3.6 Komu to wszystko służy?
Kiedy na początku zacząłem pracę z naturalnymi uprawami, miałem zamiar sadzić ryż
w rzędach z motyką w dłoni. Wydawało mi się, że tak będzie wygodniej.
Po wielu próbach, postępując jak amator, w końcu wymyśliłem sam ręczne narzędzie do sadzenia ryżu. Sądząc, że może ono być użyteczne dla innych rolników, zaniosłem je
do specjalisty w rolniczym centrum badawczym. Powiedział mi, że żyjemy w czasach zaawansowanych technicznie maszyn i nie będzie się zajmował moim „ustrojstwem”. Następnie udałem się do drobnego producenta sprzętu rolniczego. Wyjaśniłem, że to proste urządzenie, jakkolwiek byłoby ono wyprodukowane, nie powinno być droższe niż 3,5 dolara za sztukę.
Odpowiedź brzmiała: „Jeżeli zaczniemy produkować taki gadżet, rolnicy mogą pomyśleć,
że nie potrzebują traktorów które sprzedajemy im za tysiące dolarów”.
Dodał, że współcześnie najważniejsze jest, aby produkować ryż i zboże używając maszyn, sprzedać produkt jak najszybciej i mieć to z głowy.
Zamiast używać małych traktorów, wszyscy chcą zamienić je na większe, nowocześniejsze modele, a mój wynalazek wydawał im się krokiem wstecz. W odpowiedzi na wyzwanie współczesnych czasów, rozwiązania idą w kierunku spełniania zbytecznych wymogów,
a mój patent do dziś dnia leży zakurzony na półce.
Podobnie jest z nawozami i chemikaliami. Zamiast posługiwać się naturalnymi nawozami zwierzęcymi i konsultować to z rolnikami, przemysł dąży do fabrykowania coraz to nowych substancji w pogoni za zyskiem. Technicy rolni porzucają swoje zajęcia w małych centrach doradczych przechodząc do pracy na rzecz wielkich chemicznych kompanii.
Ostatnio rozmawiałem z panem Asadą, urzędnikiem w Ministerstwie Rolnictwa i Leśnictwa, który opowiedział mi interesującą historię. Warzywa wyprodukowane w szklarniach
są wybitnie niesmaczne. Bakłażany uprawiane sztucznie w czasie zimy nie zawierają witamin. Podobnie ogórki. A przyczyna jest taka: większość promieniowania słonecznego korzystnego dla rozwoju roślin nie może przebić się przez winylową membranę oraz szklane szyby. Dlatego zaproponował on wprowadzenie dodatkowego, sztucznego oświetlenia
w szklarniach.
Dla mnie podstawowym pytaniem jest, czy istnieje konieczność zjadania bakłażanów,
czy świeżych ogórków w czasie zimy? Przyczyną, że są one uprawiane w zimie jest przecież to, że mogą być sprzedane za wysoką cenę.
Ktoś wpadł na pomysł, by uprawiać je sztucznie zimą, a po pewnym czasie okazało się,
że jarzyny te nie mają wartości odżywczych.
Zatem pan Asada doszedł do wniosku, że jeżeli wartości odżywcze zostały utracone, trzeba znaleźć sposób na ich zachowanie. Skupił się więc na wynalezieniu dodatkowego oświetlenia dla szklarni. Uważa, że w ten sposób wszystko będzie w porządku, a warzywa zachowają swoje wartości odżywcze.
Niektórzy inżynierowie rolnictwa poświęcają całe życie na tego rodzaju zadania.
Naturalnie, tak wielki wysiłek na badania włożony w wyprodukowanie bakłażana i innych warzyw musi być poparte adekwatnie wysoką ceną tych produktów, w myśl zasady:
„jeżeli można to sprzedać i jest to dochodowe, to nie może być w tym nic złego”.
Nie ważne jak wielkie będą ludzkie wysiłki, nie mogą one zastąpić wartości naturalnie wyhodowanych owoców i warzyw.
Sztuczna produkcja żywności może zaspokoić ludzkie ulotne pragnienia, jednak bardzo osłabia ich organizmy i zakłóca chemię ciała, która jest zależna od rodzaju spożywanego pokarmu. Kiedy tak się dzieje, potrzebne są witaminowe suplementy i wiele specjalnych leków. W ten sposób kreowany jest tylko dodatkowy wysiłek dla rolników i cierpienia dla konsumentów.