Album

Pałace Łódzkie

Pałac POZNAŃSKIEGO

(Ogrodowa 15)

Łódzki Luwr - takim mianem określa się pałac Izraela Kalmanowicza Poznańskiego.

Pałac zaprojektowany przez architekta miejskiego Hilarego Majewskiego został przebudowany w 1898 roku oraz rozbudowany w latach1901-1903. Wtedy otrzymał swój ostateczny wygląd. 

Główna cześć pałacu otrzymała neobarokową dekorację oraz rzeźby gloryfikujące przemysł.

Charakterystyczne dwie kopuły umieszczono nad dużą jadalnią (wklęsła) i salą balową (wypukła).

Skrzydło boczne pałacu o nieco skromniejszej dekoracji elewacji, oddziela ulicę od ogrodu, który zachował się do dzisiaj w nieco skromniejszym wymiarze.

W roku 1934 zlikwidowano m.in. ogród zimowy, w 1942 przerobiono sień oraz drastycznie przebudowano salę balową. W okresie powojennym kolejny użytkownik pałacu dokonał istotnych zmian dobudowując skrzydło północne.

Od roku 1975, kiedy to powstaje Muzeum Historii Miasta Łodzi, budynkowi przywraca się powoli jego pierwotny wygląd. 

W muzeum można obejrzeć wystawy stałe i okresowe.  Do najważniejszych należą pamiątki po Arturze Rubinsteinie, Julianie Tuwimie, Hilarym Majewskim i oczywiście o dawnym właścicielu 
- Izraelu Kalmanowiczu Poznańskim.

Pałac POZNAŃSKIEGO

(Więckowskiego 36)

Pałac przy ul. Więckowskiego 36 wzniósł w 1896 roku Izrael Poznański dla syna Maurycego i jego żony Sary (z domu Silberstein). Pałac zaprojektowany w stylu neorenesansowym, wzorowany prawdopodobnie na budynku biblioteki Sensovina w Wenecji (autor projektu nieznany).
Jest to budynek dwupiętrowy z oficyną od ulicy Gdańskiej, budynkami gospodarczymi, tworzącymi wewnętrzny dziedziniec.
Jest to pałac przyuliczny z rozległym ogrodem( już nieistniejącym). Rytmicznie ułożone okna zakończone półkoliście oraz urozmaicone balkony, to charakterystyczny element elewacji. Budynek wieńczy tralkowa attyka z istniejącymi niegdyś rzeźbami.

Do pałacu prowadziło wejście od ul. Więckowskiego, poprzez bogato dekorowaną klatkę schodową. Wnętrza posiadały bardzo bogatą dekorację. Niewiele z nich jednak zostało. Ocalała klatka schodowa, której ściany wyłożono marmurem. Schody marmurowe z bogatą balustradą oraz piękny witraż w dużym oknie. Klatka schodowa nakryta jest sklepieniem zwierciadlanym.Obecnie w pałacu mieści się Muzeum Sztuki.

Pałac POZNAŃSKIEGO

(Gdańska 20)

Według projektu Adolfa Seligsohna wzniesiony został w 1904 roku pałac Karola Poznańskiego (syna Izraela). Pałac zbudowano u zbiegu ulic Gdańskiej i 1 Maja (dawniej pasaż Szulca). Odsunięty jest on zaledwie parę metrów od ulicy i otoczony parkanem na podmurówce oraz ogrodem.

Jest to pałac eklektyczny okryty w całości bardzo ciężką pseudorystyką, sprawia wrażenie budowli reprezentacyjnej. Okna zakończone łukiem i przedzielone kolumienkami. Tralkowa balustrada, dekoracyjny fryz - to nawiązanie do renesansu. Całości dopełniają bogato zdobione kraty balkonów.

Budynek składa się z części frontowej i dwu skrzydeł bocznych, ustawionych do niej pod kątem prostym. W narożniku umieszczony został ryzalit, przykryty spłaszczoną kopułą. Reprezentacyjne wnętrza znajdowały ę w budynku frontowym, natomiast pomieszczenia w bocznych skrzydłach przeznaczone były dla domowników.

Wnętrza zachwycają różnorodnością zdobienia. Salon na pierwszym piętrze w stylu rokoka, z kominkiem z różowego marmuru i wielkim lustrem. Pokój bilardowy z imitacją drewnianego stropu. W innych pomieszczeniach boazeria z różnych gatunków drewna, bogato zdobione sufity, ściany przykryte imitacja kurdybanów.

Na uwagę zasługuje wewnętrzna klatka schodowa z wachlarzowymi schodami biegnącymi po ścianie, z ogromnym witrażem.

Obecnie w budynku mieści się Akademia Muzyczna.

