Gnieźnieńska Wyższa Szkoła Humanistyczno-Menadżerska „Millenium”

PRAKTYKA ASYSTENCKA

Alicja Marta Budzyńska

Kierunek studiów: PEDAGOGIKA II rok

Specjalność: PRACA SOCJALNA I RESOCJALIZACJA

nr 2790

Gniezno 2009

Centrum Aktywności Społecznej

LARGO

1. Zapoznanie się z występującą dokumentacją przedstawiającą funkcje, zadania i organizację placówki: statut, struktura organizacyjna, regulamin funkcjonowania, kadra, zakres czynności pracowników, tryb kierowania i przyjmowania uczestników do placówki, zakres współdziałania z innymi placówkami, nadzór oraz sposoby ewaluowania pracy placówki.

Struktura organizacyjna
Centrum Aktywności Społecznej Largo nie jest samodzielną jednostką organizacyjną. Centrum działa w strukturach Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie w Gnieźnie i ze względu na to nie posiada własnego statutu.
CAS „Largo” rozpoczęło swoją działalność 8 października 2008 roku. Inicjatorem powstania było Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie i Starostwo Powiatowe, które przekazało na ten cel 200 000 złotych, a dodatkowe 100 000 złotych zostało pozyskane na drodze konkursowej z Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej.
Cel działalności CAS Largo zgodny jest celami jakie stawia ustawa o pomocy społecznej instytucją działającym w jej strukturach tj.

• wsparcie osób i rodzin w przezwyciężeniu trudnej sytuacji życiowej, doprowadzenie - w miarę możliwości - do ich życiowego usamodzielniania i umożliwienie im życia w warunkach odpowiadających godności człowieka,

• zapewnienie profesjonalnej pomocy rodzinom dotkniętym skutkami patologii społecznej, w tym przemocą w rodzinie,

• integracja ze środowiskiem osób wykluczonych społecznie,

• stworzenie sieci usług socjalnych adekwatnych do potrzeb w tym zakresie.

Powyższe cele CAS Largo realizuje poprzez świadczenie nieodpłatnego poradnictwa – konsultacji, udział w warsztatach prowadzonych w działających pracowniach, możliwość podejmowania – z wykorzystaniem zaplecza CAS Largo – różnego rodzaju inicjatyw zmierzających do integracji społecznej.

Zasady przyjmowania
CAS Largo jest otwartym ośrodkiem wsparcia , każda osoba która wyrazi chęć udziału w oferowanych zajęciach może wziąć w nich udział – nie wymaga on posiadania – ubiegania się o skierowanie, decyzję administracyjną kwalifikującą

Zatrudniony personel :
Zespół pracowników CAS Largo tworzą :
- pracownicy etatowi ( dwie osoby zajmujące się organizacją pracy – prowadzą harmonogram pracy pracowni , konsultacji ze specjalistami, organizowanych imprez i spotkań, udzielają informacji o przysługujących ulgach i uprawnieniach ),
- pracownicy zatrudnieni na umowę zlecenie : psycholog, psychiatra, doradca zawodowy, doradca ds. Osób niepełnosprawnych – pracownik socjalny , pedagog , plastyk , aktor, psychoterapeuta, fotograf .
Osoby te prowadzą zajęcia w działających w CAS Largo pracowniach:

• plastycznej i teatralnej

• rodziny

• ruchu i tańca

• biurze porad obywatelskich

W Centrum działają pracownie wyposażone w sprzęty niezbędne do realizacji warsztatów z zakresu : terapii sztuką, rehabilitacji, poradnictwa. Poza pracowniami w centrum działa także biuro organizacji pozarządowych – jest to pomieszczenie przeznaczone dla ww, umożliwiające organizowanie spotkań z członkami stowarzyszeń, zebrań zarządów itp.

Ważnym elementem jest prowadzona działalność Biura Porad Obywatelskich . Poradnictwo obywatelskie obejmuje informowanie obywatela o przysługujących mu prawach i spoczywających na nim obowiązkach, w zakresie istotnym dla rozwiązania jego problemu oraz pomoc w wyborze optymalnego rozwiązania.

Porady udzielane są w sprawach: mieszkaniowych, rodzinnych, świadczeń socjalnych, świadczeń z ubezpieczenia społecznego, zatrudnienia i bezrobocia.

Informacje udzielane są w sprawach: imigracji/ repatriacji, finansowych, niepełnosprawności, obywatela a instytucji, pozbawienia wolności, spadkowych, konsumenckich, stosunków międzyludzkich, własności.

1. Zapoznanie się z istniejącą dokumentacją przedstawiającą merytoryczną działalność placówki: programy i plany pracy w zakresie: opieki i wychowania, kształcenia, działań wspierających i interwencyjnych, profilaktyki, terapii, rodzaje i formy działań, w tym konkretnych zajęć, sposoby ich realizacji, dokumentowania oraz ewaluacji.

Głównym przesłaniem CAS Largo jest pomoc niepełnosprawnym, ale nie tylko. W placówce także mieści się biuro porad obywatelskich, w których można zasięgnąć rady psychologa, pedagoga, doradcy zawodowego, radcy prawnego i lekarza psychiatry. Codziennie od poniedziałku do piątku odbywają się także zajęcia warsztatowe, w których uczestniczą wszyscy ci, którzy pragną rozwijać swoje twórcze inspiracje. Można próbować swoich sił w fotografice, amatorskim teatrze, pracowni plastycznej. W centrum również odbywają się zajęcia z muzykoterapią, która pozwala rozładować napięcia i stresy życia codziennego.

Działania te mają za zadanie przede wszystkim:

1. Umożliwienie swobodnego – nieskrępowanego wypowiadania się poprzez działania artystyczne

2. nabycie nowych umiejętności, rozwinięcie już posiadanych

3. przeciwdziałanie stygmatyzacji i dyskryminacji osób niepełnosprawnych

4. zintegrowanie środowiska

5. wzrost świadomości osób niepełnosprawnych oraz ich bliskich

6. poprawa umiejętności funkcjonowania w rodzinie

7. poprawa samooceny osób niepełnosprawnych

8. przeciwdziałanie wykluczeniu społecznemu

W programie pracy placówki znajdują się warsztaty:
-plastyczne we wtorki 14.00-18.00
-fotograficzne w czwartki 17.00-19.00
-teatralne w piątki 14.30 i soboty 9.30
-muzykoterapia w środy 16.00-17.30
-rzeźba w poniedziałki i wtorki 12.00-17.oo
Program placówki jest dostosowany do indywidualnych potrzeb, zatem klientowi nie jest narzucany żaden plan pracy i może on dowolnie organizować sobie czas.
Plan pracy w zakresie konsultacji z:
-pedagogiem w środy 15.30-18.30 i piątki 15.00-18.00
Polega na indywidualnej opiece pedagogiczno-psychologicznej, pomocy w zakresie pracy korekcyjno wychowawczej i konsultacji z rodzicami.
-psychologiem we wtorki 15.30-19.30 i soboty 11.00-13.00
Jest to pomoc w sytuacjach kryzysowych, poradnictwo w zakresie zaburzeń psychicznych, zachowania i emocji, pomoc w nawiązaniu prawidłowych relacji interpersonalnych (dziecko-rodzic, uczeń-nauczyciel), a także poradnictwo w zakresie uzależnień od substancji psychoaktywnych.
-lekarzem psychiatrą w czwartki 14.00-16.00
Udziela on porad dotyczących objawów i leczenia zaburzeń psychicznych oraz uzależnień, pomaga w sytuacjach kryzysowych, a także zajmuje się psychoedukacją chorych oraz ich rodzin.
-radcą prawnym
-doradcą zawodowym
Dotyczy to spotkań z psychologiem/doradcą zawodowym pod tytułem „Pracownia zawodowych marzeń”, a także rozmów o odkrywaniu własnych zainteresowań, umiejętności i możliwości ich realizacji.

