Ad 5

CEIDG

Dokładnie 1 lipca 2011 roku Ewidencja Działalności Gospodarczej prowadzona przez wszystkie gminy w Polsce, została zastąpiona przez stworzoną przez Ministerstwo Gospodarki, scentralizowaną elektroniczną bazę danych przedsiębiorców – CEIDG, czyli Centralną Ewidencję i Informację o Działalności Gospodarczej. Obecnie gminy już tylko pośredniczą w przekazywaniu informacji o nowo otwartych firmach do CEIDG. Ewidencji w CEIDG podlegają wyłącznie osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą. Spółki prawa handlowego podlegają zaś wpisowi do Krajowego Rejestru Sądowego. 

Obecnie w CEIDG przechowuje się obszerne dane na temat osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą w Polsce. Wśród danych tych wymienia się:

•Numery PESEL, NIP i REGON przedsiębiorców,

•Adresy zamieszkania przedsiębiorców i adresy do korespondencji,

•Adresy prowadzenia działalności gospodarczej,

•Określenie przedmiotu wykonywanej działalności, za pośrednictwem kodów zgodnych z Polską Klasyfikacją Działalności,

•Informacje dotyczące udzielonych koncesji, zezwoleń itp. 

Ad 20

Forma czynności prawnej:

Forma czynności prawnej – sposób, w jaki czynność prawna zostaje wyrażona na zewnątrz. Przykładowo umowę można zawrzeć w formie ustnej lub w formie pisemnej. Umowę w formie pisemnej można z kolei sporządzić np. w postaci własnoręcznie podpisanego dokumentu czy aktu notarialnego.

Większość czynności prawnych, w szczególności drobnych umów zawieranych w sklepie, kiosku, itp. dochodzi do skutku bez konieczności przestrzegania jakichkolwiek wymogów dotyczących ich formy, czyli przez ustne lub konkludentne wyrażenie woli zawarcia danej czynności.

Istnieje jednak również szereg czynności prawnych, które ze względu np. na ich dużą wartość ekonomiczną (m.in. sprzedaż nieruchomości, przedsiębiorstwa, rzeczy większej wartości, ustanowienie zastawu) wymagają od ich stron szczególnej rozwagi, a w związku z tym odpowiedniego zabezpieczenia dowodowego stron na wypadek sporu, szczególnie gdy w jego ramach kwestionuje się sam fakt dokonania czynności. Temu celowi służą uregulowane w prawie formy kwalifikowane, które przedstawiono poniżej:

• Forma pisemna:

polega na zamieszczeniu własnoręcznego podpisu przez osobę dokonującą czynności na dokumencie zawierającym jej oświadczenie woli. Nie jest konieczne sporządzanie własnoręcznym pismem całego dokumentu, wyjątek stanowi wymóg własnoręcznego sporządzenia testamentu.

• Forma pisemna z urzędowo poświadczoną datą:

Czynność prawna w formie dokumentu pisemnego z urzędowo poświadczoną datą polega na stwierdzeniu wiążącym, także osoby nieuczestniczące w czynności prawnej, że dana czynność została dokonana w określonym czasie.

• Forma pisemna z podpisami notarialnie lub urzędowo poświadczonymi

Czynność prawna jest dokonana w formie dokumentu pisemnego z podpisem poświadczonym polega na umieszczeniu przez notariusza lub powołany organ klauzuli stwierdzającej własnoręczność wskazanej w tej klauzuli osoby.

Wymóg takiej formy jest stosowany np. przy zbywaniu przedsiębiorstwa, albo przy ustanawianiu na nim użytkowania. Zmniejsza ryzyko, że osoba, na którą wskazuje podpis zaprzeczy, ze go złożyła.

• Akt notarialny:

Zgodnie z polskim prawem akt notarialny powinien być sporządzony w języku polskim przez notariusza i zawierać:

- dzień, miesiąc i rok sporządzenia aktu, a w razie potrzeby lub na żądanie strony - godzinę i minutę rozpoczęcia i podpisania aktu;

- miejsce sporządzenia aktu;

- imię, nazwisko i siedzibę kancelarii notariusza, a jeżeli akt sporządził zastępca notariusza - nadto imię i nazwisko zastępcy;

- imiona, nazwiska, imiona rodziców i miejsce zamieszkania osób fizycznych, nazwę i siedzibę osób prawnych lub innych podmiotów biorących udział w akcie, imiona, nazwiska i miejsce zamieszkania osób działających w imieniu osób prawnych, ich przedstawicieli lub pełnomocników, a także innych osób obecnych przy sporządzaniu aktu;

- oświadczenia woli stron, z powołaniem się w razie potrzeby na okazane przy akcie dokumenty;

- stwierdzenie, na żądanie stron, faktów i istotnych okoliczności, które zaszły przy spisywaniu aktu;

- stwierdzenie, że akt został odczytany, przyjęty i podpisany;

- podpisy biorących udział w akcie oraz osób obecnych przy sporządzaniu aktu;

- podpis notariusza.

