Ta stosunkowo mało rozreklamowana książka - zbiór opowiadań stylizowanych na reportaże, a może reportaży stylizowanych na opowiadania - stanowi doskonały wkład autora we wciąż tworzące się zbiorowe dzieło, któremu można by nadać roboczy tytuł: „Panorama wsi polskiej przełomu XX i XXI wieku w utworach literackich”. Odkrywany przez Stasiuka wycinek wiejskiej rzeczywistości nijak się ma do legendarnej „wsi spokojnej, wsi wesołej”. Spokój - tak, ale ten szczególny spokój z gatunku, gdy już na nic się nie czeka; wesołość - jeśli już, to sztuczna, napędzana kiepskim piwem i takąż gorzałką. W maleńkich wioszczynach, przycupniętych na stokach Beskidu Niskiego, pod powłoką zrezygnowanej obojętności potrafią jednak wrzeć ciężkie, gorące emocje, nie inne zgoła niż te przypisane przed niemal wiekiem zmyślonym bohaterom Reymonta czy Orkana.
Andrzej Stasiuk (ur. 25 września 1960 w Warszawie) - polski prozaik, poeta, dramaturg, eseista, publicysta i wydawca.
Życiorys
Wydalony kolejno: z liceum ogólnokształcącego, technikum, zasadniczej szkoły zawodowej. We wczesnych latach 80. zaangażowany w działalność Ruchu Wolność i Pokój. Zdezerterował
z wojska, za co półtora roku spędził w więzieniu. W 1986 wyjechał z Warszawy i zamieszkał w Wołowcu w Beskidzie Niskim.
Jest laureatem Nagrody Fundacji Kultury (1994), Fundacji im. Kościelskich (1995), im. S.B. Lindego (2002), Nagrody im. Arkadego Fiedlera "Bursztynowy Motyl" za Fado (2007). Kilkakrotnie nominowany był do Nagrody Literackiej NIKE, którą otrzymał raz - w 2005 r. za Jadąc do Babadag. Dnia 5 października 2005, podczas uroczystości w krakowskim magistracie, został uhonorowany przez ministra kultury Waldemara Dąbrowskiego Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis.
Autor licznych felietonów prasowych, publikowanych na łamach "Tygodnika Powszechnego", "Gazety Wyborczej", "Tytułu", "OZON-u", "Frankfurter Allgemeine Zeitung" i innych pism. Jego książki zostały przetłumaczone na wiele języków, m.in. na angielski, fiński, francuski, niderlandzki, niemiecki, rosyjski, norweski, ukraiński, węgierski, włoski, czeski i rumuński.
Wraz z żoną Moniką Sznajderman prowadzi Wydawnictwo Czarne, specjalizujące się
w literaturze środkowoeuropejskiej.
Wystąpił w filmie Gnoje (1995) Jerzego Zalewskiego, będącym adaptacją Białego kruka.
Twórczość
Mury Hebronu, 1992.
Wiersze miłosne i nie, 1994.
Biały kruk, 1995 (Nagroda Fundacji im. Kościelskich).
Opowieści galicyjskie, 1995.
Przez rzekę, 1996.
Dukla, 1997 (nominacja do NIKE w 1998).
Dwie sztuki (telewizyjne) o śmierci, 1998.
Jak zostałem pisarzem (próba autobiografii intelektualnej), 1998.
Dziewięć, 1999.
Moja Europa. Dwa Eseje o Europie zwanej Środkową, 2000 (wraz z Jurijem Andruchowyczem).
Tekturowy samolot, 2000.
Opowieści wigilijne, 2000 (razem z Olgą Tokarczuk i Jerzym Pilchem).
Zima, 2001 (nominacja do NIKE w 2002).
Jadąc do Babadag, 2004 (nominacja do Śląskiego Wawrzynu Literackiego, maj 2005; Nagroda Literacka NIKE, październik 2005)
Noc. Słowiańsko-germańska tragifarsa medyczna, 2005.
Fado, 2006 (Nagroda Literacka im. Arkadego Fiedlera "Bursztynowy Motyl").
Ciemny las, 2007.
Dojczland, 2007.
Czekając na Turka, 2009.
Taksim, 2009.
Dziennik pisany później, 2010 (książka znalazła się w finale Nagrody Literackiej NIKE 2011).
Grochów, 2012.
Wschód, 2013 (wg zapowiedzi na stronie Wydawnictwa Czarne).
Twórczość Stasiuka
Jednym z najwybitniejszych polskich pisarzy i prozaików jest Andrzej Stasiuk. Zasłynął on swoim pierwszym zbiorem opowiadań pod tytułem "Mury Hebronu". Następne pozycje, jakie wyszły spod jego pióra jeszcze bardziej umocniły jego sławę. Między innymi były to "Opowieści galicyjskie", które autor napisał w roku 1994. Opowieści te można uznać za wyjątkowo udane dzieło, ponieważ są one po części fabularyzowane, zaś po części można je uznać za reportażowe obrazki z życia mieszkańców prowincji, w której to wychował się sam Andrzej Stasiuk. "Opowieści galicyjskie" są, więc realiami życia społeczeństwa, które to rozgrywają się w dobie transformacji ustrojowej. Owa powieść posiada wyraźnie zarysowaną osobowość postaci, a nawet dostrzec w niej można elementy ballady ludowej. Nasączona jest ona klimatem, w którym to liryzm miesza się z brutalnością i jest to chyba cecha charakterystyczna większości utworów Andrzeja Stasiuka. Opowiadania te cieszą się niesamowitą popularnością, bowiem czytają je zarówno młodzi, jak i starzy.
