Rozchodzenie sie fal ultrakrótkich i mikrofal.
Fale ultrakrótkie i mikrofale obejmują częstotliwości powyżej 30 MHz. Wyróżnia się cztery podzakresy:
- fale metrowe 30 - 300 MHz (10m - 1 m),
- fale decymetrowe 300 - 3000 MHz (1 m - 10 cm),
- fale centymetrowe 3 - 30 GHz (10 cm - 1 cm),
- fale milimetrowe 30 - 300 GHz (10 mm - 1 mm).
W częsci pasma mikrofalowego od 1 do 40 GHz funkcjonuje jescze podział na tak zwane pasma radarowe.
Fale ultrakrótkie rozchodzą się w zasadzie prostoliniowo, podobnie jak światło widzialne. Podlegają one odbiciu od obiektów o dużej gęstości, oraz rozpraszaniu i tłumieniu w atmosferze i innych ośrodkach.
Gdyby stwierdzenie takie było w stu procentach ścisłe ich zasięg powinien ograniczać się do horyzontu optycznego. W rzeczywistości zasięg fal ultrakrótkich jest większy dzięki refrakcji troposferycznej, dyfrakcji, czyli załamaniu toru fali na krawędzi horyzontu czy wzniesień i budynków, no i niekiedy dzięki odbiciom od śladów meteorytów w atmosferze.
W praktyce zasięg łączności na falach ultrakrótkich można określić według uproszczonego wzoru:

Gdzie:
h - wysokość anteny nadawczej,
H - wysokość anteny odbiorczej.

Mechanizm tłumienia i rozpraszania fal ultrakrótkich w troposferze nie jest do końca wyjaśniony. Rozpraszaniu fal ultrakrótkich towarzyszą fluktuacje wynikające ze zmian stopnia refrakcji i zmienności zjawisk meteorologicznych. Tłumienie jest spowodowane głównie obecnością wody pod postacią opadów (deszczu, śniegu, gradu, mgły, itd) i pary wodnej. Intensywność tłumienia zależy od długości fali; dla fal poniżej 10 cm (pasmo radarowe) tłumienie gwałtownie rośnie. W radiolokacji wpływ tłumienia sygnału przez opady zmniejsza się przez stosowanie polaryzacji kołowej fal i tzw. pracę diversity, plegającą jednoczesnej pracy dwóch kanałów nadawczo - odbiorczych radaru z różnymi częstotliwościami powtarzania impulsów.
Z własnościami propagacyjnymi fal ultrakrótkich wiąże się zjawisko pasożytniczej modulacji fali, powstałej wskutek odbić sygnału VOR od wirujących śmigieł samolotów. Modulację pasożytniczą obserwowano niekiedy we wskazaniach odbiorników nawigacyjnych VOR na pokładzie samolotów, napędzanych silnikami tłokowymi. Szczególnie podatne były duże samoloty komunikacyjne, których łopaty śmigieł mają długość bliską połowie długości fal środka zakresu radiowego VOR (108 -117.900 MHz).

Zakres fal ultrakrótkich jest chyba najintensywniej wykorzystywanym zakresem radiowym, głównie dzięki temu że zakłócenia są tu o wiele mniejsze niż na innych zakresach. Ponieważ natężenie pola dla fal tego zakresu zależy od bardzo wielu czynników (częstotliwość, polaryzacja fali, wysokość zawieszenia anten, parametry elektryczne gruntu) opracowuje się atlasy teoretycznych krzywych natężenia pola w funkcji odległości. Są one opacowywane bez dla idealnej powierzchni Ziemi i tzw. atmosfery znormalizowanej. Opracowanie teoretycznych krzywych propagacji dla wszelkich możliwych warunków nie jest możliwe (no, przynajmniej na razie - teraz prawie co dzień ktoś gdzieś robi coś niemożliwego). Do celów praktycznych używa się statystycznych krzywych propagacji, opracowanych w wyniku powtarzanych przez dłuższy czas pomiarów w różnym terenie i różnych warunkach klimatycznych. Podają one prawdopodobieństwo zaistnienia danego natężenia pola w jakimś procencie czasu w funkcji odległości. Krótko: istnieje uzasadnione podejrzenie możliwości powstania prawdopodobnej szansy że będzie się zgadzało.

---