referat przesłanki procesowe

Przesłanki procesowe, czyli warunki dopuszczalności postępowania karnego:

  1. Istnienie stron procesowych

WYNIKA Z :

Art. 17§1 pkt 5 Nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy: oskarżony zmarł.

Art. 52.  § 1. W razie śmierci pokrzywdzonego prawa, które by mu przysługiwały, mogą wykonywać osoby najbliższe, a w wypadku ich braku lub nieujawnienia - prokurator, działając z urzędu.

§ 2. W wypadku gdy organ prowadzący postępowanie dysponuje informacjami o osobach najbliższych dla pokrzywdzonego, powinien pouczyć o przysługujących uprawnieniach co najmniej jedną z nich.

Art. 58.  § 1. Śmierć oskarżyciela posiłkowego nie tamuje biegu postępowania; osoby najbliższe mogą przystąpić do postępowania w charakterze oskarżyciela posiłkowego w każdym stadium postępowania.

§ 2. W razie śmierci oskarżyciela posiłkowego, który samodzielnie popierał oskarżenie, stosuje się odpowiednio art. 61.

Art. 61.  § 1. W razie śmierci oskarżyciela prywatnego postępowanie zawiesza się, a osoby najbliższe mogą wstąpić w prawa zmarłego.

§ 2. Jeżeli w terminie zawitym 3 miesięcy od dnia śmierci oskarżyciela prywatnego osoba uprawniona nie wstąpi w prawa zmarłego, sąd umarza postępowanie.

Przesłanka ta wynika z budowy procesu karnego, opartej na stosunku sporności, między dwiema przeciwstawnymi stronami procesowymi. Jest to przesłanka o charakterze zbiorczym, obejmuje takie składniki:

1). Rzeczywiste istnienie stron- w pierwszej kolejności ustala się czy podmiot będący lub mający być stroną w rzeczywistości istnieje. Dotyczy to zarówno osób fizycznych, jak i prawnych oraz instytucji państwowych, samorządowych i społecznych choćby nie posiadały osobowości prawnej. Według art. 17§1 pkt 5 proces jest niedopuszczalny, gdy oskarżony zmarł. Jeżeli śmierć „oskarżonego” nastąpiła przed wszczęciem postępowania (a więc ściślej – osoby, co do której istniały dane wskazujące na jej sprawstwo i prawną możliwość pociągnięcia jej do odpowiedzialności karnej, gdyby żyła) – odmawia się wszczęcia postępowania; jeżeli oskarżony (podejrzany) zmarł w toku wszczętego postępowania- podlega ono natychmiastowemu umorzeniu. Od tej zasady dopuszcza się odstępstwa. Wolno mianowicie przeprowadzić postępowanie kasacyjne na korzyść oskarżonego, mimo jego śmierci (art. 529 KPK), można także wznowić postępowanie na korzyść nieżyjącego oskarżonego (art. 545§1, 542§2 KPK). Wyjątki te uzasadnia fakt, że są to wówczas postępowania o aspektach rehabilitacyjnych. Przesłanka ta odnosi się także do oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego, oskarżyciela prywatnego i powoda cywilnego. Kodeks podkreślając znaczenie jako przeszkody procesowej śmierć oskarżonego, dotyka jednego tylko elementu (fragmentu) szerzej pojmowanej przesłanki procesowej, w postaci istnienia stron procesowych.

Z zasady kontradyktoryjności i skargowości wynika obraz obejmującego z reguły co najmniej dwie strony procesowe, przy czym w ujęciu tym rozumie się przez stronę także organ państwowy, występujący w charakterze strony czynnej (oskarżającej), czy według innego ujęcia teoretycznego – działający jak gdyby był stroną, a w każdym razie wykonujący funkcję strony, chociaż nie należy uważać go za stronę w ścisłym znaczeniu. Od tej reguły są jednak odstępstwa, bowiem już we wskazanym wyżej procesie, toczącym się po śmierci oskarżonego, brak jest jednej ze stron, mianowicie strony biernej. W wielu natomiast postępowaniach występują więcej niż dwie strony, np. gdy pojawia się oskarżyciel posiłkowy. Przesłanka ta dotyczy bowiem – częściowo w sposób zmodyfikowany- także oskarżyciela posiłkowego, prywatnego, powoda cywilnego, a ponadto pokrzywdzonego w postępowaniu przygotowawczym.

