Fazy i progi rozwoju pedagogiki społecznej w Polsce

Fazy.
1. Faza „przed pedagogiką społeczną”
- praktyki społeczno- wychowawczej (działalność wybitnych praktyków, powstawanie placówek – odpowiedź na problemy społeczne.
-istotna funkcja- przyjęte przekonania i ideologie (ważny kontekst społeczny) np. rozwój koncepcji opieki nad dzieckiem.
- prekursorzy praktyki Kamiński (1974), Wroczyński (1966)
-pierwsze analizy H. Radlińskiej- pierwsza twórczość
- tekst „pedagogika społęczna” – 1908r. czasopismo „Muzeum”

2.Faza intensywnego tworzenia dyscypliny akademickiej i jej instytucjonalizacji (1925- 1950)
- Stadium Pracy Społęczno- Oświatowej Wolnej Wszechnicy Polskiej (1925)
- Rozwój i umacnianie form kształcenia pracowników społecznych i badań (przyczyny powiedzeń i niepowodzeń szkolnych)
- 3 wymiary instytucjonalizacji
*kształcenie kadr dla praktyki społecznej (pracownict społeczni)
*rozwój metodologii badań
*pogłębienie odniesień teoretycznych i ich poszukiwanie
- polska Ed społ. W kontekście europejskim
- pedagogika społęczna łącznikiem między naukami o wychowaniu o człowieku i kulturze.

3.Faza ponownej, intensywnej instytucjonalizacji (1957- 1970)
- 1957r.- powołanie Katedry Ped. Społ. w UW.
- 1962r. reaktywacja Katedry Ped. Społ. w UŁ.
- wydanie 2 podr. Z ped. Społ.

4. Faza olbrzymienia instytucjonalnego i zasięgu prze3strzennego (1970- 1980)
- nowe nurty, ośrodki, pola oraz nowe zadania dla kształcenia

5. Faza zwątpienia teoretycznego i nowych wyzwań (1980- 1990)
-debaty nad poszukiwaniem tożsamości dyscypliny, polaryzowanie się obszarów badawczych i podejść metodologicznych.

6. Faza symbolicznego powrotu do korzeni, ale i podkreślania nowych wymiarów (od 1990)
- w związku ze zmianą społ. i jej konsekwencjami mentalnymi, społecznymi oraz ekonomicznymi, a także fizycznym otwarciem przestrzeni i dostępnością odmiennych stanowisk, kultur, problemów oraz sposobów ich rozwiązywania.
- rozkwit otwartości ped. Społ.

Progi:
1. Próg narodzin
-tworzenie zrębów dyscypliny, badanie- działanie –kształcenie
-tworzenie społeczności wokół ped. Społ. i umiejscawianie jej w tym środowisku
- popularyzacji punktu widzenia ped. Społ.

2.Próg zerwania
-„zerwanie wojenne” – środowisk, relacji międzyludzkich, idei
- równoczesne przetrwanie, kontynuacjia kształcenia,
-tajne komplety Studium Pracy Społeczno- Oświatowej
- progresywne przygotowywanie programu na czas zmiany.

3. Próg odbudowy
-odnowa i adaptacja do nowego kontekstu społ. w czasie łódzkim ped. Społ. (1945- 1950)
- przygotowanie programu na czas zmiany.

4. Próg zaniku
- 1950r - likwidacja Katedry Ped. Społ. w UŁ
- przechowywanie idei oraz wyobrażeń, gotowość podjęcia zadań rozwoju.

5. Próg współdziałania
- 1957- 1962 (czas Warszawski ) - wzajemność wsparcia – Wroczyński, Kamiński
- powrót do początków i kształtowanie nowego wymiaru instytucjonalnego.

6. Próg epistemologiczny
- zwątpienie w pewność rozstrzygnięć – nowe wpływy teoretyczne, badania jakościowe, kytyka paradygmatu pozytywistycznego

7. Próg ontologiczny i aksjologiczny
- nowe poszukiwania i związki
- otwartość teoretyczna i praktyczność.