TO WARTO WIEDZIEĆ
ZABURZENIA EMOCJONALNE DZIECI I MŁODZIEŻY-
DIAGNOZA I TERAPIA
Definicja, przegląd stanowisk
Emocje wyrażają stosunek podmiotu do ludzi, rzeczy, zjawisk bądź do siebie, swego organizmu lub własnej aktywności. Wywierają ponadto wpływ na gotowość organizmu do działania. Na przykład gniew zwykle tę gotowość podwyższa, silny strach obniża lub znosi całkowicie. Istotną właściwością emocji jest także jej funkcja motywacyjna. Zwłaszcza emocje głębokie (na przykład miłość lub nienawiść) są zwykle silnymi czynnikami motywacyjnymi, popychającymi do działania i ukierunkowującymi je. Zewnętrznym przejawem emocji jest ekspresja, przejawiająca się w mimice, gestach i oznakach fizjologicznych. Termin emocje może być zamiennie używany z określeniem uczucia.
Zaburzenia w sferze emocjonalnej należą do zjawisk obserwowanych zarówno w chorobach psychicznych, jak i u ludzi zdrowych. Mają one bardzo bogatą symptomatologię. Najczęściej obserwowanym objawem z tego zakresu jest lęk. Pojawia się on niemal we wszystkich zaburzeniach psychicznych: psychozach, depresjach, zespołach organicznych, abstynencyjnych, intoksykacyjnych, reaktywnych. W określonych sytuacjach pojawia się oczywiście także i u ludzi zdrowych i jest np. adekwatną reakcją na sytuację zagrożenia.
Szczególny charakter ma i szczególną rolę pełni lęk w okresie rozwojowym. Można by tu zadać pytanie: czego może bać się dziecko w okresie płodowym lub noworodkowym? Przecież wtedy jest wyjątkowo bezpieczne! Otóż nie. Już nawet w życiu płodowym, na skutek nieodpowiednich warunków zewnętrznych, dziecko może być narażone na traumatyczne przeżycia. Kolejnym czynnikiem lękotwórczym jest szok spowodowany przyjściem na świat. W okresie noworodkowym, niemowlęcym sytuacji sprzyjających powstaniu lęku jest więcej. Główna to brak poczucia bezpieczeństwa spowodowany fizycznym (śmierć, długi wyjazd, rozwód) lub symbolicznym (gdy fizycznie jest obecna, ale jej zachowanie nie jest wystarczające dla zaspokojenia potrzeby bezpieczeństwa) brakiem matki.
W dalszych etapach rozwoju również nie brakuje sytuacji lękotwórczych. Większość z nich wiąże się z niewłaściwymi postawami rodzicielskimi.
Wiemy, że gdy rodzice oczekują (zwłaszcza pierwszego) dziecka, jakoś je sobie wyobrażają, "planują": pragną chłopca lub dziewczynki, o wyglądzie odpowiadającym ich marzeniom, o wymarzonych przez nich uzdolnieniach, talentach i predyspozycjach. Kiedy dziecko przychodzi na świat i realizuje ich oczekiwania - stosunek rodziców do niego jest akceptujący, przepełniony miłością. Jeżeli jednak z jakiś względów dziecko nie realizuje zaplanowanego przez rodziców wzorca - zostaje przez nich emocjonalnie odrzucone. Przejawiać się to może albo w fizycznym oddaleniu (umieszczenie w internacie, u dziadków, oddzielne wyjazdy na wakacje, unikanie dziecka w domu), albo w "bojkocie uczuciowym". Sytuacje takie są odbierane przez dziecko jako brak miłości, a to w sposób oczywisty budzi w dziecku lęk. Odrzucenie emocjonalne występuje także w innych sytuacjach, na przykład gdy rodzi się kolejne dziecko (zwłaszcza gdy "wreszcie" jest potomkiem, który spełnia oczekiwania rodziców).
Źródłem lęku jest także ocena, zwłaszcza negatywna, ze strony tych, którzy są dla dziecka osobami ważnymi, opiniotwórczymi - są autorytetami. Mam tu na myśli rodziców i nauczycieli. Podstawą samooceny dziecka jest opinia o nim dorosłego. Jeśli dziecko słyszy o sobie negatywną opinię - jego samoocena nie może być inna. Nie trzeba długiego czasu, aby zadziałał mechanizm "samospełniającej się przepowiedni". Dziecko, aby nie odczuwać dyskomfortu psychicznego, zaczyna postępować zgodnie z oceną, jaką mu przypisano i przejawiać adekwatne do niej zachowania. Dorośli postrzegają je z kolei przez pryzmat owych zachowań. Na tej też podstawie, oraz zgodnie ze swoimi wcześniejszymi "założeniami", dokonują oceny dziecka. Koło się zamyka.
Sytuacje oceny są poważnym źródłem lęku i powstających na jego bazie objawów depresyjnych i nerwicowych. Nie zawsze bowiem dziecko jest w sta-nie "zapracować" na pozytywną ocenę rodziców, gdyż mimo nawet najszczerszych chęci konieczne są jeszcze realne możliwości.
