Ksenofobia i neofaszyzm w Rosji

1. Społeczeństwo może zaistnieć

dopiero wtedy , kiedy ludzie

tak samo patrzą na wiele zjawisk

i mają te same poglądy na wiele spraw,

kiedy wreszcie te same fakty

wzbudzają w nich te same wrażenia

i te same myśli

A. De Tocqueville (Alexis Henri Charles Clérelde, wicehrabia de Tocqueville (ur. 29 lipca 1805 w Verneuil-sur-Seine, zm. 16 kwietnia 1859 w Cannes) – francuski myśliciel, socjolog, polityk, zwolennik liberalizmu arystokratycznego.^{[potrzebne źródło]} Minister spraw zagranicznych II Republiki. Autor dwutomowego dzieła O demokracji w Ameryce, uchodzącego za najbardziej przenikliwą analizę demokratycznego społeczeństwa politycznego^[1]. Szczególne znaczenie mają jego analizy konfliktu między wolnością i równością, pożytków płynących z samorządu i stowarzyszeń politycznych^[2] oraz relacji między państwem a Kościołami. Był jednym z najważniejszych myślicieli w XIX wieku ze względu na stworzenie hasła liberalnej demokracji. Uważał on, iż demokracja nie jest szkodliwa tylko wówczas gdy nie zagraża wolności i autonomii jednostki.

W dziele Dawny ustrój i rewolucja, na przykładzie rewolucji francuskiej postawił tezę, że rewolucja stanowi zawsze kontynuację obalanego ustroju oraz, że wybucha nie w momencie najgłębszego kryzysu, ale kiedy sytuacja poprawia się wolniej niż oczekuje tego społeczeństwo.

Alexis de Tocqueville nie był zwolennikiem demokracji liberalnej, lecz uważał, że jej nadejście do Europy jest nieuniknione i chciał na nią Europejczyków przygotować. )

2. "Europa dla Europejczyków, Azja dla Azjatów, Afryka dla Afrykańczyków". Marcus Mosiah Garvey (ur. 17 sierpnia 1887 w Saint Ann na Jamajce, zm. 10 czerwca 1940 w Londynie) – uznawany za twórcę podstawowych elementów doktryny ruchu społeczno-religijnego Rastafari, choć sam nigdy się z nim nie utożsamiał. Jego wizerunek znajduje się na jednym dolarze jamajskim.

W 1916 przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, gdzie walczył o równouprawnienie i tolerancję wobec wszystkich obywateli. Postulował powrót do kultury przodków.

3. Neofaszyzm- nazwa kierunków i ruchów politycznych po II wojnie światowej, zmierzających do odrodzenia faszyzmu lub dążących do wprowadzenia nacjonalistycznego totalizmu opartego na wzorach faszystowskich.

Ksenofobia- (z gr. ksenos – obcy, cudzy, phobos – strach, przerażenie) jest to przede wszystkim postawa, charakteryzującą się niechęcią i wrogością wobec innych narodów, religii, często wywołana strachem. Postawa wiąże się z niechętnym lub negatywnym stosunkiem do wszystkiego co obce. Przyczyn ksenofobii upatruje się w: sytuacji politycznej i ekonomicznej państwa, poczuciu wyższości danego narodu i pogardzie wobec innych nacji, która wynika przede wszystkim z niezrozumienia obcych kultur oraz braku tolerancji i nieufności wobec nowych. Nastroje ksenofobiczne pojawiają się najczęściej wśród grup o niskim poziomie wykształcenia i statusie materialnym, ponieważ grupy te często postrzegają obcych jako dodatkowe zagrożenie. Poczucie zagrożenia ze strony obcych wykorzystują partie i ruchy polityczne, które głoszą w swoich programach hasła o charakterze ksenofobicznym.