• Forma zastępcza dla pisma:

Przewidziana jest w celu ochrony osób niepiśmiennych lub nieumiejących czytać i umożliwienia im składania oświadczeń woli na piśmie.

• Postać elektroniczna:

Upowszechnienie innych niż papier środków komunikacji skutkuje koniecznością rozróżnienia między formą dokumentu (pisemna, ustna) a jego postacią (papierowa, elektroniczna). Dokument może mieć więc postać pisemną w formie elektronicznej (elektroniczny dokument tekstowy) lub pisemną w formie papierowej. Część środowiska prawniczego w Polsce nadal interpretuje formę "pisemną" jako "pisemną na papierze"[1], co jednak jest sprzeczne z aktualnym orzecznictwem[2].

Ad 21

Przedstawicielstwo i pełnomocnictwo w prawie cywilnym.

Ad 22

Przedawnienie roszczeń w prawie cywilnym

Przedawnienie prowadzi do utraty przysługującego komuś prawa. Przedmiotem przedawnienia mogą być w świetle przepisów tylko cywilnoprawne roszczenia majątkowe. Oznacza to, iż przedawnieniu nie podlegają: roszczenia o charakterze innym niż cywilnoprawne (np. procesowe, administracyjnoprawne), uprawnienia cywilnoprawne niebędące roszczeniami (np. prawo własności), roszczenia niemajątkowe (np. służące ochronie dóbr osobistych), a także cywilnoprawne roszczenia majątkowe – w sytuacjach wyjątkowych, gdy ustawa wyraźnie to wskazuje (np. roszczenia windykacyjne i negatoryjne służące ochronie prawa własności nieruchomości).

Zgodnie z przepisami prawa cywilnego po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie (tj. dłużnik), może uchylić się od jego zaspokojenia. Sąd nie uwzględnia terminu przedawnienia z urzędu; dopiero podniesienie zarzutu przedawnienia przez dłużnika upoważnia sąd do decyzji w tej sprawie. Sąd może jednak nie uwzględnić zarzutu przedawnienia, jeżeli byłoby to sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Ten, przeciwko komu przysługuje zarzut przedawnienia może zrzec się korzystania z niego. Zrzeczenie się zarzutu przedawnienia to czynność prawna: jednostronna, nieformalna i nieodwołalna. Jest ono ważne dopiero po upływie terminu przedawnienia; zrzeczenie dokonane przed upływem terminu przedawnienia jest z mocy prawa nieważne.

Skutkiem przedawnienia roszczenia jest niemożliwość jego przymusowej realizacji. W przypadku przedawnienia roszczenia i podniesienia tego zarzutu przez dłużnika, sąd oddali powództwo. Roszczenie przedawnione nie gaśnie, a przybiera postać tzw. roszczenia niezupełnego (odpowiednikiem jest tzw. zobowiązanie naturalne). W dalszym ciągu roszczenie to jest uznawane za prawnie istniejące, nie korzysta ono jednak z pełnej ochrony prawnej. Jednakże w przypadku, gdy dłużnik spełnił świadczenie po upływie terminu przedawnienia, nie może on żądać jego zwrotu. Nie jest istotne przy tym, że dłużnik nie był świadomy upływu terminu przedawnienia oraz wynikających z tego faktu skutków prawnych. Zgodnie z prawem dłużnik spełnił bowiem świadczenie należne.

Długość terminów przedawnienia określają przepisy bezwzględnie obowiązujące (tzn. nie mogą być one skracane ani przedłużane przez czynność prawną). Mają one zastosowanie zawsze, gdy przepisy szczególne nie stanowią inaczej. Roszczenia ulegają przedawnieniu po upływie trzech albo dziesięciu lat. Trzyletni termin przewidziano dla roszczeń o świadczenia okresowe (polegają one na obowiązku spełniania świadczeń przez dłużnika w określonych z góry odstępach czasu) oraz związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej (przysługują osobie fizycznej lub prawnej, która profesjonalnie i zarobkowo trudni się działalnością gospodarczą, zaś roszczenie wiąże się z tą działalnością). Natomiast dziesięcioletni termin przedawnienia dotyczy wszystkich innych roszczeń, nie wymienionych dla trzyletniego okresu przedawnienia. Podkreślić należy, iż przepisy szczególne przewidują szereg innych terminów przedawnienia (np. sześć miesięcy, rok, dwa lata, trzy lata itd.).

Zgodnie z prawem cywilnym bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego (wierzyciela), bieg tego terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie. Przykładowo, jeżeli wymagalność roszczenia zależy od wezwania dłużnika do spełnienia świadczenia, bieg przedawnienia rozpoczyna się w tym dniu, w którym wierzyciel najwcześniej mógł tego zażądać. Może się zatem zdarzyć, że przedawnienie biegnie od dnia powstania stosunku prawnego. Bieg przedawnienia roszczenia o zaniechanie rozpoczyna się natomiast od dnia, w którym dłużnik (czyli ten, przeciw komu przysługuje roszczenie) nie zastosował się do treści zobowiązania. Bieg przedawnienia może ulec również zawieszeniu, a nawet przerwaniu.