Wartownik na posterunku ma obowiązek:
1) czujnie strzec i zdecydowanie bronić powierzonego mu mienia (osób);
2) trzymać broń zabezpieczoną z dołączonym magazynkiem lub założoną taśmą (bez
wprowadzonego naboju do komory nabojowej) w położeniu określonym w tabeli
posterunków i nikomu jej nie oddawać;
3) nie opuszczać samowolnie posterunku, zanim nie zostanie zmieniony lub zdjęty,
choćby jego życiu zagrażało niebezpieczeństwo;
4) udzielać pomocy wartownikowi na sąsiednim posterunku, nie przerywając ochrony
powierzonego mu posterunku;
5) nie dopuszczać  na odległość mniejszą niż podana w tabeli posterunków 
żadnych osób, z wyjątkiem tych, którym podlega oraz osób im towarzyszących;
6) umieć posługiwać się technicznymi środkami łączności i sygnalizacji oraz sprzętem
pożarniczym;
7) znać warunki i sposoby użycia broni palnej, jak również zasady stosowania
środków przymusu bezpośredniego.
Wartownikowi na posterunku wolno:
1) oddalać się dla ratowania życia ludzkiego lub mienia, jednak na taką odległość, aby
mógł nadal chronić powierzony mu obiekt;
2) odpowiadać tylko na pytania przełożonych, a także udzielać krótkich informacji
innym osobom, jeżeli tak przewiduje tabela posterunków;
3) schronić się do budki wartowniczej lub pod  grzybek (w razie niekorzystnych
warunków atmosferycznych: deszcz, śnieg, itp.)  nie przerywając obserwacji ochranianego
obiektu;
4) pić napoje, które za zgodą dowódcy warty (pomocnika) lub rozprowadzającego
może zabrać w manierce na posterunek.
Wartownik na posterunku ma prawo:
1) istniejącej sytuacji i niezbędne do osiągnięcia podporządkowania się wydanym
rozkazom (poleceniom). Warunki i sposoby użycia środków przymusu bezpośredniego
określają przepisy dotyczące wojskowych organów porządkowych;
2) użycia broni palnej jeżeli środki przymusu bezpośredniego okazały się
niewystarczające lub ich użycie ze względu na okoliczności zdarzenia nie jest możliwe