Rozwój fizyczny

=Intensywnie rozwija się podściółka tłuszczowa, co prowadzi do podwojenia wagi.

=Dziecko rozpoczyna siódmy miesiąc mierząc około 30 cm, a jego waga wynosi od 900 do 1350 g.

=W ósmym miesiącu życia dziecko waży już 1800 - 2200 g i ma około 33 cm długości.

=Stopniowo skóra wygładza się i różowieje, a ciało przybiera kształt bardziej zaokrąglony.

=W dalszym ciągu rosną włosy.

=U chłopców jądra z jamy brzusznej zsuwają się poprzez kanał pachwinowy do moszny.

=Kończą dojrzewanie narządy wewnętrzne, zwłaszcza układ oddechowy.

Rozwój układu nerwowego

=W tym okresie układ nerwowy doskonali swoje funkcjonowanie.

=Na powierzchni obu półkul mózgowych tworzą się charakterystyczne dla człowieka bruzdy, dzięki czemu zwiększa się powierzchnia kory mózgowej i tworzy się sieć znaczących połączeń.

=Rozwój połączeń nerwowych w mózgu jest już na tyle zaawansowany, że w korze mózgowej zachodzi proces różnicowania, uczenia się, zapamiętywania, nabywania nawyków i preferencji, doświadczania pierwotnych emocji.

=W siódmym miesiącu można już rozpoznać u dziecka sześć warstw kory mózgowej. Zmniejszająca się przestrzeń wokół niego uniemożliwia swobodne większe ruchy, ale dziecko nadal przekręca się, rusza kończynami i wykonuje precyzyjne ruchy mimiczne.

=Angażują one do pracy różne partie mózgu, dzięki czemu powstają ciągle nowe połączenia między komórkami nerwowymi oraz wzorce pamięciowe ruchów.

=Na przełomie siódmego i ósmego miesiąca wskutek zmniejszania się przestrzeni wokół dziecka aktywność ruchowa zostaje zastąpiona intensywną bioelektryczną aktywnością kory mózgowej.

=Tworzą się nowe szlaki połączeń między różnymi częściami kory oraz między mózgiem a obwodem ciała. W ten sposób układ nerwowy może coraz sprawniej koordynować ruchy ciała, pracę wszystkich narządów oraz kierować czynnościami, myśleniem i uczuciami.

=Mózg szczególnie intensywnie ćwiczy funkcje oraz integruje informacje w czasie fazy REM.

=W ostatnim trymestrze powstają pewne różnice w dominacji jednej strony ciała nad drugą: półkula lewa, odpowiedzialna za prawą stronę ciała i mowę jest zwykle w okresie płodowym lepiej ukrwiona, a tym samym lepiej odżywiona i dotleniona.

=Wytwarza się gotowość lewej półkuli mózgowej do przyjmowania dźwięków mowy, a prawej - muzyki.

=Obserwuje się cztery stany pobudzenia układu nerwowego: głęboki sen, aktywny sen, spokojne czuwanie, aktywne czuwanie.

=Pod wpływem dobowego rytmu aktywności matki dziecko nabywa nawyki, które dają o sobie znać po urodzeniu: jedne noworodki śpią regularnie i spokojnie, inne mają przerywany sen.

= Jeśli odziedziczony rytm biologiczny dziecka jest odmienny od tego, którego wyuczyło się w łonie, stopniowo przechodzi po urodzeniu na swój własny biorytm.

Rozwój zmysłów

=W tym okresie powstają ośrodki mózgowe dla poszczególnych zmysłów.

=Zewnętrzne narządy zmysłowe są już uformowane i spełniają rolę sprzętu, który może działać, jeśli będzie podłączony do obwodu układu nerwowego i zasilany energią impulsów nerwowych.

=Sygnały, wysyłane do mózgu przez komórki nerwowe poszczególnych zmysłów, tworzą drogą powtórek i ćwiczeń coraz wyraźniejsze szlaki nerwowe, a jednocześnie układ nerwowy uczy się ignorować przypadkowe informacje.

=Narządy zmysłowe rozpoczęły wcześniej swoje działanie w kolejności: dotyk, równowaga, powonienie, smak, słuch, wzrok. Ich rozwój jest jednak uzależniony od siebie.

=Dla harmonijnego rozwoju dziecka konieczny jest naturalny dopływ bodźców, ale niezbyt mocnych. Dlatego odradza się zbyt silną sztuczną stymulację prenatalną pobudzającą jeden zmysł - ze względu na jej szkodliwe następstwa dla innych funkcji zmysłowych i nerwowych.

Zmysł dotyku

=Od początku czwartego miesiąca życia całe ciało dziecka jest wrażliwe na dotyk - muśnięcie lub ucisk wywołują jego reakcję.

=Dziecko ssie palec, dotyka ścian macicy, łożyska, pępowiny, siebie, a zwłaszcza swojej twarzy, która jest szczególnie wrażliwa na dotyk. Dzięki temu może odczuć świat "na własnej skórze", doświadczyć pierwotnych wrażeń, zdobyć świadomość istnienia.

