KONSPEKT SPOTKANIA W GRUPACH
Szkolenie KSM - I 0
Temat : Sakrament pojednania.
Wprowadzenie :
„Ci zaś, którzy przystępują do sakramentu pokuty, otrzymują od miłosierdzia Bożego przebaczenie zniewagi wyrządzonej Bogu i równocześnie dostępują pojednania z Kościołem” - o sakramencie pokuty i pojednania Sobór Watykański II.
Bóg wzywa ludzi do wejścia we wspólnotę z Nim. Lecz ten apel skierowany jest do ludzi, którzy są grzesznikami na mocy samego urodzenia(Ps 51, 7); z winy ich pierwszego praojca grzech wszedł na świat (Rz 5, 12) i od tego czasu przebywa on w najgłębszych pokładach ludzkiego „ja”. Wszyscy są grzesznikami z tytułu ich osobistej winy, bo każdy z nich” zaprzedany we władanie grzechowi” przyjdą dobrowolnie owo jarzmo grzesznych pożądliwości. Odpowiedź na apel Boży będzie się więc domagać od nich na samym wstępie nawrócenia, a potem przez całe życie postawy skruchy. Dlatego właśnie nawrócenie i pokuta zajmują tak ważne miejsce w objawieniu biblijnym. Słowo najczęściej używane w terminologii biblijnej odnośnie nawrócenia to czasownik sub, wyraża ideę zmiany drogi, powrotu, zawrócenia z drogi. W kontekście religijnym znaczy to, że człowiek odwraca się od zła, a zwraca się do Boga. W tym właśnie wyraża się istota nawrócenia, zakładającego zmianę postępowania i nową orientację w całym sposobie życia. W epoce późniejszej odróżniano staranniej aspekt wewnętrzny pokuty od pewnych zewnętrznych aktów przez nią nakazanych. Dlatego biblia grecka używa także terminu metanoia - znaczy to skrucha, pokuta.
Stary Testament i Izrael
Nawrócenie Izraela jako narodu jest obrazem i przykładem nawracania każdego człowieka, także dzisiejszego. Proces ten z pewnością nie jest i być nie może natychmiastowy. Spróbujmy przeanalizować część historii Narodu Wybranego.
Nawrócenie Izraela stanowiło podwójny owoc: nauczania proroków i doświadczeń związanych z pobytem w niewoli. Niewola była okazją wprost opatrznościową do uświadomienia sobie grzechów i do szerszego ich wyznania. Dalsze losy Izraela opowiadają o wszelkich doznaniach jakie miały miejsce podczas wyjścia z Egiptu: samo wyjście, Morze Czerwone, doświadczenia wody i pokarmu oraz wszelkich niewygód aż wreszcie do zawarcia Przymierza na Synaju i dalsza droga przez 40 lat drogami pustyni. Proces naszego nawracania się jest podobny, należy sobie jedynie uświadomić na jakim etapie tej drogi jestem ja.
Nowy Testament
Na progu Nowego Testamentu nawoływanie proroków do nawrócenia odnajdziemy w jego najczystszej postaci w katechezie Jana Chrzciciela, ostatniego z proroków. Łukasz tak oto charakteryzuje zwięźle misję Jana Chrzciciela: Wielu spośród dzieci Izraela nawróci się do Pana, Boga ich" (Łk 1, 16n por. Ml 2, 6; 3, 24). Całe zaś nauczanie Jana streszcza się doskonale w tym zdaniu: „Nawróćcie się, bo bliskie jest Królestwo niebieskie”(Mt 3, 2). Przyjście Królestwa otwiera perspektywy pewnej nadziei. Lecz Jan ukazuje przede wszystkim sąd przyszły, który ma poprzedzić spełnienie się tych nadziei. Nikt nie będzie w stanie ukryć się przed gniewem Bożym, który się ujawni w dniu Jahwe (Mt3, 7.10.12).
