Procedura legislacyjna

Prawo uchwalania ustaw jest wyłączną kompetencją parlamentu. Krąg podmiotów mających prawo wystąpić z inicjatywą ustawodawczą określa art. 118, przyznając ją posłom, Senatowi, Prezydentowi, Radzie Ministrów i grupie co najmniej 100 000 obywateli, mających prawa wyborcze.

Projekt ustawy rozpatrywany jest przez Sejm w trzech czytaniach, przy czym wnioskodawcy przysługuje prawo wycofania projektu do czasu zakończenia drugiego czytania. W przypadku uchwalenia tekstu przez Sejm, trafia on do Senatu, który ma 30 dni, w ciągu których może przyjąć ustawę w brzmieniu ustalonym przez Sejm, wprowadzić poprawki lub odrzucić ją w całości. Sejm może odrzucić propozycje Senatu bezwzględną większością głosów w obecności co najmniej połowy ustawowej ilości posłów. W dalszej kolejności ustawa jest przekazywana Prezydentowi, który ma obowiązek podpisania jej w ciągu 21 dni, przy czym przed podpisaniem ustawy Prezydent może wystąpić z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie jej konstytucjonalności bądź zgłosić weto ustawodawcze. Sejm może je (weto Prezydenta) odrzucić większością 3/5 głosów w obecności co najmniej połowy ustawowej liczby posłów. Skierowanie ustawy do Trybunału, jak też do Sejmu z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie, wstrzymuje bieg 21-dniowego terminu.

W przypadku projektu ustawy budżetowej, o prowizorium budżetowym, projektów ustaw dotyczących finansów państwowych, zmiany Konstytucji, jak również w odniesieniu do projektów ustaw pilnych zachodzą pewne odrębności, wyrażające się przede wszystkim w: ograniczeniu podmiotowym prawa inicjatywy ustawodawczej, ograniczeniu możliwości Senatu i skróceniu terminów dotyczących zarówno rozpatrzenia przez Senat, jak i podpisania przez Prezydenta.