Wybitny prozaik
Andrzej Stasiuk uznany został przez krytyków literackich za wybitnego polskiego prozaika i pisarza. Swą twórczość literacką rozpoczął już bardzo wcześnie, zaś za jego główny debiut literacki uważa się, że "Mury Hebronu". Wielką popularnością cieszy się także tom opowiadań pod tytułem „Przez rzekę”, który powstał w roku 1996. Ten typ opowiadań jest doskonałą kontynuacją opowieści, które zostały napisane we wcześniejszym okresie, a które zostały osadzone w zupełnie podobnych realiach
i w rzeczywistości. Kontynuacją owych opowieści jest tom prozy pod tytułem "Dukla" napisany w roku 1997. Utwór ten został nominowany do literackiej nagrody, którą jest Nike, a wydarzenie to miało miejsce już rok po wydaniu utworu w 1998. W następnej kolejności do nagrody Nike 2002 roku został przeznaczony kolejny tom opowiadań pod tytułem „Zima”. Sam Stasiuk mówi o sobie, że pisarstwo jest dla niego jak manifest, skreśla, pisze, przedstawia rzeczywistość, a dzięki temu może kreować świat, pokazywać go w wielu barwach i realiach.
Polski prozaik
Andrzeja Stasiuka krytycy literaccy nazywają często, jako jednego z najpopularniejszych buntowników polskich, który zasłynął nie tylko z pisarstwa. Biografia prozaika nie jest lekka i nikt nie może uznać jej za prostą. Bunt w osobowości Andrzeja Stasiuka ujawnił się już w szkole podstawowej, w której to żaden z nauczycieli nie był w stanie go ujarzmić. Podobna sytuacja miała miejsce w gimnazjum,
a potem kolejno w szkole zawodowej, w której zresztą Stasiuk nie zagrzał długo miejsca. Kiedy został powołany do wojska, po krótkim okresie czasu zdezerterował. Najtrudniejszym okresem w jego życiu był półtoraroczny pobyt w więzieniu, kiedy to Andrzej oglądał świat jakże trudny i w wielu przypadkach bolesny. Niektórzy określają Andrzeja Stasiuka, jako polskiego lumpa, który mimo prowadzonego przez siebie życia, miał bardzo wiele zasad, a przede wszystkim niczym nieograniczony talent. Nikt nie wie, czy szlifował talent pisarski sam z siebie, czy uczył się go na ulicy, czy na dworcach, mimo tego jedno jest pewne, że to człowiek niezwykle oczytany, elokwentny a przede wszystkim zdolny.
Buntownik
Buntownik pióra, czy też życia? Wielu krytyków literackich nie jest w stanie określić osobowości, jaką wyróżnia się nasz polski pisarz Andrzej Stasiuk. Człowiek ten jest jednak zupełnie wyjątkowym buntownikiem. Można by określić, że styl życia Stasiuka w niczym nie przypomina losu, jaki prowadzili inni polscy pisarze, jednakże trudno odmówić mu talentu oraz elokwencji. Stasiuk znany jest dziś na całym świecie. Swój pobyt w więzieniu przepłacił faktem, że okres ten odbija się w wielu jego powieściach oraz opowiadaniach. Liryka miesza się tu z nieco głośnym sprzeciwem społecznym, zaś relacje, które opisuje w swoich opowiadaniach często są trudne do przyjęcia dla potencjalnego czytelnika. Mimo to, są to opowieści fascynujące, bo prawdziwe. Społeczeństwo, którego temat porusza Andrzej Stasiuk jest pełne złych intencji, biedy, zazdrości, oraz zawiści. Nie znaczy to, że nie ma też dobrych cech, które jednak czasem są głęboko ukryte, pod maską obojętności. Stasiuk całą swą prozę opiera na własnych doświadczeniach, które następnie przekazuje czytelnikowi. To od niego zależy, czy dostrzeże on problematykę, jaką autor chce nam zaprezentować.
Biografia polskiego prozaika
Urodzony w Warszawie w roku 1960 Andrzej Stasiuk znany jest, jako jeden z najwybitniejszych polskich pisarzy i prozaików. Mimo, że pisarstwo już od młodzieńczych lat było jego życiową pasją to jednak publikować zaczął dość późno. W swej twórczości pisarskiej próbował bardzo wielu różnorodnych gatunków, dlatego też przeczytać tutaj można elementy prozy, dramatu, poezji a nawet krytyki społecznej. Najwięcej utworów literackich Andrzej Stasiuk napisał w latach dziewięćdziesiątych dwudziestego wieku. W okresie tym powstał miedzy innymi sławny utwór pod tytułem "Biały kruk”,
sfilmowany w późniejszych latach przez Jerzego Zalewskiego jako „Gnoje”. W okresie tym postały także wiersze, które zostały uznane przez krytyków literackich, jako jedne z najlepszych dzieł Andrzeja Stasiuka. Ogromnym osiągnięciem prozaika było wydanie w 1998 roku książki "Jak zostałem pisarzem, została ona uznana za doskonałą próbę autobiografii intelektualnej”. Jest to wesoła powieść, która mówi także o wielu trudach, oraz o dojrzewaniu pisarza do swego sukcesu.