W myśl art. 52 KPK w razie śmierci pokrzywdzonego prawa, które by mu przysługiwały mogą wykonywać osoby najbliższe ( a w przypadku ich braku lub nieujawnienia – prokurator z urzędu).Z tego wynika również ,że w razie śmierci oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego lub oskarżyciela prywatnego postępowania zawiesza się, a osoby najbliższe mogą wstąpić w prawa zmarłego w terminie zawitym 3 miesięcy od dnia śmierci oskarżyciela. Po upływie terminu sąd umarza postępowanie (art.61§1 i 2 ). Również w razie śmierci powoda cywilnego osoby najbliższe mogą wstąpić w prawa zmarłego i dochodzić przysługujących mu roszczeń. Niewstąpienie tych osób nie tamuje jednak postępowania. Z tym że tylko postępowanie prywatnoskargowe przestaje być w ogóle prowadzone, natomiast umorzenie postępowania adhezyjnego, podobnie jak śmierć oskarżyciela posiłkowego, nie wpływa na dopuszczalność dalszego postępowania z oskarżenia publicznego w jego nurcie zasadniczym jest to wszak tylko postępowanie adhezyjne. Sąd wówczas, wydając orzeczenie kończące postępowanie, pozostawia powództwo cywilne bez rozpoznania (art.63§2).

Śmierć natomiast oskarżyciela ubocznego nie tamuje postępowania. Osoby najbliższe mogą przystąpić do postępowania (art.58§1), składając oświadczenie, które sąd ocenia pod kątem dopuszczalności udziału takiej osoby w charakterze oskarżyciela posiłkowego (art. 56§1-3).

Podobnie nie stanowi przeszkody w prowadzeniu dalszego postępowania śmierć pokrzywdzonego, który nie występował w dodatkowej roli (np. powoda cywilnego).

2). Zdolność procesowa- uprawnie do występowania w procesie w roli podmiotu procesowego;

Zdolność zajęcia stanowiska strony w postępowaniu karnym, a więc stania się stroną. Jest to przy tym zdolność o charakterze abstrakcyjnym, zdolność bycia stroną w ogóle, a nie w konkretnym procesie. Można by przyjąć, iż jest to odpowiednik zdolności prawnej w rozumieniu prawa cywilnego. Zdolność procesowa odnosi się zarówno do stron czynnych jak i do biernych. Zdolność procesową do bycia stroną czynną ma tak osoba fizyczna, w tym małoletnia, jak i prawna oraz podmiot nie mający osobowości prawnej; jednak zdolność bycia oskarżycielem publicznym ma jedynie prokurator i inne ustawowo uprawnione organy. Zdolność procesową bycia stroną bierną (oskarżonym, podejrzanym) ma jedynie osoba fizyczna, która ukończyła 17 lat, a wyjątkowo gdy ukończyła lat 15 (art.10§1, 2 KK)

3). Legitymacja procesowa- tytuł prawny do występowania w procesie w oznaczonej roli podmiotu procesowego; uprawnienie bycia określoną stroną w konkretnym procesie. Po stronie biernej wiąże się to z wysunięciem wobec określonej osoby fizycznej zarzutu popełnienia przez nią przestępstwa (podejrzany) lub wystąpieniem z takim oskarżeniem do sądu (oskarżony). Po stronie czynnej legitymacja do procesu wynika z posiadania określonych przymiotów wskazanych przez przepisy procesowe.

Tak więc oskarżycielem prywatnym, posiłkowym, czy powodem cywilnym może być jedynie osoba pokrzywdzona przestępstwem zarzucanym oskarżonemu ( art. 53,59 i 62 w zw. z art.49 KPK), a w razie śmierci pokrzywdzonego – osoba najbliższa zmarłego (art. 52 KPK). Oskarżycielem publicznym w postępowaniu zwyczajnym może być tylko prokurator (art. 35§1 KPK), a w postępowaniu przed sądami wojskowymi- prokurator wojskowy (art. 657§2 KPK); legitymację do procesu prokurator ma przez sam fakt bycia prokuratorem. W postępowaniach szczególnych stroną oskarżającą mogą być inne, upoważnione przez przepisy szczególne, organy (np. art. 471,509§3, 512§2 KPK).

* Obok zdolności procesowej i legitymacji procesowej, wyodrębnić też należy zdolność do podejmowania czynności procesowych , co wiąże się z możliwością osobistego działania przez stronę w postępowaniu oraz legitymację do działań w procesie za stronę, co z kolei oznacza kwestię posiadania upoważnienia do występowania jako przedstawiciel lub organ strony.

