!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
KONWENCJA KONSULARNA
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Finlandii, podpisana w Helsinkach
dnia 2 czerwca 1971 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej LudowejRADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJpodaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 2 czerwca 1971 r. została podpisana w Helsinkach Konwencja konsularna między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Finlandii o następującym brzmieniu dosłownym:
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
KONWENCJA KONSULARNAmiędzy Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Finlandii.
Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Prezydent Finlandii,
ożywieni chęcią umocnienia przyjaznych stosunków między obydwoma Państwami,
pragnąc uregulować i rozwinąć stosunki konsularne między nimi,
postanowili zawrzeć Konwencję konsularną i w tym celu wyznaczyli swoich Pełnomocników:
Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
Stefana Jędrychowskiego,
Ministra Spraw Zagranicznych
Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej,
Prezydent Republiki Finlandii
Vin Leskinena,
Ministra Spraw Zagranicznych
Republiki Finlandii,
którzy po wymianie swoich pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
I. Definicje
Art. 1.
Dla celów niniejszej Konwencji następujące wyrażenia mają niżej określone znaczenie:
a) "urząd konsularny" oznacza każdy konsulat generalny, konsulat lub wicekonsulat;
b) "okręg konsularny" oznacza terytorium wyznaczone urzędowi konsularnemu dla wykonywania funkcji konsularnych;
c) "kierownik urzędu konsularnego" oznacza osobę powołaną do działania w tym charakterze; kierownik urzędu konsularnego może mieć stopień konsula generalnego, konsula lub wicekonsula;
d) "urzędnik konsularny" oznacza każdą osobę, włącznie z kierownikiem urzędu konsularnego, powołaną w tym charakterze do wykonywania funkcji konsularnych;
e) "pracownik konsularny" oznacza każdą osobę zatrudnioną przez Państwo wysyłające dla wykonywania czynności technicznych, administracyjnych i usługowych w urzędzie konsularnym;
f) "członkowie urzędu konsularnego" oznacza urzędników konsularnych i pracowników konsularnych;
g) "pomieszczenia konsularne" oznacza budynki lub części budynków oraz tereny przynależne do nich, niezależnie od tego, czyją są własnością, użytkowane wyłącznie dla celów urzędu konsularnego;
h) "archiwa konsularne" oznacza wszystkie pisma, dokumenty, korespondencję, książki, filmy, taśmy magnetofonowe i rejestry urzędu konsularnego, łącznie z szyframi i kodami, kartoteki oraz wszelkie urządzenia przeznaczone do ich ochrony i przechowywania;
i) "statek" oznacza każdy statek uprawniony do podnoszenia bandery Państwa wysyłającego oraz każdy samolot zarejestrowany w tym Państwie, z wyjątkiem okrętów wojennych i samolotów wojskowych;
j) "poważne przestępstwo" oznacza przestępstwo, które zgodnie z prawem Państwa przyjmującego zagrożone jest karą co najmniej trzech lat pozbawienia wolności lub karą wyższą;
k) "obywatel" oznacza, gdy jest to właściwe, również osobę prawną.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
II. Ustanawianie urzędu konsularnego oraz mianowanie kierownika urzędu konsularnego.
Art. 2.
1. Urząd konsularny może być ustanowiony na terytorium Państwa przyjmującego tylko za zgodą tego Państwa.
2. Państwo wysyłające i Państwo przyjmujące określą w drodze porozumienia siedzibę i klasę urzędu konsularnego oraz granicę jego okręgu konsularnego.
Art. 3.
1. Kierownik urzędu konsularnego będzie dopuszczony do wykonywania swych funkcji po przedstawieniu listów komisyjnych i po udzieleniu exequatur przez Państwo przyjmujące. W listach komisyjnych będą wymienione imiona i nazwisko oraz stopień służbowy kierownika urzędu konsularnego, jak również siedziba i okręg konsularny tego urzędu.
2. Do czasu udzielenia exequatur kierownik urzędu konsularnego może być tymczasowo dopuszczony do wykonywania swych funkcji. W takim przypadku mają zastosowanie postanowienia niniejszej Konwencji.
3. Niezwłocznie po udzieleniu kierownikowi urzędu konsularnego exequatur lub tymczasowego zezwolenia, wymienionego w ustępie 2, Państwo przyjmujące podejmie niezbędne kroki w celu umożliwienia mu wykonywania jego funkcji oraz korzystania z przysługujących mu ułatwień, przywilejów i immunitetów.
Art. 4.
1. W przypadku mianowania urzędnika konsularnego na stanowisko inne aniżeli kierownika urzędu konsularnego, przed przystąpieniem przez niego do wykonywania swych funkcji przedstawicielstwo dyplomatyczne Państwa wysyłającego notyfikuje ministerstwu spraw zagranicznych Państwa przyjmującego imiona, nazwisko i stopień służbowy urzędnika konsularnego oraz urząd konsularny, do którego został on skierowany.
2. Państwo wysyłające będzie także notyfikować ministerstwu spraw zagranicznych Państwa przyjmującego imiona i nazwisko oraz zakres obowiązków każdego pracownika konsularnego.
Art. 5.
1. Urzędnikami konsularnymi mogą być jedynie obywatele Państwa wysyłającego.
2. Państwo przyjmujące wyda każdemu urzędnikowi konsularnemu odpowiedni dokument stwierdzający jego prawo do wykonywania funkcji konsularnych na terytorium tego Państwa.
Art. 6.
1. Jeżeli kierownik urzędu konsularnego jest niezdolny do wykonywania swych funkcji lub jeżeli stanowisko kierownika urzędu konsularnego nie jest obsadzone, Państwo wysyłające może upoważnić urzędnika konsularnego tego samego lub innego urzędu konsularnego albo członka personelu dyplomatycznego swego przedstawicielstwa dyplomatycznego w Państwie przyjmującym do tymczasowego działania w charakterze kierownika urzędu konsularnego. Imiona i nazwisko oraz stopień służbowy tej osoby zostaną uprzednio zakomunikowane ministerstwu spraw zagranicznych Państwa przyjmującego.
2. Osoba upoważniona do tymczasowego działania jako kierownik urzędu konsularnego będzie korzystać z takich uprawnień, przywilejów i immunitetów, jakie są przewidziane na podstawie niniejszej Konwencji dla kierownika urzędu konsularnego. W przypadku, jeżeli ta osoba jest członkiem personelu dyplomatycznego przedstawicielstwa dyplomatycznego, będzie ona korzystać również z dodatkowych przywilejów i immunitetów, do których jest uprawniona jako członek personelu dyplomatycznego.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
III. Ułatwienia, przywileje i immunitety.
Art. 7.
Organy Państwa przyjmującego przyznają urzędowi konsularnemu wszelkie ułatwienia w wykonywaniu jego funkcji.
Art. 8.
Na budynku używanym dla celów urzędu konsularnego oraz na rezydencji kierownika tego urzędu mogą być umieszczone godło Państwa wysyłającego oraz tablica z nazwą urzędu konsularnego w językach urzędowych Państwa wysyłającego i Państwa przyjmującego. Flaga Państwa wysyłającego może być wywieszana na wyżej wymienianych budynkach oraz na środkach transportu w czasie ich używania przez kierownika urzędu konsularnego dla celów służbowych.
Art. 9.
1. Pomieszczenia konsularne są nietykalne. Organy Państwa przyjmującego nie mogą wkraczać do pomieszczeń konsularnych bez zgody kierownika urzędu konsularnego, kierownika przedstawicielstwa dyplomatycznego Państwa wysyłającego lub osoby należycie upoważnionej przez jednego z nich do wyrażania takiej zgody. Zgoda taka jest domniemana w przypadku pożaru lub innego nieszczęśliwego wypadku wymagającego niezwłocznych czynności ochronnych. W żadnym przypadku organom tym nie wolno jednak naruszać zasady nietykalności archiwów konsularnych.
2. Postanowienia ustępu 1 stosują się również do rezydencji kierownika urzędu konsularnego.
3. Archiwa konsularne są nietykalne w każdym czasie i niezależnie od tego, gdzie się znajdują.
Art. 10.
1. Urząd konsularny ma prawo do swobodnego porozumiewania się z organami Państwa wysyłającego, przedstawicielstwami dyplomatycznymi oraz innymi urzędami konsularnymi tego Państwa, bez względu na to, gdzie się znajdują. W tym celu urząd konsularny może używać wszelkich środków łączności, włącznie z kurierami dyplomatycznymi i bagażem dyplomatycznym oraz może używać szyfrów i kodów.
2. Urzędowa korespondencja urzędu konsularnego, poczta kurierska oraz bagaż dyplomatyczny, noszące widoczne zewnętrzne znaki swego charakteru urzędowego, zarówno wysłane przez urząd konsularny, jak i dla niego przeznaczone, są nietykalne i orany Państwa przyjmującego nie będą ich kontrolować ani zatrzymywać. Jeżeli jednak organy Państwa przyjmującego mają poważną podstawę sądzić, że bagaż posiada inną zawartość niż korespondencję, dokumenty lub przedmioty o charakterze urzędowym przeznaczone wyłącznie do użytku służbowego, mogą prosić o otwarcie takiego bagażu w ich obecności przez upoważnionego przedstawiciela Państwa wysyłającego. Jeżeli prośba ta nie zostanie spełniona, bagaż zostanie zwrócony do miejsca, skąd pochodzi.
Art. 11.
1. Pomieszczenia konsularne i rezydencje członków urzędu konsularnego, jak również udziały w spółdzielniach mieszkaniowych, upoważniające do posiadania mieszkań, których właścicielem lub dzierżawcą jest Państwo wysyłające lub jakakolwiek osoba działająca w jego imieniu, zwolnione są od wszelkich państwowych, regionalnych i terenowych podatków i jakichkolwiek obciążeń, innych aniżeli opłaty za świadczenie określonych usług lub jakiekolwiek pośrednie podatki związane z budową.
2. Zwolnienia wymienione w ustępie 1 nie stosują się do takich podatków i obciążeń, które zgodnie z prawem Państwa przyjmującego opłacane są przez fizyczne lub prawne osoby, zawierające umowy z Państwem wysyłającym lub osobą działającą w jego imieniu.
3. Członkowie urzędu konsularnego i członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, są zwolnieni od wszelkich podatków i obciążeń, osobistych lub rzeczowych, państwowych, regionalnych lub komunalnych, z wyjątkiem:
a) podatków pośrednich tego rodzaju, które normalnie wliczane są w cenę towarów lub usług;
b) podatków od prywatnego mienia nieruchomego położonego na terytorium Państwa przyjmującego;
c) podatków od prywatnych dochodów uzyskiwanych w Państwie przyjmującym z innych źródeł niż wynagrodzenie, płaca lub dodatki otrzymywane od Państwa wysyłającego w związku z wykonywaniem funkcji lub obowiązków urzędowych;
d) podatków spadkowych i podatków od przeniesienia prawa własności pobieranych w Państwie przyjmującym z zastrzeżeniem postanowień artykułu 16;
e) opłat pobieranych z tytułu świadczenia określonych usług;
f) opłat stemplowych, z zastrzeżeniem postanowień ustępu 1.
4. Zwolnienia przewidziane w ustępach 1, 2 i 3 stosują się do identycznych lub w istocie podobnych podatków i obciążeń, które w przyszłości będą nałożone dodatkowo lub w miejsce istniejących podatków lub obciążeń.
5. Do zwolnień przewidzianych w ustępach 3 i 4 odnoszą się postanowienia artykułu 20.
Art. 12.
1. Członek urzędu konsularnego nie podlega jurysdykcji karnej, cywilnej lub administracyjnej Państwa przyjmującego odnośnie czynności dokonanych przez niego w charakterze urzędowym, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 20.
2. Postanowień ustępu 1 nie stosuje się jednak do powództwa cywilnego:
a) wynikłego z umowy zawartej przez członka urzędu konsularnego, w której nie występował on wyraźnie lub w sposób domniemany jako przedstawiciel Państwa wysyłającego;
b) wniesionych przez osobę trzecią na skutek szkody powstałej w wyniku wypadku spowodowanego w Państwie przyjmującym przez pojazd lub statek;
c) wynikłego z czynności dokonanych przez urzędnika konsularnego zgodnie z artykułem 28.
3. Państwo wysyłające może zrzec się immunitetu jurysdykcyjnego członka urzędu konsularnego. Takie zrzeczenie się powinno być zawsze wyraźne i zakomunikowane właściwym organom Państwa przyjmującego na piśmie.
4. Zrzeczenie się immunitetu jurysdykcyjnego nie będzie uważane za domniemane zrzeczenie się immunitetu w stosunku do wykonania orzeczenia, co do którego odrębne zrzeczenie się jest niezbędne.
Art. 13.
1. W odniesieniu do jakiejkolwiek czynności, dokonanej przez kierownika urzędu konsularnego poza jego działalnością w charakterze urzędowym, nie będą przeciwko niemu podejmowane jakiekolwiek środki ani nie będzie wszczynane przed sądami lub innymi organami Państwa przyjmującego jakiekolwiek postępowanie karne, cywilne lub administracyjne inne niż określone w ustępie 2 artykułu 12, chyba że w drodze dyplomatycznej zostanie uprzednio między obu Państwami osiągnięte porozumienie w tej sprawie.
2. Postanowienia ustępu 1 stosują się również do członków rodziny kierownika urzędu konsularnego, pozostających z nim we wspólnocie domowej, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 20.
Art. 14.
1. Urzędnik konsularny, do którego nie stosują się postanowienia artykułu 13, może być aresztowany lub zatrzymany przed rozprawą tylko w przypadku popełnienia poważnego przestępstwa i na podstawie decyzji właściwego organu Państwa przyjmującego.
2. Z zastrzeżeniem przypadku określonego w ustępie 1, taki urzędnik konsularny nie może podlegać jakiemukolwiek pozbawieniu lub ograniczeniu wolności, oprócz wykonywania prawomocnego orzeczenia sądowego.
3. Postanowienia ustępów 1 i 2 stosują się również do członków rodziny urzędnika konsularnego, pozostających z nim we wspólnocie domowej, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 20.
Art. 15.
1. Członkowie urzędu konsularnego mogą być wzywani do składania zeznań w charakterze świadków w toku postępowania sądowego lub administracyjnego. Mogą oni odmówić złożenia zeznań w charakterze świadków, odnośnie spraw należących do zakresu ich działalności urzędowej, bądź w charakterze rzeczoznawców w zakresie prawa Państwa wysyłającego. Podejmowanie jakichkolwiek środków w celu zmuszenia urzędnika konsularnego do stawienia się w charakterze świadka lub do złożenia zeznań jest niedozwolone. Wezwania będą miały formę pisma urzędowego i nie mogą zawierać groźby zastosowania środków przymusu.
2. Na wniosek urzędnika konsularnego jego zeznania w charakterze świadka mogą być przyjęte w dogodnym dla niego czasie, w pomieszczeniach konsularnych lub w jego mieszkaniu, albo też gdy jest to dopuszczalne, mogą być udzielone na piśmie.
3. Członek urzędu konsularnego jest uprawniony, przy składaniu zeznań w charakterze świadka, do złożenia przyrzeczenia w miejsce przysięgi.
4. Postanowienia ustępów 1, 2 i 3 stosują się w odpowiednim zakresie do członków rodziny urzędnika konsularnego, pozostających z nim we wspólnocie domowej, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 20.
Art. 16.
W wypadku śmierci członka urzędu konsularnego lub członka jego rodziny, pozostającego z nim we wspólnocie domowej, Państwo przyjmujące zezwoli na wywóz mienia ruchomego zmarłego bez opłat celnych i bez pobierania jakiegokolwiek podatku spadkowego lub od nabycia praw majątkowych, jeżeli mienie to znajdowało się w Państwie przyjmującym wyłącznie w związku z przebywaniem w tym Państwie zmarłego w charakterze członka urzędu konsularnego lub członka rodziny członka urzędu konsularnego. Postanowienia artykułu 20 stosują się do niniejszego artykułu.
Art. 17.
Członkowie urzędu konsularnego oraz członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, są zwolnieni od wszelkich obowiązków przewidzianych w ustawach i przepisach Państwa przyjmującego w sprawie rejestracji cudzoziemców i uzyskiwania zezwoleń na zamieszkanie, jak również od wszelkich świadczeń osobistych i służby publicznej lub obowiązków wojskowych, takich jak wojskowe rekwizycje, kontrybucje i zakwaterowanie, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 20.
Art. 18.
1. Państwo przyjmujące będzie zezwalać na przywóz i na powrotny wywóz oraz udzielać zwolnień od wszelkich opłat celnych i obciążeń, w odniesieniu do:
a) przedmiotów, włącznie z pojazdami, przeznaczonych do użytku służbowego urzędu konsularnego, w takim samym zakresie, jak w odniesieniu do przedmiotów przeznaczonych do użytku służbowego przedstawicielstwa dyplomatycznego Państwa wysyłającego;
b) przedmiotów, włącznie z pojazdami, przeznaczonych do użytku osobistego urzędnika konsularnego i członków jego rodziny, pozostających z nim we wspólnocie domowej, jak również przedmiotów przeznaczonych dla jego urządzenia się; w takim samym zakresie, jak w odniesieniu do przedmiotów przeznaczonych do użytku personelu dyplomatycznego Państwa wysyłającego, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 20.
2. Pracownicy konsularni korzystają z przywilejów i zwolnień określonych w ustępie 1 w odniesieniu do przedmiotów przywiezionych w czasie ich pierwszego urządzania się.
Art. 19.
Członkowie urzędu konsularnego i członkowie ich rodzin, pozostający z nim we wspólnocie domowej, powinni stosować się do obowiązków wynikających z ustaw i przepisów Państwa przyjmującego w zakresie ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej z tytułu ryzyka wobec osób trzecich, wynikającego z używania jakiegokolwiek pojazdu lub statku.
Art. 20.
Przywileje i immunitety określone w ustępach 3 i 4 artykułu 11, ustępie 1 artykułu 12, ustępie 2 artykułu 13, ustępie 3 artykułu 14, artykułach 15, 16 i 17 i ustępie 1 artykułu 18 nie będą przysługiwać członkom urzędu konsularnego i członkom, pozostającym z nim we wspólnocie domowej, jeżeli są oni obywatelami Państwa przyjmującego albo mają stałe miejsce zamieszkania w tym Państwie.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
IV. Funkcje konsularne.
Art. 21.
Urzędnik konsularny będzie przyczyniać się do rozwoju stosunków gospodarczych, handlowych, kulturalnych i naukowych miedzy Państwem wysyłającym a Państwem przyjmującym, jak również w inny sposób popierać przyjazne stosunki między nimi.
Art. 22.
Urzędnik konsularny ma prawo, wykonując swe funkcje, zwracać się do sądów i innych organów w swym okręgu konsularnym.
Art. 23.
1. Urzędnik konsularny uprawniony jest do obrony praw i interesów Państwa wysyłającego i jego obywateli.
2. Urzędnik konsularny uprawniony jest do zastępowania, bez specjalnych pełnomocnictw, przed sądowymi i administracyjnymi organami Państwa przyjmującego każdego obywatela Państwa wysyłającego, który z powodu nieobecności lub wskutek innej ważnej przyczyny nie może bronić swoich praw i interesów.
3. Zastępstwo określone w ustępie 2 trwa do czasu, gdy osoba zastępowana ustanowi swego pełnomocnika lub sama podejmie obronę swych praw i interesów.
Art. 24.
Urzędnik konsularny uprawniony jest do:
a) rejestrowania obywateli Państwa wysyłającego stale lub czasowo zamieszkałych w jego okręgu konsularnym;
b) wydawania obywatelom Państwa wysyłającego paszportów lub innych zaświadczeń i dokumentów podróży oraz do uzupełniania i wznawiania ważności tych dokumentów;
c) wydawania wiz.
Art. 25.
1. Kierownik urzędu konsularnego jest uprawniony do przyjmowania oświadczeń o wstąpieniu w związek małżeński pod warunkiem, że obie strony są obywatelami Państwa wysyłającego, jak również, że przyjmowanie takich oświadczeń nie jest zabronione przez Państwo przyjmujące. Urząd konsularny będzie zawiadamiać właściwe organy Państwa przyjmującego o zawartych związkach małżeńskich.
2. Urzędnik konsularny jest uprawniony do rejestrowania urodzeń i zgonów obywateli Państwa wysyłającego oraz przekazywania odpowiednich informacji właściwym organom tego Państwa. Nie zwalnia to jednakże obywateli Państwa wysyłającego od obowiązku przestrzegania ustaw i przepisów Państwa przyjmującego w sprawie zgłaszania lub rejestracji urodzeń i zgonów.
Art. 26.
Urzędnik konsularny może w razie potrzeby proponować sądowym lub innym organom Państwa przyjmującego właściwe osoby, aby działały tymczasowo lub stale jako opiekunowie lub kuratorzy obywateli Państwa wysyłającego bądź jako kuratorzy mienia tych obywateli, jeżeli pozostaje ono bez opieki.
Art. 27.
1. Urzędnik konsularny może wykonywać następujące funkcje:
a) sporządzać, uwierzytelniać i przechowywać w depozycie testamenty oraz sporządzać inne dokumenty, stwierdzające jednostronne czynności prawne obywateli Państwa wysyłającego;
b) sporządzać i uwierzytelniać dokumenty stwierdzające czynności prawne między obywatelami Państwa wysyłającego i obywatelami Państwa przyjmującego bądź państwa trzeciego, jeżeli takie dokumenty mają być wykorzystane i mają wywrzeć skutki prawne w Państwie wysyłającym;
c) uwierzytelniać podpisy obywateli Państwa wysyłającego na wszelkich dokumentach, uwierzytelniać odpisy i wyciągi z dokumentów wydanych przez władze, osoby urzędowe lub obywateli Państwa wysyłającego;
d) przyjmować i uwierzytelniać oświadczenia obywateli Państwa wysyłającego oraz wydawać odpowiednie zaświadczenia i dokumenty;
e) legalizować dokumenty wydane przez organy lub osoby urzędowe Państwa wysyłającego lub Państwa przyjmującego;
f) przyjmować na wniosek sądów i innych organów Państwa wysyłającego dobrowolne zeznania w sprawach cywilnych od obywateli tego Państwa oraz przekazywać im wszelkie dokumenty sądowe i pozasądowe w takich sprawach, pochodzące od wyżej wymienionych sądów i innych organów;
g) przyjmować do depozytu pieniądze, kosztowności i dokumenty od obywateli Państwa wysyłającego;
h) wykonywać inne funkcje powierzone mu przez Państwo wysyłające, jeżeli nie są one sprzeczne z ustawami i przepisami Państwa przyjmującego.
2. Akty i dokumenty sporządzone, uwierzytelnione lub zalegalizowane przez urzędnika konsularnego Państwa wysyłającego, zaopatrzone w urzędową pieczęć, mają taką samą moc i wywierają taki sam skutek, jak gdyby były sporządzone lub zalegalizowane przez organy lub osoby urzędowe Państwa przyjmującego. Jednakże organy Państwa przyjmującego są zobowiązane do uznawania ważności wymienionych dokumentów tylko w tym zakresie, w jakim nie są one sprzeczne z ustawami i przepisami tego Państwa.
Art. 28.
1. W przypadku śmierci obywatela Państwa wysyłającego w Państwie przyjmującym właściwy organ niezwłocznie powiadomi o tym urzędnika konsularnego Państwa wysyłającego i dostarczy mu bezpłatnie odpis aktu zgonu.
2. W przypadku, gdy organ Państwa przyjmującego dowie się o spadku pozostawionym w tym Państwie przez osobę zmarłą niezależnie od jej obywatelstwa, w którym obywatel Państwa wysyłającego może być zainteresowany, organ ten niezwłocznie powiadomi o tym urzędnika konsularnego Państwa wysyłającego.
3. Właściwy organ Państwa, na terytorium którego znajduje się spadek wymieniony w ustępach 1 i 2, podejmie odpowiednie środki zgodnie z ustawami i przepisami tego Państwa dla ochrony spadku i przekaże urzędnikowi konsularnemu odpis testamentu, jeżeli został sporządzony, jak również wszelkie dostępne informacje dotyczące spadkobierców oraz składu i wartości spadku, a także zawiadomi go o terminie rozpoczęcia postępowania w sprawie lub o stadium, w jakim się ono znajduje.
4. W sprawach dotyczących ochrony spadku wymienionego w ustępach 1 i 2 urzędnik konsularny może współpracować z właściwymi organami Państwa przyjmującego, w szczególności:
a) przy podejmowaniu wszelkich środków, niezbędnych dla zapobieżenia szkodzie w odniesieniu do spadku, łącznie ze sprzedażą mienia ruchomego;
b) przy wyznaczaniu administratora lub kuratora spadku i przy załatwianiu innych spraw dotyczących zarządzania spadkiem.
5. Jeżeli obywatel Państwa wysyłającego ma roszczenia do spadku pozostawionego w Państwie przyjmującym i obywatel ten nie zamieszkuje w tym Państwie ani nie jest w inny sposób reprezentowany, urzędnik konsularny jest upoważniony do reprezentowania tego obywatela, bezpośrednio lub za pośrednictwem przedstawiciela, przed sądami lub innymi organami Państwa przyjmującego.
6. Urzędnik konsularny Państwa wysyłającego może przyjmować udziały lub zapisy spadkowe, należne obywatelom tego Państwa, nie zamieszkującym w Państwie przyjmującym, jak również wszelkie płatności z tytułu odszkodowań, rent i ubezpieczeń społecznych oraz wpływy z polis ubezpieczeniowych, w celu przekazania osobom upoważnionym do ich otrzymania.
7. Mienie ruchome i sumy pochodzące z likwidacji spadku, należnego obywatelowi Państwa wysyłającego, mogą być przekazane urzędnikowi konsularnemu, pod warunkiem, że roszczenia wierzycieli osoby zmarłej zostały zaspokojone lub zabezpieczone, a także wszystkie podatki i opłaty dotyczące spadku zostały zapłacone lub zabezpieczone.
Art. 29.
1. W przypadku, gdy obywatel Państwa wysyłającego, nie posiadający stałego miejsca zamieszkania w Państwie przyjmującym, zmarł w czasie podróży w tym ostatnim Państwie, przedmioty pozostałe po nim przekazuje się bez specjalnego postępowania urzędnikowi konsularnemu Państwa wysyłającego. Urzędnik konsularny, któremu przedmioty te zostały przekazane, pokryje długi zaciągnięte przez zmarłego w czasie jego pobytu w Państwie przyjmującym, do wysokości wartości tych przedmiotów.
2. Urzędnik konsularny jest upoważniony przekazywać za granicę, przy uwzględnieniu ustaw i przepisów Państwa przyjmującego, spadki wymienione w ustępie 1 niniejszego artykułu oraz w ustępach 6 i 7 artykułu 28.
Art. 30.
1. Urzędnik konsularny ma prawo porozumiewać się z każdym obywatelem Państwa wysyłającego, udzielać mu pomocy i rady, a w razie potrzeby zapewnić mu opiekę prawną. Państwo przyjmujące nie będzie w żaden sposób ograniczać obywatelom Państwa wysyłającego dostępu do urzędów konsularnych tego Państwa.
2. Właściwe organy Państwa przyjmującego niezwłocznie poinformują urzędnika konsularnego Państwa wysyłającego o aresztowaniu, zatrzymaniu lub jakimkolwiek innym pozbawieniu wolności obywatela Państwa wysyłającego.
3. Urzędnik konsularny Państwa wysyłającego ma prawo w każdym czasie odwiedzać obywatela tego Państwa, aresztowanego, zatrzymanego lub w innej formie pozbawionego wolności albo odbywającego karę więzienia, a także porozumiewać się z nim w inny sposób. Prawa określone w niniejszym ustępie będą wykonywane zgodnie z ustawami i przepisami Państwa przyjmującego, włącznie z przepisami regulaminów więziennych, z tym jednak, że stosowanie tych ustaw i przepisów nie uchyli tych praw.
Art. 31.
1. Urzędnik konsularny jest uprawniony do udzielania wszelkiej pomocy statkom Państwa wysyłającego i ich załogom; może on korzystać z przewidzianego przez ustawy i przepisy Państwa wysyłającego prawa do nadzoru i inspekcji statków tego Państwa i ich załóg oraz podejmować wszelkie środki w celu zabezpieczenia przestrzegania ustawodawstwa Państwa wysyłającego dotyczącego żeglugi morskiej i powietrznej. W tym celu może on również odwiedzać statki Państwa wysyłającego niezwłocznie po dokonaniu odprawy przy ich wejściu, a także przyjmować wizyty kapitanów i załóg tych statków.
2. Organy Państwa przyjmującego będą respektować wszelkie środki podjęte przez urzędnika konsularnego zgodnie z ustawami i przepisami Państwa wysyłającego w stosunku do statków tego Państwa i ich załóg, włącznie ze środkami podjętymi dla zaangażowania lub zwolnienia kapitana i członków załogi, jak również dla rozstrzygania sporów wszelkiego rodzaju między kapitanem a członkami załogi, pod warunkiem, że takie środki nie naruszają jurysdykcji sądów i innych organów Państwa przyjmującego odnośnie przestępstw zakłócających spokój publiczny i bezpieczeństwo portu ani też ich prawa do stosowania ustaw i przepisów Państwa przyjmującego do wszystkich statków, niezależnie od ich przynależności państwowej, znajdujących się w granicach terytorialnych tego Państwa. Przy wykonywaniu takich czynności urzędnik konsularny może zwracać się o pomoc do właściwych organów Państwa przyjmującego.
Art. 32.
1. W przypadku, gdy sąd lub inny organ Państwa przyjmującego zamierza aresztować lub w inny sposób zatrzymać na pokładzie statku Państwa wysyłającego kapitana lub członka załogi tego statku względnie jakąkolwiek osobę, która nie jest obywatelem Państwa przyjmującego, albo zająć jakiekolwiek mienie na pokładzie, właściwe organy Państwa przyjmującego powiadomią o tym urzędnika konsularnego w takim czasie, aby umożliwić mu obecność na statku przed podjęciem tej czynności. Jeżeli uprzednie powiadomienie urzędnika konsularnego jest w praktyce niemożliwe, właściwe organy Państwa przyjmującego powiadomią go o tym możliwie jak najszybciej, nie później jednak aniżeli w chwili rozpoczęcia wspomnianej czynności. Organy te umożliwią urzędnikowi konsularnemu widzenie się z osobą aresztowaną lub zatrzymaną i porozumienie się z nią, a także podjęcie odpowiednich kroków w celu ochrony interesów odnośnej osoby lub statku.
2. Przy rozważaniu, czy i w jaki sposób czynności wymienione w ustępie 1 mają być podjęte, właściwe organy wezmą pod uwagę wymagania żeglugi.
3. Postanowienia ustępu 1 nie stosują się do zwykłej kontroli, przeprowadzanej przez organy Państwa przyjmującego w sprawach imigracyjnych, celnych, zdrowia publicznego i bezpieczeństwa życia na morzu, albo też wszelkiej czynności podjętej na prośbę lub za zgodą kapitana statku.
Art. 33.
1. Jeżeli statek Państwa wysyłającego uległ rozbiciu, osiadł na mieliźnie, został wyrzucony na brzeg lub w inny sposób doznał szkody w granicach terytorialnych Państwa przyjmującego albo jeżeli jakikolwiek przedmiot należący do tego statku lub stanowiący część jago ładunku lub przedmiot stanowiący część ładunku rozbitego statku państwa trzeciego, będący własnością Państwa wysyłającego lub obywatela tego Państwa, został znaleziony w Państwie przyjmującym, właściwe organy tego Państwa niezwłocznie zawiadomią o tym urzędnika konsularnego, jak również powiadomią go o środkach podjętych dla zabezpieczenia i ochrony statku, a także osób, ładunku i mienia na statku. Wspomniane środki będą podjęte w miarę możliwości we współdziałaniu z urzędnikiem konsularnym i kapitanem statku.
2. W razie nieobecności jakiejkolwiek innej osoby upoważnionej do takiego działania, urzędnik konsularny uznany jest za upoważnionego do podjęcia takich samych środków, jakie mógłby podjąć sam właściciel, gdyby był obecny, w odniesieniu do:
a) statku Państwa wysyłającego, jego ładunku lub jakiegokolwiek przedmiotu należącego do statku lub stanowiącego część jego ładunku, który został oddzielony od statku; bądź
b) ładunku lub jakiegokolwiek przedmiotu stanowiącego część ładunku rozbitego statku państwa trzeciego, będących własnością Państwa wysyłającego lub obywatela tego Państwa, jeżeli zostały znalezione w granicach terytorialnych Państwa przyjmującego lub dostarczone do portu tego Państwa.
3. Właściwe organy Państwa przyjmującego udzielą urzędnikowi konsularnemu, na jego prośbę, niezbędnej pomocy przy podejmowaniu przez niego kroków w związku z wypadkiem statku.
4. Uszkodzony statek, ładunek, wyposażenie, urządzenia, zaopatrzenie lub inne przedmioty z tego statku nie podlegają opłatom celnym i innym podobnym opłatom, o ile nie są przeznaczone do użytku lub spożycia w Państwie przyjmującym.
Art. 34.
Urząd konsularny może pobierać na terytorium Państwa przyjmującego opłaty za czynności konsularne zgodnie z ustawami i przepisami Państwa wysyłającego.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
V. Postanowienia ogólne i końcowe.
Art. 35.
1. Prawa i obowiązki urzędnika konsularnego, przewidziane w niniejszej Konwencji, stosują się również do członków personelu dyplomatycznego przedstawicielstwa dyplomatycznego, którym powierzono wykonywanie funkcji konsularnych i którzy zostali notyfikowani w tym charakterze ministerstwu spraw zagranicznych Państwa przyjmującego przez przedstawicielstwo dyplomatyczne Państwa wysyłającego.
2. Wykonywanie funkcji konsularnych nie narusza przywilejów i immunitetów dyplomatycznych przysługujących członkom personelu dyplomatycznego, wspomnianym w ustępie 1.
Art. 36.
1. Konwencja niniejsza podlega ratyfikacji i wejdzie w życie po upływie trzydziestego dnia, licząc od dnia wymiany dokumentów ratyfikacyjnych, która nastąpi w Warszawie.
2. Konwencja niniejsza zawarta jest na czas nieokreślony. Może być ona wypowiedziana w drodze pisemnej notyfikacji przez każdą z Umawiających się Stron. W takim przypadku jej ważność wygaśnie po upływie sześciu miesięcy od dnia notyfikacji.
Na dowód czego wyżej wymienieni Pełnomocnicy podpisali niniejszą Konwencję i opatrzyli ją pieczęciami.
Sporządzono w Helsinkach dnia 2 czerwca 1971 roku w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i fińskim, przy czym oba teksty są jednakowo autentyczne.
Z upoważnienia
Rady Państwa Polskiej
Rzeczypospolitej Ludowej
S. Jędrychowski
Z upoważnienia
Prezydenta Republik
Finlandii
Vin Leskinen
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
PROTKÓŁdo Konwencji konsularnej między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Finlandii.
W chwili podpisywania Konwencji konsularnej między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Finlandii z dnia dzisiejszego, niżej podpisani Pełnomocnicy, należycie do tego upoważnieni, zgodzili się na następujące postanowienia:
1. Powiadomienie urzędnika konsularnego, określone w ustępie 2 artykułu 30 Konwencji konsularnej, nastąpi w ciągu trzech dni od chwili aresztowania, zatrzymania lub innego pozbawienia wolności obywatela Państwa wysyłającego.
2. Prawo widzenia się i porozumiewania się z obywatelem Państwa wysyłającego, określone w ustępie 3 artykułu 30 Konwencji konsularnej, zostanie udzielone urzędnikowi konsularnemu w ciągu czterech dni od chwili aresztowania lub innego pozbawienia wolności tego obywatela.
Niniejszy Protokół stanowi integralną część wyżej wymienionej Konwencji konsularnej między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Finlandii.
Sporządzono w Helsinkach dnia 2 czerwca 1971 roku w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i fińskim, przy czym oba teksty są jednakowo autentyczne.
Z upoważnienia
Rady Państwa Polskiej
Rzeczypospolitej Ludowej
S. Jędrychowski
Z upoważnienia
Prezydenta Republiki
Finlandii
Vin Leskinen
Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 15 marca 1972 roku.
Przewodniczący Rady Państwa: J. Cyrankiewicz
L. S.
Minister Spraw Zagranicznych: S. Olszowski
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
KONWENCJA
o Międzynarodowej Organizacji Hydrograficznej,
sporządzona w Monako
dnia 3 maja 1967 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 3 maja 1967 r. została sporządzona w Monako Konwencja o Międzynarodowej Organizacji Hydrograficznej.
Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że wymieniona Konwencja jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 15 września 1972 roku.
L. S.
Przewodniczący Rady Państwa: H. Jabłoński
Minister Spraw Zagranicznych: w z. J. Czyrek
(Tekst konwencji zamieszczony jest w załączniku do niniejszego numeru)
KONWENCJA
O MIĘDZYNARODOWEJ ORGANIZACJI HYDROGRAFICZNEJ
Rządy Strony niniejszej Konwencji,
biorąc pod uwagę, że w czerwcu 1921 roku zostało utworzone Międzynarodowe Biuro Hydrograficzne w celu przyczynienia się, aby nawigacja na całym świecie stała się łatwiejsza i bezpieczniejsza przez udoskonalenie map morskich i dokumentów nautycznych;
pragnąc kontynuować na międzynarodowej bazie swoją współpracę w dziedzinie hydrografii;
uzgodniły, co następuje:
Art. I.
Niniejszym tworzy się Międzynarodową Organizację Hydrograficzną, w dalszym ciągu zwaną Organizacją, której siedzibą jest Monako.
Art. II.
Organizacja ma charakter konsultatywny i czysto techniczny. Celem Organizacji jest:
(a) koordynacja działalności narodowych służb hydrograficznych;
(b) możliwie największe ujednolicenie map morskich i dokumentów nautycznych;
(c) stosowanie niezawodnych i wydajnych sposobów wykonywania i wykorzystywania hydrograficznych prac pomiarowych;
(d) rozwój wiedzy w dziedzinie hydrografii oraz techniki używanej w oceanografii opisowej.
Art. III.
Członkami Organizacji są Rządy Strony niniejszej Konwencji.
Art. IV.
W skład Organizacji wchodzą:
- Międzynarodowa Konferencja Hydrograficzna, w dalszym ciągu zwana Konferencją;
- Międzynarodowe Biuro Hydrograficzne, w dalszym ciągu zwane Biurem, zarządzane przez Komitet Dyrekcyjny.
Art. V.
Zadania Konferencji są następujące:
(a) wydawanie ogólnych dyrektyw o funkcjonowaniu i pracy Organizacji;
(b) przeprowadzanie wyborów członków Komitetu Dyrekcyjnego i jego przewodniczącego;
(c) sprawdzanie sprawozdań nadesłanych przez Biuro;
(d) podejmowanie decyzji w sprawie wszystkich propozycji o charakterze technicznym lub administracyjnym nadesłanych przez Rządy Członkowskie lub przez Biuro;
(e) zatwierdzanie budżetu większością dwóch trzecich głosów Rządów Członkowskich reprezentowanych na Konferencji;
(f) wprowadzanie zmian do Regulaminu ogólnego i Regulaminu finansowego większością dwóch trzecich głosów Rządów Członkowskich;
(g) przyjmowanie większością głosów przewidzianą w poprzednim ustępie innych szczególnych przepisów, które mogą się okazać potrzebne, szczególnie w sprawach statusu dyrektorów i personelu Biura.
Art. VI.
1. Konferencja składa się z przedstawicieli Rządów Członkowskich. Zbiera się ona co pięć lat na sesje zwyczajne. Na wniosek jednego z Rządów Członkowskich lub Biura może być zwołana nadzwyczajna sesja Konferencji, pod warunkiem wyrażenia na to zgody przez większość Rządów Członkowskich.
2. Konferencję zwołuje Biuro, wysyłając zawiadomienie o tym co najmniej sześć miesięcy naprzód i dołączając do niego tymczasowy porządek dzienny Konferencji.
3. Konferencja wybiera swego przewodniczącego i wiceprzewodniczącego.
4. Każdy Rząd Członkowski posiada jeden głos. Natomiast przy głosowaniu dotyczącym spraw przedstawionych w artykule V (b) każdy Rząd Członkowski posiada liczbę głosów określoną zgodnie ze skalą ustaloną w stosunku do tonażu floty danego państwa.
5. Postanowienia Konferencji są podejmowane przez zwykłą większość głosów tych Rządów Członkowskich, które są reprezentowane na Konferencji, z wyjątkiem przypadków, dla których niniejsza Konwencja przewiduje inne postanowienia. Jeżeli głosy za lub przeciw są równomiernie rozdzielone, prawo podjęcia decyzji posiada przewodniczący Konferencji. W przypadku rezolucji, która ma być włączona do repertorium rezolucji technicznych, większość głosów za przyjęciem rezolucji powinna w każdym przypadku być nie mniejsza niż jedna trzecia wszystkich Rządów Członkowskich.
6. Między sesjami Konferencji Biuro może konsultować się z Rządami Członkowskimi w drodze korespondencyjnej w sprawach dotyczących technicznej działalności Organizacji. Sposób głosowania powinien odpowiadać postanowieniom ustępu 5 niniejszego artykułu; większość głosów w tym przypadku oblicza się na podstawie całkowitej liczby członków Organizacji.
7. Konferencja powołuje swoje Komisje, włączając w to Komisję Finansów wymienioną w artykule VII.
Art. VII.
1. Kontrola działalności finansowej Organizacji jest przeprowadzana przez Komisję Finansów, w której każdy Rząd Członkowski może być reprezentowany przez jednego delegata.
2. Komisja zbiera się podczas sesji Konferencji. Może ona również zbierać się podczas sesji nadzwyczajnej.
Art. VIII.
Dla spełnienia celów określonych w artykule II Biuro jest zobowiązane w szczególności do:
(a) zapewnienia pełnego i stałego kontaktu pomiędzy narodowymi służbami hydrograficznymi;
(b) studiowania wszystkich kwestii dotyczących hydrografii i spokrewnionych z nią dziedzin nauki i techniki oraz do gromadzenia potrzebnych materiałów dokumentacyjnych;
(c) rozwijania wymiany map morskich i dokumentów nautycznych pomiędzy służbami hydrograficznymi Rządów Członkowskich;
(d) rozsyłania i przyjmowania odpowiedniej dokumentacji;
(e) udzielania na wniosek państw porad i wskazówek, szczególnie tym państwom, których służby hydrograficzne są w trakcie tworzenia lub rozwijania;
(f) zachęcania do koordynacji badań hydrograficznych z odpowiednią działalnością oceanograficzną;
(g) rozszerzania i ułatwiania zastosowania wiedzy oceanograficznej w interesie nawigatorów;
(h) współpracy z międzynarodowymi organizacjami i instytucjami naukowymi o pokrewnych zainteresowaniach.
Art. IX.
Biuro składa się z Komitetu Dyrekcyjnego oraz personelu technicznego i administracyjnego, potrzebnego Organizacji.
Art. X.
1. Komitet Dyrekcyjny kieruje Biurem zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji i jej przepisów oraz zgodnie z dyrektywami wydanymi przez Konferencję.
2. Komitet Dyrekcyjny składa się z trzech członków o różnym obywatelstwie, wybranych przez Konferencję, spośród których następnie jeden jest wybrany przewodniczącym Komitetu Dyrekcyjnego. Mandat Komitetu Dyrekcyjnego trwa 5 lat. Jeżeli w okresie między dwiema Konferencjami stanowisko dyrektora zostanie zwolnione, wówczas mogą odbyć się wybory w drodze korespondencyjnej na warunkach przewidzianych w Regulaminie ogólnym.
3. Organizację reprezentuje przewodniczący Komitetu Dyrekcyjnego.
Art. XI.
Działalność Organizacji jest określona w Regulaminie ogólnym i Regulaminie finansowym, które stanowią załącznik do niniejszej Konwencji, lecz nie są jej częścią integralną.
Art. XII.
Oficjalnymi językami Organizacji są języki angielski i francuski.
Art. XIII.
Organizacja posiada osobowość prawną. Na terytorium każdego ze swoich członków i pod warunkiem wyrażenia zgody przez zainteresowany Rząd Członkowski Organizacja korzysta z przywilejów i immunitetów niezbędnych do wykonywania jej czynności i realizacji jej celów.
Art. XIV.
Wydatki potrzebne na działalność Organizacji są pokrywane przez:
(a) roczne zwyczajne składki Rządów Członkowskich, opłacane zgodnie ze skalą ustaloną w stosunku do wielkości tonażu ich flot;
(b) dotacje, zapisy, subwencje oraz inne środki finansowe po uzyskaniu na nie zgody Komisji Finansów.
Art. XV.
Każdy Rząd Członkowski, który opóźnia się z płaceniem składek członkowskich, przez okres dwuletni zostaje pozbawiony wszystkich praw i korzyści przyznanych Rządom Członkowskim przez Konwencję i Regulaminy, do czasu uregulowania zaległych składek członkowskich.
Art. XVI.
Budżet Organizacji jest przygotowywany przez Komitet Dyrekcyjny, badany przez Komitet Finansów i zatwierdzany przez Konferencję.
Art. XVII.
Każdy spór dotyczący interpretacji lub stosowania niniejszej Konwencji, który nie zostanie uregulowany w drodze negocjacji lub za pośrednictwem Komitetu Dyrekcyjnego, powinien na życzenie jednej ze stron sporu być przedstawiony arbitrowi wyznaczonemu przez Prezesa Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości.
Art. XVIII.
1. Niniejsza Konwencja będzie otwarta do podpisu w Monako dnia 3 maja 1967 roku, a następnie w Poselstwie Księstwa Monako w Paryżu od dnia 1 czerwca 1967 roku do dnia 31 grudnia 1967 roku, przez wszystkie państwa, które w dniu 3 maja 1967 roku uczestniczyły w pracach Biura.
2. Rządy wymienione w ustępie 1 niniejszego artykułu mogą stać się Stronami niniejszej Konwencji:
(a) przez podpisanie bez zastrzeżenia ratyfikacji lub przyjęcia lub
(b) przez podpisanie z zastrzeżeniem ratyfikacji lub przyjęcia i następnie złożenie swego dokumentu ratyfikacyjnego lub przyjęcia.
3. Dokumenty ratyfikacyjne lub przyjęcia powinny być przekazane do Poselstwa Księstwa Monako w Paryżu w celu ich złożenia w archiwum Rządu Księstwa Monako.
4. Rząd Księstwa Monako poinformuje rządy wymienione w ustępie 1 niniejszego artykułu oraz przewodniczącego Komitetu Dyrekcyjnego o każdym podpisie i o każdym złożeniu dokumentu ratyfikacyjnego lub przyjęcia.
Art. XIX.
1. Niniejsza Konwencja wejdzie w życie po upływie trzech miesięcy od dnia, w którym dwadzieścia osiem Rządów stanie się Stronami niniejszej Konwencji zgodnie z postanowieniami artykułu XVIII ustęp 2.
2. Rząd Księstwa Monako poinformuje o tej dacie wszystkie Rządy Sygnatariuszy oraz przewodniczącego Komitetu Dyrekcyjnego.
Art. XX.
Konwencja niniejsza po wejściu w życie będzie otwarta do przystąpienia do niej Rządu każdego państwa morskiego, które w tej sprawie złoży wniosek Rządowi Księstwa Monako, podając równocześnie wielkość tonażu swojej floty, i na którego przystąpienie zostanie wyrażona zgoda przez dwie trzecie Rządów Członkowskich. Rząd Księstwa Monako notyfikuje zainteresowanemu Rządowi o wyrażeniu zgody. Konwencja wchodzi w życie dla tego Rządu w dniu złożenia przezeń dokumentu przystąpienia Rządowi Księstwa Monako, który powinien o tym poinformować wszystkie Rządy Członkowskie oraz przewodniczącego Komitetu Dyrekcyjnego.
Art. XXI.
1. Każda Umawiająca się Strona może zaproponować poprawki do niniejszej Konwencji.
2. Propozycje poprawek będą rozpatrzone przez Konferencję, która zadecyduje o ich przyjęciu większością dwóch trzecich głosów Rządów Członkowskich obecnych na Konferencji. Jeżeli proponowana poprawka tej Konwencji zostanie przyjęta przez Konferencję, przewodniczący Komitetu Dyrekcyjnego zwróci się do Rządu Księstwa Monako o przekazanie jej wszystkim Umawiającym się Stronom.
3. Poprawka wchodzi w życie dla wszystkich Umawiających się Stron po upływie trzech miesięcy od chwili otrzymania przez Rząd Księstwa Monako notyfikacji o jej przyjęciu przez dwie trzecie Umawiających się Stron. Rząd Księstwa Monako poinformuje o tym Umawiające się Strony oraz przewodniczącego Komitetu Dyrekcyjnego, określając datę wejścia w życie tej poprawki.
Art. XXII.
1. Po upływie pięcioletniego okresu od wejścia w życie niniejszej Konwencji każda z Umawiających się Stron może ją wypowiedzieć, zawiadamiając o tym co najmniej rok naprzód, przez złożenie notyfikacji Rządowi Księstwa Monako. Wypowiedzenie nabierze mocy z dniem 1 stycznia, następującym po upływie okresu uprzedniego zawiadomienia i spowoduje utratę przez dany Rząd wszystkich praw i korzyści wynikających z członkostwa Organizacji.
2. Rząd Księstwa Monako poinformuje Umawiające się Strony i przewodniczącego Komitetu Dyrekcyjnego o każdej otrzymanej notyfikacji o wypowiedzeniu Konwencji.
Art. XXIII.
Niniejsza Konwencja po wejściu w życie zostanie zarejestrowana przez Rząd Księstwa Monako w Sekretariacie Organizacji Narodów Zjednoczonych, zgodnie z artykułem 102 Karty Narodów Zjednoczonych.
Na dowód czego niżej podpisani, należycie do tego upoważnieni, podpisali niniejszą Konwencję.
Sporządzono w Monako dnia 3 maja 1967 r. w jednym egzemplarzu w językach francuskim i angielskim, z których każdy jest jednakowo autentyczny; wymieniony egzemplarz zostanie złożony w archiwum Rządu Księstwa Monako, który prześle uwierzytelnione kopie tego egzemplarza wszystkim Rządom Sygnatariuszom i Rządom Państw przystępujących oraz przewodniczącemu Komitetu Dyrekcyjnego.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
zmiany:
1991-09-09
Dz.U.1991.79.349
ż 35
ROZPORZĄDZENIE MINISTRA SPRAW WEWNĘTRZNYCH
z dnia 22 marca 1973 r.
w sprawie ustalania stopnia trwałego uszczerbku na zdrowiu oraz związku śmierci funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej ze służbą wskutek wypadku lub choroby.
Na podstawie art. 11 ust. 3 ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o odszkodowaniach przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą w Milicji Obywatelskiej (Dz. U. Nr 53, poz. 345) zarządza się, co następuje:
ż 1. O trwałym uszczerbku na zdrowiu funkcjonariusza Milicji Obywatelskiej wskutek wypadku pozostającego w związku z pełnieniem służby albo wskutek choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami tej służby oraz o związku śmierci funkcjonariusza z tą służbą wskutek takiego wypadku lub choroby orzekają - dla celów przyznawania odszkodowań - wojewódzkie i okręgowe komisje lekarskie służby zdrowia Ministerstwa Spraw Wewnętrznych.
ż 2. Okręgowe komisje lekarskie służby zdrowia Ministerstwa Spraw Wewnętrznych rozpatrują odwołania od orzeczeń wydanych przez wojewódzkie komisje lekarskie.
ż 3. 1. Centralna Komisja Lekarska Ministerstwa Spraw Wewnętrznych sprawuje nadzór nad działalnością wojewódzkich i okręgowych komisji lekarskich w zakresie orzekania o stopniu trwałego uszczerbku na zdrowiu oraz o związku śmierci funkcjonariusza ze służbą wskutek wypadku lub choroby.
2. Nadzór, o którym mowa w ust. 1, obejmuje w szczególności:
1) czuwanie nad prawidłowym i jednolitym stosowaniem przepisów,
2) udzielanie wytycznych oraz wyjaśnień w zakresie orzecznictwa lekarskiego,
3) prawo kwestionowania i przedstawiania dyrektorowi Departamentu Zdrowia i Spraw Socjalnych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych orzeczeń komisji lekarskich, jeżeli zachodzi uzasadniona wątpliwość co do zgodności orzeczenia ze stanem faktycznym lub przepisami prawa,
4) prawo zlecania komisjom lekarskim przeprowadzania badań niezależnie od ich obszaru działania.
ż 4. 1. Komisja lekarska orzeka o stopniu trwałego uszczerbku na zdrowiu z urzędu, jeżeli podczas badania funkcjonariusza stwierdziła:
1) uszczerbek na zdrowiu, co do którego funkcjonariusz twierdzi, że powstał wskutek wypadku pozostającego w związku z pełnieniem służby,
2) chorobą powstałą w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby.
2. Komisja lekarska orzeka o stopniu trwałego uszczerbku na zdrowiu również na wniosek:
1) organu właściwego do kierowania funkcjonariusza na badania przez komisję lekarską,
2) organu właściwego do ustalania prawa do odszkodowania.
ż 5. 1. Komisja lekarska wydaje orzeczenie o stopniu trwałego uszczerbku na zdrowiu na podstawie bezpośredniego badania funkcjonariusza oraz na podstawie dokumentacji lekarskiej, protokołu powypadkowego i innych dokumentów dotyczących w szczególności przebiegu i warunków pełnienia służby.
2. Jeżeli komisja lekarska uzna to za uzasadnione, może:
1) orzec o stopniu trwałego uszczerbku na zdrowiu również bez badania funkcjonariusza na podstawie posiadanej dokumentacji lekarskiej,
2) skierować funkcjonariusza na badania dodatkowe lub specjalistyczne albo na obserwację szpitalną,
3) zbadać warunki, w jakich funkcjonariusz pełnił służbę,
4) zażądać uzupełniającej dokumentacji.
3. Zakłady służby zdrowia Ministerstwa Spraw Wewnętrznych obowiązane są udostępnić komisjom lekarskim dokumentację lekarską, dotyczącą przebiegu leczenia osób, w stosunku do których komisje lekarskie ustalają stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu spowodowanego wypadkiem lub chorobą.
ż 6. 1. Stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu ustala się po zakończeniu leczenia funkcjonariusza, jednak nie później niż przy zwalnianiu ze służby.
2. Ustalenie stopnia trwałego uszczerbku na zdrowiu może nastąpić przed zakończeniem leczenia, jeżeli uszczerbek ten jest niewątpliwy (np. brak kończyny, brak gałki ocznej, ślepota).
ż 7. 1. Stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu ustala się w procentach według stanu zdrowia funkcjonariusza w dniu wydania orzeczenia - z zastosowaniem zasad zawartych w "wykazie ustalającym normy oceny trwałego uszczerbku na zdrowiu", ogłoszonym w Dzienniku Urzędowym Ministerstwa Spraw Wewnętrznych.
2. W razie utraty lub uszkodzenia organu, narządu albo układu, których funkcje były już upośledzone przed wypadkiem lub chorobą, stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu określa się w wysokości różnicy pomiędzy stopniem trwałego uszczerbku na zdrowiu po wypadku lub po przebyciu choroby związanej ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby a stopniem upośledzenia istniejącego wcześniej. Jeżeli nie jest możliwe określenie, w jakim stopniu organ, narząd albo układ były upośledzone przed wypadkiem lub chorobą związaną ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby, przyjmuje się, że upośledzenia funkcji nie było.
3. Przy wielomiejscowych uszkodzeniach kończyny lub jej części ogólny stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu równa się sumie procentów uszczerbku ustalonych dla poszczególnych uszkodzeń, z tym że procent ten nie może być wyższy od procentu przewidzianego dla utraty uszkodzonej kończyny lub jej części.
4. Jeżeli wypadek lub choroba pozostająca w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby spowodowały uszkodzenie kilku kończyn, narządów albo układów, ogólny stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu równa się sumie procentów uszczerbku ustalonych dla poszczególnych uszkodzeń - z ograniczeniem do 100%.
5. Jeżeli procent trwałego uszczerbku na zdrowiu określony jest w wykazie w granicach od - do, przy ustalaniu stopnia trwałego uszczerbku na zdrowiu należy brać pod uwagę obraz kliniczny, stopień uszkodzenia organu, narządu albo układu oraz towarzyszące powikłania.
6. Jeżeli dla danego przypadku brak jest odpowiedniej pozycji w wykazie, należy ocenić ten przypadek według pozycji najbardziej zbliżonej.
ż 8. 1. Związek śmierci funkcjonariusza ze służbą wskutek wypadku ustala się na podstawie dokumentacji lekarskiej i protokołu powypadkowego.
2. Związek śmierci funkcjonariusza ze służbą wskutek choroby związanej ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby ustala się na podstawie dokumentacji lekarskiej i opisu warunków pełnienia służby przez funkcjonariusza.
ż 9. 1. Orzeczenia komisji lekarskiej zapadają większością głosów członków komisji.
2. Członek komisji lekarskiej nie zgadzający się ze stanowiskiem większości może zgłosić na piśmie swoje odrębne zdanie wraz z uzasadnieniem. O zgłoszeniu odrębnego zdania dokonuje się adnotacji na orzeczeniu.
ż 10. 1. Orzeczenie komisji lekarskiej, dotyczące ustalenia stopnia trwałego uszczerbku na zdrowiu, powinno:
1) zawierać rozpoznanie lekarskie oraz określać stopień uszkodzenia czynności naruszonego organu, narządu albo układu łącznie z towarzyszącymi powikłaniami,
2) określać procentowy stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu,
3) ustalać, czy stwierdzony trwały uszczerbek na zdrowiu pozostaje w związku ze służbą wskutek wypadku lub choroby związanej ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby.
2. Orzeczenie dotyczące funkcjonariusza zmarłego powinno określać przyczynę śmierci oraz ustalać, czy śmierć funkcjonariusza pozostaje w związku ze służbą wskutek wypadku lub choroby związanej ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby.
ż 11. 1. Orzeczenia komisji lekarskiej, o których mowa w ż 10, powinny ponadto zawierać:
1) szczegółowe uzasadnienie,
2) podpisy wszystkich członków komisji biorących udział w wydaniu orzeczenia oraz pieczęć urzędową komisji,
3) pouczenie o prawie wniesienia odwołania, ze wskazaniem terminu do wniesienia i komisji właściwej do rozpatrzenia odwołania.
2. Wypis z treści orzeczenia komisji lekarskiej doręcza się zainteresowanemu funkcjonariuszowi, a w razie śmierci funkcjonariusza - jego małżonkowi. W razie braku małżonka wypis z treści orzeczenia doręcza się pełnoletniemu dziecku funkcjonariusza lub opiekunowi dziecka małoletniego albo rodzicom lub innemu członkowi rodziny.
ż 12. 1. Od orzeczenia wojewódzkiej komisji lekarskiej przysługuje funkcjonariuszowi prawo wniesienia odwołania do okręgowej komisji lekarskiej w terminie 14 dni od doręczenia orzeczenia. Prawo to przysługuje również członkowi rodziny zmarłego funkcjonariusza.
2. Orzeczenie wojewódzkiej komisji lekarskiej, od którego nie wniesiono odwołania, oraz orzeczenie okręgowej komisji lekarskiej wydane po rozpatrzeniu odwołania jest ostateczne.
ż 13. 1. Komisja lekarska przesyła ostateczne orzeczenie organowi właściwemu do ustalania prawa do odszkodowania i jego wysokości.
2. Organ, któremu komisja lekarska przesłała ostateczne orzeczenie, doręcza 1 egzemplarz tego orzeczenia zainteresowanemu funkcjonariuszowi, a w razie jego śmierci osobom wymienionym w ż 11 ust. 2.
ż 14. Szczegółową właściwość komisji lekarskich, tryb kierowania na badania przez te komisje, ich skład oraz szczegółowy tryb postępowania i wydawania orzeczeń normują przepisy wydane na podstawie art. 2a ust. 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1959 r. o służbie funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej (Dz. U. z 1959 r. Nr 12, poz. 69 i z 1972 r. Nr 53, poz. 343).
ż 15. Przepisy rozporządzenia stosuje się również przy orzekaniu o stopniu trwałego uszczerbku na zdrowiu członków Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej, doznanego wskutek wypadku zaistniałego w związku z wykonywaniem powierzonych im zadań w tej organizacji.
ż 16. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia z mocą od dnia 1 stycznia 1973 r.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ROZPORZĄDZENIE MINISTRA PRZEMYSŁU SPOŻYWCZEGO I SKUPU
z dnia 26 marca 1973 r.
w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy w zakładach przemysłu tytoniowego.
Na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 30 marca 1965 r. o bezpieczeństwie i higienie pracy (Dz. U. Nr 13, poz. 91) zarządzą się, co następuje:
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 1
Przepisy ogólne:
ż 1. 1. Przepisy rozporządzenia dotyczą bezpieczeństwa i higieny pracy osób zatrudnionych w wytwórniach tytoniu przemysłowego i wyrobów tytoniowych oraz w składnicach wyrobów tytoniowych i tytoniu przemysłowego, zwanych w dalszej treści rozporządzenia "zakładami".
2. Zakład obowiązany jest zapewnić bezpieczne i higieniczne warunki na zasadach określonych w rozporządzeniu również studentom i uczniom odbywającym praktyki zawodowe.
ż 2. 1. Pomieszczenie do przeprowadzania prób laboratoryjnych na stacji wykupu tytoniu powinno być oddzielone od innych pomieszczeń i służyć wyłącznie do tego celu.
2. Odczynniki chemiczne używane przy próbach laboratoryjnych na stacjach wykupu tytoniu należy przechowywać w naczyniach szczelnie zamkniętych i niedostępnych dla osób nieupoważnionych.
ż 3. 1. Pomieszczenia pracy powinny być wyposażone w odpowiednie urządzenia, zapewniające należytą czystość i wymianę powietrza.
2. W urządzeniach produkcyjnych, wytwarzających w toku procesów technologicznych pyły, gazy, opary i inne szkodliwe dla zdrowia substancje, powinny być zainstalowane odpowiednie urządzenia wyciągowe.
3. W pomieszczeniach produkcyjnych powinny być dokonywane okresowe analizy powietrza w celu ustalenia ilości zawartych w nim zanieczyszczeń, nie rzadziej niż raz na rok.
4. Jeżeli analizy wykażą przekroczenie dopuszczalnych zanieczyszczeń, należy niezwłocznie przedsięwziąć środki mające na celu uzyskanie właściwej czystości powietrza.
ż 4. 1. Filtry pyłów odbieranych z pomieszczeń i urządzeń produkcyjnych powinny znajdować się w oddzielnym pomieszczeniu, posiadającym wentylację wywiewną z urządzeniem do oczyszczania wydalanego powietrza.
2. Schodki prowadzące do zsypów pyłowych powinny być zaopatrzone w poręcze, a szerokość schodków powinna wynosić co najmniej 0,7 m.
3. Urządzenia obrotowe znajdujące się na górnej obudowie cyklonów i multicyklonów powinny być zabezpieczone osłonami.
4. Obsługa filtrów zbierających pył powinna mieć wydzielone, szczelne pomieszczenie o powierzchni nie mniejszej niż 10 m2 z dopływem świeżego powietrza, o ścianach dźwiękochłonnych z możliwością obserwacji pracy filtrów.
ż 5. W czasie ruchu maszyny lub urządzenia zabrania się dokonywania jakichkolwiek czynności nie przewidzianych w obowiązujących instrukcjach techniczno-ruchowych.
ż 6. Urządzenia i pasy napędowe, na których mogą powstawać ładunki elektryczności statycznej, powinny posiadać odprowadzenia uziemiające.
ż 7. 1. Rękojeści noży powinny posiadać zabezpieczenie uniemożliwiające ześliźnięcie się ręki na ostrze.
2. Pracownicy posługujący się nożem powinni być wyposażeni w pochwy ochronne do noży.
3. Dostęp do noży do obcinania kukiełek i cygar pracujących w maszynach cygarowych powinien być zabezpieczony w sposób uniemożliwiający powstanie przypadkowego urazu ręki.
ż 8. Elektryczne lampy wziernikowe, oświetlające wnętrza aparatów oraz urządzeń, powinny być hermetyczne i zasilane prądem o napięciu nie przekraczającym 24V, a także powinny posiadać zabezpieczenie przed stłuczeniem klosza.
ż 9. Sprzęt ochronny zabezpieczający przed działaniem prądu elektrycznego powinien być badany okresowo przez uprawniony do tego dozór specjalistyczny. Niezależnie od tego sprzęt ten powinien być poddawany oględzinom zewnętrznym przed każdym jego użyciem.
ż 10. Przed wejściem pracownika do zbiornika, aparatu lub innego urządzenia technicznego należy zabezpieczyć znajdujące się w nich elementy ruchome przed przypadkowym uruchomieniem oraz przed dopływem wody, pary, gazu lub innych czynników.
ż 11. W miejscach i przy urządzeniach zagrażających zdrowiu i życiu należy umieszczać napisy ostrzegawcze.
ż 12. 1. Zabrania się użytkowania maszyn i urządzeń oraz środków transportu wykazujących usterki mogące być przyczyną wypadku lub nie zabezpieczonych przepisowymi osłonami.
2. Narzędzia i urządzenia stosowane przy wszelkiego rodzaju naprawach powinny być sprawne i właściwe dla danego rodzaju manipulacji.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 2
Produkcja tytoniu przemysłowego.
ż 13. Zabranie się ręcznego rozcinania części dolnej zawiązek liści tytoniowych po przecięciu maszynowym.
ż 14. 1. Mechanizmy ruchome oraz noże w urządzeniach do przecinania lub żyłowania liści tytoniowych powinny być całkowicie osłonięte.
2. Zespół noży przy przecinarkach powinien być zabezpieczony osłonami o długości nie mniejszej niż 75 cm od obwodu noża w kierunku do stanowiska pracy obsługi.
3. Zabrania się ręcznego ostrzenia noży zainstalowanych w urządzeniach do przecinania liści tytoniowych.
ż 15. 1. Urządzenie typu proktor do wyrównywania wilgotności liści tytoniowych przed fermentacją powinno znajdować się w pomieszczeniu wydzielonym, obudowa zaś tego urządzenia (ścianki, drzwiczki, wzierniki) powinna być szczelna. Podłoga w tym pomieszczeniu powinna posiadać spadek do kratki ściekowej o nachyleniu co najmniej 1.
2. Klapy kontrolne przy wlocie i wylocie urządzenia typu proktor powinny posiadać specjalne zaczepy do umocowania ich w górnym położeniu, uniemożliwiającym samoczynne opadnięcie.
3. Zabrania się ręcznego rozgarniania liści tytoniowych na siatce przenośnika wewnątrz urządzenia typu proktor.
ż 16. Prowadnice do wózków podstawianych ze skrzyniami pod dozownik nie powinny wystawać ponad podłogę.
ż 17. W razie konieczności oświetlenia wnętrza urządzenia typu proktor należy używać do tego celu lamp przenośnych o napięciu nie przekraczającym 24 V.
ż 18. Jeżeli zapylenie przy dozownikach przekracza ustalone normy, pracownicy zatrudnieni przy ich obsłudze powinni pracować w maseczkach przeciwpotowych.
ż 19. Zabrania się wszelkich manipulacji przy urządzeniu do żyłowania liści tytoniu w czasie pracy urządzenia.
ż 20. Komory fermentacyjno-klimatyzacyjne powinny znajdować się w halach oddzielonych od innych pomieszczeń produkcyjnych i być wyposażone w dźwiękowe oraz świetlne urządzenia alarmowe, umożliwiające wzywanie pomocy; sygnalizacja alarmowa powinna być zainstalowana w miejscu pobytu nadzoru.
ż 21. 1. W razie konieczności wejścia pracownika do komory fermentacyjno-klimatyzacyjnej powinien on być ubezpieczany przez drugiego pracownika wyposażonego w maskę z doprowadzeniem świeżego powietrza.
2. Stan urządzeń alarmowych oraz urządzeń doprowadzających świeże powietrze dla osoby wchodzącej do komory powinien być sprawdzony przed każdą zmianą.
3. Pracownicy sprawdzający stan tytoniu w komorach fermentacyjnych powinni przedstawić zaświadczenie lekarskie, stwierdzające, że mogą dokonywać tych czynności bez szkody dla zdrowia. Zaświadczenie to jest ważne na okres trwania kampanii fermentacyjnej.
4. Zabrania się prac przeładunkowych w komorach w razie braku oświetlenia wewnątrz komór.
5. Przed rozpoczęciem wyładunku komory powinny być przewietrzone i ostudzone świeżym powietrzem do temperatury nie przekraczającej 30C.
ż 22. 1. Zabrania się przechodzenia pod płytą prasującą pras hydraulicznych.
2. Płyta tłocząca znajdująca się w pozycji górnej oprócz zabezpieczenia blokującego powinna być dodatkowo zabezpieczona łańcuchem.
3. Zabrania się używania pras, których tłoczniki mają ruch skokowy.
ż 23. Odsiewacz do tytoniu powinien być szczelnie obudowany.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 3
Produkcja wyrobów tytoniowych.
ż 24. 1. W czasie wyjmowanie lub zakładania noża do krajarki sprzęgło i silnik elektryczny powinny być wyłączone.
2. Noże do krajarek powinny być przetrzymywane i przenoszone w skrzynkach zaopatrzonych w uchwyt, ułożone ostrzami do dołu.
3. W krajalni tytoniu powinno być wydzielone pomieszczenie, mające oświetlenie dzienne i elektryczne dla ostrzenia noży do krajarek.
ż 25. 1. Maszyny do wyrobu papierosów i ich pakowania powinny posiadać instalację świetlną i sygnalizacyjną zasilaną prądem o napięciu nie przekraczającym 24 V.
2. Podniesienie osłony zakrywającej aparat nożowy powinno automatycznie wyłączać maszynę papierosową z ruchu.
3. Urządzenia tnące maszyn papierosowych i przystawek służących do łączenia papierosa z filtrem powinny być zabezpieczone osłonami zapewniającymi bezpieczne osłonięcie zespołu tnącego.
4. Brzegi otworów przy stołach do pneumatycznego zasilania maszyn papierosowych krajanką powinny być gładkie i zapobiegające możliwości skaleczenia rąk.
5. Przepisy ust. 1 - 4 mają również zastosowanie do maszyn produkujących sztabki filtrowe.
ż 26. 1. Usuwanie papierosów i bibułki z noża rozpruwaczki po wyłączeniu maszyny papierosowej powinno być dokonywane tylko za pomocą specjalnie do tego celu przystosowanego prętu drucianego.
2. Usuwanie uszkodzonych papierosów lub filtrów z poszczególnych zespołów maszyny w czasie jej ruchu powinno być dokonywane za pomocą specjalnie przeznaczonych do tych czynności szczypiec.
ż 27. 1. Nożyczki przy maszynach do wyrobu gilz powinny posiadać osłony zabezpieczające obsługę maszyn przed skaleczeniem rąk.
2. Noże w maszynach do napełniania gilz tytoniem powinny posiadać osłony.
3. Zabrania się ostrzenia noży bezpośrednio na maszynach.
ż 28. 1. Urządzenia tnące celofan i tasiemki powinny posiadać osłony.
2. Zabrania się manipulowania przy znajdujących się pod napięciem autotransformatorach i zgrzewarkach celofoniarek.
ż 29. Pracownicy zatrudnieni przy pracach związanych z końcowym zaklejaniem kartonów powinni być wyposażeni w rękawiczki dzianinowe wzmocnione włóknem syntetycznym.
ż 30. Noże i ruchome mechanizmy maszyn do szarpania liści tytoni cygarowych powinny być całkowicie osłonięte.
ż 31. Suszenie cygar i cygaretek powinno się odbywać w wydzielonym pomieszczeniu.
ż 32. Młyn do mielenia surowca przeznaczonego do produkcji tabaki powinien znajdować się w oddzielnym pomieszczeniu.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 4
Transport.
ż 33. Ładunek umieszczony na wózku unoszącym powinien być na nim ułożony w sposób zabezpieczający przed spadnięciem, rozsypaniem albo przewróceniem.
ż 34. 1. Hamulce wózków akumulatorowych naładowczych i ciągnikowych powinny być sprawne, zapewniające zatrzymanie pojazdu na drodze o długości 1 m przy szybkości 6 km/godz.
2. Zabrania się używania wózków akumulatorowych ciągnikowych i naładowczych, które nie posiadają sprawnie działającej sygnalizacji dźwiękowej i świetlnej.
3. Wózki akumulatorowe powinny być zabezpieczone przed możliwością uruchomienia przez osoby niepowołane.
4. Kierowcy wózków akumulatorowych powinni posiadać wymagane kwalifikacje i sprawdzoną przez lekarza przydatność do wykonywania tej pracy.
ż 35. 1. Wózki do transportu wewnętrznego powinny być wyposażone w koła ogumione.
2. Wózki ręczne do transportu wewnętrznego powinny posiadać na uchwytach osłony zabezpieczające ręce pracowników przed urazami.
ż 36. Tytoń przemysłowy przygotowany do krajania lub krajanka tytoniowa, przenoszone przez przenośnik taśmowy, powinny posiadać wilgotność i temperaturę uniemożliwiającą powstawanie zapylania lub stężenie oparów nikotyny ponad ustalone normy.
ż 37. 1. Powierzchnia podłogi w pomieszczeniach, nad którymi przechodzi przenośnik podwieszony, powinna być w miejscach drogi przenośnika oznaczona żółtą farbą. Szerokość pasa na podłodze określającego miejsca przejścia przenośnika powinna przekraczać o 0,5 m szerokość urządzenia nośnego.
2. Urządzenia napędzające przenośniki podwieszone powinny być usytuowane w oddzielnych pomieszczeniach, a dostęp do nich mogą mieć tylko osoby upoważnione.
ż 38. 1. Ześlizgi używane do transportu bel tytoniowych powinny posiadać po bokach powierzchni ślizgowej na całej długości obrzeże o wysokości 0,4 m.
2. Otwór do ześlizgu powinien być zabezpieczony klapą z uchwytem oraz poręczą zabezpieczającą przed wpadnięciem.
3. Ześlizgi powinny być ustawione pod takim kątem, aby szybkość ześlizgu beli nie przekraczała 1,5 m/s, a szybkość końcowa przy odbiorze ręcznym bezpośrednim z ześlizgu 0,75 m/s.
4. Ześlizg w miejscu odbioru powinien być zaopatrzony w zderzak z amortyzatorem.
5. Na stanowiskach zrzutu i odbioru przy ześlizgach powinna być stosowana sygnalizacja świetlna lub dźwiękowa.
6. Zatrzymane bele tytoniowe na ześlizgu należy popychać lub ściągać tylko za pomocą do tego celu przystosowanych drążków.
ż 39. 1. Drzwi prowadzące do kabiny dźwigu powinny być zamykane w sposób zabezpieczający użycie dźwigu przez osoby do tego nieuprawnione.
2. Rozmieszczenie ładunku w kabinie dźwigu nie powinno utrudniać dostępu obsługi do włazu bezpieczeństwa i mechanizmu regulującego ruch dźwigu.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 5
Magazynowanie tytoniu i wyrobów tytoniowych.
ż 40. Zabrania się zrzucania bel tytoniu z górnych warstw stosów, toczenia bel!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 6
Wymagania higieniczno-sanitarne.
ż 42. We wszystkich działach produkcyjnych i usługowych powinny być zainstalowane umywalki z dopływem wody zimnej i ciepłej oraz urządzenia mechaniczne do suszenia rąk.
ż 43. Na stanowiskach pracy wykonywanej w pozycji siedzącej należy stosować krzesła z regulowaną wysokością siedzenia i z oparciem lędźwiowym.
ż 44. 1. Spożywanie posiłków powinno odbywać się w miejscach lub pomieszczeniach specjalnie na ten cel przeznaczonych.
2. Palenie papierosów może być dozwolone wyłącznie w palarniach lub miejscach specjalnie w tym celu wyznaczonych.
po podłodze oraz stosowania haków do chwytania bel za opakowanie.
ż 41. 1. Przy magazynie powinny być urządzone rampy z daszkiem ochronnym, a przy schodach prowadzących na rampy należy umieścić poręcze ochronne.
2. Przenośny pomost łączący rampę magazynu z wagonem powinien mieć szerokość nie mniejszą niż 1,2 m, krawężniki o wysokości 0,75 m oraz zabezpieczenia przed obsunięciem.
3. Przepisy ust. 1 i 2 mają również zastosowanie przy magazynowaniu wyrobów gotowych.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 7
Przepis końcowy.
ż 45. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 czerwca 1973 r., z tym że przepisy ż 3 ust. 1 i 2 oraz ż 41 wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 1975 r.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
zmiany:
1977-01-01
Dz.U.1976.41.242
ż 1
1992-06-09
Dz.U.1992.57.278
ż 39
ROZPORZĄDZENIE MINISTRA OBRONY NARODOWEJ
z dnia 26 marca 1973 r.
w sprawie ustalania stopnia trwałego uszczerbku na zdrowiu oraz związku śmierci żołnierzy ze służbą wojskową wskutek wypadku lub choroby.
Na podstawie art. 11 ust. 3 ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o świadczeniach odszkodowawczych przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą wojskową (Dz. U. Nr 53, poz. 342) zarządza się, co następuje:
ż 1.
ż 2.
ż 3.
ż 4.
ż 5.
ż 6. 1. Stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu żołnierza wskutek wypadku pozostającego w związku z pełnieniem czynnej służby wojskowej albo wskutek choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej ustala się po zakończeniu leczenia żołnierza, jednakże nie później niż przy zwolnieniu ze służby wojskowej.
2. Ustalenie stopnia trwałego uszczerbku na zdrowiu może nastąpić przed zakończeniem leczenia, jeżeli uszczerbek ten jest niewątpliwy (np. brak kończyny, brak gałki ocznej, ślepota).
3. Jeżeli okres leczenia trwa dłużej niż 6 miesięcy, może być dokonane wstępne ustalenie trwałego uszczerbku na zdrowiu w celu umożliwenia wypłacenia żołnieżowi zaliczki na poczet jednorazowego odszkodowania.
ż 7. 1. Stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu ustala się w procentach, według stanu zdrowia żołnierza w dniu wydania orzeczenia, zgodnie z zasadami zawartymi w "wykazie ustalającym normy oceny trwałego uszczerbku na zdrowiu", ogłoszonym w Dzienniku Rozkazów Ministerstwa Obrony Narodowej.
2. W razie utraty lub uszkodzenia organu, narządu albo układu, których funkcje przed wypadkiem lub chorobą były już wcześniej upośledzone, stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu określa się w wysokości różnicy pomiędzy stopniem trwałego uszczerbku na zdrowiu po wypadku lub przebyciu choroby związanej ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej a stopniem upośledzenia istniejącego wcześniej. Jeżeli nie jest możliwe określenie, w jakim stopniu organ, narząd albo układ były upośledzone przed wypadkiem lub chorobą związaną ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej, przyjmuje się, że upośledzenia funkcji nie było.
3. Przy wielomiejscowych uszkodzeniach kończyny lub jej części ogólny stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu równa się sumie procentów uszczerbku ustalonych dla poszczególnych uszkodzeń, z tym że procent ten nie może być wyższy od procentu przewidzianego dla utraty uszkodzonej kończyny lub jej części.
4. Jeżeli wypadek albo choroba pozostająca w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej spowodowały uszkodzenie kilku kończyn, narządów albo układów, ogólny stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu równa się sumie procentów uszczerbku ustalonych dla poszczególnych uszkodzeń, z ograniczeniem do 100%.
5. Jeżeli procent trwałego uszczerbku na zdrowiu określony jest w wykazie w granicach od - do, przy ustalaniu stopnia trwałego uszczerbku na zdrowiu należy brać pod uwagę obraz kliniczny, stopień uszkodzenia czynności organu, narządu albo układu oraz towarzyszące powikłania.
6. Jeżeli dla danego przypadku brak jest odpowiedniej pozycji w wykazie, należy ocenić ten przypadek według pozycji najbardziej zbliżonej. Można przy tym ustalić stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu w procencie niższym lub wyższym od przewidywanego w danej pozycji , w zależności od różnicy występującej między ocenianym stanem przedmiotowym a stanem przewidzianym w odpowiedniej pozycji wykazu.
ż 8. 1. Związek śmierci żołnierza ze służbą wojskową wskutek wypadku ustala się na podstawie dokumentacji lekarskiej i innych dokumentów.
2. Związek śmierci żołnierza ze służbą wojskową wskutek choroby ustala się na podstawie dokumentacji lekarskiej i opisu warunków pełnienia służby przez żołnierza.
ż 9.
ż 10. 1. Orzeczenie wojskowej komisji lekarskiej dotyczące ustalenia stopnia trwałego uszczerbku na zdrowiu żołnierza powinno:
1) zawierać rozpoznanie lekarskie określające stopień uszkodzenia czynności naruszonego organu, narządu lub układu, łącznie z towarzyszącymi powikłaniami;
2) określać procentowy stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu;
3) ustalać, czy stwierdzony uszczerbek na zdrowiu żołnierza pozostaje w związku ze służbą wojskową wskutek wypadku lub choroby.
2. Orzeczenie dotyczące żołnierza zmarłego powinno określać przyczynę śmierci oraz ustalać, czy śmierć żołnierza pozostaje w związku ze służbą wojskową wskutek wypadku lub choroby.
ż 11. 1. Orzeczenia, o których mowa w ż 10, powinny ponadto zawierać:
1) szczegółowe uzasadnienie;
2) podpisy wszystkich członków komisji biorących udział w wydaniu orzeczenia oraz pieczęć urzędową komisji;
3) pouczenie o prawie wniesienia odwołania, ze wskazaniem terminu do wniesienia i komisji właściwej do rozpatrzenia odwołania.
2. Orzeczenie doręcza się zainteresowanemu żołnierzowi, a w razie śmierci żołnierza - jego małżonkowi. W razie braku małżonka orzeczenie doręcza się pełnoletniemu dziecku żołnierza lub opiekunowi dziecka małoletniego albo rodzicom lub innemu członkowi rodziny.
ż 12.
ż 13.
ż 14. Szczegółową właściwość wojskowych komisji lekarskich, tryb kierowania na badania przez te komisje, ich skład oraz szczegółowy tryb postępowania i wydawania orzeczeń normują przepisy wydane na podstawie art. 18 ust. 3 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz. U. z 1967 r. Nr 44, poz. 220 i z 1972 r. Nr 53, poz. 342) i art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 1970 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 1970 r. Nr 16, poz. 134 i z 1972 r. Nr 53, poz. 341 i 342).
ż 15.
ż 16. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia z mocą od dnia 1 stycznia 1973 r.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
UMOWA
między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich o granicznej komunikacji kolejowej, podpisana w Warszawie
dnia 7 kwietnia 1972 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA
POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 7 kwietnia 1972 roku została podpisana w Warszawie Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich o granicznej komunikacji kolejowej o następującym brzmieniu dosłownym:
UMOWA
między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich o granicznej komunikacji kolejowej.
Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rząd Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, dążąc do dalszego rozwoju granicznej komunikacji kolejowej między obydwoma Państwami dla zabezpieczenia wykonywania przewozu osób i towarów na podstawie obowiązujących umów międzynarodowych, których stronami są obie Umawiające się Strony, postanowiły zawrzeć niniejszą Umowę i w tym celu wyznaczyły swoich Pełnomocników:
Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
Mieczysława ZAJFRYDA - Ministra Komunikacji,
Rząd Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich
Borysa Pawłowicza BIESZCZEWA - Ministra Komunikacji,
którzy po wymianie pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, uzgodnili co następuje:
Art. 1.
Umawiające się Strony będą współpracować i okazywać wzajemnie niezbędną pomoc w celu dalszego rozwoju granicznej komunikacji kolejowej między obydwoma Państwami.
Art. 2.
1. Komunikacja kolejowa między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich prowadzona jest przez stacje graniczne i przejścia graniczne.
2. Właściwe władze Umawiających się Stron we wzajemnym uzgodnieniu ustalają stacje graniczne, otwarte dla granicznej komunikacji kolejowej, rodzaje przewozów (osobowe i towarowe) oraz warunki pracy tych stacji.
3. Kursowanie polskich pociągów tranzytowych na odcinku kolei Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich: granica państwowa - Niżankowice - Chyrów - Starżawa - granica państwowa odbywa się zgodnie z Umową między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich z dnia 22 kwietnia 1963 roku.
Art. 3.
1. Techniczne wyposażenie stacji granicznych i odcinków granicznych powinno zabezpieczać sprawny przejazd pociągów kolei jednej Umawiającej się Strony do stacji granicznej, znajdującej się na terytorium drugiej Umawiającej się Strony.
2. Czas postoju na stacjach granicznych pociągów przekraczających granicę państwową powinien być określony przy uwzględnieniu czasu niezbędnego dla wykonania oględzin technicznych, kontroli granicznej i celnej.
3. Sposób eksploatacji i utrzymania stacji granicznych oraz odcinków granicznych znajdujących się na terytorium każdej z Umawiających się Stron ustalają ministerstwa Umawiających się Stron nadzorujące transport kolejowy, zwane w dalszym ciągu niniejszej Umowy "Ministerstwami".
Art. 4.
1. Ministerstwa będą informować się wzajemnie o wszystkich przeszkodach, które mogą utrudniać regularność komunikacji kolejowej między stacjami granicznymi obu Państw.
2. Przeszkody w komunikacji kolejowej, powstałe na stacji granicznej lub odcinku granicznym, usuwa kolej tej Umawiające się Strony, na terytorium której one powstały.
3. Ministerstwa we wzajemnym uzgodnieniu będą udzielać sobie niezbędnej pomocy przy usuwaniu przeszkód w komunikacji kolejowej przez dostarczanie specjalnego taboru, urządzeń, materiałów i siły roboczej.
Art. 5.
1. Ministerstwa zabezpieczają telegraficzną, telefoniczną i inną łączność między Ministerstwami, granicznymi dyrekcjami kolejowymi, granicznymi oddziałami kolejowymi oraz stacjami granicznymi Umawiających się Stron.
2. Łączność telegraficzna, telefoniczna i inna między stacjami granicznymi obu Umawiających się Stron powinna kończyć się na tych stacjach. Jednakże w niezbędnych przypadkach może ona być połączona z wewnętrzną siecią łączności kolejowej Umawiających się Stron.
3. Każda z Umawiających się Stron przyznaje drugiej Umawiającej się Stronie prawo bezpłatnego korzystania w celach służbowych ze środków telegraficznej, telefonicznej i innej łączności, a także prawo przewożenia korespondencji służbowej przez pracowników swoich stacji granicznych.
Art. 6.
1. Personel kolejowy, pracownicy organów kontroli celnej, medyczno-sanitarnej, sanitarno-fitopatologicznej, i pracownicy organizacji handlu zagranicznego Umawiających się Stron, zwani w dalszym ciągu niniejszej Umowy "personelem służbowym", we wzajemnych pisemnych i ustnych kontaktach na stacjach granicznych używają oficjalnych języków obu Umawiających się Stron.
2. Umawiające się Strony będą dążyć do tego, aby ich personel służbowy, wykonujący obowiązki na stacjach granicznych drugiej Strony, władał oficjalnym językiem tego Państwa w stopniu umożliwiającym porozumiewanie się w sprawach związanych z jego obowiązkami służbowymi.
Art. 7.
1. Dla wykonania zadań wynikających z niniejszej Umowy właściwe władze Umawiających się Stron we wzajemnym uzgodnieniu wysyłają niezbędny personel służbowy na terytorium drugiej Umawiające się Strony.
2. Personel służbowy jednej Umawiającej się Strony, wysyłany w ustalonym trybie na stację graniczną drugiej Umawiającej się Strony, korzysta z prawa bezpłatnego przejazdu, bez odrębnych dokumentów na przejazd, w pociągach kursujących między stacjami granicznymi.
3. Ministerstwa we wzajemnym uzgodnieniu udostępniają personelowi służbowemu drugiej Umawiającej się Strony niezbędne pomieszczenia do pracy i odpoczynku na swoich stacjach granicznych.
Art. 8.
1. Personel służbowy jednej Umawiającej się Strony w czasie pobytu na terytorium drugiej Umawiającej się Strony podlega ustawodawstwu wewnętrznemu Państwa, w którym przebywa.
2. Personel służbowy jednej Umawiającej się Strony wykonuje swoje czynności na terytorium drugiej Umawiającej się Strony zgodnie z przepisami służbowymi swego Państwa, a także porozumieniami, których stronami są obie Umawiające się Strony.
3. Personel służbowy jednej Umawiającej się Strony w czasie pobytu na terytorium drugiej Umawiającej się Strony ma prawo noszenia przysługującego mu umundurowania służbowego i odznak służbowych.
4. Właściwe władze każdej Umawiającej się Strony ponoszą odpowiedzialność za czynności swojego personelu służbowego w czasie jego pobytu na terytorium drugiej Umawiającej się Strony oraz sprawują kontrolę pracy tego personelu.
Art. 9.
Pomocy medycznej personelowi służbowemu jednej Umawiającej się Strony, wykonującemu czynności służbowe na terytorium drugiej Umawiającej się Strony, udziela się zgodnie z umowami obowiązującymi między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich.
Art. 10.
1. Przekraczanie polsko-radzieckiej granicy państwowej w celu wykonania zadań wynikających z niniejszej Umowy następuje:
przez personel kolejowy Strony Polskiej - na podstawie przepustek granicznych lub wykazów imiennych wraz z legitymacjami służbowymi;
przez personel kolejowy Strony Radzieckiej - na podstawie imiennych wykazów i legitymacji służbowych.
2. Personel kolejowy przekracza granicę państwową środkami transportu kolejowego i samochodowego przez ustalone punkty.
3. Właściwe władze Umawiających się Stron we wzajemnym uzgodnieniu mogą wnosić zmiany lub uzupełnienia do sposobu przekraczania granicy państwowej ustalonego w niniejszym artykule.
Art. 11.
1. Personel służbowy Umawiających się Stron podlega kontroli celnej przy przekraczaniu granicy państwowej. Sposób przepuszczania przedmiotów przeznaczonych do osobistego użytku reguluje ustawodawstwo wewnętrzne lub odrębne porozumienia.
2. Specjalny tabor, urządzenia, materiały i części zapasowe, wysyłane przez jedną z Umawiających się Stron w celu naprawy toru, taboru lub usunięcia innych przeszkód w granicznej komunikacji kolejowej, narzędzia oraz inwentarz przeznaczone do naprawy i obsługi technicznej przepuszcza się przez granicę państwową bez zezwolenia na wwóz lub wywóz, a także bez pobierania opłat celnych i innych opłat.
3. Zwolnienia celne, przewidziane w ustępie 2 niniejszego artykułu, mają zastosowanie pod warunkiem powrotnego wywozu (zwrotu) specjalnego taboru, urządzeń, narzędzi, inwentarza, a także materiałów i części zapasowych nie wykorzystanych według przeznaczenia.
Art. 12.
Przekazywania bagażu, przesyłek ekspresowych, towarowych, taboru kolejowego, kontenerów, palet i przyborów ładunkowych dokonują koleje Umawiających się Stron zgodnie z umowami obowiązującymi te koleje.
Art. 13.
1. Przekazywanie przesyłek pocztowych przez granicę państwową następuje zgodnie z Aktami, Konwencją oraz porozumieniami Światowego Związku Pocztowego, a także porozumieniami zawartymi między właściwymi władzami Umawiających się Stron.
2. Stacje graniczne, na których będzie dokonywane przekazywanie przesyłek pocztowych, ustalają właściwe władze Umawiających się Stron.
Art. 14.
1. Szkodę wyrządzoną osobie lub mieniu personelu służbowego jednej Umawiającej się Strony w wyniku nieszczęśliwego wypadku zaistniałego przy wykonywaniu obowiązków służbowych na terytorium drugiej Umawiającej się Strony pokrywa zgodnie z prawem swego Państwa ta kolej, która zatrudnia tych pracowników.
2. Odpowiedzialność z tytułu umowy przewozu osób, bagażu, przesyłek ekspresowych i towarowych określa się zgodnie z odpowiednimi umowami obowiązującymi koleje obu Umawiających się Stron.
3. Odpowiedzialność wobec osób trzecich za szkodę powstałą na skutek nieszczęśliwego wypadku lub awarii, zaistniałych na stacjach granicznych lub odcinkach granicznych, ponosi zgodnie z ustawodawstwem swego Państwa kolej tej Umawiającej się Strony, na terytorium której zaistniał nieszczęśliwy wypadek lub awaria.
4. Kolej jednej Umawiającej się Strony ponosi odpowiedzialność za szkodę materialną wyrządzoną z jej winy kolei drugiej Umawiającej się Strony.
5. Wzajemną materialną odpowiedzialność kolei obu Umawiających się Stron określa się według następujących zasad:
a) kolej każdej Umawiającej się Strony ponosi odpowiedzialność za szkody powstałe z winy jej personelu;
b) w przypadkach, gdy szkoda powstała z winy kolei obu Umawiających się Stron lub jeżeli nie ma możliwości ustalenia winnego, odpowiedzialność ponoszą koleje obu Umawiających się Stron w równych częściach;
c) odpowiedzialność za szkodę powstałą na skutek niewłaściwego stanu torów, budowli kolejowych, urządzeń i taboru trakcyjnego ponosi ta kolej, która jest zobowiązana do utrzymania tych torów, budowli, urządzeń i taboru;
d) odpowiedzialność za szkodę powstałą na skutek niesprawności technicznej wagonów ponosi kolej, która przyjęła te wagony;
e) szkoda powstała na skutek działania siły wyższej nie podlega wyrównaniu.
6. Kolej jednej Umawiającej się Strony ma prawo regresu do kolei drugiej Umawiającej się Strony, jeżeli na podstawie prawomocnego orzeczenia sądu lub arbitrażu wynagrodzi szkodę, za którą odpowiedzialność zgodnie z niniejszą Umową w całości lub w części ponosi kolej drugiej Umawiającej się Strony, pod warunkiem, że kolej drugiej Umawiającej się Strony:
a) została odpowiednio wcześniej zawiadomiona o wszczęciu postępowania sądowego lub arbitrażowego albo
b) nie przekazała swego stanowiska w terminie trzech miesięcy od dnia otrzymania zawiadomienia o wszczęciu postępowania sądowego lub arbitrażowego, albo
c) uznała orzeczenie sądu lub arbitrażu, mimo że nie została zawiadomiona o wszczęciu postępowania sądowego lub arbitrażowego i nie uczestniczyła w nim.
7. Prawo regresu, przewidziane w ustępie 6 niniejszego artykułu, przysługuje również w tym przypadku, gdy kolej jednej Umawiającej się Strony dobrowolnie zaspokoi roszczenie o odszkodowanie z tytułu szkody, za którą odpowiedzialność w całości lub części ponosi kolej drugiej Umawiającej się Strony pod warunkiem, że kolej tej drugiej Umawiającej się Strony wyrazi zgodę na zaspokojenie tego roszczenia albo gdy nie przekaże swego stanowiska w terminie trzech miesięcy od dnia otrzymania zawiadomienia z propozycją dobrowolnego zaspokojenia roszczenia.
Art. 15.
Wzajemne płatności za wykonane świadczenia i usługi zgodnie z niniejszą Umową, nie podlegające zapłacie według obowiązującej w dniu rozliczeń umowy o płatnościach niehandlowych, dokonywane są w rublach transferowych według stawek przewidzianych w umowach międzynarodowych, których stronami są obie Umawiające się Strony, lub według stawek uzgodnionych między Ministerstwami na bazie cen stosowanych w handlu zagranicznym między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich.
Art. 16.
Ministerstwa uzgadniają wielkości eksportowych, importowych i tranzytowych przewozów towarów między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich przez stacje graniczne i opracowują niezbędne przedsięwzięcia dla zabezpieczenia tych przewozów.
Art. 17.
Techniczne, eksploatacyjne i inne zagadnienia wynikające z niniejszej Umowy regulują Ministerstwa w porozumieniach.
Art. 18.
Dla rozstrzygania spraw, związanych z wykonaniem niniejszej Umowy, Ministerstwa zwołują w miarę potrzeby, jednakże nie rzadziej niż jeden raz w roku, posiedzenia przedstawicieli Ministerstw z udziałem, w koniecznych przypadkach, przedstawicieli zainteresowanych resortów obu Umawiających się Stron.
Art. 19.
1. Umowa niniejsza podlega przyjęciu zgodnie z ustawodawstwem każdej Umawiającej się Strony i wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia wymiany not, stwierdzających jej przyjęcie.
2. Umowa niniejsza może być zmieniona lub uzupełniona za zgodą obu Umawiających się Stron.
3. Umowa niniejsza jest zawarta na czas nieokreślony. Może być ona wypowiedziana przez każdą z Umawiających się Stron i w takim przypadku traci moc po upływie sześciu miesięcy od dnia otrzymania przez drugą Umawiającą się Stronę notyfikacji o wypowiedzeniu.
Art. 20.
Umawiające się Strony uznają za nieobowiązujące Konwencję między Rzecząpospolitą Polską a Związkiem Socjalistycznych Republik Rad o bezpośredniej osobowej i towarowej komunikacji kolejowej, podpisaną w Warszawie dnia 24 kwietnia 1924 roku, oraz Protokół zmieniający niektóre postanowienia wymienionej Konwencji, podpisany w Moskwie dnia 26 lipca 1934 roku, które faktycznie od dawna nie są stosowane.
Sporządzono w Warszawie, dnia 7 kwietnia 1972 roku, w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i rosyjskim, przy czym oba teksty mają jednakową moc.
Z upoważnienia Rządu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
M. Zajfryd
Z upoważnienia Rządu Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich
B. P. Bieszczew
Po zaznajomieniu się z powyższą Umową, Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 8 lutego 1973 roku.
L. S.
Przewodniczący Rady Państwa: H. Jabłoński
Minister Spraw Zagranicznych: S. Olszowski
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
KONWENCJA KONSULARNA
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Czechosłowacką Republiką Socjalistyczną, podpisana w Warszawie
dnia 9 czerwca 1972 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 9 czerwca 1972 roku została podpisana w Warszawie Konwencja konsularna między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Czechosłowacką Republiką Socjalistyczną o następującym brzmieniu dosłownym:
Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Prezydent Czechosłowackiej Republiki Socjalistycznej,
kierując się życzeniem ustanowienia zasad, które obowiązywałyby w stosunkach konsularnych między obydwoma Państwami oraz rozwijania tych stosunków w duchu przyjaźni i współpracy,
postanowili zawrzeć niniejszą Konwencję konsularną i w tym celu wyznaczyli swoimi Pełnomocnikami:
Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej -
Władysława WOJTASIKA, Dyrektora Departamentu Konsularnego Ministerstwa Spraw Zagranicznych,
Prezydent Czechosłowackiej Republiki Socjalistycznej -
Dr Bedrzicha ILLEKA, Dyrektora Departamentu Konsularnego Federalnego Ministerstwa Spraw Zagranicznych,
którzy po wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
CZĘŚĆ I
Definicje.
Art. 1.
Dla celów niniejszej Konwencji następujące wyrażenia mają niżej określone znaczenie:
a) wyrażenie "urząd konsularny" oznacza konsulat generalny, konsulat, wicekonsulat lub agencję konsularną;
b) wyrażenie "okręg konsularny" oznacza terytorium wyznaczone urzędowi konsularnemu dla wykonywania funkcji konsularnych;
c) wyrażenie "kierownik urzędu konsularnego" oznacza osobę powołaną do działania w tym charakterze;
d) wyrażenie "urzędnik konsularny" oznacza każdą osobę, włącznie z kierownikiem urzędu konsularnego, powołaną w tym charakterze dla wykonywania funkcji konsularnych;
e) wyrażenie "pracownik konsularny" oznacza każdą osobę wykonującą czynności administracyjne lub techniczne albo też zatrudnioną w służbie domowej urzędu konsularnego;
f) wyrażenie "członkowie urzędu konsularnego" oznacza urzędników konsularnych i pracowników konsularnych;
g) wyrażenie "członek personelu domowego" oznacza osobę zatrudnioną wyłącznie w służbie domowej członka urzędu konsularnego;
h) wyrażenie "pomieszczenia konsularne" oznacza budynki lub części budynków i tereny przyległe do nich, używane wyłącznie dla celów urzędu konsularnego, bez względu na to czyją są własnością;
i) wyrażenie "archiwa konsularne" oznacza wszystkie pisma, dokumenty, korespondencję, książki, filmy, taśmy magnetofonowe i rejestry urzędu konsularnego wraz z materiałem szyfrowym, kartotekami i meblami przeznaczonymi dla ich ochrony i przechowywania;
j) wyrażenie "korespondencja urzędowa" oznacza wszelką korespondencję dotyczącą urzędu konsularnego i jego funkcji;
k) wyrażenie "statek Państwa wysyłającego" oznacza każde urządzenie pływające, upoważnione do podnoszenia bandery Państwa wysyłającego lub zarejestrowane w tym Państwie, z wyjątkiem okrętów wojennych.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
CZĘŚĆ II
Ustanawianie urzędów konsularnych oraz mianowanie urzędników i pracowników konsularnych.
Art. 2.
1. Urząd konsularny może być ustanowiony na terytorium Państwa przyjmującego jedynie za jego zgodą.
2. Siedziba urzędu konsularnego, jego klasa i okręg konsularny wyznaczane są przez Państwo wysyłające i podlegają aprobacie Państwa przyjmującego.
3. Państwo wysyłające może dokonać zmiany siedziby urzędu konsularnego lub okręgu konsularnego jedynie za zgodą Państwa przyjmującego.
4. Uprzednia zgoda Państwa przyjmującego wymagana jest również w przypadku, jeżeli konsulat generalny lub konsulat pragnie ustanowić wicekonsulat lub agencję konsularną w innej miejscowości niż ta, w której posiada swą siedzibę, bądź też otworzyć poza tą siedzibą biuro, stanowiące część istniejącego urzędu konsularnego.
Art. 3.
1. Kierownik urzędu konsularnego będzie dopuszczony do wykonywania swych funkcji na podstawie zezwolenia Państwa przyjmującego, zwanego exequatur, które będzie udzielone po przedłożeniu listów komisyjnych.
2. Listy komisyjne powinny zawierać imiona, nazwisko oraz stopień kierownika urzędu konsularnego, jak również okręg konsularny i siedzibę urzędu konsularnego.
3. Do czasu udzielenia exequatur kierownik urzędu konsularnego może być tymczasowo dopuszczony do wykonywania swych funkcji. W takim przypadku mają zastosowanie postanowienia niniejszej Konwencji.
Art. 4.
1. Jeżeli kierownik urzędu konsularnego nie może wykonywać swych funkcji z jakichkolwiek przyczyn lub jeżeli stanowisko kierownika urzędu konsularnego nie jest obsadzone, Państwo wysyłające może wyznaczyć do pełnienia funkcji tymczasowego kierownika urzędu konsularnego urzędnika konsularnego tego samego urzędu albo członka personelu dyplomatycznego swego przedstawicielstwa dyplomatycznego; nazwisko tej osoby będzie uprzednio notyfikowane ministerstwu spraw zagranicznych Państwa przyjmującego.
2. Tymczasowemu kierownikowi urzędu konsularnego przysługują prawa, przywileje i immunitety, z jakich korzysta kierownik urzędu konsularnego zgodnie z niniejszą Konwencją.
3. Powierzenie funkcji konsularnych członkowi personelu dyplomatycznego przedstawicielstwa dyplomatycznego Państwa wysyłającego, w myśl ustępu 1, nie ogranicza jego przywilejów i immunitetów, przysługujących mu na podstawie jego statusu dyplomatycznego.
Art. 5.
Z chwilą, gdy kierownik urzędu konsularnego zostanie dopuszczony, choćby tymczasowo, do wykonywania swych funkcji, Państwo przyjmujące niezwłocznie zawiadomi o tym właściwe organy okręgu konsularnego i zapewni podjęcie odpowiednich środków, aby umożliwić mu wykonywanie swych funkcji urzędowych oraz korzystanie z postanowień niniejszej Konwencji.
Art. 6.
Urzędnikami konsularnymi mogą być jedynie obywatele Państwa wysyłającego. Pracownikami konsularnymi mogą być także obywatele Państwa przyjmującego.
Art. 7.
Ministerstwo spraw zagranicznych Państwa przyjmującego będzie pisemnie powiadamiane:
a) o nominacji członków urzędu konsularnego, ich przybyciu do urzędu konsularnego po mianowaniu, ich ostatecznym wyjeździe lub o zakończeniu ich funkcji oraz o wszystkich dalszych zmianach mających wpływ na ich status, które mogą powstać w czasie ich zatrudnienia w urzędzie konsularnym;
b) o przybyciu i ostatecznym wyjeździe osoby należącej do rodziny członka urzędu konsularnego, pozostającej z nim we wspólnocie domowej, oraz jeżeli to ma miejsce, o fakcie, że jakaś osoba staje się lub przestaje być członkiem rodziny;
c) o przybyciu i ostatecznym wyjeździe członków personelu domowego, a jeżeli to ma miejsce, o fakcie zakończenia ich służby;
d) o zatrudnieniu i zwolnieniu osób, zamieszkałych w Państwie przyjmującym, jako członków urzędu konsularnego lub członków personelu domowego.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
CZĘŚĆ III
Prawa, przywileje i immunitety.
Art. 8.
1. Państwo przyjmujące udzieli urzędowi konsularnemu wszelkich ułatwień w wykonywaniu jego funkcji.
2. Państwo przyjmujące będzie traktować urzędników konsularnych z należytym szacunkiem i podejmie odpowiednie kroki dla zabezpieczenia ochrony ich osoby, wolności i godności.
Art. 9.
1. Godło Państwa wysyłającego, wraz z odpowiednim napisem oznaczającym urząd konsularny, może być umieszczone na budynku, w którym mieści się urząd konsularny lub rezydencja kierownika tego urzędu.
2. Flaga Państwa wysyłającego może być wywieszona na budynku urzędu konsularnego, na rezydencji kierownika urzędu konsularnego, a także na jego środkach transportu w czasie, gdy są używane dla celów urzędowych.
Art. 10.
Państwo przyjmujące ułatwi na swym terytorium, zgodnie ze swymi ustawami i przepisami, Państwu wysyłającemu uzyskanie pomieszczeń niezbędnych dla urzędu konsularnego, a w razie potrzeby również odpowiednich mieszkań dla członków urzędu konsularnego.
Art. 11.
Państwo wysyłające ma prawo, na warunkach przewidzianych przez ustawy i przepisy Państwa przyjmującego:
a) nabywać na własność, posiadać i użytkować tereny, budynki lub części budynków, z przeznaczeniem na siedzibę urzędu konsularnego, na rezydencję dla kierownika urzędu konsularnego lub na mieszkania dla innych członków urzędu konsularnego;
b) budować lub przystosowywać dla tych samych celów budynki na nabytych terenach;
c) odstępować tereny, budynki lub części budynków w ten sposób nabyte lub zbudowane.
2. Postanowienia ustępu 1 nie zwalniają Państwa wysyłającego od obowiązku stosowania się do przepisów i ograniczeń w zakresie prawa budowlanego i urbanistyki, mających zastosowanie na obszarze, na którym znajdują się lub będą się znajdowały odnośne tereny, budynki lub ich części.
Art. 12.
1. Budynki lub części budynków oraz tereny należące do nich, które są wyłącznie używane dla celów konsularnych, jak również rezydencja kierownika urzędu konsularnego oraz mieszkania innych urzędników konsularnych są nietykalne. Organy Państwa przyjmującego nie mogą do nich wkraczać bez zgody kierownika urzędu konsularnego, kierownika przedstawicielstwa dyplomatycznego Państwa wysyłającego albo osoby wyznaczonej przez jednego z nich.
2. Państwo przyjmujące ma szczególny obowiązek przedsięwzięcia wszelkich stosownych środków dla ochrony pomieszczeń konsularnych przed jakimkolwiek wtargnięciem lub szkodą oraz dla zapobieżenia jakiemukolwiek zakłóceniu spokoju urzędu konsularnego lub uchybieniu jego godności.
Art. 13.
Tereny i budynki, wymienione w artykule 11, a także środki transportu urzędu konsularnego nie podlegają żadnej formie rekwizycji dla celów obrony narodowej lub użyteczności publicznej. Jeżeli dla tych celów niezbędne jest wywłaszczenie, powinny być przedsięwzięte wszelkie możliwe środki dla uniknięcia utrudnienia wykonywania funkcji konsularnych i powinno być niezwłocznie wypłacone Państwu wysyłającemu odpowiednie i efektywne odszkodowanie.
Art. 14.
1. Pomieszczenia konsularne i rezydencja kierownika urzędu konsularnego, a także mieszkania innych członków urzędu konsularnego, których właścicielem względnie najemcą jest Państwo wysyłające lub jakakolwiek osoba działająca w jego imieniu, wolne są od wszelkich państwowych, terenowych lub komunalnych podatków i opłat, z wyjątkiem opłat pobieranych za świadczenie określonych usług.
2. Zwolnienia, wymienione w ustępie 1, nie dotyczą podatków i opłat ciążących na podstawie ustaw i przepisów Państwa przyjmującego na osobie, która zawarła umowę z Państwem wysyłającym lub z osobą działającą w jego imieniu.
Art. 15.
Archiwa i dokumenty konsularne są nietykalne w każdym czasie i niezależnie od tego, gdzie się znajdują.
Art. 16.
1. Państwo przyjmujące dopuści i będzie ochraniać swobodę porozumiewania się urzędu konsularnego dla wszelkich celów urzędowych. Przy porozumiewaniu się z rządem, przedstawicielstwami dyplomatycznymi oraz innymi urzędami konsularnymi Państwa wysyłającego, bez względu na to gdzie się znajdują, urząd konsularny może używać wszelkich odpowiednich środków łączności, włącznie z kurierami dyplomatycznymi lub konsularnymi, bagażem dyplomatycznym lub konsularnym oraz korespondencją sporządzoną kodem lub szyfrem.
2. Korespondencja urzędowa urzędu konsularnego jest nietykalna.
3. Bagaż konsularny nie może być otwierany ani zatrzymywany. Bagaż ten powinien posiadać widoczne zewnętrzne oznaczenia jego charakteru i może zawierać jedynie korespondencję urzędową, jak również dokumenty i przedmioty przeznaczone wyłącznie do użytku urzędowego.
4. Bagaż konsularny może być powierzony kapitanowi statku lub samolotu udającego się do właściwego portu. Kapitan musi być zaopatrzony w urzędowy dokument, określający liczbę paczek stanowiących bagaż konsularny; jednakże nie będzie on uważany za kuriera konsularnego. Na podstawie porozumienia z właściwymi organami miejscowymi urząd konsularny może wysłać jednego ze swych członków do bezpośredniego i osobistego odebrania wymienionego bagażu od kapitana statku lub samolotu względnie przekazania mu takiego bagażu.
Art. 17.
1. Urzędnicy konsularni i członkowie ich rodzin , pozostający z nimi we wspólnocie domowej, korzystają z immunitetu od jurysdykcji karnej, cywilnej i administracyjnej Państwa przyjmującego.
2. Pracownicy konsularni korzystają z immunitetu od jurysdykcji karnej, cywilnej i administracyjnej Państwa przyjmującego w odniesieniu do czynności dokonanych w zakresie ich obowiązków służbowych.
3. Postanowień ustępów 1 i 2 nie stosuje się jednak do powództwa cywilnego:
a) wynikłego z zawarcia przez urzędnika konsularnego lub pracownika konsularnego umowy, w której nie występował on wyraźnie lub w sposób dorozumiany jako przedstawiciel Państwa wysyłającego;
b) wytoczonego przez osobę trzecią na skutek szkody powstałej w wyniku wypadku w Państwie przyjmującym, spowodowanego przez pojazd, statek lub samolot.
4. Osoby, wymienione w ustępach 1 i 2, nie będą jednakże nadużywały posiadanych przez nich immunitetów i oczekuje się od nich respektowania ustaw i przepisów Państwa przyjmującego, włącznie z przepisami o ruchu drogowym.
Art. 18.
1. Członkowie urzędu konsularnego mogą być wzywani w charakterze świadków w toku postępowania sądowego lub administracyjnego. Pracownicy konsularni nie mogą, z wyjątkiem przypadków wymienionych w ustępie 3, odmówić złożenia zeznań. Jeżeli urzędnik konsularny odmawia złożenia zeznań, nie można wobec niego stosować żadnego środka przymusu ani sankcji.
2. Organ Państwa przyjmującego żądający zeznań powinien unikać utrudniania urzędnikowi konsularnemu wykonywania jego funkcji. Gdy jest to możliwe, może przyjąć takie zeznanie w jego rezydencji, lub w urzędzie konsularnym względnie przyjąć od niego oświadczenie na piśmie.
3. Członkowie urzędu konsularnego nie są zobowiązani do składania zeznań co do faktów związanych z wykonywaniem swych funkcji ani do przedkładania urzędowej korespondencji i dokumentów dotyczących tych faktów. Są oni również uprawnieni do odmowy udzielenia opinii jako rzeczoznawcy prawa Państwa wysyłającego.
4. Postanowienia niniejszego artykułu stosują się odpowiednio do członków rodzin członków urzędu konsularnego, pozostających z nimi we wspólnocie domowej.
Art. 19.
1. Państwo wysyłające może zrzec się przywilejów i immunitetów, określonych w artykułach 17 i 18. To zrzeczenie się powinno być zawsze wyraźne i zakomunikowane Państwu przyjmującemu na piśmie.
2. Wszczęcie przez urzędnika konsularnego lub pracownika konsularnego postępowania w przypadku, w którym mógłby korzystać z immunitetu jurysdykcyjnego, pozbawia go prawa powoływania się na immunitet w stosunku do jakiegokolwiek powództwa wzajemnego, bezpośrednio związanego z powództwem głównym.
3. Zrzeczenie się immunitetu od jurysdykcji w odniesieniu do postępowania cywilnego lub administracyjnego nie jest uważane za domniemane zrzeczenie się immunitetu w stosunku do wykonywania orzeczenia, co wymaga oddzielnego zrzeczenia się.
Art. 20.
Państwo przyjmujące zwolni członków urzędu konsularnego oraz członków ich rodzin, pozostających z nimi we wspólnocie domowej, od wszelkiego rodzaju świadczeń osobistych i rzeczowych, a także od wszelkich publicznych lub wojskowych obowiązków, jak rekwizycje, kontrybucje wojskowe i zakwaterowanie wojska.
Art. 21.
Członkowie urzędu konsularnego i członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, zwolnieni są od wszelkich obowiązków przewidzianych w ustawach i przepisach Państwa przyjmującego w sprawie rejestracji cudzoziemców, zezwoleń na pobyt, zezwoleń na zatrudnienie i innych formalności, które ogólnie dotyczą cudzoziemców.
Art. 22.
1. Członkowie urzędu konsularnego oraz członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, zwolnieni są od wszelkich podatków i opłat, osobistych i rzeczowych, państwowych, terenowych i komunalnych, z wyjątkiem:
a) podatków pośrednich, które normalnie wliczane są w cenę towarów lub usług;
b) podatków i opłat od prywatnych nieruchomości, położonych na terytorium Państwa przyjmującego, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 14;
c) podatków spadkowych i podatków od przeniesienia prawa własności , pobieranych przez Państwo przyjmujące z zastrzeżeniem postanowień artykułu 24 ;
d) podatków i opłat od wszelkiego rodzaju prywatnych dochodów, mających swe źródło w Państwie przyjmującym;
e) opłat pobieranych za świadczenie określonych usług;
f) opłat rejestracyjnych, sądowych, hipotecznych i skarbowych, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 14.
2. Członkowie urzędu konsularnego zatrudniający osoby, których wynagrodzenia lub uposażenia nie są zwolnione od podatku od wynagrodzeń w Państwie przyjmującym, powinni wypełniać obowiązki nakładane przez ustawy i przepisy tego Państwa na pracodawców w odniesieniu do pobierania podatku od wynagrodzeń.
Art. 23.
Państwo przyjmujące zezwoli na przywóz i na powrotny wywóz oraz udzieli zwolnień od wszelkich ceł, opłat i innych należności, z wyjątkiem należności za składowanie, przewóz i podobne usługi, w odniesieniu do:
a) przedmiotów, z samochodami włącznie, przeznaczonych do użytku służbowego urzędu konsularnego oraz materiałów służących celom określonych w ustępie 1 litera b) artykułu 11;
b) przedmiotów, z samochodami włącznie, przeznaczonych do użytku osobistego członków urzędu konsularnego i członków ich rodzin, pozostających z nimi we wspólnocie domowej, a także przedmiotów przeznaczonych do ich początkowego urządzenia się; artykuły konsumpcyjne nie powinny przekraczać ilości koniecznych do bezpośredniego użytku tych osób.
2. Bagaż osobisty urzędników konsularnych i członków ich rodzin, pozostających z nimi we wspólnocie domowej, zwolniony jest od rewizji celnej. Może on być rewidowany jedynie w przypadku, gdy istnieją poważne powody do przypuszczenia, że zawiera przedmioty inne niż wymienione w ustępie 1 litera b) albo przedmioty, których przywóz lub wywóz jest zabroniony przez ustawy i przepisy Państwa przyjmującego lub które podlegają jego ustawom i przepisom o kwarantannie. Rewizja taka może być dokonana tylko w obecności urzędnika konsularnego lub członka jego rodziny.
Art. 24.
W przypadku śmierci członka urzędu konsularnego lub członka jego rodziny, pozostającego z nim we wspólnocie domowej, Państwo przyjmujące:
a) zezwoli na wywóz ruchomego mienia pozostałego po osobie zmarłej, z wyjątkiem mienia nabytego w Państwie przyjmującym, którego wywóz był zabroniony w chwili śmierci tej osoby;
b) nie będzie pobierać podatków spadkowych ani podatków od przeniesienia prawa własności w odniesieniu do mienia ruchomego, które znajdowało się w Państwie przyjmującym jedynie w związku z przebywaniem w tym Państwie osoby zmarłej jako członka urzędu konsularnego lub członka jego rodziny.
Art. 25.
Z zastrzeżeniem swych ustaw i przepisów dotyczących stref, do których wstęp ze względu na bezpieczeństwo państwa jest zabroniony lub ograniczony, Państwo przyjmujące zapewni wszystkim członkom urzędu konsularnego swobodę poruszania się i podróżowania na swym terytorium.
Art. 26.
Członkowie urzędu konsularnego powinni przestrzegać wszystkich obowiązków nakładanych przez ustawy i przepisy Państwa przyjmującego w zakresie ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone osobom trzecim przy używaniu jakiegokolwiek pojazdu, statku lub samolotu.
Art. 27.
Członkowie urzędu konsularnego i członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, którzy są obywatelami Państwa przyjmującego lub mają stałe miejsce zamieszkania w tym Państwie, nie korzystają z przywilejów i immunitetów określonych w niniejszej Konwencji, z wyjątkiem ustępów 3 i 4 artykułu 18.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
CZĘŚĆ IV
Uprawnienia i funkcje konsularne.
Art. 28.
Zadaniem urzędnika konsularnego jest popieranie przyjaznych stosunków między obydwoma Państwami, przyczynianie się do rozwoju stosunków gospodarczych, handlowych, kulturalnych i naukowych między nimi, ochrona praw i interesów Państwa wysyłającego i jego obywateli, włącznie z osobami prawnymi, a także ułatwianie ruchu turystycznego.
Art. 29.
Przy wykonywaniu swych funkcji urzędnicy konsularni mogą zwracać się do:
a) właściwych miejscowych organów swojego okręgu konsularnego;
b) właściwych centralnych organów Państwa przyjmującego, jeżeli na to zezwalają ustawy, przepisy i zwyczaje Państwa przyjmującego.
Art. 30.
1. Urzędnik konsularny ma prawo, zgodnie z ustawami i przepisami Państwa przyjmującego, zastępować przed sądami i innymi organami Państwa przyjmującego obywateli Państwa wysyłającego, włącznie z osobami prawnymi, względnie podejmować właściwe kroki w celu zapewnienia im odpowiedniego zastępstwa prawnego w przypadkach, gdy obywatele ci, z powodu nieobecności lub z jakiejkolwiek innej przyczyny, nie są w stanie podjąć w odpowiednim czasie ochrony swych praw i interesów.
2. Zastępstwo, o którym mowa w ustępie 1, ustaje z chwilą, kiedy osoba zastępowana ustanowi swego pełnomocnika lub sama zabezpieczy ochronę swych praw i interesów.
Art. 31.
Urzędnik konsularny ma prawo:
a) prowadzić rejestr obywateli Państwa wysyłającego;
b) wydawać obywatelom Państwa wysyłającego paszporty lub inne dokumenty podróży oraz przedłużać ich ważność;
c) wydawać wizy osobom, które pragną udać się do Państwa wysyłającego.
Art. 32.
1. Kierownik urzędu konsularnego jest uprawniony do przyjmowania oświadczeń o wstąpieniu w związek małżeński pod warunkiem, że obie osoby zawierające małżeństwo są obywatelami Państwa wysyłającego i że dany związek małżeński nie jest sprzeczny z prawem Państwa przyjmującego. Urząd konsularny zawiadamia właściwe organy Państwa przyjmującego o zawartych związkach małżeńskich, jeżeli ustawy i przepisy Państwa przyjmującego tego wymagają.
2. Urzędnik konsularny może prowadzić rejestrację urodzeń, małżeństw i zgonów obywateli Państwa wysyłającego oraz wydawać odpowiednie dokumenty. Nie zwalnia to jednak obywateli Państwa wysyłającego od obowiązku przestrzegania ustaw i przepisów Państwa przyjmującego w sprawie rejestracji urodzeń, małżeństw i zgonów.
3. Właściwe organy Państwa przyjmującego będą bezzwłocznie i nieodpłatnie przesyłać urzędowi konsularnemu do celów urzędowych odpisy i wyciągi dokumentów stanu cywilnego dotyczących obywateli Państwa wysyłającego.
Art. 33.
1. Urzędnik konsularny jest uprawniony do:
a) przyjmowania i uwierzytelniania oświadczeń obywateli Państwa wysyłającego oraz wydawania im odpowiednich dokumentów;
b) sporządzania, uwierzytelniania i przechowywania w depozycie testamentów i innych dokumentów stwierdzających jednostronne czynności prawne obywateli Państwa wysyłającego;
c) uwierzytelniania podpisów obywateli Państwa wysyłającego;
d) legalizowania wszelkich dokumentów wydanych przez organy Państwa wysyłającego lub Państwa przyjmującego oraz poświadczania odpisów i wyciągów z tych dokumentów;
e) tłumaczenia dokumentów i uwierzytelniania zgodności tłumaczeń;
f) sporządzania i uwierzytelniania aktów i umów, które zawierają obywatele Państwa wysyłającego, o ile te akty i umowy nie są sprzeczne z ustawami i przepisami Państwa przyjmującego i nie dotyczą ustanowienia lub przeniesienia praw do nieruchomości, znajdujących się w tym Państwie;
g) sporządzania i uwierzytelniania aktów i umów, bez względu na obywatelstwo osób będących stronami, o ile te akty i umowy odnoszą się jedynie do mienia lub prawa istniejącego w Państwie wysyłającym albo dotyczą spraw, które będą realizowane w tym Państwie, pod warunkiem, że akty i umowy nie są sprzeczne z ustawami i przepisami Państwa przyjmującego.
2. Akty i dokumenty, wymienione w ustępie 1, uwierzytelnione lub zalegalizowane przez urzędnika konsularnego Państwa wysyłającego, mają w Państwie przyjmującym taką samą ważność i moc dowodową, jak dokumenty uwierzytelnione lub zalegalizowane przez sądy lub inne właściwe organy Państwa przyjmującego.
Art. 34.
Urzędnik konsularny uprawniony jest do przyjmowania na przechowanie od obywateli Państwa wysyłającego dokumentów, pieniędzy i kosztowności.
Art. 35.
Urzędnik konsularny uprawniony jest do doręczania obywatelom Państwa wysyłającego pism sądowych i pozasądowych oraz wykonywania rekwizycji na żądanie sądu lub innego właściwego organu, zgodnie z obowiązującymi umowami międzynarodowymi, bądź w braku takich umów, w sposób nie pozostający w sprzeczności z ustawami i przepisami Państwa przyjmującego.
Art. 36.
1. Organy Państwa przyjmującego będą powiadamiać pisemnie urząd konsularny o przypadkach, kiedy zachodzi potrzeba ustanowienia opieki lub kurateli nad obywatelem Państwa wysyłającego, który jest małoletni lub nie posiada pełnej zdolności do działań prawnych, albo nad mieniem położonym w Państwie przyjmującym, którym to mieniem obywatel Państwa wysyłającego nie jest w stanie zarządzać z jakichkolwiek powodów.
2. Urzędnik konsularny może porozumiewać się w sprawach, o których mowa w ustępie 1, z odpowiednimi organami Państwa przyjmującego, a w szczególności proponować odpowiednią osobę na opiekuna lub kuratora.
Art. 37.
Urzędnik konsularny ma prawo porozumiewać się z każdym obywatelem Państwa wysyłającego, udzielać mu pomocy lub rady, a w razie konieczności zapewnić mu opiekę prawną. Jeżeli obywatel Państwa wysyłającego pragnie odwiedzić urzędnika konsularnego lub porozumieć się z nim w inny sposób, Państwo przyjmujące nie w żadnej formie ograniczać temu obywatelowi dostępu do urzędu konsularnego Państwa wysyłającego.
Art. 38.
1. Właściwe organy Państwa przyjmującego będą niezwłocznie informować urząd konsularny Państwa wysyłającego o każdym przypadku aresztowania lub pozbawienia wolności osobistej w jakiejkolwiek innej formie obywatela Państwa wysyłającego. Organy te zobowiązane są przekazywać niezwłocznie wiadomości skierowane do urzędu konsularnego przez taką osobę.
2. Urzędnik konsularny ma prawo odwiedzać obywatela Państwa wysyłającego, aresztowanego lub pozbawionego wolności osobistej w jakiejkolwiek innej formie, a także rozmawiać i korespondować z nim oraz udzielać mu pomocy w zorganizowaniu obrony. Ma on również prawo odwiedzać obywatela Państwa wysyłającego, odbywającego karę pozbawienia wolności na podstawie wyroku.
3. Właściwe organy Państwa przyjmującego są zobowiązane informować osoby, których dotyczą postanowienia niniejszego artykułu, o wszystkich uprawnieniach, które im przysługują zgodnie z tymi postanowieniami.
4. Uprawnienia, określone w niniejszym artykule, powinny być wykonywane zgodnie z ustawami i przepisami Państwa przyjmującego, z zastrzeżeniem, że wspomniane ustawy i przepisy powinny umożliwiać pełną realizację celów, którym one służą.
Art. 39.
1. W przypadku, gdy właściwy organ Państwa przyjmującego dowie się o otwarciu spadku w wyniku śmierci w tym Państwie obywatela Państwa wysyłającego, powiadomi o tym niezwłocznie urzędnika konsularnego Państwa wysyłającego.
2. W przypadku, gdy właściwy organ Państwa przyjmującego dowie się o spadku, pozostawionym przez osobę zmarłą, niezależnie od obywatelstwa, w którym obywatel Państwa wysyłającego może być zainteresowany, organ ten niezwłocznie powiadomi o tym urzędnika konsularnego Państwa wysyłającego.
3. Właściwy organ Państwa, na terytorium którego znajduje się spadek, wymieniony w ustępach 1 i 2, podejmie odpowiednie środki zgodnie z ustawami i przepisami tego Państwa dla ochrony spadku i przekaże urzędnikowi konsularnemu odpis testamentu, jeżeli został sporządzony, jak również wszelkie dostępne informacje dotyczące spadkobierców oraz składu i wartości spadku, a także zawiadomi go o terminie rozpoczęcia postępowania w sprawie lub o stadium, w jakim się ono znajduje.
4. W sprawach dotyczących ochrony spadku, wymienionego w ustępach 1 i 2, urzędnik konsularny może współpracować z właściwymi organami Państwa przyjmującego, w szczególności:
a) przy podejmowaniu wszelkich środków, niezbędnych dla zapobieżenia szkodzie w odniesieniu do spadku, łącznie ze sprzedażą mienia ruchomego;
b) przy wyznaczaniu administratora lub kuratora spadku i przy załatwianiu innych spraw dotyczących zarządzania spadkiem.
5. Jeżeli obywatel Państwa wysyłającego ma roszczenie do spadku pozostawionego w Państwie przyjmującym i obywatel ten nie ma stałego miejsca zamieszkania w tym Państwie ani nie jest w inny sposób reprezentowany, urzędnik konsularny jest upoważniony do reprezentowania tego obywatela bezpośrednio lub za pośrednictwem przedstawiciela, przed sądami lub innymi organami Państwa przyjmującego.
6. Urzędnik konsularny Państwa wysyłającego może przyjmować udziały lub zapisy spadkowe, należne obywatelom tego Państwa, nie mającym stałego miejsca zamieszkania w Państwie przyjmującym, jak również wszelkie płatności z tytułu odszkodowań, rent i ubezpieczeń społecznych oraz wpływy z polis ubezpieczeniowych, w celu przekazania osobom upoważnionym do ich otrzymania.
7. Mienie ruchome i sumy pochodzące z likwidacji spadku, należnego obywatelowi Państwa wysyłającego, mogą być przekazane urzędnikowi konsularnemu, pod warunkiem, że roszczenia wierzycieli osoby zmarłej zostały zaspokojone lub zabezpieczone oraz wszystkie podatki i opłaty dotyczące spadku zostały zapłacone lub zabezpieczone.
Art. 40.
1. W przypadku, gdy obywatel Państwa wysyłającego, nie posiadający stałego miejsca zamieszkania w Państwie przyjmującym, zmarł w czasie podróży w tym ostatnim Państwie, przedmioty pozostałe po nim przekazuje się bez specjalnego postępowania urzędnikowi konsularnemu Państwa wysyłającego. Urzędnik konsularny, któremu przedmioty te zostały przekazane, pokryje długi zaciągnięte przez osobę zmarłą w czasie jej pobytu w Państwie przyjmującym, do wysokości wartości tych przedmiotów.
2. Urzędnik konsularny jest uprawniony do przekazywania za granicę, przy uwzględnieniu ustaw i przepisów Państwa przyjmującego, spadków wymienionych w ustępie 1 niniejszego artykułu oraz w ustępach 6 i 7 artykułu 39.
Art. 41.
1. Urzędnik konsularny jest uprawniony do udzielania wszelkiej pomocy statkom Państwa wysyłającego i ich załogom; może on korzystać z przewidzianego przez ustawy i przepisy Państwa wysyłającego prawa do nadzoru i inspekcji statków tego Państwa i ich załóg oraz podejmować wszelkie środki w celu zabezpieczenia przestrzegania przepisów Państwa wysyłającego dotyczących żeglugi morskiej. W tym celu może on również odwiedzać statki Państwa wysyłającego niezwłocznie po dokonaniu odprawy przy ich wejściu, a także przyjmować wizyty kapitanów i załóg tych statków.
2. Postanowienia ustępu 1 stosują się odpowiednio do statków żeglugi śródlądowej Państwa wysyłającego.
3. Organy Państwa przyjmującego będą respektować wszelkie środki, podjęte przez urzędnika konsularnego zgodnie z ustawami i przepisami Państwa wysyłającego, w stosunku do statków tego Państwa i ich załóg, włącznie ze środkami podjętymi dla zaangażowania lub zwolnienia kapitana i członków załogi, jak również dla rozstrzygania wszelkiego rodzaju sporów między kapitanem a członkami załogi, pod warunkiem, że takie środki nie naruszają jurysdykcji sądów i innych organów Państwa przyjmującego odnośnie przestępstw zakłócających spokój publiczny i bezpieczeństwo portu ani też ich prawa do stosowania ustaw i przepisów Państwa przyjmującego do wszystkich statków, niezależnie od ich przynależności państwowej, znajdujących się na terytorium tego Państwa. Przy wykonywaniu takich czynności urzędnik konsularny może zwracać się o pomoc do właściwych organów Państwa przyjmującego.
Art. 42.
1. W przypadku, gdy sąd lub inny organ Państwa przyjmującego zamierza aresztować lub pozbawić wolności osobistej w jakiejkolwiek innej formie na pokładzie statku Państwa wysyłającego kapitana lub członka załogi tego statku względnie jakąkolwiek osobę, która nie jest obywatelem Państwa przyjmującego, albo zająć jakiekolwiek mienie na pokładzie, właściwe organy Państwa przyjmującego powiadomią o tym urzędnika konsularnego w takim czasie, aby umożliwić mu obecność na statku przed podjęciem tej czynności. Jeżeli uprzednie powiadomienie urzędnika konsularnego jest niemożliwe, właściwe organy Państwa przyjmującego powiadomią go o tym możliwie jak najszybciej, nie później jednak aniżeli w chwili rozpoczęcia wspomnianej czynności. Organy te umożliwią urzędnikowi konsularnemu widzenie się z osobą aresztowaną lub pozbawioną wolności osobistej w jakiejkolwiek innej formie i porozumienie się z nią, a także podjęcie odpowiednich kroków w celu ochrony interesów odnośnej osoby lub statku.
2. Postanowienia ustępu 1 nie stosują się do zwykłej kontroli, przeprowadzanej przez organy Państwa przyjmującego w sprawach paszportowych, celnych, zdrowia publicznego i bezpieczeństwa życia na morzu, albo też wszelkiej czynności podjętej na prośbę lub za zgodą kapitana statku.
Art. 43.
1. Jeżeli statek Państwa wysyłającego uległ awarii, osiadł na mieliźnie, został wyrzucony na brzeg lub w inny sposób doznał szkody na wodach wewnętrznych lub terytorialnych Państwa przyjmującego albo jeżeli jakikolwiek przedmiot należący do tego statku lub stanowiący część jego ładunku lub przedmiot stanowiący część ładunku rozbitego statku Państwa trzeciego, będący własnością Państwa wysyłającego lub obywatela tego Państwa, został znaleziony w Państwie przyjmującym, właściwe organy tego Państwa niezwłocznie zawiadomią o tym urzędnika konsularnego, jak również powiadomią go o środkach podjętych dla zabezpieczenia i ochrony statku, a także osób, ładunku i mienia na statku. Wspomniane środki będą podjęte, w miarę możliwości, we współpracy z urzędnikiem konsularnym i kapitanem statku.
