William Szekspir (1564 - 1616).
William Szekspir urodził się w miasteczku Stratford jako trzecie z ośmiorga dzieci. Rodzice dali mu staranne, choć tylko podstawowe wykształcenie. Mając osiemnaście lat ożenił się ze starszą od siebie o siedem lat Anne Hatheway. Z tego małżeństwa urodziło mu się troje dzieci.
Wkrótce opuścił rodzinne miasteczko i zaczął grywać w teatrach. Pisywał sztuki i poematy. W Londynie spotkał się z nowym rodzajem teatru, tworzonym w stylu elżbietańskim. W 1576 roku związał się z pierwszym publicznym teatrem, jaki założono w Londynie. Po jego pożarze związał się z kolei z założonym w 1599 roku również w Londynie przez braci Burbage teatrem The Globe. W 1596 roku Szekspirowi nadano tytuł szlachecki.
Napisał trzydzieści sześć dramatów, cztery poematy, sonety, oraz prawdopodobnie czternaście innych sztuk, co do autorstwa których występują wątpliwości.
Ponadczasowość twórczości Szekspira
Dzieła Szekspira do dzisiaj stanowią nieocenione źródło motywów literackich i zaliczane są do klasyki teatru. Nieśmiertelność jego utworów opiera się na konstrukcji charakterologicznej postaci. Szekspir ukazuje bowiem ludzkie problemy i dylematy tak uniwersalne, iż nie dezaktualizują się one w żadnej epoce, są stałe dla każdego człowieka, bez względu na panujące obyczaje, mody, bez względu na okres dziejów. Bohaterami targają wielkie namiętności i równie wielkie złudzenia - zdrada, miłość, żądza władzy, chciwość, nienawiść, zazdrość, egoizm. Szekspir precyzyjnie analizuje morderstwa, zdrady, walkę o władzę i motywy tych działań.
Najczęstszym motywem dylematów i problemów występujących w szekspirowskich dramatach jest kwestia władzy, jej niszczącej i demoralizującej siły. Szekspira intryguje sam mechanizm władzy, dążenia do niej, zaślepienia, obiektu pragnień i przedmiotu namiętności.
Jednocześnie Szekspir jest dramaturgiem nowatorskim, zmodyfikował on klasyczny dramat antyczny, czerpiąc jednocześnie z bogatej tradycji i przetwarzając ją.
Szekspir wobec tradycji
Ponad trzydzieści dzieł Szekspira, które napisał w ciągu swego życia, opartych jest na wcześniejszej literackiej tradycji i pomysłach. Ten wielki dramaturg nie obawiał się korzystać z dorobku i pomysłów innych twórców. Wiedział doskonale, iż stanowią one bezdenne źródło inspiracji i problematyki do wykorzystania w kolejnych dziełach.
Korzystał więc z królewskich kronik przy pisaniu dzieł historycznych - np. Henryka VI, Ryszarda III., a także z kronik opisujących historię starożytną do napisana np. Juliusza Cezara czy Antoniusza i Kleopatry.
Tematy, które odnajdywał w tychże kronikach, kontynuował w swych dziełach. Tak też uczynił w przypadku Hamleta, dla którego podstawą były kroniki duńskie. Nie gardził również dawniejszą nowelistyką, komediami oraz folklorem i ludycznymi motywami.
Wszystkie te elementy wzbogacił własnym, nowatorskim wkładem - pogłębił obraz psychologiczny postaci, wprowadził filozoficzne refleksje, zmodyfikował samą formę dramatu.
Ważne dzieła:
Romeo i Julia - 1597 r.
Hamlet - 1603 r.
Makbet - 1623 r.
Otello
Król Lear
Król Jan
Ryszard II
Edward II
Ryszard III
Król Henryk IV
Juliusz Cezar
Antoniusz i Kleopatra
Sen nocy letniej
Burza
Poskromienie złośnicy
Wieczór trzech króli
Miarka za miarkę