3. Zapoznanie się z dokumentacją dotycząca uczestnika placówki: medyczną, psychologiczną, pedagogiczna, socjalną; prawa i obowiązki klienta; szczególne potrzeby osób korzystających z placówki.

CAS Largo jest otwartym ośrodkiem wsparcia, każda osoba która wyrazi chęć udziału w oferowanych zajęciach może wziąć w nich udział – nie wymaga on posiadania – ubiegania się o skierowanie, decyzję administracyjną kwalifikującą. Dlatego też w placówce nie znajduje się żadna dokumentacja dotycząca podopiecznych.

4. Przeprowadzenie wywiadu – rozmowy z osobą z kierownictwa placówki na temat głównych zadań, osiągnięć, potrzeb i problemów placówki.

CAS Largo powstało z myślą o niepełnosprawnych. Ich sytuacja w zakresie oferowanej im pomocy jest znana, wiadomo także choć często jest to wiedza szczątkowa, na czym polegają ich dolegliwości. Natomiast tak niewiele uwagi poświęca się ich umiejętnościom, talentom.

Stąd propozycja profesjonalnego wsparcia tej grupy osób, umożliwienia im rozwinięcia już posiadanych i nabycia nowych umiejętności, przełamania strachu i niepewności.

Wszelkie działania artystyczne – niezależnie od formy – mają niesamowitą wartość terapeutyczną, pozwalają nie tylko na rozwinięcie konkretnych umiejętności osób biorących w nich udział, ale dają także możliwość swobodnego nieskrępowanego wypowiadania się – komunikowania się z otoczeniem. I to przede wszystkim jest największym osiągnięciem placówki -osoby zamknięte w sobie otwierają się, staja się bardziej komunikatywne, nie są już tak smutne. Nie boja się także wychodzić z domu, czuja się bardziej akceptowane i pozytywnie nastawione do otoczenia. W placówce odbywają się także cykliczne wystawy, wernisaże. Chętnie spotykają się tutaj osoby należące np. do Związku Emerytów i Rencistów, Stowarzyszenia Diabetyków, Wielkopolanie czy Grupy wsparcia dla rodzin zastępczych.
W wyniku tego, że CAS Largo nie jest samodzielną placówką, to wszelkie potrzeby kieruje do PCPR. Jedyny zatem problem, z jakim borykają się pracownicy są powiązane z objawami chorobowymi klientów, czyli np. stany depresyjne lub maniakalne. Dyrektor placówki również zwraca uwagę na słabe zaangażowanie pracowników w to co robią. Chociaż tworzą zgrany zespół i świetnie się im współpracuje, to czasami nie wypełniają swoich obowiązków. Są to jedyne elementy, które może nie utrudniają pracy, ale nie są pożądane. Dyrektor Artur Babik bardzo lubi swoją pracę i wszelkie niepowodzenia uczą go tylko jak działać lepiej i skuteczniej.

5. Przeprowadzenie wywiadu – rozmowy z doświadczonym pracownikiem placówki na temat programu, metod i warsztatu pracy.

Wywiad przeprowadziłam z osobą zajmującą się poradami prawnymi. Ze względu na charakter świadczeń placówki, nie ma w niej specjalnych metod i programów pracy. Udzielana pomoc jest indywidualnie dostosowywana do potrzeb klienta. Poprzez asystowanie i rozmowę, dowiedziałam sie jak udzielana jest porada i w jakich sprawach najczęściej przychodzą klienci.
Biuro Porad Obywatelskich jest dostępne dla każdego, bez względu na płeć, wiek, rasę, stan zdrowia, wykształcenie, status majątkowy. Kiedy klient znajdzie się w biurze spotyka się z osobą pierwszego kontaktu. Od niej dowie się, co to jest Biuro Porad Obywatelskich, czego może spodziewać się, jakie obowiązują zasady. W poczekalni bądź recepcji klient może przejrzeć ulotki i inne materiały informacyjne. Doradca zaprasza do pomieszczenia zapewniającego dyskrecję i poufność. Niekiedy doradcy udzielają porad przez telefon. Jeśli problem jest bardziej skomplikowany zapraszają klienta do Biura.
W trakcie pracy z klientem doradca aktywnie słucha zadając pytania . Po konsultacji z innymi doradcami i wykorzystaniu informacji biura doradca proponuje klientowi kilka możliwych rozwiązań jego problemu. Wskazuje kilka możliwych dróg, ale decyzję, którą z proponowanych ścieżek ma wybrać, należy do samego klienta. Wspiera go w jego samodzielnym rozwiązywaniu problemu, np. pomaga napisać pismo do urzędu, kieruje do innej instytucji. Doradca informuje również, jakie mogą być konsekwencje podjętych przez niego decyzji.
Do Biura Porad Obywatelskich przychodzą ludzie chcąc rozwiązać swój problem. Najczęściej zadawane pytania dotyczą:
Obywatel a instytucja
-Utrzymuje się liczba skarg związanych z brakiem dostępu do wyczerpujących informacji w urzędzie.
-. Klienci skarżą się na niezrozumiałość procedur sądowych, co w przypadku braku pełnomocnika procesowego często skutkuje zaprzepaszczeniem np. drogi odwoławczej.
-Kwestią, która pojawia się często jest przewlekłość postępowania sądowego.
- Klienci biura informują o nagminnym umarzaniu już wszczętego postępowania w sprawie przez prokuraturę.
- Klienci biura skarżą się na wydłużony czas oczekiwania na odpowiedź na kierowane do urzędów pisma. Często nie otrzymują na nie żadnej odpowiedzi.
- Problemem jest niezrozumiała forma pism urzędowych, zwłaszcza w zakresie uzasadnień odmownych decyzji administracyjnych. Często pojawiają się odwołania do skrótów aktów prawnych.
-Pracownicy organów publicznych (zwłaszcza sekretariatów) w formie ustnej, w sposób merytorycznie błędny, zapewniają klientów o ich uprawnieniach i obowiązkach

Mieszkania/lokale
-Osoby prywatne, które nabyły mieszkania z zasobów zakładów pracy powszechnie wypowiadają umowy najmu długoletnim najemcom tych lokali (na podstawie art. 11 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu Cywilnego, z naruszeniem przepisu art. 21 ust. 4 i 5 w/w ustawy. Osobom tym często grozi eksmisja na “bruk”.
- Właściciele mieszkań tworzących wspólnotę mieszkaniową mają problemy z korzystaniem w praktyce z uprawnień przewidzianych w przepisach ustawy o własności lokali. Szczególne trudności dotyczą wykonywania zarządu przez duże spółki zarządzające, które dopuszczają się licznych nieprawidłowości.
-Właściciele mieszkań, którzy wynajmują lokale pozbawieni są możliwości ochrony swoich interesów w sytuacji, kiedy osoba wynajmująca mieszkanie nie opłaca czynszu najmu i opłat bieżących. Ustawa z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu Cywilnego narzuca długotrwałą procedurę zawierania ugody co do spłaty zadłużenia, a jeżeli ta forma odzyskania długu staje się bezskuteczna, pozostaje eksmisja do lokalu socjalnego, na który czeka się nawet po kilka lat. W tym czasie właściciel musi opłacać mieszkanie.
- Utrzymuje się wzrost ilości spraw związanych z zagrożeniem eksmisją z lokali komunalnych na skutek zaległości czynszowych.
- Istotnym problemem są trudności związane z dochodzeniem zwrotu zwaloryzowanej kwoty kaucji mieszkaniowej.