2. W razie nieobecności jakiejkolwiek innej osoby upoważnionej do takiego działania, urzędnik konsularny uznany jest za upoważnionego do podjęcia takich samych środków, jakie mógłby podjąć sam właściciel, gdyby by obecny, w odniesieniu do:
a) statku Państwa wysyłającego, jego ładunku lub jakiegokolwiek przedmiotu należącego do statku lub stanowiącego część jego ładunku, który został oddzielony od statku;
b) ładunku lub jakiegokolwiek przedmiotu stanowiącego część ładunku rozbitego statku Państwa trzeciego, będących własnością Państwa wysyłającego lub obywatela tego Państwa, jeżeli zostały znalezione na terytorium Państwa przyjmującego lub dostarczone do portu tego Państwa.
3. Właściwe organy Państwa przyjmującego udzielą urzędnikowi konsularnemu, na jego prośbę, niezbędnej pomocy przy podejmowaniu przez niego kroków w związku z awarią statku.
4. Uszkodzony statek, ładunek, wyposażenie, urządzenia, zaopatrzenie lub inne przedmioty z tego statku nie podlegają cłom i innym podobnym opłatom, o ile nie są przeznaczone do użytku lub spożycia w Państwie przyjmującym.
Art. 44.
Postanowienia artykułów 41, 42 i 43 będą miały także odpowiednie zastosowanie do samolotów zarejestrowanych w Państwie wysyłającym, z wyjątkiem samolotów wojskowych.
Art. 45.
1. Urząd konsularny może pobierać na terytorium Państwa przyjmującego za czynności konsularne opłaty i inne należności, ustalone ustawami i przepisami Państwa wysyłającego.
2. Kwoty pobierane a tytułu opłat i należności wymienionych w ustępie 1 są wolne od wszelkich podatków i opłat Państwa przyjmującego.
Art. 46.
Urzędnik konsularny może wykonywać inne funkcje konsularne, zlecone mu przez Państwo wysyłające, jeżeli nie są one sprzeczne z ustawami i przepisami Państwa przyjmującego.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
CZĘŚĆ V
Postanowienia ogólne i końcowe.
Art. 47.
1. Wszystkie osoby korzystające z przywilejów i immunitetów na podstawie niniejszej Konwencji, obowiązane są, bez uszczerbku dla tych przywilejów i immunitetów, przestrzegać ustaw i przepisów Państwa przyjmującego.
2. Pomieszczenia konsularne nie powinny być używane w sposób niezgodny z wykonywaniem funkcji konsularnych.
Art. 48.
1. Postanowienia niniejszej Konwencji stosują się odpowiednio w przypadkach wykonywania funkcji konsularnych przez przedstawicielstwo dyplomatyczne.
2. Nazwiska członków przedstawicielstwa dyplomatycznego, przydzielonych do jego działu konsularnego, notyfikowane są ministerstwu spraw zagranicznych Państwa przyjmującego.
3. Członkowie przedstawicielstwa dyplomatycznego wymienieni w ustępie 2, korzystają nadal z przywilejów i immunitetów przysługujących im na podstawie ich statusu dyplomatycznego.
Art. 49.
Z chwilą wejścia w życie niniejszej Konwencji traci moc Konwencja konsularna między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Czechosłowacką, podpisana w Pradze dnia 17 maja 1960 roku.
Art. 50.
1. Konwencja niniejsza podlega ratyfikacji i wejdzie w życie po upływie trzydziestu dni od dnia wymiany dokumentów ratyfikacyjnych, która nastąpi w Pradze.
2. Konwencja niniejsza zawarta jest na czas nieokreślony. Może być ona wypowiedziana w drodze pisemnej notyfikacji przez każdą z Wysokich Umawiających się Stron. W takim przypadku utraci swą moc po upływie sześciu miesięcy od dnia wypowiedzenia.
Na dowód czego upoważnieni Pełnomocnicy Wysokich Umawiających się Stron podpisali niniejszą Konwencję i opatrzyli ją pieczęciami.
Sporządzono w Warszawie dnia 9 czerwca 1972 roku w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i czeskim, przy czym obydwa teksty mają jednakową moc.
Z upoważnienia
Rady Państwa
Polskiej Rzeczypospolitej
Ludowej
W. Wojtasik
Z upoważnienia
Prezydenta
Czechosłowackiej Republiki
Socjalistycznej
B. Illek
PROTOKÓŁ do Konwencji konsularnej między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Czechosłowacką Republiką Socjalistyczną.
W chwili podpisania Konwencji konsularnej między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Czechosłowacką Republiką Socjalistyczną, z dnia dzisiejszego, niżej podpisani Pełnomocnicy, należycie upoważnieni, zgodzili się ponadto na następujące postanowienia:
1. Wysokie Umawiające się Strony uzgadniają, że powiadomienie urzędnika konsularnego o aresztowaniu lub pozbawieniu wolności osobistej w jakiejkolwiek innej formie obywatela Państwa wysyłającego, określone w ustępie 1 artykułu 38 Konwencji konsularnej, będzie następować w możliwie najkrótszym czasie, nie później jednak aniżeli w terminie trzech dni od daty aresztowania lub pozbawienia wolności osobistej w jakiejkolwiek innej formie.
2. Wysokie Umawiające się Strony uzgadniają, że prawo widzenia się, określone w ustępie 2 artykułu 38 Konwencji konsularnej, będzie udzielane urzędnikowi konsularnemu w możliwie bliskim terminie, nie później jednak niż na cztery dni od daty aresztowania lub pozbawienia wolności osobistej w jakiejkolwiek innej formie obywatela Państwa wysyłającego.
Niniejszy Protokół stanowi integralną część wyżej wymienionej Konwencji konsularnej między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Czechosłowacką Republiką Socjalistyczną.
Sporządzono w Warszawie dnia 9 czerwca 1972 roku w dwóch egzemplarzach, każdy w języku polskim i czeskim, przy czym obydwa teksty mają jednakową moc.
Z upoważnienia
Rady Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
W. Wojtasik
Z upoważnienia
Prezydenta Czechosłowackiej Republiki Socjalistycznej
B. Illek
Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 8 lutego 1973 roku.
L. S.
Przewodniczący Rady Państwa: H. Jabłoński
Minister Spraw Zagranicznych: S. Olszowski
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
KONWENCJA nr 127
Międzynarodowej Organizacji Pracy dotycząca ciężaru maksymalnego ładunków, dozwolonych przy przenoszeniu przez jednego pracownika, przyjęta w Genewie
dnia 28 czerwca 1967 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 28 czerwca 1967 r. przyjęta została w Genewie na pięćdziesiątej pierwszej sesji Konferencji Ogólnej Międzynarodowej Organizacji Pracy Konwencja nr 127 dotycząca ciężaru maksymalnego ładunków, dozwolonych przy przenoszeniu przez jednego pracownika.
Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją, Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że wymieniona konwencja jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 7 kwietnia 1973 r.
L. S.
Przewodniczący Rady Państwa: H. Jabłoński
Minister Spraw Zagranicznych: S. Olszowski
(Tekst konwencji zamieszczony jest w załączniku do niniejszego numeru.)
KONWENCJA Nr 127
Międzynarodowej Organizacji Pracy, dotycząca ciężaru maksymalnego ładunków, dozwolonego przy przenoszeniu przez jednego pracownika, przyjęta w Genewie dnia 28 czerwca 1967 r.
Przekład.
KONWENCJA Nr 127
Międzynarodowej Organizacji Pracy, dotycząca ciężaru maksymalnego ładunków, dozwolonego przy przenoszeniu przez jednego pracownika.
Konferencja Ogólna Międzynarodowej Organizacji Pracy,
zwołana do Genewy przez Radę Administracyjną Międzynarodowego Biura Pracy i zebrana tam w dniu 7 czerwca 1967 roku na swej pięćdziesiątej pierwszej sesji,
postanowiwszy przyjąć niektóre wnioski, dotyczące ciężaru maksymalnego ładunków, dozwolonego przy przenoszeniu przez jednego pracownika, która to sprawa stanowi szósty punkt porządku dziennego sesji,
postanowiwszy, że wnioski te zostaną ujęte w formę konwencji międzynarodowej,
przyjmuje dnia dwudziestego ósmego czerwca tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego siódmego roku niniejszą Konwencję, która otrzyma nazwę Konwencji o ciężarze maksymalnym, 1967.
Art. 1.
Dla celów niniejszej Konwencji:
a) określenie "ręczny transport ładunków" oznacza wszelki transport, w którym ciężar ładunku jest całkowicie dźwigany przez jednego pracownika; obejmuje ono podnoszenie i opuszczanie ładunku;
b) określenie "stały ręczny transport ładunku" oznacza wszelką działalność, poświęconą głównie albo w sposób stały ręcznemu transportowi ładunków lub zwykle obejmującą, nawet w sposób dorywczy, ręczny transport ładunków;
c) określenie "młodociany pracownik" oznacza każdego pracownika w wieku poniżej lat osiemnastu.
Art. 2.
1. Niniejszą Konwencję stosuje się do stałego ręcznego transportu ładunków.
2. Niniejszą Konwencję stosuje się do wszystkich gałęzi działalności gospodarczej objętych przez zainteresowanego Członka systemem inspekcji pracy.
Art. 3.
Nie może być wymagany lub dozwolony ręczny transport przez jednego pracownika ładunku, którego waga mogłaby szkodzić zdrowiu lub grozić niebezpieczeństwem pracownikowi.
Art. 4.
Przy stosowaniu zasady wyrażonej w artykule 3, Członkowie uwzględnią wszystkie warunki, w jakich praca powinna być wykonywana.
Art. 5.
Każdy Członek podejmie niezbędne kroki, aby każdy pracownik zatrudniony przy ręcznym transporcie ładunków, innych niż lekkie, otrzymał przed takim zatrudnieniem, dostateczne przeszkolenie lub instruktaż w zakresie metody pracy, które należy stosować w celu ochrony zdrowia i zapobiegania wypadkom.
Art. 6.
W celu ograniczenia lub ułatwienia ręcznego transportu ładunków, należy, w możliwie najszerszym zakresie, używać odpowiednich środków technicznych.
Art. 7.
1. Zatrudnienie kobiet i młodocianych pracowników przy ręcznym transporcie ładunków, innych niż lekkie, będzie ograniczone.
2. W wypadku zatrudnienia kobiet i młodocianych pracowników przy ręcznym transporcie ładunków, maksymalny ciężar tych ładunków będzie musiał być znacznie mniejszy od tego, jaki jest dozwolony dla mężczyzn.
Art. 8.
Każdy Członek podejmie, w drodze ustawodawczej lub każdą inną metodą, stosownie do praktyki i warunków krajowych oraz po porozumieniu z zainteresowanymi, najbardziej reprezentatywnymi organizacjami pracodawców i pracowników, niezbędne kroki dla zapewnienia skutecznego stosowania postanowień niniejszej Konwencji.
Art. 9.
Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy zostanie poinformowany o formalnych ratyfikacjach niniejszej Konwencji w celu ich zarejestrowania.
Art. 10.
1. Niniejsza Konwencja będzie obowiązywać tylko tych Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy, których ratyfikacje zostaną zarejestrowane przez Dyrektora Generalnego.
2. Wejdzie ona w życie po upływie dwunastu miesięcy od daty zarejestrowania przez Dyrektora Generalnego ratyfikacji niniejszej Konwencji przez dwóch Członków.
3. Następnie, Konwencja ta wejdzie w życie dla każdego Członka po upływie dwunastu miesięcy od daty zarejestrowania jego ratyfikacji.
Art. 11.
1. Każdy Członek, który ratyfikował niniejszą Konwencję, może ją wypowiedzieć po upływie okresu dziesięciu lat od daty początkowego wejścia jej w życie aktem przekazanym Dyrektorowi Generalnemu Międzynarodowego Biura Pracy i przez niego zarejestrowanym. Wypowiedzenie to nabierze mocy dopiero po upływie jednego roku od daty jego zarejestrowania.
2. Każdy Członek, który ratyfikował niniejszą Konwencję, a który w ciągu jednego roku po upływie po upływie dziesięcioletniego okresu wymienionego w poprzednim ustępie nie skorzysta z prawa wypowiedzenia, przewidzianego w niniejszym artykule, będzie związany postanowieniami tej Konwencji na nowy okres dziesięciu lat i następnie będzie mógł ją wypowiedzieć po upływie każdego okresu dziesięciu lat z zachowaniem warunków przewidzianych w niniejszym artykule.
Art. 12.
1. Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy zawiadomi wszystkich Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy o zarejestrowaniu wszystkich ratyfikacji i aktów wypowiedzenia przekazanych mu przez Członków Organizacji.
2. Zawiadamiając Członków Organizacji o zarejestrowaniu drugiej przekazanej mu ratyfikacji, Dyrektor Generalny zwróci uwagę Członków Organizacji na datę wejścia w życie niniejszej Konwencji.
Art. 13.
Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy udzieli Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, w celu zarejestrowania zgodnie z artykułem 102 Karty Narodów Zjednoczonych, wyczerpujących informacji o wszystkich ratyfikacjach i aktach wypowiedzenia, które zarejestrował zgodnie z postanowieniami poprzednich artykułów.
Art. 14.
Rada Administracyjna Międzynarodowego Biura Pracy w każdym przypadku, gdy uzna to za potrzebne, przedstawi Konferencji Ogólnej sprawozdanie o stosowaniu niniejszej Konwencji i rozpatrzy, czy należy wpisać na porządek dzienny Konferencji sprawy całkowitej lub częściowej jej rewizji.
Art. 15.
1. W razie przyjęcia przez Konferencję nowej konwencji, wprowadzającej całkowitą lub częściową rewizję niniejszej Konwencji, i o ile nowa konwencja nie stanowi inaczej:
a) ratyfikacja przez Członka nowej konwencji wprowadzającej rewizję spowoduje z mocy samego prawa, bez względu na postanowienia artykułu 11, natychmiastowe wypowiedzenie niniejszej Konwencji z zastrzeżeniem, że nowa konwencja wprowadzająca rewizję wejdzie w życie;
b) począwszy od daty wejścia w życie nowej konwencji, wprowadzającej rewizję, niniejsza Konwencja przestanie być otwarta do ratyfikacji przez Członków.
2. Niniejsza Konwencja pozostanie w każdym razie w mocy w swej formie i treści dla tych Członków, którzy ją ratyfikowali, a nie ratyfikowali konwencji wprowadzającej rewizję.
Art. 16.
Teksty angielski i francuski niniejszej Konwencji są jednakowo wiarygodne.
Powyższy tekst jest autentycznym tekstem Konwencji przyjętej należycie przez Konferencję Ogólną Międzynarodowego Organizacji Pracy na jej pięćdziesiątej pierwszej sesji, która odbyła się w Genewie i została ogłoszona za zamkniętą w dniu 29 czerwca 1967 r.
Na dowód czego w dniu trzydziestym czerwca 1967 r. złożyli swe podpisy:
Przewodniczący Konferencji
G. Tesemma
Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy
David A. Morse
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
KONWENCJA
o międzynarodowej odpowiedzialności za szkody wyrządzone przez obiekty kosmiczne, sporządzona w Moskwie, Londynie i Waszyngtonie
dnia 29 marca 1972 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 29 marca 1972 r. sporządzona została w Moskwie, Londynie i Waszyngtonie Konwencja o międzynarodowej odpowiedzialności za szkody wyrządzone przez obiekty kosmiczne.
Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że wymieniona konwencja jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 11 grudnia 1972 r.
Przewodniczący Rady Państwa: H. Jabłoński
L. S.
Minister Spraw Zagranicznych: S. Olszowski
(Tekst konwencji zamieszczony jest w załączniku do niniejszego numeru)
KONWENCJA
o międzynarodowej odpowiedzialności za szkody wyrządzone przez obiekty kosmiczne.
Państwa Strony niniejszej Konwencji,
uznając wspólny interes całej ludzkości w popieraniu badania i wykorzystania przestrzeni kosmicznej dla celów pokojowych,
powołując się na Układ o zasadach działalności państw w zakresie badań i wykorzystania przestrzeni kosmicznej, łącznie z Księżycem i innymi ciałami niebieskimi,
biorąc pod uwagę, że niezależnie od środków zapobiegawczych stosowanych przez państwa i międzynarodowe organizacje międzyrządowe zajmujące się wypuszczaniem w przestrzeń obiektów kosmicznych, obiekty takie mogą czasem spowodować szkodę,
uznając potrzebę opracowania skutecznych międzynarodowych norm i zasad postępowania dotyczących odpowiedzialności za szkody wyrządzone przez obiekty kosmiczne oraz w szczególności zapewnienia szybkiego wypłacenia, zgodnie z niniejszą Konwencją, pełnego i sprawiedliwego odszkodowania poszkodowanym,
przeświadczone, że ustalenie takich norm i zasad postępowania przyczyni się do umocnienia współpracy międzynarodowej w dziedzinie badania i wykorzystania przestrzeni kosmicznej dla celów pokojowych,
uzgodniły, co następuje:
Art. I.
Dla celów niniejszej Konwencji:
a) wyrażenie "szkoda" oznacza utratę życia, zranienie lub inne zagrożenie zdrowia albo utratę, uszkodzenie mienia lub majątku państw lub osób fizycznych lub prawnych albo majątku międzynarodowych organizacji międzyrządowych;
b) wyrażenie "wypuszczenie w przestrzeń" obejmuje również zamierzone wypuszczenie;
c) wyrażenie "państwo wypuszczające w przestrzeń" oznacza:
(i) państwo, które wypuszcza lub powoduje wypuszczenie obiektu kosmicznego,
(ii) państwo, z którego terytorium lub urządzeń wypuszczono obiekt kosmiczny;
d) wyrażenie "obiekt kosmiczny" obejmuje również części składowe obiektu kosmicznego oraz pojazd wynoszący i jego części.
Art. II.
Państwo wypuszczające jest bezwzględnie zobowiązane do zapłacenia odszkodowania za szkodę, którą wypuszczony przez nie obiekt kosmiczny wyrządził na powierzchni ziemi lub statkowi powietrznemu podczas lotu.
Art. III.
W razie szkody wyrządzonej gdziekolwiek indziej aniżeli na powierzchni ziemi obiektowi kosmicznemu jednego państwa wypuszczającego lub osobom lub majątkowi na pokładzie takiego obiektu kosmicznego przez obiekt kosmiczny innego państwa wypuszczającego, to ostatnie odpowiada jedynie wówczas, gdy szkoda wynikła z jego winy lub z winy osób, za które jest ono odpowiedzialne.
Art. IV.
1. W razie szkody wyrządzonej gdziekolwiek indziej aniżeli na powierzchni ziemi obiektowi kosmicznemu jednego państwa wypuszczającego lub osobom lub majątkowi na pokładzie takiego obiektu kosmicznego przez obiekt kosmiczny innego państwa wypuszczającego oraz szkody wyrządzonej przy tym trzeciemu państwu lub jego osobom fizycznym lub prawnym, oba pierwsze państwa odpowiadają solidarnie wobec tego trzeciego państwa w następującym zakresie:
a) jeżeli szkodę wyrządzono trzeciemu państwu na powierzchni ziemi lub statkowi powietrznemu podczas lotu, ich odpowiedzialność wobec trzeciego państwa jest absolutna;
b) jeżeli szkodę wyrządzono obiektowi kosmicznemu trzeciego państwa lub osobom lub majątkowi na pokładzie takiego obiektu kosmicznego gdziekolwiek indziej aniżeli na powierzchni ziemi, ich odpowiedzialność wobec trzeciego państwa zależy od winy osób, za które każde z nich jest odpowiedzialne.
2. We wszystkich wypadkach solidarnej odpowiedzialności, o której jest mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, ciężar odszkodowania za szkodę jest rozłożony między dwa pierwsze państwa stosownie do zakresu ich winy; jeżeli zakresu winy każdego z tych państw nie można ustalić, obowiązek odszkodowania obciąża na równi oba te państwa. Taki podział nie narusza prawa trzeciego państwa do dochodzenia pełnego odszkodowania należnego na podstawie niniejszej Konwencji od któregokolwiek lub od wszystkich państw wypuszczających, które ponoszą solidarną odpowiedzialność.
Art. V.
1. Jeżeli dwa lub więcej państw wypuszczą wspólnie obiekt kosmiczny, odpowiadają one solidarnie za wszelkie powstałe szkody.
2. Państwo wypuszczające, które zapłaciło odszkodowanie za szkodę, ma prawo wystąpienia z roszczeniem o odszkodowanie zwrotne wobec innych uczestników wspólnego wypuszczenia. Uczestnicy wspólnego wypuszczenia mogą zawierać porozumienia w sprawie rozłożenia między sobą zobowiązań finansowych, w których zakresie ponoszą odpowiedzialność solidarną. Porozumienia takie nie naruszają prawa państwa, które poniosło szkodę, do dochodzenia pełnego odszkodowania należnego na podstawie niniejszej Konwencji od któregokolwiek lub od wszystkich państw wypuszczających, które ponoszą solidarną odpowiedzialność.
3. Państwo, z którego terytorium lub urządzeń wypuszczono obiekt kosmiczny, będzie uważane za uczestniczące we wspólnym wypuszczeniu.
Art. VI.
1. Z zastrzeżeniem postanowień ustępu 2 zwolnienie od bezwzględnej odpowiedzialności przysługuje w zakresie, w jakim państwo wypuszczające udowodni, że szkoda wynikła w całości albo w części z rażącego niedbalstwa lub czynu bądź zaniechania, którego dopuszczono się z zamiarem wywołania szkody po stronie państwa wnoszącego roszczenie lub osób fizycznych albo prawnych, które ono reprezentuje.
2. Zwolnienie nie przysługuje w wypadkach, w których szkoda wynikła z działalności prowadzonej przez państwo wypuszczające, sprzecznej z prawem międzynarodowym, w szczególności z Kartą Narodów Zjednoczonych i z Układem o zasadach działalności państw w zakresie badań i wykorzystania przestrzeni kosmicznej, łącznie z Księżycem i innymi ciałami niebieskimi.
Art. VII.
Postanowień niniejszej Konwencji nie stosuje się do szkód wyrządzonych przez obiekt kosmiczny państwa wypuszczającego:
a) obywatelom państwa wypuszczającego;
b) obcym obywatelom w czasie, kiedy uczestniczą oni w operacjach związanych z tym obiektem kosmicznym od chwili jego wypuszczenia lub w jakimkolwiek stadium późniejszym, aż do jego opadnięcia albo w czasie przebywania, na zaproszenie państwa wypuszczającego obiekt, w bezpośrednim sąsiedztwie planowanego wypuszczenia lub strefy odzyskania obiektu.
Art. VIII.
1. Państwo, które poniesie szkodę lub którego osoby fizyczne lub prawne poniosą szkodę, może przedstawić państwu wypuszczającemu roszczenie o odszkodowanie za taką szkodę.
2. Jeżeli państwo ojczyste nie przedstawiło roszczenia, inne państwo może przedstawić roszczenie państwu wysyłającemu w odniesieniu do szkód wyrządzonych na jego terytorium jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej.
3. Jeżeli ani państwo ojczyste, ani państwo, na którego terytorium wyrządzono szkodę, nie przedstawi roszczenia ani nie notyfikuje zamiaru przedstawienia roszczenia, inne państwo może przedstawić państwu wypuszczającemu roszczenie w związku ze szkodą poniesioną przez jego stałych mieszkańców.
Art. IX.
Roszczenie o odszkodowanie za szkodę przedstawia się państwu wypuszczającemu w drodze dyplomatycznej. Jeżeli jakieś państwo nie utrzymuje stosunków dyplomatycznych z zainteresowanym państwem wypuszczającym, może ono zwrócić się do innego państwa, aby przedstawiło jego roszczenie państwu wypuszczającemu lub aby w inny sposób reprezentowało jego interesy zgodnie z niniejszą Konwencją. Może ono także przedstawić swe roszczenia przez Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych, pod warunkiem, że zarówno państwo przedstawiające roszczenia, jak i państwo wypuszczające, są członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Art. X.
1. Roszczenie o odszkodowanie za szkodę można przedstawić państwu wypuszczającemu nie później niż w ciągu jednego roku od dnia powstania szkody lub ustalenia państwa wypuszczającego, które ponosi odpowiedzialność.
2. Jeżeli jednak państwo nie wie o powstaniu szkody lub nie było w stanie ustalić państwa wypuszczającego, które ponosi odpowiedzialność, może ono przedstawić roszczenie w ciągu jednego roku od dnia, w którym dowiedziało się o wymienionych wyżej faktach; okres ten nie może jednak w żadnym wypadku przekraczać jednego roku od dnia, w którym można rozsądnie oczekiwać, że państwo to dowiedziało się o tych faktach, działając z należytą starannością.
3. Terminy wymienione w ustępach 1 i 2 będą miały zastosowanie nawet wówczas, gdy nie będą znane pełne rozmiary szkody. Jednak w tym wypadku państwo przedstawiające roszczenie będzie uprawnione do skorygowania roszczenia i do przedstawienia dodatkowej dokumentacji po upływie tych terminów w ciągu jednego roku od ustalenia pełnego rozmiaru szkody.
Art. XI.
1. Przedstawienie roszczeń państwu wypuszczającemu o odszkodowanie w myśl niniejszej Konwencji nie wymaga uprzedniego wyczerpania wszelkich lokalnych środków dostępnych państwu przedstawiającemu roszczenie albo osobom fizycznym lub prawnym, które ono reprezentuje.
2. Żadne z postanowień niniejszej Konwencji nie stoi na przeszkodzie państwu lub osobie fizycznej lub prawnej, którą ono może reprezentować, w dochodzeniu roszczenia w sądach lub trybunałach administracyjnych lub w urzędach państwa wypuszczającego. Państwo nie jest jednak uprawnione do przedstawiania roszczenia w myśl niniejszej Konwencji w odniesieniu do tej samej szkody, za którą odszkodowania dochodzi już przed sądami lub trybunałami administracyjnymi lub urzędami państwa wypuszczającego lub na podstawie innego porozumienia międzynarodowego wiążącego zainteresowane państwa.
Art. XII.
Odszkodowanie, które państwo wypuszczające jest zobowiązane zapłacić za wyrządzoną szkodę w myśl niniejszej Konwencji, określa się zgodnie z prawem międzynarodowym i z zasadami sprawiedliwości i słuszności w celu zapewnienia takiego wynagrodzenia szkody, które przywróci osobie fizycznej lub prawnej, państwu lub organizacji międzynarodowej, w której imieniu przestawiono roszczenie, stan, jaki istniałby, gdyby szkoda nie nastąpiła.
Art. XIII.
Jeżeli państwo przedstawiające roszczenie i państwo, które zobowiązane jest do zapłacenia odszkodowania w myśl niniejszej Konwencji, nie uzgodnią innej formy odszkodowania, odszkodowanie wypłaca się w walucie państwa zgłaszającego roszczenie lub na żądanie tego państwa w walucie państwa, które zobowiązane jest odszkodowanie wypłacić.
Art. XIV.
Jeżeli nie doprowadzono do zaspokojenia roszczenia w drodze rokowań dyplomatycznych, przewidzianych w artykule IX, w ciągu jednego roku od dnia, w którym państwo przedstawiające roszczenie notyfikowało państwu wypuszczającemu, że przedstawiło dokumentację dotyczącą roszczenia, zainteresowane strony powołają na żądanie jednej z nich Komisję do rozpatrywania roszczeń.
Art. XV.
1. Komisja do rozpatrywania roszczeń składa się z trzech członków: jednego wyznaczonego przez państwo przedstawiające roszczenie, drugiego wyznaczonego przez państwo wypuszczające oraz trzeciego członka wybranego wspólnie przez obie strony, który będzie przewodniczącym. Każda strona dokona wyboru w ciągu dwóch miesięcy od dnia, w którym zgłoszono żądanie powołania Komisji do rozpatrywania roszczeń.
2. Jeżeli nie dojdzie do uzgodnienia wyboru przewodniczącego w ciągu czterech miesięcy od dnia, w którym zgłoszono żądanie powołania Komisji, każda ze stron może zwrócić się do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych o wyznaczenie przewodniczącego w ciągu następnych dwóch miesięcy.
Art. XVI.
1. Jeżeli jedna ze stron nie dokona wyznaczenia w określonym terminie, przewodniczący na żądanie drugiej strony stanowić będzie jednoosobową Komisję do rozpatrywania roszczeń.
2. Jeżeli w jakichkolwiek przyczyn zwolni się jakieś miejsce w Komisji, zostanie ono obsadzone zgodnie z takimi samymi zasadami postępowania, jakie obowiązywały przy pierwotnym wyznaczeniu.
3. Komisja sama ustala tryb postępowania.
4. Komisja określa miejsce lub miejsca, w których będzie się zbierać, oraz wszystkie inne zagadnienia o charakterze administracyjnym.
5. Z wyjątkiem decyzji i orzeczeń dokonanych przez jednoosobową Komisję wszystkie decyzje i orzeczenia Komisji zapadać będą większością głosów.
Art. XVII.
Fakt, że w jednym postępowaniu przed Komisją występują jednocześnie dwa lub więcej państw przedstawiających roszczenie lub państw wypuszczających, nie powoduje zwiększenia liczby członków Komisji do rozpatrywania roszczeń. W takiej sytuacji państwa przedstawiające roszczenie wyznaczą wspólnie jednego członka Komisji w ten sam sposób i na takich samych warunkach, jak w sprawie, w której jest tylko jedno państwo przedstawiające roszczenie. Jeżeli występują jednocześnie dwa lub więcej państw wypuszczających, wyznaczą one wspólnie i w taki sam sposób jednego członka Komisji. Jeżeli państwa przedstawiające roszczenie lub państwa wypuszczające nie dokonają wyznaczenia w określonym terminie, przewodniczący stanowić będzie jednoosobową Komisję.
Art. XVIII.
Komisja do rozpatrywania roszczeń decyduje co do zasadności roszczenia o odszkodowanie i ustala wysokość odszkodowania, które należy wypłacić, jeżeli odszkodowanie w ogóle przysługuje.
Art. XIX.
1. Komisja do rozpatrywania roszczeń działa zgodnie z postanowieniami artykułu XII.
2. Decyzja Komisji jest ostateczna i wiążąca, jeżeli strony tak postanowiły; w przeciwnym razie Komisja wyda ostateczne orzeczenie o charakterze zalecenia, które strony rozważą w dobrej wierze. Komisja uzasadnia swoją decyzję lub orzeczenie.
3. Komisja wyda swą decyzję lub orzeczenie możliwie jak najszybciej i nie później niż w ciągu jednego roku od dnia jej powołania, chyba że Komisja uzna za konieczne przedłużyć ten termin.
4. Komisja ogłasza publicznie swą decyzję lub orzeczenie. Przekazuje ona uwierzytelniony odpis swej decyzji lub orzeczenia każdej ze stron i Sekretarzowi Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Art. XX.
Wydatki związane z Komisją do rozpatrywania roszczeń pokrywają strony w równych częściach, chyba że Komisja postanowi inaczej.
Art. XXI.
Jeżeli szkoda wyrządzona przez obiekt kosmiczny stwarza poważne niebezpieczeństwo dla życia ludzkiego lub poważnie narusza warunki życia ludności czy też funkcjonowania żywotnych ośrodków, Państwa Strony, a zwłaszcza państwa wypuszczające, zbadają możliwość udzielenia odpowiedniej i szybkiej pomocy państwu, które poniosło szkodę, jeżeli ono tego zażąda. Żadne z postanowień tego artykułu nie narusza jednak praw lub obowiązków Państw Stron, wynikających z niniejszej Konwencji.
Art. XXII.
1. Zawarte w niniejszej Konwencji postanowienia odnoszące się do państw, z wyjątkiem artykułów XXIV i XXVII, uważa się za mające zastosowanie do wszelkich międzynarodowych organizacji międzyrządowych prowadzących działalność kosmiczną, jeżeli organizacje te oświadczą, że przyjmują prawa i obowiązki zawarte w niniejszej Konwencji i jeżeli większość państw będących członkami tych organizacji stanowią Państwa Strony niniejszej Konwencji i Układu o zasadach działalności państw w zakresie badań i wykorzystania przestrzeni kosmicznej, łącznie z Księżycem i innymi ciałami niebieskimi.
2. Państwa będące członkami takiej organizacji i będące Stronami niniejszej Konwencji podejmą odpowiednie kroki w celu zapewnienia, że organizacja złoży oświadczenie zgodnie z postanowieniami poprzedniego ustępu.
3. Jeżeli międzynarodowa organizacja międzyrządowa odpowiada za szkodę w myśl postanowień niniejszej Konwencji, organizacja ta i ci jej członkowie, którzy są Państwami Stronami niniejszej Konwencji, ponoszą odpowiedzialność solidarną, z zastrzeżeniem jednak, że:
a) wszelkie roszczenia o odszkodowanie w związku z taką szkodą przedstawione będą najpierw organizacji;
b) państwo przedstawiające roszczenie będzie mogło powołać się na obowiązek zapłacenia odszkodowania spoczywający na tych jej członkach, którzy są Państwami Stronami niniejszej Konwencji, tylko wówczas, gdy organizacja nie zapłaci w ciągu sześciu miesięcy sumy uzgodnionej lub ustalonej jako odszkodowanie za taką szkodę.
4. Wszelkie roszczenia o odszkodowanie wynikające z postanowień niniejszej Konwencji w związku ze szkodą wyrządzoną organizacji, która złożyła oświadczenie zgodnie z ustępem 1 niniejszego artykułu, przedstawia państwo będące członkiem tej organizacji, które jest Państwem Stroną niniejszej Konwencji.
Art. XXIII.
1. Postanowienia niniejszej Konwencji nie naruszają innych obowiązujących porozumień międzynarodowych, jeżeli chodzi o stosunki między państwami, które są stronami takich porozumień.
2. Żadne z postanowień niniejszej Konwencji nie stoi na przeszkodzie państwom w zawieraniu porozumień międzynarodowych potwierdzających, uzupełniających lub rozszerzających jej postanowienia.
Art. XXIV.
1. Niniejsza Konwencja jest otwarta do podpisania dla wszystkich państw. Każde państwo, które nie podpisze niniejszej Konwencji przed jej wejściem w życie zgodnie z ustępem 3 niniejszego artykułu, może przystąpić do niej w dowolnym czasie.
2. Niniejsza Konwencja podlega ratyfikacji przez państwa, które ją podpisały. Dokumenty ratyfikacyjne i dokumenty przystąpienia składane będą Rządom Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii oraz Stanów Zjednoczonych Ameryki, które zostają niniejszym wyznaczone jako rządy depozytariusze.
3. Niniejsza Konwencja wejdzie w życie z chwilą złożenia piątego dokumentu ratyfikacyjnego.
4. Dla państw, które złożą dokumenty ratyfikacyjne lub dokumenty przystąpienia po wejściu w życie niniejszej Konwencji, wejdzie ona w życie w dniu złożenia ich dokumentów ratyfikacyjnych lub dokumentów przystąpienia.
5. Rządy depozytariusze poinformują niezwłocznie wszystkie państwa, które podpisały niniejszą Konwencję lub do niej przystąpiły, o dacie każdego podpisu, dacie złożenia każdego dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia, dacie wejścia w życie niniejszej Konwencji, jak również o innych oświadczeniach.
6. Niniejsza Konwencja będzie zarejestrowana przez rządy depozytariuszy zgodnie z artykułem 102 Karty Narodów Zjednoczonych.
Art. XXV.
Każde Państwo Strona niniejszej Konwencji może zgłaszać poprawki do niniejszej Konwencji. Poprawki wchodzą w życie dla każdego Państwa Strony Konwencji przyjmującego poprawki, po ich przyjęciu przez większość Państw Stron Konwencji, a następnie dla każdego Państwa Strony Konwencji z dniem przyjęcia przez nie tych poprawek.
Art. XXVI.
Po upływie dziesięciu lat od dnia wejścia w życie niniejszej Konwencji umieści się na tymczasowym porządku dziennym Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych sprawę analizy niniejszej Konwencji w celu rozważenia, w świetle stosowania w przeszłości Konwencji, czy wymaga ona zrewidowania. Jednak w każdej chwili po upływie pięciu lat od dnia wejścia w życie Konwencji i na żądanie jednej trzeciej Państw Stron Konwencji oraz za zgodą większości Państw Stron zwołana będzie konferencja Państw Stron do dokonania analizy niniejszej Konwencji.
Art. XXVII.
Każde Państwo Strona niniejszej Konwencji może wycofać się z Konwencji po upływie jednego roku od wejścia jej w życie drogą pisemnego zawiadomienia rządów depozytariuszy. Wycofanie się staje się skuteczne po upływie jednego roku od dnia otrzymania takiego zawiadomienia.
Art. XXVIII.
Niniejsza Konwencja, której teksty rosyjski, angielski, hiszpański, francuski i chiński są jednakowo autentyczne, zostanie złożona w archiwach rządów depozytariuszy. Rządy depozytariusze przekażą należycie uwierzytelnione kopie niniejszej Konwencji rządom państw, które podpisały Konwencję lub do niej przystąpiły.
Na dowód czego niżej podpisani, należycie do tego upoważnieni, podpisali niniejszą Konwencję.
Sporządzono w trzech egzemplarzach w Moskwie, Londynie i Waszyngtonie dnia dwudziestego dziewiątego marca tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego drugiego roku.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
UMOWA
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Austrii o współpracy kulturalnej i naukowej, podpisana w Wiedniu
dnia 14 czerwca 1972 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 14 czerwca 1972 roku podpisana została w Wiedniu Umowa między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Austrii o współpracy kulturalnej i naukowej o następującym brzmieniu dosłownym:
UMOWA
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Austrii o współpracy kulturalnej i naukowej.
Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Prezydent Federalny Republiki Austrii,
pragnąc rozwijać współpracę kulturalną i naukową między obu krajami, aby w ten sposób przyczyniać się do dalszego umocnienia wzajemnego zrozumienia i stosunków przyjaźni między narodem polskim i narodem austriackim,
postanowili w tym celu zawrzeć niniejszą Umowę i wyznaczyli jako swoich Pełnomocników:
Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej:
Pana Stefana OLSZOWSKIEGO, Ministra Spraw Zagranicznych,
Prezydent Federalny Republiki Austrii:
Pana Dr Rudolfa KIRCHSCHLGERA, Ministra Federalnego Spraw Zagranicznych,
którzy uzgodnili co następuje;
Art. 1.
Umawiające się Strony popierać będą w ramach odpowiednich dalszych postanowień niniejszej Umowy rozwój współpracy w dziedzinie nauki i badań naukowych, oświaty szkolnej i pozaszkolnej, ochrony zdrowia, kultury i sztuki, radia i telewizji, filmu, prasy i innych środków masowego przekazu oraz sportu ze szczególnym uwzględnieniem wymiany osobowej.
Art. 2.
Umawiające się Strony popierać będą bezpośrednią współpracę między instytucjami naukowymi obu krajów w dziedzinie nauczania i badań naukowych poprzez:
a) wymianę pracowników naukowych i przedstawicieli instytucji naukowych w celu przeprowadzania prac badawczych, wygłaszania odczytów, jak również w celu zapoznawania się z pracami naukowymi;
b) wymianę publikacji naukowych i książek.
Umawiające się Strony popierać będą zapraszanie naukowców do udziału w sympozjach międzynarodowych oraz w sympozjach krajowych, które odbywać się będą w kraju drugiej Strony, z uwzględnieniem obustronnych interesów i możliwości.
Art. 3.
Umawiające się Strony popierać będą współpracę między Polską Akademią Nauk i Austriacką Akademią Nauk na podstawie bezpośrednich porozumień między tymi Akademiami.
Art. 4.
Umawiające się Strony popierać będą wymianę pracowników dydaktycznych i naukowych instytucji naukowo-badawczych i wyższych uczelni.
Obie Strony przyznawać będą obywatelom drugiej Strony stypendia naukowe i artystyczne dla celów studyjnych i badawczych; stypendia te przyznawane będą w drodze ustalania przez każdą ze Stron rocznych limitów.
Art. 5.
Obie Strony dążyć będą do wzajemnego uznania świadectw, dyplomów i stopni naukowych uzyskanych w szkołach i instytucjach naukowych drugiej Strony w zakresie i na warunkach obustronnie uzgodnionych. W tym celu Umawiające się Strony dokonywać będą wymiany informacji i podejmować inne kroki uznane za odpowiednie przez obie Strony.
Art. 6.
Każda z Umawiających się Stron ułatwiać będzie obywatelom drugiej Strony wysyłanym w ramach niniejszej Umowy korzystanie z bibliotek, archiwów, zbiorów muzealnych oraz instytucji naukowych zgodnie z przepisami obowiązującymi w kraju Strony przyjmującej.
Umawiające się Strony popierać będą kontakty miedzy bibliotekami i archiwami, szczególnie przy wykorzystywaniu materiałów, dokumentów i zbiorów archiwalnych dotyczących historii kraju drugiej Strony.
Art. 7.
Umawiające się Strony pogłębiać będą istniejące kontakty w dziedzinie szkolnictwa. Kontakty te powinny umożliwiać zapoznawanie się z systemami oświaty i programami nauczania poprzez wymianę specjalistów, jak również poprzez wymianę publikacji specjalistycznych.
Art. 8.
Umawiające się Strony, w celu upowszechniania znajomości języka i poznawania literatury kraju drugiej Strony, popierać będą wymianę nauczycieli o odpowiednich kwalifikacjach, wymianę stosowanych pomocy naukowych, jak również udział w kursach językowych w czasie wakacji letnich.
Art. 9.
Umawiające się Strony będą wymieniać programy nauczania i podręczniki oraz udzielać zaleceń w zakresie ich treści, dotyczących kraju drugiej Strony.
Art. 10.
Umawiające się Strony popierać będą kontakty w dziedzinie medycyny, ochrony zdrowia i opieki społecznej poprzez wymianę pracowników naukowo-dydaktycznych, specjalistów oraz poprzez wymianę informacji.
Art. 11.
Umawiające się Strony:
a) popierać będą kontakty w dziedzinie literatury, sztuk plastycznych, muzyki, sztuki teatralnej, sztuki filmowej i architektury, w szczególności poprzez wymianę artystów, zespołów artystycznych oraz wszelkiego rodzaju filmów na zasadach komercyjnych lub niekomercyjnych, jak również poprzez wymianę informacji między bibliotekami, wydawnictwami i instytucjami specjalistycznymi obu krajów;
b) ułatwiać będą udział przedstawicieli życia kulturalnego w imprezach kulturalnych, międzynarodowych i krajowych, organizowanych w kraju drugiej Strony, z uwzględnieniem obustronnych interesów i możliwości.
Art. 12.
Umawiające się Strony popierać będą organizowanie wystaw kulturalnych i naukowych oraz udział w wystawach organizowanych w kraju drugiej Strony.
Art. 13.
Umawiające się Strony popierać będą dokonywanie przekładów i wydawanie wyróżniających się dzieł naukowych, literackich i artystycznych partnera oraz nawiązywanie kontaktów między wydawnictwami obu krajów, jak również poprzez przyznawanie stypendiów dla tłumaczy dzieł literackich kraju drugiej Strony.
Art. 14.
Umawiające się Strony popierać będą rozwój kontaktów w dziedzinie wychowania fizycznego i sportu.
Art. 15.
Umawiające się Strony popierać będą rozwój bezpośredniej współpracy między radiofoniami, telewizjami i prasą w zakresie i na warunkach każdorazowo określonych w programach realizacji niniejszej Umowy.
Art. 16.
Każda z Umawiających się Stron udzielać będzie ośrodkowi kulturalnemu drugiej Strony, istniejącemu na jej terytorium, poparcia niezbędnego dla działalności tego ośrodka.
Art. 17.
Umawiające się Strony popierać będą rozwój kontaktów między stowarzyszeniami i organizacjami kulturalnymi i naukowymi obu krajów.
Art. 18.
Ogólne warunki finansowe realizacji niniejszej Umowy są uregulowane w załączniku stanowiącym część integralną niniejszej Umowy.
Art. 19.
Dla realizacji niniejszej Umowy powoływana będzie Komisja Mieszana, składająca się każdorazowo z równej liczby przedstawicieli każdej z Umawiających się Stron, która zbierać się będzie co najmniej raz na trzy lata, na przemian w Polsce i w Austrii, w celu opracowania programów realizacji niniejszej Umowy.
Art. 20.
Umowa niniejsza zawarta jest na okres pięciu lat i ulega automatycznemu przedłużeniu na dalsze pięć lat, jeżeli żadna z Umawiających się Stron nie wypowie jej w drodze notyfikacji co najmniej na sześć miesięcy przed upływem odpowiedniego okresu.
Art. 21.
Umowa niniejsza podlega ratyfikacji i wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia wymiany dokumentów ratyfikacyjnych.
Na dowód czego wyżej wymienieni Pełnomocnicy podpisali niniejszą Umowę i opatrzyli ją pieczęciami.
Sporządzono w Wiedniu dnia 14 czerwca 1972 roku w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i niemieckim, przy czym obydwa teksty posiadają jednakową moc.
Z upoważnienia
Rady Państwa
Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
S. Olszowski
Z upoważnienia
Prezydenta Federalnego
Republiki Austrii
R. Kirchschlger
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Załącznik
Umawiające się Strony będą ponosić koszty realizacji niniejszej Umowy według następujących zasad:
a) Każda z Umawiających się Stron ponosić będzie koszty związane z podróżami swoich obywateli, udających się w ramach niniejszej Umowy do kraju Strony przyjmującej i z powrotem.
b) Strona przyjmująca ponosić będzie koszty związane z podróżami na własnym terytorium, o ile podróży tych wymaga ustalony przez Stronę przyjmującą program wizyty lub studiów.
c) Przy wizytach nie przekraczających jednego miesiąca Strona przyjmująca wypłacać będzie odpowiednie stawki dzienne przeznaczone na pokrycie kosztów zakwaterowania, wyżywienia oraz kieszonkowe.
Przy pobytach trwających dłużej niż jeden miesiąc Strona przyjmująca pokrywać będzie, zgodnie z przepisami obowiązującymi w jej kraju, koszty pobytu w odpowiedniej wysokości.
d) Stypendia przewidziane w niniejszej Umowie winny pokrywać koszty związane ze studiami oraz koszty odpowiedniego zakwaterowania, wyżywienia oraz kieszonkowe.
Strona przyjmująca będzie pokrywać również w razie potrzeby koszty opieki lekarskiej.
e) Przy wystawach Strona wysyłająca pokrywać będzie koszty ich przygotowania i transportu do pierwszego miejsca przeznaczenia w kraju Strony przyjmującej oraz koszty powrotu z ostatniego miejsca przeznaczenia w kraju Strony przyjmującej; Strona przyjmująca pokrywać będzie wszystkie inne koszty.
Po zaznajomieniu się z powyższą umową Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 5 października 1972 roku.
Przewodniczący Rady Państwa: H. Jabłoński
L. S.
Minister Spraw Zagranicznych: S. Olszowski
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
KONWENCJA KONSULARNA
między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki,
podpisana w Warszawie
dnia 31 maja 1972 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 31 maja 1972 r. została podpisana w Warszawie Konwencja konsularna między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki w następującym brzmieniu dosłownym:
KONWENCJA KONSULARNA
między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki
Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rząd Stanów Zjednoczonych Ameryki,
dążąc do uregulowania i rozwoju stosunków konsularnych między obu Państwami,
postanowiły zawrzeć Konwencję konsularną i w tym celu wyznaczyły swoich Pełnomocników:
Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej -
Stefana Olszowskiego, Ministra Spraw Zagranicznych,
Rząd Stanów Zjednoczonych Ameryki -
Williama P. Rogersa, Sekretarza Stanu,
którzy zgodzili się na następujące postanowienia:
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Część I
Definicje
Art. 1.
Dla celów niniejszej Konwencji następujące wyrażenia mają niżej określone znaczenia:
a) "urząd konsularny" oznacza konsulat generalny, konsulat, wicekonsulat lub agencję konsularną;
b) "okręg konsularny" oznacza terytorium wyznaczone urzędowi konsularnemu dla wykonywania funkcji konsularnych;
c) "kierownik urzędu konsularnego" oznacza osobę kierującą urzędem konsularnym w stopniu konsula generalnego, konsula, wicekonsula lub agenta konsularnego;
d) "urzędnik konsularny" oznacza każdą osobę, włączając kierownika urzędu konsularnego, której powierzono wykonywanie funkcji konsularnych;
e) "pracownik urzędu konsularnego" oznacza każdą osobę wykonującą czynności administracyjne, techniczne lub usługowe w urzędzie konsularnym;
f) "członek urzędu konsularnego" oznacza każdego urzędnika konsularnego lub pracownika urzędu konsularnego;
g) "pomieszczenia urzędu konsularnego" oznacza budynki lub części budynków oraz tereny przynależne do nich, użytkowane wyłącznie dla celów urzędu konsularnego;
h) "archiwum urzędu konsularnego" oznacza urzędową korespondencję, dokumenty, akta, kody i szyfry, jak również ruchomości biurowe przeznaczone wyłącznie do ich przechowywania lub zabezpieczenia.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Część II
Ustanawianie urzędów konsularnych oraz mianowanie urzędników i pracowników tych urzędów
Art. 2.
1. Urząd konsularny może być ustanowiony na terytorium Państwa przyjmującego tylko za zgodą tego Państwa.
2. Państwo wysyłające i Państwo przyjmujące określą w drodze porozumienia siedzibę urzędu konsularnego oraz granice jego okręgu konsularnego.
Art. 3.
1. Kierownik urzędu konsularnego mianowany przez Państwo wysyłające może przystąpić do pełnienia swych funkcji konsularnych po przedstawieniu listów komisyjnych lub podobnego aktu i wydania mu przez Państwo przyjmujące exequatur lub innego dokumentu uznania.
2. Do czasu wydania kierownikowi urzędu konsularnego exequatur lub innego dokumentu uznania Państwo przyjmujące może udzielić mu tymczasowego uznania umożliwiającego wykonanie funkcji konsularnych.
3. Niezwłocznie po wydaniu kierownikowi urzędu konsularnego exequatur bądź jednego z dokumentów określonych w ustępie 1 lub 2 właściwe organy Państwa przyjmującego zastosują niezbędne środki dla umożliwienia mu wykonywania funkcji konsularnych i korzystania z przysługujących praw, przywilejów i immunitetów.
Art. 4.
1. Państwo wysyłające może, stosując się do postanowień artykułów 3, 6 i 7, wyznaczyć jednego lub kilku członków swojego przedstawicielstwa dyplomatycznego w Państwie przyjmującym do pełnienia funkcji konsularnych. Z wyjątkiem przypadku, o którym mowa w ustępie 5 artykułu 31, członek przedstawicielstwa dyplomatycznego w ten sposób wyznaczony będzie nadal korzystać z przywilejów i immunitetów, do których jest on uprawniony jako członek przedstawicielstwa dyplomatycznego.
2. Państwo wysyłające może ustanowić w swoim przedstawicielstwie dyplomatycznym wydział konsularny, który będzie miał określony okręg konsularny, stosownie do postanowień punktu b) artykułu 1 i ustępu 2 artykułu 2.
Art. 5.
1. Jeżeli kierownik urzędu konsularnego nie może pełnić swoich funkcji lub jeżeli stanowisko kierownika urzędu konsularnego nie jest obsadzone, urzędnik tego samego lub innego urzędu konsularnego lub członek personelu dyplomatycznego przedstawicielstwa dyplomatycznego Państwa wysyłającego w Państwie przyjmującym może czasowo wykonywać te funkcje. W tym przypadku powierzenie funkcji kierownika urzędu konsularnego zostanie uprzednio zakomunikowane na piśmie ministerstwu spraw zagranicznych Państwa przyjmującego.
2. Osoba określona w ustępie 1 będzie korzystać w okresie tymczasowego wykonywania funkcji kierownika urzędu konsularnego z praw, przywilejów i immunitetów przysługujących kierownikowi urzędu konsularnego. W przypadku gdy osobą tą będzie członek personelu dyplomatycznego przedstawicielstwa dyplomatycznego, będzie on korzystał także z dodatkowych przywilejów i immunitetów, do których jest uprawniony jako członek przedstawicielstwa dyplomatycznego zgodnie z ustępem 1 artykułu 4.
Art. 6.
1. Urzędnikami konsularnymi mogą być tylko obywatele Państwa wysyłającego.
2. Urzędnicy konsularni mogą być mianowani spośród obywateli Państwa wysyłającego, mających prawo stałego pobytu w Państwie przyjmującym, jedynie za zgodą tego drugiego Państwa.
Art. 7.
1. Państwo przyjmujące wyda każdemu urzędnikowi konsularnemu odpowiedni dokument stwierdzający jego prawo do wykonywania funkcji konsularnych na terytorium Państwa przyjmującego. W tym celu Państwo wysyłające będzie notyfikować uprzednio Państwu przyjmującemu imiona i nazwiska, funkcje oraz klasy wszystkich urzędników konsularnych.
2. Państwo wysyłające będzie notyfikować Państwu przyjmującemu także imiona i nazwiska oraz obowiązki pracowników urzędu konsularnego.
3. Urzędnik konsularny, notyfikowany Państwu przyjmującemu zgodnie z ustępem 1, będzie uprawniony do wykonywania swoich funkcji konsularnych po wydaniu mu przez Państwo przyjmujące właściwego dokumentu stwierdzającego jego prawo do wykonywania takich funkcji.
Art. 8.
1. Państwo przyjmujące może w każdej chwili, nie będąc zobowiązane wyjaśnić swojej decyzji, powiadomić Państwo wysyłające drogą dyplomatyczną, że urzędnik konsularny jest persona non grata lub że pracownik urzędu konsularnego jest niepożądany. W tym przypadku Państwo wysyłające powinno odwołać takiego urzędnika lub pracownika.
2. Jeżeli Państwo wysyłające odmówi wypełnienia lub nie wypełni w rozsądnym terminie swoich zobowiązań wynikających z ustępu 1, Państwo przyjmujące może zaprzestać uznawania danego urzędnika lub pracownika za członka urzędu konsularnego.
Art. 9.
1. Państwo wysyłające, działając w swym własnym imieniu lub za pośrednictwem jednej lub więcej osób fizycznych lub prawnych występujących w jego imieniu, ma prawo nabywania w takie posiadanie, na jakie zezwala prawo Państwa przyjmującego - czy to w drodze zakupu, dzierżawy lub w inny sposób - terenów, budynków, części budynków i przynależności, które Państwo wysyłające uważa za niezbędne i odpowiednie dla celów konsularnych, włączając w to mieszkania dla członków urzędu konsularnego.
2. Państwo wysyłające ma prawo:
a) budować, odbudowywać lub przebudowywać budynki oraz inne przynależności na terenie zajmowanym zgodnie z postanowieniami ustępu 1, jednakże przy zachowaniu warunków przewidzianych przepisami Państwa przyjmującego o budownictwie lub o planowaniu przestrzennym, strefowym bądź urbanistycznym;
b) zatrudniać, na podstawie umowy lub w inny sposób, swoich obywateli lub przedsiębiorstwa powołane zgodnie z jego ustawodawstwem, do projektowania, budowania, odbudowywania lub przebudowywania tych budynków. Zatrudnianie obywateli Państwa przyjmującego przez te przedsiębiorstwa będzie podlegało prawu Państwa przyjmującego.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Część III
Prawa, przywileje i immunitety
Art. 10.
1. Na budynkach, w których znajdują się biura urzędu konsularnego, mogą być umieszczane tablice z godłem Państwa wysyłającego i nazwą tego urzędu w językach polskim i angielskim oraz napisy wskazujące na przeznaczenie tych biur.
2. Na budynkach, w których mieści się urząd konsularny, może być wywieszana flaga Państwa wysyłającego. Flaga ta może być również wywieszana na rezydencji kierownika urzędu konsularnego, a także na jego środkach transportu w czasie ich używania przez niego dla celów służbowych.
Art. 11.
1. Pomieszczenia oraz archiwum urzędu konsularnego są nietykalne.
2. Organy Państwa przyjmującego nie mogą wkraczać do pomieszczeń urzędu konsularnego lub mieszkań urzędników konsularnych bez zgody kierownika urzędu konsularnego, szefa przedstawicielstwa dyplomatycznego Państwa wysyłającego lub osoby należycie upoważnionej przez jednego z nich do wyrażania takiej zgody. Zgoda taka jest domniemana w przypadku pożaru lub innego nieszczęśliwego wypadku wymagającego niezwłocznych czynności ochronnych. W żadnym przypadku organom tym nie wolno jednak naruszać zasady nietykalności archiwum urzędu konsularnego, a zwłaszcza badać lub zajmować je.
3. Pomieszczenia urzędu konsularnego i mieszkania członków urzędu konsularnego, znajdujące się w tym samym budynku, powinny być od siebie odpowiednio oddzielone.
Art. 12.
1. Urząd konsularny ma prawo do swobodnego porozumiewania się z organami swego Państwa, w tym z przedstawicielstwami dyplomatycznymi lub innymi urzędami konsularnymi Państwa wysyłającego, bez względu na ich siedziby, używając wszelkich publicznych środków łączności.
2. Urząd konsularny może posługiwać się dyplomatycznymi lub konsularnymi kurierami, dyplomatycznymi lub konsularnymi pakietami, a także używać kodów i szyfrów.
3. Korespondencja urzędu konsularnego, poczta kurierska oraz opieczętowane pakiety dyplomatyczne lub konsularne, noszące widoczne zewnętrzne znaki swego charakteru urzędowego, zarówno wysyłane przez ten urząd, jak i przeznaczone dla niego, są nietykalne i organy Państwa przyjmującego nie będą ich przeglądać ani zatrzymywać. Jeżeli jednak właściwe organy Państwa przyjmującego mają poważną podstawę sądzić, że pakiet posiada inną zawartość niż korespondencja, dokumenty lub przedmioty charakteru urzędowego przeznaczone wyłącznie do użytku służbowego, mogą prosić, aby taki pakiet został otwarty w ich obecności przez upoważnionego przedstawiciela Państwa wysyłającego. Jeśli prośba ta nie zostanie spełniona, pakiet zostanie zwrócony do miejsca, skąd pochodzi.
Art. 13.
1. Urzędnicy konsularni i członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, korzystają z immunitetu od jurysdykcji władz sądowych i administracyjnych Państwa przyjmującego.
2. Pracownicy urzędu konsularnego korzystają z immunitetu od jurysdykcji władz sądowych i administracyjnych Państwa przyjmującego w odniesieniu do czynności dokonanych w zakresie ich obowiązków służbowych.
3. Postanowień ustępu 1 i 2 nie stosuje się jednak do powództwa cywilnego:
a) wynikającego z zawarcia przez urzędnika konsularnego lub pracownika urzędu konsularnego umowy, w której nie występował on wyraźnie lub w sposób dorozumiany jako przedstawiciel Państwa wysyłającego;
b) wytoczonego przez osobę trzecią na skutek szkody powstałej w wyniku wypadku w Państwie przyjmującym, spowodowanego przez pojazd, statek lub samolot;
c) wynikającego z czynności wykonywanych na mocy artykułu 31, jak przewiduje to ustęp 5 tego artykułu.
4. Osoby wymienione w ustępach 1 i 2 nie będą jednakże nadużywały posiadanych przez nich immunitetów i oczekuje się od nich respektowania ustaw i przepisów obowiązujących w Państwie przyjmującym, włącznie z przepisami o ruchu drogowym.
5. Państwo wysyłające może zrzec się immunitetów określonych w niniejszym artykule. To zrzeczenie się powinno być zawsze wyraźne i zakomunikowane Państwu przyjmującemu na piśmie.
6. Zrzeczenie się immunitetu od jurysdykcji w odniesieniu do postępowania cywilnego lub administracyjnego nie jest uważane za domniemane zrzeczenie się immunitetu w stosunku do wykonania orzeczenia, co wymaga oddzielnego zrzeczenia się.
Art. 14.
1. Członkowie urzędu konsularnego mogą być wzywani w charakterze świadków w toku postępowania sądowego i administracyjnego. W przypadku odmowy złożenia zeznań przez urzędnika konsularnego nie można stosować wobec niego żadnego środka przymusu ani sankcji. Natomiast pracownik urzędu konsularnego nie może odmówić złożenia zeznań, z wyjątkiem przypadków wymienionych w ustępie 3.
2. Postanowienia ustępu 1 dotyczące urzędników konsularnych i pracowników urzędu konsularnego stosują się odpowiednio do członków ich rodzin, pozostających z nimi we wspólnocie domowej.
3. Członkowie urzędu konsularnego nie są obowiązani do składania zeznań co do spraw związanych z wykonywaniem swych funkcji, ani do przedkładania urzędowej korespondencji lub dokumentów dotyczących ich funkcji. Mają oni również prawo odmowy złożenia zeznań w charakterze rzeczoznawców w zakresie prawa Państwa wysyłającego. Z tych praw nie powinno korzystać się, jeżeli wymaga tego dobro sprawiedliwości i nie są narażone interesy Państwa wysyłającego.
4. Władze Państwa przyjmującego, uzyskując zeznania członka urzędu konsularnego, podejmą wszelkie odpowiednie środki, aby uniknąć zakłócenia wykonywania przez niego obowiązków służbowych. Na wniosek kierownika urzędu konsularnego zeznania takie mogą być złożone, jeżeli jest to możliwe, ustnie lub na piśmie, w urzędzie konsularnym bądź w mieszkaniu odnośnej osoby.
Art. 15.
1. Członkowie urzędu konsularnego i członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, nie podlegają w Państwie przyjmującym służbie wojskowej, obowiązkowi występowania w charakterze sędziego przysięgłego lub ławnika albo innym obowiązkom o charakterze przymusowym, w tym również obowiązkowi uiszczania jakichkolwiek opłat ekwiwalentnych, zwalniających od wykonywania tych obowiązków.
2. Członkowie urzędu konsularnego oraz członkowie ich rodzin, pozostający z nim we wspólnocie domowej, nie podlegają przepisom Państwa przejmującego o rejestracji, meldunkach, zezwoleniach na pobyt cudzoziemców, jak również podobnym przepisom stosowanym zazwyczaj wobec cudzoziemców.
Art. 16.
1. Państwo wysyłające ma prawo wwozu do Państwa przyjmującego materiałów oraz wyposażenia do budowy, odbudowy, przebudowy, reperacji, utrzymywania i użytkowania pomieszczeń, budynków i przynależności, o których mowa w artykule 9.
2. Wszystkie przedmioty, włącznie ze środkami transportu, sprowadzane przez Państwo wysyłające do użytku urzędu konsularnego lub dla potrzeb budowy, odbudowy, przebudowy, reperacji, utrzymania i użytkowania budynków bądź innych zabudowań, które urząd konsularny posiada lub zajmuje zgodnie z artykułem 9, są zwolnione na terytorium Państwa przyjmującego od wszelkich opłat celnych i podatków oraz innych opłat nakładanych w związku z wwozem.
Art. 17.
1. Bagaż, ruchomości i inne przedmioty, włącznie ze środkami transportu, wwożone wyłącznie dla osobistego użytku członka urzędu konsularnego i członków jego rodziny, pozostających z nim we wspólnocie domowej, są zwolnione od wszelkich opłat celnych i podatków oraz innych opłat nakładanych w związku z wwozem.
2. Zwolnienia określone w ustępie 1 są przyznawane w odniesieniu do własności wwożonej przez osobę upoważnioną do tego przy jej pierwszym wjeździe i przy następnych wjazdach do Państwa przyjmującego, a także do własności sprowadzanej dla członka urzędu konsularnego w okresie pełnienia jego funkcji lub określonych czynności w tym urzędzie. Jednakże nie dotyczy to przedmiotów, których wwóz jest wyraźnie zabroniony przez prawo. Państwo przyjmujące może ograniczyć ilość samochodów wolnych od cła, sprowadzanych przez członków urzędu konsularnego do ich osobistego użytku i ich rodzin.
3. Jednakże należy rozumieć, że:
a) postanowienia niniejszego artykułu będą miały zastosowanie do członków urzędu konsularnego dopiero po zakomunikowaniu ich nazwisk ministerstwu spraw zagranicznych Państwa przyjmującego i należytym uznaniu ich oficjalnego charakteru; nie dotyczy to bagażu towarzyszącego przy pierwszym wjeździe;
b) w przypadku przesyłek Państwo przyjmujące może uwarunkować udzielenie zwolnienia od wymogu notyfikacji przesyłki w ustalonym trybie.
Art. 18.
1. Państwo wysyłające zwolnione jest od wszelkich podatków, opłat lub podobnych obciążeń pobieranych na cele publiczne, do płacenia których byłoby w przeciwnym przypadku prawnie zobowiązane na terytorium Państwa przyjmującego w odniesieniu do:
a) nabywania, sprzedaży, budowy i utrzymania mienia nieruchomego, którego Państwo wysyłające jest prawnym właścicielem lub które jest nabyte na własność przez jedną lub więcej osób fizycznych lub prawnych działających w jego imieniu, jeśli mienie to służy dla celów konsularnych określonych w ustępie 1 artykułu 9 lub jeśli zostało nabyte dla takich celów i nie jest używany dla celów innych;
b) zajmowania mienia nieruchomego, którego Państwo wysyłające jest najemcą;
c) nabywania, sprzedaży i utrzymywania mienia ruchomego przez Państwo wysyłające używanego dla celów konsularnych;
d) wykonywania funkcji konsularnych, włącznie z pobieraniem opłat konsularnych zgodnie z postanowieniami artykułu 37.
2. Jeżeli prawo Państwa przyjmującego nie uprawnia Państwa wysyłającego do nabycia mienia nieruchomego dla celów konsularnych, włączając w to pomieszczenia mieszkalne, w charakterze prawnego właściciela bezpośrednio lub za pośrednictwem jednej lub więcej osób fizycznych lub prawnych działających w jego imieniu, zwolnienie przewidziane w punkcie a) ustępu 1 stosuje się do mienia nieruchomego przekazanego Państwu wysyłającemu w wieczyste użytkowanie bądź wydzierżawionego lub wynajętego Państwu wysyłającemu na określony czas, co najmniej na dziesięć lat.
3. Zwolnienia wymienione w punkcie a) ustępu 1 i w ustępie 2 nie mają zastosowania do podatków, opłat lub podobnych obciążeń pobieranych za określone usługi lub za ulepszenia urządzeń publicznych, z których mienie to odnosi szczególną korzyść.
Art. 19.
Ruchome mienie spadkowe, pozostałe po zmarłym członku urzędu konsularnego lub członku jego rodziny, pozostającym z nim we wspólnocie domowej, zwolnione będzie od podatków wszelkiego rodzaju, takich jak podatek majątkowy, spadkowy i inne podobne, jeżeli mienie to znajdowało się w Państwie przyjmującym wyłącznie w związku z przebywaniem w tym Państwie zmarłego w charakterze członka urzędu konsularnego lub członka jego rodziny, pozostającego z nim we wspólnocie domowej. Jakakolwiek część takiego mienia ruchomego, która swą wartością nie przekracza dwukrotnej wysokości wszystkich oficjalnych dochodów uzyskanych od Państwa wysyłającego w roku bezpośrednio poprzedzającym zgon, będzie uważana bezsprzecznie za stanowiącą własność zmarłego znajdującą się w Państwie przyjmującym wyłącznie w związku z przebywaniem tam zmarłego w charakterze członka urzędu konsularnego lub członka jego rodziny, pozostającego z nim we wspólnocie domowej.
Art. 20.
1. Członkowie urzędu konsularnego i członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, będą, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w ustępie 2, zwolnieni od płacenia jakichkolwiek podatków i podobnych obciążeń wszelkiego rodzaju, nakładanych przez Państwo przyjmujące albo jakiekolwiek jego organy miejscowe, do płatności których urzędnik lub pracownik byłby w przeciwnym wypadku prawnie zobowiązany.
2. Zwolnienia od podatków lub podobnych obciążeń nie mogą odnosić się do podatków i opłat nakładanych:
a) z powodu nabycia lub w związku z nabyciem, wskutek śmierci, praw do mienia znajdującego się w Państwie przyjmującym, takich jak podatek majątkowy lub spadkowy, z wyjątkiem przewidzianym w artykule 19;
b) z powodu przekazania lub w związku z przekazaniem w formie darowizny mienia znajdującego się w Państwie przyjmującym;
c) w związku z posiadaniem lub nabywaniem w drodze kupna przez członków urzędu konsularnego lub członków ich rodzin, pozostających z nimi we wspólnocie domowej, nieruchomości znajdujących się w Państwie przyjmującym, jeżeli występują oni w imieniu własnym, a nie urzędu konsularnego;
d) z tytułu świadczenia określonych usług;
e) na dochody uzyskiwane w Państwie przyjmującym ze źródeł innych aniżeli dochody, pobory, wynagrodzenia lub dodatki, otrzymywane od Państwa wysyłającego w związku z wykonywaniem funkcji lub obowiązków służbowych.
Art. 21.
Przywileje i immunitety, określone w ustępach 1 i 2 artykułu 13, w ustępach 1, 2 i 4 artykułu 14, w artykułach 15, 17, 19 oraz w ustępie 1 artykułu 20, nie będą przysługiwać członkom urzędu konsularnego i członkom ich rodzin, pozostającym z nimi we wspólnocie domowej, jeżeli są oni obywatelami Państwa przyjmującego albo mają w Państwie przyjmującym status cudzoziemca posiadającego prawo stałego pobytu; jednakowoż wszyscy członkowie urzędu konsularnego będą korzystać z uprawnień określonych w ustępie 3 artykułu 14.
Art. 22.
1. Wszystkie środki transportu stanowiące własność Państwa wysyłającego, członków urzędu konsularnego lub członków ich rodzin, pozostających z nimi we wspólnocie domowej, a używane dla potrzeb urzędu konsularnego bądź wymienionych wyżej osób, powinny być odpowiednio ubezpieczone od odpowiedzialności cywilnej wobec osób trzecich.
2. Postanowienie ustępu 1 nie dotyczy członków urzędu konsularnego i członków ich rodzin, pozostających z nimi we wspólnocie domowej, będących obywatelami Państwa przyjmującego albo mających w Państwie przyjmującym status cudzoziemca posiadającego prawo stałego pobytu, na których ciąży stosownie do przepisów tego Państwa obowiązek ubezpieczenia własnych środków transportu.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Część IV
Funkcje konsularne
Art. 23.
1. W zakresie dozwolonym przez prawo międzynarodowe urzędnik konsularny uprawniony jest w swoim okręgu konsularnym, zgodnie z ustawami i przepisami Państwa przyjmującego, do obrony praw i interesów Państwa wysyłającego i jego obywateli, zarówno osób fizycznych, jak i prawnych. W tym celu może on zwracać się do sądów i innych organów Państwa przyjmującego w jego okręgu konsularnym, a także, jeżeli Państwo przyjmujące nie sprzeciwia się temu, do centralnych organów tego Państwa.
2. Urzędnik konsularny może, uwzględniając praktykę i procedurę obowiązującą w Państwie przyjmującym, zastępować obywateli Państwa wysyłającego lub zabezpieczać im odpowiednie zastępstwo przed sądami i innymi organami lub osobami urzędowymi Państwa przyjmującego w celu uzyskania, zgodnie z ustawami i przepisami tego Państwa, ochrony praw i interesów tych obywateli, jeżeli z powodu nieobecności lub z jakiejkolwiek innej przyczyny nie są oni w stanie podjąć w odpowiednim czasie obrony swych praw i interesów.
Art. 24.
Urzędnik konsularny jest uprawniony do współdziałania w rozwoju stosunków handlowych, gospodarczych, kulturalnych i naukowych między obu Państwami oraz do popierania w inny sposób przyjaznych stosunków między nimi.
Art. 25.
Urzędnik konsularny ma prawo w swoim okręgu konsularnym wykonywać, zgodnie z ustawodawstwem Państwa wysyłającego, następujące funkcje:
a) rejestrować obywateli Państwa wysyłającego, wydawać im paszporty i inne dokumenty podróży oraz dokonywać w nich zmian, jak również udzielać wiz osobom, które pragną udać się do Państwa wysyłającego;
b) przyjmować oświadczenia od obywateli Państwa wysyłającego i wydawać im na tej podstawie odpowiednie zaświadczenia i dokumenty;
c) sporządzać akty stanu cywilnego dotyczące urodzeń i zgonów obywateli Państwa wysyłającego, jak również przyjmować oświadczenia o wstąpieniu w związek małżeński w przypadkach, gdy obie osoby zawierające małżeństwo są obywatelami Państwa wysyłającego; jednakże nie zwalnia to obywateli Państwa wysyłającego od obowiązku stosowania się do ustaw i przepisów Państwa przyjmującego dotyczących zgłaszania lub rejestrowania urodzeń i zgonów oraz udzielania ślubów;
d) legalizować podpisy i pieczęcie, którymi są opatrzone akty prawne lub inne urzędowe dokumenty sporządzone przed notariuszem lub inną urzędową osobą Państwa przyjmującego albo odpisy lub wyciągi z ksiąg stanu cywilnego bądź z innych urzędowych aktów Państwa przyjmującego, dla nadania dokumentom takiego charakteru, aby w przypadku ich przedłożenia w jakimkolwiek celu mogły być przyjęte w postępowaniu sądowym i administracyjnym w Państwie wysyłającym;
e) sporządzać akty lub dokumenty o charakterze prawnym, włączając w to dokumenty handlowe, testamenty i umowy, a także poświadczać lub uwierzytelniać na nich podpisy, przyjmować jednostronne oświadczenia oraz w ogólności dokonywać takich czynności, jakie mogą okazać się konieczne dla nadania im cech ważności, wówczas gdy o dokonanie tych czynności zwraca się obywatel Państwa wysyłającego i jeżeli te akty i dokumenty są przeznaczone do użytku poza terytorium Państwa przyjmującego, albo na prośbę jakiejkolwiek osoby, gdy są one przeznaczone do użytku na terytorium Państwa wysyłającego, pod warunkiem, że czynności te nie są sprzeczne z prawem Państwa przyjmującego;
f) wydawać poświadczone odpisy i wyciągi z akt i ksiąg urzędu konsularnego;
g) sporządzać tłumaczenia wszelkich aktów i dokumentów oraz poświadczać zgodność tych tłumaczeń z oryginałami;
h) przyjmować od obywateli Państwa wysyłającego na zasadzie dobrowolności zeznania na wezwanie sądów i innych organów tego Państwa oraz przyjmować od takich obywateli przysięgę lub przyrzeczenie, odpowiednio do obowiązującego prawa Państwa wysyłającego;
i) doręczać obywatelom Państwa wysyłającego wszelkie dokumenty i pisma urzędowe organów tego Państwa.
Art. 26.
1. Odpisy aktów i dokumentów, o których mowa w punktach d) i e) artykułu 25, należycie zalegalizowane lub poświadczone przez urzędnika konsularnego i opatrzone jego pieczęcią urzędową, będą dopuszczone w postępowaniu sądowym i administracyjnym zarówno w Państwie wysyłającym, jak i przyjmującym, na równi z oryginałami oraz będą miały taką samą moc i wywierały taki sam skutek, jak gdyby były wydane lub sporządzone przed notariuszem lub inną osobą urzędową Państwa przyjmującego.
2. Wszelkie akty i dokumenty sporządzone przez sądy i inne organy lub osoby urzędowe Państwa przyjmującego, właściwie zalegalizowane na terytorium tego Państwa przez urzędnika konsularnego Państwa wysyłającego, będą miały w postępowaniu sądowym i administracyjnym w Państwie wysyłającym taką samą moc i wywierały taki sam skutek, jak akty i dokumenty sporządzone przez sądy i inne organy lub osoby urzędowe Państwa wysyłającego, pod warunkiem, że takie akty i dokumenty zostały sporządzone i wykonane w sposób nie będący w sprzeczności z ustawami i przepisami Państwa wysyłającego.
Art. 27.
1. Urzędnik konsularny jest uprawniony, na prośbę sądu Państwa wysyłającego, do przekazywania wniosków i rekwizycji sądowych organom Państwa przyjmującego właściwym do ich wykonania.
2. Urzędnik konsularny jest uprawniony do przyjmowania dobrowolnych zeznań obywateli Państwa wysyłającego dla potrzeb tego Państwa.
Art. 28.
Urzędnik konsularny, działając z urzędu lub w imieniu osób mających interes prawny, może zaproponować sądom lub innym właściwym organom Państwa przyjmującego odpowiednie osoby, aby działały jako opiekunowie lub kuratorzy obywateli Państwa wysyłającego bądź kuratorzy mienia tych obywateli, kiedy pozostawione jest ono bez opieki.
Art. 29.
1. Urzędnik konsularny ma prawo w swoim okręgu konsularnym porozumiewać się z każdym obywatelem Państwa wysyłającego, udzielać mu pomocy lub rady, a w razie konieczności zapewnić mu opiekę prawną. Jeśli obywatel Państwa wysyłającego pragnie odwiedzić urzędnika konsularnego lub porozumieć się z nim, Państwo przyjmujące nie będzie w żaden sposób ograniczać temu obywatelowi dostępu do urzędów konsularnych Państwa wysyłającego bądź sprzeciwiać się odwiedzinom urzędnika konsularnego Państwa wysyłającego u takiego obywatela.
2. Właściwe organy Państwa przyjmującego powiadomią natychmiast urzędnika konsularnego Państwa wysyłającego o zatrzymaniu lub aresztowaniu jakiegokolwiek obywatela Państwa wysyłającego, który nie ma prawa stałego pobytu w Państwie przyjmującym. W przypadku zatrzymania lub aresztowania obywatela Państwa wysyłającego, który posiada prawo stałego pobytu w Państwie przyjmującym, właściwe organy Państwa przyjmującego, na wniosek takiego obywatela, natychmiast powiadomią urzędnika konsularnego Państwa wysyłającego o takim zatrzymaniu lub aresztowaniu.
3. Państwo przyjmujące prześle bez zwłoki każdą korespondencję od obywatela Państwa wysyłającego, zatrzymanego lub aresztowanego w Państwie przyjmującym, skierowaną do urzędnika konsularnego Państwa wysyłającego. Urzędnik konsularny na swój wniosek zostanie poinformowany o przyczynach zatrzymania lub aresztowania każdego obywatela Państwa wysyłającego. Urzędnik konsularny może odwiedzać w każdym czasie takiego obywatela oraz komunikować się z nim na piśmie w języku Państwa wysyłającego lub przyjmującego w celu ochrony jego interesów, jednakże z zachowaniem ustaw i przepisów Państwa przyjmującego.
4. W przypadku procesu sądowego przeciwko obywatelowi Państwa wysyłającego w Państwie przyjmującym właściwe organy Państwa przyjmującego będą, na wniosek urzędnika konsularnego, informować tego urzędnika o zarzutach przeciwko takiemu obywatelowi, a także będą zezwalać urzędnikowi konsularnemu na obecność podczas procesu sądowego przeciwko temu obywatelowi, przy zachowaniu jednakże ustaw i przepisów Państwa przyjmującego.
5. Urzędnik konsularny Państwa wysyłającego ma prawo, zgodnie z miejscowymi przepisami regulaminów więziennych, odwiedzania i porozumiewania się z obywatelem Państwa wysyłającego, odbywającym karę więzienia w Państwie przyjmującym.
6. Prawo odwiedzania i porozumiewania się, przewidziane w ustępach 2, 3 i 5, będzie wykonywane zgodnie z ustawami i przepisami Państwa przyjmującego, włącznie z przepisami regulaminów więziennych, z tym jednak, że stosowanie tych ustaw i przepisów nie będzie przeszkadzać urzędnikowi konsularnemu w odwiedzaniu bez zwłoki swego obywatela, w swobodnym porozumiewaniu się z nim i w uzyskiwaniu informacji o zarzutach przeciwko takiemu obywatelowi.
7. Postanowienia ustępów 1, 2 i 3 mają odpowiednie zastosowanie również do każdej osoby zatrudnionej na statku morskim lub powietrznym Państwa wysyłającego, która nie jest obywatelem Państwa przyjmującego lub nie posiada w tym Państwie prawa stałego pobytu.
Art. 30.
W przypadku gdy właściwe organy lokalne Państwa przyjmującego dowiedzą się o zgonie w Państwie przyjmującym obywatela Państwa wysyłającego, niezwłocznie powiadomią o tym urzędnika konsularnego Państwa wysyłającego. Urzędnik konsularny jest uprawniony na swój wniosek i dla celów konsularnych do otrzymania od właściwych organów Państwa przyjmującego odpisu aktu zgonu tego obywatela.
Art. 31.
1. W przypadku gdy właściwe organy lokalne Państwa przyjmującego dowiedzą się o otwarciu spadku w wyniku zgonu w Państwie przyjmującym obywatela Państwa wysyłającego, który nie pozostawia w Państwie przyjmującym żadnego znanego spadkobiercy lub wykonawcy testamentu, powiadomią one o tym możliwie jak najszybciej urzędnika konsularnego Państwa wysyłającego.
2. W przypadku gdy właściwe organy lokalne Państwa przyjmującego dowiedzą się o zgonie jakiejkolwiek osoby, niezależnie od jej obywatelstwa, która w Państwie przyjmującym pozostawiła spadek, w którym obywatel Państwa wysyłającego, nie mający miejsca zamieszkania w Państwie przyjmującym, może być zainteresowany na podstawie testamentu tej osoby lub na innej podstawie zgodnie z ustawami Państwa przyjmującego, powiadomią one o tym możliwie jak najszybciej urzędnika konsularnego Państwa wysyłającego.
3. Urzędnik konsularny Państwa wysyłającego ma prawo bezpośrednio lub za pośrednictwem swego przedstawiciela chronić interesy obywatela Państwa wysyłającego, który nie ma miejsca zamieszkania w Państwie przyjmującym i który nie jest w inny sposób reprezentowany. W takich okolicznościach urzędnik konsularny jest uprawniony, zgodnie z właściwymi ustawami i przepisami, żądać od organów lokalnych dostarczenia informacji dotyczących majątku lub interesów tego obywatela, zwłaszcza udziałów w spadkach, praw do renty, należności z tytułu ubezpieczeń lub odszkodowań w związku z zatrudnieniem.
4. Urzędnik konsularny Państwa wysyłającego jest uprawniony do otrzymywania w celu przekazania obywatelowi Państwa wysyłającego, który nie ma miejsca zamieszkania w Państwie przyjmującym, każdej sumy pieniędzy lub innej własności, do której ten obywatel posiada prawo w wyniku zgonu innej osoby, włączając udziały w spadku, płatności należne z tytułu ustaw o odszkodowaniach w związku z zatrudnieniem, rent i ubezpieczeń społecznych w ogóle oraz wpływów z polis ubezpieczeniowych, chyba że sąd, instytucja lub osoba, która dokonuje podziału spadku, zarządzi, że przekazanie zostanie dokonane w inny sposób. Sąd, instytucja lub osoba, dokonująca podziału, może domagać się, aby urzędnik konsularny zastosował się do warunków ustanowionych w odniesieniu do:
a) przedstawienia pełnomocnictwa lub innego upoważnienia od takiego obywatela, nie posiadającego miejsca zamieszkania w Państwie przyjmującym;
b) przedłożenia właściwego dowodu otrzymania przez takiego obywatela tych pieniędzy lub innej własności;
c) zwrotu pieniędzy lub innej własności w przypadku niemożliwości przedłożenia takiego dowodu.
5. W przypadku gdy urzędnik konsularny otrzyma pieniądze lub inną własność w celu przekazania obywatelowi Państwa wysyłającego, stosownie do ustępu 4, będzie on podlegał w odniesieniu do tej czynności ustawom i jurysdykcji cywilnej władz Państwa przyjmującego w ten sam sposób i w tym samym zakresie co obywatel Państwa przyjmującego.
Art. 32.
1. Urzędnik konsularny jest uprawniony do udzielania pomocy statkom podnoszącym banderę Państwa wysyłającego oraz ich załogom; może on zwracać się w tym celu do organów Państwa przyjmującego. Urzędnik konsularny może wykonywać przewidziane przez ustawodawstwo Państwa wysyłającego prawo nadzoru i inspekcji w stosunku do statków podnoszących banderę tego Państwa i w stosunku do ich załóg, jak również zastosować wszelkie środki mające na celu zapewnienie przestrzegania prawa Państwa wysyłającego odnośnie do żeglugi. W tym celu może on odwiedzać statki i być odwiedzany przez kapitanów oraz załogi statków Państwa wysyłającego.
2. Nie naruszając prawa sądów i innych organów Państwa przyjmującego do sprawowania jurysdykcji w przypadkach przestępstw lub wykroczeń zakłócających spokój i bezpieczeństwo w porcie, a także do stosowania ustawodawstwa Państwa przyjmującego, wszelkie czynności dokonane przez urzędnika konsularnego zgodnie z ustawodawstwem Państwa wysyłającego w stosunku do statków podnoszących banderę tego Państwa i ich załóg, włączając w to angażowanie i zwalnianie kapitana i członków załogi, jak również rozstrzyganie sporów wszelkiego rodzaju między kapitanem a członkami załogi, będą respektowane przez organy Państwa przyjmującego. Dla wykonywania takich czynności urzędnik konsularny może zażądać pomocy właściwych organów Państwa przyjmującego.
Art. 33.
1. Jeżeli organy Państwa przyjmującego mają zamiar na pokładzie statku podnoszącego banderę Państwa wysyłającego aresztować lub zatrzymać w inny sposób jakąkolwiek osobę, która nie jest obywatelem Państwa przyjmującego, włącznie z kapitanem lub członkiem załogi tego statku, albo też zająć jakiekolwiek mienie znajdujące się na tym statku, wspomniane organy powinny, z wyłączeniem przypadków, kiedy jest to praktycznie niemożliwe ze względu na pilność sprawy, powiadomić o tym urzędnika konsularnego w czasie umożliwiającym jego przybycie na statek przed dokonaniem takich czynności. W przypadku gdy uprzednie zawiadomienie urzędnika konsularnego praktycznie jest niemożliwe, organy Państwa przyjmującego powinny poinformować go o tym w możliwie najkrótszym czasie, dając mu również pełną możliwość odwiedzenia osoby aresztowanej lub zatrzymanej i porozumiewania się z nią oraz podjęcia odpowiednich kroków dla zabezpieczenia interesów takiej osoby lub takiego statku.
2. Postanowienia ustępu 1 nie mają zastosowania do odprawy paszportowej, celnej i sanitarnej, jak również do czynności podjętych przez organy Państwa przyjmującego na prośbę kapitana lub za jego zgodą.
Art. 34.
1. Jeżeli statek podnoszący banderę Państwa wysyłającego ulegnie rozbiciu lub zostanie uszkodzony na terytorium Państwa przyjmującego lub dalsze kontynuowanie rejsu będzie z jakichkolwiek przyczyn uniemożliwione, organy Państwa przyjmującego powiadomią o tym niezwłocznie urzędnika konsularnego oraz przedsięwezmą wszelkie możliwe do zastosowania środki celem zabezpieczenia i ochrony tego statku, a także osób, ładunku oraz mienia znajdującego się na nim.
2. Jeżeli osoba reprezentująca interesy statku, określonego w ustępie 1, nie ma możności dokonania niezbędnych formalności dotyczących statku lub jego ładunku, urzędnik konsularny może załatwić takie formalności w jej imieniu. Urzędnik konsularny może w podobnych okolicznościach poczynić odpowiednie kroki w stosunku do ładunku lub innego mienia będącego własnością Państwa wysyłającego lub jego obywateli, które pochodzą z rozbitego lub uszkodzonego statku podnoszącego banderę obcą, z wyjątkiem statku podnoszącego banderę Państwa przyjmującego.
3. Żadne opłaty celne nie będą ściągane z uszkodzonego statku podnoszącego banderę Państwa wysyłającego, jego ładunku lub zaopatrzenia, chyba że przedmioty te są wprowadzone do swobodnego obrotu w Państwie przyjmującym.
Art. 35.
1. Pojęcie "statek" użyte w artykułach 32, 33 i 34 oznacza wszelkiego rodzaju statki upoważnione do podnoszenia bandery Państwa wysyłającego, z wyjątkiem okrętów wojennych.
2. Postanowienia artykułów 32, 33 i 34 będą miały także zastosowanie do cywilnych samolotów i cywilnej żeglugi powietrznej, w tym zakresie jak to jest możliwe.
Art. 36.
Urzędnik konsularny może wykonywać wszelkie inne funkcje konsularne zlecone mu przez Państwo wysyłające, jeżeli wykonywanie ich nie jest sprzeczne z ustawodawstwem Państwa przyjmującego.
Art. 37.
Za dokonywanie czynności konsularnych urząd konsularny może pobierać na terytorium Państwa przyjmującego opłaty konsularne, zgodnie z ustawami i przepisami Państwa wysyłającego.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Część V
Postanowienia końcowe
Art. 38.
1. Niniejsza Konwencja podlega ratyfikacji i wejdzie w życie trzydziestego dnia po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych, która nastąpi w Waszyngtonie możliwie jak najszybciej.
2. Niniejsza Konwencja będzie obowiązywać do upływu sześciu miesięcy od dnia, w którym jedna z Umawiających się Stron notyfikuje na piśmie drugiej Umawiającej się Stronie o wygaśnięciu tej Konwencji.
Na dowód czego Pełnomocnicy Umawiających się Stron podpisali niniejszą konwencję i opatrzyli ją pieczęciami.
Sporządzono w Warszawie dnia 31 maja 1972 roku, w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i angielskim, przy czym oba teksty mają jednakową moc.
Z upoważnienia Rządu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
S. Olszowski
Z upoważnienia Rządu Stanów Zjednoczonych Ameryki
W. Rogers
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
PIERWSZY PROTOKÓŁ do Konwencji konsularnej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej o Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki
W chwili podpisania Konwencji konsularnej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej o Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki, z dnia dzisiejszego, niżej podpisani Pełnomocnicy, należycie upoważnieni, zgodzili się ponadto na następujące postanowienia:
Bez naruszania dodatkowych praw i korzyści, do jakich może być uprawnione Państwo wysyłające w odniesieniu do swej własności dyplomatycznej i innej oficjalnej własności na terytorium Państwa przyjmującego, postanowienia artykułów 9, 16 i 18 Konwencji konsularnej będą miały takie samo zastosowanie w odniesieniu do mienia ruchomego i nieruchomego, włączając w to budynki mieszkalne, będącego własnością lub w inny sposób zajmowanego przez Państwo wysyłające i użytkowanego dla:
a) celów dyplomatycznych, włączając w to stałe przedstawicielstwa do organizacji międzynarodowych;
b) działalności informacyjnej i kulturalnej, prowadzonej poza ramami przedstawicielstw dyplomatycznych lub urzędów konsularnych.
Niniejszy Protokół stanowi integralną część wyżej wymienionej Konwencji konsularnej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej o Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki.
Sporządzono w Warszawie dnia 31 maja 1972 roku, w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i angielskim, przy czym oba teksty mają jednakową moc.
Z upoważnienia Rządu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
S. Olszowski
Z upoważnienia Rządu Stanów Zjednoczonych Ameryki
W. Rogers
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
DRUGI PROTOKÓŁ do Konwencji konsularnej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej o Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki
W chwili podpisania Konwencji konsularnej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej o Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki, z dnia dzisiejszego, niżej podpisani Pełnomocnicy, należycie upoważnieni, zgodzili się ponadto na następujące postanowienia:
1. Umawiające się Strony uzgadniają, że powiadomienie urzędnika konsularnego o zatrzymaniu lub aresztowaniu obywatela Państwa wysyłającego, który nie posiada prawa stałego pobytu w Państwie przyjmującym, określone w ustępie 2 artykułu 29 Konwencji konsularnej, nastąpi w ciągu trzech dni od daty zatrzymania lub aresztowania.
2. Umawiające się Strony uzgadniają, że powiadomienie urzędnika konsularnego o zatrzymaniu lub aresztowaniu obywatela Państwa wysyłającego, który posiada prawo stałego pobytu w Państwie przyjmującym, określone w ustępie 2 artykułu 29 Konwencji konsularnej nastąpi w ciągu trzech dni od daty wniosku tego obywatela o powiadomienie urzędnika konsularnego.
3. Umawiające się Strony uzgadniają, że prawo widzenia się, określone w ustępie 3 artykułu 29 Konwencji konsularnej, zostanie udzielone urzędnikowi konsularnemu w ciągu czterech dni od daty zatrzymania lub aresztowania każdego obywatela Państwa wysyłającego.
Niniejszy Protokół stanowi integralną część wyżej wymienionej Konwencji konsularnej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej o Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki.
Sporządzono w Warszawie dnia 31 maja 1972 roku, w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i angielskim, przy czym oba teksty mają jednakową moc.
Z upoważnienia Rządu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
S. Olszowski
Z upoważnienia Rządu Stanów Zjednoczonych Ameryki
W. Rogers
Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 11 grudnia 1972 roku.
Przewodniczący Rady Państwa: H. Jabłoński
L. S.
Minister Spraw Zagranicznych: S. Olszowski
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
zmiany:
1976-01-01
Dz.U.1975.45.226
wynik. z
art. 13 ust. 1 pkt 1
1982-01-02
Dz.U.1980.27.111
wynik. z
art. 53 ust. 1, art. 53 ust. 2
ROZPORZĄDZENIE RADY MINISTRÓW
z dnia 17 lipca 1973 r.
w sprawie umorzenia niektórych należności państwowych oraz przyznania ulg podatkowych i dotacji dla osób prawnych Kościoła Rzymskokatolickiego, innych kościołów i związków wyznaniowych, duchownych i pracowników kościelnych na Ziemiach Zachodnich i Północnych.
Na podstawie art. 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1971 r. o przejściu na osoby prawne Kościoła Rzymskokatolickiego oraz innych kościołów i związków wyznaniowych własności niektórych nieruchomości położonych na Ziemiach Zachodnich i Północnych (Dz. U. Nr 16, poz. 156), art. 35 ust. 1 dekretu z dnia 26 października 1950 r. o zobowiązaniach podatkowych (Dz. U. Nr 49, poz. 452 z późniejszymi zmianami) oraz art. 1 ust. 3 ustawy z dnia 13 grudnia 1957 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. z 1958 r. Nr 1, poz. 1, z 1964 r. Nr 41, poz. 277 i z 1972 r. Nr 23, poz. 164) zarządza się, co następuje:
ż 1. 1. Umarza się zaległe należności państwowe z tytułu czynszów najmu, czynszów dzierżawnych, opłat za użytkowanie wieczyste oraz wynagrodzeń za bezumowne korzystanie z terenów, budynków i lokali, wraz z odsetkami i kosztami egzekucyjnymi, w razie gdy należności te dotyczyły obiektów położonych na obszarze Ziem Zachodnich i Północnych, a dłużnikami są osoby prawne, w tym także zakony i kongregacje duchowne, Kościoła Rzymskokatolickiego oraz innych kościołów i związków wyznaniowych, zwane w dalszym ciągu "kościelnymi osobami prawnymi", lub duchowni albo pracownicy kościelni.
2. Przepisy rozporządzenia dotyczące pracowników kościelnych mają zastosowanie do organistów, zakrystian, grabarzy i innych osób zatrudnionych przez kościelne osoby prawne jedynie odnośnie do lokali mieszkalnych w plebaniach, wikarówkach, organistówkach oraz budynkach o podobnym przeznaczeniu, położonych na obszarze Ziem Zachodnich i Północnych.
ż 2. Umarza się zaległy podatek od nieruchomości położonych na obszarze Ziem Zachodnich i Północnych, wraz z odsetkami i kosztami egzekucyjnymi, w razie gdy dłużnikami są kościelne osoby prawne lub duchowni albo pracownicy kościelni.
ż 3. 1. Od kościelnych osób prawnych nie pobiera się czynszów najmu, czynszów dzierżawnych, opłat za użytkowanie wieczyste, wynagrodzeń za bezumowne korzystanie z terenów, budynków i lokali oraz podatku od nieruchomości, jeżeli dotyczą one nieruchomości lub ich części, będących przedmiotem postępowania administracyjnego wszczętego w trybie art. 1 lub 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1971 r. o przejściu na osoby prawne Kościoła Rzymskokatolickiego oraz innych kościołów i związków wyznaniowych własności niektórych nieruchomości położonych na Ziemiach Zachodnich i Północnych (Dz. U. Nr 16, poz. 156).
2. Przepis ust. 1 dotyczy okresu od dnia 29 czerwca 1971 r. do dnia zakończenia postępowania administracyjnego w sprawie własności nieruchomości lub jej części.
3. Właściwe do spraw wyznań organy prezydiów wojewódzkich rad narodowych (Rady Narodowej m. Wrocławia) zawiadamiają jednostki państwowe uprawnione do pobierania należności państwowych, o których mowa w ust. 1, o wszczęciu i zakończeniu postępowania administracyjnego.
4. Przepisy ust. 1-3 stosuje się odpowiednio do lokali w budynkach, o których mowa w ż 1 ust. 2, zajmowanych przez duchownych i pracowników kościelnych.
ż 4. 1. Kościelnym osobom prawnym przyznaje się ulgi podatkowe w formie potrącenia z wymiaru podatku od nieruchomości przypadającego od danej nieruchomości wysokości sum wpłaconych z tytułu czynszów najmu, czynszów dzierżawnych, opłat za użytkowanie wieczyste oraz wynagrodzeń za bezumowne korzystanie z terenów, budynków i lokali, położonych na obszarze Ziem Zachodnich i Północnych.
2. Ulgi podatkowe stosuje się w okresie od dnia zakończenia postępowana administracyjnego dotyczącego własności danej nieruchomości lub jej części (ż 3 ust. 1 i 2 ) do końca 1976 r.
3. Podstawę przyznania ulgi podatkowej stanowi zaświadczenie wydane na wniosek strony przez właściwą jednostkę państwową, stwierdzające wysokość otrzymanych przez nią wpłat, o których mowa w ust. 1; jednostka państwowa wydaje zaświadczenie na podstawie posiadanych akt lub dowodów przedstawionych przez stronę.
4. Sumy wpłacone przez członków (członkinie) zakonów uważa się za wpłatę domu zakonnego, do którego te osoby należały w czasie wpłaty.
5. Decyzję o przyznaniu ulgi podatkowej ze wskazaniem okresu stosowania i kwoty tej ulgi wydaje właściwy do spraw finansowych organ prezydium powiatowej (miejskiej, dzielnicowej) rady narodowej po otrzymaniu wniosku kościelnej osoby prawnej oraz zaświadczenia, o którym mowa w ust. 3.
6. W razie gdy własność nieruchomości przeszła na kościelną osobę prawną inną niż ta, która wpłaciła sumy wymienione w ust. 1, ulga podatkowa przysługuje obecnemu właścicielowi nieruchomości.
ż 5. 1. Kościelnym osobom prawnym przysługują na ich wniosek, zamiast ulg podatkowych, dotacje pieniężne w wysokości sum wpłaconych (ż 4 ust. 1), jeżeli:
1) w czasie złożenia wniosku o dotację nie są one podatnikami podatku od nieruchomości lub
2) podejmują budowę lub remont budynku albo
3) podejmują prace konserwatorskie przy przedmiocie nieruchomym lub ruchomym, stanowiącym dobro kultury.
2. Jeżeli wysokość ulg podatkowych jest niższa od wpłaconych sum, o których mowa w ż 4 ust. 1, dotacje pieniężne przysługują w wysokości nadwyżki tych sum nad przyznanymi ulgami podatkowymi.
3. Dotację pieniężną wypłaca się na wniosek kościelnej osoby prawnej, złożony do właściwego do spraw wyznań organu prezydium wojewódzkiej rady narodowej (Rady Narodowej m. Wrocławia) za pośrednictwem właściwego do spraw finansowych organu prezydium powiatowej (miejskiej, dzielnicowej) rady narodowej, który stwierdza na wniosku wysokość przyznanych ulg podatkowych.
ż 6. 1. Duchownym i pracownikom kościelnym, posiadającym obywatelstwo polskie, przyznaje się na ich wniosek dotacje pieniężne w wysokości sum wpłaconych w imieniu własnym z tytułu czynszów najmu, czynszów dzierżawnych, opłat za użytkowanie wieczyste oraz wynagrodzeń za bezumowne korzystanie z budynków, o których mowa w ż 1 ust. 2, oraz z lokali w tych budynkach.
2. Dotację pieniężną wypłaca się na wniosek duchownego lub pracownika kościelnego złożony do właściwego do spraw wyznań organu prezydium wojewódzkiej rady narodowej (Rady Narodowej m. Wrocławia).
ż 7. Przepisy ż 4-6 stosuje się również w razie dokonania wpłat w wypadkach, o których mowa w ż 3.
ż 8. Uprawnienia do ulg podatkowych i dotacji pieniężnych wygasają w razie niezłożenia wniosków (ż 4 ust. 5, ż 5 ust. 3 i ż 6 ust. 2) w terminie do dnia 31 grudnia 1974 r., a w wypadku dotacji pieniężnych z tytułu nadwyżki sum wpłaconych nad przyznanymi ulgami podatkowymi (ż 5 ust. 2) w terminie do dnia 30 czerwca 1977 r.
ż 9. Podania i świadectwa w sprawach objętych rozporządzeniem są wolne od opłaty skarbowej.
ż 10. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
zmiany:
1990-01-01
Dz.U.1989.50.288
ż 1
1991-02-21
Dz.U.1991.11.39
ż 1
1996-12-26
Dz.U.1996.144.664
wynik. z
ż 7
ROZPORZĄDZENIE RADY MINISTRÓW
z dnia 4 sierpnia 1973 r.
w sprawie utworzenia Bieszczadzkiego Parku Narodowego.
Na podstawie art. 14 ustawy z dnia 7 kwietnia 1949 r. o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 25, poz. 180) zarządza się, co następuje:
ż 1. Tworzy się Bieszczadzki Park Narodowy o obszarze 27 064,41 ha, położony w województwie krośnieńskim, zwany dalej "Parkiem".
ż 2. 1. W skład Parku wchodzą następujące obszary:
1) położone w granicach administracyjnych gminy Lutowiska o powierzchni 20948,05 ha:
a) oznaczone jako działki nr 26, 314-318, 319/1, 319/2, 320-332, wykazane na mapie ewidencyjnej wsi Beniowa,
b) oznaczone jako działki nr 1-3, 6-8, 10, 11, 13, 15, 16, 18, 20, 25-27, 29, 34, 36, 39, 45/3, 48-52, 61, 62, 90, 93-95, 96/1, 96/2, 97/1, 97/2, 98/1, 98/2, 99/1, 99/2, 101/1, 101/2, 102/1, 102/2, 103/1, 103/3, 104-107, 115, 116, wykazane na mapie ewidencyjnej wsi Brzegi Górne,
c) oznaczone jako działki nr 20-25, 288-296, 298/1, 298/2, 299, 299 A, 300-306, 306 A, 308/1, 308/2, 309-313, wykazane na mapie ewidencyjnej wsi Bukowiec,
d) oznaczone jako działki nr 25-35, 35 A, 36-38, 39/1, 39/2, 39 A, 40, 41, 42/1, 42/2, 43-45, wykazane na mapie ewidencyjnej wsi Caryńskie,
e) oznaczone jako działki nr 1, 2, 214, wykazane na mapie ewidencyjnej wsi Dydiowa,
f) oznaczone jako działki nr 3-9, 27, wykazane na mapie ewidencyjnej wsi Dźwiniacz Górny,
g) oznaczone jako działki nr 158/1, 159/1, 163-167, 168/1, 176/1, 177, 178, 179/1, wykazane na mapie ewidencyjnej wsi Hulskie,
h) oznaczone jako działki nr 67 A/1 część, 67 A/2 część, 70/1, 70/2, 71-76, 77/1, 77/2, 78/1, 78/2, 79/1, 79/2, 80/1, 80/2, 100-102, 102 A, 103-105, 110/1, 110/2, 111, 112/1, 112/2, 112 A, 113, wykazane na mapie ewidencyjnej wsi Nasiczne,
i) oznaczone jako działki nr 333-353, wykazane na mapie ewidencyjnej wsi Sianki,
j) oznaczone jako działki nr 29-37, 43-47, 91/3, 92/3, 102-110, 111/1, 111/2, 112/1, 112/2, 112/3, 113, 114/1, 114/2, 115/1, 115/2, 116, 117/1, 117/2, 118, 119, wykazane na mapie ewidencyjnej wsi Stuposiany,
k) oznaczone jako działki nr 10-17, 236, wykazane na mapie ewidencyjnej wsi Tarnawa Niżna,
l) oznaczone jako działki nr 18-20, 264, 267 część, wykazane na mapie ewidencyjnej wsi Tarnawa Wyżna,
ł) oznaczone jako działki nr 35/3 część, wykazane na mapie ewidencyjnej wsi Tworylne,
m) oznaczone jako działki nr 12, 16, 20-24, 27-42, 44, 45, 46 część, 47-55, 59, 100, 120-126, 127/1, 127/2, 128/1, 128/2, 129, 130, 131/1, 131/2, 132, 133, 186-188, 189/1, 189/2, 190/1, 190/2, 190/3, 190/5, 191/1, 191/2, 192-194, 195/1, 195/2, 196/1, 196/2, 197, 198, 199/1, 199/2, 200, 201/1, 201/2, 202-212, 354/1, 354/2, 354/3, 355/1, 355/2, 356, 357/1, 357/2, 357/3, 357/4, wykazane na mapie ewidencyjnej wsi Ustrzyki Górne,
n) oznaczone jako działki nr 1, 2, 4/1, 4/2, 5-7, 9, 11, 13/1, 14, 15, 17-20, 21/2, 22, 23, 25-27, 43, 46 część, 55-58, 60-90, 165, 166/1, 166/2, 167, 168/1, 168/2, 169, 170/1, 170/2, 171-173, 174/1, 174/2, 174/3, 175-182, 183/2, 183/3, 183/6, 184/1, 184/2, 185, 358/4, 358/5, 358/6, 358/12, 359/1, 360/1, 360/2, 361/1, 361/2, wykazane na mapie ewidencyjnej wsi Wołosate,
o) oznaczone jako działki nr 46-48, 116, 117, 118/1, 118/2, 119, 124, 125/1, 125/2, 126, 127/1, 127/2, 128-130, 138/1, 138/2, 139/1, 139/2, 140/2, 141/2, 142/2, 143/2, 144/2, 152-157, wykazane na mapie ewidencyjnej wsi Zatwarnica,
2) położone w granicach administracyjnych gminy Cisna o powierzchni 6116,36 ha:
a) oznaczone jako działki nr 263, 302, 303, 305, 352-357, 402, 404-407, 618, 619, wykazane na mapie ewidencyjnej wsi Smerek,
b) oznaczone jako działki nr 307-312, 315-317, 322/1, 325/1, 332, 334, 335, 338, 339, 428-434, 437-493, 506, 510, 511, 518, 518/2, 518/3 518/4, 520, 521, 522, 525, 530, 534/1, 535, 537, 540, 542, 544, 546/1, 548/4, 548/5, 550, 551/1, 552, 558, 560, 562, 564, 566, 568, 570, 572, 576, 578, 673, 675, 679-683, 689-759, 773, 774, 780-794, 797, 806, wykazane na mapie ewidencyjnej wsi Wetlina.
2. Z powierzchni parku są wyłączone drogi krajowe: nr 896 Ustrzyki Dolne - Czarna - Ustrzyki Górne i nr 897 Tylawa - Olsna - Ustrzyki Górne - Wołosate - granica Państwa.
ż 3. 1. Park jest jednostką budżetową podporządkowaną Ministrowi Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa, finansowaną z budżetu centralnego.
2. Parkiem zarządza i reprezentuje go dyrektor Parku.
3. Dyrektora Parku powołuje Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa, po zasięgnięciu opinii Państwowej Rady Ochrony Przyrody.
4. Do zakresu działania dyrektora Parku należy kierowanie całokształtem działalności Parku, a w szczególności:
1) inicjowanie, organizowanie i prowadzenie działalności na rzecz ochrony przyrody Parku,
2) przygotowanie planów pracy i preliminarzy budżetowych oraz sprawozdań z ich wykonania,
3) wydawanie regulaminów porządkowych w granicach nakazów lub zakazów wynikających z przepisów prawa.
ż 4. 1. Organem doradczym i opiniodawczym dyrektora Parku jest Rada Bieszczadzkiego Parku Narodowego, zwana dalej "Radą Parku".
2. Radę Parku powołuje Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa, określając jej skład, organizację i zakres działania.
ż 5. 1. Na obszarze Parku określonym w ż 2 ust. 1 pkt 1i 2 wszelkie działania oraz wszelkie czynności gospodarcze, ich charakter, zakres i sposób wykonywania muszą być ściśle dostosowane do potrzeb i celów ochrony przyrody.
2. Ograniczenia wynikające z przepisów ust. 1 w stosunku do terenów zabudowanych i użytków rolnych nie dotyczą czynności gospodarczych, których wykonywanie konieczne jest ze względu na racjonalne użytkowanie tych terenów.
3. (skreślony)
ż 6. (skreślony)
ż 7. 1. Ochronie ścisłej, która zmierza do zachowania w stanie nienaruszonym całości przyrody, a w szczególności do utrzymania naturalnego stanu zespołów leśnych, połoninowych, a także elementów przyrody nieożywionej, podlegają następujące obszary:
1) położone w granicach administracyjnych gminy Lutowiska o powierzchni 2753,33 ha:
a) oznaczone jako działka nr 26, wykazane na mapie ewidencyjnej wsi Beniowa,
b) oznaczone jako działki nr 1, 61, 62, 98/1, 99/1, 101, 102, 115, 116, wykazane na mapie ewidencyjnej wsi Brzegi Górne,
c) oznaczone jako działka nr 20 część, wykazane na mapie ewidencyjnej wsi Bukowiec,
d) oznaczone jako działki nr 9, 27, wykazane na mapie ewiedencyjnej wsi Dźwiniacz Górny,
e) oznaczone jako działka nr 15, wykazane na mapie ewidencyjnej wsi Tarnawa Niżna,
f) oznaczone jako działka nr 20 część, wykazane na mapie ewidencyjnej wsi Tarnawa Wyżna,
g) oznaczone jako działki nr 28-31, 38-41, wykazane na mapie ewidencyjnej wsi Ustrzyki Górne,
h) oznaczone jako działki nr 43, 55, 60, 66-68, 70, 75-79, 83, wykazane na mapie ewidencyjnej wsi Wołosate,
i) oznaczone jako działki nr 46-48, wykazane na mapie ewidencyjnej wsi Zatwarnica,
2) położone w granicach administracyjnych gminy Cisna o powierzchni 291,62 ha:
a) oznaczone jako działki nr 263, 618, 619, wykazane na mapie ewidencyjnej wsi Smerek,
b) oznaczone jako działki nr 735, 786, 787, wykazane na mapie ewidencyjnej wsi Wetlina.
2. Pozostałe obszary określone w ż 2 ust. 1, z wyłączeniem obszarów, o których mowa w ż 10, podlegają ochronie częściowej zmierzającej do przywrócenia przyrodzie stanu naturalnego przez stosowanie odpowiednich zabiegów pielęgnacyjno-hodowlanych i ochronnych oraz przez usuwanie elementów obcych pierwotnemu składowi zespołów roślinnych i siedlisku bądź też do zachowania w określonym stanie niektórych elementów przyrody.
3. Dyrektor Parku, po zasięgnięciu opinii Rady Parku, oznaczy w terenie granice poddane ochronie ścisłej.
ż 8. (skreślony)
ż 9. 1. Na obszarach Parku podlegających ochronie ścisłej lub częściowej prowadzi się gospodarkę rezerwatową według ustaleń planu urządzenia Parku, który podlega zatwierdzeniu przez Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa.
2. (skreślony)
ż 10. Tereny zbudowane lub tereny pozostające w użytkowaniu rolniczym, podlegają ochronie krajobrazu zmierzającej do zachowania w stanie możliwie niezmienionym naturalnych składników krajobrazu i utrzymania ich w układzie, w którym każdy z tych składników uczestniczy, w możliwie optymalnym stopniu, w zapewnieniu równowagi biologicznej.
ż 11. W przypadkach uzasadnionych potrzebami ochrony przyrody lub wynikającymi z zagrożeń dla ekosystemów Parku Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa, po zasięgnięciu opinii Państwowej Rady Ochrony Przyrody, można uznać za niezbędne wykonanie określonych czynności na obszarach objętych ochroną ścisłą.
ż 12. (skreślony)
ż 13. 1. Na obszarze Parku zabrania się:
1) niszczenia powierzchni ziemi, drzew i innych roślin oraz zanieczyszczania gleby, wody, i powietrza,
2) polowania, chwytania, płoszenia i zabijania dziko żyjących zwierząt,
3) wypasania zwierząt gospodarskich,
4) zbioru ziół leczniczych, owoców i roślin, runa oraz usuwania drzew i innych roślin, z wyjątkiem wykonywania tych czynności w ramach gospodarki rezerwatowej,
5) zbierania ściółki leśnej,
6) pozyskiwania żywicy,
7) wydobywania skał i minerałów,
8) zakłócania ciszy oraz wzniecania ognia poza miejscami wyznaczonymi do tego celu,
9) lokalizacji i prowadzenia zakładów przemysłowych,
10) lokalizowania ferm hodowlanych,
11) wznoszenia wszelkich budowli oraz budowy nowych urządzeń komunikacyjnych i innych urządzeń technicznych,
12) przeprowadzania prac melioracyjnych,
13) dokonywania zmiany stosunków wodnych i budowy obiektów gospodarki wodnej,
14) prowadzenia zakładów handlowych lub handlu okrężnego,
15) używania pojazdów mechanicznych i konnych na drogach zakładowych.
2. Zakaz określony w ust. 1 pkt 15 nie dotyczy służb Parku oraz Wojsk Ochrony Pogranicza.
3. Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa, po zasięgnięciu opinii Rady Parku, może zezwolić na odstąpienie od zakazów wymienionych w ust. 1 pkt 3, 4 i 11.
ż 14. (skreślony)
ż 15. 1. Poruszanie się osób na obszarach Parku objętych ochroną ścisłą i częściową może odbywać się tylko w sposób ustalony przez dyrektora Parku, po zasięgnięciu opinii Rady Parku.
2. Dyrektor Parku, po zasięgnięciu opinii Rady Parku, określi sposób zwiedzania Parku.
ż 16. 1. Na obszarze Parku dyrektor Parku może zezwolić na:
1) zbiór i wynoszenie z terenu Parku owoców, nasion drzew i krzewów, zbiór roślin, ziół leczniczych i innych okazów przyrodniczych w celach naukowych,
2) łowienie, zabijanie i wynoszenie z terenu Parku w celach naukowych pojedynczych okazów zwierząt dziko żyjących.
2. Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa po zasięgnięciu opinii Państwowej Rady Ochrony Przyrody może zezwolić na:
1) zmniejszenie stanu liczbowego określonego gatunku zwierząt, gdy jest to konieczne ze względu na realizację celów ochrony przyrody,
2) pozyskanie w celach naukowych większej ilości okazów lub materiałów, o których mowa w ust. 1.
ż 17. (skreślony)
ż 18. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ROZPORZĄDZENIE MINISTRA ŻEGLUGI
z dnia 28 września 1973 r.
w sprawie technicznych warunków bezpieczeństwa i higieny pracy oraz warunków sanitarno-bytowych na morskich statkach handlowych.
Na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 30 marca 1965 r. o bezpieczeństwie i higienie pracy (Dz. U. Nr 13, poz. 91) zarządza się, co następuje:
ż 1. 1. Rozporządzenie dotyczy wymagań technicznych w zakresie warunków bezpieczeństwa i higieny pracy oraz warunków sanitarno-bytowych na morskich statkach handlowych.
2. Przepisów rozporządzenia nie stosuje się do morskich statków handlowych o pojemności brutto mniejszej niż 200 RT, statków pasażerskich, statków przeznaczonych lub używanych do rybołówstwa morskiego, eksploatacji bogactw morskich, holowania lub ratownictwa statków morskich i innych urządzeń pływających, wydobywania mienia zatopionego w morzu lub innej działalności gospodarczej oraz statków pełniących specjalną służbą państwową, a także jednostek pływających marynarki wojennej, organów ochrony granic i Milicji Obywatelskiej.
ż 2. Ilekroć w rozporządzeniu jest mowa:
1) o nowo budowanym statku, należy przez to rozumieć statek, którego stępka została położona po dniu wejścia w życie rozporządzenia,
2) o wymaganiach technicznych, należy przez to rozumieć wymagania w zakresie warunków bezpieczeństwa i higieny pracy oraz warunków sanitarno-bytowych.
ż 3. Szczegółowe wymagania techniczne dotyczące konstrukcji i wyposażenia nowo budowanych morskich statków handlowych ustala w drodze zarządzenia Minister Żeglugi w porozumieniu z Ministrem Zdrowia i Opieki Społecznej oraz w uzgodnieniu z Zarządem Głównym Związku Zawodowego Marynarzy i Portowców.
ż 4. Morskie statki handlowe, będące w chwili wejścia w życie rozporządzenia w budowie, powinny być dostosowane do wymagań technicznych w zakresie uzasadnionym w szczególności względami technicznymi i ekonomicznymi, uzgodnionym przez armatora z inspekcją pracy i Państwową Inspekcją Sanitarną, w miarę możliwości przy udziale zainteresowanej stoczni. Realizacja uzgodnionych wymagań będzie uważana za ostateczne dostosowanie statku do wymagań rozporządzenia.
ż 5. Statki morskie nabywane za granicą lub wybudowane przed dniem wejścia w życie rozporządzenia powinny być przy najbliższym remoncie klasy 4-letniej oraz w razie przebudowy lub remontu kapitalnego statku, przeprowadzanych według uprzednio opracowanych projektów, dostosowane do wymagań technicznych w zakresie uzasadnionym względami technicznymi i ekonomicznymi, uzgodnionym w toku opiniowania projektów lub dopuszczenia do eksploatacji. Realizacja uzgodnionych zmian będzie uważana za ostateczne dostosowanie statku do wymagań rozporządzenia.
ż 6. 1. Projekty budowy lub przebudowy morskich statków handlowych powinny być przed ich przyjęciem zaopiniowane przez właściwe organy pod względem zgodności z obowiązującymi przepisami.
2. Zasady opiniowania projektów, o których mowa w ust. 1, ustalają w drodze zarządzenia Ministrowie Żeglugi oraz Zdrowia i Opieki Społecznej w uzgodnieniu z Zarządem Głównym Związku Zawodowego Marynarzy i Portowców.
3. Niedopuszczalne jest zlecanie budowy lub przebudowy morskich statków handlowych na podstawie projektów nie posiadających pozytywnej opinii właściwych organów.
4. W okresie 2 lat od wejścia w życie rozporządzenia właściwy organ może wyrazić zgodę na odstępstwa od niektórych wymagań technicznych, jeżeli warunki projektu statku lub stan zaawansowania prac przy jego budowie nie pozwalają na spełnienie wszystkich wymagań technicznych. Odstępstwa te nie mogą jednak spowodować istotnego pogorszenia warunków bezpieczeństwa i higieny pracy oraz warunków sanitarno-bytowych, a także nie mogą naruszać postanowień obowiązujących w tym zakresie konwencji międzynarodowych.
5. Właściwe organy mogą wydać pozytywną opinię o projekcie, o którym mowa w ust. 1, mimo niespełnienia niektórych wymagań technicznych, jeżeli uznają, że zostaną zachowane w całości warunki przynajmniej równorzędne warunkom wynikającym z pełnej realizacji wymagań technicznych.
ż 7. W toku budowy lub przebudowy statku armator powinien zapewnić sprawowanie bieżącego nadzoru nad prawidłową realizacją przez stocznię wymagań technicznych oraz zastosowaniem się do wiążących opinii.
ż 8. Spełnienie wymagań technicznych oraz wiążących opinii podlega sprawdzeniu w toku odbioru statku.
ż 9. W zakresie uregulowanym rozporządzeniem nie stosuje się przepisów rozporządzenia Ministra Żeglugi z dnia 18 grudnia 1956 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy na polskich morskich statkach handlowych w żegludze międzynarodowej (Dz. U. z 1957 r. Nr 14, poz. 75).
ż 10. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
zmiany:
1984-10-06
Dz.U.1984.61.316
MIĘDZYNARODOWA KONWENCJA
dotycząca ograniczenia odpowiedzialności właścicieli statków morskich, sporządzona wraz z Protokołem podpisania w Brukseli
dnia 10 października 1957 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 10 października 1957 r. sporządzona została w Brukseli Międzynarodowa konwencja dotycząca ograniczenia odpowiedzialności właścicieli statków morskich.
Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że wymieniona konwencja jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 15 września 1972 r.
L. S.
Przewodniczący Rady Państwa: H. Jabłoński
Minister Spraw Zagranicznych: S. Olszowski
(Tekst konwencji zamieszczony jest w załączniku do niniejszego numeru)
MIĘDZYNARODOWA KONWENCJA DOTYCZĄCA OGRANICZENIA ODPOWIEDZIALNOŚCI WŁAŚCICIELI STATKÓW MORSKICH
Przekład.
Wysokie Umawiające się Strony,
uznając potrzebę określenia w drodze wspólnego porozumienia niektórych jednolitych reguł dotyczących ograniczenia odpowiedzialności właścicieli statków morskich, postanowiły zawrzeć w tym celu niniejszą Konwencję i uzgodniły, co następuje:
Art. 1.
1. Właściciel statku morskiego może ograniczyć, zgodnie z artykułem 3 niniejszej Konwencji, swoją odpowiedzialność w odniesieniu do roszczeń wynikłych z jednego z następujących zdarzeń, chyba że zdarzenie, z którego wynika takie roszczenie, spowodowane zostało z winy własnej właściciela:
a) śmierci lub uszkodzenia ciała każdej osoby przewożonej na statku oraz utraty lub uszkodzenia wszelkiego mienia znajdującego się na statku;
b) śmierci lub uszkodzenia ciała każdej osoby na lądzie lub na wodzie, utraty lub uszkodzenia jakiegokolwiek innego mienia bądź naruszenia wszelkich praw spowodowanych przez działanie, zaniechanie lub winę jakiejkolwiek osoby znajdującej się na statku, za której działanie, zaniechanie lub winę odpowiada właściciel, lub wszelkiej innej osoby nie znajdującej się na statku, za której działanie, zaniechanie lub winę odpowiada; jednakże właściciel może ograniczyć swoją odpowiedzialność z tytułu działania, zaniechania lub winy osoby należącej do tej ostatniej kategorii jedynie wówczas, jeżeli działanie, zaniechanie lub wina tej osoby mają związek z nawigacją lub administracją statku, ładowaniem, przewozem lub wyładowaniem ładunku statku albo zaokrętowaniem, przewozem lub wyokrętowaniem pasażerów statku;
c) jakiegokolwiek zobowiązania lub odpowiedzialności nałożonych przez przepisy dotyczące usuwania zatopionego wraku, a wiążących się z wydobyciem, usunięciem lub zniszczeniem statku zatopionego, osiadłego na mieliźnie bądź porzuconego (łącznie z wszystkim, co się na takim statku znajduje), jak również jakiegokolwiek zobowiązania lub odpowiedzialności wynikających z uszkodzenia urządzeń portowych, basenów lub dróg żeglownych.
2. W niniejszej Konwencji wyrażenie "roszczenia osobowe" oznacza roszczenia z tytułu śmierci lub uszkodzenia ciała; wyrażenie "roszczenia majątkowe" oznacza wszelkie inne roszczenia wymienione w ustępie 1 niniejszego artykułu.
3. Właściciel statku ma prawo do ograniczenia odpowiedzialności w przypadkach wymienionych w ustępie 1 niniejszego artykułu nawet wtedy, gdy odpowiedzialność jego wynika z własności, posiadania, pieczy lub nadzoru nad statkiem, bez udowodnienia winy właściciela lub osób, za które on odpowiada.
4. Artykuł niniejszy nie ma zastosowania do:
a) roszczeń z tytułu akcji ratowniczych bądź roszczeń z tytułu udziału w awarii wspólnej;
b) roszczeń kapitana, członków załogi lub wszelkich innych podwładnych właściciela statku bądź znajdujących się na statku, bądź których obowiązki są związane ze statkiem, włącznie z roszczeniami ich spadkobierców, ich osobistych przedstawicieli lub osób pozostających na ich utrzymaniu, jeżeli stosownie do przepisów regulujących umowę o pracę między właścicielem statku a tymi podwładnymi właściciel nie jest uprawniony do ograniczenia swojej odpowiedzialności w stosunku do takich roszczeń lub jeżeli stosownie do tych przepisów może on to uczynić jedynie do kwoty wyższej od przewidzianej w artykule 3 niniejszej Konwencji.
5. Jeżeli właściciel statku jest uprawniony do dochodzenia roszczenia w stosunku do osoby zgłaszającej roszczenie z tytułu tego samego zdarzenia, ich wzajemne roszczenia podlegają potrąceniu, a postanowienia niniejszej Konwencji będą miały zastosowanie jedynie do ewentualnej różnicy należności.
6. Określenie osoby, na której spoczywa ciężar dowodu, co do tego, czy zdarzenie, z którego wynikło roszczenie, spowodowane zostało z winy własnej właściciela, następuje według lex fori.
7. Powołanie się na ograniczenie odpowiedzialności nie stanowi uznania tej odpowiedzialności.
Art. 2.
1. Ograniczenie odpowiedzialności przewidziane w artykule 3 niniejszej Konwencji odnosi się do całości roszczeń osobowych i majątkowych wynikających z każdego odrębnego zdarzenia, bez względu na roszczenia wynikłe lub mogące wyniknąć z innego odrębnego zdarzenia.
2. Jeżeli całość roszczeń wynikających z każdego odrębnego zdarzenia przekracza granice odpowiedzialności przewidziane w artykule 3, z całej kwoty odpowiadającej tym granicom można ustanowić jeden odrębny fundusz ograniczonej odpowiedzialności.
3. Ustanowiony w ten sposób fundusz będzie mógł być użyty wyłącznie do zaspokojenia roszczeń, w stosunku do których można powołać się na ograniczenie odpowiedzialności.
4. Po ustanowieniu takiego funduszu żaden z wierzycieli, którego roszczenie podlega zaspokojeniu z funduszu, nie będzie miał prawa dochodzić z innego majątku właściciela statku zaspokojenia roszczenia, dla którego fundusz został ustanowiony, pod warunkiem jednak, że fundusz ograniczonej odpowiedzialności jest rzeczywiście możliwy do wykorzystania na rzecz wierzyciela.
Art. 3.
1. Właściciel statku może ograniczyć swą odpowiedzialność stosownie do artykułu 1 do następujących kwot:
a) jeżeli zdarzenie spowodowało jedynie roszczenia majątkowe - do kwoty łącznej obliczonej po 66,67 jednostek rozliczeniowych od każdej tony tonażu statku;
b) jeżeli zdarzenie spowodowało jedynie roszczenia osobowe - do kwoty łącznej obliczonej po 206,67 jednostek rozliczeniowych od każdej tony tonażu statku;
c) jeżeli zdarzenie spowodowało zarówno roszczenia osobowe, jak i majątkowe - do kwoty łącznej obliczonej 206,67 jednostek rozliczeniowych od każdej tony tonażu statku, z czego pierwsza część obliczona po 140 jednostek rozliczeniowych od każdej tony tonażu statku, ma służyć wyłącznie zaspokojeniu roszczeń osobowych, a druga część obliczona po 66,67 jednostek rozliczeniowych od każdej tony tonażu statku ma służyć zaspokojeniu roszczeń majątkowych. Jeżeli jednak pierwsza część okaże się niewystarczająca dla pełnego zaspokojenia roszczeń osobowych, nie pokryta część tych roszczeń razem z roszczeniami majątkowymi będzie zaspokajana proporcjonalnie z drugiej części funduszu.
2. W każdej części funduszu ograniczonej odpowiedzialności podział między wierzycieli następuje w stosunku do wysokości ich ustalonych roszczeń.
3. Jeżeli przed podziałem funduszu właściciel statku zaspokoił w całości lub w części którekolwiek z roszczeń wskazanych w artykule 1 ustęp 1, wstępuje on, w odpowiednim stosunku, w prawa zaspokojonego wierzyciela do funduszu, jednak tylko w takim zakresie, w jakim stosownie do prawa krajowego państwa, w którym fundusz został ustanowiony, spłacony wierzyciel miałby prawo do zaspokojenia roszczenia przez właściciela.
4. Jeżeli właściciel statku wykaże, że w przyszłości może być zmuszony zaspokoić w całości lub w części którekolwiek z roszczeń wymienionych w art. 1 ust. 1, sąd lub inny właściwy organ Państwa, w którym fundusz został ustanowiony, może zarządzić tymczasowe zabezpieczenie wystarczającej kwoty dla umożliwienia w przyszłości właścicielowi dochodzenia jego roszczenia do funduszu na zasadach przewidzianych w poprzednim ustępie.
5. W celu ustalenia granicy odpowiedzialności właściciela statku stosownie do postanowień niniejszego artykułu, tonaż statku mniejszy niż 300 ton uważa się za 300 ton.
6. Jednostkę rozliczeniową wymienioną w ustępie 1 niniejszego artykułu stanowi specjalne prawo ciągnienia według definicji Międzynarodowego Funduszu Walutowego. Kwoty wskazane w tym ustępie będą przeliczane na walutę krajową Państwa, w którym powołano się na ograniczenie odpowiedzialności, według kursu tej waluty w dniu ustanowienia funduszu ograniczonej odpowiedzialności, dokonania zapłaty lub złożenia zabezpieczenia, które stosownie do przepisów tego Państwa jest równoznaczne z zapłatą. W przeliczeniu na specjalne prawo ciągnienia kurs waluty krajowej państwa, które jest członkiem Międzynarodowego Funduszu Walutowego, obowiązujący we wspomnianym terminie w ich operacjach i transakcjach, będzie ustalony zgodnie z metodą określania wartości, stosowaną przez Międzynarodowy Fundusz Walutowy. W przeliczeniu na specjalne prawo ciągnienia kurs waluty krajowej państwa, które nie jest członkiem Międzynarodowego Funduszu Walutowego, będzie ustalony w sposób określony przez to państwo.
7. Niezależnie od powyższego państwo, które nie jest członkiem Międzynarodowego Funduszu Walutowego i którego przepisy nie zezwalają na zastosowanie postanowień ustępu 6, może przy ratyfikacji protokołu z 1979 r. lub przystąpieniu do niego albo w każdym okresie późniejszym oświadczyć, że ograniczenia odpowiedzialności, określone w niniejszej konwencji do stosowania na jego terytorium, będą wynosić:
a) w odniesieniu do ustępu 1 litera a) - 1000 jednostek monetarnych;
b) w odniesieniu do ustępu 1 litera b) - 3100 jednostek monetarnych;
c) w odniesieniu do ustępu 1 litera c) - odpowiednio 3100, 2100 i 1000 jednostek monetarnych.
Jednostka monetarna, o której mowa w niniejszym ustępie, odpowiada 65,5 miligramom złota próby 900. Wymiana kwot określonych w niniejszym ustępie na walutę krajową będzie dokonana zgodnie z przepisami danego państwa.
8. Sposób obliczania określony w ostatnim zdaniu ustępu 6 oraz przeliczanie określone w ustępie 7 na walutę krajową państwa mogą być dokonane w taki sposób, aby odpowiadały - tak dalece, jak to jest możliwe - rzeczywistej wartości kwot określonych w ustępie 1 niniejszego artykułu, jak zostało to wyrażone w jednostkach rozliczeniowych. Państwa zawiadomią depozytariusza o sposobie obliczania, stosownie do ustępu 6, lub o wyniku przeliczenia, o którym mowa w ustępie 7, jeśli to możliwe, w trakcie składania dokumentu ratyfikacyjnego protokołu z 1979 r. albo dokumentu przystąpienia do niego lub w razie skorzystania z wyboru określonego w ustępie 7 oraz o każdej dokonanej zmianie.
9. Dla celów niniejszej Konwencji tonaż będzie obliczany, jak następuje:
- dla statków parowych lub innych statków o napędzie mechanicznym przyjmuje się tonaż netto zwiększony o objętość pomieszczeń siłowni, odjętą od tonażu brutto przy określaniu tonażu netto;
- dla wszelkich innych statków przyjmuje się tonaż netto.
Art. 4.
Z zastrzeżeniem postanowień artykułu 3 ustęp 2 niniejszej Konwencji, zasady dotyczące ustanowienia i podziału funduszu ograniczonej odpowiedzialności oraz wszelkie zasady postępowania określają przepisy krajowe Państwa, w którym fundusz ten został ustanowiony.
Art. 5.
1. W każdym przypadku, gdy właściciel statku uprawniony jest do ograniczenia swojej odpowiedzialności na podstawie niniejszej Konwencji i gdy dany statek lub inny statek bądź też wszelkie inne mienie należące do tego samego właściciela zostały zajęte na obszarze podlegającym jurysdykcji jednego z Umawiających się Państw lub gdy złożona została kaucja lub inne zabezpieczenie, ażeby uniknąć zajęcia, sąd lub inny właściwy organ tego Państwa może zarządzić zwolnienie statku lub każdego innego mienia albo zwolnienie złożonego zabezpieczenia, jeżeli zostanie ustalone, że właściciel złożył już wystarczającą kaucję lub inne zabezpieczenie w wysokości sumy równej jego pełnej odpowiedzialności na podstawie niniejszej Konwencji i że kaucja lub inne zabezpieczenie w ten sposób złożone są rzeczywiście możliwe do wykorzystania na rzecz wierzyciela zgodnie z jego uprawnieniami.
2. Jeżeli w okolicznościach wskazanych w ustępie 1 niniejszego artykułu została uprzednio złożona kaucja lub inne zabezpieczenie:
a) w porcie, gdzie wydarzył się wypadek, z którego wynikło roszczenie,
b) w pierwszym porcie, do którego statek zawinął po wypadku, który nie wydarzył się w porcie;
c) w porcie wyokrętowania lub wyładowania, jeżeli chodzi o roszczenie osobowe lub z tytułu szkód w ładunku,
sąd lub inny właściwy organ zarządzi zwolnienie statku lub kaucji albo innego złożonego zabezpieczenia, jeżeli spełnione są warunki wskazane w ustępie 1 niniejszego artykułu.
