Co to jest konflikt polityczny, jak do niego dochodzi i jak się go rozwiazuje.
Konflikt polityczny, spór, stan rozbieżności zaistniały pomiędzy podmiotami polityki (np. ośrodkami władzy, partiami politycznymi). Jego podstawą są sprzeczne interesy i wykluczające się cele poszczególnych podmiotów politycznych.
Konflikty polityczne powstają wówczas, gdy podmioty uświadamiają sobie istnienie sprzeczności, a także wtedy, kiedy zaspokojenie dążeń jednego z nich może się odbywać kosztem drugiego.
Strony dążą zazwyczaj do ustalenia wspólnego stanowiska w drodzeconsensusu, co wymaga od nich wzajemnych ustępstw (kompromisu). Taki sposób rozwiązania konfliktu politycznego zależy jednak w znacznym stopniu od kultury politycznej, charakteru i podłoża konfliktu.
Przemoc symboliczna – jedna z kluczowych kategorii teorii francuskiego socjologa Pierre'a Bourdieu. Jest to miękka forma przemocy, która nie daje po sobie poznać, że jest przemocą. Polega na uzyskiwaniu różnymi drogami takiego oddziaływania klas dominujących czy uprzywilejowanych na całość społeczeństwa i na klasy podporządkowane, by podporządkowani postrzegali rzeczywistość, w tym samą relację dominacji, której są ofiarą, w kategoriach percepcji i oceny, które wyrażają interes klas dominujących. W ten sposób podporządkowani postrzegają swoją sytuację jako naturalną lub nawet korzystną czy pożądaną dla nich samych, bo postrzegają rzeczywistość społeczną w kategoriach stworzonych przez klasy dominujące w celu legitymizacji ich dominującej pozycji.
Koncepcja przemocy symbolicznej wiąże się z koncepcją habitusu. Edukacja miała być czymś co niweluje nierówności społeczne. Bourdieu na podstawie badań nad systemem edukacyjnym doszedł do wniosku, że doprowadza on do odtworzenia się struktury, do jej reprodukcji. Instytucja, która miała walczyć z podziałami społecznymi, wzmacnia je. Szanse edukacyjne ucznia w znacznej mierze zależą od dopasowania jego habitusu do habitusu wymaganego przez system edukacyjny, habitusu wyższych klas klasy średniej, klasy dominującej.
Grupa społeczna może wywierać nacisk symboliczny, gdy posiada wystarczająco duży kapitał symboliczny, który uzyskuje w drodze konwersji nań innych odziedziczonych lub zdobytych kapitałów (kulturalnego, społecznego, etc.). Duży kapitał symboliczny pozwala oddziaływać przemocą symboliczną (lub władzą symboliczną), np. takimi sposobami jak:
poprzez system edukacji i wpajane przezeń treści,
poprzez symboliczną otoczkę pola władzy, na którą mogą się składać np.:
monumentalna architektura, onieśmielająca "szarego człowieka",
insygnia i atrybuty władzy, od korony królewskiej po perukę czy młotek sędziego;
specyficzny język, np. prawniczy, naukowy lub w inny sposób elitarny, np. wyrafinowany literacko i w ten sposób demaskujący "prostactwo" języka przedstawicieli klas podporządkowanych;
tytuły szlacheckie, naukowe, prawnicze, kościelne, etykiety VIP, etc.
poprzez otaczanie się wyrafinowaną, ekskluzywną (czyli etymologicznie wykluczającą) sztuką, drogimi przedmiotami, strojami, pojazdami;
oraz innego rodzaju formy tworzenia dystansu (distanciation) społecznego dzielącego pole władzy czy jakąś węższą w jego obrębie klasę społeczną od reszty społeczeństwa, zwłaszcza od klas podporządkowanych, ale także od innych klas konkurencyjnych.
Przemoc symboliczna jest najskuteczniejszą formą sprawowania władzy nad klasami podporządkowanymi, gdyż z reguły nie dostrzegają one nawet, że jest to forma przemocy. Są one przekonane, że jest to naturalny porządek, że osoby i grupy społeczne posiadające duży kapitał symboliczny po prostu są lepsze i ich lepsze społeczne usytuowanie jest normalne, nie poddają go więc refleksji.
Co to jest osobowiość autorytar na?
Autorytarna osobowość, osobowość charakteryzująca się bezkrytycznym podporządkowaniem się autorytetom, skłonnością do przyjmowania postaw antydemokratycznych, konserwatyzmem poglądów i obyczajów, nietolerancją, sztywnością rozumowania, kultem siły, a także tendencją do podziału świata na “swoich” i “obcych”. Uwarunkowania osobowości autorytarnej tkwią najczęściej w środowisku wychowawczym, w którym dominuje surowa dyscyplina i tłumienie uczuć
Preferencje wyborcze a absencja wyborcza.