Rodzina
- Klienci są bardzo zaniepokojeni likwidacją funduszu alimentacyjnego.
- Za niesprawiedliwą i niezrozumiałą uznana jest nowa interpretacja obowiązującej ustawy z dnia 18 lipca 1974 r. o funduszu alimentacyjnym, zgodnie z którą, osoby, które ukończyły 18- sty rok życia, aby uzyskać alimenty z funduszu alimentacyjnego muszą być uznane za niepełnosprawne.
-Powszechnie zgłaszane są problemy związane z odpowiedzialnością za długi zaciągnięte przez drugiego małżonka.

Własność

- Wobec prowadzenia procedur związanych z uzyskiwaniem odszkodowań za mienie pozostawione na wschodzie coraz częściej pojawiają się osoby zainteresowane odzyskiwaniem mienia lub odszkodowania za mienie “zabrane” w latach 50-tych.
- Klienci podkreślają występowanie dużego chaosu w oznaczeniu i opisie nieruchomości w wydziałach ewidencji gruntów urzędów gmin, zwłaszcza na terenach wiejskich
-Występuje poważna obawa o uczciwość wyceny mieszkań, przekształcanych ze spółdzielczego lokatorskiego lub spółdzielczego własnościowego prawa w odrębną własność. Z drugiej strony cześć obywateli obawia się o los nieruchomości z użytkowaniem wieczystym po integracji z Unią Europejską.

Ubezpieczenia społeczne

-Starsze osoby bardzo często tracą istotne świadczenia, np. świadczenie pieniężne dla kombatantów, ponieważ nie są w stanie śledzić zmian w przepisach czy orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego lub Sądu Najwyższego, od których zależą te świadczenia, a nie są informowane o nich z urzędu. .
- Bardzo negatywnie klienci oceniają akcję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych polegającą na odbieraniu przyznanych wcześniej zasiłków macierzyńskich.
-Niezrozumiała dla klientów jest też rozbieżność panująca między zaświadczeniami lekarzy medycyny pracy a lekarzami orzecznikami ZUS. Częstokroć dochodziło do sytuacji, w których lekarz medycyny pracy stwierdzał niezdolność klienta do pracy z uwagi na istniejące schorzenia a lekarz orzecznik ZUS orzekał o jego zdolności do pracy.
- Negatywnie odbiera się projekt wprowadzenia odwołania od samych orzeczeń lekarzy orzeczników ZUS, do lekarzy orzeczników “drugiej instancji”. Klienci odnoszą wrażenie, że wydłuży to i tak bardzo długie okresy postępowania w ubezpieczeniach społecznych, a nie poprawi jakości orzecznictwa.

6. Asystowanie doświadczonemu pracownikowi placówki (zgodnie z jego instrukcjami) w pracach diagnostycznych, interwencyjnych, działaniach opiekuńczo-wychowawczych, profilaktycznych, edukacyjnych i terapeutycznych realizowanych w placówce.

Projekt „Poszukiwacze Skarbów” skierowany był do osób będących pod opieką ośrodków podlegających pod PCPR, czyli m.in. do klientów CAS Largo. Jako, że Largo nie prowadzi prac diagnostycznych, ani interwencyjnych, asystowałam przy powstawaniu sprawozdania dotyczącego wykonanego ww zadania.

„Poszukiwacze skarbów”

Sprawozdanie z wykonania zadania publicznego z zakresu turystyki:

„Poszukiwacze Skarbów” – integracyjny rajd krajoznawczo-turystyczny”

W okresie : 23.05.2009r.

Określonego w umowie z dnia : 10.04.2009r.

Zawartej w dniu : 10.04.2009 roku

Pomiędzy Powiatem Gnieźnieńskim a kołem PZN w Gnieźnie

Data złożenia sprawozdania : 23.06.2009r.

Część I. Sprawozdanie merytoryczne

1. W jakim stopniu planowane cele zostały zrealizowane

Planowane w ramach zadania cele zostały zrealizowane i osiągnięte, i tak osoby biorące udział w imprezie mogły :

• Poznać ciekawe miejsca – atrakcje turystyczne ( w ramach zadań : „Budujemy Szlak Piastowski”; „Szukamy skarbów”)

• Poznać tradycję i historię regionu w ramach zadania „budujemy Szlak Piastowski”

• Rozwinąć umiejętności pracy w zespole i praktycznie sprawdzić swoją wiedzę o środowisku (w ramach zadania „Bieg na orientację)

Ważnym i w naszym przekonaniu osiągniętym celem była Integracja środowiska osób niepełnosprawnych i przeciwdziałanie wykluczeniu społecznemu tychże. Cele te osiągnięte zostały dzięki możliwościom wspólnej nieskrępowanej zabawy.

1. Opis zrealizowanych zadań (zgodnie z porządkiem zawartym w ofercie podmiotu i umowy)

• Poznanie ciekawych miejsc – atrakcji turystycznych ( w ramach zadań : „Budujemy Szlak Piastowski”; „Szukamy skarbów”)

• Poznanie tradycji i historii regionu

• Rozwijanie umiejętności pracy w zespole i praktyczne sprawdzenie wiedzy o środowisku (w ramach zadania „Bieg na orientację)

• Integracja środowiska osób niepełnosprawnych przeciwdziałanie wykluczeniu społecznemu (wspólny grill, konkursy : Strzelanie z wiatrówki, poszukiwanie skarbów)
  

1. Informacje o uczestnikach ( liczebność i charakterystyka ze względu na istotne dla realizacji zadania cechy np. wiek, płeć, miejsce zamieszkania , status materialny)
   Przygotowany projekt adresowany jest do osób pozostających pod opieką naszych organizacji . Są to osoby w różnym wieku , w tym osoby niepełnosprawne zarówno dorosłe jak i młodzież i dzieci mieszkające na terenie Powiatu Gnieźnieńskiego . W większości osoby i rodziny utrzymują się ze świadczeń zus i pomocy świadczonej przez instytucje pomocy społecznej – osoby o niskim dochodzie
   Łącznie w imprezie wzięło udział około 150 osób.

2. Wymierne rezultaty realizacji zadania ( zgodnie z informacją zawartą w ofercie podmiotu)
   W ramach rajdu zorganizowaliśmy następujące zadania :

• „Bieg na orientację” – zadanie rozwijające umiejętności pracy w zespole i praktyczne sprawdzenie wiedzy o środowisku

• „Budujemy Szlak Piastowski” – konkurs połączony z pogadanką „Poznanie tradycji i historii regionu”

• „Szukamy skarbów” – „poszukiwanie skarbów” za pomocą wykrywacza metali

• Wspólne grilowanie

• Plecienie paciorków

1. Rola partnerów w realizacji zadania ( ze szczególnym uwzględnieniem organów administracji publicznej)
   Podobnie jak w latach poprzednich tak i w roku bieżącym rajd współorganizowany był przez :

• Starostwo Powiatowe w Gnieźnie

• Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie w Gnieźnie
  Otrzymaliśmy także pomoc ze strony CARITAS AG, TPD Gniezno

7. Przygotowanie scenariusza (konspektu) zajęć (jednorazowych lub cyklu) grupowych lub indywidualnych oraz ich przeprowadzenie za zgodą i pod kontrolą opiekuna praktyki.
Scenariusz przygotowała i zrealizowałam razem z kolegami z praktyk, podczas majowego spotkania w Cielimowie.