3. Postanowienia ustępów 1 i 2 niniejszego artykułu będą miały również zastosowanie, jeżeli kaucja lub inne zabezpieczenie już złożone są niższe od kwoty odpowiadającej pełnej odpowiedzialności na podstawie niniejszej Konwencji, z zastrzeżeniem jednak, że w odniesieniu do brakującej różnicy złożona została wystarczająca kaucja lub inne zabezpieczenie.
4. Jeżeli właściciel statku złożył kaucję lub inne zabezpieczenie w kwocie odpowiadającej jego pełnej odpowiedzialności na podstawie niniejszej Konwencji, taka kaucja lub inne zabezpieczenie będą służyć zaspokojeniu wszelkich roszczeń wynikających z odrębnego zdarzenia, w stosunku do których właściciel statku może ograniczyć swoją odpowiedzialność.
5. Zagadnienia proceduralne w sprawach z powództw wniesionych na podstawie postanowień niniejszej Konwencji i terminy, w jakich powództwa te winny być wniesione, będą rozstrzygane zgodnie z prawem krajowym Umawiającego się Państwa, w którym postępowanie się toczy.
Art. 6.
1. W niniejszej Konwencji odpowiedzialność właściciela statku obejmuje odpowiedzialność samego statku.
2. Z zastrzeżeniem ustępu 3 niniejszego artykułu, postanowienia niniejszej Konwencji będą miały zastosowanie do czarterującego, armatora i zarządcy statku, jak również do kapitana, członków załogi i innych podwładnych właściciela, czarterującego, armatora lub zarządcy, działających w wykonaniu ich funkcji, w taki sam sposób, w jaki mają zastosowanie do samego właściciela; z tym jednakże, że łączna granica odpowiedzialności właściciela i tych wszystkich innych osób z tytułu roszczeń osobowych i majątkowych wynikających z odrębnego zdarzenia nie będzie przekraczała kwot określonych zgodnie z artykułem 3 niniejszej Konwencji.
3. Jeżeli powództwo jest skierowane przeciwko kapitanowi lub członkom załogi, osoby te mogą ograniczyć swoją odpowiedzialność, nawet jeżeli zdarzenie, z którego wynikły roszczenia, zostało spowodowane z ich winy własnej. Jeżeli jednak kapitan lub członek załogi jest równocześnie właścicielem, współwłaścicielem, czarterującym, armatorem bądź zarządcą statku, postanowienia niniejszego ustępu mają zastosowanie jedynie wówczas, gdy działanie, zaniechanie lub wina danej osoby miały miejsce, gdy działała ona w charakterze kapitana lub członka załogi statku.
Art. 7.
Niniejsza Konwencja ma zastosowanie w każdym przypadku, kiedy właściciel statku lub każda inna osoba mająca z mocy artykułu 6 te same uprawnienia, co właściciel statku, ogranicza lub ubiega się o ograniczenie swojej odpowiedzialności przed sądem jednego z Umawiających się Państw lub stara się uzyskać zwolnienie statku lub innego zajętego mienia bądź kaucji albo innego zabezpieczenia złożonego na obszarze podlegającym jurysdykcji jednego z tych Państw.
Jednakże każde Umawiające się Państwo ma prawo wyłączenia w całości lub w części korzyści wynikających z niniejszej Konwencji w stosunku do każdego innego Państwa nie będącego Stroną Konwencji lub w stosunku do każdej osoby, która w czasie podjęcia starań zmierzających do ograniczenia odpowiedzialności lub zwolnienia statku albo innego zajętego mienia bądź zwolnienia kaucji lub innego zabezpieczenia, stosownie do artykułu 5, nie posiada stałego miejsca zamieszkania lub głównej siedziby przedsiębiorstwa w jednym z Umawiających się Państw, albo w stosunku do jakiegokolwiek statku, co do którego podjęto starania o ograniczenie odpowiedzialności lub o zwolnienie, a który nie podnosi w czasie wyżej przewidzianym bandery jednego z Umawiających się Państw.
Art. 8.
Każde Umawiające się Państwo zastrzega sobie prawo określenia, jakie inne rodzaje statków mają być dla celów niniejszej Konwencji traktowane w ten sam sposób jak statki morskie.
Art. 9.
Konwencja niniejsza jest otwarta do podpisu dla Państw reprezentowanych na dziesiątej sesji Konferencji Dyplomatycznej Prawa Morskiego.
Art. 10.
Niniejsza Konwencja podlega ratyfikacji, a dokumenty ratyfikacyjne będą składane Rządowi Belgii, który zawiadomi o tym kanałami dyplomatycznymi wszystkie Państwa, które Konwencję podpisały lub do niej przystąpiły.
Art. 11.
1. Niniejsza Konwencja wejdzie w życie w sześć miesięcy po dacie złożenia co najmniej dziesięciu dokumentów ratyfikacyjnych, z których co najmniej pięć powinno być złożonych przez Państwa posiadające tonaż równy lub wyższy niż jeden milion ton brutto.
2. Dla każdego Państwa sygnatariusza, które ratyfikuje Konwencję po dacie złożenia dokumentu ratyfikacyjnego warunkującego wejście w życie Konwencji, jak to przewiduje ustęp 1 niniejszego artykułu, niniejsza Konwencja wejdzie w życie w sześć miesięcy po dacie złożenia przez to Państwo dokumentu ratyfikacyjnego.
Art. 12.
Każde Państwo nie uczestniczące w dziesiątej sesji Konferencji Dyplomatycznej Prawa Morskiego może przystąpić do niniejszej Konwencji.
Dokumenty przystąpienia będą składane Rządowi Belgii, który zawiadomi o tym kanałami dyplomatycznymi wszystkie Państwa, które Konwencję podpisały i do niej przystąpiły, o złożeniu każdego takiego dokumentu.
Konwencja wejdzie w życie w stosunku do Państwa przystępującego w sześć miesięcy po dacie złożenia przez to Państwo dokumentu przystąpienia, jednakże nie przed datą wejścia w życie Konwencji, jak to jest przewidziane w artykule 11 ust. 1.
Art. 13.
Każda Wysoka Umawiająca się Strona ma prawo wypowiedzenia niniejszej Konwencji w każdym czasie po jej wejściu w życie w stosunku do tej Wysokiej Umawiającej się Strony. Jednakże wypowiedzenie to nabierze mocy po upływie jednego roku od daty otrzymania takiego wypowiedzenia przez Rząd Belgii, który zawiadomi o każdej takiej notyfikacji kanałami dyplomatycznymi wszystkie Państwa, które Konwencję podpisały i do niej przystąpiły.
Art. 14.
1. Każda Wysoka Umawiająca się Strona może w chwili ratyfikacji, przystąpienia do niniejszej Konwencji albo w każdym późniejszym czasie oświadczyć w pisemnej notyfikacji skierowanej do Rządu Belgii, że postanowienia niniejszej Konwencji zostaną rozciągnięte na terytoria, za których stosunki międzynarodowe Państwo to jest odpowiedzialne. Konwencja zostanie rozciągnięta na wskazane terytoria w sześć miesięcy po dacie otrzymania takiej notyfikacji przez Rząd Belgii, jednakże nie przed datą wejścia w życie niniejszej Konwencji w stosunku do tej Wysokiej Umawiającej się Strony.
2. Każda Wysoka Umawiająca się Strona, która złożyła oświadczenie na podstawie ustępu 1 niniejszego artykułu w sprawie rozciągnięcia Konwencji na terytoria, za których stosunki międzynarodowe jest odpowiedzialna, może w każdym czasie notyfikować Rządowi Belgii, że Konwencja przestaje obowiązywać te terytoria. Wypowiedzenie takie nabierze mocy po upływie jednego roku od daty otrzymania przez Rząd Belgii notyfikacji o wypowiedzeniu.
3. Rząd Belgii zawiadomi kanałami dyplomatycznymi wszystkie Państwa, które Konwencję podpisały i do niej przystąpiły, o każdej otrzymanej notyfikacji zgodnie z niniejszym artykułem.
Art. 15.
Każda Wysoka Umawiająca się Strona może, po upływie trzech lat od chwili wejścia w życie w stosunku do niej niniejszej Konwencji albo w późniejszym czasie, zażądać zwołania Konferencji w celu wprowadzenia poprawek do Konwencji.
Każda Wysoka Umawiająca się Strona, która zechce skorzystać z tych uprawnień, notyfikuje o tym Rządowi Belgii, który zwoła Konferencję w ciągu następnych sześciu miesięcy.
Art. 16.
Konwencja niniejsza zastępuje i uchyla w stosunkach między Państwami, które ją ratyfikują lub do niej przystąpią, Konwencję międzynarodową o ujednostajnieniu niektórych zasad dotyczących ograniczenia odpowiedzialności właścicieli statków morskich, podpisaną w Brukseli, dnia 25 sierpnia 1924 r.
Na dowód powyższego, należycie upoważnieni Pełnomocnicy, podpisali niniejszą Konwencję.
Sporządzono w Brukseli dnia 10 października 1957 r. w językach angielskim i francuskim, przy czym oba teksty są jednakowo autentyczne, w jednym egzemplarzu, który zostanie złożony w archiwach Rządu Belgii; Rząd ten będzie wydawał uwierzytelnione kopie Konwencji.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
PROTOKÓŁ PODPISANIA
1. Każde Państwo w chwili podpisania, ratyfikacji lub przystąpienia do niniejszej Konwencji może złożyć zastrzeżenia przewidziane w ustępie 2. Wszelkie inne zastrzeżenia do niniejszej Konwencji są niedopuszczalne.
2. Dopuszczalne są tylko następujące zastrzeżenia:
a) zastrzeżenie co do prawa wyłączenia stosowania postanowień artykułu 1 ustęp 1 (c),
b) zastrzeżenie co do prawa uregulowania przez szczegółowe postanowienia prawa krajowego zasad ograniczenia odpowiedzialności dla statków o tonażu mniejszym niż 300 ton,
c) zastrzeżenie co do prawa wprowadzenia w życie niniejszej Konwencji bądź przez nadanie jej mocy obowiązującego prawa, bądź przez włączenie jej postanowień do ustawodawstwa krajowego w formie właściwej temu ustawodawstwu.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
UMOWA
między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Finlandii
o współpracy kulturalnej i naukowej oraz w dziedzinach pokrewnych,
podpisana w Warszawie
dnia 8 marca 1973 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA
POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 8 marca 1973 roku została podpisana w Warszawie Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Finlandii o współpracy kulturalnej i naukowej oraz w dziedzinach pokrewnych, w następującym brzmieniu dosłownym:
UMOWA
między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Finlandii
o współpracy kulturalnej i naukowej oraz w dziedzinach pokrewnych.
Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rząd Republiki Finlandii, kierując się pragnieniem dalszego rozwoju i umacniania stosunków między obu krajami, w szczególności w dziedzinach kultury i nauki, uzgodniły, co następuje:
Art. 1.
Umawiające się Strony będą rozwijać i popierać współpracę w dziedzinach kultury i nauki, jak również w innych dziedzinach pokrewnych, będących przedmiotem wspólnego zainteresowania.
W celu realizacji niniejszej Umowy Umawiające się Strony będą rozwijać i ułatwiać między innymi:
a) wymianę personelu dydaktycznego i naukowego instytucji badawczych i uniwersytetów, a także specjalistów, wykładowców, studentów i stażystów;
b) podejmowanie wspólnych programów badawczych;
c) organizowanie wykładów i konferencji;
d) wymianę materiałów badawczych, publikacji naukowych, materiałów statystycznych oraz innych informacji, włącznie z dotyczącymi turystyki;
e) przyznawanie stypendiów;
f) wymianę wystaw oraz artystów i zespołów artystycznych;
g) wymianę delegacji;
h) wymianę w dziedzinie kultury fizycznej;
i) działalność odpowiadających sobie towarzystw przyjaźni w obu krajach.
Umawiające się Strony stwierdzają, że ustanowiona już współpraca w dziedzinach radia i telewizji jest obustronnie korzystna oraz że będą ją popierały.
Art. 2.
W celu realizacji niniejszej Umowy Umawiające się Strony postanawiają powołać dla dziedzin kultury i nauki Komisję Mieszaną, która zgodnie z wymogami konstytucyjnymi oraz odpowiednimi ustawami i innymi przepisami każdej Strony będzie opracowywać okresowe plany realizacji współpracy, określając jej zakres, kierunki, środki i warunki finansowe.
W przypadku wspólnego zainteresowania współpracą w ramach niniejszej Umowy w innych dziedzinach pokrewnych mogą być powoływane, za zgodą Umawiających się Stron, odpowiednie odrębne komisje mieszane.
Art. 3.
Umowa niniejsza wejdzie w życie w pierwszym dniu miesiąca następującego po dacie wymiany not, w których Umawiające się Strony poinformują się wzajemnie o spełnieniu wymogów konstytucyjnych, koniecznych dla wejścia w życie niniejszej Umowy.
Art. 4.
Umowa niniejsza zawarta jest na czas nieokreślony. Każda z Umawiających się Stron może wypowiedzieć ją w drodze notyfikacji i w takim przypadku utraci ona moc po upływie sześciu miesięcy od dnia wypowiedzenia.
Sporządzono w Warszawie, dnia 8 marca tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego trzeciego roku, w dwóch egzemplarzach, każdy w języku polskim i fińskim, przy czym obydwa teksty posiadają jednakową moc.
Z upoważnienia Rządu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
Piotr Jaroszewicz
Z upoważnienia Rządu Republiki Finlandii
Kalevi Sorsa
Po zaznajomieniu się z powyższą Umową Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 9 lipca 1973 roku.
L. S.
Przewodniczący Rady Państwa: H. Jabłoński
Minister Spraw Zagranicznych: S. Olszowski
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ROZPORZĄDZENIE MINISTRA GOSPODARKI TERENOWEJ I OCHRONY ŚRODOWISKA
z dnia 6 października 1973 r.
w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy zakładaniu i konserwacji zieleni oraz produkcji materiału roślinnego.
Na podstawie art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 30 marca 1965 r. o bezpieczeństwie i higienie pracy (Dz. U. Nr 13, poz. 91) zarządza się, co następuje:
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 1
Przepisy ogólne.
ż 1. Rozporządzenie określa warunki bezpieczeństwa i higieny pracy przy zakładaniu i konserwacji zieleni miejskiej oraz produkcji materiału roślinnego w przedsiębiorstwach i zakładach zieleni miejskiej, zwanych dalej "zakładami".
ż 2. Pracownik nowo przyjęty lub zmieniający stanowisko pracy może być dopuszczony do pracy dopiero po uprzednim przeszkoleniu w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy na danym stanowisku.
ż 3. Zatrudnianie pracowników przy pracach, o których mowa w ż 1, bez orzeczenia lekarskiego o dopuszczeniu do określonej pracy lub w razie przeciwwskazań lekarskich jest zabronione.
ż 4. Zakład ma obowiązek zapewnienia fachowego nadzoru przy pracach związanych z zakładaniem i konserwacją zieleni oraz produkcją materiału roślinnego.
ż 5. Pracownicy zatrudnieni na jezdni lub jej poboczu, przy torowiskach lub w bezpośredniej ich bliskości powinni mieć na sobie kamizelki ochronne koloru pomarańczowego.
ż 6. Maszyny i urządzenia o napędzie silnikowym mogą obsługiwać tylko pracownicy mający odpowiednie uprawnienia nadane przez właściwą komisję kwalifikacyjną.
ż 7. Manipulowanie (naprawa, regulacja) przy maszynie lub urządzeniu technicznym podczas pracy silnika jest zabronione.
ż 8. Przed oddaniem do eksploatacji nowego sprzętu zmechanizowanego i pomocniczego zakład powinien przeprowadzić próbę technicznej sprawności i zbadać, czy sprzęt spełnia wymagania w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 2
Praca przy zakładaniu i konserwacji zieleni oraz przy produkcji materiału roślinnego.
ż 9. Osoba przenosząca lub przewożąca kosę ma obowiązek złożenia jej i zabezpieczenia ostrza ochraniaczem.
ż 10. Przy posługiwaniu się kosiarką mechaniczną należy ściśle przestrzegać instrukcji jej obsługi, a koszenie na terenach pochyłych powinno odbywać się wzdłuż poziomu.
ż 11. 1. Roboty związane z zakładaniem i pielęgnacją zieleni na terenach pochyłych należy prowadzić przy zachowaniu szczególnych środków ostrożności.
2. Wjeżdżanie środkami transportowymi i urządzeniami samojezdnymi na pochyłości terenu o szczególnie ostrym kącie nachylenia jest zabronione.
ż 12. Do prowadzenia prac ogrodniczych na wysokości oraz usuwania drzew, których gałęzie stykają się z przewodami napowietrznymi lub gdy przewody przebiegają obok korony drzew (np. linie energetyczne, telefoniczne lub trakcyjne), można przystąpić dopiero po uprzednim porozumieniu się z zakładem eksploatującym te przewody w celu uzgodnienia najbezpieczniejszej metody pracy.
ż 13. Wchodzenie na drzewa i wykonywanie prac bez sprzętu zapewniającego bezpieczeństwo, jak podnośnik hydrauliczny, drabiny ogrodnicze i mechaniczne, oraz wykonywanie prac w nie sprzyjających warunkach atmosferycznych (ulewne deszcze, silne wiatry, śnieżyca, oblodzenie, temperatura poniżej - 15C) jest zabronione.
ż 14. Plombowanie drzewa na wysokości ponad 2 m należy wykonywać z rusztowania lub z podnośnika hydraulicznego na pojeździe samochodowym, wyposażonym w kosz dla pracowników wykonujących te roboty.
ż 15. Odcinki na jezdniach, na których są zatrudnieni pracownicy, należy zabezpieczyć zaporami drogowymi i znakami ostrzegawczymi oraz zapewnić na nich sygnalizowanie niebezpieczeństwa.
ż 16. Roboty ziemne na głębokości poniżej 1 m mogą być prowadzone po uprzednim zabezpieczeniu przed usunięciem się gruntu odpowiednim szalowaniem.
ż 17. Wykopy na terenach zasiedlonych należy ogrodzić do wysokości co najmniej 1,25 m oraz oświetlać nocą lampami ostrzegawczymi, stosowanymi przy robotach drogowych i trakcyjnych.
ż 18. Przed rozpoczęciem wykopów w miejscach, w których mogą przechodzić przewody (np. elektryczne, gazowe, wodociągowe, kanalizacyjne, telefoniczne), należy uzyskać od zakładów eksploatujących te przewody dokładne informacje o trasie ich przebiegu, aby nie spowodować uszkodzenia przewodów i wypadków w pracy.
ż 19. Przy pracach porządkowych na terenach zielonych (zamiatanie, zbieranie odpadów, papierów) należy stosować przyrządy pomocnicze, jak szczypce, szpikulce, a pracownicy wykonujący te prace powinni być wyposażeni w rękawice ochronne.
ż 20. Pracownicy zatrudnieni przy obsłudze aparatów do opryskiwania, opylania lub gazowania środkami chemicznymi oraz przy obsłudze kotłów do parowania ziemi powinni być przeszkoleni w zakresie tej obsługi i stosowania przepisów dotyczących ochrony roślin środkami chemicznymi.
ż 21. Brygada pracowników zatrudniona poza zakładem powinna być wyposażona w apteczkę polową.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 3
Przepisy końcowe.
ż 22. Zakłady powinny opracować w terminie 3 miesięcy od wejścia w życie rozporządzenia szczegółowe instrukcje techniczno-ruchowe, określające wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy dla poszczególnych stanowisk pracy oraz przestrzegać ich stosowania.
ż 23. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 grudnia 1973 r.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ROZPORZĄDZENIE MINISTRA GOSPODARKI TERENOWEJ I OCHRONY ŚRODOWISKA
z dnia 22 października 1973 r.
w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy w miejskich ogrodach zoologicznych.
Na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 30 marca 1965 r. o bezpieczeństwie i higienie pracy (Dz. U. Nr 13, poz. 91) zarządza się, co następuje:
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 1
Przepisy wstępne.
ż 1. Rozporządzenie ustala warunki bezpieczeństwa i higieny pracy w miejskich ogrodach zoologicznych, zwanych dalej "ogrodami".
ż 2. Przy pracach w ogrodzie może być zatrudniony wyłącznie pracownik, który:
1) posiada wymagane kwalifikacje dla danego stanowiska,
2) uzyskał orzeczenie lekarskie o dopuszczeniu do określonej pracy.
ż 3. Nie wolno zatrudniać pracownika na stanowisku pracy bez wstępnego przeszkolenia w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 2
Bezpieczeństwo przy obsłudze pomieszczeń dla zwierząt.
ż 4. Pomieszczenia dla zwierząt i znajdujące się w nich urządzenia powinny być zawsze w pełnej sprawności technicznej. Szczególną uwagę należy zwracać na pełną sprawność techniczną urządzeń ochronnych w okresie zimowym.
ż 5. Wejścia do pomieszczeń dla zwierząt przeznaczone dla obsługi powinny być wykonane w sposób umożliwiający wygodne wejście i szybkie wyjście pracownika bez jego zagrożenia ze strony zwierząt znajdujących się w tym pomieszczeniu. W pomieszczeniach dla zwierząt niebezpiecznych drzwi, furtki itp. powinny otwierać się na zewnątrz.
ż 6. 1. Zamknięcia do pomieszczeń dla zwierząt powinny być wykonane w sposób umożliwiający w każdej chwili łatwe ich otworzenie zarówno z zewnątrz, jak i od wewnątrz.
2. Przy wchodzeniu i wychodzeniu z pomieszczeń dla zwierząt należy przestrzegać zasady zamykania pomieszczeń na klucz lub inny zainstalowany zamek.
3. Wskazane jest stosowanie w pomieszczeniach dla zwierząt na poszczególnych oddziałach zamków ujednoliconych.
4. Kłódki, zamki i klucze od pomieszczeń dla zwierząt powinny być zaopatrzone w numery lub oznaczone w inny sposób, umożliwiający w razie potrzeby szybkie znalezienie właściwego klucza. Niezależnie od kluczy używanych przez pracowników działu hodowlanego, pełny komplet kluczy powinien znajdować się w łatwo dostępnym miejscu w biurze kierownictwa ogrodu. Klucze do pomieszczeń dla zwierząt szczególnie niebezpiecznych powinny być udostępniane tylko upoważnionym pracownikom.
ż 7. 1. Dźwignie, linki szybrów itp. urządzenia w pomieszczeniach dla zwierząt, a zwłaszcza w pomieszczeniach dla ssaków naczelnych, niedźwiedziowatych i kotowatych, powinny być zabezpieczone w sposób uniemożliwiający zwierzętom dostęp do nich.
2. Znajdujące się na zewnątrz pomieszczeń uchwyty, cięgła itp. urządzenia powinny być malowane różnymi kolorami tak, aby z daleka można było stwierdzić, czy znajdują się one w położeniu zamkniętym, czy otwartym.
ż 8. Poza godzinami otwarcia ogrodu dla zwiedzających i czasem pracy pracowników wszystkie wejścia z wyjątkiem wejść dyżurnych powinny być zamknięte, a klucze od nich oraz klucze od poszczególnych pomieszczeń dla zwierząt powinny być przechowywane przez pracownika dozorującego.
ż 9. 1. Pomieszczenia dla zwierząt szczególnie niebezpiecznych powinny być zaopatrzone dodatkowo w niezbędne zabezpieczenia, zarówno od strony pracowników obsługujących dane pomieszczenie, jak i od strony zwiedzających. Przy wejściu do tych pomieszczeń powinny być umieszczone odpowiednie tablice z napisami ostrzegawczymi.
2. Pomieszczenia dla zwierząt, a w szczególności pomieszczenia dostępne dla zwiedzających, powinny być wyposażone w instalację wodociągową i kanalizacyjną, a ścieki z nich odprowadzane do sieci miejskiej.
ż 10. Akwaria ogrzewane grzałkami elektrycznymi, w których napięcie prądu przekracza 24 V, powinny być uziemione. Podczas pracy wewnątrz tych akwariów zainstalowane w nich urządzenia elektryczne powinny być wyłączone.
ż 11. Na terenie poszczególnych pawilonów i pomieszczeń dla zwierząt powinny znajdować się schematy przewodów elektrycznych, wodociągowych, kanalizacyjnych i centralnego ogrzewania z dokładnym oznaczeniem miejsca zaworów zamykających i otwierających.
ż 12. 1. Roboty budowlano-montażowe, porządkowe itp. w pomieszczeniach dla zwierząt lub w bezpośredniej ich bliskości mogą być wykonywane dopiero po usunięciu zwierząt z tych pomieszczeń przez pracowników działu hodowlanego.
2. Roboty budowlano-montażowe, niezależnie od ich charakteru (inwestycyjne, remontowe lub konserwacyjne), prowadzone w pomieszczeniach, obok których znajdują się zwierzęta niebezpieczne, należy wykonywać wyłącznie pod nadzorem pracownika działu hodowlanego.
3. Teren, na którym są wykonywane roboty budowlane, remontowe lub montażowe, powinien być ogrodzony i odpowiednio oznaczony.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 3
Obsługa zwierząt.
ż 13. Przebywanie na terenie ogrodu pracowników znajdujących się w stanie nietrzeźwym jest zabronione.
ż 14. 1. Przy pracach na terenie ogrodu, w szczególności przy obsłudze zwierząt, należy unikać w miarę możliwości wchodzenia do pomieszczeń dla zwierząt nawet mało niebezpiecznych, w czasie obecności tych zwierząt w pomieszczeniach, a niezbędne przebywanie w nich ograniczyć do minimum. Wykonywanie prac w pomieszczeniach w obecności zwierząt stwarzających zagrożenie jest dopuszczalne tylko w szczególnych wypadkach przy odpowiednim zabezpieczeniu i w obecności pracownika ubezpieczającego.
2. W godzinach otwarcia ogrodu dla zwiedzających wchodzenie bez koniecznej potrzeby pracowników ogrodu na teren wybiegów w obecności zwierząt, przechodzenie przez bariery, wchodzenie do fos ochronnych i innych miejsc niedostępnych dla publiczności jest zabronione.
ż 15. 1. Pracownicy działu hodowlanego ogrodu powinni być zaznajomieni z biologią gatunków zwierząt dzikich znajdujących się w ogrodzie, zwłaszcza tych, przy których aktualnie pracują. Pracownicy ci powinni być także poinformowani o indywidualnym charakterze poszczególnych osobników zwierząt.
2. Przy obsłudze zwierząt nowo sprowadzonych do ogrodu, których indywidualne cechy nie są znane, należy zachowywać szczególną ostrożność.
ż 16. 1. Prace przy obsłudze zwierząt szczególnie trudne lub niebezpieczne, np. przy transporcie czy łączeniu par, powinny być wykonywane przez pracowników odpowiednio wykwalifikowanych, doświadczonych oraz pod nadzorem przedstawiciela kierownictwa ogrodu.
2. Praca przy obsłudze zwierząt szczególnie niebezpiecznych (np. ssaków drapieżnych, ssaków kopytnych, gadów jadowitych) powinna być wykonywana przez co najmniej dwóch pracowników, z których jeden wykonuje daną czynność, drugi zaś spełnia rolę osoby ubezpieczającej. Wykonywanie czynności można rozpocząć dopiero po przepędzeniu zwierzęcia do sąsiedniego pomieszczenia.
3. W poszczególnych oddziałach działu hodowlanego powinny być wywieszone w widocznym miejscu aktualne wykazy zwierząt szczególnie niebezpiecznych wraz z podaniem najważniejszych wskazówek co do ich obsługi.
ż 17. Jeżeli pracownikowi lub osobie postronnej, znajdującej się na wybiegu zwierząt grozi niebezpieczeństwo, należy starać się przepędzić zwierzę, po czym umożliwić zagrożonemu opuszczenie wybiegu. Jeżeli okaże się to niemożliwe, zwierzę należy oszołomić przy pomocy broni Palmera lub unieszkodliwić w inny sposób, w zależności od sytuacji.
ż 18. Prace przy obsłudze gadów powinny być wykonywane ze szczególną ostrożnością. Zatrudnieni przy tym pracownicy powinni posiadać ubrania ochronne i posługiwać się specjalnym sprzętem (rękawice, osłony i kije ofiologiczne).
ż 19. Pomieszczenia, w których znajdują się zwierzęta chore, tzw. kwarantanniki, izolatki itp. powinny być obsługiwane przez odrębny personel nie kontaktujący się z innymi pracownikami ogrodu, a zwłaszcza z pracownikami działu hodowlanego.
ż 20. 1. Produkty przeznaczone do karmienia zwierząt powinny być przechowywane na terenie ogrodu w oddzielnych pomieszczeniach, z zastosowaniem urządzeń zabezpieczających je przed psuciem.
2. Transport pożywienia dla zwierząt na terenie ogrodu powinien odbywać się w specjalnych pojemnikach wykonanych z materiałów łatwo zmywalnych oraz szczelnych i zamykanych. Nie dotyczy to pasz objętościowych.
ż 21. 1. Przygotowywanie karmy dla zwierząt powinno odbywać się w specjalnych pomieszczeniach zapewniających należyte warunki higienicznosanitarne zatrudnionym tam pracownikom.
2. W celu zapewnienia należytej higieny oraz usprawnienia przygotowywania karmy dla zwierząt powinny być stosowane urządzenia mechaniczne, np. maszyny do czyszczenia i rozdrabniania pasz oraz urządzenia do ich mieszania.
3. Sprzęt i naczynia używane do przyrządzania i rozdawania pokarmu oraz do pojenia powinny być po każdym użyciu umyte, a przynajmniej raz w tygodniu zdezynfekowane odpowiednim środkiem. Każdy z oddziałów działu hodowlanego powinien być zaopatrzony w odpowiednią ilość tych naczyń.
ż 22. 1. Karmienie i pojenie zwierząt powinno odbywać się w sposób i w terminach określonych przez kierownictwo dla poszczególnych oddziałów albo grup zwierząt.
2. Podawanie karmy zwierzętom, a zwłaszcza zwierzętom niebezpiecznym, powinno odbywać się w czasie ich nieobecności w danym pomieszczeniu lub przy zastosowaniu odpowiednich urządzeń zabezpieczających.
3. Podawać karmę może tylko pracownik działu hodowlanego, specjalnie do tego wyznaczony.
ż 23. 1. Podczas prac związanych z pielęgnacją i obsługą zwierząt, między innymi z ich karmieniem, spożywanie przez pracowników posiłków, palenie papierosów oraz wykonywanie innych czynności odwracających uwagę jest zabronione.
2. Przy sztucznym karmieniu gadów należy zachować szczególną ostrożność. Ręce pracowników powinny być chronione przy tych czynnościach przez założenie odpowiednich rękawic. Pracownicy powinni posługiwać się przy podawaniu pokarmu gadom wyłącznie odpowiednimi przyrządami, np. pincetami, sondami gumowymi itp.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 4
Higiena pomieszczeń.
ż 24. 1. Pomieszczenia dla zwierząt, obsługi oraz pawilony dostępne dla zwiedzających powinny być wykonane w sposób zapewniający utrzymanie ich w czystości i utrzymywane w tym stanie.
2. Sprzątanie pomieszczeń dla zwierząt oraz sprzątanie obiektów dostępnych dla zwiedzających powinno odbywać się wtedy, gdy ogród jest zamknięty.
3. Śmieci, resztki nie zjedzonego pokarmu itp. odpadki powinny być wrzucane do specjalnych pojemników, które należy opróżniać w możliwie krótkim czasie. Pojemniki te powinny być wykonane z materiałów łatwo zmywalnych i okresowo dezynfekowane.
ż 25. Dezynfekcje pomieszczeń dla zwierząt należy przeprowadzać według wskazówek oraz pod nadzorem miejscowej służby lekarsko-weterynaryjnej ogrodu. Pomieszczenia te w czasie przeprowadzania dezynfekcji nie mogą być udostępniane zwiedzającym.
ż 26. Pracownicy sprzątający pomieszczenia ze zwierzętami chorymi albo podejrzanymi o choroby zakaźne lub inwazyjne powinni być szczegółowo poinformowani przez służbę lekarsko-weterynaryjną ogrodu o możliwościach zarażenia się tymi chorobami i o niezbędnych środkach ostrożności. Pomieszczenia te powinny być wyposażone w osobny sprzęt do ich sprzątania oraz do obsługi znajdujących się na ich terenie zwierząt.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 5
Postępowanie w razie ucieczki zwierząt.
ż 27. 1. Na terenie poszczególnych oddziałów działu hodowlanego, w większych pawilonach lub innych ustalonych punktach ogrodu, w miejscach dostępnych dla pracowników powinien znajdować się podręczny sprzęt niezbędny do likwidowania prób ucieczki zwierząt (klatki rezerwowe, skrzynki odłowowe, siatki, pętle itp.) oraz sprzęt (broń Palmera) pozwalający na dokonywanie zdalaczynnych iniekcji środków unieruchamiających.
2. Na terenie ogrodu powinna znajdować się odpowiednio zabezpieczona broń palna, której użycie jest możliwe tylko przez upoważnionych pracowników ogrodu.
ż 28. 1. Pracownik ogrodu, który spostrzeże ucieczkę zwierzęcia, powinien zawiadomić o tym natychmiast kierownictwo ogrodu lub odpowiedzialnego pracownika dyżurnego, a w razie wyjścia zwierzęcia niebezpiecznego poza teren ogrodu - również właściwy organ Milicji Obywatelskiej.
2. W razie stwierdzenia ucieczki zwierzęcia, a w szczególności wydostania się ze swego pomieszczenia na teren ogrodu zwierzęcia niebezpiecznego dla ludzi, należy przeprowadzić natychmiastową akcję jego odłapania, stosując się do poleceń kierownika ogrodu lub odpowiedzialnego pracownika.
3. Podczas akcji odłapywania zwierzęcia niebezpiecznego osoby zwiedzające, znajdujące się na terenie ogrodu, należy skierować do wyjścia lub do najbliższego pawilonu stanowiącego bezpieczne schronienie dla ludzi. Należy również wstrzymać wpuszczanie zwiedzających i osób postronnych na teren ogrodu.
4. Jeżeli zwierzę zachowuje się agresywnie wobec ludzi, a jego odłapanie lub unieruchomienie okaże się niemożliwe bez narażenia ludzi na niebezpieczeństwo, zwierzę należy odstrzelić. Decyzję w tej sprawie podejmuje kierownik ogrodu, a w razie jego nieobecności odpowiedzialny pracownik ogrodu kierujący akcją podłapywania.
5. W razie konieczności odstrzelenia niebezpiecznego zwierzęcia, które wydostało się ze swego pomieszczenia, rejon, w którym ma nastąpić odstrzał, oraz najbliższy przyległy teren powinny być całkowicie zamknięte i opróżnione ze zwiedzających oraz personelu ogrodu, z wyjątkiem pracowników biorących udział w akcji odstrzału. Szczegółowe warunki odstrzału określą instrukcje, o których mowa w ż 34.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 6
Higienicznosanitarne warunki pracy.
ż 29. Pracownicy powinni być zaopatrzeni natychmiast po przystąpieniu do pracy w odzież roboczą, ochronną oraz w sprzęt ochrony osobistej, zgodnie z obowiązującymi przepisami.
ż 30. Na terenie ogrodu powinny być urządzone do użytku pracowników: szatnia, urządzenia kąpielowe, ustępy i suszarnie odzieży, z podziałem na części dla kobiet i mężczyzn, pomieszczenie do spożywania posiłków (jadalnia) oraz pomieszczenie do prania i dezynfekcji odzieży.
ż 31. Pracownicy ogrodu, w szczególności działu hodowlanego, powinni otrzymywać mydło o właściwościach dezynfekcyjnych.
ż 32. W poszczególnych działach ogrodu, a zwłaszcza w oddziałach działu hodowlanego i większych pawilonach, powinny znajdować się podręczne apteczki pierwszej pomocy zaopatrywane na bieżąco w niezbędne leki oraz środki opatrunkowe.
ż 33. Pracownicy ogrodu, w szczególności działu hodowlanego, powinni być zaznajomieni z możliwością zarażenia się chorobami odzwierzęcymi w razie nieprzestrzegania warunków higienicznosanitarnych, jak również możliwościami zatruć spowodowanych spożywaniem karmy przeznaczonej dla zwierząt oraz odniesienia urazów mechanicznych przy obsłudze zwierząt.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 7
Przepisy końcowe.
ż 34. Kierownictwo ogrodu jest obowiązane opracować w terminie trzech miesięcy od dnia wejścia w życie rozporządzenia szczegółowe instrukcje dotyczące bezpieczeństwa i higieny pracy dla poszczególnych działów i oddziałów ogrodu, ustalające w szczególności zasady obsługi poszczególnych grup zwierząt, używania maszyn i urządzeń technicznych oraz postępowania w razie ucieczki zwierząt. Instrukcje te powinny być wywieszone na widocznych miejscach, a z ich treścią należy zapoznać wszystkich pracowników.
ż 35. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 grudnia 1973 r.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
KONWENCJA KONSULARNA
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Królestwem Belgii, podpisana w Warszawie
dnia 11 lutego 1972 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 11 lutego 1972 roku podpisana została w Warszawie Konwencja konsularna między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Królestwem Belgii w następującym brzmieniu dosłownym:
KONWENCJA KONSULARNA
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Królestwem Belgii
Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Jego Królewska Mość Król Belgów,
wyrażając życzenie dalszego wzmocnienia tradycyjnych więzów przyjaźni, istniejących między obu Państwami,
pragnąc uregulować i rozwijać stosunki konsularne między nimi oraz ułatwić ochronę praw i interesów każdej Wysokiej Umawiającej się Strony i Jej obywateli, osób fizycznych lub prawnych, na terytorium drugiej Strony,
postanowili zawrzeć niniejszą Konwencję konsularną i w tym celu wyznaczyli jako swoich Pełnomocników:
Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej:
Adama WILLMANNA, Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych,
Władysława WOJTASIKA, Dyrektora Departamentu Konsularnego w Ministerstwie Spraw Zagranicznych,
Jego Królewska Mość Król Belgów:
J. Frans HERPIN, Ambasadora Belgii w Polsce
Andr J. VRANKEN, Dyrektora Generalnego w Ministerstwie Spraw Zagranicznych w Brukseli,
którzy po przedstawieniu swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
CZĘŚĆ I
DEFINICJE
Art. 1.
Dla celów niniejszej Konwencji następujące wyrażenia mają niżej określone znaczenie:
a) "urząd konsularny" oznacza każdy konsulat generalny, konsulat lub wicekonsulat;
b) "okręg konsularny" oznacza terytorium wyznaczone urzędowi konsularnemu do wykonywania funkcji konsularnych w Państwie przyjmującym;
c) "kierownik urzędu konsularnego" oznacza każdą osobę powołaną do kierowania urzędem konsularnym;
d) "urzędnik konsularny" oznacza każdą osobę, włącznie z kierownikiem urzędu konsularnego, powołaną w charakterze zawodowego urzędnika konsularnego do pełnienia funkcji konsularnych;
e) "pracownik konsularny" oznacza każdą osobę zatrudnioną przez Państwo wysyłające w służbie administracyjnej, technicznej lub domowej urzędu konsularnego;
f) "członkowie urzędu konsularnego" oznacza urzędników konsularnych i pracowników konsularnych;
g) "pomieszczenia konsularne" oznacza budynki lub części budynków i tereny przyległe do nich, niezależnie od tego, czyją są własnością, używane wyłącznie dla celów urzędu konsularnego;
h) "archiwa konsularne" oznacza wszystkie pisma, dokumenty, korespondencję, książki, filmy, taśmy magnetofonowe, rejestry, szyfry i kody urzędu konsularnego, jak również kartoteki oraz meble przeznaczone dla ich ochrony i przechowywania;
i) "obywatele Państwa wysyłającego" oznacza osoby fizyczne oraz gdy to jest właściwe, również osoby prawne;
j) "statek morski Państwa wysyłającego" oznacza każde urządzenie pływające, upoważnione do podnoszenia bandery Państwa wysyłającego lub immatrykulowane albo zarejestrowane w tym Państwie, z wyjątkiem okrętów wojennych;
k) "statek powietrzny Państwa wysyłającego" oznacza każde urządzenie latające, immatrykulowane albo zarejestrowane w tym Państwie, z wyjątkiem samolotów wojskowych.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
CZĘŚĆ II
USTANAWIANIE URZĘDÓW KONSULARNYCH ORAZ MIANOWANIE URZĘDNIKÓW I PRACOWNIKÓW KONSULARNYCH
Art. 2.
1. Każda z Wysokich Umawiających się Stron ma prawo ustanowić i utrzymywać urzędy konsularne na terytorium drugiej Strony.
2. Siedziba i okręg urzędu konsularnego są ustalane przez Państwo wysyłające i Państwo przyjmujące za wspólną zgodą. Dotyczy to także zmiany siedziby i okręgu urzędu konsularnego.
Art. 3.
1. Kierownik urzędu konsularnego będzie uprawniony do działania w tym charakterze po przedstawieniu drogą dyplomatyczną swych listów komisyjnych lub innego podobnego dokumentu oraz po udzieleniu mu exequatur tą samą drogą, w możliwe najkrótszym terminie i bez opłaty. W listach komisyjnych lub innych podobnych dokumentach powinny być wymienione imiona i nazwisko oraz ranga kierownika urzędu konsularnego, jak również siedziba urzędu i jego okręg. Exequatur powinno zawierać te same dane.
2. W oczekiwaniu na udzielenie exequatur kierownik urzędu konsularnego może być upoważniony za zgodą Państwa przyjmującego do tymczasowego działania w tym charakterze. W takim przypadku, jeśli zajdzie potrzeba, udzieli się mu tymczasowego upoważnienia.
3. W przypadku gdy kierownik urzędu konsularnego zostanie upoważniony, choćby tymczasowo, do wykonywania swych funkcji, Państwo przyjmujące niezwłocznie powiadomi o tym właściwe organy okręgu konsularnego, jak również podejmie niezbędne kroki w celu umożliwienia mu wykonywania jego funkcji urzędowych oraz korzystania z postanowień niniejszej Konwencji.
4. W przypadku odmowy udzielania exequatur lub tymczasowego upoważnienia Państwo przyjmujące nie jest zobowiązane do podawania Państwu wysyłającemu przyczyn tej decyzji.
Art. 4.
Przedstawicielstwo dyplomatyczne Państwa wysyłającego będzie notyfikować ministerstwu spraw zagranicznych Państwa przyjmującego:
a) imiona i nazwisko, obywatelstwo i rangę każdego członka urzędu konsularnego, jego przybycie do Państwa przyjmującego, wszelkie zmiany dotyczące jego statusu, ostateczny wyjazd z Państwa przyjmującego lub zakończenie funkcji w urzędzie konsularnym;
b) przybycie do Państwa przyjmującego i ostateczny wyjazd z tego Państwa osoby należącej do rodziny członka urzędu konsularnego, pozostającej z nim we wspólnocie domowej i jeżeli to ma miejsce, fakt, że jakaś osoba staje się lub przestaje być członkiem rodziny.
Art. 5.
1. Urzędnicy konsularni powinni posiadać obywatelstwo Państwa wysyłającego.
2. Urzędnicy konsularni nie mogą wykonywać w Państwie przyjmującym żadnej działalności zawodowej lub handlowej dla osobistego zysku.
Art. 6.
Państwo przyjmujące może w każdej chwili zawiadomić Państwo wysyłające, że urzędnik konsularny jest persona non grata lub że pracownik konsularny jest osobą niepożądaną. W takiej sytuacji Państwo wysyłające, w zależności od przypadku, odwoła daną osobę lub spowoduje zakończenie jej funkcji w urzędzie konsularnym. Jeżeli Państwo wysyłające nie spełni tego obowiązku w rozsądnym terminie, Państwo przyjmujące może, w zależności od przypadku, cofnąć exequatur albo przestać uznawać daną osobę za członka urzędu konsularnego. Państwo przyjmujące nie jest zobowiązane podawać Państwu wysyłającemu przyczyn swych decyzji.
Art. 7.
1. Jeżeli kierownik urzędu konsularnego nie może wykonywać z jakiejkolwiek przyczyny swych funkcji lub jeżeli stanowisko to jest nie obsadzone, Państwo wysyłające może wyznaczyć urzędnika konsularnego pełniącego funkcję w Państwie przyjmującym albo też członka personelu dyplomatycznego swego przedstawicielstwa dyplomatycznego w tym Państwie, do tymczasowego pełnienia funkcji kierownika urzędu. Imiona i nazwisko tej osoby powinny być uprzednio notyfikowane ministerstwu spraw zagranicznych Państwa przyjmującego.
2. Osoba określona w ustępie 1 będzie korzystać w okresie tymczasowego wykonywania funkcji kierownika urzędu konsularnego z praw, przywilejów i immunitetów przyznanych kierownikowi urzędu konsularnego. W przypadku powierzenia tej funkcji członkowi personelu dyplomatycznego będzie on także korzystać z przywilejów i immunitetów, do których jest uprawniony jako członek personelu dyplomatycznego.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
CZĘŚĆ III
PRAWA, PRZYWILEJE I IMMUNITETY
Art. 8.
Państwo przyjmujące przyzna wszelkie ułatwienia niezbędne dla wykonywania funkcji urzędu konsularnego oraz podejmie wszelkie właściwe kroki w celu umożliwienia członkom urzędu konsularnego wykonywania ich działalności i korzystania przez nich z praw, przywilejów i immunitetów przyznanych przez niniejszą Konwencję.
Art. 9.
1. Godło Państwa wysyłającego wraz z odpowiednim napisem oznaczającym urząd konsularny w języku lub językach urzędowych tego Państwa i Państwa przyjmującego może być umieszczone na budynku, w którym znajduje się urząd konsularny, lub na rezydencji kierownika tego urzędu.
2. Flaga Państwa wysyłającego może być wywieszana na budynku urzędu konsularnego, na rezydencji kierownika urzędu konsularnego, a także na jego środkach transportu w czasie, gdy używa ich przy wykonywaniu swych funkcji urzędowych.
Art. 10.
1. Państwo wysyłające ma prawo, na warunkach przewidzianych przez ustawy i przepisy Państwa przyjmującego:
a) nabywać lub posiadać na własność lub w użytkowanie, w każdej formie przewidzianej w ustawach i przepisach Państwa przyjmującego, tereny, budynki lub części budynków, z przeznaczeniem na siedzibę urzędu konsularnego, na rezydencję dla kierownika urzędu konsularnego lub na mieszkania dla innych członków urzędu konsularnego;
b) budować lub przystosowywać dla tych samych celów budynki lub części budynków na nabytych lub posiadanych terenach;
c) zbywać prawa lub rzeczy wymienione w punktach a) i b).
2. W razie potrzeby Państwo przyjmujące udzieli Państwu wysyłającemu swej pomocy w realizacji praw przewidzianych w ustępie 1.
3. Postanowienia ustępu 1 nie zwalniają Państwa wysyłającego od obowiązku przestrzegania ustaw i przepisów Państwa przyjmującego dotyczących budownictwa i urbanistyki, mających zastosowanie na obszarze, gdzie znajdują się lub będą się znajdowały wspomniane tereny, budynki lub części budynków.
Art. 11.
1. Pomieszczenia konsularne są nietykalne. Organy Państwa przyjmującego nie mogą do nich wkraczać, chyba że kierownik urzędu konsularnego lub kierownik przedstawicielstwa dyplomatycznego Państwa wysyłającego bądź osoba przez jednego z nich wyznaczona tego zażąda. Jednakże zgoda kierownika urzędu konsularnego może być domniemana w przypadku pożaru lub innego nieszczęśliwego wypadku wymagającego niezwłocznych czynności ochronnych.
2. Organy Państwa przyjmującego powinny w każdym przypadku respektować zasadę nietykalności archiwów konsularnych.
3. Państwo przyjmujące ma szczególny obowiązek podjęcia wszelkich stosownych kroków dla ochrony pomieszczeń konsularnych przed jakimkolwiek wtargnięciem lub szkodą oraz dla zapobieżenia jakiemukolwiek zakłóceniu spokoju urzędu konsularnego lub uchybieniu jego godności.
4. Postanowienia ustępów 1, 2 i 3 stosują się także do rezydencji kierownika urzędu konsularnego oraz do mieszkań innych urzędników konsularnych.
Art. 12.
Pomieszczenia konsularne, mieszkania członków urzędu konsularnego, umeblowanie i wyposażenie, które się w nich znajduje, mienie tego urzędu, a także jego środki transportu i środki transportu członków urzędu konsularnego nie podlegają w żadnej formie rekwizycji dla celów obrony narodowej lub użyteczności publicznej. Jeżeli dla tych celów niezbędne jest wywłaszczenie, powinny być podjęte wszelkie możliwe kroki dla usunięcia utrudnienia wykonywania funkcji konsularnych; należy przy tym niezwłocznie wypłacić Państwu wysyłającemu lub wywłaszczonym osobom odpowiednie i efektywne odszkodowanie.
Art. 13.
1. Państwo wysyłające zwolnione jest od wszelkiego rodzaju podatków i opłat państwowych, terenowych lub komunalnych w odniesieniu do:
a) nabycia lub posiadania, na własność lub użytkowanie, zajmowania, zabudowy lub wyposażenia terenów, budynków lub części budynków, przeznaczonych lub służących włącznie do celów służbowych urzędu konsularnego lub jako mieszkania urzędników konsularnych bądź pracowników konsularnych zatrudnionych w służbie administracyjnej i technicznej urzędu konsularnego, którzy nie są obywatelami Państwa przyjmującego ani nie posiadają w tym Państwie stałego miejsca zamieszkania, ani też nie wykonują w nim żadnej prywatnej działalności zarobkowej;
b) nabycia, własności, posiadania lub użytkowania wszelkiego mienia ruchomego, włącznie ze środkami transportu, przeznaczonego lub służącego wyłącznie dla potrzeb służbowych urzędu konsularnego, przy czym rozumie się, że zwolnienia od ceł i opłat, pobieranych w związku z przywozem lub powrotnym wywozem, regulowane są postanowieniami artykułu 25.
2. Zwolnienia wymienione w ustępie 1 nie stosują się do opłat pobieranych za świadczenie określonych usług.
3. Zwolnienia wymienione w ustępie 1 nie stosują się do podatków i opłat, które zgodnie z ustawami i przepisami Państwa przyjmującego obciążają osoby zawierające umowę z Państwem wysyłającym, a w szczególności podatków i opłat, którym te osoby podlegają w zakresie podatków bezpośrednich i opłat podobnych do podatków bezpośrednich.
Art. 14.
1. Archiwa konsularne są nietykalne w każdym czasie i niezależnie od miejsca, gdzie się znajdują. Organy Państwa przyjmującego nie mogą pod żadnym pozorem przeglądać lub zajmować dokumentów bądź przedmiotów wchodzących w skład archiwów konsularnych.
2. Archiwa te powinny być oddzielone od dokumentów i przedmiotów nie mających związku z wykonywaniem funkcji konsularnych.
Art. 15.
1. Państwo przejmujące dopuszcza i ochrania swobodę porozumiewania się urzędu konsularnego dla wszelkich celów urzędowych. Porozumiewając się z organami Państwa wysyłającego, przedstawicielstwami dyplomatycznymi, a także z innymi urzędami konsularnymi tego Państwa bez względu na to, gdzie się znajdują, urząd konsularny może używać wszelkich środków łączności, włącznie z kurierami dyplomatycznymi lub konsularnymi, bagażem dyplomatycznym lub konsularnym oraz korespondencją sporządzoną kodem lub szyfrem.
2. Korespondencja urzędu konsularnego, nosząca widoczne oznaczenia zewnętrzne swego charakteru urzędowego jest nietykalna, niezależnie od środka komunikacji.
3. Bagaż konsularny, zawierający korespondencję, dokumenty oraz przedmioty przeznaczone wyłącznie dla potrzeb urzędowych, nie może być ani otwarty, ani zatrzymany. Jeżeli jednak właściwe organy Państwa przyjmującego mają poważne podstawy sądzić, że bagaż konsularny zawiera inne przedmioty aniżeli wspomniane wyżej, mogą one domagać się, aby bagaż został otwarty w ich obecności przez upoważnionego przedstawiciela Państwa wysyłającego. Jeżeli prośba ta nie zostanie spełniona, bagaż ten zostanie zwrócony do miejsca, skąd pochodzi.
4. Bagaż konsularny może być powierzony kapitanowi statku morskiego lub powietrznego, udającego się do właściwego portu w państwie przyjmującym lub opuszczającego ten port. Kapitan ten powinien być zaopatrzony w urzędowy dokument określający charakter i liczbę przesyłek stanowiących ten bagaż. Urząd konsularny może wysyłać swego urzędnika w celu bezpośredniego odebrania bagażu konsularnego z rąk kapitana statku morskiego lub powietrznego.
Art. 16.
Państwo przyjmujące będzie traktowało urzędników konsularnych z należytym szacunkiem i podejmie wszelkie odpowiednie kroki dla zapobieżenia jakiemukolwiek zamachowi na ich osobę, wolność lub godność.
Art. 17.
1. Członkowie urzędu konsularnego nie podlegają jurysdykcji karnej, cywilnej lub administracyjnej Państwa przyjmującego w odniesieniu do czynności dokonanych przez nich w charakterze urzędowym.
2. Postanowień ustępu 1 nie stosuje się do powództwa cywilnego:
a) wynikłego ze zobowiązań z umowy, którą członek urzędu konsularnego zawarł, nie występując wyraźnie lub w sposób domniemany jako pełnomocnik Państwa wysyłającego;
b) wniesionego przez osobę trzecią w związku ze szkodą spowodowaną w Państwie przyjmującym przez pojazd mechaniczny, statek wodny lub powietrzny.
3. Państwo wysyłające może zrzec się immunitetu określonego w ustępie 1. To zrzeczenie się powinno być zawsze wyraźne i zakomunikowane Państwu przyjmującemu na piśmie w drodze dyplomatycznej.
4. Zrzeczenie się immunitetu od jurysdykcji w odniesieniu do postępowania cywilnego lub administracyjnego nie jest uważane za domniemane zrzeczenie się immunitetu w stosunku do wykonania orzeczenia, co wymaga oddzielnego zrzeczenia się.
5. Jeżeli członek urzędu konsularnego rozpocznie postępowanie w sprawie, w której korzystałby z immunitetu jurysdykcyjnego na podstawie ustępu 1, to nie może on powołać się na immunitet jurysdykcyjny w odniesieniu do każdego powództwa wzajemnego, związanego bezpośrednio z powództwem głównym.
Art. 18.
1. W odniesieniu do czynów dokonanych przez kierownika urzędu konsularnego poza sprawowaniem jego funkcji organy Państwa przyjmującego nie podejmą przeciwko niemu żadnego postępowania karnego, cywilnego lub administracyjnego, z wyjątkiem przypadków określonych w ustępie 2 artykułu 17, chyba że Państwo wysyłające w przypadkach szczególnych zrzeknie się uprzednio tego immunitetu w drodze dyplomatycznej. W odniesieniu do kierownika urzędu konsularnego nie można podejmować żadnych środków wykonawczych, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w ustępie 2 artykułu 17. Środki te nie mogą jednakże naruszać nietykalności jego osoby lub rezydencji.
2. Postanowienia ustępu 1 stosują się również do członków rodziny kierownika urzędu konsularnego, pozostających z nim we wspólnocie domowej.
Art. 19.
1. Urzędnicy konsularni, z zastrzeżeniem postanowień ustępu 1 artykułu 18, nie mogą być tymczasowo aresztowani lub zatrzymani z powodu czynów popełnionych przez nich poza sprawowaniem ich funkcji, z wyjątkiem przestępstw podlegających zgodnie z ustawodawstwem Państwa przyjmującego, karze pozbawienia wolności, której dolna granica wynosi pięć lat, lub karze surowszej i na mocy decyzji władzy tego Państwa, właściwej w sprawach karnych.
2. Z wyjątkiem przypadków przewidzianych w ustępie 1 urzędnicy konsularni nie mogą być uwięzieni bądź podlegać innej formie ograniczenia wolności osobistej, chyba że w wykonaniu prawomocnego wyroku sądowego w sprawie karnej.
3. Członkowie rodziny urzędników konsularnych, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, korzystają z immunitetów wymienionych w ustępach 1 i 2.
4. W przypadku wszczęcia postępowania karnego przeciwko urzędnikowi konsularnemu powinno ono być przeprowadzone ze względami należnymi mu z uwagi na jego urzędowe stanowisko oraz w sposób, który możliwie najmniej utrudniałby wykonywanie funkcji konsularnych. Jeżeli było niezbędne zastosowanie wobec urzędnika konsularnego tymczasowego aresztowania, skierowane przeciwko niemu postępowanie karne powinno być przeprowadzone w terminie możliwie najkrótszym.
5. W przypadku wszczęcia postępowania karnego w stosunku do członka urzędu konsularnego, jego aresztowania, zatrzymania lub pozbawienia wolności w jakiejkolwiek bądź formie, Państwo przyjmujące powinno bezzwłocznie powiadomić o tym przedstawicielstwo dyplomatyczne Państwa wysyłającego.
Art. 20.
1. Członkowie urzędu konsularnego mogą być wzywani do składania zeznań w charakterze świadków przed sądami i innymi właściwymi organami Państwa przyjmującego. Jeżeli urzędnicy konsularni odmówią złożenia zeznań, nie można wobec nich stosować żadnego środka przymusu lub sankcji. Pracownicy konsularni nie mogą odmówić zeznawania w charakterze świadka, chyba że chodzi o fakty związane z wykonywaniem czynności urzędowych; nie są oni także zobowiązani do przedkładania dokumentów lub przedmiotów należących do archiwum konsularnego.
2. Na prawo odmowy zeznań w charakterze świadka i przedłożenia dokumentów lub przedmiotów nie należy się powoływać, jeżeli interes wymiaru sprawiedliwości tego wymaga i jeżeli kierownik urzędu konsularnego uzna, że interesy Państwa wysyłającego nie będą naruszone.
3. Sądy lub inne właściwe organy Państwa przyjmującego, odbierające zeznania od osób wymienionych w ustępie 1, powinny podejmować wszelkie odpowiednie kroki, aby nie zakłócić urzędowi konsularnemu wykonywania jego funkcji. Na wniosek kierownika urzędu konsularnego zeznania urzędników konsularnych mogą być przyjmowane, jeżeli to możliwe, w urzędzie konsularnym lub w mieszkaniu urzędnika konsularnego bądź też mieć formę pisemnego oświadczenia.
4. Postanowienia ustępów 1 i 2 stosują się do członków rodziny członka urzędu konsularnego, pozostających z nim we wspólnocie domowej.
Art. 21.
1. Członkowie urzędu konsularnego oraz członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, zwolnieni są od przestrzegania obowiązków przewidzianych w ustawach i przepisach Państwa przyjmującego w sprawie pobytu cudzoziemców.
2. Właściwe organy Państwa przyjmującego wydają osobom wymienionym w ustępie 1 odpowiednie dokumenty.
Art. 22.
Członkowie urzędu konsularnego oraz członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, są zwolnieni w Państwie przyjmującym od jakiejkolwiek przymusowej służby w siłach zbrojnych lub innych organizacjach związanych bezpośrednio lub pośrednio z obroną narodową oraz od wszelkich świadczeń w służbie publicznej. To samo dotyczy wszelkich świadczeń pieniężnych lub w naturze nakładanych zamiast służby lub świadczeń osobistych.
Art. 23.
1. Członkowie urzędu konsularnego zwolnieni są od wszelkiego rodzaju podatków i opłat państwowych, terenowych lub komunalnych, w odniesieniu do dochodów, uposażeń, płac lub dodatków, otrzymywanych od Państwa wysyłającego z tytułu ich służbowych funkcji lub zajęć.
2. Urzędnicy konsularni oraz pracownicy konsularni zatrudnieni w służbie administracyjnej i technicznej urzędu konsularnego są ponadto zwolnieni z wszelkiego rodzaju innych podatków i opłat, osobistych lub rzeczowych, państwowych, terenowych lub komunalnych, z wyjątkiem:
a) tego rodzaju podatków pośrednich, które zwykle wliczane są w cenę towarów lub usług;
b) podatków i opłat od prywatnego mienia nieruchomego, położonego na terytorium Państwa przyjmującego, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 13;
c) podatków spadkowych i podatków od przeniesienia praw majątkowych, a także podatków i opłat analogicznych, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 24;
d) podatków i opłat od dochodów prywatnych, łącznie z dochodami od kapitału, mających swe źródło w Państwie przyjmującym, a także podatków od kapitału pobieranych z tytułu inwestycji dokonanych w przedsiębiorstwach handlowych lub finansowych, położonych w Państwie przyjmującym;
e) podatków i opłat pobieranych za świadczenie określonych usług;
f) opłat rejestracyjnych, sądowych, hipotecznych i skarbowych, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 13.
Zwolnienia od ceł i opłat pobieranych z tytułu przewozu lub powrotnego wywozu są regulowane postanowieniami artykułu 25.
3. Członkowie rodzin urzędników konsularnych oraz pracowników konsularnych, wymienionych w ustępie 2, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, korzystają z tych samych zwolnień co ci urzędnicy lub pracownicy konsularni.
4. Zwolnienia przewidziane w niniejszym artykule nie stosują się do podatków i opłat, które zgodnie z ustawami i przepisami Państwa przyjmującego obciążają osoby nie będące członkami urzędu konsularnego lub członkami ich rodzin, a w szczególności do podatków i opłat, którym te osoby podlegają w zakresie podatków bezpośrednich i opłat podobnych do podatków bezpośrednich.
5. Członkowie urzędu konsularnego zatrudniający osoby, których uposażenia lub płace nie są zwolnione od podatku od wynagrodzeń w Państwie przyjmującym, powinni wypełniać obowiązki nakładane przez ustawy i przepisy tego Państwa na pracodawców w odniesieniu do pobierania podatku od wynagrodzeń.
Art. 24.
1. W przypadku śmierci członka urzędu konsularnego lub członka jego rodziny, pozostającego z nim we wspólnocie domowej, mienie ruchome stanowiące część spadku i znajdujące się w Państwie przyjmującym zwalnia się z podatków spadkowych i wszelkich podatków lub opłat analogicznych, jeżeli zmarły nie posiadał obywatelstwa Państwa przyjmującego ani stałego miejsca zamieszkania w tym Państwie i jeżeli to mienie znalazło się w tym Państwie wyłącznie w związku z przebywaniem zmarłego we wspomnianym Państwie w charakterze członka urzędu konsularnego lub członka jego rodziny.
2. Państwo przyjmujące zezwoli na wywóz mienia określonego w ustępie 1 bez ceł, opłat i innych należności z tym związanych, z wyjątkiem tego mienia, które zostało nabyte w tym Państwie i które stanowi przedmiot zakazu lub ograniczenia wywozu.
Art. 25.
1. Państwo przyjmujące zezwala na przywóz i powrotny wywóz i udziela zwolnień od ceł, opłat i należności dotyczących przywozu i wywozu innych aniżeli te, które są związane z pobieraniem kosztów składowania, transportu i kosztów analogicznych usług w odniesieniu do:
a) przedmiotów, włącznie ze środkami transportu, przeznaczonych do użytku służbowego urzędu konsularnego;
b) przedmiotów, włącznie ze środkami transportu, przeznaczonych do użytku osobistego urzędników konsularnych i pracowników konsularnych zatrudnionych w służbie administracyjnej i technicznej urzędu konsularnego.
2. Pracownicy konsularni zatrudnieni w służbie domowej urzędu konsularnego korzystają z przywilejów i zwolnień przewidzianych w ustępie 1 litera b), w odniesieniu do przedmiotów przywiezionych z okazji urządzania się.
3. Przywileje i zwolnienia, o których mowa w ustępie 1 litera b) i w ustępie 2, są również przyznawane członkom rodzin urzędników i wspomnianych pracowników konsularnych, pozostających z nimi we wspólnocie domowej.
4. Postanowień niniejszego artykułu nie stosuje się do przedmiotów, których przywóz lub wywóz jest zabroniony przez ustawy i przepisy Państwa przyjmującego.
Art. 26.
1. Przywileje i immunitety przewidziane w artykułach 12, 17, 18 ustęp 2, 19 ustęp 3, 21 ustęp 1, 22, 23 i 25, nie przysługują osobom, które są obywatelami Państwa przyjmującego lub mają w nim stałe miejsce pobytu.
2. Postanowienia artykułów 18 ustęp 2, 19 ustęp 3, 21 ustęp 1, 23 i 25 nie mają zastosowania do osób, które wykonują w Państwie przyjmującym prywatną działalność zarobkową.
Art. 27.
Urząd konsularny, jak również członkowie urzędu konsularnego i członkowie ich rodzin, powinni przestrzegać wszelkich obowiązków nakładanych przez ustawy i przepisy Państwa przyjmującego w zakresie ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone osobom trzecim w wyniku używania wszelkich środków transportu.
Art. 28.
Państwo wysyłające, członkowie urzędu konsularnego oraz członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, powinni stosować się do formalności wymaganych przez organy administracyjne Państwa przyjmującego w zakresie stosowania postanowień rozdziału III niniejszej Konwencji.
Art. 29.
1. Każdy członek urzędu konsularnego korzysta z przywilejów i immunitetów przewidzianych w niniejszej Konwencji od chwili przybycia do Państwa przyjmującego w celu objęcia swego stanowiska lub, jeżeli znajduje się już w tym Państwie, od chwili przystąpienia do wykonywania swej funkcji w urzędzie konsularnym.
2. Członkowie rodziny członka urzędu konsularnego, pozostający z nim we wspólnocie domowej, korzystają z przywilejów i immunitetów, przewidzianych w niniejszej Konwencji, począwszy od późniejszej z następujących dat: daty, od której członek urzędu konsularnego korzysta z przywilejów i immunitetów zgodnie z ustępem 1, daty ich przybycia do Państwa przyjmującego lub dnia, w którym stali się oni członkami rodziny.
3. W przypadku gdy funkcje członka urzędu konsularnego ulegają zakończeniu, przywileje i immunitety jego, a także członków jego rodziny, pozostających z nim we wspólnocie domowej, normalnie wygasają z upływem pierwszej z następujących dat: daty, w której zainteresowana osoba opuszcza Państwo przyjmujące, lub z upływem rozsądnego terminu, który jej został wyznaczony w tym celu, przy czym te przywileje i immunitety trwają aż do tego terminu. Przywileje i immunitety osób wymienionych w ustępie 2 wygasają wówczas, gdy osoby te przestają należeć do wspólnoty domowej członka urzędu konsularnego, z zastrzeżeniem jednak, że jeżeli osoby te zamierzają opuścić Państwo przyjmujące w rozsądnym terminie, ich przywileje i immunitety trwają aż do chwili ich wyjazdu.
4. Jednakże immunitet jurysdykcyjny członka urzędu konsularnego w odniesieniu do czynności dokonanych przez niego w charakterze urzędowym trwa bez ograniczenia w czasie.
5. W przypadku śmierci członka urzędu konsularnego członkowie jego rodziny, którzy pozostawali z nim we wspólnocie domowej, korzystają nadal z przysługujących im przywilejów i immunitetów aż do pierwszej z następujących dat: daty, w której opuszczają oni Państwo przyjmujące, lub z upływem rozsądnego terminu, który im został wyznaczony w tym celu.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
CZĘŚĆ IV
FUNKCJE KONSULARNE
Art. 30.
Zadaniem urzędników konsularnych jest:
a) ochrona praw i interesów Państwa wysyłającego;
b) popieranie we wszystkich formach rozwoju stosunków ekonomicznych, handlowych, kulturalnych i naukowych między Państwem wysyłającym a Państwem przyjmującym;
c) przyczynianie się w każdy inny sposób do rozwoju przyjaznych stosunków miedzy Państwem wysyłającym a Państwem przyjmującym.
Art. 31.
Urzędnicy konsularni mają prawo do obrony praw i interesów obywateli Państwa wysyłającego. W tym celu mogą oni w szczególności:
a) popierać interesy ekonomiczne, handlowe, kulturalne i naukowe tych obywateli;
b) zasięgać informacji o każdym wypadku, który dotknął lub może dotknąć interesów tych obywateli;
c) udzielać pomocy tym obywatelom w ich stosunkach z władzami Państwa przyjmującego, miedzy innymi w sprawach dotyczących wykonywania działalności zawodowej.
Art. 32.
1. Urzędnicy konsularni mają prawo, zgodnie z zasadami procedury obowiązującej w Państwie przyjmującym, reprezentować bez żadnego pełnomocnictwa obywateli Państwa wysyłającego albo podejmować kroki w celu zapewnienia im odpowiedniego zastępstwa przed sądami lub innymi organami Państwa przyjmującego, jeżeli ci obywatele z powodu nieobecności lub jakiejkolwiek innej przyczyny nie są w stanie podjąć w odpowiednim czasie obrony swych praw i interesów.
2. Zastępstwo przewidziane w ustępie 1 ustaje w momencie, gdy osoby reprezentowane wyznaczyły swych pełnomocników lub same podjęły obronę swych praw i interesów.
Art. 33.
1. W przypadku konieczności ustanowienia opieki nad nieletnim lub niezdolnym do działań prawnych obywatelem Państwa wysyłającego, zamieszkałym w Państwie przyjmującym, organy tego ostatniego Państwa są zobowiązane do poinformowania o tym urzędnika konsularnego, skoro tylko dowiedzą się o takiej sytuacji.
2. Urzędnicy konsularni mogą w razie potrzeby proponować sądom lub innym organom Państwa przyjmującego osoby do działania czasowo lub na stałe w charakterze opiekunów lub kuratorów nieletnich lub niezdolnych do czynności prawnych obywateli Państwa wysyłającego albo też w charakterze kuratorów mienia obywateli Państwa wysyłającego, jeżeli to mienie pozostaje bez opieki.
3. Urzędnicy konsularni powinni być niezwłocznie informowani przez organy Państwa przyjmującego o umieszczeniu obywatela Państwa wysyłającego w zakładzie dla umysłowo chorych. Urzędnicy konsularni są upoważnieni do niezwłocznego odwiedzenia takiego obywatela oraz do spowodowania ustanowienia w razie potrzeby opieki, zgodnie z postanowieniami ustępu 2.
Art. 34.
1. Kierownik urzędu konsularnego ma prawo udzielać ślubów lub przyjmować oświadczenia o wstępowaniu w związek małżeński, pod warunkiem, że przyszli małżonkowie są obywatelami Państwa wysyłającego.
2. Urzędnicy konsularni mają prawo sporządzać akty lub przyjmować oświadczenia dotyczące urodzeń lub zgonów obywateli Państwa wysyłającego oraz wydawać zaświadczenia dotyczące tych aktów lub oświadczeń.
3. Postanowienia ustępów 1 i 2 nie zwalniają osób zainteresowanych od obowiązku dopełnienia wszelkich formalności przewidzianych przez ustawy i przepisy Państwa przyjmującego.
4. Właściwe organy Państwa przyjmującego będą dostarczać bezpłatnie urzędowi konsularnemu wyciągi wszelkich aktów stanu cywilnego dotyczących obywateli Państwa wysyłającego, jeżeli urząd konsularny zażąda tych wyciągów dla celów administracyjnych.
Art. 35.
Urzędnicy konsularni są uprawnieni do:
a) prowadzenia rejestru obywateli Państwa wysyłającego i wydawania im dokumentów dotyczących tego rejestru;
b) wydawania obywatelom Państwa wysyłającego paszportów i innych dokumentów podróży oraz ich wznawiania i modyfikacji;
c) wydawania wiz.
Art. 36.
1. Urzędnicy konsularni mają prawo:
a) sporządzać i przechowywać w depozycie testamenty oraz sporządzać inne dokumenty stwierdzające jednostronne akty prawne obywateli Państwa wysyłającego;
b) sporządzać i uwierzytelniać dokumenty stwierdzające umowy między obywatelami Państwa wysyłającego lub między obywatelami Państwa wysyłającego i osobami nie będącymi obywatelami tego Państwa, jeżeli te umowy mają wywrzeć skutki prawne w Państwie wysyłającym;
c) legalizować dokumenty wydane przez władze lub osoby urzędowe Państwa wysyłającego lub Państwa przyjmującego albo uwierzytelniać podpisy na tych dokumentach;
d) uwierzytelniać podpisy obywateli Państwa wysyłającego na wszelkich dokumentach;
e) uwierzytelniać odpisy i wypisy z dokumentów sporządzonych przez władze, osoby urzędowe lub obywateli Państwa wysyłającego;
f) tłumaczyć dokumenty i uwierzytelniać zgodność tłumaczenia;
g) przyjmować i uwierzytelniać oświadczenia obywateli Państwa wysyłającego oraz wydawać odpowiednie zaświadczenia i dokumenty;
h) przyjmować na wniosek sądów lub innych organów Państwa wysyłającego dobrowolne zeznania od obywateli tego Państwa i przekazywać im wszelkie dokumenty sądowe i pozasądowe pochodzące od wyżej wymienionych sądów i organów, jak również wykonywać rekwizycje na wniosek tych sądów zgodnie z umowami obowiązującymi między Wysokimi Umawiającymi się Stronami;
i) wydawać świadectwa pochodzenia towarów i inne podobne dokumenty;
j) przyjmować w celu przekazania właścicielom przedmioty zgubione przez obywateli Państwa wysyłającego podczas ich czasowego pobytu w Państwie przyjmującym;
k) ogłaszać w pomieszczeniach konsularnych zawiadomienia dotyczące wszelkich spraw w zakresie praw, obowiązków lub interesów obywateli Państwa wysyłającego.
2. Postanowienia ustępu 1 nie stosuje się do aktów i umów dotyczących nabycia, przeniesienia lub wygaśnięcia praw do mienia nieruchomego znajdującego się w Państwie przyjmującym.
3. Akty i dokumenty sporządzone, zalegalizowane lub uwierzytelnione przez urzędnika konsularnego Państwa wysyłającego i zaopatrzone w pieczęć urzędową są tak samo ważne i mają taką samą moc dowodową jak sporządzone, zalegalizowane lub uwierzytelnione przez organy lub osoby urzędowe Państwa przyjmującego. Jednakże organy tego Państwa mają obowiązek uznawania ważności tych aktów i dokumentów, jeżeli zostały one sporządzone w formie wymaganej przez ustawy i przepisy Państwa wysyłającego i ewentualnie pobrano od nich opłatę skarbową, zarejestrowano i zalegalizowano oraz dopełniono wszelkich innych formalności, regulujących tę dziedzinę w Państwie, w którym akty lub dokumenty mają być wykonane.
Art. 37.
Urzędnicy konsularni mają prawo porozumiewać się z każdym obywatelem Państwa wysyłającego, spotykać się z nim oraz udzielać mu pomocy lub rady. W razie potrzeby mogą oni wspomagać go w jego stosunkach z sądami i innymi organami Państwa przyjmującego i udzielać mu pomocy w postępowaniu przed nimi. Państwo przyjmujące nie będzie w żaden sposób ograniczać dostępu obywateli Państwa wysyłającego do urzędów konsularnych.
Art. 38.
1. Kompetentne organy Państwa przyjmującego będą informowały urząd konsularny Państwa wysyłającego o aresztowaniu, zatrzymaniu lub pozbawieniu wolności w jakiejkolwiek bądź formie obywatela tego Państwa.
2. Urzędnicy konsularni mają prawo do odwiedzania każdego obywatela Państwa wysyłającego, aresztowanego, zatrzymanego lub pozbawionego wolności w jakiejkolwiek bądź formie albo odbywającego karę pozbawienia wolności, a także do porozumiewania się z tym obywatelem i rozmawiania z nim w językach Państwa wysyłającego i Państwa przyjmującego oraz do podejmowania kroków w celu zapewnienia mu obrony przed sądem. Prawa przewidziane w niniejszym ustępie powinny być wykonywane zgodnie z ustawami i przepisami Państwa przyjmującego włącznie z regulaminami więziennymi, z zastrzeżeniem, że te ustawy i przepisy powinny umożliwiać pełną realizację celów, dla których prawa te zostały przyznane.
3. Organy Państwa przyjmującego powinny poinformować tak szybko, jak tylko to będzie możliwe, każdego obywatela Państwa wysyłającego, aresztowanego, zatrzymanego lub pozbawionego wolności w jakiejkolwiek bądź formie, o możliwości porozumiewania się, która mu przysługuje zgodnie z ustępem 2.
Art. 39.
Właściwe organy Państwa przyjmującego powinny bezzwłocznie informować urząd konsularny o zgonie obywatela Państwa wysyłającego. Jednocześnie organy te będą bezpłatnie przekazywać urzędowi konsularnemu wyciąg z aktu zgonu.
Art. 40.
1. W przypadku gdy właściwe miejscowe organy Państwa przyjmującego dowiedzą się o otwarciu spadku w wyniku zgonu w tym Państwie obywatela Państwa wysyłającego, powinny niezwłocznie poinformować o tym urzędnika konsularnego Państwa wysyłającego.
2. W przypadku gdy właściwe miejscowe organy Państwa przyjmującego dowiedzą się o zgonie jakiejkolwiek osoby, niezależnie od jej obywatelstwa, która w Państwie przyjmującym pozostawiła spadek, w którym obywatel Państwa wysyłającego może być zainteresowany w charakterze spadkobiercy, uprawnionego do zachowku lub zapisobiercy, powinny niezwłocznie poinformować o tym urzędnika konsularnego Państwa wysyłającego.
3. Właściwe miejscowe organy Państwa przyjmującego, na którego terytorium są otwarte spadki wymienione w ustępach 1 i 2, podejmą odpowiednie kroki, zgodnie z ustawami i przepisami tego Państwa, dla ochrony tych spadków i przekażą niezwłocznie urzędnikowi konsularnemu Państwa wysyłającego w miarę możliwości wszelkie posiadane przez nie informacje dotyczące: spadkobierców, uprawnionych do zachowku lub zapisobierców, ich miejsca zamieszkania lub pobytu, składu i wartości spadku włącznie z zaległościami rentowymi i sumami należnymi z tytułu odszkodowania, ubezpieczenia społecznego lub polis ubezpieczeniowych, istnienia testamentu, spadku pozostawionego przez zmarłego w państwie trzecim, a także stadium postępowania spadkowego.
Art. 41.
W sprawach spadków wymienionych w artykule 40 urzędnik konsularny Państwa wysyłającego może współpracować z właściwymi organami Państwa przyjmującego, w szczególności w zakresie:
a) sporządzania inwentarza spadku;
b) podejmowania wszelkich niezbędnych kroków w celu uniknięcia jakichkolwiek szkód w odniesieniu do spadku, a między innymi sprzedaży mienia ruchomego, jeżeli taka sprzedaż leży w interesie spadkobiercy, uprawnionego do zachowku lub zapisobiercy;
c) wyznaczania administratora lub kuratora spadku i regulowania innych spraw dotyczących zarządzania spadkiem.
Art. 42.
1. Jeżeli obywatel Państwa wysyłającego jest zainteresowany w spadku otwartym w Państwie przyjmującym i jeżeli obywatel ten jest niezdolny do działań prawnych lub nie zamieszkuje w tym Państwie ani też nie jest w nim reprezentowany, urzędnik konsularny jest upoważniony z samego prawa do reprezentowania go przed sądem i innymi właściwymi organami Państwa przyjmującego bez potrzeby przedstawiania jakiegokolwiek pełnomocnictwa.
2. Urzędnik konsularny, działający w charakterze przedstawiciela osób zainteresowanych, nie może być osobiście odpowiedzialny przed sądami i innymi właściwymi organami w żadnej sprawie dotyczącej spadku.
Art. 43.
1. Urzędnik konsularny Państwa wysyłającego jest upoważniony do otrzymywania w celu przekazania zgodnie z ustawami i przepisami Państwa przyjmującego obywatelowi Państwa wysyłającego, który nie zamieszkuje w Państwie przyjmującym, pieniędzy lub innego mienia, do których obywatel ten nabył prawo w wyniku postępowania spadkowego, włączając w to zaległości rentowe i sumy należne z tytułu odszkodowania, ubezpieczeń społecznych lub polis ubezpieczeniowych.
2. Urzędnik konsularny może otrzymywać pieniądze lub mienie wymienione w ustępie 1, po zapłaceniu lub zabezpieczeniu zapłacenia wszelkich podatków i opłat należnych właściwym organom Państwa przyjmującego oraz zapłaceniu lub zabezpieczeniu zapłacenia długów zmarłego.
3. W przypadku gdy stosownie do postanowień niniejszego artykułu urzędnik konsularny otrzymuje pieniądze lub inne mienie od sądu, instytucji lub osoby, powinien zastosować się do obowiązujących w Państwie przyjmującym wymogów, pozwalających ustalić, że te pieniądze lub mienie zostały przekazane uprawnionym spadkobiercom; w braku takich dowodów te pieniądze lub mienie powinny być zwrócone.
Art. 44.
Jeżeli obywatel Państwa wysyłającego, nie mający stałego miejsca pobytu w Państwie przyjmującym, zmarł podczas podróży w tym Państwie, przedmioty osobistego użytku i inne mienie będące w posiadaniu zmarłego, przekazuje się bez specjalnego postępowania urzędnikowi konsularnemu Państwa wysyłającego. Urzędnik konsularny, któremu te przedmioty i mienie zostały przekazane, powinien pokryć długi zaciągnięte przez zmarłego podczas jego pobytu w Państwie przyjmującym do kwoty nie przewyższającej wartości tych przedmiotów i mienia.
Art. 45.
1. Urzędnik konsularny ma prawo udzielać pomocy statkom Państwa wysyłającego podczas ich pobytu na wodach terytorialnych lub wodach wewnętrznych Państwa przyjmującego, włącznie z portami. Jeżeli on zwróci się o udzielenie pomocy przez kompetentne organy Państwa przyjmującego w każdej sprawie dotyczącej wykonywania jego obowiązków, pomoc ta powinna być mu udzielona.
2. Urzędnik konsularny ma prawo porozumiewać się z kapitanem i członkami załogi statku Państwa wysyłającego i udawać się osobiście na pokład statku skoro tylko zostanie dokonana odprawa przy jego wejściu.
3. Kapitan i członkowie załogi statku Państwa wysyłającego mogą porozumiewać się z urzędnikiem konsularnym i udawać się do urzędu konsularnego stosując się do postanowień ustawodawstwa Państwa przyjmującego.
Art. 46.
Urzędnik konsularny ma prawo:
a) przesłuchiwać kapitana lub jakiegokolwiek członka załogi statku Państwa wysyłającego, sprawdzać i poświadczać dokumenty statku, przyjmować oświadczenia dotyczące podróży statku i jej celu, a także generalnie ułatwiać wejście, pobyt i wyjście statku;
b) podejmować wszelkie środki w celu zatrudnienia lub zwolnienia kapitana lub jakiegokolwiek członka załogi;
c) rozstrzygać wszelkie spory między kapitanem i członkami załogi, a w szczególności w zakresie umów o pracę i warunków pracy;
d) podejmować wszelkie środki w celu zapewnienia leczenia szpitalnego i repatriacji kapitana lub jakiegokolwiek członka załogi;
e) otrzymywać akty lub zgłoszenia urodzenia lub zgonu, które kapitan sporządził na statku podczas podróży na morzu, a także testamenty, które on przyjął;
f) udzielać pomocy i opieki kapitanowi lub jakiemukolwiek członkowi załogi statku Państwa wysyłającego w ich stosunkach z sądami i innymi kompetentnymi organami Państwa przyjmującego i w tym celu zapewnić im pomoc obrońcy lub jakiejkolwiek innej osoby, służyć im za tłumacza lub wyznaczyć im tłumacza do pomocy;
g) podejmować wszelkie środki w celu utrzymania porządku i dyscypliny na pokładzie statku;
h) przyjmować, sporządzać lub podpisywać wszelkie oświadczenia lub jakiekolwiek inne dokumenty przewidziane w ustawodawstwie Państwa wysyłającego w zakresie przynależności państwowej, własności i innych praw rzeczowych, stanu i eksploatacji statku tego Państwa;
i) zapewnić stosowanie ustawodawstwa Państwa wysyłającego w zakresie spraw morskich na statkach tego Państwa.
Art. 47.
Sądy i inne organy właściwe w sprawach wymiaru sprawiedliwości Państwa przyjmującego nie mogą wykonywać swojej jurysdykcji ani na lądzie, ani na pokładzie statku Państwa wysyłającego co do przestępstw, popełnionych na pokładzie statku, chyba że chodzi o:
a) przestępstwa, popełnione przez lub przeciwko obywatelowi Państwa przyjmującego albo przez lub przeciwko jakiejkolwiek innej osobie niż kapitan lub członek załogi;
b) przestępstwa naruszające spokój lub bezpieczeństwo portu lub wód terytorialnych lub wewnętrznych Państwa przyjmującego;
c) przestępstwa naruszające ustawy i przepisy Państwa przyjmującego dotyczące bezpieczeństwa Państwa, zdrowia publicznego, bezpieczeństwa życia na morzu, imigracji, spraw celnych lub zanieczyszczenia morza;
d) przestępstwa karalne w świetle przepisów Państwa przyjmującego karą pozbawienia wolności na czas nie krótszy niż pięć lat lub karą surowszą.
W innych przypadkach wyżej wymienione władze mogą działać jedynie na prośbę lub za zgodą urzędnika konsularnego.
Art. 48.
1. W przypadku, jeżeli organy Państwa przyjmującego, wymienione w artykule 47, zamierzają aresztować lub zatrzymać w inny sposób na pokładzie statku Państwa wysyłającego kapitana, członka załogi lub pasażera albo zająć lub zatrzymać statek bądź jakiekolwiek mienie znajdujące się na pokładzie statku albo też przeprowadzić na pokładzie statku urzędowe dochodzenie, organy te powinny uprzednio o tym zawiadomić urzędnika konsularnego w celu umożliwienia mu obecności przy wykonywaniu tych czynności. Jeżeli z powodu pilności sprawy nie było możliwe zawiadomienie urzędnika konsularnego lub żaden urzędnik konsularny nie był obecny podczas wykonywania tych czynności, organy Państwa przyjmującego powiadomią urzędnika konsularnego bez zwłoki i w sposób wyczerpujący o podjętych krokach.
2. Postanowienia ustępu 1 nie stosują się do zwykłych kontroli statku dokonywanych przez organy Państwa przyjmującego w zakresie zdrowia publicznego, spraw paszportowych i celnych.
Art. 49.
W przypadku gdy członek załogi, nie będący obywatelem Państwa przyjmującego, opuści bez zgody kapitana statek Państwa wysyłającego w Państwie przyjmującym, kompetentne organy tego ostatniego Państwa, na prośbę urzędnika konsularnego, udzielają pomocy w zakresie poszukiwania odnośnej osoby i podejmą wszelkie niezbędne kroki w celu jej odprowadzenia na ten sam lub inny statek Państwa wysyłającego.
Art. 50.
Z zastrzeżeniem zezwolenia kapitana statku, urzędnik konsularny Państwa wysyłającego ma prawo odwiedzać statki wszelkich bander płynące do portów tego Państwa w celu uzyskania informacji umożliwiających mu wystawienie lub podpisanie dokumentów, wymaganych przez ustawodawstwo Państwa wysyłającego, do wejścia statku do portów tego Państwa, a także w celu przekazania właściwym organom Państwa wysyłającego wszelkich informacji, o które te organy się zwrócą.
Art. 51.
1. Jeżeli statek Państwa wysyłającego ulegnie awarii, osiądzie na mieliźnie lub zatonie na wodach terytorialnych lub wewnętrznych Państwa przyjmującego, kompetentne organy tego Państwa są zobowiązane poinformować o tym bez zwłoki urzędnika konsularnego.
2. W przypadkach wymienionych w ustępie 1 organy Państwa przyjmującego są zobowiązane podjąć wszelkie kroki niezbędne w celu ratowania i ochrony statku i jego wyposażenia, załogi, pasażerów, ładunku, zapasów i innych przedmiotów znajdujących się na statku, a także w celu zapobiegania grabieży i nieporządkom na statku lub ich likwidowania. Kroki te będą podejmowane także w stosunku do przedmiotów stanowiących część statku lub jego ładunku, które znalazły się poza statkiem. Organy Państwa przyjmującego są obowiązane powiadomić urzędnika konsularnego o podjętych krokach. Organy te udzielą także urzędnikowi konsularnemu niezbędnej pomocy w celu podjęcia wszelkich kroków będących następstwem awarii statku, osiądnięcia na mieliźnie lub zatonięcia. Urzędnik konsularny ma prawo prosić organy Państwa przyjmującego, aby podjęły one i kontynuowały niezbędne kroki dla ratowania i ochrony statku i jego wyposażenia, załogi, pasażerów, ładunku, zapasów i innych przedmiotów znajdujących się na pokładzie statku. Kroki te są podejmowane we współpracy z kapitanem statku.
3. W przypadku jeżeli statek Państwa wysyłającego zatonie, jego wyposażenie, ładunek, zapasy lub inne przedmioty, które znajdowały się na pokładzie statku, zostały znalezione na brzegu Państwa przyjmującego lub w pobliżu albo zostały sprowadzone do jednego z portów tego Państwa, a ani kapitan, ani właściciel statku lub ładunku, ani jego przedstawiciel, ani też przedstawiciele ubezpieczenia nie są obecni lub nie mogą podjąć kroków w celu zabezpieczenia lub dalszego ich przeznaczenia, urzędnik konsularny jest upoważniony podjąć, stosując się przy tym do ustawodawstwa Państwa przyjmującego, w charakterze przedstawiciela właściciela statku takie środki, jakie mógłby w tym samym celu podjąć właściciel, gdyby był obecny.
4. Urzędnik konsularny może również podjąć środki przewidziane w ustępie 3, w odniesieniu do każdego przedmiotu należącego do obywatela Państwa wysyłającego i pochodzącego z pokładu lub ładunku statku bez względu na jego przynależność państwową, sprowadzonego do portu lub znalezionego na brzegu, w pobliżu brzegu albo na statku, który uległ awarii, osiadł na mieliźnie lub zatonął. Kompetentne organy Państwa przyjmującego są obowiązane zawiadomić bez zwłoki urzędnika konsularnego o istnieniu takiego przedmiotu.
5. Urzędnik konsularny ma prawo uczestniczyć w śledztwie otwartym w celu ustalenia przyczyn awarii statku, osiądnięcia na mieliźnie lub jego zatonięcia, w przypadkach jeśli postanowienia ustawodawstwa Państwa przyjmującego nie sprzeciwiają się temu.
Art. 52.
1. Jeżeli kapitan lub członek załogi statku Państwa wysyłającego zmarł lub zaginął w Państwie przyjmującym bądź na statku, bądź na lądzie, wówczas kapitan lub jego zastępca oraz urzędnik konsularny Państwa wysyłającego są wyłącznie kompetentni do sporządzenia spisu inwentarza przedmiotów, walorów i innego mienia, pozostawionych przez zmarłego lub zaginionego i do dokonania innych czynności, koniecznych dla zabezpieczenia mienia i jego przekazania w celu likwidacji spadku. Jednakże jeżeli zmarły lub zaginiony jest obywatelem Państwa przyjmującego, wówczas kapitan lub jego zastępca sporządza spis inwentarza w momencie stwierdzenia zgonu lub zaginięcia, którego jedna kopia jest doręczona organom Państwa przyjmującego, które są kompetentne do dokonywania wszelkich czynności, koniecznych dla zabezpieczenia mienia i w razie potrzeby do likwidacji spadku. Organy te poinformują o powyższym urząd konsularny Państwa wysyłającego.
2. Jeżeli urzędnik konsularny wykonuje uprawnienia w przedmiocie spadku określone w ustępie 1, powinien się on zastosować do ustaw i przepisów Państwa przyjmującego.
Art. 53.
Urzędnicy konsularni wykonują odpowiednio funkcje przewidziane w artykułach od 45 do 52 w stosunku do statków powietrznych Państwa wysyłającego, pod warunkiem, że nie są one sprzeczne z postanowieniami innych umów obowiązujących między Wysokimi Umawiającymi się Stronami.
Art. 54.
1. W związku w wykonywaniem swych funkcji urząd konsularny może pobierać w Państwie przyjmującym opłaty i należności, przewidziane przez ustawy i przepisy Państwa wysyłającego.
2. Państwo wysyłające jest zwolnione w Państwie przyjmującym od wszelkiego rodzajów podatków i opłat od kwot pobieranych zgodnie z ustępem 1 oraz od pokwitowań dotyczących tych kwot.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
CZĘŚĆ V
POSTANOWIENIA OGÓLNE I KOŃCOWE
Art. 55.
1. Urzędnicy konsularni są uprawnieni do wykonywania swoich funkcji jedynie w swoim okręgu konsularnym. Jednakże poza swoim okręgiem konsularnym mogą je wykonywać za zgodą Państwa przyjmującego.
2. W związku z wykonywaniem swoich funkcji urzędnicy konsularni mają prawo zwracać się do wszelkich właściwych organów swego okręgu konsularnego, a także, jeżeli Państwo przyjmujące nie sprzeciwia się temu, do organów centralnych tego Państwa.
Art. 56.
Postanowienia niniejszej Konwencji dotyczące funkcji konsularnych nie są ujęte wyczerpująco. Urzędnicy konsularni są również upoważnieni do wykonywania innych funkcji pod warunkiem, że:
a) zostały one zlecone przez Państwo wysyłające;
b) nie są sprzeczne z postanowieniami ustaw i przepisów Państwa przyjmującego;
c) organy Państwa przyjmującego nie sprzeciwiają się ich wykonywaniu.
Art. 57.
Po odpowiedniej notyfikacji Państwu przyjmującemu i w braku sprzeciwu tego Państwa urząd konsularny Państwa wysyłającego może wykonywać funkcje konsularne w Państwie przyjmującym na rzecz Państwa trzeciego.
Art. 58.
1. Bez uszczerbku dla ich przywilejów i immunitetów wszystkie osoby, które korzystają z przywilejów i immunitetów przewidzianych w niniejszej Konwencji, mają obowiązek przestrzegać ustaw i przepisów Państwa przyjmującego.
2. Pomieszczenia konsularne nie powinny być używane w sposób niezgodny z wykonywaniem funkcji konsularnych.
Art. 59.
1. Postanowienia niniejszej Konwencji stosują się odpowiednio również do wykonywania funkcji konsularnych przez misję dyplomatyczną. Wyznaczenie członków przedstawicielstwa dyplomatycznego do wykonywania funkcji konsularnych w przedstawicielstwie dyplomatycznym powinno być dokonane zgodnie z postanowieniami artykułu 3 lub artykułu 4, w zależności od przypadku.
2. Wykonywanie funkcji konsularnych przez osoby wymienione w ustępie 1 nie narusza przywilejów i immunitetów, z których korzystają oni w charakterze członków przedstawicielstwa dyplomatycznego.
Art. 60.
W dniu wejścia w życie niniejszej Konwencji zastępuje ona i uchyla Konwencję konsularną między Polską a Belgią, podpisaną w Brukseli dnia 12 czerwca 1928 roku.
Art. 61.
1. Niniejsza Konwencja podlega ratyfikacji i wejdzie w życie trzydziestego dnia, licząc od dnia wymiany dokumentów ratyfikacyjnych, która nastąpi w Brukseli.
2. Niniejsza Konwencja pozostanie w mocy aż do upływu sześciomiesięcznego terminu, licząc od dnia, w którym jedna z Wysokich Umawiających się Stron notyfikuje pisemnie drugiej Wysokiej Umawiającej się Stronie wypowiedzenie tej Konwencji.
3. Każda Wysoka Umawiająca się Strona może zaproponować drugiej Wysokiej Umawiającej się Stronie zmianę poszczególnych postanowień niniejszej Konwencji. W przypadku zgody na taką zmianę stanie się ona przedmiotem Protokołu stanowiącego integralną część niniejszej Konwencji.
Na dowód czego Pełnomocnicy Wysokich Umawiających się Stron podpisali niniejszą Konwencję i opatrzyli ją swoimi pieczęciami.
Sporządzono w Warszawie dnia 11 lutego 1972 roku w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim, francuskim i niderlandzkim, przy czym wszystkie teksty w tych językach mają jednakową moc.
Z upoważnienia
Rady Państwa Polskiej
Rzeczypospolitej Ludowej
Adam Willmann
Władysław Wojtasik
Z upoważnienia
Jego Królewskiej Mości
Króla Belgów
J. Frans Herpin
Andr J. Vranken
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
PROTOKÓŁ do Konwencji konsularnej między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Królestwem Belgii.
W chwili podpisania Konwencji konsularnej między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Królestwem Belgii z dnia dzisiejszego, zwanej dalej Konwencją, Pełnomocnicy Wysokich Umawiających się Stron zgodzili się na następujące postanowienia:
1. Zawiadomienie, przewidziane w ustępie 1 artykułu 38 Konwencji, powinno następować w ciągu trzech dni od dnia aresztowania, zatrzymania lub pozbawienia wolności w jakiejkolwiek bądź formie obywatela Państwa wysyłającego.
2. Prawa urzędnika konsularnego do odwiedzania i porozumiewania się, przewidziane w ustępie 2 artykułu 38 Konwencji, będą przyznawane w ciągu czterech dni od dnia aresztowania, zatrzymania lub pozbawiania wolności w jakiejkolwiek bądź formie obywatela Państwa wysyłającego.
3. Prawa urzędnika konsularnego, przewidziane w ustępie 2 artykułu 38 Konwencji, do odwiedzania obywateli Państwa wysyłającego, aresztowanego, zatrzymanego lub pozbawionego wolności w jakiejkolwiek bądź formie albo odbywającego karę pozbawienia wolności oraz do porozumiewania się z nim będą przyznawane w rozsądnych odstępach czasu.
4. Niniejszy Protokół stanowi integralną część Konwencji.
Na dowód czego Pełnomocnicy Wysokich Umawiających się Stron podpisali niniejszy Protokół i opatrzyli go swoimi pieczęciami.
Sporządzono w Warszawie dnia 11 lutego 1972 roku w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim, francuskim i niderlandzkim, przy czym wszystkie teksty w tych językach mają jednakową moc.
Z upoważnienia
Rady Państwa Polskiej
Rzeczypospolitej Ludowej
Adam Willmann
Władysław Wojtasik
Z upoważnienia
Jego Królewskiej Mości
Króla Belgów
J. Frans Herpin
Andr J. Vranken
AMBASADA BELGII Warszawa, dnia 11 lutego 1972 roku
w Warszawie
Szanowny Panie Ministrze,
W chwili podpisywania Konwencji konsularnej między naszymi dwoma krajami mam zaszczyt, w imieniu mego Rządu, poinformować Waszą Ekscelencję, że Królestwo Belgii i Wielkie Księstwo Luksemburga podpisały w Brukseli dnia 30 września 1965 roku Konwencję dotyczącą współpracy w dziedzinie konsularnej.
W związku z powyższym, chciałbym zaproponować Waszej Ekscelencji, aby opierając się na postanowieniach artykułu 57 Konwencji konsularnej między naszymi dwoma krajami, Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej przyznał belgijskim urzędnikom konsularnym prawo ochrony, zgodnie z częścią IV tej ostatniej Konwencji, praw i interesów luksemburskich.
W przypadku, gdyby Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej wyraził swą zgodę na tę propozycję, niniejszy list i odpowiedź Waszej Ekscelencji stanowić będą porozumienie uznane za integralną część Konwencji między naszymi dwoma krajami.
Korzystam z okazji, Panie Ministrze, aby ponowić Waszej Ekscelencji wyrazy mego najwyższego poważania.
Jego Ekscelencja
Pan Stefan OLSZOWSKI
Minister Spraw Zagranicznych
w Warszawie
J. Frans HERPIN
MINISTER SPRAW ZAGRANICZNYCH
Warszawa, dnia 11 lutego 1972 r.
Szanowny Panie Ambasadorze,
Mam zaszczyt potwierdzić odbiór listu Waszej Ekscelencji z dnia 11 lutego 1972 roku, o treści następującej:
"W chwili podpisywania Konwencji konsularnej między naszymi dwoma krajami ma zaszczyt, w imieniu mego Rządu, poinformować Waszą Ekscelencję, że Królestwo Belgii i Wielkie Księstwo Luksemburga podpisały w Brukseli dnia 30 września 1965 roku Konwencję dotyczącą współpracy w dziedzinie konsularnej.
W związku z powyższym, chciałbym zaproponować Waszej Ekscelencji, aby opierając się na postanowieniach artykułu 57 Konwencji konsularnej między naszymi dwoma krajami, Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej przyznał belgijskim urzędnikom konsularnym prawo ochrony, zgodnie z częścią IV tej ostatniej Konwencji, praw i interesów luksemburskich.
W przypadku, gdyby Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej wyraził swą zgodę na tę propozycję, niniejszy list i odpowiedź Waszej Ekscelencji stanowić będą porozumienie uznane za integralną część Konwencji między naszymi dwoma krajami".
Mam zaszczyt poinformować Waszą Ekscelencję, że Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej wyraża swoją zgodę na powyższą propozycję i że Pański list i moja odpowiedź stanowią porozumienie, które będzie integralną częścią Konwencji między naszymi dwoma krajami.
Zechce Pan, Panie Ambasadorze, przyjąć wyrazy mego wysokiego poważania.
Jego Ekscelencja
Pan J. Frans HERPIN
Ambasador Belgii
w Warszawie
z up. Adam Willmann
Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją, Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 9 listopada 1972 roku.
Przewodniczący Rady Państwa: H. Jabłoński
L. S.
Minister Spraw Zagranicznych: S. Olszowski
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
KONWENCJA KONSULARNA
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Mongolską Republiką Ludową,
podpisana w Ułan Bator
dnia 31 maja 1973 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA
POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 31 maja 1973 roku została podpisana w Ułan Bator Konwencja konsularna między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Mongolską Republiką Ludową w następującym brzmieniu dosłownym:
KONWENCJA KONSULARNA
MIĘDZY POLSKĄ RZECZĄPOSPOLITĄ LUDOWĄ A MONGOLSKĄ REPUBLIKĄ LUDOWĄ
Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Prezydium Wielkiego Churału Ludowego Mongolskiej Republiki Ludowej,
kierując się pragnieniem dalszego rozwoju stosunków przyjaźni i wszechstronnej współpracy, zgodnie z życzeniem i w interesie narodów obu Państw,
biorąc pod uwagę, że Konwencja konsularna między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Mongolską Republiką Ludową, podpisana w Warszawie dnia 28 października 1964 roku, wymaga zmian,
postanowiły zawrzeć niniejszą Konwencję konsularną i w tym celu wyznaczyły swoimi Pełnomocnikami:
Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej -
Władysława WOJTASIKA, Członka Kolegium, Dyrektora Departamentu Konsularnego Ministerstwa Spraw Zagranicznych Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej,
Prezydium Wielkiego Churału Ludowego Mongolskiej Republiki Ludowej -
Dugersurengijn ERDEMBILEGA, Wiceministra Spraw Zagranicznych Mongolskiej Republiki Ludowej,
którzy po wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
CZĘŚĆ I
DEFINICJE
Art. 1.
Dla celów niniejszej Konwencji następujące wyrażenia mają niżej określone znaczenie:
a) "urząd konsularny" oznacza konsulat generalny, konsulat, wicekonsulat lub agencję konsularną;
b) "okręg konsularny" oznacza terytorium wyznaczone urzędowi konsularnemu dla wykonywania funkcji konsularnych;
c) "kierownik urzędu konsularnego" oznacza osobę powołaną do działania w tym charakterze;
d) "urzędnik konsularny" oznacza każdą osobę, z kierownikiem urzędu konsularnego włącznie, której powierzono wykonywanie funkcji konsularnych. Określenie to obejmuje także osobę skierowaną do urzędu konsularnego w celu odbycia przeszkolenia w pracy konsularnej (stażysta);
e) "pracownik konsularny" oznacza każdą osobę nie będącą urzędnikiem konsularnym, wypełniającą w urzędzie konsularnym czynności administracyjne lub techniczne albo obowiązki usługowe;
f) "członkowie urzędu konsularnego" oznacza urzędników konsularnych i pracowników konsularnych;
g) "pomieszczenia konsularne" oznacza budynki lub części budynków, włączając rezydencję kierownika urzędu konsularnego, a także tereny przyległe do nich, używane wyłącznie dla celów konsularnych, niezależnie od tego, czyją są własnością;
h) "archiwa konsularne" oznacza wszystkie pisma, dokumenty, korespondencję, książki, filmy, taśmy magnetofonowe, rejestry urzędu konsularnego i techniczne środki kancelaryjne wraz z kodem i materiałem szyfrowym, kartotekami i meblami przeznaczonymi do ich ochrony i przechowywania;
i) "statek Państwa wysyłającego" oznacza każde urządzenie pływające, podnoszące banderę tego Państwa;
j) "statek powietrzny" oznacza każde urządzenie latające ze znakami rozpoznawczymi Państwa wysyłającego.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
CZĘŚĆ II
USTANAWIANIE URZĘDÓW KONSULARNYCH ORAZ MIANOWANIE URZĘDNIKÓW I PRACOWNIKÓW KONSULARNYCH
Art. 2.
1. Urząd konsularny może być ustanowiony w Państwie przyjmującym tylko za zgodą tego Państwa.
2. Siedzibę urzędu konsularnego, jego klasę i okręg konsularny, a także wszelkie późniejsze zmiany w tym zakresie ustala się w drodze porozumienia między Państwem wysyłającym a Państwem przyjmującym.
Art. 3.
1. Przed mianowaniem kierownika urzędu konsularnego Państwo wysyłające powinno upewnić się w drodze dyplomatycznej, czy dana osoba uzyska zgodę Państwa przyjmującego na uznanie jej w charakterze kierownika urzędu konsularnego.
2. Państwo wysyłające przekazuje za pośrednictwem swego przedstawicielstwa dyplomatycznego do ministerstwa spraw zagranicznych Państwa przyjmującego listy komisyjne lub inny podobny dokument o mianowaniu kierownika urzędu konsularnego. W listach komisyjnych lub w innym podobnym dokumencie podaje się imię i nazwisko kierownika urzędu konsularnego, jego rangę, okręg konsularny, w którym będzie on wykonywał swoje funkcje, oraz siedzibę urzędu konsularnego.
3. Po przedstawieniu listów komisyjnych lub innego podobnego dokumentu o mianowaniu kierownika urzędu konsularnego Państwo przyjmujące udzieli mu w możliwie najkrótszym terminie exequatur lub innego zezwolenia.
4. Kierownik urzędu konsularnego może przystąpić do wykonywania swoich funkcji z chwilą, gdy Państwo przyjmujące udzieli mu exequatur lub innego zezwolenia.
5. Państwo przyjmujące, przed udzieleniem exequatur lub innego zezwolenia, może udzielić kierownikowi urzędu konsularnego tymczasowej zgody na wykonywanie jego funkcji.
6. Z chwilą udzielenia zgody, także tymczasowej, właściwe organy Państwa przyjmującego podejmą wszelkie niezbędne kroki, aby kierownik urzędu konsularnego mógł wykonywać swoje funkcje.
Art. 4.
Państwo przyjmujące może w każdej chwili, bez obowiązku uzasadnienia swojej decyzji, powiadomić w drodze dyplomatycznej Państwo wysyłające o tym, że exequatur lub inne zezwolenie, udzielone kierownikowi urzędu konsularnego, zostało cofnięte albo że inny członek urzędu konsularnego został uznany za osobę niepożądaną. W tym przypadku Państwo wysyłające powinno odwołać taką osobę, jeśli przystąpiła już do wykonywania swoich funkcji. Jeżeli Państwo wysyłające nie wypełni w rozsądnym terminie tego obowiązku, Państwo przyjmujące może przestać uznawać taką osobę za członka urzędu konsularnego.
Art. 5.
1. Jeżeli kierownik urzędu konsularnego nie może wykonywać swych funkcji z jakichkolwiek przyczyn lub jeżeli stanowisko kierownika urzędu konsularnego nie jest obsadzone, Państwo wysyłające może wyznaczyć do pełnienia funkcji tymczasowego kierownika urzędu konsularnego urzędnika konsularnego tego samego lub innego urzędu konsularnego w Państwie przyjmującym albo członka personelu dyplomatycznego swego przedstawicielstwa dyplomatycznego; imię i nazwisko tej osoby będzie uprzednio notyfikowane ministerstwu spraw zagranicznych Państwa przyjmującego.
2. Tymczasowemu kierownikowi urzędu konsularnego przysługują prawa, przywileje i immunitety, z jakich korzysta kierownik urzędu konsularnego zgodnie z niniejszą Konwencją.
3. Powierzenie funkcji konsularnych członkowi personelu dyplomatycznego przedstawicielstwa dyplomatycznego Państwa wysyłającego, w myśl ustępu 1, nie ogranicza jego przywilejów i immunitetów, przysługujących mu na podstawie jego statusu dyplomatycznego.
Art. 6.
Urzędnikiem konsularnym może być jedynie obywatel Państwa wysyłającego.
Art. 7.
Ministerstwo spraw zagranicznych Państwa przyjmującego będzie pisemnie powiadamiane:
a) o mianowaniu członków urzędu konsularnego, z wyjątkiem kierownika tego urzędu, ich przybyciu do urzędu konsularnego po mianowaniu, ich ostatecznym wyjeździe lub o zakończeniu ich funkcji oraz o wszystkich dalszych zmianach mających wpływ na ich status, które mogą powstać w czasie ich zatrudnienia w urzędzie konsularnym;
b) o przybyciu i ostatecznym wyjeździe osoby należącej do rodziny członka urzędu konsularnego, pozostającej z nim we wspólnocie domowej, oraz o fakcie, że jakaś osoba staje się lub przestaje być członkiem rodziny;
c) o zatrudnieniu i zwolnieniu osób, zamieszkałych w Państwie przyjmującym, jako członków urzędu konsularnego.
Art. 8.
1. Właściwe organy Państwa przyjmującego wydają bezpłatnie każdemu urzędnikowi konsularnemu dokument, stwierdzający tożsamość tego urzędnika i jego stopień.
2. Postanowienia ustępu 1 stosują się także do pracowników konsularnych pod warunkiem, że osoby te nie są obywatelami Państwa przyjmującego lub nie posiadają w nim stałego miejsca zamieszkania.
3. Postanowienia niniejszego artykułu stosują się odpowiednio do członków rodzin członków urzędu konsularnego, pozostających z nimi we wspólnocie domowej.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
CZĘŚĆ III
UŁATWIENIA, PRZYWILEJE I IMMUNITETY
Art. 9.
1. Państwo przyjmujące udzieli urzędowi konsularnemu wszelkich ułatwień w wykonywaniu jego funkcji i zastosuje odpowiednie środki w tym celu, aby członkowie urzędu konsularnego mogli wykonywać swoją działalność urzędową i korzystać z przywilejów i immunitetów przewidzianych w niniejszej Konwencji.
2. Państwo przyjmujące będzie traktować członków urzędu konsularnego z należytym szacunkiem i podejmie wszelkie kroki dla zabezpieczenia ochrony ich osoby, wolności i godności.
Art. 10.
1. Godło Państwa wysyłającego, wraz z odpowiednim napisem oznaczającym urząd konsularny, w językach Państwa wysyłającego i Państwa przyjmującego, może być umieszczone na budynku, w którym mieści się urząd konsularny.
2. Flaga Państwa wysyłającego może być wywieszana na budynku urzędu konsularnego oraz na rezydencji kierownika urzędu konsularnego.
3. Kierownik urzędu konsularnego może umieszczać flagę Państwa wysyłającego na swoich środkach transportu.
Art. 11.
1. Państwo wysyłające może, na warunkach i w formie przewidzianych przez ustawodawstwo Państwa przyjmującego, nabywać na własność, posiadać lub użytkować tereny, budynki lub części budynków, a także wznosić budynki i przystosowywać tereny, potrzebne na pomieszczenia konsularne oraz na mieszkania dla członków urzędu konsularnego. W przypadku konieczności Państwo przyjmujące udzieli Państwu wysyłającemu odpowiedniej pomocy w tym zakresie.
2. Postanowienia ustępu 1 nie zwalniają Państwa wysyłającego od konieczności przestrzegania ustaw i przepisów w zakresie budownictwa i urbanistyki, mających zastosowanie na obszarze, gdzie znajdują się odnośne tereny, budynki lub ich części.
Art. 12.
1. Pomieszczenia konsularne są nietykalne. Organy Państwa przyjmującego nie mogą wkraczać do nich bez zgody kierownika urzędu konsularnego, kierownika przedstawicielstwa dyplomatycznego Państwa wysyłającego lub też osoby upoważnionej przez jednego z nich.
2. Postanowienia ustępu 1 mają zastosowanie również do mieszkań członków urzędu konsularnego.
Art. 13.
1. Pomieszczenia konsularne, a także środki transportu urzędu konsularnego nie podlegają rekwizycji. Jeżeli wywłaszczenie jest niezbędne dla celów obrony narodowej lub użyteczności publicznej, następuje to w drodze wzajemnego porozumienia oraz powinny być przedsięwzięte wszelkie możliwe środki dla uniknięcia utrudnienia wykonywania funkcji konsularnych i powinno być niezwłocznie wypłacone Państwu wysyłającemu odpowiednie i efektywne odszkodowanie.
2. Postanowienia ustępu 1 mają również zastosowanie do środków transportu członków urzędu konsularnego.
Art. 14.
1. Pomieszczenia konsularne oraz mieszkania członków urzędu konsularnego, jeśli właścicielem bądź najemcą tego mienia jest Państwo wysyłające lub osoba fizyczna bądź prawna, działająca w jego imieniu, a także umowy lub dokumenty dotyczące nabywania wspomnianego mienia, zwolnione są od jakichkolwiek podatków lub innych podobnych opłat.
2. Postanowienia ustępu 1 nie dotyczą opłat należnych za świadczenie określonych usług.
Art. 15.
Państwo wysyłające zwolnione jest od płacenia jakichkolwiek podatków lub innych podobnych opłat od mienia ruchomego, stanowiącego własność tego Państwa lub znajdującego się w jego posiadaniu bądź użytkowaniu i służącego dla celów konsularnych, a także w związku z nabywaniem takiego mienia.
Art. 16.
Archiwa konsularne są nietykalne w każdym czasie i niezależnie od tego, gdzie się znajdują.
Art. 17.
1. Urząd konsularny ma prawo porozumiewać się z rządem, przedstawicielstwami dyplomatycznymi i innymi urzędami konsularnymi Państwa wysyłającego niezależnie od tego, gdzie się znajdują. W tym celu urząd konsularny może posługiwać się wszelkimi publicznymi środkami łączności, szyfrem, kodem, kurierami dyplomatycznymi lub konsularnymi oraz bagażem dyplomatycznym lub konsularnym. Przy korzystaniu z publicznych środków łączności, w stosunku do urzędu konsularnego stosuje się takie same taryfy, jak do przedstawicielstwa dyplomatycznego. Urząd konsularny może jedynie, za zgodą Państwa przyjmującego, zainstalować nadajnik radiowy i używać go.
2. Korespondencja służbowa urzędu konsularnego, niezależnie od zastosowanego środka łączności, a także bagaż konsularny, posiadający widoczne zewnętrzne oznaczenia swego urzędowego charakteru, są nietykalne i nie mogą być zatrzymywane przez organy Państwa przyjmującego.
3. Kurierzy konsularni Państwa wysyłającego korzystają na terytorium Państwa przyjmującego z takich samych uprawnień, przywilejów i immunitetów, z jakich korzystają kurierzy dyplomatyczni.
4. Bagaż konsularny może być powierzony kapitanowi statku lub samolotem. Kapitan ten powinien być zaopatrzony w urzędowy dokument, określający liczę paczek stanowiących bagaż, lecz nie jest uważany za kuriera konsularnego. Urzędnik konsularny może odebrać bagaż konsularny bezpośrednio i swobodnie od kapitana statku lub samolotu, a także przekazać mu taki bagaż.
Art. 18.
Członkowie urzędu konsularnego oraz członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, korzystają z nietykalności osobistej. Nie podlegają oni aresztowaniu lub zatrzymaniu w jakiejkolwiek innej formie.
Art. 19.
1. Członkowie urzędu konsularnego oraz członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, korzystają z immunitetu od jurysdykcji Państwa przyjmującego, z wyjątkiem powództw cywilnych:
a) dotyczących prywatnego mienia nieruchomego, położonego, na terytorium Państwa przyjmującego, chyba że posiadają je w imieniu Państwa wysyłającego dla celów urzędu konsularnego;
b) dotyczących spadkobrania, w których występują oni jako wykonawcy testamentu, administratorzy, spadkobiercy lub zapisobiercy w charakterze osób prywatnych, a nie w imieniu Państwa wysyłającego;
c) wynikłych z zawarcia przez nich umów, w których nie występowali oni wyraźnie lub w sposób dorozumiany jako przedstawiciele Państwa wysyłającego;
d) wytoczonych przez osobę trzecią na skutek szkody powstałej w wyniku wypadku w Państwie przyjmującym spowodowanego przez pojazd mechaniczny.
2. W stosunku do osób wymienionych w ustępie 1 nie mogą być przedsięwzięte żadne środki egzekucyjne, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w punktach a), b), c) i d) wspomnianego ustępu, z zastrzeżeniem jednak, że odnośne środki mogą być przedsięwzięte bez naruszania nietykalności osoby bądź mieszkania.
Art. 20.
1. Państwo wysyłające może zrzec się immunitetu od jurysdykcji odnośnie członków urzędu konsularnego oraz członków ich rodzin, pozostających z nimi we wspólnocie domowej. We wszystkich przypadkach zrzeczenie to powinno być wyraźnie sformułowane na piśmie. Zrzeczenie się immunitetu od jurysdykcji w sprawach cywilnych nie oznacza zrzeczenia się immunitetu w stosunku do wykonania orzeczenia, co wymaga oddzielnego zrzeczenia się.
2. Jeżeli członek urzędu konsularnego, bądź członek jego rodziny, pozostający z nim we wspólnocie domowej, rozpocznie postępowanie w sprawie, w której korzystałby z immunitetu od jurysdykcji na podstawie artykułu 19 niniejszej Konwencji, nie będzie miał prawa powoływania się na ten immunitet w stosunku do jakiegokolwiek powództwa wzajemnego, bezpośrednio związanego z powództwem głównym.
Art. 21.
1. Urzędnik konsularny nie jest zobowiązany do składania zeznań w charakterze świadka przed sądami lub innymi właściwymi organami Państwa przyjmującego.
2. Pracownik konsularny może być wzywany do składania zeznań w charakterze świadka przed sądami lub innymi właściwymi organami Państwa przyjmującego. Może on odmówić złożenia zeznań odnośnie do faktów związanych z wykonaniem czynności urzędowych. Jednakże w żadnym przypadku nie można wobec pracownika konsularnego stosować jakichkolwiek środków przymusu.
3. Postanowienia niniejszego artykułu stosują się odpowiednio do członków rodzin członków urzędu konsularnego pozostających z nimi we wspólnocie domowej.
Art. 22.
Państwo przyjmujące zwolni członków urzędu konsularnego oraz członków ich rodzin, pozostających z nimi we wspólnocie domowej, od wszelkich świadczeń przymusowych, a także od wszelkich publicznych lub wojskowych obowiązków.
Art. 23.
Członkowie urzędu konsularnego i członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, zwolnieni są od wszelkich obowiązków przewidzianych w ustawach i przepisach Państwa przyjmującego w sprawie rejestracji cudzoziemców, zezwoleń na pobyt i innych formalności, które ogólnie dotyczą cudzoziemców.
Art. 24.
1. Członkowie urzędu konsularnego zwolnieni są od jakichkolwiek podatków lub innych podobnych opłat, pobieranych przez Państwo przyjmujące w odniesieniu do uposażeń, otrzymywanych przez nich z tytułu wypełniania ich obowiązków służbowych.
2. Członkowie urzędu konsularnego oraz członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, zwolnieni są od wszelkich podatków i opłat państwowych, terenowych i komunalnych, włącznie z podatkami i opłatami od należącego do nich mienia ruchomego.
3. Zwolnienia wymienione w ustępie 2 nie dotyczą:
a) podatków pośrednich, które normalnie wliczane są w cenę towarów lub usług;
b) podatków i opłat od prywatnych nieruchomości, położonych na terytorium Państwa przyjmującego, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 14;
c) podatków spadkowych i podatków od przeniesienia prawa własności, pobieranych przez Państwo przyjmujące, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 26;
d) podatków i opłat od wszelkiego rodzaju prywatnych dochodów, mających swe źródło w Państwie przyjmującym;
e) opłat pobieranych za świadczenie określonych usług;
f) podatków i opłat od umów oraz dokumentów dotyczących umów, włącznie z wszelkimi państwowymi opłatami, pobieranymi w związku z takimi umowami, z wyjątkiem podatków i opłat, od płacenia których stosuje się zwolnienia zgodnie z artykułem 14.
4. Członkowie urzędu konsularnego zatrudniający osoby, których wynagrodzenia lub uposażenia nie są zwolnione od podatku od wynagrodzeń w Państwie przyjmującym, powinni wypełniać obowiązki nakładane przez ustawy i przepisy tego Państwa na pracodawców w odniesieniu do pobierania podatku od wynagrodzeń.
Art. 25.
1. Wszelkie przedmioty, z samochodami włącznie, przeznaczone do użytku służbowego urzędu konsularnego zwolnione są od opłat celnych w takim samym zakresie jak przedmioty przeznaczone do użytku służbowego przedstawicielstwa dyplomatycznego.
2. Urzędnicy konsularni i członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, zwolnieni są od rewizji celnej.
3. Członkowie urzędu konsularnego, a także członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, zwolnieni są od opłat celnych w takim samym zakresie, jak odpowiednie kategorie personelu przedstawicielstwa dyplomatycznego.
4. Pojęcie "odpowiednie kategorie personelu przedstawicielstwa dyplomatycznego", użyte w ustępie 3, odnosi się do członków personelu dyplomatycznego, jeśli chodzi o urzędników konsularnych oraz do członków personelu administracyjnego i technicznego, jeśli chodzi o pracowników konsularnych.
Art. 26.
W przypadku śmierci członka urzędu konsularnego lub członka jego rodziny, pozostającego z nim we wspólnocie domowej, Państwo przyjmujące:
a) zezwoli na wywóz ruchomego mienia pozostałego po osobie zmarłej, z wyjątkiem mienia nabytego w Państwie przyjmującym, którego wywóz był zabroniony w chwili śmierci tej osoby;
b) nie będzie pobierać podatków spadkowych ani podatków od przeniesienia prawa własności w odniesieniu do mienia ruchomego, które znajdowało się w Państwie przyjmującym jedynie w związku z przebywaniem w tym Państwie osoby zmarłej jako członka urzędu konsularnego lub członka jego rodziny.
Art. 27.
Z zastrzeżeniem swych ustaw i przepisów dotyczących stref, do których wstęp ze względu na bezpieczeństwo państwa jest zabroniony lub ograniczony, Państwo przyjmujące zapewni wszystkim członkom urzędu konsularnego i członkom ich rodzin, pozostającym z nimi we wspólnocie domowej, swobodę poruszania się na swym terytorium.
Art. 28.
Członkowie urzędu konsularnego i członkowie ich rodzin powinni przestrzegać wszystkich obowiązków nakładanych przez ustawy i przepisy Państwa przyjmującego w zakresie ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone osobom trzecim przy używaniu jakiegokolwiek pojazdu mechanicznego.
Art. 29.
Pracownicy konsularni oraz członkowie rodzin urzędników i pracowników konsularnych, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, którzy są obywatelami Państwa przyjmującego lub mają stałe miejsce zamieszkania w tym Państwie, nie korzystają z przywilejów i immunitetów określonych w niniejszej Konwencji, z wyjątkiem ustępów 2 i 3 artykułu 21.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
CZĘŚĆ IV
FUNKCJE KONSULARNE
Art. 30.
Zadaniem urzędnika konsularnego jest popieranie przyjaznych stosunków między obydwoma Państwami, przyczynianie się do rozwoju stosunków gospodarczych, handlowych, kulturalnych, naukowych i turystyki między nimi, ochrona praw i interesów Państwa wysyłającego i jego obywateli, włącznie z osobami prawnymi.
Art. 31.
1. Przy wykonywaniu swych funkcji urzędnik konsularny może zwracać się na piśmie lub ustnie do:
a) właściwych miejscowych organów swojego okręgu konsularnego;
b) właściwych centralnych organów Państwa przyjmującego, jeżeli na to zezwalają ustawy, przepisy i zwyczaje Państwa przyjmującego.
2. Urzędnik konsularny może za zgodą Państwa przyjmującego wykonywać swoje funkcje również poza okręgiem konsularnym.
Art. 32.
1. Urzędnik konsularny ma prawo, zgodnie z ustawami i przepisami Państwa przyjmującego, zastępować przed sądami i innymi organami Państwa przyjmującego obywateli Państwa wysyłającego, włącznie z osobami prawnymi, względnie podejmować właściwe kroki w celu zapewnienia im ochrony prawnej w przypadkach, gdy obywatele ci z powodu nieobecności lub jakiejkolwiek innej przyczyny nie są w stanie podjąć w odpowiednim czasie ochrony swych praw i interesów.
2. Działania, o których mowa w ustępie 1, ustają z chwilą, kiedy osoba zastępowana ustanowi swego pełnomocnika lub sama zabezpieczy ochronę swych praw i interesów.
Art. 33.
Urzędnik konsularny ma prawo:
a) wydawać obywatelom Państwa wysyłającego paszporty lub inne podobne dokumenty, przedłużać ich ważność, unieważniać, a także dokonywać w nich innych zmian;
b) wydawać wizy.
Art. 34.
1. Urzędnik konsularny ma prawo:
a) prowadzić rejestr obywateli Państwa wysyłającego;
b) przyjmować wszelkie oświadczenia w sprawach obywatelstwa;
c) rejestrować i przyjmować zawiadomienia i dokumenty dotyczące urodzeń i zgonów obywateli Państwa wysyłającego;
d) zgodnie z ustawodawstwem Państwa wysyłającego przyjmować oświadczenia o wstąpieniu w związek małżeński, pod warunkiem, że obie strony posiadają obywatelstwo tego Państwa;
e) przyjmować oświadczenia w sprawach rodzinnych obywateli Państwa wysyłającego.
2. Urzędnik konsularny będzie powiadamiał właściwe organy Państwa przyjmującego o zarejestrowaniu w urzędzie konsularnym urodzeń, małżeństw i zgonów obywateli Państwa wysyłającego, jeśli jest to wymagane przez ustawodawstwo Państwa przyjmującego.
3. Postanowienia punktów c) i d) ustępu 1 nie zwalniają zainteresowanych osób od obowiązku przestrzegania formalności wymaganych przez ustawodawstwo Państwa przyjmującego.
Art. 35.
1. Urzędnik konsularny ma prawo:
a) przyjmować i uwierzytelniać oświadczenia obywateli Państwa wysyłającego oraz wydawać im odpowiednie dokumenty;
b) sporządzać, uwierzytelniać i przechowywać w depozycie testamenty i inne dokumenty stwierdzające jednostronne czynności prawne obywateli Państwa wysyłającego;
c) uwierzytelniać podpisy obywateli Państwa wysyłającego;
d) legalizować wszelkie dokumenty wydane przez organy Państwa wysyłającego lub Państwa przyjmującego oraz poświadczać odpisy i wyciągi z tych dokumentów;
e) tłumaczyć dokumenty i uwierzytelniać zgodność tłumaczeń;
f) sporządzać i uwierzytelniać akty i umowy, które zawierają obywatele Państwa wysyłającego, o ile te akty i umowy nie są sprzeczne z ustawami i przepisami Państwa przyjmującego i nie dotyczą ustanowienia lub przeniesienia praw do nieruchomości, znajdujących się w tym Państwie;
g) sporządzać i uwierzytelniać akty i umowy, bez względu na obywatelstwo osób będących stronami, o ile te akty i umowy odnoszą się jedynie do mienia lub prawa istniejącego w Państwie wysyłającym albo dotyczą spraw, które będą realizowane w tym Państwie, pod warunkiem, że akty i umowy nie są sprzeczne z ustawami i przepisami Państwa przyjmującego.
2. Akty i dokumenty, wymienione w ustępie 1, uwierzytelnione lub zalegalizowane przez urzędnika konsularnego Państwa wysyłającego, mają w Państwie przyjmującym taką samą ważność i moc dowodową, jak dokumenty uwierzytelnione lub zalegalizowane przez sądy lub inne właściwe organy Państwa przyjmującego. Jednakże organy Państwa przyjmującego są zobowiązane do uznawania ważności wymienionych dokumentów tylko w takim zakresie, w jakim nie są one sprzeczne z ustawami i przepisami tego Państwa.
Art. 36.
Urzędnik konsularny ma prawo przyjmować do depozytu przedmioty, pieniądze i dokumenty od obywateli Państwa wysyłającego lub dla tych obywateli, jeżeli nie jest to sprzeczne z ustawami i przepisami Państwa przyjmującego.
Art. 37.
Urzędnik konsularny ma prawo doręczać obywatelom Państwa wysyłającego pisma sądowe i pozasądowe. Jeżeli jest to zgodne z ustawami i przepisami Państwa wysyłającego, urzędnik konsularny ma również prawo przyjmować od tych obywateli, na wniosek sądu lub innego właściwego organu, dobrowolne zeznania w charakterze stron, świadków lub biegłych.
Art. 38.
1. Organy Państwa przyjmującego będą powiadamiać pisemnie urząd konsularny o przypadkach, kiedy zachodzi potrzeba ustanowienia opieki lub kurateli nad obywatelem Państwa wysyłającego, który jest małoletni lub nie posiada pełnej zdolności do działań prawnych, albo nad mieniem położonym w Państwie przyjmującym, którym to mieniem obywatel Państwa wysyłającego nie jest w stanie zarządzać z jakichkolwiek powodów.
2. Urzędnik konsularny może porozumiewać się w sprawach, o których mowa w ustępie 1, z odpowiednimi organami Państwa przyjmującego, a w szczególności proponować odpowiednią osobę na opiekuna lub kuratora.
Art. 39.
Urzędnik konsularny ma prawo porozumiewać się z każdym obywatelem Państwa wysyłającego, udzielać mu pomocy lub rady, a w razie konieczności zapewnić mu opiekę prawną. Jeżeli obywatel Państwa wysyłającego pragnie odwiedzić urzędnika konsularnego lub porozumieć się z nim w inny sposób, Państwo przyjmujące nie będzie w żadnej formie ograniczać temu obywatelowi dostępu do urzędu konsularnego Państwa wysyłającego.
Art. 40.
1. Właściwe organy Państwa przyjmującego będą niezwłocznie informować urząd konsularny Państwa wysyłającego o każdym przypadku aresztowania, zatrzymania lub pozbawienia wolności w jakiejkolwiek innej formie obywatela Państwa wysyłającego. Organy te zobowiązane są przekazywać niezwłocznie wiadomości skierowane do urzędu konsularnego przez taką osobę.
2. Urzędnik konsularny ma prawo odwiedzać obywatela Państwa wysyłającego, aresztowanego, zatrzymanego lub pozbawionego wolności w jakiejkolwiek innej formie, a także rozmawiać lub korespondować z nim oraz udzielać mu pomocy w zorganizowaniu obrony. Ma on również prawo odwiedzać obywatela Państwa wysyłającego, odbywającego karę pozbawienia wolności.
3. Właściwe organy Państwa przyjmującego są zobowiązane informować osoby, których dotyczą postanowienia niniejszego artykułu, o wszystkich uprawnieniach, które im przysługują zgodnie z tymi postanowieniami.
4. Uprawnienia, określone w niniejszym artykule, powinny być wykonywane zgodnie z ustawami i przepisami Państwa przyjmującego, z zastrzeżeniem, że wspomniane ustawy i przepisy powinny umożliwiać pełną realizację celów, którym one służą.
Art. 41.
1. Właściwe organy Państwa przyjmującego będą, w możliwie bliskim terminie, powiadamiały urzędnika konsularnego o zgonie obywatela Państwa wysyłającego i będą przekazywały temu urzędnikowi informacje o masie spadkowej, spadkobiercach, zapisobiercach, a także o ostatniej woli zmarłego.
2. Właściwe organy Państwa przyjmującego będą, w możliwie bliskim terminie, powiadamiały urzędnika konsularnego o otwarciu spadku, jeżeli spadkobierca lub zapisobiorca jest obywatelem Państwa wysyłającego. Dotyczy to także przypadków, gdy właściwe organy Państwa przyjmującego dowiedzą się o otwarciu na terytorium państwa trzeciego spadku, do którego jest uprawniony obywatel Państwa wysyłającego.
3. Funkcje urzędnika konsularnego w sprawach spadkowych określone są w postanowieniach Umowy między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Mongolską Republiką Ludową o pomocy prawnej i stosunkach prawnych w sprawach cywilnych, rodzinnych i karnych.
Art. 42.
Urzędnik konsularny ma prawo:
a) udzielać pomocy statkom Państwa wysyłającego podczas ich pobytu na morzu terytorialnym lub wodach wewnętrznych Państwa przyjmującego. Na jego prośbę właściwe organy Państwa przyjmującego będą mu udzielać niezbędnej pomocy;
b) porozumiewać się z kapitanem i innymi członkami załogi statku Państwa wysyłającego po dokonaniu zwykłej odprawy i udzielać im pomocy w ich stosunkach z właściwymi organami Państwa przyjmującego;
c) przyjmować, sporządzać lub podpisywać wszelkie oświadczenia i inne dokumenty przewidziane w ustawodawstwie Państwa wysyłającego w zakresie przynależności państwowej, własności i innych praw rzeczowych, stanu i eksploatacji statku tego Państwa;
d) zapewnić stosowanie ustawodawstwa Państwa wysyłającego na statkach tego Państwa.
Art. 43.
