługuje jednak, jeżeli zarząd kolejowy tej drugiej Strony uznał ten wyrok, chociaż nie było mu umożliwione uczestnictwo w postępowaniu spornym albo jeżeli nie podał swojego stanowiska w terminie trzech miesięcy od dnia powiadomienia go o wszczęciu postępowania spornego.
2. Prawo regresu przewidziane w ustępie 1 przysługuje również, gdy zarządy kolejowe Umawiających się Stron umówiły się, że jeden z nich zaspokaja roszczenia o odszkodowanie, chociaż drugi zarząd w myśl artykułu 23 odpowiada za szkodę w całości lub części pod warunkiem, że zarząd kolejowy tej drugiej Umawiającej się Strony wyrazi zgodę na ugodę lub uznanie roszczenia albo też gdy w terminie trzech miesięcy od dnia otrzymania zawiadomienia o zamiarze zawarcia ugody lub uznania roszczenia nie oznajmi swego stanowiska.
Art. 25.
Zarządy kolejowe Umawiających się Stron ustalą w drodze wzajemnego porozumienia tryb postępowania przy ustalaniu przyczyn szkód i zaspokajaniu powstałych z tego tytułu roszczeń.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ROZDZIAŁ V
Postanowienia o odpłatności.
Art. 26.
1. Płatności wynikające z wykonywania niniejszej Umowy są dokonywane zgodnie z postanowieniami aktualnie obowiązujących obie Umawiające się Strony umów o rozliczeniach i płatnościach.
2. Zarządy kolejowe Umawiających się Stron ustalą w drodze wzajemnego porozumienia:
1) rodzaj i zakres wzajemnych świadczeń i usług, wynikających z wykonywania niniejszej Umowy;
2) sposób ewidencjonowania świadczeń i usług oraz tryb ich rozliczania.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ROZDZIAŁ VI
Postanowienia dotyczące organów niekolejowych.
Art. 27.
Wymiana przesyłek pocztowych we wzajemnej komunikacji kolejowej odbywa się na stacjach zdawczo-odbiorczych na podstawie aktów Światowego Związku Pocztowego, obowiązujących obie Umawiające się Strony, jak również na podstawie porozumień zawartych między ich zarządami pocztowymi.
Art. 28.
Postanowienia niniejszej Umowy dotyczące pracowników kolejowych mają odpowiednie zastosowanie do pracowników zarządów pocztowych Umawiających się Stron, wyznaczonych do wzajemnej wymiany przesyłek pocztowych, jak również do pracowników przedsiębiorstw spedycyjnych, jeżeli ich obecność na stacji zdawczo-odbiorczej jest niezbędna dla wykonywania czynności zdawczo-odbiorczych lub zapewnienia sprawności wzajemnej komunikacji kolejowej.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ROZDZIAŁ VII
Postanowienia końcowe.
Art. 29.
Zarządy kolejowe Umawiających się Stron zawrą porozumienie wykonawcze do niniejszej Umowy.
Art. 30.
Umowa niniejsza podlega ratyfikacji i wejdzie w życie po upływie trzydziestu dni od dnia wymiany dokumentów ratyfikacyjnych, która nastąpi w Pradze.
Art. 31.
Umowa niniejsza zawarta jest na okres pięciu lat; ulega ona przedłużeniu każdorazowo na dalsze pięć lat, jeżeli żadna z Umawiających się Stron nie wypowie jej w drodze notyfikacji na sześć miesięcy przed upływem danego okresu pięcioletniego.
Art. 32.
Z dniem wejścia w życie niniejszej Umowy traci moc Umowa między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Czechosłowacką o wzajemnej komunikacji kolejowej, podpisana w Pradze dnia 31 stycznia 1958 r.
Umowę niniejszą sporządzono w Warszawie dnia 8 kwietnia 1967 roku w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i czeskim, przy czym obydwa teksty mają jednakową moc.
Na dowód czego wyżej wymienieni Pełnomocnicy podpisali niniejszą Umowę i opatrzyli ją pieczęciami.
Z upoważnienia Rady Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
Donat Tarantowicz
Z upoważnienia Prezydenta Czechosłowackiej Republiki Socjalistycznej
Dr Franti�ek �eh�k
Po zaznajomieniu się z powyższą Umową Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 8 czerwca 1968 roku.
L. S.
Przewodniczący Rady Państwa: M. Spychalski
Minister Spraw Zagranicznych: w z. J. Winiewicz
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
zmiany:



1997-10-16
Dz.U.1998.33.177
wynik. z
ust. I pkt 12
KONWENCJA
o zwalczaniu bezprawnego zawładnięcia statkami powietrznymi, sporządzona w Hadze
dnia 16 grudnia 1970 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 16 grudnia 1970 r. sporządzona została w Hadze Konwencja o zwalczaniu bezprawnego zawładnięcia statkami powietrznymi.
Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną, z zastrzeżeniem, że Polska Rzeczypospolita Ludowa nie uznaje się za związną postanowieniami artykułu 12 ustęp 1 tej Konwencji; oświadcza, że postanawia przystąpić do tej Konwencji w imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 12 lutego 1972 r.
Przewodniczący Rady Państwa: J. Cyrankiewicz
L. S.
Minister Spraw Zagranicznych: S. Olszowski
(Tekst konwencji zamieszczony jest w załączniku do niniejszego numeru)
Przekład.
KONWENCJA
o zwalczaniu bezprawnego zawładnięcia statkami powietrznymi.
WSTĘP
Państwa będące Stronami niniejszej Konwencji zważywszy, że bezprawne czyny zawładnięcia statkami powietrznymi w locie lub sprawowania nad nimi kontroli narażają na niebezpieczeństwo osoby i mienie, poważnie zagrażają eksploatacji linii lotniczych i podrywają zaufanie narodów świata do bezpieczeństwa lotnictwa cywilnego,
zważywszy, że czyny takie budzą poważne zaniepokojenie,
zważywszy, że aby zapobiec takim czynom istnieje pilna potrzeba podjęcia właściwych środków zmierzających do ukarania ich sprawców,
uzgodniły, co następuje:
Art. 1.
Każda osoba, która na pokładzie statku powietrznego będącego w locie:
a) bezprawnie, przemocą lub groźbą użycia przemocy lub w każdej innej formie zastraszenia dokonuje zawładnięcia statkiem powietrznym lub przejęcia nad nim kontroli albo też usiłuje popełnić taki czyn, lub
b) współdziała z osobą, która popełniła lub usiłuje popełnić taki czyn,
popełnia przestępstwo (zwane dalej "przestępstwem").
Art. 2.
Każde Umawiające się Państwo zobowiązuje się do uznania przestępstwa za podlegające surowej karze.
Art. 3.
1. Dla celów niniejszej Konwencji uważa się, że statek powietrzny jest w locie od chwili gdy załadowanie zostało zakończone i wszystkie drzwi zewnętrzne zostały zamknięte, aż do chwili, gdy jedne z tych drzwi zostały otwarte w celu wyładowania. W przypadku przymusowego lądowania przyjmuje się, że lot trwa nadal aż do chwili przejęcia przez właściwe władze odpowiedzialności za statek powietrzny oraz osoby i mienie znajdujące się na pokładzie.
2. Niniejszej Konwencji nie stosuje się do statków powietrznych używanych w służbie wojskowej, celnej lub policyjnej.
3. Niniejszą Konwencję stosuje się tylko wtedy, gdy miejsce startu lub miejsce rzeczywistego lądowania statku powietrznego, na pokładzie którego przestępstwo zostało popełnione, jest położone poza terytorium Państwa rejestracji tego statku powietrznego, niezależnie od tego, czy statek powietrzny wykonuje lot międzynarodowy, czy też krajowy.
4. Niniejszej Konwencji nie stosuje się w przypadkach przewidzianych w artykule 5, jeżeli miejsce startu i miejsce rzeczywistego lądowania statku powietrznego, na pokładzie którego popełniono przestępstwo, są położone na terytorium tego samego Państwa, a Państwo to jest jednym z tych, które określone są w tym artykule.
5. Niezależnie od postanowień ustępu 3 i 4 niniejszego artykułu, artykuły 6, 7, 8 i 10 stosuje się bez względu na miejsce startu lub miejsce rzeczywistego lądowania statku powietrznego, jeżeli sprawca lub domniemany sprawca przestępstwa znajdzie się na terytorium Państwa innego niż Państwo rejestracji tego statku powietrznego.
Art. 4.
1. Każde Umawiające się Państwo podejmie w związku z przestępstwem takie środki, jakie będą konieczne dla ustanowienia swej jurysdykcji w sprawach o przestępstwo oraz o każdy inny czyn użycia przemocy w stosunku do pasażerów lub załogi popełniony przez domniemanego sprawcę przestępstwa, w następujących przypadkach:
a) gdy przestępstwo zostało popełnione na pokładzie statku powietrznego zarejestrowanego w tym Państwie,
b) gdy statek powietrzny, na pokładzie którego przestępstwo zostało popełnione, ląduje na jego terytorium z domniemanym sprawcą przestępstwa znajdującym się na pokładzie,
c) gdy przestępstwo zostało popełnione na pokładzie statku powietrznego wydzierżawionego bez załogi dzierżawcy, którego główne miejsce działalności, a w przypadku braku takiego miejsca - jego stałe miejsce pobytu, znajduje się w tym Państwie.
2. Każde Umawiające się Państwo podejmie również takie środki, jakie będą konieczne dla ustanowienia swej jurysdykcji w sprawie o przestępstwo w przypadku, gdy domniemany sprawca przestępstwa znajduje się na jego terytorium, a Państwo to nie wydaje go zgodnie z postanowieniami artykułu 8 żadnemu z Państw określonych w ustępie 1 niniejszego artykułu.
3. Niniejsza Konwencja nie wyłącza jurysdykcji karnej wykonywanej zgodnie z przepisami prawa wewnętrznego.
Art. 5.
Umawiające się Państwa, które tworzą dla przewozu lotniczego organizację wspólnej eksploatacji lub międzynarodowe agencje eksploatacyjne, eksploatujące statki powietrzne podlegające wspólnej lub międzynarodowej rejestracji, wyznaczą dla każdego statku powietrznego według przyjętego trybu postępowania to Państwo spośród nich, które wykonywać będzie jurysdykcję i dla celów niniejszej Konwencji posiadać będzie uprawnienia Państwa rejestracji, o czym zawiadomią Organizację Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego, która poinformuje o tym wszystkie Państwa będące Stronami niniejszej Konwencji.
Art. 6.
1. Jeżeli Umawiające się Państwo, na terytorium którego znajduje się sprawca lub domniemany sprawca przestępstwa, uzna, że okoliczności to usprawiedliwiają, zatrzyma taką osobę lub podejmie inne środki zapewniające jej obecność. Zatrzymanie lub zastosowanie innych środków powinno być zgodne z prawem danego Państwa i może trwać jedynie przez okres konieczny dla przeprowadzenia postępowania karnego lub dokonania ekstradycji.
2. Państwo to przystąpi niezwłocznie do przeprowadzenia dochodzenia wstępnego mającego na celu ustalenie faktów.
3. Każdej osobie zatrzymanej w myśl postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu przysługuje prawo natychmiastowego porozumienia się z najbliższym właściwym przedstawicielem Państwa, którego jest ona obywatelem; w tym celu należy udzielić jej wszelkich ułatwień.
4. Gdy Państwo zatrzymało osobę zgodnie z postanowieniami niniejszego artykułu, powiadamia niezwłocznie o tym zatrzymaniu jak i o okolicznościach, które je usprawiedliwiają, Państwo rejestracji statku powietrznego, Państwo określone w artykule 4 ustęp 1 litera c), Państwo którego zatrzymana osoba jest obywatelem, a także jeżeli uzna to za wskazane - wszystkie inne zainteresowane Państwa. Państwo, które prowadzi wstępne dochodzenie określone w ustępie 2 niniejszego artykułu, powiadamia natychmiast wyżej wymienione Państwa o jego wynikach i oświadcza czy zamierza wykonywać swą jurysdykcję.
Art. 7.
Jeżeli Umawiające się Państwo, na terytorium którego znajduje się domniemany sprawca przestępstwa nie wydaje go, zobowiązane jest ono bez żadnego wyjątku oraz bez względu na to, czy przestępstwo zostało popełnione w jego terytorium, przedłożyć sprawę właściwym władzom w celu przeprowadzenia postępowania karnego. Władze te podejmować będą swe decyzje w taki sam sposób jak w przypadku jakiegokolwiek przestępstwa o poważnym charakterze, zgodnie z prawem wewnętrznym tego Państwa.
Art. 8.
1. Przestępstwo uznaje się za przestępstwo uzasadniające ekstradycję, włączone do wszystkich umów ekstradycyjnych zawartych już między Umawiającymi się Państwami. Umawiające się Państwa zobowiązują się włączyć przestępstwo jako przestępstwo uzasadniające ekstradycję do wszystkich umów ekstradycyjnych, jakie będą zawarte między nimi.
2. Jeżeli Umawiające się Państwo, które uzależnia ekstradycję od istnienia umowy, otrzyma wniosek o ekstradycję od innego Umawiającego się Państwa, z którym nie ma umowy ekstradycyjnej, może uznać niniejszą Konwencję za podstawę prawną ekstradycji w związku z przestępstwem. Ekstradycja podlega innym warunkom przewidzianym przez prawo Państwa wezwanego.
3. Umawiające się Państwa, które nie uzależniają ekstradycji od istnienia umowy, uznają między sobą przestępstwo za przestępstwo uzasadniające ekstradycję na warunkach przewidzianych przez prawo państwa wezwanego.
4. Dla celów ekstradycji między Umawiającymi się Państwami przestępstwo uważa się za dokonane tak w miejscu jego popełnienia, jak i na terytorium Państw zobowiązanych do ustanowienia swej jurysdykcji zgodnie z artykułem 4 ustęp 1.
Art. 9.
1. Jeżeli popełniono lub usiłowano popełnić jakikolwiek z czynów wymienionych w artykule 1 litera a), Umawiające się Państwa podejmą wszelkie właściwe środki dla przywrócenia lub utrzymania kontroli nad statkiem powietrznym przez prawowitego dowódcę.
2. W przypadkach określonych w poprzednim ustępie, każde Umawiające się Państwo, na terytorium którego znajduje się statek powietrzny, pasażerowie lub załoga ułatwi, tak szybko jak tylko to będzie możliwe, pasażerom i załodze kontynuowanie podróży oraz bez zwłoki zwróci osobom uprawnionym statek powietrzny i jego ładunek.
Art. 10.
1. Umawiające się Państwa będą udzielać sobie jest najdalej idącej pomocy prawnej w postępowaniu karnym prowadzonym w związku z przestępstwem jak i innymi czynami wymienionymi w artykule 4. We wszystkich przypadkach stosuje się prawo Państwa wezwanego.
2. Postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu nie naruszają zobowiązań wynikających z postanowień innych dwustronnych lub wielostronnych umów, które regulują lub będą regulować w całości lub w części wzajemną pomoc prawną w sprawach karnych.
Art. 11.
Każde Umawiające się Państwo przekaże Organizacji Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego zgodnie z jego prawem wewnętrznym, tak szybko jak tylko to będzie możliwe, wszelkie istotne informacje znajdujące się w jego posiadaniu dotyczące:
a) okoliczności przestępstwa,
b) środków podjętych w myśl postanowień artykułu 9,
c) środków zastosowanych względem sprawcy lub domniemanego sprawcy przestępstwa oraz w szczególności - wyników postępowania ekstradycyjnego lub każdego innego postępowania prawnego.
Art. 12.
1. Jakikolwiek spór między Umawiającymi się Państwami dotyczący interpretacji lub stosowania niniejszej Konwencji, który nie może być rozstrzygnięty drogą negocjacji, będzie na prośbę jednego z nich poddany arbitrażowi. Jeżeli w ciągu sześciu miesięcy od daty zażądania arbitrażu Strony nie dojdą do porozumienia w sprawie arbitrażu, każda ze Stron może skierować spór do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, zgodnie ze Statutem Trybunału.
2. Każde Państwo będzie mogło przy podpisywaniu lub ratyfikacji niniejszej Konwencji albo przystąpieniu do niej oświadczyć, że nie uważa się za związane postanowieniami poprzedniego ustępu. Inne Umawiające się Państwa nie będą związane wspomnianymi postanowieniami w stosunku do każdego Umawiającego się Państwa, które złożyło takie zastrzeżenie.
3. Każde Umawiające się Państwo, które złożyło zastrzeżenie zgodnie z postanowieniami poprzedniego ustępu, będzie mogło w każdym czasie wycofać to zastrzeżenie drogą notyfikacji skierowanej do Rządów - depozytariuszy.
Art. 13.
1. Niniejsza Konwencja będzie otwarta do podpisu w Hadze dnia 16 grudnia 1970 roku dla Państw uczestniczących w Międzynarodowej Konferencji Prawa Lotniczego zwołanej do Hagi w dniach od 1 do 16 grudnia 1970 roku (zwanej dalej Konferencją Haską). Po dacie 31 grudnia 1970 roku Konwencja będzie otwarta do podpisu w Moskwie, Londynie i Waszyngtonie dla wszystkich Państw. Każde Państwo, które nie podpisze Konwencji przed jej wejściem w życie zgodnie z postanowieniami ustępu 3 niniejszego artykułu może przystąpić do niej w każdym czasie.
2. Niniejsza Konwencja podlega ratyfikacji przez Państwa sygnatariuszy. Dokumenty ratyfikacyjne i dokumenty przystąpienia zostaną złożone rządom Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii oraz Stanów Zjednoczonych Ameryki, które niniejszym wyznacza się jako Rządy - depozytariusze.
3. Niniejsza Konwencja wejdzie w życie po upływie trzydziestu dni od daty złożenia dokumentów ratyfikacyjnych przez dziesięć Państw sygnatariuszy niniejszej Konwencji, które uczestniczyły w Konferencji Haskiej.
4. W stosunku do innych Państw niniejsza Konwencja wejdzie w życie w dniu jej wejścia w życie zgodnie z postanowieniami ustępu 3 niniejszego artykułu lub po upływie trzydziestu dni od daty złożenia ich dokumentów ratyfikacyjnych lub dokumentów przystąpienia, w zależności od tego, która z tych dat będzie późniejsza.
5. Rządy - depozytariusze niezwłocznie poinformują wszystkie Państwa, które podpisały niniejszą Konwencję lub do niej przystąpiły, o dacie każdego podpisania, złożenia każdego dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia, dacie wejścia w życie niniejszej Konwencji oraz o wszelkich innych zawiadomieniach.
6. Z chwilą wejścia w życie niniejszej Konwencji zostanie ona zarejestrowana przez Rządy - depozytariusze stosownie do postanowień artykułu 102 karty Narodów Zjednoczonych oraz artykułu 83 Konwencji o międzynarodowym lotnictwie cywilnym (Chicago, 1944 rok).
Art. 14.
1. Każde Umawiające się Państwo może wypowiedzieć niniejszą Konwencję w drodze notyfikacji skierowanej do Rządów - depozytariuszy.
2. Wypowiedzenie nabierze mocy po upływie sześciu miesięcy od daty otrzymania notyfikacji przez Rządy - depozytariusze.
NA DOWÓD CZEGO niżej podpisani pełnomocnicy, należycie w tym celu upoważnieni przez ich Rządy, podpisali niniejszą Konwencję.
SPORZĄDZONO w Hadze dnia szesnastego grudnia tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego roku w trzech oryginalnych egzemplarzach, w których każdy zawiera cztery autentyczne teksty zredagowane w językach angielskim, francuskim, hiszpańskim i rosyjskim.
DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
zmiany:



1997-10-16
Dz.U.1998.33.177
wynik. z
ust. I pkt 12
KONWENCJA
o zwalczaniu bezprawnego zawładnięcia statkami powietrznymi, sporządzona w Hadze
dnia 16 grudnia 1970 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 16 grudnia 1970 r. sporządzona została w Hadze Konwencja o zwalczaniu bezprawnego zawładnięcia statkami powietrznymi.
Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną, z zastrzeżeniem, że Polska Rzeczypospolita Ludowa nie uznaje się za związną postanowieniami artykułu 12 ustęp 1 tej Konwencji; oświadcza, że postanawia przystąpić do tej Konwencji w imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 12 lutego 1972 r.
Przewodniczący Rady Państwa: J. Cyrankiewicz
L. S.
Minister Spraw Zagranicznych: S. Olszowski
(Tekst konwencji zamieszczony jest w załączniku do niniejszego numeru)
Przekład.
KONWENCJA
o zwalczaniu bezprawnego zawładnięcia statkami powietrznymi.
WSTĘP
Państwa będące Stronami niniejszej Konwencji zważywszy, że bezprawne czyny zawładnięcia statkami powietrznymi w locie lub sprawowania nad nimi kontroli narażają na niebezpieczeństwo osoby i mienie, poważnie zagrażają eksploatacji linii lotniczych i podrywają zaufanie narodów świata do bezpieczeństwa lotnictwa cywilnego,
zważywszy, że czyny takie budzą poważne zaniepokojenie,
zważywszy, że aby zapobiec takim czynom istnieje pilna potrzeba podjęcia właściwych środków zmierzających do ukarania ich sprawców,
uzgodniły, co następuje:
Art. 1.
Każda osoba, która na pokładzie statku powietrznego będącego w locie:
a) bezprawnie, przemocą lub groźbą użycia przemocy lub w każdej innej formie zastraszenia dokonuje zawładnięcia statkiem powietrznym lub przejęcia nad nim kontroli albo też usiłuje popełnić taki czyn, lub
b) współdziała z osobą, która popełniła lub usiłuje popełnić taki czyn,
popełnia przestępstwo (zwane dalej "przestępstwem").
Art. 2.
Każde Umawiające się Państwo zobowiązuje się do uznania przestępstwa za podlegające surowej karze.
Art. 3.
1. Dla celów niniejszej Konwencji uważa się, że statek powietrzny jest w locie od chwili gdy załadowanie zostało zakończone i wszystkie drzwi zewnętrzne zostały zamknięte, aż do chwili, gdy jedne z tych drzwi zostały otwarte w celu wyładowania. W przypadku przymusowego lądowania przyjmuje się, że lot trwa nadal aż do chwili przejęcia przez właściwe władze odpowiedzialności za statek powietrzny oraz osoby i mienie znajdujące się na pokładzie.
2. Niniejszej Konwencji nie stosuje się do statków powietrznych używanych w służbie wojskowej, celnej lub policyjnej.
3. Niniejszą Konwencję stosuje się tylko wtedy, gdy miejsce startu lub miejsce rzeczywistego lądowania statku powietrznego, na pokładzie którego przestępstwo zostało popełnione, jest położone poza terytorium Państwa rejestracji tego statku powietrznego, niezależnie od tego, czy statek powietrzny wykonuje lot międzynarodowy, czy też krajowy.
4. Niniejszej Konwencji nie stosuje się w przypadkach przewidzianych w artykule 5, jeżeli miejsce startu i miejsce rzeczywistego lądowania statku powietrznego, na pokładzie którego popełniono przestępstwo, są położone na terytorium tego samego Państwa, a Państwo to jest jednym z tych, które określone są w tym artykule.
5. Niezależnie od postanowień ustępu 3 i 4 niniejszego artykułu, artykuły 6, 7, 8 i 10 stosuje się bez względu na miejsce startu lub miejsce rzeczywistego lądowania statku powietrznego, jeżeli sprawca lub domniemany sprawca przestępstwa znajdzie się na terytorium Państwa innego niż Państwo rejestracji tego statku powietrznego.
Art. 4.
1. Każde Umawiające się Państwo podejmie w związku z przestępstwem takie środki, jakie będą konieczne dla ustanowienia swej jurysdykcji w sprawach o przestępstwo oraz o każdy inny czyn użycia przemocy w stosunku do pasażerów lub załogi popełniony przez domniemanego sprawcę przestępstwa, w następujących przypadkach:
a) gdy przestępstwo zostało popełnione na pokładzie statku powietrznego zarejestrowanego w tym Państwie,
b) gdy statek powietrzny, na pokładzie którego przestępstwo zostało popełnione, ląduje na jego terytorium z domniemanym sprawcą przestępstwa znajdującym się na pokładzie,
c) gdy przestępstwo zostało popełnione na pokładzie statku powietrznego wydzierżawionego bez załogi dzierżawcy, którego główne miejsce działalności, a w przypadku braku takiego miejsca - jego stałe miejsce pobytu, znajduje się w tym Państwie.
2. Każde Umawiające się Państwo podejmie również takie środki, jakie będą konieczne dla ustanowienia swej jurysdykcji w sprawie o przestępstwo w przypadku, gdy domniemany sprawca przestępstwa znajduje się na jego terytorium, a Państwo to nie wydaje go zgodnie z postanowieniami artykułu 8 żadnemu z Państw określonych w ustępie 1 niniejszego artykułu.
3. Niniejsza Konwencja nie wyłącza jurysdykcji karnej wykonywanej zgodnie z przepisami prawa wewnętrznego.
Art. 5.
Umawiające się Państwa, które tworzą dla przewozu lotniczego organizację wspólnej eksploatacji lub międzynarodowe agencje eksploatacyjne, eksploatujące statki powietrzne podlegające wspólnej lub międzynarodowej rejestracji, wyznaczą dla każdego statku powietrznego według przyjętego trybu postępowania to Państwo spośród nich, które wykonywać będzie jurysdykcję i dla celów niniejszej Konwencji posiadać będzie uprawnienia Państwa rejestracji, o czym zawiadomią Organizację Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego, która poinformuje o tym wszystkie Państwa będące Stronami niniejszej Konwencji.
Art. 6.
1. Jeżeli Umawiające się Państwo, na terytorium którego znajduje się sprawca lub domniemany sprawca przestępstwa, uzna, że okoliczności to usprawiedliwiają, zatrzyma taką osobę lub podejmie inne środki zapewniające jej obecność. Zatrzymanie lub zastosowanie innych środków powinno być zgodne z prawem danego Państwa i może trwać jedynie przez okres konieczny dla przeprowadzenia postępowania karnego lub dokonania ekstradycji.
2. Państwo to przystąpi niezwłocznie do przeprowadzenia dochodzenia wstępnego mającego na celu ustalenie faktów.
3. Każdej osobie zatrzymanej w myśl postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu przysługuje prawo natychmiastowego porozumienia się z najbliższym właściwym przedstawicielem Państwa, którego jest ona obywatelem; w tym celu należy udzielić jej wszelkich ułatwień.
4. Gdy Państwo zatrzymało osobę zgodnie z postanowieniami niniejszego artykułu, powiadamia niezwłocznie o tym zatrzymaniu jak i o okolicznościach, które je usprawiedliwiają, Państwo rejestracji statku powietrznego, Państwo określone w artykule 4 ustęp 1 litera c), Państwo którego zatrzymana osoba jest obywatelem, a także jeżeli uzna to za wskazane - wszystkie inne zainteresowane Państwa. Państwo, które prowadzi wstępne dochodzenie określone w ustępie 2 niniejszego artykułu, powiadamia natychmiast wyżej wymienione Państwa o jego wynikach i oświadcza czy zamierza wykonywać swą jurysdykcję.
Art. 7.
Jeżeli Umawiające się Państwo, na terytorium którego znajduje się domniemany sprawca przestępstwa nie wydaje go, zobowiązane jest ono bez żadnego wyjątku oraz bez względu na to, czy przestępstwo zostało popełnione w jego terytorium, przedłożyć sprawę właściwym władzom w celu przeprowadzenia postępowania karnego. Władze te podejmować będą swe decyzje w taki sam sposób jak w przypadku jakiegokolwiek przestępstwa o poważnym charakterze, zgodnie z prawem wewnętrznym tego Państwa.
Art. 8.
1. Przestępstwo uznaje się za przestępstwo uzasadniające ekstradycję, włączone do wszystkich umów ekstradycyjnych zawartych już między Umawiającymi się Państwami. Umawiające się Państwa zobowiązują się włączyć przestępstwo jako przestępstwo uzasadniające ekstradycję do wszystkich umów ekstradycyjnych, jakie będą zawarte między nimi.
2. Jeżeli Umawiające się Państwo, które uzależnia ekstradycję od istnienia umowy, otrzyma wniosek o ekstradycję od innego Umawiającego się Państwa, z którym nie ma umowy ekstradycyjnej, może uznać niniejszą Konwencję za podstawę prawną ekstradycji w związku z przestępstwem. Ekstradycja podlega innym warunkom przewidzianym przez prawo Państwa wezwanego.
3. Umawiające się Państwa, które nie uzależniają ekstradycji od istnienia umowy, uznają między sobą przestępstwo za przestępstwo uzasadniające ekstradycję na warunkach przewidzianych przez prawo państwa wezwanego.
4. Dla celów ekstradycji między Umawiającymi się Państwami przestępstwo uważa się za dokonane tak w miejscu jego popełnienia, jak i na terytorium Państw zobowiązanych do ustanowienia swej jurysdykcji zgodnie z artykułem 4 ustęp 1.
Art. 9.
1. Jeżeli popełniono lub usiłowano popełnić jakikolwiek z czynów wymienionych w artykule 1 litera a), Umawiające się Państwa podejmą wszelkie właściwe środki dla przywrócenia lub utrzymania kontroli nad statkiem powietrznym przez prawowitego dowódcę.
2. W przypadkach określonych w poprzednim ustępie, każde Umawiające się Państwo, na terytorium którego znajduje się statek powietrzny, pasażerowie lub załoga ułatwi, tak szybko jak tylko to będzie możliwe, pasażerom i załodze kontynuowanie podróży oraz bez zwłoki zwróci osobom uprawnionym statek powietrzny i jego ładunek.
Art. 10.
1. Umawiające się Państwa będą udzielać sobie jest najdalej idącej pomocy prawnej w postępowaniu karnym prowadzonym w związku z przestępstwem jak i innymi czynami wymienionymi w artykule 4. We wszystkich przypadkach stosuje się prawo Państwa wezwanego.
2. Postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu nie naruszają zobowiązań wynikających z postanowień innych dwustronnych lub wielostronnych umów, które regulują lub będą regulować w całości lub w części wzajemną pomoc prawną w sprawach karnych.
Art. 11.
Każde Umawiające się Państwo przekaże Organizacji Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego zgodnie z jego prawem wewnętrznym, tak szybko jak tylko to będzie możliwe, wszelkie istotne informacje znajdujące się w jego posiadaniu dotyczące:
a) okoliczności przestępstwa,
b) środków podjętych w myśl postanowień artykułu 9,
c) środków zastosowanych względem sprawcy lub domniemanego sprawcy przestępstwa oraz w szczególności - wyników postępowania ekstradycyjnego lub każdego innego postępowania prawnego.
Art. 12.
1. Jakikolwiek spór między Umawiającymi się Państwami dotyczący interpretacji lub stosowania niniejszej Konwencji, który nie może być rozstrzygnięty drogą negocjacji, będzie na prośbę jednego z nich poddany arbitrażowi. Jeżeli w ciągu sześciu miesięcy od daty zażądania arbitrażu Strony nie dojdą do porozumienia w sprawie arbitrażu, każda ze Stron może skierować spór do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, zgodnie ze Statutem Trybunału.
2. Każde Państwo będzie mogło przy podpisywaniu lub ratyfikacji niniejszej Konwencji albo przystąpieniu do niej oświadczyć, że nie uważa się za związane postanowieniami poprzedniego ustępu. Inne Umawiające się Państwa nie będą związane wspomnianymi postanowieniami w stosunku do każdego Umawiającego się Państwa, które złożyło takie zastrzeżenie.
3. Każde Umawiające się Państwo, które złożyło zastrzeżenie zgodnie z postanowieniami poprzedniego ustępu, będzie mogło w każdym czasie wycofać to zastrzeżenie drogą notyfikacji skierowanej do Rządów - depozytariuszy.
Art. 13.
1. Niniejsza Konwencja będzie otwarta do podpisu w Hadze dnia 16 grudnia 1970 roku dla Państw uczestniczących w Międzynarodowej Konferencji Prawa Lotniczego zwołanej do Hagi w dniach od 1 do 16 grudnia 1970 roku (zwanej dalej Konferencją Haską). Po dacie 31 grudnia 1970 roku Konwencja będzie otwarta do podpisu w Moskwie, Londynie i Waszyngtonie dla wszystkich Państw. Każde Państwo, które nie podpisze Konwencji przed jej wejściem w życie zgodnie z postanowieniami ustępu 3 niniejszego artykułu może przystąpić do niej w każdym czasie.
2. Niniejsza Konwencja podlega ratyfikacji przez Państwa sygnatariuszy. Dokumenty ratyfikacyjne i dokumenty przystąpienia zostaną złożone rządom Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii oraz Stanów Zjednoczonych Ameryki, które niniejszym wyznacza się jako Rządy - depozytariusze.
3. Niniejsza Konwencja wejdzie w życie po upływie trzydziestu dni od daty złożenia dokumentów ratyfikacyjnych przez dziesięć Państw sygnatariuszy niniejszej Konwencji, które uczestniczyły w Konferencji Haskiej.
4. W stosunku do innych Państw niniejsza Konwencja wejdzie w życie w dniu jej wejścia w życie zgodnie z postanowieniami ustępu 3 niniejszego artykułu lub po upływie trzydziestu dni od daty złożenia ich dokumentów ratyfikacyjnych lub dokumentów przystąpienia, w zależności od tego, która z tych dat będzie późniejsza.
5. Rządy - depozytariusze niezwłocznie poinformują wszystkie Państwa, które podpisały niniejszą Konwencję lub do niej przystąpiły, o dacie każdego podpisania, złożenia każdego dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia, dacie wejścia w życie niniejszej Konwencji oraz o wszelkich innych zawiadomieniach.
6. Z chwilą wejścia w życie niniejszej Konwencji zostanie ona zarejestrowana przez Rządy - depozytariusze stosownie do postanowień artykułu 102 karty Narodów Zjednoczonych oraz artykułu 83 Konwencji o międzynarodowym lotnictwie cywilnym (Chicago, 1944 rok).
Art. 14.
1. Każde Umawiające się Państwo może wypowiedzieć niniejszą Konwencję w drodze notyfikacji skierowanej do Rządów - depozytariuszy.
2. Wypowiedzenie nabierze mocy po upływie sześciu miesięcy od daty otrzymania notyfikacji przez Rządy - depozytariusze.
NA DOWÓD CZEGO niżej podpisani pełnomocnicy, należycie w tym celu upoważnieni przez ich Rządy, podpisali niniejszą Konwencję.
SPORZĄDZONO w Hadze dnia szesnastego grudnia tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego roku w trzech oryginalnych egzemplarzach, w których każdy zawiera cztery autentyczne teksty zredagowane w językach angielskim, francuskim, hiszpańskim i rosyjskim.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ROZPORZĄDZENIE MINISTRÓW GOSPODARKI TERENOWEJ I OCHRONY ŚRODOWISKA, KOMUNIKACJI ORAZ ŻEGLUGI
z dnia 12 lipca 1972 r.
w sprawie postępowania z rzeczami znalezionymi w środkach transportu publicznego oraz w pomieszczeniach i urządzeniach związanych z tym transportem.
Na podstawie art. 6 dekretu z dnia 18 września 1954 r. o likwidacji nie podjętych depozytów i nie odebranych rzeczy (Dz. U. Nr 41, poz. 184) i ż 6 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 marca 1971 r. w sprawie orzekania o przejściu depozytów na własność Państwa (Dz. U. Nr 7, poz. 78) zarządza się, co następuje:
ż 1. 1. Przepisy rozporządzenia dotyczą rzeczy znalezionych:
1) w środkach przewozowych komunalnych przedsiębiorstw (zakładów) komunikacyjnych oraz w taksówkach samochodowych miejskich przedsiębiorstw taksówkowych,
2) w wagonach kolejowych,
3) w autobusach i ich przyczepach przedsiębiorstw Państwowej Komunikacji Samochodowej,
4) w cywilnych statkach powietrznych przedsiębiorstwa Polskiej Linie Lotnicze "Lot" i środkach przewozowych tego przedsiębiorstwa przeznaczonych specjalnie do przewozu podróżnych,
5) na statkach morskich i na statkach żeglugi śródlądowej,
6) w pomieszczeniach i urządzeniach związanych z przewozem środkami transportów wymienionych w pkt 1 - 5.
2. Za pomieszczenia i urządzenia związane z przewozem uważa się:
1) pomieszczenia przeznaczone do odprawy i obsługi podróżnych oraz do sprzedaży biletów, jak też restauracje, bufety, poczekalnie, świetlice i inne pomieszczenia usługowe przeznaczone dla podróżnych,
2) perony, przystanie oraz przejścia dla podróżnych.
3. Przepisy rozporządzenia stosuje się odpowiednio do rzeczy porzuconych bez zamiaru wyzbycia się własności, jak również do zwierząt, które zabłąkały się lub uciekły.
ż 2. 1. Znalazca obowiązany jest niezwłocznie po znalezieniu rzeczy w środkach przewozowych transportów wymienionych w ż 1 oraz w pomieszczeniach i urządzeniach związanych z tym transportem oddać rzecz znalezioną właściwemu zarządcy środka transportu lub zarządcy pomieszczenia związanego z tym transportem.
2. Zarządcami środków transportu w rozumieniu ust. 1 w czasie jazdy, lotu, podróży statkiem morskim lub żeglugi śródlądowej są konduktorzy środków przewozowych lub kierowcy środków przewozowych, w których nie ma obsługi konduktorskiej, starszy steward (starsza stewardesa) statku powietrznego, ochmistrz statku morskiego lub kierownik statku żeglugi śródlądowej, a zarządcami pomieszczeń i urządzeń związanych z przewozem - kierownik jednostki właściwej do przechowywania rzeczy, zwani dalej "pracownikami".
3. Pracownik obowiązany jest przyjąć rzecz znalezioną, w razie żądania wystawić znalazcy pokwitowanie z odbioru rzeczy i przekazać ją właściwej jednostce wyznaczonej do przechowywania rzeczy lub osobie wyznaczonej przez kierownika tej jednostki. Jeżeli wystawienie pokwitowania z odbioru rzeczy znalezionej w czasie jazdy w środkach przewozowych komunalnych przedsiębiorstw (zakładów) komunikacyjnych byłoby niemożliwe, może być ono wystawione na przystanku końcowym środka przewozowego.
4. Pracownik powinien rzecz znalezioną i przekazaną przez znalazcę zwrócić osobie uprawnionej, po uprawdopodobnieniu przez tę osobę prawa do rzeczy.
ż 3. Jednostkami właściwymi do przechowywania rzeczy znalezionych w środkach transportu publicznego, w pomieszczeniach i urządzeniach związanych z tym transportem, zwanymi dalej "jednostkami przechowującymi", są:
1) w komunalnych przedsiębiorstwach (zakładach) komunikacyjnych i taksówkowych,
2) w przedsiębiorstwie Polskie Linie Lotnicze "LOT",
3) w przedsiębiorstwach żeglugi morskiej i żeglugi śródlądowej
- jednostki wyznaczone przez kierownika przedsiębiorstwa,
4) w przedsiębiorstwie Polskie Koleje Państwowe - stacje kolejowe przechowujące znalezione rzeczy przez 30 dni, a po upływie tego terminu - okręgowe składy likwidacyjne,
5) w przedsiębiorstwie Państwowej Komunikacji Samochodowej:
a) dla rzeczy znalezionych w środkach przewozowych - oddział przedsiębiorstwa właściwy dla miejscowości docelowej jazdy autobusu, a jeśli w tej miejscowości nie ma dworca autobusowego - oddział przedsiębiorstwa, do którego należy autobus,
b) dla rzeczy znalezionych w pomieszczeniach i urządzeniach - oddział przedsiębiorstwa, na którego terenie znajduje się dworzec.
ż 4. 1. Jednostki przechowujące obowiązane są:
1) przy przyjęciu rzeczy wydać znalazcy lub pracownikowi poświadczenie odbioru,
2) prowadzić ewidencję rzeczy z podaniem imienia, nazwiska i adresu znalazcy, a także okoliczności znalezienia rzeczy,
3) zapewnić odpowiednie pomieszczenia oraz warunki do utrzymania rzeczy w należytym stanie oraz do przeprowadzenia konserwacji w razie potrzeby,
4) wyznaczyć osoby do wykonywania czynności związanych z przyjmowaniem, przechowywaniem i wydawaniem rzeczy, spowodować umieszczenie w miejscach widocznych i łatwo dostępnych dla podróżnych informacji o miejscu i godzinach urzędowania jednostek przechowujących oraz o obowiązku oddawania rzeczy znalezionych w środkach komunikacji, pomieszczeniach i urządzeniach związanych z danym rodzajem transportu.
2. Dostęp do pomieszczeń przeznaczonych do przechowywania rzeczy znalezionych mają tylko osoby upoważnione przez kierownika jednostki przechowującej.
ż 5. W razie gdy znalazca lub pracownik przekazuje jednostce przechowującej rzeczy w opakowaniu, osoba przyjmująca otwiera opakowanie w obecności znalazcy lub innej osoby i z czynności tej spisuje protokół. W protokole należy opisać wszystkie rzeczy znajdujące się w opakowaniu i opakowanie przechowywać razem z rzeczami.
ż 6. 1. W razie przyjęcia:
1) pieniędzy polskich,
2) złota, monet złotych, platyny, srebra, wyrobów użytkowych ze złota, platyny lub srebra, kamieni szlachetnych, pereł, zagranicznych środków płatniczych lub zagranicznych papierów wartościowych,
3) krajowych papierów wartościowych,
4) rzeczy, co do której istnieje przypuszczenie, że stanowi przedmiot o wartości naukowej, historycznej lub artystycznej,
kierownik jednostki przechowującej lub osoba przez niego wyznaczona w obecności znalazcy lub innej osoby sporządza wykaz tych przedmiotów z dokładnym ich opisaniem i umieszcza je wraz z tym wykazem w kopercie albo w innym opakowaniu. Na sklejeniach koperty lub na innym opakowaniu kierownik jednostki przechowującej oraz osoba obecna przy pakowaniu umieszczają swoje podpisy z pieczątką jednostki przechowującej.
2. Przedmioty, papiery wartościowe i rzeczy wymienione w ust. 1 pkt 2, 3 i 4 jednostka przechowująca przekaże niezwłocznie administracji finansowej prezydium powiatowej rady narodowej (rady narodowej miasta stanowiącego powiat bądź dzielnicowej rady narodowej w mieście wyłączonym z województwa), na którego terenie znajduje się siedziba jednostki przechowującej. W miastach wyłączonych z województw przekazanie następuje do tego organu administracji finansowej prezydium dzielnicowej rady narodowej, któremu prezydium rady narodowej miasta wyłączonego z województwa zleci załatwianie tych spraw.
3. Przekazanie powinno nastąpić bezpośrednio, ze sporządzeniem protokołu zdawczo-odbiorczego w 2 egzemplarzach, z których jeden pozostaje w organie administracji finansowej, a drugi przeznaczony jest dla jednostki przechowującej.
4. Organ administracji finansowej postępuje z przekazanymi mu rzeczami znalezionymi (ust. 2) w sposób określony przez Ministra Finansów o postępowaniu z depozytami wartościowymi.
5. Pieniądze polskie jednostka przechowująca składa do depozytu w swojej kasie, która przechowuje je oddzielnie w zapieczętowanej kopercie.
ż 7. 1. W razie przyjęcia rzeczy, której cechy zewnętrzne lub umieszczone na niej znaki szczególne wskazują, że stanowi ona sprzęt lub ekwipunek wojskowy, oraz w razie przyjęcia dokumentu wojskowego, a w szczególności legitymacji, książeczki lub zaświadczenia wojskowego, karty powołania albo mapy wojskowej, jednostka przechowująca powinna niezwłocznie oddać znalezioną rzecz lub dokument za pokwitowaniem najbliższemu sztabowi wojskowemu lub organowi wojskowej służby wewnętrznej bądź najbliższej jednostce Milicji Obywatelskiej.
2. Jednostka przechowująca powinna oddać niezwłocznie, za pokwitowaniem, najbliższej jednostce Milicji Obywatelskiej rzecz, której posiadanie wymaga szczególnego zezwolenia organów państwowych, jak broń, amunicja, materiały wybuchowe, aparatura radiowo-nadawcza oraz znalezione dowody osobiste, tymczasowe zaświadczenia tożsamości, paszporty, wkładki paszportowe do dowodu osobistego lub inne dokumenty uprawniające do przekroczenia granicy Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i dokumenty podróży.
3. Do rzeczy znalezionych, określonych w ust. 2, stosuje się odpowiednio przepisy rozporządzenia w sprawach nie unormowanych przepisami szczególnymi. Wydanie rzeczy, której posiadanie wymaga zezwolenia organu państwowego, może nastąpić dopiero po przedłożeniu przez osobę uprawnioną ważnego zezwolenia.
ż 8. Jednostka przechowująca wyda znalezioną rzecz osobie uprawnionej po uprawdopodobnieniu przez tę osobę prawa do rzeczy. Na pokwitowaniu odbioru należy odnotować imię, nazwisko i miejsce zamieszkania osoby odbierającej oraz numer jej dowodu osobistego.
ż 9. Do rzeczy wymienionych w ż 7, z wyjątkiem mapy wojskowej, broni, amunicji i aparatury radiowo-nadawczej, przepisy ż 2 ust. 4 i ż 8 stosuje się odpowiednio.
ż 10. 1. Jednostka przechowująca obowiązana jest nie później niż w następnym dniu po przyjęciu znalezionej rzeczy umieścić w swojej siedzibie na widocznym miejscu ogłoszenie powiadamiające o przechowywaniu rzeczy, ze wskazaniem miejsca znalezienia i przechowywania rzeczy oraz czasu, w którym są wydawane znalezione rzeczy. Ogłoszenie takie można usunąć po upływie miesiąca od dnia wywieszenia lub po wydaniu rzeczy osobie uprawnionej.
2. Jeżeli znaleziona rzecz zawiera dane dotyczące osoby uprawnionej do odbioru, należy wezwać tę osobę do odebrania rzeczy ze wskazaniem miejsca i terminu odebrania; w tym wypadku nie wywiesza się ogłoszenia, o którym mowa w ust. 1.
3. Jednostka przechowująca powinna podjąć poszukiwania osoby uprawnionej do odbioru rzeczy, jeżeli rzecz ta posiada znaczną wartość albo jeżeli jest to potrzebne ze względu na jej właściwości lub okoliczności, w jakich została znaleziona. W razie potrzeby jednostka przechowująca dokonuje ogłoszeń w miejscowej prasie.
4. Jeżeli nazwisko i miejsce zamieszkania osoby uprawnionej do odbioru rzeczy zostaną ustalone, jednostka przechowująca wezwie niezwłocznie tę osobę do odbioru rzeczy pod rygorem skutków przewidzianych w art. 1 ust. 1 dekret z 18 września 1954 r. o likwidacji nie podjętych depozytów i nie odebranych rzeczy (Dz. U. Nr 41, poz. 184). Przepis ten stosuje się również w wypadku określonym w ust. 2.
ż 11. 1. Przyjętą na przechowanie rzecz znalezioną, która ulega szybkiemu zepsuciu, oraz zwierzęta żywe należy niezwłocznie sprzedać jednostce gospodarki uspołecznionej po cenach płaconych przez te jednostki dostawcom uspołecznionym lub po cenach skupu, a gdy takich cen nie ma, po cenach wzajemnie uzgodnionych.
2. Przyjęte na przechowanie rzeczy znalezione, którym na skutek dłuższego przechowywania zagraża zniszczenie lub znaczna utrata wartości albo których koszty przechowywania byłyby niewspółmiernie wysokie w stosunku do ich wartości, powinny być sprzedane.
3. Rzeczy znalezione na statku morskim lub żeglugi śródlądowej, ulegające szybkiemu zepsuciu, mogą być sprzedane po cenach wzajemnie uzgodnionych, a gdy sprzedaż nie dojdzie do skutku, zużyte we własnym zakresie lub zniszczone komisyjnie.
4. Suma uzyskana ze sprzedaży, po potrąceniu kosztów wchodzi w miejsce rzeczy lub zwierzęcia żywego.
ż 12. Jeżeli rzecz przechowywana lub suma uzyskana ze sprzedaży rzeczy nie zostanie podjęta przez osobę uprawnioną w ciągu jednego roku od dnia doręczenia tej osobie wezwania do odbioru, w razie zaś niemożności doręczenia - od dnia zwrotu wezwania lub stwierdzenia niemożności doręczenia, kierownik jednostki przechowującej wydaje decyzję o przejściu rzeczy znalezionej lub sumy uzyskanej ze sprzedaży na własność Państwa.
ż 13. 1. Rzeczy znalezione, co do których wydano decyzję o przejściu na własność Państwa, podlegają likwidacji w drodze:
1) sprzedaży jednostkom gospodarki uspołecznionej po cenach płaconych przez te jednostki dostawcom uspołecznionym, a gdy cen takich nie ma - po cenach wzajemnie uzgodnionych,
2) nieodpłatnego przekazania jednostkom państwowym po pokryciu kosztów przechowywania, jeżeli:
a) mogą być wykorzystane przez państwowe jednostki gospodarcze, jako środki trwałe,
b) nie nadają się do obrotu, a ze względu na ich wartość użytkową mogą być wykorzystane na cele opieki społecznej,
3) sprzedaży osobom fizycznym w trybie publicznej licytacji.
2. Kierownicy jednostek przechowujących wyznaczają komisję do przeprowadzenia likwidacji rzeczy nie odebranych, w składzie co najmniej trzech osób, spośród pracowników jednostki. Komisja ustala wartość szacunkową każdej rzeczy po zasięgnięciu w razie potrzeby opinii rzeczoznawcy i przeprowadza publiczną licytację według przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
3. Rzeczy znalezione, na które nie ma nabywców, należy bezpłatnie zaofiarować organizacjom opieki społecznej.
ż 14. 1. Koszty przechowywania i sprzedaży rzeczy oraz utrzymania jej w należytym stanie, a także koszty poszukiwań, do wysokości wartości rzeczy w dniu odbioru obciążają osobę uprawnioną do odbioru.
2. Rzecz nie może być wydana przed zapłaceniem tych należności.