„Poszukiwacze skarbów”
integracyjny rajd krajoznawczo-turystyczny

Opis projektu
Zadnie realizowane będzie na terenie byłego poligonu wojskowego - Cielimowo, uczestniczyć w nim będą zarówno osoby niepełnosprawne jak i sprawne , ale także ich bliscy, opiekunowie – przede wszystkim będą to dzieci i młodzież pozostająca pod opieką Koła PZN, Koła PZG, TPD Gniezno, Stowarzyszenia Concordia, Powiatowego Centrum pomocy rodzinie w Gnieźnie. Łącznie planujemy że będzie to około 100 osób.
W ramach rajdu ( całodniowego ) planujemy zorganizowanie :

• Biegu na orientację ( w załączeniu konspekt)

• Zabawy „Znamy i budujemy Szlak Piastowski” i „Szukamy skarbów”

• gier , zabaw i konkursów związanych z regionem

• Przygotowanie drobnych upominków i poczęstunku dla wszystkich uczestników spotkania

Organizacja rajdu planowana jest na maj 2009 roku

1. OPIS ZADANIA

   1. Nazwa zadania

„Poszukiwacze skarbów”

1. Cel zadania

• Poznanie ciekawych miejsc – atrakcji turystycznych ( w ramach zadań : „Budujemy Szlak Piastowski”; „Szukamy skarbów”)

• Poznanie tradycji i historii regionu

• Rozwijanie umiejętności pracy w zespole i praktyczne sprawdzenie wiedzy o środowisku (w ramach zadania „Bieg na orientację)

• Integracja środowiska osób niepełnosprawnych

• przeciwdziałanie wykluczeniu społecznemu

  1. Opis, diagnoza problemu społecznego, którego dotyczy zadanie

Turystyka dla wielu z nas kojarzy się z wypoczynkiem, rekreacją, ale to także poznanie ciekawych miejsc – historii, a nawet tajemnic, to także szukanie skarbów, sprawdzenie własnych umiejętności.
Dla wielu z podopiecznych PCPR-u i jego ośrodków wyjazd na rajd - wycieczkę, odwiedzenie ciekawych historycznie i kulturowo miejsc jest nieosiągalne, z uwagi na niepełnosprawność, trudną sytuacje socjalno-bytową, brak wiedzy i raczej swoistą niechęć do „kolejnej lekcji”.
Stąd propozycja zorganizowania rajdu i pokazanie ,że poznanie historii regionu w którym się mieszka, ciekawych miejsc może być nie tylko fascynującą przygodą , ale może także rozbudzić zainteresowanie przeszłością i dać impuls do zastanowienia się nad teraźniejszością.

1. Opis kolejnych działań planowanych przy realizacji zadania

   1. merytoryczne przygotowanie projektu

   2. określenie kosztów

   3. przedstawienie oferty

   4. realizacja zadania (maj 2009 )

2. Sposób rekrutacji uczestników (liczebność i charakterystyka ze względu na istotne dla zadania cechy np. wiek, płeć, miejsce zamieszkania, status materialny)

Przygotowany projekt adresowany jest do osób pozostających pod opieką organizacji PCPR-u . Są to osoby w różnym wieku, w tym osoby niepełnosprawne zarówno dorosłe jak i młodzież i dzieci mieszkające na terenie Powiatu Gnieźnieńskiego. W większości osoby i rodziny utrzymują się ze świadczeń ZUS i pomocy świadczonej przez instytucje pomocy społecznej – osoby o niskim dochodzie

1. Zakładane rezultaty realizacji zadania

• poznanie tradycji i historii regionu

• promocja regionu

• udział w grach i zabawach rozwijających wiedzę i zainteresowania

• przeciwstawianie się stygmatyzacji i dyskryminacji osób niepełnosprawnych zintegrowanie środowiska

  1. Dotychczasowi partnerzy w realizacji zadania (ze szczególnym uwzględnieniem organów administracji publicznej)

Starostwo Powiatowe w Gnieźnie, Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie w Gnieźnie,

1. Posiadane zasoby kadrowe (z opisem kwalifikacji), lokalowe, finansowe i inne – ważne z punktu widzenia realizacji zadania

• Projekt realizowany będzie na terenie dawnego poligonu wojskowego – Cielimowo

  1. Dotychczasowe doświadczenia w realizacji zadań podobnego typu

• Obozy terapeutyczno-rehabilitacyjne

• piesze pielgrzymki

• Festyny integracyjno - rekreacyjne

• wyjazdy krajoznawcze w okolice Powiatu Gnieźnieńskiego

• spotkania okolicznościowe

10. Informacje na temat dotychczasowych zadań realizowanych we współpracy z administracją publiczną – 2007 roku

• Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie w Gnieźnie

10. Inne wybrane informacje dotyczące zadania

Adresaci działań przy realizacji zadania :

• niepełnosprawni

• dzieci i młodzież

(osoby chore psychicznie i cierpiące na zaburzenia psychiczne)
- rodziny, opiekunowie
- organizacje i instytucje działające na polu pomocy społecznej
Projektem objętych będzie około 100 osób ( w tym osoby niepełnosprawne ich rodziny , bliscy, podopieczni PCPR w Gnieźnie, członkowie organizacji)

Ogólna liczba osób pracujących przy realizacji zadania: wszelkie prace w ramach realizowanego zadania wykonywane będą w ramach wolontariatu – około 10 wolontariuszy, w tym osoby odbywające praktykę w CAS Largo

W organizację imprezy zaangażowani będą :

• pedagodzy i nauczyciele ze szkoły Podstawowej nr8

• Pan Rafał Jurke Przewodnik po Szlaku Piastowskim

• pracownicy PCPR w Gnieźnie i osoby pracujące w organizacjach społecznych

Bieg na orientacjE,

Miejsce : Cielimowo – Las miejski

Termin : maj 2009 roku

Uczestnicy : 40 osób

Rozpoczęcie godzina : 10.00

Prowadzący : wolontariusze i praktykanci

Cele ogólne : rozwijanie zainteresowań krajoznawczo-turystycznych, dążenie do poznania ciekawych miejsc, integracja różnych grup osób poprzez wspólną zabawę

Cele szczegółowe : Uczestnicy – porządkują swoją wiedzę na temat otaczającego środowiska
Wykazuję się znajomością historii Gniezna i regionu, orientuję się w terenie, wyznacza kierunki świata, aktywnie spędzam czas wolny

Metoda : grupowa

Techniki : rozwiązywanie poszczególnych zadań w 5 punktach kontrolnych

Środki dydaktyczne : kompasy, długopisy, plakietki, koperty z zadaniami, tablice pkt. Kontrolnych, mapy

I. Część wstępna

1. powitanie uczestników

2. podział uczestników na zespoły poprzez losowanie plakietek w różnych kolorach

3. wyznaczenie osób odpowiadających w zespołach za kompas itp.

