Raport Komisji Europejskiej


Raport Komisji Europejskiej - 1998r. w sprawie turystyki.

Raport jest kulminacją badań prowadzonych w obrębie Komisji, konsultacji z międzynarodowymi sponsorami oraz dyskusji z obustronnymi agencjami współpracy państw członkowskich.

Treść raportu dotyczy roli turystyki jako czynnika koniecznego dla rozwoju oraz wyzwania, przed którym stoją kraje rozwijające się w związku z umocnionym rozwojem turystyki. Przedstawia wnioski wyciągnięte z poprzednich programów pomocy, określa cele na przyszłość i obszary działania oraz sugeruje podstawowe metody wdrażania wyżej wymienionych strategii. Zwraca także uwagę na konieczność zgodności, koordynacji i komplementarności z pozostałymi wspólnymi działaniami Wspólnoty Europejskiej.

Zgodnie z założeniami Komisji turystyka może mieć istotny wpływ na gospodarkę szczególnie w państwach rozwijających oraz odpowiadać za znaczną część krajowego dochodu brutto.

W przeszłości turystyka międzynarodowa zapoczątkowała przemiany strukturalne w paru państwach rozwijających się, czasami wyprzedzając tradycyjne sektory produkcyjne. Porozumienie Komisji co do rozwoju wspólnej polityki w obliczu roku 2000 jest zgodne z potrzebą powołania do życia konkurencyjnego sektora prywatnego zapewniającego nowe miejsca pracy w państwach rozwijających się w procesie przechodzenia do otwartej gospodarki rynkowej.

  1. Wzrost rozwoju sektora turystycznego w obrębie gospodarki światowej - możliwości.

O roli przewodniej turystyki w ciągu ostatnich 25 lat mówią liczby: 613 milionów turystów w roku 1997, 448 miliardów USD dochodu z międzynarodowego ruchu turystycznego. Kwota ta przewyższyła dochody ze światowego eksportu oleju napędowego oszacowanego na 330 mld USD. Średnio 10% dochodu pochodzącego z eksportu w krajach rozwijających się pochodzi z turystyki, ale liczba ta może osiągnąć poziom 80% np. na niektórych obszarach wyspiarskich osłabionych spadkiem produkcji rolnej oraz w krajach pozbawionych innych możliwości, z niewielkimi perspektywami na rozwój gospodarczy. Obecnie jedno na dziewięć miejsc pracy to zatrudnienie w sektorze turystycznym - liczba ta ma również wzrosnąć o 46% już w roku 2007.

Plany rozwoju turystyki mają również pośredni wpływ na rozwój infrastruktury i zakresu usług publicznych, np. transportu, czy usług medycznych. Turystyka staje coraz to przed nowymi wyzwaniami: procesom liberalizacji usług towarzyszy wchodząca w życie Wspólna Polityka Handlowo-Usługowa (GATS) podpisana przez ponad 100 państw, w tym przez wiele krajów rozwijających się, zobowiązujących się jednocześnie do spełnienia określonych warunków. Niektóre z nich już teraz są rzetelnymi partnerami z dobrze rozwiniętą bazą turystyczną i co za tym idzie odczuwa negatywne skutki wzrostu gospodarczego, co zarazem jest bodźcem do stałego podwyższania jakości produktu turystycznego. Świadczy o tym 30% udziałów rynku międzynarodowej turystyki i podobny procent światowego dochodu z turystyki jaki kraje rozwijające się przejęły w 1996 roku. W latach 1990-1996 zanotowano w tych krajach najszybszą stopę przyrostu liczby zagranicznych turystów i średnią roczną stopę przyrostu 5,8% w porównaniu ze światowym wzrostem, który wyniósł 4,4%. Dochód z turystyki wzrósł jeszcze szybciej - 10,5% rocznie. W rzeczywistości został on wypracowany przez Azję oraz kraje Pacyfiku i stanowił około połowę całego dochodu wypracowanego przez kraje rozwijające się, przypadającego na rok 1996.

Światowa podaż na turystykę wzrasta w zawrotnym tempie, a liczba potencjalnych ośrodków turystycznych i ich globalna wydajność wzrasta jeszcze szybciej. Kraje rozwijające się stoją w obliczu wielu wyzwań. Państwa pragnące zaistnieć na rynku będą musiały postawić na swoją wyjątkowość, oryginalność i wystrzegać się błędów popełnionych przez konkurencję.