Jezus nie ogranicza się do samego ogłaszania, że przybliża się Królestwo Boże. On właśnie sprawia, że przybliża się Królestwo: On wprowadza i otwiera Królestwo, mimo że ciągle zdąża ono doku tajemniczemu wypełnieniu się. Lecz wezwanie do nawrócenia rzucone przez Chrzciciela nie traci nic na swej aktualności. Jezus podejmuje je na swój sposób zaraz na początku publicznej działalności (Mk 1, 15; Mt 4, 17). Jeżeli przyszedł, to po to, żeby „nawoływać grzeszników do nawrócenia” (Łk 5, 32). W tym ukazuje się właśnie główny aspekt Dobrej Nowiny o Królestwie Bożym. Człowiek, który uświadamia sobie to, że jest grzesznikiem, może z resztą z całą ufnością zwrócić się do Jezusa, bo „Syn Człowieczy ma władzę na ziemi odpuszczać grzechy. Lecz nawoływanie do nawrócenia natrafia na ludzkie poczucie samowystarczalności pod wszystkimi jego postaciami - od przywiązania bogaczy do dóbr materialnych aż do pełnego zarozumiałości zadufania w sobie faryzeuszy.
Nawołując do nawrócenia Jezus nie czyni najmniejszych aluzji do obrzędów pokutnych. Nie ma zaufania nawet do zbyt widocznych oznak tej pokuty (Mt 6, 16nn). Najważniejsza jest przemiana, która się dokonuje w sercu i która sprawia, że człowiek staje się znów niczym małe dziecko (Mt 18, 3). Ma potem następować, powtarzany ciągle na nowo wysiłek „szukania Królestwa [Boga] i Jego sprawiedliwości” (Mt 6, 33). Ma to być inaczej mówiąc, życie kierowane zasadami nowego prawa. Sam akt nawrócenia dochodzi do głosu w najbardziej wymownych przypowieściach. Chociaż nawrócenie owo zakłada postanowienie moralnej poprawy, tp jednak w pierwszym rzędzie jest ono pokorną prośbą i aktem ufności: „Boże, miej litość dla mnie, grzesznika” (Łk 18, 13). Nawrócenie jest łaską, poprzedzana zawsze inicjatywą Bożą: Pasterz sam wychodzi na poszukiwanie zaginionej owieczki. Odpowiedź człowieka na tę łaskę jest analizowana konkretnie w przypowieści o synu marnotrawnym, w tej przypowieści, która tak dosadnie ukazuje ogrom ojcowskiego miłosierdzia (Łk 15, 11-32). Dobra Nowina o Królestwie zawiera bowiem tę zaskakującą prawdę: „W niebie większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia”. Jezus sam zaś tak traktuje grzeszników, że gorszy swoją postawą faryzeuszy, lecz równocześnie powoduje nawrócenia wielu.
Przebywając na ziemi Jezus rozesłał swoich apostołów, ażeby głosili nawrócenie, opowiadając przy tym Dobrą Nowinę o Królestwie (Mk 6, 12). Po zmartwychwstaniu ponawia nakaz misyjny: pójdą, by głosić w Jego imieniu pokutę wszystkim narodom w celu dostąpienia odpuszczenia grzechów. Grzech bowiem rzeczywiście zostaną odpuszczone tym, którym oni je odpuszczą (J 20, 23). Dzieje Apostolskie i listy Pawła Przedstawiają dowody na spełnianie się tej zapowiedzi.
Skutki grzechu
Dopuszczając się grzechu ciężkiego nie tyle, że odsuwamy się od Boga i zamykamy na działanie Jego łaski, ale wchodzimy konkretnie w śmierć. Nie żyjemy dla Boga i nic już od Niego nie możemy oczekiwać. Jest to konsekwencja wolności wyboru jako daru z którego należy roztropnie korzystać angażując w pracę nad sobą kształtowanie sumienia. Wolność człowieka nie jest mu dana aby wchodził w śmierć, ale dla poznania dobra , miłości i doświadczenia miłosierdzia Boga. Każdy powołany jest do zbawienia i ono powinno wyznaczać szlaki drogi ziemskiej każdemu człowiekowi.
Przebieg spotkania:
Jaką rolę w Twoim życiu i wychowaniu Twego sumienia spełnia sakrament pokuty?
Czy nie traktujesz spowiedzi indywidualistycznie? (czy nie traktujesz podobnie grzechu)
Jakie trudności maja ludzie przy przygotowaniu się do spowiedzi, bądź ze spowiedzią? ( jak je rozwiązywać )
Jak często mamy się spowiadać?
Jak przeżywasz spowiedź wcześniej a jak dziś?
Wnioski:
Spowiedź nie jest żadną praktyką magiczną w Kościele. Zachęca i umożliwia natomiast każdego korzystającego z niej do ponownego czynienia dobra dzięki łasce Boga. Sakrament spowiedzi świętej ukazuje że Jezus jest prawdziwie przebaczający, ciągły kontakt i współ -praca z Nim daje człowiekowi przedsionek wieczności.