Plebs
Stosowane w historiografii określenie najniższej grupy społecznej w miastach w okresie feudalizmu, obejmującej mieszkańców nie posiadających prawa miejskiego; dzielić go można na 2 zasadnicze grupy: produkcyjną, do której wchodzili wolnonajemni robotnicy, niektórzy czeladnicy, wędrowni kupcy, drobni rzemieślnicy, oraz nieprodukcyjną, stanowiącą tzw. margines społeczny, którą tworzyła grupa żebraków, prostytutki, tzw. ludzie luźni itp. Wobec braku stabilizacji w gospodarce i życiu politycznym średniowiecza nieprodukcyjna część plebsu zwiększała się. Liczebność plebsu, szacowana na 1/3-1/2 mieszkańców miast, była szczególnie duża w większych ośrodkach; grupa ta popierała wystąpienia pospólstwa przeciw patrycjatowi (powstania miejskie); w końcu XVIII w. i 1 połowie XIX w. spośród plebsu wykształcały się zalążki proletariatu.
[Encyklopedia historii gospodarczej Polski do 1945 roku, Warszawa 1981, t. II, s. 74, Henryk Samsonowicz]