Pracując z demonami można "skorzystać" z już istniejących lub tworzyć własne.

Człowiek lub grupa ludzi posiada moc stworzenia istoty astralnej obdarzonej określoną mocą. Procedura składa się ze stworzenia dokładnego obrazu demona (jego wygląd, imię, moce, sposób przyzywania i odegnania, sposób wydawania rozkazu, ofiary mu miłe), a następnie wizualizacji tej istoty i napełnienie jej życiem poprzez oddanie własnej energii. To ostatnie jest najtrudniejsze i stosowane techniki są wielorakie. Często przypisuje się takiego demona do jakiegoś materialnego przedmiotu, na przykład pierścienia, co ułatwia ten etap pracy - legendy o dżinnach w lampie lub pierścieniu mają w sobie, jak większość legend, ziarno prawdy.
Tchnięcie życia może się odbyć w jednym, ekstatycznym, czasem grupowym rytuale lub poprzez długotrwałe ?karmienie" i ?hodowanie" demona, przy czym pokarmem bywa na przykład krew maga, której kilka kropli codziennie oddaje (jest to potężne pożywienie), jego sperma, ślina lub inne wydzieliny zawierające dużą koncentrację energii życiowej albo silne emocje. Demon w okresie wzrostu bywa zamykany w pudełku, butelce lub innym pojemniku, gdzie znajduje się przedmiot go reprezentujący lub jego pieczęć stworzona przez jego stwórcę. Karmiony krwią demon, którego mag sobie wizualizuje otwierając jego pojemnik podczas codziennego aktu karmienia po pewnym czasie nabiera wyrazistości, staje się widoczny niemal bez wysiłku świadomej wizualizacji. Gdy nabierze dość siły, mag może go wysłać, by dokonał tego, dla czego został stworzony. Oczywiście zakres mocy i umiejętności demona jest ograniczony tym, jaka jest moc jego twórcy i samotny mag raczej nie stworzy istoty wywołującej na rozkaz trzęsienia ziemi, choć może stworzyć demona, który będzie dokuczał jego wrogowi, przyciągał określony typ ludzi, rezerwował miejsca do parkowania i czynił tym podobne rzeczy. Długi czas hodowania demona lub jego grupowe tworzenie pozwala na nagromadzenie w nim mocy pozwalającej dokonać więcej, niż podczas pojedynczego aktu woli byłby w stanie dokonać jego twórca i to jest powód, dla którego warto w niektórych celach tworzyć demony zamiast odprawiać praktyki samodzielnie. Demony są też dobrym wyborem wtedy, gdy chcemy, żeby coś działo się ciągle lub gdy zamierzamy wiele razy korzystać z danego rodzaju mocy.

Stworzenie sobie niewidzialnego służącego jest bardzo atrakcyjne, ale wiąże się z pewnymi niebezpieczeństwami. Tworzenie demona to świadome zezwolenie na wampiryzm, podobnie jak bliskie kontakty z istotami astralnymi, które same się ?zgłoszą"; w tym wypadku kontakt ma bardziej kontrolowaną postać, ale jeśli taką próbę podejmuje osoba nie dość silna, demon może się wyrwać spod jej władzy i zacząć żerować na energii życiowej swojego twórcy, doprowadzając go do wyczerpania lub czyniąc w jego własnym życiu zamieszanie, które było przeznaczone dla innych. To niebezpieczeństwo jest szczególnie duże wtedy, gdy demon ma mieć zastosowanie bojowe, jako agresor wobec innych osób lub jako pies obronny swojego właściciela, bo wtedy agresja jest wpisana w jego naturę. Podejmowanie takich praktyk przez osoby niedoświadczone może też prowadzić do obsesji związanej z dziedziną, w jakiej działa demon.

Okultystyczne bractwa i zakony, skłaniające się w stronę czarnej magii, często tworzą własne demony, znane tylko swoim członkom, które wykonują określoną pracę na rzecz takiej grupy. Jest znane uzależnienie od demonów, gdy mag tworzy sobie cały ?królewski orszak" takich istot, nie potrafiąc się bez nich obejść - a utrzymywanie ich dużej liczby kosztuje go wiele energii, na którą musi go być stać.

Obcując z demonami należy przestrzegać pewnych zasad. Ich przestrzeganie zmniejsza niebezpieczeństwo związane z tymi praktykami.

