Budowa tensonometrycznego czujnika oporowego i istota pomiarów odkształceń
Czujnik wężykowy. Podstawowym elementem tego czujnika jest cienki drucik o średnicy 0,02-0,05mm, ułożony w szereg pętli o długości 3-25mm i naklejony na prostokątny arkusik I cienkiego papieru lub celuloidu. Do końców drucika przylutowane są miedziane przewody 3 o średnicy 0,1-0,2mm, umożliwiając włączenie czujnika w obwód elektryczny. Przewody te powinny być przymocowane do wspornika 2 zabezpieczającego czujnik przed uszkodzeniem mechanicznym. Czujnik przykleja się specjalnym klejem bezpośrednio na powierzchni badanej próbki lub elementu maszyny. Po wyschnięciu kleju odkształcenia czujnika są takie same jak elementu, na który jest on przyklejony. Okazuje się, że w pewnych granicach względny przyrost oporu czujnika ΔR/R jest wprost proporcjonalny do wydłużenia względnego ε: mierząc więc przyrost oporu można określić odkształcenie ε, a następnie obliczyć naprężenie. Rysunek ilustruje omówioną zasadę pomiaru odkształceń dla przypadku jednokierunkowego stanu naprężenia. Chcąc zmierzyć odkształcenia w kierunku działania siły P, należy na próbkę I nakleić tensometryczny czujnik oporowy I tak, aby jego pętle były równoległe do kierunku mierzonego odkształcenia. Przewody 3 doprowadzone są do mostka tensometrycznego umożliwiającego dokonanie pomiaru odkształceń badanego elementu.

$$\frac{\text{ΔR}}{R} = (\frac{\frac{\rho}{\rho}}{\varepsilon} + 1 + 2v)\varepsilon$$