W kulturze oralnej slowa są dźwiękami- dźwięk rozgrywa się w czasie, jest ulotny, nie uchwytny. W hebrajskim: „dabar” oznacza słowo i zdarzenie. U ludów pierwotnych słowa są odpowiednikiem myśli- maja dużą moc, często magiczną. W kulturach oralnych słowa mają władzę nad rzeczami. W kulturach piśmiennych o nazwach myśli się jak o etykietkach. Teza: wiem to co mogę przywołać ma w kulturze oralnej inne znaczenie niż kulturze piśmiennej. Dużą rolę odgrywa mnemotechnika oparta na instytucji rozmówcy. Komunikacja oparta jest o proste i łatwe do przywolania schematy. Przykładem tego typu zabiegów mogą być przysłowia. Duże znacznie odgrywa rytmizacja wypowiedzi. Często system prawny opiera się na tego typu uschematyzowanych formułach. Cechy oralności
Addytywnośc zamiast podrzędności charakterystyczna dla kultur oralnych wyraźnie zauważalana jest w Księdze Rodzaju w przekładzie Douaya– powtarzające się „i”. Inne przekłady przystosowane są do kultur chirograficznych. Struktury oralne wyznacza pragmatyka, struktury piśmienne składnia.
Nagromadzenie zamiast analizy- elementy myśli i je wyrażenia pogrupowane są w związki zawierające utarte epitety- np. „dzielny żołnierz”. Związki te służą utrwaleniu, co nie znaczy bezwarunkowej akceptacji- w obrębie tej samej kultury pojawiają się związki antytetyczne- np. nieszczęśliwa księzniczka. Występowało również w nowomowie- np. wróg ludu.
Redundancja czyli obfitość- kulturze oralnej nie możemy sobie pozwolić na za burzenie ciągłości myślenia, gdyż wątek zrywa się i znika. Stąd powtarzanie czyli redundancja. Pismo ustala linię ciągłości na zewnątrz umysłu, w każdej chwili można do niej sięgnąć- eliminacja lub uporządkowanie redundancji wymaga pisma. Przykładem redundancji są współczesne wystapienia oralne członków kultur piśmiennych.
Zachowawczość, czyli tradycjonalizm- konieczność powtarzania pewnych zrotów w niezmienionej formie wyparła eksperymenty intelektualne. Duże znaczenie odgrywa mądrość ludzi starych. Mity i opowieści wymagają pomysłowego przedstawienia utartych fabuł, ale nie tworzenia nowych- ile przedstawień danej historii tyle jej wersji. Wynalezienie pisma zwróciło uwagę człowieka w kierunku spekulacji.
Kultury oralne unikają tworzenia abstraktów- wiedza organizowana jest w odniesieniu do praktycznego życia. Na przykład kultury oralne nie posiadają „podręczników” zawodowych- zawodu uczono przez obserwację i praktykę przy niewielkim stopniu werbalizacji. Jeśli nawet się pojawiała była mocno osadzona w aspekcie praktycznym.
Dla kultur oralnych charakterystyczne jest zabarwienie agonistyczne- unikanie abstrakcji sytuuje wiedzę w kontekście ludzkich zmagań. Binarność myślenia jest dużo wyraźniejsza- mnogość pojedynków na przezwiska (flyting- jego ślady zauważalne w Biblii czy Iliadzie), ale i pompatycznych pochwał.
Empatia i zaangażowanie- pismo oddziela poznającego od poznawanego, obiektywizuje. Członków kultury oralne cechuje wysoka formularność i zakorzenienie w społecznej „duszy”- brak zindywidualizowania, empatia, wspólnotowość.
Homeostaza- kultura oralna nastawiona jest na teraźniejszość. To co traci znaczenie w teraźniejszości jest z niej wypierane. Dobrze to widać na przykładzie słowa- nie interesuje ich jego definicja, etymologia czy znaczenia jakie miało dawniej. Liczy się to w jakim kontekście używa się danego zwrotu, jaka towarzyszy temu mimika, intonacja czy gestyka. To własnie ów kontekst nadaje mu znaczenie. Słowo pozbawione znaczenie referncyjnego zanika bądź zatraca znaczenie (np. bębny Lokele- są słowa, których znaczenia nikt już nie pamięta). Występuje też „amnezja strukturalna” - przykładem jest genealogia Tivów- uległa diametralnej zmianie równolegle ze zmianą stosunków społecznych, czego jednak Tivowie zdawali się nie zauważać. Kolejny przykład: lud Gonja- wraz ze zmianami terytorialnym zmienił się mit o założeniu ich państwa. Kultura oralna broni wartości teraźniejszej kultury pozwalając „umrzeć” jałowym faktom z przeszłości.
Sytuacja zamiast abstrakcji- kultury oralne nie tworzą pojęć abstrakcyjnych. Ich słowa odnoszą się do konkretnych przedmiotów, pojęcia mają odniesienie funkcjonalne.