Jeżeli dziecko nie jest w stanie w "normalny" sposób uzyskać akceptacji rodziców, ich zainteresowania, pozytywnej oceny - zaczyna starać się o to "okrężnymi drogami", aby zredukować swój lęk. Wszyscy znamy sytuację, jak skuteczna jest czasem "ucieczka w chorobę". Mama, która na co dzień nie dostrzega dziecka lub "opędza się" od niego zniecierpliwiona albo też strofuje, robi wymówki i narzeka - znajduje czas aby przytulić, zmierzyć temperaturę, posiedzieć przy chorym dziecku. Podobny mechanizm (redukcja lęku) uruchamia regresja w zachowaniu (powrót do moczenia, ssania smoczka, spieszczonej mowy, raczkowania), które są szczególnie charakterystyczne dla dzieci, którym urodził się brat lub siostra i na nich matka skupia całą swoją uwagę.
Niektóre dzieci, aby zniwelować lęk płynący z braku poczucia bezpieczeństwa czy też wręcz odrzucenia - uciekają się do zachowań agresywnych (lęk -> gniew -> agresja). Dziecko agresywne wywołuje konflikty, bije inne dzieci, przezywa, przedrzeźnia, niszczy przedmioty, jest aroganckie, narzuca swoją wolę, zachowuje się wrogo, z nienawiścią odnosi się do innych. Agresja może więc być fizyczna (niewerbalna) jak i słowna. Może być to też agresja z przeniesienia. Ma to miejsce wówczas, gdy dziecko, ze zrozumiałych względów, nie może skierować jej na przedmiot swojej złości (bo jest to na przykład osoba dorosła). Wówczas kieruje ją na osoby słabsze: inne dzieci, młodsze rodzeństwo, zwierzęta, przedmioty. Często dzieci używają zachowań agresywnych instrumentalnie, tzn. dla osiągnięcia założonych korzyści (rodzic idzie na ustępstwo aby zahamować wybuch agresji dziecka). Może też być autoagresja.
Kolejnym przejawem zaburzeń zachowania o podłożu w sferze emocjonalnej jest fobia szkolna, czyli odmowa pójścia do szkoły. Może mieć ona różnorodne przyczyny bezpośrednie, ale u jej źródeł tkwi także lęk. Analizując sytuację konkretnego dziecka odmawiającego pójścia do szkoły, najczęściej docieramy do nieprawidłowości w życiu rodzinnym (zaburzone relacje między rodzicami a dzieckiem lub pomiędzy małżonkami). Dziecko nie jest w stanie samo poradzić sobie z tą trudną sytuacją. Pojawiają się różnego rodzaju dolegliwości somatyczne, zaburzenia snu, utrata apetytu, a przede wszystkim ogromny lęk. Bywa, że dziecko boi się wyjść z domu i pójść do szkoły, bo obawia się zostawić rodziców samych. Czasami dziecko poprzez odmowę pójścia do szkoły sygnalizuje swoją obecność w rodzinie, nawet prawidłowej, ale zajętej innymi priorytetami (np. zarabianiem coraz większych pieniędzy). Nie chcę przez to powiedzieć, że przyczyną fobii szkolnej nie mogą być trudności w nauce, adaptacyjne czy np. zagrożenie ze strony młodocianych przestępców będących uczniami tej samej szkoły.
Istnieje też zjawisko nazywane fobią społeczną, dotykające dzieci nieco starsze i młodzież. Fobia społeczna to lęk przed byciem wśród ludzi, publicznym zabieraniem głosu, wypowiadaniem swoich opinii, lęk przed ośmieszeniem, odrzuceniem, aż po uczucie paniki. Taki paraliżujący lęk uniemożliwia nawet wyjście z domu nie mówiąc już o normalnym funkcjonowaniu społecznym. (Niektórzy teoretycy i praktycy nie wyodrębniają dziś fobii szkolnej, traktując ją jako fobię społeczną.)
Bardzo często spotykanymi zaburzeniami emocjonalnymi są nadpobudliwość psychoruchowa i zahamowanie psychoruchowe. Ich przyczyny są raczej biologiczne i polegają na nierównowadze między procesami pobudzenia i hamowania.
Przyczyny zaburzeń emocjonalnych
Nie ma ich jednolitej klasyfikacji - rodzaj kryteriów zależy od celu, w jakim owe przyczyny chcemy określić. Dla celów praktycznych możemy je podzielić na:
zewnętrzne(tkwiące w środowisku rodzinnym, szkolnym, rówieśniczym)
wewnętrzne, tkwiące w samym dziecku; są to:
- zaburzenia genetyczne,
- organiczne uszkodzenia centralnego układu nerwowego powstałe w okresie okołoporodowym,
- zmiany charakterologiczne: psychopatie, socjopatie, homilopatie,
- upośledzenie umysłowe,
- niektóre choroby somatyczne (choroby nieuleczalne, trwałe kalectwo), ale też: choroby alergiczne, neurologiczne, narządów ruchu, układu oddechowego, pokarmowego i inne).
Diagnoza zaburzeń emocjonalnych
Podstawą każdej diagnozy psychologicznej, a więc także i w tym przypadku, jest prawidłowy, dokładny i wyczerpujący wywiad z rodzicem. Winien on, oprócz standardowych danych dziecka i rodziców, zawierać następujące informacje:
przebieg ciąży i porodu (ewentualne choroby, urazy, przyjmowane leki, traumy itp.),
rozwój psychofizyczny we wczesnych etapach,
przebyte choroby, wypadki, urazy,
sytuację rodzinną dziecka, rodzeństwo, relacje w rodzinie,
sytuację bytową rodziny,
sytuację szkolną,
kontakty społeczne, zainteresowania,
problemy, trudności dziecka i rodziny: choroby członków rodziny, patologie, uzależnienia, konflikty z prawem, bieda,
inne dane, mające istotne znaczenie dla diagnozowanego problemu.
