Następnym omówionym przeze mnie okresem rozwoju, będzie okres nazwany przez psychoanalityków okresem latencji. Jest to spokojny okres rozwoju, nauka wypierania popędów dzięki wyobraźni i tworzeniu symboli. Dziecko w tym okresie pozbywa się wielu frustracji i otwiera rodzicowi drogę do przekazywania mu norm i wartości kulturowych. Dzieci w tym wieku rozmieją już, że dorośli współżyją ze sobą i w ten sposób plodzą dzieci. I tu pojawia się edypalne zranienie, które polega na tym, że chlopiec odkrywa, że nie jest równy ojcu. Uraz ten zostanie zalezony dopiero w wieku młodzieńczym. Dlatego w tym okresie latencji chlopiec szuka innych sposobów poczuia sily i produktywności. Dzieko w tym czasie poprzez swóją kreatywność i uczenie się zwiększaja możliwośc przezwyciężenia zależności od dorosłych.
Na tym etapie relacja ojciec-syn przeżywana jest przeważnie bezkonfliktowo. Ojciec w tym czasie jest dla syna cenionym wzorem, dziecko podziwia go za jego zdolności i zalety. W tym czasie synowie chętnie i szybko uczą się od swoich ojców, obecnoś lub nieobecnośc ojca w tym czasie jest decydującym czynnikiem rozwoju syna.
„ Szczególnie w tej fazie dzieciństwa obecność ojca jako mentora spelnia specyficzną, konkretną funkcję. Ojciec może teraz pomó synowi w odkrywaniu zdolności, za pomocą których będzie mógl on osiągać cele w sposób bardziej możliwy do zaakceptowania, niż w latach poprzednich(…) Obecnośc oddanego, kochającego ojca może w tym czasie poglębić i wzbogacić projekt męskości syna o wiele uczuć i aktywności, które w przeciwnym razie zostalyby
L. Schon, Synowie i ojcowie tęsknota za nieobecnym ojcem, Gdańsk 2002, s.66