B. Wniosek pokrzywdzonego

WYNIKA Z :

Art. 17§1 pkt 10 Nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy: brak wymaganego zezwolenia lub wniosku o ściganie pochodzącego od osoby uprawnionej, chyba że ustawa stanowi inaczej.

Art. 12.  § 1. W sprawach o przestępstwa ścigane na wniosek postępowanie z chwilą złożenia wniosku toczy się z urzędu. Organ ścigania poucza osobę uprawnioną do złożenia wniosku o przysługującym jej uprawnieniu.

§ 2. W razie złożenia wniosku o ściganie niektórych tylko sprawców obowiązek ścigania obejmuje również inne osoby, których czyny pozostają w ścisłym związku z czynem osoby wskazanej we wniosku, o czym należy uprzedzić składającego wniosek. Przepisu tego nie stosuje się do najbliższych osoby składającej wniosek.

§ 3. Wniosek może być cofnięty w postępowaniu przygotowawczym za zgodą prokuratora, a w postępowaniu sądowym za zgodą sądu - do rozpoczęcia przewodu sądowego na pierwszej rozprawie głównej, chyba że chodzi o przestępstwo określone w art. 197 Kodeksu karnego. Ponowne złożenie wniosku jest niedopuszczalne

Obok podstawowego trybu ścigania z urzędu oraz ścigania z oskarżenia prywatnego występuje tryb ścigania z urzędu, lecz na wniosek. W jakim trybie przestępstwo jest ścigane określa prawo karne materialne. Przypomnę najpierw podział przestępstw z uwzględnieniem kryterium trybu ścigania, a więc kryterium procesowego, które jednak opiera się na względach materialnych. Na gruncie polskiego prawa karnego procesowego uprawnienie do ścigania sprawców przestępstw przysługuje odpowiednim organom państwowym (np. prokuraturze, policji). W niektórych przypadkach ustawodawca zrezygnował jednak z tego uprawnienia i możliwość ścigania przestępców pozostawił do decyzji pokrzywdzonego. Wynika to z uznania, że w ściganiu niektórych przestępstw dominuje interes prywatny. Na tej podstawie wyodrębnia się dwa tryby ścigania: publicznoskargowy oraz prywatnoskargowy. W ramach trybu prywatnoskargowego oskarżenie sprawcy przestępstwa należy wyłącznie do kompetencji pokrzywdzonego, co wynika głównie z charakteru czynów, które mogą być ścigane w tym trybie: spowodowanie lekkiego uszczerbku na zdrowiu (art.157§4) , pomówienie (art. 212§4) , zniesławienie(art. 216§5) ,naruszenie nietykalności cielesnej (art.217§3). W ramach trybu publicznoskargowego wyróżnia się przestępstwa ścigane z urzędu i na wniosek. Podział ten wynika z osobistego charakteru dobra, w które godzą przestępstwa ścigane na wniosek, np. wolność seksualna lub ze szczególnych relacji łączących sprawcę z pokrzywdzonym, np. związki rodzinne. Przestępstwo jest ścigane z urzędu, jeśli odpowiedni organ państwowy poweźmie uzasadnione podejrzenie, że zostało popełnione. Przestępstwa wnioskowe mają charakter publicznoskargowy, tj. ściganie ich sprawców przeprowadza powołany organ państwowy, jednak aby mógł to zrobić potrzebny jest wniosek pokrzywdzonego stanowiący rodzaj formalnej zgody. Wniosek pokrzywdzony jest więc warunkiem wszczęcia postępowania. Przepisy kodeksu karnego zawsze wyraźnie wskazują, które przestępstwa są ścigane na wniosek, przeważnie przez użycie sformułowania, że ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego. Przestępstwa wnioskowe dzieli się na bezwzględnie i względnie wnioskowe. Przestępstwa bezwzględnie wnioskowe to takie, które tylko w tym trybie są ścigane, np. przestępstwo zgwałcenia. Przestępstwa bezwzględnie wnioskowe są przestępstwami wnioskowymi niezależnie od osoby sprawcy przestępstwa. Przestępstwa względnie wnioskowe są to przestępstwa, które tylko w wypadku wystąpienia określonej przez ustawę okoliczności są objęte tym trybem. W przypadku natomiast, gdy taka okoliczność nie występuje, ścigane są z urzędu, bez wniosku. Przykładem może być przestępstwo kradzieży, które jest w zasadzie przestępstwem ściganym z urzędu, ale zgodnie z art. 278 § 4 k.k., gdy kradzież popełniono na szkodę osoby najbliższej, ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego. Przestępstwo względnie wnioskowe jest więc przestępstwem wnioskowym wobec określonej grupy sprawców przestępstwa, wobec innych jest przestępstwem ściganym z urzędu. Kradzież na szkodę osoby najbliższej jest przestępstwem względnie wnioskowym (art. 278 § 4 k.k.), natomiast kradzież dokonana przez inną osobę jest przestępstwem ściganym z urzędu (art. 278 § 1 k.k.). W przypadku przestępstw bezwzględnie wnioskowych, nie można