Sukces pisarski Stasiuka
Jednym z najważniejszych osiągnięć, którym poszczycić się Andrzej Stasiuk jest kariera pisarska zakończona ogromnym sukcesem i sławą. Największą sławę osiągnął pisarz w roku, 1999 kiedy to opublikował swą powieść pod tytułem "Dziewięć". Wielu krytyków literackich porównuje ową powieść, ze sławami takimi jak: Nowakowski, Hłasko, czy też z Tyrmandem. Istnieje tu kilka charakterystycznych elementów, którymi wyróżnia się Andrzej Stasiuk. Przede wszystkim widać tutaj łatwość pisania autora, który stosuje tutaj bardzo obszerny monolog. Istnieje tutaj także niezwykły sensacyjny motyw, zaś akcja rozgrywa się w latach dziewięćdziesiątych, na terenie Warszawy. Głównym bohaterem jest tutaj przedsiębiorca, który uwikłany jest w gangsterską historię. Stasiuk przedstawia tutaj niezwykle dokładnie cechy bohaterów oraz ich światopogląd. Na główny cel wysuwają się porachunki leżące w kwestii finansowej. Powieść jest niezwykle inspirująca, zaspokaja swą treścią nawet najbardziej wymagających czytelników, zaś doskonały a zarazem prosty język stanowi dopełnienia, który doprowadził pisarza do sukcesu.
Największe sukcesy Stasiuka
Lata osiemdziesiąte dwudziestego wieku przyniosły dla Andrzeja Stasiuka ogromne zmiany. Przede wszystkim nie chciał już mieszkać, w dużym zatłoczonym mieście, co sprawiło, ze wkrótce przeniósł się do wsi Czarne w Beskidzie Niskim. W tym to okresie nieco zaniedbuje swoje pisarstwo, jednakże czyni to na rzecz założenia własnego wydawnictwa i wydrukowania swych powieści, wierszy
i opowiadań. Powieści, które w tym czasie pisze Andrzej Stasiuk są w dużej mierze zdominowane miejskimi klimatami. Przede wszystkim jednak ukazują one ogromne przywiązanie pisarza do wsi, do prostoty codziennego życia, a także do obecnej tutaj ciszy i spokoju. W okresie tym powstały opowiadania typu "Opowieści galicyjskie", "Dukla" i "Zima". Ten typ opowiadań nawiązuje przede wszystkim do krajobrazów, zwierząt, rolnictwa i maszyn. Powieści z tego okresu można porównać do historii lokalnych, które są pełne niewiarygodnych opowieści, opisów a także przepięknych porównań
i metafor. Stasiuk zostawia szare ulice miast i przenosi się do pięknej wsi, jej walorów oraz uroków.
Wieś dla Stasiuka
Jednymi z najpiękniejszych opowiadań, jakimi w swej twórczości może poszczycić się Andrzej Stasiuk są te, które powstały w okresie jego przebywania na wsi. Wówczas to powstają zbiory pełne metafor, ujęć krajobrazów, opowieści o ludziach, zwierzętach, ich codziennej pracy a także wzajemnemu powiązaniu, bez którego codzienne życie na wsi stałoby się niemożliwe. Wielu krytyków zgodnie twierdzi, że ten typ powieści i opowiadań Stasiuka porównać można do lokalnych historii, które ludzie przekazują sobie z pokolenia na pokolenie. Pojawia się w nich codzienne, proste życie, ale także elementy niesamowitości i grozy, jak na przykład opowieści o upiorach, szczygłach i duchach. Jest to spuścizna z najodleglejszych czasów, do której Andrzej Stasiuk wciąż nawiązuje. Wieś jest w ujęciu pisarza miejscem, gdzie człowieka stać na refleksję, rozważania, pracę, ale także odpoczynek. Podczas pobytu prozaika na wsi powstają dwa najważniejsze utwory "Tekturowy samolot", oraz "Moja Europa”, które to zostały nominowane do nagrody Nike.
Życiorys Andrzeja Stasiuka
Publikacje Andrzeja Stasiuka pojawiły się dość późno, jednak prozaik znany jest z faktu, że zaczął on tworzyć już od najmłodszych lat. Wielu ludzi uważało go za buntownika, lecz nie był on jednym
z polskich lumpów, lecz przeciwnie, okazał się elokwentny, oczytany, a przede wszystkim szybko okazało się, że posiadał on niezwykle lekkie pióro. Człowiek ten urodził się w roku 1960, nie ukończył żadnej szkoły średniej, lecz do dziś jego powieści i inne utwory, cieszą się ogromną popularnością wśród czytelników. Utwory Andrzeja Stasiuka, czytają wszyscy, zarówno starzy, jak i młodzi, zaś utwory są tak poruszające, że bardzo długo się o nich pamięta. Jego życie jest niezwykle burzliwe,
a główny wpływ na to ma przede wszystkim jego dezercja z wojska, kiedy to odbył wraz z innymi pacyfistami karę więzienia. Za jego literackie wydarzenie uznać można publikacje powieści pod tytułem „Biały kruk”. Stasiuk za nią został nagrodzony Nagrodą Fundacji imieniem Kościelskich.
W latach następnych Zalewki Jerzy na podstawie owej książki stworzył film, pod tytułem „Gnoje”.
OPOWIEŚCI GALICYJSKIE - STRESZCZENIE
„Józek”
Miał ponad 40 lat, był bardzo szczupły. Ostatni traktorzysta w PGR, a jego ciągnik był sprawny, bo Józek „wiedział, co komu odkręcić”. Bardzo lubił pić, dużo palił, był ostrożny i podejrzliwy. Kiedy szedł z narratorem do knajpy wziął ze sobą łom, bo nie znał wszystkich i nie wiedział, kto swój, a kto wróg.