1. Jeżeli statek Państwa wysyłającego ulegnie awarii, osiądzie na mieliźnie lub zatonie na morzu terytorialnym lub wodach wewnętrznych Państwa przyjmującego, właściwe organy tego Państwa są zobowiązane poinformować w jak najkrótszym terminie o tym urzędnika konsularnego Państwa wysyłającego i podjąć wszelkie kroki niezbędne w celu ratowania statku, jego pasażerów, ładunku lub przedmiotów stanowiących część statku lub jego ładunku, które znalazły się poza statkiem. Właściwe organy Państwa przyjmującego są zobowiązane zawiadomić urzędnika konsularnego Państwa wysyłającego o podjętych krokach i udzielić mu niezbędnej pomocy w celu podjęcia wszelkich kroków będących następstwem awarii statku.
2. Urzędnik konsularny ma prawo podjąć wszelkie środki w celu ratowania każdego przedmiotu należącego do obywatela Państwa wysyłającego i pochodzącego ze statku bez względu na jego przynależność państwową, który uległ awarii, osiadł na mieliźnie lub zatonął.
Art. 44.
Postanowienia artykułów 42 i 43 mają odpowiednie zastosowanie do statków powietrznych.
Art. 45.
1. Urząd konsularny może pobierać na terytorium Państwa przyjmującego za czynności konsularne opłaty i inne należności, ustalone ustawami i przepisami Państwa wysyłającego.
2. Opłaty i należności, wymienione w ustępie 1, są wolne od wszelkich podatków i opłat Państwa przyjmującego.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
CZĘŚĆ V
POSTANOWIENIA OGÓLNE I KOŃCOWE
Art. 46.
1. Wszystkie osoby, korzystające z przywilejów i immunitetów na podstawie niniejszej Konwencji, obowiązane są, bez uszczerbku dla tych przywilejów i immunitetów, przestrzegać ustaw i przepisów Państwa przyjmującego.
2. Pomieszczenia konsularne nie powinny być używane w sposób niezgodny z wykonywaniem funkcji konsularnych.
Art. 47.
Poza funkcjami określonymi w niniejszej Konwencji urzędnik konsularny może wykonywać inne funkcje, zlecone mu przez Państwo wysyłające, jeżeli nie są one sprzeczne z ustawami i przepisami Państwa przyjmującego.
Art. 48.
1. Postanowienia niniejszej Konwencji stosuje się odpowiednio w przypadkach wykonywania funkcji konsularnych przez przedstawicielstwo dyplomatyczne.
2. Imiona i nazwiska członków przedstawicielstwa dyplomatycznego, którzy wykonują funkcje konsularne, notyfikowane są ministerstwu spraw zagranicznych Państwa przyjmującego.
3. Członkowie przedstawicielstwa dyplomatycznego, wymienieni w ustępie 2, korzystają nadal z przywilejów i immunitetów przysługujących im na podstawie ich statusu dyplomatycznego.
Art. 49.
Z chwilą wejścia w życie niniejszej Konwencji traci moc Konwencja konsularna między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Mongolską Republiką Ludową, podpisana w Warszawie dnia 28 października 1964 roku.
Art. 50.
1. Konwencja niniejsza podlega ratyfikacji i wejdzie w życie po upływie trzydziestu dni od dnia wymiany dokumentów ratyfikacyjnych, która nastąpi w Warszawie.
2. Konwencja niniejsza zawarta jest na czas nieokreślony. Może być ona wypowiedziana w drodze notyfikacji przez każdą z Wysokich Umawiających się Stron. W takim przypadku utraci swą moc po upływie sześciu miesięcy od dnia wypowiedzenia.
Na dowód czego upoważnieni Pełnomocnicy Wysokich Umawiających się Stron podpisali niniejszą Konwencję i opatrzyli ją pieczęciami.
Sporządzano w Ułan Bator dnia 31 maja 1973 roku w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i mongolskim, przy czym obydwa teksty mają jednakową moc.
Z upoważnienia
Rady Państwa
Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
W. Wojtasik
Z upoważnienia
Prezydium Wielkiego Churału Ludowego
Mongolskiej Republiki Ludowej
D. Erdembileg
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
PROTOKÓŁ do Konwencji konsularnej między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Mongolską Republiką Ludową.
W chwili podpisania Konwencji konsularnej między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Mongolską Republiką Ludową z dnia dzisiejszego, niżej podpisani Pełnomocnicy, należycie upoważnieni, zgodzili się na następujące postanowienia:
1. Zawiadomienie urzędnika konsularnego o aresztowaniu, zatrzymaniu lub pozbawieniu wolności w jakiejkolwiek innej formie obywatela Państwa wysyłającego, określone w ustępie 1 artykułu 40 Konwencji konsularnej, będzie następować w możliwie najkrótszym terminie, nie później jednak niż w ciągu trzech dni od daty aresztowania, zatrzymania lub pozbawienia wolności w jakiejkolwiek innej formie.
2. Prawo widzenia się, określone w ustępie 2 artykułu 40 Konwencji konsularnej, będzie udzielone urzędnikowi konsularnemu w możliwie najkrótszym terminie, nie później jednak niż w ciągu czterech dni od daty aresztowania, zatrzymania lub pozbawienia wolności w jakiejkolwiek innej formie obywatela Państwa wysyłającego. Prawo to udzielane będzie w rozsądnych odstępach czasu.
Niniejszy Protokół stanowi integralną część wyżej wymienionej Konwencji konsularnej między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Mongolską Republiką Ludową.
Sporządzono w Ułan Bator dnia 31 maja 1973 roku w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i mongolskim, przy czym obydwa teksty mają jednakową moc.
Z upoważnienia
Rady Państwa
Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
W. Wojtasik
Z upoważnienia
Prezydium Wielkiego Churału Ludowego
Mongolskiej Republiki Ludowej
D. Erdembileg
Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją, Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 25 października 1973 roku.
L. S.
Przewodniczący Rady Państwa: H. Jabłoński
Minister Spraw Zagranicznych: S. Olszowski
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
KONWENCJA KONSULARNA
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Węgierską Republiką Ludową, podpisana w Warszawie
dnia 5 czerwca 1973 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 5 czerwca 1973 roku została podpisana w Warszawie Konwencja konsularna między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Węgierską Republiką Ludową w następującym brzmieniu dosłownym:
KONWENCJA KONSULARNA
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Węgierską Republiką Ludową.
Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rada Prezydialna Węgierskiej Republiki Ludowej,
kierując się pragnieniem dalszego rozwoju przyjacielskich stosunków zgodnie z Układem między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Węgierską Republiką Ludową o przyjaźni, współpracy i wzajemnej pomocy, podpisanym w Budapeszcie dnia 16 maja 1968 roku,
biorąc pod uwagę, że Konwencja konsularna między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Węgierską Republiką Ludową, podpisana w Warszawie dnia 20 maja 1959 roku, wymaga zmian,
postanowiły zawrzeć niniejszą Konwencję konsularną i w tym celu wyznaczyły swoimi Pełnomocnikami:
Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej -
Wiesława Adamskiego,
Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych,
Rada Prezydialna Węgierskiej Republiki Ludowej -
Istvana Roska,
Wiceministra Spraw Zagranicznych,
którzy po wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
CZĘŚĆ I
DEFINICJE
Art. 1.
Dla celów niniejszej Konwencji następujące wyrażenia mają niżej określone znaczenie:
a) "urząd konsularny" oznacza konsulat generalny, konsulat, wicekonsulat lub agencję konsularną;
b) "okręg konsularny" oznacza terytorium wyznaczone urzędowi konsularnemu do wykonywania funkcji konsularnych;
c) "kierownik urzędu konsularnego" oznacza konsula generalnego, konsula, wicekonsula lub agenta konsularnego, któremu powierzono kierowanie urzędem konsularnym;
d) "urzędnik konsularny" oznacza osobę, włącznie z kierownikiem urzędu konsularnego, której powierzono wykonywanie funkcji konsularnych; wyrażenie to obejmuje również osobę skierowaną na praktykę do urzędu konsularnego (praktykant);
e) "pracownik konsularny" oznacza osobę nie będącą urzędnikiem konsularnym, wykonującą w urzędzie konsularnym czynności administracyjne, techniczne lub usługowe;
f) "członkowie urzędu konsularnego" oznacza urzędników konsularnych i pracowników konsularnych;
g) "pomieszczenia konsularne" oznacza budynki lub części budynków, a także tereny przyległe do nich używane wyłącznie do celów konsularnych, niezależnie od tego, czyją są własnością;
h) "archiwa konsularne" oznacza wszystkie pisma, dokumenty, korespondencję, książki, filmy, taśmy magnetofonowe i rejestry urzędu konsularnego, jak również materiały szyfrowe, kartoteki oraz urządzenia przeznaczone do ich ochrony i przechowywania;
i) "statek Państwa wysyłającego" oznacza statek upoważniony do podnoszenia bandery tego Państwa.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
CZĘŚĆ II
USTANAWIANIE URZĘDÓW KONSULARNYCH I MIANOWANIE URZĘDNIKÓW KONSULARNYCH
Art. 2.
1. Urząd konsularny może być ustanowiony w Państwie przyjmującym jedynie za zgodą tego Państwa.
2. Siedzibę urzędu konsularnego, jego klasę i okręg konsularny, a także zmiany w tym zakresie, ustala się na podstawie porozumienia Państwa wysyłającego i Państwa przyjmującego.
Art. 3.
1. Przed mianowaniem kierownika urzędu konsularnego Państwo wysyłające upewni się w drodze dyplomatycznej, czy Państwo przyjmujące zaakceptuje go w charakterze kierownika urzędu konsularnego.
2. Państwo wysyłające przesyła za pośrednictwem swego przedstawiciela dyplomatycznego do ministerstwa spraw zagranicznych Państwa przyjmującego listy komisyjne lub inny podobny dokument o mianowaniu kierownika urzędu konsularnego. W listach komisyjnych lub w innym podobnym dokumencie podaje się imiona i nazwisko kierownika urzędu konsularnego, jego stopień, okręg konsularny, w którym będzie on wykonywać swoje funkcje, oraz siedzibę urzędu konsularnego.
3. Po przedstawieniu listów komisyjnych lub innego podobnego dokumentu o mianowaniu kierownika urzędu konsularnego Państwo przyjmujące udzieli mu w możliwie najkrótszym terminie exequatur lub innego zezwolenia.
4. Kierownik urzędu konsularnego może przystąpić do wykonywania swoich funkcji z chwilą, gdy Państwo przyjmujące udzieli mu exequatur lub innego zezwolenia.
5. Państwo przyjmujące, przed udzieleniem exequatur lub innego zezwolenia, może wyrazić zgodę na tymczasowe wykonywanie funkcji przez kierownika urzędu konsularnego.
6. Z chwilą udzielenia exequatur lub innego zezwolenia albo wyrażenia zgody na tymczasowe wykonywanie funkcji konsularnych, organy Państwa przyjmującego podejmą wszelkie niezbędne kroki, aby kierownik urzędu konsularnego mógł wykonywać swoje funkcje.
Art. 4.
1. Państwo wysyłające podaje w drodze dyplomatycznej ministerstwu spraw zagranicznych Państwa przyjmującego:
a) imiona i nazwiska oraz stopnie urzędników konsularnych, którzy nie sprawiają funkcji kierownika urzędu konsularnego;
b) imiona i nazwiska oraz zakres obowiązków pracowników konsularnych;
c) datę przybycia i ostatecznego wyjazdu osób, wymienionych w punktach a) i b).
2. Właściwe organy Państwa przyjmującego wydają osobom wymienionym w ustępie 1 oraz członkom ich rodzin, pozostającym z nimi we wspólnocie domowej, odpowiednie dokumenty.
Art. 5.
Urzędnikiem konsularnym może być tylko obywatel Państwa wysyłającego.
Art. 6.
Państwo przyjmujące może w każdej chwili, bez obowiązku uzasadnienia swojej decyzji, powiadomić w drodze dyplomatycznej Państwo wysyłające o tym, że exequatur lub inne zezwolenie udzielone kierownikowi urzędu konsularnego zostało cofnięte albo że inny członek urzędu konsularnego został uznany za osobę niepożądaną. W takim przypadku Państwo wysyłające odwołuje urzędnika konsularnego albo pracownika konsularnego względnie zwalnia tego ostatniego, jeżeli jest on obywatelem Państwa przyjmującego lub ma stałe miejsce zamieszkania w tym Państwie. Jeżeli Państwo wysyłające nie wypełni w rozsądnym terminie tego obowiązku, Państwo przyjmujące może przestać uznawać taką osobę za członka urzędu konsularnego.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
CZĘŚĆ III
UŁATWIENIA, PRZYWILEJE I IMMUNITETY
Art. 7.
Państwo przyjmujące zapewni urzędnikowi konsularnemu ochronę i podejmie niezbędne kroki w tym celu, aby mógł on wykonywać swoje funkcje i korzystać z ułatwień, przywilejów i immunitetów, zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji. Państwo przyjmujące zastosuje niezbędne środki dla ochrony urzędu konsularnego i mieszkań urzędników konsularnych.
Art. 8.
1. Jeżeli kierownik urzędu konsularnego z jakiejkolwiek przyczyny nie może wykonywać swoich funkcji lub jeżeli stanowisko kierownika urzędu konsularnego jest czasowo nie obsadzone, Państwo wysyłające może upoważnić urzędnika konsularnego tego samego lub innego urzędu konsularnego w Państwie przyjmującym albo członka personelu dyplomatycznego swego przedstawicielstwa dyplomatycznego w tym Państwie do czasowego kierowania urzędem konsularnym. Imiona i nazwisko tej osoby zostaną uprzednio podane w drodze dyplomatycznej ministerstwu spraw zagranicznych Państwa przyjmującego.
2. Osoba upoważniona do czasowego kierowania urzędem konsularnym wykonuje funkcje kierownika urzędu konsularnego. Ma ona te same obowiązki i korzysta z tych samych ułatwień, przywilejów i immunitetów, jak osoba mianowana zgodnie z postanowieniem artykułu 3.
3. Powierzenie wykonywania funkcji zgodnie z ustępem 1 członkowi personelu dyplomatycznego przedstawicielstwa dyplomatycznego Państwa wysyłającego nie narusza jego przywilejów i immunitetów dyplomatycznych.
Art. 9.
1. Postanowienia niniejszej Konwencji stosuje się odpowiednio do członków personelu dyplomatycznego przedstawicielstwa dyplomatycznego, którym w Państwie przyjmującym powierzono wykonywanie funkcji konsularnych. Imiona i nazwiska tych osób podaje się w drodze dyplomatycznej ministerstwu spraw zagranicznych Państwa przyjmującego.
2. Wykonywanie funkcji konsularnych przez osoby wymienione w ustępie 1 nie narusza przywilejów i immunitetów dyplomatycznych tych osób.
Art. 10.
1. Państwo wysyłające może, zgodnie z warunkami przewidzianymi w ustawach i przepisach Państwa przyjmującego, nabywać na własność, dzierżawić, użytkować, zabudowywać względnie przystosowywać tereny, budynki lub części budynków dla potrzeb urzędu konsularnego oraz na mieszkania dla członków urzędu konsularnego.
2. Przy realizacji postanowień ustępu 1 Państwo przyjmujące udzieli w razie potrzeby Państwu wysyłającemu wszelkiej pomocy.
3. Postanowienia ustępu 1 nie zwalniają Państwa wysyłającego od obowiązku przestrzegania ustaw i przepisów Państwa przyjmującego w zakresie prawa budowlanego i urbanistyki.
Art. 11.
1. Na budynku urzędu konsularnego może być umieszczone godło Państwa wysyłającego oraz tablica z nazwą urzędu konsularnego w językach Państwa wysyłającego i Państwa przyjmującego.
2. Na budynku urzędu konsularnego oraz na rezydencji kierownika tego urzędu może być wywieszana flaga Państwa wysyłającego.
3. Kierownik urzędu konsularnego może umieszczać flagę Państwa wysyłającego na swoich środkach transportu.
Art. 12.
1. Pomieszczenia konsularne są nietykalne. Organy Państwa przyjmującego nie mogą do nich wkraczać bez zgody kierownika urzędu konsularnego, szefa przedstawicielstwa dyplomatycznego lub osoby wyznaczonej przez jednego z nich.
2. Postanowienia ustępu 1 stosuje się również do mieszkań członków urzędu konsularnego.
Art. 13.
1. Archiwa konsularne są nietykalne w każdym czasie i niezależne od tego, gdzie się znajdują.
2. W archiwach konsularnych mogą być przechowywane jedynie dokumenty i przedmioty związane z działalnością urzędu konsularnego.
Art. 14.
1. Urząd konsularny ma prawo porozumiewać się z rządem, przedstawicielstwami dyplomatycznymi i urzędami konsularnymi Państwa wysyłającego. W tym celu urząd konsularny może posługiwać się wszelkimi publicznymi środkami łączności, szyfrem, kurierami dyplomatycznymi lub konsularnymi oraz bagażem dyplomatycznym lub konsularnym. Przy korzystaniu z publicznych środków łączności, w stosunku do urzędu konsularnego stosuje się takie same taryfy jak do przedstawicielstwa dyplomatycznego. Urząd konsularny może zainstalować nadajnik radiowy i używać go jedynie za zgodą Państwa przyjmującego.
2. Korespondencja służbowa urzędu konsularnego niezależnie od zastosowania środka łączności, a także bagaż konsularny, posiadający widoczne zewnętrzne oznaczenie swego urzędowego charakteru, są nietykalne i nie mogą być kontrolowane ani zatrzymane przez organy Państwa przyjmującego.
3. Państwo przyjmujące zapewni kurierowi konsularnemu takie same uprawnienia, przywileje i immunitety, z jakich korzysta kurier dyplomatyczny Państwa wysyłającego.
4. Bagaż konsularny może być powierzony kapitanowi statku lub samolotu. Kapitan powinien być zaopatrzony w urzędowy dokument, określający liczbę paczek stanowiących bagaż konsularny; jednakże nie będzie on uważany za kuriera konsularnego. Urzędnik konsularny może odebrać bagaż konsularny od kapitana statku lub samolotu lub przekazać mu taki bagaż bez żadnych trudności.
Art. 15.
Członkowie urzędu konsularnego oraz członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, korzystają z nietykalności osobistej. Nie podlegają oni aresztowaniu lub zatrzymaniu w jakiejkolwiek innej formie. Państwo przyjmujące będzie traktować ich z należytym szacunkiem oraz podejmować wszelkie odpowiednie kroki dla zapobieżenia jakiemukolwiek zamachowi na ich osoby, wolność lub godność.
Art. 16.
Członkowie urzędu konsularnego oraz członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, korzystają z immunitetu od jurysdykcji Państwa przyjmującego, z wyjątkiem powództw cywilnych:
a) dotyczących prywatnego mienia nieruchomego, położonego na terytorium Państwa przyjmującego, chyba że posiadają je w imieniu Państwa wysyłającego dla celów urzędu konsularnego;
b) dotyczących spadkobrania, w którym występują oni jako wykonawcy testamentu, administratorzy, spadkobiercy lub zapisobiercy w charakterze osób prywatnych, a nie w imieniu Państwa wysyłającego;
c) dotyczących wszelkiego rodzaju zawodowej lub handlowej działalności, wykonywanej przez nich w Państwie przyjmującym poza ich funkcjami urzędowymi;
d) wytoczonych przez osobę trzecią na skutek szkody powstałej w wyniku wypadku w Państwie przyjmującym, spowodowanego przez pojazd mechaniczny.
Art. 17.
1. Urzędnicy konsularni nie są obowiązani do składania zeznań w charakterze świadków przed sądami lub innymi właściwymi organami Państwa przyjmującego.
2. Pracownicy konsularni mogą być wzywani do składania zeznań w charakterze świadków przed sądami lub innymi właściwymi organami Państwa przyjmującego. Mogą oni odmówić złożenia zeznań w odniesieniu do faktów związanych z wykonywaniem czynności urzędowych. Jednakże w żadnym przypadku nie można wobec pracowników konsularnych stosować jakichkolwiek środków przymusu i pociągać ich do odpowiedzialności za odmowę złożenia zeznań.
3. Organy Państwa przyjmującego, uzyskując zeznania członka urzędu konsularnego, podejmą wszelkie odpowiednie środki, aby uniknąć zakłócenia wykonywania przez niego obowiązków służbowych. Na wniosek kierownika urzędu konsularnego zeznania mogą być złożone, jeżeli jest to możliwe, ustnie lub na piśmie w urzędzie konsularnym bądź w mieszkaniu członka urzędu konsularnego.
4. Postanowienia niniejszego artykułu mają odpowiednie zastosowanie do członków rodzin członków urzędu konsularnego, pozostających z nimi we wspólnocie domowej.
Art. 18.
1. Państwo wysyłające może zrzec się przywilejów i immunitetów, określonych w artykułach 16 i 17. Zrzeczenie się powinno być zawsze wyraźne i zakomunikowane Państwu przyjmującemu na piśmie.
2. Jeżeli członek urzędu konsularnego lub członek jego rodziny, pozostający z nim we wspólnocie domowej, wszczyna postępowanie, nie będzie już dopuszczalne powoływanie się na immunitet jurysdykcyjny w stosunku do powództw wzajemnych bezpośrednio związanych z powództwem głównym.
3. Zrzeczenie się immunitetu od jurysdykcji w odniesieniu do postępowania cywilnego lub administracyjnego nie jest uważane za domniemane zrzeczenie się immunitetu w stosunku do wykonania orzeczenia, co wymaga oddzielnego zrzeczenia się.
Art. 19.
Członkowie urzędu konsularnego oraz członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, zwolnieni są w Państwie przyjmującym od służby wojskowej oraz od wszelkich przymusowych powinności.
Art. 20.
Członkowie urzędu konsularnego oraz członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, zwolnieni są od wszelkich obowiązków przewidzianych w ustawach i przepisach Państwa przyjmującego w odniesieniu do rejestracji, zezwoleń na pobyt, zezwoleń na zatrudnienie i innych podobnych wymogów dotyczących cudzoziemców.
Art. 21.
1. Pomieszczenia konsularne i mieszkania członków urzędu konsularnego, których właścicielem względnie najemcą jest Państwo wysyłające, wolne są w Państwie przyjmującym od wszelkich podatków lub innych opłat z wyjątkiem opłat pobieranych za świadczenie określonych usług.
2. Wolne od podatków lub innych opłat są również umowy i dokumenty, dotyczące nabycia nieruchomości na pomieszczenia konsularne i mieszkania członków urzędu konsularnego.
3. Zwolnień od podatków i innych opłat przewidzianych w niniejszym artykule nie stosuje się do tych podatków i opłat, które na podstawie ustaw i przepisów Państwa przyjmującego ciążą na osobach zawierających umowy z Państwem wysyłającym.
Art. 22.
Państwo wysyłające zwolnione jest w Państwie przyjmującym od wszelkich podatków i innych opłat od mienia ruchomego, będącego własnością Państwa wysyłającego albo znajdującego się w jego posiadaniu lub użytkowaniu i używanego dla celów konsularnych. Stosuje się to także do nabycia takiego mienia ruchomego.
Art. 23.
Wynagrodzenia otrzymywane przez członków urzędu konsularnego od Państwa wysyłającego z tytułu ich służbowych funkcji zwolnione są w Państwie przyjmującym od wszelkich podatków i innych opłat.
Art. 24.
1. Członkowie urzędu konsularnego oraz członkowie ich rodzin, pozostających z nimi we wspólnocie domowej, zwolnieni są w Państwie przyjmującym od wszelkich podatków i innych opłat państwowych i terenowych.
2. Zwolnienia wymienione w ustępie 1 nie dotyczą:
a) podatków pośrednich, które normalnie wliczone są w cenę towarów lub usług;
b) podatków i innych opłat od prywatnych nieruchomości, położonych na terytorium Państwa przyjmującego;
c) podatków i innych opłat spadkowych oraz od przeniesienia prawa własności pobieranych przez Państwo przyjmujące z zastrzeżeniem postanowień artykułu 26;
d) podatków i innych opłat od prywatnych dochodów, mających swe źródło w Państwie przyjmującym;
e) podatków i innych opłat od umów oraz dokumentów dotyczących umów, włącznie z wszelkimi państwowymi opłatami, pobieranymi w związku z takimi umowami;
f) opłat pobieranych za świadczenie określonych usług.
3. Członkowie urzędu konsularnego zatrudniający osoby, których wynagrodzenia lub uposażenia nie są zwolnione od podatku od wynagrodzeń w Państwie przyjmującym, powinni wypełniać obowiązki nakładane przez ustawy i przepisy tego Państwa na pracodawców w odniesieniu do pobierania podatku od wynagrodzeń.
Art. 25.
1. Wszelkie przedmioty, z samochodami włącznie, przeznaczone do użytku służbowego urzędu konsularnego zwolnione są od opłat celnych i innych należności w takim samym zakresie, jak przedmioty przeznaczone do użytku służbowego przedstawicielstwa dyplomatycznego.
2. Bagaż osobisty, z samochodem włącznie, urzędnika konsularnego oraz członków rodziny pozostającej z nim we wspólnocie domowej zwolniony jest od rewizji celnej.
3. Członkowie urzędu konsularnego, a także członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, zwolnieni są od opłat celnych i innych należności w takim samym zakresie, jak odpowiednie kategorie personelu przedstawicielstwa dyplomatycznego Państwa wysyłającego.
4. Wyrażenie "odpowiednie kategorie personelu przedstawicielstwa dyplomatycznego", użyte w ustępie 3, odnosi się do członków personelu dyplomatycznego, jeśli chodzi o urzędników konsularnych, oraz do członków personelu administracyjnego i technicznego, jeśli chodzi o pracowników konsularnych.
Art. 26.
W przypadku śmierci członka urzędu konsularnego lub członka jego rodziny, pozostającego z nim we wspólnocie domowej, Państwo przyjmujące:
a) zezwoli na wywóz ruchomego mienia pozostałego po osobie zmarłej z wyjątkiem mienia nabytego w Państwie przyjmującym, którego wywóz był zabroniony w chwili śmierci tej osoby;
b) nie będzie pobierać podatków spadkowych ani podatków od przeniesienia prawa własności w odniesieniu do mienia ruchomego, które znajdowało się w Państwie przyjmującym jedynie w związku z przebywaniem w tym państwie osoby zmarłej jako członka urzędu konsularnego lub członka jego rodziny.
Art. 27.
Z zastrzeżeniem swych ustaw i przepisów dotyczących stref, do których wstęp ze względu na bezpieczeństwo państwa jest zabroniony lub ograniczony, Państwo przyjmujące zapewni wszystkim członkom urzędu konsularnego i członkom ich rodzin, pozostającym z nimi we wspólnocie domowej, swobodę poruszania się na swym terytorium.
Art. 28.
Wszystkie osoby, korzystające na podstawie postanowień niniejszej Konwencji z ułatwień, przywilejów i immunitetów, obowiązane są bez uszczerbku dla tych ułatwień, przywilejów i immunitetów przestrzegać ustaw i przepisów Państwa przyjmującego włącznie z ustawami i przepisami dotyczącymi ruchu drogowego i ubezpieczenia pojazdów mechanicznych.
Art. 29.
Członkowie urzędu konsularnego i członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, którzy są obywatelami Państwa przyjmującego lub mają stałe miejsce zamieszkania w tym Państwie, nie korzystają z przywilejów i immunitetów, określonych w niniejszej Konwencji, z wyjątkiem ustępów 2 i 4 artykułu 17.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
CZĘŚĆ IV
FUNKCJE KONSULARNE
Art. 30.
1. Do funkcji urzędnika konsularnego należy:
a) popieranie rozwoju przyjaznych stosunków między Państwem wysyłającym i Państwem przyjmującym i współdziałanie w rozwijaniu stosunków gospodarczych, handlowych, kulturalnych i naukowych oraz turystyki;
b) ochrona praw i interesów Państwa wysyłającego, jego obywateli oraz osób prawnych.
2. Urzędnik konsularny może również wykonywać inne funkcje, powierzone mu przez Państwo wysyłające, jeżeli nie są one sprzeczne z ustawami i przepisami oraz zwyczajami Państwa przyjmującego.
Art. 31.
1. Przy wykonywaniu swych funkcji urzędnik konsularny może zwracać się do:
a) właściwych miejscowych organów swojego okręgu konsularnego;
b) właściwych centralnych organów Państwa przyjmującego, jeżeli zezwalają na to ustawy, przepisy i zwyczaje Państwa przyjmującego.
2. Urzędnik konsularny może za zgodą Państwa przyjmującego wykonywać swoje obowiązki również poza swoim okręgiem konsularnym.
Art. 32.
1. Urzędnik konsularny ma prawo zastępować przed sądami i innymi organami Państwa przyjmującego obywateli Państwa wysyłającego i osoby prawne, jeżeli z powodu nieobecności lub z innej ważnej przyczyny osoby te nie są w stanie podjąć w odpowiednim czasie obrony swych praw i interesów.
2. Zastępstwo wymienione w ustępie 1 ustaje z chwilą, kiedy osoba zastępowana ustanowi swego pełnomocnika lub sama zabezpieczy obronę swych praw i interesów.
Art. 33.
Urzędnik konsularny ma prawo:
a) wydawać obywatelom Państwa wysyłającego paszporty lub inne dokumenty podróży, przedłużać ich ważność, dokonywać w nich innych zmian oraz je unieważnić;
b) wydawać wizy.
Art. 34.
1. Urzędnik konsularny ma prawo:
a) prowadzić rejestr obywateli Państwa wysyłającego;
b) przyjmować oświadczenia w sprawach dotyczących obywatelstwa;
c) rejestrować urodzenia i zgony obywateli Państwa wysyłającego na podstawie zawiadomień właściwych organów Państwa przyjmującego względnie prowadzić księgi stanu cywilnego, o ile ustawy i przepisy Państwa wysyłającego na to zezwalają;
d) przyjmować, zgodnie z ustawodawstwem Państwa wysyłającego, oświadczenia o wstąpieniu w związek małżeński, pod warunkiem, że obie strony zawierające związek małżeński są obywatelami Państwa wysyłającego.
2. Urzędnik konsularny zawiadamia właściwe organy Państwa przyjmującego o czynnościach wymienionych w ustępie 1 punkt c) i d), jeżeli ustawy i przepisy Państwa przyjmującego tego wymagają.
3. Postanowienia punktów c) i d) ustępu 1 nie zwalniają zainteresowanych osób od obowiązku przestrzegania odpowiednich ustaw i przepisów Państwa przyjmującego.
Art. 35.
1. Urzędnik konsularny ma prawo wykonywać następujące czynności:
a) przyjmować, sporządzać i uwierzytelniać oświadczenia obywateli Państwa wysyłającego oraz wydawać im odpowiednie dokumenty;
b) sporządzać, uwierzytelniać i przyjmować do depozytu testamenty obywateli Państwa wysyłającego;
c) sporządzać lub uwierzytelniać umowy zawierane między obywatelami Państwa wysyłającego lub uwierzytelniać ich jednostronne akty, jeżeli te umowy bądź akty nie są sprzeczne z ustawodawstwem Państwa przyjmującego; jednakże urzędnik konsularny nie może sporządzać i uwierzytelniać takich umów lub aktów, które ustanawiają, znoszą lub ograniczają prawa rzeczowe na mieniu nieruchomym, znajdującym się w Państwie przyjmującym;
d) sporządzać lub uwierzytelniać umowy zawierane między obywatelami Państwa wysyłającego a obywatelami Państwa przyjmującego, jeżeli te umowy dotyczą wyłącznie interesów istniejących na terytorium Państwa wysyłającego względnie podlegają wykonaniu na terytorium tego Państwa, pod warunkiem, że takie umowy nie są sprzeczne z ustawodawstwem Państwa przyjmującego;
e) legalizować dokumenty wydane przez organy lub osoby urzędowe Państwa wysyłającego lub Państwa przyjmującego, a także poświadczać odpisy, tłumaczenia i wyciągi z tych dokumentów;
f) tłumaczyć dokumenty i uwierzytelniać zgodność tłumaczeń;
g) uwierzytelniać podpisy obywateli Państwa wysyłającego na wszelkiego rodzaju dokumentach, jeżeli treść tych dokumentów nie jest sprzeczna z ustawodawstwem Państwa przyjmującego;
h) przyjmować do depozytu przedmioty i dokumenty od obywateli Państwa wysyłającego lub dla tych obywateli, jeżeli nie jest to sprzeczne z ustawodawstwem Państwa przyjmującego.
2. Dokumenty sporządzone, uwierzytelnione lub przetłumaczone przez urzędnika konsularnego zgodnie z postanowieniami ustępu 1 będą miały w Państwie przyjmującym taką samą moc prawną i dowodową, jak gdyby były sporządzone, uwierzytelnione lub przetłumaczone przez właściwe organy lub osoby urzędowe Państwa przyjmującego.
Art. 36.
Urzędnik konsularny może dokonywać doręczeń obywatelom Państwa wysyłającego oraz przesłuchiwać ich w charakterze stron, świadków lub biegłych. Przy wykonywaniu tych czynności nie można stosować środków przymusu.
Art. 37.
1. W przypadku konieczności ustanowienia opieki lub kurateli nad obywatelem Państwa wysyłającego, którego miejsce zamieszkania, pobytu lub majątek znajduje się na terytorium Państwa przyjmującego, właściwe organy Państwa przyjmującego niezwłocznie zawiadomią o tym na piśmie urzędnika konsularnego.
2. Urzędnik konsularny może porozumiewać się w sprawach, o których mowa w ustępie 1, z odpowiednimi organami Państwa przyjmującego i proponować odpowiednią osobę na opiekuna lub kuratora.
Art. 38.
1. Urzędnik konsularny ma prawo spotykać się i porozumiewać z każdym obywatelem Państwa wysyłającego, udzielać mu rady i wszelkiej pomocy włącznie z podjęciem kroków w celu zapewnienia mu opieki prawnej. Państwo przyjmujące nie będzie w żaden sposób ograniczać obywatelowi Państwa wysyłającego porozumiewania się z urzędem konsularnym i dostępu do tego urzędu.
2. Właściwe organy Państwa przyjmującego będą niezwłocznie informować urzędnika konsularnego Państwa wysyłającego o aresztowaniu lub zatrzymaniu w innej formie obywatela Państwa wysyłającego.
3. Urzędnik konsularny ma prawo do niezwłocznego odwiedzenia obywatela Państwa wysyłającego, aresztowanego lub zatrzymanego w innej formie albo odbywającego karę pozbawienia wolności oraz do porozumiewania się z nim. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z ustawami i przepisami Państwa przyjmującego z zastrzeżeniem, że wspomniane ustawy i przepisy nie powinny w żadnym przypadku uchylać tych uprawnień.
Art. 39.
1. Właściwe organy Państwa przyjmującego będą niezwłocznie zawiadamiały urzędnika konsularnego o zgonie obywatela Państwa wysyłającego i będą przekazywały temu urzędnikowi wszystkie informacje o spadkobiercach, zapisobiercach, masie spadkowej i wartości spadku, a także o ostatniej woli zmarłego.
2. Właściwe organy Państwa przyjmującego będą niezwłocznie zawiadamiały urzędnika konsularnego o otwarciu spadku, jeżeli spadkobiercą lub zapisobiercą może być obywatel Państwa wysyłającego. Dotyczy to także przypadków, gdy właściwe organy Państwa przyjmującego dowiedzą się ewentualnie o otwarciu spadku na rzecz obywatela Państwa wysyłającego na terytorium państwa trzeciego.
3. Funkcje urzędników konsularnych w sprawach spadkowych określone są w postanowieniach obowiązującej Umowy między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Węgierską Republiką Ludową o obrocie prawnym w sprawach cywilnych, rodzinnych i karnych.
Art. 40.
1. Urzędnik konsularny ma prawo udzielać wszelkiej pomocy statkom Państwa wysyłającego oraz załogom statków podczas ich pobytu na morzu terytorialnym lub wodach wewnętrznych Państwa przyjmującego włącznie z portami. Ma on prawo nadzoru i inspekcji w stosunku do statków tego Państwa i ich załóg oraz może podejmować wszelkie środki w celu zastosowania ustaw i przepisów Państwa wysyłającego dotyczących żeglugi morskiej. W tym celu urzędnik konsularny może również odwiedzać statki Państwa wysyłającego i być odwiedzany przez kapitanów i załogi tych statków.
2. Właściwe organy Państwa przyjmującego będą respektować wszelkie środki podjęte przez urzędnika konsularnego zgodnie z ustawami i przepisami Państwa wysyłającego w stosunku do statków tego Państwa i ich załóg. Przy wykonywaniu tych funkcji urzędnik konsularny może zwracać się o pomoc do właściwych organów Państwa przyjmującego.
Art. 41.
Urzędnik konsularny ma prawo:
a) przesłuchiwać kapitana lub jakiegokolwiek członka załogi statku Państwa wysyłającego, sprawdzać, przyjmować i poświadczać dokumenty statku, przyjmować oświadczenia dotyczące podróży statku oraz dokonywać czynności mających na celu ułatwienie wejścia, postoju i wyjścia statku;
b) rozstrzygać wszelkie spory między kapitanem a innymi członkami załogi włącznie ze sporami dotyczącymi umów o pracę i wynagrodzenia;
c) dokonywać czynności związanych z zatrudnieniem lub zwolnieniem kapitana lub jakiegokolwiek członka załogi, jeżeli zezwalają na to ustawy i przepisy Państwa wysyłającego;
d) podejmować wszelkie środki w celu zapewnienia leczenia szpitalnego i repatriacji kapitana lub jakiegokolwiek członka załogi;
e) przyjmować, sporządzać, podpisywać lub uwierzytelniać wszelkie oświadczenia i inne dokumenty dotyczące żeglugi morskiej, przewidziane przez ustawy i przepisy Państwa wysyłającego.
Art. 42.
1. Sądy i inne właściwe organy Państwa przyjmującego nie mogą wykonywać swojej jurysdykcji co do przestępstw popełnionych na pokładzie statku Państwa wysyłającego, chyba że chodzi o:
a) przestępstwa popełnione przez obywatela lub przeciwko obywatelowi Państwa przyjmującego albo przez jakąkolwiek inną osobę lub przeciwko takiej osobie, jeżeli nie jest ona kapitanem lub członkiem załogi statku;
b) przestępstwa naruszające spokój lub bezpieczeństwo portu lub morza terytorialnego i wód wewnętrznych Państwa przyjmującego;
c) przestępstwa naruszające ustawy i przepisy Państwa przyjmującego dotyczące zdrowia publicznego, bezpieczeństwa życia na morzu, imigracji, spraw celnych lub zanieczyszczania morza;
d) przestępstwa, które według prawa Państwa przyjmującego zagrożone są karą pozbawienia wolności, której dolna granica wynosi lat trzy, lub karą surowszą.
2. W przypadku popełnienia przestępstw innych niż wymienione w ustępie 1 sądy i inne właściwe organy Państwa przyjmującego mogą działać jedynie na prośbę lub za zgodą urzędnika konsularnego.
Art. 43.
1. W przypadku gdy sąd lub inny organ Państwa przyjmującego zamierza aresztować lub zatrzymać na pokładzie statku Państwa wysyłającego kapitana lub członka załogi tego statku względnie jakąkolwiek osobę, która nie jest obywatelem Państwa przyjmującego, albo też zająć jakiekolwiek mienie znajdujące się na statku lub przeprowadzać na pokładzie statku dochodzenie urzędowe, właściwe organy Państwa przyjmującego zawiadomią o tym urzędnika konsularnego w takim czasie, aby umożliwić mu obecność na statku zanim czynność ta zostanie podjęta. Jeżeli uprzednie zawiadomienie urzędnika konsularnego jest niemożliwe, właściwe organy Państwa przyjmującego zawiadomią go nie później aniżeli w momencie, w którym wspomniana czynność została rozpoczęta. Jeżeli urzędnik konsularny nie był obecny ani reprezentowany, właściwe organy udzielą mu na jego życzenie pełnej informacji o dokonanych czynnościach.
2. Postanowienia ustępu 1 stosuje się także do przesłuchania na lądzie kapitana lub innego członka załogi.
3. Postanowień niniejszego artykułu nie stosuje się do zwykłej kontroli statku w sprawach paszportowych, celnych, zdrowia publicznego i bezpieczeństwa życia na morzu lub do wszelkiej czynności podjętej na prośbę lub za zgodą kapitana statku.
Art. 44.
1. Jeżeli statek Państwa wysyłającego uległ rozbiciu, osiadł na mieliźnie, został wyrzucony na brzeg lub doznał innej awarii na morzu terytorialnym lub wodach wewnętrznych w Państwie przyjmującym włącznie z portami albo jeżeli jakikolwiek przedmiot stanowiący część ładunku jakiegokolwiek statku, który uległ awarii, będący własnością Państwa wysyłającego lub obywatela tego Państwa, został znaleziony na brzegu, w pobliżu brzegu Państwa przyjmującego lub dostarczony do portu tego Państwa, właściwe organy Państwa przyjmującego poinformują o tym niezwłocznie urzędnika konsularnego Państwa wysyłającego. Właściwe organy Państwa przyjmującego podejmą wszelkie niezbędne środki w celu ratowania statku, jego załogi, pasażerów i ładunku. O podjętych środkach należy zawiadomić urzędnika konsularnego Państwa wysyłającego. Środki takie podjęte będą, gdy jest to możliwe, we współpracy z urzędnikiem konsularnym i kapitanem statku.
2. W razie nieobecności jakiejkolwiek innej osoby upoważnionej do takiego działania, urzędnik konsularny uważany jest za upoważnionego do podjęcia takich samych środków, jakie mógłby podjąć sam właściciel, gdyby był obecny, w odniesieniu do:
a) statku Państwa wysyłającego, jego ładunku lub jakiegokolwiek przedmiotu należącego do tego statku lub stanowiącego część jego ładunku, który został oddzielony od statku; bądź
b) ładunku lub jakiegokolwiek przedmiotu stanowiącego część ładunku jakiegokolwiek rozbitego statku, będących własnością Państwa wysyłającego lub obywatela tego Państwa, jeżeli znalezione zostały na morzu terytorialnym lub wodach wewnętrznych Państwa przyjmującego włącznie z portami lub dostarczone do portu tego Państwa.
3. Właściwe organy Państwa przyjmującego na prośbę urzędnika konsularnego udzielą mu niezbędnej pomocy w podejmowanych przez niego środkach w związku z awarią statku.
4. Opłaty celne lub inne tego rodzaju nie będą na terytorium Państwa przyjmującego nakładane na uszkodzony statek, jego ładunek lub zaopatrzenie pod warunkiem, że nie są one udostępnione do użytku lub spożycia w tym Państwie.
Art. 45.
Postanowienia artykułów 40, 41, 42, 43 i 44 będą miały odpowiednie zastosowanie do samolotów cywilnych pod warunkiem, że postanowienia te nie są sprzeczne z umowami międzynarodowymi, obowiązującymi Wysokie Umawiające się Strony.
Art. 46.
1. Urząd konsularny może pobierać na terytorium Państwa przyjmującego za czynności konsularne opłaty i inne należności, ustalone ustawami i przepisami Państwa wysyłającego.
2. Opłaty i należności wymienione w ustępie 1 są wolne od wszelkich podatków i innych opłat Państwa przyjmującego.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
CZĘŚĆ V
POSTANOWIENIA KOŃCOWE
Art. 47.
1. Konwencja niniejsza podlega ratyfikacji i wejdzie w życie po upływie trzydziestu dni od dnia wymiany dokumentów ratyfikacyjnych, która nastąpi w Budapeszcie.
2. Konwencja niniejsza zawarta jest przez Wysokie Umawiające się Strony na czas nieokreślony. Może być ona wypowiedziana w drodze notyfikacji przez każdą z Wysokich Umawiających się Stron. W takim przypadku utraci swą moc po upływie sześciu miesięcy od dnia wypowiedzenia.
3. Z chwilą wejścia w życie niniejszej Konwencji traci moc Konwencja konsularna między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Węgierską Republiką Ludową, podpisana w Warszawie dnia 20 maja 1959 roku.
Na dowód czego upoważnieni Pełnomocnicy Wysokich Umawiających się Stron podpisali niniejszą Konwencję i opatrzyli ją pieczęciami.
Sporządzono w Warszawie dnia 5 czerwca 1973 roku w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i węgierskim, przy czym obydwa teksty mają jednakową moc.
Z upoważnienia
Rady Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
Wiesław Adamski
Z upoważnienia
Rady Prezydialnej Węgierskiej Republiki Ludowej
Istvn Roska
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
PROTOKÓŁ do Konwencji konsularnej między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Węgierską Republiką Ludową.
Przy podpisywaniu w dniu dzisiejszym Konwencji konsularnej między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Węgierską Republiką Ludową, zwanej dalej "Konwencją", Pełnomocnicy obu Wysokich Umawiających się Stron zgodzili się na następujące postanowienia:
1. Zawiadamianie urzędnika konsularnego, przewidziane w ustępie 2 artykułu 38 Konwencji, następuje w ciągu trzech dni od chwili aresztowania lub zatrzymania w innej formie obywatela Państwa wysyłającego.
2. Prawo urzędnika konsularnego, przewidziane w ustępie 3 artykułu 38 Konwencji, do odwiedzenia obywatela Państwa wysyłającego, aresztowanego lub zatrzymanego w innej formie, a także do porozumiewania się z nim, będzie przyznawane w ciągu czterech dni od chwili aresztowania lub zatrzymania.
3. Prawo urzędnika konsularnego, przewidziane w ustępie 3 artykułu 38 Konwencji, do odwiedzania obywatela Państwa wysyłającego, aresztowanego lub zatrzymanego w innej formie albo odbywającego karę pozbawienia wolności, a także do porozumiewania się z nim, przyznawane będzie okresowo.
Niniejszy Protokół stanowi integralną część Konwencji. Na dowód czego Pełnomocnicy obu Wysokich Umawiających się Stron podpisali niniejszy Protokół i opatrzyli go pieczęciami.
Sporządzono w Warszawie, dnia 5 czerwca 1973 roku w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i węgierskim, przy czym obydwa teksty mają jednakową moc.
Z upoważnienia Rady Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej Wiesław Adamski
Z upoważnienia Rady Prezydialnej Węgierskiej Republiki Ludowej Istvn Roska
Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją, Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 25 października 1973 roku.
L. S.
Przewodniczący Rady Państwa: H. Jabłoński
Minister Spraw Zagranicznych: w z. J. Czyrek
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
zmiany:
1974-02-20
Dz.U.1974.6.34
art. 1, art. 2
2000-02-01
Dz.U.2000.10.132
wynik. z
art. 55
Dz.U.2000.10.133
wynik. z
UMOWA
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Austrii o wzajemnych stosunkach w sprawach z zakresu prawa cywilnego oraz o dokumentach,
podpisana w Wiedniu dnia 11 grudnia 1963 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA
POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 11 grudnia 1963 roku podpisane zostały w Wiedniu Umowa między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Rebubliką Austrii o wzajemnych stosunkach w sprawach z zakresu prawa cywilnego oraz dokumentach, jak również Protokół końcowy, w następującym brzmieniu dosłownym:
Umowa
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Austrii o wzajemnych stosunkach z zakresu prawa cywilnego oraz o dokumentach.
Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Związkowy Prezydent Republiki Austrii postanowili zawrzeć Umowę o wzajemnych stosunkach w sprawach z zakresu prawa cywilnego oraz o dokumentach i w tym celu wyznaczyli swych Pełnomocników:
Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej -
Karola Kuryluka, ambasadora nadzwyczajnego i pełnomocnego w Austrii
Kazimierza Zawadzkiego, wiceministra sprawiedliwości
Związkowy Prezydent Republiki Austrii -
dra Brunona Kreisky'ego, związkowego ministra spraw zagranicznych
dra Christiana Brodę, związkowego ministra sprawiedliwości
którzy po wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział pierwszy
POSTANOWIENIA OGÓLNE
Artykuł 1.
Swobodny dostęp do sądów
1. Obywatele jednej Umawiającej się Strony mają na obszarze drugiej Umawiającej się Strony swobodny dostęp do sądów i mogą występować przed nimi na tych samych warunkach, co obywatele tej Strony.
2. Postanowienia ustępu 1 stosuje się odpowiednio do osób prawnych, ze spółkami handlowymi włącznie, posiadających siedzibę na obszarze jednej z Umawiających się Stron.
Artykuł 2.
Język korespondencji
W sprawach uregulowanych w niniejszej Umowie sądy i organy administracji Umawiających się Stron mogą we wzajemnej korespondencji posługiwać się językiem Umawiającej się Strony, do której należą. Dołączanie tłumaczeń do przesyłanych załączników nie jest wymagane, chyba że niniejsza Umowa stanowi inaczej.
Artykuł 3.
Tryb porozumiewania się sądów
Sądy Umawiających się Stron porozumiewają się ze sobą za pośrednictwem Ministerstwa Sprawiedliwości Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Związkowego Ministerstwa Sprawiedliwości Republiki Austrii, chyba że niniejsza Umowa stanowi inaczej.
Artykuł 4.
Szczególne organy wymiaru sprawiedliwości i organy administracji
1. Postanowienia niniejszej Umowy dotyczące sądów stosuje się odpowiednio do państwowych biur notarialnych i komorników sądowych Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
2. Postanowienia artykułów 31-35 stosuje się odpowiednio do organów administracji Umawiających się Stron, jeżeli organy te są właściwe w sprawach opieki.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział drugi
OBRÓT PRAWNY
Artykuł 5.
Zakres obrotu prawnego
Sądy Umawiających się Stron na wniosek udzielają sobie pomocy prawnej i dokonują doręczeń w sprawach cywilnych spornych, łącznie z egzekucyjnymi, oraz w sprawach niespornych.
Artykuł 6.
Treść i forma wniosków
1. Wnioski w sprawach obrotu prawnego powinny wymieniać strony, ich zawód i miejsce zamieszkania lub pobytu, nazwiska i adresy ich przedstawicieli, określać przedmiot sprawy oraz zawierać zwięzłe informacje o treści żądanej informacji. Wnioski te powinny być opatrzone podpisem i pieczęcią urzędową.
2. We wniosku o udzielenie pomocy prawnej należy ponadto określić okoliczności podlegające stwierdzeniu, a w razie potrzeby wskazać również pytania, które należy zadać osobie mającej być przesłuchaną.
3. Wniosek o doręczenie powinien oprócz danych określonych w ustępie 1 zawierać adres odbiorcy i oznaczenie pisma, które ma być doręczone.
Artykuł 7.
Załatwianie wniosków
1. Wnioski w sprawach obrotu prawnego załatwia się zgodnie z prawem wezwanej Umawiającej się Strony. Należy jednakże uwzględnić wniosek o zastosowanie określonego przepisu prawnego wzywającej Umawiającej się Strony, jeżeli nie naruszy to zasad prawa Strony wezwanej.
2. Jeżeli niniejsza Umowa nie stanowi inaczej, przy wykonywaniu wniosków stosuje się takie same środki przymusu, jak przy załatwianiu wniosków pochodzących od sądów własnych.
3. Jeżeli sąd wezwany okaże się niewłaściwy, przekazuje wniosek sądowi właściwemu i zawiadamia o tym sąd wzywający. Zawiadomienie przesyła się bezpośrednio pocztą.
4. Jeżeli adres osoby, która ma być przesłuchana lub której ma być doręczone pismo, okaże się nieścisły lub błędny, wówczas sąd wezwany powinien w miarę możliwości ustalić adres właściwy.
5. Na wniosek sądu wzywającego sąd wezwany zawiadamia w stosownym czasie sąd wzywający lub strony o terminie i miejscu dokonania żądanej czynności. Zawiadomienie przesyła się bezpośrednio listem poleconym.
6. W przypadku niemożności załatwienia wniosku zwraca się akta zawiadamiając o przyczynach, z powodu których załatwienie wniosku było niewykonalne lub z powodu których odmówiono załatwienia.
Artykuł 8.
Szczególne postanowienia o doręczeniach
1. Postanowienia artykułu 7 ustęp 2 stosuje się do doręczeń, jeżeli do pisma, które ma być doręczone, dołączono tłumaczenie. Powinno być ono uwierzytelnione przez tłumacza urzędowo ustanowionego na obszarze jednej z Umawiających się Stron albo przez przedstawicielstwo dyplomatyczne lub urząd konsularny jednej ze Stron.
2. W przypadku gdy nie dołączono tłumaczenia określonego w ustępie 1, pismo doręcza się tylko wówczas, jeżeli odbiorca przyjmie je dobrowolnie.
Artykuł 9.
Dowód doręczenia
Jako dowód doręczenia służy potwierdzenie odbioru opatrzone podpisem odbiorcy i datą albo zaświadczenie sądu wezwanego, stwierdzające sposób i czas doręczenia.
Artykuł 10.
Ochrona osób wezwanych
1. Osoba, bez względu na posiadane obywatelstwo, która otrzyma na obszarze jednej Umawiającej się Strony wezwanie do stawienia się przed sądem drugiej Umawiającej się Strony i do wezwania tego się zastosuje, nie może być na obszarze tej Strony ścigana, pozbawiona wolność ani poddana innym ograniczeniom wolności osobistej z powodu czynu dokonanego przed przybyciem na ten obszar lub z innej powstałej do tego czasu przyczyny.
2. Osoba określona w ustępie 1 traci jednak ochronę, jeżeli po oznajmieniu przez sąd, że jej obecność nie jest już potrzebna, pozostanie na obszarze Umawiającej się Strony, przed której sąd była wezwana, chociaż przez okres piętnastu dni miała możność opuszczenia tego obszaru albo jeżeli po jego opuszczeniu tam powróci.
Artykuł 11.
Koszty załatwiania wniosków
1. Koszty powstałe w związku z załatwianiem wniosków, łącznie z należnościami biegłych, ponosi wezwana Umawiająca się Strona.
2. Sąd wezwany zawiadamia sąd wzywający o rodzaju i wysokości powstałych kosztów.
Artykuł 12.
Odmowa załatwienia wniosku
Załatwienia wniosku można odmówić, jeżeli jego wykonanie mogłoby zagrozić suwerenności, bezpieczeństwu lub porządkowi publicznemu wezwanej Umawiającej się Strony.
Artykuł 13.
Przesłuchiwanie i doręczenia przez przedstawicielstwa dyplomatyczne i urzędy konsularne
Sądy jednej Umawiającej się Strony mogą na obszarze drugiej Umawiającej się strony przez przedstawicielstwo dyplomatyczne lub urzędy konsularne przesłuchiwać oraz doręczać pisma osobom nie posiadającym obywatelstwa Umawiającej się Strony, na której obszarze ma być dokonane przesłuchanie lub doręczenie, ani obywatelstwa państwa trzeciego. Nie można przy tym stosować ani grozić zastosowaniem środków przymusu.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział trzeci
ZWOLNIENIE OD ZABEZPIECZENIA KOSZTÓW PROCESU I WYKONYWANIE ORZECZEŃ O KOSZTACH
Artykuł 14.
Zwolnienie od zabezpieczenia kosztów procesu
1. Na obywateli jednej Umawiającej się Strony, występujących przed sądem drugiej Umawiającej się Strony w charakterze powodów, interwenientów lub wnioskodawców, nie można nakładać obowiązku zabezpieczenia kosztów procesu tylko z tego powodu, że są cudzoziemcami albo że nie posiadają na obszarze tej Strony miejsca zamieszkania ani pobytu - jeżeli posiadają miejsce zamieszkania lub stałego pobytu na obszarze jednej z Umawiających się Stron.
2. Postanowienia ustępu 1 stosuje się odpowiednio do osób prawnych, ze spółkami handlowymi włącznie, posiadającymi siedzibę na obszarze jednej z Umawiających się Stron.
Artykuł 15.
Wykonywanie orzeczeń o kosztach
1. Jeżeli zgodnie z postanowieniami artykułu 14 albo na podstawie przepisów obowiązujących na obszarze Umawiającej się Strony, przed której sądem toczyło się postępowanie, strona zostanie zwolniona od obowiązku zabezpieczenia kosztów procesu, a następnie prawomocnym i podlegającym wykonaniu orzeczeniem będzie na nią nałożony obowiązek zapłaty tych kosztów, wówczas na wniosek orzeczenie to zostanie wykonane na obszarze drugiej Umawiającej się Strony.
2. Kosztami procesu w rozumieniu ustępu 1 są również koszty poświadczenia prawomocności i stwierdzenia wykonalności orzeczenia oraz wymaganych tłumaczeń i uwierzytelnień. Koszty te ustala na wniosek sąd, który orzeka o wykonaniu.
3. Orzeczeniami w rozumieniu ustępu 1 są również później wydane rozstrzygnięcia o kosztach.
Artykuł 16.
Wnioski o wykonanie orzeczeń o kosztach
Strona, której przysądzono koszty, może złożyć wymieniony w artykule 15 ustępy 1 i 3 wniosek o wykonanie orzeczenia o kosztach, wydanego przez sąd jednej Umawiającej się Strony:
a) bezpośrednio we właściwym sądzie drugiej Umawiającej się Strony, według jej przepisów postępowania i w jej języku lub
b) w sądzie, który orzekał w pierwszej instancji, z prośbą o przekazanie właściwemu sądowi drugiej Umawiającej się Strony.
Artykuł 17.
Postępowanie w sprawie wykonania orzeczeń o kosztach
1. Na podstawie wymienionych w artykule 15 ustępy 1 i 3 orzeczeń o kosztach, wydanych przez sądy Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej udziela się na obszarze Republiki Austrii zezwolenia na egzekucję; takie orzeczenia o kosztach, wydane przez sądy Republiki Austrii stanowią na obszarze Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej tytuł wykonawczy po opatrzeniu ich klauzulą wykonalności. Na obszarze Republiki Austrii wniosek o egzekucję i jego rozstrzygnięcie, na obszarze zaś Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej postępowanie o nadanie klauzuli wykonalności, są wolne od opłat.
2. Wnioskodawca powinien przedłożyć:
a) wypis orzeczenia; dołączanie uzasadnienia nie jest wymagane,
b) poświadczenie prawomocności i stwierdzenie wykonalności orzeczenia oraz
c) tłumaczenie sentencji orzeczenia oraz poświadczenia i stwierdzenia określonych w punkcie b), jak również - w przypadku przewidzianym w artykule 16 punkt b) - tłumaczenie wniosku o wykonanie orzeczenia o kosztach; tłumaczenia te powinny być uwierzytelnione zgodnie z postanowieniami artykułu 8 ustęp 1.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział czwarty
ZWOLNIENIE OD KOSZTÓW SĄDOWYCH I INNE UŁATWIENIA (PRAWO UBOGICH), TERMIN DO UISZCZENIA OPŁAT SĄDOWYCH I DO POPRAWIENIA LUB UZUPEŁNIENIA PISM
Artykuł 18.
Zakres i warunki ułatwień
1. Obywatelom jednej Umawiającej się Strony przysługuje na obszarze drugiej Umawiającej się Strony zwolnienie od kosztów sądowych i inne ułatwienia w sprawach cywilnych spornych łącznie z egzekucyjnymi i w sprawach niespornych, na tych samych warunkach i w tym samym zakresie co obywatelom tej Strony w przypadku, gdy nie posiadają oni środków na prowadzenie postępowania (prawo ubogich).
2. Ułatwienia określone w ustępie 1, które przysługują stronie w postępowaniu na obszarze jednej Umawiającej się Strony, rozciągają się również na udzielanie pomocy prawnej i dokonywanie doręczeń w danej sprawie na obszarze drugiej Umawiającej się Strony oraz na postępowanie w sprawach o uznanie lub wykonanie orzeczeń uregulowane w rozdziale trzecim i siódmym, o ile takie rozciągnięcie jest przewidziane przez prawo Umawiającej się Strony, na której obszarze orzeczenie ma być uznane lub wykonane; postanowienie to stosuje się odpowiednio do wykonywania ugód.
Artykuł 19.
Zaświadczenia dla uzyskania ułatwień
1. Zaświadczenie dla uzyskania ułatwień określonych w artykule 18 ustęp 1 wydają organy właściwe ze względu na miejsce stałego pobytu wnioskodawcy na obszarze jednej z Umawiających się Stron.
2. Jeżeli wnioskodawca nie posiada na obszarze żadnej z Umawiających się Stron miejsca stałego pobytu, zaświadczenie może wydać przedstawicielstwo dyplomatyczne lub urząd konsularny Umawiającej się Strony, której obywatelem jest wnioskodawca. Postanowienie to nie wyłącza przyznania ułatwień określonych w artykule 18 ustęp 1 na podstawie zaświadczenia wydanego przez organ państwa, na którego obszarze wnioskodawca posiada miejsce stałego pobytu.
3. Organ właściwy do wydania zaświadczenia określonego w ustępie 1 może zwrócić się do organów drugiej Umawiającej się Strony o wyjaśnienia co do zarobków i stosunków majątkowych wnioskodawcy.
Artykuł 20.
Sprawdzanie zaświadczeń
Sąd, który ma rozstrzygnąć wniosek o przyznanie ułatwień określonych w artykule 18 ustęp 1, zachowuje w granicach swej właściwości prawo sprawdzenia przedłożonych mu zaświadczeń i wyjaśnień.
Artykuł 21.
Składanie wniosków do protokołu
1. Jeżeli obywatel jednej z Umawiających się Stron, posiadający miejsce zamieszkania lub stałego pobytu na obszarze którejkolwiek ze Stron, pragnie korzystać przed sądem drugiej Umawiającej się Strony z ułatwień określonych w artykule 18 ustęp 1, może złożyć odpowiedni wniosek do protokołu w sądzie właściwym ze względu na miejsce swego zamieszkania lub stałego pobytu.
2. Do wniosku należy dołączyć zaświadczenie wymienione w artykule 19 i w miarę potrzeby informacje o stanie faktycznym sprawy.
3. Do wniosku oraz do załączników wymienionych w ustępie 2 należy dołączyć tłumaczenia uwierzytelnione zgodnie z postanowieniami artykułu 8 ustęp 2.
4. Sąd właściwy do rozpoznania wniosku w przypadku jego uwzględnienia ustanawia z urzędu zastępcę dla wnioskodawcy, a mianowicie: na obszarze Polskiej Rezczypospolitej Ludowej - adwokata, na obszarze zaś Republiki Austrii w sprawie, w której zastępstwo przez adwokata jest nakazane przez prawo - adwokata, w innych przypadkach - zastępcę ubogich z urzędu.
Artykuł 22.
Termin do uiszczenia opłat sądowych i do poprawienia lub uzupełnienia pism
Jeżeli według prawa jednej z Umawiających się Stron wszczęcie postępowania w pierwszej lub wyższej instancji uzależnione jest od uiszczenia opłat sądowych, a sąd zakreśla termin do uiszczenia tych opłat stronie posiadającej miejsce zamieszkania lub pobytu albo siedzibę na obszarze drugiej Umawiającej się Strony, wówczas termin ten nie może być krótszy niż jeden miesiąc. Ten sam minimalny termin stosuje się w przypadku, gdy sąd żąda poprawienia lub uzupełnienia pism od strony posiadającej miejsce zamieszkania lub pobytu albo siedzibę na obszarze drugiej Umawiającej się Strony.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział piąty
SPRAWY Z ZAKRESU PRAWA OSOBOWEGO I RODZINNEGO ORAZ ZWIĄZANE Z NIMI ROSZCZENIA MAJĄTKOWE
Artykuł 23.
Zdolność prawna i zdolność do czynności prawnych
1. Zdolność prawną i zdolność do czynności prawnych osób fizycznych ocenia się według prawa Umawiającej się Strony, której obywatelami są te osoby.
2. Zdolność prawną i zdolność do czynności prawnych osób prawnych, ze spółkami handlowymi włącznie, ocenia się według prawa Umawiającej się Strony, na której obszarze znajduje się ich siedziba.
Artykuł 24.
Zawarcie małżeństwa
1. Przesłanki zawarcia małżeństwa na obszarze jednej Umawiającej się Strony przez obywatela drugiej Umawiającej się Strony ocenia się według prawa tej Strony.
2. Forma małżeństwa podlega prawu Umawiającej się Strony, na której obszarze małżeństwo zostaje zawarte, gdy choć jedna z osób zawierających małżeństwo jest obywatelem którejkolwiek z Umawiających się Stron.
Artykuł 25.
Osobiste i majątkowe stosunki prawne między małżonkami
1. Osobiste i majątkowe stosunki prawne między małżonkami, będącymi obywatelami tej samej Umawiającej się Strony, ocenia się według prawa tej Strony.
2. Jeżeli jeden z małżonków jest obywatelem jednej, drugi zaś obywatelem drugiej Umawiającej się Strony, wówczas stosuje się prawo Umawiającej się Strony, na której obszarze małżonkowie posiadają miejsce stałego pobytu lub - w braku takiego miejsca - posiadali je ostatnio.
Artykuł 26.
Majątkowe umowy małżeńskie
1. Dopuszczalność rodzaju i treści oraz skutki majątkowych umów małżeńskich ocenia się według prawa Umawiającej się Strony, której obywatelami są małżonkowie w chwili zawarcia umowy.
2. Jeżeli jeden z małżonków jest obywatelem jednej, drugi zaś drugiej Umawiającej się Strony, rodzaj i treść majątkowej umowy małżeńskiej są dopuszczalne, gdy odpowiadają prawu jednej z Umawiających się Stron, obowiązującemu w chwili zawarcia umowy. Według prawa Umawiającej się Strony, które małżonkowie przyjęli za podstawę przy zawieraniu umowy, ocenia się również jej skutki.
3. Majątkowa umowa małżeńska jest ważna co do formy, jeżeli forma ta odpowiada prawu jednej z Umawiających się Stron lub prawu miejsca zawarcia umowy.
Artykuł 27.
Istnienie, nieistnienie, nieważność i uchylenie małżeństwa
Dla ustalenia istnienia i nieistnienia oraz dla unieważnienia i uchylenia (Aufhebung) małżeństwa właściwe jest prawo określone w artykule 24 ustęp 1, jeżeli zaś chodzi o ocenę formy zawarcia małżeństwa - prawo określone w artykule 24 ustęp 2.
Artykuł 28.
Rozwód
1. Dla orzeczenia rozwodu właściwe jest prawo Umawiającej się Strony, której obywatelami są małżonkowie w chwili wniesienia pozwu.
2. Jeżeli w chwili wniesienia pozwu jeden z małżonków jest obywatelem jednej, drugi zaś obywatelem drugiej Umawiającej się Strony, stosuje się prawo Umawiającej się Strony, na której obszarze małżonkowie posiadają miejsce stałego pobytu lub - w braku takiego miejsca - posiadali je ostatnio.
3. Postanowienia ustępów 1 i 2 nie naruszają prawa jednej z Umawiających się Stron, zgodnie z którym orzeczenie rozwodu dopuszczalne jest tylko wówczas, gdy przyczyna rozwodu przewidziana jest również przez prawo tej Strony.
Artykuł 29.
Stosunki prawne między rodzicami a dziećmi
1. Pochodzenie dziecka z małżeństwa ocenia się według prawa Umawiającej się Strony, której obywatelstwo posiadali małżonkowie lub byli małżonkowie w czasie urodzenia się dziecka. Jeżeli w tym czasie nie byli oni obywatelami tej samej Umawiającej się Strony, właściwe jest prawo Umawiającej się strony, której obywatelstwo posiadali ostatnio.
2. Stosunki prawne między rodzicami a dzieckiem pochodzącym z małżeństwa ocenia się według prawa Umawiającej się Strony, której obywatelstwo posiadają rodzice. Prawo to stosuje się również, gdy jedno z rodziców utraciło to obywatelstwo, a drugie z rodziców oraz dziecko obywatelstwo to posiadają. Jeżeli rodzice nigdy nie byli obywatelami tej samej Umawiającej się Strony, wówczas do roszczeń dziecka o utrzymanie stosuje się prawo Umawiającej się Strony, na której obszarze dziecko posiada miejsce stałego pobytu.
3. Dla ustalenia pochodzenia dziecka pozamałżeńskiego właściwe jest prawo Umawiającej się Strony, której obywatelstwo posiadała matka w czasie urodzenia się dziecka.
4. Stosunki prawne między rodzicami a dzieckiem pozamałżeńskim ocenia się według prawa Umawiającej się Strony, której obywatelstwo posiadają matka i dziecko. Jeżeli matka utraciła to obywatelstwo, a dziecko je posiada, właściwe jest prawo Umawiającej się Strony, której obywatelem jest dziecko.
Artykuł 30.
Przysposobienie
1. Dla przysposobienia właściwe jest prawo Umawiającej się Strony, której obywatelem jest przysposabiający. Jeżeli przysposobienia dziecka dokonują małżonkowie, z których jeden jest obywatelem jednej, drugi zaś obywatelem drugiej Umawiającej się Strony, właściwe jest prawo Umawiającej się Strony, na której obszarze przysposobienie następuje.
2. Jeżeli zgodnie z postanowieniami ustępu 1 właściwe jest prawo jednej Umawiającej się Strony, zaś dziecko przysposabiane jest obywatelem drugiej Umawiającej się Strony, wówczas przysposobienie nie jest skuteczne, gdy nie została udzielona wymagana przez prawo tej Strony zgoda dziecka, osoby trzeciej lub właściwego organu.
3. Do rozwiązania przysposobienia stosuje się odpowiednio postanowienia ustępów 1 i 2.
Artykuł 31.
Prowadzenie opieki w Państwie stałego pobytu
1. Jeżeli małoletni obywatel jednej Umawiającej się Strony posiada miejsce stałego pobytu na obszarze drugiej Umawiającej się Strony, wówczas sądy tej Strony są właściwe, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 32 i 34, do zastosowania zgodnie z prawem tej Strony środków w celu ochrony osoby małoletniego lub jego mienia.
2. Sądy określone w ustępie 1 powinny zawiadomić o zastosowanych środkach przedstawicielstwo dyplomatyczne lub właściwy urząd konsularny Umawiającej się Strony, której obywatelem jest małoletni.
Artykuł 32.
Prowadzenie opieki w państwie ojczystym
1. Jeżeli małoletni jest obywatelem jednej Umawiającej się Strony i posiada miejsce stałego pobytu na obszarze drugiej Umawiającej się Strony, wówczas sądy Umawiającej się Strony, której jest on obywatelem, mogą zgodnie z prawem tej Strony stosować środki w celu ochrony osoby małoletniego lub jego mienia, zawiadamiając o tym sądy drugiej Umawiającej się Strony.
2. Środki zastosowane przez sądy Umawiającej się Strony, której obywatelem jest małoletni, wstępują w miejsce środków zastosowanych przez sądy drugiej Umawiającej się Strony, jeżeli zostały one podjęte.
Artykuł 33.
Zmiana miejsca stałego pobytu małoletniego
1. Jeżeli małoletni obywatel jednej z Umawiających się Stron przeniesie miejsce stałego pobytu z obszaru jednej na obszar drugiej Umawiającej się Strony, wówczas środki dla ochrony osoby małoletniego lub jego mienia, zastosowane przez sądy Umawiającej się Strony, na której obszarze posiadał on uprzednio miejsce stałego pobytu, pozostają w mocy, dopóki sądy Umawiającej się Strony, na której obszarze małoletni posiada nowe miejsce stałego pobytu, nie zastąpią ich innymi środkami, zawiadamiając o tym sądy drugiej Umawiającej się Strony. O przeniesieniu miejsca stałego pobytu małoletniego sąd, który prowadził dotychczas opiekę, zawiadamia niezwłocznie sąd właściwy ze względu na miejsce jego nowego stałego pobytu.
2. W przypadku przeniesienia miejsca stałego pobytu małoletniego z obszaru Umawiającej się Strony, której jest on obywatelem, na obszar drugiej Umawiającej się Strony, stosuje się odpowiednio postanowienia artykułu 32.
Artykuł 34.
Środki opieki stosowane w przypadkach niecierpiących zwłoki
1. Sądy jednej Umawiającej się Strony, na której obszarze zatrzymał się małoletni obywatel drugiej Umawiającej się Strony lub znajduje się jego mienie, powinny w przypadkach niecierpiących zwłoki zastosować odpowiednie środki tymczasowe, a w razie nieodzownej konieczności również inne środki. Sąd, który zastosował lub zamierza zastosować taki środek, powinien niezwłocznie zawiadomić o tym przedstawicielstwo dyplomatyczne lub właściwy urząd konsularny drugiej Umawiającej się Strony.
2. Środki tymczasowe zastosowane zgodnie z postanowieniami ustępu 1 tracą moc, jeżeli sądy właściwe zgodnie z postanowieniami artykułów 31, 32 lub 33 zastąpią je innymi środkami, zawiadmiając o tym sądy drugiej Umawiającej się Strony.
Artykuł 35.
Powierzenie przeprowadzenia zarządzonych środków
Sądy jednej Umawiającej się Strony, właściwe do prowadzenia opieki, mogą powierzyć sądom drugiej Umawiającej się Strony za ich zgodą przeprowadzenie poszczególnych zarządzonych przez siebie środków.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział szósty
SPRAWY SPADKOWE
Artykuł 36.
Zasada zrównania
1. Obywatele jednej Umawiającej się Strony mogą zgodnie z prawem tej Strony lub prawem drugiej Umawiającej się Strony rozporządzać mieniem, które posiadają na obszarze drugiej Umawiającej się Strony, w drodze rozporządzenia ostatniej woli, umowy o dziedziczenie lub darowizny na wypadek śmierci.
2. Obywatele jednej Umawiającej się Strony mogą nabywać na obszarze drugiej Umawiającej się Strony prawa majątkowe na podstawie rozporządzenia ostatniej woli, umowy o dziedziczenie, dziedziczenia ustawowego, prawa do zachowku lub darowizny na wypadek śmierci na tych samych warunkach i w tym samym zakresie co obywatele tej Umawiającej się Strony.
Artykuł 37.
Zdolność do testowania i dopuszczalność rozporządzeń ostatniej woli
Zdolność obywatela jednej z Umawiających się Stron do dokonania lub odwołania rozporządzenia ostatniej woli oraz dopuszczalność rodzaju i treści takiego rozporządzenia ocenia się według prawa Umawiającej się Strony, której obywatelem był składający oświadczenie w chwili dokonania lub odwołania rozporządzenia. Według tego prawa ocenia się również wady oświadczeń woli.
Artykuł 38.
Forma rozporządzeń ostatniej woli
1. Rozporządzenie ostatniej woli dokonane przez obywatela jednej z Umawiających się Stron lub na rzecz obywatela jednej z Umawiających się Stron jest ważne co do formy, jeżeli ta odpowiada prawu:
a) państwa, którego obywatelem był spadkodawca w chwili dokonania rozporządzenia lub w chwili śmierci, albo
b) miejsca, w którym spadkodawca zamieszkiwał w chwili dokonania rozporządzenia lub w chwili śmierci, przy czym kwestię zamieszkiwania przez niego w określonym miejscu ocenia się według prawa miejscowego, albo
c) miejsca dokonania rozporządzenia.
2. Rozporządzenie ostatniej woli w rozumieniu ustępu 1 oznacza także odwołanie wcześniejszego rozporządzenia. Odwołanie jest ważne co do formy również w przypadku, gdy forma ta odpowiada prawu, według którego odwołane rozporządzenie ostatniej woli było ważne stosownie do postanowień ustępu 1.
Artykuł 39.
Mienie nieruchome
1. Do prowadzenia postępowania spadkowego w sprawach nieruchomości właściwe są sądy Umawiającej się Strony, na której obszarze mienie to jest położone.
2. W odniesieniu do mienia określonego w ustępie 1 prawo Umawiającej się Strony, której obywatelem był spadkodawca w chwili śmierci, rozstrzyga o tym, jakie osoby powołane są jako ustawowi spadkobiercy, jakie części im przypadają oraz czy należy się zachowek i w jakiej wysokości.
3. Jeżeli spadek, według prawa określonego w ustępie 2, przypada Państwu z mocy ustawy, to mienie nieruchome przypada tej Umawiającej się Stronie, na której obszarze jest położone.
Artykuł 40.
Mienie ruchome
1. Postępowanie spadkowe w sprawach ruchomości znajdujących się na obszarach Umawiających się Stron należy do właściwości sądów Umawiającej się Strony, której obywatelem był spadkodawca w chwili śmierci.
2. Postępowanie należy jednak do właściwości sądów Umawiającej się Strony, na której obszarze spadkodawca posiadał ostatnio miejsce zamieszkania, jeżeli:
a) spadkobierca, spadkobierca konieczny lub zapisobierca, posiadający miejsce zamieszkania na obszarze tej samej Umawiającej się Strony co spadkodawca w chwili śmierci albo w państwie trzecim, zgłosi w ciągu sześciu miesięcy od śmierci spadkodawcy wniosek o przeprowadzenie postępowania na obszarze tej Umawiającej się Strony i
b) żaden ze spadkobierców, spadkobierców koniecznych lub zapisobierców nie sprzeciwi się w ciągu sześciu miesięcy od należytego zawiadomienia ich przez sąd prowadzeniu postępowania na obszarze tej Umawiającej się Strony.
3. Sądy Umawiającej się Strony, na której obszarze spadkodawca posiadał ostatnio miejsce zamieszkania, są właściwe do prowadzenia postępowania również wówczas, gdy każda z umawiających się Stron uważa, że spadkodawca w chwili śmierci był jej obywatelem.
4. W przypadku określonym w ustępie 2 prawo Umawiającej się Strony, której obywatelem był spadkodawca w chwili śmierci, rozstrzyga o tym, jakie osoby powołane są jako ustawowi spadkobiercy, jakie części spadku im przypadają oraz czy należy się zachowek i w jakiej wysokości.
5. Jeżeli spadek, według prawa określonego w ustępie 4, przypada Państwu z mocy ustawy, to mienie ruchome przypada tej Umawiającej się Stronie, której obywatelem był spadkodawca w chwili śmierci.
Artykuł 41.
Spory spadkowe
1. Sądy Umawiającej się Strony, które zgodnie z postanowieniami artykułu 39 ustęp 1 lub artykułu 40 ustęp 1-3 są właściwe do prowadzenia postępowania, rozstrzygają o spornych roszczeniach dotyczących spadku, zachowku i zapisu w odniesieniu do spuścizny po obywatelu jednej z Umawiających się Stron, jeżeli spór został wszczęty przed zakończeniem postępowania spadkowego.
2. Do sporów spadkowych określonych w ustępie 1 stosuje się postanowienia artykułu 39 ustęp 2 i artykułu 40 ustęp 4 o prawie właściwym.
Artykuł 42.
Zawiadamianie o spadkach
1. Sąd zajmujący się spadkiem po obywatelu drugiej Umawiającej się Strony powinien przekazać przedstawicielstwu dyplomatycznemu lub właściwemu urzędowi konsularnemu Umawiającej się Strony następujące dane, jeżeli je posiada:
a) imię i nazwisko, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, zawód oraz ostatnie miejsce zamieszkania zmarłego;
b) chwilę i miejsce jego śmirci;
c) skład i wartość mienia spadkowego;
d) imiona i nazwiska, adresy oraz obywatelstwo spadkobierców, spadkobierców koniecznych i zapisobierców;
e) istnienie rozporządzeń ostatniej woli, jeżeli artykuł 43 nie stanowi inaczej.
2. Jeżeli spadkodawca nie był obywatelem drugiej Umawiającej się Strony, lecz obywatel tej Strony wchodzi w rachubę jako spadkobierca, spadkobierca konieczny lub zapisobierca, sąd powinien zawiadomić przedstawicielstwo dyplomatyczne lub właściwy urząd konsularny tej Strony o jego imieniu, nazwisku i adresie.
Artykuł 43.
Zawiadomienie o otwarciu i ogłoszeniu rozporządzeń ostatniej woli
1. Jeżeli sąd jednej Umawiającej się Strony dokona otwarcia i ogłoszenia rozporządzenia ostatniej woli obywatela drugiej Umawiającej się Strony, powinien przesłać przedstawicielstwu dyplomatycznemu lub właściwemu urzędowi konsularnemu tej Umawiającej się Strony uwierzytelnione odpisy rozporządzenia oraz protokołu o jego otwarciu i ogłoszeniu.
2. Postanowienia ustępu 1 stosuje się odpowiednio do sporządzonych w toku postępowania spadkowego protokołów przesłuchania świadków ustnego rozporządzenia ostatniej woli.
Artykuł 44.
Zabezpieczenie mienia spadkowego
1. Sądy jednej Umawiającej się Strony wydają według obowiązującego je prawa w stosunku do znajdującego się na obszarze tej Strony mienia spadkowego po obywatelu drugiej Umawiającej się Strony zarządzenia niezbędne dla zabezpieczenia i celowego zarządzania tym mieniem oraz dla uniknięcia jego uszczuplenia lub grożącego mu uszczerbku. Na wniosek organów drugiej Umawiającej się Strony należy zastosować przy tym szczególną formę, jeżeli nie naruszy to podstawowych zasad prawa wezwanej Umawiającej się Strony.
2. Sądy jednej Umawiającej się Strony stosują odpowiednio przepisy ustępu 1 w przypadku, gdy obywatel drugiej Umawiającej się Strony wchodzi w rachubę jako spadkobierca, spadkobierca konieczny lub zapisobierca.
3. Środki zarządzone stosownie do postanowień ustępów 1 lub 2 podlegają uchyleniu przez sąd, który je zastosował, jeżeli zwróci się o to sąd właściwy do rozstrzygnięcia o zabezpieczonym roszczeniu.
4. Sądy powinny zawiadomić przedstawicielstwo dyplomatyczne lub właściwy urząd konsularny drugiej Umawiającej się Strony o zastosowaniu środków przewidzianych w ustępach 1 i 2 oraz w miarę możliwości o zamiarze zastosowania ich.
Artykuł 45.
Wydanie mienia spadkowego
1. Niezwłocznie po zakończeniu postępowania spadkowego sądy jednej Umawiającej się Strony wydają ruchome mienie spadkowe spadkobiercy będącemu obywatelem drugiej Umawiającej się Strony również wówczas, gdy przebywa on na obszarze tej Umawiającej się Strony lub w państwie trzecim.
2. Jeżeli sąd jednej Umawiającej się Strony ma przeprowadzić postępowanie spadkowe w sprawie mienia ruchomego, lecz mienie to znajduje się na obszarze drugiej Umawiającej się Strony, wówczas sądy tej Strony wydają to mienie właściwemu sądowi lub wskazanej przez niego osobie.
3. Postanowienia ustępów 1 i 2 stosuje się odpowiednio do kwot pieniężnych uzyskanych ze sprzedaży mienia spadkowego oraz do roszczeń spadkobierców koniecznych lub zapisobierców.
4. Przed wydaniem mienia przewidzianym w ustępie 1-3 należy zastosować przepisy prawne Umawiającej się Strony, na której obszarze mienie to się znajduje, o zabezpieczeniu roszczeń spadkobierców, spadkobierców koniecznych, zapisobierców oraz wierzycieli prawa prywatnego i publicznego. Wydanie nie może naruszać przepisów o wywozie przedmiotów i przepisów dewizowych.
Artykuł 46.
Mienie spadkowe po podróżnych
Jeżeli obywatel jednej Umawiającej się Strony nie posiadający na obszrze drugiej Umawiającej się Strony miejsca zamieszkania umrze tam w czasie podróży lub przejściowego pobytu, organy tej Strony powinny wydać przedmioty, które zmarły posiadał, przedstawicielstwu dyplomatycznemu lub właściwemu urzędowi konsularnemu, o ile zezwalają na to przepisy publiczno-prawne, w szczególności przepisy o wywozie przedmiotów i przepisy dewizowe. Przedstawicielstwo dyplomatyczne lub urząd konsularny powinny poczynić starania o uregulowanie długów zmarłego, zaciągniętych w czasie podróży lub przejściowego pobytu, w granicach wartości przekazanych przedmiotów.
Artykuł 47.
Uprawnienia przedstawicielstw dyplomatycznych i urzędów konsularnych do zastępowania osób nieobecnych
Przedstawicielstwa dyplomatyczne i właściwe urzędy konsularne Umawiających się Stron są uprawnione do zastępowania obywateli swych Państw przed organami drugiej Umawiającej się Strony w sprawach spadkowych spornych i niespornych, jeżeli obywatele ci są nieobecni i nie ustanowili pełnomocników, jak również do przyjmowania mienia spadkowego podlegającego wydaniu stosownie do postanowień artykułu 45. Nie narusza to przepisów o obowiązkowym zastępstwie adwokackim przed sądem.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział siódmy
UZNAWANIE I WYKONYWANIE ORZECZEŃ SĄDOWYCH ORAZ UGÓD
Artykuł 48.
Przesłanki uznania
1. Orzeczenia sądów jednej Umawiającej się Strony, wydane w sprawach spornych i niespornych uregulowanych w rozdziałach piątym i szóstym, są uznawane na obszarze drugiej Umawiającej się Strony, jeżeli odpowiadają następującym przesłankom:
a) sądy Umawiającej się Strony, na której obszarze orzeczenie zostało wydane, były właściwe zgodnie z postanowieniami artykułu 31 ustęp 1, artykułu 32 ustęp 1, artykułów 33 i 39 ustęp 1, artykułu 40 ustępy 1-3 lub artykułu 41 ustęp 1 albo właściwość tych sądów dla celów uznania wynika z postanowień artykułów 49 lub 50;
b) orzeczenie stało się prawomocne;
c) prawa do obrony zostały zachowane, w szczególności strony były zgodnie z prawem zastąpione lub uznane za nie biorące udziału w postępowaniu; przesłanki tej nie uważa się za spełnioną, jeżeli w przypadku orzeczenia wydanego w nieobecności strony udowodni ona przed sądem, przed którym dochodzi uznania orzeczenia, że w rzeczywistości nie mogła powziąć wiadomości o postępowaniu w takim czasie, aby w nim uczestniczyć.
2. Uznania orzeczenia należy odmówić nawet w razie istnienia przesłanek określonych w ustępie 1,
a) jeżeli orzeczenie narusza podstawowe zasady prawa Umawiającej się Strony, na której obszarze dochodzi do jego uznania, lub
b) jeżeli na obszarze Umawiającej się Strony, gdzie dochodzi się uznania orzeczenia, roszczenie będące przedmiotem tego orzeczenia zostało już rozstrzygnięte co do istoty, choćby jeszcze nieprawomocnie, w postępowaniu między tymi samymi stronami, lub
c) jeżeli na obszarze Umawiającej się Strony, gdzie dochodzi się uznania orzeczenia, toczy się między tymi samymi stronami postępowanie o to samo rozszczenie, a sąd ten rozpoczął rozpoznawanie sprawy wcześniej niż sąd drugiej Umawiającej się Strony, lub
d) jeżeli orzeczenie nie zostało oparte na przepisach prawa, które należało zastosować zgodnie z niniejszą Umową; postanowienie to nie stanowi jednak przeszkody do uzania, jeżeli wydanie takiego orzeczenia byłoby usprawiedliwione również w razie zastosowania prawa właściwego zgodnie z niniejszą Umową.
Artykuł 49.
Właściwość w sprawach dotyczących praw stanu i zdolności do czynności prawnych
W sprawach wymienionych w artykułach 23-25 i 27-30, dotyczących praw stanu lub zdolności do czynności prawnych, właściwe są sądy Umawiającej się Strony,
a) której obywatelstwo w chwili wszczęcia postępowania posiadała osoba lub jedna z osób, biorących udział w postępowaniu dotyczącym ich praw stanu lub zdolności do czynności prawnych, lub
b) na której obszarze w chwili wszczęcia postępowania osoba lub wszystkie osoby, biorące udział w postępowaniu dotyczącym ich praw stanu lub zdolności do czynności prawnych, miały miejsce zamieszkania lub stałego pobytu, o ile posiadały one obywatelstwo jednej z Umawiających się Stron lub nie posiadały żadnego obywatelstwa.
Artykuł 50.
Właściwość w sprawach majątkowych
1. W sprawach wymienionych w artykułach 25-29, o ile dotyczą one roszczeń majątkowych, właściwe są sądy Umawiającej się Strony,
a) której prawo należało w rozpoznanych sprawach zastosować zgodnie z postanowieniami artykułów 25-29 lub
b) na której obszarze pozwany posiadał w chwili wszczęcia postępowania miejsce zamieszkania bądź stałego pobytu, lub
c) których właściwości pozwany wyraźnie się poddał, lub
d) których właściwości pozwany poddał się przez to, że wdał się w spór co do istoty sprawy, nie podnosząc zarzutu niewłaściwości; podniesienie zarzutu niewłaściwości może również polegać tylko na zaprzeczeniu właściwości określonej w niniejszym artykule.
2. Właściwość określona w ustępie 1 punkty a) i b) nie obejmuje spraw dotyczących mienia nieruchomego, położonego na obszarze Umawiającej się Strony, gdzie dochodzi się uznania orzeczenia.
Artykuł 51.
Przesłanki wykonania
Orzeczenia sądów jednej Umawiającej się Strony są wykonywane na obszarze drugiej Umawiającej się Strony, jeżeli:
a) dotyczą spraw majątkowych wymienionych w rozdziale piątym albo spraw wymienionych w rozdziale szóstym,
b) podlegają uznaniu w myśl postanowień artykułów 48-50 oraz
c) są wykonalne na obszarze Umawiającej się Strony, gdzie zostały wydane.
Artykuł 52.
Wykonanie ugód
1. Ugody zawarte przed sądami jednej z Umawiających się Stron w sprawach majątkowych wymienionych w rozdziale piątym albo w sprawach wymienionych w rozdziale szóstym są wykonywane na obszarze drugiej Umawiającej się Strony, jeżeli odpowiadają przesłankom przewidzianym w artykule 51, o ile przesłanki te mogą być zastosowane do ugód.
2. Postanowienie ustępu 1 stosuje się odpowiednio do zawartych przed organami administracji ugód dotyczących świadczeń alimentacyjnych, jeżeli w myśl prawa obowiązującego na obszarze Umawiającej się Strony, gdzie ugody te zostały zawarte, posiadają one skuteczność ugód sądowych.
Artykuł 53.
Wymagane dokumenty
1. Strona, która na obszarze jednej Umawiającej się Strony powołuje się na orzeczenie, wydane na obszarze drugiej Umawiającej się Strony, w celu jego uznania lub wykonania, powinna przedłożyć:
a) wypis orzeczenia wraz z uzasadnieniem, jeżeli jest ono wymagane przez prawo Umawiającej się Strony, na której obszarze orzeczenie to zostało wydane; w przypadku gdy zgodnie z tym prawem uzasadnienie nie jest wymagane, należy przedłożyć odpowiednie zaświadczenie sądu, który wydał orzeczenie;
b) poświadczenie prawomocności orzeczenia i - jeżeli wniosek dotyczy wykonania - stwierdzenie wykonalności orzeczenia;
c) dowód, że stronie, która nie wzięła udziału w postępowaniu i przegrała proces, zostało doręczone wezwanie lub zarządzenie wszczynające to postępowanie; dowód ten należy przeprowadzić przez przedłożenie poświadczonego odpisu dowodu doręczenia albo zaświadczenia sądu o sposobie i czasie doręczenia; ponadto
d) uwierzytelnione zgodnie z postanowieniami artykułu 8 ustęp 1 tłumaczenie dokumentów wymienionych w punktach a) i b), a w odpowiednim przypadku - również dokumentu wymienionego w punkcie c).
2. Postanowienia ustępu 1 stosuje się odpowiednio w przypadku złożenia wniosku o wykonanie ugody.
Artykuł 54.
Właściwość pomocnicza
Postanowienia artykułu 31 ustęp 1, artykułu 32 ustęp 1, artykułów 33 i 39 ustęp 1, artykułu 40 ustępy 1-3 oraz artykułu 41 ustęp 1, w myśl których właściwe są sądy jednej z Umawiających się Stron, nie wyłączają właściwości sądów drugiej Umawiającej się Strony, w przypadku gdy postanowienia niniejszego rozdziału nie przewidują uznania lub wykonania orzeczenia albo gdy wniosek o uznanie lub wykonanie został prawomocnym orzeczeniem oddalony.
Artykuł 55.
Postępowanie
Postępowanie w sprawach o uznanie lub wykonanie orzeczeń sądowych oraz o wykonanie ugód określa prawo Umawiającej się Strony, na której obszarze dochodzi się uznania lub wykonania orzeczenia bądź wykonania ugody.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział ósmy
DOKUMENTY
Artykuł 56.
Zwolnienie od uwierzytelnienia
1. Dokumenty, sporządzone lub zaprotokołowane przez sądy lub organy administracji jednej Umawiającej się Strony w granicach ich właściwości, nie wymagają do użycia na obszarze drugiej Umawiającej się Strony uwierzytelnienia przez nadrzędne organy ani przez przedstawicielstwa dyplomatyczne lub urzędy konsularne, jeżeli są opatrzone podpisem i pieczęcią urzędową.
2. Postanowienia ustępu 1 stosuje się również do dokumentów sporządzonych lub zaprotokołowanych na obszarze jednej z Umawiających się Stron przez osoby zaufania publicznego.
3. Dokumenty prywatne z podpisem uwierzytelnionym przez państwowe biuro notarialne w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, notariusza publicznego w Republice Austrii albo przez sąd lub inny właściwy organ jednej Umawiającej się Strony nie wymagają dalszego uwierzytelniania do użycia na obszarze drugiej Umawiającej się Strony.
Artykuł 57.
Wymiana dokumentów stanu cywilnego
1. Jeżeli urząd stanu cywilnego jednej z Umawiających się Stron zarejestruje urodzenie, zawarcie małżeństwa lub zgon obywatela drugiej Umawiającej się Strony, wówczas przesyła się odpis aktu urodzenia, małżeństwa lub zgonu przedstawicielstwu dyplomatycznemu lub właściwemu urzędowi konsularnemu tej Umawiającej się Strony bez pobierania opłat i kosztów.
2. Postanowienia ustępu 1 stosuje się również w przypadku zamieszczenia w akcie stanu cywilnego wzmianki marginesowej. Przesyła się wówczas odpis zupełny aktu.
3. Odpisy aktów zgonu przesyła się niezwłocznie, odpisy zaś pozostałych aktów - zbiorowo co kwartał.
Artykuł 58.
Sporządzanie i przesyłanie dokumentów dotyczących stanu cywilnego na wniosek organu państwowego
Do celów urzędowych dokumenty dotyczące stanu cywilnego obywateli jednej z Umawiających się Stron, w szczególności odpisy i wyciągi z ksiąg stanu cywilnego, sporządza się i przesyła na wniosek, bez pobierania opłat i kosztów. Korespondencja w tych sprawach odbywa się bezpośrednio między Ministerstwem Spraw Wewnętrznych Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Związkowym Ministerstwem Spraw Wewnętrznych Republiki Austrii, w zakresie zaś dokumentów sądowych - między Ministerstwem Sprawiedliwości Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Związkowym Ministerstwem Sprawiedliwości Republiki Austrii.
Artykuł 59.
Sporządzanie i przesyłanie dokumentów dotyczących stanu cywilnego na wniosek strony
Obywatele jednej Umawiającej się Strony mogą przesyłać bezpośrednio do urzędu stanu cywilnego lub innego właściwego organu drugiej Umawiającej się Strony wnioski o sporządzenie i nadesłanie dokumentów dotyczących stanu cywilnego. Dokumenty te przekazuje się przedstawicielstwu dyplomatycznemu lub urzędowi konsularnemu tej Umawiającej się Strony, który doręcza je wnioskodawcy za pobraniem opłat i kosztów.
Artykuł 60.
Świadectwa zdolności prawnej do zawarcia małżeństwa
Świadectwa zdolności prawnej do zawarcia małżeństwa wydane przez organy jednej Umawiającej się Strony, nie wyłączając przedstawicielstwa dyplomatycznego i urzędów konsularnych, opatrzone podpisem i pieczęcią urzędową, nie wymagają do użycia przed organami drugiej Umawiającej się Strony poświadczenia właściwości organu, który je wystawił.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział dziewiąty
UDZIELANIE INFORMACJI O PRZEPISACH PRAWNYCH
Artykuł 61.
Ministerstwo Sprawiedliwości Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Związkowe Ministerstwo Sprawiedliwości Republiki Austrii udzielają sobie bezpośrednio na wniosek informacji o przepisach prawnych, które obowiązują lub obowiązywały na obszarze wezwanej Umawiającej się Strony.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział dziesiąty
POSTANOWIENIA KOŃCOWE
Artykuł 62.
Postanowienia niniejszej Umowy dotyczące uznawania i wykonywania orzeczeń sądowych oraz ugód stosują się jedynie do orzeczeń wydanych i ugód zawartych po wejściu w życie Umowy.
Artykuł 63.
1. Umowa niniejsza nie wyłącza uznawania i wykonywania na obszarze jednej Umawiającej się Strony, na podstawie obowiązujących tam przepisów prawnych, orzeczeń wydanych na obszarze drugiej Umawiającej się Strony, do których niniejsza Umowa nie ma zastosowania.
2. Postanowienie ustępu 1 stosuje się odpowiednio do wykonywania ugód.
Artykuł 64.
Umowa niniejsza nie narusza postanowień innych umów obowiązujących jedną lub obie Umawiające się Strony w chwili wejścia jej w życie.
Artykuł 65.
Umowa niniejsza wymaga ratyfikacji. Wymiana dokumentów ratyfikacyjnych nastąpi w Warszawie.
Artykuł 66.
1. Umowa niniejsza wejdzie w życie po upływie 60 dni od dnia wymiany dokumentów ratyfikacyjnych.
2. Umowa niniejsza zawarta jest na okres pięciu lat, po czym pozostanie w mocy, jeżeli jedna z Umawiających się Stron nie zawiadomi drugiej Umawiającej się Strony na rok przed upływem tego pięcioletniego okresu o wypowiedzeniu Umowy.
3. W razie niewypowiedzenia niniejszej Umowy stosownie do postanowienia ustępu 2, pozostanie ona w mocy na czas nieokreślony, o ile jedna z Umawiających się Stron nie zawiadomi drugiej Umawiającej się Strony o wypowiedzeniu Umowy. W tym ostatnim przypadku pozostanie ona w mocy jeszcze przez rok po wypowiedzeniu.
Na dowód czego Pełnomocnicy obu Umawiających się Stron podpisali niniejszą Umowę i opatrzyli ją pieczęciami.
Sporządzono w Wiedniu, dnia 11 grudnia 1963 roku, w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i niemieckim, przy czym obydwa teksty są jednakowo autentyczne.
Z upoważnienia Rady Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
Karol Kuryluk
Kazimierz Zawadzki
Z upoważnienia Związkowego Prezydenta Republiki Austrii
Brunon Kreisky
Christian Broda
PROTOKÓŁ KOŃCOWY
Przy podpisywaniu zawartej w dniu dzisiejszym Umowy między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Austrii o wzajemnych stosunkach w sprawach z zakresu prawa cywilnego oraz o dokumentach uzgodniono, co następuje:
1. Postanowienia rozdziału drugiego Umowy stosuje się odpowiednio do sądów ubezpieczeń społecznych Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i sądów rozjemczych ubezpieczeń społecznych Republiki Austrii, z tym że koszty powstałe w związku z załatwianiem wniosków ponosi wzywająca Umawiająca się Strona.
2. Postanowienia artykułu 56 Umowy stosuje się również do dokumentów wystawionych przez austriackie zakłady ubezpieczeń społecznych, które według prawa austriackiego nie są dokumentami publicznymi.
Na dowód czego Pełnomocnicy obu Umawiających się Stron podpisali niniejszy Protokół, który stanowi integralną część Umowy, i opatrzyli go pieczęciami.
Sporządzono w Wiedniu, dnia 11 grudnia 1963 roku, w dwóch egzemplarzach każdy w językach polskim i niemieckim, przy czym obydwa teksty są jednakowo autentyczne.
Z upoważnienia Rady Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
Karol Kuryluk
Kazimierz Zawadzki
Z upoważnienia Związkowego Prezydenta Republiki Austrii
Brunon Kreisky
Christian Broda
Po zaznajomieniu się z powyższą Umową i Protokołem końcowym, Rada Państwa uznała je i uznaje za słuszne zarówno w całości, jak i każde z postanowień w nich zawartych; oświadcza, że wymienione Akty międzynarodowe są przyjęte, ratyfikowane i potwierdzone, oraz przyrzeka, że będą niezmiennie zachowywane.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 13 lipca 1964 roku.
Przewodniczący Rady Państwa: A. Zawadzki
L.S.
Minister Spraw Zagranicznych: w z. J. Winiewicz
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
zmiany:
1999-06-01
Dz.U.2000.26.307
OŚWIADCZENIE RZĄDOWE
z dnia 18 marca 1974 r.
w sprawie wejścia w życie Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Związkowym Republiki Austrii o wzajemnym zniesieniu obowiązku wizowego, podpisanej w Wiedniu 18 lipca 1972 r.
Podaje się niniejszym do wiadomości, że zgodnie z artykułem 8 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Związkowym Republiki Austrii o wzajemnym zniesieniu obowiązku wizowego, podpisanej w Wiedniu dnia 18 lipca 1972 r., wyżej wymieniona umowa weszła w życie dnia 18 września 1972 r.
Minister Spraw Zagranicznych: w. z. J. Czyrek
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Załącznik do poz. 65
UMOWA między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Związkowym Republiki Austrii o wzajemnym zniesieniu obowiązku wizowego.
Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rząd Związkowy Republiki Austrii, kierując się pragnieniem zbliżenia między narodami obu Państw oraz dążąc do rozwoju turystyki i do stworzenia warunków ułatwiających obywatelom tych Państw poznanie historii, kultury i piękna przyrody drugiego kraju,
postanowiły zawrzeć niniejszą Umowę i w tym celu wyznaczyły swych Pełnomocników:
Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
Władysława Wojtasika
Dyrektora Departamentu Konsularnego,
członka Kolegium w Ministerstwie Spraw
Zagranicznych,
Rząd Związkowy Republiki Austrii
Dr Otto Eiselsberga
Ambasadora Nadzwyczajnego i Pełnomocnego,
którzy po wymianie pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:
Art. 1.
1. Obywatele każdego z obu Państw, posiadający jeden z wymienionych w artykule 3 dokumentów podróży, mają prawo do wjazdu na terytorium drugiego Państwa bez wizy tego Państwa, do pobytu przez okres do trzech miesięcy i do wyjazdu.
2. Obywatele polscy, którzy posiadają ważny dokument uprawniający do powrotu do kraju (paszport blankietowy), wydany przez przedstawicielstwa dyplomatyczne lub konsularne Rzeczypospolitej Polskiej jako dokument zastępujący paszport na powrót do kraju, mogą, wracając do Rzeczypospolitej Polskiej, wjechać bez wizy w tranzycie na terytorium Republiki Austrii i zatrzymać się tam na czas nie dłuższy niż pięć dni.
Obywatele austriaccy, którzy posiadają dokument Unii Europejskiej uprawniający do powrotu do kraju (Emergency Travel Document), wydany przez przedstawicielstwo dyplomatyczne lub konsularne państwa-członka Unii Europejskiej jako dokument zastępujący paszport na powrót do kraju, mogą, wracając do Republiki Austrii, wjechać bez wizy w tranzycie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i zatrzymać się tam na czas nie dłuższy niż pięć dni.
3. Uprawnienia wynikające z ustępu 1 i 2 nie dotyczą obywateli każdego z obu Państw, którzy chcą się udać na terytorium drugiego Państwa w celu podjęcia tam działalności zarobkowej lub przebywać tam jednorazowo dłużej niż trzy miesiące.
Art. 2.
1. Obywatele polscy, posiadający jeden z dokumentów podróży wymienionych w artykule 3 ustępie 1, oraz obywatele austriaccy, posiadający jeden z dokumentów podróży wymienionych w artykule 3 ustęp 2, mogą przebywać na terytorium drugiego Państwa przez okres wykonywania obowiązków służbowych, jeżeli
- są członkami przedstawicielstwa dyplomatycznego lub urzędu konsularnego ich Państwa ojczystego na terytorium drugiego Państwa lub
- są przedstawicielami swego Państwa przy organizacji międzynarodowej, mającej siedzibę na terytorium drugiego Państwa, bądź też są zatrudnieni w takiej organizacji lub
- powinni przebywać na terytorium drugiego Państwa na podstawie porozumień zawartych między obydwoma Państwami.
2. Obywatele polscy, posiadający jeden z dokumentów podróży wymienionych w artykule 3 ustępie 1, oraz obywatele austriaccy, posiadający jeden z dokumentów podróży wymienionych w artykule 3 ustępie 2, i pozostający we wspólnocie domowej z jedną z osób wymienionych w ustępie 1, mogą w czasie wykonywania przez tę osobę czynności służbowych przebywać na terytorium drugiego Państwa.
Art. 3.
1. Obywatele polscy korzystają z uprawnień wynikających z postanowień artykułu 1, jeżeli posiadają jeden z następujących ważnych dokumentów podróży:
paszport dyplomatyczny
paszport służbowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych
paszport zwyczajny
książeczka żeglarska
licencja lotnicza.
2. Obywatele austriaccy korzystają z uprawnień wynikających z postanowień artykułu 1, jeżeli posiadają jeden z następujących ważnych dokumentów podróży:
paszport dyplomatyczny
paszport służbowy
paszport zwyczajny
książeczka żeglarska
licencja lotnicza
paszport zbiorowy, łącznie z ważnym dowodem osobistym Republiki Austrii.
3. Umawiające się Strony będą informować się wzajemnie o dokonaniu zmian w dokumentach podróży wymienionych w ustępach 1 i 2, jak również w artykule 1 ustęp 2, przekazując sobie równocześnie ich wzory przynajmniej na 30 dni przed ich wprowadzeniem.
Art. 4.
Obywatele każdego z obu Państw mogą przekraczać granicę drugiego Państwa przez każde dozwolone dla międzynarodowego ruchu przejście graniczne.
Art. 5.
Obywatele każdego z obu Państw są obowiązani przy przekraczaniu granicy drugiego Państwa i w czasie pobytu na jego terytorium do przestrzegania przepisów prawnych tego Państwa.
Art. 6.
1. Postanowienia niniejszej Umowy nie naruszają prawa każdego z obu Państw do niewyrażenia zgody na wjazd na jego terytorium obywatela drugiego Państwa ani prawa do wydalenia tego obywatela z przyczyn określonych prawem tego Państwa.
2. Każde z obu Państw jest zobowiązane do przyjęcia osób, które powracają z terytorium drugiego Państwa, na którym przebywały na podstawie postanowień niniejszej Umowy.
Art. 7.
Każda z Umawiających się Stron może z uwagi na porządek publiczny, bezpieczeństwo państwa lub zdrowie publiczne czasowo zawiesić stosowanie postanowień niniejszej Umowy w całości lub w części. Decyzja o zawieszeniu, jak również o uchyleniu tego zawieszenia powinna być przekazana na piśmie w drodze dyplomatycznej do wiadomości drugiej Umawiającej się Strony najpóźniej na 48 godzin przed wprowadzeniem jej w życie.
Art. 8.
Umowa niniejsza wejdzie w życie po upływie dwóch miesięcy od dnia jej podpisania.
Art. 9.
Umowa niniejsza zawarta jest na czas nieokreślony. Może ona być wypowiedziana w każdym czasie w drodze notyfikacji przez każdą z Umawiających się Stron; w takim przypadku utraci moc po upływie trzech miesięcy od dnia wypowiedzenia.
Umowę sporządzono w Wiedniu dnia 18 lipca 1972 roku w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i niemieckim, przy czym obydwa teksty posiadają jednakową moc.
Na dowód czego wyżej wymienieni Pełnomocnicy podpisali niniejszą Umowę i opatrzyli ją pieczęciami.
Z upoważnienia Rządu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
Władysław Wojtasik
Z upoważnienia Rządu Związkowego Republiki Austrii
Otto Eiselsberg
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
OŚWIADCZENIE RZĄDOWE
z dnia 18 marca 1974 r.
w sprawie wejścia w życie Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Finlandii o wzajemnym zniesieniu obowiązku wizowego, podpisanej w Helsinkach dnia 13 grudnia 1973 r.
Podaje się niniejszym do wiadomości, że zgodnie z artykułem 7 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Finlandii o wzajemnym zniesieniu obowiązku wizowego, podpisanej w Helsinkach dnia 13 grudnia 1973 r., wyżej wymieniona umowa weszła w życie dnia 2 marca 1974 r.
Minister Spraw Zagranicznych: w. z. J. Czyrek
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Załącznik do poz. 66.
UMOWA między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Finlandii o wzajemnym zniesieniu obowiązku wizowego.
Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rząd Republiki Finlandii,
kierując się pragnieniem zbliżenia między narodami obu Państw oraz dążąc do rozwoju turystyki,
zgodziły się na następujące postanowienia:
Art. 1.
1. Obywatele każdego z obu Państw, legitymujący się ważnymi paszportami, zwolnieni są od obowiązku posiadania wiz na wjazd i pobyt czasowy na okres do trzech miesięcy na terytorium drugiego Państwa. Przy obliczeniu tego okresu stosuje się postanowienia artykułu 5 Konwencji z dnia 12 lipca 1957 roku o zniesieniu kontroli paszportowej na granicach między państwami nordyckimi.
2. Umawiające się Strony przekażą sobie przed wejściem w życie niniejszej Umowy wzory ważnych paszportów oraz będą sobie przekazywały wzory nowych paszportów przynajmniej na 30 dni przed ich wprowadzeniem.
Art. 2.
Obywatele każdego z obu Państw mogą przekraczać granicę drugiego Państwa przez każde przejście graniczne dozwolone dla ruchu międzynarodowego.
Art. 3.
Obywatele każdego z obu Państw przebywający na terytorium drugiego Państwa są zobowiązani do przestrzegania jego ustaw i innych przepisów.
Art. 4.
Postanowienia niniejszej Umowy nie naruszają prawa każdego z obu Państw do odmowy wjazdu lub pobytu na jego terytorium obywatelom drugiego Państwa z przyczyn określonych ustawami i innymi przepisami.
Art. 5.
Obywatele każdego z obu Państw w okresie czasowego pobytu na terytorium drugiego Państwa nie mogą podejmować jakiejkolwiek pracy ani wykonywać zawodu, za wynagrodzeniem lub bez wynagrodzenia, bez uzyskania zezwolenia na pracę.
Art. 6.
Każda z Umawiających się Stron może z uwagi na porządek publiczny lub bezpieczeństwo czasowo zawiesić stosowanie postanowień niniejszej Umowy w całości lub w części. Decyzja o zawieszeniu, jak również o uchyleniu tego zawieszenia będzie notyfikowana w drodze dyplomatycznej drugiej Umawiającej się Stronie nie później niż na 48 godzin przed wprowadzeniem jej w życie.
Art. 7.
Niniejsza Umowa wejdzie w życie w trzydziestym dniu, licząc od początku miesiąca następującego po miesiącu, w którym obie Umawiające się Strony notyfikowały sobie dopełnienie wymogów ich wewnętrznego ustawodawstwa odnośnie zawierania i wprowadzania w życie umów międzynarodowych.
Art. 8.
Niniejsza Umowa zawarta jest na czas nieokreślony. Może ona być wypowiedziana w każdym czasie, przez każdą z Umawiających się Stron; w takim przypadku utraci moc po upływie trzech miesięcy od daty notyfikacji.
Na dowód czego niżej podpisani, będąc należycie upełnomocnieni przez ich Rządy, podpisali niniejszą Umowę i opatrzyli ją pieczęciami.
Niniejszą Umowę sporządzono w Helsinkach, dnia 13 grudnia 1973 roku w dwóch oryginalnych egzemplarzach, każdy w językach polskim i fińskim, przy czym oba teksty posiadają jednakową moc.
Z upoważnienia Rządu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
Juliusz Biały
Z upoważnienia Rządu Republiki Finlandii
Seppo Pietinen
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ROZPORZĄDZENIE MINISTRA HANDLU WEWNĘTRZNEGO I USŁUG
z dnia 21 marca 1974 r.
w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy w zakładach produkujących ocet i musztardę.
Na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 30 marca 1965 r. o bezpieczeństwie i higienie pracy (Dz. U. Nr 13, poz. 91) zarządza się, co następuje:
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 1
Przepisy ogólne.
ż 1. Rozporządzenie określa warunki bezpieczeństwa i higieny pracy w zakładach produkujących ocet i musztardę, zwanych dalej "zakładami".
ż 2. Obiekty, ich części i poszczególne pomieszczenia zakładów powinny być zakwalifikowane do odpowiedniej kategorii niebezpieczeństwa pożarowego i zagrożenia wybuchem, a instalacje ogrzewcze i wentylacyjne oraz urządzenia mechaniczne i elektroenergetyczne powinny odpowiadać warunkom przewidzianym dla tych kategorii, określonym w odrębnych przepisach, oraz warunkom określonym w rozporządzeniu.
ż 3. 1. W pomieszczeniach zakładów należy zapewnić wentylację naturalną.
2. Okna powinny być przystosowane do zamocowania ram z siatkami przeciw owadom.
3. Pomieszczenia produkcyjne powinny być wyposażone w urządzenia mechanicznej wentylacji nawiewno-wywiewnej zapewniające wymianę powietrza i bieżące usuwanie stężeń szkodliwych substancji w tych pomieszczeniach na zewnątrz budynku.
4. Stanowiska pracy bezpośrednio narażone na działanie wydzielających się par octu i żrących substancji gorczycznych powinny być wyposażone w urządzenia miejscowej wentylacji wywiewnej.
5. Każda kadź fermentacyjna powinna posiadać urządzenie odprowadzające z pomieszczenia bezpośrednio na zewnątrz budynku opary powstające w procesie fermentacji octu.
ż 4. 1. Zakłady obowiązane są przestrzegać nieprzekraczania najwyższych dopuszczalnych natężeń hałasu oraz stężeń par kwasu octowego i alkoholu etylowego na stanowiskach pracy i co najmniej raz w roku kontrolować ich zgodność z normami. Pomiary zgodności stężeń tych par z normami należy przeprowadzać również w każdym wypadku, gdy istnieje przypuszczenie, że stężenia przekraczają najwyższe dopuszczalne stężenia par.
2. W razie stwierdzenia, że stężenia par, o których mowa w ust. 1, oraz natężenia hałasu na stanowiskach pracy przekraczają najwyższe dopuszczalne stężenia (natężenia), powinny być podjęte niezwłocznie środki zmierzające do usunięcia przyczyn tych stężeń (natężeń).
ż 5. 1. Ściany pomieszczeń produkcyjnych powinny być gładkie, dające się łatwo oczyścić. W działach produkcji, filtracji i rozlewu octu oraz przemiału gorczycy i rozlewu musztardy ściany powinny być do wysokości co najmniej 2 m pokryte materiałem odpornym na działanie wilgoci i par.
2. Podłogi muszą być równe, wykonane z materiałów nienasiąkliwych odpornych na działanie octu. Podłogi nie mogą być śliskie. Spadki powierzchni podłogi nie mogą przekraczać 1%.
3. Przy ścianach, filarach i słupach powinny znajdować się cokoliki wysokości co najmniej 15 cm.
4. Posadzka w pomieszczeniach produkcyjnych powinna być codziennie zmywana środkami alkalicznymi.
ż 6. Wilgotność względna powietrza w pomieszczeniach produkcyjnych i magazynowych z wyjątkiem pomieszczeń przeznaczonych do mycia opakowań nie powinna przekraczać 75%.
ż 7. Do wszystkich pomieszczeń produkcyjnych powinna być doprowadzona ciepła i zimna woda. Pomieszczenia te powinny być wyposażone w odpowiednio zabezpieczone podłogowe wpusty kanalizacyjne do odprowadzania ścieków.
ż 8. Urządzenia produkcyjne powinny być szczelne w stopniu zabezpieczającym przed przedostawaniem się na zewnątrz cieczy i par.
ż 9. Magazyny surowców i wyrobów gotowych powinny znajdować się w osobnych pomieszczeniach wykonanych z materiałów niepalnych.
ż 10. Zabrania się używania odzieży roboczej i ochronnej nasiąkniętej spirytusem lub octem.
ż 11. Zabrania się używania otwartego ognia i palenia tytoniu w pomieszczeniach produkcyjnych i magazynowych. Palenie tytoniu dozwolone jest tylko w pomieszczeniach przeznaczonych na palarnie.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 2
Bezpieczeństwo i higiena pracy przy urządzeniach produkcyjnych i w procesie technologicznym.
ż 12. Pojemniki, urządzenia i przewody zawierające spirytus lub jego pary powinny być uziemione.
ż 13. Przewody technologiczne, wodne, ogrzewcze i gazowe powinny być oznaczone barwami w sposób wskazujący kierunek przepływu znajdującej się w nich substancji, zgodnie z Polską Normą.
ż 14. Elektryczne lampy wziernikowe oświetlające wnętrza aparatów i urządzeń oraz lampy przenośne powinny być hermetycznie szczelne i zasilane prądem o napięciu nie przekraczającym 24 V. Lampy te powinny posiadać zabezpieczenie przed stłuczeniem klosza ochronnego.
ż 15. 1. W pomieszczeniach, w których znajdują się urządzenia ciśnieniowe wymagające stałej obsługi, powinny znajdować się zapasowe źródła oświetlenia np. bateryjne lampy elektryczne.
2. Urządzenia ciśnieniowe powinny być zaopatrzone w sprawnie działającą aparaturę kontrolno-pomiarową, urządzenia zabezpieczające przed wzrostem ciśnienia oraz tabliczki znamionowe.
ż 16. 1. Zbiorniki wolno stojące, wyższe niż 2 m, powinny posiadać pomosty robocze lub umieszczone na obwodzie poręcze ochronne i krawężniki oraz na zewnątrz drabiny stałe lub schody z poręczami.
2. Kadzie fermentacyjne i do produkcji musztardy oraz zbiorniki z octem powinny posiadać pomosty z poręczami i krawężnikami.
ż 17. W razie stwierdzenia usterek w stanie technicznym urządzeń (drabin, schodów, pomostów łączących, barier lub krawężników) do momentu usunięcia usterek zabronione jest wykonanie wszelkich czynności z wyjątkiem związanych z naprawą i usunięciem stwierdzonych usterek.
ż 18. 1. Prace wykonywane wewnątrz zbiorników, aparatów w studniach i studzienkach kanalizacyjnych oraz w innych urządzeniach, w których znajdować się mogą szkodliwe dla zdrowia gazy lub pary, powinny być przeprowadzane wyłącznie na pisemne polecenie kierownika zakładu lub osoby przez niego upoważnionej.
2. Prace, o których mowa w ust. 1, powinny być wykonywane przy zachowaniu następujących zasad:
1) wykonanie prac powinno się odbywać zespołowo, w składzie co najmniej trzech osób, tj. osoby bezpośrednio wykonującej pracę, osoby ubezpieczającej i osoby nadzorującej,
2) osoba bezpośrednio wykonująca pracę wewnątrz zbiornika, aparatu, w studni lub w studzience powinna być wyposażona w sprzęt do ochrony dróg oddechowych, linkę bezpieczeństwa i linkę sygnalizacyjną,
3) zbiornik, aparat, studnia, studzienka powinny być odpowiednio przygotowane do przeprowadzenia prac, a przede wszystkim odłączone od innych instalacji i urządzeń technicznych, oraz mieć otwarte i zabezpieczone włazy.
ż 19. 1. Transport wewnątrzzakładowy powinien być zorganizowany ze szczególnym uwzględnieniem zabezpieczenia cieczy łatwo zapalnych i materiałów łatwo tłukących się.
2. Transport opakowań od procesu mycia do etykietowania powinien odbywać się przy użyciu odpowiednich przenośników.
ż 20. Przy wejściu do pomieszczeń fermentacji octu powinny się znajdować szafki ze sprzętem ochrony osobistej niezbędnym do pracy wewnątrz kadzi fermentacyjnych.
ż 21. Jeżeli do wykonania obsługi kadzi i zbiorników niezbędne jest wchodzenie do ich wnętrza - to powinny one posiadać co najmniej jeden właz, a gdy pojemność kadzi lub zbiornika wynosi powyżej 40 m2 - co najmniej dwa włazy.
ż 22. Zbiorniki i kadzie powinny być zaopatrzone w przyrządy wskazujące poziom znajdującej się w nich cieczy. Kadzie fermentacyjne powinny ponadto posiadać otwory wzierne i oświetleniowe.
ż 23. 1. Włączanie i wyłączanie pomp manipulacyjnych powinno być dokonywane tylko przez upoważnionego pracownika.
2. Przed włączeniem pomp manipulacyjnych należy sprawdzić szczelność połączeń i przewodów.
ż 24. 1. Ważenie i opróżnianie beczek ze spirytusem powinno być wykonywane co najmniej przez dwie osoby.
2. Beczki ze spirytusem należy otwierać tylko narzędziami z nie iskrzącego materiału.
3. Opróżnianie beczek ze spirytusu powinno odbywać się na przeznaczonym do tego celu stanowisku, zapewniającym bezpieczne wykonanie tej czynności.
ż 25. 1. Napełnianie zbiorników i kadzi, jeżeli nie mogą one znajdować się pod bezpośrednią kontrolą osób wykonujących tę czynność, powinno odbywać się za pomocą przyrządów określających stopień ich napełnienia.
2. Wymagania, o którym mowa w ust. 1, nie stosuje się, jeżeli zbiorniki i kadzie wyposażone są w krańcowe wyłączniki powodujące samoczynne wyłączenie urządzenia ssącego lub tłoczącego.
ż 26. Sprawdzanie stopnia napełnienia zbiorników i kadzi z góry powinno odbywać się jedynie przez szkła kontrolne zamontowane w przykrywie zbiornika i kadzi i przy użyciu lampy, o której mowa w ż 14.
ż 27. Grawitacyjne zasilanie urządzeń rozlewniczych octem powinno się odbywać za pomocą zbiornika pośredniego.
ż 28. Dla pracowników zatrudnionych w dziale przemiału gorczycy należy wydzielić osobne pomieszczenia do chwilowej rekreacji, wyposażone w niezbędne urządzenia wentylacyjne.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 3
Mycie opakowań, rozlew octu i dozowanie musztardy.
ż 29. 1. Czynności związane bezpośrednio z opakowaniami szklanymi pracownicy powinni wykonywać w odpowiedniego typu rękawicach ochronnych.
2. Temperatura wody przeznaczonej do mycia ręcznego opakowań szklanych nie powinna być niższa niż +35C i przekraczać 40C.
ż 30. Przyrządzanie roztworów myjących oraz odmaczających i ich uzupełnianie powinno być wykonywane zgodnie z instrukcją sporządzoną przez producenta środków służących do ich przyrządzania.
ż 31. 1. Zabronione jest usuwanie stłuczki w czasie ruchu maszyn i urządzeń.
2. Usuwanie stłuczki z maszyn i urządzeń jest dozwolone tylko w czasie ich postoju przy użyciu odpowiednich narzędzi i przyrządów, bezpośrednio do pojemników.
3. Stłuczka szklana powinna być bieżąco usuwana ze stanowisk pracy i przejść komunikacyjnych w sposób określony w ust. 2 i przechowywana w zamkniętych pojemnikach.
ż 32. Usuwanie nagromadzonych w myjkach i zamaczalnikach etykiet oraz stłuczki dozwolone jest tylko po opróżnieniu urządzenia z cieczy.
ż 33. Czas pracy pracowników przy kontrolowaniu skuteczności mycia lub dokładności napełniania za pomocą ekranu świetlnego nie powinien przekraczać dwóch godzin dziennie.
ż 34. 1. Zabrania się ręcznego manipulowania opakowaniami przy urządzeniach rozlewniczych w trakcie ich pracy.
2. Zakaz, o którym mowa w ust. 1, nie dotyczy rozlewaczek ręcznych, jednostanowiskowych dozownic ręcznych oraz beznarządowych, ręcznie zasilanych rozlewaczek obrotowych.
ż 35. Stanowiska rozlewnicze i do zamykania opakowań powinny być tak urządzone, aby zabezpieczały obsługę przed odpryskami pękających opakowań oraz uniemożliwiały uszkodzenie opakowań i zalewanie stanowisk roboczych.
ż 36. W toku pracy urządzeń przeznaczonych do etykietowania zabrania się dokonywania ich regulacji, usuwania uszkodzonych opakowań, uzupełniania kleju i etykiet, wycierania zawilgoconych elementów roboczych urządzenia oraz usuwania przypadkowych luźnych etykiet.
ż 37. Otwieranie napełnionych butelek przez wybicie korka jest dozwolone jedynie za pomocą młotka gumowego na stanowisku do tego przeznaczonym, po zamocowaniu butelki w odpowiednim uchwycie.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 4
Urządzenia higienicznosanitarne.
ż 38. 1. Szatnia dla pracowników zatrudnionych bezpośrednio przy produkcji i w działach pomocniczych powinna składać się co najmniej z dwóch osobnych pomieszczeń zwanych zespołem szatni. Jedno pomieszczenie powinno być przeznaczone do przechowywania odzieży wierzchniej i domowej, a drugie do przechowywania odzieży roboczej, ochronnej i sprzętu ochrony osobistej.
2. Przy zespole szatni powinny być usytuowane umywalnie z natryskami oraz suszarnie odzieży roboczej i ochronnej.
ż 39. W zakładach powinny być wydzielone pomieszczenia do spożywania posiłków w czasie pracy, składające się z jadalni i odpowiedniego pomieszczenia dostosowanego do wydawania posiłków profilaktycznych lub regeneracyjnych.
ż 40. 1. Pracownicy powinni otrzymywać środki do utrzymania higieny osobistej zgodnie z normami ustalonymi przez zakład pracy.
2. Pracownik nie może być dopuszczony do pracy bez odzieży ochronnej i sprzętu ochrony osobistej przewidzianych dla danego stanowiska pracy.
ż 41. 1. Zakłady powinny posiadać punkty udzielania pierwszej pomocy, wyposażone w apteczki, obsługiwane przez przeszkolonych pracowników.
2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do terenowo wydzielonych oddziałów zakładów.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 5
Przepisy końcowe.
ż 42. Zakłady opracują w terminie trzech miesięcy od wejścia w życie rozporządzenia szczegółowe instrukcje dla poszczególnych stanowisk pracy i doręczą je pracownikom za pokwitowaniem.
ż 43. Sprawy związane z badaniami lekarskimi, szkoleniem wstępnym i okresowym pracowników z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy regulują odrębne przepisy.
ż 44. Zakłady istniejące w dniu wejścia w życie rozporządzenia dostosują, najpóźniej w ciągu trzech lat od jego wejścia w życie, pomieszczenia szatni oraz pomieszczenia do spożywania posiłków w czasie pracy do wymagań określonych w ż 38 i 39 rozporządzenia.
ż 45. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 maja 1974 r.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ROZPORZĄDZENIE MINISTRA HANDLU WEWNĘTRZNEGO I USŁUG
z dnia 21 marca 1974 r.
w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy w zakładach produkujących świece oraz pasty do obuwia i podłóg.
Na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 30 marca 1965 r. o bezpieczeństwie i higienie pracy (Dz. U. Nr 13, poz. 91) zarządza się, co następuje:
Rozdział 1
Przepisy ogólne.
ż 1. Rozporządzenie określa warunki bezpieczeństwa i higieny pracy w zakładach produkujących świece oraz pasty do obuwia i podłóg, zwanych dalej "zakładami".
ż 2. Obiekty, ich części i poszczególne pomieszczenia zakładów powinny być zakwalifikowane do odpowiedniej kategorii niebezpieczeństwa pożarowego i zagrożenia wybuchem, a instalacje ogrzewcze i wentylacyjne oraz urządzenia mechaniczne i elektroenergetyczne powinny odpowiadać warunkom przewidzianym dla tych kategorii określonym w odrębnych przepisach oraz warunkom określonym w rozporządzeniu.
ż 3. 1. Pomieszczenia zakładów powinny posiadać dostateczną wentylację naturalną. Co najmniej 30% powierzchni okien powinno być dostosowanych do otwierania z poziomu podłogi, w tym 10% powierzchni okien powinny stanowić górne wietrzniki.
2. Pomieszczenia produkcyjne powinny być wyposażone w mechaniczną wentylację nawiewno-wywiewną zapewniającą wymianę powietrza i bieżące usuwanie na zewnątrz stężeń szkodliwych substancji w tych pomieszczeniach.
3. Stanowiska pracy bezpośrednio narażone na działanie wydzielających się par i gazów powinny być wyposażone w urządzenia miejscowej wentylacji wywiewnej.
ż 4. 1. Zakłady zobowiązane są przestrzegać nieprzekraczania najwyższych dopuszczalnych natężeń hałasu oraz stężeń par rozpuszczalników i składników parafiny na stanowiskach pracy i co najmniej raz w roku kontrolować ich zgodność z normami. Pomiary zgodności stężeń par z normami należy przeprowadzać również w każdym wypadku, gdy istnieje przypuszczenie, że stężenia przekraczają najwyższe dopuszczalne stężenia par.
2. W razie stwierdzenia, że stężenia par, o których mowa w ust. 1, oraz natężenia hałasu na stanowiskach pracy przekraczają najwyższe dopuszczalne stężenia (natężenia), powinny być podjęte niezwłocznie środki zmierzające do usunięcia przyczyn tych stężeń (natężeń).
ż 5. 1. Ściany pomieszczeń produkcyjnych powinny być gładkie, dające się łatwo czyścić i zmywać.
2. Podłogi w pomieszczeniach produkcyjnych powinny być równe, wykonane z materiałów nienasiąkliwych i nie powodujących iskrzenia. Podłogi nie mogą być śliskie. Rozlane ciecze powinny być natychmiast usuwane.
ż 6. 1. Zabrania się używania otwartego ognia i palenia tytoniu w pomieszczeniach produkcyjnych i magazynowych. Palenie tytoniu dopuszczalne jest tylko w pomieszczeniach przeznaczonych na palarnie.
2. W pomieszczeniach produkcyjnych i magazynowych zabrania się noszenia obuwia na spodach z podkówkami, blaszkami lub innymi przedmiotami metalowymi.
ż 7. Urządzenia produkcyjne powinny być szczelne, zabezpieczone przed wydostawaniem się na zewnątrz cieczy i par, a instalacje i urządzenia wydzielające ciepło powinny być zabezpieczone przed możliwością poparzenia się pracowników.
ż 8. Rurociągi instalacji przemysłowych powinny być oznaczone barwami, w sposób wyraźnie wskazujący ich przeznaczenie oraz kierunek przepływu znajdujących się w nich substancji, zgodnie z Polską Normą.
ż 9. 1. Naprawy oraz remonty instalacji i urządzeń w pomieszczeniach pożarowo niebezpiecznych, wymagające użycia ognia lub narzędzi powodujących iskrzenie mogą być przeprowadzane tylko po uprzednim usunięciu z tych pomieszczeń materiałów łatwo zapalnych oraz po dokładnym oczyszczeniu i przewietrzeniu pomieszczeń. Urządzenia należy naprawiać po ich ostygnięciu i dokładnym oczyszczeniu.
2. Prace, o których mowa w ust. 1, mogą być wykonywane jedynie na pisemne polecenie kierownika zakładu.
3. Remonty zbiorników przeznaczonych do przechowywania rozpuszczalników mogą być wykonywane tylko przez zakłady specjalistyczne lub przez pracowników posiadających odpowiednie uprawnienia do wykonywania tego rodzaju prac.
ż 10. 1. Zabrania się przechowywania w pomieszczeniach produkcyjnych materiałów i surowców w ilości większej niż niezbędna do produkcji - w ciągu jednej doby.
2. Wyroby gotowe powinny być sukcesywnie przekazywane z pomieszczeń produkcyjnych do magazynów.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 2
Bezpieczeństwo i higiena pracy przy urządzeniach produkcyjnych i w procesie technologicznym w zakładach produkujących świece.
ż 11. Odległość pomiędzy ciągarkami do produkcji świec powinna wynosić - 1,2 m pomiędzy wylotem a tylną częścią następnej ciągarki oraz 2,5 m pomiędzy wylotem ciągarki a ścianą.
ż 12. Przewody do transportu ciekłej parafiny powinny być oddalone co najmniej 0,5 m od przewodów instalacji wodnej, gazowej i elektrycznej.
ż 13. 1. W zakładach przerabiających powyżej 1000 kg surowca na jednej zmianie topienie parafiny powinno odbywać się w oddzielnym pomieszczeniu z zastosowaniem mechanicznego transportu ciekłej parafiny do stanowisk pracy.
2. W zakładach przerabiających mniej niż 1000 kg surowca na jednej zmianie dopuszcza się topienie parafiny we wspólnych pomieszczeniach produkcyjnych. W tych wypadkach odległość kotłów do topienia parafiny od innych urządzeń powinna wynosić co najmniej 1,5 m.
3. W zakładach, o których mowa w ust. 2, dopuszcza się ręczne przenoszenie ciekłej parafiny do stanowisk pracy, jeżeli masa ciekłej parafiny wraz z naczyniem nie przekracza 10 kg.
4. Naczynia służące do ręcznego przenoszenia ciekłej parafiny mogą być napełniane tylko do 3/4 wysokości. Uchwyty tych naczyń powinny być skonstruowane w sposób chroniący przed poparzeniem rąk i gwarantujący bezpieczne trzymanie naczyń.
5. Zabrania się używania do przenoszenia ciekłej parafiny naczyń z obluzowanymi uchwytami.
ż 14. Zbiorniki z ciekłą parafiną o temperaturze powyżej +100C powinny być zabezpieczone przed możliwością dostania się wody.
ż 15. Wysokość zbiorników z ciekłą parafiną do produkcji pochodni powinna wynosić 1,1 - 1,2 m wysokości mierzonej od podestu na stanowisku pracy do górnej krawędzi zbiornika.
ż 16. Zbiorniki należy czyścić co najmniej raz na dwa tygodnie. Czyszczenie zbiorników nie może być wykonywane, jeżeli temperatura ich wnętrza przekracza +45C.
ż 17. 1. Ostrzenia i naprawy noży do wycinania nadlewów może wykonywać tylko wyznaczony do tego pracownik.
2. Ostre narzędzia powinny być przechowywane i przenoszone w sposób zabezpieczający przed skaleczeniem.
ż 18. Lakierowanie świec może odbywać się tylko w wydzielonych i przystosowanych do tego celu pomieszczeniach, wykonanych z materiałów niepalnych.
ż 19. 1. Lakierowanie świec metodą natryskową może być wykonywane w specjalnie przystosowanych do tego celu kabinach natryskowych, wyposażonych w urządzenia wentylacji wywiewnej.
2. Przy lakierowaniu świec metodą natryskową stosuje się odpowiednio wymagania dotyczące bezpieczeństwa pracy określone w odrębnych przepisach dla malarni i lakierni.
