DROBNA RZECZ A CIESZY

- Idziemy do Tomka - powiedziała mama. Ciocia Ola dzwoniła, że jest na rehabilitacji w szpitalu, tu u nas.

- Wziąć czekoladki? Mamo, czemu on musi leżeć w szpitalu? Myślałem, że kiedy zrośnie się ta noga, będzie zdrowy.

- Tomek tak się połamał, że nie wiadomo, czy będzie mógł jeździć na nartach.

Na oddziale zaprowadzono nas do świetlicy. Były tam stoliki, w kącie telewizor, na ścianach wystawa rysunków. Pacjenci siedzieli ze swoimi gośćmi, ale byli i tacy, do których nikt nie przyszedł. Tomek wszedł, opierając się na kulach.

- Cześć Maciek, fajnie że jesteś. Jeszcze nie znam kolegów i trochę mi nudno.

- A dużo jest podobnych przypadków do twojego? - spytała mama.

- Chyba jeszcze jeden. Czuję się jak na wakacjach.

- Co ty gadasz?

- Och, Maciek. Tu są dzieci bardzo chore. Widzisz ją? - właśnie siostra wprowadziła dziewczynkę na wózku. Siedziała z przyciągniętymi do brody rękami, a nogi były nienaturalnie ułożone. Pielęgniarka postawiła wózek na wprost telewizora.

- Wygodnie Aniu?

- Ona ma porażenie mózgowe i raz na jakiś czas wraca tu, bo ma okropne napięcia w mięśniach.

- Maciek, masz czekoladki? - spytała mama.

- Jasne. Proszę - podałem Tomkowi. Rozpakował pudełko.

- Proszę., ciociu. Maciek, proszę - podał mi, a potem chłopakowi przy drugim stoliku. Kto jeszcze prosi? - Ja i ja - odezwały się głosy z różnych stron. Tomek podawał.

- Ja i ja - odezwały się głosy z różnych stron. Tomek podawał czekoladki.

Zauważyłem, że dziewczynka na wózku zaczęła się mocno kręcić.

- Tomek, jej się chyba coś stało... Może źle się czuje?

- Ania masz ochotę? - spytał i włożył jej czekoladkę do buzi.

- Jaki jestem głupi - powiedział. Przecież ona cały czas prosiła, a ja nic nie zauważyłem.

Jaki jestem ślepy samolub.

A ja przypomniałem sobie, że coś podobnego było dziś w szkole.

Jadwiga Śpikowska

---