bez wniosku rozpocząć ścigania kogokolwiek spośród sprawców. Natomiast w przypadku przestępstw względnie wnioskowych, tylko co do niektórych sprawców konieczny jest wniosek. Szczególną grupą przestępstw wnioskowych są przewidziane w części wojskowej przestępstwa ścigane na wniosek dowódcy, np. samowolne oddalenie się (art.338§3 KK) lub odmowa albo niewykonanie rozkazu (art. 343§4 KK). T. Grzegorczyk w swojej publikacji pisze, że „ściganie przestępstw z urzędu lecz na wniosek jest jednym z trybów ścigania ex officio, przy którym posiadanie wniosku o ściganie, złożonego przez uprawniony podmiot, staje się przesłanka dodatnią dla wszczęcia i kontynuowania postępowania karnego. Brak wymaganego wniosku o ściganie staje się przesłanką prawną, która powoduje odmowę wszczęcia lub umorzenia wszczętego postępowania, gdy potrzeba wniosku ujawniła się już po wszczęciu postępowania”.

W art. 17§1 pkt 10 jako przeszkodę procesową określa się brak wymaganego zezwolenia na ściganie lub wniosku o ściganie pochodzącego od osoby uprawnionej- chyba że ustawa stanowi inaczej. Jeżeli mimo braku zezwolenia lub wniosku o ściganie postępowanie (niedopuszczalne) zostało wszczęte i jest prowadzone, należy je w momencie stwierdzenia przeszkody umorzyć. Przyjmuje się jednak, że jeżeli przed umorzeniem brak ten zostanie uzupełniony, następuje konwalidacja wadliwego postępowania i może ono się toczyć dalej; np. w wypadku stwierdzenia przez sąd braku wniosku nawet po odczytaniu aktu oskarżenia obecna osoba pokrzywdzona może złożyć wniosek o ściganie „uzdrawiając” proces; jest to właśnie konstrukcja tzw. Konwalidacji. (J.Tylman, Glosa, PiP 1969, nr 4-5, s. 926 i n.; tenże, Glosa, OSP 2002, z.2, s.91 i n.).

Zgodnie z art. 12§1 KPK w sprawach o przestępstwa ścigane na wniosek postępowanie z chwilą złożenia wniosku postępowanie toczy się z urzędu. Organ ścigania (prokurator, Policja, ABW, CBA lub inna uprawniona służba) poucza osobę uprawnioną do złożenia wniosku o przysługującym jej uprawnieniu. Jeżeli uprawniony jest małoletnim lub całkowicie ubezwłasnowolniony, taki wniosek składa jego przedstawiciel ustawowy (rodzice) albo osoba, pod której stałą pieczą pokrzywdzony się znajduje (art. 51§2 KPK). „Wniosek o ściganie nie musi imiennie wskazywać sprawców przestępstwa ściganego na wniosek, chyba że dotyczy czynów ściganych względnie na wniosek, a więc gdy składa się go przy znanej osobie sprawcy i wobec tej osoby (najbliższej dla pokrzywdzonego). Przy czynach bezwzględnie wnioskowych wniosek o tzw. ściganie anonimowe tj. bez wskazania indywidualnie konkretnej osoby lub o ściganie niektórych tylko sprawców imiennie określonych, obejmuje ex lege również osoby, których czyny pozostają w ścisłym związku z czynem osoby wskazanej we wniosku lub z czynem we wniosku wskazanym, o czym wnioskodawca winien być pouczony (art. 12§2 KPK)” Jest to tzw. niepodzielność podmiotowa wniosku o ściganie, wykluczająca możliwość żądania ścigania niektórych tylko współuczestników z wyłączeniem ścigania innych.

