Przyjaciele Pawła weszli do jego domu w Cezarei (Dz 21:8).
Jeden z siedmiu mężczyzn „pełnych ducha i mądrości” (Dz 6:3).
Ochrzcił Eunucha, dostojnika królowej etiopskiej (Dz 8:38).
W wyniku jego głoszenia w Samarii „zapanowała w tym mieście wielka radość” (Dz 8:8).
Duch Jehowy zabrał go i przeniósł do Aszdodu (Dz 8:39,40).
Anioł Jehowy powiedział do niego: „Wstań i idź na południe ku drodze biegnącej w dół z Jerozolimy do Gazy (Dz 8:26).
Miał cztery córki, które prorokowały (Dz 21:9).
Duch powiedział do niego: „Podejdź i przyłącz się do tego rydwanu” (Dz 8:29).
|
O jego ukamienowaniu Paweł powiedział: „Stałem w pobliżu i to pochwalałem, strzegłem szat wierzchnich tych, którzy go zgładzili” (Dz 22:20).
„Pełen łaski oraz mocy, dokonywał wielkich cudów proroczych oraz znaków wśród ludu” (Dz 6:8).
Gdy głosił przeciwnikom, „jego oblicze było jak oblicze anioła” (Dz 6:15).
Gdy przed Sanhedrynem wygłosił mowę obronną, „poczuli się zranieni w serce i zaczęli zgrzytać na niego zębami” (Dz 7:54).
Powiedział: „Oto widzę niebiosa otwarte i Syna Człowieczego stojącego po prawicy Boga” (Dz 7:56)
Gdy go kamienowano, błagał: „Panie Jezusie, przyjmij ducha mego” (Dz 7:59).
Modlił się za prześladowców: „Jehowo, nie policz im tego grzechu” (Dz 7:60).
|
Jeden z apostołów (Gal 1:1).
Wskrzesił Eutychusa (Dz 20:10-12).
Odbył 3 podróże misjonarskie (Dz 13;16;19).
Był obywatelem rzymskim (Dz 23:27).
Przyczynił się do śmierci Szczepana (Dz 7:58; 8:1).
Borykał się z „cierniem w ciele” (2Ko 12:7).
Jeden z rozbitków, który dotarł na Maltę (Dz 28:1).
|
Zaprowadził Pawła do apostołów (Dz 9:27).
Jest nazwany apostołem (Dz 14:14).
Między nim, a Pawłem powstał zatarg (Dz 15:39).
Razem z Markiem odpłynął, aby głosić na Cyprze (Dz 15:39).
Był jednym z czterech mężczyzn, którzy zostali wysłani do Antiochii z listem od starszych i apostołów (Dz 15:22).
Razem z Piotrem był wciągnięty w pewne udawanie (Gal 2:13).
Z Pawłem był oddzielony do specjalnego zadania (Dz 13:2).
Razem z Saulem mieli przywilej rozdzielać doraźną pomoc w Jerozolimie (Dz 12:25).
|
Jej drugie imię to Tabita (Dz 9:36).
Jej imię znaczy: „gazela”.
Została wskrzeszona przez apostoła Piotra (Dz 9:40).
Po jej śmierci wszystkie wdowy płakały (Dz 9:39).
Szyła szaty wierzchnie i szaty spodnie (Dz 9:39).
„Obfitowała w dobre uczynki i dary miłosierdzia” (Dz 9:36).
Mieszkała w Joppie (Dz 9:36).
|
„Setnik tak zwanego oddziału italskiego” (Dz 10:1).
Anioł powiedział do niego: „Twoje modlitwy i dary miłosierdzia wzniosły przed Boga jako przypomnienie” (Dz 10:4).
Wysłał trzech sług do Joppy, aby znaleźli apostoła Piotra (Dz 10:5-8).
Piotr powiedział w jego domu: „Bóg nie jest stronniczy” (Dz 10:34).
Pierwszy nawrócony z pogan (Dz 10:1-48).
W jego domu Piotr powiedział: „Bóg mi pokazał, że żadnego człowieka nie powinienem nazywać skalanym albo nieczystym” (Dz 10:28).
Piotr powiedział do jego posłańców: „Oto ja jestem tym, którego szukacie” (Dz 10:21).
|
Król żydowski, który przyłożył rękę do nękania niektórych ze zboru (Dz 12:1).
Kazał przesłuchać i ukarać strażników, bo nie wiedzieli jak Piotr zniknął z więzienia (Dz 12:18,19).
„Odział się w szatę królewską i zasiadłszy w fotelu sędziowskim, zaczął do nich wygłaszać publiczną przemowę” (Dz 12:21).
Anioł Jehowy wyzwolił Piotra z jego ręki (Dz 12:11).
Mieczem zgładził Jakuba, a Piotra wtrącił do więzienia (Dz 12:2,3).
„Uderzył go anioł Jehowy, ponieważ nie oddał chwały Bogu; i stoczony robactwem, skonał” (Dz 12:23).
Po jego przemowie lud zaczął wykrzykiwać: „To głos boga, a nieczłowieka!” (Dz 12:22).
|
Paweł napisał przez niego swój pierwszy list (1Pt 5:12).
Towarzysz Pawła w jego drugiej podróży misjonarskiej (Dz 15:22-38 - 16:1-38).
Zbór wybrał go na towarzysza Pawła i Barnabasa (Dz 15:22).
Razem z Pawłem „wysławiali Boga pieśnią” (Dz 16:25).
Został z Pawłem wychłostany, uwięziony, i zakuty w dyby (Dz 16:19-24).
Paweł zostawił go po owocnej służbie w Tesalonice i Berei (Dz 17:1-34).
|