3. Suszenie świec po lakierowaniu powinno odbywać się w specjalnych komorach suszarniczych lub w wydzielonych pomieszczeniach.
ż 20. Stanowiska pracy w pomieszczeniach produkcyjnych powinny być usytuowane w sposób zabezpieczający przed bezpośrednim działaniem promieni słonecznych.
ż 21. 1. Parafina powinna być składowana w specjalnie do tego celu przeznaczonych magazynach o niepalnej konstrukcji.
2. Dopuszcza się składowanie parafiny na wolnym powietrzu pod warunkiem ogrodzenia, zadaszenia i oznakowania miejsc składowania.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 3
Bezpieczeństwo i higiena pracy przy urządzeniach produkcyjnych i w procesie technologicznym w zakładach produkujących pasty do obuwia i podłóg.
ż 22. Rozlewnie oraz topialnie powinny być w oddzielnych pomieszczeniach.
ż 23. 1. Reaktory (urządzenia do przetapiania) oraz stoły rozlewnicze w topialniach past powinny być wyposażone w urządzenia miejscowej wentylacji wywiewnej.
2. Pomieszczenia produkcyjne powinny być dodatkowo wyposażone w urządzenia wentylacji mechanicznej awaryjnej.
ż 24. Urządzenia pomocnicze, jak stoły, pomosty i półki znajdujące się w topialni, rozlewni i magazynach powinny być wykonane z materiałów niepalnych. Rozmieszczenie ich powinno zapewniać dogodne przejścia i dostęp do innych urządzeń oraz wyjść.
ż 25. 1. W czasie gotowania masy w pomieszczeniu topialni powinno przebywać równocześnie co najmniej dwóch pracowników.
2. Reaktory do gotowania masy powinny być przystosowane do pośredniego ogrzewania i mechanicznego mieszania masy oraz posiadać zewnętrzną izolację cieplną.
ż 26. 1. Surowce stałe powinny być wsypywane do kotłów warzelnych w stanie rozdrobnionym.
2. Dodawanie rozpuszczalników w czasie gotowania masy dopuszczalne jest tylko przy użyciu stałej instalacji przewodowej. Nie wolno dodawać rozpuszczalników ręcznie.
3. Zabrania się stosowania rozpuszczalników łatwo zapalnych zanieczyszczonych wodą lub innymi obcymi substancjami.
4. Naczynia służące do dodawania rozpuszczalników łatwo zapalnych powinny posiadać pokrywy zabezpieczające przed parowaniem. Pokrywy powinny być wykonane z materiałów nie powodujących iskrzenia przy zetknięciu z materiałem, z którego wykonane jest naczynie.
ż 27. 1. Gorącą, płynną masę można pobierać z reaktorów tylko za pomocą specjalnego zaworu. Masa w zaworze powinna być zabezpieczona przed zastyganiem.
2. Dostarczanie gotowej, płynnej masy z reaktorów na stanowiska rozlewnicze powinno odbywać się w zasadzie przewodami rurowymi. Dopuszcza się ręczne przenoszenie płynnej masy na stanowiska rozlewnicze w przystosowanych do tego celu naczyniach.
3. Przepisy ż 13 ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio.
ż 28. 1. Rozlewanie masy do opakowań powinno odbywać się na stołach rozlewniczych przy użyciu przystosowanych do tego celu urządzeń.
2. Zabrania się ręcznego rozlewania masy. Zakaz ten nie dotyczy operacji wykończeniowej (wykonania lustra pasty) oraz wykonywania serii wyrobów w skali półtechnicznej.
ż 29. Odległość pomiędzy dwoma rzędami stołów lub taśm produkcyjnych do rozlewania płynnej masy powinna wynosić co najmniej 1,2 m.
ż 30. 1. Płyny łatwo zapalne do wyrobu past powinny być przechowywane w przystosowanych do tego celu zbiornikach.
2. Zbiorniki, o których mowa w ust. 1, powinny znajdować się w miejscach zabezpieczonych przed dostępem osób postronnych.
3. Pobieranie płynów łatwo zapalnych do zbiorników, o których mowa w ust. 1, powinno się odbywać za pośrednictwem stałej instalacji przewodowej.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 4
Przepisy higienicznosanitarne.
ż 31. 1. Szatnia dla pracowników zatrudnionych bezpośrednio przy produkcji i w działach pomocniczych powinna składać się co najmniej z dwóch osobnych pomieszczeń, zwanych zespołem szatni. Jedno pomieszczenie powinno być przeznaczone do przechowywania odzieży wierzchniej i domowej, a drugie do przechowywania odzieży roboczej, ochronnej i sprzętu ochrony osobistej.
2. Przy zespole szatni powinny być usytuowane umywalnie z natryskami.
ż 32. W zakładach powinny być wydzielone p mieszczenia do spożywania posiłków w czasie pracy, składające się z jadalni i pomieszczenia do wydawania posiłków profilaktycznych lub regeneracyjnych.
ż 33. Pracownicy zatrudnieni w pomieszczeniach o temperaturze powyżej +25C powinni przez cały rok otrzymywać dostateczną ilość płynów gaszących pragnienie.
ż 34. 1. Pracownicy powinni otrzymywać środki do utrzymania higieny osobistej zgodnie z normami ustalonymi przez zakład pracy.
2. Pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przy produkcji powinni otrzymywać kremy ochronne do rąk.
ż 35. 1. Pracownicy powinni być zaopatrywani w odzież roboczą i ochronną oraz sprzęt ochrony osobistej według norm określonych odrębnymi przepisami.
2. Pracownik nie może być dopuszczony do pracy bez odzieży ochronnej i sprzętu ochrony osobistej przewidzianych dla danego stanowiska pracy.
3. Zabrania się używania odzieży nasiąkniętej parafiną, rozpuszczalnikami lub pastą.
ż 36. 1. Zakłady powinny posiadać punkty udzielania pierwszej pomocy, wyposażone w apteczki obsługiwane przez przeszkolonych pracowników.
2. Przepis ustępu 1 dotyczy również wyodrębnionych terenowo oddziałów zakładów.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 5
Przepisy końcowe.
ż 37. Zakłady powinny opracować w terminie trzech miesięcy od wejścia w życie rozporządzenia szczegółowe instrukcje dla poszczególnych stanowisk pracy i doręczyć je za pokwitowaniem pracownikom.
ż 38. Sprawy związane z badaniami lekarskimi, szkoleniem wstępnym i okresowym pracowników z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy regulują odrębne przepisy.
ż 39. Zakłady istniejące w dniu wejścia w życie rozporządzenia dostosują, najpóźniej w ciągu trzech lat od jego wejścia w życie, pomieszczenia szatni oraz pomieszczenia do spożywania posiłków w czasie pracy do wymagań określonych w ż 31 i 32 rozporządzenia.
ż 40. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 maja 1974 r.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
KONWENCJA
dotycząca środków zmierzających do zakazu i zapobiegania nielegalnemu przywozowi, wywozowi i przenoszeniu własności dóbr kultury,
sporządzona w Paryżu
dnia 17 listopada 1970 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA
POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 17 listopada 1970 roku sporządzona została w Paryżu Konwencja dotycząca środków zmierzających do zakazu i zapobiegania nielegalnemu przywozowi, wywozowi i przenoszeniu własności dóbr kultury.
Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że wymieniona Konwencja jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 10 stycznia 1974 roku.
L. S.
Przewodniczący Rady Państwa: H. Jabłoński
Minister Spraw Zagranicznych: w z. S. Trepczyński
Przekład.
KONWENCJA
dotycząca środków zmierzających do zakazu i zapobiegania nielegalnemu przywozowi, wywozowi i przenoszeniu własności dóbr kultury
Konferencja Generalna Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury, zebrana w Paryżu w dniach od 12 października do 14 listopada 1970 roku na swej szesnastej sesji,
przypominając wagę postanowień zawartych w Deklaracji dotyczącej zasad międzynarodowej współpracy kulturalnej, przyjętej przez Konferencję Generalną na jej czternastej sesji,
zważywszy, że wymiana dóbr kultury między narodami w celach naukowych, kulturalnych i oświatowych pogłębia wiedzę o cywilizacji ludzkiej, wzbogaca życie kulturalne wszystkich narodów i prowadzi do wzajemnego szacunku i zrozumienia między narodami,
zważywszy, że dobra kultury są jednym z głównych elementów cywilizacji i kultury narodów i że nabierają one prawdziwej wartości tylko wówczas, gdy znane jest możliwie jak najdokładniej ich pochodzenie, historia i otoczenie,
zważywszy, że obowiązkiem każdego Państwa jest chronić dobra kultury znajdujące się na jego terytorium przed niebezpieczeństwami kradzieży, nielegalnych wykopalisk i nielegalnego wywozu,
zważywszy, że w celu zapobiegania tym niebezpieczeństwom konieczne jest, aby każde Państwo uświadomiło sobie w jeszcze większym stopniu swój obowiązek moralny poszanowania swego własnego dziedzictwa kulturalnego, jak również dziedzictwa kulturalnego wszystkich narodów,
zważywszy, że muzea, biblioteki i archiwa jako instytucje kulturalne powinny czuwać nad tym, aby ich zbiory były tworzone w oparciu o powszechnie uznane zasady moralne,
zważywszy, że nielegalny przywóz, wywóz i przenoszenie własności dóbr kultury jest przeszkodą na drodze do wzajemnego zrozumienia między narodami, do którego UNESCO ma obowiązek przyczyniać się, między innymi poprzez zalecanie zainteresowanym Państwom stosowania międzynarodowych konwencji w tym zakresie,
zważywszy, że ochrona dziedzictwa kulturalnego może być skuteczna jedynie pod warunkiem jej zorganizowania zarówno na skalę krajową, jak i międzynarodową, przy ścisłej współpracy między Państwami,
zważywszy, że Konferencja Generalna UNESCO już w 1964 roku przyjęła zalecenie w tej sprawie,
zapoznawszy się z nowymi propozycjami dotyczącymi środków zmierzających do zakazu i zapobiegania nielegalnemu przywozowi, wywozowi i przenoszeniu własności dóbr kultury, które to zagadnienie stanowi punkt 19 porządku dziennego sesji,
postanowiwszy na swej piętnastej sesji, że zagadnienie to powinno stać się przedmiotem konwencji międzynarodowej,
przyjmuje dnia czternastego listopada 1970 roku niniejszą Konwencję.
Art. 1.
Dla celów niniejszej Konwencji za dobra kultury uważane są dobra, które ze względów religijnych lub świeckich uznawane są przez każde Państwo za mające znaczenie dla archeologii, prehistorii, historii, literatury, sztuki lub nauki i które należą do następujących kategorii:
(a) rzadkie zbiory i okazy z dziedziny zoologii, botaniki, mineralogii i anatomii; przedmioty przedstawiające wartość paleontologiczną;
(b) dobra mające związek z historią, w tym również z historią nauki i techniki, historią wojskowości i historią społeczną, a także dobra pozostające w związku z historią życia przywódców, myślicieli, naukowców i artystów narodowych oraz ważnych dla narodu wydarzeń;
(c) przedmioty uzyskane drogą wykopalisk archeologicznych (legalnych i nielegalnych) i odkryć archeologicznych;
(d) elementy pochodzące z rozebranych zabytków artystycznych lub historycznych albo ze stanowisk archeologicznych;
(e) antyki liczące ponad sto lat, takie jak napisy, monety i wyryte pieczęcie;
(f) materiały etnologiczne;
(g) dobra, przedstawiające wartość artystyczną, takie jak:
(I) obrazy, malowidła i rysunki wykonane w całości ręcznie, na jakimkolwiek podkładzie i przy wykorzystaniu dowolnego tworzywa (z wyjątkiem rysunków przemysłowych i artykułów przemysłowych ręcznie zdobionych);
(II) oryginalne dzieła sztuki posągowej i rzeźby wykonane z dowolnego tworzywa;
(III) oryginały sztychów, rycin i litografii;
(IV) oryginały zestawów i montaży artystycznych wykonane z dowolnego tworzywa;
(h) rzadkie rękopisy i inkunabuły, dawne książki, dokumenty i publikacje mające szczególne znaczenie (historyczne, artystyczne, naukowe, literackie itp.), w postaci pojedynczych egzemplarzy lub w zbiorach;
(i) znaczki pocztowe, skarbowe i podobnego rodzaju w postaci pojedynczych egzemplarzy lub w zbiorach;
(j) archiwa, w tym archiwa fonograficzne, fotograficzne i filmowe;
(k) liczące ponad sto lat meble oraz dawne instrumenty muzyczne.
Art. 2.
1. Państwa Strony niniejszej Konwencji uznają, że nielegalny przywóz, wywóz i przenoszenie własności dóbr kultury stanowią jedną z głównych przyczyn zubożenia dziedzictwa kulturalnego krajów, z których te dobra pochodzą, i że współpraca międzynarodowa jest jednym z najbardziej skutecznych środków ochrony ich dóbr kultury przed wszystkimi związanymi z tym niebezpieczeństwami.
2. W tym celu Państwa Strony zobowiązują się przeciwdziałać takim praktykom dostępnymi im środkami, w szczególności usuwając ich przyczyny, kładąc kres trwającym praktykom oraz udzielając pomocy w niezbędnym naprawieniu ich skutków.
Art. 3.
Uważa się za nielegalny przywóz, wywóz i przenoszenie własności dóbr kultury, dokonane wbrew postanowieniom przyjętym przez Państwa Strony w myśl niniejszej Konwencji.
Art. 4.
Państwa Strony niniejszej Konwencji uznają, dla celów tej Konwencji, że na dziedzictwo kulturalne każdego Państwa składają się dobra kulturalne należące do następujących kategorii:
(a) dobra kultury powstałe w wyniku twórczości indywidualnej lub zespołowej obywateli danego Państwa oraz dobra kultury mające znaczenie dla danego Państwa, powstałe na terytorium tego Państwa w wyniku twórczości obywateli obcych lub bezpaństwowców zamieszkujących na jego terytorium;
(b) dobra kultury odkryte na terytorium krajowym;
(c) dobra kultury uzyskane przez ekspedycje archeologiczne, etnologiczne lub przyrodnicze za zgodą właściwych władz kraju, z którego te dobra pochodzą;
(d) dobra kultury, które były przedmiotem uzgodnionej dobrowolnej wymiany;
(e) dobra kultury otrzymane nieodpłatnie lub legalnie zakupione za zgodą właściwych władz kraju, z którego te dobra pochodzą.
Art. 5.
W celu zapewnienia ochrony swych dóbr kultury przed nielegalnym przywozem, wywozem i przenoszeniem własności Państwa Strony niniejszej Konwencji zobowiązują się, uwzględniając warunki istniejące w każdym kraju, do utworzenia na swoim terytorium jednej lub kilku krajowych służb ochrony dziedzictwa kulturalnego, o ile takie jeszcze nie istnieją, dysponujących wykwalifikowanym i dostatecznym liczebnie personelem, dla zapewnienia skutecznego pełnienia następujących funkcji:
(a) przyczynianie się do opracowywania projektów tekstów ustaw i przepisów mających za zadanie zapewnienie ochrony dziedzictwa kulturalnego, a w szczególności zapobieganie nielegalnemu przywozowi, wywozowi i przenoszeniu własności ważnych dóbr kultury;
(b) ustanowienie i prowadzenie na bieżąco, na podstawie krajowego rejestru chronionych dóbr, wykazu ważnych dóbr kultury, publicznych i prywatnych, których wywóz stanowiłby znaczne zubożenie narodowego dziedzictwa kulturalnego;
(c) popieranie rozwoju lub tworzenie instytucji naukowych i technicznych (muzea, biblioteki, archiwa, laboratoria, pracownie itp.), koniecznych do zapewnienia konserwacji i upowszechniania dóbr kultury;
(d) organizowanie nadzoru wykopalisk archeologicznych, zapewnienie konserwacji "in situ" niektórych dóbr kultury oraz ochrona niektórych stref zastrzeżonych dla przyszłych badań archeologicznych;
(e) ustanowienie, do użytku osób zainteresowanych (konserwatorów, kolekcjonerów, antykwariuszy itp.), norm zgodnych z zasadami etycznymi określonymi w niniejszej Konwencji i czuwanie nad przestrzeganiem tych norm;
(f) prowadzenie działalności wychowawczej mającej na celu rozbudzenie i rozwijanie poszanowania dla dziedzictwa kulturalnego wszystkich Państw oraz szerokie upowszechnianie znajomości postanowień niniejszej Konwencji;
(g) czuwanie, aby każdej sprawie zniknięcia dobra kultury nadany został odpowiedni rozgłos.
Art. 6.
Państwa Strony niniejszej Konwencji zobowiązują się:
(a) wprowadzić odpowiednie zaświadczenie, w którym będzie zawarte stwierdzenie Państwa, z jakiego dokonuje się wywozu, że wywóz danego dobra lub dóbr kultury odbywa się za jego zgodą; wszystkie wywożone zgodnie z przepisami dobra kultury powinny być zaopatrzone w takie zaświadczenie;
(b) zakazać wywozu ze swego terytorium dóbr kultury nie zaopatrzonych w wyżej wymienione zaświadczenie wywozowe;
(c) podać ten zakaz w odpowiedni sposób do wiadomości publicznej, szczególnie do wiadomości osób, które mogą być zainteresowane wywozem lub przywozem dóbr kultury.
Art. 7.
Państwa Strony niniejszej Konwencji zobowiązują się:
(a) podjąć wszelkie konieczne środki, zgodne z ich ustawodawstwem krajowym, w celu zapobieżenia nabywania przez muzea i inne instytucje tego typu, znajdujące się na ich terytorium, dóbr kultury pochodzących z innego Państwa Strony niniejszej Konwencji, które zostały nielegalnie wywiezione po wejściu w życie niniejszej Konwencji w stosunku do obu zainteresowanych Państw; informować w miarę możliwości Państwo Stronę niniejszej Konwencji, z którego takie dobra kultury pochodzą, o oferowanych dobrach kultury nielegalnie wywiezionych z terytorium tego Państwa po wejściu w życie niniejszej Konwencji w stosunku do obu zainteresowanych Państw;
(b)
(I) zakazać przywozu dóbr kultury skradzionych z muzeum lub z zabytkowej budowli publicznej, religijnej lub świeckiej albo z podobnej instytucji, znajdujących się na terytorium innego Państwa Strony niniejszej Konwencji, po wejściu jej w życie w stosunku do obu zainteresowanych Państw, pod warunkiem, że zostanie udowodnione, iż dobra te stanowią cześć składową inwentarza tej instytucji;
(II) podjąć odpowiednie środki w celu odzyskania i zwrotu, na prośbę Państwa Strony Konwencji, z którego te dobra pochodzą, wszelkich dóbr kultury w ten sposób skradzionych i wywiezionych po wejściu w życie niniejszej Konwencji w stosunku do obu zainteresowanych Państw, jednakże pod warunkiem, że Państwo zwracające się z taką prośbą wypłaci należyte odszkodowanie osobie, która te dobra nabyła w dobrej wierze lub która posiada ważny dowód ich własności. Prośby o odzyskanie i zwrot będą przekazywane drogą dyplomatyczną. Państwo, zwracające się z taką prośbą, zobowiązane jest dostarczyć na swój koszt wszelkie dowody konieczne do uzasadnienia swej prośby, o odzyskanie i zwrot. Państwa Strony nie będą obciążać opłatami celnymi ani innymi opłatami dóbr kultury, których zwrot następuje zgodnie z niniejszym artykułem. Wszelkie koszty związane ze zwrotem dóbr kultury, o których mowa, obciążają Państwo, które zwróciło się z prośbą.
Art. 8.
Państwa Strony niniejszej Konwencji zobowiązują się do stosowania karnych lub administracyjnych sankcji w stosunku do wszystkich osób winnych naruszenia zakazów przewidzianych powyżej w artykule 6 ustęp (b) i w artykule 7 ustęp (b).
Art. 9.
Każde Państwo Strona niniejszej Konwencji, którego dziedzictwo kulturalne jest zagrożone grabieżą materiałów archeologicznych lub etnologicznych, może odwołać się do innych zainteresowanych Państw. W takich okolicznościach Państwa Strony niniejszej Konwencji zobowiązują się do udziału we wszelkich akcjach międzynarodowych, wspólnie podejmowanych w celu ustalenia i zastosowania koniecznych konkretnych środków, włącznie z kontrolą wywozu, przywozu i międzynarodowego handlu konkretnymi dobrami kultury, o które chodzi. Do chwili zawarcia porozumienia każde zainteresowane Państwo podejmie, w miarę możliwości, tymczasowe środki w celu zapobieżenia powstawaniu niepowetowanych szkód dla dziedzictwa kulturalnego Państwa, które zwróciło się z prośbę.
Art. 10.
Państwa Strony niniejszej Konwencji zobowiązują się:
(a) ograniczać poprzez działalność oświatową, informacyjną i zachowanie czujności obrót dobrami kultury nielegalnie wywiezionymi z któregokolwiek Państwa Strony niniejszej Konwencji i mając na uwadze warunki istniejące w każdym kraju, zmusić antykwariuszy, pod groźbą sankcji karnych lub administracyjnych, do prowadzenia rejestru wyszczególniającego pochodzenie każdego dobra kultury, nazwę i adres dostawcy, opis i cenę każdego sprzedanego dobra, jak również do informowania nabywcy tego dobra kultury o zakazie wywozu, który może się rozciągać na to dobro;
(b) starać się rozbudzić i rozwijać w społeczeństwie poprzez działania oświatowe poczucie wartości dóbr kultury oraz zagrożenia, na jakie narażają dziedzictwo kulturalne kradzieże, nielegalne wykopaliska i nielegalny wywóz.
Art. 11.
Uważa się za nielegalny wywóz i przenoszenie własności dóbr kultury pod przymusem, bezpośrednio lub pośrednio w wyniku okupacji danego kraju przez obce mocarstwo.
Art. 12.
Państwa Strony niniejszej Konwencji będą szanować dziedzictwo kulturalne terytoriów, za których stosunki międzynarodowe są one odpowiedzialne, oraz podejmą odpowiednie środki w celu zakazania i zapobieżenia nielegalnemu przywozowi, wywozowi i przenoszeniu własności dóbr kultury na tych terytoriach.
Art. 13.
Państwa Strony niniejszej Konwencji zobowiązują się również, w ramach ustawodawstwa każdego Państwa:
(a) zapobiegać przy użyciu wszelkich odpowiednich środków przenoszeniu własności dóbr kultury przyczyniającemu się do nielegalnego przywozu lub wywozu tych dóbr;
(b) zapewnić, aby ich właściwe służby współpracowały w celu ułatwienia zwrotu prawowitemu właścicielowi, w możliwie jak najszybszym terminie, nielegalnie wywiezionych dóbr kultury;
(c) uznawać roszczenia zmierzające do odzyskania zaginionych lub skradzionych dóbr kultury wysuwane przez prawowitego właściciela lub w jego imieniu;
(d) uznawać ponadto nie ulegające przedawnieniu prawo każdego Państwa Strony niniejszej Konwencji do klasyfikowania i ogłaszania niektórych dóbr kultury, za niezbywalne i tym samym objęte zakazem wywozu oraz ułatwiać odzyskanie przez zainteresowane Państwo takich dóbr w przypadkach, gdy zostały one wywiezione.
Art. 14.
Aby zapobiec nielegalnemu wywozowi i wywiązać się z zobowiązań, jakie nakłada stosowanie postanowień niniejszej Konwencji, każde Państwo Strona niniejszej Konwencji powinno zapewnić, w miarę posiadanych możliwości, swoim krajowym służbom ochrony dziedzictwa kulturalnego wystarczający budżet i jeżeli zajdzie potrzeba, powinno utworzyć w tym celu odpowiedni fundusz.
Art. 15.
Niniejsza Konwencja nie zawiera niczego, co mogłoby powstrzymywać Państwa Strony niniejszej Konwencji od zawierania między sobą specjalnych porozumień lub od dalszego wykonywania już zawartych porozumień w sprawie zwrotu dóbr kultury wywiezionych z terytoriów, z których dobra te pochodzą, przed wejściem w życie niniejszej Konwencji w stosunku do zainteresowanych Państw.
Art. 16.
Państwa Strony niniejszej Konwencji będą podawać do wiadomości w okresowych raportach, które będą przedstawiać Konferencji Generalnej Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury, w terminach i w formie przez nią określonych, przepisy ustaw i innych aktów prawnych oraz inne podjęte przez nie środki w celu stosowania niniejszej Konwencji, jak również informacje dotyczące doświadczeń uzyskanych w tej dziedzinie.
Art. 17.
1. Państwa Strony niniejszej Konwencji mogą zwracać się do Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury o udzielenie pomocy technicznej, w szczególności w zakresie:
(a) informacji i oświaty;
(b) konsultacji i ekspertyzy;
(c) koordynacji i dobrych usług.
2. Organizacja Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury może z własnej inicjatywy podejmować badania i publikować opracowania na temat zagadnień dotyczących nielegalnego obrotu dobrami kultury.
3. W tym celu Organizacja Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury może również zwrócić się o współpracę do wszystkich kompetentnych organizacji pozarządowych.
4. Organizacja Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury jest uprawniona do występowania z własnej inicjatywy z propozycjami skierowanymi do Państw Stron dotyczącymi wykonania niniejszej Konwencji.
5. Na prośbę co najmniej dwóch Państw Stron niniejszej Konwencji, między którymi toczy się spór dotyczący jej wykonania, UNESCO może zaofiarować swoje dobre usługi, w celu doprowadzenia do porozumienia między nimi.
Art. 18.
Niniejsza Konwencja jest sporządzona w językach angielskim, francuskim, rosyjskim i hiszpańskim, przy czym wszystkie cztery teksty są jednakowo autentyczne.
Art. 19.
1. Niniejsza Konwencja podlega ratyfikacji lub przyjęciu przez Państwa będące członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury zgodnie z ich procedurą konstytucyjną.
2. Dokumenty ratyfikacyjne lub dokumenty przyjęcia będą składane Dyrektorowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury.
Art. 20.
1. Niniejsza Konwencja jest otwarta do przystąpienia dla wszystkich Państw nie będących członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury, które zostaną zaproszone do przystąpienia przez Radę Wykonawczą Organizacji.
2. Przystąpienie następuje przez złożenie dokumentu przystąpienia Dyrektorowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury.
Art. 21.
Niniejsza Konwencja wejdzie w życie po upływie trzech miesięcy od dnia złożenia trzeciego dokumentu ratyfikacyjnego, dokumentu przyjęcia lub przystąpienia, lecz jedynie w stosunku do Państw, które w tym dniu lub wcześniej złożyły swoje dokumenty ratyfikacyjne, dokumenty przyjęcia lub przystąpienia. Dla każdego innego Państwa wejdzie ona w życie po upływie trzech miesięcy od dnia złożenia przez to Państwo dokumentu ratyfikacyjnego, dokumentu przyjęcia lub przystąpienia.
Art. 22.
Państwa Strony niniejszej Konwencji uznają, że Konwencja ta ma zastosowanie nie tylko w stosunku do terytoriów ich metropolii, lecz również w stosunku do terytoriów, za których stosunki międzynarodowe są one odpowiedzialne; zobowiązują się one do przeprowadzenia w razie potrzeby, konsultacji z rządami lub innymi właściwymi władzami wspomnianych terytoriów w chwili ratyfikacji, przyjęcia lub przystąpienia albo wcześniej w celu zapewnienia stosowania niniejszej Konwencji w stosunku do tych terytoriów oraz notyfikowania Dyrektorowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury terytoriów, w stosunku do których będzie miała zastosowanie niniejsza Konwencja; notyfikacja ta nabierze mocy prawnej po upływie 3 miesięcy od dnia jej otrzymania.
Art. 23.
1. Każde z Państw Stron niniejszej Konwencji będzie mogło wypowiedzieć niniejszą Konwencję w imieniu własnym lub w imieniu każdego terytorium, za którego stosunki międzynarodowe jest ono odpowiedzialne.
2. Wypowiedzenie będzie notyfikowane dokumentem złożonym Dyrektorowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury.
3. Wypowiedzenie nabierze mocy prawnej po upływie dwunastu miesięcy od dnia otrzymania dokumentu wypowiedzenia.
Art. 24.
Dyrektor Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury będzie informował Państwa będące członkami Organizacji, Państwa nie będące członkami Organizacji, o których mowa w artykule 20, jak również Organizację Narodów Zjednoczonych, o złożeniu wszelkich dokumentów ratyfikacyjnych, dokumentów przyjęcia lub przystąpienia, wymienionych w artykułach 19 i 20, jak również o wszystkich notyfikacjach i wypowiedzeniach przewidzianych odpowiednio w artykułach 22 i 23.
Art. 25.
1. Niniejsza Konwencja będzie mogła być zrewidowana przez konferencję Generalną Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury. Jednakże zrewidowany tekst będzie obowiązywał tylko te Państwa, które staną się Stronami konwencji wprowadzającej rewizję.
2. Jeżeli Konferencja Generalna przyjmie nową konwencję wprowadzającą całkowitą lub częściową rewizję niniejszej Konwencji oraz jeżeli nowa konwencja nie będzie stanowić inaczej, niniejsza Konwencja przestanie być otwarta do ratyfikacji, przyjęcia lub przystąpienia począwszy od daty wejścia w życie nowej konwencji wprowadzającej rewizję.
Art. 26.
Zgodnie z artykułem 102 Karty Narodów Zjednoczonych niniejsza Konwencja zostanie zarejestrowana w Sekretariacie Organizacji Narodów Zjednoczonych na wniosek Dyrektora Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury.
Sporządzono w Paryżu, dnia siedemnastego listopada 1970 roku, w dwóch oryginalnych egzemplarzach podpisanych przez Przewodniczącego Konferencji Generalnej zebranej na jej szesnastej sesji oraz przez Dyrektora Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury, które będą złożone w archiwum Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury i których uwierzytelnione odpisy będą przekazane wszystkim Państwom, o których mowa w artykułach 19 i 20, oraz Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Powyższy tekst jest autentycznym tekstem Konwencji przyjętej w należyty sposób przez Konferencję Generalną Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury na jej szesnastej sesji, która odbyła się w Paryżu i która została ogłoszona za zamkniętą dnia czternastego listopada 1970 roku.
NA DOWÓD CZEGO złożyli swoje podpisy dnia siedemnastego listopada 1970 roku.
Przewodniczący Konferencji Generalnej
ATILIO DELL'ORO MAINI
Dyrektor Generalny
RENE MAHEU
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
OŚWIADCZENIE RZĄDOWE
z dnia 16 maja 1974 r.
w sprawie wejścia w życie Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Szwecji o wzajemnym zniesieniu obowiązku wizowego, podpisanej w Warszawie dnia 9 kwietnia 1974 r.
Podaje się niniejszym do wiadomości, że zgodnie z artykułem 7 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Szwecji o wzajemnym zniesieniu obowiązku wizowego, podpisanej w Warszawie dnia 9 kwietnia 1974 r., wyżej wymieniona umowa wchodzi w życie dnia 1 czerwca 1974 r.
Minister Spraw Zagranicznych: S. Olszowski
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Załącznik do poz. 108
UMOWA między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Szwecji o wzajemnym zniesieniu obowiązku wizowego
Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rząd Królestwa Szwecji
- kierując się pragnieniem zbliżenia między narodami obu Państw oraz
- dążąc do rozwoju turystyki i do stworzenia warunków ułatwiających obywatelom obu Państw poznanie historii, kultury i piękna przyrody drugiego kraju,
postanowiły zawrzeć niniejszą Umowę i w tym celu wyznaczyły swoich Pełnomocników:
Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej -
Józefa CZYRKA, Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych,
Rząd Królestwa Szwecji-
Clas I. WOLLIN - Ambasadora Szwecji w Polsce,
którzy po wymianie pełnomocnictw uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie zgodzili się na następujące postanowienia:
Art. 1.
1. Obywatele każdego z obu Państw, posiadacze ważnych paszportów, zwolnieni są od obowiązku posiadania wiz na wjazd i pobyt czasowy przez okres do trzech miesięcy na terytorium drugiego Państwa. Przy obliczaniu tego okresu stosuje się postanowienie artykułu 5 Konwencji z dnia 12 lipca 1957 roku o zniesieniu kontroli paszportowej na granicach między państwami nordyckimi.
2. Przed wejściem w życie niniejszej Umowy Umawiające się Strony przekażą sobie wzory ważnych paszportów oraz będą sobie przekazywały wzory nowych paszportów przynajmniej na 30 dni przed ich wprowadzeniem.
Art. 2.
Obywatele każdego z obu Państw mogą przekraczać granicę drugiego Państwa przez każde dozwolone dla międzynarodowego ruchu przejście graniczne.
Art. 3.
Obywatele każdego z obu Państw są obowiązani przy przekraczaniu granicy drugiego Państwa i w czasie pobytu na jego terytorium do przestrzegania ustaw i przepisów tego Państwa.
Art. 4.
1. Postanowienia niniejszej Umowy nie naruszają prawa każdego z obu Państw do odmowy wjazdu lub pobytu na jego terytorium obywatelom drugiego Państwa z przyczyn określonych ustawami i przepisami.
2. Każda z Umawiających się Stron jest obowiązana do przyjęcia osoby, która powraca z terytorium drugiego Państwa i która przebywała na tym terytorium na podstawie niniejszej Umowy.
Art. 5.
Obywatele każdego z obu Państw nie mogą, w okresie czasowego pobytu na terytorium drugiego Państwa, podejmować zatrudnienia ani wykonywać jakiegokolwiek zawodu, za wynagrodzeniem lub bez wynagrodzenia, bez uzyskania zezwolenia na pracę. Jako zasada zezwolenie takie nie będzie udzielane w okresie czasowego pobytu obywatela jednego z obu Państw na terytorium drugiego Państwa.
Art. 6.
Każda z Umawiających się Stron może z uwagi na porządek publiczny lub bezpieczeństwo Państwa czasowo zawiesić stosowanie postanowień niniejszej Umowy w całości lub w części. Decyzja o zawieszeniu jak również o uchyleniu tego zawieszenia będzie notyfikowana drugiej Umawiającej się Stronie nie później niż na 48 godzin przed wprowadzeniem jej w życie.
Art. 7.
Umowa niniejsza podlega zatwierdzeniu zgodnie z prawem każdej z Umawiających się Stron i wejdzie w życie po upływie trzydziestu dni od dnia wymiany not stwierdzających to zatwierdzenie.
Art. 8.
Umowa niniejsza zawarta jest na czas nieokreślony. Może być ona wypowiedziana przez każdą z Umawiających się Stron w każdym czasie w drodze notyfikacji; w takim przypadku utraci moc po upływie trzech miesięcy od dnia wypowiedzenia.
Umowę niniejszą sporządzono w Warszawie dnia 9 kwietnia 1974 roku, w dwóch egzemplarzach, każdy w języku polskim i szwedzkim, przy czym obydwa teksty posiadają jednakową moc.
Na dowód czego wyżej wymienieni Pełnomocnicy podpisali niniejszą Umowę i opatrzyli ją pieczęciami.
Z upoważnienia Rządu
Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
Józef Czyrek
Z upoważnienia Rządu
Królestwa Szwecji
Clas I. Wollin
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
zmiany:
1974-09-14
Dz.U.1974.31.187
sprost.
1979-12-14
Dz.U.1979.27.159
ż 1
1991-01-01
Dz.U.1990.88.510
ż 1
1991-05-03
Dz.U.1991.32.133
ż 1
1995-03-24
Dz.U.1995.23.124
wynik. z
ż 7
ROZPORZĄDZENIE RADY MINISTRÓW
z dnia 10 maja 1974 r.
w sprawie utworzenia Roztoczańskiego Parku Narodowego.
WYCIĄG
Na podstawie art. 14 ustawy z dnia 7 kwietnia 1949 r. o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 25, poz. 180) zarządza się, co następuje:
ż 1. Tworzy się Roztoczański Park Narodowy o obszarze 7.811,31 ha, zwany dalej "Parkiem", położony w województwie zamojskim.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
UMOWA
o współpracy kulturalnej między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Ghany, podpisana w Akrze
dnia 1 marca 1973 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 1 marca 1973 roku została podpisana w Akrze Umowa o współpracy kulturalnej między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Ghany, w następującym brzmieniu dosłownym:
UMOWA O WSPÓŁPRACY KULTURALNEJ MIĘDZY POLSKĄ RZECZĄPOSPOLITĄ LUDOWĄ A REPUBLIKĄ GHANY,
Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rząd Republiki Ghany, zwane dalej w niniejszej Umowie "Umawiającymi się Stronami", pragnąc polepszyć stosunki między obu krajami przez współpracę w dziedzinach kultury, oświaty, nauki i sztuki, postanowiły zawrzeć niniejszą Umowę i uzgodniły, co następuje:
Art. 1.
Umawiające się Strony będą popierać wymianę kulturalną między obu krajami i przyczyniać się do wzajemnego poznania dorobku kulturalnego, obu Stron oraz ich osiągnięć w dziedzinach kultury, oświaty, nauki i sztuki.
Art. 2.
Umawiające się Strony będą popierać współpracę oraz wymianę informacji i doświadczeń między organizacjami kulturalnymi, oświatowymi, naukowymi, medycznymi i artystycznymi ich krajów - w tym celu będą popierać wzajemne wizyty profesorów uniwersytetów oraz wykładowców instytucji wyspecjalizowanych i naukowych.
Art. 3.
Każda z Umawiających się Stron umożliwi obywatelom drugiej Umawiającej się Strony studia na swoich uniwersytetach i w innych instytucjach naukowych przez udzielanie stypendiów i innych ułatwień. Prawo wyboru będzie miała Strona przyjmująca.
Art. 4.
Każda z Umawiających się Stron będzie popierać wykonywanie utworów muzycznych, wystawianie sztuk teatralnych i wyświetlanie filmów Strony drugiej, organizować odczyty i wystawy oraz popierać rozpowszechnianie tłumaczeń prac naukowych, technicznych i artystycznych. Tematyka odczytów będzie uzgadniana między odpowiednimi instytucjami obu Umawiających się Stron.
Art. 5.
Umawiające się Strony będą popierać wzajemną wymianę programów radia i telewizji oraz filmów, materiałów naukowych, kulturalnych i oświatowych drugiego kraju. Wymiana ta będzie dokonywana zgodnie z zasadami i przepisami, obowiązującymi w kraju przyjmującym.
Art. 6.
Umawiające się Strony będą w miarę możliwości popierać zawody sportowe między obywatelami obu państw oraz wymianę sportowców i trenerów sportowych.
Art. 7.
Stopnie naukowe oraz świadectwa, dyplomy i tytuły, uzyskane w szkołach i instytucjach naukowych drugiej Umawiającej się Strony, będą uznawane - w takim zakresie i na takich warunkach, jakie mogą być określone w drodze porozumienia - za równoważne stopniom naukowym, świadectwom, dyplomom i tytułom naukowym, nadawanym przez szkoły i instytucje naukowe drugiej Umawiającej się Strony.
Art. 8.
W celu realizacji niniejszej Umowy zawierane będą przez Umawiające się Strony, każdorazowo na określony czas, programy współpracy kulturalnej.
Art. 9.
Umowa niniejsza będzie zatwierdzona lub ratyfikowana zgodnie z prawem obu Umawiających się Stron i wejdzie w życie po upływie 30 dni od daty wymiany not, stwierdzających jej zatwierdzenie lub ratyfikację.
Art. 10.
1) Umowa niniejsza zawarta jest na czas nieokreślony z zastrzeżeniem postanowień ustępu 2.
2) Każda z Umawiających się Stron może w każdej chwili notyfikować drugiej Umawiającej się Stronie o swym zamiarze wypowiedzenia niniejszej Umowy. Umowa niniejsza wygaśnie po upływie 6 miesięcy od daty otrzymania przez drugą Umawiającą się Stronę notyfikacji o wypowiedzeniu, chyba że przed upływem tego terminu zostanie ona wycofana na zasadzie porozumienia Umawiających się Stron.
Na dowód czego, niżej podpisani, należycie upoważnieni przez swoje Rządy, podpisali niniejszą Umowę.
Sporządzono w dwóch oryginalnych egzemplarzach w Akrze, dnia 1 marca 1973 r. w językach polskim i angielskim, przy czym obydwa teksty są jednakowo autentyczne.
Z upoważnienia Rządu
Polskiej Rzeczypospolitej
Ludowej
Z. Królak
Charge d'Affaires a. i.
Polskiej Rzeczypospolitej
Ludowej w Akrze
Z upoważnienia Rządu
Republiki Ghany
Kwame Baah (Major)
Commissioner for
Foreign Affairs
Republic of Ghana
Po zaznajomieniu się z powyższą Umową, Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 6 grudnia 1973 roku.
Przewodniczący Rady Państwa: H. Jabłoński
L. S.
Minister Spraw Zagranicznych: S. Olszowski
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
UMOWA
między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Cypru o współpracy w dziedzinach nauki, oświaty i kultury, podpisana w Nikozji
dnia 1 lutego 1973 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 1 lutego 1973 roku została podpisana w Nikozji Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Cypru o współpracy w dziedzinach nauki, oświaty i kultury, w następującym brzmieniu dosłownym:
Przekład.
UMOWA MIĘDZY RZĄDEM POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ A RZĄDEM REPUBLIKI CYPRU O WSPÓŁPRACY W DZIEDZINACH NAUKI, OŚWIATY I KULTURY
Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rząd Republiki Cypru,
kierowane pragnieniem rozwinięcia i umocnienia przyjacielskich stosunków i współpracy pomiędzy narodami obu krajów,
pragnąc popierać wymianę informacji o osiągnięciach obu narodów w dziedzinach nauki, oświaty, kultury, sztuki, prasy, radia, telewizji i sportu,
kierowane zasadami wzajemnego poszanowania narodowej suwerenności i niepodległości, równości praw i nieingerowania w sprawy wewnętrzne drugiej Strony,
postanowiły zawrzeć niniejszą Umowę.
Art. 1.
Obie Umawiające się Strony będą popierać i rozszerzać współpracę między naukowymi i naukowo-badawczymi instytucjami swoich krajów poprzez:
a) wymianę wizyt naukowców i badaczy dla przeprowadzania studiów, badań, zbierania dokumentacji i wygłaszania wykładów;
b) wymianę książek, publikacji i innych materiałów naukowych.
Art. 2.
Obie Umawiające się Strony będą popierać rozwijanie stosunków w dziedzinie oświaty poprzez:
a) popieranie współpracy między instytucjami oświatowymi wszystkich szczebli;
b) przyznawanie stypendiów, w miarę możliwości na zasadach wzajemności, na studia i kursy szkoleniowe, zgodnie z odpowiednimi, obowiązującymi w obu krajach przepisami i ustaloną procedurą;
c) wymianę wizyt profesorów i nauczycieli w celu wygłaszania wykładów na tematy z dziedziny oświaty;
d) wymianę dla celów oświatowych materiałów i informacji odnoszących się do ekonomii, geografii, historii i kultury obu krajów;
e) wymianę publikacji specjalistycznych i innych materiałów informacyjnych z dziedziny oświaty.
Art. 3.
Każda z Umawiających się Stron będzie uznawała, zgodnie ze swoimi przepisami, stopnie naukowe, tytuły, świadectwa i dyplomy, przyznane lub wydawane przez właściwe władze drugiej Umawiającej się Strony.
Art. 4.
Obie Umawiające się Strony będą popierać współpracę w dziedzinach literatury, teatru, muzyki, sztuk plastycznych, filmu, jak również w innych dziedzinach kultury poprzez:
a) wymianę wizyt pisarzy, artystów, kompozytorów, aktorów, producentów filmowych oraz innych specjalistów;
b) wymianę zespołów artystycznych i artystów indywidualnych na koncerty i inne występy;
c) organizowanie na zasadzie wzajemności wystaw z dziedzin kultury, nauki i sztuki;
d) organizowanie naukowych, kulturalnych i artystycznych imprez, mających na celu lepsze zrozumienie kulturalnego dziedzictwa każdej ze Stron.
Art. 5.
Obie Umawiające się Strony będą, na prośbę drugiej Strony i w miarę możliwości, udzielać sobie wzajemnie pomocy w dziedzinach nauki, oświaty, sztuki i kultury poprzez wymianę specjalistów.
Wymiana specjalistów będzie dokonywana w oparciu o porozumienia. Porozumienia te będą określały szczegółowe warunki dotyczące działalności i funkcji tych specjalistów.
Art. 6.
Obie Umawiające się Strony będą ułatwiać rozwijanie stosunków i kontaktów między muzeami, bibliotekami i innymi instytucjami kultury poprzez wymianę książek, innych publikacji i mikrofilmów.
Art. 7.
Obie Umawiające się Strony będą popierać współpracę między agencjami prasowymi oraz instytucjami radia i telewizji swoich krajów, jak również wymianę wizyt dziennikarzy.
Art. 8.
Obie Umawiające się Strony będą popierać rozwijanie wymiany w dziedzinie turystyki krajoznawczej, nawiązywanie wzajemnych kontaktów w dziedzinie wychowania fizycznego i sportu oraz będą ułatwiać współpracę między organizacjami sportowymi i młodzieżowymi.
Art. 9.
Każda z Umawiających się Stron będzie zapraszać, w miarę możliwości, przedstawicieli drugiej Umawiającej się Strony na festiwale, kongresy naukowe i oświatowe, konferencje, seminaria i inne spotkania specjalistyczne o charakterze międzynarodowym, które odbywać się będą w jej kraju. Zaproszenia będą zawsze przekazywane drogą dyplomatyczną.
Art. 10.
Każda z Umawiających się Stron będzie udzielać wszelkich możliwych ułatwień i pomocy obywatelom kraju drugiej Umawiającej się Strony, którzy w ramach niniejszej Umowy będą przebywać w jej kraju.
Art. 11.
W celu realizacji niniejszej Umowy Umawiające się Strony będą ustalać w drodze negocjacji programy wykonawcze, w każdym wypadku na określone okresy czasu, precyzujące konkretne projekty współpracy oraz postanowienia finansowe.
Pogramy wykonawcze będą przygotowywane i negocjowane przez komisję mieszaną, składającą się z równej liczby członków każdej z obu Umawiających się Stron. Komisja będzie spotykać się na przemian w Warszawie i w Nikozji i obie Strony będą mogły zapraszać na jej posiedzenia swoich ekspertów.
W okresach między sesjami komisji ustalone programy wykonawcze będą mogły ulegać zmianom w wyniku konsultacji prowadzonych w drodze dyplomatycznej.
Art. 12.
Niniejsza Umowa podlega przyjęciu, zgodnie z ustawodawstwem każdej z Umawiających się Stron. Każda z Umawiających się Stron powiadomi notą drugą Stronę o spełnieniu wymagań proceduralnych przewidzianych przez jej ustawodawstwo dla wejścia w życie niniejszej Umowy. Umowa wejdzie w życie w dniu późniejszej z tych notyfikacji.
Niniejsza Umowa zawarta jest na okres pięciu lat i podlega automatycznemu przedłużaniu z końcem każdego pięcioletniego okresu na dalsze pięć lat, jeżeli nie zostanie wypowiedziana na piśmie przez jedną z Umawiających się Stron nie później niż na sześć miesięcy przed upływem danego okresu.
Z chwilą wygaśnięcia niniejszej Umowy obie Umawiające się Strony ustalą w drodze negocjacji procedurę dla wykonania postanowień podjętych przed wygaśnięciem Umowy i przedsięwzięć, zapoczątkowanych w okresie obowiązywania Umowy.
Sporządzono w Nikozji, dnia 1 lutego tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego trzeciego roku w dwóch oryginalnych egzemplarzach, każdy w języku angielskim, przy czym obydwa teksty są jednakowo autentyczne.
Z upoważnienia Rządu
Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
Tadeusz Wujek
Ambasador Nadzwyczajny i Pełnomocny
Z upoważnienia Rządu Republiki Cypru
Chr. Veniamin
Ambasador, Dyrektor Generalny w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
Po zaznajomieniu się z powyższą Umową Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany zastał Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 7 lutego 1974 roku.
Przewodniczący Rady Państwa: H. Jabłoński
L. S.
Minister Spraw Zagranicznych: S. Olszowski
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
zmiany:
1982-06-07
Dz.U.1982.16.125
art. 2
1985-07-01
Dz.U.1985.23.100
art. 6
1990-05-27
Dz.U.1990.34.198
art. 22
1990-11-08
Dz.U.1990.72.422
art. 5
1992-04-02
Dz.U.1992.24.101
art. 7
1995-01-01
Dz.U.1994.84.386
art. 4 ust. 6
1995-11-20
Dz.U.1995.95.475
art. 3
USTAWA
z dnia 26 czerwca 1974 r.
Przepisy wprowadzające Kodeks pracy.
Rozdział 1
Przepisy ogólne
Art. I. Kodeks pracy wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1975 r.
Art. II. Ilekroć niniejsza ustawa wymienia przepisy dotychczasowe, należy przez to rozumieć przepisy z uwzględnieniem wszystkich zmian i uzupełnień wprowadzonych przed dniem wejścia w życie Kodeksu pracy.
Art. III. ż 1. Z dniem wejścia w życie Kodeksu pracy tracą moc wszelkie przepisy dotyczące przedmiotów w tym kodeksie unormowanych, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej.
ż 2. W szczególności tracą moc przepisy wymienione w artykułach poniższych.
Art. IV. ż 1. Uchyla się:
1) ustawę z dnia 18 grudnia 1919 r. o czasie pracy w przemyśle i handlu (Dz. U. z 1933 r. Nr 94, poz. 734);
2) ustawę z dnia 17 lutego 1922 r. o państwowej służbie cywilnej (Dz. U. z 1949 r. Nr 11, poz. 72);
3) ustawę z dnia 2 lipca 1924 r. w przedmiocie pracy młodocianych i kobiet (Dz. U. Nr 65, poz. 636);
4) rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 16 marca 1928 r. o umowie o pracę pracowników umysłowych (Dz. U. Nr 35, poz. 323);
5) rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 16 marca 1928 r. o umowie o pracę robotników (Dz. U. Nr 35, poz.324);
6) rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 7 października 1932 r. o organizacji komisji dyscyplinarnych i postępowaniu dyscyplinarnym przeciwko funkcjonariuszom państwowym (Dz. U. Nr 87, poz. 738);
7) ustawę z dnia 14 kwietnia 1937 r. o układach zbiorowych pracy (Dz. U. Nr 31, poz. 242);
8) dekret z dnia 14 maja 1946 r. o tymczasowym unormowaniu stosunku służbowego funkcjonariuszów państwowych (Dz. U. Nr 22, poz. 139);
9) art. 1 część B dekretu z dnia 6 października 1948 r. o rocie ślubowania ministrów, funkcjonariuszów państwowych, sędziów i prokuratorów oraz funkcjonariuszów służby bezpieczeństwa publicznego (Dz. U. Nr 49, poz. 370);
10) ustawę z dnia 4 lutego 1949 r. o uposażeniu pracowników państwowych (Dz. U. Nr 7, poz. 39);
11) ustawę z dnia 19 kwietnia 1950 r. o skróconym czasie pracy szczególnie uciążliwej lub wykonywanej w szkodliwych warunkach (Dz. U. Nr 20, poz. 174);
12) dekret z dnia 24 lutego 1954 r. o zakładowych komisjach rozjemczych (Dz. U. Nr 10, poz. 35);
13) dekret z dnia 21 kwietnia 1954 r. o niektórych prawach i obowiązkach pracowników kolejowych (Dz. U. Nr 16, poz. 59);
14) dekret z dnia 18 stycznia 1956 r. o ograniczeniu dopuszczalności rozwiązywania umów o pracę bez wypowiedzenia oraz o zabezpieczeniu ciągłości pracy (Dz. U. Nr 2, poz. 11);
15) ustawę z dnia 10 września 1956 r. w sprawie uchylenia przepisów o zabezpieczeniu socjalistycznej dyscypliny pracy (Dz. U. Nr 41, poz. 187);
16) ustawę z dnia 2 lipca 1958 r. o nauce zawodu, przyuczaniu do określonej pracy i warunkach zatrudniania młodocianych w zakładach pracy oraz o wstępnym stażu pracy (Dz. U. Nr 45, poz. 226);
17) ustawę z dnia 17 czerwca 1959 r. o współodpowiedzialności majątkowej pracowników za niedobory w przedsiębiorstwach obrotu towarowego (Dz. U. z 1966 r. Nr 52, poz. 319);
18) art. XII ż 2 i 3 Przepisów wprowadzających Kodeks cywilny - ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. (Dz. U. Nr 16, poz. 94) oraz utrzymane w mocy tymi przepisami:
a) art. 52, 56, 63, 94, 95 i 105-117 Przepisów ogólnych prawa cywilnego - ustawa z dnia 18 lipca 1950 r. (Dz. U. Nr 34, poz. 311),
b) art. 259 pkt 3, art. 284 i 441 - 477 Kodeksu zobowiązań - rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 października 1933 r. (Dz. U. Nr 82, poz. 598),
c) art. VIII-X Przepisów wprowadzających Kodeks zobowiązań - rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 października 1933 r. (Dz. U. Nr 82, poz. 599);
19) ustawę z dnia 30 marca 1965 r. o bezpieczeństwie i higienie pracy (Dz. U. Nr 13, poz. 91);
20) ustawę z dnia 15 lipca 1968 r. o pracownikach rad narodowych (Dz. U. Nr 25, poz. 164);
21) ustawę z dnia 29 kwietnia 1969 r. o pracowniczych urlopach wypoczynkowych (Dz. U. Nr 12, poz. 85)
22) ustawę z dnia 6 lipca 1972 r. o przedłużeniu urlopów macierzyńskich (Dz. U. Nr 27, poz. 190);
23) dekret z dnia 14 lipca 1973 r. o dodatkowych dniach wolnych od pracy (Dz. U. Nr 29, poz. 160).
ż 2. W zakresie unormowanym w Kodeksie pracy tracą moc przepisy dekretu z dnia 10 listopada 1954 r. o przejęciu przez związki zawodowe zadań w dziedzinie wykonywania ustaw o ochronie, bezpieczeństwie i higienie pracy oraz sprawowania inspekcji pracy (Dz. U. z 1968 r. Nr 8, poz. 47).
Art. V.
ż 1. Pozostają w mocy dotychczasowe przepisy dotyczące przedmiotów unormowanych w Kodeksie pracy, jeżeli przepisy te mają charakter przepisów szczególnych.
ż 2. W szczególności pozostają w mocy przepisy wymienione w art. VI.
Art. VI. Pozostają w mocy:
1) art. 43 i 44 ustawy z dnia 31 stycznia 1959 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej oraz ich rodzin (Dz. U. z 1973 r. Nr 23, poz. 137);
2) art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 2 grudnia 1960 r. o ławnikach ludowych w sądach powszechnych (Dz. U. Nr 54, poz. 309);
3) art. 62 i 114 ustawy z dnia 23 stycznia 1968 r. o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 3, poz. 6);
4) art. 13 ż l-4 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. o ustroju kolegiów do spraw wykroczeń (Dz. U. Nr 12, poz. 118);
5) art. 42 i 43 ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (Dz. U. Nr 53, poz. 341);
6) art. 17-19 oraz art. 39 ustawy z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin (Dz. U. Nr 21, poz. 117).
Art. VII. Kodeks pracy nie narusza przepisów:
1) Prawa o ustroju sądów powszechnych - rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 6 lutego 1928 r. (Dz. U. z 1964 r. Nr 6, poz. 40);
2) ustawy z dnia 28 października 1948 r. o zakładach społecznych służby zdrowia i planowej gospodarce w służbie zdrowia (Dz. U. Nr 55, poz. 434);
3) ustawy z dnia 7 kwietnia 1949 r. o planowym rozmieszczeniu lekarzy weterynaryjnych (Dz. U. Nr 25, poz. 178);
4) ustawy z dnia 18 lipca 1950 r. o odpowiedzialności zawodowej fachowych pracowników służby zdrowia (Dz. U. Nr 36, poz. 332);
5) ustawy z dnia 25 maja 1951 r. - Prawo o notariacie (Dz. U. z 1963 r. Nr 19, poz. 106);
6) dekretu z dnia 18 czerwca 1951 r. o stosunku służbowym, uposażeniu i zaopatrzeniu emerytalnym pracowników Ministerstwa Kolei (Dz. U. Nr 34, poz. 260);
7) ustawy z dnia 28 kwietnia 1952 r. o pracy na polskich morskich statkach handlowych w żegludze międzynarodowej (Dz. U. Nr 25, poz. 171);
8) dekretu z dnia 6 maja 1953 r. - Prawo górnicze (Dz. U. z 1961 r. Nr 23, poz. 113);
9) ustawy z dnia 25 stycznia 1958 r. o radach narodowych (Dz. U. z 1973 r. Nr 47, poz. 277);
10) ustawy z dnia 5 listopada 1958 r. o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 1973 r. Nr 32, poz. 191);
11) ustawy z dnia 22 kwietnia 1959 r. o zwalczaniu gruźlicy (Dz. U. Nr 27, poz. 170);
12) ustawy z dnia 17 lutego 1960 r. o Polskiej Akademii Nauk (Dz. U. z 1970 r. Nr 4, poz. 35);
13) ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. o Straży Przemysłowej (Dz. U. Nr 6, poz. 42);
14) ustawy z dnia 17 lutego 1961 r. o instytutach naukowo-badawczych (Dz. U. z 1965 r. Nr 19, poz. 129);
15) ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o Sądzie Najwyższym (Dz. U. Nr 11, poz. 54);
16) ustawy z dnia 13 listopada 1963 r. o zwalczaniu chorób zakaźnych (Dz. U. Nr 50, poz. 279);
17) ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. o zatrudnianiu absolwentów szkół wyższych (Dz. U. Nr 8, poz. 48);
18) ustawy z dnia 21 kwietnia 1966 r. o rzecznikach patentowych (Dz. U. Nr 14, poz. 86);
19) ustawy z dnia 14 kwietnia 1967 r. o Prokuraturze Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz. U. Nr 13, poz. 55);
20) ustawy z dnia 27 kwietnia 1972 r. - Karta praw i obowiązków nauczyciela (Dz. U. Nr 16, poz. 114);
21) ustawy z dnia 6 lipca 1972 r. o podwyższeniu zasiłków przysługujących z ubezpieczenia społecznego w razie choroby pracownika (Dz. U. Nr 27, poz. 191);
22) ustawy z dnia 19 października 1972 r. o wynalazczości (Dz. U. Nr 43, poz. 272).
Art. VIII. Jeżeli obowiązujące przepisy powołują się na uchylone przepisy dotyczące przedmiotów unormowanych w Kodeksie pracy lub odsyłają ogólnie do powszechnie obowiązujących przepisów ustawodawstwa pracy lub przepisów prawa pracy, stosuje się w tym zakresie przepisy Kodeksu pracy.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 2
Zmiany w przepisach obowiązujących
Art. IX. Uchyla się:
1) art. 26 i 27 ustawy z dnia 20 grudnia 1949 r. o państwowym gospodarstwie leśnym (Dz U. Nr 63, poz. 494);
2) art. 18 i 19 dekretu z dnia 5 października 1955 r. o odpowiedzialności materialnej żołnierzy za szkody wyrządzone jednostce wojskowej (Dz. U. Nr 40, poz. 247) - w części dotyczącej pracowników;
3) art. 13 ust. 3 ustawy z dnia 13 kwietnia 1960 r. o ochronie przeciwpożarowej (Dz. U. Nr 20, poz. 120);
4) art. 5 ustawy z dnia 2 grudnia 1960 r. o ławnikach ludowych w sądach powszechnych (Dz. U. Nr 54, poz. 309);
5) art. 18 i 48 ust. 2 ustawy z dnia 2 grudnia 1960 r. o kolejach (Dz. U. z 1970 r. Nr 9, poz. 76);
6) art. 52 i 65 ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. o łączności (Dz. U. Nr 8, poz. 48);
7) art. 6 ust. 3 ustawy z dnia 30 marca 1965 r. o sądach społecznych (Dz. U. Nr 13, poz. 92);
8) art. 12 ustawy z dnia 13 czerwca 1967 r. o Ochotniczej Rezerwie Milicji Obywatelskiej (Dz. U. Nr 23, poz. 108);
9) art. 13 ż 5 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. o ustroju kolegiów do spraw wykroczeń (Dz. U. Nr 12, poz. 118).
Art. X.
1) W ustawie z dnia 20 grudnia 1958 r. o samorządzie robotniczym (Dz. U. Nr 77, poz. 397) skreśla się w art. 28 wyrazy ,,zgodnie z dekretem z dnia 18 stycznia 1956 r. o ograniczeniu dopuszczalności rozwiązywania umów o pracę bez wypowiedzenia oraz o zabezpieczeniu ciągłości pracy (Dz. U. Nr 2, poz. 11)".
2) W ustawie z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz. U. Nr 44, poz. 220) wprowadza się następujące zmiany:
a) art. 105 otrzymuje brzmienie:
"Art. 105. 1. W okresie między powołaniem pracownika do czynnej służby wojskowej a jej odbyciem stosunek pracy nie może być przez zakład pracy wypowiedziany ani rozwiązany.
2. Jeżeli okres dokonanego przez zakład pracy lub przez pracownika wypowiedzenia stosunku pracy upływa po powołaniu pracownika do czynnej służby wojskowej, wypowiedzenie staje się bezskuteczne. W tym przypadku rozwiązanie stosunku pracy może nastąpić tylko na żądanie pracownika.
3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się również do umów o pracę zawartych na okres próbny i na okres wstępny. W razie upływu okresu próbnego lub okresu wstępnego po powołaniu pracownika do czynnej służby wojskowej, umowę o pracę uważa się za zawartą na czas nie określony.
4. Przepisy ust. 1-3 nie dotyczą pracowników powołanych do czynnej służby wojskowej, która ma być odbywana w formie jednodniowych ćwiczeń lub zajęć szkoleniowych.
5. Umowa o pracę zawarta na czas określony lub na czas wykonania określonej pracy ulega jednakże rozwiązaniu z upływem terminu określonego w umowie.
6. Przepisów ust. 1-5 nie stosuje się, jeżeli zakład pracy może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika lub w razie likwidacji zakładu pracy. W tych przypadkach rozwiązanie stosunku pracy następuje na zasadach ogólnych.",
b) w art. 106 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
"1. Zakład pracy, który zatrudniał pracownika w dniu powołania do zasadniczej lub okresowej służby wojskowej, jest obowiązany zatrudnić go na poprzednio zajmowanym stanowisku lub na stanowisku równorzędnym pod względem rodzaju pracy oraz zaszeregowania osobistego, jeżeli w ciągu 30 dni od dnia zwolnienia z tej służby pracownik zgłosił swój powrót do zakładu pracy w celu podjęcia zatrudnienia. Niezachowanie tego terminu powoduje wygaśnięcie stosunku pracy, chyba że niezachowanie terminu nastąpiło z przyczyn niezależnych od pracownika.",
c) art. 108 otrzymuje brzmienie:
"Art. 108. 1. Czas odbywania zasadniczej lub okresowej służby wojskowej wlicza się pracownikowi do okresu zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień związanych z tym zatrudnieniem, jeżeli po odbyciu tej służby podjął on zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym był zatrudniony przed powołaniem do służby.
2. Rada Ministrów po porozumieniu z Centralną Radą Związków Zawodowych ustali w drodze rozporządzenia, w jakim zakresie czas odbywania zasadniczej lub okresowej służby wojskowej wlicza się do okresu zatrudnienia również pracownikom, którzy przed powołaniem do tej służby nie byli zatrudnieni albo którzy po jej odbyciu podjęli zatrudnienie w innym zakładzie pracy.
3. Warunkiem wliczenia służby wojskowej do okresu zatrudnienia jest zachowanie terminów, o których mowa w art. 106 ust, 1 lub w art. 107 ust. 1.
4. Rada Ministrów po porozumieniu z Centralną Radą Związków Zawodowych określa w drodze rozporządzenia szczegółowe zasady wliczania czasu odbywania służby wojskowej do okresu zatrudnienia.",
d) w art. 110 ust. 1 skreśla się wyraz "zupełnej".
3) Art. 62 ustawy z dnia 30 czerwca 1970 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. Nr 16, poz. 134) otrzymuje brzmienie:
"Art. 62. 1. Czas odbywania zawodowej służby wojskowej wlicza się pracownikowi do okresu zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień związanych z tym zatrudnieniem, jeżeli podjął on zatrudnienie w ciągu jednego roku od dnia zwolnienia ze służby, a jeżeli pełnił służbę w okresie próbnym - w ciągu 3 miesięcy od tego dnia.
2. Uprawnienia określone w ust. 1 przysługują również w razie podjęcia zatrudnienia po upływie tych terminów, jeżeli żołnierz podjął zatrudnienie na podstawie skierowania przewidzianego w art. 60, a wniosek o skierowanie złożył przed upływem terminów określonych w ust. 1.
3. Jeżeli żołnierz nie może podjąć zatrudnienia lub złożyć wniosku o skierowanie do pracy w terminach określonych w ust. 1 ze względu na chorobę powodującą niezdolność do pracy lub inwalidztwo, zachowuje on uprawnienia określone w ust. 1 w razie podjęcia zatrudnienia lub złożenia wniosku w ciągu 3 miesięcy od dnia ustania niezdolności do pracy lub inwalidztwa.
4. W razie niezachowania terminów określonych w ust. 1-3, okres służby wojskowej wlicza się do okresu zatrudnienia w zakresie uprawnień, które nie są uzależnione od nieprzerwanego zatrudnienia w tym samym zakładzie pracy lub od spełnienia innych szczególnych warunków.
5. Okres służby wojskowej żołnierza zwolnionego z zawodowej służby wojskowej w razie ukarania go karą dyscyplinarną usunięcia z zawodowej służby wojskowej, utraty stopnia wojskowego albo prawomocnego skazania na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania wlicza się do okresu zatrudnienia na zasadach przewidzianych dla pracownika, z którym stosunek pracy został rozwiązany bez wypowiedzenia z jego winy."
Art. XI. Traci moc ustawa z dnia 14 kwietnia 1967 r. o godzinach otwarcia placówek handlu detalicznego, zakładów gastronomicznych i zakładów usługowych dla ludności oraz o rozkładzie czasu pracy pracowników w nich zatrudnionych (Dz. U. Nr 13, poz. 56).
Art. XII.
ż 1.
Art. XII. ż 1. Dni i godziny otwierania oraz zamykania placówek handlu detalicznego, zakładów gastronomicznych i zakładów usługowych dla ludności określa gmina.
ż 2. Winni naruszenia wydanych na podstawie ż 1 przepisów o dniach i godzinach otwierania i zamykania placówek handlu detalicznego, zakładów gastronomicznych i zakładów usługowych dla ludności podlegają karze grzywny do 2 500 złotych. Orzekanie następuje w trybie przepisów o postępowaniu w sprawach o wykroczenia.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Rozdział 3
Przepisy przejściowe i końcowe
Art. XIII.
ż 1.
Art. XIII. ż 1. Do stosunków pracy nawiązanych przed dniem wejścia w życie Kodeksu pracy stosuje się przepisy tego kodeksu.
ż 2. Dokonane przed dniem wejścia w życie Kodeksu pracy wypowiedzenie lub rozwiązanie stosunku pracy albo wypowiedzenie warunków pracy lub płacy jest skuteczne, jeżeli odpowiada przepisom dotychczasowym.
Art. XIV. Rada Ministrów po porozumieniu z Centralną Radą Związków Zawodowych określi zasady i tryb dostosowania postanowień układów zbiorowych pracy do przepisów Kodeksu pracy, a w szczególności ustali, które z tych postanowień zostają zastąpione przepisami kodeksu.
Art. XV. ż 1. Stosunek pracy pracowników mianowanych, podlegających ustawie z dnia 17 lutego 1922 r. o państwowej służbie cywilnej (Dz. U. z 1949 r. Nr 11, poz. 72), przekształca się - z zastrzeżeniem ż 2 - w stosunek pracy oparty na umowie o pracę na czas nie określony.
ż 2. Stosunek pracy pracowników mianowanych na podstawie ustawy, o której mowa w ż l, przekształca się w stosunek pracy na podstawie powołania, jeżeli zajmują oni stanowiska, dla których w myśl przepisów Kodeksu pracy przewidziane jest nawiązywanie stosunku pracy na podstawie powołania przez właściwy organ.
Art. XVI. Pozostają w mocy obowiązujące w dniu wejścia w życie Kodeksu pracy umowy o naukę zawodu, przyuczenie do określonej pracy lub o odbycie wstępnego stażu pracy. Do umów tych stosuje się obowiązujące w tym zakresie przepisy dotychczasowe.
Art. XVII. Okresy zatrudnienia przypadające przed dniem wejścia w życie Kodeksu pracy wlicza się do okresu pracy, od którego zależy wymiar urlopu (art. 156 ż 2 Kodeksu pracy), według przepisów dotychczasowych.
Art. XVIII. ż 1. Przepisy Kodeksu pracy stosuje się do roszczeń zakładów pracy z tytułu szkód wyrządzonych przez pracowników przed dniem wejścia w życie kodeksu, chociażby sprawy z tytułu tych roszczeń były już wszczęte.
ż 2. Prawomocne, lecz nie wykonane wyroki sądowe, zapadłe przed dniem wejścia w życie Kodeksu pracy, pozostają w mocy. Jednakże odszkodowanie zasądzone tymi wyrokami ogranicza się w przypadkach i na zasadach określonych w Kodeksie pracy. W razie sporu - o ograniczeniu odszkodowania orzeka na wniosek osoby zainteresowanej sąd, który wydał wyrok w sprawie.
Art. XIX. ż 1. Zakładowe komisje rozjemcze, utworzone na podstawie przepisów dotychczasowych, stają się zakładowymi komisjami rozjemczymi w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy.
ż 2. Postępowanie przed zakładową komisją rozjemczą wszczęte przed dniem wejścia w życie Kodeksu pracy będzie się toczyć od tej chwili według przepisów tego kodeksu.
ż 3. Czynności dokonane przed wejściem w życie Kodeksu pracy są skuteczne, jeżeli odpowiadają przepisom dotychczasowym. Jeżeli przed dniem wejścia w życie Kodeksu pracy zapadło orzeczenie zakładowej komisji rozjemczej, kończące postępowanie, postępowanie odwoławcze będzie się toczyć według przepisów tego kodeksu.
ż 4. Z dniem wejścia w życie Kodeksu pracy ulegają likwidacji komisje rozjemcze przy terenowych organach związków zawodowych. Wnioski o rozpoznanie sporu i akta spraw wszczętych przed dniem wejścia w życie Kodeksu pracy, w których nie zapadły orzeczenia, komisje te przekazują właściwym komisjom przewidzianym w kodeksie. Przepisy ż 3 stosuje się odpowiednio.
ż 5. Odwołania od orzeczeń komisji rozjemczych wniesione do zarządów głównych związków zawodowych przed dniem wejścia w życie Kodeksu pracy i do tego dnia nie rozpatrzone zarządy główne związków zawodowych przekazują okręgowym sądom pracy i ubezpieczeń społecznych.
Art. XX. Z dniem wejścia w życie Kodeksu pracy ulegają likwidacji kolegia orzekające przy wojewódzkich komisjach związków zawodowych oraz Kolegium Odwoławcze przy Centralnej Radzie Związków Zawodowych. Wnioski inspektorów pracy o rozpatrzenie sprawy i nie rozpatrzone odwołania od orzeczeń inspektorów pracy kolegia orzekające przy wojewódzkich komisjach związków zawodowych przekazują właściwym miejscowo kolegiom do spraw wykroczeń pierwszej instancji. Nie rozpatrzone odwołania od orzeczeń kolegiów orzekających przy wojewódzkich komisjach związków zawodowych Kolegium Odwoławcze przy Centralnej Radzie Związków Zawodowych przekazuje właściwym miejscowo kolegiom do spraw wykroczeń drugiej instancji.
Art. XXI. ż 1. Przy orzekaniu w sprawach o wykroczenia przeciwko prawom pracownika, popełnione przed dniem wejścia w życie Kodeksu pracy, stosuje się przepisy art. 281-283 Kodeksu pracy. Jednakże należy stosować przepisy dotychczasowe, jeżeli są względniejsze dla sprawcy.
ż 2. Przepisy art. XIX ż 2 i 3 stosuje się odpowiednio do postępowania w sprawach o wykroczenia przeciwko prawom pracownika.
Art. XXII. ż 1. Do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie Kodeksu pracy, a według przepisów dotychczasowych w tym dniu jeszcze nie przedawnionych, stosuje się przepisy kodeksu dotyczące przedawnienia z następującymi ograniczeniami:
1) początek, zawieszenie i przerwanie biegu przedawnienia ocenia się według przepisów dotychczasowych, gdy chodzi o czas przed dniem wejścia w życie Kodeksu pracy,
2) jeżeli termin przedawnienia według przepisów Kodeksu pracy jest krótszy niż według przepisów dotychczasowych, bieg przedawnienia rozpoczyna się z dniem wejścia w życie Kodeksu pracy; jeżeli jednak przedawnienie, którego bieg rozpoczął się przed dniem wejścia w życie Kodeksu pracy, nastąpiłoby przy uwzględnieniu terminu przedawnienia określonego w prawie dotychczasowym wcześniej, przedawnienie następuje z upływem tego wcześniejszego terminu.
ż 2. Roszczenia, które przed dniem wejścia w życie Kodeksu pracy nie mogły być dochodzono wskutek upływu terminu określonego w art. 473 Kodeksu zobowiązań, nie mogą być dochodzono również po wejściu w życie Kodeksu pracy.
Art. XXIII. Do czasu wydania przepisów, przewidzianych w art. 303 ż 1 Kodeksu pracy, osoba wykonująca pracę nakładczą, podlegająca obowiązkowi ubezpieczenia społecznego, ma prawo do urlopu wypoczynkowego na zasadach obowiązujących do dnia wejścia w życie kodeksu.
Art. XXIV. Jeżeli Kodeks pracy lub niniejsza ustawa przewidują wydanie przepisów wykonawczych, stosuje się do czasu wydania tych przepisów przepisy dotychczasowe, chyba że są one sprzeczne z przepisami Kodeksu pracy lub niniejszej ustawy.
Art. XXV. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1975 r.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
POROZUMIENIE
o ochronie prawnej wynalazków, wzorów przemysłowych, wzorów użytkowych i znaków towarowych przy realizacji współpracy gospodarczej i naukowo-technicznej, sporządzone w Moskwie
dnia 12 kwietnia 1973 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 12 kwietnia 1973 roku zostało sporządzone w Moskwie Porozumienie o ochronie prawnej wynalazków, wzorów przemysłowych, wzorów użytkowych i znaków towarowych przy realizacji współpracy gospodarczej i naukowo-technicznej.
Po zaznajomieniu się z powyższym Porozumieniem Rada Państwa uznała je i uznaje za słuszne zarówno w całości, jak i każde z postanowień w nim zawartych; oświadcza, że wymienione Porozumienie jest przyjęte, ratyfikowane i potwierdzone oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywane.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 7 lutego 1974 roku.
Przewodniczący Rady Państwa: H. Jabłoński
L. S.
Minister Spraw Zagranicznych: S. Olszowski
Załącznik do poz. 143.
Przekład
POROZUMIENIE
o ochronie prawnej wynalazków, wzorów przemysłowych, wzorów użytkowych i znaków towarowych przy realizacji współpracy gospodarczej i naukowo-technicznej
Rządy Ludowej Republiki Bułgarii, Węgierskiej Republiki Ludowej, Niemieckiej Republiki Demokratycznej, Republiki Kuby, Mongolskiej Republiki Ludowej, Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, Socjalistycznej Republiki Rumunii, Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich i Czechosłowackiej Republiki Socjalistycznej, pragnąc przyczynić się do rozwoju współpracy gospodarczej i naukowo-technicznej przez uregulowanie wynikających w trakcie realizacji współpracy problemów ochrony prawnej wynalazków, wzorów przemysłowych, wzorów użytkowych i znaków towarowych oraz przez okazanie wzajemnej pomocy w rozwiązywaniu tych problemów, postanowiły zawrzeć niniejsze Porozumienie i uzgodniły, co następuje:
Art. 1.
1. Niniejsze Porozumienie stosuje się do:
a) wynalazków, wzorów przemysłowych i wzorów użytkowych, dokonanych przez obywateli krajów uczestniczących w Porozumieniu w wyniku realizacji współpracy gospodarczej i naukowo-technicznej tych krajów:
podczas wspólnego prowadzenia prac naukowo-badawczych, projektowo-konstrukcyjnych, technologicznych i eksperymentalnych w międzynarodowych instytutach naukowo-badawczych, w jednostkach projektowo-konstrukcyjnych, we wspólnych laboratoriach i oddziałach, a także w międzynarodowych zjednoczeniach naukowo-produkcyjnych oraz w innych międzynarodowych organizacjach i zespołach tworzonych na podstawie porozumień dwustronnych lub wielostronnych;
podczas prowadzenia przez współpracujące jednostki krajów uczestniczących w porozumieniu prac naukowo-badawczych, projektowo-konstrukcyjnych, technologicznych i eksperymentalnych w przypadku kooperacji, na zasadzie podziału pracy, ustalonego w odpowiednich umowach;
podczas prowadzenia przez współpracujące jednostki krajów uczestniczących w Porozumieniu koordynowanych prac naukowo-badawczych, projektowo-konstrukcyjnych, technologicznych i eksperymentalnych na podstawie wspólnie uzgodnionego planu, w celu osiągnięcia wspólnego rezultatu, w drodze samodzielnego opracowywania poszczególnych tematów (realizacji etapów pracy), z wzajemnym obowiązkiem późniejszego przekazywania wyników prac dla ich wykorzystania w gospodarce narodowej krajów;
b) znaków towarowych, stosowanych do oznaczania produktów, wytworzonych w wyniku realizacji współpracy gospodarczej i naukowo-technicznej krajów uczestniczących w Porozumieniu.
Postanowienia niniejszego Porozumienia będą stosowane także do wynalazków, wzorów przemysłowych i wzorów użytkowych dokonanych w wyniku realizacji kooperacji i specjalizacji w zakresie produkcji przez przedsiębiorstwa krajów uczestniczących w Porozumieniu, a także w przypadku innych form współpracy gospodarczej i naukowo-technicznej tych krajów zgodnie z umowami i porozumieniami przewidującymi taką współpracę.
2. Postanowienia artykułów 3, 7, 12, 13, 14 (ustęp 2), 15 i 17 niniejszego Porozumienia stosuje się także do wynalazków, wzorów przemysłowych i wzorów użytkowych, nie będących rezultatem działalności w ramach współpracy gospodarczej i naukowo-technicznej krajów uczestniczących w Porozumieniu, w tych przypadkach, gdy te wynalazki i wzory wchodzą w skład dokumentacji technicznej, przekazywanej przez jednostki jednego kraju (kilku krajów) jednostkom innego kraju (innych krajów).
Postanowienia artykułów 3, 7, 16 i 17 niniejszego Porozumienia stosuje się także do znaków towarowych, zarejestrowanych wcześniej samodzielnie przez kraje uczestniczące w Porozumieniu, w tych przypadkach, gdy takie znaki są używane do oznaczania produktów wytworzonych w wyniku realizacji współpracy gospodarczej i naukowo technicznej tych krajów.
Art. 2.
1. Za wynalazki, wzory przemysłowe i wzory użytkowe, stosownie do artykułu 1 ustęp 1 niniejszego Porozumienia, uważa się wspólne wynalazki, wzory przemysłowe i wzory użytkowe, a także wynalazki, wzory przemysłowe i wzory użytkowe dokonane samodzielnie przez obywateli jednego z krajów uczestniczących w Porozumieniu.
2. Za wspólne uważa się:
a) wynalazki, wzory przemysłowe i wzory użytkowe, których współtwórcami są obywatele krajów uczestniczących w Porozumieniu, niezależnie od tego, na terytorium którego z tych krajów zostały dokonane. Prawa do takich wynalazków, wzorów przemysłowych i wzorów użytkowych przysługują tym krajom uczestniczącym w Porozumieniu, których obywatele są ich twórcami, lub odpowiednim jednostkom tych krajów, jeśli ustawodawstwo wewnętrzne nie stanowi inaczej;
b) wynalazki, wzory przemysłowe i wzory użytkowe, dokonane w międzynarodowych instytutach naukowo-badawczych, jednostkach projektowo-konstrukcyjnych, we wspólnych laboratoriach i oddziałach, a także w międzynarodowych zjednoczeniach naukowo-produkcyjnych i innych międzynarodowych organizacjach i zespołach, niezależnie od tego, czy te wynalazki, wzory przemysłowe i wzory użytkowe zostały dokonane przez obywateli jednego lub kilku krajów uczestniczących w Porozumieniu, jeżeli porozumienia o utworzeniu takich organizacji i zespołów nie przewidują inaczej. Prawa do takich wynalazków, wzorów przemysłowych i wzorów użytkowych przysługują krajom uczestniczącym we wspomnianych organizacjach i zespołach lub odpowiednim jednostkom tych krajów, jeśli ustawodawstwo wewnętrzne nie stanowi inaczej;
c) wynalazki, wzory przemysłowe i wzory użytkowe dokonane w czasie wykonywania przez kraje uczestniczące w Porozumieniu prac finansowanych wspólnie, jeżeli tak przewidziano w porozumieniach i umowach o prowadzeniu takich prac. Prawa do takich wynalazków, wzorów przemysłowych i wzorów użytkowych przysługują krajom uczestniczącym we wspomnianych pracach lub odpowiednim jednostkom tych krajów, jeśli ustawodawstwo wewnętrzne nie stanowi inaczej.
3. Przez prawo do wspólnych wynalazków, wzorów przemysłowych i wzorów użytkowych rozumie się:
a) prawo do zapewnienia ochrony prawnej i do korzystania z tych wynalazków, wzorów przemysłowych i wzorów użytkowych na terytorium swego kraju zgodnie z ustawodawstwem wewnętrznym;
b) prawo do zapewnienia ochrony prawnej tych wynalazków, wzorów przemysłowych i wzorów użytkowych w krajach, którym nie przysługuje prawo do tych wynalazków i wzorów;
c) prawo do eksportu produktów, wykonanych z zastosowaniem tych wynalazków, wzorów przemysłowych i wzorów użytkowych;
d) prawo do przekazywania tych wynalazków, wzorów przemysłowych i wzorów użytkowych do krajów, którym nie przysługuje prawo do tych wynalazków i wzorów. Takie przekazywanie może być dokonywane nieodpłatnie lub na warunkach zwrotu określonej części kosztów poniesionych przy ich opracowaniu lub na podstawie umów licencyjnych na warunkach handlowych.
Prawa przewidziane w punktach b), c) i d) niniejszego ustępu mogą być wykorzystane tylko na podstawie wzajemnego uzgodnienia między właściwymi jednostkami krajów uczestniczących w Porozumieniu, którym przysługuje prawo do wspólnych wynalazków, wzorów przemysłowych i wzorów użytkowych lub w trybie ustalonym w dokumentach regulujących działalność odpowiednich międzynarodowych organizacji i zespołów.
4. Za wynalazki, wzory przemysłowe i wzory użytkowe dokonane samodzielnie, zgodnie z ustępem 1 niniejszego artykułu, uważa się wynalazki, wzory przemysłowe i wzory użytkowe dokonane w wyniku realizacji współpracy gospodarczej i naukowo-technicznej przez obywateli jednego z krajów uczestniczących w Porozumieniu, z wyjątkiem wynalazków, wzorów przemysłowych i wzorów użytkowych uznanych za wspólne zgodnie z ustępem 2 punkty b) i c) niniejszego artykułu. Prawa do takich wynalazków, wzorów przemysłowych i wzorów użytkowych przysługują krajowi, którego obywatelem jest wynalazca, lub odpowiedniej jednostce tego kraju, jeśli ustawodawstwo wewnętrzne nie stanowi inaczej.
Innym krajom uczestniczącym w Porozumieniu może być przyznane prawo do wykorzystania takich wynalazków, wzorów przemysłowych i wzorów użytkowych na warunkach uzgodnionych pomiędzy właściwymi jednostkami zainteresowanych krajów.
Art. 3.
Współpracujące jednostki krajów uczestniczących w Porozumieniu podejmą niezbędne środki w celu zapewnienia ochrony prawnej wynalazków, wzorów przemysłowych i wzorów użytkowych.
Współpracujące jednostki podejmą środki w celu niedopuszczenia do ujawnienia informacji o wynalazkach, wzorach przemysłowych i wzorach użytkowych do czasu zapewnienia im ochrony prawnej.
Art. 4.
Zgłoszeń w celu uzyskania ochrony wspólnych wynalazków, wzorów przemysłowych i wzorów użytkowych dokonuje się w możliwie krótkim terminie we wszystkich krajach uczestniczących w Porozumieniu, którym przysługuje prawo do tych wynalazków, wzorów przemysłowych i wzorów użytkowych, zgodnie z ustawodawstwem wewnętrznym tych krajów. Pierwszego zgłoszenia dokonuje się z reguły w kraju, na terytorium którego dokonany został wynalazek lub wzór. W przypadku gdy zgodnie z ustawodawstwem tego kraju nie może być udzielona ochrona prawna wynalazku lub wzoru, możliwe jest dokonanie pierwszego zgłoszenia w jednym z tych krajów, w którym może być udzielona ochrona prawna. W innych krajach uczestniczących w Porozumieniu dokonuje się zgłoszeń w terminie nie przekraczającym czterech miesięcy od chwili dokonania pierwszego zgłoszenia, z zastrzeżeniem pierwszeństwa konwencyjnego.
Art. 5.
Przy wzajemnym dokonywaniu zgłoszeń w celu uzyskania ochrony wspólnych wynalazków, wzorów przemysłowych i wzorów użytkowych w krajach uczestniczących w Porozumieniu, których jednostki realizują współpracę, wnosi się o wydanie dokumentu ochronnego przyznającego prawo wykorzystania wynalazku, wzoru przemysłowego i wzoru użytkowego państwu lub odpowiedniej jednostce, jeśli ustawodawstwo wewnętrzne kraju, w którym wnosi się o wydanie dokumentu ochronnego, nie stanowi inaczej.
W odrębnych umowach zawieranych między współpracującymi jednostkami może być przewidziana także inna forma ochrony takich wynalazków i wzorów. Umowy takie podlegają zatwierdzeniu przez właściwe organy państwowe.
Art. 6.
Urząd do spraw wynalazczości, w którym dokonano zgłoszenia w celu uzyskania ochrony wspólnego wynalazku, wzoru przemysłowego lub wzoru użytkowego, przeprowadza badanie tego zgłoszenia pod względem nowości. Wyniki badania, które mogą być wykorzystane przy rozpatrywaniu zgłoszenia dokonanego w celu uzyskania ochrony tego wynalazku lub wzoru w innych krajach uczestniczących w Porozumieniu, przekazuje się niezwłocznie urzędom do spraw wynalazczości tych krajów.
Urzędy do spraw wynalazczości przeprowadzają wzajemne konsultacje w czasie trwania badań, jeśli jest to niezbędne.
Art. 7.
Współpracujące jednostki krajów uczestniczących w Porozumieniu niezwłocznie informują się wzajemnie o dokonanych zgłoszeniach, o uzyskaniu ochrony prawnej oraz o wszystkich czynnościach i zmianach dotyczących ochrony prawnej wynalazków, wzorów przemysłowych i wzorów użytkowych.
Art. 8.
Właściwe jednostki współpracujących krajów uczestniczących w Porozumieniu będą wspólnie rozpatrywać propozycje co do zapewnienia ochrony prawnej wspólnych wynalazków, wzorów przemysłowych i wzorów użytkowych w krajach, którym nie przysługuje prawo do tych wynalazków i wzorów, uzgadniać wykaz krajów, w których niezbędne jest zapewnienie ochrony prawnej tych wynalazków i wzorów, a także ustalać, która z współpracujących jednostek będzie występowała w koniecznych przypadkach w charakterze zgłaszającego.
Przy dokonywaniu zgłoszeń wspólnych wynalazków, wzorów przemysłowych i wzorów użytkowych w krajach, którym nie przysługuje prawo do takich wynalazków i wzorów, w charakterze zgłaszającego występuje - jeśli na to zezwala ustawodawstwo kraju, gdzie dokonuje się zgłoszenia - jedna lub kilka współpracujących jednostek, ze wskazaniem twórców. W krajach, gdzie wymaga się dokonania zgłoszenia przez twórcę (twórców), w charakterze zgłaszającego występuje twórca (twórcy).
Międzynarodowe organizacje i zespoły, utworzone przez kraje uczestniczące w Porozumieniu, będą rozpatrywać zagadnienia związane z ochroną prawną wspólnych wynalazków i wzorów w trybie przewidzianym w dokumentach regulujących działalność tych organizacji lub zespołów.
Jeżeli właściwa jednostka jednego z krajów uczestniczących w Porozumieniu, którym przysługuje prawo do takich wspólnych wynalazków i wzorów, oświadczy, że nie jest zainteresowana w zapewnieniu ochrony prawnej takich wynalazków i wzorów w krajach, którym nie przysługuje prawo do tych wynalazków i wzorów, pozostałe współpracujące kraje mogą samodzielnie podjąć środki w celu zapewnienia ochrony prawnej takich wynalazków i wzorów.
W takim przypadku zagadnienia związane z rozdzielaniem wpływów uzyskanych w wyniku przekazania wspólnych wynalazków, wzorów przemysłowych i wzorów użytkowych, eksportu produktów wykonanych z zastosowaniem takich wynalazków i wzorów, a także zagadnienia związane z trybem wypłaty wynagrodzenia twórcom wynalazków i wzorów oraz inne zagadnienia związane z wykorzystaniem praw do tych wynalazków i wzorów powinny regulować specjalne porozumienia zawarte między właściwymi jednostkami wszystkich krajów, którym przysługuje prawo do takich wspólnych wynalazków i wzorów.
Art. 9.
Wydatki związane z ochroną prawną wspólnych wynalazków, wzorów przemysłowych i wzorów użytkowych rozdziela się między współpracujące jednostki krajów uczestniczących w Porozumieniu w następujący sposób:
a) każda współpracująca jednostka ponosi samodzielnie wydatki związane z ochroną prawną wynalazków, wzorów przemysłowych i wzorów użytkowych w swoim kraju, niezależnie od systemu finansowania prac, w rezultacie których dokonano wynalazków, wzorów przemysłowych i wzorów użytkowych;
b) wydatki związane z ochroną prawną wynalazków, wzorów przemysłowych i wzorów użytkowych w krajach, którym nie przysługuje prawo do tych wynalazków i wzorów, ponoszą współpracujące jednostki krajów, którym przysługuje prawo do tych wynalazków i wzorów, proporcjonalnie do swego udziału w finansowaniu prac, w rezultacie których dokonano wynalazków, wzorów przemysłowych i wzorów użytkowych albo w inny sposób, stosownie do uzgodnienia między właściwymi jednostkami krajów współpracujących.
Art. 10.
Wpływy uzyskane w związku z przekazaniem wspólnych wynalazków, wzorów przemysłowych i wzorów użytkowych na warunkach handlowych lub na warunkach zwrotu części kosztów poniesionych przy ich opracowaniu do krajów, którym nie przysługuje prawo do tych wynalazków i wzorów, rozdziela się między właściwe jednostki krajów, którym przysługuje prawo do tych wynalazków i wzorów proporcjonalnie do ich udziału w finansowaniu prac, w rezultacie których dokonano wynalazków i wzorów. Podział wymienionych wpływów może być dokonany także w inny sposób, stosownie do uzgodnienia między właściwymi jednostkami krajów współpracujących, upoważnionymi do zawierania umów w dziedzinie handlu zagranicznego.
Art. 11.
Wydatki, o których mowa w artykule 9 litera b) niniejszego Porozumienia, rozdziela się w tej walucie, w której zostały poniesione.
Wpływy, o których mowa w artykule 10 niniejszego Porozumienia, rozdziela się w tej walucie, w której zostały uzyskane.
W odrębnych przypadkach, za zgodą właściwych jednostek krajów współpracujących uczestniczących w Porozumieniu, może nastąpić uzgodnienie o przekazywaniu odpowiednich sum w innej walucie.
Art. 12.
Twórcom wynalazków, wzorów przemysłowych i wzorów użytkowych przysługuje prawo do wynagrodzenia za wykorzystanie wynalazków, wzorów przemysłowych i wzorów użytkowych na terytorium krajów, którym przysługuje prawo do tych wynalazków i wzorów, a także w przypadku przekazania wynalazków, wzorów przemysłowych i wzorów użytkowych do innych krajów.
Art. 13.
W przypadku wykorzystania wspólnych wynalazków, wzorów przemysłowych i wzorów użytkowych na terytorium jednego lub kilku krajów uczestniczących w Porozumieniu, którym przysługuje prawo do tych wynalazków i wzorów, wynagrodzenie twórcy (twórców) obliczają odpowiednie jednostki krajów wykorzystujących wynalazki, wzory przemysłowe i wzory użytkowe. Wysokość wynagrodzenia określa się według ustawodawstwa kraju, w którym wykorzystuje się wynalazek, wzór przemysłowy lub wzór użytkowy.
Sumę wynagrodzenia przypadającą twórcom - obywatelom innych krajów przekazuje się do właściwych jednostek krajów ich stałego zamieszkania, które zgodnie z ustawodawstwem wewnętrznym swego kraju dokonują wypłaty wynagrodzenia twórcom.
Przekazywanie między krajami wynagrodzenia należnego twórcom następuje zgodnie z obowiązującymi porozumieniami o rozliczeniach płatności niehandlowych.
Art. 14.
1. W przypadku nieodpłatnego przekazywania wspólnych wynalazków, wzorów przemysłowych i wzorów użytkowych do krajów, którym nie przysługuje prawo do tych wynalazków i wzorów, zagadnienia dotyczące wypłaty wynagrodzenia twórcom reguluje się stosownie do uzgodnienia między właściwymi jednostkami kraju (krajów) przekazującego wynalazki, wzory przemysłowe i wzory użytkowe a jednostkami kraju (krajów) otrzymującego te wynalazki i wzory.
2. Przy przekazywaniu wspólnych wynalazków, wzorów przemysłowych i wzorów użytkowych do krajów, którym nie przysługuje prawo do tych wynalazków i wzorów, na warunkach zwrotu określonej części kosztów poniesionych przy ich opracowaniu oraz w drodze umów licencyjnych na warunkach handlowych właściwe jednostki krajów, które przekazały te wynalazki i wzory, wypłacają ze swojej części wpływów wynagrodzenie twórcom tych wynalazków i wzorów zgodnie ze swoim ustawodawstwem wewnętrznym.
Art. 15.
Przy przekazywaniu z jednego kraju uczestniczącego w Porozumieniu do drugiego samodzielnie dokonanych wynalazków, wzorów przemysłowych i wzorów użytkowych na warunkach zwrotu określonej części kosztów poniesionych przy ich opracowaniu lub w drodze umów licencyjnych na warunkach handlowych wynagrodzenie twórcom wypłaca się w sposób przewidziany w artykule 14 ustęp 2 niniejszego Porozumienia.
Przy nieodpłatnym przekazywaniu z jednego kraju uczestniczącego w Porozumieniu do drugiego dokumentacji technicznej, w skład której wchodzą wynalazki, wzory przemysłowe i wzory użytkowe, wynagrodzenie twórców ustala się i wypłaca zgodnie z artykułem 13 niniejszego Porozumienia. Jeżeli ochrona prawna wynalazków, wzorów przemysłowych i wzorów użytkowych istnieje tylko w kraju przekazującym, to wynagrodzenie twórcom takich wynalazków i wzorów wypłaca się stosownie do uzgodnienia między jednostką przekazującą i otrzymującą.
Art. 16.
Zagadnienia związane z wyborem, stosowaniem i ochroną prawną znaku towarowego używanego dla oznaczenia produktów wytworzonych w wyniku realizacji współpracy gospodarczej i naukowo-technicznej krajów uczestniczących w Porozumieniu reguluje się w umowach o prowadzeniu prac naukowo-badawczych, projektowo-konstrukcyjnych, technologicznych i eksperymentalnych, a także w porozumieniach i umowach o specjalizacji i kooperacji produkcji.
Art. 17.
Zagadnienia związane z realizacją niniejszego Porozumienia i dalszym usprawnieniem współpracy w ramach Porozumienia rozpatrywane są przez właściwe organy krajów uczestniczących w Porozumieniu.
Spory wynikające między współpracującymi jednostkami w związku z ochroną prawną i wykorzystaniem wynalazków, wzorów przemysłowych, wzorów użytkowych i znaków towarowych podczas realizacji współpracy gospodarczej i naukowo-technicznej rozpatrywane są zgodnie z Konwencją o rozstrzyganiu w drodze arbitrażu sporów cywilnoprawnych wynikających ze stosunków współpracy gospodarczej i naukowo-technicznej, podpisaną dnia 26 maja 1972 roku. Kraje uczestniczące w porozumieniu, nie będące stronami tej Konwencji, mogą rozstrzygać wymienione spory w innym trybie, stosownie do uzgodnienia między zainteresowanymi krajami.
Jeżeli ustawodawstwo wewnętrzne obowiązujące w momencie podpisania niniejszego Porozumienia lub porozumienia międzynarodowe zastrzegają wyłączną właściwość odpowiednich organów krajów uczestniczących w Porozumieniu do rozpatrywania określonych sporów, to spory te są rozstrzygane przez te organy.
Art. 18.
Niniejsze Porozumienie jest otwarte do podpisania do dnia 1 czerwca 1973 roku, z upoważnienia Rządów krajów wymienionych w preambule Porozumienia.
Art. 19.
W czasie podpisania niniejszego Porozumienia każdy kraj może złożyć zastrzeżenie o jego późniejszym zatwierdzeniu, zgodnie ze swoim ustawodawstwem wewnętrznym.
Zawiadomienia o zatwierdzeniu niniejszego Porozumienia przesyła się do Sekretariatu Rady Wzajemnej Pomocy Gospodarczej, który pełni funkcję depozytariusza niniejszego Porozumienia.
Art. 20.
W stosunku do krajów uczestniczących, które podpiszą niniejsze Porozumienie bez zastrzeżenia późniejszego zatwierdzenia, Porozumienie wchodzi w życie po upływie 90 dni od jego podpisania.
W stosunku do krajów uczestniczących, które podpiszą niniejsze Porozumienie z zastrzeżeniem późniejszego zatwierdzenia, wchodzi ono w życie po upływie 90 dni od dnia zawiadomienia depozytariusza o zatwierdzeniu Porozumienia.
Art. 21.
Po wejściu w życie niniejszego Porozumienia będą mogły do niego przystąpić, za zgodą krajów uczestniczących, inne kraje przekazując depozytariuszowi dokumenty przystąpienia. Przystąpienie nabiera mocy po upływie 90 dni od dnia otrzymania przez depozytariusza ostatniego zawiadomienia o zgodzie na przystąpienie.
Art. 22.
Niniejsze Porozumienie jest zawarte na okres pięciu lat licząc od dnia jego wejścia w życie. Po upływie tego okresu Porozumienie będzie automatycznie przedłużane każdorazowo na nowy pięcioletni okres. Każdy kraj uczestniczący może wypowiedzieć Porozumienie na 6 miesięcy przed upływem kolejnego okresu ważności Porozumienia zawiadamiając o tym na piśmie depozytariusza.
W przypadku wygaśnięcia niniejszego Porozumienia jego postanowienia będą stosowane w odniesieniu do ochrony prawnej wynalazków, wzorów przemysłowych, wzorów użytkowych i znaków towarowych objętych tym Porozumieniem i dokonanych w okresie jego obowiązywania.
Art. 23.
Niniejsze Porozumienie może zostać zmienione tylko za zgodą wszystkich krajów uczestniczących. Propozycje w sprawie zmian mogą być wnoszone przez każdy kraj uczestniczący w Porozumieniu. Takie propozycje przesyła się depozytariuszowi.
Art. 24.
Depozytariusz niniejszego Porozumienia podejmie odpowiednie kroki w celu zarejestrowania tego Porozumienia w Sekretariacie Organizacji Narodów Zjednoczonych zgodnie z jej Kartą.
Art. 25.
Depozytariusz przekazuje uwierzytelnione kopie niniejszego Porozumienia wszystkim krajom uczestniczącym oraz zawiadamia je o dacie wejścia w życie Porozumienia, o otrzymaniu zawiadomień o zatwierdzeniu Porozumienia, o przystąpieniu do niego, o wypowiedzeniu, a także o innych otrzymanych zawiadomieniach.
Sporządzono w Moskwie, dnia 12 kwietnia 1973 roku w jednym egzemplarzu, w języku rosyjskim.
Z upoważnienia
Rządu Ludowej
Republiki Bułgarii
Z zastrzeżeniem późniejszego zatwierdzenia zgodnie z ustawodawstwem wewnętrznym
LRB
I. Iwanow
Z upoważnienia
Rządu Węgierskiej
Republiki Ludowej
Z zastrzeżeniem ratyfikacji
E. Tasnadi
Z upoważnienia Rządu
Niemieckiej Republiki Demokratycznej
J. Hemmerling
Z upoważnienia
Rządu Republiki Kuby
Z zastrzeżeniem ratyfikacji
R. Padilla
Z upoważnienia
Rządu Mongolskiej
Republiki Ludowej
Z zastrzeżeniem późniejszego zatwierdzenia przez Rząd MRL
N. Awirmid
Z upoważnienia
Rządu Polskiej
Rzeczypospolitej Ludowej
Z zastrzeżeniem ratyfikacji
J. Szomański
Z upoważnienia Rządu
Socjalistycznej
Republiki Rumunii
Z zastrzeżeniem późniejszego zatwierdzenia zgodnie z ustawodawstwem SRR
L. Marinete
Z upoważnienia Rządu
Związku Socjalistycznych
Republik Radzieckich
J. Maksariew
Z upoważnienia Rządu
Czechosłowackiej
Republiki Socjalistycznej
Z zastrzeżeniem zatwierdzenia przez odpowiednie organy CSRS
M. Biełogławek
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
UMOWA
o współpracy kulturalnej, naukowej i technicznej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rządem Islamskiej Republiki Pakistanu, podpisana w Islamabadzie
dnia 2 lutego 1973 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 2 lutego 1973 roku została podpisana w Islamabadzie Umowa o współpracy kulturalnej, naukowej i technicznej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rządem Islamskiej Republiki Pakistanu, w następującym brzmieniu dosłownym:
UMOWA O WSPÓŁPRACY KULTURALNEJ, NAUKOWEJ I TECHNICZNEJ MIĘDZY RZĄDEM POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ I RZĄDEM ISLAMSKIEJ REPUBLIKI PAKISTANU
Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rząd Islamskiej Republiki Pakistanu, pragnąc dalszego umocnienia przyjaźni między narodami obu krajów, również drogą rozszerzenia stosunków kulturalnych, naukowych i technicznych, postanowiły zawrzeć niniejszą Umowę i w tym celu wyznaczyły swych pełnomocników, a mianowicie:
Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
Alojzego BARTOSZKA - Ambasadora Nadzwyczajnego i Pełnomocnego Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w Islamskiej Republice Pakistanu
Rząd Islamskiej Republiki Pakistanu
Abdul Hafeez PIRZADA - Ministra Oświaty i Koordynacji Spraw Prowincjonalnych,
którzy po wymianie swych pełnomocnictw uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia.
Art. 1.
Umawiające się Strony będą popierać współpracę między nimi w dziedzinie kultury, sztuki, nauki, techniki, oświaty, prasy, radia, telewizji i filmu, jak również kultury fizycznej i turystyki.
Art. 2.
Współpraca między Umawiającymi się Stronami będzie polegać w szczególności na:
a) współdziałaniu między instytucjami naukowymi, szkołami wszystkich stopni, instytucjami kulturalnymi, artystycznymi, oświatowymi, stowarzyszeniami twórców, agencjami prasowymi, radiem, telewizją, filmem oraz organizacjami sportowymi i turystycznymi;
b) wymianie pracowników nauki, techniki, kultury, sztuki, oświaty, artystów, literatów, dziennikarzy, pracowników radia, telewizji, filmu, sportowców oraz przedstawicieli poszczególnych zawodów;
c) przyjmowaniu obywateli każdej z Umawiających się Stron w kraju drugiej Umawiającej się Strony na studia, staż lub praktykę w instytucjach naukowych, szkołach wyższych i zawodowych oraz zakładach przemysłowych;
d) wymianie doświadczeń naukowych i technicznych, dokumentacji technicznej oraz publikacji naukowych, technicznych, literackich i artystycznych, jak również ich tłumaczeniu i wydawaniu;
e) wymianie filmów, nagrań i innych materiałów dla filmu, telewizji, radia, prasy, jak również włączaniu utworów muzycznych i sztuk teatralnych każdej z Umawiających się Stron do repertuarów drugiej Strony, organizowaniu w kraju każdej z Umawiających się Stron występów artystów drugiej Strony, pokazów filmowych, audycji radiowych, programów telewizyjnych, wystaw artystycznych i naukowych, odczytów oraz imprez sportowych;
f) wymianie informacji dotyczących spraw nauki, techniki, kultury, sztuki i oświaty oraz prasy, radia, telewizji i filmu, jak również kultury fizycznej i turystyki.
Art. 3.
Każda z Umawiających się Stron będzie ułatwiać obywatelom drugiej Umawiającej się Strony korzystanie - zgodnie z obowiązującymi przepisami wewnętrznymi - z bibliotek, archiwów, zbiorów muzealnych oraz laboratoriów i innych placówek naukowych.
Art. 4.
Każda z Umawiających się Stron podejmie wszelkie niezbędne kroki w celu możliwie najpełniejszego zapoznawania swego narodu z życiem i historią narodu drugiej Umawiającej się Strony oraz jego osiągnięciami, zwłaszcza w dziedzinie gospodarki, nauki, techniki i kultury.
Art. 5.
Umawiające się Strony podejmą starania, by odpowiednie informacje o drugim kraju były uwzględniane w programach nauczania dla szkół wszystkich stopni, w podręcznikach szkolnych i innych publikacjach.
Art. 6.
Stopnie naukowe oraz świadectwa, dyplomy i tytuły uzyskane w szkołach i instytucjach naukowych jednej z Umawiających się Stron będą uznawane - w zakresie i na warunkach, jakie zostaną określone w szczegółowym porozumieniu - za równorzędne ze stopniami naukowymi, świadectwami, dyplomami i tytułami przyznawanymi przez szkoły i instytucje naukowe drugiej Umawiającej się Strony.
Art. 7.
Umawiające się Strony będą popierać i ułatwiać bezpośrednie kontakty między instytucjami i organizacjami realizującymi współpracę przewidzianą w niniejszej Umowie oraz popierać zawieranie między nimi odpowiednich porozumień.
Art. 8.
Dla realizacji niniejszej Umowy zostanie utworzona Komisja Mieszana składająca się z przedstawicieli każdej z Umawiających się Stron, która zbierać się będzie na przemian w Polsce i w Pakistanie. Komisja Mieszana opracowywać będzie programy współpracy przewidzianej w niniejszej Umowie na najbliższe lata. Programy te określać będą między innymi sposób finansowania ich realizacji. W wypadku potrzeby programy będą mogły być uzgadniane i podpisywane drogą dyplomatyczną.
Art. 9.
Umowa niniejsza wejdzie w życie w dniu, w którym Umawiające się Strony dokonają notyfikacji o spełnieniu odpowiednich wymogów prawnych.
Art. 10.
Umowa niniejsza zawarta jest na okres 5 lat. Ulega ona automatycznie przedłużaniu na dalsze pięcioletnie okresy, o ile żadna z Umawiających się Stron nie wypowie jej w drodze notyfikacji, na 6 miesięcy przed upływem odpowiedniego okresu.
Sporządzono w Islamabadzie dnia 2 lutego 1973 roku w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i angielskim, przy czym obydwa teksty posiadają jednakową moc.
Na dowód czego wyżej wymienieni Pełnomocnicy podpisali niniejszą Umowę i opatrzyli ją pieczęciami.
Z upoważnienia Rządu
Polskiej Rzeczypospolitej
Ludowej
Alojzy Bartoszek
Ambasador
Nadzwyczajny
i Pełnomocny
Polskiej Rzeczypospolitej
Ludowej w Islamskiej
Republice Pakistanu
Z upoważnienia Rządu
Islamskiej Republiki
Pakistanu
Abdul Hufeez Pirzada
Minister Oświaty
i Koordynacji Spraw Prowincjonalnych
Po zaznajomieniu się z powyższą Umową Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 14 września 1973 roku.
Przewodniczący Rady Państwa: H. Jabłoński
L. S.
Minister Spraw Zagranicznych: S. Olszowski
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
USTAWA
z dnia 18 lipca 1974 r.
o amnestii.
Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, mając na względzie
- pomyślną realizację programu socjalistycznych przemian naszego społeczeństwa oraz rozwoju społeczno-gospodarczego kraju,
- stały wzrost dyscypliny społecznej oraz polepszenie stanu bezpieczeństwa i porządku publicznego, przy jednoczesnym podnoszeniu się poziomu świadomości i kultury prawnej obywateli Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej,
- warunki sprzyjające szybszemu powrotowi do normalnego życia i podjęcia społecznie użytecznej pracy przez osoby, które pomimo naruszenia prawa rokują nadzieję na przestrzeganie w przyszłości zasad porządku prawnego
i biorąc pod uwagę doniosłość jubileuszu XXX-lecia Polski Ludowej stanowi, co następuje:
Art. 1.
1. W sprawach o przestępstwa oraz o przestępstwa skarbowe popełnione przed dniem 15 czerwca 1974 r. daruje się:
1) karę pozbawienia wolności orzeczoną w rozmiarze do lat 2;
2) karę pozbawienia wolności orzeczoną w rozmiarze do lat 3:
a) kobietom, które do dnia wejścia w życie ustawy sprawowały nad dzieckiem w wieku do lat 16 pieczę, do której zobowiązani są rodzice,
b) osobom, które do dnia wejścia w życie ustawy ukończyły: kobiety - 50 lat, mężczyźni - 60 lat,
c) osobom, które w chwili popełnienia przestępstwa nie ukończyły 18 lat;
3) karę ograniczenia wolności oraz wykonywaną za nią karę zastępczą;
4) karę grzywny w rozmiarze do 1000 złotych orzeczoną jako kara samoistna;
5) karę aresztu wojskowego.
2. W razie darowania kary zasadniczej daruje się kary dodatkowe pozbawienia praw publicznych oraz nie wykonane kary dodatkowe podania wyroku do publicznej wiadomości w szczególny sposób.
3. Podlegają wykonaniu prawomocne orzeczenia o pozbawieniu praw rodzicielskich lub opiekuńczych, zakazie zajmowania określonych stanowisk, wykonywania określonego zawodu lub prowadzenia określonej działalności, zakazie prowadzenia pojazdów mechanicznych, konfiskacie mienia, przepadku rzeczy, degradacji, obniżeniu stopnia wojskowego, nadzorze ochronnym, umieszczeniu w ośrodku przystosowania społecznego, obowiązku wykonywania pracy zarobkowej, w tym także wymienionym w art. 34 ż 3 Kodeksu karnego, jak również o nawiązce, powództwie cywilnym i zasądzeniu z urzędu odszkodowania.
4. Przepisy ust. 2 i 3 stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy darowanie kary nie następuje z powodu jej wykonania.
Art. 2.
1. Postępowanie umarza się w sprawach o popełnione przed dniem 15 czerwca 1974 r.:
1) przestępstwa i przestępstwa skarbowe zagrożone karą pozbawienia wolności do lat 2, karą ograniczenia wolności lub karą grzywny albo karą pozbawienia wolności do lat 2 i karą grzywny lub karą łagodniejszą;
2) przestępstwa i przestępstwa skarbowe zagrożone karą pozbawienia wolności do lat 3 lub karą grzywny albo obiema tymi karami łącznie, popełnione przez:
a) kobiety, które do dnia wejścia w życie ustawy sprawowały nad dzieckiem w wieku do lat 16 pieczę, do której są obowiązani rodzice,
b) osoby, które do dnia wejścia w życie ustawy ukończyły: kobiety - 50 lat, mężczyźni - 60 lat,
c) osoby, które w chwili popełnienia przestępstwa nie ukończyły 18 lat;
3) przestępstwa i przestępstwa skarbowe, jeżeli z okoliczności sprawy wynika, że należałoby za nie orzec karę, która uległaby darowaniu.
2. W razie umorzenia postępowania:
1) orzeka się przepadek narzędzi przestępstwa oraz przedmiotów, których posiadanie jest zakazane lub wymaga zezwolenia;
2) można orzec - jeżeli przepis szczególny tak stanowi - przepadek innych przedmiotów określonych w art. 48 Kodeksu karnego, w przepisach szczególnych oraz w art. 16 ż 1 ustawy karnej skarbowej.
3. Umarzając postępowanie w sprawie o przestępstwo ścigane z oskarżenia prywatnego zwraca się oskarżycielowi prywatnemu wpłaconą przez niego zryczałtowaną równowartość kosztów postępowania, chyba że w sprawie zapadł już wyrok, chociażby nieprawomocny.
Art. 3. W sprawach o przestępstwa oraz o przestępstwa skarbowe popełnione przed dniem 15 czerwca 1974 r., w których orzeczono karę surowszą niż określona w art. 1 ust. 1:
1) łagodzi się o połowę karę pozbawienia wolności orzeczoną w rozmiarze powyżej lat 2 do lat 3;
2) łagodzi się o połowę karę pozbawienia wolności orzeczoną w rozmiarze powyżej lat 3 do lat 5, jeżeli orzeczona była za przestępstwo nieumyślne; nie dotyczy to kary pozbawienia wolności orzeczonej za przestępstwo nieumyślnego spowodowania śmierci określone w art. 152 Kodeksu karnego;
3) łagodzi się o połowę karę pozbawienia wolności orzeczoną w rozmiarze powyżej lat 3 do lat 5:
a) kobietom, które do dnia wejścia w życie ustawy sprawowały nad dzieckiem w wieku do lat 16 pieczę, do której są obowiązani rodzice,
b) osobom, które do dnia wejścia w życie ustawy ukończyły: kobiety - 50 lat, mężczyźni - 60 lat,
c) osobom, które w chwili popełnienia przestępstwa nie ukończyły 18 lat;
4) w innych wypadkach niż określone w pkt 1 - 3 karę pozbawienia wolności orzeczoną w rozmiarze do lat 10 łagodzi się o 1/3.
Art. 4. Amnestii nie stosuje się:
1) do zbrodni określonej w art. 1 pkt 1 dekretu z dnia 31 sierpnia 1944 r. o wymiarze kary dla faszystowsko-hitlerowskich zbrodniarzy winnych zabójstw i znęcania się nad ludnością cywilną i jeńcami oraz dla zdrajców Narodu Polskiego (Dz. U. z 1946 r. Nr 69, poz. 377 z późniejszymi zmianami) oraz do innych zbrodni wojennych i zbrodni przeciwko ludzkości;
2) do zbrodni określonych w art. 122, 124, 127 i 131 Kodeksu karnego, do przestępstw określonych w art. 128 ż 1 w związku z art. 122, 124 i 127 Kodeksu karnego oraz do przestępstw określonych w art. 129 w związku z tymi przepisami;
3) do zbrodni zabójstwa określonej w art. 148 ż 1 Kodeksu karnego;
4) do zbrodni określonych w art. 134 Kodeksu karnego oraz w art. 201 i 202 ż 2 tego kodeksu, jeżeli zagarnięto mienie wielkiej wartości, jak również do osób organizujących lub kierujących wykonaniem przez inne osoby przestępstwa polegającego na zagarnięciu mienia społecznego w porozumieniu z innymi osobami, bez względu na wysokość wyrządzonej szkody;
5) do zbrodni określonych w art. 135 Kodeksu karnego oraz do przestępstw dewizowych i przestępstw w zakresie ceł i obrotu towarowego z zagranicą, za które orzeczono karę nie podlegającą darowaniu na podstawie art. 1 ust. 1 albo jeżeli z okoliczności sprawy, w szczególności ze względu na wartość przedmiotu przestępstwa lub wysokość uszczuplonego cła wynika, że należałoby za nie taką karę orzec;
6) do przestępstw łapownictwa i płatnej protekcji określonych w art. 239, 240 i 241 ż 1, 3 i 4 Kodeksu karnego, w art. 242 w związku z tymi przepisami oraz w art. 244 Kodeksu karnego, za które orzeczono karę pozbawienia wolności w rozmiarze powyżej 1 roku bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, albo jeżeli z okoliczności sprawy wynika, że należałoby za nie taką karę orzec;
7) do przestępstw określonych w art. 136 i 323 ż 2 Kodeksu karnego popełnionych w stanie nietrzeźwości oraz do przestępstwa określonego w art. 145 ż 2 tego kodeksu popełnionego przez osobę prowadzącą w stanie nietrzeźwości pojazd mechaniczny, jeżeli w wyniku tych przestępstw nastąpiła śmierć człowieka;
8) do zbrodni sprowadzenia pożaru określonej w art. 138 ż 1 Kodeksu karnego;
9) do przestępstw zgwałcenia określonych w art. 168 Kodeksu karnego;
10) do przestępstw rozboju i wymuszenia rozbójniczego określonych w art. 210 i 211 Kodeksu karnego;
11) do przestępstw powrotnych popełnionych w warunkach określonych w art. 60 Kodeksu karnego, za które orzeczono karę pozbawienia wolności w rozmiarze powyżej 1 roku albo jeżeli z okoliczności sprawy wynika, że należałoby za nie taką karę orzec. Wyłączenie to nie dotyczy sprawców, którzy w chwili popełnienia ostatniego przestępstwa nie ukończyli 18 lat;
12) do przestępstw o charakterze chuligańskim, chyba że sprawca w chwili popełnienia czynu nie ukończył 18 lat, a orzeczona kara pozbawienia wolności lub ograniczenia wolności nie przekracza 6 miesięcy, lub z okoliczności sprawy wynika, że należałoby takie kary orzec.
Art. 5.
1. Przepisów art. 1 - 3 nie stosuje się do przestępstw popełnionych przed dniem 15 czerwca 1974 r., jeżeli sprawcy ich nie byli w dniu wejścia w życie ustawy znani organom powołanym do ścigania przestępstw.
2. Przepis ust. 1 nie ma zastosowania, jeżeli sprawca przestępstwa, o którym mowa w tym przepisie, zgłosi się przed dniem 15 czerwca 1975 r. do organu powołanego do ścigania przestępstw i ujawni istotne okoliczności czynu oraz osoby, które z nim współdziałały w popełnieniu tego przestępstwa.
3. W wypadku, o którym mowa w ust. 2, stosując odpowiednio przepisy ustawy:
1) umarza się postępowanie karne, jeżeli przestępstwo zagrożone jest karą pozbawienia wolności do lat 5, karą pozbawienia wolności do lat 5 i karą grzywny lub karą łagodniejszą;
2) umarza się postępowanie karne, jeżeli z okoliczności sprawy wynika, że za przestępstwo należałoby orzec karę pozbawienia wolności nie przekraczającą 5 lat;
3) w razie orzeczenia kary pozbawienia wolności w rozmiarze powyżej lat 5 do lat 15:
a) łagodzi się o połowę karę pozbawienia wolności oraz karę grzywny, jeżeli została obok niej orzeczona,
b) w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd na wniosek prokuratora może nawet sprawcy karę darować; przepis ust. 4 ma wówczas odpowiednie zastosowanie;
4) nie stosuje się kary śmierci.
4. W razie umorzenia postępowania:
1) orzeka się przepadek narzędzi przestępstwa oraz przedmiotów, których posiadanie jest zakazane lub wymaga zezwolenia,
2) można orzec - jeżeli przepis szczególny tak stanowi - przepadek innych przedmiotów określonych w art. 48 Kodeksu karnego, w przepisach szczególnych oraz w art. 16 ż 1 ustawy karnej skarbowej.
5. Przepisy ust. 3 i 4 stosuje się również do popełnionych przed dniem 15 czerwca 1974 r. przestępstw, które w myśl art. 4 pkt 2 - 12 nie podlegają amnestii, a także do przestępstw trwałych, jeżeli sprawca zgłosi się przed dniem 15 czerwca 1975 r. do organu powołanego do ścigania przestępstw i ujawni istotne okoliczności czynu oraz osoby, które z nim współdziałały w popełnieniu tego przestępstwa.
6. W wypadkach określonych w ust. 3 i 5 w postępowaniu przygotowawczym nie stosuje się tymczasowego aresztowania.
Art. 6. 1. W sprawach o wykroczenia i o wykroczenia skarbowe popełnione przed dniem 15 czerwca 1974 r. postępowanie umarza się; kary w całości lub w części nie wykonane oraz nie ściągnięte koszty postępowania daruje się; darowanie nie dotyczy jednak kar grzywny i kar pieniężnych orzeczonych w rozmiarze powyżej 1000 złotych jako kary samoistne, ani kar grzywny, bez względu na ich wysokość, orzeczonych obok kary aresztu.
2. Prawomocne orzeczenia o nawiązce, o obowiązku wykonywania pracy zarobkowej wymienionym w art. 21 ż 3 Kodeksu wykroczeń, o obowiązku zapłaty równowartości wyrządzonej szkody lub równowartości mienia będącego przedmiotem wykroczenia, o obowiązku przywrócenia do stanu poprzedniego, o zakazie prowadzenia pojazdów mechanicznych oraz o przepadku rzeczy podlegają wykonaniu.
3. W razie umorzenia postępowania:
1) orzeka się przepadek narzędzi wykroczenia oraz przedmiotów, których posiadanie jest zakazane lub wymaga zezwolenia;
2) można orzec - jeżeli przepis szczególny tak stanowi - przepadek innych przedmiotów określonych w art. 30 Kodeksu wykroczeń, w przepisach szczególnych oraz w art. 16 ż 1 w związku z art. 36 ustawy karnej skarbowej.
4. Przepisów ust. 1 - 3 nie stosuje się do wykroczeń popełnionych przed dniem 15 czerwca 1974 r., jeżeli sprawcy ich nie byli w dniu wejścia w życie ustawy znani organom powołanym do ścigania, chyba że sprawca wykroczenia zgłosi się przed dniem 15 czerwca 1975 r. do organu powołanego do ścigania i ujawni istotne okoliczności czynu oraz osoby, które z nim współdziałały w popełnieniu tego wykroczenia.
Art. 7. 1. Organ stosujący amnestię może zobowiązać osobę, wobec której orzeka darowanie kary lub umorzenie postępowania, do podjęcia - w wyznaczonym terminie, nie dłuższym niż 3 miesiące od daty zastosowania amnestii - stałej pracy zarobkowej.
2. Przepis ust. 1 stosuje się również do osób, które w wyniku złagodzenia kary podlegają zwolnieniu z zakładu karnego lub aresztu śledczego.
Art. 8. 1. W razie zbiegu przestępstw podlegających amnestii stosuje się amnestię do każdego ze zbiegających się przestępstw. W razie zbiegu przestępstwa podlegającego amnestii z przestępstwem nie podlegającym amnestii stosuje się amnestię do przestępstwa podlegającego amnestii.
2. Po zastosowaniu amnestii w miarę potrzeby orzeka się karę łączną na ogólnych zasadach.
Art. 9. 1. Do kar już złagodzonych w drodze amnestii lub łaski stosuje się przepisy ustawy, biorąc za podstawę karę złagodzoną.
2. Jeżeli w drodze amnestii lub łaski złagodzono jedynie karę łączną, uważa się, że kary wymierzone za poszczególne zbiegające się przestępstwa zostały złagodzone do wysokości złagodzonej kary łącznej.
Art. 10.
1. Jeżeli sprawca przestępstwa lub przestępstwa skarbowego, który skorzystał z amnestii, popełni w ciągu 2 lat od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nowe umyślne przestępstwo, za które orzeczono karę pozbawienia wolności, poprzednio wydane orzeczenie o zastosowaniu amnestii ulega uchyleniu, kary darowane lub złagodzone podlegają wykonaniu w wysokości, w jakiej były uprzednio orzeczone, zaś postępowanie, które było umorzone, zostaje podjęte na nowo.
2. W szczególnie uzasadnionych wypadkach można odstąpić od zastosowania przepisu ust. 1.
3. W razie uchylania się od wykonania obowiązku pracy zarobkowej określonego w art. 1 ust. 3, w art. 6 ust. 2 i w art. 7, poprzednio wydane orzeczenie o zastosowaniu amnestii ulega uchyleniu stosownie do ust. 1, chyba że od daty uprawomocnienia się tego orzeczenia upłynął okres 2 lat.
4. Na poczet kary pozbawienia wolności zalicza się okres, przez który sprawca był już, do chwili zwolnienia go z aresztu śledczego lub zakładu karnego na podstawie amnestii, pozbawiony wolności w danej sprawie.
Art. 11.
1. Amnestię stosuje sąd właściwy do rozpoznania danej sprawy.
2. W postępowaniu przygotowawczym amnestię stosuje prokurator, jednakże sąd orzeka na wniosek prokuratora:
1) o umorzeniu postępowania na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 oraz art. 5 ust. 3 pkt 2;
2) o przepadku przedmiotów, o których mowa w art. 2 ust. 2 pkt 2 oraz w art. 5 ust. 4 pkt 2.
3. W sprawach o przestępstwa skarbowe należące do właściwości administracyjnych organów orzekających oraz w sprawach o wykroczenia skarbowe - amnestię stosuje ten organ.
4. W sprawach o wykroczenia amnestię stosuje kolegium do spraw wykroczeń, jednakże darowanie nie wykonanych grzywien nałożonych w drodze mandatu karnego nie wymaga wydania postanowienia.
5. W stosunku do osób odbywających karę pozbawienia wolności, karę aresztu wojskowego i karę aresztu, jeżeli nie zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej - amnestię stosuje sąd wojewódzki, w którego okręgu skazany odbywa karę, a w zakresie właściwości sądów wojskowych - sąd wojskowy; sąd orzeka na posiedzeniu w składzie jednego sędziego.
Art. 12.
1. Orzeczenia w przedmiocie amnestii zapadają w formie postanowień, chyba że amnestię zastosowano w wyroku; w sprawach rozpoznawanych na rozprawie o darowaniu lub złagodzeniu kary orzeka się w wyroku.
2. Na postanowienie w przedmiocie amnestii służy zażalenie. W wypadkach, o których mowa w art. 11 ust. 5, zażalenie rozpoznaje sąd wojewódzki lub sąd wojskowy w składzie trzech sędziów.
Art. 13.
1. Oskarżony, podejrzany lub obwiniony, w stosunku do którego umorzono postępowanie na podstawie ustawy, może najdalej w ciągu 30 dni od daty doręczenia mu lub ogłoszenia postanowienia o umorzeniu postępowania złożyć organowi, który wydał postanowienie, wniosek o rozpoznanie sprawy.
2. W razie złożenia wniosku o rozpoznanie sprawy postępowanie toczy się w dalszym ciągu na zasadach ogólnych; jeżeli w wyniku tego postępowania oskarżony lub obwiniony został uznany za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, to gdy czyn ten podlega amnestii, stosuje się amnestię.
3. Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się w wypadku umorzenia postępowania na rozprawie po zamknięciu przewodu sądowego.
Art. 14. 1. W wypadkach, o których mowa w art. 10, orzeka organ właściwy do rozpoznania sprawy, w której na podstawie amnestii darowano karę, a jeśli umorzono postępowanie, organ, który je umorzył.
2. Sąd orzeka na posiedzeniu, chociażby amnestię zastosowano w wyroku.
3. Na postanowienie służy zażalenie.
Art. 15. Postępowanie w sprawach amnestii prowadzi się zgodnie z przepisami obowiązującymi w postępowaniu przed organem, który je prowadzi, jeżeli przepis niniejszej ustawy inaczej nie stanowi.
Art. 16. 1. Przy zwalnianiu z zakładów karnych i aresztów śledczych na podstawie amnestii w pierwszej kolejności podlegają zwolnieniu:
1) odbywające karę pozbawienia wolności, karę aresztu wojskowego oraz karę aresztu:
a) kobiety, które do dnia wejścia w życie ustawy sprawowały nad dzieckiem w wieku do lat 16 pieczę, do której obowiązani są rodzice,
b) osoby, które do dnia wejścia w życie ustawy ukończyły: kobiety - 50 lat, mężczyźni - 60 lat,
c) osoby, które w chwili popełnienia przestępstwa nie ukończyły 18 lat,
2) osoby tymczasowo aresztowane.
2. Inne osoby niż wymienione w ust. 1 podlegają zwolnieniu w kolejności, która określa organ stosujący amnestię stosownie do wysokości kary i warunków przystosowania do życia na wolności osoby zwalnianej, w każdym razie nie później niż do dnia 31 sierpnia 1974 r.
Art. 17. Ustawa wchodzi w życie z dniem 22 lipca 1974 r.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
zmiany:
1984-02-10
Dz.U.1984.17.78
KONWENCJA
o rybołówstwie i ochronie żywych zasobów w Morzu Bałtyckim i Bełtach, sporządzona w Gdańsku
dnia 13 września 1973 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 13 września 1973 roku została sporządzona w Gdańsku Konwencja o rybołówstwie i ochronie żywych zasobów w Morzu Bałtyckim i Bełtach.
Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że wymieniona Konwencja jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 25 października 1973 roku.
L.S.
Przewodniczący Rady Państwa: H. Jabłoński
Minister Spraw Zagranicznych: S. Olszowski
KONWENCJA o rybołówstwie i ochronie żywych zasobów w Morzu Bałtyckim i Bełtach
Państwa będące stronami niniejszej Konwencji
- mając na uwadze, że maksymalna i stała produktywność żywych zasobów Morza Bałtyckiego i Bełtów ma duże znaczenie dla Państw basenu Morza Bałtyckiego,
- uznając swoją wspólną odpowiedzialność za ochronę żywych zasobów i ich racjonalne wykorzystanie,
- będąc przekonane, że ochrona żywych zasobów Morza Bałtyckiego i Bełtów wymaga ściślejszej i szerszej współpracy w tym rejonie,
uzgodniły, co następuje:
Art. I.
Umawiające się Państwa będą:
- ściśle współpracować w zakresie ochrony i zwiększenia żywych zasobów Morza Bałtyckiego i Bełtów i uzyskania optymalnej wydajności, a w szczególności nad rozszerzeniem i koordynacją badań naukowych prowadzących do tego celu,
- przygotowywać i realizować organizacyjne i techniczne przedsięwzięcia w zakresie ochrony i zwiększenia żywych zasobów łącznie ze środkami sztucznego rozmnażania cennych gatunków ryb i partycypować w nich finansowo na równych i sprawiedliwych zasadach, jak również przedsiębrać inne środki dotyczące racjonalnego i efektywnego wykorzystania żywych zasobów.
Art. II.
1. Obszar, którego dotyczy niniejsza Konwencja, nazwany dalej "obszarem Konwencji", obejmuje wszystkie wody Morza Bałtyckiego i Bełtów, z wyjątkiem wód wewnętrznych, i jest ograniczony od zachodu linią przeprowadzoną od Hasenore Head do Gniben Point, od Korshage do Spodsbierg i od Gilbierg Head do Kullen.
2. Niniejsza Konwencja będzie miała zastosowanie do wszystkich gatunków ryb i innych żywych zasobów morza występujących w obszarze Konwencji.
Art. III.
Nic w niniejszej Konwencji nie może być rozumiane jako naruszenie praw, roszczeń lub poglądów któregokolwiek z Umawiających się Państw w odniesieniu do granic wód terytorialnych i do zasięgu jurysdykcji w sprawach rybołówstwa, zgodnie z prawem międzynarodowym.
Art. IV.
Dla celów niniejszej Konwencji określenie "statek" oznacza każdy statek lub łódź używaną do połowu lub obróbki ryb albo innych żywych organizmów morskich, a który jest zarejestrowany lub będący przedmiotem własności na terytorium któregokolwiek z Umawiających się Państw lub który pływa pod banderą jednego z tych Państw.
Art. V.
1. Do realizacji celów niniejszej Konwencji ustanawia się niniejszym Międzynarodową Komisję Rybołówstwa Morza Bałtyckiego, zwaną dalej "Komisją".
2. Każde z Umawiających się Państw może wyznaczyć nie więcej niż dwóch przedstawicieli jako członków Komisji, a do ich pomocy ekspertów i doradców według swojego uznania.
3. Komisja wybiera spośród swoich członków na okres czterech lat Przewodniczącego i Wiceprzewodniczącego, którzy mogą być wybrani ponownie, jednakże nie na okres dwóch następujących po sobie kadencji.
Przewodniczący i Wiceprzewodniczący są wybierani spośród przedstawicieli różnych Umawiających się Państw.
4. Członek Komisji wybrany jej Przewodniczącym zaprzestaje swej działalności jako przedstawiciel Państwa i nie bierze udziału w głosowaniu. Odnośne Państwo ma prawo wyznaczyć zamiast niego innego przedstawiciela na miejsce Przewodniczącego.
Art. VI.
1. Siedzibą Komisji jest Warszawa.
2. Komisja wyznacza swego Sekretarza, a w razie potrzeby odpowiedni personel do jego pomocy.
3. Komisja przyjmie swoje przepisy proceduralne i inne postanowienia, które będzie uważała za niezbędne w swej działalności.
Art. VII.
1. Komisja przyjmie swoje przepisy finansowe.
2. Komisja przyjmuje dwuletni budżet przewidywanych wydatków i preliminarz budżetowy na następujący po nim okres finansowy.
3. Ogólna kwota budżetu łącznie z jakimkolwiek budżetem uzupełniającym będzie pokrywana w równych częściach przez Umawiające się Państwa.
4. Każde z Umawiających się Państw ponosi wydatki związane z uczestnictwem w Komisji swoich przedstawicieli, ekspertów i doradców.
Art. VIII.
1. Komisja, jeśli nie postanowi inaczej, będzie odbywać swoje sesje co dwa lata w Warszawie w takim czasie, który uzna za dogodny. Przewodniczący Komisji na wniosek przedstawiciela jednego z Umawiających się Państw w Komisji, pod warunkiem, że będzie on poparty przez przedstawiciela innego Umawiającego się Państwa, zwoła nadzwyczajną sesję tak szybko, jak tylko to będzie możliwe, określając jej miejsce i czas, jednakże nie później niż w ciągu trzech miesięcy od daty przedstawienia tego wniosku.
