26. Wrzuć strach do kapelusza ²⁷-

Wywiad

MATERIAŁY: ołówek, papier, kapelusz
CEL: wzrost otwartości i akceptacji

PRZEBIEG: gra toczy się w kręgu. Każdy uczestnik (włącznie z prowadzącym) pisze na kartce zdanie rozpoczynające się od słów: w tej grupie (klasie) boję się, że... Kartki są wkładane do kapelusza lub kładzione na stole. Teraz każdy losowo wyciąga kartkę i czyta na głos jej treść, starając się przekazać, co czuł autor, pisząc ją. Jeśli np. na kartce znajduje się zdanie: w tej klasie boję się, że będę wyśmiany, osoba czytająca stara się wyolbrzymiać obawę, mówiąc: boję się mówić o swoich uczuciach, ponieważ wszyscy śmieją się ze mnie i dla­tego nie powiem nic więcej. Prowadzący czuwa, żeby wszyscy słuchali i nie czynili żadnych komentarzy. Gdy wszyscy skończą, następuje rozmowa o tym doświad­czeniu

WARIANTY: można też napisać, co się lubi, a czego nie, jakie ma się zmartwienia, życzenia itp.

MATERIAŁY: niepotrzebne

CEL: budowanie zaufania, odkrywanie siebie, samoświado-

mość, umiejętność słuchania innych

PRZEBIEG: uczestnicy siadają w kręgu i decydują, z kim przepro­wadzą wywiad. Wybranej osobie każdy może zadać pytanie. Wolno odmówić odpowiedzi, ale jeśli się już odpowiada, to tylko uczciwie. Pytający zadają pytania coraz bardziej głębokie i intymne, a także pytania, które wymagają zastanowienia się, np. o opinie, poglądy na życie, uczucia. Jest to czas słuchania i akceptacji - prowadzący musi czuwać, aby grupa nie krytykowała odpowiedzi. Ostatnie pytanie może brzmieć: czy jest coś, co byś chciał, abyśmy o tobie wiedzieli? Niech wywiad trwa tak długo, jak długo gru­pa jest nim zainteresowana. Wywiady można przepro­wadzać z co najmniej kilkoma uczestnikami

WARIANTY: niech wszyscy naraz w tym samym czasie zadają so­bie nawzajem pytania i udzielają wywiadów

130

131

---