UNIWERSYTET OPOLSKI
System kształcenia specjalnego
w
Stanach Zjednoczonych
Natalia Zimnol
PTO II
I. WST
P
Specjalne programy edukacyjne w Stanach Zjednoczonych stały się obowiązkowe
od 1975 roku, gdy zwołano Kongres podczas którego wprowadzono ustawę o
Edukacji Dla Wszystkich Dzieci Niepełnosprawnych 1. Została ona utworzona w
odpowiedzi na dyskryminujące traktowanie przez nauczycieli dzieci z
niepełnosprawnością. Podczas tego Kongresu ustalono, że wszystkie szkoły publiczne
powinny zapewnić równy dostęp do edukacji oraz jeden posiłek dla dzieci z
fizycznymi oraz psychicznymi niepełnosprawnościami. Szkoły zostały zobowiązane
do oceniania dzieci niepełnosprawnych i tworzenia dla nich planów edukacyjnych,
które powinny naśladować edukację dla dzieci pełnosprawnych. Ustawa zawiera
również przepis, że niepełnosprawni uczniowie powinni być umieszczani w
placówkach wraz z dziećmi sprawnymi, gdyż to umożliwia maksymalną okazję do
interakcji z uczniami. Osobne kształcenie może nastąpić jedynie wtedy, gdy charakter
lub nasilenie niepełnosprawności jest takie, że ustalone cele nie mogą być osiągnięte
podczas zajeść lekcyjnych.
Po 1990 roku EHA, została przemianowana na IDEA2, która doprowadziła, że
każdy uczeń został uprawniony do swobodnego korzystania z edukacji publicznej
(FAPE)3, aby jednak zapewnić takie możliwości nauczyciele i terapeuci muszą ściśle
współpracować z rodzicami , gdyż to pozwala na zidentyfikowanie takiego ucznia i
określenie jego unikalnych potrzeb edukacyjnych. Rodzice stają się częścią zespołu
kształcenia swojego dziecka i pomagają w modyfikacji programu nauczania by
dopasować go do potrzeb, a także współpracują z członkami zespołu w celu podjęcia
decyzji, jaki system kształcenia jest dla ich dziecka najlepszy. Wybory podejmowane
przez rodziców rejestrowane są w formie pisemnej wraz z dołączeniem
Indywidualnego Programu Edukacji (IEP)4. Szkoła jest zobowiązana do opracowania i
wdrożenia IEP oraz spełnienia wszystkich norm edukacyjnych, jednak rodzice mają
możliwość odmowy nauczania specjalnego dla swojego dziecka.
Na mocy IDEA uczniowie niepełnosprawni mają prawo do specjalnych usług
edukacyjnych w wieku od 3 do 18 lub 21 lat. Jednak aby otrzymywać specjalne usługi
edukacyjne musi wykazać niepełnosprawność w jednej z określonych trzynastu
kategorii:
1. Autyzm
2. Niepełnosprawność rozwojowa
1
EHA- Education for All Handicapped Children Act
2
IDEA Individuals With Disabilities Education Act- jest skierowana na potrzeby edukacyjne dzieci
niepełnosprawnych od urodzenia do wieku 18 lub 21 lat.
3
FAPE Free Appropriate Public Education- każde dziecko niepełnosprawne ma darmowy i swobodny odstęp do
edukacji. Jest to zdefiniowany program edukacyjny który jest zindywidualizowany dla konkretnego dziecka i
zaprojektowany w celu spełnienia jego unikalnych potrzeb. Zapewnia odstęp do ogólnego programu nauczania,
spełnia stopień poziomu norm ustanowionych przez państwo, z którego dziecko otrzymuje zasiłek edukacyjny.
4
Individualized Education Program (IEP) uchwalony przez IDEA- określa zindywidualizowanie cele dziecka
określonego jako niepełnosprawne. We wszystkich przypadkach IEP musi być dostosowany indywidualnie dla
każdego ucznia lub studenta by łatwiej osiągnąć cele edukacji.
