Skanowanie mózgu

© Copyright by Andy Kirby 1992. Authorized translation from the English language edition published by Gower Publishing Company Limited

© Copyright for the Polish edition by Oficyna Ekonomiczna, Oddział Polskich Wydawnictw Profesjonalnych Sp. z o.o. 2002

(Skaner bierze pod uwagę wszystkie możliwe skojarzenia). Skaner odpowiada szczerze.

4. Podmiot pyta: „Czy coś nie zostało powiedziane?” lub „Co bardzo chciałbyś powiedzieć?”. Skaner reaguje, będąc świadomym swoich uczuć i innych sytuacji, w których czuł się podobnie.

5. Podmiot wychodzi z roli, pytając „W jaki sposób różnię się od...?”. Skaner odpowiada. Podmiot, jeśli nie udało mu się całkowicie wyjść z roli, może zapytać „W jaki jeszcze sposób jestem inny od...?” tyle razy, ile uzna za konieczne. Skaner kończy, mówiąc: „Nie jesteś... Jesteś (podaje prawdziwe imię podmiotu)”. Wtedy podmiot mówi: „Nie jestem... Jestem (podaje swoje imię)”.

6. Pary zamieniają się rolami, a następnie uczestnicy tworzą nowe pary.

Na szkoleniu w zakresie budowania zespołu można wykorzystać tę grę, aby upewnić się, że wszyscy odnoszą się do siebie w odpowiedni sposób. Rytuał polegający na używaniu pewnych zwrotów jest niezbędny, gdyż stanowi pewien element „egzorcyzmów” w ćwiczeniu.

Przeprowadzając ćwiczenie w jego prostszej odmianie, można poprosić uczestników, aby zastanowili się, kogo przypomina i kogo nie przypomina im ich partner. Następnie należy przedyskutować wymienione cechy i stopień, w jakim dane osoby je ucieleśniają.

Metoda weryfikacji założeń, które przyjęto na temat danej osoby.

Ćwiczenie przełączające uwagę.

Określanie cech.

Budowanie zespołu.

Krzesła.

20 minut lub dłużej.

1. Wyjaśnij, że przywołanie imienia zapamiętanego w dzieciństwie może wywoływać całą gamę rozmaitych irracjonalnych reakcji w życiu dorosłym. Odbiór sytuacji bądź osoby może mieć swoje źródła w nieuzasadnionych i nieuświadomionych wspomnieniach. Takie „ślady w pamięci” można zidentyfikować i opanować za pomocą tej gry. Poproś uczestników o dobranie się w pary. Partnerzy na zmianę są albo „podmiotem”, albo „skanerem”.

2. Podmiot pyta: „Kogo ci przypominam?”, „Jaki typ osoby ci przypominam?”. Skaner próbuje odpowiedzieć na to pytanie, wykorzystując tyle czasu, ile mu potrzeba. Aby zmniejszyć rolę cech fizycznych poszczególnych osób, pomocne może być wykorzystanie maski. Z drugiej strony, może się okazać, że takie czynniki, jak ubranie, ton głosu, wzrost, postura czy sposób chodzenia mają duże znaczenie. Skaner podaje imię albo typ osoby, którą podmiot mu przypomina.

3. Podmiot pyta: „Dlaczego przypominam ci... ?”, „W jaki sposób przypominam ci... ?”. I dalej: „Dlaczego jeszcze przypominam ci... ?”, „W jaki inny sposób przypominam ci... ?”.

Uwagi

Modyfikacja

Streszczenie

Cele

Materiały

Czas trwania

Procedura

---