Konieczna jest też rozmowa psychologiczna z dzieckiem. Nawet z małym, kilkuletnim, można w odpowiedni sposób rozmawiać, na przykład używając rekwizytów. Zawsze musi to być oczywiście rozmowa kierowana.
Istotna jest też obserwacja: dziecka, rodzica i relacji między nimi. Czasami wynik obserwacji jest zgoła odmienny od tego, co mówi rodzic w trakcie wywiadu (np. deklaruje miłość do dziecka, a jego zachowanie jest odpychające, wrogie, nacechowane zniecierpliwieniem i irytacją).
Nie zawsze rodzice i dziecko mają świadomość istotnych przyczyn problemu: widzą, że dzieje się coś niedobrego, ale nie potrafią ująć tego w związki przyczynowo - skutkowe. Wówczas konieczne jest zastosowanie testów psychologicznych ujawniających wewnętrzne problemy dziecka. Możemy się posłużyć:
- Testem Zdań Niedokończonych Kostrzewskiego
- Testem Stosunków Rodzinnych Anthony-Bene
- Testem "Rysunek Rodziny" i "Symboliczny Rysunek Rodziny"
- Testem Rene Zazzo: "Jakim zwierzątkiem chciałbyś być i dlaczego?"
- Testem "Bezludna Wyspa"
- Testem Apercepcji Tematycznej
- Testem "Drzewo"
- Kwestionariuszem "Jaki jestem?" (dla młodzieży)
- Kwestionariuszem Osobowości Eysencka (dla młodzieży starszej)
- innymi metodami standaryzowanymi bądź nie, mogącymi ułatwić diagnozę.
Dopiero wnikliwa analiza informacji uzyskanych ze wszystkich wyżej wymienionych źródeł pozwoli nam na stworzenie sylwetki psychologicznej badanego dziecka i określenie jego problemu. Strzec się tu jednak należy nadinterpretacji, często mylonej przez niedoświadczonych diagnostów z wnikliwą interpretacją: dopiero wyniki potwierdzone przez kilka metod badawczych dają podstawy do określenia problemu.
Terapia zaburzeń emocjonalnych
Trafna diagnoza jest punktem wyjścia dla terapii. Nie ma jednolitego schematu postępowania terapeutycznego z dzieckiem z zaburzeniami emocjonalnymi. Wybór formy terapii zależy od rodzaju problemu, jego nasilenia, postawy dziecka i rodzica wobec problemu i terapii, wieku dziecka i wielu innych czynników.
Zaburzenia emocjonalne dziecka są ściśle związane z jego sytuacją życiową, a najczęściej - rodziną. W związku z tym konieczna jest tu nie tylko terapia samego dziecka, ale też terapia rodziny. Mamy tu do wyboru kilka form: równoległa terapia dziecka i matki, dziecka i obojga rodziców, samej matki, obojga rodziców. Udział rodziców jest o tyle ważny, że dziecko, po przebytej terapii (i oczywiście w jej trakcie) musi funkcjonować w swoim środowisku i boleśnie odczuwa rozbieżność między informacjami otrzymanymi w trakcie terapii a relacjami w rodzinie. Jedynie dzieci starsze i młodzież mogą samodzielnie uczestniczyć w terapii, a i to tylko wówczas, gdy rodzice nie mają czasu lub nie interesują się problemami dziecka.
Podstawowym warunkiem powodzenia terapii jest prawidłowy kontakt między dzieckiem (rodziną) a terapeutą i zaufanie. Nawiązanie kontaktu jest także pierwszym etapem terapii. Terapeuta nie powinien oceniać, krytykować, pouczać, dawać "dobrych rad" czy wyrażać zdziwienia, oburzenia czy jakichkolwiek swoich uczuć. Natomiast całą swoją postawą winien wyrażać gotowość słuchania, współuczestniczenia w procesie terapeutycznym, zrozumienia dla problemu pacjenta.
Jak już wspomniałam - najczęstszą przyczyną zaburzeń emocjonalnych dziecka są nieprawidłowe relacje rodzinne. Toteż celem terapii jest ich korek-ta. jeśli w terapii uczestniczy rodzic (rodzice) - pierwszym zadaniem do zrealizowania jest przekazanie im wiedzy o dziecku, nauczenie ich odbierania sygnałów bezpośrednich, werbalnych, jak i tych niewypowiedzianych, niewerbalnych.
Następny etap - to nauka rozpoznawania uczuć, zarówno swoich, jak i dziecka. Daje to podstawę do ich rozumienia, empatii. Istotna jest także nauka (trening) wyrażania emocji, zarówno negatywnych, jak i pozytywnych. Często jest bowiem tak, że w konfliktach, nieporozumieniach czy kłótniach członkowie rodziny nie umieją określić swoich uczuć, posługują się tematami zastępczymi, nie mając świadomości, że prawdziwe źródło ich problemu tkwi w istocie gdzie indziej.
Bardzo często zdarza się, że do poradni zgłaszają się zdesperowani rodzice, bo ich dziecko jest "nie do wytrzymania", niedobre pod każdym względem i zupełnie z nim sobie nie radzą. Tacy rodzice, zapytani o dobre strony dziecka - nie potrafią ich wymienić lub zgoła twierdzą, że ich nie posiada. W takim przypadku, aby móc ukierunkować ich postępowanie z dzieckiem, konieczne jest nauczenie rodziców dostrzegania pozytywnych cech dziecka i bazowanie na nich w pracy terapeutycznej.
