8 ZASAD DIAGNOZY

1. Zasada pomocy w odbudowywaniu autotelicznej kontroli wewnętrznej poprzez tworzenie warunków umożliwiających wykształcenie się tej kontroli

2. Zasada łącznego stosowania mechanizmów wygaszania niepożądanych zachowań nawykowych; mechanizmów kształtowania nowych i prawidłowych zachowań (wzmocnienia pozytywne i negatywne), z tą zasadą wiąże się identyfikacja negatywnych objawów zachowań traktowanych jako reakcje i ich sytuacyjnego kontekstu (identyfikacja związków bodziec – reakcja)

3. Zasada stosowania wzmocnień pozytywnych i negatywnych mających istotne znaczenie w obserwacji sposobu reagowania jednostki na różne sytuacje

4. Zasada stosowania wzmocnień pozytywnych jako podstawowych oraz negatywnych jako pomocniczych

5. Zasada stosowania działań etiotropowych, ergo tropowych i semiotropowych (usunięcie przyczyn niedostosowania, ukształtowanie pozytywnych zachowań, utrwalenie pozytywnych zachowań

6. Zasada świadomego tworzenia projektu oddziaływań, w których dominują oddziaływania ergo tropowe, etiotropowe, a oddziaływania semiotropowe traktowane są jako pomocnicze

7. Zasada dwukierunkowości działań resocjalizacyjnych, czyli z jednej strony ukierunkowanych na usuwanie negatywnych cech i zachowań, a z drugiej strony ukierunkowanych na tworzenie pozytywnych nawyków i właściwości osobowościowych

8. Zasada pierwszeństwa działań kreatywnych (diagnoza pozytywna) nad korektywnymi (diagnoza negatywna)

Określenie rozmiarów, rodzajów niedostosowania społecznego opiera się na kilku podstawowych zasadach:

1. Z. rozpoznawania przejawów zaburzeń w zachowaniu w możliwie najwcześniejszych okresach rozwojowych dziecka co eliminuje dalsze negatywne konsekwencje

2. Z. zwrócenia uwagi na podstawowe okresy rozwoju psychofizycznego dziecka, które szczególnie narażają je na pojawienie się zaburzeń (wiek szkolny, okres adolescencji)

3. Z. weryfikacji rozpoznania diagnostycznego dokonywanego w okresach krytycnych w kontekście ich współzależności

4. Z. prowadzenia diagnozy wśród całej populacji dzieci i młodzieży co wiąże się z koniecznością zapobiegania potencjalnym zjawiskom patologii społecznej nie tylko w środwosiku zmarginalizowanych, ale także w środowisku tzw. prawidłowo funkcjonujących

5. Z. prowadzenia rozpoznania w różnych strukturach społecznych i instytucjonalnych

6. Z. prowadzenia badań cyklicznych lub longitudalnych wśród dzieci i młodzieży potencjalnie zagrożonych niedostosowaniem społecznym co daje możliwość śledzenia rozwoju zaburzeń w długim okresie życia i wpływu wielu czynników na ich rozwój

7. Z. zachowania ciągłości teoretycznej, czyli od diagnozy objawowej poprzez diagnozę pełną, projektowanie diagnostyczne, działanie i weryfikację działań diagnostyczno – resocjalizacyjnych. Działania te powinny być realizowane w jednej wielospecjalistycznej placówce lub w zintegrowanym systemie instytucji ściśle ze sobą współpracujących

8. Z. stosowania różnorodnych metod rozpoznania zaburzeń w zachowaniu i uwzględnieniem metod jakościowych i ilościowych