ż 15. Dokumentację dotyczącą rzeczy znalezionych należy przechowywać przez okres dwóch lat do dnia wydania rzeczy osobie uprawnionej lub przekazania jej właściwej organizacji albo zlikwidowania rzeczy znalezionej.
ż 16. Sumy pieniężne uzyskane w wyniku zbycia rzeczy znalezionych w środkach przewozowych, pomieszczeniach i urządzeniach związanych z transportem, po potrąceniu kosztów, o których mowa w ż 14, oraz nie odebrane pieniądze polskie jednostki przechowujące zaliczają:
1) w komunalnych przedsiębiorstwach (zakładach) komunikacyjnych, miejskich przedsiębiorstwach taksówkowych i wojewódzkich przedsiębiorstwach Państwowej Komunikacji Samochodowej - na dochody właściwej części budżetu terenowego,
2) w przedsiębiorstwach: Polskie Koleje Państwowe, PLL "LOT" i Międzynarodowych Przewozów Samochodowych "PEKAES" - na dochody budżetu centralnego w części dotyczącej Ministerstwa Komunikacji,
3) w przedsiębiorstwach żeglugi morskiej i żeglugi śródlądowej - na dochody budżetu centralnego w części dotyczącej Ministerstwa Żeglugi.
ż 17. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 15 sierpnia 1972 r.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
UMOWA
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Mongolską Republiką Ludową o pomocy prawnej i stosunkach prawnych w sprawach cywilnych, rodzinnych i karnych, podpisana w Warszawie
dnia 14 września 1971 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 14 września 1971 roku została podpisana w Warszawie Umowa między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Mongolską Republiką Ludową o pomocy prawnej i stosunkach prawnych w sprawach cywilnych, rodzinnych i karnych, o następującym brzmieniu dosłownym:
UMOWA między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Mongolską Republiką Ludową o pomocy prawnej i stosunkach prawnych w sprawach cywilnych, rodzinnych i karnych
Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Prezydium Wielkiego Churału Ludowego Mongolskiej Republiki Ludowej,
ożywione pragnieniem umocnienia ścisłej i trwałej przyjaźni między obydwoma krajami oraz przypisując doniosłe znaczenie współpracy w zakresie stosunków prawnych, postanowiły zawrzeć umowę o pomocy prawnej i stosunkach prawnych w sprawach cywilnych, rodzinnych i karnych.
W tym celu wyznaczyły swych pełnomocników:
Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej - Józefa Szczerskiego, Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej,
Prezydium Wielkiego Churału Ludowego Mongolskiej Republiki Ludowej - Damirangijna Horhoi, Przewodniczącego Komitetu Prawnego przy Radzie Ministrów Mongolskiej Republiki Ludowej,
którzy po dokonaniu wymiany swoich pełnomocnictw, uznanych za prawidłowe i sporządzone w należytej formie, zgodnie ustalili, co następuje:
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
CZĘŚĆ PIERWSZA
Postanowienia ogólne
Art. 1.
Ochrona prawna
1. Obywatele jednej z Umawiających się Stron korzystają na obszarze drugiej Umawiającej się Strony w zakresie swych praw osobistych i majątkowych z takiej samej ochrony prawnej, jaka przysługuje jej obywatelom.
2. Obywatele jednej z Umawiających się Stron mają prawo swobodnego i nieskrępowanego zwracania się do sądów i innych organów drugiej Umawiającej się Strony, do których właściwości należą sprawy cywilne, rodzinne i karne; mogą oni występować przed nimi w obronie swych praw i interesów, wytaczać powództwa oraz składać wnioski i skargi na tych samych warunkach, co obywatele tej Umawiającej się Strony.
3. Postanowienia ustępów 1 i 2 niniejszego artykułu stosuje się odpowiednio do osób prawnych.
Art. 2.
Udzielanie pomocy prawnej
1. Sądy, prokuratury i notariaty państwowe (dalej zwane "organami wymiaru sprawiedliwości") Umawiających się Stron udzielają sobie wzajemnie pomocy prawnej w sprawach cywilnych, rodzinnych i karnych.
2. Organy wymiaru sprawiedliwości udzielają pomocy prawnej również innym organom, do których właściwości należą sprawy cywilne, rodzinne i karne.
Art. 3.
Tryb porozumiewania się
1. W sprawach objętych niniejszą Umową organy wymiaru sprawiedliwości Umawiających się Stron porozumiewają się ze sobą za pośrednictwem swoich organów centralnych, jeżeli Umowa niniejsza nie stanowi inaczej.
2. Inne organy Umawiających się Stron właściwe w sprawach cywilnych, rodzinnych i karnych kierują swoje wnioski do organów wymienionych w artykule 2 ustęp 1, chyba że w poszczególnych wypadkach Umowa niniejsza stanowi inaczej.
Art. 4.
Zakres pomocy prawnej
Pomocy prawnej udziela się przez dokonywanie określonych czynności postępowania, a w szczególności przez dokonanie poszukiwań, zatrzymanie rzeczy i zajęcie mienia, przesyłanie, wydawanie dowodów rzeczowych, przesłuchiwanie stron, uczestników postępowania, świadków i biegłych, podejrzanych, oskarżonych, dokonywanie oględzin sądowych, wykonywanie wniosków o doręczenie pism, przesyłanie materiałów i akt, sporządzanie i przesyłanie dokumentów.
Art. 5.
Treść i forma wniosku o udzielenie pomocy prawnej
1. Wniosek o udzielenie pomocy prawnej powinien zawierać następujące dane:
a) nazwę organu wzywającego;
b) nazwę organu wezwanego;
c) określenie sprawy, w której zgłasza się wniosek o udzielenie pomocy prawnej;
d) imiona i nazwiska stron, podejrzanych, oskarżonych lub skazanych, ich stałe miejsce zamieszkania lub pobytu, obywatelstwo i zawód, a w sprawach karnych - w miarę możności - również miejsce i datę urodzenia podejrzanych, oskarżonych lub skazanych oraz imiona ich rodziców;
e) imiona, nazwiska i adresy pełnomocników;
f) treść wniosku i informacje niezbędne do jego wykonania, a w sprawach karnych również opis czynu przestępnego.
2. Przesyłane na podstawie niniejszej Umowy korespondencja i dokumenty powinny być opatrzone podpisem i pieczęcią.
Art. 6.
Sposób załatwienia wniosku
1. Wykonując wniosek o udzielenie pomocy prawnej, organ wezwany stosuje przepisy prawne swego Państwa. Jednak organ ten na prośbę organu wzywającego może stosować przepisy procesowe Umawiającej się Strony, od której wniosek pochodzi, jeśli nie są one sprzeczne z prawem jego Państwa.
2. Jeżeli organ wezwany nie jest właściwy do wykonania wniosku, przesyła wniosek właściwemu organowi, zawiadamiając o tym organ wzywający.
3. Na prośbę organu wzywającego organ wezwany zawiadamia go we właściwym czasie o terminie i miejscu wykonania wniosku.
4. Po wykonaniu wniosku organ wezwany zwraca dokumenty organowi wzywającemu albo zawiadamia go o przeszkodach, które uniemożliwiły załatwienie wniosku.
Art. 7.
Nietykalność świadków i biegłych
1. Jeżeli w toku postępowania przed organem jednej Umawiającej się Strony zajdzie potrzeba osobistego stawiennictwa świadka lub biegłego przebywającego na obszarze drugiej Umawiającej się Strony, można zwrócić się do właściwego organu tej Strony o doręczenie wezwania.
2. W wypadku określonym w ustępie 1 wezwanie nie może zawierać zagrożenia grzywną lub innymi środkami przymusu na wypadek niestawiennictwa.
3. Koszty podróży, utrzymania, noclegu oraz zwrot utraconego zarobku świadków lub biegłych obciążają wzywającą Umawiającą się Stronę.
4. Świadek lub biegły, który na wezwanie doręczone mu przez wezwany organ Umawiającej się Strony stawi się przed wzywającym organem Umawiającej się Strony, nie może być ścigany karnie ani aresztowany za przestępstwo będące przedmiotem danego postępowania lub za inne przestępstwo popełnione przed przekroczeniem granicy Państwa, od którego wniosek pochodzi, jak również nie może być ukarany za takie przestępstwa na obszarze wzywającej Umawiającej się Strony.
5. Świadek lub biegły traci przywilej, o którym mowa w ustępie 4, jeżeli nie opuści obszaru wzywającej Umawiającej się Strony przed upływem jednego miesiąca od dnia zawiadomienia go przez organ przesłuchujący, że dalsza jego obecność nie jest potrzebna. Do tego okresu nie wlicza się czasu, w ciągu którego świadek lub biegły bez własnej winy nie mógł opuścić obszaru wzywającej Umawiającej się Strony.
Art. 8.
Wniosek o doręczenie pism
1. Organ wezwany dokonuje doręczenia pism stosownie do przepisów prawnych normujących tryb doręczania pism w jego Państwie, jeśli doręczane pisma są sporządzone w języku wezwanej Umawiającej się Strony albo jeśli dołączono do nich uwierzytelniony przekład na język tej Strony. W wypadku przeciwnym organ wezwany doręcza pismo adresatowi, jeśli on dobrowolnie zgodzi się je przyjąć.
2. We wniosku o doręczenie pisma powinien być wskazany dokładny adres odbiorcy oraz określenie doręczonego pisma.
3. Jeżeli pisma nie mogą być doręczone pod wskazanym we wniosku adresem, organ wezwany z własnej inicjatywy podejmuje niezbędne środki w celu ustalenia adresu. Jeżeli ustalenie adresu przez organ wezwany okaże się niemożliwe, zawiadamia on o tym organ wzywający i zwraca mu pisma, które miały być doręczone.
Art. 9.
Potwierdzenie doręczenia pism
Potwierdzenie doręczenia pism sporządza się stosownie do przepisów o doręczaniu pism obowiązujących na obszarze wezwanej Umawiającej się Strony. Potwierdzenie doręczenia powinno zawierać datę i miejsce doręczenia.
Art. 10.
Doręczanie pism obywatelom własnym
1. Każda z Umawiających się Stron może na obszarze drugiej Umawiającej się Strony dokonywać doręczeń pism obywatelom własnym przez swoje przedstawicielstwa dyplomatyczne lub urzędy konsularne.
2. Przy doręczaniu pism, o których mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, nie można stosować środków przymusu.
Art. 11.
Koszty związane z udzieleniem pomocy prawnej
1. Wezwane Umawiające się Strony ponoszą wszelkie koszty powstałe na ich obszarze w związku z udzieleniem pomocy prawnej. Wezwana Umawiająca się Strona nie może żądać zwrotu kosztów związanych z udzieleniem tej pomocy.
2. Organ wezwany zawiadamia organ wzywający o wysokości poniesionych kosztów. Jeżeli organ wzywający ściągnie te koszty od osoby obowiązanej do ich poniesienia, wówczas kwoty te wpływają na rzecz Umawiającej się Strony, która je ściągnęła.
Art. 12.
Odmowa przeprowadzenia czynności w zakresie udzielenia pomocy prawnej
Przeprowadzenia czynności w zakresie udzielenia pomocy prawnej można odmówić jeżeli jej wykonanie mogłoby zagrozić suwerenności lub bezpieczeństwu wezwanej Umawiającej się Strony.
Art. 13.
Informacje
Ministerstwo Sprawiedliwości Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Sąd Najwyższy Mongolskiej Republiki Ludowej a także Prokurator Generalny Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Prokurator Państwowy Mongolskiej Republiki Ludowej na wniosek udzielają sobie wzajemnie informacji dotyczących prawa ich Państw, jak również informacji o wykładni przepisów prawnych przez właściwe organy Umawiających się Stron.
Art. 14.
Język
W sprawach dotyczących udzielania pomocy prawnej i stosunków prawnych organy Umawiających się Stron posługują się językiem swego Państwa lub językiem rosyjskim. Przekłady pism na język wezwanej Umawiającej się Strony albo na język rosyjski należy dołączać dla ułatwienia współpracy również w takich wypadkach, w których Umowa niniejsza wyraźnie tego nie przewiduje.
Art. 15.
Przesyłanie dokumentów z akt stanu cywilnego i innych dokumentów
1. Każda z Umawiających się Stron przekazuje z urzędu drugiej Umawiającej się Stronie bezpłatnie za pośrednictwem właściwych organów centralnych odpisy zupełne aktów urodzenia i małżeństwa, sporządzonych w księgach stanu cywilnego po wejściu w życie niniejszej Umowy, a dotyczących obywateli tej Strony. Przesyłanie tych odpisów odbywa się zbiorowo w końcu każdego kwartału.
2. Odpisy zupełne aktów zgonu dotyczących obywateli Umawiających się Stron przesyła się niezwłocznie po sporządzeniu w księgach stanu cywilnego aktu zgonu.
3. W przypadku dokonania w księgach stanu cywilnego późniejszych wpisów dotyczących obywateli drugiej Umawiającej się Strony (wzmianki dodatkowe i przypiski) urzędy stanu cywilnego Umawiających się Stron będą przesyłały odpisy zupełne wraz z powtórzeniem treści wzmianek dodatkowych i przypisków.
4. Umawiające się Strony przesyłają bezpłatnie na żądanie sądów, państwowych biur notarialnych oraz innych organów państwowych drugiej Umawiającej się Strony odpisy zupełne aktów stanu cywilnego oraz inne dokumenty dotyczące praw osobistych oraz interesów obywateli tej Strony.
Art. 16.
Uwierzytelnienie i uznanie dokumentów
1. Dokumenty oraz ich odpisy lub dokonane z nich wyciągi, sporządzone, wydane lub uwierzytelnione na obszarze jednej z Umawiających się Stron przez właściwy organ i opatrzone pieczęcią urzędową, nie wymagają legalizacji dla swej ważności na obszarze drugiej Umawiającej się Strony.
2. Dokumenty urzędowe sporządzone na obszarze jednej z Umawiających się Stron mają na obszarze drugiej Umawiającej się Strony moc dowodową dokumentów urzędowych.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
CZĘŚĆ DRUGA
Sprawy z zakresu prawa cywilnego i rodzinnego
ROZDZIAŁ 1
Zwolnienie od zabezpieczania kosztów procesu i od kosztów sądowych
Art. 17.
Obywatele jednej z Umawiających się Stron, którzy zamieszkują lub przebywają na obszarze którejkolwiek z Umawiających się Stron i występują przed sądami drugiej Umawiającej się Strony, nie są obowiązani do zabezpieczenia kosztów w postępowania z tego tylko powodu, że są cudzoziemcami lub że nie mają miejsca zamieszkania lub pobytu na obszarze Umawiającej się Strony, przed której sądem występują.
Art. 18.
1. Obywatele jednej z Umawiających się Stron korzystają na obszarze drugiej Umawiającej się Strony ze zwolnienia od kosztów sądowych, z prawa uzyskania odroczenia zapłaty tych kosztów oraz z bezpłatnego zastępstwa procesowego na tych samych warunkach i w takim samym zakresie jak obywatele tej Umawiającej się Strony.
2. Zwolnienie od kosztów sądowych, jak również uprawnienie do uzyskania odroczenia uiszczenia kosztów dotyczy wszystkich czynności procesowych, nie wyłączając czynności egzekucyjnych.
3. Obywatele, którzy zgodnie z przepisami prawnymi jednej z Umawiających się Stron zostali zwolnieni od kosztów sądowych w związku z rozpoznaniem przez sąd jakiejkolwiek sprawy, są zwolnieni od tych kosztów w razie dokonywania czynności procesowych w tej samej sprawie na obszarze drugiej Umawiającej się Strony.
Art. 19.
1. Zaświadczenia o stosunkach osobistych i rodzinnych, o zarobkach i majątku wydają właściwe organy tej Umawiającej się Strony, na której obszarze wnioskodawca ma stałe miejsce zamieszkania lub pobytu.
2. Jeżeli wnioskodawca nie zamieszkuje i nie przebywa na obszarze jednej ani drugiej Umawiającej się Strony, zaświadczenie wydaje przedstawicielstwo dyplomatyczne lub urząd konsularny Państwa, którego wnioskodawca jest obywatelem.
3. Sąd orzekający o zwolnieniu od kosztów sądowych może w razie potrzeby w przewidzianym w artykule 3 niniejszej Umowy trybie zażądać od organu, który wydał zaświadczenie, dodatkowych wyjaśnień.
Art. 20.
Obywatel jednej z Umawiających się Stron, zamierzający ubiegać się o zwolnienie od kosztów sądowych albo o odroczenie uiszczenia kosztów sądowych lub o bezpłatne zastępstwo procesowe przed sądem drugiej Umawiającej się Strony, może zgłosić taki wniosek ustnie do protokołu w sądzie właściwym według swego miejsca zamieszkania lub pobytu. Sąd przesyła właściwemu sądowi drugiej Umawiającej się Strony w przewidzianym w artykule 3 niniejszej Umowy trybie protokół wraz z zaświadczeniem określonym w artykule 19 niniejszej Umowy i innymi dokumentami złożonymi przez wnioskodawcę.
Art. 21.
1. Jeżeli sąd jednej Umawiającej się Strony rozpoznający sprawę zażąda przekazania opłat lub zaliczek od obywatela drugiej Strony, termin wyznaczony do uiszczenia ich nie może być krótszy niż dwa miesiące.
2. W razie wyznaczenia przez sąd jednej Umawiającej się Strony terminu do dokonania przez obywatela zamieszkałego na obszarze drugiej Umawiającej się Strony określonej czynności postępowania, wówczas bieg terminu rozpoczyna się od daty stempla urzędu pocztowego Umawiającej się Strony, z której obszaru zostało wysłane pismo stanowiące wykonanie czynności.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
CZĘŚĆ TRZECIA
Sprawy karne
ROZDZIAŁ 1
Wydawanie i przewóz osób ściganych i skazanych
Art. 63.
Obowiązek wydania
1. Umawiające się Strony zobowiązują się wydawać sobie wzajemnie na żądanie, na warunkach określonych w niniejszej Umowie, osoby znajdujące się na ich obszarach w celu przeprowadzenia przeciw nim postępowania karnego lub w celu wykonania wyroku.
2. Wydanie w celu przeprowadzenia postępowania karnego następuje tylko z powodu takich przestępstw, które według prawa obu Umawiających się Stron są zagrożone karą pozbawienia wolności na czas powyżej jednego roku lub karą surowszą.
3. Wydanie w celu wykonania wyroku następuje tylko z powodu takich przestępstw, które podlegają karze według prawa obu Umawiających się Stron i jeżeli dana osoba została skazana na karę pozbawienia wolności na czas powyżej jednego roku lub na karę surowszą.
Art. 64.
Odmowa wydania
Wydanie nie następuje, jeśli:
a) osoba, której wydania zażądano, jest obywatelem tej Umawiającej się Strony, do której skierowano żądanie;
b) osoba, której wydania zażądano, popełniła przestępstwo na obszarze tej Umawiającej się Strony, do której skierowano żądanie;
c) według prawa tej Umawiającej się Strony, do której skierowano żądanie, ściganie jest niedopuszczalne lub wyrok nie może być wykonany z powodu przedawnienia albo z powodu innej okoliczności ustawowej;
d) w stosunku do osoby, której wydania zażądano, wydany został na obszarze tej Umawiającej się Strony, do której skierowano żądanie, wyrok o to samo przestępstwo lub postanowienie umarzające postępowanie w sprawie;
e) ściganie następuje według prawa chociażby jednej Umawiającej się Strony z oskarżenia prywatnego, a pokrzywdzony oskarżenia w przepisanym terminie nie wniósł.
Art. 65.
1. Do wniosku o wydanie w celu wykonania wyroku dołącza się uwierzytelniony odpis prawomocnego wyroku, jak również pełny tekst przepisu ustawy, według którego zakwalifikowano przestępstwo. Jeżeli skazany odbył już część kary, należy również o tym zawiadomić.
2. Do wniosku o wydanie w celu wszczęcia ścigania dołącza się uwierzytelniony odpis postanowienia o tymczasowym aresztowaniu, opis okoliczności popełnienia przestępstwa, jak również tekst przepisu ustawy, według którego przestępstwo ma być zakwalifikowane; jeżeli przestępstwem została wyrządzona szkoda majątkowa, należy wskazać jej wysokość.
3. W razie popełnienia przestępstwa ściganego na wniosek lub z oskarżenia prywatnego wniosek o wydanie powinien zawierać datę zgłoszenia wniosku o ściganie lub oskarżenia prywatnego. Ponadto należy podać, czy istnieją jakiekolwiek prawne ograniczenia dotyczące terminu wniesienia takiego wniosku o ściganie.
4. Do wniosku o wydanie dołącza się w miarę możności rysopis osoby, której wydania zażądano, dane o jej osobowości, obywatelstwie i miejscu zamieszkania, jak również dołącza się zdjęcia fotograficzne i odciski palców.
5. Umawiająca się Strona, która żąda wydania, nie ma obowiązku dołączania do wniosku dowodów winy osoby, której wydania zażądano.
Art. 66.
Uzupełniające dane do wniosku o wydanie
Jeżeli wniosek o wydanie nie zawiera wszystkich niezbędnych danych, wezwana Umawiająca się Strona może zażądać informacji uzupełniających. Może ona w tym celu zakreślić wzywającej Umawiającej się Stronie określony termin, który nie powinien przekraczać dwóch miesięcy. Termin ten może być przedłużony z usprawiedliwionych przyczyn.
Art. 67.
Aresztowanie osoby podlegającej wydaniu
Po otrzymaniu wniosku o wydanie wezwana Umawiająca się Strona poczyni niezwłocznie co należy, aby zaaresztować osobę której wydania zażądano. Nie dotyczy to wypadków, gdy wydanie stosownie do niniejszej Umowy nie następuje.
Art. 68.
Tymczasowe aresztowanie przed otrzymaniem wniosku o wydanie
1. Osoba, której wydania zażądano, może być tymczasowo aresztowana przed otrzymaniem wniosku o wydanie, jeśli jej aresztowania żąda jedna z Umawiających się Stron zapewniając, że wydano nakaz aresztowania danej osoby lub że zapadł prawomocny wyrok skazujący albo inne orzeczenie sądu. Żądanie takie może być zgłoszone przez pocztę, telegraf, telefon lub przez radio.
2. Właściwe organy władzy Umawiających się Stron mogą tymczasowo aresztować znajdującą się na ich obszarze osobę nawet bez zgłoszenia takiego żądania, jeżeli posiadają wiadomość, że dana osoba na obszarze drugiej Umawiającej się Strony popełniła przestępstwo uzasadniające wydanie.
3. O dniu tymczasowego aresztowania przewidzianego w ustępie 1 i 2 niniejszego artykułu należy niezwłocznie zawiadomić drugą Umawiającą się Stronę.
Art. 69.
Zwolnienie z aresztu
1. Osoba aresztowana może być zwolniona, jeśli w przewidzianych w artykule 66 niniejszej Umowy wypadkach w zakreślonym stosownie do tego przepisu terminie nie wpłyną od wzywającej Umawiającej się Strony uzupełniające dane do wniosku o wydanie.
2. Osoba tymczasowo aresztowana stosownie do artykułu 68 niniejszej Umowy może być zwolniona, jeśli w ciągu dwóch miesięcy od dnia wysłania zawiadomienia o aresztowaniu nie wpłynie od drugiej Umawiającej się Strony wniosek o wydanie.
Art. 70.
Odroczenie wydania
Jeżeli co do osoby, której wydania zażądano, na obszarze wezwanej Umawiającej się Strony wszczęto ściganie lub jeżeli została ona skazana za inne przestępstwo, wydanie może być odroczone do czasu umorzenia postępowania lub do czasu wykonania wyroku albo uwolnienia od kary.
Art. 71.
Wydanie czasowe
1. Jeżeli przewidziane w artykule 70 niniejszej Umowy odroczenie wydania mogłoby spowodować przedawnienie ścigania karnego lub przyczynić się do poważnego utrudnienia postępowania, to na uzasadniony wniosek można wydać czasowo osobę, której wydania zażądano.
2. Osoba wydana czasowo powinna być odesłana z powrotem niezwłocznie po dokonaniu czynności w sprawie karnej, dla których została ona wydana.
Art. 72.
Zbieg wniosków o wydanie
Jeżeli wnioski o wydanie zgłosiło kilka państw, to wezwana Umawiająca się Strona decyduje, który ze zgłoszonych wniosków należy uwzględnić.
Art. 73.
Zakres ścigania wydanej osoby
1. Osoba wydana nie może być bez zgody wezwanej Umawiającej się Strony wydana innemu państwu ani ścigana lub skazana za popełnione przed wydaniem przestępstwa, za które nie została wydana.
2. Zgoda nie jest wymagana, jeśli:
a) osoba wydana nie opuści obszaru tej Umawiającej się Strony, której została wydana, w ciągu miesiąca od dnia zakończenia postępowania w sprawie, a w razie jej skazania - od dnia odbycia kary lub uwolnienia od kary; do tego terminu nie wlicza się czasu, w ciągu którego osoba wydana bez własnej winy nie mogła opuścić obszaru wzywającej Umawiającej się Strony;
b) osoba wydana opuściła obszar wzywającej Umawiającej się Strony, lecz następnie powróciła.
Art. 74.
Przekazanie
Wezwana Umawiająca się Strona zawiadamia wzywającą Umawiającą się Stronę o miejscu i czasie wydania. Jeżeli wzywająca Umawiająca się Strona nie przejmie osoby, podlegającej wydaniu, w ciągu miesiąca od wyznaczonego dnia wydania, osoba ta może zostać zwolniona.
Art. 75.
Wydanie ponowne
Jeżeli wydana osoba w jakikolwiek sposób uchyli się od wymiaru sprawiedliwości i ponownie znajdzie się na obszarze wezwanej Umawiającej się Strony, podlega ona wydaniu na ponowny wniosek bez potrzeby przedłożenia materiałów wymienionych w artykule 65 niniejszej Umowy.
Art. 76.
Przewóz
1. Każda z Umawiającej się Stron jest obowiązana na wiosek drugiej Umawiającej się Strony zezwolić na przewóz przez swój obszar osób wydanych drugiej Umawiającej się Stronie przez inne państwo. Umawiające się Strony nie mają tego obowiązku, jeśli stosownie do przepisów niniejszej Umowy wydanie nie jest przewidziane.
2. Wniosek o przewóz powinien być zgłoszony w takim samym trybie, jak wniosek o wydanie.
3. Sposób przewozu, jego trasę i inne warunki ustala się każdorazowo w drodze porozumienia się właściwych organów Umawiających się Stron.
Art. 77.
Zawiadomienie o wynikach postępowania karnego
Umawiające się Strony komunikują sobie wzajemnie wyniki postępowania karnego wobec wydanych osób. Jeżeli osoba wydana została skazana, to po uprawomocnieniu się wyroku przesyła się jego odpis.
Art. 78.
Tryb porozumiewania się w sprawach o wydanie i o przewóz
W sprawach o wydanie, przewóz sprawców przestępstw, jak również o dostarczenie osób aresztowanych (artykuł 79 niniejszej Umowy) komunikują się bezpośrednio Minister Sprawiedliwości lub Prokurator Generalny Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej z Sądem Najwyższym lub Państwowym Prokuratorem Mongolskiej Republiki Ludowej.
Art. 79.
Dostarczenie aresztowanych
1. Jeżeli wyniknie potrzeba przesłuchania w charakterze świadków osób znajdujących się w areszcie na obszarze drugiej Umawiającej się Strony, wówczas wymienione w artykule 78 niniejszej Umowy organy mogą zarządzić dostarczenie ich na obszar wzywającej Umawiającej się Strony pod warunkiem, że osoby te będą nadal znajdować się w areszcie i zostaną odesłane z powrotem w najkrótszym czasie po przesłuchaniu.
2. Jeżeli wyniknie potrzeba przesłuchania w charakterze świadków osób, znajdujących się w areszcie na obszarze innego państwa, to wówczas wymienione w artykule 78 niniejszej Umowy organy wezwanej Umawiającej się Strony udzielą zezwolenia na przewóz tych osób przez obszar swego Państwa. Przepisy artykułu 7 niniejszej Umowy stosuje się w tym wypadku.
Art. 80.
Wydawanie przedmiotów
1. Przedmioty uzyskane przez sprawcę w wyniku przestępstwa uzasadniającego wydanie, jak również wszelkie inne rzeczy, które mogą być uznane w postępowaniu karnym, jako dowody rzeczowe, podlegają wydaniu wzywającej Umawiającej się Stronie nawet w takim wypadku, gdy wydanie sprawcy przestępstwa ze względu na jego śmierć lub z innych powodów jest niemożliwe.
2. Wezwana Umawiająca się Strona może czasowo odroczyć wydanie rzeczy, jeśli są one niezbędne w innym postępowaniu karnym.
3. Prawa osób trzecich do podlegających wydaniu rzeczy pozostają nie naruszone. Rzeczy te po zakończeniu postępowania karnego podlegają zwróceniu tej Umawiającej się Stronie, która je wydała, w celu ich przekazania uprawnionym osobom.
Art. 81.
Koszty wydania i przewozu
Koszty związane z przygotowaniem wydania przestępców oraz przedmiotów uzyskanych w wyniku przestępstwa ponosi ta Umawiająca się Strona, na której obszarze koszty te powstały, koszty zaś przewozu przestępców i aresztowanych świadków obciążają wzywającą Umawiającą się Stronę.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
CZĘŚĆ CZWARTA
Postanowienia końcowe
Art. 85.
Umowa niniejsza podlega ratyfikacji i wejdzie w życie po upływie trzydziestu dni od dnia wymiany dokumentów ratyfikacyjnych, która nastąpi w Ułan Bator.
Umowa niniejsza zawarta jest na okres dziesięciu lat. Ulega ona automatycznemu przedłużeniu na czas nieokreślony, jeżeli żadna z Umawiających się Stron nie wypowie jej w drodze notyfikacji na dwanaście miesięcy przed upływem wymienionego okresu; Umowa będzie mogła być wypowiedziana przez każdą z Umawiających się Stron i utraci moc po upływie dwunastu miesięcy od dnia notyfikacji o wypowiedzeniu.
Art. 86.
Umowę niniejszą sporządzono w Warszawie dnia 14 września 1971 roku w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim, mongolskim i rosyjskim, przy czym wszystkie teksty mają jednakową moc. W razie rozbieżności przy ich interpretacji tekst w języku rosyjskim uważany będzie za rozstrzygający.
Na dowód czego wyżej wymienieni Pełnomocnicy podpisali niniejszą Umowę i opatrzyli ją pieczęciami.
