Diagnostyka kosmetyczna. Diagnozowanie w gabinecie kosmetycznym dzieli się na badania przedmiotowe i badania podmiotowe. Badania przedmiotowe dotyczą oceny stanu skóry, włosów i paznokci na podstawie dotyku, obserwacji popartej pracą z przyrządami diagnostycznymi oraz analizy badań lekarskich oraz analiz laboratoryjnych. Diagnoza przedmiotowa obejmuje: dolegliwości i choroby skóry, budowę ciała, szczególnie głowy, dłoni i stóp, badanie skóry w odniesieniu do wieku klienta i właściwości fizyczne skóry tj. barwa, unaczynienie, ewentualne wylewy, ciepłotę i charakter powierzchni skóry, funkcjonowanie gruczołów łojowych i potowych, badanie paznokci, określenie stanu paznokci, zaburzenia wzrostu, defektów i chorób, badanie włosów: gęstości, rozmieszczenie owłosienia na głowie, tułowiu, twarzy, cechy owłosienia łuków brwiowych, policzków, brody i kończyn.
W diagnostyce przedmiotowej stosuje się różne aparaty. – lampa lupa; - pHmetr służy do określania kwasowości lub zasadowości skóry; - ewaporymetr służy do określania wilgotności skóry i ustalania stopnia ochrony organizmu przez skórę; - korneometr określa zawartość wody w warstwie rogowej i ustala stopień suchości skóry; - sebumetr ocenia stopień natłuszczenia powierzchni skóry; - aparat do ultradźwiękowego pomiaru grubości skóry stosuje się go głównie do diagnozowania skóry starczej; - kutometr służy do pomiaru elastyczności skóry, stosowany jest również w diagnostyce skóry dojrzałej i starczej; - aparat do pomiaru chropowatości skóry, służy do diagnozowania głębokich zmarszczek; - meksametr służy do badania poziomu melaniny w skórze; - lampa wooda.
Badania podmiotowe. Badaniem podmiotowym jest wywiad obejmujący informacje podawane przez klienta spontanicznie lub w postaci odpowiedzi na konkretne pytania zadawane przez kosmetyczkę. Dobrze przeprowadzony wywiad powinien dostarczyć szczegółowych informacji o zaobserwowanych zmianach, o przebiegu zmian, o ewentualnych chorobach organizmu, o okolicznościach towarzyszących danym zmianom lub chorobom, o ogólnym stanie zdrowia i ewentualnych dolegliwościach tj. ogólne osłabienie organizmu, znużenie, zniechęcenie, zmiana masy ciała, nadmierny apetyt lub brak apetytu, wzmożone pragnienie, stany gorączkowe, dreszcze, nadmierna potliwość, zwiększona podatność na infekcje, alergie, uczulenie i podrażnienia.
Wywiad powinien dostarczyć również informacji: 1. O stanie skóry: określenie typu skóry, rodzaj dolegliwości skórnych (świąd, obrzęki, ewentualne owrzodzenia, znamiona, zmiany zapalne, itp.) 2. O wpływie czynników zewnętrznych: środowisko zewnętrzne, warunki pracy, mieszkaniowe, klimat, stosowane leki lub kosmetyki zewnętrznie; 3. O wpływie czynników wewnętrznych: dieta, choroby i wszystko co się z nimi wiąże czyli terapie lekami, ziołami. Charakterystyka chorób: choroby tj. cukrzyca, uszkodzenia wątroby, upośledzenie funkcji nerek, zaburzenia przewodu pokarmowego, niewydolność krążenia, zaburzenia czynności układu hormonalnego oraz ciąża; 4. O stanie paznokci i włosów, o szybkości wzrostu płytki paznokciowej, o giętkości płytki, łamliwości paznokci i włosów, zmiany barwy paznokci, choroby paznokci i włosów, ilość i rozmieszczenie włosów na ciele i ewentualne miejsca łysienia; 5. O higienie osobistej: o metodach higieny, o stosowanych kosmetykach, o zabiegach kosmetycznych, terapiach medycznych, o przebytych zabiegach lekarskich, uzależnieniach itp.; 6. O cechach i problemach w zakresie zdrowia i urody dotyczących wcześniejszych pokoleń (wywiad rodzinny).
Błędy w diagnostyce kosmetycznej (obserwacyjne): - błąd orzekania który polega na przypisywaniu rozpoznawanemu obiektowi cech których obiekt nie posiada. Przyczyną tego błędu może być: 1. Przecenienie wartości informacji pochodzącej od klienta lub pochodzącej z obserwacji; 2. Nieumiejętność obserwacji lub zbierania informacji lub nie rozumienia znaczenia obserwowanych cech; 3. Brak doświadczenia w odróżnianiu, identyfikowaniu lub określaniu objawów, źle przeprowadzony wywiad, niewłaściwa interpretacja informacji lub tzw. trudny klient. – błąd pominięcia polega na opuszczeniu w diagnozowaniu albo konkretnego przypadku, zdarzenia lub istotnej cechy. Przyczynami tego błędu mogą być: 1. zmienność i niestałość spostrzegania objawów występujących w wyglądzie klienta; 2. Trudność w wyrażaniu przez klienta swoich spostrzeżeń i odczuć; 3. Celowe ukrywanie przez klienta informacji o okolicznościach i zdarzeniach towarzyszących powstaniu choroby lub defektu spowodowane chęcią nieujawnienia wstydliwych nawyków, nałogów lub chorób; 4. Podawanie mylnych informacji; 5. Niedostateczne koncentracja lub nieuwaga kosmetyczki; 6. Niewłaściwa technika lub trudne warunki badania.