Świat Józka to „nieforemna, gnuśna rzeczywistość”. Opisywał epoki „za Gomułki” i „za Gierka” z punktu widzenia łatwości i ilości kradzieży.
Zmarł w lecie, kiedy po 12 godzinach pracy w nagrzanym ciągniku, spragniony, napił się wody ze stojącego bajorka.
„Z tą samą swobodą oddaje się kilku ulubionym grzechom głównym, z jaką niedzielnego poranka zjawia się w kościele” w granatowych spodniach, białej koszuli i zielonej marynarce.
Narrator zastanawia się, czy Józek i jemu podobni zostali zbawieni, bo „w jakimś sensie byli nowym plemieniem, ludem, do którego nie dotarła dobra nowina ani żaden nowy Paweł apostoł. Ten kościół, do którego przychodził w niedzielę, był świadectwem dualizmu świta. Można było doń wejść, obmyć się z przewin, by ponownie zanurzyć się w rzeczywistość, w której kategorie cnoty i grzechu były nieprzejrzyste, przenikały się nawzajem, zupełnie tak jak ciemność i światło przed pierwszym dniem stworzenia. Czy w umyśle Józka nie mogła powstać intuicja, że świątynia jest licencjonowana przez otaczający ją chaos? Ustanowiona po to, by on, Józek, mógł raz w tygodniu poddawać się swoistej psychoterapii, zapewniającej spokój duszy?”.
„Władek”
Miał około 40 lat, żonę, 12 dzieci, przeciętną chałupę. „Pił średnio”. Czasem wysyłał dzieci do sąsiadów z kartką, prosząc o pomoc finansową. Kilka razy zainteresowała się tym opieka społeczna, ale nie mogli nic zrobić, bo był dobrym ojcem.
We wsi stał kiosk, w okresie komunizmu ponury, szary, a potem wykupił go Władek (kiedyś, zamyślony podczas mszy, postanowił sprzedać wszystko, co ma, kupić syrenkę i wydzierżawić kiosk). Teraz sklepik jest najbardziej kolorowym miejscem w okolicy, budzącym zainteresowanie mieszkańców wsi. Narrator porównuje kolorowe rzeczy sprzedawane „w tym ołtarzyku” do kolorów widzianych zwykle w cerkwi, czy w kościele: na szatach biblijnych postaci (np. „zieleń - Fa Fresh Creme and Soap - to kolor nadziei, bo szmaragdowa tęcza w Apokalipsie pojawia się na znak miłosierdzia Sądu”). Natomiast Władek staje się pierwszym w okolicy guru, przemienia się „w posłańca i zwiastuna nowej ogólnoświatowej religii, która zniesie przeciwieństwa, unieważni spory i ukonkretni pragnienia”. Mieszkańcy wsi także w swoich domach tworzą miniatury witryny kiosku, bo na komodach, telewizorach i meblościankach stają puste puszki po zachodnich napojach, kartony po sokach. Przedmioty te „tkwią trochę niżej niż stare zakurzone oleodruki: święty Józef w kolorze sepii, Matka Boska w spłowiałym błękicie, czarno-biały Ojciec Święty”. Jest „jedna Maria, jeden Józef, jeden papież, a naprzeciwko taka ilość, taka różnorodność...”.
Interesy Władka rozwijają się coraz lepiej, kupił żuka, bo towary nie mieściły się już w fiacie. Jego dzieci prowadzą sklep, bo szkoła nie jest im potrzebna.
„Kowal Kruk”
Ma na imię Czesiek. Jest na emeryturze. Zaczyna opowiadać narratorowi o wyjeździe do syna na Śląsk. Mówi, dokładnie, o której i którędy tam jechał, z kim rozmawiał, opowiada o znajomych, itd., nic konkretnego, aż żona woła go do domu, a on obiecuje (znudzonemu) narratorowi następnym razem opowiedzieć resztę.
„Janek”
Niski blondyn, przypomina „leśnego kobolda”, nosi za długie spodnie, za małe marynarki, radziecki zegarek (mimo, że żyje według zegara słonecznego). Ma stary ciągnik, który z trudem uruchamia. Pracuje w lesie.
Wypływa do Szwecji. Wraca po pół roku. Teraz ma pieniądze, jest dobrze ubrany. W knajpie mówi: „Do lasu to ja na wycieczki chodzę”. Potem znowu wypływa do Szwecji.
„Miejsce”
Narrator znajduje się w miejscu, gdzie nie dawno była cerkiew. Ostatnio rozebrali ją po kawałku i zabrali do muzeum.
Przyjeżdża starzec, dzieci znoszą go z wozu na krześle, bo jest sparaliżowany. Starzec kiedyś był tu chrzczony, jego ojciec pomagał zmieniać dach w cerkwi. Opowiada, jak dawniej wyglądała ta okolica. Na pożegnanie mówi: „No, właściwie to można by już umierać”.
Cały czas jakiś turysta robi tam zdjęcia.
Narrator uważa, że „miejsca nie można zmieniać. Miejsce nie ma wymiarów. Jest punktem
i nieuchwytną przestrzenią. Dlatego wciąż nie mam pewności, czy rzeczywiście ją zabrano.
Turysta zamknął futerał aparatu.
- A w którym miejscu było wejście?- zapytał.
- Tu. Stoi pan na progu.”