2. Pierwsza sesja Komisji zostanie zwołana przez Rząd będący Depozytariuszem niniejszej Konwencji i odbędzie się w okresie dziewięćdziesięciu dni od daty wejścia w życie niniejszej Konwencji.
3. Każde z Umawiających się Państw będzie miało w Komisji jeden głos. Decyzje i zalecenia Komisji będą podejmowane większością dwóch trzecich głosów Umawiających się Państw, obecnych i głosujących na posiedzeniu, jednakże z zastrzeżeniem, iż jakiekolwiek zalecenie dotyczące obszarów podlegających jurysdykcji w sprawach rybołówstwa jednego lub więcej Umawiających się Państw wejdzie w życie dla tych Państw tylko w przypadku głosowania przez nie za tym zaleceniem.
4. Językiem roboczym Komisji będzie język angielski. Języki Państw sygnatariuszy są oficjalnymi językami Komisji. Tylko zalecenia, decyzje i rezolucje Komisji będą sporządzane w tych językach.
Na posiedzeniach Komisji każde z Umawiających się Państw ma prawo do tłumaczenia całości postępowania na jego własny język. Wszystkie koszty związane z tymi tłumaczeniami ponosi to Państwo.
Art. IX.
1. Do zadań Komisji należy:
a) koordynowanie zarządzaniem żywymi zasobami na obszarze Konwencji w drodze zbierania, zestawiania, analizowania i rozpowszechniania danych statystycznych dotyczących na przykład połowów i nakładu połowowego, a także innych informacji,
b) popieranie koordynacji badań naukowych, o ile to jest celowe i w razie potrzeby - wspólnych programów takich badań na obszarze Konwencji,
c) przygotowywanie i przedstawianie do rozpatrzenia przez Umawiające się Państwa zaleceń opartych, tak dalece, jak to jest możliwe, na wynikach badań naukowych, a dotyczących środków wymienionych w artykule X,
d) badanie informacji dostarczanych przez Umawiające się Państwa zgodnie z artykułem XII ustęp 3.
2. Przy wykonywaniu swoich zadań Komisja może, jeśli uzna to za właściwe, korzystać z usług Międzynarodowej Rady Badań Morza (ICES) i innych międzynarodowych organizacji technicznych i naukowych, a także wykorzystywać informacje przedstawiane przez oficjalne organy Umawiających się Państw.
3. W celu wypełnienia swych zadań Komisja może tworzyć grupy robocze lub inne organy pomocnicze, a także określać ich skład i zakres działania.
Art. X.
Środki, jakie Komisja może brać pod uwagę w realizacji celów niniejszej Konwencji i w odniesieniu do których może wydawać zalecenia dla Umawiających się Państw, są następujące:
a) wszelkie środki regulacji dotyczące narzędzi, urządzeń i metod połowowych,
b) wszelkie środki regulujące wymiary ryb, które mogą znajdować się na pokładach statków lub być wyładowywane, wystawione lub oferowane na sprzedaż,
c) wszelkie środki ustanawiające okresy ochronne,
d) wszelkie środki ustanawiające obszary ochronne,
e) wszelkie środki zmierzające do poprawy i zwiększenia żywych zasobów morza, włączając w to sztuczne rozmnażanie i wsiedlanie ryb i innych organizmów,
f) wszelkie środki ustanawiające ogólny dopuszczalny połów lub nakład połowowy w odniesieniu do gatunków, stad, obszarów i okresów połowowych, łącznie z ogólnymi dopuszczalnymi kwotami połowów dla obszarów podlegających jurysdykcji Umawiających się Państw w sprawach rybołówstwa,
g) wszelkie inne środki dotyczące ochrony i racjonalnej eksploatacji żywych zasobów morza.
Art. XI.
1. Uwzględniając postanowienia niniejszego artykułu, Umawiające się Państwa zobowiązują się wprowadzić w życie wszelkie zalecenia Komisji wydane zgodnie z artykułem X niniejszej Konwencji w terminie określonym przez Komisję, lecz nie wcześniej niż przed upływem okresu przewidzianego w niniejszym artykule do zgłaszania sprzeciwu.
2. Każde z Umawiających się Państw może w ciągu dziewięćdziesięciu dni od daty zawiadomienia o zaleceniu zgłosić sprzeciw i w tym wypadku nie będzie zobowiązane do wprowadzenia w życie tego zalecenia.
Umawiające się Państwo może także w każdym czasie wycofać swój sprzeciw i wprowadzić w życie zalecenie.
W razie wniesienia sprzeciwu w ciągu dziewięćdziesięciu dni każde inne Umawiające się Państwo może wnieść podobny sprzeciw w każdym czasie w ciągu dalszych sześćdziesięciu dni.
3. Jeżeli przeciwko zaleceniu zostanie wniesiony sprzeciw przez trzy lub więcej Umawiających się Państw, wszystkie pozostałe Umawiające się Państwa będą z tą chwilą zwolnione od obowiązku wprowadzenia w życie tego zalecenia.
4.
a) Po dacie wejścia w życie zalecenia przyjętego przez Komisję każde Umawiające się Państwo może zawiadomić Komisję o zakończeniu stosowania danego zalecenia i jeśli to zawiadomienie nie zostanie wycofane, zalecenie przestaje zobowiązywać dane Umawiające się Państwo po upływie jednego roku od daty zawiadomienia.
b) Zalecenie, które przestaje obowiązywać Umawiające się Państwo, przestanie obowiązywać jakiekolwiek inne Umawiające się Państwo po upływie trzydziestu dni od daty, kiedy to Państwo zawiadomi Komisję o zakończeniu stosowania zalecenia.
5. Komisja zawiadomi Umawiające się Państwa o każdym zawiadomieniu na podstawie niniejszego artykułu niezwłocznie po jego otrzymaniu.
Art. XII.
1. Każde z Umawiających się Państw podejmie w odniesieniu do swoich obywateli i statków odpowiednie środki w celu zapewnienia stosowania postanowień niniejszej Konwencji i tych zaleceń Komisji, które stały się wiążące dla Umawiającego się Państwa, a w wypadku ich naruszenia podejmie odpowiednie kroki.
2. Nie naruszając suwerennych praw Umawiających się Państw w odniesieniu do ich morza terytorialnego i ich stref rybackich, każde z Umawiających się Państw będzie wykonywać za pośrednictwem swoich organów państwowych na swym morzu terytorialnym i na wodach podlegających jego jurysdykcji w zakresie rybołówstwa zalecenia Komisji obowiązujące dane Państwo.
3. Każde z Umawiających się Państw dostarczy Komisji w takim czasie i w takiej formie, jaka może być wymagana przez Komisję, będące w jego dyspozycji dane statystyczne i informacje, o których mowa w artykule IX ustęp 1 a), jak również informacje o wszystkich podjętych krokach zgodnie z ustępami 1 i 2 niniejszego artykułu łącznie z informacją o środkach kontroli podjętych w celu zapewnienia stosowania zaleceń Komisji.
Art. XIII.
Każde z Umawiających się Państw będzie informować Komisję o swoich działaniach ustawodawczych i o wszelkich porozumieniach, jakie może zawrzeć, o ile działania te i porozumienia dotyczą ochrony i użytkowania zasobów rybnych na obszarze Konwencji.
Art. XIV.
Postanowienia niniejszej Konwencji nie dotyczą przedsięwzięć prowadzonych wyłącznie w celu badań naukowych przez statki upoważnione do tego przez Umawiające się Państwa ani ryb i innych organizmów morskich, pozyskanych w trakcie takich przedsięwzięć. Połów tak pozyskany nie może być sprzedawany, wystawiony ani oferowany na sprzedaż.
Art. XV.
1. Komisja będzie współpracować z innymi organizacjami międzynarodowymi, które mają podobne zadania.
2. Komisja może zaprosić jakąkolwiek zainteresowaną organizację międzynarodową albo Rząd Państwa nie będącego stroną tej Konwencji do wzięcia udziału w charakterze obserwatora w sesjach Komisji lub posiedzeniach jej organów pomocniczych.
Art. XVI.
1. Każde z Umawiających się Państw może zaproponować poprawki do niniejszej Konwencji. Każda zaproponowana poprawka powinna być przedstawiona Rządowi Depozytariuszowi i podana do wiadomości wszystkich Umawiających się Państw, które po otrzymaniu zawiadomienia zawiadomią, tak szybko jak to będzie możliwe, Rząd Depozytariusza o przyjęciu lub odrzuceniu poprawki. Poprawka wchodzi w życie po upływie dziewięćdziesięciu dni od otrzymania przez Rząd Depozytariusza zawiadomienia o przyjęciu tej poprawki przez wszystkie Umawiające się Państwa.
2. Każde Państwo, które stanie się Stroną Konwencji po wejściu w życie poprawki, zgodnie z postanowieniami ustępu 1 niniejszego artykułu, będzie zobowiązane do stosowania Konwencji z uwzględnieniem poprawki.
Art. XVII.
1. Niniejsza Konwencja podlega ratyfikacji lub zatwierdzeniu przez Państwa, które ją podpisały. Dokumenty ratyfikacyjne lub dokumenty zatwierdzenia zostaną złożone Rządowi Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, który będzie wykonywał funkcje Depozytariusza.
2. Niniejsza Konwencja będzie otwarta do przystąpienia dla każdego Państwa zainteresowanego zachowaniem i racjonalnym wykorzystaniem żywych zasobów Morza Bałtyckiego i Bełtów lub dla każdej międzynarodowej organizacji integracji ekonomicznej, której została przekazana przez jej Państwa członkowskie kompetencja w sprawach uregulowanych niniejszą Konwencją, pod warunkiem że Państwo to lub organizacja zostaną zaproszone przez Umawiające się Państwa.
3. Określenie "Umawiające się Państwo" używane w niniejszej Konwencji odnosi się mutatis mutandis do organizacji wymienionych w poprzednim ustępie, które stały się Stronami niniejszej Konwencji.
4. W razie sprzeczności między zobowiązaniami jakiejkolwiek organizacji wymienionej w ustępie 2, wynikającymi z niniejszej Konwencji, a jej zobowiązaniami wynikającymi z postanowień umowy ustanawiającej tę organizację lub z jakichkolwiek dotyczących jej aktów prawnych - będzie stosowana niniejsza Konwencja.
a) Na prośbę Królestwa Danii i Republiki Federalnej Niemiec Europejska Wspólnota Gospodarcza (EWG) zostaje zaproszona przez wszystkie Umawiające się Państwa do przystąpienia do Konwencji w miejsce Królestwa Danii i Republiki Federalnej Niemiec; w drodze odstępstwa od artykułu XIX Konwencji członkostwo tych dwóch Umawiających się Państw wygaśnie w chwili, gdy Konwencja wejdzie w życie dla EWG.
b) Od chwili przystąpienia EWG przejmie wszystkie prawa i obowiązki Umawiającego się Państwa ustalone przez Konwencję łącznie, między innymi, z prawem do jednego głosu i obowiązkiem pokrywania jednej z równych części ogólnej kwoty budżetu oraz zapewni ścisłe stosowanie się do wszystkich zobowiązań wynikających z niniejszej Konwencji.
c) Uczestnictwo EWG w niniejszej Konwencji nie będzie uważane za naruszenie praw, roszczeń lub poglądów Umawiających się Państw w odniesieniu do delimitacji stref rybołówstwa i do zasięgu jurysdykcji w sprawach rybołówstwa zgodnie z prawem międzynarodowym.
d) Wystąpienie Królestwa Danii i Republiki Federalnej Niemiec nie będzie miało wpływu na ustalone oficjalne języki Komisji.
e) Dokumenty przystąpienia EWG do Konwencji będą złożone Rządowi Depozytariuszowi.
Art. XVIII.
1. Niniejsza Konwencja wchodzi w życie po upływie dziewięćdziesięciu dni od daty złożenia czwartego dokumentu ratyfikacyjnego lub zatwierdzenia.
2. Po wejściu w życie Konwencji, zgodnie z ustępem 1 niniejszego artykułu, Konwencja nabierze mocy obowiązującej dla każdego innego Państwa, którego Rząd złożył dokument ratyfikacyjny, zatwierdzenia lub przystąpienia, po upływie trzydziestu dni od daty złożenia takiego dokumentu Rządowi Depozytariuszowi.
Art. XIX.
Po upływie pięciu lat od daty wejścia w życie Konwencji każde z Umawiających się Państw może wypowiedzieć niniejszą Konwencję w drodze pisemnej notyfikacji skierowanej do Rządu Depozytariusza.
Konwencja traci moc w stosunku do tego Państwa w dniu 31 grudnia roku następującego po roku, w którym Rząd Depozytariusz został zawiadomiony o wypowiedzeniu Konwencji.
Art. XX.
1. Rząd Depozytariusz zawiadomi wszystkie Państwa, które podpisały niniejszą Konwencję lub do niej przystąpiły:
a) o podpisaniu niniejszej Konwencji i złożeniu dokumentów ratyfikacyjnych, zatwierdzenia lub przystąpienia, a także o przedstawionych oświadczeniach,
b) o dacie wejścia w życie Konwencji,
c) o propozycjach dotyczących poprawek do Konwencji, notyfikacjach o przyjęciu i o wejściu w życie takich poprawek,
d) o notyfikacjach dotyczących wypowiedzenia.
2. Oryginał niniejszej Konwencji zostanie złożony na przechowanie Rządowi Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej, który prześle jego uwierzytelnione odpisy Rządom wszystkich Państw, które podpisały niniejszą Konwencję, i tych wszystkich Państw, które do niej przystąpiły.
3. Rząd Depozytariusz zarejestruje niniejszą Konwencję w Sekretariacie Organizacji Narodów Zjednoczonych.
NA DOWÓD CZEGO niżej podpisani Pełnomocnicy, upoważnieni do tego w należyty sposób, podpisali niniejszą Konwencję.
SPORZĄDZONO w Gdańsku, dnia trzynastego września tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego trzeciego roku, w jednym egzemplarzu w językach duńskim, fińskim, niemieckim, polskim, rosyjskim, szwedzkim i angielskim, przy czym każdy tekst jest jednakowo autentyczny.
Za Królestwo Danii
Christian Thomsen
Za Republikę Finlandii
Heimo Linna
Za Niemiecką Republikę Demokratyczną
Eberhard Krack
Za Republikę Federalną Niemiec
Hans-Jrgen Rohr
Za Polską Rzeczpospolitą Ludową
Jerzy Szopa
Za Królestwo Szwecji
Ivan Eckersten
Za Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich
Aleksander Iszkow
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
UMOWA
między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Niemieckiej Republiki Demokratycznej w sprawie przyznania statkom rybackim Niemieckiej Republiki Demokratycznej prawa uprawiania rybołówstwa na obszarze polskiej strefy rybołówstwa morskiego, podpisana w Szczecinie
dnia 19 grudnia 1971 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 19 grudnia 1971 roku została podpisana w Szczecinie Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Niemieckiej Republiki Demokratycznej w sprawie przyznania statkom rybackim Niemieckiej Republiki Demokratycznej prawa uprawiania rybołówstwa na obszarze polskiej strefy rybołówstwa morskiego, w następującym brzmieniu dosłownym:
UMOWA
między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Niemieckiej Republiki Demokratycznej w sprawie przyznania statkom rybackim Niemieckiej Republiki Demokratycznej prawa uprawiania rybołówstwa na obszarze polskiej strefy rybołówstwa morskiego.
Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz
Rząd Niemieckiej Republiki Demokratycznej,
kierując się stałym dążeniem do rozwijania i umacniania wzajemnej przyjaźni i współpracy na podstawie Układu między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Niemiecką Republiką Demokratyczną o przyjaźni, współpracy i wzajemnej pomocy z dnia 15 marca 1967 roku,
mając na uwadze polską ustawę z dnia 12 lutego 1970 roku o ustanowieniu polskiej strefy rybołówstwa morskiego,
uznając, że statki rybackie Niemieckiej Republiki Demokratycznej tradycyjnie dokonywały połowów na obszarze objętym tą ustawą, postanowiły, co następuje:
Art. 1.
1. Statki rybackie Niemieckiej Republiki Demokratycznej mają prawo uprawiać rybołówstwo morskie w polskiej strefie rybołówstwa morskiego położonej na zewnątrz od granicy polskiego morza terytorialnego i sięgającej do linii oddalonej o 12 mil morskich od linii podstawowej polskiego morza terytorialnego określonej współrzędnymi: 5427'33" szerokości geograficznej północnej i 1938'34" długości geograficznej wschodniej oraz 5435'36" szerokości geograficznej północnej i 1848'36" długości geograficznej wschodniej i dalej na zachód wzdłuż polskiego wybrzeża do punktu o współrzędnych 5355'45" szerokości geograficznej północnej i 1413'41" długości geograficznej wschodniej.
2. Statkom rybackim Niemieckiej Republiki Demokratycznej przysługuje prawo uprawiania rybołówstwa na obszarze polskiej strefy rybołówstwa morskiego:
a) w granicach od 3 do 6 mili morskiej, licząc od linii podstawowej polskiego morza terytorialnego, w okresie do dnia 31 grudnia 1973 roku,
b) w granicach od 6 do 12 mili morskiej, licząc od linii podstawowej polskiego morza terytorialnego, na czas nieograniczony.
Art. 2.
1. Wykonywanie połowów w polskiej strefie rybołówstwa morskiego przez statki rybackie Niemieckiej Republiki Demokratycznej podlega przepisom prawa polskiego.
2. Przepisy te będą podawane do publicznej wiadomości dostatecznie wcześnie, aby umożliwić rybakom ich przestrzeganie.
Art. 3.
Umowa niniejsza podlega ratyfikacji. Wymiana dokumentów ratyfikacyjnych nastąpi w Berlinie. Umowa niniejsza wejdzie w życie w dniu wymiany dokumentów ratyfikacyjnych, z mocą od dnia 1 stycznia 1971 roku.
Art. 4.
Umowa niniejsza zawarta jest na czas nieograniczony. Może ona być wypowiedziana w drodze notyfikacji przez każdą z Umawiających się Stron; w takim przypadku utraci moc po upływie 12 miesięcy od dnia wypowiedzenia.
Umowę niniejszą sporządzono w Szczecinie, dnia 19 grudnia 1971 roku w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i niemieckim, przy czym oba teksty posiadają jednakową moc.
Na dowód czego Pełnomocnicy Umawiających się Stron podpisali Umowę i opatrzyli ją pieczęciami.
Z upoważnienia Rządu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
J. Szopa
Z upoważnienia Rządu Niemieckiej Republiki Demokratycznej
E. Krack
Po zaznajomieniu się z powyższą Umową Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 12 lutego 1972 roku.
Przewodniczący Rady Państwa: J. Cyrankiewicz
L. S.
Minister Spraw Zagranicznych: S. Olszowski
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
POROZUMIENIE
o utworzeniu międzynarodowego systemu i organizacji łączności kosmicznej "Intersputnik", sporządzone w Moskwie
dnia 15 listopada 1971 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 15 listopada 1971 roku zostało sporządzone w Moskwie Porozumienie o utworzeniu międzynarodowego systemu i organizacji łączności kosmicznej "Intersputnik".
Po zaznajomieniu się z powyższym Porozumieniem Rada Państwa uznała je i uznaje za słuszne zarówno w całości, jak i każde z postanowień w nim zawartych; oświadcza, że wymienione Porozumienie jest przyjęte, ratyfikowane i potwierdzone, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywane.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 15 września 1972 roku.
Przewodniczący Rady Państwa: H. Jabłoński
L. S.
Minister Spraw Zagranicznych: w z. J. Czyrek
(Tekst porozumienia zamieszczony jest w załączniku do niniejszego numeru.)
POROZUMIENIE
o utworzeniu międzynarodowego systemu i organizacji łączności kosmicznej "Intersputnik".
Umawiające się Strony,
uznając potrzebę współdziałania w umacnianiu i rozwijaniu wszechstronnych stosunków gospodarczych, naukowo-technicznych i kulturalnych oraz stosunków w innych dziedzinach przez realizację telekomunikacji oraz nadawań radiofonicznych i telewizyjnych za pośrednictwem sztucznych satelitów Ziemi;
uznając użyteczność współpracy w badaniach teoretycznych i eksperymentalnych oraz w projektowaniu, tworzeniu, eksploatacji i rozwijaniu międzynarodowego systemu łączności za pośrednictwem sztucznych satelitów Ziemi;
dla dobra rozwoju współpracy międzynarodowej opartej na zasadach poszanowania suwerenności i niezależności państw, równości praw, nieingerencji w sprawy wewnętrzne oraz wzajemnej pomocy i wzajemnych korzyści;
opierając się na postanowieniach rezolucji 1721(XVI) Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych oraz Układu o zasadach działalności państw w zakresie badania i wykorzystania przestrzeni kosmicznej łącznie z Księżycem i innymi ciałami niebieskimi, z dnia 27 stycznia 1967 roku;
uzgodniły, co następuje:
Art. 1.
1. Tworzy się międzynarodowy system łączności za pośrednictwem sztucznych satelitów Ziemi.
2. Dla zapewnienia współpracy i koordynacji wysiłków w zakresie projektowania, tworzenia, eksploatacji i rozwijania systemu łączności Umawiające się Strony tworzą międzynarodową organizację "Intersputnik", zwaną dalej Organizacją.
Art. 2.
1. "Intersputnik" jest otwartą organizacją międzynarodową.
2. Członkami Organizacji są Rządy, które podpisały niniejsze Porozumienie i złożyły Rządowi - depozytariuszowi dokumenty ratyfikacyjne, zgodnie z artykułem 20, jak również Rządy innych państw, które przystąpiły do niniejszego Porozumienia zgodnie z artykułem 22.
Art. 3.
Siedzibą Organizacji jest Moskwa.
Art. 4.
1. W skład międzynarodowego systemu łączności za pośrednictwem sztucznych satelitów Ziemi wchodzą:
- zespół kosmiczny składający się z satelitów telekomunikacyjnych z przekaźnikami, urządzeniami pokładowymi i naziemnymi systemami sterowania, zapewniającymi normalne funkcjonowanie satelitów;
- stacje naziemne utrzymujące wzajemną łączność za pośrednictwem sztucznych satelitów Ziemi.
2. Zespół kosmiczny stanowi własność Organizacji lub jest dzierżawiony od Członków Organizacji posiadających takie systemy.
3. Stacje naziemne są własnością państw albo własnością uznanych organizacji eksploatacyjnych.
4. Członkowie Organizacji mają prawo do włączenia wybudowanych przez nich stacji naziemnych do systemu łączności Organizacji, jeżeli stacje te odpowiadają technicznym wymaganiom Organizacji.
Art. 5.
Przewiduje się, że międzynarodowy system łączności zostanie utworzony w następujących etapach:
- etap prac doświadczalnych prowadzonych przez Członków Organizacji na swoich stacjach naziemnych z wykorzystaniem kanałów telekomunikacyjnych, oddanych bezpłatnie do dyspozycji Organizacji przez Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich na jego satelitach telekomunikacyjnych. Ustala się czas trwania tego etapu do końca 1973 roku;
- etap pracy z wykorzystaniem, na warunkach dzierżawy, kanałów telekomunikacyjnych satelitów łączności Członków Organizacji;
- etap eksploatacji handlowej systemu łączności z wykorzystaniem zespołu kosmicznego, stanowiącego własność Organizacji lub dzierżawionego od jej Członków. Przejście do tego etapu nastąpi, gdy utworzenie zespołu kosmicznego stanowiącego własność Organizacji lub jego wydzierżawienie zostanie przez Umawiające się Strony uznane za ekonomicznie uzasadnione.
Art. 6.
Wystrzeliwanie, wprowadzanie na orbitę, jak również sterowanie na orbicie satelitów telekomunikacyjnych stanowiących własność Organizacji będzie dokonywane przez Członków Organizacji posiadających odpowiednie do tego środki na podstawie porozumień między Organizacją a tymi Członkami Organizacji.
Art. 7.
Organizacja koordynuje swoją działalność z Międzynarodowym Związkiem Telekomunikacyjnym, jak również współpracuje z innymi organizacjami, których działalność ma związek z wykorzystywaniem satelitów telekomunikacyjnych, zarówno pod względem technicznym (wykorzystanie widma częstotliwości, stosowanie norm technicznych kanałów telekomunikacyjnych i standardów dla aparatury), jak i w sprawach przepisów międzynarodowych.
Art. 8.
Organizacja jest osobą prawną i ma prawo do zawierania umów, zakupu, dzierżawy i zbywania majątku oraz podejmowania czynności procesowych.
Art. 9.
1. Na terytorium państw, których Rządy są Członkami Organizacji, korzysta ona ze zdolności prawnej, niezbędnej do osiągnięcia jej celów i wypełnienia jej funkcji. Zakres tej zdolności prawnej będzie określany w odpowiednich porozumieniach z kompetentnymi organami państw, na których terytorium prowadzi ona swą działalność.
2. W zagadnieniach nie uregulowanych niniejszym Porozumieniem i porozumieniami wymienionymi w punkcie 1 niniejszego artykułu stosuje się ustawodawstwo państw, na których terytorium prowadzona jest działalność Organizacji.
Art. 10.
1. Organizacja ponosi odpowiedzialność materialną za swoje zobowiązania w granicach należącego do niej majątku.
2. Organizacja nie ponosi odpowiedzialności materialnej za zobowiązania Umawiających się Stron, tak jak Umawiające się Strony nie ponoszą odpowiedzialności za zobowiązania Organizacji.
Art. 11.
1. Tworzy się następujące organy do kierowania działalnością Organizacji:
- Radę - organ kierujący;
- Dyrekcję - stały organ wykonawczy i administracyjny z Dyrektorem Generalnym na czele.
Rada określi termin utworzenia Dyrekcji i rozpoczęcia przez nią działalności.
2. Do czasu rozpoczęcia działalności przez Dyrekcję funkcje Dyrektora Generalnego w zakresie reprezentowania Organizacji, wymienione w punkcie 2 artykułu 13, sprawuje przewodniczący Rady.
3. W celu kontroli działalności finansowej Organizacji tworzy się Komisję Rewizyjną.
4. Rada może powoływać takie organy pomocnicze, które są niezbędne do realizacji celów wynikających z niniejszego Porozumienia.
Art. 12.
1. W skład Rady wchodzi jeden przedstawiciel każdego z Członków Organizacji.
2. Każdy Członek Organizacji ma w Radzie jeden głos.
3. Rada zbiera się na kolejne sesje, nie rzadziej niż raz do roku. Nadzwyczajna sesja może być zwołana na prośbę każdego Członka Organizacji lub Dyrektora Generalnego, jeżeli za jej zwołaniem wypowiedziała się nie mniej niż jedna trzecia Członków Organizacji.
4. Sesje Rady odbywają się w zasadzie w siedzibie Organizacji. Rada może podjąć uchwałę o przeprowadzeniu sesji na terytorium innych państw, których Rządy są Członkami Organizacji, na zaproszenie tych Członków Organizacji.
Do czasu rozpoczęcia działalności przez Dyrekcję Rada zbiera się kolejno w państwach, których Rządy są Członkami Organizacji, zgodnie z ich nazwami, w kolejności według alfabetu rosyjskiego. W tych wypadkach wydatki związane z przeprowadzeniem sesji ponoszą zapraszający Członkowie Organizacji.
5. Na sesjach Rady przewodniczą kolejno przedstawiciele Członków Organizacji, zgodnie z ich nazwami, w kolejności według alfabetu rosyjskiego. Na zastępcę przewodniczącego wyznacza się przedstawiciela Członka Organizacji, następnego według porządku alfabetycznego. Przewodniczący i jego zastępca zachowują swoje pełnomocnictwa do następnej, kolejnej sesji Rady.
6. Do kompetencji Rady należą zagadnienia objęte niniejszym Porozumieniem. Rada:
1) rozpatruje i zatwierdza przedsięwzięcia dotyczące utworzenia, zakupu lub dzierżawy, jak również eksploatacji zespołu kosmicznego;
2) zatwierdza plany rozwoju i doskonalenia systemu łączności Organizacji;
3) określa wymagania techniczne dla satelitów telekomunikacyjnych Organizacji;
4) rozpatruje i zatwierdza program wprowadzania na orbitę satelitów telekomunikacyjnych Organizacji;
5) zatwierdza plan podziału kanałów telekomunikacyjnych między Członków Organizacji, jak również tryb i warunki wykorzystania kanałów przez innych użytkowników;
6) określa wymagania techniczne dla stacji naziemnych;
7) określa zgodność z wymaganiami technicznymi stacji naziemnych zgłaszanych do włączenia do systemu łączności Organizacji;
8) wybiera Dyrektora Generalnego i jego zastępcę oraz sprawuje nadzór nad działalnością Dyrekcji;
9) wybiera przewodniczącego i członków Komisji Rewizyjnej i zatwierdza tryb pracy tej Komisji;
10) zatwierdza strukturę i etaty Dyrekcji, jak również przepisy o personelu Dyrekcji;
11) zatwierdza plan pracy Organizacji na najbliższy rok kalendarzowy;
12) rozpatruje i zatwierdza budżet Organizacji i sprawozdanie z jego realizacji, jak również bilans i podział zysków Organizacji;
13) rozpatruje i zatwierdza roczne sprawozdania Dyrektora Generalnego z działalności Dyrekcji;
14) zatwierdza sprawozdanie Komisji Rewizyjnej;
15) przyjmuje do wiadomości oficjalne zgłoszenia Rządów pragnących przystąpić do Porozumienia;
16) określa tryb i terminy wpłat składek udziałowych, jak również zmiany wysokości składek, stosownie do punktu 5 artykułu 15;
17) określa stawki za przesyłanie jednostek informacji lub koszty dzierżawy kanału na satelitach telekomunikacyjnych Organizacji;
18) rozpatruje propozycje w sprawie wprowadzenia poprawek do niniejszego Porozumienia i przedstawia je Umawiającym się Stronom do zatwierdzenia w trybie ustalonym w artykule 24;
19) przyjmuje zasady proceduralne swojej pracy;
20) rozpatruje i rozstrzyga inne sprawy wynikające z Porozumienia.
7. Rada powinna dążyć do tego, aby jej uchwały były przyjmowane jednogłośnie. W razie nieosiągnięcia jednomyślności uchwały Rady uważa się za przyjęte, jeśli głosowało za nimi nie mniej niż dwie trzecie wszystkich Członków Rady. Uchwały Rady nie obowiązują tych Członków, którzy nie głosowali za ich przyjęciem i zgłosili do nich pisemne zastrzeżenie; jednakże w przyszłości Członkowie ci mogą przyłączyć się do podjętych uchwał.
8. Przy wypełnianiu swoich funkcji, określonych w punkcie 6 niniejszego artykułu, Rada działa w granicach środków ustalonych przez Umawiające się Strony.
9. Pierwsza sesja Rady będzie zwołana przez Rząd państwa, w którym Organizacja ma swoją siedzibę, nie później niż w ciągu trzech miesięcy od wejścia w życie niniejszego Porozumienia.
Art. 13.
1. Dyrekcja składa się z Dyrektora Generalnego, jego zastępcy i niezbędnego personelu.
2. Dyrektor Generalny, działający na zasadzie jednoosobowego kierownictwa, jest najwyższym funkcjonariuszem administracyjnym Organizacji i w tym charakterze reprezentuje ją w stosunkach z właściwymi organami Członków Organizacji we wszystkich sprawach dotyczących jej działalności, jak również w stosunkach z państwami, których Rządy nie są Członkami Organizacji, i organizacjami międzynarodowymi, z którymi Rada uzna za potrzebne współpracować.
3. Dyrektor Generalny jest odpowiedzialny przed Radą i działa w ramach pełnomocnictw udzielonych mu na podstawie niniejszego Porozumienia i uchwał Rady.
4. Dyrektor Generalny pełni następujące funkcje:
1) zapewnia wykonanie uchwał Rady;
2) prowadzi rozmowy z administracjami łączności, organizacjami projektowymi i przedsiębiorstwami przemysłowymi Członków Organizacji w sprawach dotyczących projektowania systemu jako całości, jak również w sprawach dotyczących projektowania produkcji i dostaw elementów i zespołów aparatury pokładowej satelitów telekomunikacyjnych Organizacji;
3) prowadzi rozmowy w sprawie wystrzeliwania satelitów telekomunikacyjnych dla Organizacji;
4) na zlecenie Rady i w ramach pełnomocnictw określonych przez Radę zawiera międzynarodowe i inne porozumienia;
5) sporządza projekt budżetu na kolejny rok finansowy, przedstawia go Radzie do zatwierdzenia oraz składa przed Radą sprawozdanie z wykonania budżetu za ubiegły rok finansowy;
6) przygotowuje, w celu przedstawienia Radzie, sprawozdanie z działalności Dyrekcji za ubiegły rok;
7) opracowuje projekty planów pracy Organizacji, jak również plany rozwoju i doskonalenia systemu łączności i przedstawia je Radzie do zatwierdzenia;
8) zapewnia przygotowanie, zwołanie i przeprowadzanie sesji Rady.
5. Dyrektor Generalny i jego zastępca są wybierani na okres czterech lat spośród obywateli państw, których Rządy są Członkami Organizacji. Zastępca Dyrektora Generalnego może być zasadniczo wybrany tylko na jedną kadencję. Dyrektor Generalny i jego zastępca nie mogą być obywatelami tego samego państwa.
6. Personel Dyrekcji składa się z obywateli państw, których Rządy są Członkami Organizacji, przy uwzględnieniu kwalifikacji zawodowych i sprawiedliwej reprezentacji geograficznej.
Art. 14.
1. Komisja Rewizyjna składa się z trzech członków, wybieranych przez Radę na okres trzech lat spośród obywateli różnych państw, których Rządy są Członkami Organizacji.
Przewodniczący i członkowie Komisji Rewizyjnej nie mogą zajmować jakichkolwiek stanowisk w Organizacji.
2. Dyrektor Generalny przekazuje do dyspozycji Komisji Rewizyjnej wszystkie materiały i dokumenty wymagane dla dokonania rewizji.
3. Sprawozdanie Komisji Rewizyjnej przedstawia się Radzie Organizacji.
Art. 15.
1. W celu zapewnienia działalności Organizacji tworzy się fundusz statutowy (środki podstawowe i obrotowe). Decyzję o utworzeniu i rozmiarze funduszu statutowego podejmują Umawiające się Strony na wniosek Rady w formie specjalnego protokołu. Wielkość udziałowych wkładów Członków Organizacji w utworzenie funduszu statutowego ustala się proporcjonalnie do stopnia wykorzystania przez nich kanałów telekomunikacyjnych.
2. Jeżeli w trakcie udoskonalania systemu łączności konieczne okaże się powiększenie funduszu statutowego, to sumę dodatkowych wpłat rozkłada się na Członków Organizacji, którzy wyrazili zgodę na to powiększenie.
3. Z wpłat Członków Organizacji do funduszu statutowego pokrywane są następujące wydatki Organizacji:
1) na prace naukowo-badawcze i doświadczalno-konstrukcyjne, dotyczące zespołu urządzeń kosmicznych i stacji naziemnych;
2) na projektowanie, tworzenie, zakup lub dzierżawę zespołu urządzeń kosmicznych;
3) na pokrycie kosztów wystrzelenia i wprowadzenia na orbitę satelitów telekomunikacyjnych Organizacji;
4) na inne cele związane z działalnością Organizacji.
4. Do czasu utworzenia funduszu statutowego Organizacja prowadzi działalność zgodnie ze specjalnym budżetem, opracowywanym na każdy rok kalendarzowy. Wydatki przewidziane w budżecie na utrzymanie personelu Dyrekcji, organizowanie sesji Rady i inne poczynania o charakterze administracyjnym są pokrywane przez Członków Organizacji w częściach ustalanych przez Umawiające się Strony na wniosek Rady w formie specjalnego protokołu.
5. Przy przystępowaniu do Organizacji nowych Członków lub w razie wystąpienia Członka z Organizacji udziały składek pozostałych Członków Organizacji są odpowiednio zmieniane.
6. Walutę, w której dokonywane są wpłaty do funduszu statutowego i do budżetu Organizacji, określają Umawiające się Strony na wniosek Rady.
7. Do kwoty nie zapłaconej przez Członka Organizacji w ustalonym terminie dolicza się trzy procent w skali rocznej.
8. W razie niewypełnienia przez Członków Organizacji swoich zobowiązań finansowych w ciągu jednego roku Rada podejmuje decyzję w sprawie częściowego lub całkowitego zawieszenia praw wynikających z faktu członkostwa w Organizacji.
9. Zysk otrzymany w wyniku eksploatacji systemu łączności dzieli się między Członków Organizacji proporcjonalnie do sumy ich wkładów. Na podstawie decyzji Członków Organizacji zysk może być obrócony na powiększenie funduszu statutowego lub na utworzenie innych funduszów specjalnych.
10. Wydatki na utrzymanie uczestników narad i posiedzeń związanych z wykonywaniem zadań Organizacji w tym posiedzeń Rady, ponoszą Umawiające się Strony, delegujące swoich przedstawicieli na te narady i posiedzenia.
Art. 16.
1. Organizacja eksploatuje zespół kosmiczny, oddając kanały łączności do dyspozycji swoim Członkom i innym użytkownikom, zgodnie z postanowieniami niniejszego Porozumienia.
2. Kanały telekomunikacyjne, którymi dysponuje Organizacja, dzieli się pomiędzy Członków Organizacji, uwzględniając ich zapotrzebowania na kanały. Kanały telekomunikacyjne, które pozostają po zaspokojeniu ogólnego zapotrzebowania wszystkich Członków Organizacji, mogą być oddane w dzierżawę innym użytkownikom.
3. Kanały telekomunikacyjne są udostępniane za opłatą według taryf ustalanych przez Radę. Wielkość opłat taryfowych powinna być ustalona na poziomie średnich światowych, obliczanych we frankach w złocie.
Tryb rozliczeń za usługi telekomunikacyjne określa Rada.
Art. 17.
1. Każda Umawiająca się Strona może wypowiedzieć niniejsze Porozumienie, kierując do Rządu - depozytariusza pisemne zawiadomienie w tej sprawie.
Wypowiedzenie Porozumienia przez tę Umawiającą się Stronę nabiera mocy po zakończeniu roku finansowego, w którym upływa termin jednego roku od dnia powiadomienia Rządu - depozytariusza o tym wypowiedzeniu. Taka Umawiająca się Strona powinna w terminie ustalonym przez Radę wpłacić sumę składek określoną dla niej na rok finansowy, w którym wypowiedzenie nabiera mocy, jak również wypełnić wszystkie pozostałe przyjęte przez siebie zobowiązania finansowe.
2. Wielkość rekompensaty finansowej dla Umawiającej się Strony wypowiadającej Porozumienie jest określana przez Radę odpowiednio do sumy wkładów tej Umawiającej się Strony na fundusz statutowy z uwzględnieniem fizycznego i moralnego zużycia środków trwałych. Rekompensata finansowa jest wypłacana po zatwierdzeniu przez Radę sprawozdania budżetowego za rok finansowy, w którym wypowiedzenie nabiera mocy.
Art. 18.
1. Niniejsze Porozumienie wygasa za zgodą wszystkich Umawiających się Stron.
Wygaśnięcie Porozumienia oznacza rozwiązanie Organizacji.
Tryb rozwiązania Organizacji określa Rada.
2. W razie rozwiązania Organizacji jej podstawowe środki spienięża się i Członkom Organizacji wypłaca się rekompensatę finansową odpowiednio do ich części udziałów w nakładach inwestycyjnych na utworzenie systemu łączności, z uwzględnieniem fizycznego i moralnego zużycia środków podstawowych. Środki obrotowe w gotówce, z wyłączeniem części przeznaczonej na pokrycie zobowiązań Organizacji, są rozdzielane pomiędzy Członków Organizacji proporcjonalnie do wkładów rzeczywiście poniesionych do dnia rozwiązania organizacji.
Art. 19.
Językami Organizacji są angielski, hiszpański, rosyjski i francuski.
Zakres stosowania języków określa Rada w zależności od rzeczywistych potrzeb Organizacji.
Art. 20.
1. Niniejsze Porozumienie jest otwarte do podpisu do dnia 31 grudnia 1972 roku w Moskwie.
Porozumienie podlega ratyfikacji. Dokumenty ratyfikacyjne są składane Rządowi ZSRR, który jest wyznaczony depozytariuszem niniejszego Porozumienia.
Art. 21.
Porozumienie wchodzi w życie po złożeniu sześciu dokumentów ratyfikacyjnych.
Art. 22.
1. Rząd każdego państwa, który nie podpisał niniejszego Porozumienia, może do niego przystąpić. W tym wypadku Rząd składa Radzie Organizacji oficjalną deklarację o tym, że podziela on cele i zasady działalności Organizacji i przyjmuje obowiązki, wynikające z niniejszego Porozumienia.
2. Dokumenty przystąpienia do Porozumienia składa się Rządowi - depozytariuszowi.
Art. 23.
Dla Rządów, które po wejściu w życie niniejszego Porozumienia złożą dokumenty ratyfikacyjne lub dokumenty przystąpienia, Porozumienie nabierze mocy obowiązującej z dniem złożenia takich dokumentów.
Art. 24.
Poprawki do niniejszego Porozumienia wchodzą w życie dla każdej Umawiającej się Strony, przyjmującej te poprawki, po ich akceptacji przez dwie trzecie Umawiających się Stron. Poprawka, która weszła w życie, będzie obowiązywała inne Umawiające się Strony po przyjęciu przez nie tej poprawki.
Art. 25.
1. Rząd - depozytariusz niniejszego Porozumienia informuje wszystkie Umawiające się Strony o dacie każdego podpisania, o dacie złożenia każdego dokumentu ratyfikacyjnego i każdego dokumentu przystąpienia, o dacie wejścia w życie Porozumienia, jak również o wszystkich innych otrzymanych zawiadomieniach.
2. Niniejsze Porozumienie będzie zarejestrowane przez Rząd będący depozytariuszem zgodnie z artykułem 102 Karty Narodów Zjednoczonych.
Art. 26.
Niniejsze Porozumienie, którego teksty: rosyjski, angielski, hiszpański i francuski są jednakowo autentyczne, zostanie złożone w archiwum Rządu - depozytariusza. Kopie Porozumienia uwierzytelnione w należyty sposób zostaną przesłane Umawiającym się Stronom przez Rząd będący depozytariuszem.
Na dowód czego, niżej podpisani, należycie upełnomocnieni, podpisali niniejsze Porozumienie.
Sporządzono w Moskwie dnia 15 listopada 1971 roku.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
zmiany:
1991-10-01
Dz.U.1991.108.468
art. 28 ust. 1
UMOWA
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Federalną Niemiec o ubezpieczeniu społecznym pracowników wysłanych przejściowo na obszar drugiego Państwa,
podpisana w Warszawie dnia 25 kwietnia 1973 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 25 kwietnia 1973 roku została podpisana w Warszawie Umowa między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Federalną Niemiec o ubezpieczeniu społecznym pracowników wysłanych przejściowo na obszar drugiego Państwa w następującym brzmieniu dosłownym:
UMOWA
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Federalną Niemiec o ubezpieczeniu społecznym pracowników wysłanych przejściowo na obszar drugiego Państwa.
Polska Rzeczpospolita Ludowa i Republika Federalna Niemiec, kierowane pragnieniem rozwijania wzajemnej współpracy i uregulowania problemów wyłaniających się w dziedzinie ubezpieczeń społecznych, uzgodniły, co następuje:
Artykuł 1.
Dla celów stosowania niniejszej Umowy poniższe pojęcia oznaczają:
1) "Przepisy prawne"
przepisy obowiązujące w dziedzinach wymienionych w artykule 2, a w szczególności:
- w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej: ustawy, jak również rozporządzenia oraz wszystkie inne przepisy wykonawcze do ustaw;
- w Republice Federalnej Niemiec: ustawy, rozporządzenia, statuty i przepisy wykonawcze;
2) "Właściwa władza"
- dla Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej - Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych,
- dla Republiki Federalnej Niemiec - Federalnego Ministra Pracy i Spraw Socjalnych;
3) "Pracownik wysłany"
pracownik wysłany przejściowo przez swego pracodawcę na obszar drugiej Umawiającej się Strony i wynagradzany przez tego pracodawcę;
4) "Państwo wysyłające"
Państwo, na obszarze którego ma swoją siedzibę pracodawca pracownika wysłanego;
5) "Państwo zatrudnienia"
Państwo, na obszar którego pracownik został wysłany;
6) "Instytucje łącznikowe"
instytucje, które będą ustalone przez właściwe władze Umawiających się Stron.
Artykuł 2.
1. Niniejsza Umowa obejmuje:
- w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej przepisy prawne o:
a) ubezpieczeniu na wypadek choroby i macierzyństwa,
b) zaopatrzeniu emerytalnym pracowników, włącznie ze specjalnymi systemami dla górników i kolejarzy oraz specjalnym systemem rent z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych,
c) ubezpieczeniu rodzinnym;
- w Republice Federalnej Niemiec przepisy prawne o:
a) ubezpieczeniu chorobowym,
b) ubezpieczeniu od wypadków,
c) ubezpieczeniu emerytalnym.
2. Niniejsza Umowa będzie miała zastosowanie również do wszystkich przepisów prawnych, którymi przepisy prawne wymienione w ustępie 1 zostaną skodyfikowane, zmienione lub uzupełnione.
3. Nie są przepisami prawnymi w rozumieniu ustępu 1:
a) umowy jednej z Umawiających się Stron zawarte z państwami trzecimi lub przepisy prawne wydane dla stosowania tych umów,
b) przepisy wydane przez organizację międzypaństwową, której członkiem jest jedna z Umawiających się Stron.
Artykuł 3.
Obowiązek ubezpieczenia pracownika określa się według przepisów prawnych Umawiającej się Strony, na której obszarze pracownik jest zatrudniony, o ile artykuły 4 do 6 nie stanowią inaczej.
Artykuł 4.
1. Pracownicy wysłani podlegają przepisom prawnym Państwa wysyłającego przez okres 24 miesięcy, poczynając od daty przybycia na obszar Państwa zatrudnienia, tak jak by byli zatrudnieni na obszarze Państwa wysyłającego; okres ten jest dłuższy, jeżeli przewidują to przepisy prawne Państwa wysyłającego.
2. Do tych pracowników wysłanych nie stosuje się przepisów Państwa zatrudnienia przez okres 24 miesięcy, poczynając od daty ich przybycia na obszar tego Państwa.
3. Okres, o którym mowa w ustępie 2, może być na wniosek pracodawcy, za zgodą zainteresowanego pracownika, przedłużony przez właściwą władzę Państwa zatrudnienia. W okresie przedłużenia stosuje się postanowienia ustępu 1.
4. Wniosek o przedłużenie należy złożyć właściwej władzy Państwa wysyłającego. Władza ta przekazuje wniosek właściwej władzy Państwa zatrudnienia ze stwierdzeniem, że zainteresowany pracownik zgodził się na przedłużenie.
Artykuł 5.
Niniejsza Umowa nie dotyczy osób, które podlegają Konwencji wiedeńskiej z dnia 18 kwietnia 1961 roku o stosunkach dyplomatycznych.
Artykuł 6.
1. Właściwe władze mogą na wniosek pracodawcy uzgodnić wyjątki od stosowania artykułów 3 do 5 do poszczególnych pracowników lub grupy pracowników.
2. Wniosek, o którym mowa w ustępie 1, należy przedłożyć właściwej władzy tej Umawiającej się Strony, na obszarze której pracodawca ma swoją siedzibę.
3. Pracodawca lub właściwa władza wymieniona w ustępie 2 stwierdza, że zainteresowany pracownik wyraża zgodę na wyjątkowe uregulowanie według ustępu 1.
Artykuł 7.
Artykuł 8.
Artykuł 9.
Artykuł 10.
1.
2. Pracodawcy wysłanych pracowników zobowiązani są współpracować w dziedzinie bezpieczeństwa pracy i zapobiegania wypadkom przy pracy z właściwymi w tych sprawach instytucjami i organizacjami Państwa zatrudnienia.
Artykuł 11.
1. Dla stosowania niniejszej Umowy właściwe władze:
1) mogą uzgadniać potrzebne do tego środki,
2) porozumiewają się bezpośrednio między sobą,
3) informują się wzajemnie o obowiązującym ustawodawstwie w dziedzinie ubezpieczenia społecznego, jak również o wszelkich późniejszych zmianach.
2. Wszelkie trudności, dotyczące stosowania lub interpretacji niniejszej Umowy, będą rozstrzygane przez właściwe władze w drodze wzajemnego porozumienia.
Artykuł 12.
Instytucje łącznikowe komunikują się bezpośrednio wzajemnie i uzgadniają, nie naruszając artykułu 11, w ramach ich właściwości i z udziałem właściwych władz, środki administracyjne dla stosowania niniejszej Umowy.
Artykuł 13.
1. Władze i instytucje udzielają sobie wzajemnie - w miarę potrzeby za pośrednictwem instytucji łącznikowych - bezpłatnie pomocy urzędowej i prawnej przy stosowaniu postanowień niniejszej Umowy, jak również przy rozstrzyganiu przypadków spornych związanych z Umową.
2. Pisma, a w szczególności wnioski, oświadczenia i środki odwoławcze, nie mogą być zwracane z tego powodu, że są sporządzone w języku urzędowym drugiej Umawiającej się Strony.
3. Wyroki, decyzje lub inne pisma mogą być doręczane listem poleconym, za zwrotnym potwierdzeniem odbioru, bezpośrednio osobie, która przebywa na obszarze drugiej Umawiającej się Strony.
Artykuł 14.
Dowody, dokumenty oraz inne pisma, przedkładane przy stosowaniu niniejszej Umowy, nie wymagają legalizacji przez przedstawicielstwa dyplomatyczne lub urzędy konsularne.
Artykuł 15.
Stosownie do Czterostronnego porozumienia z dnia 3 września 1971 roku niniejsza Umowa będzie się rozciągać zgodnie z ustalonymi procedurami na Berlin (Zachodni).
Artykuł 16.
Umowa niniejsza zawarta jest na czas nieokreślony. Może być ona wypowiedziana pisemnie przez każdą z Umawiających się Stron, nie później jednak niż na sześć miesięcy przed upływem danego roku kalendarzowego; w takim przypadku utraci moc w końcu tego roku.
Artykuł 17.
1. Umowa niniejsza podlega ratyfikacji. Dokumenty ratyfikacyjne zostaną wymienione w Bonn tak szybko, jak to będzie możliwe.
2. Umowa wchodzi w życie w pierwszym dniu drugiego miesiąca po upływie tego miesiąca, w którym dokumenty ratyfikacyjne zostaną wymienione.
Niniejszą Umowę sporządzono w Warszawie w dniu 25 kwietnia 1973 roku w dwóch oryginałach, każdy w językach polskim i niemieckim, przy czym obydwa teksty mają jednakową moc.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
H. Białczyński
W imieniu Republiki Federalnej Niemiec
H. Ruete
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
PROTOKÓŁ
Artykuł 1.
Właściwe władze obu Umawiających się Stron przekażą sobie wykaz instytucji łącznikowych ustalonych zgodnie z artykułem 1 punkt 6 Umowy.
Artykuł 2.
1. Składki z tytułu ustawowego ubezpieczenia emerytalnego Republiki Federalnej Niemiec, które po dniu 31 grudnia 1969 roku do wejścia w życie Umowy zostały wpłacone przez polskich pracodawców za pracowników wysłanych, będą na wniosek instytucji łącznikowej Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej zwrócone przez instytucję łącznikową Republiki Federalnej Niemiec.
2. Zwrot składek następuje za pośrednictwem instytucji łącznikowej Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. Zwraca ona składki pracownikowi, o ile on sam te składki uiszczał, a w innych przypadkach - pracodawcy.
3. Jeżeli pracownicy wysłani korzystali z ustawowych świadczeń ubezpieczenia emerytalnego, wydatki z tego tytułu odlicza się od kwot podlegających zwrotowi.
4. Z chwilą wpływu kwot podlegających zwrotowi do instytucji łącznikowej Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej wygasają w stosunku do instytucji ubezpieczeń rentowych Republiki Federalnej Niemiec wszelkie roszczenia z tytułu tych składek, jak również z tytułu okresów zatrudnienia, za które składki te opłacono.
Artykuł 3.
W stosunku do pracowników wysłanych, którzy w dniu wejścia w życie Umowy są zatrudnieni na obszarze drugiej Umawiającej się Strony, termin określony w artykule 4 ustępy 1 i 2 oraz w artykule 7 ustęp 2 Umowy biegnie od tego dnia.
Artykuł 4.
Jeżeli w myśl artykułów 4 do 6 Umowy pracownik nie podlega:
- przepisom prawnym Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, to nie stosuje się do niego ani do jego pracodawcy przepisów o odszkodowaniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych,
- przepisom prawnym Republiki Federalnej Niemiec, to nie stosuje się do niego ani do jego pracodawcy przepisów o dodatkach na dzieci (Kindergeld) ani też przepisów wynikających z ustawy o Funduszu Aktywizacji (Arbeitsfrderungsgesetz) dotyczących obowiązku uiszczania składek, rozkładania kosztów (Beitrags-und Umlagepflicht) oraz świadczeń.
Artykuł 5.
Umowami w rozumieniu artykułu 2 ustęp 3 litera a Umowy są również wielostronne konwencje, które obowiązują jedną z Umawiających się Stron.
Artykuł 6.
Niniejszy Protokół stanowi integralną część Umowy między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Federalną Niemiec o ubezpieczeniu społecznym pracowników wysłanych przejściowo na obszar drugiego Państwa. Wchodzi on w życie w dniu wejścia w życie Umowy i obowiązuje tak długo jak Umowa.
Protokół sporządzono w Warszawie w dniu 25 kwietnia 1973 roku w dwóch oryginałach, każdy w językach polskim i niemieckim, przy czym obydwa teksty mają jednakową moc.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
H. Białczyński
W imieniu Republiki Federalnej Niemiec
H. Ruete
Po zaznajomieniu się z powyższą Umową Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 14 września 1973 roku.
Przewodniczący Rady Państwa: H. Jabłoński
L. S.
Minister Spraw Zagranicznych: S. Olszowski
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
UMOWA PODSTAWOWA
o współpracy kulturalnej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rządem Republiki Wenezueli, podpisana w Caracas
dnia 14 maja 1973 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 14 maja 1973 roku została podpisana w Caracas Umowa podstawowa o współpracy kulturalnej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rządem Republiki Wenezueli w następującym brzmieniu dosłownym:
UMOWA PODSTAWOWA
O WSPÓŁPRACY KULTURALNEJ MIĘDZY RZĄDEM POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ I RZĄDEM REPUBLIKI WENEZUELI
Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rząd Republiki Wenezueli, ożywione pragnieniem dalszego umacniania przyjaznych stosunków istniejących między narodami obu krajów, poprzez rozszerzanie wzajemnej współpracy w dziedzinie kulturalnej i naukowej, postanowiły zawrzeć niniejszą Umowę i w tym celu obie Strony wyznaczyły swych Pełnomocników w osobach:
Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
Stanisława TREPCZYŃSKIEGO, Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych,
Rząd Republiki Wenezueli
Aristidesa CALVANIEGO, Ministra Spraw Zagranicznych,
którzy po wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:
Art. I.
Umawiające się Strony będą rozszerzać i umacniać współpracę w dziedzinach: kultury, oświaty, nauki, sztuki, kultury fizycznej, prasy, radia, telewizji i filmu. Współpraca ta i wszystko, co jest przewidziane niniejszą Umową, odbywać się będzie zgodnie z zasadami postępowania i przepisami prawnymi obowiązującymi w każdej ze Stron. W wykonaniu niniejszej Umowy podstawowej Umawiające się Strony zobowiązują się organizować tę współpracę w drodze zawierania porozumień między właściwymi instytucjami obu krajów.
Art. II.
Wymiana i współpraca między Umawiającymi się Stronami będzie rozwijana poprzez:
1. współpracę między instytucjami naukowymi, uniwersytetami, instytucjami kulturalnymi, artystycznymi, oświatowymi, stowarzyszeniami artystów i pisarzy, agencjami prasy, radia i telewizji oraz organizacjami sportowymi;
2. przyznawanie stypendiów na studia lub dla podnoszenia kwalifikacji, udział obywateli Umawiających się Stron w kursach szkoleniowych, stażach kształcenia lub doskonalenia zawodowego oraz podróżach zapoznawczych i badawczych;
3. wymianę naukowców i specjalistów, artystów, pisarzy, dziennikarzy, pedagogów, sportowców oraz osobistości i pracowników kultury, radia i telewizji;
4. wymianę publikacji naukowych, technicznych, literackich, artystycznych, sportowych oraz innych interesujących oba kraje i związanych z celami niniejszej Umowy, jak również ich tłumaczenie i publikowanie;
5. wymianę filmów, nagrań i innych materiałów dla radiofonii, telewizji i prasy, jak również włączanie utworów muzycznych i sztuk teatralnych jednej ze Stron do odpowiednich repertuarów drugiej Strony, organizowanie występów zespołów artystycznych Umawiających się Stron, audycji radiowych, programów telewizyjnych, wystaw artystycznych i naukowych, odczytów i zawodów sportowych;
6. wymianę informacji naukowych, technicznych, kulturalnych, oświatowych i artystycznych, jak również informacji dotyczących prasy, radia, telewizji i kultury fizycznej.
Art. III.
Każda z Umawiających się Stron, zgodnie z obowiązującymi je przepisami wewnętrznymi, będzie ułatwiać obywatelom drugiej Strony korzystanie z bibliotek, archiwów, muzeów, laboratoriów oraz wszelkich innych placówek naukowych, kulturalnych, artystycznych, oświatowych i sportowych.
Art. IV.
Każda z Umawiających się Stron podejmie niezbędne środki w celu zapoznawania swego narodu - w sposób najszerszy i zgodnie z jej możliwościami - z geografią, historią, gospodarką, nauką, literaturą, sztuką, kulturą i w ogóle z życiem i osiągnięciami drugiej Strony, szczególnie w dziedzinie nauki, techniki i kultury.
Art. V.
Umawiające się Strony będą popierać i ułatwiać rozmowy między kompetentnymi instytucjami w celu wzajemnego uznawania dyplomów, świadectw szkół wyższych, tytułów i stopni naukowych, zgodnie z przepisami prawnymi każdej ze Stron.
Art. VI.
Umawiające się Strony będą popierać i ułatwiać w miarę możliwości bezpośrednie kontakty między instytucjami i organami swych krajów, które realizować będą współpracę przewidzianą niniejszą Umową.
Art. VII.
1. Dla realizacji niniejszej Umowy utworzona zostanie Komisja Mieszana.
2. Komisja Mieszana będzie się zbierać na przemian w Polsce i Wenezueli. Pracom jej będzie przewodniczyć przedstawiciel tej Umawiającej się Strony, na której terytorium odbywać się będzie sesja Komisji Mieszanej. W sesjach tej Komisji będą mogli uczestniczyć Ambasador Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w Wenezueli i Ambasador Republiki Wenezueli w Polsce lub ich odpowiedni przedstawiciele, jak również eksperci obu krajów.
3. Na posiedzeniach Komisji Mieszanej będą opracowywane okresowe plany realizacji niniejszej Umowy oraz będzie ustalany sposób ich finansowania.
4. Za zgodą Umawiających się Stron plany realizacji niniejszej Umowy będą mogły być również uzgadniane drogą dyplomatyczną.
Art. VIII.
Wszystkie rozbieżności między Umawiającymi się Stronami, dotyczące interpretacji lub realizacji niniejszej Umowy, będą rozstrzygane środkami pokojowymi, uznanymi przez prawo międzynarodowe.
Art. IX.
Umowa niniejsza podlega zatwierdzeniu zgodnie z przepisami prawnymi każdej z Umawiających się Stron i wejdzie w życie w dniu wymiany not dyplomatycznych, stwierdzających to zatwierdzenie. Umawiające się Strony wyrażają zgodę na tymczasowe stosowanie postanowień niniejszej Umowy począwszy od dnia jej podpisania.
Art. X.
Umowa niniejsza zawarta jest na okres pięciu lat, licząc od dnia ostatecznego jej wejścia w życie. Ulega ona automatycznie przedłużeniu na dalsze takie same okresy, jeżeli jedna z Umawiających się Stron nie wypowie jej w dowolnym czasie w drodze notyfikacji, z zachowaniem sześciomiesięcznego okresu wyprzedzenia.
Sporządzono w Caracas dnia 14 maja 1973 roku w dwóch jednobrzmiących egzemplarzach, każdy w językach polskim i hiszpańskim, przy czym obydwa teksty posiadają jednakową moc.
Na dowód czego wyżej wymienieni Pełnomocnicy podpisali niniejszą Umowę i opatrzyli ją pieczęciami.
Z upoważnienia Rządu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
Stanisław Trepczyński
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
Z upoważnienia Rządu Republiki Wenezueli
Aristides Calvani
Minister Spraw Zagranicznych
Po zaznajomieniu się z powyższą Umową, Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 7 lutego 1974 roku.
L. S.
Przewodniczący Rady Państwa: H. Jabłoński
Minister Spraw Zagranicznych: S. Olszowski
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
zmiany:
1977-01-01
Dz.U.1976.40.240
ż 1
1978-07-01
Dz.U.1978.17.79
ż 1
1986-03-01
Dz.U.1986.9.52
ż 1
1989-07-01
Dz.U.1989.35.191
wynik. z
art. 1 pkt 7
ROZPORZĄDZENIE MINISTRÓW PRACY, PŁAC I SPRAW SOCJALNYCH ORAZ SPRAWIEDLIWOŚCI
z dnia 4 grudnia 1974 r.
w sprawie świadczeń z funduszu alimentacyjnego.
Na podstawie art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 18 lipca 1974 r. o funduszu alimentacyjnym (Dz. N. Nr 27, poz. 157), zwanej dalej "ustawą", zarządza się, co następuje:
ż 1. 1. Przy ustalaniu sytuacji materialnej osoby ubiegającej się o świadczenie z funduszu alimentacyjnego dochód, o którym mowa w art. 5 pkt 1 ustawy, ustala się według zasad określonych w przepisach w sprawie zasiłków rodzinnych i pielęgnacyjnych z uwzględnieniem przepisów niniejszego rozporządzenia.
2. W dochodzie, o którym mowa w ust. 1, nie uwzględnia się:
1) wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych,
2) wypłat pieniężnych, które w myśl przepisów o klasyfikacji wynagrodzeń w jednostkach gospodarki uspołecznionej stanowią wynagrodzenia bezosobowe.
3. W dochodzie, o którym mowa w ust. 1, w okresie do dnia 1 stycznia 1987 r. nie uwzględnia się również rekompensat pieniężnych z tytułu wzrostu cen detalicznych, natomiast wynagrodzenia obejmujące te rekompensaty uwzględnia się po pomniejszeniu o kwotę 1600 zł.
4. Za dochód, o którym mowa w ust. 1, uważa się również dochód z gospodarstwa rolnego, ustalony w myśl przepisów w sprawie określania wysokości przeciętnego dochodu z pracy w rolnictwie nie uspołecznionym dla celów podatku rolnego.
ż 2. 1. Podstawę obliczenia przeciętnego miesięcznego dochodu stanowią dochody wymienione w ż 1 w okresie 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc złożenia wniosku, a w każdym następnym roku - dochody uzyskane w roku ubiegłym. Przy ustalaniu przeciętnego miesięcznego dochodu nie uwzględnia się dochodów ze źródeł utraconych przez osobę uprawnioną lub członka jej rodziny w ciągu roku, z którego ustala się dochód.
2. Jeżeli osoba uprawniona do świadczeń alimentacyjnych, zwana dalej "osobą uprawnioną", pozostaje na utrzymaniu osoby zobowiązanej do świadczeń alimentacyjnych w tej samej kolejności co osoba zobowiązana do tych świadczeń na podstawie tytułu egzekucyjnego, przy obliczaniu przeciętnego miesięcznego dochodu uwzględnia się dochody wszystkich członków rodziny, pozostających we wspólności domowej. Przeciętny miesięczny dochód, przypadający na członka takiej rodziny, ustala się dzieląc łączną kwotę dochodu rodziny przez liczbę jej członków pozostających we wspólności domowej.
3. Przeciętny miesięczny dochód, o którym mowa w ust. 1 i 2, oblicza się przy złożeniu wniosku o świadczenia z funduszu alimentacyjnego, a następnie w pierwszym kwartale każdego roku, w którym te świadczenia się wpłaca.
ż 3. 1. Jeżeli egzekucja alimentów jest całkowicie lub częściowo bezskuteczna, a okoliczności sprawy nie wskazują na to, aby w ciągu trzech bezpośrednio następujących po sobie miesięcy było możliwe prowadzenie skutecznej egzekucji, organ egzekucyjny niezwłocznie zawiadamia osobę uprawnioną o możliwości złożenia wniosku o przyznanie świadczeń z funduszu alimentacyjnego.
2. Organ egzekucyjny zawiadamia o możliwości złożenia wniosku również organizację społeczną, o której mowa w art. 6 ust. 1 ustawy, jeżeli występowała w postępowaniu egzekucyjnym.
ż 4. Sprawy świadczeń z funduszu alimentacyjnego należą do oddziałów Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, właściwych ze względu na siedzibę organu prowadzącego egzekucję alimentów.
ż 5. 1. Wniosek o przyznanie świadczenia z funduszu alimentacyjnego składa się właściwemu oddziałowi Zakładu Ubezpieczeń Społecznych za pośrednictwem organu egzekucyjnego na piśmie lub ustnie do protokołu.
2. Wniosek powinien zawierać wskazanie osoby uprawnionej, datę jej urodzenia i adres, a ponadto wskazanie osoby zobowiązanej do świadczeń alimentacyjnych na podstawie tytułu egzekucyjnego i jeżeli jest to możliwe - również jej adres. Wniosek, który składa przedstawiciel ustawowy osoby uprawnionej, powinien ponadto zawierać wskazanie tego przedstawiciela oraz jego adres.
ż 6. Osoba uprawniona jest obowiązana dołączyć do wniosku oświadczenie, że nie zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 5 ust. 1 ustawy, wyłączające prawo do korzystania ze świadczeń z funduszu alimentacyjnego.
ż 7. 1. Organ egzekucyjny przekazuje niezwłocznie oddziałowi Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wniosek o świadczenia z funduszu alimentacyjnego wraz z oświadczeniem, o którym mowa w ż 6, oraz informację o bezskuteczności egzekucji, ze wskazaniem osoby zobowiązanej do świadczeń alimentacyjnych na podstawie tytułu egzekucyjnego i wysokości zasądzonych alimentów.
2. Złożenie do właściwego organu egzekucyjnego należycie sporządzonego wniosku o świadczenia z funduszu alimentacyjnego jest równoznaczne ze złożeniem go w oddziale Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
ż 8. Oddział Zakładu Ubezpieczeń Społecznych powinien wydać decyzję w sprawie świadczeń z funduszu alimentacyjnego w ciągu 10 dni od dnia otrzymania należycie sporządzonego wniosku o przyznanie świadczeń.
ż 9. Decyzja o przyznaniu świadczeń z funduszu alimentacyjnego powinna określać wysokość świadczeń, datę rozpoczęcia ich wypłaty i terminy płatności oraz wysokość opłaty należnej od osoby zobowiązanej do świadczeń alimentacyjnych na podstawie tytułu egzekucyjnego - na pokrycie kosztów związanych z działalnością funduszu alimentacyjnego.
ż 10. 1. Decyzja w sprawie świadczeń z funduszu alimentacyjnego powinna zawierać uzasadnienie oraz pouczenie o terminie i sposobie wniesienia odwołania, a decyzja o przyznaniu świadczeń z funduszu alimentacyjnego - ponadto pouczenie o obowiązku zawiadamiania oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o każdej zmianie okoliczności mających wpływ na wypłatę świadczeń.
2. Decyzję, o której mowa w ust. 1, doręcza się osobie uprawnionej oraz osobie zobowiązanej do świadczeń alimentacyjnych na podstawie tytułu egzekucyjnego, a jeżeli wniosek został złożony przez organizację społeczną, o której mowa w art. 6 ust. 1 ustawy, także tej organizacji. Decyzję o obowiązku zwrotu bezpodstawnie pobranych świadczeń z funduszu alimentacyjnego doręcza się wyłącznie osobie zobowiązanej do zwrotu tych świadczeń.
ż 11. 1. Jeżeli odwołanie jest oczywiście uzasadnione, oddział Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, który wydał zaskarżoną decyzję, wydaje nową decyzję, w której uchyli lub zmieni zaskarżoną decyzję.
2. Od nowej decyzji przysługuje odwołanie.
ż 12. Decyzje w sprawie świadczeń z funduszu alimentacyjnego są natychmiast wykonalne, z wyjątkiem decyzji o obowiązku zwrotu świadczeń bezpodstawnie pobranych.
ż 13. Oddział Zakładu Ubezpieczeń Społecznych niezwłocznie po wydaniu decyzji o przyznaniu świadczeń z funduszu alimentacyjnego zgłasza swój udział w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym przeciwko osobie zobowiązanej do świadczeń alimentacyjnych na podstawie tytułu egzekucyjnego, załączając równocześnie decyzję o przyznaniu świadczeń z funduszu alimentacyjnego.
ż 14. Po przystąpieniu oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych do postępowania egzekucyjnego organ egzekucyjny jest obowiązany:
1) zawiadomić oddział Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o dokonanych czynnościach egzekucyjnych,
2) przy egzekucji z wynagrodzenia za pracę stosować w każdym wypadku przepis art. 881 ż 4 Kodeksu postępowania cywilnego,
3) przekazywać Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych sumy wyegzekwowane, przypadające na zaspokojenie należności alimentacyjnych aż do pełnego pokrycia wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego.
ż 15. 1. Za czynności dokonywane na podstawie przepisów niniejszego rozporządzenia organ egzekucyjny pobiera od osoby zobowiązanej do świadczeń alimentacyjnych na podstawie tytułu egzekucyjnego opłatę w wysokości 100 złotych oraz należności na pokrycie wydatków odpowiednio według przepisów dotyczących taksy za czynności komorników lub przepisów o kosztach postępowania egzekucyjnego w administracji.
2. Jeżeli organem egzekucyjnym jest komornik sądowy, opłata, o której mowa w ust. 1, stanowi wynagrodzenie prowizyjne komornika.
ż 16. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1975 r.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Załącznik
Składniki wynagrodzenia zaliczane do osobowego funduszu płac, których nie uwzględnia się przy ustalaniu dochodu w rodzinie osoby ubiegającej się o świadczenie z funduszu alimentacyjnego:
1) wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych,
2) wypłaty z funduszu mistrza (majstra, kierownika budowy),
3) nagrody za działalność podstawową, wynikające ze stosowanych zasad wynagradzania,
4) nagrody i premie wypłacane z funduszu w wysokości do 0,5 % funduszu płac tworzonego w ramach planowanego osobowego funduszu płac lub w ramach dyspozycyjnego funduszu płac,
5) nagrody jubileuszowe,
6) gratyfikacje dla członków personelu latającego i pokładowego,
7) dodatki za pracę w godzinach nadliczbowych i świątecznych, w godzinach nocnych oraz za pracę na drugiej zmianie, za pracę rozdzieloną przerwami,
8) wynagrodzenia uzupełniające przysługujące pracownikom powołanym do pracy przy zwalczaniu epidemii, w tym wynagrodzenia pracowników medycznych za odbywanie dodatkowo poza godzinami pracy wizyt domowych,
9) wynagrodzenia za pracę w przedłużonym czasie pracy i za dyżury niezbędne ze względu na ciągłość procesu badawczego w instytutach,
10) dodatki za czas pełnionego pogotowia technicznego (domowego), za dyżury domowe, wynagrodzenia za dyżury zakładowe oraz za gotowość do pracy, wynagrodzenia za czas pełnienia dyżuru przy przedłużonym czasie pracy w okresie eksploatacyjnym na statkach w żegludze śródlądowej przy systemie pracy jednozmianowej, dodatek za zgłoszenie się na wezwanie łączności, dodatek za dyżury nocne dla cenzorów Głównego Urzędu Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk,
11) jednorazowe wynagrodzenia (wyrównania) wypłacane w związku ze zgłoszeniem i przyjęciem projektu wynalazczego, określone w ż 23 ust. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 grudnia 1972 r. w sprawie projektów wynalazczych (Dz. U. Nr 54, poz. 351),
12) dodatkowe wynagrodzenie dla oblatywaczy samolotów i za sprawdzanie spadochronów,
13) zryczałtowane dodatki pieniężne w przemyśle drzewnym za dodatkowe czynności wykonywane poza normalnymi godzinami pracy, ryczałt dzienny dla robotników w lasach państwowych za używanie własnego środka lokomocji przy dostarczaniu sprzętu mechanicznego na zrąb,
14) dodatek dla dróżników leśnych za konserwację i przechowywanie oraz za używanie własnych rowerów do objazdu służbowego powierzonego odcinka robót; ryczałt miesięczny dla nadleśniczych, adiunktów, leśniczych i gajowych za utrzymanie własnych środków lokomocji,
15) dodatek dla lekarzy za pracę dodatkową w stacjach pogotowia ratunkowego i oddziałach pomocy doraźnej oraz dla pracowników medycznych zatrudnionych w lotnictwie sanitarnym i sprawujących opiekę nad chorymi w samolotach sanitarnych,
16) wynagrodzenia ryczałtowe za wykonywanie dodatkowych zadań nie wchodzących w zakres obowiązków wynikających z umowy o pracę, wypłacane pracownikom medycznym przez macierzysty zakład pracy, w tym za pełnienie dyżurów na wezwanie przy telefonie,
17) wynagrodzenia kierowców autobusów używanych do przewozu wycieczek,
18) wynagrodzenia za czas ćwiczeń (prób) i występów orkiestr zakładowych,
19) ekwiwalent za pranie i reperację odzieży roboczej, wykonywane we własnym zakresie przez pracowników,
20) dodatek za dyżur i za udział w wyprawach ratunkowych Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego,
21) ekwiwalent za nie wykorzystany urlop,
22) dodatki (ryczałty) za rozłąkę, strawne oraz dewizowe wypłacane w żegludze i rybołówstwie morskim, odpowiednio przeliczone,
23) dodatki godzinowe wypłacane na kolei pracownikom drużyn lokomotywowych i konduktorskich,
24) zwrot kosztów przejazdów do miejsca zamieszkania w celu odwiedzenia rodzin, wypłacany pracownikom czasowo przeniesionym oraz zwerbowanym do pracy,
25) ekwiwalent za przejazdy koleją, wypłacany na podstawie Karty górnika,
26) ryczałt za noclegi i za koszty wynajęcia kwater prywatnych (opłacane przez zakład pracy) dla pracowników czasowo przeniesionych,
27) zasiłek na zagospodarowanie dla nauczycieli; jednorazowy zasiłek na zagospodarowanie przysługujący niektórym pracownikom służby zdrowia po raz pierwszy przystępującym do pracy,
28) ryczałt przesiedleniowy przy przeniesieniach służbowych; zasiłek osiedleniowy dla nauczycieli,
29) wartość posiłków profilaktycznych i regeneracyjno-wzmacniających, a także innych środków wydawanych do spożycia pracownikom bezpłatnie lub częściowo odpłatnie (w części nie opłaconej); dodatek kaloryczny dla personelu latającego i pokładowego w lotnictwie cywilnym,
30) ekwiwalent za przedłużenie używalności odzieży roboczej lub obuwia ochronnego oraz za używanie odzieży własnej zamiast roboczej przez pracowników, uczniów i studentów,
31) zapomogi wypłacane dla pracowników własnych z funduszu pozostającego w dyspozycji ministrów (kierowników urzędów centralnych) oraz wojewodów (prezydentów miast stopnia wojewódzkiego),
32) odprawy przy przejściu na emeryturę, przyznawane na podstawie przepisów szczególnych; odprawa (wynagrodzenie) za 10-letni staż pracy w żegludze międzynarodowej w razie utraty zdrowia,
33) inne świadczenia pieniężne wypłacane przez zakłady pracy na podstawie Kodeksu pracy lub układów zbiorowych pracy,
34) wynagrodzenia pieniężne z funduszu premiowego w państwowych przedsiębiorstwach gospodarki rolnej,
35) wynagrodzenia wypłacane pracownikom własnym na podstawie uchwały nr 157 Rady Ministrów z dnia 7 grudnia 1976 r. w sprawie wynagrodzeń wypłacanych poza planowanym funduszem płac (Monitor Polski Nr 43, poz. 211),
36) nagrody wypłacane z zysku.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ROZPORZĄDZENIE RADY MINISTRÓW
z dnia 27 grudnia 1974 r.
w sprawie warunków odbywania rehabilitacji zawodowej uprawniających do zasiłku wyrównawczego oraz szczegółowych zasad przyznawania tego zasiłku.
Na podstawie art. 19 ust. 3 oraz art. 23 ustawy z dnia 17 grudnia 1974 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. Nr 47, poz. 280) po porozumieniu z Centralną Radą Związków Zawodowych zarządza się, co następuje:
ż 1. Zasiłek wyrównawczy przewidziany w art. 19 ustawy z dnia 17 grudnia 1974 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. Nr 47, poz. 280) przysługuje pracownikowi ze zmniejszoną sprawnością do pracy wykonującemu pracę za obniżonym wynagrodzeniem, w okresie rehabilitacji zawodowej prowadzonej:
1) w zakładowych i międzyzakładowych ośrodkach rehabilitacji zawodowej,
2) w zakładach pracy na wyodrębnionych stanowiskach pracy, dostosowanych do potrzeb adaptacji lub przyuczenia do określonej pracy.
ż 2. 1. O potrzebie przeprowadzenia rehabilitacji zawodowej orzekają wojewódzkie przychodnie przemysłowe lub wyznaczone przez te przychodnie inne zakłady służby zdrowia, na wniosek lekarza specjalisty zakładu służby zdrowia sprawującego opiekę leczniczo-zapobiegawczą nad zakładem pracy pracownika.
2. O potrzebie przeprowadzenia rehabilitacji mogą orzekać również komisje lekarskie do spraw inwalidztwa i zatrudnienia w toku przeprowadzania badań dla celów rentowych lub innych.
3. Orzeczenie o potrzebie przeprowadzenia rehabilitacji zawodowej wydane w trybie określonym w ust. 1 i 2 jest wiążące dla zakładu pracy pracownika.
ż 3. Rehabilitacji zawodowej mogą być poddani pracownicy ze zmniejszoną sprawnością do pracy:
1) zagrożeni chorobą zawodową i wymagający przekwalifikowania,
2) zatrudnieni w warunkach szczególnie uciążliwych lub szkodliwych dla zdrowia, jeżeli stan ich zdrowia wymaga zmiany rodzaju pracy,
3) którzy wskutek wypadku lub dłuższej choroby utracili czasowo zdolność do pracy i wymagają adaptacji do pracy.
ż 4. Rehabilitację zawodową przeprowadza się za zgodą pracownika stosownie do wskazań zawartych w orzeczeniu o potrzebie poddania pracownika rehabilitacji zawodowej.
ż 5. 1. Zakładowe ośrodki rehabilitacji zawodowej, o których mowa w ż 1 pkt 1, organizowane są w zakładach pracy zatrudniających ponad 3.000 pracowników.
2. W miarę potrzeby zakładowe ośrodki rehabilitacji zawodowej mogą być organizowane w zakładach pracy zatrudniających mniej niż 3.000 pracowników, jeżeli w tych zakładach występują szczególnie uciążliwe lub szkodliwe dla zdrowia warunki pracy.
3. Międzyzakładowe ośrodki rehabilitacji zawodowej organizowane są przez zakłady pracy o zbliżonym charakterze produkcji.
4. Decyzję o utworzeniu ośrodka rehabilitacji zawodowej podejmuje jednostka nadrzędna nad zakładem pracy.
5. Pracowników medycznych niezbędnych dla prawidłowego funkcjonowania ośrodka zapewnia właściwy terenowy organ administracji państwowej. Ośrodek zatrudnia tych pracowników według zasad obowiązujących w zakładach społecznych służby zdrowia.
6. Szczegółową organizację i zadania ośrodka określa regulamin organizacyjny opracowany w uzgodnieniu z zakładem służby zdrowia sprawującym opiekę leczniczo-zapobiegawczą nad zakładem pracy.
ż 6. Wyodrębnione stanowiska pracy, na których ma być prowadzona rehabilitacja zawodowa, ustalają w zakładach pracy zespoły powołane przez kierowników zakładów pracy składające się z przedstawiciela zakładu pracy, przedstawiciela rady zakładowej oraz lekarza zakładu służby zdrowia sprawującego opiekę leczniczo-zapobiegawczą nad zakładem pracy.
ż 7. Kontrole przebiegu rehabilitacji zawodowej sprawuje zespół określony w ż 6, który przeprowadza ocenę przebiegu tej rehabilitacji co najmniej raz na trzy miesiące.
ż 8. 1. Pracownikom, którzy poddali się rehabilitacji zawodowej na warunkach określonych rozporządzeniem, zasiłek wyrównawczy wypłaca zakład pracy, w którym prowadzona jest rehabilitacja zawodowa, lub międzyzakładowy ośrodek rehabilitacji zawodowej.
2. Wydatki ponoszone z tytułu wypłaty zasiłków wyrównawczych finansowane są przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych i nie podlegają limitowaniu.
ż 9. 1. Prawo do zasiłku wyrównawczego powstaje od dnia, w którym pracownik podjął rehabilitację w warunkach, o których mowa w ż 1.
2. Prawo do zasiłku wyrównawczego ustaje:
1) z chwilą zakończenia rehabilitacji i przesunięcia do innej pracy, nie później jednak niż po upływie dwóch lat od poddania się rehabilitacji,
2) jeżeli czasowa niezdolność do pracy w okresie rehabilitacji zawodowej trwała nieprzerwanie jeden miesiąc,
3) jeżeli z uwagi na stan zdrowia pracownika rehabilitacja stała się niecelowa,
4) jeżeli pracownik swym postępowaniem uniemożliwia lub utrudnia dalsze prowadzenie rehabilitacji.
3. Okoliczności, o których mowa w ust. 2 pkt 3, stwierdza komisja lekarska do spraw inwalidztwa i zatrudnienia na wniosek zakładu służby zdrowia sprawującego opiekę leczniczo-zapobiegawczą nad zakładem pracy.
ż 10. 1. Zasiłek wyrównawczy w wysokości określonej w art. 21 ustawy wypłaca się z dołu za okresy miesięczne, łącznie z wynagrodzeniem za pracę wykonaną w okresie danego miesiąca.
2. Zasiłek wyrównawczy w wysokości określonej w ust. 1 wypłaca się również za miesiące, w których pracownik przepracował tylko część miesiąca wskutek nieobecności w pracy spowodowanej czasową niezdolnością do pracy.
3. Jeżeli pracownik przepracował tylko część miesiąca z przyczyn innych niż określone w ust. 2, zasiłek wyrównawczy za ten miesiąc wypłaca się w wysokości różnicy między przeciętnym miesięcznym wynagrodzeniem z okresu przed powstaniem prawa do zasiłku wyrównawczego, zmniejszonym o 1/30 za każdy dzień takiej nieobecności, a wynagrodzeniem osiągniętym w tym miesiącu.
4. Przy ustalaniu prawa do zasiłku chorobowego dla pracowników, o których mowa w ż 9 ust. 2 pkt 2, okresów pobierania zasiłku wyrównawczego nie uważa się za przerwę w czasowej niezdolności do pracy, jeżeli niezdolność ta spowodowana była pogorszeniem się stanu zdrowia z powodu choroby, z tytułu której pracownik poddał się rehabilitacji zawodowej.
ż 11. 1. Zakład pracy obowiązany jest zatrudnić pracowników, którzy odbyli rehabilitację zawodową zgodnie z ich kwalifikacjami zawodowymi oraz w warunkach zgodnych ze wskazaniami lekarskimi.
2. Zakłady pracy powinny stwarzać warunki umożliwiające pracownikom, o których mowa w ust. 1, podwyższenie kwalifikacji nabytych w czasie rehabilitacji zawodowej.
ż 12. W celu zapewnienia racjonalnego działania w zakresie rehabilitacji zawodowej oraz w zakresie zatrudnienia osób ze zmniejszoną sprawnością do pracy terenowe organy administracji państwowej stopnia wojewódzkiego i powiatowego obowiązane są do:
1) sporządzania okresowych planów zatrudnienia oraz organizowania miejsc pracy dla pracowników ze zmniejszoną sprawnością,
2) inicjowania tworzenia odpowiednich stanowisk pracy oraz szkolenia (przygotowania zawodowego) tych pracowników,
3) rejestrowania wszystkich wolnych miejsc pracy, które mogą być wykorzystane dla pracowników rehabilitowanych zawodowo.
ż 13. Zakłady pracy obowiązane są pokrywać koszty rehabilitacji zawodowej pracowników, a w szczególności wynagrodzenia za pracę, organizacji oraz wyposażenia ośrodków i wyodrębnionych stanowisk pracy.
ż 14. 1. Minister Pracy, Płac i Spraw Socjalnych w porozumieniu z Centralną Radą Związków Zawodowych ustala roczny plan rozwoju sieci ośrodków rehabilitacji zawodowej w oparciu o wnioski zainteresowanych ministrów.
2. Minister Pracy, Płac i Spraw Socjalnych kontroluje realizację planu, o którym mowa w ust. 1, oraz efektywność wykorzystania środków przeznaczonych na cele określone w rozporządzeniu.
ż 15. Minister Pracy, Płac i Spraw Socjalnych w porozumieniu z Ministrem Zdrowia i Opieki Społecznej może określić warunki odbywania rehabilitacji zawodowej przez inne osoby niż określone w ż 3 oraz ustalić szczegółowe zasady wypłacania im zasiłku wyrównawczego.
ż 16. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1975 r.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
POROZUMIENIE
między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rządem Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich
o równoważności dokumentów o wykształceniu, stopniach i tytułach naukowych wydawanych w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich,
podpisane w Warszawie
dnia 10 maja 1974 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA
POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 10 maja 1974 roku zostało podpisane w Warszawie Porozumienie między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rządem Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich o równoważności dokumentów o wykształceniu, stopniach i tytułach naukowych wydawanych w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, w następującym brzmieniu dosłownym:
POROZUMIENIE
między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rządem Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich
równoważności dokumentów o wykształceniu, stopniach i tytułach naukowych wydawanych w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich.
Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rząd Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich zgodnie z Układem o przyjaźni, współpracy i wzajemnej pomocy z dnia 8 kwietnia 1965 r. i Umową o współpracy kulturalnej i naukowej między Polską Rzecząpospolitą Ludową i Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich z dnia 14 grudnia 1970 r., zgodnie z Konwencją o wzajemnym uznawaniu równoważności dokumentów ukończenia szkół średnich, szkół średnich zawodowych, szkół wyższych, a także dokumentów o nadawaniu stopni i tytułów naukowych z dnia 7 czerwca 1972 r., w celu dalszego rozwoju współpracy w dziedzinie nauki, kształcenia i doskonalenia kadr uzgodniły, co następuje:
Art. 1.
Uznaje się za równoważne:
1) świadectwo ukończenia ośmioletniej szkoły podstawowej wydawane w PRL i świadectwo o niepełnym średnim wykształceniu wydawane w ZSRR po 8 latach nauki, dające prawo kontynuowania nauki w pełnej szkole średniej (w PRL - liceum ogólnokształcącym), a także wstępowania do średnich szkół zawodowych i zawodowo-technicznych,
2) świadectwo ukończenia szkoły zawodowej wydawane w PRL i świadectwo ukończenia szkoły zawodowo-technicznej wydawane w ZSRR, nie potwierdzające uzyskania wykształcenia średniego,
3) świadectwo dojrzałości wydawane w PRL i świadectwo o uzyskaniu wykształcenia średniego, świadectwo ukończenia średniej szkoły zawodowo-technicznej, świadectwo ukończenia średniej szkoły zawodowej wydawane w ZSRR, dające prawo wstępu do szkół wyższych w obu państwach,
4) dyplom wydawany po ukończeniu szkoły wyższej w PRL oraz dyplom wydawany po ukończeniu szkoły wyższej w ZSRR, przy czym oba dyplomy uprawniają do ubiegania się o stopień naukowy doktora w PRL lub stopień naukowy kandydata nauk w ZSRR,
5) dyplom doktora (w latach 1952 - 1958 dyplom kandydata nauk) wydawany w PRL i dyplom kandydata nauk wydawany w ZSRR,
6) dyplom doktora habilitowanego (do roku 1969 dyplom docenta, a w latach 1952 - 1958 dyplom doktora nauk) wydawany w PRL i dyplom doktora nauk wydawany w ZSRR,
7) nominację na docenta w PRL i nominację na docenta szkoły wyższej (w instytucie naukowo-badawczym - starszego pracownika naukowego) w ZSRR,
8) nominację na profesora nadzwyczajnego i profesora zwyczajnego w PRL i nominacje na profesora w ZSRR.
Art. 2.
Umawiające się Strony będą informowały się wzajemnie o zmianach w systemach kształcenia w swoich Państwach i będą mogły dokonywać odpowiednich zmian postanowień artykułu 1 w drodze wymiany not.
Art. 3.
Porozumienie niniejsze zawarte jest na czas nieograniczony. Może ono być wypowiedziane przez każdą ze Stron i w takim przypadku traci moc po upływie 6 miesięcy od dnia otrzymania przez drugą Umawiającą się Stronę noty o wypowiedzeniu.
Art. 4.
Porozumienie niniejsze wejdzie w życie w dniu wymiany not stwierdzających ostatecznie jego przyjęcie w każdym z Państw zgodnie z prawem w nim obowiązującym.
Sporządzono w Warszawie w dniu 10 maja 1974 roku w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i rosyjskim, przy czym obydwa teksty posiadają jednakową moc.
Z upoważnienia Rządu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
J. Kaczmarek
Minister Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki PRL
Z upoważnienia Rządu Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich
W. P. Jelutin
Minister Szkolnictwa Wyższego i Średniego Zawodowego ZSRR
Po zaznajomieniu się z powyższym Porozumieniem Rada Państwa uznała je i uznaje za słuszne zarówno w całości, jak i każde z postanowień w nim zawartych; oświadcza, że jest ono przyjęte, ratyfikowane i potwierdzone, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywane.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 12 września 1974 roku.
L. S.
Przewodniczący Rady Państwa: H. Jabłoński
Minister Spraw Zagranicznych: S. Olszowski
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
POROZUMIENIE
między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich o wzajemnej ochronie praw autorskich, podpisane w Warszawie
dnia 4 października 1974 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 4 października 1974 roku zostało podpisane w Warszawie Porozumienie między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich o wzajemnej ochronie praw autorskich, w następującym brzmieniu dosłownym:
POROZUMIENIE
między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich o wzajemnej ochronie praw autorskich.
Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rząd Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich
- kierując się dążeniem do dalszego rozszerzania współpracy w zakresie wzajemnej wymiany osiągnięć kultury poprzez wykorzystywanie dzieł literackich, naukowych i artystycznych,
- uznając potrzebę ustalania trybu i warunków wzajemnej ochrony praw autorskich,
postanowiły zawrzeć niniejsze Porozumienie i tym celu wyznaczyły swoich upełnomocnionych Przedstawicieli:
Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej - Józefa Tejchmę - Ministra Kultury i Sztuki,
Rząd Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich - Borisa Dmitrijewicza Pankina - Przewodniczącego Zarządu Wszechzwiązkowej Agencji Autorskich Praw,
którzy po wymianie pełnomocnictw, uznanych za dobre, uzgodnili, co następuje:
Art. I.
Każda z Umawiających się Stron:
1. popiera wydawanie utworów literackich, naukowych i artystycznych, stworzonych przez obywateli drugiej Umawiającej się Strony;
2. popiera włączanie utworów dramatycznych, muzyczno-dramatycznych, muzycznych i choreograficznych, stworzonych przez obywateli drugiej Umawiającej się Strony, do repertuarów teatrów, orkiestr, zespołów muzycznych i solistów swojego kraju.
Art. II.
Każda z Umawiających się Stron chroni prawa autorskie obywateli i jednostek organizacyjnych drugiej Umawiającej się Strony oraz osób mających na ich terytorium stałe miejsce zamieszkania i ich następców prawnych do utworów literackich, naukowych i artystycznych niezależnie od miejsca pierwszego ich udostępnienia publicznie, a także prawa autorskie obywateli innych państw i ich następców prawnych w odniesieniu do utworów po raz pierwszy udostępnionych publicznie na terytorium Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej lub Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich i zapewnia na swoim terytorium ochronę tych praw na zasadach i warunkach przewidzianych przez ustawodawstwo wewnętrzne dla utworów własnych obywateli.
Wydanie nie udostępnionych publicznie utworów na terytorium obu Umawiających się Stron równocześnie, ich udostępnienie publiczne po raz pierwszy na terytorium drugiej Umawiającej się Strony, a także rozpowszechnianie na terytorium innych państw utworów jednej z Umawiających się Stron przez jednostki organizacyjne drugiej Umawiającej się Strony może być dokonywane na podstawie porozumienia właściwych jednostek organizacyjnych obu Umawiających się Stron.
Art. III.
Ochrona praw autorskich dokonywana jest w okresie ustalonym przez ustawodawstwo wewnętrzne każdej z Umawiających się Stron. Jednakże Umawiająca się Strona nie ma obowiązku zapewnienia utworom ochrony prawnej w okresie dłuższym, niż przewiduje to ustawodawstwo wewnętrzne drugiej Umawiającej się Strony.
Art. IV.
Opodatkowanie wynagrodzenia autorskiego wypłacanego na podstawie niniejszego Porozumienia następuje wyłącznie w kraju stałego miejsca zamieszkania autora.
Art. V.
Rozliczanie wynagrodzeń autorskich następuje w walucie tej Umawiającej się Strony, na terytorium której utwór został wykorzystany, zgodnie z zasadami przewidzianymi dla rozliczeń z tytułu płatności niehandlowych.
Art. VI.
Wykonanie niniejszego Porozumienia powierza się właściwym jednostkom organizacyjnym obu Umawiających się Stron powołanym do ochrony praw autorskich, które zawierają między sobą porozumienia wykonawcze, regulujące całokształt spraw związanych z realizacją ochrony praw autorskich na terytorium obu Umawiających się Stron, a w szczególności dotyczące trybu przenoszenia praw do wykorzystywania chronionych niniejszym Porozumieniem utworów, udzielania autorom pomocy w zakresie ochrony praw autorskich, wypłat należytych autorom wynagrodzeń i systemu wzajemnych rozliczeń oraz inne problemy wynikające z niniejszego Porozumienia.
Art. VII.
Umawiające się Strony zobowiązują się do wzajemnego pełnego poszanowania i przestrzegania obowiązujących w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich przepisów, które dotyczą wykonywania niniejszego Porozumienia.
Art. VIII.
Niniejsze Porozumienie dotyczy wykorzystywania utworów wymienionych w artykułach I i II, co do których w chwili ich wykorzystywania nie upłynęły jeszcze terminy określone w artykule III.
Art. IX.
Porozumienie niniejsze nie narusza praw i obowiązków Umawiających się Stron wynikających z innych zobowiązań międzynarodowych.
Art. X.
Każda z Umawiających się Stron ma prawo przedstawiania propozycji zmian bądź uzupełnień niniejszego Porozumienia.
Art. XI.
Niniejsze porozumienie zostaje zawarte na okres trzech lat. Ulega ono automatycznemu przedłużeniu na dalsze okresy trzyletnie, jeżeli żadna z Umawiających się Stron nie wypowie go w drodze notyfikacji na sześć miesięcy przed upływem danego okresu.
Art. XII.
Niniejsze Porozumienie podlega przyjęciu zgodnie z prawem każdej z Umawiających się Stron.
Porozumienie wejdzie w życie z dniem 1 stycznia roku, który nastąpi po wymianie przez Umawiające się Strony not stwierdzających to przyjęcie.
Porozumienie sporządzono w Warszawie dnia 4 października 1974 roku w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i rosyjskim, przy czym obydwa teksty posiadają jednakową moc.
Józef Tejchma
Minister Kultury i Sztuki
Borys Pankin
Przewodniczący Zarządu Wszechzwiązkowej Agencji Autorskich Praw
Po zaznajomieniu się z powyższym Porozumieniem Rada Państwa uznała je i uznaje za słuszne zarówno w całości, jak i każde z postanowień w nim zawartych; oświadcza, że jest ono przyjęte, ratyfikowane i potwierdzone, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywane.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 5 grudnia 1974 roku.
L. S.
Przewodniczący Rady Państwa: H. Jabłoński
Minister Spraw Zagranicznych: S. Olszowski
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
UMOWA
między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rządem Arabskiej Republiki Syryjskiej o współpracy kulturalnej, podpisana w Damaszku
dnia 18 lutego 1973 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
Dnia 18 lutego 1973 roku została podpisana w Damaszku Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rządem Arabskiej Republiki Syryjskiej o współpracy kulturalnej, w następującym brzmieniu dosłownym:
UMOWA
między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rządem Arabskiej Republiki Syryjskiej o współpracy kulturalnej.
Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rząd Arabskiej Republiki Syryjskiej, ożywione pragnieniem umocnienia przyjaźni między narodami obu krajów poprzez rozwój stosunków kulturalnych i naukowych, postanowiły zawrzeć niniejszą Umowę i w tym celu wyznaczyły swych pełnomocników:
Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
JANA CZAPLĘ
Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
Rząd Arabskiej Republiki Syryjskiej
ABDULA HAMIDA DARKALA
Wiceministra Oświaty,
którzy po wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, postanowili, co następuje:
Art. I.
W celu rozwijania przyjaznej współpracy między obu krajami, zgodnie z zasadami wzajemnego poszanowania suwerenności narodowej oraz w oparciu o zasady i cele Karty Organizacji Narodów Zjednoczonych, obie Umawiające się Strony będą popierać współpracę w dziedzinie kultury, sztuki, nauki, oświaty, szkolnictwa i środków masowego przekazu.
Art. II.
Obie Umawiające się Strony będą popierać:
1) wymianę artystów i zespołów artystycznych,
2) wymianę wystaw naukowych i artystycznych,
3) współpracę w dziedzinie teatru i muzyki,
4) współpracę między instytucjami kinematograficznymi i wymianę filmów,
5) wymianę informacji w zakresie badań naukowych i dokumentacji,
6) wymianę książek, periodyków oraz publikacji naukowych, literackich i artystycznych,
7) tłumaczenie i publikowanie wyróżniających się dzieł naukowych, literackich i artystycznych,
8) współpracę między radiofoniami, telewizjami, prasą, agencjami i instytutami informacyjnymi obu krajów,
9) współpracę między stowarzyszeniami artystów obu krajów,
10) wymianę pomiędzy organizacjami sportowymi obu krajów.
Art. III.
Obie Umawiające się Strony będą przyznawać sobie na zasadzie wzajemności stypendia dla odbycia studiów, specjalizacji, staży doskonalenia zawodowego, podróży studyjnych i prowadzenia badań naukowych.
Przyznawanie stypendiów uzgodnionych przez obie Strony i stypendiów dodatkowych, które mogą być przyznawane poza ustalonymi limitami, odbywać się będzie drogą urzędową.
Art. IV.
Dążąc do pogłębienia na trwałych podstawach wzajemnego poznania się studentów obu krajów, obie Umawiające się Strony będą popierać współpracę między właściwymi organizacjami studenckimi obu krajów.
Art. V.
Obie Umawiające się Strony będą ułatwiać obywatelom drugiej Strony korzystanie z bibliotek, archiwów, muzeów i innych ośrodków badań naukowych.
Art. VI.
Obie Umawiające się Strony będą podejmować kroki dla udostępnienia materiałów informacyjnych dających ścisły obraz życia i kultury drugiego kraju, w celu włączenia ich do obowiązujących programów nauczania i podręczników szkolnych.
Art. VII.
Obie Umawiające się Strony będą podejmować kroki dla udostępnienia niezbędnej dokumentacji w celu zbadania możliwości wzajemnego uznawania świadectw szkolnych, dyplomów uniwersyteckich i tytułów naukowych.
Art. VIII.
Obie Umawiające się Strony będą popierać współpracę między instytucjami kulturalnymi i naukowymi obu krajów, realizowaną w drodze urzędowej. W tym celu zainteresowane instytucje będą mogły zawierać porozumienia o współpracy.
Art. IX.
Dla realizacji niniejszej Umowy każda z Umawiających się Stron będzie wyznaczać swych przedstawicieli, którzy ustalać będą programy wykonawcze współpracy kulturalnej na następne lata. Programy te zawierać będą postanowienia finansowe ich realizacji.
Art. X.
Umowa niniejsza podlega ratyfikacji przez każdą z Umawiających się Stron, zgodnie z jej przepisami wewnętrznymi, i wejdzie w życie w dniu wymiany dokumentów ratyfikacyjnych, która odbędzie się w Warszawie.
Art. XI.
Umowa niniejsza zawarta jest na okres trzech lat. Ulega ona automatycznemu przedłużeniu, każdorazowo na taki sam okres, o ile żadna z Umawiających się Stron nie powiadomi notą Strony drugiej o zamiarze jej wypowiedzenia co najmniej na sześć miesięcy przed upływem danego okresu.
Sporządzono w Damaszku, dnia 18 lutego 1973 roku, w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim, arabskim i francuskim, przy czym wszystkie teksty są jednakowo autentyczne. W razie rozbieżności w interpretacji tekst francuski uważany będzie za rozstrzygający.
Z upoważnienia Rządu
Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
J. Czapla
Z upoważnienia Rządu
Arabskiej Republiki Syryjskiej
Abdul Hamid Darkal
Po zaznajomieniu się z powyższą Umową Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 9 lipca 1973 roku.
L. S.
Przewodniczący Rady Państwa: H. Jabłoński
Minister Spraw Zagranicznych: S. Olszowski
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
KONWENCJA
o wzajemnym uznawaniu równoważności dokumentów ukończenia szkół średnich, szkół średnich zawodowych i szkół wyższych, a także dokumentów o nadawaniu stopni i tytułów naukowych,
sporządzona w Pradze
dnia 7 czerwca 1972 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA
POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 7 czerwca 1972 roku została sporządzona w Pradze Konwencja o wzajemnym uznawaniu równoważności dokumentów ukończenia szkół średnich, szkół średnich zawodowych i szkół wyższych, a także dokumentów o nadawaniu stopni i tytułów naukowych.
Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że wymieniona Konwencja jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 6 grudnia 1973 roku.
L. S.
Przewodniczący Rady Państwa: H. Jabłoński
Minister Spraw Zagranicznych: S. Olszowski
(Tekst konwencji jest zamieszczony w załączniku do niniejszego numeru.)
KONWENCJA
o wzajemnym uznawaniu równoważności dokumentów ukończenia szkół średnich, szkół średnich zawodowych i szkół wyższych, a także dokumentów o nadawaniu stopni i tytułów naukowych,
sporządzona w Pradze dnia 7 czerwca 1972 r.
Przekład.
KONWENCJA
o wzajemnym uznawaniu równoważności dokumentów ukończenia szkół średnich, szkół średnich zawodowych i szkół wyższych, a także dokumentów o nadawaniu stopni i tytułów naukowych.
Rządy Państw Socjalistycznych:
Ludowej Republiki Bułgarii
Węgierskiej Republiki Ludowej
Demokratycznej Republiki Wietnamu
Niemieckiej Republiki Demokratycznej
Republiki Kuby
Mongolskiej Republiki Ludowej
Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
Socjalistycznej Republiki Rumunii
Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich
Czechosłowackiej Republiki Socjalistycznej
pragnąc przyczyniać się do pogłębienia i rozszerzenia współpracy w dziedzinie nauki i oświaty oraz współdziałać w ich dalszym rozwoju społeczno-ekonomicznym postanowiły zawrzeć niniejszą Konwencję i uzgodniły, co następuje:
Art. I.
1. Uznawać za równorzędne na terytoriach wszystkich Umawiających się Państw wszystkie, wydawane na terytorium każdego z nich, dokumenty o ukończeniu średniego (ogólnokształcącego lub zawodowego) wykształcenia, uprawniające ich posiadaczy do wstąpienia na uniwersytet lub do szkoły wyższej typu uniwersyteckiego.
2. Uznawać za równorzędne na terytoriach wszystkich Umawiających się Państw wszystkie, wydawane na terytorium każdego z nich, dokumenty o ukończeniu szkół wyższych tego samego typu (uniwersytetów, politechnik i specjalistycznych instytutów typu uniwersyteckiego) lub wydziałów, uprawniające ich posiadaczy do ubiegania się o stopień naukowy.
3. Uznawać za równorzędne na terytoriach wszystkich Umawiających się Państw wydane na terytorium każdego z nich przez szkoły wyższe, instytuty naukowo-badawcze, ministerstwa, instytucje i inne organizacje, zgodnie z obowiązującym w danym kraju ustawodawstwem, pracownikom naukowym i naukowo-dydaktycznym dokumenty o nadaniu stopni i tytułów naukowych według niżej wymienionych poziomów kwalifikacyjnych:
a) naukowego stopnia kandydata nauk lub doktora danej dziedziny nauki,
b) wyższego stopnia naukowego doktora nauk, doktora habilitowanego, doktora - docenta,
c) pierwszego tytułu naukowego (docenta),
d) drugiego tytułu naukowego (profesora).
Art. II.
1. Niniejsza Konwencja po podpisaniu podlega przyjęciu zgodnie z ustawodawstwem każdego z sygnatariuszy.
2. Niniejsza Konwencja wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia złożenia depozytariuszowi przez wszystkich sygnatariuszy dokumentów o jej podpisaniu.
Art. III.
1. Do niniejszej Konwencji mogą przystąpić za zgodą wszystkich Państw-Stron inne kraje po przekazaniu depozytariuszowi oświadczenia w sprawie przystąpienia, o czym depozytariusz niezwłocznie zawiadomi wszystkie Państwa-Strony.
2. Państwa-Strony powiadamiają depozytariusza o swej opinii nie później niż w ciągu 30 dni od otrzymania zawiadomienia.
3. Depozytariusz powiadamia Rząd, który złożył oświadczenie w sprawie przystąpienia, o decyzji Państw-Stron Konwencji.
4. Przystąpienie do Konwencji wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia wyrażenia zgody przez wszystkie Państwa-Strony.
Art. IV.
1. Do niniejszej Konwencji mogą być wprowadzone poprawki i uzupełnienia przyjęte za zgodą wszystkich Państw-Stron.
2. Propozycje odnośnie do poprawek i uzupełnień przekazywane są depozytariuszowi, który niezwłocznie przekazuje je wszystkim Państwom-Stronom.
3. Państwa-Strony powiadamiają depozytariusza o swej opinii odnośnie do wniesionej propozycji nie później niż w ciągu 30 dni od daty jej otrzymania. W ciągu 15 dni od otrzymania ostatniego zawiadomienia depozytariusz powiadamia wszystkie Państwa-Strony Konwencji o wszystkich otrzymanych opiniach.
4. Jednomyślnie uzgodnione poprawki i uzupełnienia wchodzą w życie po upływie 15 dni od dnia powiadomienia przez depozytariusza wszystkich Państw-Stron o uzgodnieniu.
Art. V.
Każde z Państw-Stron może wypowiedzieć niniejszą Konwencję zawiadamiając o tym depozytariusza. Wypowiedzenie nabiera mocy dla Państwa-Strony, które zawiadomiło o wypowiedzeniu, po 6 miesiącach od chwili zawiadomienia.
Art. VI.
1. Niniejszą Konwencję przekazuje się Rządowi Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, który będzie pełnił funkcję depozytariusza.
2. Depozytariusz przekaże uwierzytelnione kopie oryginalnego tekstu niniejszej Konwencji wszystkim Państwom-Stronom, które ją podpisały, a także Rządom tych Państw, które do niej przystąpią.
3. Depozytariusz będzie niezwłocznie zawiadamiać wszystkie Rządy, które podpisały niniejszą Konwencję i które do niej przystąpiły, o otrzymanie każdego dokumentu dotyczącego poprawek, uzupełnień lub wypowiedzeń przedłożonych przez którekolwiek z Państw-Stron.
Art. VII.
1. Oryginał niniejszej Konwencji, sporządzony w języku rosyjskim, zostanie złożony na przechowanie Rządowi Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, który roześle uwierzytelnione kopie sygnatariuszom Konwencji.
Pełnomocnicy podpisujący poniżej byli upoważnieni przez swe Rządy do podpisania niniejszej Konwencji, co zostało potwierdzone odpowiednimi dokumentami.
Sporządzono w Pradze, dnia 7 czerwca 1972 roku w języku rosyjskim w jednym egzemplarzu.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
KONWENCJA
o ustanowieniu Światowej Organizacji Własności Intelektualnej,
sporządzona w Sztokholmie
dnia 14 lipca 1967 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA
POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 14 lipca 1967 roku została sporządzona w Sztokholmie Konwencja o ustanowieniu Światowej Organizacji Własności Intelektualnej.
Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że wymieniona Konwencja jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 5 grudnia 1974 roku.
L. S.
Przewodniczący Rady Państwa: H. Jabłoński
Minister Spraw Zagranicznych: S. Olszowski
(Tekst konwencji zamieszczony jest w załączniku do niniejszego numeru.)
KONWENCJA
O USTANOWIENIU ŚWIATOWEJ ORGANIZACJI WŁASNOŚCI INTELEKTUALNEJ
podpisana w Sztokholmie dnia 14 lipca 1967r.
Umawiające się Strony,
ożywione pragnieniem przyczynienia się do lepszego zrozumienia i współpracy pomiędzy Państwami na zasadzie poszanowania ich suwerenności i równości, mając na uwadze wzajemne korzyści oraz
pragnąc zachęcać do działalności twórczej przez popieranie ochrony własności intelektualnej na całym świecie,
pragnąc unowocześnić i usprawnić administrację Związków utworzonych dla ochrony własności przemysłowej oraz ochrony dzieł literackich i artystycznych, przy całkowitym poszanowaniu autonomii każdego Związku,
uzgodniły, co następuje:
Art. 1.
Ustanowienie Organizacji
Niniejszą Konwencją ustanawia się Światową Organizację Własności Intelektualnej.
Art. 2.
Definicje
W rozumieniu niniejszej Konwencji określenie:
i) "Organizacja" oznacza Światową Organizację Własności Intelektualnej (SOWI);
ii) "Biuro Międzynarodowe" oznacza Międzynarodowe Biuro Własności Intelektualnej;
iii) "Konwencja paryska" oznacza Konwencję o ochronie własności przemysłowej, podpisaną w Paryżu dnia 20 marca 1883 roku, łącznie ze wszystkimi jej aktami rewizyjnymi;
iv) "Konwencja berneńska" oznacza Konwencję o ochronie dzieł literackich i artystycznych, podpisaną w Bernie dnia 9 września 1886 roku, łącznie z wszystkimi jej aktami rewizyjnymi;
v) "Związek Paryski" oznacza międzynarodowy związek utworzony przez Konwencję paryską ;
vi) "Związek Berneński" oznacza międzynarodowy związek utworzony przez Konwencję berneńską;
vii) "Związki" oznaczają Związek Paryski, związki i porozumienia szczególne pozostające w łączności z tym Związkiem, Związek Berneński, jak również wszelkie inne porozumienia międzynarodowe mające na celu popieranie ochrony własności intelektualnej, których administrację zapewnia Organizacja na podstawie artykułu 4. iii).
viii) "własność intelektualna" oznacza prawa odnoszące się do:
- dzieł literackich, artystycznych i naukowych,
- interpretacji artystów interpretatorów oraz do wykonań artystów wykonawców, do fonogramów i do programów radiowych i telewizyjnych,
- wynalazków we wszystkich dziedzinach działalności ludzkiej,
- odkryć naukowych,
- wzorów przemysłowych,
- znaków towarowych i usługowych, jak również do nazw handlowych i oznaczeń handlowych,
- ochrony przed nieuczciwą konkurencją;
oraz wszelkie inne prawa dotyczące działalności intelektualnej w dziedzinie przemysłowej, naukowej, literackiej i artystycznej.
Art. 3.
Cel Organizacji
Organizacja ma na celu:
i) popieranie ochrony własności intelektualnej na całym świecie przez współdziałanie państw we współpracy, w razie potrzeby, z każdą inną organizacją międzynarodową;
ii) zapewnienie współdziałania administracyjnego między Związkami.
Art. 4.
Zadania
Dla osiągnięcia celu, określonego w artykule 3, Organizacja przez swoje właściwe organy i z zastrzeżeniem właściwości każdego Związku:
i) przyczynia się do opracowywania przepisów mających na celu ulepszanie ochrony własności intelektualnej na całym świecie oraz uzgadnianie ustawodawstw krajowych w tej dziedzinie;
ii) zapewnia obsługę administracyjną Związkowi Paryskiemu, związkom szczególnym utworzonym w łączności z tym Związkiem oraz Związkowi Berneńskiemu;
iii) może przyjąć wykonywanie czynności administracyjnych związanych z realizacją każdego innego porozumienia międzynarodowego mającego na celu popieranie ochrony własności intelektualnej lub brać udział w wykonywaniu tych czynności;
iv) zachęca do zawierania wszelkich porozumień międzynarodowych, mających na celu popieranie ochrony własności intelektualnej;
v) udziela pomocy Państwom, które zwracają się o pomoc techniczno-prawną w dziedzinie własności intelektualnej;
vi) gromadzi i rozpowszechnia wszelkie informacje dotyczące ochrony własności intelektualnej, prowadzi i zachęca do prowadzenia badań w tej dziedzinie oraz ogłasza ich wyniki;
vii) zapewnia usługi ułatwiające międzynarodową ochronę własności intelektualnej i w odpowiednich wypadkach prowadzi rejestracje w tej dziedzinie oraz publikuje informacje dotyczące tych rejestracji;
viii) podejmuje wszelkie inne środki działania z zakresu ochrony własności intelektualnej.
Art. 5.
Członkowie
1. Członkiem Organizacji może się stać każde Państwo, będące członkiem jednego ze Związków, określonych w artykule 2. vii).
2. Członkiem Organizacji może stać się również każde Państwo nie będące członkiem jednego ze Związków pod warunkiem, że:
i) jest ono członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych, jednej z organizacji wyspecjalizowanych związanych z organizacją Narodów Zjednoczonych lub Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej albo stroną statutu Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, albo
ii) zostało zaproszone przez Zgromadzenie Ogólne, aby zostało Stroną niniejszej Konwencji.
Art. 6.
Zgromadzenie Ogólne
1)
a) Powołuje się Zgromadzenie Ogólne składające się z Państw będących stronami niniejszej Konwencji, które są członkami co najmniej jednego ze Związków.
b) Rząd każdego Państwa będącego członkiem Związku jest reprezentowany przez jednego delegata, któremu mogą towarzyszyć zastępcy, doradcy i rzeczoznawcy.
c) Wydatki każdej delegacji ponosi Rząd, który ją wyznaczył.
2) Zgromadzenie Ogólne:
i) mianuje Dyrektora Generalnego na wniosek Komitetu Koordynacyjnego;
ii) bada i zatwierdza sprawozdania Dyrektora Generalnego dotyczące Organizacji oraz udziela mu wszelkich niezbędnych wytycznych;
iii) bada i zatwierdza sprawozdania i działalność Komitetu Koordynacyjnego oraz udziela mu wytycznych;
iv) uchwala trzyletni budżet wspólnych wydatków Związku;
v) zatwierdza postanowienia proponowane przez Dyrektora Generalnego, dotyczące administracji związanej z wprowadzeniem w życie porozumień międzynarodowych przewidzianych w artykule 4) iii);
vi) przyjmuje regulamin finansowy Organizacji;
vii) określa języki robocze sekretariatu, uwzględniając praktykę Narodów Zjednoczonych;
viii) zaprasza Państwa, wymienione w artykule 5. 2) ii), aby zostały stronami niniejszej Konwencji;
ix) decyduje, które Państwa nie będące członkami Organizacji oraz które organizacje międzyrządowe i międzynarodowe organizacje pozarządowe mogą być dopuszczane do udziału w jego posiedzeniach w charakterze obserwatorów;
x) wykonuje wszelkie inne użyteczne zadania w ramach niniejszej Konwencji.
3)
a) Każde Państwo będące członkiem jednego lub kilku Związków dysponuje jednym głosem w Zgromadzeniu Ogólnym.
b) Połowa Państw będących członkami Zgromadzenia Ogólnego stanowi quorum.
c) Niezależnie od postanowień litery b), jeżeli liczba Państw reprezentowanych na danej sesji jest niższa od połowy, lecz równa lub wyższa od jednej trzeciej Państw będących członkami Zgromadzenia Ogólnego, Zgromadzenie może podejmować uchwały; jednakże decyzje Zgromadzenia Ogólnego, z wyjątkiem dotyczących jego procedury, stają się wykonalne dopiero po spełnieniu niżej wymienionych warunków. Międzynarodowe Biuro podaje te uchwały do wiadomości Państw będących członkami Zgromadzenia Ogólnego, które nie były reprezentowane, z prośbą, aby w terminie trzech miesięcy od daty przekazania złożyły na piśmie swoje głosy lub oznajmiły wstrzymanie się od oddania głosu. Jeżeli po upływie tego terminu liczba Państw, które w ten sposób oddały swój głos lub wstrzymały się od jego oddania jest co najmniej równa liczbie Państw, których brakowało do osiągnięcia quorum na danej sesji, wymienione uchwały nabierają mocy, o ile równocześnie zostanie osiągnięta wymagana większość.
d) Z zastrzeżeniem postanowień liter e) i f) Zgromadzenie ogólne podejmuje swoje uchwały większością dwóch trzecich oddanych głosów.
e) Przyjęcie postanowień dotyczących administracji związanej z realizacją porozumień międzynarodowych, o których mowa w artykule 4) iii), wymaga większości trzech czwartych oddanych głosów.
f) Zatwierdzenie układu z Organizacją Narodów Zjednoczonych zgodnie z postanowieniami artykułów 57 i 63 Karty Narodów Zjednoczonych wymaga większości dziewięciu dziesiątych oddanych głosów.
g) Mianowanie Dyrektora Generalnego (ustęp 2) i)), zatwierdzenie postanowień proponowanych przez Dyrektora Generalnego dotyczących administracji związanej z realizacją porozumień międzynarodowych (ustęp 2) v)) oraz przeniesienie siedziby (artykuł 10) wymagają większości przewidzianej nie tylko w Zgromadzeniu Ogólnym, lecz również w Zgromadzeniu Związku Paryskiego i Zgromadzeniu Związku Berneńskiego.
h) Wstrzymanie się od głosowania nie jest uważane za oddanie głosu.
i) Jeden delegat może reprezentować tylko jedno Państwo i może głosować tylko w jego imieniu.
4)
a) Zgromadzenie Ogólne zbiera się raz na trzy lata na sesję zwyczajną, którą zwołuje Dyrektor Generalny.
b) Zgromadzenie Ogólne zbiera się na sesję nadzwyczajną którą zwołuje Dyrektor Generalny na wniosek Komitetu Koordynacyjnego lub jednej czwartej Państw będących członkami Zgromadzenia Ogólnego.
c) Posiedzenia odbywają się w siedzibie Organizacji.
5) Państwa będące stronami niniejszej Konwencji, które nie są członkami żadnego ze Związków, mogą brać udział w posiedzeniach Zgromadzenia Ogólnego w charakterze obserwatorów.
6) Zgromadzenie Ogólne ustala swój regulamin wewnętrzny.
Art. 7.
Konferencja
1)
a) Powołuje się Konferencję obejmującą Państwa będące stronami niniejszej Konwencji, bez względu na to, czy są one członkami jednego ze Związków.
b) Rząd każdego Państwa jest reprezentowany przez jednego delegata, któremu mogą towarzyszyć zastępcy, doradcy i rzeczoznawcy.
c) Wydatki każdej delegacji ponosi Rząd, który ją wyznaczył.
2) Konferencja:
i) rozpatruje sprawy mające podstawowe znaczenie w dziedzinie ochrony własności intelektualnej i może uchwalać zalecenia dotyczące tych spraw, przy całkowitym poszanowaniu właściwości i autonomii Związków;
ii) uchwala trzyletni budżet Konferencji;
iii) ustala, w granicach tego budżetu, trzyletni program pomocy techniczno-prawnej;
iv) uchwala zmiany niniejszej Konwencji zgodnie z procedurą określoną w artykule 17;
v) decyduje, które Państwa nie będące członkami Organizacji oraz które organizacje międzyrządowe, jak też międzynarodowe organizacje pozarządowe mogą być dopuszczane do udziału w jej posiedzeniach w charakterze obserwatorów;
vi) wykonuje wszelkie inne użyteczne zadania w ramach niniejszej Konwencji.
3)
a) Każde Państwo będące członkiem dysponuje jednym głosem na Konferencji.
b) Jedna trzecia Państw będących członkami stanowi quorum.
c) Z zastrzeżeniem postanowień artykułu 17, Konferencja podejmuje swoje uchwały większością dwóch trzecich oddanych głosów.
d) Wysokość składek Państw będących stronami niniejszej Konwencji, które nie są członkami jednego ze związków, jest ustalana w drodze głosowania, w którym mają prawo uczestniczyć jedynie delegaci tych Państw.
e) Wstrzymanie się od głosowania nie jest uważane za oddanie głosu.
f) Jeden delegat może reprezentować tylko jedno Państwo i może głosować tylko w jego imieniu.
4)
a) Konferencja zbiera się na sesję zwyczajną, którą zwołuje Dyrektor Generalny, w tym samym czasie i w tym samym miejscu co Zgromadzenie Ogólne.
b) Konferencja zbiera się na sesję nadzwyczajną, którą zwołuje Dyrektor Generalny na wniosek większości Państw będących członkami.
5) Konferencja ustala swój regulamin wewnętrzny.
Art. 8.
Komitet Koordynacyjny
1)
a) Tworzy się Komitet Koordynacyjny składający się z Państw będących stronami niniejszej Konwencji, które są członkami Komitetu Wykonawczego Związku Paryskiego, Komitetu Wykonawczego Związku Berneńskiego albo obu tych Komitetów Wykonawczych. Jeżeli jednak w skład jednego z tych Komitetów Wykonawczych wchodzi więcej aniżeli czwarta część krajów będących członkami Zgromadzenia, które go wybrało, Komitet ten wyznacza spośród swoich członków Państwa, które będą członkami Komitetu Koordynacyjnego, w taki sposób, aby ich liczba nie przekraczała wyżej wymienionej jednej czwartej, z tym że przy obliczaniu tej jednej czwartej nie bierze się pod uwagę Państwa, na którego terytorium Organizacja ma swoją siedzibę.
b) Rząd każdego Państwa będącego członkiem Komitetu Koordynacyjnego jest reprezentowany przez jednego delegata, któremu mogą towarzyszyć zastępcy, doradcy i rzeczoznawcy.
c) Jeżeli Komitet Koordynacyjny bada sprawy dotyczące bezpośrednio programu lub budżetu Konferencji i jej porządku dziennego bądź propozycje zmiany niniejszej Konwencji, mogącej wpływać na prawa lub obowiązki Państw będących stronami niniejszej Konwencji, które nie są członkami jednego ze Związków, jedna czwarta tych Państw bierze udział w posiedzeniach Komitetu Koordynacyjnego na tych samych prawach co członkowie tego Komitetu. Konferencja wybiera na każdej sesji zwyczajnej Państwa mogące uczestniczyć w tych posiedzeniach.
d) Wydatki każdej delegacji ponosi Rząd, który ją wyznaczył.
2) Jeżeli inne Związki administrowane przez Organizację pragną być reprezentowane jako takie w łonie Komitetu Koordynacyjnego, ich przedstawiciele powinni być wyznaczani spośród Państw będących członkami Komitetu Koordynacyjnego.
3) Komitet Koordynacyjny:
i) udziela opinii organom Związków, Zgromadzeniu Ogólnemu, Konferencji i Dyrektorowi Generalnemu we wszelkich sprawach administracyjnych i finansowych oraz we wszelkich innych sprawach będących przedmiotem wspólnego zainteresowania bądź dwóch lub więcej Związków, bądź jednego lub kilku Związków i Organizacji, zwłaszcza dotyczących budżetu wspólnych wydatków Związków,
ii) przygotowuje projekt porządku dziennego Zgromadzenia Ogólnego,
iii) przygotowuje projekt porządku dziennego oraz projekty programu i budżetu Konferencji,
iv) wypowiada się na podstawie trzyletniego budżetu wspólnych wydatków Związków i trzyletniego budżetu Konferencji, jak również na podstawie trzyletniego programu pomocy techniczno-prawnej w sprawie odpowiednich rocznych budżetów i programów,
v) w razie upływu kadencji Dyrektora Generalnego lub w razie zwolnienia się tego stanowiska proponuje nowego kandydata celem mianowania go przez Zgromadzenie Ogólne na stanowisko Dyrektora Generalnego; jeżeli Zgromadzenie Ogólne nie mianuje kandydata zaproponowanego przez Komitet Koordynacyjny, Komitet ten przedstawia innego kandydata; ten sam tryb postępowania stosuje się aż do mianowania przez Zgromadzenie Ogólne ostatniego przedstawionego kandydata,
vi) jeżeli stanowisko Dyrektora Generalnego zwolni się między dwiema sesjami Zgromadzenie Ogólne mianuje tymczasowego Dyrektora Generalnego na okres do chwili objęcia stanowiska przez nowego Dyrektora Generalnego,
vii) wykonuje wszelkie inne zadania przydzielone mu w ramach niniejszej Konwencji.
4)
a) Komitet Koordynacyjny zbiera się raz na rok na sesję zwyczajną, którą zwołuje Dyrektor Generalny. Zbiera się on w zasadzie w siedzibie Organizacji.
b) Komitet Koordynacyjny zbiera się na sesję nadzwyczajną, którą zwołuje Dyrektor Generalny bądź z własnej inicjatywy, bądź na wniosek przewodniczącego Komitetu, bądź jednej czwartej jego członków.
5)
a) Każde Państwo, niezależnie od tego, czy jest członkiem tylko jednego z dwóch Komitetów Wykonawczych wymienionych w ustępie 1) a), czy też obu tych Komitetów, rozporządza w Komitecie Koordynacyjnym tylko jednym głosem.
b) Połowa członków Komitetu Koordynacyjnego stanowi quorum.
c) Jeden delegat może reprezentować tylko jedno Państwo i może głosować tylko w jego imieniu.
6)
a) Komitet Koordynacyjny wyraża swe opinie i podejmuje uchwały zwykłą większością oddanych głosów. Wstrzymanie się od głosowania nie jest uważane za oddanie głosu.
b) Nawet w razie osiągnięcia zwykłej większości, każdy członek Komitetu Koordynacyjnego może natychmiast po głosowaniu zażądać, aby przystąpiono do specjalnego obliczenia głosów w następujący sposób: sporządza się dwie odrębne listy, na których zamieszcza się odpowiednio nazwy Państw będących członkami Komitetu Wykonawczego Związku Paryskiego oraz nazwy Państw będących członkami Komitetu Wykonawczego Związku Berneńskiego; głos każdego Państwa wpisuje się obok jego nazwy na każdej z list, na której została ona zamieszczona. W razie gdy to specjalne obliczenie wykaże, że zwykła większość nie została osiągnięta na każdej z tych list, propozycja nie będzie uznana za uchwaloną.
7) Każde Państwo będące członkiem Organizacji, a nie będące członkiem Komitetu Koordynacyjnego, może być reprezentowane na posiedzeniach tego Komitetu przez Obserwatorów z prawem uczestniczenia w obradach, lecz bez prawa głosowania.
8) Komitet Koordynacyjny ustala swój regulamin wewnętrzny.
Art. 9.
Biuro Międzynarodowe
1) Biuro Międzynarodowe stanowi sekretariat Organizacji.
2) Biurem Międzynarodowym kieruje Dyrektor Generalny przy pomocy dwóch lub więcej Wicedyrektorów generalnych.
3) Dyrektor Generalny jest mianowany na oznaczony okres, który nie może być krótszy niż sześć lat. Jego nominacja może być ponawiana na dalsze oznaczone okresy. Czas trwania pierwszego okresu oraz ewentualnych dalszych okresów, jak również wszelkie inne warunki jego nominacji ustala Zgromadzenie Ogólne.
4)
a) Dyrektor Generalny jest najwyższym funkcjonariuszem Organizacji.
b) Reprezentuje on Organizację.
c) Składa on sprawozdania Zgromadzeniu Ogólnemu i stosuje się do jego wytycznych dotyczących spraw wewnętrznych i zewnętrznych Organizacji.
5) Dyrektor Generalny przygotowuje projekty budżetu i programu, jak również okresowe sprawozdania z działalności. Przekazuje je Rządom zainteresowanych Państw oraz właściwym organom Związków i Organizacji.
6) Dyrektor Generalny i każdy wyznaczony przez niego członek personelu biorą udział, bez prawa głosowania, we wszystkich posiedzeniach Zgromadzenia Ogólnego Konferencji, Komitetu Koordynacyjnego oraz wszelkich innych komitetów i grup roboczych. Dyrektor Generalny lub wyznaczony przez niego członek personelu jest z urzędu sekretarzem tych organów.
7) Dyrektor Generalny mianuje personel niezbędny do właściwego działania Biura Międzynarodowego. Mianuje on Wicedyrektorów Generalnych po uzyskaniu zgody Komitetu Koordynacyjnego. Warunki zatrudnienia ustala statut personelu, który powinien być zatwierdzony przez Komitet Koordynacyjny na wniosek Dyrektora Generalnego. Przy doborze i określaniu warunków zatrudnienia członków personelu należy brać pod uwagę przede wszystkim konieczność zapewnienia usług urzędników wybitnie wykwalifikowanych z punktu widzenia wydajności ich pracy, fachowości i rzetelności. Należy zwrócić należytą uwagę na doniosłość zapewnienia tego doboru na możliwie najszerszej podstawie geograficznej.
8) Obowiązki Dyrektora Generalnego i członków personelu mają charakter ściśle międzynarodowy. Przy wykonywaniu swoich obowiązków nie powinni oni zwracać się o instrukcje ani ich przyjmować od żadnego Rządu ani żadnej władzy spoza Organizacji. Powinni oni powstrzymywać się od wszelkiego działania, które mogłoby narazić na uszczerbek ich status funkcjonariuszy międzynarodowych. Każde Państwo będące członkiem zobowiązuje się do poszanowania wyłącznie międzynarodowego charakteru obowiązków Dyrektora Generalnego i członków personelu oraz nie starania się wpływać na nich przy wykonywaniu przez nich tych obowiązków.
Art. 10.
Siedziba
1) Siedzibę Organizacji ustala się w Genewie.
2) Decyzja o jej przeniesieniu może być powzięta na warunkach przewidzianych w artykule 6. 3) d) i g).
Art. 11.
Finanse
1) Organizacja ma dwa odrębne budżety; budżet wspólnych wydatków Związków i budżet Konferencji.
2)
a) Budżet wspólnych wydatków Związków obejmuje przewidywane wydatki w interesie kilku Związków.
b) Budżet ten jest finansowany z następujących źródeł:
i) składek Związków, z tym, że wysokość składki każdego Związku ustala Zgromadzenie tego Związku, z uwzględnieniem tego, w jakiej wysokości wspólne wydatki są dokonywane w interesie wymienionego Związku;
ii) opłat i kwot należnych za usługi świadczone przez Biuro Międzynarodowe, które nie dotyczą bezpośrednio jednego Związku i które nie są pobierane za usługi świadczone przez Biuro Międzynarodowe w zakresie pomocy techniczno-prawnej;
iii) dochodów ze sprzedaży wydawnictw Biura Międzynarodowego, które nie dotyczą bezpośrednio jednego ze Związków, oraz praw związanych z tymi wydawnictwami;
iv) darowizn, zapisów i subwencji, z których korzysta Organizacja, z wyjątkiem wymienionych w ustępie 3) b), iv);
v) czynszów, odsetek i różnych innych dochodów Organizacji.
3)
a) Budżet Konferencji obejmuje przewidywane wydatki związane z sesjami Konferencji oraz wydatki na realizację programu pomocy techniczno-prawnej.
b) Budżet ten jest finansowany z następujących źródeł:
i) składek Państw będących stronami niniejszej Konwencji, które nie są członkami jednego ze Związków;
ii) kwot przekazywanych ewentualnie na rzecz tego budżetu przez Związki, z tym że wysokość kwoty przekazywanej przez każdy Związek ustala Zgromadzenie tego Związku oraz że żaden Związek nie ma obowiązku dokonywania wpłat do tego budżetu;
iii) kwot pobieranych za usługi świadczone przez Biuro Międzynarodowe w zakresie pomocy techniczno-prawnej;
iv) darowizn, zapisów i subwencji, z których korzysta Organizacja, przeznaczonych na cele wymienione w punkcie a).
4)
a) Każde Państwo będące stroną niniejszej Konwencji, które nie jest członkiem jednego ze Związków, zostaje zaliczone dla ustalenia wysokości jego składki do budżetu Konferencji do jednej z klas i uiszcza swe roczne składki na podstawie liczby jednostek ustalonych następująco:
Klasa A........... 10
Klasa B........... 3
Klasa C........... 1
b) Każde z tych Państw w chwili dokonania jednej z czynności przewidzianych w artykule 14. 1) wskazuje klasę, do której pragnie być zaliczone. Może ono zmienić klasę. Jeżeli wybierze klasę niższą, powinno zawiadomić o tym Konferencję podczas jednej z jej sesji zwyczajnych. Zmiana taka wywiera skutek z początkiem roku kalendarzowego następującego po wymienionej sesji.
c) Składka roczna każdego z tych Państw równa jest kwocie, której stosunek do łącznej sumy składek wszystkich tych Państw do budżetu Konferencji jest taki sam jak stosunek między liczbą jednostek klasy, do której zostało ono zaliczone, z łączną liczbą jednostek wszystkich tych Państw.
d) Składki są należne od dnia 1 stycznia każdego roku.
e) Jeżeli budżet nie został przyjęty przed początkiem nowego roku finansowego, stosuje się budżet z roku poprzedniego według zasad przewidzianych w regulaminie finansowym.