4. Ugrupowania neofaszystowskie i ultraprawicowe

5. INDIE

Ochotnicze Stowarzyszenie Narodowe(RSS)- fanatyczna organizacja polityczno- religijna, powstała w 1925 roku. Licząca wraz z patronującym jej prawicowym Związkiem Ludowym ponad 1 mln członków. Głosi szowinizm hinduski i nietolerancje religijną w stosunkach do muzułmanów, występuje w obronie kultu ,,świętych krów”. RSS propaguje kult siły i prowadzi systematyczne szkolenia swoich członków we władaniu lathi (okuty kij policyjny). Ochotnicze Stowarzyszenie Narodowe głosi hasła przeciwstawiające się odrodzeniu dawnej potęgi starożytnych Indii, z odrzuceniem wszelkich zewnętrznych wpływów kulturowych. W 2002 roku RSS oskarżana przez międzynarodowe organizacje praw człowieka o zachęcanie i udział w pogromie w Guiaracie w 2002 roku. (Przemoc w Gujaracie w 2002 – niepokoje w położonym na zachodzie Indii Gujaracie rozpoczęły się 27 lutego 2002 od pożaru pociągu Sabarmati Express w miejscowości Godhra. Dużą część pasażerów pociągu stanowili działacze hinduistyczni, zwani Kar Sevaks, powracający ze spornego miejsca kultu religijnego w Ayodhya, w prowincji Uttar Pradesh. W wyniku niepokojów, wywołanych przez atak na pociąg, w ciągu następnych kilku dni w Gudżaracie zginęło od 800 do 2000 osób, głównie muzułmanów. Nie ustalono dokładnie kto sprowokował przemoc – jedna z teorii wskazuje na zaplanowany atak, przeprowadzony przez muzułmańskich ekstremistów, inna zaś na samych pasażerów pociągu, którzy na stacji w Godhrze sprowokowali oczekujących na pociąg muzułmanów. W pożarze zginęło 58 osób. Powołane przez zarząd kolei i rząd komisje orzekły, że pożar wywołany został wewnątrz pociągu, nie zaś w wyniku ataku z zewnątrz. Pożar pociągu stał się zarodkiem przemocy, skierowanej głównie przeciwko ludności muzułmańskiej regionu.)

6. Zgromadzenie Islamskie (Dżaamat-e Islami)- organizacja polityczno- religijna skupiająca znaczną część muzułmanów, przede wszystkim młodzież. Jej działalność jest w znacznym stopniu reakcją na poczynania Ochotniczego Stowarzyszenia Narodowego. Organizacja ta propaguje hasła izolacjonalistyczne i głosi wyższość religii muzułmańskiej nad hinduistyczną.

Armia Sziwadżiego (Shiv Sena)- założona w czerwcu 1966 przez Bal Thakrego, skrajnie prawicowa organizacja działająca w stanie Maharaszta. Swą nazwą nawiązuje do imienia bohatera narodowego Maharasztry z XVII wieku. Zwalcza przybyszów z innych stanów, jej bojówki dokonują napaści na członków i siedziby postępowych organizacji politycznych i związkowych. Bal Tharke propaguje hasło: ,, Indie potrzebują jakiegoś Hitlera” . Działalność tego szowinistycznego i rasistowskiego ugrupowania spotyka się ze zdecydowanym potępieniem i odporem ze strony indyjskich komunistów.

7. BJP- Indyjska Partia Ludowa– jedna z dwóch największych partii politycznych w Indiach, wspierającą wartości socjoreligijne dominującej w krajach większości hinduskiej. BJP ma oblicze raczej prawicowo-nacjonalistyczne. Ideologia BJP nazywana jest hindutwa, czyli kulturowy indyjski nacjonalizm.

8. IZRAEL

,,Wy, Izraelczycy, nie możecie być litościwi zabijając swojego wroga. Dopóty nie możecie mu współczuć, dopóty nie zlikwidujemy tzw. kultury arabskiej, na której ruinach zbudujemy własną cywilizację.” (M. Begin-jeden z przywódców Partii Wolności 1958r.).