2
3. Upośledzenie uczenia się
4. Upośledzenie umysłowe
5. Niepełnosprawność emocjonalna
6. Niepełnosprawność mowy
7. Głuchoniemy/ niewidomy
8. Zaburzenia widzenia Z
9. Zaburzenia słuchu
10. Ortopedyczne lub fizyczne upośledzenie
11. Inne zaburzenia zdrowia ( zaburzenie deficytu uwagi)
12. Niepełnosprawności sprzężone
13. Urazy mózgu
W zależności od indywidualnych potrzeb ucznia może on być umieszczony w szkole
specjalnej lub może otrzymać wiele specjalistycznych usług w samodzielnej sali
lekcyjnej. Dodatkowo do celów naukowych według IPN należy także pomoc osobie
niepełnosprawnej w nabyciu takich czynności jak samo opieka, umiejętności
społeczne, fizyczne, mowy i kształcenia zawodowego.
II. HISTORIA KSZTAA
CENIA SPECJALNEGO W USA
Do czasu Kongresu w 1975 amerykańskie szkoły wykształciły tylko jednego z
pięciu niepełnosprawnych, ponad milion uczniów odmówiła dostępu do szkół
publicznych a drugie 3,5 miliona nie otrzymało żadnych skutecznych instrukcji
postępowania. Wiele stanów posiadało prawa do wykluczenia z edukacji dzieci z
niektórymi niepełnosprawnościami, w tym: dzieci niewidome, głuchonieme, dzieci
upośledzone psychiczne lub umysłowo.
W latach 1950 do 1960 stowarzyszenia rodzin rozpoczęły walkę o prawa dla dzieci
niepełnosprawnych. W odpowiedzi rząd federalny rozpoczął przeznaczać środki na
opracowanie metod pracy z dziećmi niepełnosprawnymi, które miały wspierać ich
rozwój, wdrażać programy specjalne oraz usługi dla ich potrzeb oraz ich rodzin.
Wprowadzono także dwa przepisy dotyczące szkoleń dla nauczycieli oraz innych
pracowników pracujących z uczniami upośledzonymi umysłowo. W 1961 roku
nauczyciele osób głuchoniemych, słabo słyszących lub niedosłyszących musieli brać
udział w specjalistycznych szkoleniach. W roku 1965 przeznaczono fundusze dla
szkół podstawowych i średnich, aby kształcić dzieci niepełnosprawne.
W 1973 wprowadzono Ustawę o Rehabilitacji5, która zagwarantowała prawa
obywatelskie dla osób niepełnosprawnych ramach finansowania ze środków
federalnych instytucji programów oraz działalności na rzecz niepełnosprawnych.
Paragraf 504 z ustawy Rehabilitattion Act of 1973 odnosi się do wszystkich osób
niepełnosprawnych, a nie tylko dla przedziału wiekowego od 3 do 18 lub 21 lat.
Stwarza możliwość zatrudnienia dla dzieci i młodzieży a także dorosłych z
5
Rehabilitation Act of 1973- uchwalona 26 września 1973 , podpisana przez prezydenta Richarda Nixona,
zakazuje dyskryminacji ze względu na niepełnosprawność.
3
niepełnosprawnością a także wyrównuje szanse pomiędzy osobami z
niepełnosprawnością a osobami zdrowymi.
W 1975 EHA ustaliło prawo dla dzieci niepełnosprawnych o otrzymywanie
bezpłatnej edukacji publicznej, przekazano także fundusze umożliwiające
zrealizowanie tego planu, do którego należało także przygotowanie nauczycieli na
takie zmiany. Akt zawierał cztery główne cele:
�� Zapewnienie, że wszystkie dzieci niepełnosprawne otrzymają bezpłatną edukację
specjalną oraz usługi specjalne, przeznaczone dla ich indywidualnych potrzeb.
�� Zapewnienie o ochronie praw dzieci niepełnosprawnych oraz ich rodziców.
�� Zapewnienie o pomocy i wsparciu stanowych oraz lokalnych placówek edukacyjnych.
�� Zapewnienie o ocenianiu i efektywności kształcenia wszystkich dzieci
niepełnosprawnych.
