Hodowla bakterii

Pożywka bakteryjna (zwana czasem podłożem bakteryjnym lub pożywką) to mieszaninazwiązków chemicznych umożliwiających hodowlę bakterii lub grzybów. Po raz pierwszy bulionu odżywczego użył w 1877 roku Ludwik Pasteur. Oprócz tego Robert Koch używał pożywek zestalanych żelatyną, które udoskonalił za radą żony swego współpracownika, pani Hesse, używając agaru.

Podział : Dzieli się je ze względu na stan

• na stałe (zestalone agarem określa się agarem odżywczym a żelatyną - żelatyną odżywczą),

• półpłynne i płynne (zwykły bulion odżywczy).

Oprócz tego ze względu na pochodzenie wyróżniamy podłoża

• naturalne, -wykonywane są z surowców pochodzenia naturalnego, które mogą zostać poddane jedynie niewielkiej ingerencji. Aktualnie używa się ich bardzo rzadko, wyłącznie w specjalnych celach badawczych. Można je uzyskać z jabłek, mleka,jajek, otrębów (dla grzybów) i innych roślin.

• półsyntetyczne -najczęściej podział dotyczy jakości składników

• Sztuczne- stanowią mieszaninę wybranych związków chemicznych..

Pożywki minimalne [

Zawierają one wyłącznie te składniki, które są niezbędne do podtrzymania funkcji życiowych danego mikroba lub badanej funkcji mikroorganizmu.

Pożywki proste 

Na tych pożywkach mogą wzrastać jedynie najmniej wymagające drobnoustroje. Są to bulion i pepton, a w przypadku podłoża stałego agar i żelatyna

Pożywki wzbogacone

Większość chorobotwórczych bakterii wzrasta właśnie na tych pożywkach. Poza standardowymi składnikami, znajduje się tu jeszcze dodatkowy czynnik - krew barania, glukoza, witaminy etc.

Przykłady: agar z krwią, agar Brauna.

Pożywki wybiórczo-namnażające (selekcyjne) 

Są to pożywki, na których rośnie ograniczona ilość bakterii, a wzrost innych jest hamowany. Wykorzystywane są w nich cechy charakterystyczne szukanego szczepu: jeśli na przykład gatunek X rośnie przy wysokim stężeniu jakieś substancji, których dla innych gatunków jest śmiertelny, można zastosować pożywkę z daną substancją. W większości wypadków nie da się ograniczyć wzrostu tylko do jednego szczepu, można jednak znacznie zawęzić zakres.

Przykłady: bulion z żółcią, pożywka SF, pożywka Müllera i Kauffmanna.

Pożywki wybiórczo-różnicujące (elekcyjne) 

Są to podłoża, na których różnicuje się bakterie ze względu na ich metabolizm. Jeżeli jeden z gatunków wytwarza enzym, którego nie wytwarza inny szczep rosnący na danym podłożu, można je zróżnicować ze względu na obecność (lub brak) katalizowania reakcji przez ten enzym. Jeśli wyników reakcji nie widać gołym okiem, stosowany jest dodatkowo wskaźnik informujący o zajściu przemiany chemicznej. Bardzo często dane podłoże jest równocześnie pożywką wybiórczo-namnażającą.

Przykłady: pożywka Levine'a, agar SS, pożywka Chapmana, pożywka MacConkeya, pożywka Wilsona-Blaira, pożywka Endo, pożywka Krumwielda, 

Pożywki specjalne 

Stosowane do hodowli szczególnie wymagających szczepów bakterii.

Przykłady: , agar czekoladowy, 

Pobieranie wymazu z gardła 

Inaczej niż w przypadku pobierania krwi, do tego badania wymagane jest minimalne przygotowanie. Pacjent jest poproszony o otwarcie ust i następuje potarcie tylnej ściany gardła bawełnianą pałeczką, w celu uzyskania próbki zawierającej komórki.

Opisanie próbki Po pobraniu próbki, bawełniana pałeczka jest umieszczana w pojemniku i oznaczana. W wielu laboratoriach naklejka jest drukowana wcześniej. Zawiera imię oraz nazwisko pacjenta, jego numer identyfikacyjny oraz numerr przydzielony do próbki.

Rejestracja i identyfikacja próbki 

 Po pobraniu i oznakowaniu naklejką, próbka jest transportowana do laboratorium, gdzie zostaje zarejestrowana. Kiedy próbka dotrze do odpowiedniego laboratorium, będzie zarejestrowana w Laboratoryjnym Systemie Informatycznym. Naklejka probówki zawiera wszystkie informacje niezbędne do upewnienia się, że próbka zostanie poddana stosownym badaniom, a końcowe wyniki będą powiązane z Twoim nazwiskiem. Zazwyczaj zawiera ona również imię i nazwisko oraz adres Twojego lekarza, więc wyniki mogą być przesłane bezpośrednio do niego. 

Hodowla bakterii 

 Kiedy próbka dotrze już do laboratorium, diagnosta przeniesie komórki znajdujące się na bawełnianej pałeczce na podłoże (np. agar) znajdujące się w szalce Petriego. Podłoże to sprzyja wzrostowi bakterii. W celu posiewu bakterii pociera się delikatnie bawełnianą pałeczką o powierzchnię podłoża. 

inkubacja próbki  Zabezpieczona, oznakowana szalka Petriego jest następnie umieszczana w inkubatorze, który jest komorą utrzymującą stałą, optymalną dla wzrostu bakterii  temperaturę. Naczynie pozostaje w nim zazwyczaj 24 do 36 godzin. Jest to czas wystarczający dla namnożenia każdych, potencjalnie obecnych, bakterii.

Ocena próbki Po inkubacji diagnosta dokona wzrokowej oceny kolonii wyhodowanych bakterii. Niektóre z nich mają charakterystyczny wygląd, który pozwala na ich identyfikację.  W niektórych jednak sytuacjach, w celu dokonania identyfikacji potrzebne jest wykonanie dodatkowych badań. Nie wszystkie bakterie są szkodliwe i wyhodowane wsazują na konieczność leczenia. 

Badanie skuteczności leku 

  Jeżeli bakteria została zidentyfikowana jako szkodliwa, laboratorium wykona kilka dodatkowych testów, których celem jest ustalenie, który antybiotyk będzie w tej sytuacji najskuteczniejszy i opanuje zakaenie. Taki test zaczyna się od ponownego pocierania powierzchni podłoża w szalce Petriego, jednak tym razem celem jest umieszczenie na niej wyhodowanych bakterii. W naczyniu zosają umieszczone kawałki białego papieru w kształcie krążków, nasączone różnymi antybiotykami. Jeśli antybiotyk powstrzymuje namnażanie się bakterii znajdujących się w naczyniu, wokół krążka pojawi się przezroczysta otoczka. Oznacza to, że lekarz może przepisać ten antybiotyk w celu wyleczenia zakażenia gardła.

Przekazywanie wyników Wyniki badania zostaną zapisane w systemie. Mogą one być wysłane do lekarza faksem lub pocztą elektroniczną (e-mail). Lekarz może zostać również powiadomiony o nich telefonicznie.