 

Pałac Scheiblera

(pl. Zwycięstwa, d. Wodny rynek)

W 1856 roku na placu przy Wodnym Rynku postawił skromny murowany dom Karol Scheibler, późniejszy "król bawełny". W 1865 dobudowano piętro i budowla uzyskała charakter willi. Kolejna przebudowa (1884-1887) nadała budynkowi charakter pałacu i ta postać zachowała się do dnia dzisiejszego.

Wyposażenie razi trochę przeładowaniem. Ściany obite tkaninami, wyłożono boazeriami, płytkami ceramicznymi i lustrami. Plafony ozdobiono malowidłami.

Pałac miał charakter przede wszystkim mieszkalny, ale posiadał także sale reprezentacyjne, chociażby salę lustrzaną, gabinet mauretański (palarnia), pokój kredensowy.

Pałac połączony z fabryką, ogród lub park oraz stojące nieopodal szeregowe domy robotnicze - to charakterystyczny zespół rezydencjonalno-fabryczny. Takich zespołów jest w Łodzi wiele, m.in. drugi, bardziej znany zespół przedsiębiorstwa K. Scheiblera - Księży Młyn.

Obecnie w pałacu znajduje się jedyne w Polsce Muzeum Kinematografii, gromadzące sprzęt, dokumentację filmową (zdjęcia, plakaty, programy itd.) i organizujące okolicznościowe wystawy.

Pałac steinerów

(Piotrkowska 272)

Pałac braci Karola i Emila Steinertów, synów Adolfa zrealizowany został w latach 1909-1911 według projektu berlińskiego architekta Alfreda Black w tzw. niemieckim stylu narodowym, a jego wybór miał niewątpliwie podkreślić i zademonstrować narodowość rodziny Steinertów.

Pałac składał się z dwóch niezależnych budynków, o dwóch bramach wjazdowych, połączonych jedynie wspólną fasadą. Podział ten od strony dziedzińca podkreślony był murem, który również dzieli ogród na dwie części. Fasadę cechuje symetria, urozmaicona jedynie odmiennością szczegółów. Na skrzydłach umieszczono dwa wykusze o dwóch kondygnacjach, bramy zamknięto półkoliście, nad nimi umieszczono okna trójdzielne, a między nimi znajduje się kartusz z datą budowy pałacu.Budynek jest dwupiętrowy z mansardą, łamanym dachem, o szczytach obramowanych wolutami.
W układzie przestrzennym obu pałaców można wyróżnić dwa autonomiczne układy pomieszczeń: gospodarczo-służbowy na parterze i w mansardzie oraz reprezentacyjno-oficjalny na pierwszym piętrze, zaś na drugim mieszkalny. Wnętrza były niegdyś luksusowo urządzone. Ściany klatek schodowych zdobiły tepiserie, w jadalniach dębowe boazerie, majolikowe kominki, ceramiczne kafelki i witraże.

Obok pałacu stoi dawny domek Steinertów. Jego skromny wygląd znakomicie kontrastuje z obok stojącym pałacem i jest znakomitym przykładem wzrostu zamoznosci łódzkich fabrykantów.

Pałac Kerna

(Piotrkowska 179)

Ewald Kern, łodzianin pochodzenia austriackiego, był właścicielem drugiej co do wielkości w Łodzi fabryki metalowej, wytwarzającej mechaniczne krosna tkackie. W latach 1896-1898 wybudował według projektu Franciszka Chełmińskiego eklektyczny pałac, nawiązujący do architektury renesansowej. Jest to budynek jednopiętrowy z tremplem. Nad nim pojawia się attyka z dekoracją.

Cokół budynku z zielonego granitu, parter boniowany z oknami zakończonymi półkoliście. Ona I piętra są prostokątne z trójkątnymi tympanonami.

Wnętrza zostały wyposażone w majolikowe piece, witraże i sztukaterie.

Pałac golfedera

(Piotrkowska 77)

Maksymilian Golfeder wybudował swój pałac w latach 1889-1892, w którym mieścił się dom bankowy. Pałac został wzniesiony według projektu innego architekta - Hilarego Majewskiego, który miał już wiele podobnych realizacji

Jednopiętrowa budowla, oparta na wzorcach renesansu włoskiego, z przylegającą doń oficyną. Budynek zwieńczony jest gzymsem kordonowym z tralkową balustradą. Na osi bocznej usytuowano bramę przejazdową, wewnątrz której znajduje się wejście do budynku.
Na parterze mieścił się dom bankowy z bezpośrednim wejściem z bramy. Obok znajdowało się wejście na klatkę schodową, prowadzącą do pomieszczeń mieszkalnych na pierwszym piętrze. Klatka schodowa miała bogatą balustradę z kutej kraty i okno witrażowe.
Od strony podwórka usytuowany był salonik w stylu mauretańskim. W oficynie znajdowały się pomieszczenia mieszkalne, kuchenno-gospodarcze oraz pokoje dla służby.

Obecnie jest miejscem wielu instytucji, w tym Irish Pub i „77”.

 

---