W 1986 roku EHA dodatkowo uchwaliła ustawę o pokryciu opieką niemowląt i
dzieci niepełnosprawnych poniżej 3 roku życia oraz zapewnienie im
zindywidualizowanych specjalnych usług, także dla rodzin niemowląt oraz małych
dzieci. Aby zapewnić osobom z niepełnosprawnością zabezpieczenia przed
dyskryminacją wydano kolejną ustawę Amerykanie z Niepełnosprawnością6, która
dotyczyła dyskryminacji:
�� W pracy (tytuł 1)
�� Usług i transportu (tytuł 2)
�� Zakwaterowania (tytuł 3)7
�� Telekomunikacji (tytuł 4)
�� Różnych przepisów (tytuł 5)
To był wielki krok do normalizacji życia osób z niepełnosprawnością.
Prawo w zakresie edukacji osób niepełnosprawnych uległo zmianie wraz w
wprowadzeniem IDEA8. Dotychczas EHA kładło nacisk na zapewnienie dostępu d o
edukacji dla uczniów niepełnosprawnych, którzy zostali na marginesie w systemie
szkolnym i można było stwierdzić, że cel został osiągnięty. Jednak w 1997 roku
uchwalona na kongresie IDEA miała za zadanie rozwiązanie problemów związanych z
wnikających z realizacji niskich oczekiwań edukacyjnych wobec uczniów z
niepełnosprawnością , także niewystarczającego nacisku na stosowanie metod
nauczania i sposobów uczenia się. W tym także roku dodano do kategorii
nadpobudliwość psychoruchową czyli ADHD. W 2004 roku nowa ustawa
wprowadzała obowiązek świadczenia usług edukacyjnych dla każdego
6
ADA- Americans with Disabilities Act
7
Tytuł 3- zakazuje dyskryminacji ze względu na niepełnosprawność w żadnym miejscu publicznym. Mówi o
równym korzystaniu z towarów, usług i zakwaterowaniu, także o możliwości korzystania z publicznych
noclegowni oraz miejsc edukacji.
8
Individuals with Disabilities Education Act
4
niepełnosprawnego ucznia, nawet jeśli nie ma nadziei, że dziecko z nich korzysta, np.
jeśli dziecko jest w śpiączce.
Ustawa Szkolnictwa Podstawowego i Średniego9 została przemianowana na
Ustawę Żadne Dziecko nie Zostaje w Tyle10, która wymagała odpowiedzialności za
wyniki w nauce wszystkich uczniów, w tym niepełnosprawnych. Wymagano przede
wszystkich 100% biegłości w czytaniu oraz matematyce. W 2004 IDEA zmieniła
procedury identyfikacji niepełnosprawności, postawiono wysokie standardy
kwalifikacyjne dla szkolnictwa specjalnego. Nauczycielom rozkazano, że wszyscy
uczniowie z niepełnosprawnością uczestniczą w rocznych egzaminach i testach oraz
otrzymują udokumentowane oceny.
III. KWALIFIKACJE UCZNIÓW DO KSZTAA
CENIA SPECJALNEGO
1. Skierowanie
Rodzice, którzy podejrzewają lub wiedzą, że ich dziecko ,ma problem z
podejmowanie odpowiednich postępów w szkole, powinien żądąć oceny z lokalnego
okręgu szkolnego. Wniosek zwany  odesłanie do oceny 11 należy złożyć pisemnie.
Pismo powinno być skierowane do dyrektora miejscowej szkoły publicznej i musi
zawierać podstawowe informacje jak: imię nazwisko, data urodzenia, adres, bieżące
umiejscowienie szkoły, podejrzany obszar niepełnosprawności lub specjalne potrzeby.
Skierowania te mogą także być wykonywane przez nauczycieli kształcenia ogólnego
lub doradców. Po otrzymaniu skierowania, szkoła skontaktuje się z rodzicem by
ustalić termin spotkania w celu wyjaśnienia procesu i uzyskania pisemnej zgody na
dokonanie niezbędnych ocen. Aby przygotować się do spotkania rodzice powinni być
w stanie opisać problemy ich dziecka, dostarczając przykładów jego trudności np. w
klasie. Rodzice mogą żądać dostarczenia ocen, które mogą zobrazować specyficzne
potrzeby edukacyjne ich dziecka. Wszystkie oceny koniecznie do zapełnienia pełnego
obrazu dziecka niepełnosprawnego muszą być dostarczone przez system szkolny bez
kosztów dla rodziny.