Partia Wolności (Cherut)- założona w 1948 roku, skrajne prawicowe ugrupowanie polityczne łączące nacjonalistyczną koncepcję utworzenia ,,wielkiego Izraela” (drogą podboju sąsiedzkich krajów arabskich- z syjonistyczną ideą sojuszu, czy wręcz personalnej więzi z systemem kapitalistycznym). Przejawiający się rasizm w tezie o ,,narodzie wybranym”, zaciekły antykomunizm, militaryzm i zaborczość to nieodłączne składniki ideologii tej partii. Organem prasowym partii jest dziennik ,,Cherut” systematycznie podżegający do nienawiści wobec Arabów i wszystkiego co postępowe. Jego łamy roją się także na Polskę i Polaków (np. w numerze z 19.04. 1965 znalazło się stwierdzenie, jakoby wyniszczenie ludności żydowskiej w Polsce przez hitlerowców ,,było możliwe dzięki udziałowi Polaków, prześcigających hitlerowskich zbrodniarzy w swoich pomysłach.” ). Cherut ostatecznie zakończył swą działalność w 1988 roku, kiedy to Likud przekształcił się w partię unitarną.

9. JAPONIA

Klub Szturmu Letniego (Seirankai)- opowiadała się przeciwko wszelkim kontaktom z krajami socjalistycznymi. Postulowała wprowadzenie konstytucji, która by podniosła znaczenie cesarza i armii. Jedną z wypowiedzi przywódcy tego organizacji Shinatara Inshihara brzmiała: ,, Jesteśmy sokołami. Sokół nie boi się nikogo i krąży gotów do walki. Tylko sokoły mogą uchronić naród przed złem.”

Stowarzyszenie Tarcz (Takenokai)- skrajnie nacjonalistyczna i militarystyczna organizacja założona w 1968 roku przez znanego pisarza Yukio Mishimę. Jej członkowie surowo wyselekcjonowani i poddani żelaznej dyscyplinie, noszą mundury przypominające stroje kadetów z carskiej marynarki wojennej (z których wywodzili się kamikaze, czyli ,,lotnicy śmierci’’) z napisem ,,Niech żyje cesarz” na pagonach. Takenokai głosi kult ,,boskiego cesarza” oraz militarystycznej przeszłości, zażądała wprowadzenia do konstytucji poprawki zezwalającej na swobodne zabijanie się i postulowała przeprowadzenie takiej reformy ,,Sił Samoobrony”, która by uczyniła z niej pełnosprawną, nowocześnie uzbrojoną i świadomą swych celów armię. Po rytualnej, samobójczej śmierci Mashimy w 1971 roku znaczenie organizacji bynajmniej nie zmalało, Stowarzyszenie Tarcz jest tylko jedną z 400 skrajnie prawicowych, nacjonalistycznych i militarystycznych organizacji działających w Japonii.

10. PAKISTAN

Zgromadzenie Muzułmańskie (Dżamat-e Islami)- skrajnie prawicowa partia wyznawców Islamu. Głosi nietolerancję religijną w stosunku do Hindusów oraz szowinistyczne ,,wielkopakistańskie” hasła. Opowiada się za ,,święta wojną” z Indiami. Jest to organizacja skrajnie antykomunistyczna i antydemokratyczna. Opowiada się za ustanowieniem w Pakistanie rządów ,,silnej ręki”. Jej członkowie zobowiązani są do bezwzględnego posłuszeństwa, często wykorzystani są w charakterze wykonawców zamachów na przeciwników politycznych.

11. TURCJA

Partia Ruchu Narodowego- niewielka liczebnie, lecz bardzo aktywna, skrajnie prawicowa organizacja oparta na paramilitarnych, faszyzujących związkach młodzieżowych. Członkowie Partii Ruchu Narodowego zdobywają doświadczenie na specjalnych obozach ćwiczebnych i otwarcie nazywają sami siebie ,,narodowymi socjalistami” w nazistowskim znaczeniu tego określenia. Emblematem partii są trzy księżyce w konfiguracji przypominającej swastykę. Jej poprzednia nazwa brzmiała: Narodowo- Republikańska Partia Chłopska.

