Ograniczenia rozwoju idei i praktyki resocjalizacji penitencjarnej w kontekście programów oddziaływania resocjalizacyjnego.
Czynniki ograniczające rozwój praktyki resocjalizacyjnej w warunkach zakładu penitencjarnego:
Trudność w ustaleniu treści i granic humanizacji kary.
Sprzeczności pomiędzy celami a środkami służącymi wykonaniu kary więzienia.
Wyjątkowo nienaturalne, a jednocześnie silnie patologizujące ludzi warunki
więzienne, pełne antagonizmów, nasycone brakiem zaufania, wrogością a nawet
nienawiścią- tworzące wyjątkowo niekorzystny społeczny „klimat” tej instytucji.
Brak możliwości indywidualizacji oddziaływań w więzieniu, brutalność służby penitencjarnej w praktyce realizującej ochronne a nie resocjalizacyjne cele zakładu karnego.
Architektura budynków więziennych, która nie stwarza w nich „ludzkich” warunków.
Prizonizacja (asymilacja podkulturowych norm i wzorów).
Spo (system programowanego oddziaływania) w tym Ipo (indywidualny program nauczania): nieodpowiednia kwalifikacja więźniów do tego programu, system nagród i kar, które działają na zmysł egoistyczny więźnia i pobudzają jego najniższe instynkty (chciwość, pożądanie) stwarza to olbrzymie niebezpieczeństwo automatyzacji.
Przeludnienie jednostek penitencjarnych.
Zajęcia kulturalno-oświatowe i sportowe zamiast spełniać rolę wychowawczą, terapeutyczną najczęściej służą zabiciu nudy jak również wzmocnienie kultu siły i przemocy.
Niespełniona funkcja wychowawcza zajęć edukacyjnych.
Negatywny wpływ mechanizmu pośredniego oddziaływania społeczeństwa na kształt instytucji.