2. Ocena
Po procesach formalnych rozpoczyna się pracę nad oceną dziecka, by zobaczyć
wszystkie obszary podejrzeń niepełnosprawności.
Testy muszą być w języku ojczystym dziecka i muszą być tworzone przez
zespół specjalistów w tej dziedzinie, a także przez nauczycieli, pedagoga specjalnego,
9
ESEA- Elementary and Secondary Education Act  uchwalona 11 kwietnia 1965 dotyczyła pomocny finanowej
na lokalne placówki edukacyjne, a także o dofinansowaniu edukacji dzieci z rodzin ubłogich, utworzenie
dodatkowych ośrodków edukacyjnych . W 1966 poprawka dotyczyła pomocy dziecoiom niepełnosprawnym a
1967 wprowadzoino program edukacji dwujęzycznej.
10
NCLB- No Child Left Behind Act  utworzona w 2001 roku
11
Referral for evaluation
5
oraz specjalistę w dziedzinie niepełnosprawności. Testowaniu może być poddana
tylko jedna osoba, wszelkie badania i inne materiały w tym oceny stosowane muszą
być analizowane przez specjalistów odpowiednio przeszkolonych np. testy
psychologiczne, muszą być przeprowadzone przez psychologa. Ponadto nauczyciele
będą używać formalnych testów, takich jak DIBLES12, DRA13, WJ III14, lub WIAT15,
aby sprawdzić czy dziecko jest nad czy poniżej wymaganego poziomu. Stopnie są
bardzo pomocne, dla nauczycieli i członków komisji, gdyż pomagając zobaczyć cały
naukowy obraz ucznia.
Oprócz badania, ważnym aspektem jest także obserwacja dziecka szkole lub
sytuacjach życiowych, to dzięki niej można określić jakie są interakcje z rówieśnikami
i nauczycielami. Aby otrzymać obiektywną ocenę, obserwacja musi być
przeprowadzana przez osobę inną niż nauczyciel w klasie. Obserwacje nie muszą być
przeprowadzane wyłącznie w klasie, zwłaszcza gdy dziecko jest p[podejrzane o
niepełnosprawność może ujawniać się w takich miejscach jak siłownia, stołówka czy
korytarz.
3. Klasyfikacja
Kiedy wszyscy oceniający zobaczyli materiał zebrany podczas poprzednich
etapów ogłasza się posiedzenie, na którym trzeba ustalić czy dziecko kwalifikuje się
do kształcenia specjalnego. Jeżeli zespół uzna, że dziecko kwalifikuje się do
kształcenia specjalnego, trzeba następnie klasyfikować dziecko z 13 kategoriami
(IDEA pozwala, ale nie wymaga od placówek edukacyjnych dodania do klasyfikacji
ADHD16 i PDD17 według własnego uznania).
IV. OPRACOWANIE IDYWIDUALNEGO PROGRAMU NAUCZANIA
IEP18 został opracowany przez zespół czasem określany jako Komitet do spraw
Edukacji Specjalnej, który musi posiadać co najmniej jednego rodzica i specjalistów
pracujących z uczniem. Nauczyciele oraz przedstawiciel administracji szkolnej są
zobowiązaniu do udziału w spotkaniach, rodzice zaś mogą decydować kogo w do
takiej komisji wybrać, jednak są zobowiązani do wyjaśnienia, dlaczego właśnie te
osoby wybrali.
12
Dynamic In dicators of Basic Early Literacy Skills- Dynamiczne wskaz
niki podstawowych umiejętności czytania
13
Developmental Assessment Reading
14
Woodcock Johnson Tests of Achievement- badania osiągnięć
15
Wechsler Individual Achievement Test- indywidualny test osiągnięć
16
Attention -deficit/Hyperactivity Disorder
17
Pervasive Developmental Disorder
18
Individual Education Program
6
IEP musi zawierać
�� Oświadczenie dziecka o obecnym poziomie edukacji, także opis skutków
niepełnosprawności na wszystkich obszarach edukacji.