„Kościejny”
Ma ponad 40 lat. „Alkohol i krew w jego ciele - dwie gorące substancje, czyniły go odpornym na pory roku i pogody, lecz duszy czasem potrzebny jest chłód, a sercu odrobina wytchnienia. A on przecież nawet, gdy spał, patrzył, jak osacza go mrok”. Śpi z otwartymi oczami, więc ludzie mówią, że czegoś się boi („ale to oni się bali i zamykali oczy, by nie oglądać mroku”). Często nie było go
w domu. Żona zdradzała go z Semenem Wasylczukiem. Kościejny ostrzegał go, że „jego żona nie potrzebuje pomocy” i radził ożenić się.
Pewnego razu wszedł do knajpy z nożem w ręku, spokojnie podszedł do Wasylczuka i zabił go. Został skazany na 12 lat więzienia (w Rzeszowie). Po 3 latach wyszedł na 3 dni przepustki, przyjechał do swojej wsi i pił w knajpie. Ostatniego dnia zostawił barmance napiwek i wyszedł. Po tygodniu znaleźli go zamarzniętego.
Na początku tego rozdziału narrator, opisując okolicę, zaznaczył, że „Cergowa podtrzymuje niebo”, a na zakończenie: „w oddali Cergowa próbowała podtrzymywać niebo, ale ciemność i tak spadła na świat”.
„Lewandowski”
Narrator poznał go w autobusie, gdy Lewandowski usiadł obok niego pijany i po kolei wyliczał nazwy warszawskich ulic, jakby jechał tramwajem „21” albo „6”. Narrator zwrócił mu uwagę, że zgubił ulicę Białostocką. Lewandowski nie przejął się tym i wyliczał dalej. Gdy powiedział: „Szembek”, wstał, mówiąc, że tu mieszka i wysiadł z autobusu.
Jakiś czas później narrator odwiedził go. Dom był zaniedbany, biedny.
W rozmowie dowiedział się, że Lewandowski ma około 50 lat, a w Warszawie nie był od ponad 20, a może nawet 30 lat. W więzieniu siedział 4 lata „za przekonania. Miałem przekonanie, że mnie nie zwiną”. Potem zakochał się, zaczął budować dom. Pokazał narratorowi zdjęcie ślubne, ale było na nim widać tylko dwie plamy w ciemnej ramie. Lewandowski pyta narratora jak wygląda teraz Warszawa,
o miejsca, które pamięta, a ten chociaż nie miał o nich pojęcia, odpowiadał, że nadal istnieją.
Potem narrator spotyka go jeszcze raz w autobusie, gdy Lewandowski jedzie handlować kasetami typu „Erotic dreams”, bo tak zarabia pieniądze.
„Knajpa”
Knajpa jest mała, ciasna, ciemna. Prowadzą do niej wyszczerbione schody, drzwi z pękniętą szybą. Barmanki włączają muzykę z magnetofonu.
Kelnerce wydaje się, że widzi Kościejnego.
Przychodzi Edek. Klepie kelnerkę po tyłku, ta niby się złości, ale „biodra napierają na siebie
w ukrytym przed spojrzeniami porozumieniu”. Edek wyróżnia się ubiorem spośród pozostałych: kurtka American Kick Boxer, dres Gladiator, czapka Yellowstone.
Potem przychodzi Zalatywój - 56lat, cygan. Zarabia na życie jeżdżąc rikszą po wsiach
i zbierając uszkodzone buty. Następnie naprawia je w domu i rozwozi właścicielom.
Edek złośliwie pyta Zalatywoja, jak idzie jego interes. Ten, nie chcąc kłopotów, wychodzi
z knajpy.
„Babka”
Stara, biedna, zgarbiona kobieta. Ma 7 córek: 6 poszło w świat, mieszka z najmłodszą (nie wie dokładnie ile ma lat: „rodziła się jakoś tak jak szedł front”) i jej mężem, który „pije, bije, śpi”. Czasem muszą uciekać przed nim do sąsiadów. Jej mąż utopił się 15 lat temu. Pijany przechodził przez strumyk, mimo, że obok był mostek. Babka uważa, że „to dlatego, że on nie był stąd”.
Co wieczór kobieta wychodzi na pola z psem, żeby odstraszać dziki od ziemniaków.
Pewnego dnia, kiedy Babka była na polu, w jej chałupę trafił piorun. Wszystko się spaliło (na szczęście nikogo nie było w środku). Chodząc po zgliszczach domu, mówiła do siebie: „Pan Bóg jest chłopem”.
„Rudy Sierżant”
Posterunek na wsi jest biedny. Poza tym nic się tam nie dzieje. Wieś codziennie wygląda tak samo. „Głównym składnikiem służby jest nieruchomość - myślał Sierżant. Przechadzał się od ściany do ściany. Krok w krok szło za nim skrzypienie podłogi.”
Pewnego dnia przychodzi do niego duch Kościejnego. Opowiada, że obserwował księdza, ale
z nim nie rozmawiał. Sierżant pyta go, dlaczego wrócił, czy źle mu „tam”, ale Kościejny twierdzi, że „tam” wszystkim dobrze, lepiej niż tu. Chce się dowiedzieć, gdzie w okolicy będzie świnobicie, bo tego mu „tam” najbardziej brakuje.
„Noc”
Jest 24 lipca. Duch Kościejnego spaceruje po wsi. Idzie do kościoła, na cmentarz, do domu Lewandowskiego, obserwuje innych sąsiadów, którzy już o nim nie pamiętają.
W jednym z domów pije Edek, Gacek i Maryśka. Kobieta wypiera się, że jest związana
z Gackiem i cały czas tańczy, flirtuje z Edkiem. Maryśka mówi, że chciałaby się jeszcze napić, ale wódka już się skończyła. Edek kpi z Gacka, że boi się po nią jechać. Po czym ten, mimo strachu, jedzie.