Z jednej strony rozwój konkurencyjnych produktów jest hamowany przez takie czynniki jak:

Wszystko to może zniszczyć image obszaru turystycznego i obniżyć dochody z tego sektora.

Z drugiej strony, większość państw członkowskich jest rynkiem źródłowym dla krajów rozwijających się. Konsumenci europejscy mają określone wymagania co do:

Przy braku działań kontrolnych rozwój turystyki może wyrządzić szkody:

Szczyt „EARTH-SUMMIT” umożliwił rozpatrzenie potrzeby utrwalonego rozwoju sektora turystycznego: wiele krajów rozwijających się poruszyło problem konsekwencji i wytrwałości w kształtowaniu polityki turystycznej. Pomoc im udzielona musi uwzględnić m.in. zmniejszenie ryzyka ewentualnego niepowodzenia i nieodwracalnych ujemnych skutków, a także skłonić do mobilizacji aby pokonać przeszkody, które mogą zahamować rozwój sektora.

  1. Wkład Wspólnoty Europejskiej i państw członkowskich w rozwój turystyki.

Pomoc i wsparcie Wspólnoty Europejskiej miało różne formy, w tym formę pomocy finansowej przekazanej zgodnie z priorytetami ustalonymi przez beneficjantów, zatwierdzonych przez UE. Jednakże dopiero konwencja z Lomé uznała turystykę za sektor wymagający wsparcia, a jej paragraf 122 określił obszary, do których pomoc ta winna być skierowana:

Warte uwagi są programy pomocy ufundowane przez Europejski Fundusz Rozwoju (EDF), koncentrujące się na regionalnej działalności i mające na celu pobudzenie sektora prywatnego wykorzystując strategię tematyczną oraz Deklarację Barcelońską z 12.1995 roku, dotyczącą współpracy między UE a państwami śródziemnomorskimi w dziedzinie statystyki oraz programów szkoleniowych i promocyjnych.

Wspólnota Europejska udzieliła także pośredniego i bezpośredniego wsparcia krajom rozwijającym się poprzez programy pomocy związane z takimi dziedzinami, jak:

Ze szczegółowej analizy wszystkich czynników odpowiedzialnych za dynamiczny rozwój turystyki w państwach członkowskich i ośrodków pomocy skierowanych do krajów rozwijających się wynika, że umocniony rozwój sektora turystycznego wymaga bezwzględnego zaangażowania władz państwowych i nawiązania konstruktywnego i trwałego dialogu ze wszystkimi partnerami:

Jest to niezbędne przy:

Brak właściwego zaangażowania władz, brak odpowiedniej struktury organizacyjnej uniemożliwia kontrolowanie dodatnich i ujemnych następstw rozwoju turystyki (max. dochody i zatrudnienie, kontrola wpływu na środowisko oraz negatywne zjawiska społeczne).

Aby turystyka mogła w pełni rozkwitnąć powinna opierać się na zasadach utrwalonego rozwoju, konkurencyjności i wolnego rynku. Przemysł, władze państwowe i społeczeństwo muszą ze sobą współpracować, biorąc pod uwagę wymagania rynku, potrzeby miejscowej ludności oraz specyficzny charakter obszaru turystycznego. Taka współpraca pomoże zharmonizować reguły utrwalonego rozwoju z zasadami konkurencji sektora turystycznego.

2.1. Wnioski dotyczące programów pomocy.

Od niedawna turystyka stała się atrakcyjnym partnerem do współpracy, przy czym większość sponsorów nie ma doświadczenia w tej dziedzinie.

Głównymi wadami programów finansowych są:

a) udzielenie wsparcia technicznego

↓ ↓ ↓

chaotyczny charakter działań, niski poziom wiedzy uczestników, nieefektywność;

b) wielocelowość programów → trudność rozgraniczenia podjętych wysiłków od uzyskanych wyników;

c) brak precyzyjności i koncentracji w określaniu celów → nadmiar akcji promocyjnych → niewyczerpane nakłady finansowe → uzależnienie od sponsorów → brak samodzielności finansowej i alternatywnych źródeł finansowych;

d) pominięcie aspektów społecznych i ekologicznych wpływających na długofalowy rozwój, np.