Przykład: Janowi Kowalskiemu skradziono traktor. Zgłosił on zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa i jako sprawcę wskazał Krzysztofa Nowaka. W toku postępowania Policja ustaliła, że Krzysztofowi Nowakowi pomagał w popełnieniu przestępstwa Piotr Nowak. Jan Kowalski zna Piotra Nowaka i z pewnych względów nie chciałby, by był on ścigany. Jednakże jego wniosek obejmuje obu współsprawców i wobec obu będzie się toczyło postępowanie

Powyższa reguła nie dotyczy jednak osób najbliższych dla składającego wniosek, wobec których, w razie niewskazania ich imiennie we wniosku, po wykryciu należy uzyskać odrębny imienny wniosek o ściganie. W każdym więc wypadku ściganie najbliższego o przestępstwo wnioskowe zależy od wskazania go we wniosku. „Przez najbliższego dla osoby składającej wniosek rozumieć przy tym należy osobę najbliższą dla podmiotu fizycznego, uprawnionego do złożenia wniosku tj. dla pokrzywdzonego, ale też i dla innego podmiotu, który może wykonywać prawa pokrzywdzonego i za niego składać wniosek.” Brak wniosku uzupełniającego uniemożliwia ściganie jedynie tej osoby.

Przykład: Janowi Kowalskiemu skradziono samochód. Jako sprawcę wskazał on Krzysztofa Nowaka. Wszczęte zostało dochodzenie. Po kilku dniach okazało się, że samochód ukradło dwóch sprawców, a drugim był wnuk Jana Kowalskiego, Paweł Kowalski. W tej sytuacji, by móc prowadzić postępowanie wobec Pawła Kowalskiego, organy ścigania muszą uzyskać osobny wniosek o ściganie od Jana Kowalskiego. Jeśli oświadczy on, że nie składa wniosku, postępowanie wobec Pawła Kowalsiego nie zostanie wszczęte.

Może się zdarzyć, że ta sama osoba padnie ofiarą kilku przestępstw ściganych na wniosek. Tu już możliwy jest wybór, które przestępstwa mają być ścigane. Inaczej mówiąc – wniosek o ściganie nie obejmuje automatycznie wszystkich przestępstw popełnionych na szkodę pokrzywdzonego.

Przykład: Jan Kowalski w poniedziałek groził Krzysztofowi Nowakowi, że podpali jego samochód. Następnie w piątek Paweł Kowalski groził mu, że go pobije. Krzysztof Nowak może złożyć jeden wniosek o ściganie tylko jednego z tych przestępstw bądź dwa wnioski o ściganie każdego z tych przestępstw z osobna.

Wniosek (podobnie jak zezwolenie) powinien być złożony przed wszczęciem postępowania karnego, skro stanowi on warunek dopuszczalności wszczęcia postępowania. Wszakże ustawodawca, ze względów praktycznych, wprowadza odstępstwa od tej sztywnej reguły. Przede wszystkim do chwili otrzymania wniosku lub zezwolenia władzy, od których ustawa uzależnia ściganie, organy procesowe mogą dokonywać czynności niecierpiących zwłoki w celu zabezpieczenia śladów i dowodów; mogą także podejmować czynności zmierzające do wyjaśnienia, czy wniosek lub zezwolenie nastąpi (art.17§2KPK). Instytucja czynności niecierpiących zwłoki unormowana została w art. 308. Podjęcie pierwszej czynności niecierpiącej zwłoki oznacza już (prawne, chociaż nieformalne, w tym sensie, że nie zostało wydane postanowienie o wszczęciu dochodzenia bądź śledztwa) wszczęcie postępowania karnego. A więc w art. 17§2 ustawodawca w niewielkim zakresie złagodził regułę wyrażona w §1 tego przepisu, że w razie braku wniosku o ściganie postępowania nie wszczyna się, akceptując zresztą praktykę niezwłocznego zabezpieczenia śladów i dowodów w oczekiwaniu na wniosek lub zezwolenie, występującą na gruncie poprzedniego kodeksu. Te wszystkie czynności organów procesowych mają na celu przestrzeganie zasady uczciwego procesu, czyli dyrektywy zgodnie, z którą organy procesowe powinny prowadzić postępowanie rzetelnie, z poszanowaniem godności uczestników procesu i w rozsądnym terminie. „Punktem odniesienia w ramach tej zasady nie jest tylko oskarżony. Jest nim także pokrzywdzony” Stąd przewidując możliwość złożenia wniosku o ściganie przez pokrzywdzonego organy procesowe muszą dokonać wszelkich zabezpieczeń dowodów, by interes ofiary przestępstwa w żaden sposób nie został naruszony.

