3* Cechy szczególne- 'przeglądu amunicji
Naprzód kilka zdań o prochu używanym do amunicji.
Jak wiadomo, rozróżniamy prochy dymne i bezdymne czyli koloidowe, które z kolei dzielą się na nitrocelulozowe i nitroglicerynowe. Proch dymny składa się z saletry potasowej (7B°/o), węgla drzewnego (12%) i siarki (10%). Proch bezdymny otrzymano w 1806 roku przez żelatynizację zni- trowanej bawełny z mieszanką alkoholowo-eterową, a proch bezdymny, nitroglicerynowy w 1880 roku przez żelatynizację bawełny strzelniczej z nitroglicerynową.
Proch bezdymny charakteryzuje się większą siłą niż dymny i nie pozostawia przy spalaniu się twardych pozostałości. Naboje do luf - gwintowanych napełniane są właśnie prochem bezdymnym lub małodymnym. W strzelaniu nabojami z prochem bezdymnym po oddaniu 2—3 tysięcy strzałów w lufie występuje znaczny nalot (nagar). Gromadzi się on zwłaszcza w przedniej części komory nabojowej. Po 4—6 tysiącach strzałów ilość nagaru jeszcze bardziej wzrasta, a pola komory i wejście do niej zupełnie się wypalają, w następstwie czego broń zaczyna zwiększać swój rozrzut.
Kształt pocisku dostosowany jest do wymogów balistyki, przy czym musi być zachowany odpowiedni stosunek między średnicą pocisku w jego najszerszej części a kalibrem lufy (dopasowanie) *.
Naboje małokalibrowe mogą być zwyczajne na użytek szkolących się masowo i zawodnicze, specjalnej produkcji, przeznaczone dla wyczynowców. Rozróżniamy naboje długie (longi) i krótkie (shorty). Nabój małokalibrowy krótki posiada krótszą łuskę, mniejszy i lżejszy pocisk oraz powoduje mniejszy kąt wylotu. Nabój małokalibrowy długi waży 3,5—3,6 g, pocisk — 2,55—2,6 g, proch bezdymny 0,06 g, małodymny 0,12 g, a spłonka — 0,02 g.
Przegląd amunicji, jej segregacja i wybór do zawodów oraz ochrona jest czynnością na pewno nie mniej ważną niż wybór i przegląd broni.
Briądne naboje, szczególnie z nierównościami mogą powodować w lufie zadraśnięcia, których z reguły nie można usunąć.
Pocisk powinien mocno i prosto tkwić w łusce. Zalecam zwrócić uwagę, czy w amunicji małokalibrowej parafinowane pokrycie pocisków nie przykrywa górnej części łuski lub nie wchodzi pod nią oraz czy pociski nie mają widocznych białych nalotów (tzn. czy nie są „przesolone*'). Dobrze widoczne białe naloty to zastygnięte w parafinie pęcherzyki powietrza.
Pokrycie pocisku musi być czyste, a parafina (której nie należy ścierać) przezroczysta.
Kalibromierz pocisków ma kształt obrączki. Nabój należy wziąć za łuskę i wstawić pocisk prostopadle w pierścień kalibromierza. Należy wybrać te pociski, które przechodzą przez ' obrączkę z małym naciskiem,
W kształcie pocisku do broni małokalibrowej należy rozróżnić 3 jego części: przednią, środkową czyli wiodącą i końcową.