5) Każde Państwo będące stroną niniejszej Konwencji, a nie będące członkiem żadnego ze Związków, które zalega z wpłatą składek w świetle postanowień niniejszego artykułu, a także każde Państwo będące stroną niniejszej Konwencji i członkiem jednego ze Związków, które zalega z wpłatą swoich składek na rzecz tego Związku, nie może wykonywać swego prawa głosowania w żadnym z organów Organizacji, którego jest członkiem, jeżeli kwota jego zaległości jest równa lub wyższa od kwoty składek należnych od niego za całe dwa ubiegłe lata. Jednakże Państwo takie może być upoważnione do wykonywania nadal swego prawa głosowania w danym organie, dopóki organ ten uważa, iż zaległość wynika z wyjątkowych i nie dających się uniknąć okoliczności.
6) Wysokość opłat i kwot należności za usługi świadczone przez Biuro Międzynarodowe w zakresie pomocy techniczno-prawnej ustala Dyrektor Generalny, który składa z tego sprawozdanie Komitetowi Koordynacyjnemu.
7) Organizacja może za zgodą Komitetu Koordynacyjnego przyjmować wszelkie darowizny, zapisy, subwencje, pochodzące bezpośrednio od rządów, instytucji publicznych lub prywatnych, od stowarzyszeń lub osób prywatnych.
8)
a) Organizacja ma fundusz obrotowy utworzony przez jednorazową wpłatę dokonaną przez Związki i przez każde Państwo będące stroną niniejszej Konwencji, a nie będące członkiem żadnego ze Związków. Jeżeli fundusz ten okaże się niewystarczający, uchwala się jego powiększenie.
b) Wysokość jednorazowej wpłaty każdego Związku oraz jego ewentualny udział w każdym powiększeniu tego funduszu ustala Zgromadzenie Związku.
c) Wysokość jednorazowej wpłaty każdego Państwa będącego stroną niniejszej Konwencji, a nie będącego członkiem żadnego ze Związków, oraz jego udział w każdym powiększeniu funduszu są proporcjonalne do składki tego Państwa za rok, w ciągu którego fundusz został utworzony lub uchwalone zostało jego powiększenie. Proporcję i sposoby dokonywania wpłaty uchwala Konferencja na wniosek Dyrektora Generalnego i po zasięgnięciu opinii Komitetu Koordynacyjnego.
9)
a) Umowa w sprawie siedziby zawarta z Państwem, na którego terytorium Organizacja ma swą siedzibę, powinna przewidywać, że w razie gdyby fundusz obrotowy, był niewystarczający, Państwo to udzieli zaliczek. Wysokość tych zaliczek i warunki, na których będą one udzielane, stanowią w każdym wypadku przedmiot odrębnej umowy między Państwem, o którym mowa, a Organizacją. Dopóki Państwo to jest obowiązane udzielać zaliczek, dopóty przysługuje mu ex officio miejsce w Komitecie Koordynacyjnym.
b) Państwo, o którym mowa pod literą a), i Organizacja mają prawo wypowiedzieć umowę o udzielaniu zaliczek w drodze pisemnej notyfikacji. Wypowiedzenie to nabiera mocy z upływem trzech lat od końca roku, w którym było notyfikowane.
10) Sprawdzanie rachunków jest dokonywane, zgodnie z zasadami przewidzianymi w regulaminie finansowym, przez jedno lub kilka Państw będących członkami Organizacji lub przez kontrolerów spoza Organizacji, których wyznacza, za ich zgodą, Zgromadzenie Ogólne.
Art. 12.
Zdolność prawna; przywileje i immunitety
1) Organizacja korzysta na terytorium każdego Państwa będącego jej członkiem, zgodnie z ustawodawstwem tego Państwa, ze zdolności prawnej niezbędnej do realizacji celów Organizacji i wykonywania jej zadań.
2) Organizacja zawiera umowę w sprawie siedziby z Konfederacją Szwajcarską oraz z każdym innym Państwem, w którym mogłaby być w przyszłości ustalona jej siedziba.
3) Organizacja może zawierać umowy dwustronne lub wielostronne z innymi Państwami będącymi jej członkami w celu zapewnienia sobie, jak również swym funkcjonariuszom oraz przedstawicielom wszystkich Państw będących członkami Organizacji, korzystania z przywilejów i immunitetów niezbędnych do realizacji swych celów i wykonywania swych zadań.
4) Dyrektor Generalny może prowadzić rokowania, a po uzyskaniu zgody Komitetu Koordynacyjnego zawierać i podpisywać w imieniu Organizacji umowy wymienione w ustępach 2) i 3).
Art. 13.
Stosunki z innymi organizacjami
1) Jeżeli Organizacja uzna to za stosowne, nawiązuje stosunki współpracy i współdziała z innymi organizacjami międzyrządowymi. Każdy ogólny układ sporządzony w tym celu z tymi organizacjami zawiera i podpisuje Dyrektor Generalny po uzyskaniu zgody Komitetu Koordynacyjnego.
2) Organizacja może podejmować w sprawach należących do jej właściwości wszelkie odpowiednie środki w celu konsultowania się z międzynarodowymi organizacjami pozarządowymi oraz z zastrzeżeniem zgody zainteresowanych Rządów z krajowymi organizacjami rządowymi lub pozarządowymi, jak również w celu wszelkiego rodzaju współpracy z wymienionymi organizacjami. Środki takie podejmuje Dyrektor Generalny po uzyskaniu zgody komitetu Koordynacyjnego.
Art. 14.
Tryb, w jakim Państwa mogą stać się Stronami Konwencji
1) Państwa wymienione w artykule 5 mogą stać się Stronami niniejszej Konwencji oraz członkami Organizacji przez:
i) podpisanie bez zastrzeżenia ratyfikacji albo
ii) podpisanie z zastrzeżeniem ratyfikacji i następnie złożenie dokumentu ratyfikacyjnego, albo
iii) złożenie dokumentu przystąpienia.
2) Niezależnie od wszelkich innych postanowień niniejszej Konwencji, Państwo będące Stroną Konwencji paryskiej, Konwencji berneńskiej lub obu tych Konwencji może stać się stroną niniejszej Konwencji tylko wówczas, jeżeli staje się jednocześnie albo stało się przedtem, przez ratyfikację lub przystąpienie, Stroną, bądź Aktu sztokholmskiego Konwencji paryskiej w całości lub z jedynym ograniczeniem przewidzianym w artykule 20 ustęp 1) b) i) wymienionego Aktu, bądź Aktu sztokholmskiego Konwencji berneńskiej w całości lub z jedynym ograniczeniem przewidzianym w artykule 28 ustęp 1) b) i) wymienionego Aktu.
3) Dokumenty ratyfikacyjne lub dokumenty przystąpienia składa się Dyrektorowi Generalnemu.
Art. 15.
Wejście w życie Konwencji
1) Niniejsza Konwencja wchodzi w życie po upływie trzech miesięcy od dokonania przez dziesięć Państw członków Związku Paryskiego i siedem Państw członków Związku Berneńskiego jednego z aktów przewidzianych w artykule 14. 1), z tym że każde Państwo będące członkiem obu tych Związków zalicza się do obydwu grup. W tym samym dniu niniejsza Konwencja wchodzi również w życie w stosunku do Państw, które nie będąc członkami żadnego z wymienionych Związków dokonały na trzy lub więcej miesięcy przed tym dniem jednego z aktów przewidzianych w artykule 14. 1).
2) W stosunku do każdego innego Państwa niniejsza Konwencja wchodzi w życie po upływie trzech miesięcy od dnia dokonania przez to Państwo jednego z aktów przewidzianych w artykule 14. 1).
Art. 16.
Zastrzeżenia
Nie dopuszcza się żadnych zastrzeżeń do niniejszej Konwencji.
Art. 17.
Zmiany
1) Wnioski o zmianę niniejszej Konwencji mogą być zgłaszane przez każde Państwo będące członkiem Organizacji, przez Komitet Koordynacyjny lub przez Dyrektora Generalnego. Wnioski te Dyrektor Generalny przekazuje do wiadomości Państwom będącym członkami Organizacji co najmniej na sześć miesięcy przed przedstawieniem ich Konferencji do rozpatrzenia.
2) Wszelkie zmiany uchwala Konferencja. Jeżeli chodzi o zmiany mogące wpływać na prawa i obowiązki Państw będących stronami niniejszej Konwencji, nie będących członkami żadnego ze Związków, Państwa te biorą również udział w głosowaniu. Tylko Państwa będące stronami niniejszej Konwencji, które są członkami co najmniej jednego ze Związków, są upoważnione do głosowania nad wszystkimi propozycjami dotyczącymi innych zmian. Zmiany są uchwalane zwykłą większością oddanych głosów, z tym że Konferencja przeprowadza głosowanie jedynie nad propozycjami zmian przyjętymi uprzednio przez Zgromadzenie Związku Paryskiego i Zgromadzenie Związku Berneńskiego według zasad stosowanych w każdym z nich przy wprowadzaniu zmiany postanowień administracyjnych odpowiednich Konwencji.
3) Każda zmiana wchodzi w życie po upływie miesiąca od otrzymania przez Dyrektora Generalnego pisemnych notyfikacji o jej przyjęciu, dokonanym zgodnie z ich odpowiednimi zasadami konstytucyjnymi przez trzy czwarte Państw, które były członkami Organizacji i miały prawo głosowania nad proponowaną zmianą zgodnie z ustępem 2), w chwili gdy zmiana zastała uchwalona przez Konferencję. Każda przyjęta w ten sposób zmiana wiąże wszystkie Państwa będące członkami Organizacji w chwili wejścia w życie tej zmiany, jak i te, które staną się jej członkami później; jednakże każda zmiana, która zwiększa zobowiązania finansowe Państw będących członkami Organizacji, wiąże tylko te z nich, które notyfikowtiły przyjęcie tej zmiany.
Art. 18.
Wypowiedzenie
1) Każde Państwo będące członkiem Organizacji może wypowiedzieć niniejszą Konwencję w drodze notyfikacji adresowanej do Dyrektora Generalnego.
2) Wypowiedzenie staje się skuteczne po upływie sześciu miesięcy od dnia otrzymania przez Dyrektora Generalnego notyfikacji.
Art. 19.
Notyfikacja
Dyrektor Generalny notyfikuje Rządom wszystkich Państw członkowskich:
i) datę wejścia w życie Konwencji,
ii) złożenie podpisów oraz dokumentów ratyfikacyjnych lub dokumentów przystąpienia,
iii) przyjęcia zmian niniejszej Konwencji i datę, od której zmiany te wejdą w życie,
iv) wypowiedzenia niniejszej Konwencji.
Art. 20.
Postanowienia protokolarne
1)
a) Niniejsza Konwencja została podpisana w jednym egzemplarzu w językach angielskim, francuskim, hiszpańskim i rosyjskim, przy czym wszystkie te teksty są jednakowo autentyczne; jest ona złożona na przechowanie Rządowi Szwecji.
b) Niniejsza Konwencja pozostaje otwarta do podpisu w Sztokholmie do dnia 13 stycznia 1968 roku.
2) Dyrektor Generalny po konsultacji z zainteresowanymi Rządami sporządza urzędowe teksty w językach niemieckim, włoskim i portugalskim oraz w innych językach, które może wskazać Konferencja.
3) Dyrektor Generalny przekaże po dwie należycie uwierzytelnione kopie niniejszej Konwencji oraz każdej zmiany przyjętej przez Konferencję Rządom Państw członków Związków Paryskiego i Berneńskiego, Rządowi każdego innego Państwa, w razie gdy przystąpi ono do niniejszej Konwencji, jak też na życzenie Rządowi każdego innego Państwa. Kopie podpisanego tekstu Konwencji przekazywane Rządom są należycie uwierzytelniane przez Rząd Szwecji.
4) Dyrektor Generalny dokona rejestracji niniejszej Konwencji w Sekretariacie Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Art. 21.
Klauzule przejściowe
1) Do czasów objęcia funkcji przez pierwszego Dyrektora Generalnego wzmianki niniejszej Konwencji dotyczące Biura Międzynarodowego lub Dyrektora Generalnego należy uważać za odnoszące się odpowiednio do Zjednoczonych Międzynarodowych Biur do Spraw Ochrony Własności Przemysłowej, Literackiej i Artystycznej (zwanych również Zjednoczonymi Biurami Międzynarodowymi do Spraw Ochrony Własności Intelektualnej BIRPI) lub do ich Dyrektora.
2)
a) Państwa, które są członkami jednego ze Związków, lecz nie są jeszcze stronami niniejszej Konwencji, mogą w ciągu pięciu lat, licząc od daty wejścia jej w życie, korzystać, jeśli tego pragną, z takich samych praw, jakby były jej stronami. Każde Państwo, które pragnie korzystać z wymienionych praw, składa w tym celu Dyrektorowi Generalnemu pisemną notyfikację, która nabiera mocy od dnia jej przyjęcia. Aż do upływu wyżej wymienionego okresu Państwa takie są uważane za członków Zgromadzenia Ogólnego i Konferencji.
b) Po upływie okresu pięciu lat Państwa te nie będą miały prawa głosowania w Zgromadzeniu Ogólnym, Konferencji i Komitecie Koordynacyjnym.
c) Państwa te mogą ponownie korzystać z prawa głosowania od chwili, gdy staną się stronami niniejszej Konwencji.
3)
a) Dopóki wszystkie Państwa będące członkami Związków Paryskiego lub Berneńskiego nie staną się stronami niniejszej Konwencji, dopóty Biuro Międzynarodowe i Dyrektor Generalny będą wykonywać również funkcje należące odpowiednio do Zjednoczonych Biur Międzynarodawych do Spraw Ochrony Własności Przemysłowej, Literackiej i Artystycznej oraz ich Dyrektora.
b) Personel zatrudniony w wymienionych Biurach w dniu wejścia w życie niniejszej Konwencji jest uważany przez okres przejściowy, o którym mowa pod literą a), również za personel Biura Międzynarodowego.
4)
a) Gdy wszystkie Państwa będące członkami Związku Paryskiego staną się członkami Organizacji, prawa, zobowiązania oraz majątek Biura tego Związku przejdą na Międzynarodowe Biuro Organizacji.
b) Gdy wszystkie Państwa członkowskie Związku Berneńskiego staną się członkami Organizacji, prawa, zobowiązania i majątek Biura tego Związku przejdą na Biuro Międzynarodowej Organizacji.
Na dowód czego niżej podpisani, należycie do tego upoważnieni, podpisali niniejszą Konwencję.
Sporządzono w Sztokholmie, dnia 14 lipca 1967 r.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
zmiany:
1994-07-21
Dz.U.1998.33.179
wynik. z
AKT SZTOKHOLMSKI
zmieniający Konwencję paryską o ochronie własności przemysłowej
z dnia 20 marca 1883 r.
zmienioną w Brukseli dnia 14 grudnia 1900 r., w Waszyngtonie dnia 2 czerwca 1911 r., w Hadze dnia 6 listopada 1925 r., w Londynie dnia 2 czerwca 1934 r., w Lizbonie dnia 31 października 1958 r., sporządzony w Sztokholmie dnia 14 lipca 1967 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA
POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 14 lipca 1967 r. został sporządzony w Sztokholmie Akt sztokholmski zmieniający Konwencję paryską o ochronie własności przemysłowej z dnia 20 marca 1883 roku, zmienioną w Brukseli dnia 14 grudnia 1900 roku, w Waszyngtonie dnia 2 czerwca 1911 roku, w Hadze dnia 6 listopada 1925 roku, w Londynie dnia 2 czerwca 1934 roku i w Lizbonie dnia 31 października 1958 roku.
Po zaznajomieniu się z powyższym Aktem sztokholmskim Rada Państwa uznała go i uznaje za słuszny z zastrzeżeniem, że Polska Rzeczpospolita Ludowa nie uważa się za związaną postanowieniami artykułu 28 ustęp 1 tego Aktu; oświadcza, że wymieniony Akt sztokholmski jest przyjęty, ratyfikowany i potwierdzony, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywany.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 5 grudnia 1974 r.
L. S.
Przewodniczący Rady Państwa: H. Jabłoński
Minister Spraw Zagranicznych: S. Olszowski
(Tekst aktu zamieszczony jest w załączniku do niniejszego numeru)
KONWENCJA PARYSKA O OCHRONIE WŁASNOŚCI PRZEMYSŁOWEJ
z dnia 20 marca 1883 roku zmieniona w Brukseli dnia 14 grudnia 1900 r.,
w Waszyngtonie dnia 2 czerwca 1911 r.,
w Hadze dnia 6 listopada 1925 r.,
w Londynie dnia 2 czerwca 1934 r.,
w Lizbonie dnia 31 października 1958 r.
i w Sztokholmie dnia 14 lipca 1967 r.
Art. 1.
1. Państwa, w których stosuje się niniejszą Konwencję, tworzą Związek Ochrony Własności Przemysłowej.
2. Przedmiotem ochrony własności przemysłowej są patenty na wynalazki, wzory użytkowe, wzory przemysłowe, znaki towarowe, znaki usługowe, nazwa handlowa i oznaczenia pochodzenia lub nazwy pochodzenia, jak również zwalczanie nieuczciwej konkurencji.
3. "Własność przemysłowa" rozumiana jest w najszerszym znaczeniu i stosuje się nie tylko do przemysłu i handlu w ścisłym znaczeniu, ale również do przemysłów rolnych i wydobywczych oraz do wszystkich produktów wytworzonych lub naturalnych, jak na przykład: win, nasion, liści tytoniu, owoców, zwierząt, minerałów, wód mineralnych, piwa, kwiatów, mąki.
4. Do patentów na wynalazki zalicza się również różne rodzaje patentów przemysłowych uznanych przez ustawodawstwo Państw będących członkami Związku, jak patenty wprowadcze, patenty na ulepszenia, patenty i świadectwa dodatkowe itd.
Art. 2.
1. Osobom fizycznym i prawnym któregokolwiek Państwa będącego członkiem Związku będą przysługiwały we wszystkich innych Państwach będących członkami Związku - w sprawach ochrony własności przemysłowej - korzyści, jakie odnośne ustawy zapewniają obecnie lub zapewnią w przyszłości osobom fizycznym i prawnym z tych Państw, nie naruszając praw specjalnie przewidzianych w niniejszej Konwencji. Zgodnie z tym będą one miały tę samą ochronę oraz te same środki prawne przeciw wszelkiemu naruszeniu ich praw, z zastrzeżeniem dopełnienia warunków i formalności wymaganych od osób fizycznych i prawnych danego Państwa.
2. Jednakże, w celu uzyskania jakiegokolwiek prawa własności przemysłowej, nie może być wymagany od osób fizycznych i prawnych Państw będących członkami Związku jakikolwiek warunek zamieszkania lub posiadania przedsiębiorstwa w Państwie, w którym wnosi się o udzielenie ochrony.
3. Wyraźnie zastrzega się stosowanie postanowień ustawodawstwa każdego z Państw będących członkami Związku, dotyczących postępowania sądowego i administracyjnego oraz właściwości, jak również wyboru adresu dla korespondencji lub ustanowienia pełnomocnika, o ile byłoby to wymagane przez ustawy o własności przemysłowej.
Art. 3.
Z osobami fizycznymi i prawnymi Państw będących członkami Związku są zrównane osoby fizyczne i prawne Państw nie będących członkami Związku, które mają miejsce stałego zamieszkania lub rzeczywiste i poważne przedsiębiorstwa przemysłowe lub handlowe na terytorium jednego z Państw będących członkami Związku.
Art. 4.
A.
1. Każdy, kto dokonał prawidłowego zgłoszenia o udzielenie patentu na wynalazek, zgłoszenia wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego lub znaku towarowego w jednym z Państw będących członkami Związku, albo jego następca prawny, będzie korzystał w celu dokonania zgłoszenia w innych Państwach z prawach pierwszeństwa w terminach niżej określonych.
2. Uznaje się, że każde zgłoszenie, które zgodnie z ustawodawstwem wewnętrznym każdego Państwa będącego członkiem Związku albo stosownie do umów dwustronnych lub wielostronnych zawartych między Państwami będącymi członkami Związku ma moc prawidłowego zgłoszenia krajowego, powoduje powstanie prawa pierwszeństwa.
3. Przez prawidłowe zgłoszenie krajowe należy rozumieć każde zgłoszenie, które jest wystarczające dla ustalenia daty jego dokonania w danym Państwie, niezależnie od dalszego losu tego zgłoszenia.
B. Wskutek tego zgłoszenie dokonane później w jednym z innych Państw będących członkami Związku przed upływem tych terminów nie będzie mogło być unieważnione przez fakty zaistniałe w międzyczasie, a w szczególności przez inne zgłoszenie, przez opublikowanie wynalazku lub wykonywanie go, przez wystawienie na sprzedaż egzemplarzy wzoru przemysłowego, przez używanie znaku; fakty te nie będą mogły powodować powstania jakiegokolwiek prawa osób trzecich ani jakiegokolwiek posiadania osobistego. Prawa nabyte przez osoby trzecie przed dniem dokonania pierwszego zgłoszenia, stanowiącego podstawę prawa pierwszeństwa, pozostają w mocy stosownie do ustawodawstwa wewnętrznego każdego Państwa będącego członkiem Związku.
C.
1. Wspomniane wyżej terminy pierwszeństwa będą następujące: dwanaście miesięcy dla patentów na wynalazki i wzorów użytkowych oraz sześć miesięcy dla wzorów przemysłowych i znaków towarowych.
2. Bieg tych terminów rozpoczyna się od daty dokonania pierwszego zgłoszenia; dnia dokonania zgłoszenia nie wlicza się do terminu.
3. Jeżeli ostatni dzień terminu przypada na dzień ustawowo wolny od pracy albo na dzień, w którym biuro nie jest otwarte dla przyjmowania zgłoszeń w Państwie, w którym wnosi się o udzielenie ochrony, termin będzie przedłużony do najbliższego pierwszego dnia powszedniego.
4. Za pierwsze zgłoszenie, którego data dokonania będzie początkiem terminu pierwszeństwa, powinno być uznane późniejsze zgłoszenie mające ten sam przedmiot co pierwsze zgłoszenie wcześniejsze w rozumieniu powyższego ustępu 2, dokonane w tym samym Państwie będącym członkiem Związku, pod warunkiem, że to zgłoszenie wcześniejsze zostało - w dacie dokonania zgłoszenia późniejszego - cofnięte, zaniechane lub odrzucone, bez udostępnienia do publicznego wglądu, i nie pozostawiło po sobie żadnych praw oraz pod warunkiem, że nie stanowiło ono jeszcze podstawy do zastrzeżenia prawa pierwszeństwa. Zgłoszenie wcześniejsze nie będzie więc mogło stanowić podstawy do zastrzeżenia prawa pierwszeństwa.
D.
1. Ktokolwiek będzie chciał korzystać z pierwszeństwa ze zgłoszenia wcześniejszego, będzie obowiązany złożyć oświadczenie wskazujące datę i Państwo dokonania tego zgłoszenia. Każde Państwo ustali termin, w którym najpóźniej oświadczenie to powinno być złożone.
2. Dane te będą zamieszczane w publikacjach, wydawanych przez właściwy organ administracji, w szczególności w dokumentach patentowych i odnoszących się do nich opisach.
3. Państwa będące członkami Związku będą mogły wymagać od składającego oświadczenie o pierwszeństwie przedłożenia kopii zgłoszenia (opis, rysunki itp.) dokonanego wcześniej. Nie będzie wymagana jakakolwiek legalizacja kopii zgłoszenia, poświadczonej za zgodność przez organ administracji, który otrzymał to zgłoszenie; kopia taka będzie mogła być złożona bez opłat w każdym czasie w ciągu trzech miesięcy od daty dokonania zgłoszenia późniejszego. Będzie można wymagać dołączenia do niej poświadczenia przez ten organ administracji daty dokonania zgłoszenia oraz tłumaczenia.
4. W chwili dokonania zgłoszenia nie będzie się wymagać innych formalności dla oświadczenia o pierwszeństwie. Każde Państwo będące członkiem Związku określi skutki niedopełnienia formalności przewidzianych niniejszym artykułem, z tym że skutki te nie mogą wykraczać poza utratę prawa pierwszeństwa.
5. W późniejszym terminie będą mogły być wymagane inne dowody.
Kto będzie chciał korzystać z pierwszeństwa ze zgłoszenia wcześniejszego, będzie obowiązany podać numer tego zgłoszenia; numer ten będzie opublikowany na warunkach przewidzianych w ustępie 2.
E.
1. Jeżeli wzór przemysłowy zostanie zgłoszony w którymkolwiek Państwie będącym członkiem Związku, z prawem pierwszeństwa opartym na zgłoszeniu wzoru użytkowego, termin pierwszeństwa będzie ten sam jak ustalony dla wzorów przemysłowych.
2. Poza tym można zgłosić w którymkolwiek Państwie będącym członkiem Związku wzór użytkowy z prawem pierwszeństwa opartym na zgłoszeniu o udzielenie patentu i odwrotnie.
F. Żadne Państwo będące członkiem Związku nie będzie mogło odmówić pierwszeństwa lub odrzucić zgłoszenia o udzielenie patentu z tego powodu, że zgłaszający zastrzega pierwszeństwa złożone, pochodzące nawet z różnych Państw będących członkami Związku albo z tego powodu, że zgłoszenie zastrzegające jedno lub więcej pierwszeństw zawiera jeden lub więcej elementów, które nie były zawarte w zgłoszeniu lub w zgłoszeniach, na podstawie których pierwszeństwo jest zastrzegane, pod warunkiem, że w obu wypadkach istnieje jednolitość wynalazku w rozumieniu ustawodawstwa tego Państwa.
O ile chodzi o elementy nie zawarte w zgłoszeniu lub w zgłoszeniach, na podstawie których pierwszeństwo jest zastrzegane, to dokonanie zgłoszenia późniejszego powoduje powstanie prawa pierwszeństwa na zwykłych warunkach.
G.
1. Jeżeli badanie wykaże, że zgłoszenie o udzielenie patentu jest złożone, zgłaszający będzie mógł podzielić zgłoszenie na pewną liczbę zgłoszeń oddzielnych, zachowując jako datę każdego z tych zgłoszeń datę zgłoszenia pierwszego i gdy są ku temu warunki, możliwość korzystania z prawa pierwszeństwa.
2. Zgłaszający będzie mógł również z własnej inicjatywy podzielić zgłoszenie o udzielenie patentu, zachowując jako datę każdego z tych zgłoszeń datę zgłoszenia pierwszego i gdy są ku temu warunki, możliwość korzystania z prawa pierwszeństwa. Każde Państwo będące członkiem Związku będzie mogło ustalić warunki, na jakich podział ten będzie dozwolony.
H. Nie można odmówić pierwszeństwa z tego powodu, że pewne elementy wynalazku, dla których zastrzega się pierwszeństwo, nie są zawarte w zastrzeżeniach przedstawionych w zgłoszeniu dokonanym w Państwie pochodzenia, o ile całość dokumentów zgłoszenia ujawnia w sposób wyraźny wspomniane elementy.
I.
1. Zgłoszenia o wydanie świadectw autorskich na wynalazki, dokonane w Państwie, w którym zgłaszający mają prawo ubiegać się według swego wyboru bądź o patent, bądź o świadectwo autorskie na wynalazek, powodują powstanie prawa pierwszeństwa, ustanowionego w niniejszym artykule, na tych samych warunkach i z tymi samymi skutkami, co zgłoszenia o udzielenie patentów na wynalazki.
2. W Państwie, w którym zgłaszający mają prawo ubiegać się według swego wyboru bądź o patent, bądź o świadectwo autorskie na wynalazek, ubiegający się o świadectwo autorskie na wynalazek będzie korzystał - zgodnie z postanowieniami niniejszego artykułu stosowanymi do zgłoszeń o udzielenie patentów - z prawa pierwszeństwa opartego na zgłoszeniu o udzielenie patentu na wynalazek, na zgłoszeniu wzoru użytkowego lub na zgłoszeniu o wydanie świadectwa autorskiego na wynalazek.
Art. 4bis.
1. Patenty, o których udzielenie wnosiły w różnych Państwach będących członkami Związku osoby fizyczne lub prawne Państw będących członkami Związku, będą niezależne od patentów uzyskanych na ten sam wynalazek w innych Państwach należących lub nienależących do Związku.
2. Postanowienie to należy rozumieć bez jakiegokolwiek ograniczenia, w szczególności tak, że patenty, o których udzielenie wniesiono w terminie pierwszeństwa, są niezależne zarówno co do przyczyn nieważności i wygaśnięcia, jak i co do zwykłego czasu trwania.
3. Postanowienie to stosuje się do wszystkich patentów istniejących w chwili jego wejścia w życie.
4. W razie przystąpienia nowych Państw to samo postanowienie będzie stosowane do patentów istniejących po obu stronach w chwili przystąpienia.
5. Patenty uzyskane na podstawie pierwszeństwa będą obowiązywały w różnych Państwach będących członkami Związku w czasie równym temu, w jakim obowiązywałyby, gdyby o nie wnoszono lub gdyby były udzielone bez korzystania z pierwszeństwa.
Art. 4ter.
Wynalazcy przysługuje prawo do tego, aby był on wymieniony w patencie, jako wynalazca.
Art. 4quater.
Nie będzie można odmówić udzielenia patentu, a patent nie będzie mógł być unieważniony z tego powodu, że sprzedaż produktu opatentowanego lub otrzymanego sposobem opatentowanym podlega zakazom lub ograniczeniom wynikającym z ustawodawstwa wewnętrznego.
Art. 5.
A.
1. Wprowadzenie przez uprawnionego z patentu do Państwa, w którym patent został udzielony, przedmiotów wytworzonych w którymkolwiek z Państw będących członkami Związku, nie spowoduje wygaśnięcia patentu.
2. Każde Państwo będące członkiem Związku może przewidzieć w ustawodawstwie wewnętrznym udzielanie licencji przymusowych, aby zapobiec nadużyciom, jakie mogłyby wyniknąć z wykonywania prawa wyłącznego, przyznanego przez udzielenie patentu, na przykład na skutek zaniechania stosowania.
3. Wygaśnięcie patentu będzie można przewidzieć tylko w wypadku, gdyby udzielenie licencji przymusowych nie wystarczyło dla zapobieżenia tym nadużyciom. Nie będzie można wszcząć żadnego postępowania o wygaśnięcie lub cofnięcie patentu przed upływem dwóch lat od udzielenia pierwszej licencji przymusowej.
4. Nie będzie można wnosić o udzielenie licencji przymusowej z powodu zaniechania lub niewystarczającego stosowania przed upływem terminu czterech lat od dokonania zgłoszenia o udzielenie patentu lub trzech lat od udzielenia patentu, przy czym należy stosować termin, który upływa najpóźniej; odmówi się udzielenia licencji przymusowej, jeżeli uprawniony z patentu usprawiedliwi swą bezczynność słusznymi przyczynami. Taka licencja przymusowa będzie niewyłączna i będzie można ją przenieść - nawet w formie udzielenia sublicencji, tylko z częścią przedsiębiorstwa lub zakładu handlowego stosującą tę licencję.
5. Z zastrzeżeniem niezbędnych zmian, postanowienia poprzedzające będą stosowane do wzorów użytkowych.
B. Ochrona wzorów przemysłowych nie może w jakikolwiek sposób wygasnąć bądź z powodu zaniechania stosowania, bądź zawodu wprowadzenia przedmiotów takich samych jak przedmioty chronione.
C.
1. Jeżeli w danym Państwie będącym członkiem Związku używanie znaku zarejestrowanego jest obowiązkowe, rejestracja będzie mogła wygasnąć dopiero po upływie stosownego terminu i o ile zainteresowany nie usprawiedliwi powodów swej bezczynności.
2. Stosowanie przez właściciela znaku towarowego w postaci różniącej się w części od postaci znaku zarejestrowanego w jednym z Państw będących członkami Związku, ale nie zmieniającej znamion odróżniających tego znaku, nie spowoduje wygaśnięcia rejestracji i nie ograniczy ochrony przyznanej znakowi.
3. Równocześnie stosowanie tego samego znaku na produktach takich samych lub podobnych przez przedsiębiorstwa przemysłowe lub handlowe, które zgodnie z ustawodawstwem wewnętrznym tego Państwa, w którym wnosi się o udzielenie ochrony, uważane są za współwłaścicieli znaku, nie będzie stanowić przeszkody w rejestracji, ani nie ograniczy w jakikolwiek sposób ochrony przyznanej temu znakowi w którymkolwiek Państwie będącym członkiem Związku, z zastrzeżeniem, że to stosowanie nie miało na celu wprowadzenia odbiorców w błąd i nie jest sprzeczne z interesem publicznym.
D. Dla uznania prawa nie będzie wymagane zamieszczanie na produkcie jakiegokolwiek oznaczenia lub wzmianki o patencie, o wzorze użytkowym, o rejestracji znaku towarowego lub o zgłoszeniu wzoru przemysłowego.
Art. 5bis.
1. W celu uiszczenia opłat, przewidzianych dla utrzymania w mocy praw własności przemysłowej, przyznawany będzie termin dodatkowy, co najmniej sześć miesięcy, przy równoczesnym uiszczeniu opłaty dodatkowej, o ile ustawodawstwo wewnętrzne ustala taką opłatę.
2. Państwa będące członkami Związku mogą przewidzieć przywrócenie patentów na wynalazki, które wygasły wskutek nieuiszczenia opłat.
Art. 5ter.
W żadnym z Państw będących członkami Związku nie będzie uważane za naruszenie praw uprawnionego z patentu:
1) używanie na statkach należących do innych Państw będących członkami Związku środków stanowiących przedmiot jego patentu, w kadłubie statku, maszynach, osprzęcie, przyrządach i innych częściach wyposażenia, jeżeli te statki będą przebywały czasowo lub przypadkowo na wodach tego Państwa, z zastrzeżeniem, że środki te są tam używane wyłącznie na potrzeby statku;
2) używanie środków stanowiących przedmiot patentu w konstrukcji lub sposobie działania środków transportu powietrznego lub lądowego lub ich części, należących do innych Państw będących członkami Związku, jeżeli te środki transportu będą przebywały czasowo lub przypadkowo w tym Państwie będącym członkiem Związku.
Art. 5quater.
W razie wprowadzenia produktu do Państwa będącego członkiem Związku, w którym istnieje patent chroniący sposób wytwarzania wymienionego produktu, uprawnionemu z patentu będą przysługiwały w stosunku do wprowadzonego produktu wszystkie prawa, jakie ustawodawstwo Państwa importującego przyznaje mu na podstawie patentu na sposób wytwarzania w stosunku do produktów wytwarzanych w tym Państwie będącym członkiem Związku.
Art. 5quinquies.
Wzory przemysłowe będą chronione we wszystkich Państwach będących członkami Związku.
Art. 6.
1. Warunki zgłoszenia i rejestracji znaków towarowych będą określane w każdym Państwie będącym członkiem Związku w jego ustawodawstwie wewnętrznym.
2. Jednakże znak zgłoszony przez osobę fizyczną lub prawną danego Państwa będącego członkiem Związku nie będzie mógł być odrzucony lub unieważniony w którymkolwiek z Państw będących członkami Związku z tego powodu, że nie został on zgłoszony, zarejestrowany lub że rejestracja nie została przedłużona w Państwie pochodzenia.
3. Znak, zarejestrowany prawidłowo w jednym Państwie będącym członkiem Związku, będzie uważany za niezależny ad znaków zarejestrowanych w innych Państwach będących członkami Związku, włącznie z Państwem pochodzenia.
Art. 6bis.
1. Państwa będące członkami Związku zobowiązują się bądź z urzędu, jeżeli ustawodawstwo danego Państwa zezwala na to, bądź na wniosek zainteresowanego odmówić rejestracji lub unieważnić rejestrację oraz zakazać używania znaku towarowego, który stanowi odtworzenie, naśladownictwo lub tłumaczenie mogące spowodować jego pomylenie ze znakiem, który właściwy organ Państwa rejestracji lub używania uzna za powszechnie tam znany, jako znak należący już do osoby uprawnionej do korzystania z niniejszej Konwencji, i używany na tych samych lub podobnych produktach. To samo stosuje się, gdy istotna część znaku stanowi odtworzenie takiego znaku powszechnie znanego lub naśladownictwo mogące spowodować pomylenie z tym znakiem.
2. Na złożenie wniosku o wykreślenie takiego znaku powinien być przyznany termin co najmniej pięciu lat od daty rejestracji. Państwa będące członkami Związku mogą ustalić termin, w którym powinien być wniesiony wniosek w sprawie zakazu używania znaku.
3. Nie będzie ustalony termin do złożenia wniosku o wykreślenie lub zakaz używania znaków zarejestrowanych lub używanych w złej wierze.
Art. 6ter.
1.
a) Państwa będące członkami Związku zgadzają się, w wypadku braku zezwolenia właściwych organów, odmawiać rejestracji lub unieważniać rejestrację i na podstawie odpowiednich zarządzeń zakazać używania, jako znaku towarowego lub jako części takiego znaku: herbów, flag i innych godeł państwowych Państw będących członkami Związku, przyjętych przez nie urzędowych oznaczeń i stempli kontrolnych i gwarancyjnych, a także wszystkiego, co z punktu widzenia heraldycznego byłoby ich naśladownictwem.
b) Postanowienia zawarte w punkcie a) stosuje się również do herbów, flag i innych godeł, skrótów nazw lub nazw międzynarodowych organizacji rządowych, których członkami są jedno lub więcej Państw będących członkami Związku, z wyjątkiem herbów, flag i innych godeł, skrótów nazw lub nazw, które były już przedmiotem obowiązujących umów międzynarodowych, mających na celu zabezpieczenie ich ochrony.
c) Żadne Państwo będące członkiem Związku nie będzie zobowiązane do stosowania postanowień zawartych w punkcie b), ze szkodą dla uprawnionych z praw nabytych w dobrej wierze przed wejściem w życie niniejszej Konwencji w tym Państwie. Państwa będące członkami Związku nie są zobowiązane do stosowania wymienionych postanowień, jeżeli używanie lub rejestracja, o której mowa w punkcie a), nie wywołuje w przekonaniu odbiorców wrażenia istnienia związku między daną organizacją a herbami, flagami, godłami, skrótami nazw lub nazwami albo jeżeli to używanie lub rejestracja nie wprowadzałyby odbiorców w błąd co do istnienia związku między użytkownikiem a organizacją.
2. Zakaz używania urzędowych oznaczeń i stempli kontrolnych i gwarancyjnych będzie stosowany tylko wówczas, gdy znaki, które będą je zawierały, będą przeznaczone do używania na towarach tego samego lub podobnego rodzaju.
3.
a) W celu stosowania tych postanowień Państwa będące członkami Związku zgadzają się przekazywać sobie wzajemnie, za pośrednictwem Biura Międzynarodowego, listę godeł państwowych, urzędowych oznaczeń i stempli kontrolnych i gwarancyjnych, które chcą lub będą chciały w przyszłości poddać ochronie przewidzianej w niniejszym artykule w sposób nieograniczony lub w pewnych granicach, a także przekazywać wszelkie zmiany, wprowadzone później do tej listy. Każde Państwo będące członkiem Związku udostępni notyfikowane przez siebie listy do wiadomości powszechnej we właściwym czasie.
Jednakże notyfikacja nie jest obowiązkowa w stosunku do flag państwowych.
b) Postanowienia zawarte w punkcie b) ustęp 1 niniejszego artykułu stosuje się tylko do herbów, flag i innych godeł, skrótów nazw lub nazw międzynarodowych organizacji rządowych, o ile zostały one przekazane do wiadomości Państwom będącym członkami Związku za pośrednictwem Biura Międzynarodowego.
4. Każde Państwo będące członkiem Związku będzie mogło w terminie dwunastu miesięcy od otrzymania notyfikacji przekazać zainteresowanemu Państwu lub międzynarodowej organizacji rządowej, za pośrednictwem Biura Międzynarodowego, swoje ewentualne zastrzeżenia.
5. W stosunku do flag państwowych środki przewidziane w ustępie 1 będą stosowane tylko do znaków zarejestrowanych po dniu 6 listopada 1925 roku.
6. W stosunku do godeł państwowych innych aniżeli flagi, urzędowych oznaczeń i stempli Państw będących członkami Związku oraz w stosunku do herbów, flag i innych godeł, skrótów nazw lub nazw międzynarodowych organizacji rządowych postanowienia powyższe będą stosowane tylko do znaków zarejestrowanych po upływie ponad dwóch miesięcy od otrzymania notyfikacji przewidzianej w ustępie 3.
7. W razie złej wiary Państwa będą mogły wykreślić nawet znaki zarejestrowane przed dniem 6 listopada 1925 roku i zawierające godła państwowe, oznaczenia i stemple.
8. Osoby fizyczne i prawne każdego Państwa, które byłyby upoważnione do używania godeł państwowych, oznaczeń i stempli swego Państwa, będą mogły ich używać nawet wówczas, gdyby były one podobne do godeł państwowych, oznaczeń i stempli innego Państwa.
9. Państwa będące członkami Związku zobowiązują się zakazać bezprawnego używania w handlu herbów państwowych innych Państw będących członkami Związku, jeśliby to używanie mogło wprowadzić w błąd co do pochodzenia produktów.
10. Powyższe postanowienia nie stanowią przeszkody do korzystania przez Państwa będące członkami Związku z możliwości odmówienia lub unieważnienia rejestracji na podstawie artykułu 6 quinquies litera B ustęp 3 znaków zawierających bez zezwolenia herby, flagi i inne godła państwowe lub przyjęte przez dane Państwo będące członkiem Związku urzędowe oznaczenia i stemple, jak również wyróżniające oznaczenia międzynarodowych organizacji rządowych wymienione w ustępie 1.
Art. 6quater.
1. Jeżeli zgodnie z ustawodawstwem danego Państwa będącego członkiem Związku przeniesienie znaku jest ważne tylko wówczas, gdy następuje jednocześnie z odstąpieniem przedsiębiorstwa lub zakładu handlowego, do którego znak ten należy, dla uznania przeniesienia za ważne będzie wystarczające, jeśli znajdująca się w tym Państwie część przedsiębiorstwa lub zakładu handlowego zostanie odstąpiona nabywcy z wyłącznym prawem wytwarzania tam lub sprzedawania tam produktów, na których umieszczono znak przeniesiony.
2. Postanowienie to nie zobowiązuje Państw będących członkami Związku do uznawania za ważne przeniesienia każdego znaku, którego używanie przez nabywcę mogłoby rzeczywiście wprowadzać odbiorców w błąd, zwłaszcza co do pochodzenia, rodzaju lub istotnych cech produktów, na których ten znak jest umieszczony.
Art. 6quinquies.
A.
1. Każdy znak towarowy prawidłowo zarejestrowany w Państwie pochodzenia będzie mógł być zgłoszony i chroniony w takiej samej postaci, jak w innych Państwach będących członkami Związku, z zastrzeżeniami zawartymi w niniejszym artykule. Państwa te będą mogły żądać przed dokonaniem ostatecznej rejestracji przedstawienia świadectwa rejestracji w Państwie pochodzenia, wydanego przez właściwy organ. Nie będzie wymagana jakakolwiek legalizacja tego świadectwa.
2. Za Państwo pochodzenia będzie uważane Państwo będące członkiem Związku, w którym zgłaszający ma rzeczywiste i poważne przedsiębiorstwo przemysłowe lub handlowe, a gdy nie ma on takiego przedsiębiorstwa w Państwie będącym członkiem Związku, to Państwo będące członkiem Związku, w którym zgłaszający ma miejsce stałego zamieszkania, a gdy nie ma on miejsca stałego zamieszkania w Państwie będącym członkiem Związku - Państwo, którego jest on obywatelem, o ile jest to Państwo będące członkiem Związku.
B. Można odmówić rejestracji znaków towarowych, wymienionych w niniejszym artykule, lub unieważnić taką rejestrację tylko w następujących wypadkach:
1) jeżeli mogą one naruszać prawa nabyte przez osoby trzecie w Państwie, w którym wnosi się o ochronę;
2) jeżeli są one pozbawione jakichkolwiek znamion odróżniających albo jeżeli są one złożone wyłącznie z oznaczeń lub wskazówek, które w handlu mogą służyć do oznaczania rodzaju, jakości, ilości, przeznaczenia, wartości, miejsca pochodzenia produktów lub czasu ich wytwarzania bądź też są zwykle używane w mowie potocznej lub w uczciwych i stałych zwyczajach handlowych w Państwie, w którym wnosi się o ochronę;
3) jeżeli są one sprzeczne z zasadami moralności lub porządkiem społecznym, a zwłaszcza jeżeli mogą wprowadzać odbiorców w błąd. Uzgodniono, że znak nie będzie uważany za sprzeczny z porządkiem społecznym tylko z tego powodu, że nie jest zgodny z określonym przepisem ustawodawstwa wewnętrznego w dziedzinie znaków, chyba że przepis ten dotyczy porządku społecznego.
Zastrzega się jednakże stosowanie artykułu 10 bis.
C.
1. Przy ocenie, czy znak może być chroniony, należy uwzględniać wszystkie okoliczności faktyczne, a zwłaszcza okres używania znaku.
2. Rejestracja znaków towarowych w innych Państwach będących członkami Związku nie będzie mogła być odmówiona tylko z tego powodu, że różnią się one od znaków chronionych w Państwie pochodzenia tylko częściowo, o ile nie zostały zmienione znamiona odróżniające i nie naruszona identyczność znaków w tej postaci, w jakiej zostały one zarejestrowane w Państwie pochodzenia.
D. Nikt nie będzie mógł korzystać z postanowień niniejszego artykułu, jeżeli znak, o którego ochronę wnosi się, nie został zarejestrowany w Państwie pochodzenia.
E. Jednakże w żadnym wypadku przedłużenie rejestracji znaku w Państwie pochodzenia nie spowoduje obowiązku przedłużenia rejestracji w innych Państwach będących członkami Związku, w których znak został zarejestrowany.
F. Z prawa pierwszeństwa można korzystać przy zgłoszeniach znaków, dokonywanych w terminie ustalonym w artykule 4, nawet jeżeli rejestracja w Państwie pochodzenia następuje po upływie tego terminu.
Art. 6sexies.
Państwa będące członkami Związku zobowiązują się chronić znaki usługowe. Nie są one zobowiązane przewidzieć rejestracji tych znaków.
Art. 6septies.
1. Jeżeli agent lub przedstawiciel osoby, która jest właścicielem znaku w jednym z Państw będących członkami Związku, wnosi bez zezwolenia właściciela o zarejestrowanie znaku na swoją rzecz w jednym lub kilku Państwach będących członkami Związku, właściciel będzie mógł sprzeciwić się żądanej rejestracji albo żądać jej wykreślenia lub jeżeli ustawodawstwo danego Państwa będącego członkiem Związku na to zezwala, żądać przeniesienia na jego rzecz wymienionej rejestracji, o ile ten agent lub przedstawiciel nie uzasadni swego działania.
2. Z zastrzeżeniem postanowień ustępu 1 właściciel znaku będzie mógł sprzeciwić się używaniu swego znaku przez agenta lub przedstawiciela, o ile nie zezwolił na takie używanie.
3. Ustawodawstwa wewnętrzne mogą przewidzieć odpowiedni termin, w którym właściciel znaku powinien skorzystać z praw przewidzianych w niniejszym artykule.
Art. 7.
Rodzaj produktu, na którym ma być umieszczony znak towarowy, nie może w żadnym razie stanowić przeszkody do zarejestrowania znaku.
Art. 7bis.
1. Państwa będące członkami Związku zobowiązują się zezwalać na zgłoszenie i chronić znaki wspólne należące do zrzeszeń, których istnienie nie jest sprzeczne z ustawodawstwem Państwa pochodzenia, nawet jeżeli zrzeszenia te nie posiadają przedsiębiorstwa przemysłowego lub handlowego.
2. Każde Państwo będzie ustalało warunki szczególne, na jakich znak wspólny będzie chroniony, a także będzie mogło odmówić ochrony, jeżeli znak ten jest sprzeczny z interesem społecznym.
3. Jednakże nie będzie można odmówić ochrony tych znaków żadnemu zrzeszeniu, którego istnienie nie jest sprzeczne z ustawodawstwem Państwa pochodzenia, z tego powodu, że nie posiada on siedziby w Państwie, w którym wnosi się o ochronę, lub że nie został on utworzony zgodnie z ustawodawstwem tego Państwa.
Art. 8.
Nazwa handlowa będzie chroniona we wszystkich Państwach będących członkami Związku bez obowiązku zgłoszenia lub rejestracji, niezależnie od tego czy stanowi ona, czy nie stanowi części znaku towarowego.
Art. 9.
1. Każdy produkt, na którym bezprawnie umieszczono znak towarowy lub nazwę handlową, będzie zajęty przy wwozie do tych Państw będących członkami Związku, w których ten znak lub ta nazwa handlowa mają prawo do ochrony prawnej.
2. Zajęcia będzie się dokonywać zarówno w Państwie, w którym nastąpiło bezprawne oznaczenie, jak i w Państwach, do których produkt został wwieziony.
3. Zajęcie nastąpi na zlecenie prokuratury lub każdego innego właściwego organu albo na wniosek strony zainteresowanej - osoby fizycznej lub prawnej, zgodnie z ustawodawstwem wewnętrznym każdego Państwa.
4. Właściwe organy nie są obowiązane dokonywać zajęcia produktu przewożonego tranzytem.
5. Jeżeli ustawodawstwo danego Państwa nie zezwala na zajęcie produktu przy wwozie, zajęcie będzie zastąpione przez zakaz wwozu lub przez zajęcie wewnątrz Państwa.
6. Jeżeli ustawodawstwo danego Państwa nie zezwala ani na zajęcie przy wwozie, ani na zakaz wwozu, ani też na zajęcie wewnątrz Państwa, środki te - do czasu wprowadzenia odpowiedniej zmiany w tym ustawodawstwie - będą zastąpione przez czynności i środki prawne, jakie ustawy tego Państwa zapewniłyby w podobnym wypadku osobom fizycznym i prawnym tego Państwa.
Art. 10.
1. Postanowienia poprzedniego artykułu będą stosowane w razie bezpośredniego lub pośredniego używania fałszywego oznaczenia, dotyczącego pochodzenia produktu lub tożsamości producenta, wytwórcy lub kupca.
2. Za stronę zainteresowaną, bez względu na to, czy będzie nią osoba fizyczna czy prawna, będzie uważany w każdym razie producent, wytwórca lub kupiec, zajmujący się produkcją, wytwarzaniem lub handlem tym produktem i mający siedzibę bądź w miejscowości wskazanej fałszywie jako miejsce pochodzenia, bądź w rejonie, w którym ta miejscowość znajduje się, bądź w Państwie fałszywie wskazanym, bądź też w Państwie, w którym fałszywe oznaczenie pochodzenia jest używane.
Art. 10bis.
1. Państwa będące członkami Związku są zobowiązane zapewnić osobom fizycznym i prawnym Państw będących członkami Związku skuteczną ochronę przeciw nieuczciwej konkurencji.
2. Aktem nieuczciwej konkurencji jest każdy akt konkurencji sprzeczny z uczciwymi zwyczajami w dziedzinie przemysłu lub handlu.
3. W szczególności powinny być zabronione:
1) wszelkie działania mogące w jakikolwiek sposób spowodować pomyłkę co do przedsiębiorstwa, produktów albo działalności przemysłowej lub handlowej konkurenta;
2) fałszywe dane w wykonywaniu handlu, mogące narazić na utratę opinii przedsiębiorstwo, produkty, bądź działalność przemysłową lub handlową konkurenta;
3) oznaczenia lub dane, których używanie w handlu może wprowadzić odbiorców w błąd co do rodzaju, sposobu wytwarzania, cech, nadawania się do użycia lub ilości towarów.
Art. 10ter.
1. Państwa będące członkami Związku zobowiązują się zapewnić osobom fizycznym i prawnym innych Państw członkowskich Związku odpowiednie środki prawne w celu skutecznego zwalczania wszelkich aktów, wymienionych w artykułach 9, 10 i 10 bis.
2. Zobowiązują się one ponadto przewidzieć środki umożliwiające związkom i stowarzyszeniom reprezentującym zainteresowanych przemysłowców, producentów lub kupców i których istnienie nie jest sprzeczne z ustawodawstwem ich Państwa, występowanie przed sądami lub organami administracyjnymi - w celu zwalczania aktów przewidzianych w artykułach 9, 10 i 10 bis - w takim zakresie, w jakim zezwala na to ustawodawstwo Państwa, w którym wnosi się o ochronę, związkom i stowarzyszeniom tego Państwa.
Art. 11.
1. Państwa będące członkami Związku udzielą, zgodnie ze swym ustawodawstwem wewnętrznym, ochrony tymczasowej wynalazkom nadającym się do opatentowania, wzorom użytkowym, wzorom przemysłowym, jak również znakom towarowym umieszczonym na produktach, które będą wystawione na wystawach międzynarodowych oficjalnych lub oficjalnie uznanych, urządzanych na terytorium jednego z nich.
2. Ochrona tymczasowa nie przedłuży terminów przewidzianych w artykule 4. Jeżeli na prawo pierwszeństwa powołano się później, organ administracji każdego Państwa będzie mógł liczyć bieg terminu od daty wprowadzenia produktu na wystawę.
3. Każde Państwo będzie mogło żądać, dla stwierdzenia tożsamości przedmiotu wystawianego i daty wprowadzenia, dowodów, jakie uzna za konieczne.
Art. 12.
1. Każde Państwo będące członkiem Związku zobowiązuje się ustanowić specjalny urząd do spraw własności przemysłowej oraz centralne biuro zgłoszeń w celu podawania do wiadomości powszechnej patentów na wynalazki, wzorów użytkowych, wzorów przemysłowych i znaków towarowych.
2. Urząd ten będzie wydawał oficjalne pismo periodyczne, w którym będzie regularnie publikował:
a) nazwiska uprawnionych z udzielonych patentów wraz z krótkim opisem opatentowanych wynalazków,
b) reprodukcje zarejestrowanych znaków.
Art. 13.
1.
a) Organem Związku jest Zgromadzenie, w skład którego wchodzą Państwa będące członkami Związku, związane artykułami od 13 do 17.
b) Rząd każdego Państwa jest reprezentowany przez jednego delegata, któremu mogą towarzyszyć zastępcy, doradcy i rzeczoznawcy.
c) Wydatki każdej delegacji ponosi Rząd, który ją wyznaczył.
2.
a) Zgromadzenie:
i) rozpatruje wszystkie sprawy dotyczące utrzymania i rozwoju Związku oraz stosowania niniejszej Konwencji;
ii) udziela Biuru Międzynarodowemu Własności Intelektualnej (zwanemu dalej "Biurem Międzynarodowym"), o którym mowa w Konwencji o ustanowieniu Światowej Organizacji Własności Intelektualnej (zwanej dalej "Organizacją"), wytycznych dotyczących przygotowania konferencji rewizyjnych, przy należytym uwzględnieniu uwag zgłoszonych przez Państwa będące członkami Związku, które nie są związane artykułami od 13 do 17;
iii) bada i zatwierdza sprawozdania i działalność Dyrektora Generalnego Organizacji, dotyczące Związku oraz udziela mu wszelkich potrzebnych wytycznych w sprawach z zakresu właściwości Związku;
iv) wybiera członków Komitetu Wykonawczego Zgromadzenia;
v) bada i zatwierdza sprawozdania i działalność Komitetu Wykonawczego oraz udziela mu wytycznych;
vi) ustala program, uchwala trzyletni budżet Związku oraz zatwierdza zamknięcia jego rachunków;
vii) uchwala regulamin finansowy Związku;
viii) tworzy komitety rzeczoznawców i grupy robocze, jakie uzna za potrzebne dla realizacji celów Związku;
ix) decyduje, które Państwa nie będące członkami Związku oraz które organizacje międzyrządowe i międzynarodowe organizacje pozarządowe mogą być dopuszczone do udziału w jego posiedzeniach w charakterze obserwatorów;
x) uchwala zmiany artykułów od 13 do 17;
xi) podejmuje wszelkie inne odpowiednie działania dla osiągnięcia celów Związku;
xii) wykonuje wszelkie inne zadania, wynikające z niniejszej Konwencji;
xiii) wykonuje prawa, które zostały mu przyznane przez Konwencję o ustanowieniu Organizacji, o ile je przyjmie.
b) W sprawach, którymi zainteresowane są również inne Związki administrowane przez Organizację, Zgromadzenie podejmuje uchwały po zaznajomieniu się z opinią Komitetu Koordynacyjnego Organizacji.
3.
a) Z zastrzeżeniem postanowień punktu b), jeden delegat może reprezentować tylko jedno Państwo.
b) Państwa będące członkami Związku, które na podstawie porozumienia szczególnego utworzyły jeden wspólny urząd, mający dla każdego z nich charakter krajowego urzędu do spraw własności przemysłowej, o którym mowa w artykule 12, mogą być w czasie dyskusji jako cały ich zespół reprezentowane przez jedno z nich.
4.
a) Każde Państwo członek Zgromadzenia rozporządza jednym głosem.
b) Połowa Państw członków Zgromadzenia stanowi quorum.
c) Niezależnie od postanowień punktu b) Zgromadzenie może podejmować uchwały, jeżeli liczba Państw reprezentowanych na sesji jest mniejsza od połowy, ale równa lub większa od jednej trzeciej Państw członków Zgromadzenia; jednakże uchwały Zgromadzenia, z wyjątkiem dotyczących jego procedury, stają się wykonalne dopiero po spełnieniu niżej podanych warunków. Biuro Międzynarodowe podaje te uchwały do wiadomości Państwom członkom Zgromadzenia, które nie były reprezentowane, z prośbą, aby w terminie trzech miesięcy od daty tego przekazania złożyły na piśmie swój głos lub oznajmiły wstrzymanie się od oddania głosu. Jeżeli po upływie tego terminu liczba Państw, które w ten sposób oddały swój głos lub wstrzymały się od jego oddania, jest co najmniej równa liczbie Państw, których brakowało do osiągnięcia quorum na danej sesji, wymienione uchwały nabierają mocy, o ile równocześnie zostanie osiągnięta wymagana większość.
d) Z zastrzeżeniem postanowień artykułu 17 ustęp 2, Zgromadzenie podejmuje uchwały większością dwóch trzecich oddanych głosów.
e) Wstrzymanie się od głosowania nie jest uważane za oddanie głosu.
5.
a) Z zastrzeżeniem postanowień punktu b) jeden delegat może głosować tylko w imieniu jednego Państwa.
b) Państwa będące członkami Związku, o których mowa w ustępie 3 punkt b), będą na ogół starały się, aby były reprezentowane na sesjach Zgromadzenia przez swoje własne delegacje. Jeżeli jednak z przyczyn wyjątkowych jedno z wymienionych Państw nie może być reprezentowane przez swoją własną delegację, może udzielić delegacji innego z tych Państw pełnomocnictwa do głosowania w jego imieniu, z tym że jedna delegacja może w zastępstwie głosować tylko za jedno Państwo. Każde pełnomocnictwo udzielone w tym celu powinno być przedmiotem aktu podpisanego przez głowę państwa lub przez właściwego ministra.
6. Państwa będące członkami Związku, które nie są członkami Zgromadzenia są dopuszczone do udziału w jego posiedzeniach w charakterze obserwatorów.
7.
a) Zgromadzenie zbiera się raz na trzy lata na sesję zwyczajną, którą zwołuje Dyrektor Generalny, w tym samym czasie i w tym samym miejscu, co Zgromadzenie Ogólne Organizacji, poza wyjątkowymi wypadkami.
b) Zgromadzenie zbiera się na sesję nadzwyczajną, którą zwołuje Dyrektor Generalny na wniosek Komitetu Wykonawczego lub na wniosek jednej czwartej Państw członków Zgromadzenia.
8. Zgromadzenie uchwala swój regulamin wewnętrzny.
Art. 14.
1. Organem Zgromadzenia jest Komitet Wykonawczy.
2.
a) Komitet Wykonawczy składa się z Państw wybranych przez Zgromadzenie spośród Państw członków tego Zgromadzenia. Ponadto Państwu, na którego terytorium Organizacja ma swoją siedzibę, przysługuje z urzędu miejsce w Komitecie, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 16 ustęp 7 punkt b).
b) Rząd każdego Państwa członka Komitetu Wykonawczego jest reprezentowany przez jednego delegata, któremu mogą towarzyszyć zastępcy, doradcy i rzeczoznawcy.
c) Wydatki każdej delegacji ponosi Rząd, który ją wyznaczył.
3. Liczba Państw członków Komitetu Wykonawczego odpowiada jednej czwartej liczby Państw członków Zgromadzenia. Przy obliczaniu miejsc, które mają być obsadzone, nie bierze się pod uwagę reszty pozostającej po podzieleniu przez cztery.
4. Przy wyborze członków Komitetu Wykonawczego Zgromadzenie uwzględnia sprawiedliwy podział geograficzny oraz potrzebę zapewnienia wszystkim Państwom będącym stronami porozumień szczególnych, zawartych w łączności ze Związkiem, miejsc w Komitecie Wykonawczym.
5.
a) Członkowie Komitetu Wykonawczego sprawują swoje funkcje począwszy od zamknięcia sesji Zgromadzenia, w czasie której zostali wybrani, aż do końca następnej sesji zwyczajnej Zgromadzenia.
b) Członkowie Komitetu Wykonawczego mogą być ponownie wybrani w liczbie nie większej niż dwie trzecie spośród nich.
c) Zgromadzenie ustala sposób wyboru oraz ewentualnego powtórnego wyboru członków Komitetu Wykonawczego.
6.
a) Komitet Wykonawczy:
i) przygotowuje projekt porządku dziennego Zgromadzenia;
ii) przedstawia Zgromadzeniu propozycje dotyczące projektów programu i trzyletniego budżetu Związku, przygotowanych przez Dyrektora Generalnego;
iii) wypowiada się na podstawie programu i trzyletniego budżetu w sprawie programów i rocznych budżetów, przygotowanych przez Dyrektora Generalnego;
iv) przedstawia Zgromadzeniu, wraz z odpowiednimi opiniami, okresowe sprawozdania Dyrektora Generalnego i roczne sprawozdania ze sprawdzenia rachunków;
v) podejmuje wszelkie potrzebne środki w celu wykonania programu Związku przez Dyrektora Generalnego, zgodnie z uchwałami Zgromadzenia i z uwzględnieniem okoliczności, które wystąpiły między dwiema sesjami zwyczajnymi wymienionego Zgromadzenia;
vi) wykonuje wszelkie inne zadania, które są mu przydzielone w ramach niniejszej Konwencji.
b) W sprawach, którymi zainteresowane są również inne Związki administrowane przez Organizację, Komitet Wykonawczy podejmuje uchwały po zaznajomieniu się z opinią Komitetu Koordynacyjnego Organizacji.
7.
a) Komitet Wykonawczy zbiera się raz na rok na sesję zwyczajną, którą zwołuje Dyrektor Generalny, o ile jest to możliwe w tym samym okresie i w tym samym miejscu, co Komitet Koordynacyjny Organizacji.
b) Komitet Wykonawczy zbiera się na sesję nadzwyczajną, którą zwołuje Dyrektor Generalny bądź ze swojej własnej inicjatywy, bądź na wniosek przewodniczącego Komitetu lub jednej czwartej jego członków.
8.
a) Każde Państwo członek Komitetu Wykonawczego rozporządza jednym głosem.
b) Połowa Państw członków Komitetu Wykonawczego stanowi quorum.
c) Uchwały podejmowane są zwykłą większością oddanych głosów.
d) Wstrzymanie się od głosowania nie jest uważane za oddanie głosu.
e) Jeden delegat może reprezentować tylko jedno Państwo i może głosować tylko w jego imieniu.
9. Państwa będące członkami Związku, które nie są członkami Komitetu Wykonawczego, są dopuszczane do udziału w jego posiedzeniach w charakterze obserwatorów.
10. Komitet Wykonawczy uchwala swój regulamin wewnętrzny.
Art. 15.
1.
a) Zadania administracyjne przypadające Związkowi są wykonywane przez Biuro Międzynarodowe, które jest następcą Biura Związku połączonego z Biurem Związku utworzonym przez Konwencję międzynarodową o ochronie dzieł literackich i artystycznych.
b) Biuro Międzynarodowe wykonuje w szczególności czynności sekretariatu różnych organów Związku.
c) Dyrektor Generalny Organizacji jest najwyższym funkcjonariuszem Związku i reprezentuje go.
2. Biuro Międzynarodowe zbiera i publikuje informacje dotyczące ochrony własności przemysłowej. Każde Państwo będące członkiem Związku przekazuje możliwie najszybciej do Biura Międzynarodowego tekst każdej nowej ustawy jak również wszystkie teksty urzędowe dotyczące ochrony własności przemysłowej. Przesyła ono ponadto do Biura Międzynarodowego wszystkie publikacje swoich urzędów do spraw własności przemysłowej i uznane przez Biuro Międzynarodowe za mające znaczenie dla jego działalności.
3. Biuro Międzynarodowe wydaje czasopismo miesięczne.
4. Biuro Międzynarodowe przesyła każdemu Państwu będącemu członkiem Związku, na jego prośbę, informacje z zakresu ochrony własności przemysłowej.
5. Biuro Międzynarodowe prowadzi badania i świadczy usługi mające na celu ułatwienia ochrony własności przemysłowej.
6. Dyrektor Generalny i każdy wyznaczony przez niego członek personelu biorą udział bez prawa głosowania, we wszystkich posiedzeniach Zgromadzenia, Komitetu Wykonawczego oraz wszelkich innych komitetów rzeczoznawców lub grup roboczych. Dyrektor Generalny lub wyznaczony przez niego członek personelu jest z urzędu sekretarzem tych organów.
7.
a) Biuro Międzynarodowe przygotowuje, stosownie do wytycznych Zgromadzenia i we współpracy z Komitetem Wykonawczym, konferencje w celu rewizji postanowień Konwencji, innych aniżeli postanowienia artykułów od 13 do 17.
b) Biuro Międzynarodowe może zasięgać opinii organizacji międzyrządowych i międzynarodowych organizacji pozarządowych w sprawach dotyczących przygotowania konferencji rewizyjnych.
c) Dyrektor Generalny i osoby wyznaczone przez niego biorą udział, bez prawa głosowania, w obradach tych konferencji.
8. Biuro Międzynarodowe wykonuje wszelkie inne przydzielone mu zadania.
Art. 16.
1.
a) Związek ma budżet.
b) Budżet Związku obejmuje własne dochody i wydatki Związku, jego składkę do budżetu wspólnych wydatków Związków, a także kwotę przekazaną do dyspozycji budżetu Konferencji Organizacji, o ile ma to miejsce.
c) Za wspólne wydatki Związków uważa się te wydatki, które nie są nałożone wyłącznie na Związek, ale również na jeden lub kilka innych Związków administrowanych przez Organizację. Udział Związku w tych wspólnych wydatkach jest proporcjonalny do znaczenia, jakie wydatki te dla niego przedstawiają.
2. Budżet Związku jest ustalany przy uwzględnieniu wymagań koordynacji z budżetami innych Związków administrowanych przez Organizację.
3. Budżet Związku jest finansowany z następujących źródeł:
i) składek Państw będących członkami Związku;
ii) opłat i kwot należnych za usługi świadczone przez Biuro Międzynarodowe w imieniu Związku;
iii) dochodów ze sprzedaży wydawnictw Biura Międzynarodowego dotyczących Związku oraz praw związanych z tymi wydawnictwami;
iv) darowizn, zapisów i subwencji;
v) czynszów, odsetek i różnych innych dochodów.
4.
a) Każde Państwo będące członkiem Związku zostaje zaliczane, dla ustalenia wysokości jego składki do budżetu, do jednej z klas i uiszcza swoje roczne składki na podstawie liczby jednostek, ustalonych następująco:
klasa I.....25
klasa II....20
klasa III...15
klasa IV....10
klasa V......5
klasa VI.....3
klasa VII....1
b) Każde Państwo, jeżeli nie uczyniło tego uprzednio, wskazuje w czasie złożenia swojego dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia klasę, do której pragnie być zaliczone. Może ono zmienić klasę. Jeżeli wybierze klasę niższą, powinno zawiadomić o tym Zgromadzenie podczas jednej z jego sesji zwyczajnych. Zmiana taka wywiera skutek z początkiem roku kalendarzowego następującego po wymienionej sesji.
c) Składka roczna każdego Państwa równa jest kwocie, której stosunek do łącznej sumy składek rocznych wszystkich Państw do budżetu Związku jest taki sam, jak stosunek między liczbą jednostek klasy, do której jest ono zaliczone, a łączną liczbą jednostek wszystkich tych Państw.
d) Składki są należne od dnia 1 stycznia każdego roku.
e) Państwo, które zalega z wpłatą swoich składek, nie może wykonywać swego prawa głosowania w żadnym z organów Związku, których jest ono członkiem, jeżeli kwota jego zaległości jest równa lub wyższa od kwoty składek należnych od niego za całe dwa ubiegłe lata. Jednakże Państwo takie może być upoważnione do wykonywania nadal swego prawa głosowania w danym organie, dopóki organ ten uważa, że zaległość wynika z wyjątkowych i nie dających się uniknąć okoliczności.
f) W razie, gdy budżet nie został uchwalony przed początkiem nowego roku finansowego, stosuje się budżet z roku poprzedniego według zasad przewidzianych w regulaminie finansowym.
5. Wysokość opłat i kwot należnych za usługi świadczone przez Biuro Międzynarodowe w imieniu Związku ustala Dyrektor Generalny, który składa w tym przedmiocie sprawozdanie Zgromadzeniu i Komitetowi Wykonawczemu.
6.
a) Związek ma fundusz obrotowy, utworzony przez jednorazową wpłatę dokonaną przez każde Państwo będące członkiem Związku. Jeżeli fundusz ten okaże się niewystarczający, Zgromadzenie podejmuje uchwałę o jego powiększeniu.
b) Wysokość początkowej wpłaty każdego Państwa na wymieniony fundusz lub udział tego Państwa w powiększeniu funduszu są proporcjonalne do składki tego Państwa za rok, w którym fundusz został utworzony lub uchwalone zostało jego powiększenie.
c) Proporcję i sposoby dokonywania wpłaty uchwala Zgromadzenie na wniosek Dyrektora Generalnego i po zasięgnięciu opinii Komitetu Koordynacyjnego Organizacji.
7.
a) Umowa w sprawie siedziby zawarta z Państwem, na którego terytorium Organizacja ma swoją siedzibę, powinna przewidywać, że w razie gdyby fundusz obrotowy był niewystarczający Państwo to udzieli zaliczek. Wysokość zaliczek i warunki na których będą one przydzielone, stanowią w każdym wypadku przedmiot odrębnej umowy między Państwem, o którym mowa a Organizacją. Dopóki Państwo to obowiązane jest udzielać zaliczek, dopóty przysługuje mu z urzędu miejsce w Komitecie Wykonawczym.
b) Państwo, o którym mowa w punkcie a) i Organizacja mają prawo wypowiedzieć umowę o udzielaniu zaliczek w drodze pisemnej notyfikacji. Wypowiedzenie to nabiera mocy z upływem trzech lat od końca roku, w którym było notyfikowane.
8. Sprawdzanie rachunków jest dokonywane zgodnie z zasadami przewidzianymi w regulaminie finansowym, przez jedno lub więcej Państw członkowskich Związku lub też przez kontrolerów spoza Państw członkowskich Związku, których Zgromadzenie wyznacza za ich zgodą.
Art. 17.
1. Wnioski o zmianę artykułów 13, 14, 15, 16 i niniejszego artykułu mogą być zgłaszane przez każde Państwo będące członkiem Zgromadzenia, przez Komitet Wykonawczy lub przez Dyrektora Generalnego. Wnioski te Dyrektor Generalny przekazuje do wiadomości Państwom będącym członkami Zgromadzenia, co najmniej na sześć miesięcy przed przedstawieniem ich Zgromadzeniu do rozpatrzenia.
2. Wszelkie zmiany artykułów, o których mowa w ustępie 1, uchwala Zgromadzenie. Przyjęcie uchwały wymaga większości trzech czwartych oddanych głosów; jednakże każda zmiana artykułu 13 oraz niniejszego ustępu wymaga większości czterech piątych oddanych głosów.
3. Każda zmiana artykułów, o których mowa w ustępie 1, wchodzi w życie po upływie miesiąca od otrzymania przez Dyrektora Generalnego pisemnych notyfikacji o jej przyjęciu, dokonanym zgodnie z odpowiednimi zasadami konstytucyjnymi przez trzy czwarte Państw, które były członkami Zgromadzenia w chwili, gdy zmiana ta została uchwalona. Każda zmiana wymienionych artykułów, przyjęta w ten sposób, wiąże wszystkie Państwa, które są członkami Zgromadzenia w chwili wejścia w życie tej zmiany, lub te, które staną się jego członkami później; jednakże każda zmiana, która zwiększa zobowiązania finansowe Państw członkowskich Związku, wiąże tylko te z nich, które notyfikowały przyjęcie wymienionej zmiany
Art. 18.
1. Niniejsza Konwencja będzie poddawana rewizjom w celu wprowadzenia do niej ulepszeń zmierzających do udoskonalenia systemu działania Związku.
2. W tym celu będą odbywały się kolejno w jednym z Państw członkowskich Związku konferencje delegatów tych Państw.
3. Zmiany artykułów od 13 do 17 regulowane są postanowieniami artykułu 17.
Art. 19.
Uzgodniono, że Państwa będące członkami Związku zastrzegają sobie prawo zawierania oddzielnie między sobą porozumień szczególnych w sprawach ochrony własności przemysłowej, pod warunkiem, że porozumienia te nie będą sprzeczne z postanowieniami niniejszej Konwencji.
Art. 20.
1.
a) Każde z Państw członkowskich Związku, które podpisało niniejszy Akt, może go ratyfikować, a jeżeli go nie podpisało może do niego przystąpić. Dokumenty ratyfikacyjne i dokumenty przystąpienia składa się Dyrektorowi Generalnemu.
b) Każde z Państw członkowskich Związku może oświadczyć w swoim dokumencie ratyfikacyjnym lub dokumencie przystąpienia, że jego ratyfikacja lub przystąpienie nie ma zastosowania:
1) do artykułów od 1 do 12 albo
2) do artykułów od 13 do 17.
c) Każde z Państw członkowskich Związku, które zgodnie z punktem b) wyłączyło ze swej ratyfikacji lub przystąpienia jedną z dwóch grup artykułów, o których mowa w wymienionym punkcie, może w dowolnym terminie późniejszym oświadczyć, że rozciąga swą ratyfikację lub przystąpienie na tę grupę artykułów. Takie oświadczenie składa się Dyrektorowi Generalnemu.
2.
a) Artykuły od 1 do 12 wchodzą w życie w stosunku do dziesięciu pierwszych Państw będących członkami Związku, które złożyły dokumenty ratyfikacyjne lub dokumenty przystąpienia bez oświadczenia przewidzianego w ustępie 1 punkt b) podpunkt i), po upływie trzech miesięcy od złożenia dziesiątego z tych dokumentów ratyfikacyjnych lub dokumentów przystąpienia.
b) Artykuły od 13 do 17 wchodzą w życie w stosunku do dziesięciu pierwszych Państw będących członkami Związku, które złożyły dokumenty ratyfikacyjne lub dokumenty przystąpienia bez oświadczenia przewidzianego w ustępie 1 punkt b) podpunkt ii), po upływie trzech miesięcy od złożenia dziesiątego z tych dokumentów ratyfikacyjnych lub dokumentów przystąpienia.
c) Z zastrzeżeniem początkowego wejścia w życie, zgodnie z postanowieniami punktów a) i b), każdej z dwóch grup artykułów, o których mowa w ustępie 1 punkt b) podpunkty i) i ii), oraz z zastrzeżeniem postanowień ustępu 1 punkt b) artykuły od 1 do 17 wchodzą w życie w stosunku do każdego Państwa będącego członkiem Związku innego niż te, o których mowa w punktach a) i b), które składa dokument ratyfikacyjny lub dokument przystąpienia, jak również w stosunku do każdego Państwa będącego członkiem Związku, które składa oświadczenie na podstawie ustępu 1, punkt c), po upływie trzech miesięcy od daty notyfikacji takiego złożenia, dokonanej przez Dyrektora Generalnego, chyba że w złożonym dokumencie lub oświadczeniu została wskazana data późniejsza. W tym ostatnim wypadku, niniejszy Akt wchodzi w życie w stosunku do tego Państwa w dacie w ten sposób wskazanej.
3. W stosunku do każdego Państwa będącego członkiem Związku, które składa dokument ratyfikacyjny lub dokument przystąpienia, artykuły od 18 do 30 wchodzą w życie w pierwszej dacie, w której którakolwiek grupa artykułów wymienionych w ustępie 1 punkt b) wchodzi w życie w stosunku do tego Państwa zgodnie z ustępem 2 punkt a), b) lub c).
Art. 21.
1. Każde Państwo nie będące członkiem Związku może przystąpić do niniejszego Aktu i stać się przez to członkiem Związku. Dokumenty przystąpienia składa się Dyrektorowi Generalnemu.
2.
a) W stosunku do każdego Państwa nie będącego członkiem Związku, które złożyło swój dokument przystąpienia na miesiąc lub więcej przed datą wejścia w życie postanowień niniejszego Aktu, Akt ten wchodzi w życie w dniu, w którym jego postanowienia weszły w życie po raz pierwszy na podstawie artykułu 20 ustęp 2 punkt a) lub b), chyba że w dokumencie przystąpienia została wskazana data późniejsza; jednakże:
1) jeżeli artykuły od 1 do 12 nie weszły w życie w tej dacie, wówczas Państwo takie będzie związane - w okresie przejściowym przed wejściem w życie tych postanowień i zamiast nich - artykułami od 1 do 12 Aktu lizbońskiego;
2) jeżeli artykuły od 13 do 17 nie weszły w życie w tej dacie, wówczas Państwo takie będzie związane - w okresie przejściowym przed wejściem w życie postanowień i w ich miejsce - artykułami 13 oraz 14 ustępy 3, 4 i 5 Aktu lizbońskiego.
Jeżeli dane Państwo w swoim dokumencie przystąpienia wskaże datę późniejszą, niniejszy Akt wchodzi w życie w stosunku do tego Państwa w dacie w ten sposób wskazanej.
b) W stosunku do każdego Państwa nie będącego członkiem Związku, które złożyło swój dokument przystąpienia w dacie późniejszej niż data wejścia w życie jednej tylko grupy artykułów niniejszego Aktu lub w dacie, która wyprzedza to wejście w życie co najmniej o jeden miesiąc, niniejszy Akt wchodzi w życie, z zastrzeżeniem tego, co przewidziano w punkcie a), po upływie trzech miesięcy od daty, w której jego przystąpienie było notyfikowane przez Dyrektora Generalnego, chyba że w dokumencie przystąpienia została wskazana data późniejsza. W tym ostatnim wypadku niniejszy Akt wchodzi w życie w stosunku do tego Państwa w dacie w ten sposób wskazanej.
3. W stosunku do każdego Państwa nie będącego członkiem Związku, które złożyło swój dokument przystąpienia po dacie wejścia w życie niniejszego Aktu w całości albo co najmniej na jeden miesiąc przed tą datą, niniejszy Akt wchodzi w życie po upływie trzech miesięcy od daty, w której jego przystąpienie było notyfikowane przez Dyrektora Generalnego, chyba że w dokumencie przystąpienia została wskazana data późniejsza. W tym ostatnim wypadku niniejszy Akt wchodzi w życie w stosunku do tego Państwa w dacie w ten sposób wskazanej.
Art. 22.
Z zastrzeżeniem wyjątków, przewidzianych w artykule 20 ustęp 1 punkt b) i w artykule 28 ustęp 2, ratyfikacja lub przystąpienie powoduje z mocy samego prawa przyjęcie wszystkich klauzul oraz dopuszczenie do wszystkich korzyści ustanowionych w niniejszym Akcie.
Art. 23.
Po wejściu w życie niniejszego Aktu w całości, żadne Państwo nie będzie mogło przystąpić do poprzednich Aktów niniejszej Konwencji.
Art. 24.
1. Każde Państwo może oświadczyć w swoim dokumencie ratyfikacyjnym lub dokumencie przystąpienia albo też zawiadomić Dyrektora Generalnego na piśmie w dowolnym terminie późniejszym, że niniejsza Konwencja ma zastosowanie do całości lub części terytoriów, określonych w oświadczeniu lub notyfikacji, za których stosunki międzynarodowe Państwo to ponosi odpowiedzialność.
2. Każde Państwo, które złożyło takie oświadczenie lub dokonało takiej notyfikacji, może w dowolnym terminie notyfikować Dyrektorowi Generalnemu, że niniejsza Konwencja przestaje mieć zastosowanie do całości lub części tych terytoriów.
3.
a) Każde oświadczenie złożone na podstawie ustępu 1 nabiera mocy w tej samej dacie co ratyfikacja lub przystąpienie zawarte w dokumencie, do którego zostało ono włączone, a każda notyfikacja dokonana na podstawie tego ustępu nabiera mocy po upływie trzech miesięcy od jej notyfikacji przez Dyrektora Generalnego.
b) Każda notyfikacja dokonana na podstawie ustępu 2 nabiera mocy po upływie dwunastu miesięcy od jej otrzymania, przez Dyrektora Generalnego.
Art. 25.
1. Każde Państwo będące Stroną niniejszej Konwencji zobowiązuje się podjąć, zgodnie że swoją konstytucją, środki niezbędne do zapewnienia stosowania niniejszej Konwencji.
2. Rozumie się, że w czasie gdy dane Państwo składa swój dokument ratyfikacyjny lub dokument przystąpienia, jest ono w stanie zapewnić skuteczność postanowień niniejszej Konwencji zgodnie ze swoim ustawodawstwem wewnętrznym.
Art. 26.
1. Niniejsza Konwencja pozostaje w mocy na czas nieokreślony.
2. Każde Państwo może wypowiedzieć niniejszy Akt w drodze notyfikacji skierowanej do Dyrektora Generalnego. Wypowiedzenie to powoduje również wypowiedzenie wszystkich Aktów poprzednich i jest skuteczne jedynie w stosunku do tego Państwa, które je złożyło, przy czym Konwencja pozostaje w mocy i wiąże wszystkie inne Państwa będące członkami Związku.
3. Wypowiedzenie staje się skuteczne po upływie jednego roku od dnia, w którym Dyrektor Generalny otrzymał notyfikację.
4. Prawo do wypowiedzenia przewidziane w niniejszym artykule nie może być wykorzystane przez żadne Państwo przed upływem pięciu lat od daty, w której stało się ono członkiem Związku.
Art. 27.
1. Niniejszy Akt zastępuje w stosunkach między Państwami, do których ma on zastosowanie, oraz w granicach, w jakich ma on zastosowanie, Konwencję Paryską z dnia 20 marca 1883 roku oraz późniejsze jej Akty zrewidowane.
2.
a) W stosunku do Państw, do których niniejszy Akt nie ma zastosowania w ogóle lub nie stosuje się w całości, lecz do których ma zastosowanie Akt lizboński z dnia 31 października 1958 roku, ten ostatni Akt pozostaje w mocy w całości lub w granicach, w których niniejszy Akt nie zastępuje go zgodnie z ustępem 1.
b) Tak samo, w stosunku do Państw, do których nie ma zastosowania niniejszy Akt w całości ani w części, ani też nie ma zastosowania Akt lizboński, pozostaje w mocy Akt londyński z dnia 2 czerwca 1934 roku w całości lub w granicach, w których niniejszy Akt nie zastępuje go zgodnie z ustępem 1.
c) Tak samo, w stosunku do Państw, do których nie ma zastosowania niniejszy Akt w całości ani w części, ani też nie ma zastosowania Akt lizboński, ani Akt londyński, pozostaje w mocy Akt haski z 6 listopada 1925 roku, w całości lub w granicach, w których niniejszy Akt nie zastępuje go zgodnie z ustępem 1.
3. Państwa nie będące członkami Związku, które stają się Stronami niniejszego Aktu, stosują go do każdego Państwa członkowskiego Związku, które nie jest Stroną tego Aktu lub które, będąc Stroną, złożyło oświadczenie przewidziane w artykule 20 ustęp 1 punkt b) podpunkt i). Wymienione Państwa zgadzają się, aby Państwo będące członkiem Związku, o którym mowa, stosowało w swoich stosunkach z nimi postanowienia Aktu najpóźniejszego, którego jest ono Stroną.
Art. 28.
1. Każdy spór między dwoma lub kilkoma Państwami członkowskimi Związku, dotyczący interpretacji lub stosowania niniejszej Konwencji, który nie będzie rozstrzygnięty w drodze rokowań, może być przekazany Międzynarodowemu Trybunałowi Sprawiedliwości przez którekolwiek z Państw, których spór dotyczy, w drodze podania zgodnego ze statutem Trybunału, chyba że Państwa te uzgodnią inny sposób rozstrzygnięcia sporu. Biuro Międzynarodowe będzie zawiadomione o przekazaniu sporu Trybunałowi przez Państwo wnoszące podanie. Biuro to zawiadomi o tym inne Państwa.
2. Każde Państwo może w czasie podpisywania niniejszego Aktu albo składania dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia oświadczyć, że nie uważa się za związane postanowieniami ustępu 1. W stosunku do jakichkolwiek sporów między tym Państwem a każdym innym Państwem członkowskim Związku nie stosuje się postanowień ustępu 1.
3. Każde Państwo, które złożyło oświadczenie zgodnie z postanowieniami ustępu 2, może w dowolnym terminie wycofać je w drodze notyfikacji skierowanej do Dyrektora Generalnego.
Art. 29.
1.
a) Niniejszy Akt został podpisany w jednym egzemplarzu w języku francuskim i złożony na przechowanie Rządowi Szwecji.
b) Dyrektor Generalny, po konsultacji z zainteresowanymi Rządami, sporządza urzędowe teksty w językach angielskim, hiszpańskim, niemieckim, portugalskim, rosyjskim, włoskim oraz w innych językach, które Zgromadzenie może wskazać.
c) W razie różnicy zdań co do interpretacji różnych tekstów, rozstrzygający będzie tekst w języku francuskim.
2. Niniejszy Akt pozostaje otwarty do podpisania w Sztokholmie do dnia 13 stycznia 1968 roku.
3. Dyrektor Generalny przekaże po dwie kopie podpisanego tekstu niniejszego Aktu, należycie uwierzytelnione przez Rząd Szwecji, Rządom wszystkich Państw członkowskich Związku oraz na życzenie Rządowi każdego innego Państwa.
4. Dyrektor Generalny dokona rejestracji niniejszego Aktu w Sekretariacie Organizacji Narodów Zjednoczonych.
5. Dyrektor Generalny notyfikuje Rządom wszystkich Państw członkowskich Związku złożenie podpisów, dokumentów ratyfikacyjnych lub dokumentów przystąpienia, a także oświadczenia zawarte w tych dokumentach lub dokonane na podstawie artykułu 20 ustęp 1 punkt c), wejście w życie wszystkich postanowień niniejszego Aktu, notyfikacje wypowiedzenia oraz notyfikacje dokonywane na podstawie artykułu 24.
Art. 30.
1. Do czasu objęcia funkcji przez pierwszego Dyrektora Generalnego wzmianki w niniejszym Akcie dotyczące Biura Międzynarodowego Organizacji lub Dyrektora Generalnego uważa się za odnoszące się odpowiednio do Biura Związku lub do jego Dyrektora.
2. Państwa będące członkami Związku, które nie są związane artykułami od 13 do 17, mogą w ciągu pięciu lat licząc od daty wejścia w życie Konwencji o ustanowieniu Organizacji korzystać, jeżeli tego pragną, z praw przewidzianych w artykułach od 13 do 17 niniejszego Aktu, jakby były związane tymi artykułami. Każde Państwo, które pragnie korzystać z wymienionych praw, składa w tym celu Dyrektorowi Generalnemu pisemną notyfikację, która nabiera mocy od dnia jej przyjęcia. Aż do upływu wymienionego okresu takie Państwa uważane są za członków Zgromadzenia.
3. Dopóki wszystkie Państwa będące członkami Związku nie staną się członkami Organizacji, dopóty Biuro Międzynarodowe Organizacji będzie wykonywać również funkcje Biura Związku, a Dyrektor Generalny - funkcję Dyrektora tego Biura.
4. Gdy wszystkie Państwa będące członkami Związku staną się członkami Organizacji, prawa, zobowiązania i majątek Biura Związku przejmie Biuro Międzynarodowe Organizacji.
Na dowód czego niżej podpisani, należycie do tego upoważnieni, podpisali niniejszy Akt.
Sporządzono w Sztokholmie dnia 14 lipca 1967 r.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
KONWENCJA KONSULARNA
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Kuby,
podpisana w Hawanie
dnia 12 maja 1972 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 12 maja 1972 roku została podpisana w Hawanie Konwencja konsularna między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Kuby o następującym brzmieniu dosłownym:
KONWENCJA KONSULARNA
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Kuby
Polska Rzeczpospolita Ludowa i Republika Kuby,
kierując się życzeniem ustanowienia zasad, które obowiązywałyby w stosunkach konsularnych między obydwoma Państwami, oraz rozwijania tych stosunków w duchu przyjaźni, współpracy i wzajemnego poszanowania,
postanowiły zawrzeć niniejszą Konwencję konsularną i w tym celu wyznaczyły swoimi Pełnomocnikami:
Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej -
Mariana RENKE, Ambasadora Nadzwyczajnego i Pełnomocnego Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w Hawanie,
Prezydent Republiki Kuby -
dr Raul ROA GARCIA, Ministra Spraw Zagranicznych,
którzy zgodzili się na następujące postanowienia:
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
CZĘŚĆ I
DEFINICJE
Art. 1.
Dla celów niniejszej Konwencji następujące wyrażenia mają niżej określone znaczenie:
a) wyrażenie "urząd konsularny" oznacza każdy konsulat generalny, konsulat, wicekonsulat lub agencję konsularną;
b) wyrażenie "okręg konsularny" oznacza terytorium wyznaczone urzędowi konsularnemu dla wykonywania funkcji konsularnych;
c) wyrażenie "kierownik urzędu konsularnego" oznacza konsula generalnego, konsula, wicekonsula i agenta konsularnego, powołanych w tym charakterze;
d) wyrażenie "urzędnik konsularny" oznacza każdą osobę, włącznie z kierownikiem urzędu konsularnego, powołaną w tym charakterze dla wykonywania funkcji konsularnych;
e) wyrażenie "pracownik konsularny" oznacza każdą osobę wykonującą czynności administracyjne lub techniczne albo też zatrudnioną w służbie domowej urzędu konsularnego;
f) wyrażenie "członkowie urzędu konsularnego" oznacza urzędników konsularnych i pracowników konsularnych;
g) wyrażenie "pomieszczenia konsularne" oznacza budynki lub części budynków i tereny przyległe do nich, używane wyłącznie dla celów urzędu konsularnego, bez względu na to, czyją są własnością;
h) wyrażenie "archiwa konsularne" oznacza wszelkie dokumenty, szyfry i kody, kartoteki, rejestry, korespondencję, papiery, książki, pieczęcie, stemple, filmy, kasety i taśmy magnetofonowe, kasy pancerne oraz meble przeznaczone do ich zabezpieczenia, przechowywania i ochrony;
i) wyrażenie "korespondencja urzędowa" oznacza wszelką korespondencję dotyczącą urzędu konsularnego i jego funkcji;
j) wyrażenie "statek Państwa wysyłającego" oznacza każde cywilne urządzenie pływające lub latające upoważnione do podnoszenia bandery Państwa wysyłającego lub zarejestrowane tym Państwie.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
CZĘŚĆ II
USTANAWIANIE URZĘDÓW KONSULARNYCH ORAZ MIANOWANIE URZĘDNIKÓW I PRACOWNIKÓW TYCH URZĘDÓW
Art. 2.
Ustanawianie urzędów konsularnych
1. Urząd konsularny może być ustanowiony na terytorium Państwa przyjmującego jedynie za jego zgodą.
2. Siedziba urzędu konsularnego, jego klasa i okręg konsularny wyznaczone są przez Państwo wysyłające i podlegają aprobacie Państwa przyjmującego.
3. Wszystkie późniejsze zmiany dotyczące siedziby urzędu konsularnego, jego klasy oraz okręgu konsularnego mogą być dokonywane jedynie w drodze wzajemnego porozumienia między Państwem wysyłającym a Państwem przyjmującym.
Art. 3.
Mianowanie i przyjęcie kierownika urzędu konsularnego
1. Przed mianowaniem kierownika urzędu konsularnego Państwo wysyłające upewnia się w drodze dyplomatycznej co do zgody Państwa przyjmującego na proponowaną osobę.
2. Państwo wysyłające przekazuje ministerstwu spraw zagranicznych Państwa przyjmującego w drodze dyplomatycznej listy komisyjne w celu uzyskania exequatur.
3. Listy komisyjne powinny wskazywać imiona, nazwisko oraz stopień kierownika urzędu konsularnego, jak również siedzibę urzędu konsularnego i okręg konsularny.
4. Kierownik urzędu konsularnego może rozpocząć wykonywanie funkcji konsularnych dopiero po otrzymaniu exequatur Państwa przyjmującego. Jednakże kierownik urzędu konsularnego może czasowo wykonywać funkcje konsularne jeszcze przed otrzymaniem exequatur.
Art. 4.
Tymczasowe wykonywanie funkcji kierownika urzędu konsularnego
1. Jeżeli kierownik urzędu konsularnego nie może wykonywać swych funkcji z jakichkolwiek przyczyn lub jeżeli stanowisko kierownika urzędu konsularnego nie jest obsadzone, Państwo wysyłające może wyznaczyć do pełnienia funkcji tymczasowego kierownika urzędu konsularnego urzędnika konsularnego tego samego urzędu lub innego urzędu konsularnego albo członka personelu dyplomatycznego swego przedstawicielstwa dyplomatycznego; nazwisko tej osoby będzie uprzednio notyfikowane ministerstwu spraw zagranicznych Państwa przyjmującego.
2. Tymczasowemu kierownikowi urzędu konsularnego przysługują ułatwienia, przywileje i immunitety, z jakich korzysta kierownik urzędu konsularnego zgodnie z niniejszą Konwencją.
3. Powierzenie funkcji konsularnych członkowi personelu dyplomatycznego przedstawicielstwa dyplomatycznego Państwa wysyłającego w myśl ustępu 1 nie ogranicza jego przywilejów i immunitetów, przysługujących mu na podstawie jego statusu dyplomatycznego.
Art. 5.
Zawiadomienie władz okręgu konsularnego.
Z chwilą gdy kierownik urzędu konsularnego zostanie dopuszczony, choćby tymczasowo, do wykonywania swych funkcji, Państwo przyjmujące powinno niezwłocznie poinformować o tym właściwe organy okręgu konsularnego i podjąć niezbędne kroki, aby umożliwić mu wykonywanie swych funkcji urzędowych oraz korzystanie z postanowień niniejszej Konwencji.
Art. 6.
Obywatelstwo urzędników i pracowników konsularnych
1. Urzędnicy konsularni powinni posiadać wyłącznie obywatelstwo Państwa wysyłającego.
2. Pracownikami konsularnymi mogą być wyłącznie obywatele Państwa wysyłającego lub Państwa przyjmującego.
3. Urzędnicy konsularni i pracownicy konsularni, obywatele Państwa wysyłającego, nie powinni zajmować się prywatną działalnością handlową lub inną działalnością o charakterze zarobkowym.
Art. 7.
Zaprzestanie działalności urzędników i pracowników konsularnych
Państwo przyjmujące może w każdej chwili, bez obowiązku uzasadniania swojej decyzji, powiadomić w drodze dyplomatycznej Państwo wysyłające o tym, że exequatur lub inne zezwolenie, udzielone kierownikowi urzędu konsularnego, zostało cofnięte albo że urzędnik lub pracownik konsularny został uznany za osobę niepożądaną. W tym przypadku Państwo wysyłające powinno odwołać taką osobę, jeśli przystąpiła już do wykonywania swoich zadań. Jeżeli Państwo wysyłające nie wypełni w rozsądnym terminie tego obowiązku, Państwo przyjmujące może przestać uznawać taką osobę za urzędnika bądź pracownika konsularnego.
Art. 8.
Notyfikowanie Państwu przyjmującemu o mianowaniu, przybyciu i wyjeździe
Ministerstwo spraw zagranicznych Państwa przyjmującego będzie pisemnie powiadamiane:
a) o mianowaniu członków urzędu konsularnego, ich przybyciu do urzędu konsularnego po mianowaniu, ich ostatecznym wyjeździe lub zakończeniu ich funkcji oraz o wszystkich dalszych zmianach mających wpływ na ich status, które mogą powstać w czasie ich zatrudnienia w urzędzie konsularnym;
b) o przybyciu i ostatecznym wyjeździe osoby należącej do rodziny członka urzędu konsularnego, pozostającej z nim we wspólnocie domowej oraz, jeżeli to ma miejsce, o fakcie, że jakaś osoba staje się lub przestaje być członkiem rodziny;
c) o zatrudnieniu i zwolnieniu osób zamieszkałych w Państwie przyjmującym w charakterze pracowników konsularnych.
Art. 9.
Dokument tożsamości
1. Właściwe organy Państwa przyjmującego wydają bezpłatnie każdemu urzędnikowi konsularnemu dokument stwierdzający tożsamość tego urzędnika i jego stanowisko.
2. Postanowienia ustępu 1 stosują się także do pracowników konsularnych pod warunkiem, że nie są oni obywatelami Państwa przyjmującego lub nie posiadają stałego miejsca zamieszkania w tym Państwie.
3. Postanowienia niniejszego artykułu stosują się odpowiednio do członków rodzin członków urzędu konsularnego, pozostających z nimi we wspólnocie domowej, o ile nie są oni obywatelami Państwa przyjmującego lub nie mają stałego miejsca zamieszkania w tym Państwie.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
CZĘŚĆ III
UŁATWIENIA, PRZYWILEJE I IMMUNITETY
Art. 10.
Środki podejmowane przez Państwo przyjmujące
1. Państwo przyjmujące będzie udzielać wszelkich ułatwień potrzebnych dla wypełniania funkcji przez urząd konsularny i podejmie właściwe kroki w tym celu, a także ułatwi członkom urzędu konsularnego wypełnianie ich działalności urzędowej i korzystanie z ułatwień, przywilejów i immunitetów przewidzianych w niniejszej Konwencji.
2. Państwo przyjmujące będzie traktować urzędników konsularnych z należytym szacunkiem i podejmie odpowiednie kroki dla przeszkodzenia wszelkim zamachom na ich osobę, wolność i godność.
Art. 11.
Godło i flaga
1. Godło Państwa wysyłającego, wraz z odpowiednim napisem oznaczającym urząd konsularny, może być umieszczone na budynku, w którym mieści się urząd konsularny lub rezydencja kierownika tego urzędu.
2. Flaga Państwa wysyłającego może być wywieszana na budynku urzędu konsularnego, na rezydencji kierownika urzędu konsularnego, a także na jego środkach transportu w czasie, gdy są używane dla celów urzędowych.
Art. 12.
Pomieszczenia
Państwo przyjmujące ułatwi na swym terytorium, zgodnie ze swymi ustawami i przepisami, Państwu wysyłającemu uzyskanie pomieszczeń niezbędnych dla urzędu konsularnego, a w razie potrzeby również odpowiednich mieszkań dla członków urzędu konsularnego.
Art. 13.
Nietykalność pomieszczeń konsularnych
1. Pomieszczenia konsularne, jak również rezydencja kierownika urzędu konsularnego oraz mieszkania innych urzędników konsularnych, są nietykalne. Organy Państwa przyjmującego nie mogą do nich wkraczać bez zgody kierownika urzędu konsularnego, kierownika przedstawicielstwa dyplomatycznego Państwa wysyłającego albo osoby wyznaczonej przez jednego z nich.
2. Państwo przyjmujące ma obowiązek przedsięwzięcia wszelkich stosownych środków dla ochrony pomieszczeń konsularnych przed jakimkolwiek wtargnięciem lub szkodą oraz dla zapobieżenia jakiemukolwiek zakłóceniu spokoju urzędu konsularnego lub uchybieniu jego godności.
3. Pomieszczenia konsularne, ich urządzenia, mienie urzędu konsularnego i jego środki transportu nie podlegają żadnej formie rekwizycji dla celów obrony narodowej lub użyteczności publicznej.
Art. 14.
Zwolnienia podatkowe odnoszące się do pomieszczeń konsularnych i mieszkań
1. Pomieszczenia konsularne i rezydencja kierownika urzędu konsularnego, a także mieszkania innych członków urzędu konsularnego, których właścicielem względnie najemcą jest Państwo wysyłające, wolne są od wszelkich państwowych, terenowych lub komunalnych podatków i opłat, z wyjątkiem opłat pobieranych za świadczenie określonych usług.
2. Zwolnienia, wymienione w ustępie 1, nie stosują się do podatków i opłat ciążących na podstawie ustaw i przepisów Państwa przyjmującego na osobie, która zawarła umowę z Państwem wysyłającym lub z osobą działającą w jego imieniu.
3. Zwolnienie od podatków i opłat, w których mowa w ustępie 1, rozciąga się także na środki transportu, będące własnością Państwa wysyłającego i przeznaczone dla celów urzędowych.
Art. 15.
Nietykalność archiwów konsularnych
Archiwa i dokumenty konsularne są nietykalne w każdym czasie i niezależnie od tego, gdzie się znajdują.
Art. 16.
Swoboda komunikowania się
1. Państwo przyjmujące dopuści i będzie ochraniać swobodę porozumiewania się urzędu konsularnego dla wszelkich celów urzędowych. Przy porozumiewaniu się z rządem, przedstawicielami dyplomatycznymi oraz innymi urzędami konsularnymi Państwa wysyłającego, bez względu na to, gdzie się znajdują, urząd konsularny może używać wszelkich odpowiednich środków łączności, włącznie z kurierami dyplomatycznymi lub konsularnymi, bagażem dyplomatycznym lub konsularnym oraz korespondencją sporządzoną kodem lub szyfrem. Urząd konsularny może zainstalować nadajnik radiowy i używać go jedynie za zgodą Państwa przyjmującego.
2. Korespondencja urzędowa urzędu konsularnego jest nietykalna.
3. Bagaż konsularny powinien posiadać widoczne zewnętrzne oznaczenia swego charakteru i może zawierać jedynie korespondencję urzędową, jak również dokumenty i przedmioty przeznaczone wyłącznie do użytku urzędowego.
4. Bagaż konsularny nie podlega kontroli ani zatrzymaniu. Jeżeli jednak właściwe władze Państwa przyjmującego mają poważne podstawy przypuszczać, że bagaż zawiera inne przedmioty niż korespondencję, dokumenty i przedmioty, określone w ustępie 3, mogą domagać się odesłania tego bagażu do miejsca, skąd pochodzi.
5. Kurier konsularny powinien być zaopatrzony w urzędowy dokument stwierdzający jego status i określający liczbę paczek, stanowiących bagaż konsularny. Kurier konsularny przy wykonywaniu swych funkcji znajduje się pod ochroną Państwa przyjmującego. Korzysta on z nietykalności osobistej i nie podlega pozbawieniu wolności w żadnej formie.
6. Bagaż konsularny może być powierzony kapitanowi statku lub samolotu udającego się do właściwego portu. Kapitan musi być zaopatrzony w urzędowy dokument, określający liczbę paczek stanowiących bagaż konsularny; jednakże nie będzie on uważany za kuriera konsularnego. Urzędnik konsularny może odebrać bagaż konsularny od kapitana statku lub samolotu albo przekazać mu taki bagaż bez żadnych trudności.
Art. 17.
Immunitet od jurysdykcji
1. Urzędnicy konsularni i członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, korzystają z immunitetu od jurysdykcji karnej, cywilnej i administracyjnej Państwa przyjmującego.
2. Pracownicy konsularni korzystają z immunitetu od jurysdykcji karnej, cywilnej i administracyjnej Państwa przyjmującego w odniesieniu do czynności dokonanych w zakresie ich obowiązków służbowych, spełnianych dla celów urzędu konsularnego.
3. Postanowienia ustępów 1 i 2 nie stosują się do postępowania cywilnego spowodowanego:
a) powództwem z zakresu prawa rzeczowego dotyczącym prywatnego mienia nieruchomego położonego na terytorium Państwa przyjmującego, chyba że członek urzędu konsularnego posiada je w imieniu Państwa wysyłającego dla celów urzędu konsularnego;
b) powództwem dotyczącym spadku, w którym członek urzędu konsularnego występuje jako wykonawca testamentu, administrator, spadkobierca lub zapisobierca w charakterze osoby prywatnej, a nie w imieniu Państwa wysyłającego;
c) powództwem wynikłym z umowy zawartej przez członka urzędu konsularnego, w której nie występował on wyraźnie lub w sposób dorozumiany jako przedstawiciel Państwa wysyłającego;
d) powództwem wytoczonym przez osobę trzecią na skutek szkody powstałej w wyniku wypadku w Państwie przyjmującym, spowodowanego przez pojazd, statek lub samolot.
Art. 18.
Składanie zeznań w charakterze świadka
1. Członkowie urzędu konsularnego mogą być wzywani do składania zeznań w charakterze świadków przed sądami lub innymi właściwymi organami Państwa przyjmującego. Pracownicy konsularni nie mogą, z wyjątkiem przypadków wymienionych w ustępie 3, odmówić złożenia zeznań. Jeżeli urzędnik konsularny odmawia złożenia zeznań, nie można wobec niego stosować żadnego środka przymusu ani sankcji.
2. Organ Państwa przyjmującego żądający zeznań powinien unikać utrudniania urzędnikowi konsularnemu wykonywania jego funkcji. Gdy jest to możliwe, przyjmie takie zeznanie w jego rezydencji lub w urzędzie konsularnym względnie przyjmie od niego oświadczenie na piśmie.
3. Członkowie urzędu konsularnego nie są zobowiązani do składania zeznań co do faktów związanych z wykonywaniem swych funkcji ani do przedkładania urzędowej korespondencji i dokumentów dotyczących tych faktów. Są oni również uprawnieni do odmowy udzielenia opinii jako rzeczoznawcy prawa Państwa wysyłającego.
4. Postanowienia niniejszego artykułu stosują się odpowiednio do członków rodzin członków urzędu konsularnego, pozostających z nimi we wspólnocie domowej.
Art. 19.
Zrzeczenie się przywilejów i immunitetów
1. Państwo wysyłające może zrzec się przywilejów i immunitetów, określonych w artykułach 17 i 18. To zrzeczenie się powinno być zawsze wyraźne i zakomunikowane Państwu przyjmującemu na piśmie.
2. Wszczęcie przez członka urzędu konsularnego postępowania w przypadku, w którym mógłby korzystać z immunitetu jurysdykcyjnego, pozbawia go prawa powoływania się na immunitet w stosunku do jakiegokolwiek powództwa wzajemnego, bezpośrednio związanego z powództwem głównym.
3. Zrzeczenie się immunitetu od jurysdykcji w odniesieniu do postępowania cywilnego nie jest uważane za domniemane zrzeczenie się immunitetu w stosunku do wykonania orzeczenia sądowego, co wymaga oddzielnego zrzeczenia się.
Art. 20.
Zwolnienie od świadczeń osobistych
Państwo przyjmujące zwolni członków urzędu konsularnego oraz członków ich rodzin, pozostających z nimi we wspólnocie domowej, od wszelkiego rodzaju świadczeń osobistych, a także publicznych lub wojskowych obowiązków, jak rekwizycje, kontrybucje wojskowe i zakwaterowanie wojska.
Art. 21.
Zwolnienie od rejestracji cudzoziemców i zezwoleń na pobyt
Członkowie urzędu konsularnego i członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, zwolnieni są od wszelkich obowiązków przewidzianych w ustawach i przepisach Państwa przyjmującego w sprawie rejestracji cudzoziemców, zezwoleń na pobyt i innych formalności, które ogólnie dotyczą cudzoziemców.
Art. 22.
Zwolnienia podatkowe
1. Członkowie urzędu konsularnego oraz członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, zwolnieni są od wszelkich podatków i opłat, osobistych i rzeczowych, państwowych, terenowych i komunalnych, z wyjątkiem:
a) podatków pośrednich, które normalnie wliczane są w cenę towarów lub usług;
b) podatków i opłat od prywatnych nieruchomości, położonych na terytorium Państwa przyjmującego, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 14;
c) podatków od przeniesienia prawa własności i podatków spadkowych, pobieranych przez Państwo przyjmujące, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 24 ;
d) podatków i opłat od wszelkiego rodzaju prywatnych dochodów, mających swe źródło w Państwie przyjmującym;
e) opłat pobieranych za świadczenie określonych usług;
f) opłat rejestracyjnych, sądowych, hipotecznych i skarbowych, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 14.
2. Członkowie urzędu konsularnego zatrudniający osoby, których wynagrodzenia lub uposażenia nie są zwolnione od podatku od wynagrodzeń w Państwie przyjmującym, powinni wypełniać obowiązki nakładane przez ustawy i przepisy tego Państwa na pracodawców w odniesieniu do pobierania podatku od wynagrodzeń.
Art. 23.
Zwolnienia od cła i rewizji celnej
1. Państwo przyjmujące zezwoli na przywóz i na powrotny wywóz oraz udzieli zwolnień od wszelkich ceł, opłat i innych należności, z wyjątkiem należności za składowanie, przewóz i podobne usługi, w odniesieniu do:
a) przedmiotów, z samochodami włącznie, przeznaczonych do użytku służbowego urzędu konsularnego;
b) przedmiotów, z samochodami włącznie, przeznaczonych do użytku osobistego członków urzędu konsularnego i członków ich rodzin, pozostających z nimi we wspólnocie domowej, a także przedmiotów przeznaczonych do ich początkowego urządzenia się; artykuły konsumpcyjne nie powinny przekraczać ilości koniecznych do bezpośredniego użytku tych osób.
2. Bagaż osobisty wieziony przez urzędników konsularnych i członków ich rodzin, pozostających z nimi we wspólnocie domowej, zwolniony jest od rewizji celnej. Może on być rewidowany jedynie w przypadku, gdy istnieją poważne powody do przypuszczenia, że zawiera przedmioty inne niż wymienione w ustępie 1 litera b) albo przedmioty, których przywóz lub wywóz jest zabroniony przez ustawy i przepisy Państwa przyjmującego. Rewizja taka może być dokonana tylko w obecności urzędnika konsularnego lub członka jego rodziny.
Art. 24.
Spadek po członku urzędu konsularnego lub członku jego rodziny
W przypadku śmierci członka urzędu konsularnego lub członka jego rodziny, pozostającego z nim we wspólnocie domowej, Państwo przyjmujące:
a) zezwoli na wywóz ruchomego mienia, które było własnością osoby zmarłej, z wyjątkiem mienia nabytego w Państwie przyjmującym, którego wywóz był zabroniony w chwili śmierci tej osoby;
b) nie będzie pobierać podatków spadkowych ani podatków od przeniesienia prawa własności w odniesieniu do mienia ruchomego, które znajdowało się w Państwie przyjmującym jedynie w związku z przebywaniem w tym Państwie osoby zmarłej jako członka urzędu konsularnego lub członka jego rodziny.
Art. 25.
Ubezpieczenie od szkód wyrządzonych osobom trzecim
Członkowie urzędu konsularnego i członkowie ich rodzin powinni przestrzegać wszystkich obowiązków nakładanych przez ustawy i przepisy Państwa przyjmującego w zakresie ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone osobom trzecim przy używaniu pojazdu, statku lub samolotu.
Art. 26.
Obywatele lub stali mieszkańcy Państwa przyjmującego
Pracownicy konsularni i członkowie rodzin członków urzędu konsularnego, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, którzy są obywatelami Państwa przyjmującego lub mają stałe miejsce zamieszkania w tym Państwie, nie korzystają z przywilejów i immunitetów określonych w rozdziale III niniejszej Konwencji, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w ustępie 3 artykułu 18.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
CZĘŚĆ IV
FUNKCJE KONSULARNE
Art. 27.
Zakres funkcji konsularnych
Zadaniem urzędnika konsularnego jest popieranie przyjaznych stosunków między obydwoma Państwami, przyczynianie się do rozwoju stosunków gospodarczych, handlowych, kulturalnych i naukowych między nimi, ochrona prawa i interesów Państwa wysyłającego i jego obywateli, włącznie z osobami prawnymi, a także ułatwianie ruchu turystycznego obywateli obu Państw.
Art. 28.
Komunikowanie się z władzami Państwa przyjmującego
1. Przy wykonywaniu swych funkcji urzędnik konsularny może zwracać się do:
a) właściwych miejscowych organów swojego okręgu konsularnego;
b) właściwych centralnych organów Państwa przyjmującego, jeżeli na to zezwalają ustawy, przepisy i zwyczaje Państwa przyjmującego.
2. Urzędnik konsularny może, za zgodą Państwa przyjmującego, wykonywać funkcje konsularne również poza swoim okręgiem konsularnym.
Art. 29.
Opieka konsularna
1. Urzędnik konsularny ma prawo, zgodnie z ustawami i przepisami Państwa przyjmującego, zastępować przed sądami i innymi organami Państwa przyjmującego obywateli Państwa wysyłającego, włącznie z osobami prawnym, względnie podejmować właściwe kroki w celu zapewnienia im zastępstwa prawnego w przypadkach, gdy obywatele ci, z powodu nieobecności lub z jakiejkolwiek innej przyczyny, nie są w stanie podjąć w odpowiednim czasie ochrony swych praw i interesów.
2. Zastępstwo, o którym mowa w ustępie 1, ustaje z chwilą, kiedy osoba zastępowana ustanowi swego pełnomocnika lub sama zabezpieczy ochronę swych praw i interesów.
Art. 30.
Rejestracja, paszporty i wizy
Urzędnik konsularny ma prawo:
a) prowadzić rejestr obywateli Państwa wysyłającego;
b) wydawać obywatelom Państwa wysyłającego paszporty lub inne dokumenty podróży oraz przedłużać ich ważność;
c) wydawać wizy.
Art. 31.
Funkcje dotyczące stanu cywilnego
1. Urzędnik konsularny ma prawo rejestrowania urodzeń, małżeństw i zgonów obywateli Państwa wysyłającego na podstawie aktów sporządzonych przez urzędy stanu cywilnego Państwa przyjmującego, a także wydawać odpowiednie zaświadczenia. Nie zwalnia to jednak obywateli Państwa wysyłającego od obowiązku przestrzegania ustaw i przepisów Państwa przyjmującego w sprawie rejestracji urodzeń, małżeństw i zgonów.
2. Właściwe organy Państwa przyjmującego będą bezzwłocznie i nieodpłatnie przesyłać urzędowi konsularnemu do celów urzędowych odpisy aktów urodzeń, małżeństw i zgonów obywateli Państwa wysyłającego oraz odpisy orzeczeń sądowych i administracyjnych dotyczących stanu cywilnego tych obywateli.
Art. 32.
Funkcje notarialne i administracyjne
1. Urzędnik konsularny jest uprawniony do:
a) przyjmowania i uwierzytelniania oświadczeń obywateli Państwa wysyłającego oraz wydawania im odpowiednich dokumentów;
b) sporządzania uwierzytelniania i przechowywania w depozycie testamentów i innych dokumentów stwierdzających jednostronne czynności prawne obywateli Państwa wysyłającego;
c) uwierzytelniania podpisów obywateli Państwa wysyłającego;
d) legalizowania wszelkich dokumentów wydanych przez organy Państwa wysyłającego lub Państwa przyjmującego oraz poświadczania odpisów i wyciągów z tych dokumentów;
e) tłumaczenia dokumentów i uwierzytelniania zgodności tłumaczeń;
f) sporządzania i uwierzytelniania aktów i umów, które zawierają obywatele Państwa wysyłającego, o ile te akty i umowy nie są sprzeczne z ustawami i przepisami Państwa przyjmującego i nie dotyczą ustanowienia lub przeniesienia praw do nieruchomości znajdujących się w tym Państwie;
g) sporządzania i uwierzytelniania aktów i umów, bez względu na obywatelstwo osób będących stronami, o ile te akty i umowy odnoszą się jedynie do mienia lub prawa istniejącego w Państwie wysyłającym albo dotyczą spraw, które będą realizowane w tym Państwie, pod warunkiem że akty i umowy nie są sprzeczne z ustawami i przepisami Państwa przyjmującego.
2. Akta i dokumenty, wymienione w ustępie 1, uwierzytelnione lub zalegalizowane przez urzędnika konsularnego Państwa wysyłającego mają w Państwie przyjmującym taką samą ważność i moc dowodową, jak dokumenty uwierzytelnione lub zalegalizowane przez sądy lub inne właściwe organy Państwa przyjmującego. Jednakże organy Państwa przyjmującego są zobowiązane do uznawania ważności wymienionych dokumentów tylko w takim zakresie, w jakim nie są one sprzeczne z ustawami i przepisami tego Państwa.
Art. 33.
Przyjmowanie do depozytu
Urzędnik konsularny uprawniony jest do przyjmowania na przechowanie od obywateli Państwa wysyłającego dokumentów, pieniędzy i kosztowności, stanowiących ich własność, jeżeli nie jest to sprzeczne z ustawami i przepisami Państwa przyjmującego.
Art. 34.
Funkcje dotyczące doręczania dokumentów i przyjmowania zeznań
Urzędnik konsularny ma prawo doręczać obywatelom Państwa wysyłającego pisma sądowe i pozasądowe, a także przyjmować od tych obywateli dobrowolne zeznania na wniosek organów wymiaru sprawiedliwości Państwa wysyłającego.
Art. 35.
Opieka i kuratela
1. Organy Państwa przyjmującego będą powiadamiać pisemnie urząd konsularny o przypadkach, kiedy zachodzi potrzeba ustanowienia opieki lub kurateli nad obywatelem Państwa wysyłającego, który jest małoletni lub nie posiada pełnej zdolności do działań prawnych. Taka sama informacja powinna być udzielona w przypadku, gdy mienie stanowiące własność obywateli Państwa wysyłającego i położone w Państwie przyjmującym pozostaje bez opieki ze strony tych obywateli, którzy nie mogą zarządzać nim z jakichkolwiek przyczyn.
2. Urzędnik konsularny może porozumiewać się w sprawach, o których mowa w ustępie 1, z odpowiednimi organami Państwa przyjmującego, a w szczególności proponować odpowiednią osobę na opiekuna lub kuratora.
Art. 36.
Pomoc konsularna
Urzednik konsularny ma prawo porozumiewać się z każdym obywatelem Państwa wysyłającego, udzielać mu pomocy lub rady, a w razie konieczności zapewnić mu opiekę prawną. Obywatel Państwa wysyłającego ma prawo odwiedzać urzędnika konsularnego lub porozumieć się z nim w inny sposób.
Art. 37.
Zawiadomenie o aresztowaniu i odwiedzanie aresztowanego
1. Właściwe organy Państwa przyjmującego będą niezwłocznie informować urząd konsularny Państwa wysyłającego o każdym przypadku aresztowania, zatrzymania lub pozbawienia wolności osobistej w jakiejkolwiek innej formie obywatela Państwa wysyłającego. Organy te zobowiązane są przekazywać niezwłocznie wiadomości skierowane do urzędu konsularnego przez taką osobę.
2. Urzędnik konsularny ma prawo niezwłocznie odwiedzić obywatela Państwa wysyłającego, aresztowanego, zatrzymanego lub pozbawionego wolności osobistej w jakiejkolwiek formie, a także rozmawiać lub korespondować z nim oraz udzielać mu potrzebnej pomocy w zorganizowaniu obrony. Ma on również prawo odwiedzać obywatela Państwa wysyłającego, odbywającego karę pozbawienia wolności.
3. Właściwe organy Państwa przyjmującego są zobowiązane informować osoby, których dotyczą postanowienia niniejszego artykułu, o wszystkich uprawnieniach, które im przysługują zgodnie z tymi postanowieniami.
4. Uprawnienia określone w niniejszym artykule powinny być wykonywane zgodnie z ustawami i przepisami Państwa przyjmującego, z zastrzeżeniem, że wspomniane ustawy i przepisy powinny umożliwiać pełną realizację celów, którym one służą.
Art. 38.
Funkcje w sprawach spadkowych
1. W przypadku, gdy właściwy organ Państwa przyjmującego dowie się o otwarciu spadku w wyniku śmierci w tym Państwie obywatela Państwa wysyłającego, powiadomi o tym niezwłocznie urzędnika konsularnego Państwa wysyłającego.
2. W przypadku, gdy właściwy organ Państwa przyjmującego dowie się o spadku pozostawionym w tym Państwie przez osobę zmarłą, niezależnie od jej obywatelstwa, w którym obywatel Państwa wysyłającego może być zainteresowany, organ ten niezwłocznie powiadomi o tym urzędnika konsularnego Państwa wysyłającego.
3. Właściwy organ Państwa przyjmującego, na terytorium którego znajduje się spadek wymieniony w ustępie 1 i 2, zastosuje odpowiednie środki, zgodnie z ustawami i przepisami tego Państwa, dla ochrony spadku i przekaże urzędnikowi konsularnemu odpis testamentu, jeżeli został sporządzony, jak również wszelkie dostępne informacje dotyczące spadkobierców oraz składu i wartości spadku, a także zawiadomi go o terminie rozpoczęcia postępowania w sprawie lub stadium, w jakim się ono znajduje.
4. W sprawach dotyczących ochrony spadku wymienionego w ustępach 1 i 2 urzędnik konsularny może współpracować z właściwymi organami Państwa przyjmującego, w szczególności:
a) przy podejmowaniu wszelkich kroków niezbędnych dla zapobieżenia szkodzie w odniesieniu do spadku, łącznie ze sprzedażą mienia ruchomego;
b) przy wyznaczaniu administratora lub kuratora spadku i przy załatwianiu innych spraw dotyczących zarządzania spadkiem.
5. Jeżeli obywatel Państwa wysyłającego ma roszczenie do spadku pozostawionego w Państwie przyjmującym i obywatel ten nie ma stałego miejsca zamieszkania w tym Państwie, ani nie jest w inny sposób reprezentowany, urzędnik konsularny jest upoważniony do reprezentowania tego obywatela, bezpośrednio lub za pośrednictwem swego przedstawiciela, przed sądami lub innymi organami Państwa przyjmującego.
6. Urzędnik konsularny Państwa wysyłającego może przyjmować udziały lub zapisy spadkowe należne obywatelom tego Państwa, nie mającym stałego miejsca zamieszkania w Państwie przyjmującym, jak również wszelkie płatności z tytułu odszkodowań, rent i ubezpieczeń społecznych oraz wpływy z polis ubezpieczeniowych, w celu przekazania upoważnionym obywatelom tego Państwa.
7. Mienie ruchome i sumy pochodzące z likwidacji spadków należnych obywatelom Państwa wysyłającego mogą być przekazane urzędnikowi konsularnemu pod warunkiem, że roszczenia wierzycieli osoby zmarłej zostały zaspokojone lub zabezpieczone oraz wszystkie podatki i opłaty dotyczące spadku zostały zapłacone lub zabezpieczone.
Art. 39.
Przedmioty osób zmarłych podczas podróży w Państwie przyjmującym
1. W przypadku gdy obywatel Państwa wysyłającego nie posiadający stałego miejsca zamieszkania w Państwie przyjmującym, zmarł w czasie podróży w tym ostatnim Państwie, przedmioty pozostałe po nim przekazuje się bez specjalnego postępowania urzędnikowi konsularnemu Państwa wysyłającego. Urzędnik konsularny, któremu przedmioty te zostały przekazane, pokryje długi zaciągnięte przez osobę zmarłą w czasie jej pobytu w Państwie przyjmującym do wysokości wartości tych przedmiotów.
2. Urzędnik konsularny jest uprawniony do przekazywania za granicę, przy uwzględnieniu ustaw i przepisów Państwa przyjmującego, spadków wymienionych w ustępie 1 niniejszego artykułu oraz w ustępach 6 i 7 artykułu 38.
Art. 40.
Funkcje dotyczące żeglugi morskiej
1. Urzędnik konsularny jest uprawniony do udzielania wszelkiej pomocy statkom morskim Państwa wysyłającego oraz załogom tych statków podczas ich pobytu na morzu terytorialnym lub wodach wewnętrznych Państwa przyjmującego, włącznie z portami. Może on korzystać z prawa nadzoru i inspekcji w stosunku do statków morskich tego Państwa i ich załóg oraz podejmować wszelkie środki w celu zastosowania ustaw i przepisów Państwa wysyłającego dotyczących żeglugi morskiej. W tym celu może on również odwiedzać statki morskie Państwa wysyłającego i być odwiedzany przez kapitanów i załogi tych statków.
2. Organy Państwa przyjmującego będą respektować wszelkie środki podjęte przez urzędnika konsularnego zgodnie z ustawami i przepisami Państwa wysyłającego, w stosunku do statków morskich tego Państwa i ich załóg. Przy wykonywaniu takich czynności urzędnik konsularny może zwracać się o pomoc do właściwych organów Państwa przyjmującego.
3. W szczególności urzędnik konsularny ma prawo do:
a) przesłuchiwania kapitana lub jakiegokolwiek członka załogi statku morskiego Państwa wysyłającego, sprawdzania, przyjmowania i poświadczania dokumentów statku, przyjmowania oświadczeń dotyczących podróży oraz ogólnie do czynności mających na celu ułatwienie wejścia, postoju i wyjścia statku z portu;
b) rozstrzygania wszelkich spraw między kapitanem a innymi członkami załogi, włącznie ze sporami dotyczącymi umów o pracę i warunków pracy;
c) dokonywania czynności związanych z zatrudnieniem lub zwolnieniem kapitana lub jakiegokolwiek członka załogi;
d) podejmowania wszelkich środków w celu zapewnienia leczenia szpitalnego i repatriacji kapitana lub jakiegokolwiek członka załogi;
e) przyjmowania, sporządzania lub podpisywania wszelkich oświadczeń i innych dokumentów dotyczących żeglugi morskiej, przewidzianych przez ustawy i przepisy Państwa wysyłającego.
Art. 41.
Możliwość interwencji organów Państwa przyjmującego
Sądy i inne właściwe organy Państwa przyjmującego nie mogą wykonywać swojej jurysdykcji co do przestępstw popełnionych na pokładzie statku morskiego Państwa wysyłającego, chyba że chodzi o:
a) przestępstwa popełnione przez obywatela lub przeciwko obywatelowi Państwa przyjmującego albo przez jakąkolwiek inną osobę lub przeciwko takiej osobie, jeżeli nie jest ona kapitanem lub członkiem załogi statku;
b) przestępstwa naruszające spokój lub bezpieczeństwo portu lub morza terytorialnego i wód wewnętrznych Państwa przyjmującego;
c) przestępstwa naruszające ustawy i przepisy Państwa przyjmującego dotyczące spraw paszportowych, spraw celnych, zdrowia publicznego, bezpieczeństwa życia na morzu lub zanieczyszczania morza;
d) przestępstwa określone przez ustawy Państwa przyjmującego jako zbrodnie.
W innych przypadkach wyżej wymienione władze mogą działać jedynie na prośbę lub za zgodą urzędnika konsularnego.
Art. 42.
Ochrona statku morskiego i załogi
1. W przypadku gdy sąd lub inny organ Państwa przyjmującego zamierza aresztować lub zatrzymać na pokładzie statku morskiego Państwa wysyłającego kapitana lub członka załogi tego statku względnie jakąkolwiek osobę, która nie jest obywatelem Państwa przyjmującego, albo też zająć jakiekolwiek mienie znajdujące się na statku lub przeprowadzić na pokładzie statku dochodzenie urzędowe, właściwe organy Państwa przyjmującego powiadomią o tym urzędnika konsularnego w takim czasie, aby umożliwić mu obecność na statku, zanim czynność ta zostanie podjęta. Jeżeli uprzednie zawiadomienie urzędnika konsularnego jest niemożliwe, właściwe organy Państwa przyjmującego powiadomią go możliwie jak najszybciej, nie później jednak aniżeli w momencie, w którym wspomniana czynność została rozpoczęta. Wspomniane organy umożliwią urzędnikowi konsularnemu widzenie się z osobą aresztowaną lub zatrzymaną i komunikowanie się z nią, a także podejmowanie właściwych kroków w celu ochrony interesów zainteresowanej osoby lub statku.
2. Postanowień ustępu 1 nie stosuje się do zwykłej kontroli statku morskiego przeprowadzanej przez organy Państwa przyjmującego w sprawach paszportowych, celnych, zdrowia publicznego i bezpieczeństwa życia na morzu albo też wszelkiej czynności podjętej na prośbę lub za zgodą kapitana statku morskiego.
Art. 43.
Wypadki i awarie statku morskiego
1. Jeżeli statek morski Państwa wysyłającego uległ rozbiciu, zatopieniu, został wyrzucony na brzeg lub doznał innej awarii na morzu terytorialnym lub wodach wewnętrznych Państwa przyjmującego, włącznie z portami, lub jeżeli jakikolwiek przedmiot należący do tego statku lub stanowiący część jego ładunku lub przedmiot stanowiący część ładunku jakiegokolwiek rozbitego statku morskiego, będący własnością Państwa wysyłającego lub obywatela tego Państwa, został znaleziony w Państwie przyjmującym, właściwe organy tego Państwa poinformują o tym niezwłocznie urzędnika konsularnego Państwa wysyłającego i podejmą wszelkie niezbędne środki w celu ratowania statku Państwa wysyłającego, jego załogi, pasażerów i ładunku. O środkach podjętych należy zawiadomić urzędnika konsularnego Państwa wysyłającego. Wspomniane środki podjęte będą, gdy jest to praktycznie możliwe, we współpracy z urzędnikiem konsularnym i kapitanem statku.
2. W razie nieobecności jakiejkolwiek innej osoby upoważnionej do takiego działania, urzędnik konsularny uważany jest za upoważnionego do podjęcia takich samych środków, jakie mógłby podjąć sam właściciel, gdyby był obecny w odniesieniu do:
a) statku morskiego Państwa wysyłającego, jego ładunku lub jakiegokolwiek przedmiotu należącego do tego statku lub stanowiącego część jego ładunku, który został oddzielony od statku, bądź
b) ładunku lub jakiegokolwiek przedmiotu stanowiącego część ładunku jakiegokolwiek rozbitego statku morskiego, będącego własnością Państwa wysyłającego lub obywatela tego Państwa, jeżeli znalezione zostały na morzu terytorialnym lub wodach wewnętrznych Państwa przyjmującego, włącznie z portami, lub dostarczone do portu tego Państwa.
3. Właściwe organy Państwa przyjmującego, na prośbę urzędnika konsularnego, udzielają mu niezbędnej pomocy w podejmowanych przez niego środkach w związku z awarią statku morskiego Państwa wysyłającego.
4. Opłaty celne lub inne tego rodzaju nie będą nakładane na terytorium Państwa przyjmującego na uszkodzony statek morski Państwa wysyłającego, jego ładunek lub zaopatrzenie, pod warunkiem że nie są one udostępnione do użytku lub spożycia w Państwie przyjmującym.
Art. 44.
Funkcje dotyczące żeglugi powietrznej
Postanowienia artykułów 40, 41, 42 i 43 będą miały także odpowiednie zastosowanie do samolotów.
Art. 45.
Opłaty konsularne
1. Urząd konsularny może pobierać na terytorium Państwa przyjmującego za czynności konsularne opłaty i inne należności konsularne ustalone ustawami i przepisami Państwa wysyłającego.
2. Kwoty pobierane z tytułu opłat i należności konsularnych, wymienionych w ustępie 1, są wolne od wszelkich podatków i opłat Państwa przyjmującego.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
CZĘŚĆ V
POSTANOWIENIA OGÓLNE I KOŃCOWE
Art. 46.
Przestrzeganie ustaw i przepisów Państwa przyjmującego
1. Wszelkie osoby korzystające z przywilejów i immunitetów na podstawie niniejszej Konwencji obowiązane są, bez uszczerbku dla tych przywilejów i immunitetów, przestrzegać ustaw i przepisów Państwa przyjmującego.
2. Pomieszczenia konsularne nie powinny być używane w sposób niezgodny z wykonywaniem funkcji konsularnych.
Art. 47.
Inne funkcje konsularne
Poza funkcjami określonymi w niniejszej Konwencji urzędnik konsularny może wykonywać inne funkcje konsularne, zlecone mu przez Państwo wysyłające, jeżeli nie są one sprzeczne z ustawami i przepisami Państwa przyjmującego.
Art. 48.
Postanowienia dotyczące osób prawnych
Postanowienia niniejszej Konwencji dotyczące obywateli Państwa wysyłającego stosują się odpowiednio, w zależności od przypadku, do osób prawnych Państwa wysyłającego.
Art. 49.
Wykonywanie funkcji konsularnych przez przedstawicielstwa dyplomatyczne
1. Postanowienia niniejszej Konwencji stosują się odpowiednio w przypadkach wykonywania funkcji konsularnych przez przedstawicielstwo dyplomatyczne.
2. Nazwiska członków przedstawicielstwa dyplomatycznego, przydzielonych do jego wydziału konsularnego, notyfikowane są ministerstwu spraw zagranicznych Państwa przyjmującego.
3. Członkowie przedstawicielstwa dyplomatycznego, wymienieni w ustępie 2, korzystają nadal z przywilejów i immunitetów przysługujących im na podstawie ich statusu dyplomatycznego.
Art. 50.
Ratyfikacja, wejście w życie i wypowiedzenie Konwencji
1. Konwencja niniejsza podlega ratyfikacji i wejdzie w życie po upływie trzydziestu dni od dnia wymiany dokumentów ratyfikacyjnych, która nastąpi w Warszawie.
2. Konwencja niniejsza zawarta jest na czas nieokreślony. Może być ona wypowiedziana w drodze notyfikacji przez każdą z Wysokich Umawiających się Stron. W takim przypadku utraci swą moc po upływie sześciu miesięcy od dnia wypowiedzenia.
Na dowód czego upoważnieni Pełnomocnicy Wysokich Umawiających się Stron podpisali niniejszą Konwencję i opatrzyli ją odpowiednimi pieczęciami.