Wniosek może być cofnięty w postępowaniu przygotowawczym za zgodą prokuratora, a w postępowaniu sądowym za zgodą sądu- do rozpoczęcia przewodu sądowego na pierwszej rozprawie głównej (chyba że chodzi o przestępstwo określone w art. 197 k. k., wówczas cofnąć wniosku nie można). Oświadczenie o cofnięciu wniosku powinno być wyraźne. Do cofnięcia wniosku o ściganie uprawniona jest osoba, która w momencie składania tego oświadczenie byłaby uprawniona do złożenia wniosku. W razie śmierci pokrzywdzonego wniosek mogą cofnąć jego najbliżsi (art. 52 KPK). Skuteczność cofnięcia uzależniona jest od zgody organu procesowego, którym w postępowaniu przygotowawczym jest prokurator, a w postępowaniu sądowym sąd. Efektem zgody na cofnięcie wniosku jest umorzenie postępowania w drodze postanowienia. Na postanowienie to służy zażalenie na zasadach ogólnych. Ponowne złożenie wniosku jest wówczas niedopuszczalne. W razie cofnięcia wniosku o ściganie można kosztami postępowania obciążyć osobę, która cofnęła wniosek (art. 6372 KPK).W razie prawidłowego cofnięcia wniosku postępowanie należy natychmiast umorzyć, ponieważ jest ono od tego momentu niedopuszczalne. Wyjątkowo dopuszczalne jest wszczęcie postępowania i jego prowadzenie bez wniosku.

Zgodnie z art. 660§ 1 prokurator wojskowy może wszcząć postępowanie karne o przestępstwo ścigane na wniosek dowódcy jednostki wojskowej (np. w myśl art. 350§2k.k.;zob. też art.658 k.p.k.) także bez wniosku, jeżeli wymagają tego ważne względy dyscypliny wojskowej; a więc warunek, o którym mowa art. 17§1 pkt 10, w tym zakresie w ogóle nie musi być spełniony, aby postępowanie mogło się toczyć, ponieważ „ustawa stanowi inaczej”.

Pojęcia używane w ref.:

Pokrzywdzony- osoba fizyczna lub prawna albo instytucja państwowa, samorządowa lub społeczna, choćby nie miała osobowości prawnej, której dobro prawne zostało bezpośrednio naruszone lub zostało zagrożone przez przestępstwo (art. 49 §1 i 2)

Postępowanie adhezyjne (postępowanie przydatkowe) - jedna z form akcji cywilnej, postępowanie toczące się w ramach procesu karnego na podstawie powództwa cywilnego wniesionego przez pokrzywdzonego lub inną uprawnioną osobę.Pozwanym w postępowaniu adhezyjnym może być tylko oskarżony. Odszkodowanie może obejmować stratę rzeczywistą (damnum emergens), jak i utracone korzyści (lucrum cessans).W polskim procesie karnym występują pewne ograniczenia postępowania adhezyjnego. Jest ono niedopuszczalne, gdy przepis szczególny tak stanowi. Powód cywilny może dowodzić tylko tych okoliczności, które dotyczą jego roszczeń.Jeżeli materiał dowodowy ujawniony w toku rozprawy nie wystarczy do rozstrzygnięcia powództwa cywilnego, a uzupełnienie tego materiału spowodowałoby znaczną przewlekłość postępowania, sąd pozostawia powództwo cywilne bez rozpatrzenia.

Bibliografia:
I. Akty normatywne

II. Literatura

III. Strony internetowe:


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Przeslanki procesu karnego (2)
Bankowość II, Przesłanki i proces przebudowy polskiego systemu bankowego
Cwiczenia przeslanki procesowe
Prawo karne procesowe Przesłanki procesowe grafy
Rozdział III przesłanki procesowe strony 175-205, Prawo
03 PRZESŁANKI PROCESU KARNEGO
Prawo karne procesowe Przesłanki procesowe
PRZESŁANKI+PROCESOWE, Postępowanie cywilne
Teoretyczne przesłanki procesu uczenia się i nauczania czynności ruchowych
przesłanki procesowe
Przesłanki i proces przebudowy polskiego systemu bankowego
Rozdz IV Przesłanki procesowe
Referat procesy dr Dyrka
Proces zmiany konstytucji, Referaty prawo adm

więcej podobnych podstron