Z upoważnienia
Rady Państwa
Polskiej Rzeczypospolitej
Ludowej
J. Szczerski
Z upoważnienia
Prezydium Wielkiego Churału
Ludowego
Mongolskiej Republiki Ludowej
D. Horhoi
Po zaznajomieniu się z powyższą Umową Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie dnia 15 lutego 1972 roku.
L. S.
Przewodniczący Rady Państwa: J. Cyrankiewcz
Minister Spraw Zagranicznych: S. Olszowski
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
UMOWA
o współpracy kulturalnej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Afganistanu, podpisana w Kabulu
dnia 25 czerwca 1966 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 25 czerwca 1966 roku sporządzona została w Kabulu Umowa o współpracy kulturalnej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Afganistanu o następującym brzmieniu dosłownym:
UMOWA
o współpracy kulturalnej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Afganistanu.
Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rząd Królestwa Afganistanu, pragnąc popierać współpracę w dziedzinie kultury, oświaty, nauki i sztuki oraz przyczynić się w ten sposób do rozwinięcia i rozszerzenia przyjaznych stosunków między narodami obu krajów, postanowiły zawrzeć niniejszą Umowę i w tym celu wyznaczyły swych pełnomocników, a mianowicie:
Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
Pana Jana Petrusa - Ambasadora Nadzwyczajnego i Pełnomocnego Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w Kabulu;
Rząd Królestwa Afganistanu
Prof. dra Mohammeda Othmana Anwari
Ministra Oświaty Rządu Królestwa Afganistanu,
którzy po wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:
Art. 1.
Umawiające się Strony będą popierać stosunki kulturalne między obu krajami oraz będą wzajemnie szerzyć wiedzę o kulturze narodów obu krajów i postępie osiągniętym w dziedzinie kultury, oświaty, nauki i sztuki.
Art. 2.
Każda z Umawiających się Stron będzie popierać wystawianie dzieł muzycznych i filmowych, odczyty, literaturę artystyczną i naukową oraz literaturę piękną drugiej Umawiającej się Strony.
Art. 3.
Umawiające się Strony będą popierać rozwój współpracy i wymianę doświadczeń między organizacjami i instytucjami naukowymi, kulturalnymi, oświatowymi i zdrowia obydwu krajów. W tym celu będą one ułatwiać wzajemne wizyty profesorów uniwersytetów, nauczycieli szkół zawodowych oraz innych pracowników oświaty, nauki i kultury. Podobne poparcie udzielane będzie w stosunku do artystów i studentów.
Art. 4.
Każda z Umawiających się Stron będzie ułatwiać obywatelom drugiej Umawiającej się Strony studia na swych uniwersytetach oraz w szkołach artystycznych i zawodowych, poprzez przyznawanie stypendiów i innych ułatwień.
Art. 5.
Umawiające się Strony rozwiążą problem wzajemnego uznawania dyplomów i stopni naukowych oraz, jeżeli okaże się to celowe, zawrą specjalne porozumienie w tej sprawie.
Art. 6.
Umawiające się Strony będą popierać zawody sportowe między obu krajami oraz wymianę sportowców.
Art. 7.
Umawiające się Strony będą ułatwiać wymianę książek, prac naukowych, dzieł kultury i sztuki, wydawnictw, filmów i nagrań muzycznych.
Art. 8.
Każda z Umawiających się Stron będzie popierać nauczanie w swych szkołach i instytucjach oświatowych historii i geografii drugiego kraju oraz rozpowszechnianie wiedzy o tym kraju.
Art. 9.
Umawiające się Strony będą opracowywać i uzgadniać okresowe programy współpracy w dziedzinie kultury, oświaty, nauki, sztuki i sportu.
Art. 10.
Umowa niniejsza podlega przyjęciu zgodnie z zasadami konstytucyjnymi każdej z Umawiających się Stron i wejdzie w życie w dniu wymiany not potwierdzających to przyjęcie.
Art. 11.
Umowa niniejsza jest zawarta na pięć lat, a następnie będzie automatycznie przedłużana na dalsze pięcioletnie okresy, jeżeli przynajmniej na rok przed upływem danego okresu jedna z Umawiających się Stron nie zawiadomi drugiej Strony w drodze notyfikacji o wypowiedzeniu Umowy.
Sporządzono w Kabulu, dnia 25 czerwca 1966 roku, w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim, dari i angielskim, przy czym wszystkie teksty są jednakowo autentyczne.
Na dowód czego niżej podpisani pełnomocnicy, należycie w tym celu upoważnieni przez swe odpowiednie Rządy, podpisali niniejszą Umowę.
Z upoważnienia Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
J. Petrus
Ambasador Nadzwyczajny i Pełnomocny
Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w Kabulu
Z upoważnienia Rządu Królestwa Afganistanu
Prof. dr M. O. Anwari
Minister Oświaty Rządu
Królestwa Afganistanu
Po zaznajomieniu się z powyższą Umową Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 22 kwietnia 1967 roku.
L. S.
Przewodniczący Rady Państwa: E. Ochab
Minister Spraw Zagranicznych: w z. J. Winiewicz
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
KONWENCJA
między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Ludowej Republiki Bułgarii w sprawie uregulowania podwójnego obywatelstwa, podpisana w Warszawie
dnia 7 lutego 1972 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA
POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 7 lutego 1972 roku została podpisana w Warszawie Konwencja między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Ludowej Republiki Bułgarii w sprawie uregulowania podwójnego obywatelstwa o następującym brzmieniu dosłownym:
KONWENCJA
między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Ludowej Republiki Bułgarii w sprawie uregulowania podwójnego obywatelstwa.
Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rząd Ludowej Republiki Bułgarii
biorąc pod uwagę, że istnieje pewna ilość osób, które obydwie Umawiające się Strony, zgodnie ze swoim ustawodawstwem, uważają za swoich obywateli,
kierując się pragnieniem zniesienia podwójnego obywatelstwa tych osób na zasadzie dobrowolnego wyboru, jak również zapobiegania powstawaniu podwójnego obywatelstwa,
postanowiły zawrzeć niniejszą Konwencję i w tym celu wyznaczyły swoich Pełnomocników:
Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
Bogusława STACHURĘ
Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych
Rząd Ludowej Republiki Bułgarii
Atanasa WOJNOWA
Wiceministra Sprawiedliwości
którzy po wymianie pełnomocnictw uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie uzgodnili, co następuje:
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ROZDZIAŁ I
Zniesienie podwójnego obywatelstwa
Art. 1.
Osoby, które obie Umawiające się Strony, zgodnie ze swoim ustawodawstwem, uważają za swoich obywateli, mogą zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji wybrać obywatelstwo jednej ze Stron.
Art. 2.
1. Osoby określone w artykule 1 niniejszej Konwencji mają prawo do złożenia pisemnego oświadczenia w dwóch egzemplarzach o wyborze obywatelstwa w terminie jednego roku od dnia wejścia w życie niniejszej Konwencji.
2. Osoby, które wybierają obywatelstwo tej Umawiającej się Strony, na terytorium której mają miejsce stałego zamieszkania, składają pisemne oświadczenie przed organem właściwym według ich miejsca zamieszkania.
3. Osoby, które mają miejsce stałego zamieszkania na terytorium jednej z Umawiających się Stron, a które pragną wybrać obywatelstwo drugiej Umawiającej się Strony, składają pisemne oświadczenie w przedstawicielstwie dyplomatycznym lub we właściwym urzędzie konsularnym tej Umawiającej się Strony, której obywatelstwo wybierają.
4. Osoby, które przebywają na terytorium państwa trzeciego składają pisemne oświadczenie w przedstawicielstwie dyplomatycznym lub we właściwym urzędzie konsularnym tej Umawiającej się Strony, której obywatelstwo wybierają.
Art. 3.
1. Prawo do złożenia pisemnego oświadczenia o wyborze obywatelstwa mają tylko osoby pełnoletnie. Pełnoletnie w rozumieniu niniejszej Konwencji są osoby, które ukończyły 18 lat, oraz osoby poniżej tego wieku, jeżeli zawarły związek małżeński.
2. Rodzice dzieci, które nie ukończyły 16 lat wybierają dla nich obywatelstwo przez złożenie zgodnego pisemnego oświadczenia.
3. Rodzice dzieci w wieku od 16 do 18 lat wybierają dla nich obywatelstwo przez złożenie zgodnego pisemnego oświadczenia za pisemną zgodą dzieci.
Art. 4.
1. Osoby, które w terminie ustalonym w artykule 2 ustęp 1 niniejszej Konwencji nie złożą pisemnego oświadczenia o wyborze obywatelstwa, zachowują obywatelstwo wyłącznie tej Umawiającej się Strony, na terytorium której mają miejsce stałego zamieszkania w dniu upływu tego terminu.
2. Osoby, które mają miejsce stałego zamieszkania na terytorium państwa trzeciego, a które nie złożyły w ustalonym terminie pisemnego oświadczenia o wyborze obywatelstwa, zachowują obywatelstwo wyłącznie tej Umawiającej się Strony, na terytorium której miały miejsce stałego zamieszkania przed wyjazdem do państwa trzeciego.
Art. 5.
Dzieci, dla których rodzice nie złożyli pisemnego oświadczenia o wyborze obywatelstwa w terminie ustalonym w artykule 2 ustęp 1 niniejszej Konwencji:
1) zachowują obywatelstwo wyłącznie tej Umawiającej się Strony, na terytorium której oboje rodzice mieli miejsce stałego zamieszkania w dniu upływu tego terminu;
2) zachowują obywatelstwo wyłącznie tej Umawiającej się Strony, na terytorium której oboje rodzice mieli miejsce stałego zamieszkania przed wyjazdem do państwa trzeciego, jeżeli w dniu upływu tego terminu oboje rodzice mają miejsce zamieszkania na terytorium państwa trzeciego;
3) zachowują obywatelstwo wyłącznie tej Umawiającej się Strony, której obywatelstwo posiada matka, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 6 niniejszej Konwencji, jeżeli oboje rodzice nie mieli stałego miejsca zamieszkania na terytorium jednej z Umawiających się Stron.
Art. 6.
1. Dzieci małoletnie, których jedno z rodziców do dnia upływu terminu ustalonego w artykule 2 ustęp 1 niniejszej Konwencji zmarło lub którego miejsce pobytu jest nieznane albo które pozbawione zostało władzy rodzicielskiej, zachowują wyłącznie obywatelstwo, które posiada drugie z rodziców.
2. Dzieci małoletnie, których oboje rodzice do dnia upływu terminu ustalonego w artykule 2 ustęp 1 niniejszej Konwencji zmarli lub ich miejsce pobytu jest nieznane albo pozbawieni zostali władzy rodzicielskiej, zachowują obywatelstwo wyłącznie tej Umawiającej się Strony, na terytorium której mają miejsce stałego zamieszkania.
Art. 7.
Pisemne oświadczenie o wyborze obywatelstwa nie spowoduje skutków prawnych przewidzianych w niniejszej Konwencji, jeżeli Umawiająca się Strona, która otrzymała oświadczenie, ustali według swojego ustawodawstwa, że osoba której oświadczenie dotyczy, nie jest jej obywatelem.
Art. 8.
Umawiające się Strony w okresie do sześciu miesięcy po upływie terminu ustalonego w artykule 2 ustęp 1 niniejszej Konwencji przekażą sobie drogą dyplomatyczną wykazy osób, które złożyły pisemne oświadczenie o wyborze obywatelstwa. Do wykazów dołącza się po jednym egzemplarzu pisemnego oświadczenia.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ROZDZIAŁ II
Zapobieganie powstawaniu podwójnego obywatelstwa
Art. 9.
1. Rodzice, z których jedno jest obywatelem jednej Umawiającej się Strony, a drugie drugiej Umawiającej się Strony, mogą, dla dzieci urodzonych po wejściu w życie niniejszej Konwencji, wybrać obywatelstwo jednej z Umawiających się Stron drogą wzajemnego porozumienia.
2. Rodzice wybierają obywatelstwo dla dziecka przez złożenie pisemnego oświadczenia przed właściwym organem tej Umawiającej się Strony, której obywatelstwo wybierają.
3. Rodzice składają pisemne oświadczenie o wyborze obywatelstwa dla dziecka w dwóch egzemplarzach w terminie sześciu miesięcy od dnia jego urodzenia. Jeżeli nie złożą oni oświadczenia osobiście, podpisy rodziców powinny być uwierzytelnione.
4. Dziecko, którego jedno z rodziców do dnia upływu terminu ustalonego w ustępie 3 zmarło lub jego miejsce pobytu jest nieznane albo zostało pozbawione władzy rodzicielskiej, zachowuje wyłącznie obywatelstwo drugiego z rodziców.
5. Organami właściwymi w rozumieniu ustępu 2 są:
- organy właściwe według miejsca stałego zamieszkania rodziców, jeżeli wybiera się obywatelstwo tej Umawiającej się Strony, na terytorium której rodzice mają miejsce stałego zamieszkania;
- przedstawicielstwo dyplomatyczne lub właściwy urząd konsularny tej Umawiającej się Strony, której obywatelstwo wybiera się, jeżeli rodzice mają miejsce stałego zamieszkania na terytorium drugiej Umawiającej się Strony lub na terytorium państwa trzeciego.
Art. 10.
Dziecko, dla którego rodzice nie złożyli pisemnego oświadczenia o wyborze obywatelstwa zgodnie z artykułem 9 ustępy 2 i 3 niniejszej Konwencji:
1) jeżeli urodziło się na terytorium jednej z Umawiających się Stron, zachowuje obywatelstwo wyłącznie tej Strony;
2) jeżeli urodziło się na terytorium państwa trzeciego, zachowuje obywatelstwo wyłącznie tej Strony, na terytorium której oboje rodzice mieli miejsce stałego zamieszkania przez wyjazdem do państwa trzeciego; a jeżeli rodzice nie mieli miejsca stałego zamieszkania na terytorium jednej z Umawiających się Stron - zachowuje wyłącznie obywatelstwo, które posiada matka. W przypadku jeżeli matka pozbawiona została władzy rodzicielskiej - zachowuje wyłącznie obywatelstwo, które posiada ojciec.
Art. 11.
Dziecko, którego oboje rodzice zmarli lub ich miejsca pobytu są nieznane albo pozbawieni zostali władzy rodzicielskiej, zachowuje obywatelstwo wyłącznie tej Umawiającej się Strony, na terytorium której ma ono miejsce stałego zamieszkania w dniu upływu terminu ustalonego w artykule 9 ustęp 3.
Art. 12.
Umawiające się Strony będą sobie przekazywać drogą dyplomatyczną w pierwszym kwartale każdego roku wykazy dzieci, dla których w poprzednim roku zostały złożone pisemne oświadczenia o wyborze obywatelstwa zgodnie z postanowieniem artykułu 9 ustęp 3 niniejszej Konwencji. Do wykazów dołącza się po jednym egzemplarzu pisemnego oświadczenia i odpis zupełny aktu urodzenia dziecka.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ROZDZIAŁ III
Przepisy ogólne
Art. 13.
Oświadczenia o wyborze obywatelstwa składane zgodnie z niniejszą Konwencją zwolnione są od opłat.
Art. 14.
Osoby, które zgodnie z niniejszą Konwencją złożyły lub dla których zostało złożone pisemne oświadczenie o wyborze obywatelstwa, zachowują od dnia złożenia tego oświadczenia wyłącznie obywatelstwo wybrane, a osoby, które nie złożyły lub dla których nie zostało złożone pisemne oświadczenie, zachowują wyłącznie obywatelstwo ustalone w niniejszej Konwencji.
Art. 15.
Od dnia wejścia w życie niniejszej Konwencji nabycie obywatelstwa jednej z Umawiających się Stron przez obywateli drugiej Umawiającej się Strony będzie uzależnione od przedłożenia zaświadczenia o braku przeszkód do zmiany obywatelstwa.
Art. 16.
1. Wszystkie sprawy dotyczące interpretacji i stosowania niniejszej Konwencji będą rozwiązywane w drodze dyplomatycznej.
2. Umawiające się Strony opracują jednolity wzór oświadczenia o wyborze obywatelstwa.
Art. 17.
Konwencja niniejsza podlega ratyfikacji i wejdzie w życie po upływie trzydziestu dni od dnia wymiany dokumentów ratyfikacyjnych, która nastąpi w Sofii.
Konwencja niniejsza zawarta jest na okres pięciu lat, licząc od dnia jej wejścia w życie. Ważność jej będzie automatycznie przedłużana na dalsze pięcioletnie okresy, o ile jedna z Umawiających się Stron nie wypowie jej na sześć miesięcy przed upływem tego terminu.
Konwencję niniejszą sporządzono dnia 7 lutego 1972 r. w Warszawie w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i bułgarskim, przy czym obydwa teksty mają jednakową moc.
Z upoważnienia Rządu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
Bogusław Stachura
Z upoważnienia Rządu Ludowej Republiki Bułgarii
Atanas Wojnow
Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 8 lipca 1972 roku.
Przewodniczący Rady Państwa: H. Jabłoński
L. S.
Minister Spraw Zagranicznych: S. Olszowski
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
UKŁAD
o zakazie umieszczania broni jądrowej i innych rodzajów broni masowej zagłady na dnie mórz i oceanów oraz w jego podłożu, sporządzony w Moskwie, Waszyngtonie i Londynie
dnia 11 lutego 1971 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 11 lutego 1971 roku sporządzony został w Moskwie, Waszyngtonie i Londynie Układ o zakazie umieszczania broni jądrowej i innych rodzajów broni masowej zagłady na dnie mórz i oceanów oraz w jego podłożu.
Po zaznajomieniu się z powyższym Układem Rada Państwa uznała go i uznaje za słuszny zarówno w całości, jak i każde z postanowień w nim zawartych; oświadcza, że wymieniony Układ jest przyjęty, ratyfikowany i potwierdzony, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywany.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie dnia 23 września 1971 roku.
Przewodniczący Rady Państwa: J. Cyrankiewicz
L. S.
Minister Spraw Zagranicznych: w z. J. Winiewicz
(Tekst układu zamieszczony jest w załączniku do niniejszego numeru.)
UKŁAD
o zakazie umieszczania broni jądrowej i innych rodzajów broni masowej zagłady na dnie mórz i oceanów oraz w jego podłożu.
Państwa Strony niniejszego Układu,
uznając, że we wspólnym interesie ludzkości leży rozwój badań i wykorzystania dna mórz i oceanów dla celów pokojowych,
uważając, że zapobieżenie wyścigowi zbrojeń jądrowych na dnie mórz i oceanów służy sprawie utrzymania pokoju światowego, zmniejsza napięcie międzynarodowe i umacnia przyjazne stosunki między państwami,
przekonane, że niniejszy Układ jest krokiem zmierzającym do wyłączenia dna mórz i oceanów oraz jego podłoża z wyścigu zbrojeń,
przekonane, że niniejszy Układ jest krokiem zmierzającym do zawarcia układu o powszechnym i całkowitym rozbrojeniu pod ścisłą i skuteczną kontrolą międzynarodową, oraz zdecydowane kontynuować rokowania w tym celu,
przekonane, że niniejszy Układ przyczyni się do realizacji celów i zasad Karty Narodów Zjednoczonych w sposób zgodny z zasadami prawa międzynarodowego i nie naruszający wolności morza pełnego,
uzgodniły, co następuje:
Art. I.
1. Państwa Strony niniejszego Układu zobowiązują się do nieinstalowania i nieumieszczania na dnie mórz i oceanów oraz w jego podłożu, poza granicą zewnętrzną strefy dna morskiego, określonej w artykule II, jakiejkolwiek broni jądrowej lub innych rodzajów broni masowej zagłady, jak również konstrukcji, wyrzutni oraz wszelkich innych urządzeń, specjalnie przeznaczonych do przechowywania, wypróbowywania lub używania takiej broni.
2. Zobowiązania przewidziane w ustępie 1 niniejszego artykułu mają również zastosowanie do strefy dna morskiego wspomnianej w tym ustępie, z zastrzeżeniem, że w obrębie takiej strefy nie mają one zastosowania do państwa nadbrzeżnego ani dna morskiego położonego pod jego wodami terytorialnymi.
3. Państwa Strony niniejszego Układu zobowiązują się do niepomagania, niezachęcania i nienakłaniania jakiegokolwiek państwa do prowadzenia działalności określonej w ustępie 1 niniejszego artykułu oraz do nieuczestniczenia w jakikolwiek inny sposób w takiej działalności.
Art. II.
Dla celów niniejszego Układu granica zewnętrzna strefy dna morskiego wspomnianej w artykule I pokrywa się w dwunastomilową granicą zewnętrzną strefy określonej w części II Konwencji o morzu terytorialnym i strefie przyległej, podpisanej w Genewie dnia 29 kwietnia 1958 r., i jest mierzona zgodnie z postanowieniami części I rozdziału II tej konwencji oraz zgodnie z prawem międzynarodowym.
Art. III.
1. Aby przyczynić się do realizacji celów i zapewnić przestrzeganie postanowień niniejszego Układu każde Państwo Strona Układu ma prawo kontroli w drodze obserwacji działalności prowadzonej przez inne Państwa Strony Układu na dnie mórz i oceanów oraz w jego podłożu, poza granicami strefy wspomnianej w artykule I, pod warunkiem, że obserwacja ta nie będzie przeszkadzała w takiej działalności.
2. Jeżeli po przeprowadzeniu obserwacji pozostaną uzasadnione wątpliwości co do wypełniania zobowiązań przyjętych zgodnie z niniejszym Układem, Państwo Strona mające takie wątpliwości oraz Państwo Strona odpowiedzialne za działalność powodującą je będą się konsultować w celu usunięcia tych wątpliwości. Jeżeli wątpliwości te nie zostaną usunięte, Państwo Strona mająca je zawiadomi inne Państwa Strony i zainteresowane Strony będą współdziałać w takim dalszym postępowaniu kontrolnym, jakie zostanie uzgodnione, włączając w to odpowiednią inspekcję obiektów, konstrukcji, instalacji albo innych urządzeń, które ze względu na ich charakter można w sposób uzasadniony zaliczyć do jednej z kategorii określonych w artykule I. Państwa Strony położone w rejonie takiej działalności, w tym każde państwo nadbrzeżne i każda inna Strona, która będzie sobie tego życzyła, są uprawnione do wzięcia udziału w takich konsultacjach i we współpracy. Po zakończeniu tego dalszego postępowania kontrolnego Strona, która wystąpiła z inicjatywą przeprowadzenia takiego postępowania, prześle innymi Stronom odpowiednie sprawozdanie.
3. Jeżeli w drodze obserwacji obiektu, konstrukcji, instalacji lub innego urządzenia nie można określić, jakie państwo jest odpowiedzialne za działalność powodującą uzasadnione wątpliwości, Państwo Strona mające takie wątpliwości zwraca się z odpowiednimi zawiadomieniami i pytaniami do Państw Stron Układu położonych w rejonie tej działalności, a także do innych Państw Stron. Jeżeli w wyniku takiego badania zostanie ustalone, że jakieś określone Państwo Strona jest odpowiedzialne za tę działalność, wówczas będzie się ono konsultować i współpracować z innymi Stronami, w trybie przewidzianym w ustępie 2 niniejszego artykułu. Jeżeli w wyniku tego badania nie można ustalić, jakie Państwo jest odpowiedzialne za tę działalność, wówczas Państwo Strona prowadzące takie badanie może zastosować dalsze postępowanie kontrolne, włączając w to inspekcję, przy czym Państwo to zaprosi do wzięcia w nim udziału Państwa Strony Układu położone w rejonie tej działalności, łącznie z jakimkolwiek Państwem nadbrzeżnym i z każdą inną Stroną, która wyrazi chęć współpracy.
4. Jeżeli konsultacje i współpraca przewidziane w ustępach 2 i 3 niniejszego artykułu nie usunęły wątpliwości co do tej działalności i pozostaje poważna wątpliwość co do wykonywania zobowiązań przyjętych na podstawie niniejszego Układu, Państwo Strona może, zgodnie z postanowieniami Karty Narodów Zjednoczonych, przekazać tę sprawę Radzie Bezpieczeństwa, która może podjąć środki zgodnie z Kartą.
5. Państwo Strona może prowadzić kontrolę przewidzianą w niniejszym artykule przy użyciu własnych środków lub przy pełnej lub częściowej pomocy innego Państwa Strony albo w drodze odpowiedniego postępowania międzynarodowego w ramach Organizacji Narodów Zjednoczonych i zgodnie z Kartą Narodów Zjednoczonych.
6. Działalność kontrolna przewidziana w niniejszym Układzie nie powinna przeszkadzać w działalności innych Państw Stron i powinna być prowadzona z należytym uwzględnieniem praw uznanych przez prawo międzynarodowe, łącznie z wolnością morza pełnego i prawem państw nadbrzeżnych do badania i eksploatacji ich szelfu kontynentalnego.
Art. IV.
Żadne z postanowień niniejszego Układu nie może być interpretowane jako potwierdzające lub naruszające stanowisko jakiegokolwiek Państwa Strony odnośnie do istniejących konwencji międzynarodowych, w tym Konwencji o morzu terytorialnym i strefie przyległej, 1958, lub odnośnie do praw lub roszczeń, jakie to Państwo Strona może zgłaszać, albo odnośnie do uznania lub nieuznawania praw lub roszczeń zgłaszanych przez jakiekolwiek inne państwo, które dotyczą jego wód przybrzeżnych, łącznie m. in. z morzem terytorialnym i strefą przyległą, albo dna mórz i oceanów łącznie z szelfem kontynentalnym.
Art. V.
Strony niniejszego Układu zobowiązują się do kontynuowania w dobrej wierze rokowań dotyczących dalszych kroków w dziedzinie rozbrojenia mających na celu zapobieżenie wyścigowi zbrojeń na dnie mórz i oceanów oraz w jego podłożu.
Art. VI.
Każde Państwo Strona może zgłosić poprawki do niniejszego Układu. Poprawki wchodzą w życie dla każdego Państwa Strony przyjmującego te poprawki po przyjęciu ich przez większość Państw Stron Układu, a następnie dla każdego pozostałego Państwa Strony w dniu przyjęcia przez nie tych poprawek.
Art. VII.
Po upływie pięciu lat od wejścia w życie niniejszego Układu powinna być zwołana w Genewie (Szwajcaria) konferencja Stron Układu, mająca za zadanie zbadanie funkcjonowania Układu dla upewnienia się, że cele określone we wstępie oraz postanowienia Układu są realizowane. Badanie takie powinno wziąć pod uwagę wszelkie osiągnięcia techniczne mające związek z przedmiotem niniejszego Układu. Konferencja ustali, zgodnie z poglądami większości obecnych na niej Stron, czy należy zwołać dodatkową konferencję dla rozpatrzenia sprawy działania Układu i w jakim terminie.
Art. VIII.
Każda ze Stron niniejszego Układu, zgodnie ze swą suwerennością państwową, ma prawo wystąpić z Układu, jeżeli uzna, że wyjątkowe okoliczności związane z przedmiotem niniejszego Układu zagroziły najwyższym interesom jej kraju. O wystąpieniu Strona Układu powinna zawiadomić na trzy miesiące wcześniej wszystkie inne Strony Układu oraz Radę Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych. Powiadomienie takie powinno zawierać oświadczenie o wyjątkowych okolicznościach, które Strona Układu uważa za zagrażające jej najwyższym interesom.
Art. IX.
Postanowienia niniejszego Układu w żaden sposób nie naruszają zobowiązań przyjętych przez Państwa Strony Układu na podstawie umów międzynarodowych ustanawiających strefy wolne od broni jądrowej.
Art. X.
1. Niniejszy Układ jest otwarty do podpisu dla wszystkich państw. Każde państwo, które nie podpisze Układu przed jego wejściem w życie, zgodnie z ustępem 3 niniejszego artykułu, może przystąpić do niego w dowolnym czasie.
2. Niniejszy Układ podlega ratyfikacji przez państwa, które go podpisały. Dokumenty ratyfikacyjne i dokumenty przystąpienia składane będą Rządom Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii oraz Stanów Zjednoczonych Ameryki, które niniejszym zostają wyznaczone jako Rządy-Depozytariusze.
3. Niniejszy Układ wchodzi w życie po złożeniu dokumentów ratyfikacyjnych przez dwadzieścia dwa rządy, w tym rządy wyznaczone jako Rządy-Depozytariusze tego Układu.
4. Dla państw, które złożą dokumenty ratyfikacyjne lub dokumenty przystąpienia po wejściu w życie niniejszego Układu, wejdzie on w życie w dniu złożenia ich dokumentów ratyfikacyjnych lub dokumentów przystąpienia.
5. Rządy-Depozytariusze niezwłocznie poinformują wszystkie państwa, które Układ podpisały lub do niego przystąpiły, o dacie złożenia każdego dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia, dacie wejścia w życie niniejszego Układu, a także o otrzymaniu innych zawiadomień.
6. Niniejszy Układ zostanie zarejestrowany przez Rządy-Depozytariusze zgodnie z artykułem 102 Karty Narodów Zjednoczonych.
Art. XI.
Niniejszy Układ, którego tekst rosyjski, angielski, francuski, hiszpański i chiński są jednakowo autentyczne, zostanie złożony w archiwach Rządów-Depozytariuszy. Rządy-Depozytariusze przekażą należycie uwierzytelnione kopie niniejszego Układu Rządom Państw, które Układ podpisały lub do niego przystąpiły. Na dowód czego niżej podpisani, należycie do tego upełnomocnieni, podpisali niniejszy Układ.
Sporządzono w trzech egzemplarzach, w miastach Moskwie, Waszyngtonie i Londynie dnia jedenastego lutego tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego pierwszego roku.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
zmiany:



2001-09-15
Dz.U.2001.90.1013


2002-03-29
Dz.U.2001.153.1783
wynik. z
ż 13
ROZPORZĄDZENIE MINISTRÓW GOSPODARKI TERENOWEJ I OCHRONY ŚRODOWISKA ORAZ ZDROWIA I OPIEKI SPOŁECZNEJ
z dnia 20 października 1972 r.
w sprawie urządzania cmentarzy, prowadzenia ksiąg cmentarnych oraz chowaniu zmarłych.
Na podstawie art. 9 ust. 3 i 5 oraz art. 20 ustawy z dnia 31 stycznia 1959 r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych (Dz. U. z 1972 r. Nr 47, poz. 298) zarządza się co następuje:
ż 1. 1. Artykuły, powołane w niniejszym rozporządzeniu bez bliższego określenia, oznaczają artykuły ustawy z dnia 31 stycznia 1959 r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych (Dz. U. z 1972 r. Nr 47, poz. 298).
2. Rozporządzenie dotyczy zarówno cmentarzy komunalnych, jak i wyznaniowych.
ż 2. 1. Cmentarz należy utrzymywać jako teren zielony o założeniu parkowym.
2. Zieleń na cmentarzu (drzewa, krzewy, trawniki i kwiaty) podlega ochronie przed niszczeniem. Sadzenie lub wycinanie drzew na cmentarzach może nastąpić tylko w wypadkach uzasadnionych racjonalną gospodarką zadrzewieniem oraz zgodnie z planem zagospodarowania terenu cmentarza.
3. Teren cmentarza powinien mieć ogrodzenie z trwałego materiału, przy czym wysokość ogrodzenia nie może być niższa niż 1,5 m.
ż 3. 1. Dla każdego cmentarza należy sporządzić plan zagospodarowania terenu, a urządzenie cmentarza, wykorzystywanie miejsc pod poszczególne rodzaje grobów oraz zadrzewianie powinny być zgodne z tym planem. Plan podlega zatwierdzeniu przez organ państwowego nadzoru budowlanego w trybie przewidzianym do zatwierdzania planów realizacyjnych.
2. Plan zagospodarowania cmentarza powinien przewidywać drogi prowadzące do pól grzebalnych, pola grzebalne oraz zadrzewienie. Każde pole grzebalne powinno mieć odrębne oznaczenie, a w granicach pól grzebalnych powinny być ponumerowane groby.
ż 4. 1. Obszar potrzebny na założenie lub powiększenie cmentarza oblicza się przez pomnożenie przeciętnej rocznej liczby zgonów w danej miejscowości przez 23 (wskaźnik wynikający z zakazu ponownego użycia grobu do chowania zwłok przed upływem 20 lat i przypuszczalnej liczby wypadków przedłużenia tego okresu czasu na dalsze okresy) oraz przez 4,5 m[2] jako powierzchnię jednego grobu. Otrzymany iloczyn wskazuje wielkość części przewidzianej bezpośrednio pod groby i jest powierzchnią grzebalną, która powinna stanowić 40-60% powierzchni ogólnej cmentarza.
2. Dla miejscowości podlegających rozbudowie obliczeń określonych w ust. 1 dokonuje się, uwzględniając odpowiednio przyszłą przypuszczalną liczbę zgonów przy stanie mieszkańców wynikającym z perspektywicznego rozwoju miasta, osiedla, gromady lub wsi.
3. Przy obliczaniu powierzchni ogólnej cmentarza należy uwzględnić poza powierzchnią grzebalną również powierzchnię zieleni, dróg, placów oraz terenu potrzebnego pod dom pogrzebowy i część gospodarczą cmentarza, a na większych cmentarzach również pod budynek administracyjno-mieszkalny.
ż 5. 1. Przy zagospodarowaniu powierzchni grzebalnej przeznaczonej na groby należy w zasadzie przewidywać dla:
1) pól grzebalnych na groby zwykłe bez prawa murowania - około 60% powierzchni, w tym dla zwłok dzieci do 6 lat - 12 do 15%,
2) pojedyńczych rzędów grobów ziemnych lub murowanych przy żywopłotach - około 10% powierzchni,
3) grobów rodzinnych - około 20%,
4) pól lub alej dla zasłużonych - 1 do 5%,
5) pól urn - około 5%.
2. Na polach grzebalnych, przeznaczonych na groby zwykłe, groby i odstępy między grobami powinny mieć następujące wymiary:
1) dla zwłok dzieci do lat 6: długość 1,2 m, szerokość 0,6 m, głębokość 1,2 m, odstępy - od strony dłuższego boku 0,3 m, a od strony krótszego 0,4 m,
2) dla pozostałych zwłok: długość 2 m, szerokość 1 m, głębokość 1,7 m, odstępy - od każdego boku po 0,5 m,
3) dla urn ze szczątkami zwłok: długość 0,6 m, szerokość 0,4 m, głębokość 1 m, odstępy - od strony dłuższego boku 0,3 m, a od strony krótszego 0,4 m.
3. Groby rodzinne przeznaczone na składanie trumien w kierunku poziomym powinny mieć następujące wymiary dla jednego grobu:
długość 2,3 m, szerokości 1,3 m, głębokość 1,7 m,
odstępy - od każdego boku po 0,5 m.
4. Groby rodzinne dla urn przeznaczone na kilka urn w kierunku poziomym powinny mieć następujące wymiary:
długość 1 m, szerokość 1 m, głębokość 1 m,
odstępy - na bokach 0,3 m, a od strony frontu miejsca urnowego 0,4 m.
5. Warstwa ziemi pokrywająca trumnę powinna wynosić co najmniej 1 m. Kopanie głębszych grobów niż 1,7 m jest dopuszczalne pod warunkiem, że pomiędzy dnem grobu a najwyższym poziomem wody gruntowej pozostanie co najmniej 0,5 m. Ziemia wydobyta z grobu może być usypana w postaci pagórka nad grobem.
ż 6. 1. Przez grób zwykły (ziemny) rozumie się grób nie murowany stanowiący dół, do którego chowa się trumnę ze zwłokami i zasypuje ziemią wydobytą z tego dołu.
2. Przez grób murowany rozumie się dół, w którym boki są murowane, a pod trumną zakłada się sklepienie.
3. Przez grób rodzinny rozumie się przestrzeń zapewniającą pochowanie dwu lub więcej trumien ze zwłokami. Przestrzeń ta nie może przekraczać powierzchni przeznaczonej na dwa groby pojedyncze w poziomie, niezależnie od ilości pięter stosowanych w głąb.
4. Przez katakumby rozumie się nisze w pionowej ścianie, położone obok siebie w szeregu i nad sobą, przeznaczone do chowania zwłok.
ż 7. 1. W zależności od warunków wodnych można stosować chowanie zwłok piętrowo w grobach ziemnych lub murowanych, przy czym trumny powinny być między sobą przedzielone warstwą ziemi grubości około 0,2 m; jeżeli warstwa ta jest zastąpiona murem lub żelbetem, grubość ich nie może być cieńsza niż 6 cm. Głębokość grobu powinna wynosić przy dwu piętrach (trumnach) 2,7 m, a przy większej ilości pięter - grób powinien być odpowiednio głębszy, przyjmując po 1 m głębokości na każdą trumnę łącznie z przedzieleniem.
2. W każdym wypadku odległość między poziomem wody gruntowej a dnem grobu nie może być mniejsza niż 0,5 m.
ż 8. W katakumbach powierzchnia dna niszy przeznaczonej do złożenia zwłok powinna wynosić co najmniej 2 m X 1 m, a wysokość co najmniej 0,9 m. Każda nisza powinna być oddzielona od sąsiedniej ścianką grubości co najmniej 0,2 m i mieć wylot wentylacyjny do odprowadzania gazów w sposób nieszkodliwy dla otoczenia. Po złożeniu zwłok każdą niszę należy natychmiast zamurować. Przy chowaniu szczątków nisze te powinny mieć wymiary 0,40 m X 0,40 m i wysokość 0,60 m.
ż 9. W grobach murowanych i katakumbach dno grobu może być ziemne lub umocnione, przy czym powinno mieć spadek jednokierunkowy; w grobach w miejscu najniższym należy przewidzieć odpływ łączący się z ziemią.
ż 10. Na grobach można ustawić nagrobki o wymiarach nie przekraczających granic powierzchni grobu.
ż 11. 1. Dom przedpogrzebowy powinien znajdować się w niewielkiej odległości od bramy cmentarnej, a pomieszczenia jego - wymienione w ust. 2 pkt 1 i 3 - powinny być w miarę możności położone od północy.
2. Dom przedpogrzebowy powinien składać się z następujących pomieszczeń:
1) do przechowywania zwłok,
2) do wykonywania ceremonii pogrzebowych,
3) do wykonywania oględzin lub sekcji sądowo-lekarskich, sanitarno-milicyjnych oraz utrwalania zwłok.
W pomieszczeniach tych należy urządzić odpowiednią wentylację, jak też zabezpieczyć je przed dostępem osób niepowołanych, zwierząt i owadów.
3. Dom przedpogrzebowy powinien mieć podłogę nieprzepuszczalną i łatwo zmywalną, ściany murowane i tynkowane, a pomieszczenia służące do przechowywania i oględzin lub sekcji zwłok - ponadto pomalowane farbą olejną albo wyłożone płytkami do wysokości co najmniej 2 m.
4. Pomieszczenia służące do oględzin lub sekcji zwłok powinny posiadać urządzenia, umożliwiające ogrzewanie w chłodnej porze roku. W pomieszczeniach przeznaczonych do wykonywania oględzin, sekcji i utrwalania zwłok należy przewidzieć możliwość dostarczenia zimnej i ciepłej wody oraz jej odprowadzania.
ż 12. Na cmentarzach mniejszych, w miejscowościach, w których przeciętnie odbywa się najwyżej 1 pogrzeb dziennie, zamiast domu przedpogrzebowego powinny być budowane kostnice z jednym obszernym, widnym pomieszczeniem oraz z pomieszczeniem na trumny ze zwłokami oczekującymi na pogrzeb i niewielkim magazynem na przechowywanie sprzętu.
ż 13. Zarówno w domu przedpogrzebowym, jak i w kostnicy nie wolno kłaść trumien ze zwłokami bezpośrednio na podłodze, lecz należy je umieszczać na specjalnie na ten cel przeznaczonych rusztowaniach lub katafalkach. Urządzenia te należy często czyścić i odkażać.
ż 14. Dom przedpogrzebowy lub kostnica powinny być pod stałym nadzorem służby cmentarnej, powinny być utrzymywane w czystości i w określonych godzinach dostępne dla osób biorących udział w ceremoniach pogrzebowych. Za przechowywanie zwłok i korzystanie z urządzeń domu przedpogrzebowego lub kostnicy zarząd cmentarza uprawniony jest do pobierania opłat zgodnie z przepisami art. 2 ust. 3.
ż 15. Zarząd cmentarza powinien prowadzić księgę cmentarną według wzoru, ustalonego przez Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska, zawierającą następujące dane dotyczące osób, których zwłoki zostały pochowane:
1) nazwisko i imię,
2) płeć,
3) wiek,
4) ostatnie miejsce zamieszkania,
5) datę zgonu,
6) miejsce zgonu,
7) przyczynę zgonu,
8) datę i numer aktu zgonu,
9) datę pochowania,
10) dokładnie określone miejsce pochowania według planu zagospodarowania cmentarza,
11) ewentualnie odnotowanie faktu wydobycia, daty i miejsca ponownego złożenia szczątków.
Dane wymienione w pkt 1-8 powinny być wpisane do księgi cmentarnej na podstawie przedłożonej karty zgonu. Karty zgonu, na których podstawie dokonano pochowania zwłok, powinny być przechowywane przez zarząd cmentarza co najmniej 30 lat.
ż 16. 1. Za zwłoki w rozumieniu ustawy uważa się ciała osób zmarłych.
2. Za szczątki w rozumieniu ustawy uważa się:
1) popioły otrzymane przez spalenie zwłok,
2) noworodki martwo urodzone, płody i noworodki niezdolne do życia, które nie przeżyły okresu 24 godzin,
3) pozostałości zwłok wydobyte przy kopaniu grobu lub w innych okolicznościach,
4) części ciała ludzkiego odłączone od całości.
ż 17. Zwłoki osób zmarłych mogą być chowane w terminach określonych w art. 9 dopiero po stwierdzeniu przyczyn zgonu. Przy wystąpieniu oznak rozkładu zwłok lekarz, który stwierdził zgon, zarządza przeniesienie zwłok do domu przedpogrzebowego lub kostnicy albo pochowanie ich.
ż 18. Zwłoki przeniesione do domu przedpogrzebowego lub kostnicy nie mogą tam pozostawać po wystąpieniu objawów daleko posuniętego rozkładu; zwłoki takie należy natychmiast pochować.
ż 19. Celem wstrzymania rozkładu zwłok dozwolone jest stosowanie zabiegów utrwalających; zabiegi te mogą być wykonywane tylko pod nadzorem lekarza.
ż 20. 1. Natychmiast po zgonie zwłoki należy umieścić w miejscu możliwie chłodnym i zabezpieczyć je przed dostępem zwierząt i owadów.
2. W miejscowościach, w których są domy przedpogrzebowe lub kostnice, składanie zwłok w kościołach lub kaplicach położonych poza cmentarzem jest dozwolone tylko na okres poprzedzający pogrzeb. Wyjątek od tej zasady stanowią kościoły w miastach i osiedlach posiadające oddzielne pomieszczenia do składania zwłok aż do chwili pogrzebu.
ż 21. 1. Zwłoki osób zmarłych na choroby zakaźne, określone w wykazie, o którym mowa w art. 9 ust. 3, powinny być natychmiast po stwierdzeniu zgonu zawinięte w płótno nasycone płynem odkażającym lub w razie potrzeby odkażającym i dezynsekcyjnym, złożone do trumny i szczelnie zamknięte oraz przewiezione bezpośrednio z miejsca zgonu na cmentarz i pochowane w ciągu 24 godzin od chwili zgonu.
2. W razie zgonu na chorobę objętą wykazem, o którym mowa w art. 9 ust. 3, należy stosować następujące środki ostrożności:
1) zabronione jest zbieranie się osób w pomieszczeniu, gdzie leżą zwłoki,
2) zabronione jest dotykanie zwłok poza czynnościami wymienionymi w ust. 1,
3) na dnie trumny należy umieścić warstwę substancji płynochłonnej (np. trociny, torf, suchy mech - z dodatkiem wapna chlorowanego) grubości 5 cm,
4) po złożeniu zwłok w trumnie należy ją natychmiast szczelnie zamknąć i z zewnątrz obmyć płynem odkażającym,
5) pomieszczenie, w którym osoba zmarła pozostawała, wszystkie przedmioty, z którymi była w styczności, jako też środek transportu, jakim zwłoki przewieziono, powinny być poddane odkażeniu.
ż 22. W razie zgonu na chorobę zakaźną nie objętą wykazem, o którym mowa w art. 9 ust. 3, lecz powodującą obowiązek przymusowego umieszczenia w szpitalu stosownie do przepisów o zapobieganiu chorobom zakaźnym i ich zwalczaniu - stosuje się odpowiednio przepisy ż 21 ust. 2 pkt 3, 4 i 5, z tym że:
1) zabronione jest dotykanie zwłok poza czynnościami związanymi z obmyciem, ubraniem i ułożeniem zwłok w trumnie,
2) do obmywania zwłok należy używać płynu odkażającego.
ż 23. 1. Do trumny przeznaczonej dla zwłok osoby dorosłej wolno włożyć tylko zwłoki jednej osoby dorosłej, zwłoki matki z dzieckiem nowo narodzonym lub zwłoki dwojga dzieci w wieku do lat 6. Trumna powinna mieć dno i ściany boczne nieprzepuszczalne oraz szczelnie przylegające wieko. Zwłoki powinny być złożone w trumnie na warstwie substancji płynochłonnej grubości 3 cm.
2. Po złożeniu zwłok do trumny i przymocowaniu wieka nie wolno trumny otwierać.
ż 24.
1. Przy chowaniu szczątków stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące zwłok ze zmianami wskazanymi w ust. 2-6.
2. Dla pochowania szczątków, o których mowa w ż 16 ust. 2 pkt 1, wymagana jest karta zgonu.
3. Dla pochowania szczątków nie wymienionych w ust. 2 wymagane jest zaświadczenie stwierdzające ich pochodzenie, wystawione przez:
1) zarząd cmentarza - jeżeli chodzi o szczątki określone ż 16 ust. 2 pkt 3, o ile zostały wydobyte na cmentarzu,
2) zakład społecznej służby zdrowia - jeżeli chodzi o szczątki określone w ż 16 ust. 2 pkt 2 i 4.
4. Zaświadczenia, o których mowa w ust. 3, są wystarczające również w razie chowania w grobie szczątków wymienionych w ż 16 ust. 2 pkt 2.
5. Dla pochowania sprowadzonych z zagranicy szczątków, o których mowa w ż 16 ust. 2 pkt 1, wystarczające jest zezwolenie na przewóz.
6. Szczątki określone w ż 16 ust. 2 pkt 2, 3 lub 4 należy chować w miejscach wskazanych przez zarząd cmentarza, z tym że można je chować również poza powierzchnią grzebalną.
7. Szczątki mogą być również spalone w zakładach służby zdrowia i zakładach pomocy społecznej.
ż 25. 1. Zwłoki nie pochowane przez rodzinę lub inne osoby, wymienione w art. 10 ust. 1, będą przekazywane szkołom wyższym, jeżeli szkoly te zgłoszą zapotrzebowanie na zwłoki i zapewnią ich odbiór po otrzymania odpowiedniego zawiadomienia.
2. Przepisy ż 18, 21 i 22 nie dotyczą zwłok dostarczanych szkołom wyższym lub podlegających sekcji naukowej albo sądowo-lekarskiej. Postępowanie z takimi zwłokami normują odrębne przepisy.
3. Zwłoki, o których mowa w ż 21 ust. 1, nie mogą być wykorzystywane do celów naukowo-dydaktycznych.
4. Wojewódzki inspektor sanitarny (inspektor sanitarny miasta wyłączonego z województwa) w szczególnie uzasadnionych wypadkach może zezwolić na przekazanie instytutom naukowym lub szkołom wyższym zwłok, o których mowa w ż 21 ust. 1, określając równocześnie warunki postępowania z tymi zwłokami do chwili przejęcia ich przez instytut lub szkołę wyższą.
ż 26. 1. Zgłoszenie, o którym mowa w art. 7 ust. 2, jest zbędne w wypadkach, gdy chodzi o grób murowany, w razie złożenia opłaty przewidzianej za dalsze korzystanie z miejsca na cmentarzu oraz gdy zachodzą przyczyny, o których mowa w art. 7 ust. 5.
2. Uprawnienia do korzystania z miejsca na cmentarzu nabyte przed wejściem w życie rozporządzenia pozostają w mocy.
ż 27. 1. Przy ponownym użyciu grobu szczątki poprzednio pochowanych zwłok lub trumny należy wydobyć i pochować na tym samym cmentarzu na miejscu wskazanym przez zarząd cmentarza.
2. Na życzenie osoby uprawnionej do pochowania zwłok można szczątków nie wydobywać.
ż 28. Przewożenie zwłok jest dozwolone specjalnie do tego celu przeznaczonymi środkami przewozowymi (karawanami); przewożenie zwłok na obszarze wsi może odbywać się również innymi środkami przewozowymi, z wyjątkiem środków transportu wykorzystywanych do przewozu osób lub środków spożywczych.
ż 29. 1. Zezwolenia na przewiezienie zwłok lub ich szczątków przez teren Państwa są udzielane przez polskie urzędy konsularne w państwie, z którego przewóz ten ma nastąpić, po stwierdzeniu braku przeszkód do wwiezienia zwłok lub ich szczątków na terytorium innego państwa.
2. Zezwolenia na wywóz poza granicą Państwa zwłok lub ich szczątków, o których mowa w art. 14 ust. 2, mogą być udzielane jedynie po uprzednim przedłożeniu zezwolenia właściwej władzy państwa, na którego terytorium mają być pochowane, jak również państw, przez których terytorium mają być przewożone.
3. Zezwolenia na sprowadzenie zwłok lub ich szczątków z obcych państw są udzielane przez polskie urzędy konsularne po uprzednim przedstawieniu zezwoleń przewidzianych w art. 14 ust. 3.
ż 30. 1. Zwłoki przewożone w kraju na odległość większą niż 60 km od granicy miasta, osiedla lub gromady, na których terenie nastąpił zgon, powinny być zamknięte w trumnie drewnianej wyłożonej papą bądź wykonanej z innego odpowiedniego materiału podlegającego mineralizacji, wypełnionej substancją płynochłonną grubości 5 cm. Trumna taka powinna być zamknięta i opieczętowana przez upoważnione przedsiębiorstwo lub zakład pogrzebowy, a następnie umieszczona na czas przewozu w szczelnie zamkniętym worku z nieprzepuszczalnego tworzywa sztucznego, odpornego na uszkodzenia mechaniczne. Po dostarczeniu trumny na miejsce przeznaczenia worek powinien być zdjęty i spalony.
2. Zwłoki przewożone za granicę Państwa powinny być zamknięte w trumnie drewnianej wybitej blachą lub posiadającej wkład metalowy albo w trumnie metalowej. Dno trumny wypełnia się warstwą płynochłonną grubości 5 cm. Powiatowy (miejski, dzielnicowy) lub portowy inspektor sanitarny może nakazać zastosowanie ponadto innych środków ostrożności przy przewozie zwłok, a w razie uznania, że środki te są dostateczne, opatruje trumnę swoją pieczęcią. Trumnę należy umieścić w szczelnej skrzyni drewnianej, uniemożliwiającej przemieszczanie się trumny, lub w innym pojemniku, wykonanym z nieprzepuszczalnego materiału.
3. Po przewiezieniu zwłok na miejsce przeznaczenia powinny być one niezwłocznie pochowane bez otwierania trumny.
4. Szczątki pozostałe w wyniku spalenia zwłok, przewożone na odległości określone w ust. 1 i 2, powinny być umieszczone w zalutowanym pudle metalowym (urnie) zamkniętym w skrzynce drewnianej.
5. Przewóz zwłok dozwolony jest w zasadzie tylko w okresie od 16 października do 15 kwietnia, poza tym zaś okresem zezwolenie na przewóz może być udzielone jedynie wyjątkowo przy odpowiednim zapewnieniu bezpieczeństwa sanitarnego.
6. Przystosowaniem i zabezpieczeniem opakowania zwłok i szczątków do przewozu na odległość 60 km zajmują się upoważnione przedsiębiorstwa lub zakłady pogrzebowe.
ż 31. 1. Ekshumacja zwłok i szczątków powinna odbywać się we wczesnych godzinnach rannych podczas chłodnej pory roku ( w okresie od 16 października do 15 kwietnia).
2. O zamierzonej ekshumacji należy zawiadomić właściwego powiatowego (miejskiego, dzielnicowego) lub portowego inspektora sanitarnego, który:
1) wykonuje nadzór nad ekshumacją oraz
2) może zezwolić na wykonanie ekshumacji w innym czasie niż określony w ust. 1, przy zachowaniu ustalonych przez niego środków ostrożności.
3. Przy ekshumacji mogą być obecne tylko osoby bezpośrednio zainteresowane.
4. Zwłoki ekshumowane przed upływem okresu mineralizacji powinny być wydobyte wraz z trumną, którą bez otwierania należy umieścić na czas przewozu w obrębie kraju w skrzyni szczelnie wybitej blachą. Na miejscu ponownego pochowania trumnę należy wydobyć ze skrzyni i pochować bezzwłocznie na cmentarzu bez jej otwierania. W razie ekshumacji wykonywanej po upływie okresu mineralizacji wydobyte szczątki wraz z resztkami trumny należy umieścić w nowej trumnie i przygotować do przewozu zgodnie z ż 30 ust. 1. Zwłoki lub szczątki wywożone po ekshumacji poza granice Państwa należy zamknąć w nowej trumnie i przygotować do przewozu zgodnie z wymaganiami ż 30 ust. 2.
5. O zamierzonej ekshunacji na cmentarzu komunalnym powinien być zawiadomiony zarząd tego cmentarza, a na cmentarzu wyznaniowym właściwa jednostka wyznaniowa.
ż 32. Przepisów niniejszego rozporządzenia nie stosuje się do grobów istniejących w dniu jego wejścia w życie, jeżeli zastosowanie tych przepisów uniemożliwiałoby korzystanie z grobu na warunkach dotychczasowych.
ż 33. Traci moc rozporządzenie Ministrów Gospodarki Komunalnej oraz Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 25 maja 1961 r. w sprawie urządzania cmentarzy, prowadzenia ksiąg cmentarnych oraz chowania zmarłych (Dz. U. Nr 31, poz. 152).
ż 34. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
zmiany:



