Idea dzihadu w muzułmanskich Indiach i a. zachodniej w czasach nowożytnych XVI-XVIII/XIX
Imperium Mogolskie w Indiach powstało w XVI wieku na skutek podboju nowych krain przez wodzów turecko-mongoslkich, pozostawąło pod wielkim wpływem kultury perskiej i było ostatnim z szeregu kręgów muzułmańskich które panowały nad terenami od północy do południowego krańca tego subkontynentu od XVIII wieku. Na Indie najeżdżało wielu muzułmańskich najeźdźców: Persowie, Turcy i Afganowie, ale tylko Mogołom udało się w ciagłych walkach z innymi muzułmanami oraz w ciężkich bojach z Hindusami zbudować trwałą islamską strukturę. Władcy z dynastii Mogołów mieli różne czasami zdania co do sposobów prowadzenia i pojmowania świętej wojny. Baber, założyciel dynastii, nazywał sam siebie Turkiem. On to właśnie prowadził typową wojnę gahzi. Akbar prowadził święte wojny przeciwko Radżputom. Na początku był bardzo pobożnym muzułmaninem, organizował pielgrzymki do Mekki. Jednak później się zmienił, postępował jak Mongołowie przed przyjęciem islamu. Chciał skoncentrować swoim ręku jak najwieksza władzę, sam kierował sprawami państwa, jak i religii. Starał się stworzyć coś w rodzaju nowej religii , która dawała by mu pełnię władzy. W takiej sytuacji nie było mowy o muzułmańskiej świętej wojnie. Ostatni władca tej dynastii Aurangzeb, przyjął postawę ortodoksyjnego władcy muzułmańskiego. Podobnie jak współcześni przywódcy w osmańskim imperium, Aurangzeb powrócił do polityki ekspansjonizmu i uczynił z niej swoje główne zadanie. Powrót Aurangzeba do idei dżihad stworzył nowe problemy, ale nie rozwiązał ani jednego. Był to początek końca wielkiego imperium mogolskeigo.
Afryka zachodnia.
W muzułmańskiej Afryce, na północ jak i na południe od Sahary, hasło świętej wojny odgrywało ogromną rolę w obronie i w ekspansji islamu. Było to w pewnym aspekcie wojna przeciwko niewiernym. Dalej na południe , w Zach. I środkowej części Sudanu, świętą wojnę wykorzystywano jako jeden z głównych instrumentów islamizacji tamtych terenów. Z upływem czasu wpływ twego rodzaju haseł i działań stawał się coraz mniej bezpośredni. Po upadku państwa Songhaj zakończył się okres włączania siłą nowych terenów i nawracania podbitej ludności. Rozpoczął się proces pokojowego nawracania ludności tamtych obszarów na islam, przerywany od czasu do czasu świętymi wojnami, które miały spowodować przekształcenie częściowo już zislamizowanych obszarów w jednolite wyznaniowo państwo.