Ostatnim etapem terapii, a zarazem jej końcowym celem jest poprawa komunikacji między rodzicem a dzieckiem.
Jeżeli na terapię zgłasza się samo dziecko, pierwszym zadaniem dla psychologa jest również nawiązanie takiego kontaktu, aby dziecko poczuło się bezpieczne. Pozwoli mu to na otwarte mówienie o swoim problemie, bez lęku czy wstydu, że zostanie skrytykowane lub potępione. Dobry kontakt, poczucie bezpieczeństwa, jest punktem wyjścia do następnego etapu terapii, jakim jest umożliwienie dziecku ujawnienia (ekspresji) emocji. Podstawą jest tu aktywne, akceptujące i nie oceniające słuchanie i rozumienie, jakie uczucia chce ono wyrazić. Pozwala to dziecku na podjęcie, wspólnie z terapeutą, pracy nad własnymi uczuciami, zrozumienie ich i "oswojenie".
Problematyka uczuć jest bardzo trudna. W większości bowiem rodzin nie mówi się o nich. Toteż terapeuta w swojej pracy z zainteresowanymi musi pokonać przeszkodę w postaci nieumiejętności rozpoznawania, nazywania i wyrażania emocji przez swoich klientów. Dlatego też stosuje się metody to ułatwiające. Punktem wyjścia do rozmowy o uczuciach może być psychorysunek, psychozabawa, psychodrama.
Omówiłam tu podstawowe zasady i elementy indywidualnej terapii za-burzeń emocjonalnych. Można też prowadzić terapię grupową. Jej założenia są podobne, przy czym punktem wyjścia jest przepracowanie zasad funkcjonowania grupy.
Odrębną formą terapii rodzin jest mediacja, Jej celem jest wypracowanie takiego stanowiska przez uczestników wspólnie z terapeutą, które satysfakcjonowałoby obie strony, przy poniesieniu przez nie jak najmniejszych kosztów. Mediacja kończy się spisaniem kontraktu, na który obie strony godzą się przystać.
Podstawowe przyczyny powstawania zaburzeń emocjonalnych u dzieci
Uczucia dziecka kształtują się pod wpływem doświadczeń społecznych, w szczególności doświadczeń w okresie wczesnego dzieciństwa, w relacji z osobami, które pełniły rolę najbliższych opiekunów dziecka (najczęściej są to rodzice).
Kontakt z osobami najbliższymi, relacje między nimi a dzieckiem, nastawienie uczuciowe do dziecka, ogólna atmosfera uczuciowa pomiędzy ludźmi stanowiącymi jego najbliższe otoczenie stanowią podstawę kształtowania określonego typu i rodzaju reakcji emocjonalnych dzieci.
Procesy emocjonalne dziecka związane są także z cechami układu nerwowego, funkcjonowaniem układu endokrynologicznego i ogólnym stanem jego zdrowia. U dzieci chorowitych, słabych i męczliwych stwierdza się często brak równowagi emocjonalnej lub przewagę negatywnych emocji w codziennych reakcjach.
Zależność między procesami psychicznymi a stanem organizmu jest zależnością dwustronną, tzn. z jednej strony zły stan zdrowia ma wpływ na rozwój emocjonalny dziecka, z drugiej zaś - przedłużający się stan napięcia emocjonalnego, stresu i niepokoju może doprowadzić do zakłóceń w prawidłowym funkcjonowaniu organizmu.
Podstawowymi parametrami układu nerwowego, które odgrywają istotną rolę w rozwoju emocjonalnym, ale także poznawczym i społecznym dziecka są:
1. Siła układu nerwowego - czyli inaczej mówiąc, zdolność komórek nerwowych do pracy, do powstawania w nich, z określonym natężeniem, procesów pobudzania i hamowania.
2. Równowaga procesów nerwowych - to określony stosunek siły pobudzenia do siły hamowania (są one zrównoważone albo następuje przewaga jednej z nich).
3. Ruchliwość procesów nerwowych - to zdolność układu nerwowego do przechodzenia od stanu pobudzenia do hamowania i odwrotnie.
Za optymalny dla prawidłowego funkcjonowania człowieka uważa się taki zespół cech układu nerwowego, który odznacza się odpowiednią siłą procesu pobudzenia, zabezpieczającą zdolność komórek nerwowych do pracy, oraz siłą procesu hamowania równoważącą siłę pobudzenia, a także umiarkowanym stopniem ruchliwości tych procesów.
Najbardziej niekorzystnym z punktu wiszenia możliwości występowania zaburzeń u dzieci wydaje się taki zespół cech układu nerwowego, w którym istnieje znaczna przewaga procesów pobudzenia nad hamowaniem (zakłócenie procesów równowagi układu nerwowego), przy dużej sile i ruchliwości. Prowadzi to do wyraźnej predyspozycji do powstawania objawów np. nadpobudliwości psychoruchowej lub reakcji nerwicowych. Również niekorzystny wydaje się słaby typ układu nerwowego (słaba reakcja na bodźce) oraz typ układu nerwowego z ewidentną przewagą procesów pobudzania nad hamowaniem, przy jednocześnie wyuczonych reakcjach hamulcowych w sferze okazywania uczuć, co może prowadzić do objawów tzw. zahamowania psychoruchowego, które zgodnie z badaniami, jest zaburzeniem cechującym się, podobnie jak nadpobudliwość, silnym pobudzeniem emocjonalnym. Pobudzenie to dzieci nadpobudliwe "wyrzucają" na zewnątrz, zaś zahamowane - silnie tłumią.
