Kogo dotyczy reforma systemu emerytalnego
Reforma systemu emerytalnego dotyczy tych wszystkich, którzy przed 1 stycznia 1999 r. nie ukończyli pięćdziesiątego roku życia. Osoby pięćdziesięcioletnie i starsze będą otrzymywać emerytury na starych zasadach. Trzydziesto- i czterdziestolatkowie dostaną emeryturę według nowych reguł, ale mogą wybrać sposób jej finansowania. Mają do wyboru - albo zostaną w zreformowanym ZUS-ie, albo przystąpią do prywatnych, otwartych funduszy emerytalnych. Natomiast osoby, które nie ukończyły 30 roku życia w dniu wejścia reformy zostaną objęte wszystkimi rozwiązaniami nowego systemu.
Uczestnicy systemu
do 30 lat osoby, które obowiązkowo wchodzą do zreformowanego systemu I i II filara 31 - 50 lat osoby, które mogą wybrać czy będą otrzymywać tylko z I czy z I i II filara powyżej 50 lat osoby, które będą otrzymywały emeryturę według dotychczasowych zasad
Odejście na emeryturę w nowym systemie nie jest obowiązkowe. System zachęca do tego, aby pozostawać jak najdłużej czynnym zawodowo. Świadczenie wypłacane z drugiego filaru będzie zależało bowiem nie tylko od kwoty zgromadzonej w funduszu, ale i od wieku osoby wykupującej emeryturę. Im później potencjalny emeryt zdecyduje się na skorzystanie ze swoich uprawnień emerytalnych, tym wyższe otrzyma świadczenie. Różnica może sięgać nawet 10 w ciągu roku.
3. Co to są filary reformy ?
Nowy system ubezpieczeń społecznych składa się z trzech odrębnych filarów. Słowo filar nie ma charakteru prawnego, należy przez nie rozumieć jakby podsystem zabezpieczenia emerytalnego. W ramach jednego dużego systemu ubezpieczeń społecznych można wyróżnić trzy podsystemy, z których każdy rządzi się odrębnymi regułami. Niektóre zasady są wspólne dla wszystkich filarów, inne są z kolei specyficzne tylko dla poszczególnych podsystemów.
-Trzy filary systemu
I FILAR Zreformowany ZUS
II FILAR Otwarte Fundusze Emerytalne
III FILAR Indywidualne ubezpieczenia
Pojęcie filaru stało się powszechne ze względu na fakt, że przyszłe świadczenie będzie w odpowiedniej wysokości szczególnie wtedy, kiedy będzie się opierać na wszystkich trzech filarach. Nawet gdyby jeden z nich miał w przyszłości jakieś kłopoty, to i tak pozostaną jeszcze dwa. Które pozwolą na odpowiednio wysokie wypłaty.
I Filar - administrowany przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych (ZUS). Pierwszy i zasadniczy podsystem zabezpieczenia emerytalnego opiera się na zasadzie redystrybucji, tzn., że bieżące składki przeznaczone zostają na wypłaty dla aktualnych beneficjantów systemu - emerytów i rencistów. Zebrane prze ZUS składki nie są nigdzie inwestowane, ale przeznacza się je od razu na wypłaty dla pobierających świadczenia. Nowością są tu natomiast indywidualne konta każdego pracownika, prowadzone w systemie elektronicznym, na których zostanie dokładnie odnotowane, ile każdy do systemu wpłacił. Umożliwi to precyzyjne wyliczenie wysokości wypłacanej z pierwszego filaru emerytury i renty. Z ZUS-u wydzielone zostają cztery zasadnicze fundusze:
1. emerytalny, z którego finansowane będą wypłaty emerytur,
2. rentowy, z którego finansowane będą wypłaty rent z tytułu niezdolności do pracy, rent szkoleniowych, rent rodzinnych, dodatków do rent rodzinnych dla sierot zupełnych, dodatków pielęgnacyjnych i zasiłków pogrzebowych,
3. chorobowy, z którego finansowane są świadczenia z tytułu niezdolności do pracy spowodowanej chorobą albo macierzyństwem, przy czym zgodnie z postanowieniami Kodeksu pracy, za pierwsze trzydzieści dni niezdolności do pracy w roku z powodu choroby płaci pracodawca,
4. wypadkowy, z którego finansowane są świadczenia z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych.
Pierwszy filar jest obowiązkowy dla wszystkich pracowników. Trafia do niego 80% całej obowiązkowej składki na ubezpieczenie społeczne, czyli 36,59% wynagrodzenia każdego pracownika (po ubruttowieniu). Składki wpłacane do pierwszego filaru nie są opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych, natomiast płaci się zaliczkę na poczet tego podatku od wypłacanej przez ZUS emerytury lub renty.
II Filar - Otwarte Fundusze Emerytalne (OFE). Opiera się on na zupełnie innych zasadach. Składki wpłacane do tego podsystemu nie zostają przeznaczone na wypłaty świadczeń dla aktualnych emerytów i rencistów, ale trafiają do specjalnie w tym celu utworzonych otwartych funduszy emerytalnych. Fundusze są zarządzane przez specjalnie powołane spółki akcyjne - Powszechne Towarzystwa Emerytalne (PTE). Władzami towarzystwa są:
· zarząd
· rada nadzorcza
· walne zgromadzenie
· ewentualnie komisja rewizyjna.
Kapitał akcyjny towarzystwa nie może być zebrany w drodze publicznej subskrypcji. Akcje towarzystwa są wyłącznie akcjami imiennymi i nie mogą być zamienione na akcje na okaziciela. Minimalna wysokość kapitału akcyjnego powszechnego towarzystwa emerytalnego nie może być niższa niż równowartość w złotych 4 mln euro1. Kapitał jest pokrywany wyłącznie wkładem pieniężnym i powinien być opłacany w całości przed zarejestrowaniem towarzystwa. Kapitał akcyjny PTE nie może pochodzić z pożyczki lub kredytu ani być obciążony w jakikolwiek sposób. O obniżeniu kapitałów własnych poniżej poziomu określonego w ustawie (nie może być niższy niż jedna druga minimalnego kapitału akcyjnego) powszechne towarzystwo zawiadamia niezwłocznie Urząd Nadzoru Funduszy Emerytalnych (UNFE). Jeśli towarzystwo nie uzupełni kapitałów własnych do wymaganego poziomu w terminie wyznaczonym przez UNFE, nie krótszym niż trzy miesiące i nie dłuższym niż dwanaście miesięcy, jest to podstawą do cofnięcia przez UNFE zezwolenia na utworzenie towarzystwa.
To właśnie fundusze emerytalne podejmują decyzje, gdzie najlepiej ulokować składki, aby przyniosły one jak najlepszy zysk. Zasadą jest przede wszystkim bezpieczeństwo lokat, z tego też względu nasze składki są przeznaczane na zakup papierów wartościowych obarczonych niewielkim stopniem ryzyka. Są to przede wszystkim obligacje Skarbu Państwa, bony skarbowe i inne bezpieczne instrumenty finansowe. Część środków jest również zamieniana na akcje, które być może są bardziej ryzykowne, ale w dłuższej perspektywie dają z reguły wyższy zysk. Dozwolone są również depozyty bankowe, jednostki uczestnictwa w funduszach inwestycyjnych, obligacje gmin i przedsiębiorstw.
Z chwilą przejścia na emeryturę oszczędności pracownika zostaną przekazane do specjalnie utworzonego zakładu emerytalnego, który na podstawie wyliczeń aktuarialnych2 będzie wypłacać emeryturę dożywotnią.
Składki wpłacane do funduszy nie są opodatkowane, opodatkowana jest wypłacana emerytura z drugiego filaru.
Fundusze emerytalne nie mają zdolności upadłościowej, pieniądze wpłacone do funduszu nie mogą zatem w żaden sposób „przepaść”. Oczywiści możliwe jest bankructwo powszechnego towarzystwa emerytalnego, a więc podmiotu zarządzającego funduszem. Można tu jeszcze dodać, że fundusze towarzystwa i aktywa funduszu są zupełnie oddzielone od siebie (aktywa funduszu przechowuje tzw. bank depozytariusz). W przypadku upadłości towarzystwa zarządzanie aktywami przejmie inne powszechne towarzystwo emerytalne.
Podpisując umowę z otwartym funduszem emerytalnym można wskazać dowolną osobę, która w razie śmierci członka funduszu otrzyma całość zgromadzonych przez niego środków. W pierwszym filarze ZUS wypłaci jedynie tzw. rentę rodzinną tym najbliższym, którym się ona należy w świetle prawa, a więc np. małoletnim dzieciom.
III Filar - Indywidualne ubezpieczenia. W odróżnieniu od dwóch pierwszych, przystąpienie do niego jest dobrowolne. Od każdego pracownika zależy, czy przystąpi do tego filaru, czy nie.
Przez trzeci filar należy rozumieć wszelkie formy dodatkowego oszczędzania na zakończenie kariery zawodowej. Osoba pracująca może kupić akcje, żeby sprzedać je z zyskiem, może wpłacić pieniądze do banku, kupić obligacje czy wreszcie zafundować sobie polisę ubezpieczeniową. Takie możliwości istniały już wcześniej i żadna reforma nie jest tu potrzebna. Nowym rozwiązaniem jest tzw. pracowniczy program emerytalny polegający na tym, że o dodatkową emeryturę pracownika zacznie się martwić pracodawca. Wcześniej istniały grupowe ubezpieczenia na życie, gdzie składki płacił za swoich pracowników zakład pracy, jednak ubezpieczenie w ramach pracowniczego programu emerytalnego różni się nieco od dotychczasowych rozwiązań. W przypadku zmiany pracodawcy, pracownik ma zagwarantowane prawo do transferu zgromadzonych dotychczas środków.
Pracowniczy program emerytalny można zdefiniować jako metodę zabezpieczenia emerytalnego, gdzie pracodawca z własnej woli stwarza swoim pracownikom warunki dobrowolnego gromadzenia środków finansowych, w formie składek, które sam nalicza, pobiera i przekazuje na rachunek jednej z trzech instytucji zajmujących się gromadzeniem tych środków i zarządzania nimi. Pracodawca potrąca co miesiąc część wynagrodzenia każdego pracownika i przekazuje na konto zakładu ubezpieczeń, funduszu inwestycyjnego albo specjalnie w tym celu utworzonego pracowniczego funduszu emerytalnego.
Jeśli chodzi o zasady opodatkowania, to są one inne niż w pierwszych dwóch filarach. Podatek płaci się od składki, za to wolne od podatku jest świadczenie wypłacane po przejściu na emeryturę czy rentę. Kwoty wydatkowane na składki należy wykazać w rocznym zeznaniu podatkowym jako przychód pracownika, nie można ich odliczyć od przychodu czy podatku.
Trzeci filar z racji tej, że przystąpienie do niego jest dobrowolne, ma bardziej liberalne od pozostałych filarów (obowiązkowych) rozwiązania legislacyjne. Pracownik za zgromadzone w otwartym funduszu emerytalnym środki zobowiązany będzie do wykupienia dożywotniej emerytury w zakładzie emerytalnym, natomiast uczestnik pracowniczego programu emerytalnego z chwilą osiągnięcia 60 roku życia może przeznaczyć uzbierane środki na dobrowolny cel.