Protetyka ćw 10

I etap kliniczny:

• Wywiad podmiotowy i przedmiotowy

  • Badanie pacjenta

  • RTG

  • Ustalenie wskazań do zastosowania określonego rodzaju mostu i jego projektowanie

• Wstępne przygotowanie protetyczne (pacjent przeszedł już przez wszystkie inne specjalizacje) np. wyrównanie powierzchni zwarciowo-artykulacyjnej, wykonanie wkładów k-k, wyrównanie płaszczyzny zwarcia-uzyskanie prawidłowej okluzji

• Znieczulenie

• Szlifowanie zębów filarowych (wzajemna równoległość filarów)

• Wycisk oszlifowanych zębów z całym łukiem, przeciwstawnych, kęsek

• Zabezpieczenie koronami tymczasowymi

• W przypadku istnienia rozległych braków zębowych (brak stref podparcia) zwarcie centralne rejestrujemy nie kęskiem ale wzornikiem zwarciowym

~~~~~4 strefy podparcia:

PM po lewej, po prawej

M po lewej, po prawej

• Wysokość wałów wzornika powinna być dostosowana w laboratorium do przebiegu powierzchni okluzyjnej. Lekarz koryguje wzornik do swoich potrzeb doklejając wosk lub topiąc go ze wzornika.

I etap laboratoryjny

• Odlanie wycisków- model roboczy z wyjmowanymi zębami filarowymi, model składamy

• Artykulacja modeli w artykulatorze (zwieraku)

  • Najpierw filary, potem przęsło

  • Uwzględnienie miejsca na olicowanie (dla warstwy ceramiki o równej grubości) poprzez odejmowanie warstwy wosku

• Doczepienie kanałów odlewniczych

• Odlewnictwo

II wizyta kliniczna

Na modelach sprawdza się:

• Poprawność przylegania koron do stopni

• Jakość powierzchni stycznych

• Poprawność kształtu koron i przęsła

• Jakość obróbki i polerowanie mostu

Próba metalowej podbudowy mostu:

-usuwanie tymczasowego mostu lub koron, dokładne usunięcie cement z powierzchni koron i kieszonek dziąsłowych

Wprowadzenie mostu na podłoże będzie możliwe tylko gdy ściany zębów filarowych uzyskają w wyniku szlifowania przebieg wzajemnie równoległy

Dokładne sprawdzenie równoległości i wyznaczenie toru wejścia mostu jest możliwe po odlaniu modelu za pomocą paralelometru. W razie konieczności należy wykonać szlifowanie korygujące

-sprawdzenie rejestracji zwarcia (mostu w zgryzie)

-dobór koloru porcelany

II wizyta laboratoryjna

• Wykonanie olicowania (z glazurą lub bez)

• Końcowa obróbka mostu- polerowanie

III wizyta kliniczna:

• Znieczulić

• Zdjąć most tymczasowy (resztki cementu też!)

• Przemyć, osuszyć zęby

• Zaizolować od dostępu śliny

• Wprowadzenie mostu na zęby filarowe

Sprawdzić:

1. Przyleganie brzeżne korony do zęba

2. Jakość styków z zębami sąsiednimi i kontakty z przeciwstawnymi

3. Estetykę

• W przypadku występowania przeszkód zgryzowych, kontroluje się zwarcie za pomocą kalki i w zależności od jej wskazań dokonuje niezbędnych korekt

• Sprawdzenie mostu w jamie ustnej

• Przygotowanie zębów filarowych oraz mostu do cementowania

• Osadzenie mostu na stałe na filarach- usunąć wypływający cement, nicią ze stycznych

Nie może być naprężeń!- pacjent nie może czuć ‘ściskania’- korekta poprzez szlifowanie

Kontrola za pół roku, pouczyć o higienie.

NAPRAWA KORON I MOSTÓW W JAMIE USTNEJ

-zależy od konstrukcji i materiału, z którego proteza jest wykonana, oraz rodzaju uszkodzenia.

W praktyce najczęściej stosuje się naprawę olicowania koron lub przęseł mostów licowanych akrylem, kompozytem lub porcelaną.