Nieprawidłowy rozwój dynamiki procesów nerwowych, będący często podłożem powstawania różnego typu zaburzeń emocjonalnych i zaburzeń zachowania u dzieci, przejawia się najczęściej w:
- postępującej astenizacji (słabości) procesów nerwowych;
- zachwianiu równowagi procesów nerwowych (szczególnie w kierunku przewagi procesów pobudzania nad hamowaniem);
- zakłóceniach ruchliwości procesów nerwowych (wyraźna labilność lub inercyjność układu nerwowego).
Występujące u wielu dzieci tzw. mikrodeficyty rozwojowe (parcjalne uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego) mogą również stanowić jedną z pośrednich przyczyn trudności emocjonalnych przeżywanych przez dziecko.
Zgodnie z wynikami badań, dzieci, u których istnieje zespół minimalnego uszkodzenia mózgu, charakteryzują się niskim progiem pobudzenia, zmniejszoną odpornością na frustrację, nietolerancją na zmiany w otoczeniu. Często są to tzw. dzieci trudne, płaczliwe w okresie niemowlęcym, nadmiernie wrażliwe na hałasy, z trudem przystosowujące się do nowych, zmieniających się warunków. Kłopoty, jakie sprawiają, mogą wywołać nieprawidłowe reakcje rodziców, a niewłaściwy sposób postępowania wzmaga objawy zaburzeń dziecka. Na podkreślenie jednak zasługuje fakt, że stwierdzenie wystąpienia podczas rozwoju dziecka czynników mogących uszkodzić układ nerwowy nie przesądza jeszcze o występowaniu lub nie - zaburzeń emocjonalnych czy zaburzeń zachowania. Wszyscy badacze zgodnie podkreślają bardzo istotną rolę czynników społecznych w powstawaniu tych zaburzeń, choć warunki te mogą mieć różne znaczenie dla dzieci różniących się parametrami układu nerwowego. Dziecko o słabym systemie nerwowym szybciej i mocniej reaguje na nieprawidłowe sytuacje środowiskowe, łatwiej też u niego dochodzi do rozwoju zaburzeń zdrowia psychicznego. Tak więc rodzaj oraz stopień nasilenia zaburzenia będą wypadkową predyspozycji organicznych oraz warunków środowiskowych danej jednostki.
Spośród warunków środowiskowych podstawową rolę pełni środowisko rodzinne dziecka, ze szczególnym uwzględnieniem: warunków bytowych rodziny, struktury rodziny (pełna - rozbita, wielopokoleniowa, jednopokoleniowa, wielodzietna - jednodzietna), atmosfery w rodzinie, systemu wychowawczego dominującego w rodzinie (szkodliwe efekty przynosi przede wszystkim obecność systemu nadmiernie karzącego, nadmiernie liberalnego lub niekonsekwentnego) oraz postaw rodzicielskich, których podstawowymi wymiarami są:
- akceptacja - odrzucenie,
- uznanie praw - nadmierne wymagania,
- rozumna swoboda - nadmierna ochrona,
- współdziałanie - unikanie.
Spośród czynników składających się na atmosferę emocjonalną rodziny najbardziej szkodliwy wpływ na rozwój dziecka mają:
- niezrozumienie i niezaspokajanie potrzeb psychicznych dziecka,
- odrzucenie emocjonalne dziecka,
- atmosfera jawnych konfliktów,
- zakłócenia komunikacji, w tym sprzeczne komunikaty lub komunikacja ukryta,
- osobowość rodziców (głównie matki jako osoby przebywającej stale, szczególnie z małym dzieckiem, np. matki nerwicowe, nadmiernie chroniące, pedantyczne, wymagające.
Trudności w kontaktach pomiędzy rodzicami a dziećmi przybierają, w późniejszych latach życia dziecka, charakter dwustronny. Niewłaściwe zachowania rodziców, wynikające z braku akceptacji dziecka, wywołują u dziecka poczucie zagrożenia i lęki, co uzewnętrznia się różnymi formami nieprawidłowych zachowań. Te z kolei wzmacniają niekorzystne dla dziecka reakcje rodziców (nadmierne karanie, nadmierne ochranianie, odrzucenie itp.). Powstaje "błędne koło", które utrwala zaburzenie emocjonalne i nieprawidłowe zachowania u dziecka.
Drugim źródłem powstawania zaburzeń zdrowia psychicznego u dzieci jest atmosfera panująca w środowisku pozarodzinnym, w którym dziecko spędza znaczną ilość czasu - są to głównie przedszkole i szkoła.
Środowisko szkolnie (podobnie jak domowe) jest tym, na które dziecko jest skazane, niezależnie od własnego wyboru. Oddziałuje ono zarówno poprzez określone wymagania społeczne, stawiane przez szkołę jako instytucję nauczającą i wychowującą, jak i poprzez rodzaj relacji społecznych, jakich dziecko tam doświadcza.
Wymagania szczególnie związane z funkcją dydaktyczną szkoły mogą być dla jednych dzieci adekwatne w porównaniu z ich możliwościami, dla innych obniżone, a jeszcze dla innych nadmierne. Te, dla których są one nadmierne, przeżywają w związku z niemożnością sprostania im - stan permanentnej frustracji i napięcia.
Wymagania szkoły jako instytucji wychowującej dotyczą wywiązywania się z ról społecznych i wchodzenia w określone interakcje społeczne. Podstawowe dwa obszary tych interakcji to "nauczyciel-uczeń" oraz "uczeń-uczeń".