�� Zestawienie rocznych celów w tym także tych krótkoterminowych. Cele
roczne muszą opisać to co dziecko ma do osiągnięcia w ciągu 12 miesięcy w
specjalnym programie edukacyjnym,. Cele krótkoterminowe powinny
opisywać kroki niezbędne do osiągnięcia celów długoterminowych. Cele i
zadania są specyficzne we wszystkich dziedzinach, w których dziecko
otrzymuje edukacje specjalną.
�� Oświadczenie specyficznego kształcenia specjalnego, usług specjalnych jakie
powinno się dostarczyć dziecku i zakres w którym dziecko będzie uczestniczyć
w regularnych programach edukacyjnych.
�� Przewidywane terminy rozpoczęcie edukacji specjalnej.
Po spotkaniu IEP rodzice muszą otrzymać pisemne zawiadomienie z dokładnym
opisem gdzie i w jaki sposób będzie przebiegła edukacja specjalna ich dziecka.
Najczęściej, proponowane są programy zlokalizowanie w bliskiej okolicy. Gdy uczeń
jest niepełnosprawny w takim stopniu, że jego potrzeby nie mogą być zaspokojone w
najbliższym okręgu szkolnym, wtedy proponuje się umieszenie  out-of district ( czyli
placówka jest umieszczona w innym okręgu szkolnym, albo nawet w innym stanie).
Programy te mogą obejmować dniowy plan przebywania w niepublicznej szkole
specjalnej, zamieszkanie w szkole specjalnej z akademikiem. W obydwu przypadkach
rodzice powinni odwiedzić te miejsca, które zostały im polecone, w celu ustalenia czy
program tam stosowany jest odpowiedni dla ich dziecka.
V. HISTORIA INTEGRACJI W STANACH ZJEDNOCZONYCH
W USA w 1960 szkoły publiczne stanęły w obliczu ważnych wyzwań,
rozpoczęły się dyskusje na temat nierówności społecznych i gospodarczych, które
doprowadziły do zmian politycznych w całym kraju. Były to zmiany w prawie,
polityce, polityce społecznej i także w edukacji. Rząd federalny pod pieczą prezydenta
Kennedy ego ustalił dużo większe zaangażowanie w sprawy zapewnienia ochrony
praw obywatelskich Amerykanów i spełniania obietnicy powszechnego szkolnictwa.
Od 1960 do 1968 edukacja specjalna była na dramatycznej pozycji i
wywoływała wiele problemów co do spraw jej założeń, struktur oraz operacji. Jednak
mimo to w szkołach nie preferowano programów dla osób niepełnosprawnych, a
nauczyciele twierdzili, że jest zbyt mało uczniów niepełnosprawnych by tworzyć dla
nich specjalne programy nauczania. Trudności w nauce uczniów niepełnosprawnych
były uznawane za braki edukacyjne spowodowane ubóstwem rodzin, deprywacją
kulturową i statusem mniejszości etnicznych. Jednak liczba osób niepełnosprawnych
przybywała w placówkach edukacyjnych co doprowadziło do bardzo trudnych
warunków w szkołach, a dzieci niepełnosprawne były traktowanie nieludzko i
7
okrutnie. Taka sytuacja wywołała debatę na której zaproponowano by stworzyć
oddzielnie placówki dla dzieci niepełnosprawnych.
