Zabytkowe centrum Sankt Peterbsburga i pobliskie zabytki (K I, II, IV, VI / 1990)
„Wenecja Północy”, z licznymi kanałami i przeszło 400 mostami, powstała w wyniku realizacji zakrojonego na szeroką skalę założenia urbanistycznego, rozpoczętego w 1703 r., za panowania Piotra Wielkiego. Miasto, znane później pod nazwą Leningrad (w dawnym ZSRR), było ściśle związane z Rewolucją Październikową. Jego spuścizna architektoniczna łączy w swych budowlach przeciwstawne style baroku i czystego klasycyzmu, co najbardziej widoczne jest w gmachach Admiralicji, Pałacu Zimowym, Pałacu Marmurowym i Ermitażu.
Kiży Pogost (K I, IV, V / 1990)
Kiży Pogost (pogost znaczy obszar terytorialny) położony jest na jednej z licznych wysp Jeziora Onega w Karelii. Znajdują się tam dwie XVIII-wieczne drewniane cerkwie i ośmioboczna, także drewniana dzwonnica, wzniesiona w 1862 r. Te zadziwiające budowle, łączące umiejętności ciesielskie ze śmiałą architekturą wizjonerską, kontynuują dawny model parafialnej organizacji przestrzennej oraz wtapiają się harmonijnie w otaczający krajobraz.
Kreml i Plac Czerwony w Moskwie (K I, II, IV, VI / 1990)
Kreml, nierozerwalnie związany ze wszystkimi najważniejszymi wydarzeniami historycznymi i politycznymi w Rosji począwszy od XIII w., zbudowany został pomiędzy XIV i XVII w. przez najwybitniejszych artystów rosyjskich i zagranicznych. Stanowił on siedzibę Wielkiego Księcia Moskiewskiego, był także ośrodkiem religijnym. U stóp murów Kremla, na Placu Czerwonym, wznosi się sobór Wasyla Błogosławionego, jeden z najpiękniejszych zabytków sztuki prawosławnej.
Zabytki historyczne Nowogrodu Wielkiego i okolic (K II, IV, VI / 1992)
W IX w. Nowogród, położony na dawnym szlaku handlowym łączącym Azję Wschodnią i Europę Północną, był pierwszą stolicą Rosji. Otoczony cerkwiami i soborami, stał się ośrodkiem duchowym prawosławia oraz ośrodkiem architektury rosyjskiej. Średniowieczne zabytki miasta oraz XIV-wieczne freski Teofana Greka (mistrza Andrieja Rublowa) ilustrują rozwój unikalnej architektury oraz twórczości artystycznej.
Zespół historyczny, kulturalny i naturalny Wysp Sołowieckich (K IV / 1992)
Sześć wysp archipelagu Sołowieckiego, o powierzchni 300 km2, znajduje się w zachodniej części Morza Białego. Wyspy były zamieszkałe od V w. p.n.e., ale odnalezione ślady osadnictwa pochodzą już z V tysiąclecia p.n.e. Począwszy od XV w. archipelag stał się miejscem ożywionej działalności klasztornej i nadal znajduje się tam kilka cerkwi zbudowanych pomiędzy XVI i XIX w.
Zabytki Władymira i Suzdalu (K I, II, IV / 1992)
Władymir i Suzdal, zabytkowe miasta środkowej Rosji, zajmują istotne miejsce w historii architektury rosyjskiej. Znajdują się w nich liczne, wspaniałe budowle świeckie i sakralne, z XII i XIII w., a sobór Św. Dymitra oraz cerkiew Zaśnięcia Matki Bożej (Uspienska), uważane są za prawdziwe arcydzieła.
Sergijew Posad - zespół architektoniczny Ławry Troicko-Siergjejewskiej (K II, IV / 1993)
Ławra Troicko-Siergjejewska stanowi wyjątkowy przykład prawosławnego zespołu klasztornego, przywróconego do działalności kultowej i posiadającego funkcje obronne, charakterystyczne dla jego okresu rozwoju, od XV do XVIII w. Główna cerkiew Ławry - Zaśnięcia Matki Bożej (Uspienska), przypominająca cerkiew tego samego wezwania na Kremlu, mieści grób Borysa Godunowa. Do skarbów Ławry należy ikona Świętej Trójcy Andrieja Rublowa.
Cerkiew Wniebowstąpienia w Kołomieńskie (K II / 1994)
Cerkiew Wniebowstąpienia (Wozniesenskaja Cerkiew) została zbudowana w 1532 r. w letniej rezydencji carskiej Kołomieńskie, w pobliżu Moskwy, dla uczczenia narodzin przyszłego Iwana Groźnego. Stanowi ona jeden z pierwszych przykładów tradycyjnych cerkwi drewnianych o dachu namiotowym, zbudowanych na strukturze kamienno-ceglanej. Wywarła ona istotny wpływ na rozwój rosyjskiej architektury drewnianej.