12. Obraz ksenofobii i neofaszyzmu w wybranych państwach azjatyckich

13. TYBET

Tybet był zawsze wolny na tyle, na ile jego sąsiedzi byli słabi. Podbijany przez Chińczyków i Mongołów wyzwalał się, gdy tylko ich państwa rozpadały się pod wpływem walk wewnętrznych.

Z dnia na dzień niszczono doszczętnie cały naród podczas gdy reszta świata wcale o tym nie wiedziała. Do 1959 r. porządek w Tybecie pozostawał niemal niezmieniony, a symbolem podboju tego obszaru przez Chiny była 20-tysięczna armia chińska rozlokowana w środkowej części Tybetu.

Bardzo długo trwała pacyfikacja regionu: dokonywano egzekucji, powszechnie stosowano tortury, powstawały obozy podobne do radzieckich gułagów, powszechnie panował głód. Tybetańscy uchodźcy nazywają to wprost próbą eksterminacji narodu tybetańskiego, porównując komunistów do nazistów – skojarzenie o tyle uprawnione, że prócz stosowanych metod Chińczycy nie kryli swojej pogardy dla Tybetańczyków, których uważali za rasę niższą od swojej.

14. ZAMIESZKI OSTATNICH CZASÓW – 2008r.

Zamieszki w Lhasie

Tybetańczycy wraz z częścią mnichów niszczyli chińskie restauracje, banki, sklepy i samochody. Zaatakowali także budynki rządowe. Władze zamknęły region dla turystów oraz wprowadziły zakaz opuszczania domów nocą.

15. Zamieszki w Xiahe

14 marca w powiecie Xiahe swoje poparcie dla wystąpień w Lhasie demonstrowało około dwustu osób.

15 marca dołączyli do nich mnisi z klasztoru Labrang. Atak protestujących na budynki rządowe spotkał się z reakcją sił bezpieczeństwa, które w tłumieniu rozruchów posłużyły się gazem łzawiącym.

16. Zamieszki w Syczuanie

15 i 16 marca antyrządowa demonstracja odbyła się w kolejnej prowincji – Syczuan. Wystąpienia rozpoczęli mnisi z klasztoru Kirti, którzy wywiesili zakazane flagi tybetańskie, zażądali powrotu Dalajlamy oraz wznosili hasła niepodległościowe. Po dołączeniu do nich części okolicznych mieszkańców wyruszyli w kierunku siedziby władz prefektury autonomicznej Ngawa. Ostrzeliwujące demonstrantów służby bezpieczeństwa śmiertelnie postrzeliły ośmiu z nich.

17. SYRIA

Rządzący od ponad 40 lat ród Asadów należy do religijnej mniejszości – Alawitów (około 12% społeczeństwa). Aby zapewnić sobie ciągłość władzy przez dekady zaplanowano, że na najważniejsze urzędy w państwie powoływani będą jedynie Alawici, najlepiej ci zaprzyjaźnieni z panującą rodziną. Dodatkowo wypracowano odpowiedni system represji. Mimo, że dochodziło do zbrojnych wystąpień, taki system utrzymywał się przez ponad cztery dekady. Marginalizowani sunnici w końcu poczuli swoją szansę i aktywnie wsparli syryjską rewolucję. Dzisiaj możemy mówić o walkach sunnickich powstańców z alawickim reżimem. Obie strony są wspierane: powstańcy przez zagranicznych sunnickich ochotników, reżim przez zagraniczne bojówki szyickie (również alawitów). Należy nałożyć na to wpływy zagraniczne – sunnickiej Arabii Saudyjskiej, Kataru i Turcji oraz szyickiego Iranu i częściowo Iraku. Syryjski konflikt z dnia na dzień coraz bardziej się radykalizuje, a syryjską granicę przekracza coraz więcej radykalnych ochotników. Głos opozycji to coraz częściej głos dżihadystów. Zginęło już ponad 70 tysięcy ludzi. Na chwilę obecną wyemigrowało ponad milion Syryjczyków, a połowę z nich stanowią dzieci.