=Pamięć prenatalnego okresu życia dotyczy m.in. poziomu mięśniowego, czego wyrazem jest przyjmowanie pozycji płodowej zaraz po urodzeniu, a potem w późniejszym życiu ta pozycja (zwinięcia w kłębek) daje rozluźnienie w śnie i w chwilach stresu.

=Pamięć ograniczonej przestrzeni wokół ciała w okresie płodowym odzwierciedla się w relaksie, jaki daje odpoczynek w dużym i miękkim fotelu lub w "grajdołkach" na plaży i korzystanie z przytulnych okryć ciała. Dochodzi do tego jeszcze pamięć środowiska wodnego, stąd ulubiony przez wielu wypoczynek w wannie.

Zmysł odczuwania temperatury

=Temperatura środowiska śródmacicznego jest względnie stała: o około 0,5-1,5 oC wyższa niż ciała matki. Zdolność reakcji na bodźce termiczne jest już wykształcona: dziecko reaguje jak na stres na oziębienie lub ogrzanie miejsca, w którym się znajduje.

Zmysł równowagi

=Życie w łonie matki jest okresem ustawicznego kołysania dziecka ruchem i oddechem. Człowiek zachowuje pamięć rytmicznego kołysania ciała, stąd atrakcyjność kołyski, huśtawki, hamaka. Po urodzeniu dzieci delikatnie kołysane lepiej rozwijają się pod względem fizycznym i psychicznym.

=Przez całe życie rytmiczne, kołyszące poruszanie ciałem działa relaksująco, wprowadza uczucie zadowolenia, usypia lub działa jak narkotyk.

Zmysł węchu

=Komórki nerwowe, które wychwytują substancje chemiczne niosące informacje o zapachach są już od dawna czynne, chociaż dziecko przebywa w środowisku wodnym.

=Skład chemiczny płynu owodniowego zależy od odżywiania matki i silne przyprawy (curry, kminek, kozieradka) nadają mu specyficzny zapach, nieobojętny dla dziecka. Rodzi się ono ze zdolnością do odróżniania zapachów przyjemnych i nieprzyjemnych oraz komponentów mieszanek.

=Dzięki nim noworodek wkrótce po urodzeniu rozpoznaje matkę po zapachu i preferuje smak jej mleka.

Zmysł smaku

=Słodki posmak wód płodowych zachęca dziecko do picia (co dostarcza mu produktów odżywczych koniecznych dla wzrostu) i poprzez receptory na języku pobudza ośrodki w mózgu, które wzmagają ruchy nabierania i wypierania wód w płucach i wpływają na regularność tych próbnych ruchów oddechowych.

Zmysł słuchu

=Następuje reakcja na dźwięk w postaci zmian (niezależne od reakcji matki) w ruchach ciała dziecka, akcji jego serca, prądach czynnościowych mózgu, rytmie ruchów klatki piersiowej. Dziecko odbiera dźwięki na drodze pozaakustycznej i uczy się różnicować ich rytm, natężenie, akcent.

=Matki relacjonują poruszenia się dziecka w kilka sekund po zabrzmieniu donośnego dźwięku, dzwonka lub elektrycznego sprzętu kuchennego oraz jego wzmożoną ruchliwość w czasie słuchania głośnej muzyki lub ruchy w rytm uderzeń bębna.

=Dziecko najpierw jest wrażliwe na wibracje, potem na silne, pojedyncze dźwięki, następnie na brzmienia coraz bardziej subtelne.

=Stałym elementem jego uniwersum są dźwięki pracy narządów wewnętrznych matki oraz jej głos. Jest on odbierany zarówno z zewnątrz jak i od wewnątrz, dlatego jest lepiej słyszany niż głosy innych osób. Szczególnym rodzajem dźwięków jest muzyka.

=Zdolność do odbioru dźwięków o niskich częstotliwościach rozwija się szybciej i są one lepiej przewodzone. Dlatego zaleca się, aby kobiety w ciąży słuchały muzyki takich instrumentów jak fagot, flet lub wiolonczela.

=Częstotliwość uderzeń serca matki oraz dźwięki pracy jej narządów wewnętrznych są stałą cechą środowiska śródmacicznego i zostają zapamiętane. Powtarzanie ich po urodzeniu daje dziecku poczucie ciągłości doświadczeń, zmniejsza stres porodowy, uspokaja i rozluźnia. Dlatego odtwarzanie noworodkom rytmu pracy serca człowieka dorosłego uspokaja ich płacz, zmniejsza trudności z oddychaniem, jedzeniem i snem oraz skłonność do chorób.

=Dziecko zapamiętuje też głos matki. Woli słuchać jej głosu niż głosów innych kobiet, co ujawnia się u noworodka bezpośrednio po urodzeniu. Jednocześnie noworodek woli słuchać głosu kobiecego niż głosu męskiego i jakiegokolwiek głosu ludzkiego niż innych dźwięków lub ciszy.