1985-07-01
Dz.U.1985.20.85

art. 8
1989-07-01
Dz.U.1989.35.192

art. 34
1995-01-01
Dz.U.1994.84.386

art. 4 ust. 6
1999-01-01
Dz.U.1998.162.1118

art. 145
USTAWA
z dnia 16 grudnia 1972 r.
o świadczeniach przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą wojskową.
Rozdział 1.
Przepisy ogólne.
Art. 1. Świadczenia w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą wojskową określone w ustawie przysługują żołnierzowi, który doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu wskutek wypadku pozostającego w związku z pełnieniem czynnej służby wojskowej albo wskutek choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej, a także rodzinie żołnierza, który zmarł wskutek takiego wypadku lub choroby.
Art. 2.
1.
Art. 2. 1. Za wypadek pozostający w związku z pełnieniem czynnej służby wojskowej uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną, które zaszło podczas lub w związku:
1) z wykonywaniem obowiązków służbowych albo poleceń przełożonych,
2) z wykonywaniem czynności w interesie służby, nawet bez polecenia przełożonych,
3) z wykonywaniem funkcji lub zadań zleconych przez działające w wojsku organizacje polityczne, zawodowe lub społeczne,
4) z ratowaniem ludzi lub ich mienia z grożącego niebezpieczeństwa albo ratowaniem mienia społecznego przed zniszczeniem lub zagarnięciem,
5) z udzielaniem przedstawicielowi organu państwowego pomocy przy spełnianiu przez niego czynności urzędowych,
6) z udziałem w pościgu lub ujęciu osób podejrzanych o popełnienie przestępstwa albo ochroną innych obywateli przed napaścią,
7) z udziałem w czynach społecznych organizowanych za zgodą przełożonego,
8) z odbywaniem bezpośredniej drogi do miejsca i z miejsca wykonywania czynności określonych w pkt 1-7.
2. Minister Obrony Narodowej określa tryb ustalania okoliczności i przyczyn wypadków, o których mowa w ust. 1.
Art. 3. Wykaz chorób, z tytułu których przysługują świadczenia określone w ustawie, ustala Minister Obrony Narodowej w porozumieniu z Ministrami Zdrowia i Opieki Społecznej oraz Pracy, Płac i Spraw Socjalnych.
Art. 4. Świadczenia określone w ustawie nie przysługują:
1) w razie wypadku lub choroby, których wyłączną przyczyną było udowodnione przez jednostkę wojskową umyślne lub rażąco niedbałe działanie albo zaniechanie żołnierza naruszające obowiązujące przepisy lub rozkazy, jeżeli jego przełożeni zapewnili warunki odpowiadające tym przepisom i sprawowali we właściwy sposób nadzór nad ich przestrzeganiem, a żołnierz posiadał potrzebne umiejętności do wykonywania określonych czynności i był należycie przeszkolony w zakresie znajomości tych przepisów,
2) w razie wypadku, którego wyłączną przyczyną było zachowanie się żołnierza spowodowane nadużyciem alkoholu,
3) jeżeli uszczerbek na zdrowiu lub śmierć żołnierza zostały spowodowane przez niego rozmyślnie.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 2.
Jednorazowe odszkodowanie pieniężne oraz świadczenia rentowe
Art. 5.
1.
Art. 5. 1. Żołnierzowi, który doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu wskutek wypadku określonego w art. 2 albo trwałego uszczerbku na zdrowiu co najmniej w 20% wskutek choroby określonej na podstawie art. 3, przysługuje jednorazowe odszkodowanie pieniężne.
2. Podstawę obliczenia wysokości odszkodowania stanowi:
1) w stosunku do żołnierza zawodowego - kwota dwunastomiesięcznego uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym przyjmowanego za podstawę wymiaru emerytury lub renty stosownie do przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin,
2) w stosunku do żołnierza niezawodowego - kwota dwunastomiesięcznego wynagrodzenia lub uposażenia przyjmowanego za podstawę wymiaru renty stosownie do przepisów o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin.
3. Odszkodowanie przysługuje w wysokości 1/100 kwoty określonej w ust. 2, nie mniej jednak niż 5 gr za każdy procent ustalonego uszczerbku na zdrowiu.
4. Jeżeli nastąpi dalsze pogorszenie stanu zdrowia żołnierza pozostające w związku z wypadkiem lub chorobą, które spowodowały ustalony poprzednio uszczerbek na zdrowiu, i uszczerbek ten powiększy się co najmniej o 10%, odszkodowanie ulega odpowiedniemu zwiększeniu.
Art. 6.
1.
Art. 6. 1. W razie śmierci żołnierza wskutek wypadku określonego w art. 2 albo wskutek choroby określonej na podstawie art. 3 jednorazowe odszkodowanie pieniężne przysługuje następującym członkom rodziny żołnierza:
1) małżonkowi, który w dniu śmierci żołnierza pozostawał z nim we wspólności małżeńskiej,
2) dzieciom, wnukom, rodzeństwu i rodzicom, jeżeli w dniu śmierci żołnierza spełniali warunki wymagane do uzyskania renty rodzinnej, określone w przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin albo w przepisach o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin.
2. Odszkodowanie przysługuje małżonkowi albo dziecku, które jest sierotą zupełną w wysokości 4 zł.
3. Jeżeli po żołnierzu pozostało dwoje lub więcej dzieci, które są sierotami zupełnymi, kwota odszkodowania określona w ust. 2 ulega zwiększeniu o 1 zł na drugą i każdą dalszą sierotę zupełną. Łączną kwotę odszkodowania dzieli się między te dzieci w równych częściach.
4. Kwota odszkodowania przysługującego małżonkowi lub dzieciom, które są sierotami zupełnymi, nie może być niższa niż kwota dwunastomiesięcznego uposażenia lub wynagrodzenia, o którym mowa w art. 5 ust. 2.
5. Każdemu innemu członkowi rodziny wymienionemu w ust. 1 pkt 2, w tym również każdemu dziecku, które nie jest sierotą zupełną, odszkodowanie przysługuje w wysokości 1 zł.
6. Jeżeli uprawnionymi do odszkodowania są tylko rodzice, przysługuje ono obojgu rodzicom w wysokości 4 zł, a jeżeli uprawnionym jest tylko jedno z rodziców - w wysokości 2,5 zł.
7. Jeżeli żołnierz zmarł wskutek wypadku lub choroby po otrzymaniu z tytułu tego wypadku lub choroby odszkodowania, uprawnionym członkom jego rodziny przysługuje odszkodowanie tylko wtedy, gdyby było ono wyższe niż odszkodowanie wypłacone żołnierzowi. W takim przypadku odszkodowanie przyznaje się w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy kwotami tych odszkodowań i wypłaca się w odpowiednich częściach uprawnionym członkom rodziny.
Art. 7.
1. Jednorazowe odszkodowanie pieniężne określone w art. 5 lub w art. 6 przysługuje, jeżeli żołnierz:
1) doznał uszczerbku na zdrowiu lub zmarł wskutek wypadku w ciągu 3 lat od tego wypadku,
2) doznał uszczerbku na zdrowiu wskutek choroby nie później niż w ciągu 3 lat od zwolnienia z czynnej służby wojskowej,
3) zmarł wskutek choroby w ciągu 3 lat od ustalenia uszczerbku na zdrowiu wskutek tej choroby, nie później jednak niż w ciągu 3 lat od zwolnienia z czynnej służby wojskowej.
2. Zwiększenie odszkodowania określone w art. 5 ust. 4 przysługuje, jeżeli zmiany w stanie zdrowia żołnierza uzasadniające zwiększenie odszkodowania nastąpiły w terminach określonych w ust. 1 pkt 1 i 2.
Art. 8. W szczególnie uzasadnionych przypadkach Minister Obrony Narodowej lub organ wojskowy przez niego upoważniony może przyznać:
1) żołnierzowi albo członkowi rodziny zmarłego żołnierza - odszkodowanie wyższe niż określone w art. 5 i 6,
2) członkowi rodziny zmarłego żołnierza nie spełniającemu warunków wymaganych do uzyskania renty rodzinnej albo innej osobie bliskiej - odszkodowanie w granicach określonych w art. 6,
3) członkom rodziny żołnierza, który zaginął w czasie pełnienia służby wojskowej - odszkodowanie w wysokości określonej w art. 6.
Art. 9. Minister Obrony Narodowej może podwyższać kwoty jednorazowych odszkodowań pieniężnych określone w art. 5 i 6.
Art. 9a. 1. Żołnierze powołani do służby zawodowej po dniu 1 stycznia 1999 r., którzy ulegli wypadkowi podczas lub w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych, otrzymują rentę z tytułu niezdolności do służby, a w razie śmierci - członkowie rodziny rentę rodzinną, w wysokości i na warunkach określonych w przepisach o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.
2. O inwalidztwie żołnierzy i związku tego inwalidztwa lub śmierci ze służbą wojskową orzekają wojskowe komisje lekarskie na zasadach określonych w przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin.
3. Świadczenia dla osób określonych w ust. 1 finansowane są ze środków budżetowych będących w dyspozycji Ministra Obrony Narodowej.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 3.
Odszkodowanie za przedmioty osobistego użytku.
Art. 10. Żołnierzowi, który doznał uszczerbku na zdrowiu wskutek wypadku określonego w art. 2, a w razie jego śmierci wskutek takiego wypadku - członkom pozostałej rodziny, przysługuje odszkodowanie za udowodnione szkody poniesione wskutek utraty, zniszczenia lub uszkodzenia w związku z wypadkiem przedmiotów osobistego użytku.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 4.
Postępowanie w sprawie odszkodowania.
Art. 11.
1.
Art. 11. 1. O stopniu uszczerbku na zdrowiu żołnierza wskutek wypadku, o którym mowa w art. 2, albo wskutek choroby określonej na podstawie art. 3 orzekają wojskowe komisje lekarskie.
2. Wojskowe komisje lekarskie ustalają również związek śmierci żołnierza ze służbą wojskową wskutek wypadku lub choroby.
3. Minister Obrony Narodowej określa w drodze rozporządzenia w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych sposób ustalania stopnia uszczerbku na zdrowiu żołnierzy oraz związku śmierci żołnierzy ze służbą wojskową wskutek wypadku lub choroby.
4. Związek śmierci żołnierza niezawodowego ze służbą wojskową wskutek wypadku lub choroby, jeżeli zmarł on poza wojskowym zakładem leczniczym po zwolnieniu ze służby wojskowej, ustala komisja lekarska do spraw inwalidztwa i zatrudnienia na zasadach i w trybie określonych w przepisach o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin.
Art. 12.
1.
Art. 12. 1. Postępowanie w sprawie odszkodowania wszczyna się z urzędu lub na wniosek zainteresowanego.
2. Prawo do odszkodowania oraz jego wysokość ustalają właściwe organy wojskowe.
3. Od decyzji organu wojskowego przysługuje zainteresowanemu odwołanie do właściwego sądu według zasad określonych w przepisach Kodeksu postępowania cywilnego oraz w terminie przewidzianym w art. 477[9] ż 1 tego Kodeksu.
4. Odwołanie do sądu przysługuje także w wypadku niewydania przez organ wojskowy decyzji w terminie dwóch miesięcy od dnia zgłoszenia wniosku o świadczenia odszkodowawcze bądź powstania obowiązku wszczęcia postępowania z urzędu.
Art. 13. Odszkodowania określone w art. 5-10 wypłaca właściwy organ wojskowy.
Art. 14. Minister Obrony Narodowej określa w drodze rozporządzenia przypadki, w których postępowanie w sprawie odszkodowania wszczyna się z urzędu, tryb przyznawania i wypłaty odszkodowania oraz właściwość organów wojskowych w tych sprawach.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 5.
Inne świadczenia przysługujące żołnierzom niezawodowym.
Art. 15. 1. Żołnierzowi niezawodowemu, który bezpośrednio przed powołaniem do czynnej służby wojskowej był pracownikiem, przysługują po zwolnieniu z tej służby świadczenia wyrównawcze, jeżeli jego zarobki uległy obniżeniu wskutek uszczerbku na zdrowiu spowodowanego wypadkiem określonym w art. 2 lub chorobą określoną na podstawie art. 3.
2. Świadczenia wyrównawcze przyznaje i wypłaca zakład pracy, w którym żołnierz był zatrudniony przed powołaniem do służby wojskowej, w wysokości i na zasadach określonych w przepisach o świadczeniach pieniężnych przysługujących w razie wypadków przy pracy.
Art. 16. Żołnierzowi niezawodowemu, który bezpośrednio przed powołaniem do czynnej służby wojskowej był pracownikiem, uprawnionemu po zwolnieniu z tej służby do zasiłku z ubezpieczenia społecznego za czas niezdolności do pracy z powodu choroby, przysługuje zasiłek ten w wysokości 100% miesięcznego zarobku osiąganego przed powołaniem do służby wojskowej, jeżeli stał się czasowo niezdolny do pracy wskutek uszczerbku na zdrowiu spowodowanego wypadkiem określonym w art. 2 lub chorobą określoną na podstawie art. 3.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 6.
Przepisy przejściowe i końcowe.
Art. 17. 1. Świadczenia pieniężne przewidziane w ustawie przysługują:
1) z tytułu wypadków pozostających w związku z pełnieniem czynnej służby wojskowej, jeżeli wypadek nastąpił po dniu wejścia w życie ustawy,
2) z tytułu chorób powstałych w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej, jeżeli żołnierz doznał uszczerbku na zdrowiu lub zmarł wskutek tej choroby po dniu wejścia w życie ustawy.
2. Do spraw o świadczenia należne z tytułu wypadków, które nastąpiły przed dniem wejścia w życie ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe.
Art. 18. 1. Odszkodowanie na zasadach określonych w ustawie przysługuje również:
1) małoletnim kandydatom na żołnierzy zawodowych, którzy doznali uszczerbku na zdrowiu wskutek wypadku pozostającego w związku z odbywaniem nauki albo wskutek choroby określonej na podstawie art. 3,
2) osobom powołanym do odbycia czynnej służby wojskowej oraz zwolnionym z tej służby, które uległy wypadkowi w bezpośredniej drodze z miejsca zamieszkania do jednostki wojskowej lub z powrotem do miejsca zamieszkania,
3) studentom szkół wyższych odbywających wojskowe szkolenie w ramach studium wojskowego, którzy ulegli wypadkowi pozostającemu w związku z odbywaniem przez nich tego szkolenia,
4) członkom rodzin osób zmarłych wskutek wypadku, o którym mowa w pkt 1-3.
2. Osobom wymienionym w ust. 1 pkt 2, które bezpośrednio przed powołaniem do służby wojskowej były pracownikami, przysługują również świadczenia przewidziane w art. 15 i 16.
Art. 19. Świadczenia pieniężne przewidziane w niniejszej ustawie przysługują niezależnie od świadczeń przewidzianych w przepisach:
1) o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin,
2) o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin,
3) o uposażeniu żołnierzy.
Art. 20. Świadczenia przyznane na podstawie niniejszej ustawy i emerytura lub renta przyznana na podstawie przepisów wymienionych w art. 19 pkt 1 lub 2 stanowią - w stosunku do jednostek wojskowych oraz do żołnierzy i pracowników zatrudnionych w siłach zbrojnych, którzy nieumyślnie wyrządzili szkodę przy wykonywaniu powierzonych im obowiązków służbowych - wynagrodzenie wszelkich szkód wynikłych dla żołnierza lub jego rodziny, spowodowanych uszczerbkiem na zdrowiu lub śmiercią żołnierza wskutek wypadku określonego w art. 2 lub w art. 18 albo wskutek choroby określonej na podstawie art. 3.
Art. 21. 1. Uprawnienia Ministra Obrony Narodowej przewidziane w art. 8 i 9 przysługują Ministrowi Spraw Wewnętrznych w stosunku do żołnierzy pełniących służbę w podległych mu jednostkach i członków ich rodzin.
2. Przepisy wykonawcze przewidziane w ustawie Minister Obrony Narodowej wydaje w porozumieniu z Ministrem Spraw Wewnętrznych.
Art. 22. 1. W ustawie z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz. U. Nr 44, poz. 220) skreśla się art. 117.
2. W ustawie z dnia 23 stycznia 1968 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin (Dz. U. Nr 3, poz. 11) skreśla się art. 65.
3. W art. 82 ustawy z dnia 30 czerwca 1970 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. Nr 16, poz. 134) skreśla się:
1) w ust. 2 pkt 1 lit. a) wyrazy "art. 33a",
2) w ust. 2 pkt 1 lit. b) wyrazy "art. 29a",
3) ust. 4 i 5.
Art. 23. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1973 r.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
zmiany:



1982-01-01
M.P.1982.11.76


1983-01-01
Dz.U.1983.16.79

art. 3
1985-07-01
Dz.U.1985.20.85

art. 9
1986-01-01
Dz.U.1985.38.181

art. 126
1987-03-26
M.P.1987.8.65


1988-10-01
M.P.1988.30.266

ż 3
1989-01-01
M.P.1988.30.266

ż 2
1989-07-01
Dz.U.1989.35.192

art. 35
1991-05-15
Dz.UrzMS.1991.3.19

ż 2, ż 3
1995-01-01
Dz.U.1994.84.386

art. 4 ust. 6
2001-11-08
Dz.U.2001.81.877

art. 2
USTAWA
z dnia 16 grudnia 1972 r.
o odszkodowaniach przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą w Policji.
Rozdział 1.
Przepisy ogólne.
Art. 1. Odszkodowania określone w ustawie przysługują funkcjonariuszowi Policji, który doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu wskutek wypadku pozostającego w związku z pełnieniem służby albo wskutek choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby, jak również rodzinie funkcjonariusza, który zmarł wskutek takiego wypadku lub choroby.
Art. 2.
1.
Art. 2. 1. Za wypadek pozostający w związku z pełnieniem służby w Policji uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną, które zaszło podczas lub w związku:
1) z wykonywaniem obowiązków służbowych albo poleceń przełożonych,
2) z wykonywaniem czynności w zakresie służby, nawet bez polecenia przełożonych,
3) z wykonywaniem funkcji lub zadań zleconych przez działające w resorcie spraw wewnętrznych organizacje polityczne, zawodowe albo społeczne,
4) z ratowaniem ludzi lub ich mienia z grożącego niebezpieczeństwa albo ratowaniem mienia społecznego przed zniszczeniem lub zagarnięciem,
5) z udzielaniem przedstawicielowi organu państwowego pomocy przy spełnianiu przez niego czynności urzędowych,
6) z udziałem w pościgu lub ujęciu osób podejrzanych o popełnienie przestępstwa albo ochroną innych obywateli przed napaścią,
7) z udziałem w czynach społecznych organizowanych w resorcie spraw wewnętrznych,
8) z odbywaniem bezpośredniej drogi do miejsca i z miejsca wykonywania czynności określonych w pkt 1-7.
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, tryb ustalania okoliczności i przyczyn wypadków, o których mowa w ust. 1, uwzględniając obowiązki przełożonego funkcjonariusza, gdy powziął informację o tym, że funkcjonariusz uległ wypadkowi lub poniósł śmierć w wyniku wypadku, obowiązki funkcjonariusza, który uległ wypadkowi, a ponadto sposób powoływania i postępowania komisji powypadkowej, w tym prowadzenia postępowania wyjaśniającego, sporządzania protokołów oraz ustalania okoliczności wypadku.
Art. 3. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia, ministrem właściwym do spraw pracy oraz ministrem właściwym do spraw zabezpieczenia społecznego, określi, w drodze rozporządzenia, wykaz chorób, z tytułu których przysługują odszkodowania określone w ustawie, uwzględniając ich związek z pełnioną służbą.
Art. 4. Odszkodowania określone w ustawie nie przysługują:
1) w razie wypadku lub choroby, których wyłączną przyczyną było udowodnione przez jednostkę organizacyjną spraw wewnętrznych umyślne lub rażąco niedbałe działanie albo zaniechanie funkcjonariusza naruszające obowiązujące przepisy lub rozkazy, jeżeli jego przełożeni zapewnili warunki odpowiadające tym przepisom i sprawowali we właściwy sposób nadzór nad ich przestrzeganiem, a funkcjonariusz posiadał potrzebne umiejętności do wykonywania określonych czynności i był należycie przeszkolony w zakresie tych przepisów,
2) w razie wypadku, którego wyłączną przyczyną było zachowanie się funkcjonariusza spowodowane nadużyciem alkoholu,
3) jeżeli uszczerbek na zdrowiu lub śmierć funkcjonariusza zostały spowodowane przez niego rozmyślnie.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 2.
Odszkodowanie z tytułu uszczerbku na zdrowiu lub śmierci.
Art. 5.
1. Funkcjonariuszowi, który doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu wskutek wypadku określonego w art. 2 ust. 1 albo trwałego uszczerbku na zdrowiu co najmniej w 20% wskutek choroby określonej na podstawie art. 3, przysługuje jednorazowe odszkodowanie pieniężne.
2. Podstawę obliczenia wysokości odszkodowania stanowi kwota dwunastomiesięcznego uposażenia przyjmowanego za podstawę wymiaru emerytury lub renty stosownie do przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji oraz ich rodzin.
3. Odszkodowanie przysługuje w wysokości 1/100 kwoty określonej w ust. 2, nie mniej jednak niż 39,20 zł za każdy procent ustalonego uszczerbku na zdrowiu funkcjonariusza.
4. Jeżeli nastąpi dalsze pogorszenie stanu zdrowia funkcjonariusza pozostające w związku z wypadkiem lub chorobą, które spowodowały ustalony poprzednio uszczerbek na zdrowiu, i uszczerbek ten powiększy się co najmniej o 10%, odszkodowanie ulega odpowiedniemu zwiększeniu.
Art. 6.
1. W razie śmierci funkcjonariusza wskutek wypadku określonego w art. 2 ust. 1 lub wskutek choroby określonej na podstawie art. 3 odszkodowanie przysługuje następującym członkom rodziny funkcjonariusza:
1) małżonkowi, który w dniu śmierci funkcjonariusza pozostawał z nim we wspólności małżeńskiej,
2) dzieciom, wnukom, rodzeństwu i rodzicom, jeżeli w dniu śmierci funkcjonariusza spełniali warunki wymagane do uzyskania renty rodzinnej, określone w przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji oraz ich rodzin.
2. Małżonkowi albo dziecku, które jest sierotą zupełną, przysługuje odszkodowanie w wysokości 3 666 zł.
3. Jeżeli po funkcjonariuszu pozostało dwoje lub więcej dzieci, które są sierotami zupełnymi, kwota odszkodowania określona w ust. 2 ulega zwiększeniu o 734,30 zł na drugą i każdą dalszą sierotę zupełną. Łączną kwotę odszkodowania dzieli się między te dzieci w równych częściach.
4. Kwota odszkodowania przysługującego małżonkowi lub dzieciom, które są sierotami zupełnymi, nie może być niższa niż kwota określona w art. 5 ust. 2.
5. Każdemu innemu członkowi rodziny wymienionemu w ust. 1 pkt 2, w tym również każdemu dziecku, które nie jest sierotą zupełną, odszkodowanie przysługuje w wysokości 734,30 zł.
6. Jeżeli uprawnionymi do odszkodowania są tylko rodzice, przysługuje ono obojgu rodzicom w wysokości 3 666 zł, a jeżeli uprawnione jest tylko jedno z rodziców - w wysokości 1 834,70 złotych.
7. Jeżeli funkcjonariusz zmarł wskutek wypadku lub choroby po otrzymaniu z tytułu tego wypadku lub choroby odszkodowania, uprawnionym członkom jego rodziny przysługuje odszkodowanie tylko wtedy, gdyby było ono wyższe niż odszkodowanie wypłacone funkcjonariuszowi. W takim przypadku odszkodowanie przyznaje się w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy kwotami tych odszkodowań i wypłaca się w odpowiednich częściach uprawnionym członkom rodziny.
Art. 7. 1. Jednorazowe odszkodowanie określone w art. 5 lub w art. 6 przysługuje, jeżeli funkcjonariusz:
1) doznał uszczerbku na zdrowiu lub zmarł wskutek wypadku w ciągu 3 lat od tego wypadku,
2) doznał uszczerbku na zdrowiu wskutek choroby nie później niż w ciągu 3 lat od zwolnienia ze służby,
3) zmarł wskutek choroby w ciągu 3 lat od ustalenia uszczerbku na zdrowiu wskutek tej choroby, nie później jednak niż w ciągu 3 lat od zwolnienia ze służby.
2. Zwiększenie odszkodowania określone w art. 5 ust. 4 przysługuje, jeżeli zmiany w stanie zdrowia funkcjonariusza uzasadniające zwiększenie odszkodowania nastąpiły w terminach określonych w ust. 1 pkt 1 i 2.
Art. 8. W szczególnie uzasadnionych przypadkach Minister Spraw Wewnętrznych lub organ przez niego upoważniony może przyznać:
1) funkcjonariuszowi albo członkowi rodziny zmarłego funkcjonariusza - odszkodowanie wyższe niż określone w art. 5 i 6,
2) członkowi rodziny zmarłego funkcjonariusza nie spełniającemu warunków wymaganych do uzyskania renty rodzinnej albo innej osobie bliskiej - odszkodowanie w granicach określonych w art. 6,
3) członkom rodziny funkcjonariusza, który zaginął w czasie pełnienia służby - odszkodowanie w wysokości określonej w art. 6.
Art. 9. Minister Spraw Wewnętrznych może podwyższać kwoty jednorazowych odszkodowań pieniężnych określone w art. 5 i 6.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 3.
Odszkodowanie za przedmioty osobistego użytku.
Art. 10.
1. Funkcjonariuszowi, który doznał uszczerbku na zdrowiu wskutek wypadku określonego w art. 2 ust. 1, a w razie jego śmierci wskutek takiego wypadku - członkom pozostałej rodziny przysługuje odszkodowanie za udowodnione szkody poniesione wskutek utraty, zniszczenia lub uszkodzenia w związku z wypadkiem przedmiotów osobistego użytku.
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia, warunki, na jakich przysługuje policjantowi odszkodowanie za utracone, zniszczone lub uszkodzone przedmioty osobistego użytku, który w związku ze służbą poniósł szkodę w tych przedmiotach, a nie doznał uszczerbku na zdrowiu, uwzględniając sposób i termin wypłaty odszkodowania oraz organy właściwe w tych sprawach.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 4.
Postępowanie w sprawie odszkodowań.
Art. 11. 1. O stopniu uszczerbku na zdrowiu funkcjonariusza wskutek wypadku, o którym mowa w art. 2 ust. 1, lub choroby określonej na podstawie art. 3 orzekają komisje lekarskie służby zdrowia Ministerstwa Spraw Wewnętrznych.
2. Komisje lekarskie, o których mowa w ust. 1, ustalają również związek śmierci funkcjonariusza ze służbą wskutek wypadku lub choroby.
3. Minister Spraw Wewnętrznych określa w drodze rozporządzenia w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych sposób ustalania stopnia uszczerbku na zdrowiu funkcjonariuszy oraz związku śmierci funkcjonariuszy ze służbą wskutek wypadku lub choroby.
Art. 12. 1. Postępowanie w sprawie odszkodowania wszczyna się z urzędu lub na wniosek zainteresowanego.
2. Prawo do odszkodowania oraz jego wysokość ustalają właściwe organy resortu spraw wewnętrznych.
3. Od decyzji organu resortu spraw wewnętrznych przysługuje zainteresowanemu odwołanie do właściwego sądu według zasad określonych w przepisach Kodeksu postępowania cywilnego oraz w terminie przewidzianym w art. 477[9] ż 1 tego Kodeksu.
4. Odwołanie do sądu przysługuje także w wypadku niewydania przez organ resortu spraw wewnętrznych decyzji w terminie dwóch miesięcy od dnia zgłoszenia wniosku o świadczenia odszkodowawcze bądź powstania obowiązku wszczęcia postępowania z urzędu.
Art. 13. Odszkodowanie określone w art. 5-10 wypłaca właściwy organ resortu spraw wewnętrznych.
Art. 14. Minister Spraw Wewnętrznych określa w drodze rozporządzenia przypadki, w których postępowanie w sprawie odszkodowania wszczyna się z urzędu, tryb przyznawania i wypłaty odszkodowania oraz właściwość organów resortu spraw wewnętrznych w tych sprawach.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 5.
Przepisy przejściowe i końcowe.
Art. 15. 1. Odszkodowania przewidziane w ustawie przysługują:
1) z tytułu wypadków pozostających w związku ze służbą, jeżeli wypadek nastąpił po dniu wejścia w życie ustawy,
2) z tytułu chorób powstałych w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby, jeżeli funkcjonariusz doznał uszczerbku na zdrowiu lub zmarł wskutek tej choroby po dniu wejścia w życie ustawy.
2. Do spraw o odszkodowania należne z tytułu wypadków, które nastąpiły, lub chorób, które spowodowały uszczerbek na zdrowiu bądź śmierć funkcjonariusza przed dniem wejścia w życie ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe.
Art. 16. Odszkodowanie przewidziane w niniejszej ustawie przysługuje niezależnie od świadczeń określonych w przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji oraz ich rodzin i w przepisach o służbie funkcjonariuszy Policji.
Art. 17. Świadczenia przyznane na podstawie niniejszej ustawy i na podstawie przepisów wymienionych w art. 16 stanowią - w stosunku do jednostek resortu spraw wewnętrznych, oraz do funkcjonariuszy i pracowników zatrudnionych w resorcie spraw wewnętrznych, którzy nieumyślnie wyrządzili szkodę przy wykonywaniu powierzonych im obowiązków służbowych - wynagrodzenie wszelkich szkód wynikłych dla funkcjonariusza lub jego rodziny wskutek wypadku określonego w art. 2 ust. 1 albo wskutek choroby określonej na podstawie art. 3.
Art. 17a. Odszkodowania określone w ustawie przysługują także funkcjonariuszowi Milicji Obywatelskiej, który doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu wskutek wypadku pozostającego w związku z pełnieniem służby w Milicji Obywatelskiej albo wskutek choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami tej służby, jak również członkom rodziny funkcjonariusza, który zmarł wskutek takiego wypadku lub choroby.
Art. 18. Odszkodowania określone w ustawie przysługują również:
1) członkom Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej oraz innym osobom powołanym przez Ministra Spraw Wewnętrznych do wykonywania zadań na rzecz ochrony porządku i bezpieczeństwa publicznego, którzy doznali uszczerbku na zdrowiu wskutek wypadku zaistniałego w związku z wykonywaniem powierzonych im zadań,
2) rodzinom członków Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej zmarłych wskutek wypadku, o którym mowa w pkt 1.
Art. 19. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1973 r.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
KONWENCJA KONSULARNA
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Niemiecką Republiką Demokratyczną podpisana w Berlinie
w dniu 25 lutego 1972 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA
POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 25 lutego 1972 r. została podpisana w Berlinie Konwencja konsularna między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Niemiecką Republiką Demokratyczną o następującym brzmieniu dosłownym:
KONWENCJA KONSULARNA
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Niemiecką Republiką Demokratyczną.
Polska Rzeczypospolita Ludowa i Niemiecka Republika Demokratyczna,
kierując się życzeniem dalszego rozwoju przyjacielskich stosunków zgodnie z Układem między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Niemiecką Republiką Demokratyczną o przyjaźni, współpracy i wzajemnej pomocy, podpisanym w Warszawie dnia 15 marca 1967 roku,
biorąc pod uwagę, że stosunki konsularne między obu Państwami wymagają nowego uregulowania,
postanowiły zawrzeć niniejszą Konwencję konsularną i w tym celu wyznaczyły swoich Pełnomocników:
Przewodniczący Rady Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej -
Władysława Wojtasika,
Dyrektora Departamentu Konsularnego
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej,
Przewodniczący Rady Państwa Niemieckiej Republiki Demokratycznej -
Augusta Klobesa,
Dyrektora Departamentu Konsularnego
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych Niemieckiej Republiki Demokratycznej,
którzy po wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ROZDZIAŁ I
Definicje.
Art. 1.
Dla celów niniejszej Konwencji następujące wyrażenia mają niżej określone znaczenie:
a) "urząd konsularny" oznacza konsulat generalny, konsulat, wicekonsulat i agencję konsularną;
b) "okręg konsularny" oznacza wyznaczone urzędowi konsularnemu terytorium, na którym urzędnik konsularny uprawniony jest do wykonywania funkcji konsularnych;
c) "kierownik urzędu konsularnego" oznacza osobę upoważnioną przez Państwo wysyłające do sprawowania takiej funkcji;
d) "urzędnik konsularny" oznacza osobę, włącznie z kierownikiem urzędu konsularnego, której powierzono wykonywanie funkcji konsularnych; wyrażenie to obejmuje także osobę skierowaną do urzędu konsularnego na praktykę;
e) "pracownik konsularny" oznacza osobę nie będącą urzędnikiem konsularnym, wykonującą czynności administracyjne lub techniczne; wyrażenie to obejmuje także osobę wykonującą czynności usługowe dla urzędu konsularnego;
f) "członkowie urzędu konsularnego" oznacza urzędników konsularnych i pracowników konsularnych;
g) "pomieszczenia konsularne" oznacza budynki lub części budynków urzędu konsularnego, a także tereny przynależne do nich, używane wyłącznie dla celów konsularnych, niezależnie od tego, czyją są własnością,
h) "archiwa konsularne" oznacza całą korespondencję, szyfry, dokumenty, książki, filmy, taśmy magnetofonowe oraz inne techniczne środki pracy, jak również wyposażenie urzędu konsularnego, przeznaczone do ich przechowywania i ochrony;
i) "obywatel Państwa wysyłającego" oznacza, odpowiednio, również osobę prawną;
j) "statek Państwa wysyłającego" oznacza każde urządzenie pływające żeglugi morskiej i śródlądowej, upoważnione do podnoszenia bandery Państwa wysyłającego;
k) "samolot Państwa wysyłającego" oznacza każde urządzenie latające zarejestrowane w Państwie wysyłającym i uprawnione do używania oznaki przynależności państwowej tego Państwa.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ROZDZIAŁ II
Ustanawianie urzędu konsularnego oraz mianowanie kierownika urzędu konsularnego.
Art. 2.
1. Urząd konsularny może być ustanowiony w Państwie przyjmującym tylko za zgodą tego Państwa.
2. Siedzibę i klasę urzędu konsularnego oraz jego okręg konsularny ustala się w drodze porozumienia między Państwem wysyłającym a Państwem przyjmującym.
Art. 3.
1. Przed mianowaniem kierownika urzędu konsularnego Państwo wysyłające upewnia się w drodze dyplomatycznej co do zgody Państwa przyjmującego na proponowaną osobę.
2. Państwo wysyłające przekazuje w drodze dyplomatycznej Państwu przyjmującemu listy komisyjne lub podobny dokument o mianowaniu kierownika urzędu konsularnego. Podaje się w nich imię i nazwisko kierownika urzędu konsularnego, jego rangę oraz okręg konsularny, w którym będzie on wykonywał swoje funkcje, a także siedzibę urzędu konsularnego.
3. Po przedstawieniu listów komisyjnych lub podobnego dokumentu o mianowaniu kierownika urzędu konsularnego Państwo przyjmujące udzieli mu w możliwie najkrótszym terminie exequatur lub podobnego zezwolenia.
4. Kierownik urzędu konsularnego może przystąpić do wykonywania swoich funkcji z chwilą udzielenia mu przez Państwo przyjmujące exequatur lub podobnego zezwolenia.
5. Do czasu udzielenia exequatur lub podobnego zezwolenia Państwo przyjmujące może udzielić kierownikowi urzędu konsularnego zgody na tymczasowe wykonywanie jego funkcji.
6. Z chwilą udzielenia exequatur lub podobnego zezwolenia, choćby tymczasowego, Państwo przyjmujące podejmie niezbędne kroki, aby kierownik urzędu konsularnego mógł wykonywać swoje funkcje.
Art. 4.
1. Państwo wysyłające notyfikuje Państwu przyjmującemu w drodze dyplomatycznej:
a) imiona i nazwiska oraz rangi urzędników konsularnych, którzy sprawują inne funkcje niż kierownik urzędu konsularnego,
b) imiona i nazwiska pracowników konsularnych.
2. Właściwe organy Państwa przyjmującego wydają członkom urzędu konsularnego oraz członkom ich rodzin, pozostającym z nimi we wspólnocie domowej i będącym obywatelami Państwa wysyłającego, odpowiednie dokumenty.
Art. 5.
1. Jeżeli kierownik urzędu konsularnego z jakiejkolwiek przyczyny nie może wykonywać swoich funkcji lub jeżeli stanowisko kierownika urzędu konsularnego jest czasowo nie obsadzone, Państwo wysyłające może upoważnić urzędnika konsularnego tego samego lub innego urzędu konsularnego w Państwie przyjmującym albo członka personelu dyplomatycznego swego przedstawicielstwa w tymże Państwie do wykonywania funkcji kierownika urzędu konsularnego. Państwo przyjmujące powinno być uprzednio o tym poinformowane przez Państwo wysyłające w drodze dyplomatycznej.
2. Osoba upoważniona do czasowego kierowania urzędem konsularnym korzysta z tych samych praw, ułatwień, przywilejów i immunitetów, które zgodnie z niniejszą Konwencją przysługują kierownikowi urzędu konsularnego.
3. Wyznaczenie członka personelu dyplomatycznego przedstawicielstwa dyplomatycznego, zgodnie z ustępem 1, nie narusza przywilejów i immunitetów, przysługujących mu z tytułu jego statusu dyplomatycznego.
Art. 6.
Urzędnikiem konsularnym może być tylko obywatel Państwa wysyłającego.
Art. 7.
Państwo przyjmujące może w każdej chwili powiadomić Państwo wysyłające o tym, że exequatur lub podobne zezwolenie udzielone kierownikowi urzędu konsularnego zostało cofnięte albo że członek urzędu konsularnego jest osobą niepożądaną. W tych przypadkach Państwo wysyłające powinno odwołać takiego członka urzędu konsularnego.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ROZDZIAŁ III
Ułatwienia, przywileje i immunitety.
Art. 8.
Państwo przyjmujące podejmie niezbędne kroki, aby członkowie urzędu konsularnego mogli wykonywać swe funkcje i korzystać z praw, ułatwień, przywilejów i immunitetów, które są przewidziane w niniejszej Konwencji oraz w ustawach i przepisach Państwa przyjmującego.
Art. 9.
Państwo wysyłające może, zgodnie z warunkami i wymogami przewidzianymi w ustawach i przepisach Państwa przyjmującego, nabywać, dzierżawić, użytkować, zabudowywać względnie przystosowywać tereny, budynki lub części budynków dla potrzeb urzędu konsularnego i na mieszkania dla członków urzędu konsularnego. W razie potrzeby Państwo przyjmujące udziela Państwu wysyłającemu wszelkiej pomocy i poparcia w tym zakresie.
Art. 10.
1. Na budynku urzędu konsularnego może być umieszczone godło Państwa wysyłającego oraz tablica z nazwą urzędu konsularnego w językach tego Państwa i Państwa przyjmującego.
2. Na budynku urzędu konsularnego i na rezydencji kierownika urzędu konsularnego może być wywieszana flaga Państwa wysyłającego.
3. Kierownik urzędu konsularnego może wywieszać flagę Państwa wysyłającego na używanych przez niego środkach transportu.
Art. 11.
1. Pomieszczenia konsularne są nietykalne. Organy Państwa przyjmującego nie mogą do tych pomieszczeń wkraczać bez zgody kierownika urzędu konsularnego, kierownika przedstawicielstwa dyplomatycznego Państwa wysyłającego lub osoby wyznaczonej przez jednego z nich.
2. Państwo przyjmujące zapewnia niezbędną ochronę pomieszczeń konsularnych.
3. Postanowienia ustępów 1 i 2 mają zastosowanie również do mieszkań urzędników konsularnych.
Art. 12.
Archiwa konsularne są nietykalne w każdym czasie i niezależnie do tego, gdzie się znajdują.
Art. 13.
1. Urząd konsularny ma prawo porozumiewania się z rządem oraz z przedstawicielstwami dyplomatycznymi i innymi urzędami konsularnymi Państwa wysyłającego, niezależnie od tego, gdzie się one znajdują. W tym celu urząd konsularny może korzystać z wszelkich publicznych środków łączności, szyfrów, kurierów dyplomatycznych i konsularnych, jak również z bagażu dyplomatycznego i konsularnego. Zainstalowanie i uruchomienie nadajnika radiowego może nastąpić tylko za zgodą Państwa przyjmującego.
2. Korespondencja służbowa urzędu konsularnego oraz bagaż konsularny, posiadający widoczne oznaczenie swego urzędowego charakteru, są nietykalne i nie mogą być przez organy Państwa przyjmującego kontrolowane ani też zatrzymane, niezależnie od tego, jaki środek łączności został wykorzystany.
3. Kurierom konsularnym zapewnia się takie same prawa, przywileje i immunitety jak kurierom dyplomatycznym Państwa wysyłającego.
4. Bagaż konsularny może być powierzony kapitanowi statku lub samolotu. Kapitan ten powinien być zaopatrzony w urzędowy dokument, określający liczbę paczek stanowiących bagaż, lecz nie jest on uważany za kuriera konsularnego. Urzędnik konsularny jest uprawniony do odbioru bagażu bezpośrednio i bez przeszkód od kapitana statku lub samolotu, a także do przekazania mu takiego bagażu.
Art. 14.
