Wizerunek kobiety w barokowym malarstwie i barokowej poezji.











Piątek, 21 Kwietnia Imieniny obchodzą: Anzelm, Feliks, Bartosz
 



















  Sciaga.pl > Prace
> Barok
>
Home | Reklama | Info
| Mail






Gdzie Cz@T ???



Gdzie jestSciaga.pl
?
















Wizerunek kobiety w
barokowym malarstwie i barokowej poezji.










kategoria:   J.polski
zakres:   Barok
dodano:   2000-02-16




Plan
1.Wprowadzenie. 2.Kobiety w malarstwie. a)kontrast
tematyczny pomiędzy dwoma obrazami b)zwierzęcość kobiety
3.Wizerunek kobiety w poezji. a)problem dotyczący większości
kobiet na świecie b)kobieta jako bezduszna lalka
c)dominujący typ urody kobiecej d)niszcząca moc kobiety
e)dwie osobowości kobiety f)obiektywny opis kobiety w baroku
4.Podsumowanie. Wizerunek kobiety w okresie baroku
jest jednolity, chociaż czasem można zauważyć w nim odchylenia od
reguły. Zarówno malarze jak i poeci przedstawiają kobietę jako
postać , która dostarcza rozrywki mężczyznom jest pozbawiona cnót
duchowych, które dominowały w okresie renesansu. Barok
jest epoką kontrastów , dlatego na obrazach malarzy XVI i
XVII-wiecznych bardzo wyraźnie widać różnice pomiędzy barwami ciała
a tłem otoczenia, na których się ono znajduje. Poza tym różnice są
również dostrzegane w samej tematyce obrazów. Mimo iż przeważają
obrazy, na których kobiety eksponują swoje prawie nagie ciała ,
można także spotkać zupełnie odmienny wizerunek kobiety. Fabrizio
Santafede na obrazie zatytułowanym „The Betrothal of St.Catherine”
przedstawia dwie kobiety oraz starszego mężczyznę i dziecko. Jedna z
postaci kobiecych jest ukazana zupełnie inaczej niż Kleopatra na
obrazie autorstwa Massimo Stanzione . Jej ubranie jest proste a cera
ciemna, jej włosy są koloru kasztanowego, sylwetką ani postawą w
niczym nie przypomina Kleopatry. Osobą utrwaloną na płótnie jest
św. Katarzyna, czyli postać kobiety , która nie był powszechnie
znana i dominująca. Wizerunek władczyni starożytnej pędzla
Stanzione przedstawia ówczeczny kanon kobiecego piękna. Według niego
powinna być bardzo skąpo ubrana lub okryta niewielkim kawałkiem
tkaniny. Tło, na którym się znajdowała powinno być ciemne w ten
sposób znakomicie kontrastuje z jej jasną, prawie bladą skórą , na
której doskonale widać bardzo czerwone usta oraz ciemne włosy
zlewające się z tłem. Dla podkreślenia zmysłowości Kleopatra trzyma
w dłoni żmiję wpijającą się w jej nagą pierś, przyglądając się
uważniej można dostrzec łapę zwierzęcą znajdującą się pod łożem, na
którym siedzi kobieta, te elementy mają podkreślić jej
zwierzęcość. Kobieta baroku jest puszysta, dlatego także Kleopatra
jest ukazana w taki sposób, aby zachwycić widza swoją
pulchnością. Pokazywanie swego ciała nie było niczym gorszącym
ani nieprzyzwoitym . Znakomicie ukazuje to obraz Guido Cagnacci
„Susanna and the Elders”, na którym naga kobieta siedzi na stole w
towarzystwie dwóch mężczyzn zachwycających się jej pięknym, nagim
ciałem. Jak już wcześniej wspomniałam, jedną z cech
barokowej kobiety była zwierzęcość , która jest znakomicie
podkreślona na obrazie Luca Giordano „The Battle of the Lapiths and
Centaurs”. Wśród wielu mężczyzn walczących z centaurami można
dostrzec kobiety , które równie brutalnie starają się zwalczyć
pół mężczyzn-półkonie. Oczywiście malarz korzystając z tak
sprzyjającej sytuacji na obrazie, może w bardziej zmysłowy sposób
przedstawić piękno kobiecego ciała. Wizerunek kobiety
zarówno w malarstwie jak i w poezji przedstawiany jest prawie tak