II. Część zasadnicza

Krótki instruktaż prowadzących na temat przebiegu trasy rajdu – biegu na orientacje

1. Bieg zaczyna się i kończy w tym samym miejscu

2. Czas wykonania wszystkich zadań 45 minut

3. Przekroczenie czasu skutkuje doliczeniem punktów karnych

4. Zespoły wypuszczane są w 15 minutowych odstępach czasowych

5. Na trasie wyznaczono 5 punktów kontrolnych oznaczonych tablicami z informacja co należy zrobić – dla dej grupy przygotowano oznaczone odpowiednim kolorem koperty z zadaniami

6. Rozwiązania zadań z każdego punktu należy przynieść w kopercie na metę

7. Bieg kończy się po powrocie ostatniej grupy na metę

8. Po zakończeniu biegu każdy zespół przechodzi do Wigwamu gdzie bierze udział w innych konkursach

9. Zakończenie biegu :

1. podsumowanie punktacji

2. wyłonienie zwycięzców

3. ogłoszenie wyników

4. wręczenie nagród

„Znamy i budujemy Szlak Piastowski”

„Szukamy skarbów”

Prowadzący : Pan Rafał Jurke Przewodnik po Szlaku Piastowskim, pracownicy PCPR

Cele ogólne : rozwijanie zainteresowań historią regionu, dążenie do poznania ciekawych miejsc, integracja różnych grup osób poprzez wspólną zabawę

Metoda : grupowa, indywidualna

techniki : rozwiązywanie poszczególnych zadań, wykonanie makiety Szlaku Piastowskiego, wykonanie pracy plastycznej pt. znane miejsca na szlaku piastowskim

Środki dydaktyczne: koperty z zadaniami, makiety budowli charakterystycznych dla Szlaku

farby kredki , pastele itp.

1. Część wstępna

• szlak Piastowski historia –ciekawe miejsca – pogawędka

• podział uczestników na grupy

1. Część zasadnicza

• znamy i budujemy Szlak Piastowski

• rozwiązanie zadań ( pytania dot. Historii Gniezna i Powiatu Gnieźnienskiego )

• konkurs plastyczny

• zakończenie, podsumowanie, ogłoszenie wyników konkursów

1. Szukamy skarbów

• poznanie technik pracy archeologów

• poznanie technik pracy poszukiwaczy skarbów

• podział uczestników na grupy

• zabawa „Szukamy skarbów” – uczestnicy zabawy otrzymają wykrywacze metalu i przy ich pomocy będą poszukiwać ukrytych metali- „ Skarbów”

8. Udział w posiedzeniach gremiów funkcjonujących w danej placówce (np. rady pedagogiczne, samorząd uczestników, rady mieszkańców, rady rodziców i inne); udział w konferencjach, szkoleniach, zebraniach pracowników.

W placówce odbywają się cotygodniowe zebrania pracowników –spotkania organizacyjne. Na których udziela się sprawozdania z tego, co zostało osiągnięte, jakie zamierzenia zrealizowane lub czego nie udało się zrobić. Wtedy również zgłaszane są wszelkie potrzeby i nowe pomysły. Zebrani starają sobie ułożyć plan zadań na najbliższy tydzień.

9. Analiza wybranego przypadku

W CAS Largo niestety nie było możliwości przeprowadzenia analizy indywidualnego przypadku, gdyż jak już wcześniej wspomniałam, ośrodek ten nie zawiera żadnej dokumentacji klientów. Z tego też względu i za pozwoleniem opiekuna praktyk diagnozę dziecka przeprowadziłam w Świetlicy Socjoterapeutycznej, która również podlega pod PCPR.
Analizowany przeze mnie przypadek to diagnoza wczesnego niedostosowania społecznego dziecka. Schemat diagnozy ułożony jest wg zaleceń pani pedagog.

Diagnoza niedostosowania społecznego

1. Katarzyna Burek
   ur. 5 sierpnia 1999 r. w Gnieźnie
   wiek 10 lat
   Szkoła Podstawowa w Gnieźnie, klasa III
   adres: ul. Czysta 21
   62-200 Gniezno

2. Identyfikacja i opis problemu -opis symptomów

Dziewczynka podejrzana jest o niedostosowanie społeczne, gdyż przez otoczenie odbierana jest jako dziecko agresywne i kłamliwe, często jest niemiła i arogancka. Poza szkołą przebywa głównie sama lub z niepełnosprawną intelektualnie ciocią.
Z ankiety przeprowadzonej z wychowawczynią Kasi, wynika, że dziewczynka ma trudności w nauce i kłamie. Czasami również zdarza się jej być nieposłuszną, a także agresywną w stosunku do innych dzieci. Często przeszkadza i dokucza innym, oraz kłóci się.

1. Właściwości indywidualne

• Struktury poznawcze
  Wg opinii poradni psychologiczno-pedagogicznej ogólny rozwój umysłowy dziewczynki kształtuje się w normie. Posiada ona dobry zakres wiedzy ogólnej i przeciętny zasób słownictwa. Zdolność porównywania, klasyfikowania i uogólniania ukształtowały się na dobrym poziomie. Dziewczynka jest dość spostrzegawcza i ma dobre tempo mechanicznego uczenia się wzrokowo-motorycznego. Nieznacznie obniżone jest spostrzeganie i różnicowanie słuchowe. Występuje lateralizacja skrzyżowana (praworęczność, lewooczność). Dysfunkcje te wpływają m.in. na trudności w pisaniu. Kasia czyta w dobrym tempie i rozumie czytany tekst, a także wykazuje dobre zdolności arytmetyczne.
  Również wg krótkiej skali inteligencji (KSI) Mieczysława Choynowskiego dziewczynka ma przeciętny poziom inteligencji (10 tetronów). Kasia jest zainteresowana otoczeniem, ciekawa, chętnie zdobywa nową wiedzę. Odpowiedzi udzielane były szybko, bez dłuższego zastanowienia. Stara się nie milczeć i dojść do właściwej odpowiedzi. Gdy czegoś nie wie to mówi o tym, każdą odpowiedź potrafi uzasadnić, nawet jeśli jest ona błędna. Dziewczynka była pewna siebie i swoich odpowiedzi. Widoczne były oznaki zadowolenia, aktywność i inicjatywa, ale także impulsywność. Niektórych odpowiedzi było widać, że nie przemyślała, ale były one pełne. Kasia sprawia wrażenie bystrej i energicznej dziewczynki.

• Sposób myślenia o sobie i o otaczającym świecie
  Dziewczynka widzi siebie w pozytywnym świetle, jest zadowolona i pełna optymizmu. Najbardziej związana jest z mamą, nie boi się przyszłości i świata. Nie zauważa w sobie cech negatywnych, ani wad. Na rysunki najbliższego świata umieściła siebie w centralnym punkcie razem z króliczkiem, który ma dla niej szczególne znaczenie. Dopiero na końcu zdecydowała się dorysować mamę. Jest ona jej wielkości, wiec wdaje się, że traktuje ją po koleżeńsku. Postacie są uśmiechnięte i kolorowe. Zatem najbliższy świat Kasi ograniczą się tylko do matki i zwierząt.

• Poziom samooceny
  Kasia ocenia siebie wysoko. Jej „ja” realne nie odbiega od „ja” idealnego. Uważa, że ma tylko zalety i żadnych wad. Świadczy to o wysokim poziomie akceptacji. Być może wartościuje siebie i wyraża swoje pragnienia w odniesieniu do tego, jaka w rzeczywistości chciałaby być.

