Kunzt Wunderli był starym człowiekiem, na którego utrzymanie nie stać było już jego rodzinę. Zgodnie z ustawą gminy, by nie chodził po okolicy jako żebrak, został wylicytowany jako robotnik przez Sekcję Dobroczynności Gminy. Licytacja polegała na stopniowym obniżaniu kwoty, jaką gmina będzie dopłacać do utrzymywanego człowieka. Ponieważ w interesie gminy leżało, aby licytowani prezentowali się jak najlepiej, głównemu bohaterowi pożyczono kubrak i chustkę. Stary był poddawany rozmaitym próbom: licytujący kazali mu np. maszerować i wymachiwać rękoma. Zaglądano mu nawet w zęby. Wykonywanie tych czynności sprawiało mu wiele trudu i bólu, jednak robił wszystko, by jak najlepiej wypaść. Cały czas starał się ukryć ślady cierpienia i uśmiechać do każdego, bo każdy mógł się stać jego potencjalnym nabywcą. W pewnym momencie na sali pojawił się jego syn wraz z wnukiem. Mały rozpoznał dziadka i zawołał do niego, co podbudowało Kunzta. Przez chwilę marzył, że to syn go wylicytuje i będzie mógł umrzeć wśród swoich. Jednak gdy kwota dopłat schodziła coraz niżej, ten w końcu musiał zrezygnować. Duży wpływ mogło mieć też na to stanowisko żony. Stary znów posmutniał i zaczął wyglądać jeszcze gorzej, a gdy odkryto, że palto i chusta nie należą do niego, ludzie zaczęli wycofywać wcześniej dane słowa. Szydercza publiczność, która przyszła tylko popatrzeć na licytację, zaczyna złośliwie porównywać go do Chrystusa przed obliczem Piłata. Znajduje się jednak kupiec - jest nim budzący grozę Probst, który wykorzystuje kaleki i starców do najcięższych prac i u którego poprzedni parobek popełnił samobójstwo, dzięki czemu właściciel z zyskiem sprzedał jego buty. Probst przebija wszystkich małą kwotą dopłaty i już w chwilę potem zaprzęga starca do wózka obok psa. Scenie tej towarzyszy ironiczna uwaga narratora odnośnie prawdziwej istoty miłosierdzia gminy.

---