↓ | | ↓

ulepszanie jakości ofert, zwiększanie konkurencyjności przemysłu turyst. poprzez:

| | ↓ ↓ ↓

↓ | fachową wiedzę, technologie, kapitał,

nieuwzględnienie aktualnego bądź potencjalnego wpływu ruchu turystycznego na środowisko → jakość doznań estetycznych → zagrożenie konkurencyjności,

problemy dotyczące statusu grup społecznych, przepisów higieny pracy;

e) brak umiejętności powiązania stosunków handlowych sektora prywatnego i państwowego;

f) rozbieżność strategii obejmujących różne organy rządowe → dostęp do szlaków powietrznych

↓ ↓ ↓ ↓ ↓ ↓

emigracja, transport, środowisko, wsparcie dla małych edukacja, projekty budżetowe;

przedsiębiorstw turyst.,

g) brak wsparcia organów wykonawczych w przyspieszeniu realizacji celów.

3. Wspólnota i trwały rozwój turystyki w krajach rozwijających się: cele i metody.

Cele pomocy Wspólnoty Europejskiej:

Metody realizacji celów:

Kształtowanie struktury prawodawczej i administracyjnej pozwala na wprowadzenie metod realizacji określonych celów.

Ośrodki pomocy powinny zachęcać władze do:

Czynniki wpływające na kształtowanie się struktur- cele:

Duże znaczenie ma także wsparcie rozwoju zasobów ludzkich, gdyż jakość zasobów wzmaga zdrową rywalizację na rynku. Pomoc Wspólnoty Europejskiej powinna wspierać wysiłki władz mające na celu organizację i realizację planu rozwoju zasobów ludzkich z myślą o wykorzystaniu ich w turystyce. Akcja pomocy winna uwzględniać szkolenie w zakresie zarządzania, kierowania, planowania w sektorze turystycznym, komputeryzacji, analizy wpływu turystyki na gospodarkę i środowisko oraz pielęgnowanie narodowego dziedzictwa kulturalnego. Wspólnota Europejska zobowiązuje się również do wsparcia instytucji rządowych w spełnianiu funkcji inwestycyjnych, jeśli mają one charakter regionalny oraz dotyczą ochrony i popularyzacji bogactw kulturalnych kraju. Ze względu na fakt, że kraje rozwijające się uzależniły się od pomocy finansowej państw Unii, co doprowadziło do efektu substytucji, postanowiono, że w kwestii systemów informacyjnych, komercyjnych i promocyjnych pomoc Wspólnoty ograniczy się wyłącznie do wsparcia technicznego ułatwiającego powołanie nowych organów kierujących promocją turystyki oraz centrów informacji turystycznej, które obejmowałyby sektor prywatny. Bezpośredni wkład Wspólnoty w proces reklamy ofert turystycznych w krajach rozwijających się będzie zabroniony.

  1. Główne zasady wprowadzania nowej strategii.

    1. Drobiazgowe podejście dostosowane do złożoności procesu rozwoju turystycznego.

Typ i zasięg pomocy wspólnoty będzie zależał od stopnia rozwoju turystyki na danym obszarze wykluczając państwa, gdzie bezpieczeństwo i zdrowie obywateli jest w jakikolwiek sposób zagrożone. Przyszłe działania będą opierać się na analizie sektora, który pomoc otrzyma oraz ocenie czy próba o wsparcie jest uzasadniona. Analizie zostaną poddane następujące dziedziny:

Biorąc pod uwagę zróżnicowany poziom rozwoju sektora turystycznego w krajach rozwijających się oraz jego złożoność, programy pomocy państw Wspólnoty powinny być dostosowane do potrzeb danego regionu.

W stosunku do państw z rozwiniętym przemysłem turystycznym działania powinny przybrać następującą formę:

W stosunku do państw słabo rozwiniętych działania będą wymagały wszechstronnego podejścia w celu wykształcenia ogólnej struktury rozwoju określonego sektora

    1. Zaangażowanie różnych organów .

Turystyka w dużej mierze zależy od innych sektorów i wymaga wielodyscyplinarnego i międzywydziałowego podejścia do procesu formułowania założeń i działań na płaszczyźnie rządowej. Wymiana informacyjna oraz bliska współpraca pomiędzy władzami państwowymi a przedsiębiorstwami sektora prywatnego może pobudzić współdziałanie w procesie opracowywania i wprowadzania strategii i założeń akceptowanych przez obie strony eliminując konflikt interesów.

