KRZYSZTOF BRUCKI
F2z
PATOLOGIA OGÓLNA
Leczenie ogólne dyskopatii
Dyskopatia to pojęcie dotyczące dysfunkcji krążka międzykręgowego (dysku), która może przyjmować różne formy. Krążek międzykręgowy zbudowany jest z centralnie położonego jądra miażdżystego i obwodowo leżącego pierścienia włóknistego. Dysk oddziela trzony sąsiadujących ze sobą kręgów, zapewniając prawidłowy dystans między nimi, jednocześnie umożliwia ich ruchomość.
Ponieważ dysk (szczególnie w odcinku lędźwiowym) narażony jest na duże obciążenia oraz na mikrourazy - dochodzi do uszkodzenia pierścienia włóknistego i przemieszczenia się jądra miażdżystego najczęściej w kierunku otworu międzykręgowego lub w kierunku światła kanału kręgowego. Zawartość pierścienia włóknistego uciska wówczas i drażni struktury nerwowe. Objawem dyskopatii jest ból, który pojawia się nagle lub narasta stopniowo. Zlokalizowany jest w okolicy kręgosłupa lub promieniuje wzdłuż uciśniętego nerwu.
W stanie ostrym leczenie polega na leżeniu w pozycji odbarczającej korzenie nerwowe i stosowaniu niesterydowych leków przeciwbólowych oraz przeciwzapalnych (Voltaren, Ketonal, Profenid), a także leków rozluźniających napięcie mięśniowe (Myolastan, Sirdalud, Mydocalm). Jeżeli leki te nie przynoszą poprawy, neurolog może zaordynować leki sterydowe.
Korzystne działanie mają zabiegi cieplne lub naprzemiennie cieplne i zimne. Zaleca się noszenie sznurówki lędźwiowej lub pasa stabilizującego. Chorym pomagają też trakcje, czyli manualne rozciąganie kręgosłupa oraz ćwiczenia wykonywane metodą Mc Kenziego (przeprosty w przypadku dyskopatii lędźwiowej lub retrakcje stosowane dla odcinka szyjnego). Pomagają także masaże.
Jednak największe efekty terapeutyczne w przypadku dyskopatii lędźwiowej przynosi medyczny trening mięśniowy, polegający na maksymalnym wzmocnieniu mięśnia poprzecznego brzucha pracującego w synergii z mięśniami własnymi kręgosłupa, które leżą bezpośrednio na kręgosłupie i odpowiadają za jego stabilizację.