Dziewicze lasy Komi (N II, III / 1995)
Dziewicze lasy Komi pokrywają 3,28 mln ha tundry i lasotundry Uralu oraz stanowią jedną z największych dziewiczych stref lasów borealnych w Europie. Rozległe połacie drzew iglastych, osik, brzóz, torfowisk, dzikich rzek i jezior od przeszło 50 lat poddawane są obserwacjom i badaniom naukowym. Stanowią one cenne świadectwo procesów naturalnych, wpływających na różnorodność biologiczną tajgi
Wulkany Kamczatki (N I, II, III, IV / 1996, 2001)
Jest to jeden z najosobliwszych regionów wulkanicznych na świecie, z licznymi aktywnymi wulkanami oraz różnorodnością typów i zjawisk wulkanicznych. Na sześciu włączonych obecnie obszarach występuje większość zjawisk wulkanicznych półwyspu Kamczatki. Współdziałanie wulkanów z lodowcami tworzy dynamiczny, niezwykle malowniczy krajobraz. Obszar zamieszkują liczne gatunki, wśród których największa znana różnorodność ryb łososiowatych, niespotykana koncentracja wydr morskich, niedźwiedzi brunatnych oraz orłów morskich Stellara.
Jezioro Bajkał (N I, II, III, IV / 1996)
Jezioro Bajkał, o powierzchni 3,15 mln ha, położone jest na południowym-wschodzie Syberii. Jest ono najstarszym (25 mln lat) i najgłębszym (1 700 m) jeziorem na Ziemi. Zawiera 20% niemarznących zasobów słodkiej wody planety. Jego wiek i odizolowanie przyczyniły się do rozwoju jednej z najbogatszych i najbardziej oryginalnej fauny słodkowodnej planety, mającej kluczowe znaczenie dla nauki o ewolucji, dzięki której Bajkał nosi nazwę „rosyjskiego Galapagos”.
Złote góry Ałtaju (N IV / 1998)
Ałtaj, w południowej Syberii, stanowi główny łańcuch górski biogeograficznego regionu Syberii Zachodniej, w którym biorą początek główne rzeki regionu: Ob i Irtysz. Na wpis składają się trzy odrębne strefy: Zapowiednik (rezerwat) Ałtajski i strefa buforowa wokół Jeziora Teleckiego, Zapowiednik Katuński i strefa buforowa wokół szczytu Biełucha oraz strefa ciszy Ukoku na płaskowyżu Ukok. Obszar pokrywa powierzchnię 1 611 457 ha i dostarcza najpełniejszego przekroju wysokogórskiej piętrowości roślinnej środkowej Syberii; występują tam stepy, lasostepy, lasy mieszane, roślinność subalpejska i alpejska. Obszar ten stanowi również istotne siedlisko dla zagrożonych gatunków zwierzęcych, m. in. pantery śnieżnej.
Zachodni Kaukaz (N II, IV / 1999)
Obszar Zachodniego Kaukazu, położony w odległości 50 km na północny-wschód od Morza Czarnego i zajmujący powierzchnię przeszło 275 tys. ha, jest jednym z nielicznych wielkich regionów górskich Europy, który nie uległ istotnym zmianom w wyniku działań człowieka. Łąki subalpejskie i alpejskie służą wyłącznie dzikim zwierzętom, a rozległe, dziewicze połacie lasu górskiego, rozciągające się od nizin do piętra z roślinnością subalpejską, są jedyne w Europie. Obszar ten znany jest z różnorodnych ekosystemów, z bogatą, endemiczną florą i fauną. Jest on również miejscem pochodzenia oraz ponownego wprowadzenia podgatunku górskiego żubra europejskiego.
Zespół architektoniczny i zabytkowy Kremla w Kazaniu (K II, III, IV / 2000)
Kreml w Kazaniu, wzniesiony na miejscu pierwotnej osady, pochodzi z czasów muzułmańskiej Złotej Ordy oraz chanatu kazańskiego. W 1552 r. został zdobyty przez Iwana Groźnego i stał się ośrodkiem chrześcijaństwa krajów nadwołżańskich. Kreml w Kazaniu, jedyna zachowana w Rosji twierdza tatarska oraz ważne miejsce pielgrzymkowe, obejmuje cenny zespół budowli historycznych, pochodzących z XVI-XIX w., łącznie z fragmentami wcześniejszych konstrukcji (X-XVI w.).
Zespół monastyru Terapontowskiego (K I, IV / 2000)
Monastyr Terapontowski położony jest w regionie Wołogdy, w północnej Rosji. Jest to wyjątkowo dobrze zachowany i najpełniejszy rosyjski prawosławny zespół klasztorny z XV-XVII w., kluczowego okresu dla rozwoju zjednoczonego państwa rosyjskiego oraz jego kultury. Architektura klasztoru jest unikalna ze względu na urozmaicenie oraz czystość form, zaś jego wnętrze zdobią wspaniałe malowidła ścienne pędzla Dionizego, najwybitniejszego artysty rosyjskiego końca XV w.