Błędy rozumowanie występują w trzech sytuacjach: 1. Kiedy powstaje niewłaściwa hipoteza diagnostyczna, zazwyczaj powstaje na podstawie obserwacji jednego objawu a nie kompleksu objawów; 2. Ustalenie innej przyczyny zjawiska; 3. Zbytnia selektywność diagnozy polegająca na rozpoznaniu wybranych fragmentów zjawiska i wyciągnięciu na ich podstawie niewłaściwego wniosku.
Zasady postępowania kosmetyczki wobec klienta: - pierwszy kontakt z klientem: * uprzejme powitanie,* wyrażenie zadowolenia, * objaśnienie typu usług w danym gabinecie, * zachęcenie do samodzielnego wyboru usługi; * w przypadku klienta zdecydowanego wykazanie się profesjonalizmem. – ocena problemów klienta, doradztwo i pośrednictwo: * nie wolno krytykować wyglądy klienta niezależnie od okoliczności a szczególnie jeśli wygląd nie zależy od klienta; * rady kosmetyczki nie powinny być udzielane w postaci recept, należy wyjaśnić klientowi przyczyny powstania problemu i ewentualne środki zaradcze; * kulturalna krytyka zaniedbań higienicznych lub niehigienicznego trybu życia. – wykonywanie zabiegu kosmetycznego: * wrażliwość na potrzeby i reakcje klienta, * objaśnienie przebiegu zabiegu, * przedstawienie zakładanych efektów zabiegu, informowanie o konieczności powtórzenia zabiegu lub o potrzebie ciągłości zabiegu, * informacja o ewentualnych reakcjach organizmu lub organy na działanie zabiegu. – kontakt werbalny z klientem: * prowadzenie rozmowy w taki sposób by klient miał możliwość słownego i psychicznego rozładowania się nawet w przypadku braku akceptacji dla jego poglądów, * uprzejmość, takt i skłonność do kompromisów, * nie wolno narzucać własnego zdania, opinii, oceny i nie uznawać własnej osoby za najwyższy autorytet w każdej kwestii, * podkreślenie ważności problemów klienta i wykazanie zainteresowania dla tych problemów oraz umiejętność współodczuwania.
Wymagania stawiane wobec kosmetyczki: Umiejętności, które powinna posiadać kosmetyczka dzielimy na 3 grupy: I. Umiejętność intelektualna – wiedza z zakresu; - biologii organizmu (budowa, funkcje, patologia dotycząca szczególnie skóry, włosów i paznokci, działanie układu hormonalnego; - dermatologii (wpływ hormonów na skórę, zmiany na skórze, onkologia skóry, itp.); - higieny ogólnej, osobistej, zawodowej, środowiska (wiedza ekologiczna z zakresu wpływu i zależności między człowiekiem a środowiskiem, zdrowie i higiena psychiczna; - kosmetologii, fizykoterapii, wskazań i przeciwwskazań do wykonywania zabiegów; - higieny układu pokarmowego (czyli dietetyka) układu oddechowego, krążenia, nerwowego i innych; - podstaw fizyki i chemii kosmetycznej; -technologii procesów uruchamianych przez zabiegi kosmetyczne; - psychologii osobowości i wyjaśnianie zachowań ludzkich; - kultury i estetyki; - znajomości zasad i przepisów sanitarnych i BHP; - organizacji pracy w gabinecie kosmetycznym; - znajomości przepisów prawa i odpowiedzialności cywilnej związanej z wykonywaniem usług oraz odpowiedzialności karnej. II umiejętności intelektualne-rozumienie: - mechanizmów oddziaływania kosmetyków; - mechanizmów uruchamianych w kontakcie klient-kosmetyczka; - reakcji klienta. III umiejętności praktyczne: - racjonalne organizowanie pracy; - diagnozowanie czyli ustalanie objawów i ich przyczyn; - udzielanie porad i doradztwo w zakresie pielęgnacji zdrowia, urody oraz kierowanie do właściwego lekarza specjalisty; - przewidywanie i określanie rokowania wobec zaobserwowanego procesu lub procesu wywołanego zabiegiem kosmetycznym; - postępowanie profilaktyczne, pielęgnacyjne i kosmetyczne; - sprawność ruchów i wykonywanych czynności; - swoboda w nawiązywaniu kontaktu z klientem, taktowne zachowanie i zainteresowanie problemami klienta i zachowanie cierpliwości.
Etyka zawodowa. Jest to zbiór zasad moralnych obowiązujących kosmetyczkę z reguł wykonywania zawodu. Zasady te określają co wolno a czego nie wolno czynić ze względu na dobro klienta i dobro zawodu. Podstawową zasadą gwarantującą kosmetyczce dobrą opinię jest pozyskanie zaufania klienta. Dobro klienta