Większe zaangażowanie państw korzystających ze wsparcia zwiększa ich poczucie własności. Kraje rozwijające się winny uczestniczyć w kosztach w celu zwiększenia perspektywy własnej niezależności finansowej, której będą potrzebowały, gdy projekt zostanie zrealizowany.

Konieczność zaangażowania wszystkich organów oraz wsparcia inicjatywy społecznej przez władze regionalne i samorządowe jest związana z charakterem rozwoju turystycznego (zgodne z Konwencją z Lomé; art. 251).

Zasada ta została zastosowana w kilku programach finansowych przez Europejski Fundusz Inwestycyjny. Celem jej była: decentralizacja administracji, zaangażowanie organów sektora gospodarczego i społecznego oraz wzmocnienie pozycji stowarzyszeń społecznych.

W rezultacie przyszłe projekty wsparcia powinny być kierowane tam, gdzie mogą mieć skuteczny wpływ i uwzględniać:

    1. Współpraca międzyregionalna.

Współpraca międzyregionalna mogłaby mieć korzystny wpływ na rozwój turystyki, w szczególności gdyby prowadziła do wymiany doświadczenia i praktyki między partnerami. To może się okazać głównie przydatne dla małych państw.

Projekty wsparcia powinny obejmować obszary, w których:

Program regionalny nie powinien pokrywać się z projektami ogólnokrajowymi.

WNIOSKI

Powyższy dokument przemawia za przyjęciem wszechstronnego, ale ukierunkowanego podejścia dotyczącego zagospodarowania ośrodków pomocy mających na celu pobudzenie rozwoju sektora turystycznego w krajach rozwijających się. Ze względu na złożoność i rozproszony charakter sektora turystycznego nie można mówić o typowych problemach, ani o typowych rozwiązaniach. Programy wsparcia winny odnosić się do pojedynczych państw, biorąc pod uwagę ich specyficzne potrzeby.

Starania Wspólnoty Europejskiej powinny przede wszystkim gwarantować, że założenia trwałego rozwoju, respektujące społeczne, kulturalne i naturalne bogactwa kraju będą stanowiły istotną część wszystkich strategii i schematów rozwoju turystycznego oraz że pozytywne oddziaływanie turystyki na wzrost rozwoju gospodarczego i wzrost zatrudnienia będą miały maksymalny zasięg.

Pomoc udzielona władzom w realizowaniu ich zadań, wypełnianiu funkcji administracyjnych i monitoringowych powinna obejmować proces kształtowania struktury prawnej i organizacyjnej. Ośrodki pomocy powinny uwzględniać wsparcie rozwoju zasobów ludzkich, infrastruktury, ochronę i rozwój dziedzictwa kulturalnego i naturalnego, pomoc techniczną przy modernizacji metod i organów w zakresie reklamy państw rozwijających się.

Sektor prywatny uzyska pomoc na dwóch płaszczyznach: poprawa stosunków partnerskich między firmami i dziedzinami związanymi z turystyką poprzez wykorzystanie działań o charakterze wielodyscyplinarnym.

Pomoc będzie miała charakter ukierunkowany z aktywnym udziałem różnych organów związanych z sektorem turystycznym, co pozwoli uniknąć niepotrzebnego rozproszenia wysiłków.

Programy rozwoju będą zachęcały do nawiązywania partnerskich stosunków między sektorem prywatnym i państwowym, przy zaangażowaniu organów na szczeblu lokalnym tj. władz miejscowych i prowincjonalnych, a także całego społeczeństwa, które w szczególności jest narażone na ujemne efekty niekontrolowanego wzrostu.

1



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Komisja Europejska IP 14 180 PL
Komisja Europejska Błękitna Wyspa
6 01 Kopia KOMISJA EUROPEJSKIEJ SPOŁECZNOŚCI
7 Miejsce i rola Komisji Europejskiej w systemie instytucjonalnym Unii Europejskiej
Komisja Europejska KONSPEKT, nauka - szkola, hasło integracja, rok I
Komisja Europejska
Komisja Europejska – różnice w wynagrodzeniach kobiet i mężczyzn pl
Komisja Europejska Błękitna Wyspa2
Komisja Europejska, Prawo europejskie
Akceptacja Komisji Europejskiej, Prawo Pracy
Komisja Europejska-referat, Materiały PSW Biała Podlaska, Integracja europejska
Komisja Europejska
komisja europejska
Komisja Europejska
Komisja Europejska
Komisja Europejska, Unia Europejska
Komisja Europejska

więcej podobnych podstron