=Pamięć słuchowa przejawia się i w tym, że dziecko najszybciej uczy się w środowisku dwujęzycznym tego języka, którym matka mówiła w okresie ciąży. Dziecko zapamiętuje również muzykę słuchaną przez matkę w okresie ciąży i jej śpiew. =Emitowanie ich po urodzeniu działa uspokajająco i sprzyja lepszemu rozwojowi dziecka.

Zmysł wzroku

=Światło dociera do macicy przez coraz bardziej naciągniętą skórę brzucha jako poświata, ale jego natężenie zależy m.in. od grubości tkanki tłuszczowej matki.

=Dziecko rozwija się w pomarańczowobrunatnym mroku matczynego łona i na pamięć tego doświadczenia wzrokowego wskazuje tendencja w późniejszym życiu do przyciemniania światła, gdy chcemy odpocząć, zrelaksować się, czuć się przytulnie i bezpiecznie.

=Przed urodzeniem dziecko rozróżnia jasne i ciemniejsze cienie. Od dwudziestego szóstego tygodnia życia reaguje wzmożeniem ruchów i zmianą rytmu serca na nagłe oświetlenie brzucha.

Zmysł bólu

=Rozwój zmysłu bólu jest mało poznany. Wiadomo jednak, że neurofizjologiczne podłoże odczuwania bólu oraz neurochemiczne systemy związane z bólem są aktywne w drugiej połowie okresu rozwoju prenatalnego.

=Obserwacja zmian w rytmie uderzeń serca oraz zachowania dziecka w czasie badań prenatalnych i terapii płodowej , wskazuje na to, że stara się ono uniknąć dotykania go (np. nakłucia), wykonując ruchy obronne czy przesuwając się w tył.

=W czasie skurczów macicy dziecko również zachowuje się jak człowiek odczuwający ból: stara się przeciwstawić uciskowi, rzucając rękami i nogami, ruszając ciałem w celu znalezienia dogodnej pozycji.

=Dziecko odczuwa ból nie tylko wskutek działania bodźców powierzchniowych, ale również z powodu chorób lub dyskomfortu panującego w macicy, może na przykład cierpieć na niedotlenny ból głowy, jeśli matka pali papierosy.

Emocje i samopoczucie

=Badania empiryczne potwierdziły, że dziecko już w okresie rozwoju prenatalnego przeżywa proste emocje.

=Są one wywołane bodźcami z zewnątrz lub stanem środowiska śródmacicznego. Nagłe doznania zmysłowe powodują u dziecka zwiększenie częstotliwości uderzeń serca, zmiany ruchliwości i mimiki, co może być odczytane jako wyraz emocjonalnej reakcji dziecka, jako fizjologiczny odpowiednik przeżycia np. stresu (reakcja strachu).

=Dziecko unika bodźców, które zakłócają normalne warunki panujące w łonie i potrafi sygnalizować swoje potrzeby, głównie posługując się zróżnicowanymi rodzajami ruchów, np. przekręcając się i kopiąc. Matka odczytuje te sygnały dziecka i nadaje im znaczenie. Reagując zmianą pozycji, dotlenieniem się, wypoczynkiem albo posiłkiem, wprowadza dziecko w świat ludzkiej komunikacji. W ten sposób może ono stopniowo uczyć się sterować swoim zachowaniem tak, aby uzyskać zaspokojenie potrzeb. Prenatalna komunikacja jest pożyteczna dla dziecka, dla rodziców i rodzeństwa.

=Wraz ze strumieniem krwi docierają do dziecka tlen, pożywienie i kompleks hormonów, które są fizycznym odpowiednikiem matczynych emocji. Spełniają one rolę mediatora, łącznika między psychiką matki i tworzącą się psychiką dziecka.

=Metabolizm organizmu dziecka, w zależności od tego, czy docierają do niego hormony wydzielane w stanie agresji, wściekłości, lęku i napięcia czy radości, rozluźnienia i uspokojenia, zmienia się w sposób odpowiadający tym emocjom. Dziecko więc nieświadomie towarzyszy matce w jej doświadczeniach i jest współuczestnikiem jej przeżyć. Gdy coś zagraża jego istnieniu i więzi z matką, dziecko reaguje na niebezpieczeństwo, chociaż go nie rozumie.

=Czas intensywnego rozwoju prenatalnego stanowi więc integralną część naszego życia.

D. Kornas-Biela, Z zagadnień psychologii prenatalnej [w: ] J. W. Gałkowski, J. Gula (red.), W imieniu dziecka poczętego, PIKCh i KUL, Rzym - Lublin 1988,

R. Rugh, L. B. Shettles, Od poczęcia do narodzin, tłum. P. Czerski, E. Manikowska-Czerska, PZWL, Warszawa 1988

---