Przez ogólną dyskryminacje tylko 3% dochodzi do szczebla uniwersyteckiego. A 23% nie dochodzi do podstawówki.

18. LIBAN

Mówi się, że jeśli coś się dzieje w Syrii to w niedługim czasie odbije się to w sąsiedzkim Libanie. I rzeczywiście nie trzeba było długo czekać na eskalację konfliktu, który pojawił się i tutaj. Liban, podobnie jak Syria, jest krajem wielowyznaniowym. Z jednej strony mamy muzułmanów (około 60%), których dzielimy na sunnitów i szyitów (także alawitów). Z drugiej mamy chrześcijan. Sunnici wspierają oczywiście swoich współwyznawców po drugiej stronie granicy. Szyici, często naturalni sojusznicy alawitów, wspierają reżim Baszara al- Asada. Szyicka organizacja Hezbollah aktywnie włączyła się w konflikt po stronie rządowej. Syryjscy powstańcy wielokrotnie apelowali już do tej grupy o zaprzestanie działalności na ich terytorium. Libańscy alawici także wspierają syryjski reżim. Dla Libanu tarcia pomiędzy wyznaniami to ogromny problem, który wraz z eskalacją wydarzeń w Syrii będzie narastał. Palestyńscy uchodźcy w Libanie mają zakaz wykonywania 74 zawodów co w praktyce nie pozwala im pracować. Armia libańska kontroluje wejścia do obozów. Nie można zwozić żadnych materiałów budowlanych. A kiedy raz wyjedziesz z kraju, nie możesz wrócić. Nie masz prawa do pracy, edukacji, ubezpieczenia społecznego, opieki zdrowotnej, dlatego Palestyńczycy są tacy ubodzy.

19. HEBRON

W palestyńskim mieście Hebronie chodzi o małą społeczność osadników żydowskich w tej historycznej kolebce narodu Izraela. Otoczeni są przez setki tysięcy Palestyńczyków. Niewielką społeczność osłania dwa tysiące żołnierzy.

Hebron to miasto frontowe w wojnie o nielegalne żydowskie osiedla.

Na podstawie porozumienia podpisanego pod koniec 2009roku izraelskie siły zbrojne wycofały się całkowicie z czterech miast na Zachodnim Brzegu. Ich miejsce zajęli policjanci palestyńscy. Ostatnio usunięto znienawidzone punkty kontrolne między poszczególnymi dzielnicami Hebronu. Dziś śródmieście kipi życiem, przez sklepy i targowiska przewala się tłum kupujących, a ulice blokują teraz jedynie zatory samochodów i kolumny młodzieży protestującej przeciw ostatniej decyzji rządu w Jerozolimie. Może się wydawać, że intifada się skończyła, ale czy po tylu latach wojen jest to możliwe?

20. ,,Ulica męczenników”

,,Ulica męczenników”- film dokumentalny powstały w 2006 roku. Przedstawiający sytuacje w Hebronie. Jest to jedno z większych miast na Zachodnim Brzegu Jordanu. Mieszka w nim 150 tysięcy Palestyńczyków, 600 żydowskich osadników i potężny wojskowy garnizon mający strzec tych drugich przed autochtonami. Związany z historią i religią obu narodów Hebron często jest areną walk i gwałtownych starć.

