Siemion Konstantynowicz Timoszenko

Siemion Konstantynowicz Timoszenko ur. 18 lutego 1895, zm. 31 marca 1970, radziecki dowódca wojskowy, marszałek ZSRR podczas II wojny światowej.

Urodził się 18 lutego (6 lutego jul.) 1895 we wsi Frumanka koło Odessy w rodzinie chłopskiej, z pochodzenia Ukrainiec. W 1915 został powołany do wojska rosyjskiego i walczył w pierwszej wojnie światowej z Niemcami. W 1918 roku wstąpił do Armii Czerwonej.

W 1919 wstąpił do partii komunistycznej RKP(b). W wojnie polsko-bolszewickiej dowodził 6. Dywizją Kawalerii (listopad 1919 - sierpień 1920), następnie 4. Dywizją Kawalerii, wchodzącymi w skład 1. Armii Konnej Budionnego[ która poniosła klęskę pod Lwowem] Był kilkakrotnie raniony. W 1922 ukończył Akademię Wojskową im. Frunzego.

We wrześniu 1939, w stopniu komandarma był dowódcą Frontu Ukraińskiego uczestniczącego w agresji na Polskę. Objął również dowództwo nad wojskami w czasie drugiego etapu wojny radziecko-fińskiej, od 7 stycznia 1940. Za dowodzenie w tej wojnie 21 marca 1940 przyznano mu tytuł Bohatera Związku Radzieckiego.

We wrześniu 1939, w stopniu komandarma był dowódcą Frontu Ukraińskiego uczestniczącego w agresji na Polskę. Objął również dowództwo nad wojskami w czasie drugiego etapu wojny radziecko-fińskiej, od 7 stycznia 1940. Za dowodzenie w tej wojnie 21 marca 1940 przyznano mu tytuł Bohatera Związku Radzieckiego.

Jako dowódca Frontu Ukraińskiego był odpowiedzialny za zbrodnie popełniane przez jego wojska na ludności polskiej ,za agitacje przeciwko państwu polskiemu oraz zerwanie honorowych warunków, kapitulacji Lwowa co skończyło się Zbrodnią Katyńską. Była to też jego osobista zemsta za swoją przegraną z 1919 roku.

7 maja 1940 mianowano go marszałkiem Związku Radzieckiego. Od maja 1940 do lipca 1941 był ludowym komisarzem obrony ZSRR, po Woroszyłowie. W czerwcu 1941 po agresji niemieckiej, stał się z racji stanowiska komisarza przewodniczącym Stawki i tytularnym Naczelnym Wodzem wojsk radzieckich (faktycznym był Józef Stalin).

Na początku lipca 1941 z rozkazu Stalina wyruszył dowodzić wojskami Frontu Zachodniego oraz pięcioma armiami rezerwowymi. Dowodzeni przez niego żołnierze nie powstrzymali uderzenia niemieckiego. 30 września 1941 objął dowództwo Frontu Południowo-Zachodniego. W kwietniu 1942 w czasie ofensywy w kierunku Charkowa stracił 250 tys. żołnierzy. W lipcu objął dowództwo Frontu Stalingradzkiego, lecz 23 lipca Stalin odwołał go do Moskwy.

Po wojnie dowodził kolejno kilkoma okręgami wojskowymi (1945-1946 - baranowiczowski, 1946-1949 - południowouralski, 1949-1960 - białoruski okrąg wojskowy). Od 1960 roku był w grupie generalnych inspektorów Ministerstwa Obrony ZSRR. 18 lutego 1965, w 70. urodziny przyznano mu drugi tytuł Bohatera Związku Radzieckiego za zasługi dla sił zbrojnych. Zmarł 31 marca 1970; pochowany przy ścianie kremlowskiej na Placu Czerwonym w Moskwie.

Sowiecka odezwa do żołnierzy polskich, 17 września 1939.