Kształcenie specjalnie w stanach Zjednoczonych w 1960 roku zostało
ukształtowane przez wiele znaczących inicjatyw społecznych i edukacyjnych. Wśród
nich była ogromna zmiana w charakterze i zasięgu rządu federalnego. Generałowie
pod kierownictwem Kennedy ego zajęli się także polityką wobec niepełnosprawności,
przede wszystkim zajmowani się
upośledzeniami umysłowymi. W 1958
roku podczas rządu prezydenta
Eisenhowera, Kongres ustalił dwie
uchwały bezpośrednio wspierające
kształcenie specjalnie. Pierwsza z nich
uprawniała do puszczania filmów z
napisami dla osób głuchoniemych a druga,
przewidywała wsparcie dla szkolenia
nauczycieli dla dzieci z upośledzeniem
umysłowym. Przejście obu ustaw
wywołało powstanie profesjonalnych grup w szczególności Międzynarodowej Rady
Wyjątkowych Dzieci19. Uchwała o Narodowej Obronie Edukacji20 pozwalała na
większe możliwości rozwoju. Szersze zainteresowanie edukacją specjalną rozpoczęło
się wraz z objęciem urzędu przez Kennediego. Jego zainteresowanie edukacją
specjalną było spowodowane faktem, że jego siostra
Rosemary była upośledzona umysłowo tak jak jego brat
Joseph P. Kennedy. Ówczesny prezydent założył
fundację Jr Fundatio, nazwaną na cześć jego brata,
wspierała ona badania na temat upośledzeń
umysłowych. W 1961 Kennedy powołał specjalny
zespół Krajowego Stowarzyszenia Upośledzonych
Dzieci21, który miał się zajmować zapobieganiem oraz
leczeniem upośledzeń umysłowych. W ciągu roku
grupa posiadająca paru wybitnych pedagogów
specjalnych, lekarzy oraz innych osób związanych z
NARC oraz z członkami Amerykańskiego
Towarzystwa Upośledzonych Umysłowo , opracowała raport zatytułowany  A
proposed Program for National Action To Combat Mental Retardation22 . Raport
przedstawiał wytyczne do opracowania programów federalnych w edukacji specjalnej
przez najbliższe kilka lat, ustanawiał cele i wytyczne oraz parametry rozszerzonych
19
ICEC- International Council for Exceptional Children  powstało w 1958 roku
20
NDEA National Defense Education Act- podpisana w 1958 pod warunkiem finansowania amerykańskich
instytucji edukacyjnych na wszystkich poziomach. Na powstanie wpłynęło uruchomienie przez sowietów
satelity Sputnik. Obywatele USA obawiali się, że szkoły w ZSRR były lepsze od amerykańskich szkół.
21
NARC National Association for Retared Children
22
Proponowany program narodowego działania w celu zwalczenia upośledzenia umysłowego.
8
badań , jak również zwiększenie federalnego finansowania edukacji specjalnej,
szkoleń personelu oraz opieki mieszkaniowej.
Administracja państwa również wpierała wysiłki wraz z Narodowym
Instytutem Zdrowia Psychicznego23, Narodowym Centrum Prawa na Uniwersytecie w
Georgetown24 oraz Radą Reklamy25. Kennedy mianowany specjalnym asystentem
prezesa kontynuował swoją pracę z NARC aż do śmierci. W 1966 prezydent Johnson
ustanowił Stały Komitet do spraw Upośledzenia Umysłowego oraz ustanowił nową
ustawę dotyczącą szkolnictwa w której ogłosił, że państwo będzie dawać dotacje
wspomagające edukację specjalną oraz, że będzie kontynuowane wsparcie dla badań i
projektów związanych z edukacją, opieką i leczeniem osób niepełnosprawnych. W
rezultacie rządzący prezydenci wywołali troskę o istnienie osób niepełnosprawnych co
wywołało u wielu osób chęć niesienia pomocy. Wraz z powolną akceptacją
niepełnosprawności narosła też potrzeba tworzenia instytucji, które były by w stanie
edukować dzieci o specjalnych potrzebach edukacyjnych. W 1966 roku ponad
127 000 dzieci w wieku szkolnym uczestniczyło w zajęciach odbywających się w
instytucjach dla nich przeznaczonych. Pod koniec 1960 roku wzywa się do demontażu
oddzielnych instytucji i zachęcanie do bardziej znormalizowanego toku nauki dla
niepełnosprawnych. Przepisy stanowe i federalne powstające w tym czasie
przyczyniły się do powstawania instytucji integracyjnych. To radykalne przejście