21. FILM

22. PALESTYNA

W Palestynie ksenofobia kształtuje się na tle etnicznym, religijnym oraz terytorialnym. Występują tam liczne napięcia i jawne niechęci pomiędzy Arabami, a ludnością Żydowską. Czego najbardziej widocznym skutkiem jest konflikt izraelsko- arabski, którego jedną z podstawowych przyczyn jest brak akceptacji członków Ligi Państw Arabskich dla istnienia żydowskiego państwa Izrael w Palestynie. Dlatego też dochodzi tam do licznych starć miedzy tymi dwiema grupami etnicznymi. Z artykułów dowiadujemy się o licznych napaściach na Żydowskie osiedla: 27.04.2002 roku doszło do ataku na żydowskie osiedle Adora. Wtargnięcia dokonali dwaj uzbrojeni Palestyńczycy, przez których zginęło co najmniej pięć osób a kilkanaście, odniosło obrażenia, zajęli oni jeden z domów, w którym znajdowała się liczna rodzina.

Do próby podobnego ataku doszło też w osiedlu żydowskim Dugit w Strefie Gazy. Izraelscy żołnierze - jak podaje agencja France Presse -zastrzelili uzbrojonego Palestyńczyka, który usiłował przedostać się na teren osiedla.

15.01.2006 roku około 150 żydowskich osadników starło się z Palestyńczykami i siłami porządkowymi w centrum Hebronu. Izraelczycy protestowali przeciwko sądowemu nakazowi eksmisji. Do walk doszło na należącym do Autonomii Palestyńskiej Zachodnim Brzegu Jordanu. Osadnicy spalili jeden z domów i obrzucili kamieniami interweniujących funkcjonariuszy. Jeden z izraelskich żołnierzy został ranny. Izraelscy osadnicy sprzeciwiają się postanowieniom Sądu Najwyższego ich kraju, nakazującym im opuszczenie palestyńskich domów i sklepów w centrum miasta, zajętych przez nich kilka lat temu.

23. ZDJĘCIE

24. ROSJA

Preambuła Konstytucji Federacji Rosyjskiej przyjętej 12 grudnia 1993 roku zaczyna się od słów: „My, składający się z wielu narodów lud Federacji Rosyjskiej…”. Termin po dzień dzisiejszy wywołuje kontrowersje i niestety tego rodzaju prawniczy język nie odpowiada rzeczywistości. W Rosji ksenofobia narasta na tle etnicznym co wyrażą się eskalacją niechęci a nawet wrogości wobec mieszkańców Kaukazu Północnego i imigrantów o niesłowiańskim wyglądzie, przede wszystkim z byłych republik radzieckich w Azji Centralnej.

Według niezależnego Centrum Analitycznego Jurija Lewady, aż 58 proc. obywateli Federacji Rosyjskiej przyznaje, że przemawia do nich hasło "Rosja dla Rosjan!". Bardzo popularne jest również hasło "Dość karmienia Kaukazu!". Czego przykładem są następujące incydenty: w nocy z 13 na 14 X 2013 roku 380 osób trafiło do aresztu za udział w zamieszkach w Moskwie. Powodem do demonstracji była śmierć 25-letniego mężczyzny- Jegor Szczerbakow. Demonstrujący domagali się natychmiastowego ujęcia sprawcy zabójstwa, jako podejrzanego wskazując jednego z imigrantów handlujących na pobliskim bazarze. To właśnie im Rosjanie zarzucają wzrost przestępczości w okolicy. Twierdzili, że policja jest opieszała w swoich działaniach, a władze stolicy zbyt liberalnie traktują przyjezdnych z Kaukazu i środkowej Azji. Około 1000 osób, wykrzykując nacjonalistyczne hasła ("Rosja dla Rosjan"), ruszyła w kierunku centrum handlowego Biriuza, w którym pracuje wiele imigrantów. Demonstrujący wyważyli wejście do centrum handlowego, pobili ochronę obiektu, porozbijali witryny sklepów i zniszczyli wystawy, a następnie próbowali podpalić budynek kolejno przeszli na teren targowiska. Doszło do starć z interweniującymi siłami specjalnymi policji OMON, 23 osoby zostały ranne.

25. Moskwa: kolejna fala gniewu przeciwko imigrantom- FILM

26. ZDJĘCIE(zniszczenia po nocnych starciach)

27. ZDJĘCIE

28.