Bądź pewny siebie, wyniosły, królewski. Ty tu rządzisz. Przyjmowanie wobec demona postawy pełnej zachwytu i pokory, ze zdumienia, że widzi się taką istotę (częsty błąd nowicjuszy) może się źle skończyć. Czy znasz opowieści o właścicielach agresywnych psów pogryzionych przez swoje zwierzęta? Treserzy zgodnie mówią, że są to ludzie, którzy nie dali psu poczuć, kto jest ich panem (co nie oznacza brutalnego traktowania, ale nie wysyłanie ?poddańczych" sygnałów i śmiałe egzekwowanie swoich praw).

Nie baw się, ograniczaj kontakty do minimum wynikającego z waszych wspólnych interesów.

Nie staraj się nawiązywać emocjonalnego kontaktu z demonem (to duża pokusa w przypadku demonów, których rolą jest seksualne zaspokajanie właściciela). Bądź konkretny w swoich żądaniach i pytaniach. Nie masz do czynienia z człowiekiem. To zabrzmi nieprzyjemnie, ale trzeba mieć postawę dawnego kolonialnego rasisty, który nie dostrzegał w swojej służbie pełnowartościowych ludzkich istot. Różnica jest taka, że demon rzeczywiście nie jest pełnowartościową istotą ludzką. Traktując go jak kumpla albo równorzędnego partnera ośmielasz go do zachowań agresywnych, lekceważących, do wyrwania się spod twojej władzy.

Demony "gotowe"

Najsławniejszym "katalogiem" demonów jest Goetia - parę średniowiecznych ksiąg traktujących o demonach i ich wzywaniu. Demony są w niej sklasyfikowane w wielostopniową hierarchię ministrów, generałów i tym podobnych urzędów, będących odbiciem ludzkiej biurokracji z czasów średniowiecza. Każdemu z nich są przypisane określone moce, mag musi zmusić demona, by użył ich wedle jego rozkazu. Demony doprowadza się do posłuszeństwa wygłaszając (po wielu przygotowaniach) odpowiednie inwokacje, w których z lubością używa się Świętych Imion Jahwe, grożąc demonom gniewem Boga w razie nieposłuszeństwa i związując je Jego Imieniem oraz poprzez pieczęcie. Będąc interesującym skrzyżowaniem czarnej magii z judaistyczną pobożnością, Księga ta cieszy się złą sławą doprowadzania do obłędu wielu spośród tych, którzy podejmą opisane w niej praktyki. Uważana jest jednocześnie za klasykę.

Jeśli chodzi o pozbawione sensacji spojrzenie na Goetię, to przedstawione w niej techniki rzeczywiście mogą być skuteczne, bo po pierwsze przez lata ich praktykowania ?obrosły" już w moc, po drugie wezwanie demona jest dla większości osób czymś tak niesamowitym, że tylko zastosowanie w tym celu niesamowitych środków potrafi pobudzić odpowiednio wiele mocy, a poza tym długie, patetyczne inwokacje wprowadzają umysł w trans znacznie głębszy niż cała gama technik ?szamańskich". Jednak czasochłonność tych praktyk i konieczność posiadania dużej ilości kosztownego sprzętu czyni je niewygodnymi i trudnymi dla współczesnego człowieka.

Goetia nie jest jedynym katalogiem gotowych demonów. Swoje demony mają nie tylko tradycja zachodniego okultyzmu, wyrastająca z Kabały i judeochrześcijańskich religii, ale także inne ścieżki, na przykład hinduizm albo dawne pogaństwo (wszelakie ludowe podania o potworach). Te istoty również istnieją w astralu i choć nie ma tak dokładnych instrukcji dotyczących ich wzywania, po wgłębieniu się w ich rodowód i ?klimat" można je skutecznie wezwać.

Ponieważ demony mogą zostać stworzone przez człowieka albo grupę ludzi, obecnie jest w toku projekt ?Nowej Goetii", tworzenia demonów i procedur ich wzywania, które byłyby na miarę dzisiejszych czasów. Demony Goetii są mentalnie w średniowieczu i stają bezradne np. wobec komputerów, korków drogowych i telewizji oraz mogą spełniać niektóre życzenia według średniowiecznych wyobrażeń na ich temat, nie przystających do dzisiejszych czasów. To samo dotyczy przekazywania przez nie wiedzy, dziś w dużym stopniu już zdeaktualizowanej.
 

---