„Maryśka”
Spalił się dom, w którym pili Edek, Maryśka i Gacek. Nie wiadomo, co się stało. Gacek wrócił, kiedy pogotowie wynosiło martwą Maryśkę. Po Edku nie było śladu.
Maryśkę wszyscy pamiętali jako czarnowłosą, szesnastoletnią dziewczynę, która chodziła
w krótkiej, białej spódniczce. Była zadziorna i odważna, np. kiedyś nad rzeką rozebrała się prawie całkowicie i skoczyła na główkę do płytkiej wody. Gdy wyszła, wszyscy zobaczyli, że w tej dziewczynie jest „coś takiego, co się chłopcom po nocach śni”.
Prawdopodobnie jest córką kobiety z rozdziału pt. „Babka”, bo narrator wspomina, że miała
6 sióstr, ojciec się utopił, a matce spaliła się chałupa od uderzenia piorunu. Ludzie plotkowali, bo wszystkie córki były blondynkami tylko ona miała ciemne włosy.
Bardzo chciała opuścić wieś. Kiedyś wyjechała do Krosna, do siostry, ale szybko wróciła, bo prawdopodobnie spodobała się szwagrowi.
Na imprezy do remizy przychodziła sama, najpierw tańczyła sama pośród par (a wtedy nie tańczyło się pojedynczo, więc patrzyli na nią jak na wariatkę), potem z kimś, ale szybko mieli dosyć,
a ona dalej sama. Potem zrzucała pantofle i tańczyła boso, z zamkniętymi oczami. Nigdy nie zostawała do końca i „nikt jej nigdy z żadnym nie widział, chociaż nie jeden by chciał. (…) I może dlatego (…) ludzie gadali, że ona ze wszystkimi. (…) Przychodziła, tańczyła, żaden śmiałości do niej nie miał. Może to był strach? Bo ona była stąd i nie stąd.”
Miała może 20 lat, kiedy wyjechała z jakimś bogatym mężczyzną na rzeszowskiej rejestracji. Kilka razy okrążyli rynek, żeby każdy mógł ich zobaczyć. Patrzyła tak, jakby miała tu już nigdy nie być. Wróciła za 5 albo 6 lat, a wyglądała jakby minęło 15. Włosy pofarbowała na rudo (bo osiwiała). Już nie była taka harda. Można ją było zobaczyć z wieloma mężczyznami. Przesiadywała w knajpie, chociaż miejscowe kobiety tam nie chodzą, chyba, że młode i z chłopakami. Kiedyś w knajpie jakaś dziewczyna coś o niej powiedziała, „Maryśka złapała ją za pierze i wyciągnęła na środek sali. Jedną ręką trzymała ją za łeb, a drugą kieckę jej do góry zadarła i darła się na cały głos: - Patrzcie! Bo jej się wydaje, że coś innego tam ma, że z niej anioł jaki, a nie baba! - ledwo je rozdzielili.” Potem usiadła przy stoliku i zaczęła płakać. Gacek, który pamiętał ją z dawnych czasów, wyprowadził ją
z knajpy. Nie ostatni raz się tak zachował.
„Spowiedź”
Sierżant spaceruje po wsi. Nie reaguje na jadący za szybko samochód, bo „nijak zatrzymać, nijak zażądać dokumentów”. Idzie do knajpy, gdzie, o tej porze, był tylko Zalatywój, śpiący Lewandowski i 2 mężczyzn. Potem poszedł do księdza. Pytał o Maryśkę, ale ona nie chodziła do kościoła. Następnie mówi, że był u niego duch Kościejnego i twierdził, że Gacek niewinnie poszedł do więzienia. Kościejny chciał także, żeby zamówić za niego mszę.
„Noc druga”
„Życie najprawdopodobniej jest odmianą grzechu, o czym można zapomnieć w dzień, lecz noc nie zna litości”. Wiedzą o tym ludzie wspomniani w tej książce, bo „gdy rozum śpi, minione i przeszłe uczynki siadają na piersi, a ich ciężar jest niewysłowiony i nic nie można zrobić, tylko czekać aż przyjdzie dzień”.
Zalatywój zatrzymał się w opuszczonym domu i przez przypadek znalazł zwłoki osoby, która powiesiła się rok temu, Fedra Faćko.
Ksiądz nie śpi. Myśli o tym, jak kiedyś zdrzemnął się w konfesjonale i obudziło go bicie zegara. Przez chwilę nie wiedział gdzie jest, kim jest, jak się nazywa, nie wiedział nic. Był zły, że zegar znowu wtrącił go w rzeczywistość. Potem próbował to jeszcze powtórzyć, ale nigdy się nie udało. (Przeniósł zegar na plebanię.)
Babka też nie może spać. Myśli o tym, jak widziała dwóch Niemców zabijających swojego kolegę (była wtedy w ciąży, chyba zaczęła rodzić). Wspomina także swojego męża i Fedro Fećko, jak szukał Maryśki zaraz po jej wyjeździe.
„Koniec”
Sobota po południu. Sierżant z Kościejnym idą do kościoła. Jest tam tylko kilka kobiet. Nie ma nawet organisty. Kościejny jest zły, więc Sierżant biegnie do knajpy po Lewandowskiego (żeby grał na harmonijce) i innych ludzi, którym też każe iść do kościoła. „Wstawaj, wstawaj i się nie pytaj za co, bo dobrze wiesz, a ja pamiętam. (…) wszyscy jesteście aresztowani”. Ksiądz jest bardzo zdziwiony, widząc ten tłum w kościele.
