Rewolucje agrarne w Europie
Rewolucja przemysłowa spowodowała, że coraz większy odsetek ludności zatrudniony był poza rolnictwem. Jednoczesny wzrost liczby ludności zwiększał popyt na artykuły spożywcze oraz rolnicze, surowce przemysłowe. Należało podnieść wydajność rolnictwa. Rewolucja agrarna jest to całość przekształceń rolnictwa tradycyjnego w nowoczesne i towarowa w XIX w. oparte na zdobyczach nauki i techniki. Wyróżnia się jej dwa aspekty: 1) techniczny - zmiany i ulepszenia techniki produkcji rolnej prowadzą do wzrostu wielkości produkcji rolnej (dotyczy zachodniej Europy); 2) społeczny - polega na likwidacji na wsi stosunków feudalnych i stworzeniu modelu rolnictwa kapitalistycznego (Europa środkowowschodnia). Początkowo w rolnictwie ulepszano tradycyjne narzędzia, potem zaczęto stosować maszyny, początkowa poruszane siłą mięśni ludzkich, potem siłą zwierząt i wreszcie za pomocą maszyny parowej (sieczkarnie, młockarnie). Zwiększono powierzchnię uprawną poprzez rezygnację z trójpolówki na rzecz płodozmianu. Jednocześnie pola te wymagały lepszego nawożenia. Na początku były to oczywiście nawozy naturalne, następnie w wyniku badań wytworzono nawozy sztuczne. W celu poddania uprawie gruntów dotąd nie użytkowanych stosowano na dużą skalę meliorację - osuszanie lub nawadnianie. Stosowanie płodozmianu ograniczało powierzchnię upraw zbożowych, natomiast w cyklu zmianowanie znaleźć się musiały inne rośliny (łubin, koniczyna). Wielkiego znaczenia nabrała uprawa ziemniaków. Nowoczesne rolnictwo wymagało wsparcia specjalistycznego przemysłu maszynowego i chemicznego. Surowce rolnicze stały się podstawą rozwoju przemysłu rolno - spożywczego (cukrownictwo, piwowarstwo). Mechanizowano piekarnie, mleczarnie, rzeźnie. W wyniku tych wszystkich przemian powstało rolnictwo kapitalistyczne, nastąpił wzrost produkcji rolnej, przełom w dziedzinie produkcji żywności.