• Stopień internalizacji norm społecznych i reguł społecznych.
  W przeprowadzonych testach Niedokończone historie, Kasia wykazała się dobrą znajomości norm społecznych. Zdaje sobie sprawę z obowiązku chodzenia do szkoły, bycia uczciwym, dotrzymywania słowa i bycie lojalnym wobec grupy. Kieruje się przy tym częściowo schematem kary i nagrody, ale także postrzega określone zasady za własne i które kierują jej postępowaniem. Były to uzasadnienie wewnętrzne. Dziewczynka długo nie zastanawiała się nad odpowiedziami i one były dla niej oczywiste.

• Umiejętności społeczne
  Kasia łatwo nawiązuje kontakty z innymi, robi to chętnie, jest aktywna i potrafi współpracować z grupą. Nie wszystkie dzieci jednak chętnie się z nią bawią. Można odnieść wrażenie, że jest spychana na bok. Inne dzieci jej czasami nie akceptują na co reaguje stresem, a jej reakcje obronne to m.in. kłótnie, dokuczanie, przeszkadzanie lub plucie i bicie. Czasami jest wystraszona i tak się boi, że wyczuć można jej drżenie.
  Często nie wie jak zachować się w danej chwili, nie rozumie danych sytuacji, zatem nie zachowuje się adekwatnie do stopnia ich trudności. Ale Kasia nie wpada łatwo w płacz, nie jest zatem chwiejna, labilna emocjonalnie.

• Struktury emocjonalne
  Jak już wyżej wspomniałam Kasia potrafi kontrolować własne emocje, nie jest dzieckiem płaczliwym. Czasami tylko jest drażliwa i skłonna do irytacji zachowaniem innych. Również jej poziom empatii jest wysoki, sięga maksymalnej granicy. Dziewczynka jest wrażliwa na przeżycia innych, pomocna. Podobnie jak w teście samooceny możliwe jest, że w zaznaczonych odpowiedziach wyraziła swoje pragnienie jaka chciałaby być. Ponieważ chociaż słownie przyznała się do wyśmiewania innych, przeszkadzania i dokuczania, to w teście zakreśliła zupełnie inne odpowiedzi.

• Stopień nadpobudliwości
  Dziewczynka nie jest ani nadmiernie aktywna, ani impulsywna. Ma natomiast zaburzenia uwagi. Nie potrafi się skupić na szczegółach lub popełnia pomyłki w pracy szkolnej. Często sprawia jej trudność skupienie przez dłuższy czas uwagi na wykonywanym zadaniu. Miewa trudności w zorganizowaniu sobie zajęć i czynności. Często unika, nie lubi bądź jest niechętnie nastawiona do zadań wymagających dłużej trwającego wysiłku umysłowego. Zdarza się jej gubić rzeczy i przedmioty niezbędne do wykonywania określonych zadań. Jest również podatna na odwrócenie uwagi pod wpływem bodźców zewnętrznych.

• Cechy temperamentu
  W przeprowadzonym teście z matką wynika, że temperament Kasi jest na przeciętnym poziomie i z racji tego, brak jest niepokojących zachowań. Emocjonalność dziewczynki jest przez nią kontrolowana (4 steny w 10 stopniowej skali). Aktywność ruchowa również jest w normie (6 stenów). Dziewczynka jest aktywna, pełna życia i nie ma w tym żadnych nieprawidłowości. Natomiast w towarzyskości wykazuje dużą tolerancję na samotność (2 steny). Chociaż jest chętna do poznawania nowych osób i przebywania z innymi, to w szczególny sposób nie ma potrzeby do bycia w ciągłym towarzystwie. Nieśmiałość (2 steny) również jest na niskim poziomie. Nie reaguje lękiem, napięciem, ani zahamowaniem w nowych sytuacjach społecznych. Nie boi się nieznanych osób.

1. Czynniki rodzinne

• Sytuacja społeczno-ekonomiczna
  Matka Kasi ma wykształcenie zawodowe, wyuczony zawód to krawcowa. Przy czym uczęszczała do szkoły specjalnej. Obecnie zajmuje się małym gospodarstwem i dorywczo czasami gdzieś pracuje. Ostatnio jako sprzątaczka, a obecnie jako sprzedawca. Rodzina posiada własny dom i jak wcześniej wspomniałam małe gospodarstwo. Z racji braku „męskiej ręki” wszystko jest zaniedbane, wokół domu panuje bałagan i jest brudno. Mieszkanie jest czteropokojowe, zatem każdy ma swój pokój. Dom wyposażony jest elektryczność, toaletę, bieżąca wodę i gaz. Rodzina utrzymuje się z gospodarstwa, dorywczej pracy matki i renty jej siostry. O pomoc z gminnego ośrodka pomocy trudno. Większe zakupy robi matka, a mniejsze codziennie każdy z rodziny. Zatem czasami brakuje kontroli nad wydatkami. Pieniądze wydawane są często w nieprzemyślany sposób. Matka bowiem stara się, aby Kasi niczego nie brakowało.

• Struktura rodziny
  Kasia wychowuje się w rodzinie niepełnej. Rodzice nie mieszkają razem od kilki lat z powodu rozwodu. Mieszka z matką i jej siostrą. Kasia jest jedynym dzieckiem.
  Dziewczynka lubi spędzać czas wolny z matką, wtedy grają w gry lub bawią się. Najbliższa Kasi jest zatem jej matka, dziewczynka ma poczucie, że ona ją rozumie i kocha. Najczęściej rozmawiają o tym co wydarzyło się w danym dniu, czasami o szkole.
  Wszyscy członkowie rodziny rozmawiają ze sobą w sposób jasny i szczery. Najwięcej mówi ciocia dziewczynki. Matka utrzymuje również, że nie ma wśród nich kłótni i wszyscy się nawzajem słuchają. W rzeczywistości nie zawsze tak jest. Matce czasami trudno zapanować na córką, a niepełnosprawna intelektualnie siostra, również często burzy „zgodne” relacje. Wszelkie decyzje podejmuje matka.
  Dziewczynka chętnie rysuje, jednak gdy miała narysować swoja rodzinę ociągała się. Na początku narysowała siebie, ale potrzebowała zachęty żeby przedstawić pozostałych członków rodziny, a potem domu. Gdy skończyła te elementy to z chęcią i z własnej inicjatywy dorysowała krajobraz. Najbardziej skoncentrowana była na rysowaniu siebie i przyrody. Kasia niechętnie rozmawiała o swojej pracy.
  Rysunek jest sensoryczny, z dużą ilością kolorów i linii, świadczy to o żywej emocjonalności i dynamiczności dziewczynki. Najdłużej rysowała siebie i umieściła się na pierwszym miejscu, najwięcej również potrafiła powiedzieć o sobie. Jej postać jest także wyróżniona, ponieważ ma najwięcej szczegółów, chociaż nie znajduje się w centrum kartki. Jest to zwrot narcystyczny, którego przyczyną może być poczucie zawodu. Ostatnią narysowaną osobą jest ciocia Kasi, również jej przypisała najwięcej cech negatywnych. Chociaż jej postać niewiele różni się o narysowanej mamy -nie mają one tylu szczegółów, są mniej starannie wykonane, a ustawione są malejąco. Również rysowane były pospiesznie. Natomiast odległość między nimi nie jest duża - stoją blisko siebie. Wnioskować z tego można, że dziewczynka najbardziej waloryzuje siebie, natomiast dewaloryzuje matkę i ciocię. Do tej ostatniej ma najmniej szacunku. Z opisu wynika, że jest ona najczęściej przyczyną konfliktów w rodzinie i nawzajem sobie dokuczają. Narysowane ręce i elementy twarzy, a także umieszczenie postaci w jednej płaszczyźnie mogą świadczyć o raczej dobrej komunikacji między nimi i traktowaniu się „na równi”. Zauważyć można stabilność i poczucie bezpieczeństwa (linii gruntu). W rozmowie Kasia opisała swoje postacie jako szczęśliwe, zadowolone i kochające się wzajemnie. Nie ma czegoś takiego jak nie lubienie się, a o wszystkich troszczy się matka.