samo. Kobiety kochają zabawy , są niestałe w uczuciach, ich całym
życiem były przyjęcia i całonocne uczty w towarzystwie mężczyzn,
których według Wacława Potockiego jest o wiele mniej niż kobiet . Na
to trudne pytanie stara się odpowiedzieć w króciutkim utworze p.t.
„Czemu więcej białej, niż męskiej płci”. Zastanawia się nad sensem
takiej zależności . „Bo złego, niż dobrego więcej”. Jest to
cytat z ostatniego wersu tego utworu wyjaśniający tę
nierównomierność. Poza tym kobieta uważana jest za osobę
negatywną, postrzeganą się ją jako bezduszną lalkę , nie
posiadającą serca ani uczuć. Wada ta stała się tematem wiersza
Wacława Potockiego pod tytułem „Żałoba po mężu , ale z uwagą”. W
tym utworze opisana jest nieczułość i nieugiętość kobiety , której
zmarł mąż. Przykładem takego jest poniższy fragment: „a łza jej
z oka nie wyciecze. Aż skoro ksiądz do grobu kropi zimne kości-
<>.” Nie
tylko Wacław Potocki dostrzega ich nieczułość, ale także Jan Andrzej
Morsztyn w utworze „Ikona”. Nieczułość kobiety porównywana jest do
starego dębu czy skały. Sam poeta ujął to tak: „Twardszaś ty,
panno, ktorej łzy me nie złamały, Nad żelazo, dyjament, stary
dąb i skały.” Niewątpliwie najczęściej opisywana jest
uroda kobiety i jej wygląd zewnętrzny, bardzo często porównywana
jest do rożnego rodzaju przedmiotów np. w wierszu p.t. „Do Zosie”
Jan Andrzej Morsztyn pisze: „Twarz anielska, głos serafinowy,
Usta z koralu i ząb perłowy, I czarne oczy serca imają,
Warkocz złoty Wiąże; ale cnoty Twardsze węzły mają.”
Tak samo jak kobiety na obrazach tak i w poezji przedstawiane są
jako pulchne osoby o skórze jak mleko i ustach koloru korali.
Kobiety te także sieją zniszczenie, są samolubne , myślą
tylko o sobie i swoich uczuciach. Za taką kobietę uważana jest
Helena w utworze Szymona Zimorowica p.t. „Pieśni i tańce”. Poeta
mówi o niej tak: „Nie ogień[...] Ale Helena przyjemnością
swoją Wszystkie Trojany spaliła i z Troją.” Z tego fragmentu
bardzo jasno wynika, że płeć piękna dąży do uzyskania własnego
szczęścia i przyjemności , nie zważając przy tym na dobro i życie
innych. W utworze nieznanego autora p.t. „Raki o pannie”
opisuje w bardzo podstępny sposób naturę kobiety . Czytając wiersz
od strony lewej do prawej, możemy dostrzec szereg pozytywnych cech,
natomiast jeśli czytamy od strony prawej do lewejmożemy zauważyć, że
autor w ten sposób ukrył drugą stronę osobowości kobiety. Na
podstawie tego wiersza możemy wywnioskować , że kobiety nie są
szczere, starają się ukryć swoją gorszą stronę pod maską cnotliwej
panny. Bardzo dobrym przykładem obiektywnego spojrzenia
na kanon piękna okresu baroku jest wiersz współczesnej poetki
Wisławy Szymborskiej p.t. „Kobiety Rubensa” , który przedstawia
wizerunek kobiety w sposób żartobliwy na zasadzie porównanie go z
wizerunkiem kobiety w średniowieczu i XX wieku.
Podsumowując powyższą wypowiedź, uważam , że w miarę
możliwości wizerunek kobiety barokowej w malarstwie i poezji jest
jednolity. Oczywiście zawsze będą jakieś wyjątki. Nie wszystkie
kobiety są pełne cnót i bogate duchowo, większość z nich jest
niestała w uczuciach. Postrzegana jest jako przedmiot , który
można zmienić kiedy się zestarzeje i zepsuje.







Autor: Gosia

Ocena : 5 








oceń
prace:
1 2 3 4 5 6


Home | Reklama | Info
| Mail


Prace | Pomoc | Książki | Artykuły | News | Katalog | Forum
| Rozrywka






Wszelkie prawa zastrzeżone / All
rights reserved  Sciaga.pl
2000