Twórczość Pierra Corneille'a trzy okresy

Twórczość Pierra Corneille'a zamyka się w trzech okresach: I - okres pierwszych komedii (1629 - 1637), takich jak Melite, Wdowa, Galeria pałacowa, Klitander, Subretka, które mówiły o godności ludzi pokrzywdzonych przez życie, o zapobiegliwości rodziców szukających dla swych córek i synów dobrej partii, o lekkoduchach i snobach. Są obyczajowymi obrazkami współczesnego mu Paryża.

II - okres wielkich tragedii (1637 - 1652), takich jak Cyd, Medea, Śmierć Pompejusza, Kłamca, Cynna, Herakliusz, gdzie po mistrzowsku ukazuje głębokie konflikty psychologiczne i moralne bohaterów, którzy muszą wybierać pomiędzy obowiązkiem a uczuciem, obrażoną ambicją, a miłością własną, racją stanu a uczuciem, a także problemy moralne związane ze zdobywaniem władzy za cenę honoru, drogą podstępu i przemocy.

III - okres schyłkowy (1652 - 1674) przynosi jeszcze trzy ważne tragedie: Horacjusze,, Edyp, Złote runo, których tematem są wydarzenia i postaci starożytnego Rzymu i Grecji.

Podstawowe pojęcia etyki Corneille'a, stawiającego swych bohaterów zawsze wobec bardzo trudnych wyborów, to silna wola , wolność i myśl rozumna - to "szkoła wielkości ducha", jak powiedział o teatrze Corneille'a Wolter.

Mówiąc o twórczości Corneille'a, trudno przemilczeć trend literacko - artystyczny zwany klasycyzmem, który kształtował się w tym niezwykle burzliwym dla monarchii francuskiej okresie walk o władzę między Henrykiem IV a Marią dei Medici, sprawującą władzę w imieniu nieletniego Ludwiga XIII, kiedy kluczową rolę odgrywał wielki polityk, kardynał Richelieu, mecenas sztuki i założyciel Akademii Francuskiej w 1634 roku.

Zgon kardynała i króla Ludwika XIII doprowadza do rozruchów parlamentarnych i książęcych zwanych frondą. Dopiero Ludwik XIV, obejmując władzę i tron po śmierci Mazariniego (przywódcy frondystów), potwierdzi absolutyzm słynnym stwierdzeniem "Państwo to ja".