• Postawy rodzicielskie. Błędy wychowawcze
  Z Kwestionariusza Postaw Rodzicielski Marii Ziemskiej wynika, że matka ma niepożądaną dominację, nie uwzględnia sygnałów od dziecka. Również zauważyć można brak kompetencji i umiejętności postępowania z dzieckiem. Bezradność jest na średnim poziomie, ale przy niesprzyjających warunkach może się pogłębiać. Wymagałoby to pracy z rodzicem. Podobnie jak nadmierna koncentracja uczuciowa z tendencją do przesadnej troski. Tu również jest stan średniego niepokoju i napięcia, który może mieć negatywne konsekwencje. Z badań wynika także, że matka ma nadmierny dystans, jest wycofana z bezpośredniego kontaktu z dziewczynką. Brak jest ciepła i uczuć.

• Opieka, kontrola, znajomość życia dziecka
  Opiekę nad dzieckiem czasami sprawuje jej ciocia, ale najczęściej Kasia przebywa sama. Gdy matka jest w pracy, nikt nie zajmuje się dziewczynką. Jedynie popołudniami mają dla siebie czas, a jest to często po godzinie 17. Rodzina jest razem więc od wieczora do rana.
  Dziewczynka nie musi prosić o wyjście z domu, czasami mówi dokąd idzie. Nie ma również z tego powodu szczególnych konsekwencji, winy zazwyczaj szuka się u jej cioci. Matka mniej więcej wie z kim się spotyka córka, a ze względu na małą miejscowość to wszystkich zna. Wie także co Kasia robi w wolnym czasie. Ze szkołą kontaktuje się podczas wywiadówek, a jeśli zajdzie taka potrzeba to częściej. Zna oceny córki i wie w czym ma trudności, a w czym jest dobra. Matka również nie ma nic przeciwko, aby Kasię odwiedzali znajomi, jednak nikt do niej nie przychodzi.

• Wydarzenia trudne
  Kasia jest zdrowym dzieckiem, ale wychowuje się przy boku niepełnosprawnej intelektualnie cioci. W jej otoczeniu nie ma osób uzależnionych od używek, ani nie doświadczyła traumatycznych przeżyć. Ojciec odszedł, gdy była jeszcze małym dzieckiem. Trudność sprawiają na pewno problemy materialne.

1. Mocne strony, zasoby rodziny zasoby badanej osoby oraz zasoby jej środowiska
   -wiek matki (około 35 lat) i wyuczony zawód
   -chęć matki do pracy i okazyjne podejmowanie jej
   - własne mieszkanie
   - chęć współpracy i troska o edukację córki
   -silne więzi emocjonalne w rodzinie i dobra komunikacja
   -bliskość szkoły dziewczynki i prowadzenie w niej zajęć dodatkowych
   -bliskość instytucji prowadzącej warsztaty dla niepełnosprawnych
   -możliwość wsparcia ze strony rodziny, a także niektórych sąsiadów
   -bliskość do szkolenia umożliwiające zdobycie nowych kwalifikacji
   -brak nałogów i uzależnień
   -dziewczynka przynależy do pozytywnej grupy rówieśniczej

2. Czynniki środowiska rówieśniczego i szkolnego

• Szkoła
  Szkoła Podstawowa w Gnieźnie, klasa III
  Kasia ma trudności tylko z niektórymi przedmiotami, na lekcjach jest aktywna. Systematyczna praca pozwala jej unikać robienia zaległości. Niestety brak pomocy w odrabianiu lekcji skutkuje ciągłymi brakami. Dziewczynka uzyskuje dobre oceny z matematyki, o wiele gorzej jest z językiem polskim i angielskim.

• Ogólny stosunek do szkoły
  Kasia nie lubi szkoły i nie lubi do niej chodzić. Podczas sprawdzianów odczuwa lęk i strach. Gdyby tylko miała taką możliwość porzuciłaby szkołę natychmiast. Na lekcjach zachowuje się tak, jak tego oczekują nauczyciele i stara się, aby byli z niej zadowoleni. Niestety z mojej obserwacji wynika, że dziewczynka czasami wagaruje. Chociaż nauczyciele i matka zaprzeczają, to Kasi zdarza się nie iść do szkoły, poprzez stymulowanie choroby. A jej matka bez obiekcji podpisuje wszelkie zwolnienia.

• Obraz siebie jako ucznia
  Kasia uważa, że jest koleżeńska, miła i dobra. A także wesoła i zadowolona z siebie. Interesuje ją gra na gitarze i sport. Uważa, że nie wymaga żadnych zmian, ponieważ jest wystarczająco dobra i zdolna. Nie zdaje sobie sprawy jak ważna jest edukacja i nauka.

• Stosunek do nauczycieli
  Dziewczynka bardzo nie lubi swojej wychowawczyni, ponieważ często krzyczy na uczniów. Dobrze natomiast mówi o pani od matematyki i pana od języka polskiego, ponieważ są mili. Może z nimi porozmawiać o swoich problemach, rodzinie itp. Chociaż uważa ich za autorytet to i tak po cichu mówi, że są „okropni”.

• Lęki szkolne
  Kasia ma problemy z przyswajaniem sobie nowej wiedzy. Jest zdenerwowana, gdy nauczyciel zbyt szybko tłumaczy nową lekcję. Bardzo boi się klasówek, w czasie ich trwania nie może się skupić i obawia się, że nie zdąży napisać jej do końca. Również boi się, gdy jest pytana. Z niecierpliwością czeka na dzwonek w czasie lekcji, na której nauczyciel robi powtórkę. Mimo to zawsze chętnie zgłasza się do odpowiedzi. Stres jednak nie doprowadza dziewczynki do płaczu i innych zaburzeń somatycznych.
  Kasia ma swobodne podejście do nauki, nie wstydzi się swojej niewiedzy i często nie zwraca uwagi na jakość odrobionych lekcji. Nie martwi się również zaległościami, ani przejściem do następnej klasy. Nie ma również złego samopoczucia związanego za szkołą. Nauczyciele nie budzą w niej lęku, czasami jedynie się na nich złości.

• Stosunek i motywacja do nauki
  Dziewczynka nie lubi się uczyć. Robi to, ponieważ „musi”. Bardziej interesuje ją wiele innych rzeczy. Nie lubi odrabiać lekcji, ale również ich nie odpisuje. Zadania domowe sprawiają jej trudność, chociaż uważa, że zawsze stara się jak może. Najbardziej lubi matematykę, wychowanie fizyczne i informatykę. Natomiast na ostatnim miejscu znalazły się języki.
  Każda nowa lekcja zachęca Kasię do pracy, chociaż jednocześnie uważa, że są one nudne. Na lekcjach zdarza się jej myśleć o czymś innym. Lubi czytać książki, z których dowiaduje się coś, czego nie ma w podręcznikach. Rozwiązywanie trudnego zadania sprawia jej przyjemność. Nie robi jednak więcej, niż tego wymagają nauczyciele.
  Nie ma również ambicji być najlepszym uczniem w klasie, mimo że lubi przyjaźnić się z dobrymi uczniami. Wszelkie niepowodzenia szkolne zniechęcają ją do nauki. Nie martwi się jednak złymi stopniami. Nie lubi klasówek, być pytana, a także siedzieć z tyłu.

