Belgia

1998 - Domy beginek (béguinages) we Flandrii (K)

Beginki były kobietami poświęcających swe życie Bogu bez składania ślubów zakonnych. W XIII w. zakładały one zamknięte wspólnoty (béguinages), odpowiadające ich potrzebom duchowym i materialnym. Domy beginek we Flandrii tworzą zespoły architektoniczne złożone z domów mieszkalnych, kościołów, budynków gospodarczych oraz terenów zielonych, zgodnie z koncepcją przestrzenną miasta lub wsi, na terenie których się znajdują. Zbudowane są w stylu typowym dla flamandzkiego regionu kulturowego i stanowią cenne świadectwo tradycji beginek, która rozwinęła się w średniowieczu w Europie Północno-Zachodniej.

1998 - Cztery windy na Kanale Centralnym wraz z otoczeniem, La Louvrire i Le Roeulx (prowincja Hainault) (K)

Cztery windy hydrauliczne dla statków zgrupowane na krótkim odcinku historycznego Kanału Centralnego są zabytkami przemysłowymi najwyższej klasy. Wraz z kanałem i związanymi z nim obiektami stanowią pełny i doskonale zachowany przykład krajobrazu przemysłowego końca XIX w. Cztery windy hydrauliczne dla statków na Kanale Centralnym, spośród ośmiu zbudowanych na przełomie XIX i XX w., jako jedyne na świecie zachowały się w pierwotnym stanie i są eksploatowane do dzisiaj.

1998 - La Grand-Place w Brukseli (K)

La Grand-Place w Brukseli stanowi jednolity zespół budowli publicznych i prywatnych, pochodzących głównie z końca XVII w. Jego architektura streszcza i odzwierciedla poziom życia społecznego i kulturalnego Brukseli jako ważnego ośrodka polityczno-handlowego.

1999 - Wieże ratuszowe (beffroi) we Flandrii i Walonii (K)

30 majestatycznych wież ratuszowych (beffroi) Flandrii i Walonii zostało wziesionych w średniowieczu. Położone w obrębie miast i pełniące funkcję dzwonnic, w przeważającej mierze były przypisane ratuszom, rzadziej kościołom. Niezależnie od wartości artystycznej, wieże ratuszowe stanowią symbol przejścia od feudalizmu do miejskiego społeczeństwa kupieckiego, odgrywającego istotną rolę w rozwoju Europy w końcu średniowiecza. Wpis został rozszerzony w 2005 roku pod nazwą Miejskie wieże strażnicze Belgii i Francji.

2000 - Zabytkowe centrum Brugii (K)

Brugia jest szczególnym przykładem zabudowy średniowiecznej, która zachowała historyczną, rozwijającą się przez stulecia tkankę miejską i gdzie pierwotna zabudowa gotycka stanowi istotną część tożsamości miasta. Brugia, jedna z handlowych i kulturalnych stolic Europy, rozwinęła kontakty kulturalne z różnymi częściami świata. Z miastem tym wiąże się także szkoła malarska prymitywistów flamandzkich.

2000 - Główne rezydencje miejskie zaprojektowane przez Victora Hortę (Bruksela) (K)

Cztery najważniejsze rezydencje zaprojektowane przez architekta Victora Hortę, jednego z inicjatorów Art Nouveau: Hôtel Tassel, Hôtel Solvay, Hôtel van Eetvelde oraz dom i pracownia architektoniczna Horty, położone w Brukseli, należą do najbardziej nowatorskich zabytków architektury końca XIX w.. Budowle te ilustrują przełom stylistyczny, który wyraża się otwartym planem, rozprzestrzenianiem się światła oraz doskonałym włączeniem miękkiego, falistego ornamentu do struktury budynku.

2000 - Neolityczne kopalnie krzemienia w Spiennes (Mons) (K)

Neolityczne kopalnie krzemienia w Spiennes, zajmujące obszar przeszło 100 ha, stanowią największą i najstarszą koncentrację kopalń tego surowca w Europie. Ich szczególny charakter wiąże się również z osadnictwem tego okresu oraz z różnorodnością rozwiązań technicznych stosowanych do wydobycia krzemienia.

2000 - katedra Notre-Dame w Tournai (K)

Katedra w Tournai, wzniesiona w pierwszej połowie XII w., wyróżnia się wyjątkowo obszerną nawą romańską, bogatą dekoracją rzeźbiarską kapiteli oraz transeptem, zwieńczonym pięcioma wieżami zwiastującymi sztukę gotycką. Chór przebudowany został w XIII w. w czystym stylu gotyckim.

2005 - Zabytkowy zespół: dom, pracownie i muzeum rodów Plantin i Mortus Antwerpia (K)

Muzeum Plantin-Moretus to drukarnia i wydawnictwo, których historia sięga epoki Renesansu i Baroku. Znajdujący się w Antwerpii, będącej jednym z trzech - obok Paryża i Wenecji - najwcześniejszych w Europie liczących się ośrodków sztuki drukarskiej, związany jest ściśle z samym wynalazkiem i z początkowym rozwojem typografii. Jego nazwa pochodzi od nazwiska Christophe'a Plantina (ok. 1520-1589), najznakomitszego drukarza i wydawcy drugiej połowy XVI wieku. W zabytkowym zespole budynków o wyjątkowej wartości architektonicznej zgromadzono wyczerpującą dokumentację życia i pracy tej jednej z najbardziej płodnych oficyn wydawniczych szesnastowiecznej Europy. Budynek przedsiębiorstwa, które prowadziło swoją działalność do 1867 roku, przechowuje ogromną kolekcję urządzeń drukarskich, bogatą bibliotekę, bezcenne archiwa, a także zbiory dzieł sztuki, wśród których znajduje się obraz Rubensa.