Pod koniec sierpnia w 2006 roku w Kondopodzie w Karelii zaczęło dochodzić do bezprecedensowych zamieszek na tle etnicznym. Zaczęło się od incydentu pomiędzy Rosjanami, a Azerami i Czeczenami. Zaczęło się od kłótni w restauracji. W jej wyniku miejscowi Rosjanie pobili kelnera, nielegalnego imigranta z Azerbejdżanu. Imigrant poskarżył się grupie Czeczenów, którzy uzbrojeni w noże i pałki, zaatakowali miejscowych. Zginęły dwie osoby. Do miasta przyjechali aktywiści Ruchu Przeciwko Nielegalnej Imigracji. Podburzyli ludność w konsekwencji czego zaczęły się rozboje. Spalono kawiarnie i restauracje należące do przybyszy z Kaukazu. Domagano się wygnania obcych z miasta. Rosjanom udało się wysiedlić większość imigrantów zamieszkujących tam od pokoleń, a Ci którzy pozostali i tak myślą o szybkim wyjeździe, ponieważ żyją w strachu, dlatego też mówi się o tym mieście Laboratorium Białej Rasy. Mieszkańcy Karelii są dumni z tego co dokonali. Miejscowa władza i służby porządkowe przypatrywały się temu biernie.

29.

Około 10 tys. stronników skrajnie nacjonalistycznych ugrupowań uczestniczyło w tradycyjnym Rosyjskim Marszu, zorganizowanym w Moskwie z okazji obchodzonego w Rosji 4 listopada święta państwowego - Dnia Jedności Narodowej.
Nacjonaliści manifestowali na ul. Pierierwa w dzielnicy Lublino, w południowo-wschodniej części Moskwy. Demonstracja odbyła się za zgodą władz stolicy. Nie obyło się jednak bez incydentów - policja zatrzymała kilkadziesiąt osób. Uczestnicy maszerowali pod czarno-żółto-białymi flagami Imperium Rosyjskiego. Skandowali m.in. "Chwała Rosji!", "Rosjanie! Rosjanie!", "Rosja dla Rosjan!" i "Wczoraj Biriulowo, jutro cała Moskwa!".
Za i przeciw Rosyjskiemu Marszowi Według najnowszego sondażu Centrum Analitycznego Jurija Lewady, niezależnego ośrodka badania opinii publicznej, idee Rosyjskiego Marszu popiera już 40 proc. Rosjan. Sprzeciwia się im 20 proc.
Dzień Jedności Narodowej został ustanowiony w grudniu 2004 roku z inicjatywy prezydenta Władimira Putina. Upamiętnia rocznicę wyzwolenia Moskwy spod polskich rządów w 1612 roku i zakończenia okresu zamętu (smuty), w jakim na przełomie XVI i XVII stulecia pogrążyła się Rosja. Zastąpił święto 7 listopada, które upamiętniało rocznicę przewrotu bolszewików z 1917 roku.

30. ZDJĘCIE

31.ZDJĘCIE

32. FILM ,,Unia słowiańska” główna organizacja neonazistowska w Rosji

33.

Od 2010 roku podjęto szereg działań, które miały na celu propagowanie między etnicznej tolerancji. Premier Putin zapowiedział stworzenie nadrzędnej struktury koordynującej prace ministerstw w kwestiach współpracy między etnicznej. Ministerstwo Edukacji ogłosiło plan wprowadzania do podręczników: „współczesnych praktyk wychowawczych w duchu tolerancji”. Zorganizowano szereg spotkań, konferencji, telewizyjnych debat poświęconych problemu multikulturowego społeczeństwa. W ten sposób władze szukają recepty na zgodę między zamieszkującymi państwo grupami narodowościowymi i etnicznymi, jedna oceniane są one krytycznie.

34.