• Środowisko rówieśnicze –pozycja dziecka w klasie
  Kasia jest przeciętnie akceptowana w klasie. Przez część dzieci jest izolowana, ale ma także koleżanki i kolegów. Jej środowisko rówieśnicze to głównie osoby z klasy. Sympatia do pewnych osób przejawia się tym, że np. lubi ich „denerwować”. Czas spędzany z nimi ogranicza się do lekcji i przerw. Poza szkołą Kasia głównie bawi się ze swoimi zwierzątkami: psami, kotami i królikiem.

• Relacje z nauczycielem
  Dziewczynka jest uczennicą, która mogłaby poprawnie funkcjonować na zajęciach oraz uzyskiwać dobre wyniki w nauce, gdyby otrzymała odpowiednią pomoc i zainteresowanie ze strony domu. Potrafi nauczyć się i zrozumieć poszczególne treści, ale nieugruntowane i powtórzone ulegają zapomnieniu. Kasia na zajęciach jest dość aktywna, często zgłasza się do wykonywania czynności, które wie, że potrafi wykonać. Inne zadania też robi, choć nie zawsze poprawnie. Na zwróconą uwagę o błędnym wykonaniu zadania reaguje uśmiechem. Często nie posiada przyborów szkolnych, więc na zajęciach plastyczno-technicznych nie może wykonać prawidłowo zadania. Nauczyciel stara się zwracać szczególną uwagę na to, aby Kasia uważnie słuchała na zajęciach. Dodatkowo tłumaczy polecenia, których nie rozumie. Sprawdza poprawność wykonanego zadania i w razie potrzeby tłumaczy ponownie. Pilnuje, aby zawsze miała zapisane zadanie domowe. Udostępnia potrzebne przybory, aby mogła poprawnie wykonać wszystkie prace. Jednak podejmowane działania nie zawsze przynoszą spodziewane efekty. Jeżeli chodzi o treści łatwe, które można zapamiętać bez powtórzeń to działania te przynoszą efekt. Natomiast to co należy w domu przemyśleć, zapamiętać, czy powtórzyć nigdy nie jest wykonane.

1. Geneza i dynamika zjawiska -określenie stopnia niedostosowania
   Dziewczynka znajduje się na pierwszym poziomie niedostosowania społecznego. Trwa to prawdopodobnie od podjęcia nauki szkolnej, ponieważ trudności w uczeniu się powodują, że Kasia kłamie i jest czasami agresywna lub nieposłuszna. Przyczyną jest brak wsparcia i pomocy w czasie odrabiania lekcji, a także niekorzystny wpływ cioci. Siostra matki skutecznie odciąga dziewczynkę od nauki, a także przeszkadza jej w czasie odrabiania lekcji. Do tego wpływ ma niekonsekwentność matki i jej słaba kontrola nad córką. Również nieumiejętność organizacji czasu wolnego ma swoje skutki.
   Kolejna przyczyna ma swoje źródło w szkole. Dziewczynka nie lubi do niej chodzić, ponieważ jej rodzina nie cieszy się sympatią. Zatem Kasia spychana jest często na margines. Inne dzieci dokuczają lub śmieją się z niej. Nie zawsze także jest czysto ubrana, nie dba o higienę i brakuje jej podstawowych przyborów szkolnych. Poprzez nieodrobione lekcje i brak systematyczności denerwuje nauczycieli, co skutkuje częstym wyzywaniem jej. A typowy podczas klasówek stres przeplatany ze złością na nauczycieli skutecznie paraliżuje dziewczynkę, która chociaż opanowała materiał nie potrafi się skupić nad udzieleniem poprawnych odpowiedzi.
   Tak zamyka się błędne koło i dziewczynka ma coraz więcej zaległości, a także nienawiści w sobie. Nie wie jakie konsekwencje tego mogą być w przyszłości, póki co ma optymistyczne plany. Największa przyczyna i zagrożenie tkwi w środowisku rodzinnym. Matka po szkole specjalnej i chora ciocia nie stanowią pożądanego autorytetu, brak im przede wszystkim podstawowych umiejętności wychowawczych. Jedynie przynależność dziewczynki do pozytywnej grupy rówieśniczej, zapobiega głębszym wykolejeniom.

2. Prognoza i propozycje rozwiązań -określenie wskazówek do dalszej pracy wychowawczej
   Kasia powinna uczęszczać na:
   -zajęcia dydaktyczno-wyrównawcze z języka polskiego, w celu przyswojenia zasad ortograficznych i umiejętności ich praktycznego zastosowania; a także z języka angielskiego, gdyż ma problemy z gramatyką
   -zajęcia logopedyczna z uwagi na wadę wymowy
   -zajęcia socjoterapeutyczne, aby dziewczynka potrafiła odreagowywać emocje takie jak: złość, gniew, zazdrość, poczucie winy i krzywdy. Może się to odbywać poprzez uświadomienie, ujawnienie, nazwanie ich oraz opowiedzenie o sytuacjach, które je wywołują.
   -zajęcia psychoedukacyjne, w celu pobudzenia dziewczynki do refleksji i poznania siebie, nabycia umiejętności rozwiązywania problemów, a także integracji z innymi dziećmi
   A także należy:
   -tolerancyjnie oceniać prace pisemne pod względem popełnianych błędów
   -zachęcanie do wypowiedzi ustnych, pomoc w porządkowaniu toku wypowiedzi, jeżeli tego wymaga
   -udzielanie wskazówek, dodatkowych pytań w przypadku napotkanych przez nią trudności w prawidłowym rozwiązywaniu zadań, wypełnianiu poleceń
   -korzystanie ze słownika ortograficznego podczas pisania
   -kształtowanie motywacji do nauki poprzez częste chwalenie i docenianie wysiłków
   -motywowanie do podejmowania indywidualnego wysiłku intelektualnego podczas pracy na lekcji
   W domu należy położyć nacisk na:
   -pomoc dziewczynce podczas odrabiania lekcji
   -codzienną i systematyczną pracę ukierunkowaną na zmniejszanie istniejących braków w wiadomościach i umiejętnościach szkolnych
   -ćwiczenia usprawniające funkcje wzrokowe poprzez np. układanie klocków według wzoru, puzzli
   -częsty kontakt z nauczycielem w celu śledzenia poczynionych przez dziewczynkę postępów w nauce
   Aby wyeliminować u Kasi postawę kłamliwości należy:
   -wytworzyć atmosferę zaufania miedzy matką a córką i zmienić niewłaściwe zachowania dziewczynki, o których boi się mówić
   -zainterweniować na postawę dzieci, które używają agresji słownej wobec Kasi, która różni się od nich
   -wzbudzić motywację do nauki
   -przezwyciężyć trudności w uczeniu się
   Należy również podjąć działania we współpracy z matką:
   -na obecnym etapie powinno wystarczyć poradnictwo psychologiczno-pedagogiczne, aby ustalić program oddziaływań terapeutyczno-wychowawczych i udoskonalić umiejętności wychowawcze