Literatura rzymska

Horacy - najwybitniejszy poeta starożytny. Żył w latach 65 - 8 p.n.e. Pisał pieśni, satyry, listy poetyckie. Autor 2 ksiąg Satyr - krytyka wad i postaw ludzkich, utwory łagodne w tonie. Ważne miejsce zajmują "Carmina" (pieśni) - poeta wyraził w nich swoją filozofię życiową. Poglądy na życie oparł na filozofii epikurejskiej i stoickiej.
Epikureizm głosił, że celem życia jest rozważne dążenie do przyjemności i szczęścia. Za najwyższe dobro uznawał umiar, złoty środek. Podkreślał, że człowiek może osiągnąć szczęście przez nieustanne dążenie do doskonalenia się.
Stoicy twierdzili, że żyć należy w zgodzie z naturą i dążyć do cnoty oraz dobra, nie ulegając namiętnościom.

Filozofia Horacego ma charakter eklektyczny ( poeta wybiera z różnych systemów filozoficznych to, co uważa za słuszne). Zalecał życie spokojne i beztroskie, ale twierdził, że czyn jest powołaniem człowieka. Był zwolennikiem złotego środka. Twierdził, że należy korzystać z życia i każdej jego radosnej chwili. Godził się ze śmiercią i przemijaniem.

Pieśń 31 ( O co prosi poeta Apollina?)
Jest to prezentacja postawy życiowej Horacego i wypracowanej przez niego filozofii. Jest to synteza poglądów stoików i epikurejczyków. Ci pierwsi głosili postulaty o zachowaniu trzeźwości umysłu oraz uniezależnieniu się od pokus i smutków świata zewnętrznego za pomocą rozumu. Epikurejczycy proponowali otwarcie na świat i cieszenie się życiem. Horacy bierze od stoików rozum i umiar w korzystaniu z dóbr materialnych.

Carm 30 ( Wybudowałem pomnik trwalszy ...)
Pieśń ta porusz problem sztuki i jej uniwersalnego, ponadczasowego wymiaru. Podmiot liryczny, z którym utożsamia się Horacy, wyraża przekonanie, że tworzenie wierszy daje poecie nieśmiertelność. Sztuka jest bowiem nieśmiertelna i powoduje przez to uwiecznienie imienia artysty. Pomnikiem jaki sobie stawia za życia poeta , jest jego twórczość. Horacy daje tym samym wyraz swej pewności, że ma już zapewnione wieczne życie w pamięci potomnych.