Kościejny cieszy się.
OPRACOWANIE
„Opowieści galicyjskie” (1995) - zbiór opowiadań, w których dominuje proza poetycka połączona
z reporterskim ujęciem szczegółów topograficznych. W skład zbioru wchodzi 15 opowiadań: Józek, Władek, Kowal Kruk, Janek, Miejsce, Kościejny, Lewandowski, Knajpa, Babka, Rudy Sierżant, Noc, Maryśka, Spowiedź, Noc druga, Koniec, które cyklicznie ukazywały się w „Tygodniku Powszechnym”, a po raz pierwszy zostały wydane książkowo w 1995 roku przez Wydawnictwo Czarne (prowadzone przez Stasiuka i jego żonę). Każde z opowiadań stanowi osobną całość znaczeniową, a mimo to sprawiają wrażenie, że kompletne są jedynie wtedy, gdy czyta się je jedno po drugim, jako całość.
Na podstawie Opowieści galicyjskich powstał w 2008 roku film fabularny Wino truskawkowe wyreżyserowany przez Dariusza Jabłońskiego.
Stasiuk w swej minipowieści opisuje społeczność Beskidu Niskiego (pojawiają się konkretne nazwy miejscowości, np. Dukla, Limanowa, Sękowa, Gorlice) w okresie przemian po upadku systemu komunistycznego i likwidacji miejscowego PGR-u. Narrator, którym jest człowiek z zewnątrz (być może Stasiu, który właśnie tam zamieszkał), dostrzega metamorfozy zachodzące w poszczególnych ludziach w momencie, kiedy kosmos PGR-u zamienia się w chaos kapitalizmu. Tylko część społeczności potrafi odnaleźć się w nowej rzeczywistości, reszta skazana jest na wegetację w miejscu zapomnianym przez świat. Beskid Niski przedstawiony przez Stasiuka jest miejscem mitycznym, w którym czas zakreśla koło, a przeszłość, teraźniejszość i przyszłość współistnieją.
Przybysz opowiada o tym, co widzi. W świecie, po którym nas oprowadza, stykają się stare, dobrze znane - a przez to bezpieczne - czernie i szarości, które co rusz przecinają jaskrawe, agresywne kolory kapitalistycznego nowego świata „żółcie, lazur, siedem odmian czerwieni, złoto, srebro, błękit, zieleń, jakiej mieszkając tutaj przez lat siedemdziesiąt [kobiety] nigdy nie oglądały”. (To obraz ówczesnego kiosku, stojącego we wsi od zawsze, ale w okresie komunizmu był to „największy szafarz szarości (...) jak brudne akwarium”).
Nie ma chyba drugiego pisarza, który w tak plastyczny sposób potrafiłby oddać charakter opisywanego świata, z wszystkimi jego chropowatościami, załamaniami światła, kolorami i egzotyką. Pod tym względem proza Stasiuka jest chyba ewenementem na skalę europejską, jeśli nie światową. Dzięki umiejętnościom warsztatowym pisarza, bliski zarówno pod względem geograficznym, jak
i kulturowym, nieodległy w czasie świat zamknięty w „Opowieściach Galicyjskich” chce się odkrywać
i robi się to z ogromną ciekawością. Bo zastosowane słownictwo, krystalicznie czyste metafory, precyzyjna konstrukcja postaci i przejrzyste przesłanie towarzyszące każdemu z opowiadań, przy całym kunszcie wykonania - pozostają w dalszym ciągu jasne i interesujące.
Stasiuk opisuje świat, który zmienia się na oczach żyjących tam ludzi: od zawsze godzących się na to, co daje im los, nie próbujących się z nim wadzić, z zakodowanymi w głowie z dziada pradziada rytuałami, ceremoniami, przyzwyczajeniami - które nagle, z dnia na dzień, dezaktualizują się. Opowiadania pisane są w czasie teraźniejszym, z nieustannymi odniesieniami do tego, co było „wczoraj” - co wzmacnia wrażenie, że mamy do czynienia z relacją - czy wręcz z reportażem, pisanym w istotnym dla tej małej społeczności momencie. Dzięki zastosowaniu czasu teraźniejszego mamy poczucie ciągłego uczestnictwa w przedstawianych wydarzeniach.
Pierwszy - najważniejszy wątek widoczny w opowiadaniach, to ten związany ze zmianami ekonomiczno-społecznymi, zaszłymi na tamtym terenie na początku lat dziewięćdziesiątych, po upadku systemu komunistycznego. Ale oprócz tego wyróżnić możemy mnóstwo wątków pobocznych. Nieomal w każdym opowiadaniu pojawiają się informacje o życiu tych ludzi, nie znających zegarków innych niż słoneczny: jak Janek, z opowiadania o tym samym tytule. Stasiuk próbuje zwrócić uwagę czytelnika na sprzęgnięcie życia tych ludzi z naturą: oni - jak w reymontowskich „Chłopach” - żyją uwikłani w jej odwieczny rytm. Pokazuje, że są jej częścią, zrośnięci z ziemią nie mniej, niż stary Boryna - mimo, że beskidzka ziemia częściej rodzi kamienie, niż zboże. Ot właśnie, Janek. „Przypomina leśnego kobolda ukształtowanego na miarę gęstych zarośli, wykrotów, poplątanych chaotycznych zagajników” - latami kształtowany przez pracę na roli, sam stał się podobny do ziemi,
z której wyrósł.