Sporządzono w Hawanie, dnia 12 maja 1972 roku, w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i hiszpańskim, przy czym obydwa teksty mają jednakową moc.
Za Polską Rzeczpospolitą Ludową
Marian Renke
Za Republikę Kuby
Raul Roa Garcia
Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 9 listopada 1972 roku
Przewodniczący Rady Państwa: H. Jabłoński
L. S.
Minister Spraw Zagranicznych: S. Olszowski
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ROZPORZĄDZENIE MINISTRA HANDLU WEWNĘTRZNEGO I USŁUG
z dnia 3 czerwca 1975 r.
w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy w zakładach produkujących wyroby szczotkarskie.
Na podstawie art. 208 ż 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. Nr 24, poz. 141) zarządza się, co następuje:
ż 1. Rozporządzenie określa warunki bezpieczeństwa i higieny pracy w zakładach produkujących wyroby szczotkarskie, zwanych dalej "zakładami".
ż 2. 1. Pomieszczenia zakładów powinny mieć skuteczną wentylację naturalną. Co najmniej 30% powierzchni okien powinno być dostosowane do otwierania z poziomu podłogi, w tym 10% powierzchni okien powinny stanowić górne wywietrzniki.
2. Pomieszczenia produkcyjne, w których pracownicy mogą być narażeni na działanie substancji szkodliwych dla zdrowia, powinny być wyposażone w mechaniczną wentylację nawiewno-wywiewną, zapewniającą nieprzekraczanie najwyższych dopuszczalnych stężeń tych substancji w powietrzu.
3. Stanowiska pracy bezpośrednio narażone na działanie wydzielających się par, gazów lub pyłów powinny być wyposażone w miejscową sprawną wentylację wywiewną.
4. Podłogi powinny być równe, wykonane z materiałów będących złym przewodnikiem ciepła, niepalnych, nienasiąkliwych i łatwo zmywalnych, a w pomieszczeniach, w których odbywają się procesy technologiczne określone w ż 5, powinny mieć odpowiednie nachylenie w kierunku kanałów odpływowych.
ż 3. 1. W pomieszczeniach, w których pracują niewidomi, jak również w łączących się z nimi korytarzach oraz w pomieszczeniach higienicznosanitarnych powinny być zainstalowane i utrzymane w stałej sprawności urządzenia ostrzegawcze (sygnalizacja dotykowa i dźwiękowa) do przeciwdziałania czynnikom powodującym urazy.
2. Podłogi w miejscach przejść w pomieszczeniach, o których mowa w ust. 1, niezależnie od spełnienia warunków określonych w ż 2 ust. 4, dla zapewnienia bezpieczeństwa poruszania się niewidomych powinny być pokryte chropowatą wykładziną, chroniącą przed poślizgiem, wyczuwalną dotykiem stóp, odróżniającą je od podstawowego podłoża.
3. Źródła zagrożeń wypadkowych na stanowiskach pracy powinny być zabezpieczone osłonami; na osłonach powinny być umieszczone tabliczki, wydrukowane pismem Braille'a, informujące o zagrożeniu zdrowia lub życia w razie zdjęcia osłony w czasie pracy maszyny.
ż 4. Zabrania się używania otwartego ognia i palenia tytoniu w pomieszczeniach produkcyjnych i w magazynach. Palenie tytoniu dopuszczalne jest tylko w pomieszczeniach przeznaczonych na palarnie, przy zapewnieniu 10-krotnej wymiany powietrza na godzinę.
ż 5. 1. Pomieszczenia, w których odbywa się moczenie, pranie, gotowanie i barwienie surowców podchodzenia roślinnego lub zwierzęcego, powinny mieć ściany do wysokości 2 metrów pokryte materiałem nienasiąkliwym, łatwo zmywalnym, odpornym na działanie środków stosowanych w procesie produkcyjnym.
2. Urządzenia suszarnicze powinny być przystosowane do pośredniego ogrzewania oraz powinny mieć osłony zabezpieczające przed nadmiernym promieniowaniem.
3. Suszarnie przeznaczone dla wyrobów malowanych lub lakierowanych powinny spełniać wymagania jak dla pomieszczeń zagrożonych wybuchem.
ż 6. 1. W zakładach produkujących miotły ze słomy sorgo proces siarkowania tej słomy powinien odbywać się w odrębnym budynku (siarkowni) usytuowanym od strony zawietrznej, a odległość otworów pomieszczeń siarkowni od otworów innych pomieszczeń nie może być mniejsza niż 20 m.
2. Komory gazoszczelne, w których odbywa się proces siarkowania słomy sorgo, należy dokładnie wietrzyć przed wyładowaniem słomy.
3. Odprowadzanie gazów z komór siarkowni powinno odbywać się za pomocą mechanicznego wyciągu wyprowadzonego na dach budynku i uruchamianego z zewnętrznej strony komory.
4. Słoma sorgo po siarkowaniu powinna być przechowywana co najmniej przez 48 godzin w przewiewnych pomieszczeniach.
5. Przy pracy związanej z siarkowaniem oraz usuwaniem słomy sorgo po siarkowaniu pracownicy powinni stosować środki ochrony osobistej dróg oddechowych.
ż 7. 1. Mieszanie i czesanie surowców szczotkarskich powinno odbywać się w oddzielnym pomieszczeniu.
2. Podczas czesania włókien roślinnych pracownicy powinni stosować środki ochrony osobistej dróg oddechowych.
3. Po zakończeniu pracy grzebienie do ręcznego czesania surowca należy zabezpieczyć osłoną.
4. W czasie ruchu mieszadła mechanicznego zabronione jest ręczne usuwanie i przesuwanie surowca.
ż 8. 1. Uruchomienie gilotyny mechanicznej przy cięciu surowców powinno następować oburącz. Nóż mechaniczny od strony spadających odciętych wiązek powinien mieć osłonę zabezpieczającą przed zbliżeniem palców do noża. Odcięte wiązki powinny być odbierane za pomocą przystosowanego do tego celu urządzenia.
2. Przy posługiwaniu się gilotyną ręczną jedna ręka powinna dociskać urządzenie zaciskające wiązkę surowca, a druga prowadzić dźwignię noża. Urządzenie ściskające surowiec powinno być umieszczone w bezpośredniej bliskości noża, spełniając tym samym rolę osłony od strony podawania surowca.
ż 9. 1. Do podgrzewania kalafonii lub lepiku przy wyrobie szczotek i pędzli nie wolno stosować otwartego ognia.
2. Stanowisko pracy do wklejania pęczków surowca w oprawki (obsadzania szczotek i pędzli) powinno mieć nisko umieszczony okap mechanicznego wyciągu powietrza.
3. Do cięcia nici należy stosować noże jednostronnie ostrzone, które należy przechowywać w futerałach. Poza stanowiskiem pracy nie wolno poruszać się z nożami.
4. W pomieszczeniu, w którym odbywa się wklejanie pęczków surowca w oprawki, wolno przechowywać zapas spoiwa tylko na jedną zmianę pracy.
ż 10. Przy wyrobie szczotek kręconych w drucie umocowanie drutu w uchwycie maszyny do skręcania powinno uniemożliwić jego wyrwanie. Zaczep końca drutu powinien mieć urządzenie ograniczające długość skrętu.
ż 11. W czasie pracy automatów i półautomatów do produkcji szczotek nie wolno manipulować przy głowicach. Wiertła automatów i półautomatów powinny być osłonięte.
ż 12. Piaskowanie i opalanie pędzli pierścieniowych powinno odbywać się w miejscu wydzielonym z ogólnego pomieszczenia.
ż 13. Przygotowywanie klejów fenolowo-formaldehydowych i innych o właściwościach szkodliwych dla zdrowia powinno odbywać się w pomieszczeniu wydzielonym do tego celu.
ż 14. 1. Magazyny surowców oraz wyrobów gotowych powinny być zlokalizowane w osobnych pomieszczeniach.
2. Substancje trujące należy przechowywać, oznaczać i stosować zgodnie z odrębnymi przepisami.
ż 15. Zakład obowiązany jest mieć pomieszczenia i urządzenia higienicznosanitarne, określone w odrębnych przepisach, dla prac o dużym stopniu zabrudzenia.
ż 16. Pracownicy powinni otrzymywać środki do utrzymania higieny osobistej zgodnie z normami ustalonymi przez zakład pracy.
ż 17. Pracownik nie może być dopuszczony do pracy bez odzieży ochronnej i sprzętu ochrony osobistej, przewidzianych dla danego stanowiska pracy. Zasady przydzielania pracownikom odzieży ochronnej oraz dostarczania odzieży roboczej regulują odrębne przepisy.
ż 18. Zakłady i ich oddziały powinny mieć punkty udzielania pierwszej pomocy w razie wypadków i zachorowań, wyposażone w apteczki i obsługiwane przez przeszkolonych pracowników.
ż 19. 1. Pracowników niewidomych nie wolno zatrudniać w lakierniach, stolarniach oraz przy cięciu i obróbce surowców.
2. Pracowników będących inwalidami, w tym również niewidomych, nie wolno zatrudniać przy pracach, które lekarz zakładowy uzna za niewskazane dla danego pracownika.
ż 20. 1. Zakłady opracują w ciągu trzech miesięcy od dnia wejścia w życie rozporządzenia szczegółowe instrukcje dla każdego stanowiska pracy i doręczą je za pokwitowaniem pracownikom oraz wywieszą przy każdym stanowisku pracy.
2. Dla pracowników niewidomych instrukcja powinna być wydrukowana pismem Braille'a oraz przekazana słownie, a następnie znajomość jej przepisów przez tych pracowników powinna być sprawdzona przez kierownika zakładu.
ż 21. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 października 1975 r.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
UMOWA
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Austrii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodów i majątku, podpisana w Wiedniu
dnia 2 października 1974 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 2 października 1974 roku została podpisana w Wiedniu Umowa między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Austrii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku, w następującym brzmieniu dosłownym:
UMOWA
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Austrii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku.
Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Prezydent Związkowy Republiki Austrii
powodowani chęcią rozwijania i ułatwiania stosunków gospodarczych obu Państw postanowili zawrzeć Umowę w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku i w tym celu wyznaczyli swoich pełnomocników:
Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej:
Pana Józefa CZYRKA,
Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych,
Prezydent Związkowy Austrii:
Pana Dr Alfreda TWARDOCHA,
Kierownika Sekcji w Związkowym Ministerstwie Finansów.
Pełnomocnicy po wymianie swoich pełnomocnictw uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie uzgodnili, co następuje:
Art. 1.
Zakres podmiotowy.
Niniejsza Umowa dotyczy osób, które mają miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym lub obu Umawiających się Państwach.
Art. 2.
Podatki, których dotyczy umowa.
(1) Niniejsza Umowa dotyczy - bez względu na sposób poboru - podatków od dochodu i od majątku, które pobiera się w jednym z obu Umawiających się Państw.
(2) Za podatki od dochodu i od majątku uważa się wszystkie podatki, które pobiera się od całego dochodu, od całego majątku albo od części dochodu lub majątku, włączając podatki od zysku ze sprzedaży ruchomego lub nieruchomego majątku, jak również podatki od przyrostu majątku.
(3) Do aktualnie istniejących podatków, których dotyczy Umowa, należą w szczególności:
a) w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej:
1. podatek dochodowy;
2. podatek od wynagrodzeń;
3. podatek wyrównawczy (podatek wyrównawczy do podatku dochodowego albo podatku od wynagrodzeń);
b) w Republice Austrii:
1. podatek dochodowy (die Einkommensteuer);
2. podatek od osób prawnych (die Krperschaftsteuer);
3. danina członków rad nadzorczych (die Aufsichtsratsabgabe);
4. podatek majątkowy (die Vermgensteuer);
5. podatek od majątku nie podlegającego podatkowi spadkowemu (die Abgabe von Vermgen, die der Erbschaftssteuer entzogen sind);
6. podatek przemysłowy łącznie z podatkiem od sumy płac (die Gewerbesteuer einschliesslich der Lohnsummensteuer);
7. podatek gruntowy (die Grundsteuer);
8. danina od gospodarstw rolnych i leśnych (die Abgabe von land- und forstwirtschaftlichen Betrieben);
9. składki gospodarstw rolnych i leśnych na rzecz Funduszu Wyrównawczego zasiłków rodzinnych (die Beitrge von land- und forstwirtschaftlichen Betrieben zum Ausgleichsfonds fr Familienbeihilfen);
10. danina od wartości nie zabudowanych gruntów (die Abgabe vom Bodenwert bei unbebauten Grundstcken).
(4) Niniejsza Umowa dotyczy również wszystkich podatków takiego samego lub podobnego rodzaju, które w przyszłości będą pobierane obok istniejących podatków lub w ich miejsce.
(5) Postanowienia niniejszej Umowy w zakresie opodatkowania dochodu albo majątku mają odpowiednie zastosowanie do podatku przemysłowego, dla którego podstawy obliczenia nie stanowi dochód lub majątek.
Art. 3.
Ogólne definicje.
(1) W rozumieniu Umowy, jeżeli z kontekstu nic innego nie wynika:
a) wyrażenia "Umawiające się Państwo" i "drugie Umawiające się Państwo" oznaczają odpowiednio Polską Rzecząpospolitą Ludową lub Republiką Austrii;
b) wyrażenie "osoba" obejmuje osoby fizyczne i spółki;
c) wyrażenie "spółka" oznacza osoby prawne lub jednostki prawne, które dla opodatkowania traktuje się jako osoby prawne;
d) wyrażenia "przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa" i "przedsiębiorstwo drugiego Umawiającego się Państwa" oznaczają odpowiednio przedsiębiorstwo prowadzone przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym Umawiającym się Państwie albo przedsiębiorstwo prowadzone przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie;
e) wyrażenie "właściwa władza" oznacza w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej - Ministra Finansów i w Republice Austrii - Związkowego Ministra Finansów.
(2) Przy stosowaniu niniejszej Umowy przez Umawiające się Państwo, jeżeli z kontekstu nic innego nie wynika, każde inaczej nie zdefiniowane określenie ma takie znaczenie, jakie przyjmuje się według prawa danego Państwa w zakresie podatków, które są przedmiotem niniejszej Umowy.
Art. 4.
Miejsce zamieszkania dla celów podatkowych.
(1) W rozumieniu niniejszej Umowy wyrażenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona.
(2) Jeżeli stosownie do ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas stosuje się następujące zasady:
a) osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze;
b) jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym Umawiającym się Państwie, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
c) jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa w żadnym z Umawiających się Państw, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania na terytorium tego Umawiającego się Państwa, którego jest obywatelem.
(3) Jeżeli stosownie do ustępu 1 osoba nie będąca osobą fizyczną ma siedzibę w obu Umawiających się Państwach, uważa się ją za mającą siedzibę w tym Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się miejsce jej faktycznego zarządu.
Art. 5.
Zakład.
(1) W rozumieniu niniejszej Umowy wyrażenie "zakład" oznacza stałą placówkę, w której całkowicie albo częściowo wykonuje się działalność przedsiębiorstwa.
(2) Wyrażenie "zakład" obejmuje w szczególności:
a) miejsce zarządzania,
b) filię,
c) biuro, w którym prowadzona jest działalność handlowa,
d) zakład fabryczny,
e) warsztat,
f) kopalnię, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania bogactw ziemnych,
g) budowę albo montaż, których okres przekracza 24 miesiące.
(3) Nie stanowią zakładu:
a) placówki, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania albo wydawania dóbr, albo towarów przedsiębiorstwa,
b) zapasy dóbr albo towarów przedsiębiorstwa utrzymywanych wyłącznie dla składowania, wystawiania lub wydawania,
c) zapasy dóbr albo towarów przedsiębiorstwa, utrzymywanych wyłącznie w celu obróbki lub przerobu przez inne przedsiębiorstwo,
d) stałe placówki, utrzymywane wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów dla przedsiębiorstwa albo w celu uzyskiwania informacji,
e) stałe urządzenie utrzymywane wyłącznie dla celów reklamowych, dla dostarczania informacji, prowadzenia badań naukowych lub wykonywania podobnej działalności o przygotowawczym lub pomocniczym charakterze.
(4) Jeżeli osoba, z wyjątkiem niezależnego przedstawiciela w rozumieniu ustępu 5, działa w Umawiającym się Państwie dla przedsiębiorstwa drugiego Umawiającego się Państwa, uważa się, iż w tym pierwszym Państwie istnieje zakład, jeżeli ta osoba posiada pełnomocnictwo do zawierania umów w imieniu przedsiębiorstwa i pełnomocnictwo w tym Państwie zwykle wykonuje, chyba że jej działalność ogranicza się tylko do zakupu dla przedsiębiorstwa dóbr lub towarów.
(5) Nie będzie się traktować przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa za posiadające zakład w drugim Umawiającym się Państwie, tylko z tego powodu, że wykonuje tam czynności przez maklera, komisanta albo innego niezależnego przedstawiciela, o ile te osoby działają w ramach swojej zwykłej działalności handlowej.
(6) Sam fakt, że spółka mająca siedzibę w Umawiającym się Państwie kontroluje lub jest kontrolowana przez spółkę mającą siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie albo tam wykonującą swoje czynności (przez posiadanie tam zakładu albo w inny sposób), nie oznacza, że jedna z nich jest zakładem drugiej.
Art. 6.
Dochody z nieruchomości.
(1) Dochody z majątku nieruchomego mogą być opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym ten majątek jest położony.
(2) Wyrażenie "majątek nieruchomy" rozumie się według prawa Umawiającego się Państwa, w którym majątek ten jest położony. Pojęcie to obejmuje w każdym przypadku przynależność do majątku nieruchomego, żywy i martwy inwentarz gospodarstw rolnych i leśnych, prawa, do których zastosowanie mają przepisy prawa cywilnego o gruntach, prawa użytkowania majątku nieruchomego, jak również prawa do zmiennych lub stałych świadczeń z tytułu eksploatacji albo prawa do eksploatacji zasobów mineralnych, źródeł i innych bogactw naturalnych. Statki i samoloty nie stanowią majątku nieruchomego.
(3) Ustęp 1 stosuje się do dochodów z bezpośredniego użytkowania, najmu lub dzierżawy, jak również każdego innego rodzaju użytkowania majątku nieruchomego.
(4) Ustępy 1 do 3 stosuje się również do dochodów z majątku nieruchomego przedsiębiorstwa i do dochodu z majątku nieruchomego, który służy do wykonywania wolnego zawodu.
Art. 7.
Zyski z przedsiębiorstw.
(1) Zyski z przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa mogą być opodatkowane tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Umawiającym się Państwie, jednak w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.
(2) Jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład, to w każdym Umawiającym się Państwie należy przypisać temu zakładowi takie zyski, które mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem.
(3) Przy ustalaniu zysków zakładu dopuszcza się odliczenie nakładów ponoszonych dla tego zakładu włącznie z kosztami zarządzania i ogólnymi kosztami administracyjnymi, niezależnie od tego, czy powstały w tym Państwie, w którym leży zakład, czy gdzie indziej.
(4) O ile w Umawiającym się Państwie istnieje zwyczaj ustalania zysków zakładu przez podział całkowitych zysków przedsiębiorstwa na jego poszczególne części, ustęp 2 nie wyklucza ustalenia przez to Umawiające się Państwo zysku do opodatkowania według zwykle stosowanego podziału; sposób zastosowanego podziału zysku musi jednak być taki, żeby wynik był zgodny z zasadami tego artykułu.
(5) Zysk zakładu nie może być ustalony na podstawie samego tylko zakupu dóbr lub towarów dla przedsiębiorstwa.
(6) Przy stosowaniu poprzednich ustępów ustalanie zysków zakładu powinno być dokonywane każdego roku w ten sam sposób, chyba że istnieją powody, aby postąpić inaczej.
(7) Jeżeli w zyskach mieszczą się dochody, które zostały odrębnie uregulowane w innych artykułach niniejszej Umowy, postanowienia tego artykułu nie naruszają postanowień tych innych artykułów.
(8) Postanowienia tego artykułu mają również zastosowanie do udziałów w zyskach z tytułu uczestnictwa w przedsiębiorstwie w charakterze cichego wspólnika.
Art. 8.
Żegluga morska, śródlądowa i powietrzna.
(1) Osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym Umawiającym się Państwie, osiągająca zyski z eksploatacji statków morskich lub samolotów w komunikacji międzynarodowej może być opodatkowana tylko w tym Umawiającym się Państwie.
(2) Osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym Umawiającym się Państwie, osiągająca zyski z eksploatacji w komunikacji międzynarodowej statków żeglugi śródlądowej może być opodatkowana tylko w tym Umawiającym się Państwie.
(3) Postanowienia ustępu 1 i 2 mają również zastosowanie, gdy przedsiębiorstwo posiada na obszarze drugiego Państwa agenturę dla przewozu osób lub towarów albo gdy przewóz odbywa się czarterowymi pojazdami, contenerami albo barkami eksploatowanymi w systemie LASH. Ma to jednak zastosowanie tylko w odniesieniu do czynności, które pozostają w związku z żeglugą powietrzną, morską i śródlądową, włączając w to usługę dostawczą.
(4) Postanowienia tego artykułu mają zastosowanie w odniesieniu do udziałów przedsiębiorstw żeglugi powietrznej we wspólnocie eksploatacyjnej, niezależnie od tego, czy przewóz przeprowadzany jest przy pomocy własnych czy czarterowych pojazdów.
Art. 9.
Przedsiębiorstwa powiązane.
Jeżeli:
a) przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa bierze udział bezpośrednio lub pośrednio w zarządzaniu, kontroli albo w kapitale przedsiębiorstwa drugiego Umawiającego się Państwa, albo
b) te same osoby bezpośrednio lub pośrednio biorą udział w zarządzaniu, kontroli lub kapitale przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa i przedsiębiorstwa drugiego Umawiającego się Państwa
i w tych przypadkach między dwoma przedsiębiorstwami w zakresie ich stosunków handlowych lub finansowych zostaną umówione lub narzucone warunki, które różnią się od warunków, które by ustaliły między sobą niezależne przedsiębiorstwa, wówczas zyski, które osiągałoby jedno z przedsiębiorstw bez tych warunków, ale z powodu tych warunków ich nie osiągnęło, mogą być uznane za zyski tego przedsiębiorstwa i odpowiednio opodatkowane.
Art. 10.
Dywidendy.
(1) Dywidendy, które płaci spółka mająca siedzibę w Umawiającym się Państwie osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.
(2) Dywidendy te mogą być jednak opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie i według prawa tego Państwa, w którym spółka wypłacająca dywidendy ma swoją siedzibę; podatek nie może jednak przekroczyć 10% kwoty dywidendy brutto.
(3) Użyty w tym artykule wyraz "dywidendy" oznacza wpływy z akcji lub innych praw związanych z udziałem w zyskach, z wyjątkiem wierzytelności, jak również wpływy pochodzące z innych udziałów w spółce, które według prawa podatkowego Państwa, w którym spółka wydzielająca dywidendy ma siedzibę, zrównane są z wpływami z akcji.
(4) Nie stosuje się ustępów 1 i 2, jeżeli odbiorca dywidend mający miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie ma zakład w drugim Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się siedziba spółki płacącej dywidendy, a udziały, z tytułu których wypłaca się dywidendy - faktycznie należą do tego zakładu. W tym przypadku należy stosować artykuł 7.
(5) Jeżeli spółka, której siedziba znajduje się w Umawiającym się Państwie, osiąga zyski albo dochody z drugiego Umawiającego się Państwa, wówczas to drugie Państwo nie może ani obciążać podatkiem dywidend, które ta spółka płaci osobom nie mającym miejsca zamieszkania lub siedziby w tym drugim Państwie, ani też obciążać zysku spółki podatkiem od nie wydzielonego zysku, nawet kiedy wypłacone dywidendy lub nie wydzielone zyski całkowicie albo częściowo pochodzą z zysków albo dochodów osiągniętych w drugim Państwie.
Art. 11.
Odsetki.
(1) Odsetki, które pochodzą z jednego Umawiającego się Państwa i wypłacane są osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane tylko w tym drugim Państwie.
(2) Użyty w tym artykule wyraz "odsetki" oznacza dochody od publicznych pożyczek, od skryptów dłużnych, także wtedy, kiedy są one zabezpieczone prawem zastawu na gruntach albo są zabezpieczone udziałem w zyskach i z roszczeń wszelkiego rodzaju, jak też wszelkie inne dochody, które według prawa podatkowego Państwa, z którego pochodzą, zrównane są z dochodami z pożyczek.
(3) Postanowienia ustępu 1 nie należy stosować, jeżeli odbiorca odsetek mający miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym Umawiającym się Państwie ma zakład w drugim Umawiającym się Państwie, z którego pochodzą odsetki, i jeżeli roszczenie, dla którego zaspokojenia są płacone odsetki, faktycznie należy do tego zakładu. W tym przypadku należy stosować artykuł 7.
(4) Jeżeli między dłużnikiem i wierzycielem lub między każdym z nich a osobą trzecią istnieją szczególne stosunki i dlatego zapłacone odsetki przekraczają w stosunku do świadczenia podstawowego kwotę, którą dłużnik i wierzyciel umówiliby bez tych stosunków, wówczas postanowienia tego artykułu stosuje się tylko do tej ostatnio wymienionej kwoty. W tym wypadku nadwyżka ponad tę kwotę może być opodatkowana według prawa każdego Umawiającego się Państwa i przy uwzględnieniu innych postanowień niniejszej Umowy.
Art. 12.
Należności licencyjne.
(1) Należności licencyjne, pochodzące z jednego Umawiającego się Państwa, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie mogą być opodatkowane tylko w tym drugim Państwie.
(2) Użyte w tym artykule wyrażenie "należności licencyjne" oznacza wszelkiego rodzaju wynagrodzenia, które się płaci za użytkowanie lub prawo do użytkowania praw autorskich, patentów, znaków towarowych (trade mark lub trade name), wzorów albo modeli, planów, tajnych formuł i procesów produkcyjnych albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania wyposażenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, lub za udostępnienie doświadczeń przemysłowych, handlowych lub naukowych, albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania filmów kinematograficznych albo taśm filmowych lub magnetofonowych dla telewizji lub radia.
(3) Ustępu 1 nie stosuje się, jeżeli odbiorca opłat licencyjnych mający miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie ma zakład w drugim Umawiającym się Państwie, z którego pochodzą opłaty licencyjne, a prawo albo wartości majątkowe, za które płaci się opłaty licencyjne, rzeczywiście należą do tego zakładu. W tym przypadku należy stosować artykuł 7.
(4) Jeżeli między dłużnikiem a wierzycielem albo między każdym z nich a osobą trzecią istnieją szczególne stosunki i dlatego zapłacone opłaty licencyjne przekraczają w stosunku do świadczenia podstawowego kwotę, którą dłużnik i wierzyciel umówiliby bez tych stosunków, wówczas artykuł ten stosuje się tylko do tej ostatnio wymienionej kwoty. W tym przypadku nadwyżka ponad tę kwotę może być opodatkowana według prawa każdego Umawiającego się Państwa oraz przy uwzględnieniu innych przepisów niniejszej Umowy.
Art. 13.
Zyski ze sprzedaży majątku.
(1) Zyski ze sprzedaży majątku nieruchomego w rozumieniu artykułu 6 ustęp 2 mogą być opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym majątek ten się znajduje.
(2) Zyski ze sprzedaży ruchomego majątku stanowiącego majątek zakładu, który przedsiębiorstwo jednego Umawiającego się Państwa posiada w drugim Umawiającym się Państwie, albo przynależnego do stałego urządzenia, którym osoba zamieszkała w jednym Umawiającym się Państwie dysponuje w drugim Umawiającym się Państwie, dla wykonywania wolnego zawodu, łącznie z zyskami, które zostaną uzyskane przy sprzedaży takiego zakładu (odrębnie albo z całym przedsiębiorstwem) lub takiego stałego urządzenia, mogą być opodatkowane w drugim Państwie. Jednakże zyski ze sprzedaży ruchomego majątku wymienionego w artykule 22 ustęp 3 mogą być opodatkowane tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ten majątek ruchomy według wspomnianego artykułu może zostać opodatkowany.
(3) Zyski ze sprzedaży majątku nie wymienionego w ustępach 1 lub 2 mogą być opodatkowane tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym sprzedający ma miejsce zamieszkania lub siedzibę.
Art. 14.
Wolne zawody.
(1) Dochody, które osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie osiąga z wykonywania wolnego zawodu albo z innej samodzielnej działalności podobnego rodzaju, mogą być opodatkowane tylko w tym Państwie, chyba że dla wykonywania swojej działalności w drugim Umawiającym się Państwie dysponuje ona normalnie stałą placówką. Jeżeli rozporządza ona taką stałą placówką, wówczas dochody mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie, jednak tylko o tyle, o ile mogą być przypisane tej stałej placówce.
(2) Określenie "wolny zawód" obejmuje w szczególności samodzielne wykonywanie działalności naukowej, literackiej, artystycznej, dydaktycznej albo oświatowej, jak również samodzielną działalność adwokatów, architektów, inżynierów, lekarzy i lekarzy dentystów.
Art. 15.
Praca najemna.
(1) Z zastrzeżeniem postanowień artykułu 16, artykułu 18 i artykułu 19 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, mogą być opodatkowane tylko w tym Państwie, chyba że wykonuje pracę w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, wówczas osiągnięte za nią wynagrodzenia mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.
(2) Bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w jednym Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej wykonywanej na terenie drugiego Umawiającego się Państwa, mogą być opodatkowane tylko w pierwszym powołanym Państwie, jeżeli:
a) wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę albo za pracodawcę, który nie ma w drugim Państwie miejsca zamieszkania lub siedziby, i
b) wynagrodzenia nie pochodzą z zakładu albo ze stałego urządzenia, które pracodawca posiada w drugim Państwie, i
c) odbiorca przebywa w drugim Państwie nie dłużej niż jeden rok.
(3) Bez względu na poprzednie postanowienia tego artykułu wynagrodzenia z pracy najemnej wykonywanej na pokładzie statku morskiego, samolotu lub statku żeglugi śródlądowej, w ruchu międzynarodowym, mogą być opodatkowane tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma miejsce zamieszkania lub siedzibę osoba osiągająca zyski z eksploatacji statku lub samolotu.
Art. 16.
Wynagrodzenia członków rad nadzorczych albo zarządzających.
Wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w jednym Umawiającym się Państwie osiąga z tytułu członkostwa w radzie nadzorczej albo radzie zarządzającej spółki mającej siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.
Art. 17.
Artyści i sportowcy
(1) Bez względu na postanowienia artykułów 14 i 15 dochody zawodowych artystów, jak np. artystów scenicznych, filmowych, radiowych oraz telewizyjnych, jak też muzyków i sportowców z osobiście wykonywanej w tym charakterze działalności, mogą być opodatkowane w tym z Umawiających się Państw, w którym wykonują oni te czynności.
(2) Odmiennie od postanowień ustępu 1 dochody z rodzajów działalności określonych w ustępie 1, osiągane przez osoby, które występują w ramach wymiany kulturalnej aprobowanej przez Państwo wysyłające, mogą być opodatkowane tylko w tym Państwie, w którym mają miejsce zamieszkania.
Art. 18.
Renty i emerytury.
Z zastrzeżeniem postanowień artykułu 19 ustęp 1 renty, emerytury i podobne wynagrodzenia z tytułu poprzedniej pracy najemnej, wypłacane osobie zamieszkałej w jednym Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane tylko w tym Państwie.
Art. 19.
Funkcje publiczne.
(1) Wynagrodzenia, włączając w to renty i emerytury płacone przez jedno Umawiające się Państwo albo przez jego jednostkę terenową, bezpośrednio albo ze specjalnego majątku utworzonego przez to Państwo lub jego jednostkę terenową, osobie fizycznej z tytułu usług w ramach sprawowania funkcji publicznych na rzecz tego Państwa lub jednostki terenowej, mogą być opodatkowane w tym Państwie.
(2) Do wynagrodzeń za usługi, które pozostają w związku z działalnością kupiecką lub przemysłową jednego z Umawiających się Państw lub jego jednostek terenowych, mają zastosowanie artykuły 15, 16 i 18.
Art. 20.
Nauczyciele i studenci.
(1) Wynagrodzenia nauczycieli akademickich i innych nauczycieli, którzy mają miejsce zamieszkania w jednym Umawiającym się Państwie i podczas przejściowego pobytu w drugim Umawiającym się Państwie, nie przekraczającego 2 lat, na uniwersytecie albo w innym zakładzie naukowym lub badawczym, nie służącym celom zarobkowym, wykonują działalność dydaktyczną albo prowadzą badania naukowe, mogą być opodatkowane tylko w pierwszym Państwie.
(2) Płatności otrzymywane na utrzymanie, studia albo kształcenie przez stypendystę, studenta, praktykanta lub ucznia, który ma miejsce zamieszkania w jednym Umawiającym się Państwie albo przedtem miał tam miejsce zamieszkania i który przebywa w drugim Umawiającym się Państwie wyłącznie dla studiów lub kształcenia się, nie podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, jeżeli płatności te pochodzą ze źródeł spoza tego drugiego Państwa.
Art. 21.
Inne nie wymienione przychody.
Dochody nie wymienione wyraźnie w poprzednich artykułach osób mających miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie mogą być opodatkowane tylko w tym Państwie.
Art. 22.
Opodatkowanie majątku.
(1) Majątek nieruchomy w rozumieniu artykułu 6 ustęp 2 może być opodatkowany w tym Umawiającym się Państwie, na terenie którego jest położony.
(2) Majątek ruchomy, który stanowi majątek obrotowy zakładu danego przedsiębiorstwa albo który należy do stałej placówki służącej do wykonywania wolnego zawodu, może być opodatkowany w tym Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się zakład lub stała placówka.
(3) Statki i samoloty w ruchu międzynarodowym, jak również majątek ruchomy, który służy eksploatacji tych statków i samolotów, może być opodatkowany tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma miejsce zamieszkania lub siedzibę osoba, która osiąga zyski z eksploatacji statków lub samolotów.
(4) Wszelkie inne składniki majątkowe osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie mogą być opodatkowane tylko w tym Państwie.
Art. 23.
Metoda zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu.
(1) Jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym Umawiającym się Państwie osiąga przychody lub posiada majątek, a te przychody albo ten majątek według tej Umowy mogą być opodatkowane w drugim Umawiającym się Państwie, wówczas pierwsze Państwo - z zastrzeżeniem postanowień ustępu 2 - wyłączy te przychody albo ten majątek spod opodatkowania; Państwo to może jednak przy ustalaniu podatku od pozostałego dochodu albo pozostałego majątku tej osoby zastosować stawkę podatkową, która zostałaby zastosowana, gdyby odnośne przychody albo odnośny majątek nie zostały wyłączone spod opodatkowania.
(2) Jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym Umawiającym się Państwie osiąga przychody, które zgodnie z postanowieniami artykułu 10 mogą być opodatkowane w drugim Umawiającym się Państwie, wówczas pierwsze Państwo zaliczy na poczet podatku należnego od dochodu tej osoby kwotę, która odpowiada podatkowi zapłaconemu w drugim Umawiającym się Państwie. Podlegająca zaliczeniu kwota nie może jednak przekraczać części podatku należnego przed zaliczeniem, która przypada na przychody osiągane z drugiego Umawiającego się Państwa.
Art. 24.
Równe traktowanie.
(1) Obywatele Umawiającego się Państwa nie mogą być poddani w drugim Umawiającym się Państwie ani opodatkowaniu, ani związanym z nim obowiązkom, które są inne lub bardziej uciążliwe niż opodatkowanie i związane z nim obowiązki, którym obywatele drugiego Umawiającego się Państwa w tych samych okolicznościach są lub mogą być poddani.
(2) Określenie "obywatel Państwa" oznacza:
a) wszystkie osoby fizyczne, które posiadają obywatelstwo Umawiającego się Państwa;
b) wszystkie osoby prawne, spółki osobowe i inne stowarzyszenia, które utworzone zostały według prawa Umawiającego się Państwa.
(3) Opodatkowanie zakładu, który posiada przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa w drugim Umawiającym się Państwie, nie może być w drugim Państwie bardziej niekorzystne niż opodatkowanie przedsiębiorstwa drugiego Państwa, prowadzącego taką samą działalność.
Przepisu tego nie należy rozumieć w ten sposób, że zobowiązuje on Umawiające się Państwo do przyznania osobom mającym miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie zwolnień podatkowych, udogodnień i obniżek z uwagi na stan cywilny i rodzinny, które przyznaje osobom mającym miejsce zamieszkania lub siedzibę na jego obszarze, albo do przyznania tym osobom tych udogodnień, które zostaną przyznane osobom mającym miejsce zamieszkania lub siedzibę w trzecim państwie na podstawie szczególnych umów istniejących z tym trzecim państwem.
(4) Przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa, których kapitał w całości lub częściowo, bezpośrednio albo pośrednio należy do osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie albo należy do wielu takich osób lub podlega ich kontroli, nie mogą być w pierwszym Umawiającym się Państwie poddane ani opodatkowaniu, ani związanym z tym obowiązkom, które są inne lub bardziej uciążliwe aniżeli opodatkowanie i związane z nim obowiązki, którym są lub mogą być poddane inne podobne przedsiębiorstwa pierwszego Umawiającego się Państwa.
(5) Użyty w tym artykule wyraz "opodatkowanie" oznacza podatki każdego rodzaju i określenia, z wyjątkiem polskich opłat meldunkowych i polskich opłat za zezwolenie na otwarcie przedsiębiorstwa.
(6) Stwierdza się, że zróżnicowane pobieranie podatków od dochodu, zysku i majątku, które jest przewidziane w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej dla przedsiębiorstw uspołecznionych nie narusza postanowień tego artykułu.
Art. 25.
Procedura wzajemnego porozumiewania się.
(1) Jeżeli osoba mająca siedzibę lub miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie jest zdania, że zarządzenia Państwa lub obu Umawiających się Państw wprowadziły lub wprowadzą dla niej opodatkowanie, które nie odpowiada niniejszej Umowie, wówczas może ona bez ujmy dla środków odwoławczych przewidzianych w prawie wewnętrznym tych Państw przedłożyć swoją sprawę właściwej władzy tego Umawiającego się Państwa, w którym ma miejsce zamieszkania lub siedzibę.
(2) Jeżeli ta właściwa władza uzna zarzut za uzasadniony, ale nie może sama spowodować zadowalającego rozwiązania, wówczas poczyni ona starania, ażeby przypadek ten uregulować po porozumieniu z właściwą władzą drugiego Umawiającego się Państwa, tak ażeby zapobiec opodatkowaniu niezgodnemu z niniejszą Umową.
(3) Właściwe władze Umawiających się Państw będą czynić starania, aby we wzajemnym uzgodnieniu usuwać trudności lub wątpliwości, które mogą powstać przy interpretacji i zastosowaniu Umowy. Mogą one również wspólnie rozważać, w jaki sposób można zapobiec podwójnemu opodatkowaniu w przypadkach, które nie są uregulowane Umową.
(4) Właściwe władze Umawiających się Państw mogą w celu stosowania niniejszej Umowy komunikować się ze sobą bezpośrednio.
Art. 26.
Wymiana informacji.
(1) Właściwe władze Umawiających się Państw będą wymieniały wzajemne informacje potrzebne do wykonania niniejszej Umowy. Wszystkie w ten sposób wymienione informacje stanowią tajemnicę i mogą być udzielane tylko takim osobom lub władzom, które zajmują się wymiarem albo poborem podatków objętych niniejszą Umową.
(2) Ustęp 1 nie może być w żadnym przypadku interpretowany, tak jak gdyby zobowiązywał on jedno z Umawiających się Państw do:
a) stosowania środków administracyjnych, które nie są zgodne z ustawami lub praktyką administracyjną tego albo drugiego Państwa,
b) przekazywania danych, które według obowiązujących ustaw lub w zwykłym postępowaniu administracyjnym tego lub drugiego Umawiającego się Państwa nie są osiągalne,
c) udzielania informacji, które ujawniałyby tajemnicę handlową, przemysłową lub zawodową albo tryb działalności przedsiębiorstwa lub których udzielanie sprzeciwiałoby się porządkowi publicznemu (ordre public).
Art. 27.
Wejście w życie.
(1) Umowa niniejsza podlega ratyfikacji. Wymiana dokumentów ratyfikacyjnych nastąpi w Warszawie.
(2) Umowa niniejsza wejdzie w życie po upływie 60 dni od dnia wymiany dokumentów ratyfikacyjnych, a jej postanowienia zostaną po raz pierwszy zastosowane w odniesieniu do podatków pobieranych od dnia 1 stycznia 1974 r.
Art. 28.
Postanowienia przejściowe.
Z chwilą wejścia w życie niniejszej Umowy tracą moc postanowienia Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austriacką o zapobieżeniu podwójnemu opodatkowaniu w dziedzinie podatków bezpośrednich oraz o pomocy prawnej w sprawach danin, podpisanej w Wiedniu dnia 22 kwietnia 1932 r.
Art. 29.
Utrata mocy.
(1) Niniejsza Umowa pozostaje w mocy dopóki nie zostanie wypowiedziana przez jedno z Umawiających się Państw.
(2) Każde Umawiające się Państwo może po upływie pięciu lat od dnia jej wejścia w życie wypowiedzieć Umowę w drodze dyplomatycznej, na piśmie, z zachowaniem sześciomiesięcznego terminu przed zakończeniem roku kalendarzowego. W tym przypadku nie należy stosować Umowy do lat podatkowych, które rozpoczną się po zakończeniu tego roku kalendarzowego.
Na dowód czego Pełnomocnicy obu Państw podpisali niniejszą Umowę i opatrzyli pieczęciami.
Sporządzono w Wiedniu dnia 2 października 1974 r. w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i niemieckim, przy czym oba teksty są jednakowo autentyczne.
Za Polską Rzeczpospolitą Ludową
J. Czyrek
Za Republikę Austrii
dr Alfred Twaroch
Po zaznajomieniu się z powyższą Umową Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 20 marca 1975 roku.
Przewodniczący Rady Państwa: H. Jabłoński
L.S.
Minister Spraw Zagranicznych: S. Olszowski
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
KONWENCJA KONSULARNA
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Austrii,
podpisana w Wiedniu
dnia 2 października 1974 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA
POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 2 października 1974 roku została podpisana w Wiedniu Konwencja konsularna między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Austrii, w następującym brzmieniu dosłownym:
KONWENCJA KONSULARNA
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Austrii.
Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Związkowy Prezydent Republiki Austrii,
kierując się życzeniem uregulowania i rozwoju stosunków konsularnych między obydwoma Państwami w duchu przyjaźni i współpracy,
postanowili zawrzeć Konwencję konsularną i w tym celu wyznaczyli swoimi Pełnomocnikami:
Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej -
Józefa CZYRKA, Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych,
Związkowy Prezydent Austrii -
Dr Heinricha HAYMERLE, Ambasadora Nadzwyczajnego i Pełnomocnego, Sekretarza Generalnego w Ministerstwie Spraw Zagranicznych,
którzy po wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
CZĘŚĆ I
DEFINICJE
Art. 1.
1. Dla celów niniejszej Konwencji następujące wyrażenia mają niżej określone znaczenie:
a) "urząd konsularny" oznacza każdy konsulat generalny, konsulat, wicekonsulat i każdą agencję konsularną;
b) "okręg konsularny" oznacza terytorium wyznaczone urzędowi konsularnemu do wykonywania funkcji konsularnych;
c) "kierownik urzędu konsularnego" oznacza każdą osobę powołaną do działania w tym charakterze;
d) "urzędnik konsularny" oznacza każdą osobę, włącznie z kierownikiem urzędu konsularnego, powołaną w tym charakterze do wykonywania funkcji konsularnych. Wyrażenie to obejmuje także osoby skierowane do urzędu konsularnego w celu przeszkolenia;
e) "pracownik konsularny" oznacza każdą osobę zatrudnioną w służbie administracyjnej lub technicznej urzędu konsularnego;
f) "członek personelu służby" oznacza każdą osobę zatrudnioną w służbie domowej urzędu konsularnego;
g) "członkowie urzędu konsularnego" oznacza urzędników konsularnych, pracowników konsularnych i członków personelu służby;
h) "członek personelu prywatnego" oznacza każdą osobę zatrudnioną wyłącznie w służbie prywatnej członka urzędu konsularnego;
i) "członkowie rodziny" oznacza małżonka członka urzędu konsularnego, jego dzieci i rodziców, a także dzieci i rodziców jego małżonka, pod warunkiem, że pozostają z nim we wspólnocie domowej i są na jego utrzymaniu;
j) "pomieszczenia konsularne" oznacza budynki lub części budynków i tereny przyległe do nich, używane wyłącznie dla celów urzędu konsularnego, bez względu na to, czyją są własnością, włącznie z rezydencją kierownika urzędu konsularnego;
k) "archiwa konsularne" oznacza wszystkie pisma, dokumenty, korespondencję, książki, filmy, taśmy magnetofonowe i rejestry urzędu konsularnego oraz szyfry i kody, kartoteki, jak również meble przeznaczone do ich ochrony i przechowywania;
l) "korespondencja urzędowa" oznacza wszelką korespondencję odnoszącą się do urzędu konsularnego i jego funkcji;
m) "statek Państwa wysyłającego" oznacza każde urządzenie pływające, upoważnione do podnoszenia bandery Państwa wysyłającego lub zarejestrowane w tym Państwie, z wyjątkiem okrętów wojennych.
2. Postanowienia niniejszej Konwencji dotyczące obywateli państwa wysyłającego mają odpowiednie zastosowanie również do osób prawnych, włącznie ze spółkami handlowymi, które ustanowione są zgodnie z ustawami i innymi przepisami Państwa wysyłającego i mają siedzibę w tym Państwie.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
CZĘŚĆ II
USTANAWIANIE URZĘDÓW KONSULARNYCH ORAZ POWOŁYWANIE CZŁONKÓW TYCH URZĘDÓW
Art. 2.
1. Urząd konsularny może być ustanowiony na terytorium Państwa przyjmującego tylko za jego zgodą.
2. Siedziba urzędu konsularnego, jego klasa i okręg konsularny wyznaczone są przez Państwo wysyłające i podlegają aprobacie Państwa przyjmującego.
3. Późniejsze zmiany siedziby urzędu konsularnego, jego klasy lub okręgu konsularnego będą dokonywane w drodze porozumienia między Państwem wysyłającym a Państwem przyjmującym.
Art. 3.
1. Kierownik urzędu konsularnego będzie dopuszczony do wykonywania swych funkcji po przedłożeniu listów komisyjnych i udzieleniu przez Państwo przyjmujące zezwolenia zwanego exequatur.
2. Państwo wysyłające przekazuje listy komisyjne ministerstwu spraw zagranicznych Państwa przyjmującego w drodze dyplomatycznej.
3. Listy komisyjne zawierają imiona, nazwisko, stopień kierownika urzędu konsularnego, jak również określenie okręgu konsularnego i siedziby urzędu konsularnego.
4. Do czasu udzielenia exequatur kierownik urzędu konsularnego może być tymczasowo dopuszczony do wykonywania swych funkcji. W takim przypadku mają zastosowanie postanowienia niniejszej Konwencji.
Art. 4.
1. Państwo przyjmujące może w każdej chwili, bez obowiązku uzasadnienia swojej decyzji, notyfikować Państwu wysyłającemu o tym, że urzędnik konsularny jest persona non grata lub że jakikolwiek inny członek urzędu konsularnego jest osobą niepożądaną. Wówczas Państwo wysyłające albo odwoła daną osobę, albo położy kres jej funkcjom w urzędzie konsularnym.
2. Jeżeli Państwo wysyłające odmawia wypełnienia lub nie wypełnia w rozsądnym terminie swych obowiązków wynikających z ustępu 1, Państwo przyjmujące może albo cofnąć exequatur danej osobie, albo przestać ją uważać za członka urzędu konsularnego.
Art. 5.
1. Jeżeli kierownik urzędu konsularnego nie może wykonywać swych funkcji lub jeżeli stanowisko to nie jest obsadzone, Państwo wysyłające może tymczasowo wyznaczyć do pełnienia funkcji kierownika urzędu konsularnego urzędnika jednego ze swych urzędów konsularnych w Państwie przyjmującym albo członka personelu dyplomatycznego przedstawicielstwa dyplomatycznego w tym Państwie. Imiona i nazwisko osoby pełniącej funkcję kierownika urzędu konsularnego będą uprzednio notyfikowane ministerstwu spraw zagranicznych Państwa przyjmującego.
2. Pełniący funkcję kierownika urzędu konsularnego korzysta z ułatwień, przywilejów i immunitetów przysługujących kierownikowi urzędu konsularnego, zgodnie z niniejszą Konwencją.
3. Powierzenie funkcji konsularnych, w myśl ustępu 1, członkowi personelu dyplomatycznego przedstawicielstwa dyplomatycznego Państwa wysyłającego nie uszczupla jego dyplomatycznych przywilejów i immunitetów.
Art. 6.
Z chwilą gdy kierownik urzędu konsularnego zostanie dopuszczony, choćby tymczasowo, do wykonywania swych funkcji, Państwo przyjmujące niezwłocznie zawiadomi o tym właściwe organy okręgu konsularnego. Zapewni ono również zastosowanie odpowiednich środków, aby umożliwić mu wykonywanie funkcji urzędowych oraz korzystanie z postanowień niniejszej Konwencji.
Art. 7.
1. Urzędnikami konsularnymi mogą być tylko osoby posiadające wyłącznie obywatelstwo Państwa wysyłającego.
2. Urzędnicy konsularni nie mogą wykonywać w Państwie przyjmującym, poza swą działalnością urzędową, żadnej innej działalności zarobkowej.
Art. 8.
1. Państwo wysyłające będzie notyfikować ministerstwu spraw zagranicznych Państwa przyjmującego:
a) nominacje członków urzędu konsularnego, ich przybycie do urzędu konsularnego po mianowaniu, ich ostateczny wyjazd lub zaprzestanie przez nich wykonywania funkcji oraz wszelkie inne zmiany wpływające na ich status, powstałe w czasie ich służby w urzędzie konsularnym;
b) przybycie i ostateczny wyjazd członka rodziny oraz fakt, że jakaś osoba staje się lub przestaje być członkiem rodziny;
c) przybycie i ostateczny wyjazd członków personelu prywatnego oraz fakt zakończenia ich służby w tym charakterze;
d) zatrudnienie i zwolnienie osób, zamieszkałych w Państwie przyjmującym, jako członków urzędu konsularnego uprawnionych do korzystania z przywilejów i immunitetów.
2. Jeżeli to możliwe, przybycie lub ostateczny wyjazd należy notyfikować również uprzednio.
Art. 9.
1. Właściwe organy Państwa przyjmującego wydają każdemu członkowi urzędu konsularnego, który nie jest obywatelem Państwa przyjmującego, dokument z fotografią, stwierdzający jego tożsamość i fakt, że jest członkiem tego urzędu.
2. Postanowienia ustępu 1 stosuje się odpowiednio do członków rodzin.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
CZĘŚĆ III
UŁATWIENIA, PRZYWILEJE I IMMUNITETY
Art. 10.
1. Państwo przyjmujące udzieli urzędowi konsularnemu wszelkich ułatwień w wykonywaniu jego funkcji i zastosuje odpowiednie środki w tym celu, aby członkowie urzędu konsularnego mogli wykonywać swoją działalność urzędową i korzystać z przywilejów i immunitetów przewidzianych w niniejszej Konwencji.
2. Państwo przyjmujące będzie traktowało urzędników konsularnych z należnym szacunkiem i zastosuje wszelkie odpowiednie środki dla zapobieżenia jakiemukolwiek zamachowi na ich osoby, wolność lub godność.
Art. 11.
1. Godło Państwa wysyłającego, wraz z odpowiednim napisem również w języku Państwa wysyłającego, oznaczającym urząd konsularny, może być umieszczone na budynku, w którym mieści się urząd konsularny lub rezydencja kierownika urzędu konsularnego, a także na wejściu do nich.
2. Flaga Państwa wysyłającego może być wywieszana na budynku urzędu konsularnego, na rezydencji kierownika urzędu konsularnego, jak również na jego środkach transportu, w czasie gdy są używane dla celów urzędowych.
Art. 12.
Państwo przyjmujące ułatwi Państwu wysyłającemu, zgodnie ze swymi ustawami i innymi przepisami, uzyskanie pomieszczeń niezbędnych dla urzędu konsularnego, a w razie potrzeby udzieli pomocy w uzyskaniu odpowiednich lokali mieszkalnych dla członków urzędu konsularnego.
Art. 13.
1. Państwo wysyłające ma prawo, na warunkach przewidzianych przez ustawy i inne przepisy Państwa przyjmującego:
a) nabywać na własność, posiadać lub użytkować tereny, budynki lub części budynków, z przeznaczeniem na siedzibę urzędu konsularnego, rezydencję kierownika tego urzędu lub na mieszkania dla innych członków urzędu konsularnego, a także zbywać je;
b) wznosić lub przystosowywać budynki na nabytych terenach dla celów wymienionych w punkcie a).
2. Przy wykonywaniu postanowień ustępu 1 Państwo wysyłające będzie w szczególności przestrzegać ustaw i innych przepisów Państwa przyjmującego w zakresie budownictwa, urbanistyki i ochrony zabytków.
Art. 14.
1. Pomieszczenia konsularne oraz mieszkania urzędników konsularnych są nietykalne. Organy Państwa przyjmującego nie mogą do nich wkraczać bez zgody kierownika urzędu konsularnego, kierownika przedstawicielstwa dyplomatycznego Państwa wysyłającego w Państwie przyjmującym albo osoby upoważnionej przez jednego z nich.
2. Państwo przyjmujące ma szczególny obowiązek przedsięwzięcia wszelkich stosownych środków dla ochrony pomieszczeń konsularnych przed jakimkolwiek wtargnięciem lub szkodą oraz dla zapobieżenia jakiemukolwiek zakłóceniu spokoju urzędu konsularnego lub uchybieniu jego godności.
Art. 15.
Pomieszczenia konsularne, ich urządzenia, mienie urzędu konsularnego i jego środki transportu nie podlegają żadnej formie rekwizycji dla celów obrony narodowej lub użyteczności publicznej.
Art. 16.
1. Pomieszczenia konsularne, a także mieszkania członków urzędu konsularnego, których właścicielem lub najemcą jest Państwo wysyłające, wolne są od wszelkich państwowych, terenowych lub komunalnych podatków i opłat, z wyjątkiem opłat pobieranych za świadczenie usług.
2. Zwolnień wymienionych w ustępie 1 nie stosuje się do podatków i opłat ciążących na podstawie ustaw i innych przepisów Państwa przyjmującego na osobie, która zawarła umowę z Państwem wysyłającym.
3. Postanowienia ustępów 1 i 2 stosuje się odpowiednio do środków transportu będących własnością Państwa wysyłającego i przeznaczonych wyłącznie dla celów urzędu konsularnego.
Art. 17.
Archiwa konsularne są nietykalne w każdym czasie i niezależnie od tego, gdzie się znajdują.
Art. 18.
1. Państwo przyjmujące dopuszcza i ochrania swobodę porozumiewania się urzędu konsularnego dla wszelkich celów urzędowych. Przy porozumiewaniu się z rządem, przedstawicielstwami dyplomatycznymi oraz innymi urzędami konsularnymi Państwa wysyłającego, bez względu na to, gdzie się znajdują, urząd konsularny może używać wszelkich odpowiednich środków, włącznie z kurierami dyplomatycznymi lub konsularnymi, bagażem dyplomatycznym lub konsularnym oraz korespondencją sporządzoną kodem lub szyfrem. Urząd konsularny może tylko za zgodą Państwa przyjmującego zainstalować nadajnik radiowy i używać go.
2. Korespondencja urzędowa urzędu konsularnego jest nietykalna.
3. Paczki stanowiące bagaż konsularny będą opieczętowane oraz będą posiadać widoczne zewnętrzne oznaczenie ich charakteru i mogą zawierać jedynie korespondencję urzędową, jak również dokumenty i przedmioty przeznaczone wyłącznie do użytku urzędowego.
4. Bagaż konsularny, odpowiadający warunkom określonym w ustępie 3, nie podlega otwarciu, kontroli ani zatrzymaniu.
5. Kurier konsularny będzie zaopatrzony w urzędowy dokument stwierdzający jego status i określający liczbę paczek stanowiących bagaż konsularny. Kurierem konsularnym może być tylko obywatel Państwa wysyłającego i nie może on mieć stałego miejsca zamieszkania w Państwie przyjmującym. Przy wykonywaniu swych funkcji kurier konsularny znajduje się pod ochroną Państwa przyjmującego. Korzysta on z nietykalności osobistej i w związku z tym nie podlega aresztowaniu, zatrzymaniu ani ograniczeniu wolności osobistej.
6. Bagaż konsularny może być powierzony kapitanowi statku lub powietrznego statku handlowego. Kapitan będzie zaopatrzony w urzędowy dokument określający liczbę paczek stanowiących bagaż konsularny, jednakże nie będzie on uważany za kuriera konsularnego. Członek urzędu konsularnego może, bezpośrednio i bez żadnych trudności, odebrać bagaż konsularny od kapitana statku lub powietrznego statku handlowego bądź przekazać mu taki bagaż.
Art. 19.
1. Kierownik urzędu konsularnego nie podlega jurysdykcji sądowej i administracyjnej Państwa przyjmującego. Korzysta on z nietykalności osobistej i w związku z tym nie podlega aresztowaniu, zatrzymaniu ani ograniczaniu wolności osobistej.
2. Urzędnicy konsularni inni niż kierownik urzędu konsularnego i pracownicy konsularni nie podlegają jurysdykcji sądowej i administracyjnej Państwa przyjmującego w odniesieniu do czynności dokonanych przez nich w charakterze urzędowym. Dotyczy to również członków personelu służby w odniesieniu do czynności związanych z wykonywaniem ich obowiązków służbowych. Urzędnicy konsularni inni niż kierownik urzędu konsularnego nie podlegają aresztowaniu, zatrzymaniu lub ograniczeniu wolności osobistej, z wyjątkiem popełnienia przestępstwa, które według prawa Państwa przyjmującego zagrożone jest karą pozbawienia wolności na lat pięć lub karą surowszą bądź w wykonaniu prawomocnego wyroku sądowego.
3. W przypadku wszczęcia postępowania karnego przeciwko członkowi urzędu konsularnego bądź w razie jego aresztowania, zatrzymania lub ograniczenia wolności osobistej właściwe organy Państwa przyjmującego powiadomią niezwłocznie kierownika urzędu konsularnego.
4. W przypadku wszczęcia postępowania karnego przeciwko urzędnikowi konsularnemu będzie ono prowadzone ze względami należnymi z uwagi na jego urzędowe stanowisko oraz w sposób, który możliwie najmniej utrudniałby wykonywanie funkcji konsularnych.
5. Postanowień ustępu 1 i 2 nie stosuje się do powództwa cywilnego:
a) wynikłego z zawarcia przez urzędnika lub pracownika konsularnego umowy, w której nie występował on wyraźnie lub w sposób domniemany jako przedstawiciel Państwa wysyłającego;
b) wytoczonego przez osobę trzecią w związku ze szkodą powstałą w wyniku wypadku spowodowanego w Państwie przyjmującym przez pojazd, statek lub statek powietrzny.
6. Członkowie urzędu konsularnego będą korzystać w Państwie przyjmującym, pod warunkiem wzajemności, ze wszystkich przywilejów i immunitetów, jakie są lub będą przyznane członkom urzędu konsularnego tego samego stopnia państwa najbardziej uprzywilejowanego.
Art. 20.
1. Członkowie urzędu konsularnego mogą być wzywani do składania zeznań w charakterze świadków w postępowaniu przed sądami lub innymi właściwymi organami Państwa przyjmującego. Jeżeli urzędnik konsularny odmawia stawienia się lub złożenia zeznań, nie można wobec niego stosować żadnego środka przymusu ani sankcji. Pracownicy konsularni i członkowie personelu służby nie mogą, z wyjątkiem przypadków wymienionych w ustępie 3, odmówić złożenia zeznań.
2. Organ Państwa przyjmującego wzywający do złożenia zeznań nie może utrudniać urzędnikowi konsularnemu wykonywania jego funkcji. Gdy jest to możliwe, może przyjąć takie zeznanie w jego mieszkaniu lub w urzędzie konsularnym albo przyjąć od niego oświadczenie na piśmie.
3. Członkowie urzędu konsularnego nie są obowiązani do składania zeznań co do faktów związanych z wykonywaniem swoich funkcji ani do przedkładania urzędowej korespondencji i dokumentów dotyczących tych faktów. Są oni również uprawnieni do odmowy udzielenia opinii jako rzeczoznawcy prawa Państwa wysyłającego.
Art. 21.
1. Państwo wysyłające może zrzec się przywilejów i immunitetów, określonych w artykułach 19 i 20. To zrzeczenie się będzie zawsze wyraźne i zakomunikowane Państwu przyjmującemu na piśmie.
2. Wszczęcie przez urzędnika konsularnego lub pracownika konsularnego postępowania w przypadku, w którym mógłby korzystać z immunitetu jurysdykcyjnego, pozbawia go prawa powoływania się na immunitet jurysdykcyjny w stosunku do jakiegokolwiek powództwa wzajemnego bezpośrednio związanego z powództwem głównym.
3. Zrzeczenie się immunitetu jurysdykcyjnego w odniesieniu do postępowania sądowego lub administracyjnego nie jest uważane za zrzeczenie się immunitetu od środków wykonania orzeczenia; w stosunku do takich środków niezbędne jest odrębne zrzeczenie się.
Art. 22.
Państwo przyjmujące zwalnia członków urzędu konsularnego od wszelkich świadczeń osobistych, od wszelkiej służby publicznej jakiegokolwiek charakteru oraz od obowiązków wojskowych, takich jak związane z rekwizycją, kontrybucją i zakwaterowaniem.
Art. 23.
Członkowie urzędu konsularnego zwolnieni są od wszelkich obowiązków przewidzianych w ustawach i innych przepisach Państwa przyjmującego w odniesieniu do rejestracji cudzoziemców i zezwoleń na zamieszkanie.
Art. 24.
1. Urzędnicy konsularni i pracownicy konsularni zwolnieni są od wszelkich opłat i podatków osobistych i rzeczowych - państwowych, terenowych i komunalnych, z wyjątkiem:
a) tego rodzaju podatków pośrednich, które normalnie wliczane są w cenę towarów i usług;
b) opłat i podatków od prywatnego mienia nieruchomego położonego na terytorium Państwa przyjmującego;
c) podatków spadkowych oraz podatków od przeniesienia praw własności pobieranych przez Państwo przyjmujące, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 26;
d) opłat i podatków od prywatnych dochodów mających swe źródło w Państwie przyjmującym, a także od mienia znajdującego się w tym Państwie;
e) opłat i podatków pobieranych z tytułu zapłaty za świadczenie usług;
f) opłat rejestracyjnych, sądowych, hipotecznych i skarbowych.
2. Członkowie personelu służby zwolnieni są od opłat i podatków od wynagrodzeń, które otrzymują za swą pracę.
3. Członkowie urzędu konsularnego zatrudniający osoby, których wynagrodzenia nie są zwolnione od podatku od wynagrodzeń w Państwie przyjmującym, będą wypełniać obowiązki nakładane przez ustawy i inne przepisy tego Państwa na pracodawców w odniesieniu do pobierania podatku od wynagrodzeń.
Art. 25.
1. Każdy przedmiot - włącznie z pojazdami mechanicznymi - sprowadzony dla służbowego użytku urzędu konsularnego jest w Państwie przyjmującym zwolniony od ceł i innych opłat w takim samym zakresie jak przedmioty sprowadzone dla służbowego użytku przedstawicielstwa dyplomatycznego Państwa wysyłającego.
2. Urzędnik konsularny jest zwolniony od kontroli celnej oraz od ceł i innych opłat pobieranych przy wwozie lub wywozie, w takim samym zakresie jak członek personelu dyplomatycznego przedstawicielstwa dyplomatycznego Państwa wysyłającego.
3. Pracownicy konsularni korzystają ze zwolnień i przywilejów przewidzianych w ustępie 2 w odniesieniu do przedmiotów sprowadzonych w momencie pierwszego urządzenia się.
Art. 26.
W przypadku śmierci członka urzędu konsularnego Państwo przyjmujące:
a) zezwala na wywóz ruchomego mienia pozostałego po osobie zmarłej, z wyjątkiem mienia nabytego w Państwie przyjmującym, którego wywóz był zabroniony w chwili śmierci tej osoby;
b) nie pobiera państwowych, terenowych ani komunalnych podatków spadkowych i podatków od przeniesienia prawa własności w odniesieniu do mienia ruchomego, które znajdowało się w Państwie przyjmującym jedynie w związku z przebywaniem zmarłego w tym Państwie w charakterze członka urzędu konsularnego.
Art. 27.
Z zastrzeżeniem swych ustaw i innych przepisów dotyczących stref, do których wstęp ze względu na bezpieczeństwo państwa jest zabroniony lub ograniczony, Państwo przyjmujące zapewni wszystkim członkom urzędu konsularnego pełną swobodę poruszania się i podróżowania na swym terytorium.
Art. 28.
1. Członkowie urzędu konsularnego nie podlegają ustawom i innym przepisom Państwa przyjmującego w zakresie ubezpieczeń społecznych.
2. Postanowienia ustępu 1 stosuje się również do członków personelu prywatnego zatrudnionych wyłącznie przez członków urzędu konsularnego, jeżeli:
a) nie są obywatelami Państwa przyjmującego ani nie zamieszkują stale w tym Państwie;
b) podlegają przepisom o ubezpieczeniu społecznym w Państwie wysyłającym lub państwie trzecim.
3. Członkowie urzędu konsularnego zatrudniający osoby, do których nie stosuje się postanowień ustępu 2, będą przestrzegać obowiązków nakładanych na pracodawców przez ustawy i inne przepisy o ubezpieczeniach społecznych Państwa przyjmującego.
Art. 29.
Środki transportu będące własnością Państwa wysyłającego i przeznaczone dla celów urzędu konsularnego lub będące własnością członków urzędu konsularnego i członków ich rodzin podlegają w Państwie przyjmującym obowiązkowemu ubezpieczeniu.
Art. 30.
Członkowie rodzin korzystają z przywilejów i immunitetów przyznanych w niniejszej Konwencji członkom urzędu konsularnego, pod warunkiem, że nie są obywatelami Państwa przyjmującego, nie mają stałego miejsca zamieszkania w tym Państwie ani nie wykonują w nim działalności zarobkowej.
Art. 31.
Członkowie urzędu konsularnego, którzy są obywatelami Państwa przyjmującego albo mają stałe miejsce zamieszkania w tym Państwie bądź wykonują w Państwie przyjmującym, poza swą działalnością urzędową, inną działalność zarobkową, korzystają tylko z przywilejów i immunitetów w zakresie składania zeznań co do faktów związanych z wykonywaniem swych funkcji oraz przedkładania korespondencji.
Art. 32.
1. Członkowie urzędu konsularnego korzystają z przywilejów i immunitetów przewidzianych w niniejszej Konwencji od chwili przybycia na terytorium Państwa przyjmującego w celu objęcia swego stanowiska lub jeżeli znajdują się już na tym terytorium, od chwili przystąpienia do wykonywania swych funkcji w urzędzie konsularnym.
2. Członkowie rodziny osób wymienionych w ustępie 1, jak również członkowie personelu prywatnego, korzystają z przywilejów i immunitetów przewidzianych w niniejszej Konwencji od chwili:
a) od której członek urzędu konsularnego zaczyna korzystać z przywilejów i immunitetów zgodnie z ustępem 1;
b) przybycia na terytorium Państwa przyjmującego, jeżeli przybyli na to terytorium w terminie późniejszym niż członek urzędu konsularnego;
c) kiedy stali się członkami rodziny lub członkami personelu prywatnego, jeżeli nastąpiło to później, niż jest przewidziane w punkcie b).
3. Gdy funkcje członka urzędu konsularnego ulegają zakończeniu, jego przywileje i immunitety, a także członków jego rodziny oraz członków jego personelu prywatnego wygasają w chwili, gdy osoby te opuszczają terytorium Państwa przyjmującego lub z upływem rozsądnego terminu, który został im wyznaczony w tym celu. Przywileje i immunitety osób wymienionych w ustępie 2 wygasają wówczas, gdy osoby te przestają być członkami rodziny lub członkami personelu prywatnego; jeżeli jednak osoby te zamierzają opuścić terytorium Państwa przyjmującego w rozsądnym terminie, ich przywileje i immunitety trwają aż do chwili wyjazdu.
4. W odniesieniu do czynności dokonanych przez członka urzędu konsularnego w wykonywaniu jego funkcji immunitet jurysdykcyjny trwa bez ograniczenia w czasie.
5. W przypadku śmierci członka urzędu konsularnego członkowie jego rodziny korzystają nadal z przywilejów i immunitetów przyznanych im przez niniejszą Konwencję do chwili opuszczenia przez nich terytorium Państwa przyjmującego lub do upływu rozsądnego terminu, który został im wyznaczony w tym celu.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
CZĘŚĆ IV
FUNKCJE KONSULARNE
Art. 33.
Zadaniem urzędnika konsularnego jest popieranie przyjaznych stosunków, przyczynianie się do rozwoju stosunków handlowych, gospodarczych, kulturalnych i naukowych między Umawiającymi się Stronami, ochrona praw i interesów Państwa wysyłającego i jego obywateli, a także ułatwianie ruchu turystycznego.
Art. 34.
Urzędnik konsularny wykonuje funkcje konsularne w swoim okręgu konsularnym. Za zgodą Państwa przyjmującego może on je wykonywać również poza swoim okręgiem konsularnym.
Art. 35.
Przy wykonywaniu funkcji urzędnicy konsularni mogą zwracać się do:
a) właściwych miejscowych organów swojego okręgu konsularnego;
b) właściwych centralnych organów Państwa przyjmującego, jeżeli na to zezwalają ustawy i inne przepisy lub zwyczaje tego Państwa albo umowy międzynarodowe.
Art. 36.
Urzędnik konsularny ma prawo, zgodnie z ustawami i innymi przepisami Państwa przyjmującego, zabezpieczać odpowiednie zastępstwo obywateli Państwa wysyłającego przed sądami lub innymi organami Państwa przyjmującego w celu uzyskania tymczasowych środków dla ochrony ich praw i interesów, gdy obywatele ci, z powodu nieobecności lub jakiejkolwiek innej przyczyny, nie są w stanie podjąć w odpowiednim czasie obrony swych praw i interesów.
Art. 37.
Urzędnik konsularny ma prawo:
a) prowadzić rejestr obywateli Państwa wysyłającego zamieszkujących lub przebywających w jego okręgu konsularnym;
b) wydawać obywatelom Państwa wysyłającego paszporty lub inne dokumenty podróży, przedłużać ich ważność, dokonywać w nich innych zmian, a także unieważniać je;
c) wydawać wizy.
Art. 38.
1. Urzędnik konsularny ma prawo przyjmować oświadczenia o wstąpieniu w związek małżeński pod warunkiem, że przyszli małżonkowie są obywatelami Państwa wysyłającego oraz jeżeli jest to zgodne z ustawami i innymi przepisami Państwa wysyłającego i nie jest sprzeczne z ustawami i innymi przepisami Państwa przyjmującego.
2. Urzędnik konsularny ma prawo prowadzić rejestrację urodzeń, małżeństw i zgonów obywateli Państwa wysyłającego oraz wydawać odpowiednie dokumenty. Postanowienie to nie zwalnia obywateli Państwa wysyłającego od przestrzegania ustaw i innych przepisów Państwa przyjmującego obowiązujących w tym zakresie.
3. Urzędnik konsularny zawiadamia właściwe organy Państwa przyjmującego o rejestracji dokonanej zgodnie z postanowieniami ustępu 2, jeżeli ustawy i inne przepisy tego Państwa wymagają takiego zawiadomienia.
Art. 39.
1. Urzędnik konsularny ma prawo:
a) przyjmować, sporządzać i uwierzytelniać oświadczenia obywateli Państwa wysyłającego;
b) przyjmować, sporządzać, uwierzytelniać i przechowywać w depozycie rozporządzenia ostatniej woli i inne dokumenty stwierdzające jednostronne czynności prawne obywateli Państwa wysyłającego;
c) uwierzytelniać dokumenty, podpisy oraz pieczęcie na dokumentach obywateli Państwa wysyłającego;
d) legalizować wszelkie dokumenty wydane przez organy Państwa wysyłającego lub Państwa przyjmującego oraz poświadczać odpisy i wyciągi z tych dokumentów;
e) tłumaczyć dokumenty z języka jednej Umawiającej się Strony na język drugiej Umawiającej się Strony i uwierzytelniać zgodność tego rodzaju tłumaczeń;
f) sporządzać i uwierzytelniać umowy, które zawierają między sobą obywatele Państwa wysyłającego, jeżeli nie dotyczą one ustanowienia, przeniesienia lub wygaśnięcia praw do nieruchomości znajdujących się w Państwie przyjmującym;
g) sporządzać i uwierzytelniać umowy, bez względu na obywatelstwo osób będących stronami, jeżeli te umowy odnoszą się wyłącznie do mienia lub prawa istniejącego w Państwie wysyłającym albo będą wykonywane wyłącznie w tym Państwie.
2. Dokumenty, wymienione w ustępie 1, sporządzone, uwierzytelnione lub zalegalizowane przez urzędnika konsularnego Państwa wysyłającego, uważane są za dokumenty publiczne lub publicznie uwierzytelnione oraz mają taką samą moc prawną i moc dowodową, jak dokumenty uwierzytelnione lub zalegalizowane przez właściwe organy Państwa przyjmującego, jeżeli nie są sprzeczne z ustawami i innymi przepisami tego Państwa.
Art. 40.
Urzędnik konsularny ma prawo przyjmować do depozytu dokumenty, pieniądze lub kosztowności od obywateli Państwa wysyłającego.
Art. 41.
Urzędnik konsularny ma prawo, na wniosek właściwych organów Państwa wysyłającego, przesłuchiwać osoby nie posiadające obywatelstwa Państwa przyjmującego ani obywatelstwa państwa trzeciego lub doręczać im pisma, jeżeli jest to zgodne z umowami międzynarodowymi między Umawiającymi się Stronami bądź nie pozostaje w sprzeczności z ustawami i innymi przepisami Państwa przyjmującego. Przy wykonywaniu tych czynności nie można stosować ani grozić stosowaniem środków przymusu.
Art. 42.
Urzędnik konsularny ma prawo występować wobec właściwych organów Państwa przyjmującego w przypadku konieczności ustanowienia opieki lub kurateli nad obywatelem Państwa wysyłającego, którego miejsce pobytu lub majątek znajduje się na terytorium Państwa przyjmującego; w szczególności ma on prawo proponować odpowiednią osobę na opiekuna, kuratora lub innego urzędowego zastępcę.
Art. 43.
Urzędnik konsularny ma prawo porozumiewać się z obywatelami Państwa wysyłającego, jak również udzielać im pomocy lub rady, a w razie konieczności zapewnić im opiekę prawną. Państwo przyjmujące nie będzie w żaden sposób ograniczać możliwości porozumiewania się z urzędem konsularnym ani dostępu do tego urzędu.
Art. 44.
1. Właściwe organy Państwa przyjmującego powiadomią niezwłocznie, nie później niż w terminie 3 dni, urzędnika konsularnego o każdym przypadku aresztowania, zatrzymania lub pozbawienia wolności osobistej w innej formie obywatela Państwa wysyłającego, w celu podjęcia przez urzędnika konsularnego koniecznych środków dla ochrony praw i interesów tego obywatela, jak również w tym celu, aby obywatel ten mógł skorzystać z opieki urzędnika konsularnego. Organy te obowiązane są niezwłocznie przekazywać wiadomości skierowane do urzędnika konsularnego przez taką osobę.
2. Urzędnik konsularny ma prawo porozumiewać się z obywatelem Państwa wysyłającego aresztowanym, zatrzymanym lub pozbawionym wolności osobistej w innej formie, a w szczególności odwiedzać go i rozmawiać z nim; ma on również prawo udzielać mu pomocy w zapewnieniu opieki prawnej. Właściwe organy Państwa przyjmującego udzielą urzędnikowi konsularnemu tego prawa najpóźniej czwartego dnia od daty aresztowania, zatrzymania lub pozbawienia wolności osobistej w innej formie, a następnie w rozsądnych odstępach czasu. Urzędnik konsularny, bez uszczerbku dla swoich pozostałych uprawnień określonych w niniejszej Konwencji, powstrzyma się od czynności na rzecz obywatela Państwa wysyłającego przewidzianych w niniejszym ustępie, jeżeli sprzeciwia się on temu wyraźnie w obecności urzędnika konsularnego i przedstawiciela właściwych organów Państwa przyjmującego.
3. Właściwe organy Państwa przyjmującego będą informować obywateli Państwa wysyłającego, których to dotyczy, o wszystkich uprawnieniach, które im przysługują zgodnie z postanowieniami niniejszego artykułu.
4. Uprawnienia określone w niniejszym artykule będą wykonywane zgodnie z ustawami i innymi przepisami Państwa przyjmującego z zastrzeżeniem, że nie uchylają one tych uprawnień.
Art. 45.
1. Uprawnienia urzędnika konsularnego w sprawach spadkowych określone są w Umowie między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Austrii o wzajemnych stosunkach z zakresu prawa cywilnego oraz o dokumentach z dnia 11 grudnia 1963 roku.
2. Jeżeli właściwe organy Państwa przyjmującego dowiedzą się o spadku w Państwie przyjmującym, powiadomią niezwłocznie urzędnika konsularnego, gdy obywatel Państwa wysyłającego wchodzi w rachubę jako spadkobierca, spadkobierca konieczny lub zapisobierca. Właściwe organy Państwa przyjmującego powiadomią również, w miarę możliwości, urzędnika konsularnego, gdy w ramach swej działalności dowiedzą się o wszczęciu w państwie trzecim postępowania spadkowego, w którym obywatel Państwa wysyłającego powołany jest do spadku jako spadkobierca, spadkobierca konieczny lub zapisobierca.
Art. 46.
Urzędnik konsularny ma prawo:
a) udzielać wszelkiej pomocy statkom Państwa wysyłającego i załogom podczas ich pobytu na wodach wewnętrznych lub na morzu terytorialnym Państwa przyjmującego. Właściwe organy Państwa przyjmującego będą mu na jego prośbę udzielać w tym niezbędnej pomocy;
b) porozumiewać się z kapitanem i innymi członkami załogi statku Państwa wysyłającego, po dokonaniu zwykłej odprawy odwiedzać ich na pokładzie statku, przyjmować ich wizyty oraz udzielać im pomocy w stosunkach z właściwymi organami Państwa przyjmującego;
c) zgodnie z ustawami i innymi przepisami Państwa wysyłającego przyjmować, sporządzać lub podpisywać wszelkie oświadczenia i inne dokumenty dotyczące statków tego Państwa;
d) zapewniać stosowanie na statkach Państwa wysyłającego ustaw i innych przepisów tego Państwa dotyczących statków i ich załóg.
Art. 47.
1. Właściwe organy Państwa przyjmującego będą informować niezwłocznie urzędnika konsularnego o każdym przypadku, gdy statek Państwa wysyłającego rozbije się, osiądzie na mieliźnie lub ulegnie innej awarii na morzu terytorialnym lub na wodach wewnętrznych Państwa przyjmującego, a także zastosują wszelkie środki w celu ratowania statku, pasażerów, załogi, ładunku lub przedmiotów, które stanowią część statku lub ładunku, a które znalazły się poza statkiem. Właściwe organy Państwa przyjmującego powiadomią niezwłocznie urzędnika konsularnego o zastosowanych środkach i udzielą mu niezbędnej pomocy w celu podjęcia dalszych koniecznych kroków w związku z awarią statku.
2. W przypadkach określonych w ustępie 1 urzędnik konsularny - w razie nieobecności właściciela lub innej upoważnionej osoby - ma prawo działać w ich imieniu w celu zabezpieczenia statku i jego ładunku. Jeżeli ładunek jakiegokolwiek statku stanowi własność obywatela Państwa wysyłającego, urzędnik konsularny ma również prawo podjąć te działania w imieniu właściciela lub innej upoważnionej osoby w razie ich nieobecności.
Art. 48.
1. W przypadku gdy sądy lub inne właściwe organy Państwa przyjmującego zamierzają zastosować jakiekolwiek środki przymusu lub podjąć dochodzenie urzędowe na pokładzie statku Państwa wysyłającego, powiadomią o tym urzędnika konsularnego. Wspomniane powiadomienie będzie przekazane przed podjęciem tych czynności w taki sposób, aby umożliwić urzędnikowi konsularnemu obecność przy ich wykonywaniu. Jeżeli ze względu na pilność sprawy uprzednie powiadomienie urzędnika konsularnego było niemożliwe lub nie był on obecny przy tych czynnościach, sądy lub inne właściwe organy Państwa przyjmującego poinformują go niezwłocznie o zastosowanych środkach.
2. Postanowienia ustępu 1 odnoszą się również do przesłuchiwania na lądzie kapitana lub członka załogi statku Państwa wysyłającego.
3. Postanowień niniejszego artykułu nie stosuje się do kontroli celnej, paszportowej i sanitarnej, jak też do czynności podjętych na prośbę lub za zgodą kapitana statku.
Art. 49.
Postanowienia artykułów 46, 47 i 48 będą miały odpowiednie zastosowanie do statków powietrznych zarejestrowanych w Państwie wysyłającym, z wyjątkiem samolotów wojskowych.
Art. 50.
Urzędnik konsularny może wykonywać wszelkie inne funkcje konsularne powierzone mu przez Państwo wysyłające, jeżeli Państwo przyjmujące nie sprzeciwia się temu.
Art. 51.
1. Urząd konsularny może pobierać na terytorium Państwa przyjmującego za czynności urzędowe opłaty i inne należności ustalone ustawami i innymi przepisami Państwa wysyłającego.
2. Kwoty pobierane z tytułu opłat i należności wymienionych w ustępie 1 wolne są w Państwie przyjmującym od wszelkich podatków i opłat.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
CZĘŚĆ V
POSTANOWIENIA OGÓLNE I KOŃCOWE
Art. 52.
1. Wszystkie osoby korzystające z przywilejów i immunitetów na podstawie niniejszej Konwencji obowiązane są bez uszczerbku dla tych przywilejów i immunitetów przestrzegać ustaw i innych przepisów Państwa przyjmującego.
2. Pomieszczenia konsularne nie będą używane w sposób niezgodny z wykonywaniem funkcji konsularnych.
Art. 53.
W przypadkach wykonywania funkcji konsularnych przez członków przedstawicielstwa dyplomatycznego Państwa wysyłającego w Państwie przyjmującym, postanowienia niniejszej Konwencji stosuje się bez uszczerbku dla przywilejów i immunitetów przysługujących członkom przedstawicielstwa dyplomatycznego na podstawie przysługującego im w Państwie przyjmującym statusu dyplomatycznego.
Art. 54.
Konwencja niniejsza nie narusza innych umów międzynarodowych między Umawiającymi się Stronami.
Art. 55.
Konwencja niniejsza podlega ratyfikacji. Wymiana dokumentów ratyfikacyjnych nastąpi w Warszawie.
Art. 56.
Konwencja niniejsza wejdzie w życie sześćdziesiątego dnia, licząc od dnia wymiany dokumentów ratyfikacyjnych i pozostanie w mocy do chwili wypowiedzenia jej przez jedną z Umawiających się Stron. Wypowiedzenie nabierze skutków prawnych po upływie dwunastu miesięcy od dnia notyfikacji.
Na dowód czego upoważnieni Pełnomocnicy Umawiających się Stron podpisali niniejszą Konwencję i opatrzyli ją pieczęciami.
Sporządzono w Wiedniu dnia 2 października 1974 roku w dwóch oryginałach, każdy w języku polskim i niemieckim, przy czym obydwa teksty są jednakowo autentyczne.
Za Polską Rzeczpospolitą Ludową
Józef Czyrek
Za Republikę Austrii
Dr Heinrich Haymerle
Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 17 kwietnia 1975 roku.
L.S.
Przewodniczący Rady Państwa: H. Jabłoński
Minister Spraw Zagranicznych: S. Olszowski
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
UMOWA
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Królestwem Belgii o współpracy kulturalnej i naukowej, podpisana w Warszawie
dnia 18 października 1974 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 18 października 1974 roku została podpisana w Warszawie Umowa między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Królestwem Belgii o współpracy kulturalnej i naukowej, w następującym brzmieniu dosłownym:
UMOWA
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Królestwem Belgii o współpracy kulturalnej i naukowej.
Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz Rząd Królestwa Belgii,
kierując się pragnieniem pogłębienia tradycyjnej przyjaźni łączącej narody obu krajów,
świadome tego, że rozszerzanie współpracy w dziedzinie kultury przyczyniać się będzie do dalszego zacieśniania więzów łączących reprezentowane przez nie narody, jak również wzrostu wzajemnego zrozumienia i zaufania,
uznając doniosłość współpracy w dziedzinach kultury, szkolnictwa wyższego, nauki i oświaty dla zbliżenia między narodami obu krajów,
postanowiły zawrzeć niniejszą Umowę i uzgodniły, co następuje:
Art. 1.
Umawiające się Strony będą rozwijać, w celu ciągłego podnoszenia wiedzy, współpracę w różnych dziedzinach kultury, będących przedmiotem wspólnego zainteresowania, w szczególności:
1) podejmować inicjatywy zmierzające do lepszego, wzajemnego zapoznawania się z osiągnięciami kulturalnymi, poprzez organizowanie odczytów, wystaw, imprez artystycznych, filmowych, sportowych i młodzieżowych oraz poprzez wymianę odpowiednich publikacji i tłumaczenie dzieł literackich; będą one ułatwiać za pośrednictwem radia i telewizji oraz filmu i innych środków masowej informacji lepsze zapoznawanie się z osiągnięciami myśli i kultury drugiej Strony,
2) ułatwiać bezpośrednie kontakty między pisarzami, kompozytorami, malarzami, rzeźbiarzami, architektami, pracownikami teatru, filmu, radia i telewizji, jak również między instytucjami sportowymi, organizacjami młodzieżowymi oraz przedstawicielami instytucji wiedzy powszechnej i bibliotek publicznych,
3) popierać i ułatwiać współpracę między przedstawicielami prasy i organizacjami dziennikarzy,
4) popierać współpracę między wyższymi szkołami artystycznymi i wychowania fizycznego, bibliotekami, muzeami, teatrami i innymi placówkami kulturalnymi,
5) ułatwiać, poprzez wzajemne przyznawanie stypendiów, wymianę studentów i stażystów między wyższymi szkołami artystycznymi i wychowania fizycznego, między odpowiednimi instytucjami badawczymi, jak również między instytucjami radia i telewizji,
6) popierać udział swoich przedstawicieli w konferencjach, seminariach, kolokwiach, wystawach, konkursach i spotkaniach specjalistów z dziedziny kultury, jak również w zawodach sportowych i imprezach młodzieżowych, organizowanych przez drugą Umawiającą się Stronę.
Art. 2.
Obie Umawiające się Strony popierać będą rozwój współpracy w dziedzinie nauczania. W tym celu Umawiające się Strony będą w szczególności:
1) dążyć do ożywienia współpracy i wymiany profesorów i członków personelu instytucji szkolnictwa wyższego, muzeów i bibliotek, jak również ułatwiać prowadzenie badań, umożliwiając, zgodnie z przepisami obowiązującymi w każdym kraju, dostęp do bibliotek, archiwów i muzeów itp.,
2) dążyć do przyznawania stypendiów oraz wymiany studentów i stażystów między zakładami szkolnictwa wyższego,
3) ułatwiać wymianę doświadczeń we wszystkich dziedzinach nauczania. W tym celu będą popierać wymianę członków personelu nauczającego wszystkich szczebli oraz będą się wzajemnie informować o projektowanych reformach struktury nauczania i metod pedagogicznych,
4) dążyć do ustalenia warunków oraz zakresu, w jakich równoważność świadectw i dyplomów naukowych przyznawanych przez każdą z Umawiających się Stron, będzie mogła zostać uznana,
5) kontynuować wspólną weryfikację i uzupełnianie treści podręczników szkolnych, szczególnie historii i geografii.
Art. 3.
Obie Umawiające się Strony popierać będą rozwój współpracy naukowej między obu krajami.
Dla osiągnięcia wyżej wymienionego celu Umawiające się Strony będą ułatwiać i rozwijać w szczególności następujące formy współpracy:
1) koordynowanie uprzednio uzgodnionych programów badawczych,
2) nawiązywanie kontaktów między zakładami naukowymi, szkołami wyższymi, instytucjami i ośrodkami badawczymi oraz odpowiednimi organizacjami obu krajów w dziedzinach wspólnie uzgodnionych.
3) wymianę personelu zakładów naukowych, jak również innych specjalistów,
4) wymianę pracowników naukowo-badawczych poprzez przyznawanie im stypendiów,
5) wymianę materiałów badawczych, publikacji naukowych i specjalistycznych, dotyczących programów badania i studiów, jak również innych informacji,
6) organizowanie konferencji, kolokwiów i wspólnych seminariów.
Art. 4.
W celu realizacji niniejszej Umowy ustanowiona zostanie Stała Komisja Mieszana, licząca maksymalnie ośmiu członków.
Komisja Mieszana składać się będzie z dwóch sekcji, polskiej i belgijskiej, które zbierać się będą na sesjach plenarnych przynajmniej raz na dwa lata - na przemian w Polsce i w Belgii, celem ustalenia programów wymiany, jak również warunków finansowych ich realizacji.
Każda Umawiająca się Strona powiadomi drogą dyplomatyczną drugą Stronę o nominacji członków swojej sekcji.
Komisja Mieszana będzie mogła korzystać z pomocy ekspertów, jak również, w wypadkach wymagających szczegółowego przeanalizowania, powoływać podkomisje.
Art. 5.
W dniu wejścia w życie niniejszej Umowy zastępuje ona i uchyla Umowę kulturalną między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Królestwem Belgii, podpisaną w Warszawie 9 grudnia 1963 r.
Art. 6.
Umowa niniejsza podlega ratyfikacji i wejdzie w życie trzydziestego dnia licząc od dnia wymiany dokumentów ratyfikacyjnych, która nastąpi w Brukseli.
Art. 7.
Umowa niniejsza zawarta jest na czas nieokreślony. Może być ona wypowiedziana w drodze notyfikacji przez każdą z Umawiających się Stron; w takim przypadku utraci moc po upływie ośmiu miesięcy od dnia wypowiedzenia.
Na dowód czego należycie upełnomocnieni Przedstawiciele Umawiających się Stron podpisali niniejszą Umowę i opatrzyli ją pieczęciami.
Sporządzono w Warszawie dnia 18 października 1974 roku, w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim, francuskim i holenderskim, przy czym wszystkie trzy teksty mają jednakową moc.
Z upoważnienia Rządu
Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
Józef Czyrek
Z upoważnienia Rządu
Królestwa Belgii
Frans R. Taelemans
Po zaznajomieniu się z powyższą Umową Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 6 lutego 1975 roku.
Przewodniczący Rady Państwa: H. Jabłoński
L. S.
Minister Spraw Zagranicznych: w z. J. Czyrek
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
zmiany:
1981-12-20
Dz.U.1982.1.1
art. 1
UMOWA
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Federalną Niemiec
w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku,
podpisana w Warszawie
dnia 18 grudnia 1972 r.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA
POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 18 grudnia 1972 roku została podpisana w Warszawie Umowa między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Federalną Niemiec w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku, w następującym brzmieniu dosłownym:
UMOWA
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Federalną Niemiec w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku.
Polska Rzeczpospolita Ludowa i Republika Federalna Niemiec, powodowane chęcią dalszego rozwijania i ułatwiania ich stosunków gospodarczych, postanowiły zawrzeć Umowę w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku i uzgodniły, co następuje:
Artykuł 1.
Niniejsza Umowa dotyczy osób, które mają miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym lub obu Umawiających się Państwach.
Artykuł 2.
1. Niniejsza Umowa dotyczy - bez względu na sposób poboru - podatków od dochodu i od majątku, które pobiera się w jednym z obu Umawiających się Państw.
2. Za podatki od dochodu i od majątku uważa się wszystkie podatki, które pobiera się od całego dochodu, od całego majątku albo od części dochodu lub majątku, włączając podatki od zysku ze sprzedaży ruchomego lub nieruchomego majątku, podatki od sumy wynagrodzeń, jak również podatki od przyrostu majątku.
3. Do aktualnie istniejących podatków, których dotyczy Umowa, należą w szczególności:
1. w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej:
- podatek dochodowy,
- podatek od wynagrodzeń,
- podatek wyrównawczy (podatek wyrównawczy do podatku dochodowego albo podatek od wynagrodzeń),
- podatek dochodowy od spółdzielczości.
2. W Republice Federalnej Niemiec:
- podatek dochodowy (Einkommensteuer) włącznie z podatkiem uzupełniającym do podatku dochodowego,
- podatek od dochodów spółek (Krperschaftssteuer) włącznie z podatkiem uzupełniającym do podatku od dochodów spółek,
- podatek majątkowy (Vermgensteuer),
- podatek przemysłowy (Gewerbesteuer).
4. Niniejsza Umowa dotyczy również wszystkich podatków takiego samego lub podobnego rodzaju, które w przyszłości będą pobierane obok istniejących podatków lub w ich miejsce.
5. Postanowienia niniejszej Umowy w zakresie opodatkowania dochodu albo majątku mają odpowiednie zastosowanie do podatku przemysłowego, dla którego podstawy obliczenia nie stanowi dochód lub majątek.
Artykuł 3.
1. W rozumieniu Umowy, jeżeli z kontekstu nic innego nie wynika:
a) wyrażenia "Umawiające się Państwo" i "drugie Umawiające się Państwo" oznaczają odpowiednio Polską Rzeczpospolitą Ludową lub Republikę Federalną Niemiec i jeżeli są zastosowane w sensie geograficznym dla celów niniejszej Umowy - obszar, na terenie którego stosowane jest prawo podatkowe danego państwa;
b) wyrażenie "osoba" obejmuje osoby fizyczne i spółki;
c) wyrażenie "spółka" oznacza osoby prawne lub jednostki prawne, które dla opodatkowania traktuje się jako osoby prawne;
d) wyrażenia "przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa" i "przedsiębiorstwo drugiego Umawiającego się Państwa" oznaczają odpowiednio przedsiębiorstwo prowadzone przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym Umawiającym się Państwie albo przedsiębiorstwo prowadzone przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie;
e) wyrażenie "właściwa władza" oznacza w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej - Ministra Finansów, a w Republice Federalnej Niemiec - Federalnego Ministra Finansów.
2. Przy stosowaniu niniejszej Umowy przez Umawiające się Państwo, jeżeli z kontekstu nic innego nie wynika, każde inaczej nie zdefiniowane określenie ma takie znaczenie, jakie przyjmuje się według prawa danego państwa w zakresie podatków, które są przedmiotem niniejszej Umowy.
Artykuł 4.
1. W rozumieniu niniejszej Umowy wyrażenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza osobę, która według prawa tego państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona.
2. Jeżeli stosownie do ust. 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas stosuje się następujące zasady:
a) osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze,
b) jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym Umawiającym się Państwie, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa.
3. Jeżeli stosownie do ust. 1 osoba nie będąca osobą fizyczną ma siedzibę w obu Umawiających się Państwach, uważa się ją za mającą siedzibę w tym Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się miejsce jej faktycznego zarządu.
Artykuł 5.
1. W rozumieniu niniejszej Umowy wyrażenie "zakład" oznacza stałą placówkę, w której całkowicie albo częściowo wykonuje się działalność przedsiębiorstwa.
2. Wyrażenie "zakład" obejmuje w szczególności:
a) miejsce zarządzania,
b) filię,
c) biuro, w którym prowadzona jest działalność handlowa,
d) zakład fabryczny,
e) warsztat,
f) kopalnię, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania bogactw ziemnych,
g) budowę albo montaż, których okres przekracza 12 miesięcy.
3. Nie stanowią zakładu:
a) placówki, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania albo wydawania dóbr albo towarów przedsiębiorstwa,
b) zapasy dóbr albo towarów przedsiębiorstwa utrzymywanych wyłącznie dla składowania, wystawiania lub wydawania,
c) zapasy dóbr albo towarów przedsiębiorstwa, utrzymywanych wyłącznie w celu obróbki lub przerobu przez inne przedsiębiorstwo,
d) stałe placówki, utrzymywane wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów dla przedsiębiorstwa albo w celu uzyskiwania informacji,
e) stałe placówki, utrzymywane wyłącznie w celach akwizycyjnych dla przedsiębiorstwa, udzielania informacji, prowadzenia badań naukowych albo wykonywania podobnych czynności, które mają charakter przygotowawczy albo stanowią czynność pomocniczą.
4. Jeżeli osoba, z wyjątkiem niezależnego przedstawiciela w rozumieniu ust. 5, działa w Umawiającym się Państwie dla przedsiębiorstwa drugiego Umawiającego się Państwa, uważa się, iż w tym pierwszym Państwie istnieje zakład, jeżeli ta osoba posiada pełnomocnictwo do zawierania umów w imieniu przedsiębiorstwa i pełnomocnictwo w tym Państwie zwykle wykonuje, chyba że jej działalność ogranicza się tylko do zakupu dla przedsiębiorstwa dóbr lub towarów.
5. Nie będzie się traktować przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa za posiadające zakład w drugim Umawiającym się Państwie tylko z tego powodu, że wykonuje tam czynności przez maklera, komisanta albo innego niezależnego przedstawiciela, o ile te osoby działają w ramach swojej zwykłej działalności handlowej.
6. Sam fakt, że spółka mająca siedzibę w Umawiającym się Państwie kontroluje lub jest kontrolowana przez spółkę mającą siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie albo tam wykonującą swoje czynności (przez posiadanie tam zakładu albo w inny sposób), nie oznacza, że jedna z nich jest zakładem drugiej.
Artykuł 6.
1. Dochody z majątku nieruchomego mogą być opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym ten majątek jest położony.
2. Wyrażenie "majątek nieruchomy" rozumie się według prawa Umawiającego się Państwa, w którym majątek ten jest położony. Pojęcie to obejmuje w każdym przypadku przynależność do majątku nieruchomego, żywy i martwy inwentarz gospodarstw rolnych i leśnych, prawa, do których zastosowanie mają przepisy prawa cywilnego o gruntach, prawa użytkowania majątku nieruchomego, jak również prawa do zmiennych lub stałych świadczeń z tytułu eksploatacji albo prawa do eksploatacji zasobów mineralnych, źródeł i innych bogactw naturalnych. Statki i samoloty nie stanowią majątku nieruchomego.
3. Ustęp 1 stosuje się do dochodów z bezpośredniego użytkowania, najmu lub dzierżawy, jak również każdego innego rodzaju użytkowania majątku nieruchomego.
4. Ustępy 1 do 3 stosuje się również do dochodów z majątku nieruchomego przedsiębiorstwa i do dochodu z majątku nieruchomego, który służy do wykonywania wolnego zawodu.
Artykuł 7.
1. Zyski z przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa mogą być opodatkowane tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Umawiającym się Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.
2. Jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład, to w każdym Umawiającym się Państwie należy przypisać temu zakładowi takie zyski, które mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem.
3. Przy ustalaniu zysków zakładu dopuszcza się odliczenie nakładów ponoszonych dla tego zakładu włącznie z kosztami zarządzania i ogólnymi kosztami administracyjnymi niezależnie od tego, czy powstały w tym państwie, w którym leży zakład, czy gdzie indziej.
4. O ile w Umawiającym się Państwie istnieje zwyczaj ustalania zysków zakładu przez podział całkowitych zysków przedsiębiorstwa na jego poszczególne części, ustęp 2 nie wyklucza ustalenia przez to Umawiające się Państwo zysku do opodatkowania według zwykle stosowanego podziału; sposób zastosowanego podziału zysku musi jednak być taki, żeby wynik był zgodny z zasadami tego artykułu.
5. Zysk zakładu nie może być ustalony na podstawie samego tylko zakupu dóbr lub towarów dla przedsiębiorstwa.
6. Przy stosowaniu poprzednich ustępów ustalanie zysków zakładu powinno być dokonywane każdego roku w ten sam sposób, chyba że istnieją uzasadnione powody, aby postąpić inaczej.
7. Do zysków przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa w rozumieniu niniejszego artykułu należą wszystkie dochody, które przedsiębiorstwo osiąga w tym Umawiającym się Państwie, w drugim Umawiającym się Państwie lub w państwie trzecim. Jeżeli jednak do zysków należą dochody w rozumieniu artykułu 10, wówczas postanowienia niniejszego artykułu nie naruszają postanowień tamtego artykułu.
Artykuł 8.
1. Zyski z eksploatacji statków morskich lub samolotów w ruchu międzynarodowym mogą być opodatkowane tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się miejsce faktycznego zarządu przedsiębiorstwa.
2. Zyski z eksploatacji statków żeglugi śródlądowej mogą być opodatkowane tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się miejsce faktycznego zarządu przedsiębiorstwa.
3. Jeżeli miejsce faktycznego zarządu przedsiębiorstwa żeglugi morskiej lub śródlądowej znajduje się na pokładzie statku, uważa się, że znajduje się w tym Umawiającym się Państwie, w którym leży port macierzysty statku, a jeżeli nie ma on portu macierzystego, w tym Umawiającym się Państwie, w którym osoba eksploatująca statek ma miejsce zamieszkania lub siedzibę.
4. Ustępy 1 do 3 mają odpowiednie zastosowanie do udziału przedsiębiorstwa żeglugowego lub lotniczego w umowie poolowej, w wspólnocie eksploatacyjnej lub też w innym międzynarodowym związku eksploatacyjnym.
Artykuł 9.
Jeżeli:
a) przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa bierze udział bezpośrednio lub pośrednio w zarządzaniu, kontroli albo w kapitale przedsiębiorstwa drugiego Umawiającego się Państwa, albo
b) te same osoby bezpośrednio lub pośrednio biorą udział w zarządzaniu, kontroli lub kapitale przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa i przedsiębiorstwa drugiego Umawiającego się Państwa i w tych przypadkach między dwoma przedsiębiorstwami w zakresie ich stosunków handlowych lub finansowych zostaną umówione lub narzucone warunki, które różnią się od warunków, które by ustaliły między sobą niezależne przedsiębiorstwa, wówczas zyski, które osiągałoby jedno z przedsiębiorstw bez tych warunków, ale z powodu tych warunków ich nie osiągnęło, mogą być uznane za zyski tego przedsiębiorstwa i odpowiednio opodatkowane.
Artykuł 10.
1. Dywidendy, które płaci spółka mająca siedzibę w Umawiającym się Państwie osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim państwie.
2. Dywidendy te mogą być jednak opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie i według prawa tego państwa, w którym spółka wypłacająca dywidendy ma swoją siedzibę; podatek ten nie może jednak przekroczyć:
a) 5% kwoty dywidendy brutto, jeżeli odbiorca jest spółką rozporządzającą bezpośrednio co najmniej 25% kapitału spółki wypłacającej dywidendy,
b) 15% kwoty dywidendy brutto we wszystkich innych przypadkach.
3. Jak długo w Umawiającym się Państwie stawka podatku od zysku spółki, dotycząca zysku wydzielonego, jest niższa od stawki podatku dotyczącej zysku nie wydzielonego, a różnica wynosi 20% lub więcej, wówczas, odmiennie niż w ustępie 2, podatek pobierany w tym Państwie od dywidend może wynosić 15% sumy dywidendy brutto.
4. Użyty w tym artykule wyraz "dywidendy" oznacza wpływy z akcji lub innych praw związanych z udziałem w zyskach, z wyjątkiem wierzytelności, jak również wpływy pochodzące z innych udziałów w spółce, które według prawa podatkowego państwa, w którym spółka wydzielająca dywidendy ma siedzibę, zrównane są z wpływami z akcji.
5. Nie stosuje się ustępów 1 do 3, jeżeli odbiorca dywidend mający miejsce zamieszkania lub siedzibę w Państwie Umawiającym się ma zakład w drugim Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się siedziba spółki płacącej dywidendy, a udziały, z tytułu których wypłaca się dywidendy - faktycznie należą do tego zakładu. W tym przypadku należy stosować artykuł 7.
6. Jeżeli spółka, której siedziba znajduje się w Państwie Umawiającym się, osiąga zyski albo dochody z drugiego Umawiającego się Państwa, wówczas to drugie państwo nie może ani obciążać podatkiem dywidend, które ta spółka płaci osobom nie mającym miejsca zamieszkania lub siedziby w tym drugim państwie, ani też obciążać zysku spółki podatkiem od nie wydzielonego zysku, nawet kiedy wypłacone dywidendy lub nie wydzielone zyski całkowicie albo częściowo pochodzą z zysków albo dochodów osiągniętych w drugim państwie.
Artykuł 11.
1. Odsetki, które pochodzą z jednego Umawiającego się Państwa i wypłacane są osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane tylko w tym drugim państwie.
2. Użyty w tym artykule wyraz "odsetki" oznacza dochody od publicznych pożyczek, od skryptów dłużnych, także wtedy, kiedy są one zabezpieczone prawem zastawu na gruntach albo są zabezpieczone udziałem w zyskach, i z roszczeń wszelkiego rodzaju, jak też wszelkie inne dochody, które według prawa podatkowego państwa, z którego pochodzą, zrównane są z dochodami z pożyczek.
3. Ustępów 1 i 2 nie należy stosować, jeżeli odbiorca odsetek mający miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie ma zakład w drugim Umawiającym się Państwie, z którego pochodzą odsetki, i jeżeli roszczenia, dla których zaspokojenia są płacone odsetki, faktycznie należą do tego zakładu. W tym przypadku należy stosować artykuł 7.
4. Odsetki uważa się za pochodzące z Umawiającego się Państwa, jeżeli dłużnik ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w tym państwie. Jeżeli jednak dłużnik odsetek - bez względu na to, czy ma lub nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w Umawiającym się Państwie - ma w Umawiającym się Państwie zakład, a dług, od którego są płacone odsetki, został zaciągnięty na cele zakładu i zakład płaci odsetki, uważa się odsetki za pochodzące z tego Umawiającego się Państwa, w którym znajduje się zakład.
Artykuł 12.
1. Opłaty licencyjne, pochodzące z Umawiającego się Państwa wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane tylko w tym drugim państwie.
2. Użyte w tym artykule wyrażenie "opłaty licencyjne" oznacza wszelkiego rodzaju wynagrodzenia, które się płaci za użytkowanie lub prawo do użytkowania praw autorskich, patentów, znaków towarowych (trade mark lub trade name), wzorów albo modeli, planów, tajnych formuł i procesów produkcyjnych, za użytkowanie lub prawo do użytkowania wyposażenia przemysłowego, handlowego lub naukowego albo za udostępnienie doświadczeń przemysłowych, handlowych lub naukowych, albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania filmów kinematograficznych, taśm filmowych lub magnetofonowych dla telewizji lub radia.
3. Ustępu 1 nie stosuje się, jeżeli odbiorca opłat licencyjnych mający miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie ma zakład w drugim Umawiającym się Państwie, z którego pochodzą opłaty licencyjne, a prawo albo wartości majątkowe, za które płaci się opłaty licencyjne, rzeczywiście należą do tego zakładu. W tym przypadku należy stosować artykuł 7.
4. Jeżeli między dłużnikiem a wierzycielem albo między każdym z nich a osobą trzecią istnieją szczególne stosunki i dlatego zapłacone opłaty licencyjne przekraczają w stosunku do świadczenia podstawowego kwotę, którą dłużnik i wierzyciel umówiliby bez tych stosunków, wówczas artykuł ten stosuje się tylko do tej ostatnio wymienionej kwoty. W tym przypadku nadwyżka ponad tę kwotę może być opodatkowana według prawa każdego Umawiającego się Państwa oraz przy uwzględnieniu innych przepisów niniejszej Umowy.
Artykuł 13.
1. Dochody, które osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie osiąga z wykonywania wolnego zawodu albo z innej samodzielnej działalności podobnego rodzaju, mogą być opodatkowane tylko w tym państwie, chyba że dla wykonywania swojej działalności w drugim Umawiającym się Państwie dysponuje ona normalnie stałą placówką. Jeżeli rozporządza ona taką stałą placówką, wówczas dochody mogą być opodatkowane w tym drugim państwie, jednak tylko o tyle, o ile mogą być przypisane tej stałej placówce.
2. Określenie "wolny zawód" obejmuje w szczególności wykonywanie działalności naukowej, literackiej, artystycznej, dydaktycznej lub oświatowej, jak również samodzielną działalność adwokatów, architektów, inżynierów, lekarzy i lekarzy dentystów.
Artykuł 14.
1. Z zastrzeżeniem postanowień artykułu 15, artykułu 16 ustęp 2, artykułu 17 i artykułu 18 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, mogą być opodatkowane tylko w tym państwie, chyba że wykonuje pracę w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, wówczas osiągnięte za nią wynagrodzenia mogą być opodatkowane w tym drugim państwie.
2. Bez względu na ustęp 1, wynagrodzenia, jakie osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej lub samodzielnej, wykonywanej na terenie drugiego Umawiającego się Państwa, mogą być opodatkowane tylko w pierwszym powołanym państwie, jeżeli:
a) odbiorca przebywa w drugim państwie łącznie nie dłużej niż 183 dni podczas danego roku kalendarzowego i
b) wynagrodzenia są wypłacane przez osobę lub osobie, która nie ma w drugim państwie miejsca zamieszkania lub siedziby, i
c) wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład, który posiada w drugim państwie osoba płacąca wynagrodzenia.
3. Bez względu na poprzednie postanowienia tego artykułu wynagrodzenia z pracy najemnej wykonywanej na pokładzie statku morskiego lub samolotu w ruchu międzynarodowym albo na pokładzie statku żeglugi śródlądowej mogą być opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się miejsce faktycznego zarządu przedsiębiorstwa.
Artykuł 15.
Wynagrodzenie, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z tytułu członkostwa w radzie nadzorczej albo radzie zarządzającej spółki, mającej siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim państwie.
Artykuł 16.
1. Bez względu na postanowienia artykułu 13 i 14, dochody zawodowych artystów, jak np. artystów scenicznych, filmowych, radiowych oraz telewizyjnych, jak też muzyków i sportowców z osobiście wykonywanej w tym charakterze działalności, mogą podlegać opodatkowaniu w tym z Umawiających się Państw, w którym wykonują oni te czynności.
2. Odmiennie od postanowień ustępu 1, dochody z rodzajów działalności określonych w ustępie 1, osiągane przez osoby, które występują w ramach wymiany kulturalnej, aprobowanej przez Państwo wysyłające, mogą być opodatkowane tylko w tym państwie, w którym mają miejsce zamieszkania.
Artykuł 17.
1. Wynagrodzenia, płacone przez jedno Umawiające się Państwo albo przez jego jednostkę terenową bezpośrednio albo ze specjalnego majątku utworzonego przez to państwo lub przez jego jednostkę terenową osobie fizycznej z tytułu usług w ramach sprawowania funkcji publicznych na rzecz tego państwa lub jednostki terenowej, mogą być opodatkowane w tym państwie.
2. Do wynagrodzeń za usługi, które pozostają w związku z działalnością kupiecką lub przemysłową jednego z Państw Umawiających się lub jego jednostek terenowych, mają zastosowanie artykuły 14 i 15.
Artykuł 18.
1. Wynagrodzenia nauczycieli akademickich i innych nauczycieli, którzy mają miejsce zamieszkania w jednym z Umawiającym się Państwie i podczas przejściowego pobytu w drugim Umawiającym się Państwie nie przekraczającego 2 lat na uniwersytecie albo w innym zakładzie naukowym lub badawczym, nie służącym celom zarobkowym, wykonują działalność dydaktyczną albo prowadzą badania naukowe, mogą być opodatkowane tylko w pierwszym państwie.
2. Płatności, otrzymywane na utrzymanie, studia i kształcenie przez stypendystę, studenta, praktykanta lub ucznia, który ma miejsce zamieszkania w jednym Umawiającym się Państwie albo przedtem miał tam miejsce zamieszkania i który przebywa w drugim Umawiającym się Państwie wyłącznie dla studiów lub kształcenia się, nie podlegają opodatkowaniu w tym drugim państwie, jeżeli płatności te pochodzą ze źródeł spoza tego drugiego państwa.
Artykuł 19.
Dochody nie wymienione wyraźnie w poprzednich artykułach osób mających miejsce zamieszkania lub siedzibę w Państwie Umawiającym się mogą być opodatkowane tylko w tym państwie.
Artykuł 20.
1. Majątek nieruchomy w rozumieniu artykułu 6 ustęp 2 może być opodatkowany w tym Umawiającym się Państwie, na terenie którego jest położony.
2. Majątek ruchomy, który stanowi majątek obrotowy zakładu danego przedsiębiorstwa albo który należy do stałej placówki służącej do wykonywania wolnego zawodu, może być opodatkowany w tym Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się zakład lub stała placówka.
3. Statki morskie i samoloty w ruchu międzynarodowym i statki żeglugi śródlądowej, jak też majątek ruchomy, służący do eksploatacji tych statków i samolotów, mogą być opodatkowane tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się miejsce faktycznego zarządu przedsiębiorstwa.
4. Wszelkie inne składniki majątkowe osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie mogą być opodatkowane tylko w tym państwie.
Artykuł 21.
1. Podatek od osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej ustala się w sposób następujący:
a) Jeżeli nie ma mieć zastosowania litera b), z podstawy wymiaru dla podatku w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej wyłącza się dochody pochodzące ze źródeł w Republice Federalnej Niemiec, jak również wartości majątkowe położone na terenie Republiki Federalnej Niemiec, które na podstawie niniejszej Umowy mogą być opodatkowane w Republice Federalnej Niemiec. Polska Rzeczpospolita Ludowa uwzględni jednak tak wyłączone dochody i wartości majątkowe przy ustalaniu stawki podatkowej.
Do dywidend stosuje się zdanie 1 tylko wtedy, jeżeli dywidendy wpłacane są spółce mającej siedzibę w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej przez spółkę kapitałową mającą siedzibę w Republice Federalnej Niemiec, w której pierwsza z wymienionych spółek posiada co najmniej 25% udziałów z prawem głosu.
Z podstawy wymiaru dla podatku Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej wyłącza się również udziały, których dywidendy zgodnie z poprzednim zdaniem wyłącza się z podstawy wymiaru podatkowego albo które należałoby przy płatności wyłączać.
b) Podatek płacony według prawa Republiki Federalnej Niemiec i zgodnie z niniejszą Umową od następujących dochodów, pochodzących ze źródeł w Republice Federalnej Niemiec, zalicza się przy zachowaniu przepisów prawa podatkowego Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej o zaliczeniu podatków zagranicznych na poczet podatków, pobieranych w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej od tych dochodów:
1) dywidend, do których litera a) nie ma zastosowania,
2) dochodów w rozumieniu artykułu 15,
3) dochodów w rozumieniu artykułu 16 ust. 1.
2. Podatek od osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Republice Federalnej Niemiec ustala się w sposób następujący:
a) Jeżeli nie ma mieć zastosowania litera b), z podstawy wymiaru dla podatku w Republice Federalnej Niemiec wyłącza się dochody pochodzące ze źródeł w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, jak również wartości majątkowe położone na terenie Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, które na podstawie niniejszej Umowy mogą być opodatkowane w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. Republika Federalna Niemiec uwzględni jednak tak wyłączone dochody i wartości majątkowe przy ustaleniu stawki podatkowej.
Do dywidend stosuje się zdanie 1 tylko wtedy, jeżeli dywidendy wypłacane są spółce kapitałowej mającej siedzibę w Republice Federalnej Niemiec przez spółkę mającą siedzibę w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, w której pierwsza z wymienionych spółek posiada co najmniej 25% udziałów z prawem głosu.
Z podstawy wymiaru dla podatku Republiki Federalnej Niemiec wyłącza się również udziały, których dywidendy zgodnie z poprzednim zdaniem wyłącza się z podstawy wymiaru podatkowego albo które należałoby przy płatności wyłączyć.
b) Podatek płacony według prawa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i zgodnie z niniejszą Umową od następujących dochodów, pochodzących ze źródeł w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, zalicza się przy zachowaniu przepisów prawa podatkowego Republiki Federalnej Niemiec o zaliczaniu podatków zagranicznych na poczet podatków pobieranych w Republice Federalnej Niemiec od tych dochodów:
1) dywidend, do których litera a) nie ma zastosowania,
2) dochodów w rozumieniu artykułu 15,
3) dochodów w rozumieniu artykułu 16 ust. 1.
c) Jeżeli spółka mająca siedzibę w Republice Federalnej Niemiec przeznacza wpływy ze źródeł położonych w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej do wydzielenia na dywidendy, litery a) i b) nie wykluczają ustalenia obciążenia wypłat według przepisów prawa podatkowego Republiki Federalnej Niemiec.
Artykuł 22.
1. Jeżeli osoba mająca siedzibę lub miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie jest zdania, że zarządzenia państwa lub obu Umawiających się Państw wprowadziły lub wprowadzą dla niej opodatkowanie, które nie odpowiada niniejszej Umowie, wówczas może ona bez ujmy dla środków odwoławczych przewidzianych w prawie wewnętrznym tych państw przedłożyć swoją sprawę właściwej władzy tego Umawiającego się Państwa, w którym ma miejsce zamieszkania lub siedzibę.
2. Jeżeli ta właściwa władza uzna zarzut za uzasadniony, ale nie może sama spowodować zadowalającego rozwiązania, wówczas poczyni ona starania, ażeby przypadek ten uregulować w drodze porozumienia z właściwą władzą drugiego Umawiającego się Państwa, tak ażeby zapobiec opodatkowaniu niezgodnemu z niniejszą Umową.
3. Właściwe władze Umawiających się Państw będą czynić starania, aby w wzajemnym uzgodnieniu usuwać trudności lub wątpliwości, które mogą powstać przy interpretacji i zastosowaniu Umowy. Mogą one również wspólnie rozważać, w jaki sposób można zapobiec podwójnemu opodatkowaniu w przypadkach, które nie są uregulowane Umową.
4. Właściwe władze Umawiających się Państw mogą w celu stosowania niniejszej Umowy komunikować się ze sobą bezpośrednio.
Artykuł 23.
1. Właściwe władze Umawiających się Państw będą wymieniały wzajemne informacje potrzebne do wykonania niniejszej Umowy. Wszystkie w ten sposób wymienione informacje stanowią tajemnicę i mogą być udzielane tylko takim osobom lub władzom, które zajmują się wymiarem albo poborem podatków objętych niniejszą Umową.
2. Ustęp 1 nie może być w żadnym przypadku interpretowany tak, jak gdyby zobowiązywał on jedno z Umawiających się Państw do:
a) stosowania środków administracyjnych, które nie są zgodne z ustawami lub praktyką administracyjną tego albo drugiego państwa,
b) przekazywania danych, które według obowiązujących ustaw lub w zwykłym postępowaniu administracyjnym tego lub drugiego Umawiającego się Państwa nie są osiągalne,
c) udzielania informacji, które by ujawniały tajemnicę handlową przedsiębiorstwa lub zawodową lub tok działalności przedsiębiorstwa lub których udzielenie sprzeciwiałoby się porządkowi publicznemu.
Artykuł 24.
Stosownie do Czterostronnego porozumienia z dnia 3 września 1971 roku niniejsza Umowa będzie się rozciągać zgodnie z ustalonymi procedurami na Berlin (Zachodni).
Artykuł 25.
1. Umowa niniejsza podlega ratyfikacji. Wymiana dokumentów ratyfikacyjnych winna nastąpić możliwie jak najprędzej w Bonn.
2. Umowa niniejsza wchodzi w życie w miesiąc po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych i ma zastosowanie:
a) w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej do podatków, które zostały lub będą pobrane za okres wymiarowy 1972 i następne okresy wymiarowe;
b) w Republice Federalnej Niemiec do podatków, które zostały lub będą pobrane za okres wymiarowy 1972 i następne okresy wymiarowe;
c) w obu Umawiających się Państwach do pobieranych w drodze potrąceń podatków dochodowych, które były lub będą uiszczone po 31 grudnia 1971 roku.
Artykuł 26.
Umowa niniejsza pozostaje w mocy na czas nieokreślony, każde jednak z Państw Umawiających się może ją wypowiedzieć pisemnie drugiemu Umawiającemu się Państwu do trzydziestego czerwca każdego roku kalendarzowego, licząc po upływie trzeciego roku od roku wejścia w życie Umowy; w tym przypadku Umowa niniejsza nie będzie miała więcej zastosowania:
a) w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej do podatków, które będą pobierane za okres wymiarowy następujący po okresie wymiarowym, w którym nastąpiło wypowiedzenie i za następne okresy wymiarowe;
b) w Republice Federalnej Niemiec do podatków, które będą pobierane za okres wymiarowy następujący po okresie wymiarowym, w którym nastąpiło wypowiedzenie, i za następne okresy wymiarowe;
c) w obydwu Umawiających się Państwach do pobieranych w drodze potrąceń podatków dochodowych, które uiszczone będą po dniu 31 grudnia roku, w którym nastąpiło wypowiedzenie.
Sporządzono w Warszawie w dniu 18 grudnia 1972 roku w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i niemieckim, przy czym oba teksty są jednakowo autentyczne.
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
Marian Krzak
W imieniu Republiki Federalnej Niemiec
Hans Hellmuth Ruete
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
ROZPORZĄDZENIE MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI
z dnia 28 września 1975 r.
w sprawie ustalania stopnia trwałego uszczerbku na zdrowiu oraz związku śmierci funkcjonariusza Służby Więziennej ze służbą wskutek wypadku lub choroby.
Na podstawie art. 66 ust. 1 ustawy z dnia 10 grudnia 1959 r. o Służbie Więziennej (Dz. U. z 1959 r. Nr 69, poz. 436 i z 1975 r. Nr 20, poz. 107) oraz art. 11 ust. 3 ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o odszkodowaniach przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą w Milicji Obywatelskiej (Dz. U. Nr 53, poz. 345) zarządza się, co następuje:
ż 1. O trwałym uszczerbku na zdrowiu funkcjonariusza Służby Więziennej wskutek wypadku pozostającego w związku z pełnieniem służby więziennej albo wskutek choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami tej służby oraz o związku śmierci funkcjonariusza z tą służbą wskutek takiego wypadku lub choroby orzekają - dla celów przyznawania odszkodowań - wojewódzkie i okręgowe komisje lekarskie służby zdrowia Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w trybie określonym w przepisach w sprawie ustalania stopnia trwałego uszczerbku na zdrowiu oraz związku śmierci funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej ze służbą wskutek wypadku lub choroby.
ż 2. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
zmiany:
1982-12-29
Dz.U.1982.43.283
ż 1
1986-09-01
Dz.U.1986.30.154
ż 1
1989-01-01
Dz.U.1988.42.335
ż 1
1990-01-01
Dz.U.1989.66.405
ż 1
1990-09-10
Dz.U.1990.62.364
ż 1
1991-09-26
Dz.U.1991.81.357
ż 1
1992-05-12
Dz.U.1992.38.165
ż 1
1994-03-26
Dz.U.1994.31.115
ż 1
1995-01-01
Dz.U.1994.84.386
art. 4 ust. 6
2000-08-24
Dz.U.2000.65.776
ż 1
2001-03-24
Dz.U.2001.16.181
ż 1
2001-06-15
Dz.U.2001.54.566
ż 1
ROZPORZĄDZENIE MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI
z dnia 18 grudnia 1975 r.
w sprawie kosztów przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych w postępowaniu sądowym.
Na podstawie art. 10 ust. 3 i art. 16 dekretu z dnia 26 października 1950 r. o należnościach świadków, biegłych i stron w postępowaniu sądowym (Dz. U. Nr 49, poz. 445) zarządza się, co następuje:
ż 1. Koszty przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych w postępowaniu sądowym obejmują:
1) wynagrodzenie biegłych za wykonaną pracę,
2) koszty zużytych materiałów,
3) inne wydatki niezbędne do wydania opinii.
ż 2. 1. Podstawę obliczenia wynagrodzenia biegłych sądowych za wykonaną pracę, zwanego dalej "wynagrodzeniem biegłych", stanowi kwota bazowa dla osób, o których mowa w art. 5 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 23 grudnia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 110, poz. 1255 i z 2000 r. Nr 19, poz. 239), której wysokość, ustaloną według odrębnych zasad, określa ustawa budżetowa, z zastrzeżeniem ust. 1a.
1a. W przypadku gdy ogłoszenie ustawy budżetowej nastąpi po dniu 1 stycznia roku, którego dotyczy ustawa budżetowa, podstawę obliczenia wynagrodzenia za okres od 1 stycznia do dnia ogłoszenia ustawy budżetowej stanowi kwota bazowa w wysokości obowiązującej w grudniu roku poprzedniego.
2. Jeżeli przepisy poniższe nie stanowią inaczej, wynagrodzenie biegłych za wykonaną pracę wynosi za godzinę pracy od 1,2% do 1,7% podstawy obliczania.
3. W razie złożonego charakteru problemu będącego przedmiotem opinii, wynagrodzenie określone w ust. 2 może być, na wniosek zainteresowanego, podwyższone w granicach do 50% stawki, jeżeli biegły ma dyplom ukończenia studiów wyższych lub dyplom mistrzowski oraz pełni funkcję biegłego sądowego nie krócej niż jedną kadencję lub rzeczoznawcy przez okres co najmniej pięciu lat.
4.
ż 3. Dla biegłych posiadających tytuł naukowy lub stopień naukowy wynagrodzenie za godzinę pracy wynosi:
1) profesor 3,7%
2) doktor habilitowany 2,9%
3) doktor 2,4%
podstawy określonej w ż 2 ust. 1.
ż 4. 1. Wynagrodzenie biegłych z zakresu medycyny za wykonaną pracę określa się według taryfy stanowiącej załącznik nr 1 do rozporządzenia, a wynagrodzenie biegłych z zakresu geodezji i kartografii - według taryfy stanowiącej załącznik nr 3 do rozporządzenia
2. Jeżeli rodzaj wykonanej przez biegłego pracy nie jest wymieniony w taryfie, przy określaniu wynagrodzenia stosuje się stawkę ustaloną w taryfie za pracę podobną do wykonanej przez biegłego.
3. W razie niemożności określenia wynagrodzenia biegłego według taryfy wymienionej w ust. 1 stosuje się stawkę wynagrodzenia za godzinę pracy.
ż 5. Przewidziane w ż 2-4 wynagrodzenie biegłych za wykonaną pracę obejmuje należność za czynności przygotowawcze i badawcze, łącznie z zapoznaniem się z aktami sprawy, oraz za opracowanie opinii wraz z uzasadnieniem.
ż 6. 1. Za udział w czynności sądowej wynagrodzenie biegłego określa się według stawki wynagrodzenia za godzinę pracy, uwzględniając czas koniecznej obecności biegłego w sądzie lub w innym miejscu, w którym czynność się odbywa.
2. Każdą rozpoczętą godzinę czynności liczy się za pełną.
ż 7. W razie wydania opinii przez jednostkę organizacyjną akademii medycznej, instytutu naukowo-badawczego lub zakład służby zdrowia wynagrodzenie tych jednostek za wykonaną pracę określa się według taryfy stanowiącej załącznik nr 2 do rozporządzenia, przy czym stosuje się przepisy ż 4 ust. 2 i 3 i ż 5.
ż 8. W razie wydania opinii przez jednostkę organizacyjną inną niż wymienione w ż 7 wynagrodzenie tej jednostki za wykonaną pracę określa się zgodnie ze stawkami w niej stosowanymi.
ż 9. Wynagrodzenie za udział w czynności sądowej przedstawiciela jednostki organizacyjnej wymienionej w ż 7 i 8 określa się według zasad ustalonych w ż 6.
ż 10. Jeżeli rozporządzenie ustala dolną i górną granicę stawki wynagrodzenia, przy określaniu wynagrodzenia należy mieć na uwadze w szczególności kwalifikacje biegłego lub inych osób biorących udział w opracowaniu opinii lub w czynności sądowej, stopień złożoności problemu będącego przedmiotem opinii oraz warunki, w jakich opracowano opinię lub dokonano czynności sądowej.
ż 11. Jeżeli praca została wykonana wadliwie, niezgodnie z zaleceniem sądu lub ze znacznym nie usprawiedliwionym opoźnieniem, wynagrodzenie ulega odpowiedniemu obniżeniu.
ż 12. Jeżeli wynagrodzenie określa się w całości lub w części według stawki wynagrodzenia za godzinę pracy, należy przedstawić sądowi wraz z rachunkiem dwa egzemplarze karty pracy sporządzonej według wzoru ustalonego odrębnie.
ż 13. 1. Biegłym (jednostkom organizacyjnym wymienionym w ż 7 i 8) niezależnie od wynagrodzenia za wykonaną pracę przysługuje zwrot kosztów zużytych materiałów oraz innych wydatków niezbędnych do wydania opinii.
2. Jednostkom organizacyjnym wymienionym w ż 7 przysługuje ponadto zwrot kosztów pobytu w zakładzie opieki zdrowotnej osoby oddanej pod obserwację, a w szczególności kosztów: wyżywienia, świadczonych usług medycznych związanych wyłącznie z obserwacją, usług nie mających charakteru medycznego oraz ogólnych kosztów zakładu.
ż 14. 1. Należności biegłych (jednostek organizacyjnych wymienionych w ż 7 i 8) ustala się i przyznaje na podstawie przedstawionych rachunków i innych dokumentów sprawdzonych przez głównego księgowego sądu wypłacającego należność lub przez innego pracownika wyznaczonego przez prezesa sądu.
2. Sprawdzenie rachunków i innych dokumentów nie jest wymagane, jeżeli dotyczą opinii o charakterze powtarzalnym i jednorodnym, których koszty ustala się w całości lub w części na podstawie kalkulacji, a także w wypadkach mniejszej wagi. Kalkulacja taka powinna być uzgodniona z Ministerstwem Sprawiedliwości.
ż 15. Ustaloną w art. 11 dekretu o należnościach świadków, biegłych i stron w postępowaniu sądowym górną granicę wynagrodzenia przysługującego biegłemu za utracony przez niego zarobek, w razie wezwania go do sądu i nieskorzystania z jego usług, ustala się na 3,7% podstawy określonej w ż 2 ust. 1.
ż 16. Tracą moc:
1) rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 12 lipca 1956 r. w sprawie taryfy wynagrodzenia za czynności biegłych z zakresu medycyny sądowej w postępowaniu przed sądami powszechnymi (Dz. U. Nr 33, poz. 155),
2) rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 8 lutego 1958 r. w sprawie taryfy wynagrodzenia za czynności biegłych w postępowaniu przed sądami ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 15, poz. 68),
3) rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 20 grudnia 1961 r. w sprawie taryfy wynagrodzenia biegłych (tłumaczy) z zakresu daktylologii (Dz. U. z 1962 r. Nr 8, poz. 40),
4) rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 kwietnia 1968 r. w sprawie taryfy wynagrodzenia biegłych księgowych w postępowaniu sądowym (Dz. U. Nr 20, poz. 107).
ż 17. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1976 r.
!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN">
Załącznik nr 1 do rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 grudnia 1975 r. (poz. 254).
TARYFA WYNAGRODZENIA BIEGŁYCH Z ZAKRESU MEDYCYNY W POSTĘPOWANIU PRZED SĄDAMI
Lp.
Określenie czynności
Procent kwoty bazowej dla jednego biegłego
1
2
3
1
Określenie inwalidztwa lub niezdolności do pracy
2,0-8,0
2
Ocena zdolności do odbycia kary pozbawienia wolności
2,8-10,1
3
Stwierdzenie uszkodzeń ciała i ich kwalifikacja, ustalenie czynu nierządnego, stwierdzenie dziewictwa, ciąży, przebytego porodu, zakażenia wenerycznego
1,8-4,1
4
Badanie zdolności do płodzenia, łącznie z badaniem nasienia (w razie konieczności powtórzenia badania, stawkę podwyższa się o 100%)
3,4-5,0
5
Oględziny zewnętrzne zwłok i szczątków ludzkich w miejscu ich znalezienia
3,7-13,5
6
Oględziny zewnętrzne i sekcja zwłok świeżych, w zależności od warunków jej przeprowadzenia, zakresu badań i stanu zwłok
6,3-20,5
7
Oględziny zewnętrzne i sekcja zwłok rozkładających się, przeobrażonych i ekshumowanych, a także wykonywane w warunkach wyjątkowo trudnych
8,8-27,2
8
Badanie stanu zdrowia psychicznego:
1) w warunkach ambulatoryjnych bez pisemnej opinii
1,8-4,4
2) w warunkach ambulatoryjnych z pisemną opinią
4,8-10,1
3) w warunkach szpitalnych z pisemną opinią
11,5-24,4
9
Badanie psychologiczne:
1) w warunkach ambulatoryjnych bez pisemnej opinii
1,8-4,4
2) w warunkach ambulatoryjnych z pisemną opinią
4,8-10,1
3) w warunkach szpitalnych z pisemną opinią
11,5-24,4
10
Badanie w przedmiocie uzależnienia od alkoholu:
1) w warunkach ambulatoryjnych bez pisemnej opinii
1,8-4,4
2) w warunkach ambulatoryjnych z pisemną opinią
4,8-10,1
3) w warunkach szpitalnych z pisemną opinią
11,5-24,4
11
Wydanie opinii wyłącznie na podstawie akt sprawy
4,8-20,4
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
lex polonica 4lex polonica 1lex polonica 2lex polonica 5lex polonica 6Cronicus conflictus Vladislae regis poloniae cum cruciferis AD 1410olimpiada polonistyczna olimpus 2006Prezenty dla młodych Polonia BandWalczyk dla Pana Młodego Polonia Bandolimpiada polonistyczna olimpus 2006 2 modelDopiera Stan i uwarunkowania oświaty polonijnej a zachowanie tożsamości narodowej i kulturowejLexwięcej podobnych podstron