Relacje między uczniem a nauczycielem oraz między uczniem a kolegami bywają źródłem urazów, które w efekcie mogą stać się przyczynami lub wzmocnić istniejące już zaburzenia emocjonalne dziecka. I tak np. w obszarze "nauczyciel-uczeń" do sytuacji urazotwórczych zaliczamy przede wszystkim negatywny stosunek nauczyciela do ucznia oraz nadmierne wymaganie stawiane dziecku, zaś w obszarze "uczeń-uczeń" - odrzucenie dziecka przez grupę rówieśniczą czy też przeżywają stale rywalizację między kolegami.
Trzecim ważnym źródłem powstawania zaburzeń zdrowia psychicznego u dzieci (głównie o charakterze nerwicowym) są wszelkiego rodzaju sytuacje traumatyczne występujące nagle: utrata bliskiej osoby, nagła ciężka choroba dziecka lub kogoś z rodziny, przeżycie uczucia bardzo silnego zagrożenia itp. Mogą one doprowadzić do nagłego powstania zaburzeń, w przeciwieństwie do sytuacji, gdy dziecko przeżywa długotrwały stres i napięcia, a zaburzenia emocjonalne dziecka narastają stopniowo.
Głównymi objawami zaburzeń emocjonalnych są:
- nadpobudliwość psychoruchowa,
- zahamowanie emocjonalne.
Zespół nadpobudliwości psychoruchowej, określany w piśmiennictwie jako "zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi" lub "zaburzenia hiperkinetyczne", to grupa zaburzeń charakteryzujących się "wczesnym początkiem (zazwyczaj w pierwszych pięciu latach życia) brakiem wytrwałości w realizacji zadań wymagających zaangażowania poznawczego, tendencją do przechodzenia do jednej aktywności do drugiej bez ukończenia żadnej z nich oraz zdezorganizowaną, słabo kontrolowaną nadmierną aktywnością.
Dzieci nadpobudliwe psychoruchowo to dzieci sprawiające otoczeniu najwięcej trudności wychowawczych ze względu na gwałtowne, często niepohamowane reakcje emocjonalne (płacz, krzyk, złość), ruchowe (bójki, niszczenie przedmiotów, pośpiech i chaotyczność w zachowaniu, znaczna ruchliwość i żywiołowość) i poznawcze (brak koncentracji na zadaniu, chaos myślowy, gonitwa myśli itp.). Bezpośrednią przyczyną takich zachowań dzieci nadpobudliwych jest od strony fizjologicznej wyraźna przewaga w układzie nerwowym procesów pobudzania nad hamowaniem.
Przyczynami nadpobudliwości od strony biologicznej mogą być różne czynniki uszkadzające OUN, zarówno w okresie jego kształtowania się (okres płodowy i okołoporodowy), jak i później. Do czynników takich zaliczamy m.in.:
- czynniki uszkadzające komórkę nerwową (alkohol, narkotyki, itp.)
- choroby zakaźne lub inne w czasie ciąży,
- zatrucia ciąży (leki, alkohol, papierosy),
- niewłaściwe odżywianie się w czasie ciąży,
- urazy mechaniczne w okresie ciąży,
- urazy mechaniczne lub niedotlenienie podczas porodu,
- poważne choroby lub urazy mechaniczne czaszki w wieku dziecięcym (np. zapalenie opon mózgowych, wypadki połączone ze wstrząsem mózgu, itp.).
W grupach dzieci pochodzących z patologicznych ciąż, konfliktu serologicznego, nieprawidłowych porodów i wśród dzieci urodzonych w zamartwicy znaleziono znacząco częstszy - porównaniu z grupą kontrolną - odsetek zaburzeń dynamiki procesów nerwowych.
Objawy nadpobudliwości dziecięcej występują najczęściej na skutek korelacji czynników biologicznych z wymienionymi już czynnikami społecznymi (atmosfera domowa, wymagania najbliższego otoczenia, w tym instytucji, do których dziecko uczęszcza, nieprawidłowy styl wychowawczy w rodzinie, brak zaspokajania podstawowych potrzeb psychicznych dziecka itp.). Ponieważ, według badań statystycznych i potocznych obserwacji, problem nadpobudliwości wśród dzieci narasta, należy zadać pytanie, jaka jest tego przyczyna.
Zasadne wydaje się przypuszczenie, iż poza rozpowszechnionym obecnie i niekorzystnym z punktu widzenia zdrowia psychicznego sposobem spędzenie wolnego czasu głownie za pomocą telewizji i gier komputerowych, z których większość zawiera elementy przemocy, są to także obiektywne czynniki społeczno-ekonomiczne, obserwowane w ostatnich latach w naszym kraju. Można by wymienić tu tempo życia, które niekorzystnie odbija się na układzie nerwowym naszych dzieci, deficyt kontaktów ze stale zajętymi, zapracowanymi i przemęczonymi rodzicami, czy tez obcowanie z głośnymi i agresywnymi wzorcami kontaktów międzyludzkich i sposobów spędzania wolnego czasu propagowanymi przez mass media.
Mianem nadpobudliwości psychoruchowej określa się zazwyczaj zespół objawów występujących w jednej, dwóch lub wszystkich sferach funkcjonowania dziecka: ruchowej, poznawczej i emocjonalnej.