2009 - Pałac Stocleta (K)

Pałac został zaprojektowany w 1905 roku na zamówienie bankiera i kolekcjonera Adolphe'a Stocleta przez jednego z czołowych przedstawicieli wiedeńskiej secesji, architekta Josefa Hoffmana. Architekt pracował bez ograniczeń finansowych czy estetycznych. Ukończony w 1911 roku Pałac wraz z ogrodem dzięki oszczędnemu geometryzmowi stanowi przełom w Art Nouveau. Jest to przemiana zapowiadająca Art déco i modernizm w architekturze. Pałac Stocleta w Brukseli jest jednym z najwybitniejszych osiągnięć wiedeńskiej secesji. Znajdują się nim dzieła Kolomana Mosera i Gustava Klimat, związane z koncepcją Gesamtkunstwerk, w myśl której architektura, rzeźba, malarstwo i sztuki zdobnicze powinny łączyć się w jednym dziele. Pałac świadczy o odnowie artystycznej architektury europejskiej i w najwyższym stopniu jednoczy architekturę zewnętrzną z architekturą wewnętrzną i wystrojem wnętrz. Zachowało się w nim oryginalne wyposażenie i umeblowanie.

Miejskie wieże strażnicze (beffrois) Belgii i Francji (K II, IV /2005)

Dwadzieścia trzy miejskie wieże strażnicze z terenu Francji północnej i wieża w Gembloux (Belgia) zostały wpisane jako zespół i jako rozszerzenie wpisu trzydziestu wież w Belgii, wpisanych w roku 1999 pod nazwą Miejskie wieże strażnicze (beffrois) Flandrii i Walonii. Wieże były wznoszone od XI do XVII wieku w stylu romańskim, gotyckim, renesansowym i barokowym. W czasach, kiedy w większości miast włoskich, niemieckich i angielskich wznoszono ratusze, w części Europy północno-zachodniej (na terenie Francji, Belgii i Holandii) przykładano wagę do budowania wolno stojących wież z dzwonem miejskim (beffrois). Początkowo wieże oznaczały zagwarantowaną kartą praw niezależność miasta, stanowiąc wymowny symbol swobód obywatelskich. W przeciwieństwie do donżonu (symbolu panów) i dzwonnicy (symbolu Kościoła), beffroi - trzeci typ wieży pojawiający się w krajobrazie miejskim, był oznaką władzy ławników. Z biegiem czasu beffrois stawały się symbolem wpływów i dobrobytu miast.

„Pochód olbrzymów i smoków w Belgii i Francji”

Proklamacja: 2005

Kraj(e) członkowski(e): Belgia / Francja

Pochód olbrzymów i smoków to przypomnienie oryginalnej starej tradycji uroczystości miejskich, na którą składa się przede wszystkim pochód wielkich postaci olbrzymów, zwierząt lub smoków. Ma on charakter popularnych ludowych korowodów lub procesji religijnych. Te formy ekspresji kulturalnej pojawiły się po raz pierwszy w pochodach religijnych, organizowanych w XVI wieku w miastach zachodniej Europy. Dziś wciąż stanowią wizytówkę niektórych miast belgijskich (Ath, Bruksela, Dendermonde, Mechelen i Mons) i francuskich (Cassel, Douai, Pezenas i Tarascon), określając w pewnym stopniu ich poczucie własnej tożsamości. Olbrzymy i smoki mierzą do dziewięciu metrów i ważą do 350 kilogramów. Kukły przedstawiają mitycznych bohaterów lub zwierzęta, reprezentantów różnych rzemiosł lub współczesne lokalne osobistości, postaci historyczne, biblijne albo legendarne. Święty Jerzy walczący ze smokiem występuje w Mons, koń Bayard z legendy o Karolu Wielkim paraduje w Reuze Papa i Reuze Maman, znane popularne postaci defilują w Cassel. Przedstawienia, często zawierające elementy zarówno świeckich pochodów, jak i ceremonii religijnych, różnią się zależnie od miasta, w którym są organizowane. Łączy je jedna zasada: każda ceremonia odbywa się według dokładnie określonego rytuału, a figura olbrzyma jest często związana z historią, legendą lub wydarzeniem z życia miasta. Olbrzymy i smoki ożywiają również inne popularne festiwale, podczas których co najmniej raz w roku grają główne role, ponieważ każdy z nich ma własne święto. Gigantyczne podobizny niesione są przez jedną lub dwie osoby ukryte wewnątrz kukły. Postacie odgrywają historyczne sceny i tańczą na ulicach przy akompaniamencie fanfar i mieszkańców przebranych w specjalne kostiumy. Za pochodem podąża tłum. Wiele osób pomaga na różnych etapach przygotowań do festiwalu. Budowa olbrzymiej kukły i jej stała konserwacja wymagają tygodni pracy oraz różnego rodzaju specjalistycznej wiedzy, choćby ze względu na różnorodność zastosowanych materiałów. Chociaż ta forma ekspresji artystycznej nie jest bezpośrednio zagrożona, cierpi jednak wskutek wielu współczesnych zjawisk, takich jak zmiany w charakterze centrów miast czy wzrost liczby innych atrakcji, niezwiązanych z pochodem olbrzymów, a przyciągających uwagę turystów. Mają one negatywny wpływ na festiwal, niszcząc jego spontaniczny, popularny charakter. Sukces procesji przy jednoczesnym braku właściwego zarządzania nią powoduje zakłócenie rytmu i tempa festiwalu, niszcząc jego konstrukcję i negatywnie wpływając na dynamikę imprezy.

2

---