W opowiadaniach interesujące jest pojęcie czasu: o ile dla czytelnika niezmiernie ważne jest ustalenie czasu fabularnego, o tyle czas „wewnątrz” - ten widziany oczyma głównych bohaterów - nie istnieje. Bo Ci - egzystują w swego rodzaju „bezczasie”. Po linii czasu poruszają się po omacku. Jeden dzień niczym nie różni się od drugiego, każdy jest do siebie podobny: wielokrotnie pojawiają się uwagi, obrazujące to zjawisko: „Wtedy jest jakiś poranek, może poniedziałek, może czwartek, trudno rozróżnić, bo dzień wczorajszy, jak zwykle umknął w pamięci, a dzisiejsze drżenie rąk nie różni się niczym od tego sprzed tygodnia.” W opowiadaniach nieustannie przywoływana jest powtarzalność codziennych czynności, a także swego rodzaju tradycja, spadek po pokoleniach żyjących wcześniej. Janek „mógłby, jak co dzień, ominąć bezlistne krzaki agrestu”, „mógłby, jak co dzień wejść do tego smrodliwego czyśćca”; „mężczyźni (...) tkwią wciąż na stopniu ojców”, „mężczyźni wstaną (...) mrucząc przekleństwa, które wypowiadali ich ojcowie”. W tych na poły fabularyzowanych, na poły reportażowych obrazkach z życia mieszkańców podgórskiej prowincji, zwracają uwagę bardzo wyraźnie zarysowane postacie, które przeżywają perypetie zwykłych ludzi - żyjących w zwykłym świecie, ale rodowodu niektórych wątków należałoby szukać w ludowej balladzie: Kościejny raz zabity, powraca w innym opowiadaniu jako pokutna dusza - domaga się mszy, i uczestnictwa w niej całej wioski.
Pisząc o Kościejnym nie można nie wspomnieć o ogólnym „klimacie” opowiadań, w którym stricte poetycki liryzm bez swady sąsiaduje z brutalnością. Wstrząsa i jednocześnie urzeka fragment,
w którym Kościejny oprawia owcę: „(...) nie myślał o śmierci. Zajmowało go życie. Krótkimi, szybkimi ruchami oddzielał głowę. Dwa kundle kręciły się nieopodal. Potem czubek noża sunął wzdłuż brzucha, wzdłuż nóg, a skóra schodziła jak pończocha. W zimnym powietrzu poranka unosiła się para. Już było po wszystkim, skóra, ciało, wnętrzności, wszystko porządnie oddzielone. Prosta i precyzyjna analiza bytu.”
Dla ballady jako gatunku znamienne jest wymieszanie wątków lirycznych (niezwykłość, nastrojowość, emocjonalność), epickich (narracyjność, retrospekcja) i dramatycznych (bohaterowie w akcji), wszystkie te elementy w różnym nasileniu pojawiają się w „Opowieściach Galicyjskich”.
Warto jeszcze zwrócić uwagę na problem języka, który dla Stasiuka ma wartość kreacyjną. Język jawi się w tych opowiadaniach jako kreator, siła twórcza. Najbardziej jest to widoczne w tekście pt. „Miejsce”. Właśnie moc języka pozwala tu na odbudowanie rozebranej cerkwi.
„Opowieści galicyjskie” są więc opowieścią o ludziach i miejscu, w którym żyją. Możemy je odczytywać jako zapis przemian historycznych i społecznych. Jednak ten poziom recepcji niewielkiej objętościowo książki niesie ze sobą następne i następne. Może to być na przykład opowieść o czasie i to nie tylko
o tym historycznym, konkretnym. Stasiuk, podobnie jak ksiądz z jego opowiadania ("Noc druga") pragnie złapać czas na gorącym uczynku jego trwania. Chce bawić się czasem, złączyć w jedno przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Czas, który "płynie z nieba, leje się jak leniwa patoka (...) nie jest w stanie pociągnąć za sobą jakiegokolwiek większego zdarzenia" ("Spowiedź"). Jest to czas powtarzalności i rytuałów, wschodów i zachodów słońca, ciężkiej pracy i knajpianych libacji. Czas,
w którym nie ma już podziału na sacrum i profanum, ponieważ te dwa pojęcia stały się jednym ("Władek"). Czas jest kolisty, tak jak życie "posuwa się po okręgu i jeśli ktoś się nawet wyrywa, to na jego miejsce natychmiast pojawia się ktoś inny" ("Janek").
W „Opowieściach galicyjskich” „realistyczną” bazę kolejnych opowiadań stanowią epizody zaczerpnięte jakby z życia podupadłego Państwowego Gospodarstwa Rolnego. Tyle, że nad historiami
o bezrobotnych rolnikach, atmosferze wiejskiej knajpy i dorywczej pracy w lesie całkowicie panuje narrator-stylista. W efekcie losy bohaterów zostają (dosłownie) przybrane w szatę mitologicznych schematów literackich: początków świata, poszukiwania prajęzyka, zmagań człowieka z odwieczną
i obojętną materią. I może takie opracowanie życia na polskiej prowincji trąciłoby przesadą, nadmierną emfazą, gdyby biblijna i mitologiczna stylizacja nie były pokazane jako praca nad językiem. Bo też owo „wpisywanie” rzeczywistości w patetyczne struktury literackie w „Opowieściach galicyjskich” służy nie tylko dowartościowaniu bohaterów, ale także, przez komiczne zderzenie wysokiego z niskim czy eksponowanie intertekstu tam, gdzie z pozoru z „samym życiem” mamy do czynienia, pokazaniu przepaści między aktem pisania a rzeczywistością społeczną.