Członkowie urzędu konsularnego oraz członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, korzystają z nietykalności osobistej. Osoby te nie mogą być zatrzymane ani aresztowane. Państwo przyjmujące zobowiązane jest traktować je z należytym szacunkiem oraz podjąć odpowiednie kroki dla ochrony ich osób, wolności i godności.
Art. 15.
1. Członkowie urzędu konsularnego oraz członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, korzystają z immunitetu od jurysdykcji i od wszelkich środków przymusu Państwa przyjmującego, z wyjątkiem powództw cywilnych:
a) dotyczących prywatnego mienia nieruchomego, położonego w Państwie przyjmującym, chyba że posiadają je w imieniu Państwa wysyłającego dla celów konsularnych;
b) w sprawach spadkowych, w których występują jako wykonawcy testamentu, administratorzy spadku, spadkobiercy lub zapisobiercy w charakterze osób prywatnych, a nie w imieniu Państwa wysyłającego;
c) dotyczących wszelkiego rodzaju zawodowej lub handlowej działalności wykonywanej w Państwie przyjmującym poza funkcjami urzędowymi;
d) wynikłych z zawarcia umów, w których nie występowali oni wyraźnie lub w sposób domniemany jako przedstawiciele Państwa wysyłającego;
e) wytoczonych przez osobę trzecią na skutek szkody powstałej w wyniku wypadku spowodowanego w Państwie przyjmującym przez środki transportu.
2. W stosunku do osób wymienionych w ustępie 1 mogą być wszczęte środki egzekucyjne tylko w przypadkach przewidzianych w punktach a, b, c, d i e wspomnianego ustępu, z zastrzeżeniem jednak, że odnośne środki mogą być przedsięwzięte bez naruszania nietykalności osoby i mieszkania.
Art. 16.
1. Urzędnicy konsularni nie są zobowiązani do składania zeznań w charakterze świadków.
2. Pracownicy konsularni mogą być wzywani i przesłuchiwani w charakterze świadków. Mogą oni odmówić złożenia zeznań w odniesieniu do czynności urzędowych. W przypadku niezastosowania się do wezwania lub odmowy zeznań nie mogą być jednakże pociągnięci do odpowiedzialności.
3. Postanowienia niniejszego artykułu odnoszą się do postępowania i czynności przed sądami i innymi organami państwowymi.
4. Postanowienia niniejszego artykułu mają odpowiednie zastosowanie do członków rodzin członków urzędu konsularnego, pozostających z nimi we wspólnocie domowej.
Art. 17.
1. Państwo wysyłające może zrzec się przywilejów i immunitetów wymienionych w artykułach 15 i 16. Zrzeczenie się powinno być w każdym przypadku wyraźne i mieć formę pisemną.
2. Zrzeczenie się immunitetu nie oznacza zrzeczenie się go w stosunku do wykonania orzeczenia, co wymaga oddzielnego zrzeczenia się. Nie dotyczy to postępowania karnego.
3. Jeżeli osoba, która korzysta z immunitetu od jurysdykcji, wniesie powództwo, nie będzie ona mogła powoływać się na immunitet od jurysdykcji w stosunku do powództwa wzajemnego, bezpośrednio związanego z powództwem głównym.
Art. 18.
Członkowie urzędu konsularnego oraz członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, zwolnieni są w Państwie przyjmującym od wszelkich przymusowych powinności.
Art. 19.
Członkowie urzędu konsularnego oraz członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, nie podlegają obowiązkom wynikającym z ustaw i przepisów Państwa przyjmującego w zakresie rejestracji cudzoziemców i uzyskiwania zezwoleń na pobyt.
Art. 20.
1. Państwo wysyłające zwolnione jest w Państwie przyjmującym od wszelkich podatków i innych opłat:
a) od terenów, budynków lub części budynków, które są używane wyłącznie dla celów konsularnych, a także na mieszkania członków urzędu konsularnego, jeżeli wspominane nieruchomości stanowią własność Państwa wysyłającego lub w jego imieniu są dzierżawione;
b) od umów i dokumentów dotyczących nabycia wspomnianych nieruchomości, jeżeli Państwo wysyłające nabyło je wyłącznie dla celów konsularnych.
2. Postanowienia ustępu 1 nie stosują się do opłat pobieranych za świadczenie usług.
Art. 21.
Państwo wysyłające zwolnione jest w Państwie przyjmującym od wszelkich podatków i opłat od mienia ruchomego, będącego własnością Państwa wysyłającego albo znajdującego się w jego posiadaniu lub użytkowaniu i używanego dla celów konsularnych. Stosuje się to także do nabycia takiego mienia ruchomego.
Art. 22.
1. Członkowie urzędu konsularnego oraz członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, zwolnieni są od wszelkich podatków i opłat państwowych, terenowych i komunalnych, włącznie z podatkami i opłatami od należącego do nich mienia ruchomego.
2. Zwolnienia wymienione w ustępie 1 nie dotyczą:
a) podatków pośrednich, które normalnie wliczane są w cenę towarów lub usług;
b) podatków i opłat od prywatnych nieruchomości, położonych na terytorium Państwa przyjmującego, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 20;
c) podatków spadkowych i podatków od przeniesienia prawa własności, pobieranych przez Państwo przyjmujące, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 24;
d) podatków i opłat od wszelkiego rodzaju prywatnych dochodów, mających swe źródło w Państwie przyjmującym;
e) opłat sądowych, hipotecznych, rejestracyjnych i skarbowych, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 20;
f) opłat pobieranych za świadczenie usług.
Art. 23.
1. Wszelkie przedmioty, z pojazdami mechanicznymi włącznie, przywiezione dla służbowego użytku urzędu konsularnego, zwolnione są od opłat celnych i podatków, które pobierane są w związku z przywozem lub na podstawie przywozu, w takim samym zakresie, jak przedmioty przywiezione do użytku służbowego przedstawicielstwa dyplomatycznego.
2. Urzędnicy konsularni oraz członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, zwolnieni są od kontroli celnej.
3. Członkowie urzędu konsularnego oraz członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, są zwolnieni od opłat celnych i podatków, pobieranych w związku z przywozem lub na podstawie przywozu, w odniesieniu do ich bagażu i innych przedmiotów, przeznaczonych do ich osobistego użytku, w takim samym zakresie, jak odpowiednie kategorie personelu przedstawicielstwa dyplomatycznego.
4. Określenie "odpowiednie kategorie personelu przedstawicielstwa dyplomatycznego", użyte w ustępie 3, odnosi się do członków personelu dyplomatycznego, jeżeli są oni urzędnikami konsularnymi, oraz do członków personelu administracyjnego i technicznego, jeśli chodzi o pracowników konsularnych.
Art. 24.
W przypadku śmierci członka urzędu konsularnego lub członka jego rodziny, pozostającego z nim we wspólnocie domowej, Państwo przyjmujące:
a) zezwoli na wywóz mienia ruchomego pozostałego po osobie zmarłej, z wyjątkiem mienia nabytego w Państwie przyjmującym, którego wywóz był zabroniony w chwili śmierci tej osoby;
b) nie będzie pobierać podatków spadkowych ani podatków od przeniesienia prawa własności w odniesieniu do mienia ruchomego, które znajdowało się w Państwie przyjmującym jedynie w związku z przebywaniem w tym Państwie osoby zmarłej jako członka urzędu konsularnego lub członka jego rodziny.
Art. 25.
Wszystkie osoby, korzystające zgodnie z niniejszą Konwencją z ułatwień, przywilejów i immunitetów, obowiązane są, bez uszczerbku dla tych ułatwień, przywilejów i immunitetów, przestrzegać ustaw i przepisów Państwa przyjmującego włącznie z przepisami dotyczącymi ruchu drogowego i ubezpieczenia pojazdów mechanicznych.
Art. 26.
Państwo przyjmujące zapewnia członkom urzędu konsularnego i członkom ich rodzin, pozostającym z nimi we wspólnocie domowej, swobodę poruszania się i podróżowania na swoim terytorium, o ile nie jest to sprzeczne z jego ustawami i przepisami o pobycie na obszarach, na które wjazd i pobyt ze względu na bezpieczeństwo państwa jest zabroniony lub ograniczony.
Art. 27.
Członkowie rodzin urzędników konsularnych, pozostający z nimi we wspólnocie domowej i będący obywatelami Państwa przyjmującego lub posiadający stałe miejsce zamieszkania w tym Państwie, nie korzystają z ułatwień, przywilejów i immunitetów określonych w niniejszej Konwencji, z wyjątkiem postanowień ustępów 2 i 4 artykułu 16. Stosuje się to również do pracowników konsularnych oraz członków ich rodzin, pozostających z nimi we wspólnocie domowej, którzy są obywatelami Państwa przyjmującego lub mają stałe miejsce zamieszkania w tym Państwie.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ROZDZIAŁ IV
Funkcje konsularne.
Art. 28.
Zadaniem urzędnika konsularnego jest umacnianie przyjacielskich stosunków między Państwem wysyłającym a Państwem przyjmującym oraz przyczynianie się do wszechstronnego rozwoju i pogłębienia braterskiej współpracy w dziedzinie politycznej, ekonomicznej, naukowej, kulturalnej, prawnej, turystycznej oraz w innych dziedzinach.
Art. 29.
1. Urzędnik konsularny ma prawo chronić prawa i interesy Państwa wysyłającego i jego obywateli. W tym celu może on bezpośrednio zwracać się pisemnie lub ustnie do właściwych organów w okręgu konsularnym, jak również do centralnych organów Państwa przyjmującego.
2. Urzędnik konsularny ma prawo, zgodnie z ustawami i przepisami Państwa przyjmującego, zastępować obywateli Państwa wysyłającego przed sądami i innymi organami Państwa przyjmującego, jeśli obywatele z powodu nieobecności lub z innych ważnych przyczyn nie są w stanie w odpowiednim czasie bronić swych praw i interesów. Zastępstwo trwa do chwili wyznaczenia przez osoby zastępowane swoich pełnomocników lub podjęcia przez nie same obrony swych praw i interesów.
Art. 30.
Urzędnik konsularny ma prawo:
a) rejestrować obywateli Państwa wysyłającego;
b) wydawać obywatelom Państwa wysyłającego paszporty i podobne dokumenty, a także przedłużać je oraz dokonywać w nich zmian;
c) wydawać wizy.
Art. 31.
1. Urzędnik konsularny, przy uwzględnieniu przepisów Państwa wysyłającego, ma prawo:
a) przyjmować oświadczenia o wstąpieniu w związek małżeński, pod warunkiem, że osoby zawierające małżeństwo są obywatelami Państwa wysyłającego;
b) prowadzić rejestrację urodzeń i zgonów obywateli Państwa wysyłającego.
2. Urzędnik konsularny będzie powiadamiać właściwe organy Państwa przyjmującego o dokonaniu czynności określonych w ustępie 1, jeżeli jest to przewidziane w ustawach i przepisach Państwa przyjmującego.
3. Postanowienia niniejszego artykułu nie zwalniają zainteresowanych obywateli Państwa wysyłającego od obowiązku przestrzegania odpowiednich ustaw i przepisów Państwa przyjmującego.
Art. 32.
1. Urzędnik konsularny ma prawo:
a) spisywać, uwierzytelniać i przechowywać w depozycie oświadczenia ostatniej woli oraz inne dokumenty stwierdzające jednostronne czynności prawne obywateli Państwa wysyłającego;
b) sporządzać i uwierzytelniać dokumenty stwierdzające czynności prawne między obywatelami Państwa wysyłającego lub między obywatelami Państwa wysyłającego i obywatelami Państwa przyjmującego bądź państwa trzeciego, jeżeli takie czynności mają wywrzeć skutki prawne w Państwie wysyłającym;
c) uwierzytelniać podpisy obywateli Państwa wysyłającego;
d) uwierzytelniać odpisy i wypisy z dokumentów wydanych przez organy, instytucje lub obywateli Państwa wysyłającego;
e) legalizować i tłumaczyć dokumenty oraz uwierzytelniać zgodność tłumaczenia;
f) przyjmować i uwierzytelniać wnioski i oświadczenia obywateli Państwa wysyłającego oraz wydawać odpowiednie zaświadczenia i dokumenty;
g) przesłuchiwać na wniosek sądów i innych organów Państwa wysyłającego obywateli tego Państwa w charakterze stron, świadków lub biegłych oraz dokonywać tym obywatelom doręczeń zgodnie z przepisami Państwa wysyłającego;
h) przyjmować do depozytu dokumenty, pieniądze i kosztowności od obywateli Państwa wysyłającego;
i) przyjmować, w celu przekazania właścicielom, przedmioty zgubione przez obywateli Państwa wysyłającego podczas ich czasowego pobytu w Państwie przyjmującym.
2. Akty i dokumenty sporządzone, uwierzytelnione lub zalegalizowane przez urzędnika konsularnego Państwa wysyłającego zgodnie z ustępem 1 oraz zaopatrzone w urzędową pieczęć są tak samo ważne i skuteczne, jak gdyby były sporządzone lub uwierzytelnione przez organy lub osoby urzędowe Państwa przyjmującego. Jednakże organy Państwa przyjmującego zobowiązane są do uznawania ważności wymienionych dokumentów tylko w takim zakresie, w jakim nie są one sprzeczne z ustawami i przepisami tego Państwa.
Art. 33.
Urzędnik konsularny ma prawo kontaktować się i porozumiewać z każdym obywatelem Państwa wysyłającego, udzielać mu wszelkiej pomocy i rady, a w razie konieczności podejmować kroki w celu zapewnienia mu opieki prawnej. Państwo przyjmujące nie będzie w żaden sposób ograniczać prawa obywatela Państwa wysyłającego do porozumiewania się z urzędem konsularnym lub do odwiedzania tego urzędu.
Art. 34.
1. Właściwe organy Państwa przyjmującego będą niezwłocznie informować urzędnika konsularnego o zatrzymaniu, aresztowaniu lub pozbawieniu wolności w inny sposób obywatela Państwa wysyłającego.
2. Urzędnik konsularny ma prawo odwiedzić, tak szybko jak to jest możliwe, obywatela Państwa wysyłającego zatrzymanego, aresztowanego, pozbawionego wolności w inny sposób albo odbywającego karę pozbawienia wolności oraz do porozumiewania się z nim. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z ustawami i przepisami Państwa przyjmującego, z zastrzeżeniem jednak, że wspomniane ustawy i przepisy powinny umożliwiać pełną realizację celów, którym one służą.
Art. 35.
1. Właściwe organy Państwa przyjmującego będą, w możliwie bliskim terminie, powiadamiały urzędnika konsularnego o zgonie obywatela Państwa wysyłającego i będą przekazywały temu urzędnikowi informacje o masie spadkowej, spadkobiercach, zapisobiercach, a także o ostatniej woli zmarłego.
2. Właściwe organy Państwa przyjmującego będą, w możliwie bliskim terminie, powiadamiały urzędnika konsularnego o otwarciu spadku, jeżeli spadkobierca lub zapisobierca jest obywatelem Państwa wysyłającego. Dotyczy to także przypadków, gdy właściwe organy Państwa przyjmującego dowiedzą się o otwarciu spadku na rzecz obywatela Państwa wysyłającego, przebywającego na terytorium państwa trzeciego.
3. Funkcje urzędników konsularnych w sprawach spadkowych określone są w postanowieniach obowiązującej Umowy między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Niemiecką Republiką Demokratyczną o obrocie prawnym w sprawach cywilnych, rodzinnych i karnych.
Art. 36.
1. Urzędnik konsularny ma prawo do udzielania wszelkiego poparcia i pomocy statkom Państwa wysyłającego na wodach terytorialnych i wewnętrznych Państwa przyjmującego, włącznie z portami, oraz załogom tych statków, a także sprawować nad nimi nadzór i kontrolę.
2. Urzędnik konsularny może wchodzić na pokład statku, jak tylko statkowi udzielone zostanie zezwolenie na swobodne kontaktowanie się z lądem. Kapitan i członkowie załogi mogą porozumiewać się z urzędnikiem konsularnym.
3. Urzędnik konsularny może przy wykonywaniu swoich funkcji zwracać się do właściwych organów Państwa przyjmującego z prośbą o udzielenie pomocy we wszelkich sprawach dotyczących statku, kapitana, członków załogi i pasażerów.
Art. 37.
Urzędnik konsularny ma prawo:
a) przeprowadzać, nie naruszając uprawnień organów Państwa przyjmującego, dochodzenia w sprawie zajść, które miały miejsce na statku Państwa wysyłającego podczas rejsu, przesłuchiwać kapitana i członków załogi, sprawdzać dokumenty statku, przyjmować oświadczenia o rejsie statku i jego celu, a także pomagać przy wejściu, pobycie i wyjściu statku;
b) wyjaśniać wszelkie spory między kapitanem a członkami załogi, włącznie ze sporami dotyczącymi umowy o pracę i wynagrodzenie, jeżeli jest to przewidziane w ustawach i przepisach Państwa wysyłającego;
c) podejmować kroki w zakresie udzielenia pomocy lekarskiej kapitanowi lub członkom załogi albo też w sprawie odesłania ich do Państwa wysyłającego;
d) przyjmować, sporządzać lub uwierzytelniać oświadczenia lub dokumenty dotyczące żeglugi zgodnie z ustawami i przepisami Państwa wysyłającego.
Art. 38.
1. Właściwe organy Państwa przyjmującego mogą ingerować w związku ze zdarzeniami, które nastąpiły na statku Państwa wysyłającego, tylko wówczas, gdy urzędnik konsularny o to prosi lub wyrazi na to zgodę.
2. Właściwe organy Państwa przyjmującego mogą bez zgody urzędnika konsularnego interweniować w związku ze zdarzeniami, które nastąpiły na statku, jeżeli zdarzenia te naruszają spokój lub bezpieczeństwo w porcie bądź ustawy i przepisy Państwa przyjmującego w sprawach paszportowych, celnych lub ochrony zdrowia.
3. Jeżeli właściwe organy Państwa przyjmującego zamierzają dokonać czynności przymusowych na statku, powinny zawiadomić o tym urzędnika konsularnego w takim czasie, aby mógł on być obecny przy dokonywaniu powyższych czynności. Jeżeli jednak przybycie urzędnika konsularnego na czas byłoby niemożliwe, właściwe organy Państwa przyjmującego udzielą urzędnikowi konsularnemu dokładnych informacji o przebiegu dokonanych czynności przymusowych. Postanowień niniejszego ustępu nie stosuje się do zwykłych czynności kontrolnych w sprawach paszportowych, celnych i ochrony zdrowia, dotyczących statku, członków załogi i pasażerów.
Art. 39.
1. Jeżeli statek Państwa wysyłającego rozbije się, osiądzie na mieliźnie lub ulegnie innej awarii w Państwie przyjmującym albo jeżeli przedmiot należący do tego statku lub jego ładunku albo też przedmiot należący do ładunku jakiegokolwiek rozbitego statku i stanowiący własność Państwa wysyłającego lub obywatela tego Państwa zostanie znaleziony na brzegu Państwa wysyłającego albo na jego wodach terytorialnych lub wewnętrznych albo też zostanie dostarczony do portu tego Państwa, właściwy organ Państwa przyjmującego powiadamia o tym niezwłocznie urzędnika konsularnego. Organ ten poinformuje również urzędnika konsularnego o środkach podjętych dla ratowania ludzi, statku, ładunku i innego mienia, a także części statku i części ładunku, które oddzieliły się od statku.
2. Jeżeli rozbity statek Państwa wysyłającego albo przedmiot należący do tego statku lub jego ładunku zostanie znaleziony na brzegu lub w pobliżu brzegu Państwa przyjmującego albo dostarczony do portu tego Państwa i ani kapitan statku, ani właściciel, ani jego agent, ani odpowiedni ubezpieczyciel nie są w stanie podjąć kroków dla zabezpieczenia takiego statku, przedmiotu lub części ładunku względnie rozporządzenia nimi, uważa się urzędnika konsularnego za upełnomocnionego do podejmowania w imieniu właściciela statku kroków, jakie mógłby podjąć sam właściciel.
3. Jeżeli przedmiot, należący do ładunku rozbitego statku Państwa przyjmującego lub państwa trzeciego i będący własnością Państwa wysyłającego lub obywatela tego Państwa, zostanie znaleziony na brzegu lub w pobliżu brzegu Państwa przyjmującego albo dostarczony do portu tego Państwa i ani kapitan, ani właściciel przedmiotu, ani jego agent, ani odpowiedni ubezpieczyciel nie są w stanie podjąć kroków w celu zabezpieczenia tego przedmiotu względnie rozporządzenia nim, uważa się urzędnika konsularnego za upełnomocnionego do podejmowania w imieniu właściciela takich kroków, jakie mógłby podjąć sam właściciel.
4. Urzędnik konsularny może udzielać wszelkiej pomocy statkowi Państwa wysyłającego, jego załodze i pasażerom. W tym celu może on zwracać się o pomoc do właściwych organów Państwa przyjmującego.
Art. 40.
Postanowienia artykułów 36, 37, 38 i 39 niniejszej Konwencji mają odpowiednie zastosowanie do samolotów Państwa wysyłającego.
Art. 41.
Urzędnik konsularny jest uprawniony do pobierania na terytorium Państwa przyjmującego opłat konsularnych zgodnie z ustawami i innymi przepisami Państwa wysyłającego.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ROZDZIAŁ V
Postanowienia ogólne i końcowe.
Art. 42.
1. Urzędnik konsularny może wykonywać inne funkcje konsularne niż określone w niniejszej Konwencji, jeżeli nie są one sprzeczne z ustawami i przepisami Państwa przyjmującego.
2. Urzędnik konsularny może za zgodą Państwa przyjmującego wykonywać funkcje konsularne również poza okręgiem konsularnym.
Art. 43.
1. Prawa i obowiązki urzędnika konsularnego, przewidziane w niniejszej Konwencji, rozciągają się również na członków personelu dyplomatycznego przedstawicielstwa dyplomatycznego Państwa wysyłającego, przydzielonych do wydziału konsularnego tego przedstawicielstwa lub którym powierzono wykonywanie funkcji konsularnych w inny sposób.
2. Wykonywanie funkcji konsularnych przez osoby wymienione w ustępie 1 nie narusza przywilejów i immunitetów przysługujących im z tytułu ich statusu dyplomatycznego.
Art. 44.
1. Konwencja niniejsza podlega ratyfikacji. Wejdzie ona w życie trzydziestego dnia po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych, która nastąpi w Warszawie.
2. Konwencja niniejsza obowiązywać będzie do upływu sześciu miesięcy, licząc od dnia, w którym jedna z Wysokich Umawiających się Stron notyfikuje drugiej Wysokiej Umawiającej się Stronie wypowiedzenie Konwencji.
3. Z dniem wejścia w życie niniejszej Konwencji traci moc Konwencja konsularna między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Niemiecką Republiką Demokratyczną, podpisana w Warszawie dnia 25 listopada 1957 roku.
Na dowód czego upoważnieni Pełnomocnicy Wysokich Umawiających się Stron podpisali niniejszą Konwencję i opatrzyli ją pieczęciami.
Sporządzono w Berlinie dnia 25 lutego 1972 roku, w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i niemieckim, przy czym obydwa teksty mają jednakową moc.
Za Polską Rzeczpospolitą Ludową
W. Wojtasik
Za Niemiecką Republikę Demokratyczną
A. Klobes
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
PROTOKÓŁ do Konwencji konsularnej między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Niemiecką Republiką Demokratyczną.
Przy podpisywaniu w dniu dzisiejszym Konwencji konsularnej między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Niemiecką Republiką Demokratyczną, dalej zwanej Konwencją, Pełnomocnicy Wysokich Umawiających się Stron zgodzili się na następujące postanowienia:
1. Zawiadomienie urzędnika konsularnego, przewidziane w ustępie 1 artykułu 34 Konwencji, następuje w możliwie najkrótszym czasie, nie później jednak aniżeli w ciągu trzech dni od zatrzymania, aresztowania lub pozbawienia wolności w inny sposób obywatela Państwa wysyłającego.
2. Prawo urzędnika konsularnego, przewidziane w ustępie 2 artykułu 34 Konwencji, do odwiedzenia obywatela Państwa wysyłającego lub porozumienia się z nim będzie zapewnione w możliwie najkrótszym terminie, nie później jednak niż w ciągu czterech dni od zatrzymania, aresztowania lub pozbawienia wolności w inny sposób tego obywatela.
3. Prawo urzędnika konsularnego, przewidziane w ustępie 2 artykułu 34 Konwencji, do odwiedzania obywatela Państwa wysyłającego zatrzymanego, aresztowanego lub pozbawionego wolności w inny sposób albo odbywającego karę pozbawienia wolności, a także do porozumiewania się z nim, zapewnione będzie w stosowanych odstępach czasu.
Protokół niniejszy stanowi integralną część Konwencji.
Sporządzono w Berlinie dnia 25 lutego 1972 roku, w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i niemieckim, przy czym obydwa teksty mają jednakową moc.
Za Polską Rzeczpospolitą Ludową
W. Wojtasik
Za Niemiecką Republikę Demokratyczną
A. Klobes
Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 15 czerwca 1972 roku.
L. S.
Przewodniczący Rady Państwa: H. Jabłoński
Minister Spraw Zagranicznych: S. Olszowski