Ad. 3.
Dźwiganie – ruch czynnościowy polegający na unoszeniu masy, przenoszeniu i ustawianiu jej. Zasadą unoszenia ciężkich przedmiotów jest unoszenie ich blisko tułowia. Jak najbliżej linii pionowej ciała. Ciężar podnosimy przez półprzysiad lub przysiad, z ograniczonym odchyleniem tułowia poza postawę ciała. Podnoszenie przez skłon tułowia o wyprostowanych nogach jest niewskazane, ponieważ daje duże obciążenie na odc. Lędźwiowy kręgosłupa i może być przyczyną urazu lub dyskopatii. Ciężkie przedmioty najlepiej jest nosić przed sobą, na plecach, na barkach, na głowie. Obciążenie głowy w pozycji spionizowanej określamy jako ćw. Antygrawitacyjne, następuje odruchowa korekcja osiowa kręgosłupa - napinają się krótkie mięśnie przy kręgosłupie. Dużych ciężarów nie powinny dźwigać dzieci. Przeciwwskazane jest to także dla osób z wadami postawy, zaawansowanym skrzywieniem bocznym kręgosłupa, przy zmianach zwyrodnieniowych stawów i przy płaskostopiu.
Ad. 4. Skoki
Oderwanie ciała od podłoża z prędkością większą niż prędkość siły ciężkości działającej w kierunku przeciwnym. Skoki wymagają dużej koordynacji ruchowej, szybkiej reakcji i krótkotrwałej koncentracji. W czasie skoku działają gł. Mięśnie nóg, przede wszystkim prostowniki.
Wyróżniamy skoki:
Wolne – proste(w dal, w zwyż) – wykonywane za pomocą jedynie nóg, ramiona ułatwiają skok przez zamach i nie mają kontaktu z podłożem w żadnej fazie lotu. Fazy skoku prostego to: rozbieg, odbicie, lot, lądowanie.
Skoki mieszane- siłowe – ramiona ruchem zamachowym wspomagają skok i mają kontakt z podłożem przyrządu(skoki przez skrzynie/kozła). Fazy skoku złożonego: rozbieg, odbicie z nóg, 1 faza lotu, odbicie z rąk, 2 faza lotu, lądowanie. W zależności od sposobu odbicia wyróżniamy: skoki 1 nóż lub obu nóż. Wszystkie skoki mogą być wykonywane z marszu, z miejsca lub z biegu. Przeciwwskazaniem do skoków są: wady postawy, zaawansowane skoliozy i inne wady kręgosłupa, płaskostopie, stany pourazowe nóg i tułowia, dyskopatia.
Ad. 5. Chody i biegi
Są podstawową funkcją lokomocji. Odbywają się w sposób zautomatyzowany. Stan patologiczny narządu ruchu rzutuje na prawidłową lokomocję (stany zapalne i pourazowe). Chód polega na naprzemiennej pracy prawej i lewej nogi z synchronizowanymi ruchami tułowia i ramion. Bieg jest bardziej intensywną formą przemieszczania się, w biegu występuje faza lotu, w której ciało traci kontakt z podłożem. W chodzie ta faza nie występuje, ponieważ w każdym momencie chodu jedna z kończyn ma kontakt z podłożem. Prawidłowość chodu określają jego cechy czyli determinanty. Jest ich 10.
Izochronia – jednakowy czas obciążenia kolejno prawej i lewej nogi.
Izometria – jednakowa długość kroków
Izotonia – prawidłowa synchronizacja górnej cz ciała i rąk z pracą nóg( PN+LR+odp skręt T). w wyniku starzenia się organizmu oraz przebytych chorób i urazów, zmienia się chód, powstaje gorsza koordynacja nerwowo-mięśniowa. Cechy chodu zostają zaburzone. W czasie chodu patologicznego wyróżniamy: chód bociani, koszący, przy porażeniu kończyn dolnych, chód kaczy, który występuje najczęściej przy dysplazji stawu biodrowego, chód marynarski przy schorzeniach neurologicznych dających zaburzenie równowagi(Parkinson, uszkodzenie błonnika).
Ad. 6. Ćw. zwinnościowo-akrobatyczne.
Są stosowane jako jeden ze środków rozwoju zręczności i siły. Możemy podzielić je na 2 gr:
- statyczne – akrobatyczne – stanie na rękach, na głowie, szpagaty, mostki, piramidy-kilka os.
- dynamiczne – zwinnościowe – przewroty, przeżuty, przetoczenia, salta, wychwyty
Ćw. Zwinności obejmują przede wszystkim zasób ruchów naturalnych o dynamicznej pracy mięśni. Ćw akrobatyczne zawierają w sobie elem. Zwinności ale są technicznie trudniejsze- zaw. Jakiś procent elem. Statycznych.
Ćw uzupełniające
Są to ćw o charakterze praktycznym, czasem zawierają w sobie elem rozrywki, czyli elem taneczne, ale również elem techniczne różnych dyscyplin sportowych, elem swobody i ćw naprawcze. W grupie tej wyróżniamy: gry i zabawy ruchowe, ćw muzyczno-ruchowe, gry sportowe, elem samoobrony, ćw korekcyjne.
Gry i zabawy ruchowe stanowią 1 ze środków edukacji ruchowej dzieci. Pozwalają wyładować się w sposób naturalny i swobodny nadmiar energii, ale i złagodzić napięcie związane z chorobą i zmniejszyć apatię. Zaspokajają potrzeby ruchowo-emocjonalne. W programie edukacyjnym uczą-bawiąc. W rehabilitacji ruchowej dorosłych – gry i zabawy są czynnikiem psychicznie odprężającym i powodują zachowanie równowagi emocjonalnej. Dla pacjentów nadmiernie pobudliwych, wskazane są zabawy o charakterze orientacyjno-porządkowym z dokładnym sprecyzowaniem przepisów oraz zabawy rozładowujące energie. Chorzy agresywni powinni mieć w programie zabawy o charakterze dynamicznym na zewnątrz. Z pacjentami zahamowanymi psychicznie należy stosować zabawy z łatwymi przepisami, często z włączeniem podkładu muzycznego. Bardziej intensywną formą są gry sportowe. Różnica między gra sportową a ruchowa polega przede wszystkim zastosowaniu odp przepisów w grze sportowej, z ew. pominięciem tych przepisów w grach ruchowych. Gry ruchowe możemy podzielić na prosta formę czyli zabawy i gry ruchowe grupowe i indywidualne. 2 gr stanowią sztafety i tory przeszkód. W 3 gr znajduje się bardziej zaawansowana część – gry sportowe.
W grach sportowych:
Ćw. Oswobadzające z przyborem – piłka
Elem. Techniczne
Gra uproszczona
Gra właściwa
Ćw. Muzyczno-ruchowe
Mamy 2 rodzaje. Ćw odbywające się przy słuchaniu muzyki – jako podkład muzyczny, a najczęściej stosuje się przy ćw. Relaksacyjnych. 2 gr ćw z wykorzystaniem rytmu muzycznego – aerobik – ruchy w tempie muzyki.
Ćw korekcyjne
Ćw prawidłowej postawy i ćw przeciw płaskostopiu