Preferencje wyborcze
Pojęcie preferencji wywodzi się z teorii nauk ekonomicznych, ale jest ono na tyle elastyczne, że jego znaczenie przybiera różne formy, w zależności od dziedziny w której znajduje się jego zastosowanie. Ogólnie rzecz biorąc, preferencje zwykle odzwierciedlają i formalizują osobiste gusty, nie dotyczą względów ekonomicznych, a jedynie odczuć subiektywnych, np. poziomu zadowolenia, satysfakcji lub szczęścia. Indywidualne preferencje ułatwiają dokonywanie wyborów w sytuacji kiedy występuje kilka różnych alternatyw.
Podobnie sprawa wygląda kiedy preferencje odnoszą się do sfery polityki. Ustrój demokratyczny daje obywatelowi możliwość nieskrępowanego dokonywania wyborów opcji politycznych, które w danym momencie najbardziej mu odpowiadają. Nie ważne są motywy, jakimi kieruje się wyborca – mogą być natury ekonomicznej, historycznej, pragmatycznej lub nawet towarzyskiej.
Poglądy polityczne każdej jednostki społecznej są determinowane przez bardzo dużą liczbę czynników, które w sumie pozwalają określić indywidualne preferencje wyborcze. Startujące w wyścigu do władzy partie polityczne dzielą się na liberalną lewicę, konserwatywną prawicę oraz zróżnicowane centrum – podział ten stanowi podstawę kształtowania się preferencji wyborczych na scenie politycznej. Każdy obywatel ma prawo opowiedzieć się podczas wyborów po jednej z stron.
Dzisiaj w Polsce występują rozmaite stereotypy, które funkcjonują w społeczeństwie od pokoleń, kształtują preferencje wyborcze i polityczne Polaków. Przykładem takiego schematu jest np. sytuacja, kiedy przedstawiciele danej rodziny w przeszłości aktywnie związani byli z kręgami niepodległościowymi i opozycyjnymi w okresie PRL-u. Z racji wyznawanych wartości moralnych oraz względów historycznych, w znakomitej większości opowiadają się oni za partiami prawicowymi, które w programach eksponują poszanowanie tradycji, kultury polskości i religii. Z drugiej strony jednak głównie młodzi ludzie, którzy w większym stopniu niż ich rodzice wychowywani zostali w duchu tolerancji i według tzw. nowoczesnego modelu rodzicielstwa, częściej skłonni są popierać partie lewicowe, których programy polityczne są bardziej bliskie ich sposobom postrzegania rzeczywistości polityczno-społecznej.
Asencja wyborcza to wskaźnik odnoszący się do wymiaru osób nie przystępujących do wyborów.
Wysokość absencji wyborczej świadczy o dojrzałości politycznej danego społeczeństwa, a także poziomie ich świadomości politologicznej.
Powodów absencji jest sporo. Wśród nich można wymienić przede wszystkim zniechęcenie obywateli wobec polityki. Zmniejsza się zaufanie do polityków. Spowodowane jest to między innymi pojawiającymi się coraz częściej aferami politycznymi oraz gospodarczymi, a także nieumiejętnością poradzenia sobie kolejnych rządzących z aktualnymi problemami kraju. Wielu z wyborców nie może odnaleźć wśród kandydujących partii z którą mógłby się utożsamić ani autorytetu godnego poparcia. Coraz częściej motywacją do głosowania jest chęć wyboru tzw. „mniejszego zła” czyli rządzących odbieranych mniej negatywnie. Prowadzi to do głosowania nie „na kogoś” ale „wbrew komuś”.
Powody absencji wyborczej mogą być jednak bardziej prozaiczne. Przyjmuje się, że ludzie z mniejszym wykształceniem, o niższej stopie życiowej, mieszkający na wsiach mają mniejszą świadomość polityczną, co oznacza ze nie interesują się tak tym kto aktualnie jest u władzy. Wiąże się to także z niewiarą w faktyczną możliwość wpływu na sytuacje kraju poprzez wskazanie swojego przedstawicielstwa u władz. Brak udziału w głosowaniu może również wynikać z niemożliwością dotarcia do lokali wyborczych np. przez osoby niepełnosprawne, schorowane i starsze. Jest to tak zwana absencja przymusowa, która oznacza, iż mimo że wyborca chce oddać głos z przyczyn od niego niezależnych nie może tego zrobić.
Z badań wynika, iż większa jest frekwencja w wyborach prezydenckich niż parlamentarnych. Wynika to z ordynacji wyborczej. Wybory prezydenckie są silniej spersonalizowane co pozwala obywatelom na identyfikację z kandydatem. Z kolei wybory parlamentarne poprzez swoją proporcjonalność są mniej bezpośrednie.
Na poprawę frekwencji wyborczej wpływ mają kampanie medialne a także wzrost świadomości wyborczej obywateli.