Obcokrajowcy dyskryminowani w Japonii

Serwis Debito opublikował interesujący skan artykułu z gazety Asahi, poruszającego problem dyskryminacji cudzoziemców w Kraju Kwitnącej Wiśni. W tradycyjny dla Japonii sposób, problem podano w postaci bogatych w treść rysunków, mających na celu wyjaśnienie i pokazanie najczęstszych przejawów ksenofobii, z jaką może spotkać się tam gajdzin. W historyjce obrazkowej widzimy agentów handlu nieruchomościami, którzy nie obsługują cudzoziemców, pracodawców zlecających gajdzinom wyłącznie prace fizyczne i najprostsze zadania, pasażerów w autobusach i pociągach unikających siedzenia obok obcokrajowca, dzieci szykanowane w szkołach przez swoje pochodzenie i przezywanie ich mianem “gajin”, Japończyków bojących się spotkań z obcymi na ulicach po zmroku oraz policję, bez przerwy pytającą o dokumenty, wizę i paszporty.

35. IZRAEL

Wybijanie szyb w sklepach i domach, niszczenie samochodów to powtarzające się zajścia w Izraelu. Są one nieodłączną częścią protestów Żydów przeciwko imigrantom, szczególnie ludności afrykańskiej.

Słowa ministra spraw wewnetrznych Eliego Iszaia zyskały uznanie również u premiera Benjamina Netanjahu, który stwierdził, że imigranci zagrażają państwu żydowskiemu i demokratycznemu, dlatego należy przeciwdziałać zalaniu Izraela przez przybyszy z innych krajów. Władze Izraela szacują, że na jego terenie przebywa około 60 tysięcy imigrantów przybyłych głównie z Sudanu, Erytrei czy Libii. Obywatelom tym odmawia się przyznania statusu uchodźcy.

Nowe izraelskie prawo pozwala przetrzymywać imigrantów w obozach przez rok czasu bez procesu o deportacje lub dopóki sami nie zdecydują się na powrót do ojczyzny. Konsekwencją tego są liczne protesty Afrykańczyków np. w grudniu 2013 roku około 200 afrykańskich imigrantów protestowało przed budynkiem Knesetu.

Około 500 imigrantów zostało osadzonych w obozach i są pod ścisłą kontrolą.

36.

24 maja 2012 roku na południu Tel Awiwu przez Partie Jedności Narodowej została zorganizowana manifestacja. Ponad tysiąc Żydów domagało się deportacji imigrantów i zamknięcia granic dla osób z innych krajów. Demonstranci mimo obecności posłów Likudu, zarzucali partii i jej liderowi premierowi Benjaminowi Netanjahu bierność w tej sprawie. Wśród haseł pojawiły się m.in. „To nie Afryka”, „Przestańcie gadać, zacznijcie wydalać”, „Wyślijcie Sudańczyków do Sudanu” czy „Czarni won”.

Miri Regev z Likudu w swoim przemówieniu nazwał imigrantów „rakiem w społeczeństwie”,

a jego partyjny kolega Danny Dannon stwierdził, że Izrael jest w stanie wojny z obcymi.

Demonstracja przerodziła się w zamieszki.

Żydzi zaczęli wybijać szyby w samochodach i sklepach należących do czarnych imigrantów, a także urządzili polowanie na imigrantów, wśród których najbardziej ucierpiał 15-letni rowerzysta, kopany w głowę przez grupę żydowskich ekstremistów. Policja zatrzymała w sumie 17 uczestników zajść.

37. ,,Multikulturalizm - jesteśmy na NIE’’ FILM

''W Tel Awiwie biją Murzynów". W Izraelu trwa konflikt rasowy. Żydzi, Palestyńczycy, okazuję, się że dochodzą do tego Murzyni. W zamieszkach w 2011 roku w dzielnicy imigrantów wzięło udział tysiące osób. Atakowano przechodniów, wybijano szyby, niszczono samochody. Wiele takich konfliktów wojennych oraz etnicznych wewnątrz krajów multikulturowych wynika z wieloetniczności. Protesty skończyły się ustawą deportacyjną dla murzynów. W pierwszych miesiącach deportowano ponad 65.000"

33. Dziękujemy za uwagę