W przypadku uszkodzenia olicowania akrylowego:

• Można zastosować licówkę wykonaną indywidualnie w laboratorium (postępowanie pośrednie)

• Lub bezpośrednio dopasować licówkę gotową fabrycznie

• W sposobie pośrednim najpierw usuwa się pozostałości licówki tak, aby nie uszkodzić el. retencyjnych protezy. Po dobraniu koloru olicowania następują czynności laboratoryjne- odlanie modelu z gipsu twardego, modelowanie licówki z wosku, polimeryzacja, obróbka

• Miejsce licowania należy na czas między wizytami zaopatrzyć materiałem tymczasowym

• Otrzymaną licówkę z lab. dostosowuje się do protezy i po wypolerowaniu następuje osadzenie w jamie ustnej

• Licówkę osadza się za pomocą warstwy szybkopolimeryzującego tworzywa, nakładając je na wewnętrzną stronę licówki i dociskając ją do protezy

• Po usunięciu nadmiaru tworzywa i zakończonej polimeryzacji należy wypolerować i opracować brzegi przejścia licówki w protezę.

Uszkodzenie olicowania porcelanowego:

• Poleca się modelowanie uzupełniające bezpośrednio w jamie ustnej ze światłoutwardzalnych materiałów złożonych sporządzanych także na bazie ceramiki wg. Przygotowanych specjalnych zestawów

• Materiały złożone można stosować także do naprawy perforowanych powierzchni żujących koron protetycznych, jeżeli występuje konieczność leczenia przewodowego zębów, czy zgryzowego przetarcia koron protetycznych

Ponowne napalenie porcelany jest możliwe w przypadkach samoistnego odcementowania lub gdy istnieje możliwość zdjęcia korony lub mostu bez konieczności nacinania szkieletu metalowego

ZBIJAK- raczej nie używać, więcej powikłań, lepiej próbować nawiercać, mimo, że może się uszkodzić

PROFILAKTYKA CHORÓB PRZYZĘBIA W LECZENIU PROTEZAMI STAŁYMI:

Głównym celem protetyki w periodontopatii jest odtworzenie fizjologicznej normy zwarciowej poprzez zapewnienie:

• Bezurazowych kontaktów zębów przeciwstawnych łuków

• Zrównoważonej okluzji centrycznej i ekscentrycznej

• Zachowanie wysokości zwarciowej, gwarantującej prawidłową funkcję układu stomatognatycznego

Postępowanie protetyczne to końcowy etap zespołowego leczenia chorób przyzębia. Do zabiegów protetycznych można przystąpić wówczas, gdy uprzednio:

-usunięto ogniska próchnicowe

-wyleczono zmiany zapalne

-zrealizowano program higienizacji jamy ustnej w tym tkanek przyzębia

LECZENIE PROTETYCZNE W LECZENIU CHORÓB PRZYZĘBIA:

1. Uzupełnienie we właściwym czasie braków zębowych

Zęby sąsiednie przesuwają się i nachylają w kierunku luki z powodu braku podparcia w punktach stycznych.

Zęby pozbawione antagonistów przemieszczają się pionowo (efekt Godona), w tych miejscach następuje również utrata miejsc stycznych między zębami w przeciwstawnym łuku

Nachylenie miejsc stycznych zmieniające kierunek osi pionowej stwarza niekorzystne warunki obciążeń zgryzowych

1. Likwidacja punktów przedwczesnego kontaktu i węzłów urazowych aktualnie istniejących oraz tych, które mogą powstać w wyniku leczenia

Przed zeszlifowaniem zębów należy zeszlifować węzły urazowe i punkty przedwczesnego kontaktu. Ważne jest odpowiednie uksztaltowanie powierzchni okluzyjnej. Należy zwrócić uwagę na wysokość guzków, gdyż już nawet ich niewielkie podwyższenie skupia siły żucia na przykrytym koroną zębie powodując jego przeciążenie (co może skutkować utratą) Odczyn ozębnej występuje już zwykle drugiego dnia bolesnością typową dla ostrego zapalenia ozębnej.