Środkowa część gór Sichotealiń (N IV / 2001)
Łańcuch górski Sichotealiń porasta jeden z najbogatszych i najbardziej zadziwiających na świecie lasów strefy umiarkowanej. Jest to strefa przejściowa między tajgą oraz regionami podzwrotnikowymi, gdzie gatunki fauny, występujące na południu, takie jak tygrys i niedźwiedź himalajski współzamieszkują w gatunkami typowymi dla północy: niedźwiedziem brunatnym i rysiem. Obszar, rozciągający się od szczytów Sichotealiń do Morza Japońskiego, jest kluczowy dla zachowania licznych zagrożonych gatunków, takich jak tygrys amurski.
Cytadela, zabytkowy zespół miejski oraz zabudowania twierdzy w Derbencie (K III, IV / 2003)
Cytadela, zabytkowy zespół miejski oraz zabudowania twierdzy w Derbencie stanowiły część północnej granicy państwa perskiego Sasanidów, które rozciągało się na wschód i na zachód od Morza Kaspijskiego. Kamienne fortyfikacje składają się z dwóch równoległych pierścieni murów, tworzących barierę biegnącą od wybrzeża morskiego do gór. Miasto Derbent zostało zbudowane w obrębie tych murów i w dużej części zachowało średniowieczną tkankę miejską. Aż do XIX w. zespół odgrywał istotną rolę strategiczną.
Naturalny system Rezerwatu wyspy Wrangla (N IX, X/ 2004)
Miejsce to, znajdujące się znacznie powyżej Kręgu Polarnego, obejmuje górzystą wyspę Wrangla (7608 km kw.), wyspę Harolda ( 11 km kw.) oraz otaczające je wody. Dzięki temu, że Wyspa Wrangla nie uległa zlodowaceniu w Epoce Lodowcowej okresu Czwartorzędu, charakteryzuje ją wyjątkowo duża bioróżnorodność. Wyspa szczyci się najliczniejszą na świecie populacją morsów pacyficznych oraz największym zagęszczeniem pierwotnych legowisk niedźwiedzi polarnych. Jest to główne żerowisko szarych wielorybów migrujących z Meksyku, a także miejsce najdalej na północ położonych terenów lęgowych 100 gatunków wędrownych ptaków, w tym wielu zagrożonych. Obecnie na wyspie wyodrębnić można 417 gatunków i podgatunków roślin naczyniowych - dwa razy więcej niż na innych terytoriach arktycznej tundry o porównywalnym obszarze oraz więcej niż na jakiejkolwiek innej wyspie arktycznej. Niektóre gatunki są pochodnymi szeroko rozpowszechnionych form kontynentalnych, inne powstały niedawno w wyniku hybrydyzacji, 23 są endemiczne.
Zespół Klasztoru Nowodziewiczego (K I, IV, VI/ 2004)
Klasztor Nowodziewiczy w południowo-zachodniej części Moskwy, zbudowany na przełomie XVI i XVII wieku, stanowił element łańcucha zespołów zakonnych, będących częścią systemu obronnego miasta. Historia klasztoru jest ściśle związana z polityczną, kulturalną i religijną historią Rosji oraz z moskiewskim Kremlem. Z jego gościny korzystały członkinie carskiej rodziny oraz rosyjscy arystokraci. Na miejscowym cmentarzu znajdują się groby rodziny oraz osób z najbliższego otoczenia cara. Zespół klasztorny wraz z bogatym wyposażeniem wnętrz i cenną kolekcją obrazów, stanowią przykład najwyższych osiągnięć architektury rosyjskiej.
Zabytkowe centrum Jarosławia nad Wołgą (K II, IV /2005)
Położony nad Wołgą, przy ujściu rzeki Kotorośl, około 250 km na północny wschód od Moskwy, Jarosław rozwinął się w XI wieku w znaczący ośrodek handlowy. Miasto słynące z licznych XVII-wiecznych kościołów, jest także znakomitym przykładem rewaloryzacji miast, które dekretem carycy Katarzyny Wielkiej zarządzono w 1763 roku w całej Rosji. Zachowując najważniejsze zabytkowe struktury, miasto zrewaloryzowano w stylu klasycystycznym, wprowadzając promienisty układ ulic. Jarosław nad Wołgą ma także pozostałości XVI-wieczne, dobrze zachowane w klasztorze Spaso-Preobrażeńskim, jednym z najstarszych klasztorów w regionie Górnej Wołgi, zbudowanym pod koniec XII wieku w miejscu dawnej świątyni pogańskiej, lecz później wielokrotnie przebudowywanym.