W sferze ruchowej objawami tymi są: wyraźny niepokój ruchowy z zakresie dużej i małej motoryki. Obserwujemy u dzieci niemożność pozostawania w bezruchu przez nawet krótki okres czasu, podrywanie się z miejsca, chodzenie po klasie, bieganie, wymachiwanie rękoma, podskakiwanie lub też wzmożone drobne ruchy kończyn (machanie nogami, poruszanie palcami rąk, ciągłe zajmowanie się rzeczami, które leżą w zasięgu ich rąk lub nóg, kiwanie się na krześle itp.).
Nadpobudliwość w sferze poznawczej wyraża się przede wszystkim trudnościami w skupieniu uwagi, wzmożonym odruchem orientacyjnym oraz pochopnością i pobieżnością myślenia. Dziecko nie jest w stanie skupić się dłużej nad wykonywaną czynnością, najmniejszy bodziec odrywa je od zadania. Dzieci te przerzucają swoją uwagę z obiektu na obiekt, robią wrażenie, jakby interesowało je kilka lub kilkanaście rzeczy naraz, co prowadzi m.in. do udzielania nieprawidłowych, bo nieprzemyślanych, odpowiedzi na pytanie lub nieprawidłowego rozwiązywania zadań.
Nadpobudliwość w sferze emocjonalnej dziecka wyraża się przede wszystkim w nieopanowanych, nieraz bardzo silnych reakcjach emocjonalnych, wzmożonej ekspresji uczuć oraz zwiększonej wrażliwości emocjonalnej na bodźce otoczenia. Często towarzyszy jej nasilona aktywność ruchowa (omówiona wyżej) oraz poznawcza, co może (ale nie musi) przejawiać się w trudnościach z koncentracją uwagi czy chaosie myślowym. Nieprawidłowe reakcje otoczenia na objawy nadpobudliwości u dzieci: silne sankcje karne za opisywane zachowania, zmuszanie dzieci do pozostawania w bezruchu, piętnowanie ich zachowań na forum grupy (klasy), prowadzą jedynie od nasilenia zaburzonych zachowań.
Do najważniejszych, z całego szeregu wskazówek do pracy indywidualnej z dzieckiem nadpobudliwym, których stosowanie jest zalecane niezależnie od wieku dziecka, zaliczamy:
- izolację od wielobodźcowego środowiska,
- spokojną, nacechowaną ciepłem i życzliwością atmosferę emocjonalną w rodzinie,
- jasne i konsekwentnie przestrzegany system reguł i zasad rządzących życiem dziecka, począwszy od rozkładu dnia, po system praw i obowiązków dla każdego członka rodziny,
- stałe, powtarzające się rytuały, dotyczące zarówno krótkich (dzień, tydzień), jak i dłuższych okresów czasu,
- pomoc w porządkowaniu świata fizycznego, w którym dziecko przebywa (segregowanie, układanie przedmiotów w najbliższym otoczeniu),
- pomoc w kończeniu czynności przez dziecko, zanim przejdzie do następnej,
- organizacja ukierunkowanej aktywności ruchowej (sportowej, zabawowej), która z jednej strony ma na celu umożliwienie odreagowania napięć, zaś z drugiej strony wdraża w system zajęcie się czymś w sposób uporządkowany,
- formułowanie oraz pilnowanie przez osobę dorosłą celów działalności dziecka, które są jasno sformułowane, niezbyt odległe w czasie oraz proste do realizacji; stopniowe komplikowanie proponowanych działań oraz wydłużanie czasu ich realizacji, w miarę zmniejszania się objawów nadpobudliwości dziecka,
- stała kontrola działalności dziecka oraz przypominanie o zobowiązaniach,
- załatwianie wszelkich problemów związanych z dzieckiem w monetach jego wyciszenia, bez stosowania agresji oraz kar fizycznych.
Zahamowanie psychoruchowe to inna postać zaburzeń dynamiki procesów nerwowych. Dzieci zahamowane tworzą niejednorodną grupę pod względem patomechanizmu zaburzeń i zespołu objawów.
Symptomy typowe dla dzieci zahamowanych to:
- w sferze ruchowej - ograniczenie spontanicznej aktywności ruchowej, symptomy niepokoju ruchowego i dezorganizacji czynności wykonawczych;
- w sferze poznawczej - zawężenie aktywności poznawczej,
- w sferze emocjonalnej - ograniczenie wyrażania uczuć przy jednoczesnym wzmożeniu pobudliwości emocjonalnej,
- w sferze somatycznej - wzmożona reaktywność układu wegetatywnego.
Łatwość powstawania silnych emocji i brak odpowiednich form ich wyrażania powodowały, że dzieci zahamowane bywały posądzane o małą wrażliwość emocjonalną i obojętność (np. na pochwałę czy naganę nie reagowały słownie ani mimicznie). Wyrażeniem uczuć było bowiem: odroczone - dzieci okazywały przygnębienie lub radość dopiero w domu albo realizowane specyficznie - poprzez układ układ wegetatywny. Wszystkie badane dzieci objawiały wzmożoną reaktywność układu wegetatywnego, zarówno w pracy układu krążenia (łatwość czerwienienia się i blednięcia), jak i układu trawiennego (brak łaknienia, bóle brzucha).
W świetle badań M. Chłopkiewicz związek z zahamowaniem mają doświadczenia dziecka zdobyte w sytuacjach:
- ostrej krytyki i ośmieszenia,
- nieopanowanego zachowania emocjonalnego osób z najbliższego otoczenia,
- zagrożenia bliskiego związku emocjonalnego z rodzicami,
- kar fizycznych, które następnie zostały utrwalone.
