PATOLOGIE
W
ADMINISTRACJI

Prowadzenie działaności sprzecznej z obowiązkami ministra

CZŁONEK RADY MINISTRÓW NIE MOŻE:

1)Prowadzić żadnej prywatnej działalności gospodarczej, zawierać transakcji prywatnych, które są nie do pogodzenia z jego obowiązkami służbowymi. Wykonywanie obowiązków publicznych nie może tworzyć okoliczności ułatwiających lub umożliwiających pomnażanie majątku prywatnego członka Rady Ministrów.

2)Nie może doprowadzić do sytuacji, w której mógłby mieć jakiekolwiek zobowiązania wobec osób uzależnionych od jego decyzji lub tez takich osób, którym mogłoby zależeć na szczególnym ich traktowaniu.

3) Nie może zajmować się pracą lub działalnością polityczną, która jest niezgodna z jego służbowymi obowiązkami lub w której mógłby wykorzystać informacje uzyskane w trakcie wykonywania obowiązków zawodowych.

4) Nie może uczestniczyć w podejmowaniu jakiejkolwiek decyzji lub rozpatrywaniu sprawy związanej z własnym majątkiem czy majątkiem małżonka lub osób bliskich (krewnych).

CZŁONEK RADY MINISTRÓW POWINIEN:

1)Powstrzymywać się od publicznego krytykowania decyzji rządu, wyrażania swoich osobistych poglądów w sprawach kontrowersyjnych politycznie lub dotyczących polityki rządu, powstrzymywać się od oceny działań, które mogą być kwestionowane wyłącznie w sposób sformalizowany i wyłącznie w drodze i formie określonych ustawami oraz wyłącznie w granicach przyznanych mu kompetencji .

2)Powinien też popierać określonych kandydatów lub na nich glosować w wyborach politycznych, lecz nie powinien tego czynić przy pomocy swego urzędu. Jeżeli chce kandydować, a prawo mu na to pozwala, to uprzednio powinien złożyć swój urząd (złożyć rezygnacje). Jego obowiązki służbowe i sposób ich wykonywania nie powinny naruszać publicznego zaufania do bezstronności jego działań. Minister jest organem państwa, a nie organem partii.

NAJMNIEJ SKORUMPOWANE PAŃSTWA

• 1 Dania

• 2 Finlandia

• 3 Szwecja

• 4 Nowa Zelandia

• 5 Islandia

• 6 Kanada

• 7 Singapur

• 8 Holandia

• 9 Norwegia

• 10 Szwajcaria

• ……..

• 44 Polska

PROBLEM LOBBINGU

Próba definicji, zakres zjawiska

Angielskie słowo „lobby” (od łacińskiego terminu lobbium, lobbia oznaczającego galerię, portyk, pasaż) w swym pierwotnym, dosłownym rozumieniu oznacza „kuluary”. Słownik Concise Oxford Dictionary definiuje lobby jako: „szeroki hall otwarty dla publiczności, szczególnie dla tych, którzy pragną rozmawiać z parlamentarzystami”.

Pojęcie lobby zaczęło być używane w odniesieniu do „grup nacisku” wywierających wpływ na ciała ustawodawcze w interesie określonych warstw, grup, instytucji itd., głównie przez kontakty z członkami parlamentu. Brytyjski politolog David Robertson definiuje „lobby” w znaczeniu czasownikowym jako: „wywieranie nacisku, prezentowanie argumentów lub innych bodźców w celu nakłonienia politycznych decydentów do sprzyjania stanowisku (danej grupy)”.

• Różny jest stopień uregulowania (skodyfikowania) oddziaływania lobbystów na parlamenty krajowe i administrację publiczną: od regulacji ustawowej (USA), poprzez szerokie określanie zasad w regulaminie Izby ( niemiecki Bundestag). W Wielkiej Brytanii, Włoszech, Szwecji prowadzone są parce nad stworzeniem stosownej regulacji.

• Państwo demokratyczne stara się „cywilizować” lobbing przez jego legalizację i narzucanie elementarnych zasad.

• Obywatele i inne podmioty powinny korzystać z dostępu do informacji o planach legislacyjnych władzy, zaś na osobach publicznych musi ciążyć obowiązek ujawniania wszystkich kontaktów z aktywnymi grupami nacisku.

• Legalizacja lobbingu ułatwia dziennikarzom, prokuraturze i sądom sprawowanie kontroli kontaktów polityków i urzędników z prywatnymi grupami interesów.

LETAPRYWACJA

Letaprywacja jest to odfrancuskie określenie państwa prywatnego.

Celem jego wprowadzenia jest idea scalenia konstrukcyjnego wszystkich sytuacji, w których funkcjonariusze publiczni, a także inne osoby, traktują państwo bądź samorząd jako nie związane z jakimkolwiek obowiązkiem podatkowym lub obowiązkiem innego świadczenia dobro niczyje, z którego w sposób oficjalny można przejmować wartości majątkowe i organizacyjne używając mechanizmów sformułowanych przez państwo w prawie .

Buta

• Głównym źródłem buty urzędniczej jest władza urzędnika wobec petenta. Buta dotknięci są nie tylko ludzie urzędujący ale i ci, którzy już urzędowali. Brak pokory urzędniczej prowadzi państwo na manowce pogłębionej patologii

• Drugim źródłem, buty jest brak jakiejkolwiek kultury u urzędnika i jego zwierzchnika, który w relacjach z ludźmi taki brak toleruje.

Patologiczna partyjność

• Partyjność administracji w Polsce zdaje się mocno przekraczać granice europejskiej normalności. Partyjność przenika sposoby powoływania organów i kreacji urzędników i przenika także funkcjonowanie tych podmiotów.

• W rezultacie scentralizowanie układu partyjnego dostaje się do układu administracji publicznej. Samorząd terytorialny zaś ewoluuje w kierunku samorządu partyjno- terytorialnego. Scentralizowanie to przybiera nowa postać ukształtowaną przez niekwestionowaną z zewnątrz realizacje prywatnego w ramach i strukturze organizmu publicznego oraz na podstawie prawa publicznego

Szczególnym przejawem partyjności państwa są partyjni funkcjonariusze administracji publicznej. Rozrost pola upartyjnienia organów i urzędników musiał napotkać na swej drodze ograniczenia ustawowe, które pełnią niezbędną i oczekiwana społecznie funkcje prakseologiczna. Przez poprzecinanie sieci powiązań partyjnych między partiami a państwem czy samorządami dokonuje się uzdrowienie państwa i samorządów terytorialnych, nadgonienie braków szerokiego funkcjonowania apolitycznej służby cywilnej, ograniczenie możliwości korupcyjnych i przybliżenie obywatelom o innych poglądach politycznych państwa.
PROBLEM OSIĄGANIA STOPNIA NIEKOMPETENCJI

Według kanadyjskiego pedagoga L.J. Petera w hierarchii każdy pracownik stara się wznieść na swój szczebel niekompetencji. Oznacza to. Że z biegiem czasu każde stanowisko zostanie objęte przez pracownika, który nie ma kompetencji do wykonywania swych obowiązków. Prace zaś wykonują ci, którzy nie osiągnęli jeszcze swego stopnia niekompetencji. Organizacje hierarchiczne nagradzają za dobra prace awansem na wyższe stanowisko. Są z czasem pełne ludzi wykonujących zadania, do realizacji których nie są należycie przygotowani. Jedynymi ludźmi dobrze wykonującymi swoja prace są ci, którzy nie mogą już być awansowani na wyższy szczebel niekompetencji lub ci , którzy nie mogą być dalej awansowani.

Odmiana zasady Petera jest zasada Pauli ( the Paula Principle). W myśl tej zasady kobiety zawsze znajdują się poniżej swego stopnia niekompetencji, ponieważ nie godzą się na awans na wyższe stanowisko.

System administracyjny, w którym każdy jej pracownik ma szanse, możliwości czy pewność awansu jest dobrym systemem, ponieważ zmierza do ugruntowania siebie a nie tylko do zatrudniania określonych z zewnątrz ludzi bez większych korzyści. Nie może osiągnąć stopnia niekompetencji ten, kto od razu jest niekompetentny i nie ma zamiaru czy możliwości zmiany tego stanu. W dużej mierze to właśnie partie odpowiedzialne są za osiąganie stopnia niekompetencji . Obsadzając Np. Najwyższe stanowiska gospodarcze i urzędy administracyjne dającymi dowód bezczelnej degrengolady ludźmi pazernymi na miliony, opony samochodowe czy długopisy, nigdy jeszcze z tego powodu nie poniosły odpowiedzialności moralnej.

---