1. Unieruchomienie zębów

Przeciążenia zębów powoduje zwiększone naciski korzeni zębów na ściany zębodołów, co w konsekwencji zmniejsza wydolność ozębnej i jej amortyzacyjnych właściwości. Dochodzi również do zaników kostnych. Aby ograniczyć ruchy zębów stosuje się protezy stałe takie jak: połączone wkłady korzeniowe, korony całkowite lub częściowe (a w przypadku braków zębowych) mosty i zespolenie kładkowe. Gdy wykonanie protezy stałej jest niemożliwe stosuje się szynoprotezy (drucik z tyłu, palec z przodu). Też korony zespolone

1. Zapobieganie drażnieniu i uszkodzeniu wewnętrznej części brzegu dziąsłowego

Brzeg dziąsłowy to często miejsce zapoczątkowania peridontopatii. Niewłaściwie przeprowadzone zabiegi takie jak: separacja, szlifowanie czy przecinanie koron mogą prowadzić do procesów chorobowych. Szkodliwy wpływ na przyzębie mają niewłaściwie wykonane korony, o szorstkim obrzeżu. Drażnią one brzeg dziąsła powodując stany zapalne, przerosty lub zaniki. Aby nie dopuścić do obrażenia i uszkodzenia przyzębia brzeżnego należy zeszlifować odpowiednią warstwę tkanek a także zapewnić gładkie przechodzenie korony w ściany zęba.

1. Likwidacja sił poziomych na korzyść pionowych poprzez okluzyjno-artykulacyjne ukształtowanie powierzchni żujących

Celem uzupełnienia protetycznego jest dążenie do uzyskania sił pionowych, korzystnych, skierowanych zgodnie z kierunkiem osi długiej zęba. Boczne-zanik włókien ozębnej i zanik wyrostka

1. Wolne przyzębie brzeżne

Spełnia ochronną rolę przed bodźcami termicznymi, chemicznymi i bakteryjnymi. Ulega przerostowi pod wpływem nacisku. Konstruując protezy należy pamiętać o zasadzie wolnego przyzębia- elementy protezy nie powinny uciskać a nawet przylegać do brzegu dziąsłowego. Zgodnie z tą zasadą przęsło mostów powinno być tak ukształtowane aby nie przylegało do brodawki dziąsłowej (należy zostawić pod nią wolną przestrzeń). Płytę protezy ruchomej należy projektować tak, aby omijała przyzębie brzeżne

1. Odtworzenie punktów stycznych

Chronią brodawkę dziąsłową, zapewniają napięcie międzyzębowe, to jest amortyzację podczas żucia.

Brodawka uciskana-> stan zapalny ->na dziąsło brzeżne-> na ozębną-> na kość -> zanik kości-> rozchwianie zębów

KLASYFIKACJA PROTEZ CZĘŚCIOWYCH Z PUNKTU WIDZENIA ICH PRZYDATNOŚCI DO LECZENIA PERIODONTOPATII:

MOSTY- prawidłowo skonstruowane unieruchomiają zęby, nie drażnią wew. Powierzchni brzegu dziąsłowego, spełniają wymogi zasady wolnego przyzębia, anulują szkodliwe siły poziome, pod warunkiem okluzyjno-artykulacyjnego ukształtowania ich powierzchni zujących

PROTEZY SZKIELETOWE- nawet prawidłowo wykonane nie spełniają całkowicie zasady wolnego przyzębia, a klamry utrzymujące wywierają szkodliwe siły na przyzębie

PROTEZY PŁYTKOWE- podparte o płycie ograniczone nie spełniając warunków zasady wolnego przyzębia, a klamry utrzymujące wywołują szkodliwe sily na przyzębie

PROTEZY OSIADAJĄCE- na płycie nieograniczonej nie spełniają żadnych warunków, wyłącznie jako tymczasowe (hue hue)