instytucji zajmujących się tylko osobami niepełnosprawnymi wywołało wiele sporów
co do słuszności tej decyzji, a to doprowadziło do Specjalnej debaty o edukacji w
1970 roku. W 1963 roku opublikowano Kartę Praw Edukacyjnych, dokument ten
zapewnił prawo każdego opóz
nionego dziecka do realizacji swoich możliwości, aby
dziecko wychowywane był w miłości i zrozumieniu przez osoby odpowiedzialne za
jego opiekę. Dziecko miało się edukować poprzez pomoc, stymulacje oraz wskazówki
wykwalifikowanych nauczycieli a to wszystko przy bezpłatnej edukacji. Trzy lata
póz
niej NARC wydało kolejne oświadczenie dotyczące organizacji integrująych,
wyróżniające podstawowe cele oraz opisując wysoką jakość opieki instytucjonalnej i
leczenia
Od końca 1950 roku do połowy 1960 edukacja specjalna kontynuowała stały
wzrost nawet gdy jego zwolennicy stale wyrażali zaniepokojenie liczbą uczniów,
którym przypisano potrzebę kształcenia specjalnego. W latach 1958-66 liczba
uczniów otrzymujących potrzebę kształcenia specjalnego zarówno w szkołach,
instytucjach lub miejscach uprawnionych do edukacji specjalnej podwoiła się z 97 600
do ponad 2 106 000. Prawie 1 979 000 z tych dzieci w 1966 roku uczyło się w
programach szkolnych dla osób upośledzonych wzrokowo, z zaburzeniami słuchu,
mowy, zaburzeniami psychicznymi oraz społecznymi niedostosowaniami. W tych
ośmiu latach liczba placówek szkolnych działających na specjalnych programach
23
NIH- National Institute of Mental Health- założony 14 kwietnia 1949 jest największa organizacją badać w
świecie specjalizujących się w chorobie psychicznej.
24
Gerorgetown University  założony w 1789, założycielem jest John Carroll, pierwszy amerykański biskup
katolicki
25
Advertising Council  znana jako Ad Council, założony 1941, produkuje publiczne ogłoszenia.
9
edukacyjnych wzrosła z 3 641 do 6 711 z liczbą nauczycieli przypisanych do
kształcenia specjalnego w szkołach i instytucjach początkowo w liczbie 71 000 a w
roku 1963 do 82 000.
Obecnie integracyjne nauczanie dzieci niepełnosprawnych w USA wywodzi
się z inicjatyw podejmowanych przez rodziców, nie zgadzających się na kształcenie
swoich dzieci w szkole specjalnej. Rodzice zakładają różnorodne stowarzyszenia,
wywierając poprzez ich działalność wpływ na opinię społeczną oraz władze
ustawodawcze i wykonawcze w celu zmiany istniejącej w oświacie sytuacji.
W klasie integracyjnej uczy dwóch nauczycieli - nauczyciel ogólny i pedagog
specjalny, co pozwala na indywidualizację nauczania. Obaj nauczyciele są
współodpowiedzialni za proces nauczania i postępy wszystkich uczniów,
współpracują także w zakresie planowania procesu dydaktycznego i wychowawczego,
dostosowanego do indywidualnych potrzeb każdego dziecka: społecznych,
emocjonalnych i poznawczych. USA realizujące model pełnej integracji w
kształceniu dzieci niepełnosprawnych przyjęły jako zasady podstawowe: zasadę
normalizacji życia osób niepełnosprawnych oraz zasadę ich społecznej integracji.
Pełna integracja jest rozumiana jako włączający system edukacji i oznacza
zamknięcie wszystkich segregacyjnych form kształcenia specjalnego. Odrzuca
tradycyjne podejście do osób niepełnosprawnych i zakłada, że niepełnosprawność jest
częścią doświadczenia ludzkości. Szkoła masowa ma dysponować takimi środkami,
aby mogła zabezpieczyć prawo każdego ucznia do nauki w szkole masowej.
Przeważa tendencja do ograniczania liczby szkół specjalnych i rozbudowania
sieci integracyjnych szkół lokalnych. Jest to zgodne z aktami prawnymi, zwanymi
potocznie  promocją systemu włączającego . Tworzenie modelu pełnej integracji
(szkolnych placówek integracyjnych) opiera się na tworzeniu nowego modelu życia
społecznego, w którym wszyscy mają równe prawa bez względu na poziom
sprawności. Integracja stwarza więc szansę tworzenia świata mniej
rywalizacyjnego a bardziej pokojowego.
10