W sytuacjach tych pierwszą reakcją dziecka był lęk, który powracał przy wszelkich podobnych sytuacjach (generalizacja). Każdy z wymienionych typów sytuacji, w której po raz pierwszy obserwowano objawy zaburzenia, można powiązać ze specyficznym zespołem objawów zahamowania: dzieci reagujące lękiem na krytykę zaczynały coraz szybciej rezygnować z działania w obecności osób dorosłych; dzieci lękowo przeżywające nie kontrolowane reakcje emocjonalne rodziców cechowała tendencja do szukania samotności; dzieci reagujące lękiem na sytuacje zagrożenia związku emocjonalnego z matką cechowało kurczowe trzymanie się matki, przy coraz większej rezerwie i nieufności w stosunku do osób nie znanych; dzieci przeżywające lękowo sytuację kary w obecności osób dorosłych były ciche, zalęknione, nadmiernie uległe i bierne.
Generalną zasadą terapii jest akceptacja wszelkich form zachowania (szczególnie w pierwszym okresie), cierpliwość, wyrozumiałość, serdeczność, zapewnienie dziecku poczucia pełnego bezpieczeństwa.
O zaburzeniach emocjonalnych orzeka się, gdy intensywność i rodzaj reakcji odbiegają od normalnego zachowania dla wieku życia dziecka:
- reakcje emocjonalne o charakterze negatywnym występują częściej niż pozytywne,
- dziecko sprawia wrażenie zobojętniałego,
- reakcje są niewspółmierne do siły bodźców,
- dziecko nie kontroluje swych reakcji uczuciowych zgodnie z wymaganiami otoczenia,
- przeważają reakcje uczuciowe prymitywne, charakterystyczne dla dzieci młodszych,
- reakcje uczuciowe na sytuacje społeczne są słabe,
- wytworzyły się niewłaściwe postawy emocjonalno-uczuciowe w postaci negatywnego stosunku do kolegów, wycofywania się z aktywności w określonych sytuacjach społecznych.
Zaburzenia emocjonalne najczęściej narastają stopniowo, mając swój początek we wczesnym dzieciństwie.
Dzieci z zaburzeniami rozwoju emocjonalnego najogólniej dzielimy na nadpobudliwe psychoruchowo oraz dzieci zahamowane psychoruchowo.
Nadpobudliwość psychoruchowa objawia się:
- niepokojem psychoruchowym;
- nadmierną ruchliwością;
- ruchami nieekonomicznymi, zbędnymi;
- częstą zmianą postawy;
- zaburzeniami uwagi;
- drażliwością, gwałtownością, niecierpliwością;
- skłonnością do kłótni, zaczepek, bójek;
- jąkaniem, tikami, grymasami twarzy;
- nierównomiernością w pracy szkolnej.
Zahamowanie psychoruchowe objawia się:
- trudnościami w nawiązywaniu kontaktu słownego;
- brakiem wiary we własne możliwości;
- kompleksami, nadmierną wrażliwością;
- niepewnością, stanami lękowymi, ucieczkami z lekcji;
- zwolnionymi reakcjami psychoruchowymi;
- zaburzeniami snu, łaknienia;
- jąkaniem i zacinaniem;
- biernością i apatią, depresją;
- tendencjami samobójczymi.
W reedukacji należy uwzględnić pracę oddzielnie z dziećmi nadpobudliwymi i zahamowanymi.
a) Praca z dziećmi nadpobudliwymi ma za cel zmniejszenie nie ukierunkowanych wyładowań ruchowych, zbędnych odruchów i mimowolnych reakcji oraz wyeliminowanie uwagi mimowolnej i nietrwałości zainteresowań.
b) W stosunku do dzieci zahamowanych (nieśmiałych, apatycznych, bojaźliwych) dążymy do pobudzenia ich do działania. Na początku im pomagamy, zachęcając je i mobilizując do wykonywania prostych, dających sukces czynności.
Terapia dla dzieci z zaburzeniami emocjonalnymi ma na celu:
- uspokojenie lub uaktywnienie układu nerwowego;
- wydłużenie okresu koncentracji uwagi;
- wyeliminowanie niecelowych wyładowań ruchowych;
- wyćwiczenie koordynacji ruchowej;
- doskonalenie analizy i syntezy wzrokowej;
- rozwijanie myślenia słowno-logicznego;
- wytwarzanie nawyków samokontroli czynności;
- doprowadzenie dziecka do pozytywnego stosunku wobec własnych wytworów i wykonywanych czynności.
Zajęcia należy dostosowywać do możliwości i potrzeb poszczególnych dzieci. Zacząć zajęcia od pracy odtwórczej, stopniowo przechodząc do zadań twórczych, bardziej samodzielnych. Nastąpi to wówczas, gdy dziecko opanuje wykonywanie prostych technik. Praca rozpoczęta przez dziecko zawsze powinna być doprowadzona do końca z pozytywnym efektem. Każde zajęcie musi być dla dziecka atrakcyjne. Uzyskać to można przez stosowanie:
- bogatej, atrakcyjnej tematyki;
- szerokiego wachlarza technik;
- swobodnego wyboru tematu pracy;
- dyskretnej pomocy w trakcie wykonywania zadań;
- odpowiedniej organizacji tematów całościowych.
Osiągnięciem terapeutycznym u dzieli zahamowanych jest:
- zwiększenie się tempa ich pracy,
- umiejętność samodzielnego zorganizowania zajęć,
- widoczna aktywność.
Literatura:
Anna Kozłowska "Zaburzenia emocjonalne u dzieci w wieku przedszkolnym" Warszawa 1984 Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne