Rodzaje metod dyskontowych

• wartość zaktualizowana netto (NPV);

• zaktualizowana stopa zwrotu nakładów (NPVR);

• wewnętrzna stopa zwrotu (IRR);

• zmodyfikowana wewnętrzna stopa zwrotu (MIRR);

• współczynnik korzyści koszty (BCR).

Warunkiem stosowania metod dyskontowych jest posiadanie stosunkowo wiarygodnych informacji dotyczących kosztów (ceny) kapitału tj. wysokości stopy dyskontowej oraz rozkładu strumieni przepływów pieniężnych związanych z danym projektem inwestycyjnym. Istnieją trzy sytuacje określające taki wybór:

1. koszt kapitału jest znany (np. oprocentowanie kredytu)

2. koszt kapitału jest trudny do oszacowania

3. stopa dyskontowa właściwie odzwierciedla rzeczywisty koszt kapitały dla danego inwestora

koszt kapitału jest znany (np. oprocentowanie kredytu)	koszt kapitału jest trudny do oszacowania	stopa dyskontowa właściwie odzwierciedla rzeczywisty koszt kapitały dla danego inwestora
stosujemy dwie metody: NPV i IRR	lepsza jest metoda IRR niż NPV	lepsza jest metoda NPV niż IRR

Ocena efektywności projektu inwestycyjnego, przedsięwzięcia

W sytuacji, gdy koszt kapitału jest znany (np. oprocentowanie kredytu) najczęściej stosujemy dwie metody: NPV i IRR.

IRR w tej sytuacji odzwierciedla rzeczywista stopę zwrotu zainwestowanego kapitału, która utożsamiana jest z ceną kapitału na rynku.

Kiedy koszt kapitału jest trudny do oszacowania stosujemy wówczas metodę IRR.

IRR - metoda ta pozwala na ustalenie najlepszych relacji pomiędzy kapitałem własnym i kapitałem obcym, ponieważ IRR jednocześnie wyznacza maksymalną nieprzekraczalną cenę kapitału.

IRR informuje inwestora o ryzyku występującym w danym przedsięwzięciu inwestycyjnym.

Im większa różnica pomiędzy IRR a cena kapitału tym margines bezpieczeństwa jest szerszy.

Kiedy stopa dyskontowa właściwie odzwierciedla rzeczywisty koszt kapitały dla danego inwestora (oprocentowanie kredytów, zobowiązania wobec akcjonariuszy i premia za ryzyko) to lepszym rozwiązaniem jest zastosowanie metody NPV, ponieważ przedstawia ona aktywna wartość efektu netto przez cały okres inwestycyjnym.

Stopa dyskontowa jest definiowana, jako suma trzech elementów:

• stopy wolnej od ryzyka;

• premia za ryzyko przedsięwzięcia;

• spodziewana stopa inflacji.

Stopa dyskontowa jest minimalnym kosztem pozyskania kapitału i zależy ona od:

• relacji kapitału obcego do kapitału własnego (dzwignia finansowa);

• poziomu ryzyka;

• okresu funkcjonowania przedsiębiorstwa na rynku i jego wielkości;

• renomy inwestora;

• stopy zyskowności przedsiębiorstwa;

• alternatywnego kosztu kapitału (powinna to być stopa dyskontowa odzwierciedlająca alternatywną stopę zwrotu jaką mogliby uzyskać kapitałodawcy, gdyby zainwestowali swoje środki w papiery wartościowe obarczone podobnym ryzykiem);

• stopy procentowej (czasami zakłada się że stopa dyskontowa jest równa aktualnej stopie oprocentowania kredytów długoterminowych lub stopie płaconej przez kredytobiorcę);

• stopy zwrotu z inwestycji pozbawionej ryzyka (za którą uważa się inwestycje w obligacje Skarbu Państwa) powiększoną o premię za ryzyko;

• stopy minimalnej zyskowności kapitału zaangażowanego w inwestycje w ujęciu rocznym. Minimalna stopa zyskowności powinna przynajmniej uwzględniać koszty pozyskania kapitału wraz z odpowiednią marżą ryzyka finansowego;

Stopa dyskontowa - to minimalna stopa zwrotu z inwestycji wymagana przez inwestora.

Zalety metody NPV:

• korzyść netto jest wyrażona przepływem pieniężnym netto;

• uwzględnia zmienność pieniądza w czasie;

• zakłada ujmowane w bezwzględnej ocenie opłacalności korzyści netto z całego cyklu życia przedsięwzięcia inwestycyjnego;

• pozwala zbudować obiektywne bezwzględne kryterium decyzyjne

• wiąże przedsięwzięcie inwestycyjne z długofalowym celem działania firmy;

• może być stosowana do szacowania opłacalności zarówno dla przedsięwzięć konwencjonalnych jak i niekonwencjonalnych;

• pozwala prowadzić analizy związane z ryzykiem przedsięwzięcia inwestycyjnego i umożliwia prostą interpretację uzyskanych wyników.

Wady metody NPV:

• utrudniony wybór odpowiedniego poziomu stopy dyskontowej;

• nie pokazuje relatywnej opłacalności przedsięwzięcia inwestycyjnego;

• zakłada płaską krzywą rentowności ( stałość stopy dyskontowej w całym cyklu życia przedsięwzięci inwestycyjnego);

• przyjmuje założenie o równości stopy dyskontowej oraz stopy kapitalizacji wykorzystywanej do reinwestycji dodatkowych przepływów pieniężnych netto;

• ogranicza aktywne zarządzanie przedsięwzięciem inwestycyjnym po rozpoczęciu jego realizacji.

Zalety metody IRR:

• uwzględnia zmienność pieniądza w czasie;

• uwzględnia teorię kosztów alternatywnych;

• możliwe jest porównanie z kosztem pozyskania kapitału przez przedsiębiorcę;

• możliwe jest uwzględnienie ryzyka w rozważaniach dotyczących efektywności inwestycji;

• wykorzystanie danych z rachunków wyników;

• możliwe jest wykorzystanie danych z istniejących prognoz i analiz;

• może posłużyć do porównywania efektywności dwóch projektów inwestycyjnych;

• jest swoistą stopą z inwestycji.

Wady metody IRR:

• niemożliwość zastosowania w przypadku wektora cash flow;

• jeżeli wektor cash flow jest zmienny w okresie analizy, czyli zmienia się z dodatniego na ujemny uzyskany w wyniku analizy wynik IRR może być niejednoznaczny;

• brak możliwości wprowadzenie elementów ryzyka;

• założenie, że dodatnie przepływy pieniężne są reinwestowane wg tej samej stopy procentowej.

Zmodyfikowana wewnętrzna stopa zwrotu (MIRR)

Jest to jedna z dynamicznych metod rachunku inwestycji, polega ona na znalezieniu takiego poziomu stopy dyskontowej, przy której zaktualizowana wartość netto (NPV) jest równa zero biorąc pod uwagę jednocześnie koszty inwestycji oraz procent uzyskany z ponownego zainwestowania środków pieniężnych (r).

MIRR

• kryterium oceny inwestycji MIRR jest utożsamiane z takim poziomem stopy dyskontowej, przy którym przyszła wartość dodatnich sald przepływów pieniężnych netto jest taka sama jak wartość bieżąca ujemnych sald przepływów pieniężnych netto;

• MIRR pozwala szacować wszystkie rodzaje przedsięwzięć inwestycyjnych (tych typowych i nietypowych) oraz uwzględnia proces inwestycji dodatnich przepływów pieniężnych netto.

Zalety metody MIRR:

• korzyść netto jest wyrażona przepływem pieniężnym netto;

• jest prosta w interpretacji;

• zawiera informacje o marginesie bezpieczeństwa;

• pozwala określić graniczną stopę zwrotu, która może być bezpośrednio porównywana z kosztem kapitału;

• pozwala zbudować obiektywne kryterium decyzyjne dla bezwzględnej decyzji inwestycyjnej;

• uwzględnia w bezwzględnej ocenie opłacalności korzyści netto z całego cyklu życia przedsięwzięcia inwestycyjnego;

• może być stosowana do szacowania bezwzględnej opłacalności przedsięwzięcia inwestycyjnego w sytuacji gdy nie jest jeszcze znana stopa dyskontowa;

• nie wymaga przyjęcia założenia o równości stopy reinwestycji dodatnich przepływów pieniężnych netto i wewnętrznej stopy zwrotu.

Współczynnik korzyści - koszty (BCR)

Wskaźnik BCR tworzony jest przez podzielenie sumy zdyskontowanych przepływów gotówkowych (B) przez sumę zdyskontowanych kosztów (C).

BCR =	B
		C

• przedsięwzięcie badane tą metodą jest akceptowane wówczas, gdy wskaźnik ten jest większy od jedności (BCR >1)

• w przypadku wyboru: wariantu inwestycyjnego spośród większej liczby przedsięwzięć lub warunków danego przedsięwzięcia, kryterium BCR nakazuje wybór projektu o najwyższym współczynniku BCR.

---